Αθάνατος!!

Η αθανασία, για πολλούς, βρίσκεται στην αιώνια κατοικία ενός σαρκικού αλλά άφθαρτου σώματος. Ωστόσο, μια άλλη μορφή αιωνιότητας εκπορεύεται στο επίπεδο του ασώματου: ένας άνθρωπος μπορεί να ζήσει _αντέχοντας όσο οι δικές του ιδέες. Υπό αυτή την έννοια, οι απλοί άνθρωποι μετά βίας θυμούνται, στην καλύτερη περίπτωση, για τρεις γενιές. Τότε, ο χρόνος του σε αυτόν τον κόσμο σβήνει και έρχεται ο άλλος θάνατος: η λήθη.

Νόμιζαν ότι σκότωσαν τον Ερνέστο στη Λα Ιγκέρα της Βολιβίας. Αλλά οι δολοφόνοι του δεν γνώριζαν ότι οι σφαίρες μπορούν να καταστήσουν αδρανή μόνο τη σάρκα, την ίδια σάρκα που στη συνέχεια καταβροχθίζει η γη. Εκείνη την ημέρα δολοφονήθηκε ένας άντρας και γεννήθηκε ένα σύμβολο: ο Τσε.

Ο Αντάρτης επέστρεψε γιγαντιαίος, δεκαπλάσιος … χιλιαπλάσιος, έπαψε να είναι μόνο Κουβανός, γύρισε για να κατακτήσει τον κόσμο με το ίδιο βαθύ βλέμμα της εμβληματικής φωτογραφίας του Korda, ένα σοκαρισμένο βλέμμα μετά τον πόνο και την αδικία, ενώ έλαβε χώρα ο πένθιμος αποχαιρετισμός των θυμάτων του σαμποτάζ που διέπραξε η CIA στο γαλλικό πλοίο La Coubre.

Πάντα με την πλευρά του δίκιου. Είχε χαϊδέψει τη Λατινική Αμερική στο ταξίδι του με τη μοτοσικλέτα και, αφού πάτησε το πόδι του στο γιοτ Granma, η ζωή του άλλαξε για πάντα. Μέσα από ένα απλό κουράγιο άνοιξε τα πέρατα στην εθνική ιστορία.

Παρά τους περιορισμούς που του επέβαλλε το άσθμα του, έγινε ο για πάντα επαναστάτης, ένας από αυτούς που δεν γνώριζαν φόβο και _ξεκινώντας με την κατάκτηση και απελευθέρωση της Σάντα Κλάρα, βοήθησε σημαντικά στην επίτευξη της πολυπόθητης ελευθερίας της χώρας που τον έκανε γιο της.

Γι' αυτό παραμένει άγρυπνος σε εγρήγορση, με το όπλο παρά πόδα, στο μέρος όπου αναπαύονται τα λείψανά του, εκεί στο κέντρο της Κούβας, σαν φάρος που φωτίζει το νησί της επανάστασης και ακτινοβολεί στον κόσμο. Και η πόλη ξυπνά κάθε μέρα για να τη δει, όπως έκανε τον Οκτώβριο του 1997, όταν εκατοντάδες… χιλιάδες κάτοικοι της Βίγια Κλάρα κρατούσαν στα χέρια τους ένα λουλούδι για τον Τσε.

Η κόρη του, Aleida Guevara March, είχε εκφράσει, λίγους μήνες νωρίτερα, ότι τα λείψανα του ίδιου και των συναγωνιστών του επέστρεψαν στην Κούβα “μεταμορφωμένα σε ήρωες, αιώνια νέα, γενναία, δυνατά, τολμηρά”. Κανείς δεν μπορεί να μας το πάρει αυτό. “Θα είναι πάντα ζωντανός δίπλα στα παιδιά του, την καρδιά του λαού».

