Βασίλι Ζάιτσεφ: Ο θρύλος του Στάλινγκραντ _τρόμος των Ναζί σκυλεύεται από τη βιομηχανία του Χόλυγουντ

Σαν σήμερα, πριν 33 χρόνια, έφευγε απ’ τη ζωή σε ηλικία 76 ετών ένας από τους χιλιάδες_χιλιάδες ήρωες της Σοβιετικής Ένωσης, ο Βασίλι Γρεγκόριεβιτς Ζάιτσεφ (Василий Григорьевич Зайцев‎‎), ο θρυλικός ελεύθερος σκοπευτής του _ελευθερωτή των λαών, Κόκκινου Στρατού που συνέδεσε το όνομα του και με τη μάχη του Στάλινγκραντ. Ήταν ο άνθρωπος που είχαν κάθε λόγο να τρέμουν οι Ναζί. Κάτω από το σύνθημα των πολιορκημένων, «Δεν υπάρχει γη για μας πέρα από το Βόλγα»!, ο νεαρός αρχιλοχίας έπεσε στη μάχη ανάσχεσης των ορδών του Χίτλερ μέσα από τα χαλάσματα της μαρτυρικής πόλης. Τετράγωνος, στο τετράγωνο, σπίτι στο σπίτι, όροφο στον όροφο…
Το όνομά του (στα ρωσικά σημαίνει λαγός), πολύ γρήγορα έγινε θρύλος που εμψύχωνε τους υπερασπιστές. Από τις 19 Νοέμβρη ως τις 17 Δεκέμβρη 1942, εξόντωσε 243 ναζί στρατιώτες και αξιωματικούς (κατά άλλους πάνω από 400), ενώ ταυτόχρονα έξω από το Στάλινγκραντ εκπαίδευε ελεύθερους σκοπευτές, άνδρες και γυναίκες, τα περίφημα «Λαγουδάκια», που ύστερα από ταχύρρυθμη εκπαίδευση δυο ημερών έμπαιναν στη μάχη και με τη σειρά τους εξολόθρευσαν πάνω από 3.000 αξιωματικούς και στρατιώτες του Άξονα.

Η ακρίβεια του Ζάιτσεφ στις βολές με τα τουφέκια ,τον οδήγησε να γίνει ελεύθερος σκοπευτής αφού συνδύαζε όλες τις ιδιότητες που συνυπάρχουν σε έναν ελεύθερο σκοπευτή. Ήξερε πώς να επιλέξει τις καλύτερες θέσεις και να τις καλύψει. Συνήθως κρυβόταν από στρατιώτες του εχθρού σε θέσεις όπου δεν μπορούσαν καν να τις φανταστούν. Ήδη από τις πρώτες μάχες με τον εχθρό, ο Ζάιτσεφ έδειξε ότι ήταν εξαιρετικός σκοπευτής. Από απόσταση 800 μέτρων από ένα παράθυρο, πυροβόλησε με ένα συνηθισμένο τουφέκι και σκότωσε τρεις στρατιώτες του εχθρού.

Δείτε “η εποποιία του Στάλινγκραντ”

Γεννημένος το Μάρτη του 1915 στο Γιελενίσκογιε των Ουραλίων, μέλος αγροτικής οικογένειας χωρίς πολυτέλειες, ο Βασίλι έμαθε από πολύ νεαρή ηλικία το κυνήγι. Πρώτος του δάσκαλος στο σημάδι υπήρξε ο παππούς του, με τον οποίο, από κοινού με το μεγαλύτερο του αδελφό, κυνηγούσαν ελάφια και λύκους. Οι συμβουλές του παππού άρχισαν από νωρίς να πιάνουν τόπο. Μόλις σε ηλικία 12 ετών, ο Βασίλι επέστρεψε σπίτι φέρνοντας το πρώτο του τρόπαιο – ενα λύκο που είχε σκοτώσει με το προσωπικό του τουφέκι ένα μακρύκαννο τύπου Μπερντάν. 

Όσα έμαθε σε νεαρή ηλικία έμελλε να αποδειχθούν η «μαγιά» για τη μετέπειτα πορεία του ως εξαιρετικού σκοπευτή. Σύμφωνα με τον ίδιο, ένας ελεύθερος σκοπευτής έπρεπε να είναι άορατος από τον εχθρό. Ο χρόνος ήταν σα να σταματούσε να μετρά όταν έβαζε στο στόχαστρο της διόπτρας του τον εχθρό. Και όπως αποδείχθηκε, με την ίδια ευκολία που πετύχαινε λαγούς, ελάφια και λύκους ως μικρό παιδί, κατάφερνε αργότερα, ως ενήλικας πλέον μαχητής του Κόκκινου Στρατού, να εξολοθρεύει τα ναζιστικά καθάρματα των ορδών του Χίτλερ.

Η στιγμή που ο Ζάιτσεφ βρέθηκε στην πρώτη γραμμή της αντιφασιστικής μάχης ενάντια στους Ναζί δεν άργησε να έρθει. Η έναρξη του πολέμου βρήκε τον Βασίλι να απασχολείται στον τομέα οικονομικών του Σοβιετικού στόλου στο Βλαδιβοστόκ, μια θέση στην οποία υπηρετούσε ήδη από το 1937. Ωστόσο, η ανυπομονησία του Ζαίτσεφ να βρεθεί στο μέτωπο του πολέμου τον οδήγησε να αιτηθεί πέντε φορές τη μεταφορά του σε μάχιμη μονάδα. Το αίτημα του ικανοποιήθηκε και ο Βασίλι στάλθηκε στο Σύνταγμα Τυφεκιοφόρων της 284ης Μεραρχίας Πεζικούς. 

Τον Σεπτέμβρη του 1942, μαζί με άλλους στρατιώτες, στάλθηκε στο Στάλινγκραντ, εκεί όπου χτυπούσε η καρδιά της σοβιετικής αντίστασης ενάντια στην 6η Γερμανική Στρατιά. Εκεί, στα ηρωϊκά χώματα του Στάλινγκραντ, μέσα στο εκκωφαντικό θόρυβο των πυροβόλων και των εκρήξεων, θα ακουστεί η κραυγή των υπερασπιστών της σοβιετικής πατρίδας: «Στρατιώτες, για μας δεν υπάρχει γη πέρα απ’ το Βόλγα! Θα αντισταθούμε μέχρι θανάτου!».

Και, πράγματι, μέχρι το τέλος οι πολεμιστές του σοβιετικού στρατού στο Στάλινγκραντ έδωσαν γενναίες μάχες ενάντια στο ναζιστικό κτήνος. Ο Βασίλι Ζάιτσεφ πολέμησε με θάρρος και αυταπάρνηση, τραυματίστηκε αλλά δεν εγκατέλειψε τη μάχη, αναδεικνύοντας το ταλέντο του ως ελεύθερος σκοπευτής. Μέσα σε ένα μήνα κατάφερε, με ένα απλό τουφέκι χωρίς διόπτρα, να σκοτώσει 32 γερμανούς στρατιώτες, λαμβάνοντας το πρώτο μετάλλιο ανδρείας. Το σπουδαιότερο ωστόσο «δώρο» που του δόθηκε, ως αναγνώριση των ικανοτήτων του, ήταν μια διόπτρα με την οποία στόλισε το τουφέκι τύπου «Μοσίν-Νταγκάν» που χρησιμοποιούσε. Η συνέχεια ήταν καταιγιστική.

