Η κληρονομιά της σπουδαίας Βάσως Κατράκη σε πλήρη εγκατάλειψη από το αστικό κράτος

        Στους αγώνες του λαού με την Τέχνη της

Με το έργο της σημάδεψε την παγκόσμια χαρακτική δημιουργία. Το άσπρο και το μαύρο ήταν τα χρώματά της. Το άσπρο, που δέσποζε στην ψυχή της, και το μαύρο, της επίγειας διαδρομής της. Ήταν 27 Δεκέμβρη του 1988, όταν το μαύρο του θανάτου σκίασε για πάντα τα μάτια της μεγάλης Ελληνίδας χαράκτριας, Βάσως Κατράκη.

Ξεχωριστή δημιουργός, με πνοή πάντα νεανική, πρόσφερε και στην Τέχνη και στην Ελλάδα, μέσα από τις γραμμές του λαϊκού κινήματος. Τα «αντρίκεια χέρια της», όπως τα αποκαλούσαν, χάραξαν επί δεκαετίες, μορφές και δρόμους. Χάραξαν παράθυρα ανοιχτά στην ομορφιά του αύριο. Χιλιάδες χρώματα διαπερνούσαν τις πράξεις της, χιλιάδες σταθερές απόψεις αποτελούσαν το πλέγμα της σκέψης της. Πραγματικός θησαυρός τα έργα της, «καλαντάρι με τις απανωτές δυστυχίες μας και τις λιγοστές χαρές μας».

«Δε θέλω παρά να εκφράσω την αγάπη και τον ενθουσιασμό μου προς της ζωή» -έλεγε η Βάσω Κατράκη. «Κάθε στιγμή που μου ανήκει δεν θα ήθελα να είναι παρά ένας χαιρετισμός προς αυτήν. Να εκφράσω την αγάπη μου προς τον άνθρωπο και τη δικιά του ζωή, με τις χαρές, τα βάσανα και το μόχθο της. Προσπαθώ να εκφραστώ με τον πιο σαφή τρόπο. Αυτό το κάνω γιατί έτσι νιώθω. Με ενδιαφέρει να 'ρθω σε όσο γίνεται πληρέστερη επικοινωνία με τους ανθρώπους, να μιλήσω με τη γλώσσα τους. Αυτό είναι η πιο μεγάλη καταξίωση ενός καλλιτέχνη. Δε διαλέγω ορισμένα θέματα, μα βιώματα. Και αυτά μπορεί να έρχονται είτε από τη χώρα που ζεις είτε απ 'έξω, φτάνει να είναι ανθρώπινα.»

Γεννημένη το 1914, σχεδόν τη στιγμή που ξεσπούσε ο Α' Παγκόσμιος Πόλεμος, η Βάσω Κατράκη έζησε τα σημαντικότερα γεγονότα της σύγχρονης ιστορίας και σφράγισε με το έργο της μια ολόκληρη εποχή. Απεικόνισε με συνέπεια τα μεγάλα και θεμελιώδη γεγονότα που διαδραματίστηκαν στη χώρα μας μετά το Β' παγκόσμιο πόλεμο. Την Εθνική αντίσταση, τον εμφύλιο, τη χούντα και το φασισμό. Χάραξε στην πέτρα την τραγική μοίρα του λαού και τη μάχη για ελευθερία. Το 1936 εισήχθη στη Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών με καθηγητές τον Κωνσταντίνο Παρθένη στη Ζωγραφική και το Γιάννη Κεφαλληνό στη Χαρακτική.

Η κατοχή τη βρήκε φοιτήτρια. Μέσα από τον πυρετό εκείνης της εποχής διαμορφώθηκε και η τέχνη της, επηρεάστηκε το έργο της και η προσωπικότητά της. Πήρε μέρος στην Αντίσταση. Οι διαδηλώσεις, τα αδικοσκοτωμένα παλληκάρια, οι διώξεις, οι κατατρεγμένοι, τα σκελετωμένα από την πείνα παιδιά, τα βιώματα με τις θυσίες και τους θανάτους έγιναν διαμαρτυρία και αυτές οι εικόνες πέρασαν στο καλλιτεχνικό της έργο. Πρόσφερε υπηρεσίες στην πατρίδα χωρίς να υπολογίζει τους κινδύνους. «Κάναμε αντίσταση με τα πινέλα και τα καλέμια» έλεγε, «Η κατοχή με έκανε χαράκτρια». Τα πρώτα της χαρακτικά ήταν εύσημα, αφίσες, κάρτες, προκηρύξεις και ψηφοδέλτια για τις ανάγκες της αντίστασης. Την 21^ηΑπρίλη του '67, πρώτη μέρα του πραξικοπήματος, τη συνέλαβαν και την εξόρισαν στα Γιούρα, το θρυλικό νησί με τη μακραίωνη ιστορία ως τόπος βασανιστηρίων και εξόντωσης. Η δύναμη όμως της τέχνης της, της έδωσε παρηγοριά και διέξοδο, ζωγραφίζοντας με μαρκαδόρο τα βότσαλα που έβρισκε στο ξερονήσι, μοιράζοντάς τα στους συγκρατούμενους της και άλλα αφιέρωνε και έστελνε στον άντρα της και τα παιδιά της. Δούλεψε μέσα στη χούντα και έκανε έκθεση στη γκαλερί «ώρα» του Ασαντούρ και της Χριστίνας Μπαχαριάν, φίλους και συναγωνιστές της.

Μαχήτρια με τόλμη και αποφασιστικότητα

Η Βάσω Κατράκη ήταν μαχήτρια στους κοινωνικούς αγώνες με τόλμη και αποφασιστικότητα. Μετέφερε στην πέτρα όλα τα θεμελιώδη θέματα, το ιδεώδες της ελευθερίας και της αξιοπρέπειάς μας. Σπαράγματα μνήμης, θρήνοι και ελεγεία γι' αυτούς που θυσιάστηκαν. Εργα κοινωνική μαρτυρία. Υπηρέτησε την Ελληνική Χαρακτική με αφοσίωση και γνώση. Ηθος και αξιοπρέπεια. Δικαίως ο τεχνοκριτικός και φίλος της Κώστας Σταυρόπουλος, τη χαρακτήρισε ως την «κορυφαία ερμηνεύτρια της ανθρώπινης τραγωδίας».

Η ίδια έλεγε: «Διερευνώντας τους παραδοσιακούς τρόπους χάραξης πάνω στα καθιερωμένα υλικά, όπως στο όρθιο και στο πλάγιο ξύλο, στο χαλκό κλπ., ένιωσα σιγά σιγά να εξαντλούνται οι εκφραστικοί τρόποι που ταίριαζαν στην ιδιοσυγκρασία μου. Στην περιπλάνηση των αναζητήσεών μου για το υλικό που θα εκπλήρωνε τις εκφραστικές μου ανάγκες, στάθηκα στον ψαμμίτη λίθο, που με την αδρή του επιφάνεια και την αδιερεύνητη περιοχή του, μου άνοιξε το δρόμο για τα μεγάλα σχήματα και στη βαθιά κι ελεύθερη χειρονομία. Η επαφή μου με την τραχιά αυτή κρητική πέτρα με οδήγησε και στην αναζήτηση καινούριων εργαλείων. Ο μαστρακάς και τα καλέμια των γλυπτών με βοήθησαν σ' αυτό. Με βαθιές εγκοπές, με σκληρά γδαρσίματα, με απότομα ή ελαφρά περάσματα από τα μαύρα στ' άσπρα κι αντίθετα, προσπάθησα να κατακτήσω την άγνωστη γλώσσα του καινούριου αυτού υλικού και να του αποσπάσω τα μυστικά, που θα βοηθούσαν στην έκφραση των αναγκών μου».