Στα μέρη, που εκείνη τη 17^η Οκτωβρίου, στην κοσμοπλημμύρα χιλιάδων λαού που του απέτισε φόρο τιμής στη Σάντα Κλάρα, υπήρχε ένα κορίτσι δίπλα στον πατέρα της. Στα μικροσκοπικά της χέρια κουβαλούσε ένα τριαντάφυλλο, προς τιμήν του combatiente _ comandante.
Τα ίδια χέρια που σήμερα γράφουν για τον Τσε _της Leslie Díaz Monserrat.

Τι ανόητοι αυτοί που προσπάθησαν να τον σκοτώσουν! Τραυμάτισαν τη σάρκα του, αλλά εκείνη τη στιγμή γεννήθηκε ο ήρωας, με το λυτρωτικό του αστέρι στο μέτωπο _φιλημένο από την αθανασία.

Υπογραφή Leslie Díaz Monserrat
Πανεπιστήμιο "Marta Abreu" _Las Villas
Σάντα Κλάρα, Κούβα

Προσυπογράφουμε! Α-Θ-Α-Ν-Α-Τ-Ο-Σ

¡No existen fronteras entro los pueblos
sino solo entre los de arriba y los de abajo!
Che Guevara
Δεν υπάρχουν σύνορα μεταξύ των λαών
παρά μόνο μεταξύ των "πάνω" _της εξουσίας του κεφαλαίου
και των "κάτω"
Φωτο δική μου, από "τότε",
μία από τις 8 φορές, που ήμουν brigadista
στο νησί της επανάστασης

Η πόλη του Τσε, στην καρδιά της Κούβας

Η Σάντα Κλάρα έχει τον θησαυρό της τα λείψανα  του Guerrillero Heroico και είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την πολιτική και προσωπική ιστορία του Ερνέστο Γκεβάρα. Το Μνημείο του comandante δεσπόζει, ενώ ο Τσε, των παιδιών, του  γλύπτη Casto Solano, βρίσκεται στην είσοδο της Επιτροπής Περιοχής του Κόμματος στη Villa Clara, ένα μέρος που ήταν η δεύτερη Διοίκησή του στην πόλη.

Από ψηλά, ο Ερνέστο Γκεβάρα ντε λα Σέρνα συλλογίζεται την πόλη της Σάντα Κλάρα. Η χάλκινη φιγούρα του ξεχωρίζει στο Γλυπτικό Συγκρότημα που φιλοξενεί τα λείψανά του, σαν ένα είδος άγρυπνου φύλακα που συνοδεύει τα παιδιά του, τους ίδιους που τον συνόδευσαν στη σημαντική μάχη που απελευθέρωσε το λαό της πόλης και επιτάχυνε την ελευθερία της Κούβας και το θρίαμβο της Επανάστασης.

Στο κέντρο της πόλης, μπορείτε ακόμα να δείτε, στο Hotel Santa Clara Libre, τις τρύπες από τις σφαίρες που χτύπησαν την πράσινη λωρίδα από σκυρόδεμα που, σαν ένα μεγάλο ορθογώνιο, σπάει συνδιαστικά με την αρχιτεκτονική της πόλης.

Ως μάρτυρας του άθλου, το Sitio-Museo Acción contra el Tren Blindado (σσ. πρόκειται για ιστορικό μνημείο _βλ. παρακάτω) δείχνει με τα ανεξίτηλα ίχνη του εκτροχιασμού, ένα στρατιωτικό κατόρθωμα που επέτρεψε τη νίκη των επαναστατικών στρατευμάτων και που σήμερα αποτελεί έναν χώρο που επισκέπτονται εκατοντάδες _χιλιάδες επισκέπτες.

Πιο πέρα, λίγα τετράγωνα πιο πέρα, ο Τσε, των παιδιών, του  γλύπτη Casto Solano, περιμένει το λουλούδι του.