Το διάστημα μεταξύ 10 Νοέμβρη και 17 Δεκέμβρη 1942, ο Ζάιτσεφ «καθάρισε» 225 στρατιώτες των Ναζί, συμπεριλαμβανομένων 11 ελεύθερων σκοπευτών. Η εξαιρετική του αυτή επίδοση αφενός ανέβασε το ηθικό των συμπολεμιστών του και αφετέρου έσπειρε τον τρόμο στο γερμανικό στράτευμα. Συνολικά, ο επίσημος αριθμός των γερμανών στρατιωτών που εξολόθρευσε ο Ζαίτσεφ στη μάχη του Στάλινγκραντ ανέρχεται σε 243, με άλλες μαρτυρίες να κάνουν λόγο για περισσότερους από 400 νεκρούς Ναζί. 

Ο Βασίλι Ζάιτσεφ υπηρέτησε στο μέτωπο του Στάλινγκραντ μέχρι το Γενάρη του 1943, όταν και τραυματίστηκε από θραύσμα νάρκης που λίγο έλλειψε να του στερήσει την όραση του. Ωστόσο, αποθεραπεύτηκε και στις 22 Φλεβάρη 1943 του απονεμήθηκε ο τίτλος του «Ήρωα της Σοβιετικής Ένωσης». Επέστρεψε στο μέτωπο, λαμβάνοντας μέρος στη μάχη στα υψώματα του Ζέελοβ με το βαθμό του λοχαγού. Την ίδια χρονιά, το 1943, έγινε μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος της Σοβιετικής Ένωσης. 

Για τις υπηρεσίες του στην σοβιετική πατρίδα και το λαό, του απονεμήθηκαν μια σειρά μετάλλια και τίτλοι τιμής, όπως το παράσημο του «Τάγματος του Λένιν», της «Κόκκινης Σημαίας», το μετάλλιο πρώτης τάξης του «Πατριωτικού Πολέμου», ενώ οι αρχές του Στάλινγκραντ τον έχρισαν επίτιμο δημότη της πόλης. Μετά τον πόλεμο εργάστηκε σε εργοστάσιο υφαντουργίας στο Κίεβο, φτάνοντας σταδιακά στη θέση του διευθυντή.

Ο τάφος του Zaitsev στο στρατιωτικό νεκροταφείο του Κιέβου.

Πέθανε στις 15 Δεκέμβρη 1991, μόλις 11 μέρες πριν την ολοκληρωτική επικράτηση της αντεπανάστασης, την επίσημη διάλυση της ΕΣΣΔ και την υποστολή της κόκκινης σημαίας από το Κρεμλίνο.

Η ζωή και δράση του Βασίλι Ζάιτσεφ αποτελεί κορυφαίο παράδειγμα της ανδρείας των μαχητών του σοβιετικού στρατού που πολέμησαν το τέρας του ναζισμού. Κι’ αν ο Ζάιτσεφ – δικαίως- απέκτησε φήμη και τιμήθηκε για την προσφορά του, δεν πρέπει ποτέ να ξεχάσουμε τους εκατοντάδες χιλιάδες συντρόφους του που δεν πρόλαβαν να τιμηθούν με μετάλλια ανδρείας, που έπεσαν στη μάχη για την υπεράσπιση της ανθρωπότητας από το χιτλερικό κτήνος. Διότι η περίπτωση του Β.Ζάιτσεφ δεν είναι η ιστορία ενός μεμονωμένου ήρωα, αλλά αποτελεί αναπόσπαστο τμήμα της τεράστιας, αλησμόνητης προσφοράς της Σοβιετικής Ένωσης και του λαού της στην Μεγάλη Αντιφασιστική Νίκη των Λαών.

Κλείνοντας θεωρούμε απαραίτητα να αναφερθούμε στην _σχετική υποτίθεται, πολεμική ταινία του Ζαν-Ζακ Ανό (2001) Ο Εχθρός προ των Πυλών (Enemy at the Gates), με πρωταγωνιστές Τζουντ Λο, Τζόζεφ Φάινς και Εντ Χάρις τοποθετημένη στη Μάχη του Στάλινγκραντ. Ο τίτλος της ταινίας προέρχεται από το ομώνυμο πεζογράφημα του Γουίλιαμ Κρεγκ (Enemy at the Gates_ The Battle for Stalingrad -1973). Βασίζεται σε μια μονομαχία που αναφέρεται στο βιβλίο, η οποία αναπτύχθηκε ανάμεσα στο θρυλικό Σοβιετικό ελεύθερο σκοπευτή και τον Γερμανό αντίστοιχό του, Ταγματάρχη Έρβιν Κένιχ.

Η ταινία ήταν μια παραποίηση της ιστορίας όσον αφορά και τα πραγματικά γεγονότα και στην πλοκή της και στις αναπαραστάσεις των χαρακτήρων της. Για παράδειγμα, η ταινία περιέχει μια σκηνή στην οποία Κομισάριοι συναγελάζουν ένα πλήθος ανοργάνωτων Σοβιετικών στρατιωτών, οι μισοί εκ των οποίων άοπλοι, και τους εξαναγκάζουν σε κύματα αυτοκτονικών επιθέσεων εναντίον Γερμανών στρατιωτών οπλισμένων με τανκς και πολυβόλα. Η σκηνή απεικονίζει "zagradotryads" (δυνάμεις αντιϋποχώρησης _ανάσχεσης), σε αντίφαση με τις ιστορικές μαρτυρίες της επάρκειας και των τακτικών μάχης των Σοβιετικών στρατιωτών στη Μάχη του Στάλινγκραντ. Παράδειγμα της πιο ανόητης δυτικής προπαγάνδας _το ξαναγράψιμο της ιστοείας καλά κρατεί …. Τα «στρατεύματα φραγμού», η στρατιωτική αστυνομία που μπήκε στη μάχη υπεράσπισης της «μητέρας πατρίδας» μετατράπηκε σε κάτι τερατώδες, με μόνος λόγο ύπαρξής του τη στρατιωτική άγνοια των πολεμιστών. Υπάρχει κι ο ηλίθιος παραλληλισμός με τον Τζένγκις Χαν τον φεουδαρχικό στρατό των ευγενών στρατολογημένων για τους Μογγόλους με δικαίωμα στα λάφυρα κ.λπ. με τον κόκκινο στρατό των εργατών και αγροτών (Рабоче-крестьянская Красная армия, РККА),  ελευθερωτή της ανθρωπότητας, που ιδρύθηκε το 1918, από το μπολσεβίκικο Συμβούλιο των Λαϊκών Κομισάριων.

Και μοιραία γυναίκα _Rachel Weisz _ Tania

Υπόθεση

Ο Vassili, στρατιώτης του Κόκκινου Στρατού, στέλνεται στην πρώτη γραμμή της Μάχης του Στάλινγκραντ το 1942. Εξαναγκασμένος σε αυτοκτονική επίθεση χωρίς τουφέκι αλλά με πυρομαχικά, κρύβεται ανάμεσα σε ένα σωρό πτώματα, ενώ μια οβίδα τανκ ακινητοποιεί ένα τεθωρακισμένο και ο Επίτροπος Danilov, κρύβεται στον ίδιο σωρό και βρίσκει ένα τουφέκι. Ο Ζάιτσεφ αποκαλύπτεται, συμβουλεύοντας τον κομισάριο να μην πυροβολήσει μέχρι να καλύψει τον θόρυβο μια έκρηξη και ο Ντανίλοφ δίνει το τουφέκι στον Vassili, ο οποίος, προς έκπληξη του πρώτου, μπορεί να σκοτώσει πέντε Γερμανούς στρατιώτες σε λιγότερο από ένα λεπτό!!.