               Για την αναστήλωση του πατρικού σπιτιού της

Προς τιμήν της δημιουργήθηκε το καλοκαίρι του 2006 το κέντρο Χαρακτικών Τεχνών και Μουσείο Βάσω Κατράκη στην πατρίδα της, το Αιτωλικό Αιτωλοακαρνανίας, όπου εκτίθεται μόνιμα όλο το έργο της. Το πατρικό της σπίτι, βρίσκεται και αυτό στο όμορφο νησάκι, το Αιτωλικό, τη μικρή Βενετία, όπως την ονόμαζαν τότε. Το σπίτι βρεχόταν γύρω γύρω από τη λιμνοθάλασσα. Εκεί έζησε τα παιδικά της χρόνια, ευτυχισμένη με τους γονείς και τα τέσσερα αδέρφια της. Εκεί, στα μαθητικά της τετράδια ζωγράφισε τα πρώτα της σχέδια και πορτρέτα. Εκεί εμπνεύστηκε τις πρώτες έγχρωμες της ξυλογραφίες, από τα πρωινά, τα δειλινά και τα νυχτερινά χρώματα της ήρεμης λιμνοθάλασσας.

Σήμερα το πατρικό της σπίτι καταρρέει αδύναμο να αντισταθεί στο πέρασμα των χρόνων. Παρότι έχει χαρακτηρισθεί διατηρητέο μνημείο, η πολιτεία δεν μπόρεσε να βοηθήσει παρά τις μελέτες που κατατέθηκαν στην Εφορεία Νεότερων Μνημείων του Υπουργείου Πολιτισμού για τη διάσωσή του.

Η έκθεση αυτή έχει κύριο σκοπό να επικοινωνήσει το έργο της με τους ανθρώπους, αυτό που ήθελε πάντα και η ίδια. Για πρώτη φορά, μετά το 1994 (20 χρόνια μετά) τα έργα που εκτίθενται θα είναι προς πώληση. Σκοπός αυτής της κίνησης είναι η συγκέντρωση χρημάτων για την αναστήλωση του πατρικού σπιτιού της Βάσως Κατράκη στο Αιτωλικό.
               Σ.Αδαμίδου

Το Μουσείο της Βάσως Κατράκη στο Διαδίκτυο
Ογδόντα οκτώ έργα της μεγάλης χαράκτριας σε ένα κλικ
Κορυσχάδων 1 30400 ΑΙΤΩΛΙΚΟ , ΙΕΡΑ ΠΟΛΙΣ ΜΕΣΟΛΟΓΓΙΟΥ
Τηλ.:+30 26320 22780
URL: http://www.katrakivasso-museum.gr

__σσ. Σύνδεση αδύνατη_νεκρός σύνδεσμος
E‑mail: info@vassokatraki.gr

Στο 20άλεπτο βίντεο δοκιμάσαμε να παρακολουθήσουμε αφήγηση για τα παιδικά χρόνια στην παραθαλάσσια κωμόπολη, τη φοίτηση στη Σχολή Καλών Τεχνών στην Αθήνα με δασκάλους τον Κώστα Παρθένη και τον Γιάννη Κεφαλληνό, τις πρώτες καλλιτεχνικές απόπειρες, τις ξυλογραφίες για την έκδοση “Τα λόγιας της πλώρης” του Ανδρέα Καρκαβίτσα, τις αφίσες της Κατοχής, την αποτύπωση της ατομικής και συλλογικής μοίρας των μαχόμενων Ελλήνων στο έργο της, τις ψηλόλιγνες αφαιρετικές φιγούρες της, τους περίφημους ψαράδες της, τις χαρακτηριστικές μανάδες, τα άλογα, τα τοπία με τις αλυκές, την εικαστική σύνθεση με χρώμα, την περίοδο της ρεαλιστικής χαρακτικής στην πέτρα. Παράλληλα με την καλλιτεχνική πορεία παρακολουθούμε την πορεία της ζωής: τη στράτευση στον χώρο της Αριστεράς, την αντιδικτατορική δράση, την Αντίσταση, την εξορία

               ...Τζίφος

“Ο ιστότοπος, που θα ενημερωθεί σταδιακά με ψηφιακές απεικονίσεις του συνόλου του έργου της χαράκτριας και φωτογραφικό υλικό, αποτελεί προσφορά του ΤΕΙ Μεσολογγίου στο Μουσείο Βάσως Κατράκη”. Αναπτύχθηκε στο Τμήμα Εφαρμογών Πληροφορικής στη Διοίκηση και στην Οικονομία από τον Πάνο Βασιλείου και την Γκόλφω Βασιλείου υπό την επιστημονική εποπτεία του καθηγητή Αριστογιάννη Γαρμπή.

Δείτε και Επερώτηση ΛαΣυ (Μωραΐτης Νίκος _περιφερειακός σύμβουλος δυτικής Ελλάδας) για προβλήματα στη λειτουργία του «Μουσείου Βάσως Κατράκη – Εικαστικό Κέντρο Χαρακτικής» στο Αιτωλικό

ΜΟΥΣΕΙΟ ΒΑΣΩΣ ΚΑΤΡΑΚΗ:
Ένα πολύτιμο έργο έρμαιο της αδιαφορίας κράτους και τοπικών αρχών.

«Το “Μουσείο Βάσως Κατράκη — Εικαστικό Κέντρο Χαρακτικής” στο Αιτωλικό έχει χαρακτηριστεί μοναδικό μουσείο αμιγώς Χαρακτικής Τέχνης στην Ελλάδα αλλά και στην Ευρώπη(…) Στόχος της δωρεάς των έργων της στην πατρίδα της το Αιτωλικό ήταν το “Κέντρο Χαρακτικών Τεχνών και Μουσείο Βάσως Κατράκη”, που εγκαινιάστηκε το 2006, να μην είναι ένας “νεκρός” μουσειακός χώρος αλλά να έχει μία δυναμική που να συμβάλλει στην ανάπτυξη και εξέλιξη της χαρακτικής τέχνης στην Ελλάδα.

Στο ισόγειο, οι τέσσερις αίθουσες, περίπου 400 τ.μ., προορίζονταν για εργαστήρια χαρακτικής. Τα εργαστήρια χαρακτικής ήταν στόχος να αποτελέσουν τόπο δοκιμών, πειραματισμών και δημιουργίας των χαρακτών, ενώ η ευρύτερη περιοχή του μουσείου να αποτελεί χώρο έμπνευσης για τους καλλιτέχνες και σημείο αναφοράς για γενικότερες πολιτιστικές δραστηριότητες (εικαστικά συμπόσια, πολιτιστικές βραδιές, περιοδικές εκθέσεις κά.). Οι γενικότεροι στόχοι του μουσείου όχι μόνο δεν πραγματοποιήθηκαν ποτέ αλλά, αυτήν τη στιγμή, ένα μεγάλο μέρος του έργου της σπουδαίας χαράκτριας έχει υποστεί σοβαρότατες φθορές από τη σκόνη, τα έντομα και την υγρασία, ενώ καμία μέριμνα δεν υπάρχει για τη συντήρηση, την αποκατάσταση και την εξασφάλιση κατάλληλων συνθηκών φύλαξης και έκθεσής τους».

Τα παραπάνω ανέφερε το ΚΚΕ σε Ερώτησή του προς τους αρμόδιους υπουργούς (Πολιτισμού και Εσωτερικών) το 2014… Από τότε έχουν περάσει 20 χρόνια και η κατάσταση του μουσείου όχι μόνο δεν βελτιώθηκε αλλά φαίνεται να έχει σημαδευτεί ανεξίτηλα από την αδιαφορία του κράτους και την εγκατάλειψη διαχρονικά από τις δημοτικές αρχές του δήμου Μεσολογγίου.

Το μουσείο θεμελιώθηκε το 1995 και εγκαινιάστηκε τελικά …το 2006. Λειτουργεί ως ΝΠΔΔ που ανήκει στον δήμο Μεσολογγίου, το Δημοτικό Συμβούλιο του οποίου ορίζει το ΔΣ του.