Το διαβατήριο του Che,
με όνομα "Adolfo Mena González"

Στο κεντρικό Πανεπιστήμιο “Marta Abreu” του Las Villas, ο Che Guevara έστησε τη Διοίκησή του. Εκεί, σχεδόν πριν από 65 χρόνια του απονεμήθηκε ο τίτλος του Επίτιμου Διδάκτορα στα Παιδαγωγικά (σσ. Το σοσιαλιστικό κράτος έδωσε στο πανεπιστήμιο το όνομα της Marta Abreu de Estévez _1845 – 1909_ μιας από τις πιο σημαίνουσες προσωπικότητες της εποχής της, ειδικά στη γενέτειρά της και στην επαρχία Santa Clara. Για τη συνεχή βοήθειά της στό φτωχό λαό και στον πόλεμο της ανεξαρτησίας κέρδισε επάξια τον τίτλο της “μεγάλης ευεργέτιδας του λαού”)

Στην ιστορική  του ομιλία ο Che κάλεσε να βάψουν το σπίτι της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης του λαού ασπρόμαυρο και μουλάτο, να το λούσουν στον κόσμο, γιατί “το Πανεπιστήμιο πρέπει να είναι προσβάσιμο σε όλους, εργάτες κι αγρότες ή καλύτερα μείνει χωρίς πόρτες και να ορμήσει ο λαός και να το βάψει με τα χρώματά του, τα χρώματα της καρδιά του”.
Κατά συνέπεια, αυτό το Πανεπιστήμιο έχει γίνει ένα από τα πιο πολυεπιστημονικά της χώρας και κάθε 8 Οκτωβρίου, καθηγητές και φοιτητές του, ντυμένοι παραδοσιακά, περπατούν κατά μήκος της διαδρομής του Τσε.

Όταν ο Ερνέστο Γκεβάρα άρχισε να εκβιομηχανίζει τη χώρα, η Santa Clara φιλοξένησε τα μεγάλα εργοστάσια που αποτελούν ακόμη και σήμερα τον κινητήρα, την λοκομοτίβα της Villa Clara (σσ. Σάντα Κλάρα η πόλη _Βίλα Κλάρα η επαρχία). Ωστόσο, αυτή την πόλη ένωσε, από την πρώτη στιγμή, μια σχέση τόσο οικεία όσο και υπερβατική: η αγάπη.

Μοιράστηκε τη ζωή του με μια γυναίκα από τη Santa Clara, την Aleida March, και από αυτή τη σχέση γεννήθηκαν τέσσερα παιδιά: η Aleida, Camilo, Celia και Ernesto _ Αλεϊδίτα, Καμίλο (σσ. πέθανε το 2022, στο Καράκας της Βενεζουέλας σε ηλικία 60 ετών από καρδιακή προσβολή0, Σέλια και Ερνέστο (σσ. ο “Τσε » είχε άλλη μια κόρη την Ιλδίτα, _πέθανε το 1995, από έναν προηγούμενο γάμο με την Περουβιανή Ίλδα Γκαντέα).

Οι δεσμοί του Τσε με τα παιδιά αυτής της χώρας έγινε ένα για πάντα όταν στις 17 Οκτώβρη 1997 ο λαός παρέλαβε τα λείψανά του και τα  κράτησε για πάντα στη Σάντα Κλάρα, στην καρδιά της Κούβας _              Leslie Díaz Monserrat | internet@granma.cu

Στην πόλη της Σάντα Κλάρα υπάρχει ένα ιστορικό μνημείο που επισκέπτονται Κουβανοί και τουρίστες όλα αυτά τα χρόνια. Με λειτουργία Εθνικού Μνημείου, Μουσείου και Μνημείου Πάρκου, ο Χώρος-Μουσείο “Δράση ενάντια στο Τεθωρακισμένο Τρένο » _Sitio-Museo “Acción contra el Tren Blindado”, είναι μια ματιά στον επαναστατικό αγώνα που έλαβε χώρα στην Κούβα, συμβολίζοντας, συγκεκριμένα, την κατάληψη της πόλης της Σάντα Κλάρα από του Ερνέστο Τσε Γκεβάρα.