Από το πουθενά, αντί για τον Στάλιν είναι …ο Νικήτα Χρουστσόφ που απαιτεί «ιδέες» από τους υφισταμένους του για να αναπτερωθεί το σπασμένο ηθικό του Κόκκινου Στρατού. Ενώ οι άλλοι κομισάριοι προτείνουν πιο αυστηρή πειθαρχία _όλα διαλυμένα υποτίθεται και τρόμο, ο Danilov, τώρα ανώτερος υπολοχαγός, συνιστά να δώσει «πνευματική» έμπνευση στα στρατεύματα. Προτείνει «παραδείγματα» και συνιστά τον Ζάιτσεφ για αυτόν τον ρόλο. Αμέσως μετά, ο Ντανίλοφ αρχίζει να δημοσιεύει ηρωικές ιστορίες για τα κατορθώματα του Vassili στην εφημερίδα του στρατού ο οποίος μετατίθεται στο τμήμα ελεύθερων σκοπευτών και γίνεται φίλος με τον Ντανίλοφ. Και οι δύο ενδιαφέρονται επίσης «ρομαντικά» για την Τάνια Τσέρνοβα, εθελόντρια στην τοπική πολιτοφυλακή. Φοβούμενος για την ασφάλειά της, ο Ντανίλοφ τη μεταφέρει σε μονάδα πληροφοριών, φαινομενικά για να χρησιμοποιήσει τις γερμανικές της ικανότητες στη μετάφραση ραδιοφωνικών υποκλοπών, στην πράξη όμως...

Enemy at the Gates _
o Vassili κάτι μεταξύ ζόμπι & troll

Με τους Σοβιετικούς ελεύθερους σκοπευτές να πληρώνουν αυξανόμενο φόρο αίματος στις γερμανικές δυνάμεις, ο Γερμανός Ταγματάρχης Erwin König αναπτύσσεται για να σκοτώσει τον Vassili και να συντρίψει το σοβιετικό ηθικό. Όταν η διοίκηση του Κόκκινου Στρατού μαθαίνει για την αποστολή του König, στέλνει τον πρώην μαθητή του Koulikov για να βοηθήσει τον Vassili να τον σκοτώσει. Ο König, ωστόσο, ξεπερνά τον Κουλίκοφ και τον σκοτώνει, κλονίζοντας τα πάντα, ενώ ο δαιμόνιος Χρουστσόφ πιέζει τον Ντανίλοφ να ανασκουμπωθεί. Ο Sacha Filipov, ένα νεαρό αγόρι από τη Σοβιετική Ένωση, προσφέρεται εθελοντικά να ενεργήσει ως διπλός πράκτορας μεταβιβάζοντας στον König ψευδείς πληροφορίες για το πού βρίσκεται ο Vassili, που στο μεταξύ στήνει μια παγίδα στον König και καταφέρνει να τον τραυματίσει με τη βοήθεια της Tania, η οποία έχει έρθει για να τον σώσει. Κατά τη διάρκεια μιας δεύτερης προσπάθειας, ο Ζάιτσεφ αποκοιμιέται και ημερολόγιο του _ως ελεύθερος σκοπευτής κλέβεται από έναν λεηλάτη Γερμανό στρατιώτη και η γερμανική διοίκηση το εκλαμβάνει ως απόδειξη του θανάτου του και σχεδιάζει να στείλει τον König που δεν πιστεύει ότι ο Vassili είναι νεκρός.

Ο στρατηγός Friedrich φον Paulus παίρνει τα dog tags (σσ. μεταλλική ταυτότητα _κρεμασμένη στο λαιμό αναγνώρισης των αμερικανών στρατιωτών) για να αποτρέψει τη σοβιετική προπαγάνδα από το να επωφεληθεί εάν τυχόν ο König σκοτωθεί και αναγνωριστεί. Ο König δίνει στον στρατηγό έναν Πολεμικό Σταυρό που απονεμήθηκε μετά θάνατον στον γιο του, έναν υπολοχαγό της 116^ης Μεραρχίας Πεζικού που σκοτώθηκε τις πρώτες μέρες της μάχης και λέει στον Sacha πού θα είναι ο επόμενος, υποπτευόμενος ότι το αγόρι μπορεί να είναι πληροφοριοδότης. Τάνια και Ζάτσεφ στο μεταξύ έχουν ερωτευτεί και το βράδυ, αντί για το καθήκον στην πατρίδα η Τάνια πηγαίνει κρυφά στους στρατώνες και κάνει παθιασμένο έρωτα με τον Βασίλη, ενώ ο ζηλιάρης Ντανίλοφ τον απαξιώνει σε επιστολή του προς τους ανωτέρους του.

Ο König εντοπίζει την Τάνια και τον Βασίλη να τον περιμένουν στο επόμενο σημείο της ενέδρας του, επιβεβαιώνοντας τις υποψίες του για τη Sacha. Στη συνέχεια σκοτώνει το αγόρι και κρεμάει το σώμα του ως δόλωμα: Ο Ζάιτσεφ ορκίζεται να σκοτώσει τον König και στέλνει την Tania και τον Danilov στη μητέρα του Sacha για να την φυγαδεύσουν. Η Τάνια τραυματίζεται από αδέσποτες σφαίρες καθ' οδόν προς τις βάρκες. Νομίζοντας ότι είναι νεκρή, ο Ντανίλοφ μετανιώνει για τη ζήλια του για τον Ζάιτσεφ και ακόμη και η λαχτάρα του για τα κομμουνιστικά ιδανικά αρχίζει να παραπαίει, έτσι βρίσκοντας τον να περιμένει να στήσει ενέδρα στον König, εκτίθεται σκόπιμα για να προκαλέσει τον König να τον πυροβολήσει και να αποκαλύψει τη θέση του. Νομίζοντας ότι σκότωσε τον Ζάιτσεφ, ο König πηγαίνει να επιθεωρήσει το σώμα για να βρεθεί στο στόχαστρο του Σοβιετικού. Αποδεχόμενος τη μοίρα του, ο König γυρίζει με θλίψη για να κοιτάξει τον Βασίλη στο πρόσωπο πριν τον πυροβολήσουν. Δύο μήνες αργότερα, μετά την απελευθέρωση του Στάλινγκραντ και την παράδοση των γερμανικών δυνάμεων, ο Ζάιστεφ βρίσκει την Τάνια να αναρρώνει σε ένα νοσοκομείο υπαίθρου και ζήσαν αυτοί καλά κλπ. κλπ.

·         Jude Law _ Vassili

·         Joseph Fiennes _ Danilov

·         Rachel Weisz _ Tania

·         Bob Hoskins _ Χρουστόφ

·         Ed Harris _ Major König

·         Ron Perlman _ Koulikov

·         Eva Mattes _ μάνα του Filipov

·         Gabriel Thomson _ Sacha (Gabriel Marshall-Thomson)

·         Matthias Habich _ Στρατηγός Φον Paulus

Σοβιετικοί βετεράνοι του Στάλινγκραντ προσεβλήθησαν τόσο πολύ από την απεικόνιση του Κόκκινου Στρατού στην ταινία του Ζαν-Ζακ Ανό, ώστε στις 7 Μαΐου 2001, λίγο μετά αφότου η ταινία προβλήθηκε στη Ρωσία, αποτάθηκαν στην Κρατική Δούμα, απαιτώντας να απαγορευθεί η ταινία _φυσικά η απαίτηση δεν ικανοποιήθηκε…

Ο γερμανορώσος συγγραφέας Βλαντιμίρ Κάμινερ έπαιξε ως κομπάρσος έναν Σοβιετικό στρατιώτη στην ταινία. Στο βιβλίο του Yes I'm Irish (2000), ο Κάμινερ κριτικάρει το πως οι Σοβιετικοί στρατιώτες απεικονίζονται ως χούλιγκανς που μεθάνε και παίζουν παιχνίδια κλασίματος.