Φιλοξενεί τη 15χρονη δουλειά της Β. Κατράκη στο παραδοσιακό ξύλο και την 35χρονη χαρακτική της στην πέτρα και περιλαμβάνει μια συλλογή από 400 περίπου έργα, πολλά χαρακτικά ανάτυπα και μεγάλο μέρος από τις μήτρες (ξύλα και πέτρες) πάνω στα οποία χάραξε τα έργα της. Εκτίθενται, επίσης, μεγάλα και μικρά σε μέγεθος μαυρόασπρα και χρωματιστά σχέδια, καθώς και σχέδια προετοιμασίας για την παραγωγή του χαρακτικού ανατύπου. Τη συλλογή ενισχύουν τα αντικείμενα τέχνης, καλλιτεχνικές αφίσες και ζωγραφικά έργα. Ακόμη, φιλοξενούνται το εργαστήριο, η βιβλιοθήκη, τα αρχεία της και πολλές φωτογραφίες.

Μια μεγάλης αξίας πολιτιστική κληρονομιά, της σπουδαίας Βάσως Κατράκη, πρωτοπόρας χαράκτριας με διεθνή βραβεία και αναγνώριση, που σε όλη τη ζωή της αγωνίσθηκε για το δίκιο του λαού, φυλακίσθηκε γι’ αυτό και εξορίσθηκε. Κληρονομιά η οποία προσφέρθηκε στον γενέθλιο τόπο της μεγάλης δημιουργού με επιθυμία της ίδιας, που όχι μόνο δεν αξιοποιήθηκε και εξακολουθεί να μην αξιοποιείται όπως της αξίζει, αλλά έχει υποστεί φθορές. Ανεπανόρθωτες φθορές που έχουν καταστρέψει ήδη μεγάλο μέρος των έργων…

Η απουσία κατάλληλων συνθηκών φύλαξης και έκθεσης των έργων, καθώς και μέσων συντήρησης και προστασίας τους, έχει αφήσει το αποτύπωμά της, διαβρώνοντας τα έργα. Αυτή η απουσία είχε εντοπιστεί εδώ και πολλά χρόνια, από τα εγκαίνια του μουσείου ακόμα, χωρίς ωστόσο να ληφθούν μέτρα. Αξίζει να σημειωθεί ότι το κλιματιστικό σύστημα δεν λειτούργησε ποτέ, παρόλο που πρόκειται για έργα τέχνης τα οποία απαιτούν εξ ορισμού ειδική προστασία και μάλιστα σε έναν χώρο με μεγάλη υγρασία, καθώς βρίσκεται μέσα στη λιμνοθάλασσα.

Το μουσείο ποτέ δεν λειτούργησε με προδιαγραφές μουσείου. Δεν στελεχώθηκε με μόνιμο προσωπικό ούτε με επαγγελματίες ξεναγούς ή ειδικούς. Κατά περιόδους λειτουργούσε με 8μηνίτες συμβασιούχους, που όταν έληγε η σύμβασή τους δεν επαναπροσλαμβάνονταν… Ενώ έχουν υπάρξει περίοδοι κατά τις οποίες έμενε κλειστό και άνοιγε μόνο χάρη στη φιλότιμη προσπάθεια και προσφορά ενός γείτονα της Β. Κατράκη.

Κι όμως, το έργο της Βάσως Κατράκη αποδεικνύεται ότι παραμένει πόλος έλξης και σήμερα, καθώς ακόμα και σε αυτές τις συνθήκες, το μουσείο έχει επισκεψιμότητα. Από το κοινό, από τους καλλιτέχνες αναγνωρίζεται διαχρονικά το έργο της εξαίρετης αυτής δημιουργού, που σημάδεψε την παγκόσμια χαρακτική δημιουργία εκφράζοντας τον μόχθο και τους μεγάλους αγώνες του λαού μας για δίκιο και ελευθερία, από την Αντίσταση, τα δύσκολα μετεμφυλιακά χρόνια έως τη δικτατορία.

                 Η σπουδαία χαράκτρια Βάσω Κατράκη

Στην τελευταία συνεδρίαση του ΔΣ του «Κέντρου και Μουσείου Χαρακτικών Τεχνών Βάσως Γ. Κατράκη», στις 18 Ιούλη 2023, η κόρη της, Μαριάννα, με δραματικό τρόπο έκανε λόγο για «κλινικά νεκρό νομικό πρόσωπο», επισημαίνοντας ότι «για το μόνο που μπορούμε να συζητήσουμε είναι για τα 17 χρόνια υπολειτουργίας του μουσείου και για τη συνεχή προσβολή της ίδιας της Βάσως Κατράκη και του έργου της».

«Δεν συμμετέχουμε στη διοίκηση του μουσείου, αλλά στη διοίκηση δύο αποθηκών στις οποίες είναι κρεμασμένα τα έργα της Βάσως, και μάλιστα σε εντελώς ακατάλληλες συνθήκες, με αποτέλεσμα να καταστρέφονται», τόνισε σε άλλο σημείο, ενώ αναφέρθηκε, μεταξύ άλλων, σε μια σειρά από σχέδια που είχαν τεθεί με αισιοδοξία για την αξιοποίηση του χώρου του μουσείου και ποτέ δεν προχώρησαν:

Στην επιστολή της η κόρη της Βάσως Κατράκη επισημαίνει: «Στερήσαμε (σ.σ. το ΔΣ του μουσείου και ο δήμος) από το μουσείο το δικαίωμα χρηματοδότησης από ευρωπαϊκά και εθνικά προγράμματα, καθώς και από κάθε φορέα χρηματοδότησης. Στερήσαμε από το μουσείο την ευκαιρία συνεργασίας με τις Ανώτατες Σχολές Καλών Τεχνών, αφού δεν προχωρήσαμε ποτέ ούτε στη δημιουργία των εργαστηρίων χαρακτικής, αλλά ούτε και στην υπογραφή των μνημονίων συνεργασίας με τις Σχολές. Αποκλείσαμε έτσι οποιαδήποτε δυνατότητα συνεργασίας του μουσείου με τους καλλιτέχνες, ενώ γι’ αυτούς φτιάχτηκε και σε αυτούς δικαιωματικά ανήκει. Ο προϋπολογισμός που ήρθε εδώ σήμερα δεν περιέχει καμία απολύτως δαπάνη για δράσεις πολιτισμού σχετικές με το αντικείμενο του μουσείου». Ενώ έκανε ακόμα λόγο για καταστροφή, «στην παντελώς ακατάλληλη αποθήκη του υπογείου», όλων των βιβλίων και των εντύπων που δημιουργήθηκαν για να ενισχύσουν οικονομικά το μουσείο.

Μέσα σε όλα αυτά τα χρόνια έχουν γίνει πολλές διαμαρτυρίες επισκεπτών (που ταξίδεψαν στο Αιτωλικό επί τούτου) επειδή βρήκαν το μουσείο κλειστό. Επίσης, παρέμβαση μετά από ομαδική επίσκεψη και φωτογράφηση της φθοράς πάνω στα έργα έκανε το ΚΚΕ, καταθέτοντας Ερώτηση στη Βουλή και ζητώντας να παρθούν άμεσα μέτρα συντήρησης — κάτι που δεν έγινε. Για το ίδιο θέμα παρέμβαση στο υπουργείο Πολιτισμού — μετά από δύο ομαδικές επισκέψεις — έκανε και το Επιμελητήριο Εικαστικών Τεχνών Ελλάδος.

Σήμερα προβάλλει η αναγκαιότητα πρώτα από όλα να σωθούν τα έργα… Και αυτό σημαίνει ότι μπαίνει επί τάπητος η συζήτηση για τη δωρεά και το μέλλον του μουσείου…

ΠΕΑΕΑ-ΔΣΕ:
Να μην κλείσει το “Μουσείο Βάσως Κατράκη” στο Αιτωλικό

💥 Να μην κλείσει το «Μουσείο Βάσως Κατράκη» στο Αιτωλικό ζητά η Πανελλήνια Ένωση Αγωνιστών Εθνικής Αντίστασης και Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας (ΠΕΑΕΑ-ΔΣΕ) και καταγγέλλει την απαράδεκτη απόφαση της κυβέρνησης. Ένα Μουσείο που προβάλλει το πολιτιστικό — χαρακτικό έργο της σημαντικής καλλιτέχνη Βάσως Κατράκη και, φυσικά, συμβάλλει στην πολιτιστική αναβάθμιση της περιοχής.