Ένα ταξίδι στην ιστορία του

Ήταν Δεκέμβριος του 1958 και ο comandante del Ejército Rebelde, ΠΟΥ πολεμούσε ενάντια στην κυβέρνηση του Φουλγκένσιο Μπατίστα, έλαβε το καθήκον να καταλάβει την πόλη της Σάντα Κλάρα στην επαρχία Las Villas, με σκοπό να αποκόψει το δυτικό κομμάτι της χώρας.  Μια τέτοια επιχείρηση θα διαρκούσε τουλάχιστον ένα μήνα. Όμως, η columna no. 8 “Ciro Redondo” με διοικητή τον Γκεβάρα δεν έχασε χρόνο και στις 15 Δεκεμβρίου, έτοιμοι για δράση, έκοψαν τη γέφυρα Falcón και κατέλαβαν την πόλη Formento μετά από μάχη.

σσ.
επειδή συνήθως οι Κουβανοί δεν αναφέρουν αριθμητικά στοιχεία _συνηθισμένοι να παλεύουν 10-20-50, εναντίον χιλίων και να νικούν, να πούμε πως οι δυνάμεις του Μπατίστα διέθεταν 3.900 στρατιώτες _οπλισμένους σαν αστακούς, με τα πλέον σύγχρονα made in USA όπλα της εποχής, 10 άρματα, βομβαρδιστικά αεροπλάνα B-26 και το περίφημο θωρακισμένο τρένο (tren blindado) και η ομάδα του Τσε ήταν όλοι κι όλοι 340 αντάρτες _guerrilleros, με ελάχιστα πυρομαχικά και πολλοί χωρίς καν οπλισμό, που περίμενα τη μάχη για να ξεκλέψουν όπλα από τον εχθρό _τέλος παρένθεσης
Κατάφεραν να εμποδίσουν τη διέλευση του Τεθωρακισμένου Τρένου προς Ανατολάς, αλλά ήθελαν και να το καταλάβουν. Αυτό θα τους παρείχε τα απαραίτητα όπλα για να συνεχίσουν τον αγώνα και την ψυχολογική αβάντα όντας _όπως αναφέραμε σε αριθμητική απελπιστικά μειονεκτική θέση έναντι του εχθρού.
Φυσικά ο αγώνας δεν θα τελείωνε εδώ. Οι άνδρες της διμοιρίας των επαναστατών υπό τη διοίκηση του Alfonso Zayas επιτέθηκαν στη Loma del Capiro, όπου μέρος του εχθρού ήταν οχυρωμένο, ενώ οι διμοιρίες του Captain Roberto Rodríguez Fernández και Alberto Fernández Montes de Oca στο αστυνομικό τμήμα, τη φυλακή και το Δικαστήριο. αντίστοιχα.

Όταν ο κεντρικός αυτοκινητόδρομος αποκλείστηκε για να αποτραπεί η άφιξη ενισχύσεων από το Matanzas και οι αντάρτες κατέλαβαν τη Λόμα ντελ Κάπιρο, ο στρατός του Μπατίστα υποχώρησε προς το Τεθωρακισμένο Τρένο, το οποίο εκτροχιάστηκε, γιατί οι αντάρτες του Τσε κατέστρεψαν τις σιδηροδρομικές γραμμές (μη έχοντας δυναμίτη η ΤΝΤ … τις ξεβίδωσαν και τις μετέφεραν λίγο _τόσο που δεν φαινόταν, παρά μόνο όταν ήταν πολύ αργά. Το γεγονός αυτό ήταν υπεραρκετό για να παραδοθεί ο εχθρός.