Ο Βρετανός ιστορικός Antony James Beevor (Άντονι Μπίβορ _ειδικός σε στρατιωτικά ζητήματα) σχετικά με την ταινία και το βιβλίο του Stalingrad, αναφέρει ότι, ενώ ο Ζάιτσεφ ήταν υπαρκτό πρόσωπο, η ιστορία της μονομαχίας του (δραματοποιημένη στην ταινία) με τον Κένιχ είναι φανταστική. Αν και το βιβλίο του Γουίλιαμ Κρεγκ Enemy at the Gates: The Battle for Stalingrad περιλαμβάνει μια «μονομαχία ελεύθερων σκοπευτών» μεταξύ του Ζάιτσεφ και του Κένιχ, η ακολουθία των γεγονότων στην ταινία είναι φανταστική. Ενώ οι κύριοι χαρακτήρες βασίζονται σε ιστορικές φιγούρες, με την εξαίρεση του Ντανίλοφ και ίσως του Κένιχ, είναι σχεδόν απίθανο ότι ποτέ συναντήθηκαν ή είχαν επαφή ο ένας με τον άλλον.

Αλλά το κυριότερο: η Paramount Pictures είχε ακόμη και το θάρρος να ισχυριστεί: «Μια σφαίρα μπορεί να αλλάξει την πορεία της ιστορίας». Σπεύδω να προσθέσω ότι, παρόλο που ο Jean-Jacques Annaud με προσκάλεσε στη Γερμανία για να παρακολουθήσω τα γυρίσματα, προσπαθώντας να με γοητεύσει και να με πείσει να μην είμαι πολύ αυστηρός στο ζήτημα της αλήθειας, γιατί είχαν _λέει, ανακαλύψει «διάφορα» στα αρχεία του ρωσικού υπουργείου Άμυνας. Η σπουδαία ατάκα του ήταν: «Μα Άντονι, ποιος μπορεί να πει πού αρχίζει ο μύθος και πού τελειώνει η αλήθεια;»

Το πραγματικό πρόβλημα είναι ότι οι ανάγκες της ιστορίας και οι ανάγκες της κινηματογραφικής βιομηχανίας είναι θεμελιωδώς ασυμβίβαστες. Το Χόλιγουντ πρέπει να απλοποιήσει τα πάντα σύμφωνα με καθορισμένους τύπους. Οι ταινίες του πρέπει να έχουν ήρωες και, φυσικά, κακούς – η ηθική αμφιβολία είναι πολύ περίπλοκη. Οι ταινίες μεγάλου μήκους πρέπει επίσης να έχουν μια ολόκληρη σειρά βασικών συστατικών, εάν θέλουν να φτάσουν στο σύστημα χρηματοδότησης, παραγωγής και στούντιο στο box office. Ένα στοιχείο είναι το «τόξο του χαρακτήρα», στο οποίο οι πρωταγωνιστές πρέπει να περάσουν από μια μορφή ηθικής μεταμόρφωσης ως αποτέλεσμα των εμπειριών που υφίστανται. Τα τελειώματα πρέπει να είναι αισιόδοξα, ακόμη και για το Ολοκαύτωμα. Δείτε τη Λίστα του Σίντλερ και τον συναισθηματισμό του φινάλε της, αποκαλύπτοντας ότι στις ταινίες μετράνε μόνο οι επιζώντες.

Κουρσκ: Η μεγαλύτερη μάχη τεθωρακισμένων στην Ιστορία – Ο Κόκκινος στρατός ανοίγει το δρόμο για το Βερολίνο

Άραγε μπορούμε να ξεχάσουμε ...

Εγώ κι εσύ, το σαράντα τρία - Θυμάσαι,

η Μάχη του Κουρσκ -τότε φλεγόταν...

Και ο Σοβιετικός στρατιώτης

Περνώντας στην αθανασία

Ήταν πιο δυνατός απ' τη φωτιά

Πιο γερός από το μέταλλο (...)

               | σοβιετικό τραγούδι |

 

1943 Β’ Παγκόσμιος: Οι Γερμανοί εξαπολύουν επίθεση στο Κούρσκ της ΕΣΣΔ, βόρεια του Χαρκόβου. Πρόκειται για τη μεγαλύτερη πολεμική αντιπαράθεση της ιστορίας με χρήση τεθωρακισμένων. Η μάχη του Κουρσκ θα λήξει στις 23 Αυγούστου με νίκη των Σοβιετικών έναντι των Γερμανών.

Η μεγαλειώδης Μάχη του Κουρσκ, που συμπεριελάμβανε ένα πλέγμα αμυντικών και επιθετικών επιχειρήσεων των σοβιετικών στρατευμάτων για απόκρουση των χιτλερικών επιθέσεων και εξολόθρευση της στρατηγικής ομάδας στρατευμάτων της Βέρμαχτ, άρχισε την αυγή στις 5 Ιουλίου 1943. Η Σοβιετική Ανώτατη Διοίκηση γνώριζε έγκαιρα τα σχέδια της γερμανικής διοίκησης για το καλοκαίρι 1943.

 

Σε γνώση της περιήλθε όχι μόνο η κεντρική ιδέα της γερμανο-φασιστικής διοίκησης, αλλά και επακριβώς η καθορισμένη ομάδα στρατευμάτων του εχθρού και η αριθμητική τους δύναμη, που ευρίσκονταν στην περιοχή του Τόξου, καθώς και οι κατευθύνσεις των κύριων κτυπημάτων της, ενώ στη συνέχεια και παραμονές της επίθεσης ήταν γνώστης της ακριβούς ημέρας και ώρας έναρξής της.

Δεν είναι τυχαίο ότι δύο ώρες πριν την έναρξη της επίθεσης των χιτλερικών στρατευμάτων είχε διεξαχθεί ανελέητο σφυροκόπημα με βολές πυροβολικού, όλμων και εκτοξευτών ρουκετών των θέσεων των αναμενόμενων να εφορμήσουν χιτλερικών στρατευμάτων, προξενώντας τους τεράστιες απώλειες, αλλά κυρίως προκαλώντας σύγχυση, αποσυντονισμό και κλονίζοντας το ηθικό των στρατιωτών.

Ως αποτέλεσμα η έναρξη της γερμανικής επίθεσης υποχρεωτικά καθυστέρησε για δυο ώρες. Την πρώτη μέρα έναρξης της γερμανικής επιχείρησης στις αμυντικές θέσεις των σοβιετικών στρατευμάτων ρίχθηκαν οι κύριες δυνάμεις και των δυο επίλεκτων φασιστικών ομάδων στρατού. Ο εχθρός σχεδίαζε με μια ισχυρή τεθωρακισμένη σφήνα να διασπάσει άμεσα την αμυντική διάταξη των Σοβιετικών.

Η επιχείρηση όμως δεν αναπτύχθηκε όπως είχε προσχεδιαστεί, κυρίως λόγω της σθεναρής και αποφασιστικής αντίστασης του σοβιετικού στρατού. Ο χιτλερικός στρατός, με τη στήριξη μεγάλων δυνάμεων αεροπορίας, χωρίς διαλείμματα εφορμούσε στις σοβιετικές αμυντικές θέσεις. Χωρίς να υπολογίζει τις μεγάλες απώλειες εφορμούσε πότε στο ένα και πότε στο άλλο σημείο, τόσο στο βόρειο τμήμα όσο και στο νότιο τμήμα του Τόξου.

Με κόστος τεράστιων απωλειών τα ναζιστικά στρατεύματα μπόρεσαν να δημιουργήσουν μια σφήνα μέσα στη σοβιετική άμυνα από 10 έως 35 χλμ, φθάνοντας μόνο σε μερικά σημεία μέχρι την τρίτη γραμμή των αμυντικών έργων. Μια από τις ιδιαιτερότητες της Μάχης του Κουρσκ ήταν η ευρεία χρήση και από τις δύο πλευρές ισχυρών ομάδων αρμάτων μάχης και τεθωρακισμένων.