💥 Πρόκειται για το έργο της εξαίρετης, αναγνωρισμένης δημιουργού, που σημάδεψε την παγκόσμια χαρακτική δημιουργία εκφράζοντας τον μόχθο και τους μεγάλους αγώνες του λαού μας για δίκιο και ελευθερία, από την Αντίσταση και τα δύσκολα μετεμφυλιακά χρόνια έως τη δικτατορία. Μάλιστα, το «Μουσείο Βάσως Κατράκη — Εικαστικό Κέντρο Χαρακτικής» στο Αιτωλικό έχει χαρακτηριστεί ως μοναδικό μουσείο αμιγώς Χαρακτικής Τέχνης στην Ελλάδα αλλά και στην Ευρώπη, κάτι που υπογραμμίζει την πολιτιστική και καλλιτεχνική αξία του.

Η ΠΕΑΕΑ-ΔΣΕ, που εκφράζει και εκπροσωπεί τους αγωνιστές, απογόνους και φίλους της Αντίστασης, την οποία τίμησε και τιμά και με το σημαντικό έργο της η Βάσω Κατράκη, διαμαρτύρεται για την απαράδεκτη απόφαση της κυβέρνησης για την κατάργηση του Μουσείου από ΝΠΔΔ, με ευθύνη και της δημοτικής αρχής της περιοχής, που δεν προστάτευσε και φρόντισε για την εύρυθμη λειτουργία του Μουσείου.

Η ΠΕΑΕΑ-ΔΣΕ καλεί την κυβέρνηση να ανακαλέσει την απόφασή της και να διασφαλίσει τη συνέχεια της λειτουργίας του Μουσείου ως ΝΠΔΔ παίρνοντας μέτρα για τη συντήρηση και αποκατάσταση των έργων και τη διασφάλιση των κατάλληλων συνθηκών για την έκθεση και τη φύλαξη των σημαντικών έργων που εκτίθενται στο Μουσείο. Και, φυσικά, να προσληφθεί το αναγκαίο προσωπικό ώστε να αξιοποιηθεί το Μουσείο ως χώρος πολιτιστικής δράσης για την περιοχή και ευρύτερα.

Η ΠΕΑΕΑ-ΔΣΕ εκφράζει την αλληλεγγύη της και στηρίζει τον αγώνα των τοπικών πολιτιστικών και μαζικών φορέων για τη σωτηρία του Μουσείου.

 

 

 

 

 

48ο Φεστιβάλ ΚΝΕ - “ΟΔΗΓΗΤΗ”: Μια αντάρτικη νοσοκομειούπολη… στην Κεντρική Σκηνή

Tο Νοσοκομείου του ΔΣΕ στον Γράμμο, που αποτελεί σημαντικό κομμάτι της τρίχρονης εποποιίας του ΔΣΕ, θα ενταχθεί στο δίκτυο μουσείων και μνημείων στο Γράμο - Βίτσι. Είναι η συνέχεια των προσπαθειών του ΚΚΕ στην περιοχή ώστε η εργατική τάξη, ο λαός και η νεολαία να διδαχθούν από την ιστορία του τόπου, να εμπνευστούν από την ηρωική δράση των κομμουνιστών τότε και τώρα, να βγάλουν πολύτιμα συμπεράσματα για την πάλη ενάντια στην εκμετάλλευση.

 

«Μια αντάρτικη νοσοκομειούπολη... Ισως θα υπάρχει και τώρα, έστω και κατεστραμμένη, που θα μπορούν οι νεότεροι να την επισκέπτονται και να θαυμάζουν τι μπορεί να φτιάσει ο λαός όταν το καταλαβαίνει δικό του». Λόγια του Ν. Σακελλαρίου, αρχιάτρου στον ΔΣΕ, στο Νοσοκομείο του Γράμμου.

 

Αυτό ακριβώς το έργο έχει αναλάβει το ΚΚΕ, την ανάδειξη και αναστήλωση της αντάρτικης νοσοκομειούπολης, που βρίσκεται στη νοτιοανατολική πλευρά του υψώματος Σκάλα του Γράμμου σε υψόμετρο 1.400 μέτρων και χτίστηκε το διάστημα Απρίλη - Μάη του 1948.

Για την κατασκευή και λειτουργία του πρωτοστάτησαν οι γιατροί Πέτρος Κόκκαλης, Νώντας Σακελλαρίου, Γιώργος Τζαμαλούκας, Στέφανος Χουζούρης κ.ά.

 

Για την υλοποίηση αυτού του σκοπού έχει συγκροτηθεί ομάδα που πλαισιώνεται από μηχανικούς, οικοδόμους, τεχνίτες και δεκάδες εθελοντές, η οποία έχει αναλάβει τη σκληρή δουλειά για τον καθαρισμό του χώρου, τη διαμόρφωση και την ανάδειξή του, ώστε να γίνει επισκέψιμος. Μέχρι τώρα έχουν εντοπιστεί πάνω από 30 κτίσματα. Ιδιαίτερα σημαντική είναι και η στήριξη μέσα από προσφορές μελών και φίλων του Κόμματος, απογόνων μαχητών του ΔΣΕ.

 

🎥 🎬 Αυτές οι πλευρές αποτυπώνονται στο ολιγόλεπτο βίντεο που προβλήθηκε στην Κεντρική Σκηνή του Φεστιβάλ πριν από την έναρξη του καλλιτεχνικού προγράμματος.

Με δέος παρακολουθεί κανείς τα σημερινά πλάνα από αυτήν την προσπάθεια που μπλέκονται με τα πλάνα του «χτες». Η συγκίνηση και το δέος μεγαλώνουν όταν ακούει κανείς τη δομή και τη λειτουργία του νοσοκομείου, που στόχο είχε να περιθάλψει 1.200 τραυματίες και αρρώστους και χτίστηκε χάρη στην εθελοντική δουλειά των κατοίκων των γύρω χωριών.

Μια ολόκληρη πολιτεία με τους θαλάμους, τους κλιβάνους, τα καταφύγια, τις καλύβες που φιλοξενούσαν τις υπηρεσίες και τα μαγειρεία που βρίσκονταν ακριβώς δίπλα στο ποτάμι, για να υπάρχει άμεση πρόσβαση στο νερό αλλά και οι καπνοί να μην προδώσουν τη θέση του νοσοκομείου. Ακόμα και ξύλινο αμφιθέατρο είχε κατασκευαστεί, που φιλοξενούσε συχνά παραστάσεις για την ψυχαγωγία των ασθενών. Το σπουδαιότερο, όμως, οίκημα της νοσοκομειούπολης ήταν το χειρουργείο, με πέντε χειρουργικά κρεβάτια, που επέτρεπε σε τρεις γιατρούς να πραγματοποιούν παράλληλα χειρουργικές επεμβάσεις, το οποίο λειτουργούσε και βράδυ με ηλεκτρικό φως και είχε σκέπασμα από 8 - 10 κορμούς δέντρων...

 

Περίπου μισή ώρα οδικώς από το Νεστόριο υψώνεται μέσα από τα καταπράσινα δάση του Γράμμου η κορυφή Σκάλα. Εκεί που συναντιέται το ρυάκι με την άσφαλτο, ξεκινά ένας δασικός δρόμος υλοτόμων που ανηφορίζει με κατεύθυνση την κορυφή, μέσα στο δάσος. Ανεβαίνοντας τον δρόμο, ο επισκέπτης συναντά περίπου σε υψόμετρο 1.400 μέτρων την πλάκα που τοποθέτησαν πριν από έναν χρόνο οι Οργανώσεις Περιοχής Δυτικής Μακεδονίας της ΚΝΕ και του ΚΚΕ:«Σε τούτα εδώ τα χώματα την περίοδο 1946 — 1949 στο Νοσοκομείο του Γράμμου οι μαχητές του Υγειονομικού του ΔΣΕ έδιναν “ζωή νικώντας το θάνατο”. Σ’ αυτόν τον δρόμο συνεχίζουμε».