Αφού απομονώθηκαν το αστυνομικό τμήμα και το Σύνταγμα, τα ισχυρότερα σημεία αντίστασης του εχθρού, τα άλλα σημεία της πόλης παραδόθηκαν διαδοχικά. Έμεινε μόνο ένας θύλακας αντίστασης στο Audiencia και στο Gran Hotel, αλλά, το πρωί της 1^ης Ιανουαρίου, παραδόθηκαν, όπως και το αεροδρόμιο, παρόλο που δεν δέχθηκε επίθεση.

Τελικά δημιουργήθηκαν όλες οι προϋποθέσεις για να πολιορκηθεί το σύνταγμα _η κύρια δύναμη του Μπατίστα. Ο Τσε Γκεβάρα είχε προσωπικά μια συνομιλία με τον συνταγματάρχη, που ήταν επικεφαλής _ προτείνοντας παράδοση άνευ όρων διαφορετικά οι αντάρτες θα έμπαιναν στους στρατώνες. Ο Συνταγματάρχης, αφού συναντήθηκε με το Γενικό Επιτελείο του, αποφάσισε να παραδοθεί.

Η δράση στη Σάντα Κλάρα ήταν καθοριστική
για την οριστική νίκη του Επαναστατικού Στρατού.

Ο χώρος-μουσείο “Δράση ενάντια στο θωρακισμένο τρένο” στη Σάντα Κλάρα, που εγκαινιάστηκε το 1971, θυμίζει τη μάχη που ηγήθηκε ο Τσε, η οποία ήταν καθοριστική για τον θρίαμβο της κουβανικής επανάστασης του 1959. Το ίδιο το τρένο έχει μετατραπεί σε μουσείο με τρεις αίθουσες _βαγόνια, και μια γκαλερί. Στο εσωτερικό του φιλοξενούνται χάρτες, φωτογραφίες, αντικείμενα και άλλα αντικείμενα ιστορικού χαρακτήρα που χρησιμοποιήθηκαν από το αντάρτικο.

Ο Κουβανός γλύπτης José Delarra ήταν υπεύθυνος για τη σύλληψη και υλοποίηση του έργου. Ολόκληρος ο περίβολος αποτελείται από ένα ανοιχτό πάρκο, έναν οβελίσκο αφιερωμένο στον comandante, μια στιγμή τιμής και μνήμης προς τιμήν των μαχητών της Μάχης της de Santa Clara.

Βρίσκουμε αμέτρητα αντικείμενα και εικόνες αφιερωμένες στην επίθεση του θωρακισμένου τρένου: ο στρατιωτικός βαθμός και τα διακριτικά  εκστρατείας του Ramón Pardo Guerra, στρατιωτικές στολές, οδηγίες που εκδόθηκαν στον πληθυσμό της Σάντα Κλάρα από το Κίνημα της 26^ης Ιουλίου (M26– 7), μπουκάλια που (δεν) χρησιμοποιήθηκαν για την κατασκευή μολότοφ, περιβραχιόνια M26-7, φωτοαντίγραφα πληροφοριών προς τον Ché, εκθέσεις κλπ.
Στο βαγόνι Commando αρ. 1 υπάρχουν εικόνες και φυλλάδια για το μουσείο και άλλα μνημεία που ανεγέρθηκαν προς τιμήν αυτής της δράσης και μια φωτογραφική έκθεση για τη μάχη της Σάντα Κλάρα. Και τέλος, στο S-4 υπάρχει μια λευκή στολή και μια σειρά από δώρα που δόθηκαν στον Φιντέλ Κάστρο σε ανάμνηση της μάχης και στρατιωτικά όπλα.

Διεύθυνση:
Ο Χώρος-Μουσείο “Δράση κατά του Τεθωρακισμένου Τρένου” στη Santa Clara βρίσκεται τέσσερα τετράγωνα από το τέλος της λεωφόρου στην οδό Antonio Maceo, στο δρόμο προς Camajuaní μεταξύ Puente la Cruz και της σιδηροδρομικής γραμμής.