Η χιτλερική διοίκηση μετέφερε εδώ τις κύριες δυνάμεις της στην κατεύθυνση του χωριού Προχόροφκα, όπου στις 12 Ιουλίου 1943 διεξάχθηκε η μεγαλύτερη αρματομαχία του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Σε μια μικρή έκταση γης συγκρούστηκαν 1,2 χιλιάδες άρματα μάχης και αυτοκινούμενα πυροβόλα.

Μέχρι αργά το βράδυ στο πεδίο της μάχης ακούγονταν κρότοι πυροβόλων, βρυχηθμοί κινητήρων, συριγμοί ερπυστριών. Καίγονταν εκατοντάδες θωρακισμένα οχήματα. Σύννεφα σκόνης και καπνού κάλυπταν τον ουρανό.

Στη σκληρή αυτή μάχη οι Σοβιετικοί, δείχνοντας απαράμιλλο ηρωισμό, βγήκαν νικητές. Σκληρές μάχες διεξάχθηκαν και στους αιθέρες. Στη Μάχη του Κουρσκ η σοβιετική αεροπορία κέρδισε το στοίχημα και επέβαλε τη στρατηγική της κυριαρχία στους αιθέρες, κυριαρχία που την διατήρησε μέχρι το τέλος του πολέμου. Στις 12 Ιουλίου 1943 επιτεύχθηκε η μεγάλη αναστροφή στη Μάχη του Κουρσκ. Στη διάρκεια μιας βδομάδας οι στρατιωτικοί και πολιτικοί σχεδιασμοί των Ναζιστών κατέρρευσαν. Εξαντλώντας και αποδυναμώνοντας τις ομάδες των επίλεκτων γερμανο-φασιστικών στρατευμάτων σε αμυντικές μάχες και συγκρούσεις, τα σοβιετικά στρατεύματα δημιούργησαν ευνοϊκές δυνατότητες για να εξαπολύσουν αντεπίθεση.

Η Μάχη του Κουρσκ πλέον εισήλθε σε μια νέα φάση. Στην τρίτη, από την έναρξη του πολέμου, στρατηγικής σημασίας αντεπίθεση του σοβιετικού στρατού έλαβαν μέρος πέντε μέτωπα – το Δυτικό, του Μπριάνσκ, το Κεντρικό, του Βαρόνεζ και της Στέπας. Πραγματοποιήθηκαν δύο βασικές επιχειρήσεις με τις κωδικές ονομασίες «Κουτούζωφ» (12 Ιουλίου έως 18 Αυγούστου) και «Συνταγματάρχης Ρουμιάντσεφ» (3 Αυγούστου έως 23 Αυγούστου). Στις 5 Αυγούστου οι γερμανο-φασίστες κατακτητές εκδιώχθηκαν από τις πόλεις Οριόλ και Μπέλγκοραντ, ενώ στην πορεία της αντεπίθεσης οι ισχυρές γερμανο-φασιστικές ομάδες που συγκροτήθηκαν βόρεια και νότια του Τόξου του Κουρσκ εξολοθρεύτηκαν.

 

Τα σοβιετικά στρατεύματα προέλαυσαν δυτικά σε βάθος 140–150 χλμ. Στις 23 Αυγούστου οι χιτλερικοί εκδιώχθηκαν από το Χάρκοβο, με την απελευθέρωση του οποίου ολοκληρώθηκε η Μάχη του Κουρσκ.

Πρόκειται για ένα μεγαλειώδες γεγονός του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Χαρακτηρίζεται από τη μεγάλη έκταση, την ένταση της δράσης και της σκληρότητας των μαχών. Μετρώντας την απώλεια τεχνικού εξοπλισμού, αλλά και το ανθρώπινο δυναμικό και υλικά μέσα που χρησιμοποιήθηκαν, αυτή υπερείχε των μαχών της Μόσχας και του Στάλινγκραντ. Στην πορεία της Μάχης του Κουρσκ οι σοβιετικές ένοπλες δυνάμεις προκάλεσαν μια τόσο βαριά ήττα στη φασιστική Γερμανία, από την οποία δεν μπόρεσε πλέον να συνέλθει μέχρι το τέλος του πολέμου. Οι χιτλερικοί στο πεδίο της μάχης έχασαν γύρω στις 500 χιλιάδες στρατιώτες και αξιωματικούς, 3.000 πυροβόλα, 1.500 άρματα μάχης, πέραν των 3.700 αεροπλάνων.

Ανατρέποντας τους σχεδιασμούς της επιχείρησης της Βέρμαχτ «Ακρόπολη» το καλοκαίρι 1943, ο σοβιετικός στρατός ενταφίασε ολοκληρωτικά τη στρατηγική πρωτοβουλία της Γερμανίας, η οποία από τούδε και στο εξής υποχρεωτικά διεξήγαγε μόνο αμυντικής φύσεως σχεδιασμούς, χάνοντας τη δυνατότητα να υλοποιεί ευρείες επιθετικές ενέργειες στρατηγικής σημασίας. Ήδη ενώπιον της φασιστικής Γερμανίας στην πράξη ορθώθηκε η προοπτική της αναπόφευκτης ήττας της στον πόλεμο. Αν η Μάχη του Στάλινγκραντ προκάλεσε τη δύση του γερμανο-φασιστικού στρατού, τότε η Μάχη του Κουρσκ τον έθεσε στα πρόθυρα της καταστροφής. Τεράστια η διεθνής σημασία της Μάχης του Κουρσκ.

 

Ως αποτέλεσμα της συντριβής των γερμανο-φασιστικών στρατευμάτων στο Τόξο του Κουρσκ χειροτέρεψε περισσότερο η διεθνής πολιτική θέση της Γερμανίας. Μεγάλωσε περισσότερο η διεθνής απομόνωσή της. Ο φασιστικός άξονας, που δημιουργήθηκε στη βάση κατακτητικών και ληστρικών φιλοδοξιών εκάστου των συμμετεχόντων, βρέθηκε στα πρόθυρα διάλυσης. Η συντριβή της επιχείρησης «Ακρόπολη» και η αντεπίθεση των σοβιετικών στρατευμάτων όξυναν περαιτέρω την πολιτική κρίση στην Ιταλία, αποτέλεσμα της οποίας ήταν η ανατροπή της κυβέρνησης Μουσολίνι.

Η σαρωτική ήττα στο Κουρσκ υποχρέωσε τη φασιστική διοίκηση να μεταφέρνει συνέχεια από τη Δύση στην Ανατολή (στο σοβιετικο-γερμανικό μέτωπο) μεγάλες πεζοπόρες και αεροπορικές δυνάμεις, πράγμα που διευκόλυνε την απόβαση των αγγλο-αμερικάνικων στρατευμάτων στην Ιταλία. Η νίκη του σοβιετικού στρατού στο Τόξο του Κουρσκ επηρέασε καταλυτικά την μετέπειτα πορεία του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.

Μετά το Κουρσκ ήταν σε όλους πασιφανές ότι η ΕΣΣΔ ήταν σε θέση από μόνη της, χωρίς τη βοήθεια των συμμάχων, να κερδίσει τον πόλεμο, να εκκαθαρίσει πλήρως τα εδάφη της από τους ναζιστές κατακτητές και να απελευθερώσει τους λαούς της Ευρώπης, που στέναζαν κάτω από το χιτλερικό ζυγό. Δεν είναι τυχαία η αναφορά του Προέδρου των ΗΠΑ, Φ. Ρούζβελτ: «Αν οι υποθέσεις στη Ρωσία και στο μέλλον προχωρήσουν έτσι όπως τώρα, τότε την άλλην άνοιξη δεν θα απαιτείται η το άνοιγμα του δεύτερου μετώπου!».