Η ανασκαφή στους θαλάμους του Νοσοκομείου του ΔΣΕ αποκάλυψε εξαιρετικές λεπτομέρειες τόσο για τη θεμελίωση όσο και για το ξυλοπάτωμα

Το ανθρώπινο μάτι δεν «πιάνει» με τη μία τη σημασία του τόπου. Οι πρώτες ενδείξεις ανθρώπινης ύπαρξης είναι τα δέντρα που έχουν κόψει οι υλοτόμοι και ο δρόμος. Το δεύτερο Σαββατοκύριακο του Ιούνη ωστόσο, για 3 μέρες, στον χώρο άρχισαν και πάλι, όπως πριν από 75 χρόνια, να ακούγονται θόρυβοι εργαλείων. Ηταν ακόμα μια ομάδα δεκάδων μελών και φίλων του ΚΚΕ και της ΚΝΕ, που με σκληρή δουλειά συνέχισαν το σπουδαίο έργο ανάδειξης του Νοσοκομείου του ΔΣΕ στον Γράμμο, «ξηλώνοντας» τα σημάδια του χρόνου από όλα αυτά που κάποτε συνιστούσαν μια μεγάλη αντάρτικη νοσοκομειούπολη.

Όπως σημείωνε ο Ν. Σακελλαρίου, αρχίατρος στον ΔΣΕ, το Νοσοκομείο του Γράμμου ήταν «μια αντάρτικη νοσοκομειούπολη πολύ καλή, ίσως θα υπάρχει και τώρα, έστω και κατεστραμμένη, που θα μπορούν οι νεότεροι να την επισκέπτονται και να θαυμάζουν τι μπορεί να φτιάσει ο λαός όταν το καταλαβαίνει δικό του».

Το Νοσοκομείο του ΔΣΕ στον Γράμμο απλωνόταν
σε μια έκταση με περίμετρο 1.500μ
στη νοτιοανατολική πλευρά του υψώματος Σκάλα

Περισσότερα στο δημοσίευμά μας _“Ατέχνως”
Νοσοκομείο του ΔΣΕ στον Γράμμο: Μια ολόκληρη πολιτεία κρυμμένη στο δάσος

Νοσοκομείο του ΔΣΕ στον Γράμμο: Μια ολόκληρη πολιτεία κρυμμένη στο δάσος

Με εντατικούς ρυθμούς συνεχίζονται οι εργασίες αποκάλυψης και ανάδειξης των κτιριακών εγκαταστάσεων.

Δείτε
Εργασίες καθαρισμού για την ανάδειξη του Νοσοκομείου του ΔΣΕ

Περίπου μισή ώρα οδικώς από το Νεστόριο υψώνεται μέσα από τα καταπράσινα δάση του Γράμμου η κορυφή Σκάλα. Εκεί που συναντιέται το ρυάκι με την άσφαλτο, ξεκινά ένας δασικός δρόμος υλοτόμων που ανηφορίζει με κατεύθυνση την κορυφή, μέσα στο δάσος. Ανεβαίνοντας τον δρόμο, ο επισκέπτης συναντά περίπου σε υψόμετρο 1.400 μέτρων την πλάκα που τοποθέτησαν πριν από έναν χρόνο οι Οργανώσεις Περιοχής Δυτικής Μακεδονίας της ΚΝΕ και του ΚΚΕ:«Σε τούτα εδώ τα χώματα την περίοδο 1946 - 1949 στο Νοσοκομείο του Γράμμου οι μαχητές του Υγειονομικού του ΔΣΕ έδιναν "ζωή νικώντας το θάνατο". Σ' αυτόν τον δρόμο συνεχίζουμε».

Η ανασκαφή στους θαλάμους του Νοσοκομείου του ΔΣΕ
αποκάλυψε εξαιρετικές λεπτομέρειες
τόσο για τη θεμελίωση όσο και για το ξυλοπάτωμα

Το ανθρώπινο μάτι δεν «πιάνει» με τη μία τη σημασία του τόπου. Οι πρώτες ενδείξεις ανθρώπινης ύπαρξης είναι τα δέντρα που έχουν κόψει οι υλοτόμοι και ο δρόμος. Το δεύτερο Σαββατοκύριακο του Ιούνη ωστόσο, για 3 μέρες, στον χώρο άρχισαν και πάλι, όπως πριν από 75 χρόνια, να ακούγονται θόρυβοι εργαλείων. Ηταν ακόμα μια ομάδα δεκάδων μελών και φίλων του ΚΚΕ και της ΚΝΕ, που με σκληρή δουλειά συνέχισαν το σπουδαίο έργο ανάδειξης του Νοσοκομείου του ΔΣΕ στον Γράμμο, «ξηλώνοντας» τα σημάδια του χρόνου από όλα αυτά που κάποτε συνιστούσαν μια μεγάλη αντάρτικη νοσοκομειούπολη.

Οπως σημείωνε ο Ν. Σακελλαρίου, αρχίατρος στον ΔΣΕ, το Νοσοκομείο του Γράμμου ήταν «μια αντάρτικη νοσοκομειούπολη πολύ καλή, ίσως θα υπάρχει και τώρα, έστω και κατεστραμμένη, που θα μπορούν οι νεότεροι να την επισκέπτονται και να θαυμάζουν τι μπορεί να φτιάσει ο λαός όταν το καταλαβαίνει δικό του».

Αυτό ακριβώς το έργο έχει αναλάβει το ΚΚΕ και υλοποιείται χάρη σε προσφορές μελών και φίλων του, απογόνων μαχητών του ΔΣΕ αλλά και την εθελοντική εργασία συντρόφων από όλη την Ελλάδα.

Αντίστοιχη ήταν και η εντύπωση που χαράχθηκε στη μνήμη του γιατρού του ΔΣΕ Στέφανου Χουζούρη, όταν κατέφθασε εκεί προκειμένου να αναλάβει να υπηρετήσει ως διευθυντής του Νοσοκομείου, ο οποίος αναφέρει στο βιβλίο του «Γιατρός σε Τρεις Πολέμους»: «Το πρωί με σύνδεσμο κίνησα για το Νοσοκομείο. Μπαίνοντας στο χώρο του, νόμισα ότι έμπαινα σε χαμένη μέσα στα δάση θορυβώδη μεγαλούπολη. Ξεχώρισα παράγκες μεγάλες που ήταν θάλαμοι των τραυματιών και ανάμεσά τους πανύψηλα πεύκα» (σελ. 399).

Ενα τιτάνιο έργο

Το τιτάνιο αυτό έργο κατασκευής του Νοσοκομείου ξεκίνησε τον Μάη του 1948, ενόψει των μεγάλων μαχών που αναμένονταν να αρχίσουν στον Γράμμο υπό την επίβλεψη του Μιχάλη Σουμελίδη. Η απόφαση είχε παρθεί από το Γενικό Αρχηγείο του ΔΣΕ και την Υγειονομική Υπηρεσία με επικεφαλής τον Πέτρο Κόκκαλη.

Σε έκθεση του αρχίατρου Σακελλαρίου, από το Αρχείο του ΚΚΕ (αριθμός εγγράφου 157591) ο ίδιος αναφέρει στις 23/6/1948 πως «μέχρι τις 14 του Ιούνη τελείωσαν 22 οικήματα τραυματιών αρρώστων και προσωπικού. Υπολείπονται 51. Τα τελειωμένα δεν έχουν σοβατιστεί. Με το ρυθμό που προχωρεί σήμερα το έργο θα χρειαστεί χρονικό διάστημα ενάμιση μήνα και πλέον».