 

 

 

Η ιστορία μιας φωτογραφίας που έγινε παγκόσμιο σύμβολο

Για χρόνια γενιές ολόκληρες αγώνες και λαοί σ’ όλο τον κόσμο έχουν τον Τσε σαν σύμβολο αντίστασης αλλά και ταυτότητας. Ο πολυσχιδής Carlos Aznarez, αργεντινός δημοσιογράφος σε έντυπα και ηλεκτρονικά ΜΜΕ, στο ραδιόφωνο και στην τηλεόραση, συγγραφέας πολλών βιβλίων για θέματα διεθνούς πολιτικής, διευθυντής στο περιοδικό «Resumen Latinoamericano» συντονιστής των  Cátedras Bolivarianas, σχετικά με τη Λατινική Αμερική και στον Τρίτο Κόσμο (και πολλά άλλα), μας μιλάει για τη θρυλική φωτογραφία του Τσε, που κλείνει τα 59 της χρόνια και δεν γνωρίζει σύνορα. Σήμερα είναι κάτι παραπάνω από μια εικόνα, είναι ο προσδιορισμός ενός κοινού αγώνα σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του πλανήτη.

Ανάμεσα στα εκατοντάδες εικόνες που ο Κουβανός φωτογράφος Alberto Díaz Gutiérrez, γνωστός ως Korda (14-Σεπ-1928 / 25-Μαΐ-2001) είναι και αυτή που αποθανάτισε με τη φωτογραφική του μηχανή κατά τη διάρκεια της κουβανικής επανάστασης, ανάμεσα σε εκατοντάδες άλλες, έγινε μύθος: η ιστορική φωτογραφία του Τσε, της 5^ης Μάρτη του 1960.

Η ιστορία της φωτογραφίας

Η εικόνα που βαφτίσθηκε από το δημιουργό της ως “Guerrillero Heroico”, ( ο «ηρωικός αντάρτης») θεωρείται από τους κριτικούς ως ένα από τα δέκα καλύτερα φωτογραφικά πορτρέτα όλων των εποχών. Είναι, επίσης, μέχρι και σήμερα, η πιο αναπαραγμένη φωτογραφία όλων των εποχών.

Ο Korda δίπλα στη φωτογραφία | Πηγή: TodoCuba

Η θρυλική εικόνα, Αβάνα, 1960 — Φωτογραφία: Alberto Korda.

 

Ο Korda αποθανάτισε το ήρεμο και σταθερό βλέμμα του Ernesto Che Guevara εκ των ηγετών της κουβανικής επανάστασης, όταν ατένιζε τη νεκρική πομπή των θυμάτων της La Coubre, μετά από το σαμποτάζ (ανατίναξη του ατμόπλοιου με εντολές ΗΠΑ & CIA)

                                                         Κατά την κηδεία των θυμάτων

 

Η εικόνα δημοσιεύθηκε το 1961 και έγινε ευρέως γνωστή το 1968, μετά το φυσικό θάνατο του Τσε στη Βολιβία, όταν ο Ιταλός εκδότης Giangiacomo Feltrinelli έκανε αφίσες κάποιες φωτογραφίες του Korda, συμπεριλαμβανομένου του “Guerrillero Heroico”, για να τις αναδείξει στην Ευρώπη προς ενθάρρυνση του αγώνα των κοινωνικών κινημάτων του 1968 εκτοξεύοντας στα ύψη τη δημοτικότητα της εικόνας.

Ο αντίκτυπος της φωτογραφίας έφτασε γρήγορα παντού στην υφήλιο σήμα κατατεθέν του αγώνα των κατατρεγμένων, όπου γης.