 

Η Μάχη τελειωτικά διέλυσε το μύθο που δημιούργησε η χιτλερική προπαγάνδα για την «εποχικότητα» της σοβιετικής στρατηγικής, ότι τάχατες ο σοβιετικός στρατός μπορεί να επιτίθεται μόνο το χειμώνα και ότι δεν έχει τη δυνατότητα να διεξάγει αποτελεσματικές επιθετικές επιχειρήσεις το καλοκαίρι. Σε όλο τον κόσμο στάλθηκε το μήνυμα ότι ο σοβιετικός στρατός μπορεί να αντιμετωπίσει τον εχθρό σε όλη τη διάρκεια του χρόνου. Αποδεδειγμένα φάνηκε η υπεροχή της σοβιετικής στρατιωτικής στρατηγικής, η επιχειρησιακή ικανότητα και τακτική έναντι της στρατιωτικής δεξιοτεχνίας της φασιστικής Γερμανίας, το ακμαίο ηθικό και το απαράμιλλο θάρρος και αυτοθυσία των σοβιετικών οπλιτών.

Κράτησε περίπου 50 μέρες (4/7-23/8/1943) και συμμετείχαν συνολικά 4 εκατομμύρια άνθρωποι, ~70.000 πυροβόλα και άλλος βαρύς οπλισμός, 13.000 άρματα και τεθωρακισμένα οχήματα, πάνω από 11.000 πολεμικά αεροπλάνα, που συγκρούστηκαν μέχρι θανάτου και καταστροφής σε ένα μέτωπο 550 χιλιομέτρων. Η φασιστική επιχείρηση είχε την κωδική ονομασία «Κάστρο», περισσότερο μάλλον για ψυχολογικούς παρά για συμβολικούς λόγους. Αντιθέτως, η επιχείρηση αντεπίθεσης του Κόκκινου Στρατού βαφτίστηκε «Κουτούζοφ» για άκρως προφανείς, συμβολικούς λόγους: Ο Κουτούζοφ ήταν ο Ρώσος στρατηγός που τσάκισε τη στρατιά του Ναπολέοντα.

 

Η νίκη στο Κουρσκ σήμανε την έξοδο του Κόκκινου Στρατού προς τον ποταμό Δνείπερο και τη ριζική μεταβολή όλου του πολέμου. Μετά το Κουρσκ, η φασιστική πολεμική μηχανή γυρνά ουσιαστικά σε κατάσταση άμυνας σε όλα τα μέτωπα. Μετά το Κουρσκ καταρρίφθηκαν και όσα προσχήματα είχαν οι «σύμμαχοι» για τη μη ουσιαστική τους εμπλοκή στον πόλεμο, περιμένοντας ουσιαστικά το «μαντρόσκυλο» του ιμπεριαλισμού, που τότε ήταν ο Χίτλερ, να ξεμπερδεύει με τους «κόκκινους». Ο,τι ηθικό είχε απομείνει στους ναζί μετά το Στάλινγκραντ, στο Κουρσκ μετατράπηκε σε εφιάλτη.

Σαν εφιάλτης εμφανίζεται και σήμερα σε κάτι «περίεργους» που αυτο-πλασάρονται ως «αντικειμενικοί» στρατιωτικοί ιστοριογράφοι και που στην ουσία δεν μπορούν να κρύψουν το θαυμασμό τους για τους ναζί, οι οποίοι επιμένουν να απαξιώνουν τη Μεγάλη Αντιφασιστική Νίκη και την καταλυτική συμβολή του Κόκκινου Στρατού «πιπιλίζοντας» «σοφιστείες» περί του «παράγοντα»... «βαριού ρωσικού χειμώνα» (σσ. λες και η Γερμανία είναι ...Μπαχάμες) που υποτίθεται ότι «συμμάχησε» με τους Σοβιετικούς: Η Μάχη του Κουρσκ έγινε κατακαλόκαιρο και μάλιστα σε ένα από τα πλέον θερμά καλοκαίρια της 10ετίας του '40 για εκείνη την περιοχή.

Σαν εφιάλτης όμως εμφανίζεται και σε κάθε άλλο παρά «γραφικούς» πολιτικούς εκπροσώπους του κεφαλαίου σήμερα και στη Ρωσία, οι οποίοι «γιορτάζουν» τη μεγαλειώδη αυτή επέτειο, προσπαθώντας να την κοντύνουν στα μέτρα τους. 

 

Πολύ περισσότερο τώρα εν μέσω ιμπεριαλιστικού πολέμου στην Ουκρανία

 

Το γλυπτό «Modern Entrepreneur» στο κέντρο του Kursk στην πλατεία μπροστά από το εμπορικό και ψυχαγωγικό κέντρο «GriNN» στήθηκε με πρωτοβουλία του ιδιοκτήτη του Nikolai Greshilov.
Η χάλκινη φιγούρα ενός επιχειρηματία δημιουργήθηκε από έναν τοπικό γλύπτη Yuri Kireev. Όταν ρωτήθηκε για το κόστος του μνημείου, ο Ν. Γκρεσίλοφ απάντησε ότι ήταν «ανεκτίμητο».
(γράφει ένα από τα πολλά ενημερωτικά sites της περιοχής): ο χάρτης της Ρωσίας χρησιμεύει ως βάθρο για τον επιχειρηματία... με ένα μοντέρνο επαγγελματικό κοστούμι και γραβάτα, ένας επιχειρηματίας κάνει βόλτες σε όλη τη χώρα και με όλη του τη δύναμη σέρνει ένα καρότσι με ένα σωρό μακροχρόνια προβλήματα επιχειρηματιών στο συνοριακό φυλάκιο με το σήμα «Μελλοντική Ρωσία». Οι τσάντες στο καλάθι είναι πολυπλοκότητες -γνωστές σε κάθε επιχειρηματία: γραφειοκρατία, φόροι, δάνεια, εγκρίσεις, άδειες, διαφθορά. Ωστόσο, το μνημείο συμβολίζει την αισιοδοξία: παρά τις δυσκολίες, οι ρωσικές επιχειρήσεις εξακολουθούν να προχωρούν και να αναπτύσσονται. Το γλυπτό εγκαταστάθηκε στο ιστορικό τμήμα της πόλης, όπου ήταν ένα από τα καλύτερα ξενοδοχεία του εμπόρου Φράντσοφ, όπου τώρα υπάρχουν εμπορικά κέντρα και εστιατόρια. Το δημαρχείο και το Σώμα των Σοβιέτ βρίσκονται κοντά και οι δημιουργοί του μνημείου ελπίζουν ότι θα υπενθυμίσει στις αρχές την ανάγκη να υποστηρίξουν τις επιχειρήσεις όσο το δυνατόν περισσότερο.

Άδικος κόπος. Το Κουρσκ ανήκει σε ήρωες όπως ο 29χρονος υπολοχαγός Ιβάν Αντίπιν, ο 19χρονος λοχίας Μίτια Μπορίσοφ, ο 21χρονος αρχιλοχίας Αλιόσα Λέμπεντεφ.

Ανήκει στους νεκρούς και επιζήσαντες συντρόφους τους, στο λαό τους και στο σύστημα που τους «γέννησε»: Το Σοσιαλισμό - Κομμουνισμό

 

Δείτε ακόμη

Ο καθοριστικός ρόλος της ΕΣΣΔ στη συντριβή του φασισμού \

Η αλήθεια για το άνοιγμα του δεύτερου μετώπου στη Δυτική Ευρώπη -

 

Владимир Туров Vladimir Semyonovich Turov ο 100χρονος μαχητής του Στάλινγκραντ

15-10-2020  
Τη Μόσχα, το Στάλινγκραντ και τον Καύκασο υπερασπίστηκε ο βετεράνος Vladimir Semyonovich Turov που πέθανε στο Βόλγκογκραντ –όπως μετονομάστηκε η ηρωική πόλη σήμερα το πρωί 15 Οκτωβρίου -τον Μάρτιο του 2021, θα γινόταν 101 ετών.