Τμήμα του Νοσοκομείου του ΔΣΕ στον Γράμμο
κατά τη διάρκεια λειτουργίας του το καλοκαίρι του 1948

Οπως αναφέρει έκθεση που βρίσκεται στο Αρχείο του ΚΚΕ (αριθμός εγγράφου 157558), στις εργασίες συνέβαλαν περίπου 150 κτίστες, μαραγκοί και άλλοι ειδικοί.

Τα 3 συγκροτήματα κτισμάτων που αποτελούν τη «νοσοκομειούπολη» απαρτίζονταν από θαλάμους 10 - 12 κρεβατιών για τους βαριά τραυματίες, θαλάμους 30 - 60 κρεβατιών για τους πιο ελαφρά τραυματίες και αρρώστους, ενώ υπήρχαν επίσης διοικητικά κτίσματα, θάλαμος αλλαγών, φαρμακείο, πλυντήριο και κλίβανοι. Τα κτίσματα πλαισιώνονται από ένα μεγάλο δίκτυο χαρακωμάτων και πολυβολείων.

 Ο Επαμεινώνδας Σακελλαρίου περιγράφει στο «Διαθέσαμε τη Ζωή μας» πως η μεγάλη αίθουσα του χειρουργείου, το οποίο λειτουργούσε και βράδυ με ηλεκτρικό φως, είχε σκέπασμα από 8 - 10 κορμούς δέντρων.

Μαζί με το παράρτημά του, το Νοσοκομείο μπορούσε να νοσηλεύσει 1.000 - 1.200 τραυματίες - αρρώστους. Επίσης, όπως αναφέρει η παραπάνω έκθεση, διέθετε ενεργητική και παθητική αεράμυνα και το αρχικό του προσωπικό (γιατροί, νοσηλευτές και τεχνικό προσωπικό) έφτανε τους 280.

Εκεί που νικιόταν καθημερινά ο θάνατος

Ύψωμα Σκάλα στον Γράμμο.
Στη φωτισμένη περιοχή απλωνόταν το Νοσοκομείο του ΔΣΕ
στον Γράμμο το καλοκαίρι του 1948

Στα χειρουργεία και τους θαλάμους που χτίστηκαν από πέτρα και ξύλο και συνιστούσαν αυτήν την πολιτεία μέσα στα δάση του Γράμμου, μεγαλούργησαν επαναστάτες κομμουνιστές γιατροί όπως ο Σακελλαρίου και ο Τζαμαλούκας, εκατοντάδες αγόρια και κορίτσια, νοσηλευτές, βοηθητικό προσωπικό, που σε κοντινή απόσταση από το μέτωπο των μαχών κατάφερναν να θεραπεύουν και να ξαναδίνουν ζωή στους μαχητές. Σε αυτόν τον τόπο έλαβε χώρα το «θαύμα του Γράμμου», όπου το Υγειονομικό του ΔΣΕ, με την ατσάλινη θέληση, κόντρα στον θάνατο για το δίκιο του αγώνα του λαού, κατάφερε να πετυχαίνει σε αντίξοες συνθήκες απίστευτα χαμηλά ποσοστά θνητότητας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι αυτό που αναφέρεται στα βιβλία αναφοράς του Νοσοκομείου σχετικά με τα χειρουργεία καταγμάτων κρανίου, όπου η θνητότητα έφτανε στο 10% ενώ στα αντίστοιχα του Α' Παγκοσμίου Πολέμου το 1914 - 1918 ήταν 80% και μετέπειτα το '39 - '44 στο 25 - 45%.

Η σπηλιά φτιαγμένη κυρίως με πέτρες και ξύλα, διέθετε δυνατότητα νοσηλείας 1.500 ατόμων, δύο χειρουργεία στα οποία γίνονταν επεμβάσεις αλλά και κλιβάνους αποστείρωσης, όπως ανέφερε το γενικό αρχηγείο του ΔΣΕ.
Το ηλεκτρικό ρεύμα παραγόταν από υδροηλεκτρογεννήτρια, που είχε εγκατασταθεί στον Αλιάκμονα και η οποία «έστελνε» ρεύμα και στα μαγειρεία, στους πολλούς βοηθητικούς χώρους, στη μονάδα παραγωγής φυσιολογικού ορού, μέχρι και στο εργαστήριο αποστείρωσης γάζας.

Σύμφωνα με τη μαρτυρία του Χουζούρη στο «Γιατρός σε Τρεις Πολέμους», «το Νοσοκομείο, στην αιχμή της λειτουργίας του, έφτασε να έχει και 1.200 τραυματίες, το προσωπικό δε με τις διάφορες υπηρεσίες του, πάνω από τετρακόσιους. Στο κατακόρυφο των μαχών, όταν όλο γενικά το προσωπικό είχε μερόνυχτα να κοιμηθεί, σε μια μέρα έφτασε 200 και παραπάνω να έρχονται και άλλοι τόσοι να φεύγουν γεροί στο μέτωπο ή χειρουργημένοι για αποθεραπεία στην Αλβανία» (σελ. 408).

Ο ίδιος αναφέρει πως μέσα σε 65 - 70 μέρες που λειτούργησε το Νοσοκομείο, στα βιβλία του καταχωρήθηκαν πάνω από 5.000 τραυματίες (σελ. 404).

Το Νοσοκομείο του ΔΣΕ στον Γράμμο
απλωνόταν σε μια έκταση με περίμετρο 1.500 μέτρων
στη νοτιοανατολική πλευρά του υψώματος Σκάλα

Έγινε σημαντική προσπάθεια ώστε το Νοσοκομείο να λειτουργήσει με τις καλύτερες δυνατές συνθήκες. Σύμφωνα με την καταγραφή του ίδιου, που σημειώνει χαρακτηριστικά πως «το Νοσοκομείο είχε πλήρεις υπηρεσίες, ό,τι μπορούσε να έχει ένα νοσοκομείο πόλης» (σελ. 402), υπήρχαν μαγειρεία με γυναίκες ηλικιωμένες σ' ένα βαθύ ρέμα με πανύψηλες οξιές για να μη προδίδεται η παρουσία τους από τον καπνό, τρεχούμενο νερό από το ποτάμι, άφθονα δοχεία, πιάτα, σαπούνι και κλίβανος για τα ρούχα, κλίβανος αποστείρωσης χειρουργικού υλικού, φαρμακείο και άφθονο επιδερμικό υλικό «που μας το στέλνανε οι σοσιαλιστικές χώρες και φιλανθρωπικές οργανώσεις δυτικών χωρών», όπως και «τραυματιοφορείς για τη μεταφορά των τραυματιών από το μέτωπο ως το Νοσοκομείο».

Μάλιστα, αναφέρεται πως υπήρχε και ξεχωριστός θάλαμος νοσηλείας για τους περίπου 60 κουφούς και κωφάλαλους μαχητές από εκρήξεις βομβών που έπεσαν κοντά τους.

Η άμυνα και η πολύπλευρη έγνοια για τους τραυματίες

Παρά τη μεγάλη προσπάθεια να λειτουργήσει το Νοσοκομείο με τις καλύτερες δυνατές συνθήκες, δεν έπαυε να βρίσκεται κοντά στην πρώτη γραμμή των μεγάλων μαχών του Γράμμου. Αυτό είχε ως συνέπεια όχι μόνο να ακούγονται «πότε δυνατότερα πότε αδύνατα κανονίδι, εκρήξεις βομβών που ρίχνανε αεροπλάνα και όλμοι», όπως καταγράφει ο γιατρός Χουζούρης (σελ. 400) αλλά το Νοσοκομείο να βρίσκεται και εντός της εμβέλειας της αεροπορίας του αντιπάλου.