Ο Korda όντας όχι απλά ένας «αριστερός» φωτογράφος, αλλά εμποτισμένος μέχρι το μεδούλι με τις αρχές της κουβανικής επανάστασης, ποτέ δεν απαίτησε πνευματικά δικαιώματα (που θα τον έκαναν πάμπλουτο και «αστέρι») και η μόνη φορά που διεκδίκησε την πατρότητα του για την φωτογραφία ήταν να απαγορεύσει τη χρήση του από ένα εμπορικό σήμα της βότκας

σσ |> αφορά τη «Smirnoff» που στράφηκε εναντίον της, επιτυγχάνοντας διπλή δικαστική απόφαση, να απαγορευθεί γενικά η χρήση της φωτογραφίας σε διαφημίσεις αλκοόλ και παράλληλα αποζημίωση 50.000$, τα οποία έδωσε εξ ολοκλήρου στο κράτος, δηλ στο λαό του, για να αγοράσει παιδικά φάρμακα από τη διεθνή αγορά.

Κάτι που δεν είναι ευρέως γνωστό είναι πως, ήδη το 1967, ο Φιδέλ κατάργησε με νόμο τα δικαιώματα «πνευματικής ιδιοκτησίας», λέγοντας το θυμόσοφο «μου φαίνεται παράξενο που δεν μπορούμε να κλείσουμε τον αέρα σε ένα μπουκάλι, αλλά κάτι το τόσο αφηρημένο όσο η πνευματική ιδιοκτησία μπορεί να κλειστεί», συμπληρώνοντας κιόλας «Ποιος πληρώνει τον Σαίξπηρ; ή τον Θερβάντες;» Βέβαια αυτά στην Κούβα, που όπως είπαμε … Año Primero (1^ο) de la revolución  – Año 2^ο de la revolución … «1^η  χρονιά από την επανάσταση», «2^η  χρονιά από την επανάσταση» … και κάπως έτσι μέσα από ατραπούς και πισωγυρίσματα και νίκες και ερωτηματικά σε κρίσιμα σταυροδρόμια έφτασε αισίως στο «Año 61^ο+ de la revolución». Στο νησί της επανάστασης, που μέχρι τώρα τουλάχιστον κανείς δεν αγοράζει, ούτε πουλάει «δικαιώματα», αλλά ούτε πλουτίζει από την εκμετάλλευσή τους ‑για να μην υπάρχει παρεξήγηση από άτοπους συσχετισμούς με τα δικά μας.

Όπως είπε ο Korda, πολλά χρόνια αργότερα, για το ενσταντανέ είχε στη διάθεσή του ελάχιστο χρόνο, γιατί ο Τσε ήταν συνεχώς με τους barbudos συντρόφους του, πίσω από τον Φιδέλ, και μόνο μια στιγμή έμεινε μόνος στο καρέ προς τη νεκρική πομπή.

«Είχα εντυπωσιαστεί από το βλέμμα του, της εμφανώς αποτυπωμένης οργής εναντίον των δολοφόνων της προηγούμενης μέρας», δήλωσε ο Κουβανός καλλιτέχνης που θα απεικονίσει με τον φακό του, δύο φορές / δύο στιγμές, σε οριζόντια και κάθετη λήψη. Αποφάσισε να χρησιμοποιήσει την πρώτη, γιατί στη δεύτερη φαίνεται μια μορφή πίσω από τον ώμο του Τσε.

Πηγή: La historia de la foto que se hizo símbolo de luchas mundiales (η Φωτογραφία του τίτλου \ κεφαλίδας ανήκει στον JM Álvarez)