Ο Vladimir Turov γεννήθηκε στις 18 Μαρτίου 1920 στην επαρχία Bryansk, στο χωριό Bolshoy Krupets, στην περιοχή Vygonichny.
Το 1939 αποφοίτησε από το Shakhty Mining College στην περιοχή του Ροστόφ και μπήκε στη στρατιωτική σχολή πεζικού, μέχρι τον Ιούλιο του 1941 –υπολοχαγός μετά από τον Σεπτέμβρη, διοικητής λόχου τουφεκιοφόρων, μετά «αντιαρματικός» του 724 συντάγματος –μέχρι τη νίκη (Πηγή)

07.04.2015
Διηγείται την ιστορία του και μιλάει εφ όλης της ύλης στην εφημερίδα kultura.ru
(…) Vladimir Semenovich, σας κάλεσαν στο Στάλινγκραντ;
Turov: Όχι! Καθόλου. Το 1939 αποφοίτησα από κολέγιο μεταλλειολογίας και εμείς  οι «ανθρακωρύχοι», δεν είχαμε προοπτική να προσληφθούμε στο στρατό - ένα στρατηγικά σημαντικό επάγγελμα. Αλλά ήθελα από καιρό να γίνω στρατιωτικός, έτσι έπεισα τον στρατιωτικό επίτροπο, να με βοηθήσει να έρθω σε επαφή με τη σχολή πεζικού του Μπουινάκ (Буйнакское пехотное училище). 

Στις 16 Σεπτεμβρίου 1941, θα προσλάμβαναν ανθυπολοχαγούς, ωστόσο ειδοποιηθήκαμε λίγο νωρίτερα ... Στις 22 Ιουνίου ήταν Κυριακή, μια μέρα γαλήνια, οι σύντροφοί μου και εγώ βολτάραμε και τότε αποφασίσαμε να πάμε στο Σπίτι (σσ.λέσχη) του Κόκκινου Στρατού –που ήταν φυσικά κλειστό. Περιμέναμε για περίπου ένα 5λεπτο, στη συνέχεια ένας μας πήγε να αναζητήσει τη διαχείριση.
Επιστρέφει τρέχοντας με γουρλωμένα τα μάτια του, λαχανιασμένος, σκοντάφτοντας: «Πόλεμος», λέει ΠΟΛΕΜΟΣ.

Κάναμε ντου στο σχολείο, όπου ο στρατηγός, ο αρχηγός μας, ανακοινώνει ότι η Γερμανία επιτέθηκε στην ΕΣΣΔ. Χαμός ... Αρχίσαμε να πηδούμε στο βάθρο, για να μιλήσουμε, απαιτώντας άμεση αποστολή στο μέτωπο. Κατανοήστε ότι οι μαθητές είναι πολύ πειθαρχημένοι, μια τέτοια συμπεριφορά είναι βασικά αδύνατη για αυτούς. Όχι όμως εκείνη την ημέρα…
Στις 20 Ιουλίου νωρίτερα από το χρονοδιάγραμμα, ήμασταν ήδη καλά προετοιμασμένοι - γνωρίζαμε «τα πάντα» και ξέραμε πώς. Δύο ημέρες αργότερα, στο Μπέλγκοροντ, μου δόθηκε η εντολή να ετοιμάσω ένα τουφέκι, και μέχρι τα μέσα Αυγούστου ολόκληρο το τμήμα μας ήταν στην πρώτη γραμμή.
Πώς θα μπορούσαν να εκπαιδευτούν οι εφεδρείες σε δύο εβδομάδες; Έκανα το καλύτερο μου. Και στις 16 Αυγούστου, έδωσα την πρώτη μου μάχη στα δάση του Σμόλενσκ.

🔹 Kultura: Μια περίοδος τρομερής υποχώρησης. Προφανώς, έπρεπε να φύγεις αμέσως;
🔻 Turov: Όχι, όχι! Σε τελική ανάλυση, ο Κόκκινος Στρατός έκανε καθημερινά επιθέσεις και αντεπιθέσεις. Για παράδειγμα, είχαμε το καθήκον να ανακτήσουμε τη γέφυρα πάνω από τον Desna. Θυμάμαι ότι πήγαμε κρυφά ως ένα σημείο με τρένο και μετά μέσα από τα χωράφια, με εντολή ανίχνευση όσο το δυνατόν πιο κοντά στα χαρακώματα του εχθρού –στα 15 μέτρα και μετά επίθεση. Και έτσι το κάναμε. Μέχρι να το καταλάβουν οι Γερμανοί ήμασταν ήδη ανάμεσά τους, σώμα με σώμα πολύ αργά για να πυροβολήσουμε. Καταλάβαμε τη γέφυρα, σπάσαμε τα χαρακώματα και οι Ναζί επέστρεψαν στη δεύτερη γραμμή άμυνας.
Μάχη άνιση με τα καλά εκπαιδευμένα στρατεύματά τους οι περισσότεροι αλεξιπτωτιστές. Είχα ένα "mosinka" εποχής, που δεν είχε καμιά χρησιμότητα. Θυμάμαι γεροδεμένους γερμαναράδες - Fritzes που έτρεχε καταπάνω μας, και εμείς χρησιμοποιούσαμε τα τουφέκια σαν ρόπαλα –σκοτώσαμε αρκετούς έτσι κάνοντας διαδρομή πάνω από είκοσι χιλιόμετρα προς τον σταθμό Krasnoe.
Μιλάνε για τους κομισάριους με τα πιστόλια, που εμψύχωναν και «έδιναν εντολές»… ΟΧΙ, αυτοί δεν υπήρχαν παντού, έτσι εγώ - ένας νεαρός υπολοχαγός - σύντομα ανέλαβα μια ομάδα 280 ανδρών. Στα χαρακώματα, μόνοι εγώ και οι στρατιώτες μου, κανείς δεν μας ανάγκασε. Μόνο το χρέος στην πατρίδα, ενάντια στους φασίστες.

🔹Kultura: Γιατί; δεν υπήρχαν διοικητές, υπήρχαν μεγάλες απώλειες;
🔻Turov: Οι επι κεφαλής στις πρώτες μάχες (ακόμη από το καλοκαίρι), ήταν παρόντες όλοι με τις στολές τους και λαμπερά διακριτικά και κουμπιά -μπροστά στους στρατιώτες - σε πλήρη ανάπτυξη. «Δεν θα κρυφτούμε δεν θα υποκύψουμε στους εχθρούς» …πολλοί σκοτώθηκαν επί τόπου τις πρώτες μέρες, σχεδόν αμέσως.
Ο διοικητής του συντάγματος μας φώναζε: «Τι κάνεις, γιατί δεν φροντίζεις τον εαυτό σου; Να φύγουν αμέσως μεταλλικά κουμπιά, κεντήστε "κύβους" με μαύρη κλωστή, αφαιρέστε τις αορτήρες και ζώνες. Και πολεμήστε όπως διαστήκατε σε μονή φάλαγγα» Να σας θυμίσω ακόμη –όπως και εμείς οι ελεύθεροι σκοπευτές «δούλεψαν» πρώτα σε αξιωματικούς, μετά σε πολυβόλα και μετά σε στρατιώτες.