Γι' αυτόν τον λόγο, είχε γίνει μεγάλη προσπάθεια για την οργάνωση της αεράμυνας. Έκθεση του Κώστα Γούναρη για την οργάνωση της αντιαεροπορικής άμυνας του Νοσοκομείου στις 26/7/1948 (Αρχείο του ΚΚΕ, αριθμός εγγράφου 206486), αναφέρει πως πέρα από το καμουφλάζ του Νοσοκομείου, «μέσα στον καταυλισμό έχουν γίνει τρία ομαδικά καταφύγια που παίρνουν 300 - 350 τραυματίες. Η αντοχή των καταφυγίων είναι καλή για βόμβες μέχρι 100 κιλά και για ρουκέτες». Στη συνέχεια, συμφωνήθηκε με τη Διεύθυνση να γίνουν δίπλα σε κάθε θάλαμο καταφύγια που να χωράνε τους τραυματίες του θαλάμου.

Οι ηρωικές προσπάθειες του Υγειονομικού του ΔΣΕ πλαισιώνονταν από την πολύπλευρη έγνοια για τους τραυματίες και αρρώστους μαχητές, κόντρα στις εξαιρετικά αντίξοες καταστάσεις του βουνού. Στο ξύλινο αμφιθέατρο που στήθηκε στο κέντρο μιας πλατειούλας μισοκαλυμμένης από πεύκα, είχε παρουσιάσει έργα το «Καλλιτεχνικό» του Γενικού Αρχηγείου του ΔΣΕ, με τον θίασο του Αντώνη Γιαννίδη, ενώ κάθε τόσο οι τραυματίες έστηναν τους δικούς τους πρόχειρους θιάσους και χορωδίες.

Οπως και οι υπόλοιπες υγειονομικές υποδομές του ΔΣΕ στον Γράμμο, εκτός από τις πολεμικές ανάγκες εξυπηρετούσαν και τις ανάγκες των τοπικών πληθυσμών, καθώς τα χωριά των περιοχών αυτών δεν είχαν εκκενωθεί. Μάλιστα, στους θαλάμους του Νοσοκομείου νοσηλεύτηκαν, σύμφωνα με μαρτυρίες, και στρατιώτες του αστικού στρατού.

Το δύσκολο έργο της ανάδειξης συνεχίζεται

Είναι δύσκολο για τον ανθρώπινο νου να αντιληφθεί το μεγαλείο του όλου αυτού εγχειρήματος, που πραγματοποιήθηκε με βασικά συστατικά την ατσάλινη θέληση των χτιστών, των υγειονομικών, των μαχητών και των νοσηλευομένων και την πίστη τους στον αγώνα για μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση, χωρίς να συνδυάσει τα παραπάνω, τις περιγραφές, τις μαρτυρίες και τα ντοκουμέντα με την επίσκεψη στον ίδιο τον χώρο.

Μόνο έτσι, αντικρίζοντας κανείς το σύμπλεγμα αυτό των κτισμάτων, πατώντας στα ίδια χώματα, περπατώντας τα ίδια ανηφορικά και κατηφορικά μονοπάτια μπορεί να συνθέσει την εικόνα της «θορυβώδους μεγαλούπολης» που χτίστηκε με τόνους πέτρα και ξύλο στην καρδιά του Γράμμου, από την οποία περνούσαν καθημερινά μέχρι και εκατοντάδες τραυματίες μαχητές και να νιώσει το μεγαλείο του αγώνα τους.

Το ΚΚΕ συνεχίζει την προσπάθεια χρόνων για την ανάδειξη του Νοσοκομείου του Γράμμου, που αποτελεί σημαντικό κομμάτι της τρίχρονης εποποιίας του ΔΣΕ. Είναι η συνέχεια των προσπαθειών στην περιοχή ώστε η εργατική τάξη, ο λαός και η νεολαία να διδαχθούν από την ιστορία του τόπου, να εμπνευστούν από την ηρωική δράση των κομμουνιστών τότε και τώρα, να βγάλουν πολύτιμα συμπεράσματα για την πάλη ενάντια στην εκμετάλλευση.

Το Νοσοκομείο είναι ήδη επισκέψιμο, καθώς το μονοπάτι από το Λιανοτόπι έχει σημανθεί από τις Οργανώσεις του Κόμματος στη Δυτική Μακεδονία. Ομως, το δύσκολο έργο της ανάδειξης συνεχίζεται, και έχει πολλή δουλειά ακόμη, καθώς συνεχώς εντοπίζονται νέα κτίσματα, με όραμα να ενταχθεί πλήρως στο δίκτυο ιστορικών χώρων, μουσείων και μνημείων που φιλοτέχνησε το ΚΚΕ, τιμώντας την 100χρονη πορεία του, μόλις ολοκληρωθούν οι εργασίες καθαρισμού, εντοπισμού, τοπογραφικής αποτύπωσης και ανάδειξης των κτισμάτων του συμπλέγματος.

Δέος από το πλήθος
και το μέγεθος των κατασκευών

Η ακριβής τοποθεσία του Νοσοκομείου του ΔΣΕ στον Γράμμο εντοπίστηκε πριν από περίπου 5 χρόνια, καθώς οι διάφορες θέσεις που είχαν προταθεί στο παρελθόν δεν κάλυπταν όλα τα κριτήρια που είχε θέσει η Υγειονομική Επιτροπή και περιέγραφαν οι γιατροί που υπηρέτησαν εκεί.

Μετά από προσεκτική μελέτη των διαθέσιμων ντοκουμέντων και τον συνδυασμό μαρτυριών, η περιοχή μέσα στο δάσος χτενίστηκε. Στην αρχή βρέθηκαν τα πρώτα 13 κτίσματα, από τα οποία έχουν απομείνει πέτρινα τοιχία που ίσα ίσα προεξείχαν τότε από το έδαφος. Στις επόμενες αποστολές αναγνώρισης, όπως μας εξηγεί ο σύντροφος Κώστας Σταμπολίδης, ανακαλύφθηκαν τμηματικά και άλλα. Στην αρχή βρέθηκαν 13, μετά ο αριθμός τους έφτασε στα 25, ενώ μετά την τελευταία αποστολή μελών και φίλων του ΚΚΕ και της ΚΝΕ εντοπίστηκαν και άλλα κτίσματα, όπως και ορύγματα. Τα πέτρινα τοιχία αποτελούν τα θεμέλια των θαλάμων και των άλλων κτισμάτων του συμπλέγματος του Νοσοκομείου, πάνω στα οποία τοποθετήθηκαν σύμφωνα με τις μαρτυρίες και τα ντοκουμέντα οι κορμοί δέντρων και τα ξύλινα πατώματα.

Το καλοκαίρι του 2021 έγινε η πρώτη ουσιαστική παρέμβαση στον χώρο. Τα κτίσματα αριθμήθηκαν, τοποθετήθηκε σήμανση στο μονοπάτι, ενώ έγινε καθαρισμός και ανάδειξη των πρώτων 3 κτισμάτων. Τότε, σε εκδήλωση των Οργανώσεων Περιοχής Δυτικής Μακεδονίας του ΚΚΕ και της ΚΝΕ τοποθετήθηκε και η μνημειακή πλάκα.

Εκτοτε έχουν αρχίσει να οργανώνονται οι αποστολές ομάδων που συνεχίζουν τις εργασίες στον χώρο. Οικοδόμοι, αρχιτέκτονες, τοπογράφοι και άλλοι τεχνίτες και τεχνικοί, εφοδιασμένοι με αξίνες, σκεπάρνια και φτυάρια, αλλά και μπόλικο ενθουσιασμό και μεράκι, καταβάλλουν σκληρή δουλειά για τον καθαρισμό του χώρου, τη διαμόρφωσή του ώστε να γίνει επισκέψιμος, για την ανάδειξή του.