Στο σημείο αυτό_>σσ, κρίνουμε σκόπιμη μια ενημέρωση για κάποια ζητήματα που θα ονομάζαμε «τεχνικά»: Καταρχήν να μην μπερδεύουμε το τότε με το τώρα, σ’ ότι αφορά την τεχνολογία της φωτογραφίας (λήψη και επεξεργασία). Σήμερα οι ψηφιακές μηχανές ακόμη και τα smart-phone έχοντας «άπειρες» δυνατότητες κάνουν πρακτικά τα «πάντα», μετατρέποντας τον ερασιτέχνη σε «επαγγελματία», αν είναι υπομονετικός και «το έχει»…
Να μην υπερβάλλουμε βέβαια, γιατί η φωτογραφία είναι η τέχνη της στιγμής, που θέλει να την ψάξεις, να τη βρεις και να την αναδείξεις, σαν τέτοια και όχι ως ένα μέσο φευγαλέων / τυχαίων αντικατοπτρισμών, είναι η ίδια η στιγμή μιας αποτυπωμένης απουσίας, που ποτέ ξανά δεν θα επαναληφθεί, είναι η «τυχαία» αποκάλυψη της ομορφιάς, του στιγμιότυπου, που μπορεί να διαρκεί μερικά εκατοστά του δευτερόλεπτου. Από τη άποψη αυτή κανείς μας ‑ακόμα και με ψηφιακή Hasselblad X1D των 50MP, δεν μπορεί να μετατραπεί στα «ιερά τέρατα» και πιονιέρους του χώρου (αναφέρουμε, πλάι στον Alberto Gutiérrez Korda, χωρίς ιεράρχηση, έτσι στην τύχη, όπως μας έρχονται στο μυαλό, αδικώντας δεκάδες άλλους-ες),… Marc Riboud, Richard Avedon, Ansel Adams, Henri Cartier-Bresson, Dorothea Lange, Jerry Uelsmann, Kertesz Brassai, Robert Capa, Diane Arbus, Helmut Newton κλπ. μοναδικοί, ξεχωριστοί ‑όπως ακριβώς  Αϊζενστάιν υπάρχει μόνο ένας… αλλά και Akira Kurosawa, Chaplin, David Wark Griffith, Orson Welles, Stanley Kubrick, Fritz Lang, Victor Sjöström!

Στις αρχές της 10ετίας του 1960 η τεχνολογία της φωτογραφικής μηχανής αλλά και της φωτογραφικής αποτύπωσης στο χαρτί, ήταν στα σπάργανα, χειροκίνητη ρύθμιση των πάντων, χρόνος μεταξύ δύο φωτογραφιών 3–4sec (αν δεν πετύχαινες με την πρώτη «πέταγε το πουλάκι»…), ανύπαρκτα τα ζουμ κά,  χωρίς καν εκείνα τα μετέπειτα «καλούδια» (πχ. motor drive) που ακόμα κι όταν βγήκαν ήταν πολύ αργά ένα καρέ / sec, η Nikon F High Speed Drive, με 7 fps βγήκε το 1971 και μόνο τη 10ετία του 1980 έφτασαν τα 7 fps, με αυτόματη την εστίαση και τους χρόνους / διάφραγμα. Ο Korda δούλεψε αρχικά με την «θρυλική» / «μυθική» για την εποχή Leica, με την οποία αποθανάτισε τον “Guerrillero Heroico” και άλλες χαρακτηριστικές της εποχής των πρώτων χρόνων της επανάστασης και πολύ αργότερα εξοπλίστηκε με πιο σύγχρονο υλικό ‑βλ και χαρακτηριστική gallery που ακολουθεί.

Δεξιά στη Μόσχα με τον Fidel το 1962

Και λιγότερο γνωστές, το “αυτοπορτέτο” και ο εαυτός του σαν “στόχος”

 

 

Σημείωση

1)  Για τους πιο ειδικούς στη φωτογραφία, αλλά και γενικότερα |> έρευνα του Óscar Colorado Nates καθηγητή / ερευνητή κάτοχου της έδρας «de Fotografía Avanzada» (ειδικής / ανώτερης φωτογραφίας ) στο πανεπιστήμιο «Panamericana» (Πόλη του Μεξικού), συγγραφέα πολλών βιβλίων κλπ.
2) του ίδιου |> «Korda, fotógrafo de Fidel Castro»