🔹Kultura: Τι μπορείτε να πείτε για τους πολιτικούς εκπαιδευτές; (σσ. κομισάριοι) Σήμερα αρέσει να τους παρουσιάζουν ως μη επαγγελματίες και σχεδόν παράσιτα ...
🔻Turov: Καθόλου! Ψέματα όλ’ αυτά, που πρέπει να αναδείξετε. Οι επίτροπος ήταν 100% εθελοντές –κανείς δεν τους ανάγκαζε. Βαριά η καλογερική …
Το να αποφασίσεις επίθεση δεν είναι εύκολο, όταν διακινδυνεύεις ανθρώπους –κι όταν θα σας σκοτώσουν, ποιος θα φροντίσει για την εκτέλεση της εντολής; Οι μαχητές πρέπει να είναι προετοιμασμένοι χειροβομβίδες, τουφέκια… επίθεση  Σηκωθείτε! και ο πολιτικός εκπαιδευτής ο κομισάριος του Κόμματος πήδηξε μπροστά και όλη τα πυρά επικεντρώθηκα σε αυτόν.
Η 299η διμοιρία στην οποία πολέμησα για πρώτη φορά, τελικά διαλύθηκε από τις πολλές απώλειες, μεΜε έστειλαν στην 290, έφτασα εκεί ακριβώς κατά τη διάρκεια της επίθεσης. Γνώρισα νέους συναδέλφους.
Ο πολιτικός μας καθοδηγητής -πολύ έξυπνος άνθρωπος, πρώην εργοδηγός του εργοστασίου της Τούλα και καλά εκπαιδευμένος, που θα μπορούσες πάντα να βασίζεσαι σε αυτόν σκοτώθηκε  λίγους μήνες αργότερα.

🔹Kultura: Πώς ξεκίνησε η επίθεση κοντά στη Μόσχα;
🔻Turov: Στις 18 Δεκεμβρίου, έλαβα εντολή να διασχίσω κρυφά την πρώτη γραμμή, να περάσω μέσα από τα δάση, αποφεύγοντας δρόμους και οικισμούς, για να φτάσω στα βορειοδυτικά προάστια της Kaluga.
Το βράδυ της 24-25 Δεκεμβρίου, η ομάδα μου έπρεπε να περάσει μαι γέφυρα - μου την έδειξαν στον χάρτη - στρίψτε δεξιά, σκαρφαλώστε και πλησιάστε δύο ξύλινα σπίτια. Στο δρόμο, μην μιλάτε με κανέναν, κρατήστε όλους τους πολίτες μακριά, να μην ξέρει κανείς για εμάς. Θα κινηθείτε σε δύο παράλληλους δρόμους προς τους σταθμούς Kaluga-1 και Kaluga-2-Tovarnaya.
Περάσαμε την πρώτη γραμμή - 280 άτομα. Πήγαμε βαθύτερα στο δάσος, περιπλανηθήκαμε, το χιόνι ήταν πάνω από τη μέση (κάθε 15 λεπτά άλλαζα τους μαχητές που άνοιγαν δρόμο) και πίσω μας τραβάγαμε επτά κάρα με όπλα, πυρομαχικά, εξοπλισμό, φαγητό.
Κάναμε έτσι πάνω από 120-140 χιλιόμετρα. Και το βράδυ της 25^ης, μια χιονοθύελλα, που όμοια δεν έχετε δει. Δεν είχαμε οδηγό, έπρεπε να στείλουμε αναγνώριση παραβιάζοντας εντολές - να αναζητήσουμε με ντόπιους, ώστε να μπουν μπροστά στην αποστολή. Πηγαίνω σε ένα σπίτι και εκεί, από τη σόμπα, τα μάτια των παιδιών με κοιτάζουν, τρία ή τέσσερα ζευγάρια. Η μητέρα τους κοίταξε τον χάρτη και είπε ότι έπρεπε κινηθούμε διαφορετικά - οι Γερμανοί είχαν δημιουργήσει ένα φράγμα πυρός.
Μας οδήγησε και μπήκαμε στην Kaluga - η πόλη απελευθερώθηκε. Και εγώ τραυματίστηκα, μια σφαίρα έσπασε το γόνατο μου -τρύπα μικρή, αλλά το πόδι δεν λειτουργεί. Δεν το βαλα κάτω όμως, περπάταγα ασταμάτητα φυσικά, με ένα ραβδί στην αρχή. Ε …που πας εσύ; δεν ήθελαν να με πάρουν -έτσι σακάτη που λέτε εσείς. Αλλά επέμεινα κι έτσι μπήκα στο 315 ως διοικητής αντιαρματικών αποστολών και από τις 23- Αυγ-1942 μέχρι το τέλος της Μάχης του Στάλινγκραντ, πολέμησα εδώ - στην πόλη και στα περίχωρά της. Εμείς, οι «αντιαρματικοί» του 724 συντάγματος, θυμόμαστε όταν οι Ναζί άρχισαν να υποχωρούν, έπρεπε να οχυρώσουμε τα λεγόμενα υψώματα Oryol (Орловских высотах), αποκόβοντας τον εχθρό. Συναντήσαμε  τους Γερμανούς στο δρόμο, επιτεθήκαμε. Οι Γερμανοί, στην αρχή τα έχασαν αλλά μετά από λίγο ήρθαν στα συγκαλά τους και ακολούθησε μια μάχη. Μεγάλες απώλειες δικές μας – αλλά επιστροφή δεν υπήρχε Ни шагу назад! –ούτε βήμα πίσω!. Σύντομα σε σχηματισμούς μάχης, με επικεφαλής τους δύο μας συνταγματάρχες, με πολύ εμπειρία αντεπιτεθήκαμε και νικήσαμε τους Ναζί. Να το πω… Ο ένας στην Άπω Ανατολή πολέμησε με τους Ιάπωνες, ο δεύτερος ήταν πρώην τσαρικός αξιωματικός, από τον Πρώτο Παγκόσμιο.
Έτσι ξεκίνησε η μάχη του Στάλινγκραντ για μένα.

22-Οκτ-2020
Ο μαχητής του Στάλινγκραντ, Владимир Туров (Vladimir Turov), είναι πια 100 ετών
Η χρυσή επέτειος του μόνιμου επικεφαλής του συλλόγου «Στάλινγκραντ» θα γιορταστεί στις 18 Μαρτίου –δεν είναι όλοι τυχεροί να γίνουν αιωνόβιοι, με μια ζωή γεμάτη θαυμάσιες εμπνεύσεις, ιστορικά επιτεύγματα και νίκες, της εργατικής τάξης και της σοσιαλιστικής πατρίδας, που σήμερα δεν υπάρχει.
Μια ζωή που απλώνεται σε δύο αιώνες: ο συνταξιούχος συνταγματάρχης σήμερα πέρασε ολόκληρο τον πόλεμο από το 1941 και μετά. Υπερασπίστηκε τη Μόσχα και την Τούλα, αργότερα το Στάλινγκραντ εκπληρώνοντας την υπόσχεση που  έδωσε το 1942 στα χαρακώματα της πόλης που ήταν η αρχή του τέλους για τους ναζί:
«Αν μένω ζωντανός, εδώ θα έρθω, να περάσω το υπόλοιπο της ζωής μου! στο Στάλινγκραντ»
Vladimir Turov - μέλος του Συμβουλίου Βετεράνων της Περιφέρειας, επίτιμο μέλος της Στρατιωτικής Ιστορικής Εταιρείας της Ρωσικής Ομοσπονδίας , επίτιμος πρόεδρος του Διεθνούς Φιλανθρωπικού Ταμείου «Μάχη του Στάλινγκραντ», του επιστημονικού συμβουλίου του μουσείου συγκροτήματος «Μάχη του Στάλινγκραντ», επίτιμος πολίτης της Orlovka Volgograd Coy (σσ. και πολλά ακόμη), που παρά τα 100 του χρόνια συμμετέχει ενεργά στη δημόσια ζωή της περιοχής και στην πατριωτική εκπαίδευση της νεολαίας. (από το StalingradTours.com)

 ΑΘΑΝΑΤΟΣ!