Δουλειά κόντρα στον καιρό

Η τελευταία τέτοια αποστολή, που και πάλι το κόστος της καλύφθηκε με προσφορές από το υστέρημα μελών και φίλων του Κόμματος, απόγονων μαχητών του ΔΣΕ ξεκίνησε με ιδιαίτερη δυσκολία το πρωί του Σαββάτου 11 Ιούνη, λόγω του βροχερού καιρού. Κανείς όμως δεν πτοήθηκε. Αντίθετα, τα αδιάβροχα ήταν έτοιμα, και οι αξίνες, τα φτυάρια και οι τσάπες άρχισαν να αντηχούν στο δάσος του Γράμμου. Καθώς ο ιδρώτας των δεκάδων συντρόφων, όλων των ηλικιών, από τη Δυτική και την Κεντρική Μακεδονία, αλλά και από την Αθήνα μπλέχτηκε με τη βροχή για τα καλά και πότισαν το χώμα του Γράμμου, τα πέτρινα θεμέλια αρκετών κτισμάτων του Νοσοκομείου έπαψαν να κρύβονται για δεκαετίες κάτω από τα φύλλα και τα χώματα, και βρέθηκαν και πάλι στην επιφάνεια.

«Νιώθεις δέος να το βλέπεις, μετά από πολλή δουλειά», είπε ένας σύντροφος από την Κεντρική Μακεδονία στον «Ριζοσπάστη», μόλις ολοκληρώθηκαν οι εργασίες την πρώτη μέρα. «Δεν χτίζανε απλά ένα σπίτι, έναν θάλαμο, αλλά τις βάσεις μιας νέας κοινωνίας. Αυτό βλέπω εγώ». Και ο άλλος συμπληρώνει: «Αυτό που χτίσανε αυτοί οι άνθρωποι μέσα στον πόλεμο, δεν μπορείς να το διανοηθείς αν δεν το δεις από κοντά, μέσα στο βουνό. Συμμετέχοντας στις εργασίες εδώ δεν βοηθάμε μόνο στο να το αναδείξουμε, αλλά είμαστε τυχεροί γιατί μαθαίνουμε και εμείς οι ίδιοι. Αυτό που αντίκρισα τελειώνοντας, ήταν οι βάσεις μιας ολόκληρης πολιτείας. Και τότε ένιωσα κάτι τρομερό, ότι περπατάω και εγώ στα βήματά τους». Οι διπλανοί νεύουν συμφωνώντας με την τελευταία πρόταση και ο τελευταίος στο τραπέζι λέει: «Οποιος το βλέπει από κοντά, παίρνει δύναμη από τη δύναμή τους».

Οι σύντροφοι από την Αθήνα φτάσανε στο Νεστόριο τα ξημερώματα του Σαββάτου, καθώς ξεκίνησαν το απόγευμα της Παρασκευής, αφού τελείωσαν με τις δουλειές τους. Με λίγες μόνο ώρες ξεκούρασης, ξεκίνησαν με κέφι για τη δουλειά, παρά τη βροχή. Το βράδυ, λίγοι έπεσαν νωρίς για ύπνο. Με συντροφιά λίγο τσίπουρο, συζητούν για το τι έχει κερδίσει ο καθένας συμμετέχοντας στις εργασίες στο Νοσοκομείο στον Γράμμο, αλλά και σε άλλες αντίστοιχες προσπάθειες που κάνει το Κόμμα, στο Μουσείο στη Θεοτόκο, στη Γυάρο και αλλού. Σε κάποιο σημείο της κουβέντας, ανάμεσα στις ιστορίες και τα πειράγματα μοιράζονται τον ενθουσιασμό της ανακάλυψης των ευρημάτων κατά τη διάρκεια των εργασιών καθαρισμού.

Η ιστορία του Γράμμου
ξαναζωντανεύει μπροστά στα μάτια μας

Καθ' όλη τη διαδικασία ανακαλύπτονται συνεχώς αντικείμενα καθημερινής χρήσης των μαχητών του ΔΣΕ αλλά και υγειονομικό υλικό.

«Αφότου βρεις κάτι μέσα στα χώματα, ακόμα και μια πρόκα, μετά σκάβεις ευλαβικά», μας λέει ένας σύντροφος από τα Γιάννενα, που ήρθε με την Ομάδα από την Ηπειρο την Κυριακή. Κατά τη διάρκεια του διαλείμματος για το φαγητό συνεχίζει: «Δουλεύεις με δέος και ευλαβική προσοχή, δεν ξέρεις τι θα βρεις σε κάθε κίνηση. (...) Είχαμε διαβάσει στο παρελθόν για το Νοσοκομείο του ΔΣΕ εδώ στον Γράμμο, αλλά δεν είχα καταλάβει πόσο τεράστιο πράγμα είναι να χτιστούν όλα αυτά μέσα σε δυο μήνες, σε αυτές τις συνθήκες. Στην αρχή το έβλεπες σκέτες πέτρες, τώρα βλέπεις τοιχοποιία, αρχίζει και παίρνει μορφή το μέρος, αρχίζει και φαίνεται η φροντίδα που έδειχνε ο ΔΣΕ για τον μαχητή του. Η ιστορία του Γράμμου ξαναζωντανεύει μπροστά στα μάτια μας, μια ιστορία που ανήκει σε όλο τον λαό».

Μιλώντας με τους συντρόφους από τη Δυτική Μακεδονία, την Κοζάνη και τα Γρεβενά, που συμμετέχουν συχνά στις εργασίες, ένας σύντροφος που ήρθε για πρώτη φορά στο Νοσοκομείο μοιράστηκε τις σκέψεις του. «Χάρηκα πολύ που βοήθησα, είδα πλευρές της Ιστορίας του τόπου μου και του Κόμματός μου που δεν γνώριζα. Αναρωτήθηκα αν η αδερφή της γιαγιάς μου, που πολέμησε στον Γράμμο και τραυματίστηκε, πέρασε από εδώ.

Αυτό που κάνουμε εδώ είναι πολύ μεγάλο, αναδεικνύουμε τις συνθήκες που ο ΔΣΕ έδωσε τη μάχη για μια άλλη κοινωνία. Και κατάφερε να φτιάξει ένα ολόκληρο Νοσοκομείο μέσα στην αντάρα του πολέμου, όπου ενώ τα αεροπλάνα βομβαρδίζανε, εδώ έκαναν χειρουργικές επεμβάσεις».

Ο σύντροφος σταματάει και αναρωτιέται φωναχτά: «Τι δύναμη είχαν οι σύντροφοί μας;». Η συζήτηση συνεχίζεται, με τους συντρόφους της ΚΝΕ να προσπαθούν να σχηματίσουν εικόνες από το παρελθόν για το πώς μπορεί να ήταν το εργοτάξιο αυτό όπου εκατοντάδες τεχνίτες δούλευαν νυχθημερόν, μετατρέποντας αμέτρητους τόνους πέτρας και ξυλείας σε θεμέλια, θαλάμους, σκεπές, κρεβάτια και τοίχους.

Κάπου εκεί το διάλειμμα σταμάτησε και τα εργαλεία πήραν και πάλι φωτιά. Αμείλικτη όμως η γιατρός που βρισκόταν στην ομάδα, «σου είπα να ξεκουραστείς για μισή ώρα ακόμη σύντροφε! Μην πιάσεις δουλειά ακόμα», ενώ οι υπόλοιποι πιάνουν στα χέρια τις αξίνες, βάζουν και πάλι μουσική να παίζει και αρχίζουν το σκάψιμο. Δεύτερη μέρα δουλειάς, και πλέον δεν βρέχει, κάνει καλό καιρό, πράγμα που ανεβάζει τη διάθεση των συντρόφων ακόμα περισσότερο, και τα πειράγματα δίνουν και παίρνουν: «Σκάψε καλά τη γωνία Στέφανε, όχι μόνο όσα βλέπει η πεθερά!».

Προσφορά

Οι σύντροφοι οικοδόμοι από την Οργάνωση της Αττικής, που συμμετείχαν στις εργασίες για τη διάσωση και ανάδειξη του Νοσοκομείου στον Γράμμο, προσφέρουν 400 ευρώ στο ΚΚΕ για τη συνέχιση των εργασιών.