Η Κόκκινη Rosa Luxemburg

Η συμβολή της αξέχαστης επαναστάτριας Rosa Luxemburg στον επαναστατικό μαρξισμό και στην επαναστατική πολιτική ανάλυση είναι σίγουρα ανεκτίμητη, δεδομένων και των συνθηκών –βλ στο τέλος του σημειώματος, στις οποίες έζησε μέχρι τη δολοφονία της από τις πολιτοφυλακές των αστών, τα Freikorps στις 15-Ιαν-1919.

Ανάμεσα στο μεγάλο συγγραφικό της κληροδότημα, το πόνημα «Μεταρρύθμιση ή Επανάσταση» αναδεικνύει την επαναστατική αιχμή του έργου της, όχι ως απλή ιστορική υπενθύμιση, αλλά ως μια εργασία που διατηρεί τη ζωντάνια της και την επικαιρότητά της στο σήμερα -αυτό μπορεί να το διαπιστώσει ο καθένας διαβάζοντας το συγκεκριμένο έργο.

Η θεωρητική της κληρονομιά όπως τη διατυπώνει ο Β. Ι. Λένιν το 1922:
«… οι αετοί μπορεί καμιά φορά να πετάξουν και χαμηλότερα από τις κότες, μα οι κότες δεν μπορούν να πετάξουν ποτέ στα ύψη που πετάν οι αετοί. Η Ρόζα Λούξεμπουργκ έπεσε έξω στο ζήτημα της ανεξαρτησίας της Πολωνίας, έπεσε έξω το 1903 στην εκτίμηση του μενσεβικισμού, έπεσε έξω όταν τον Ιούλη 1914, μαζί με τους Πλεχάνοφ, Βαντερβέλνε Κάουτσκι κά. υπεράσπιζε την ένωση των μπολσεβίκων με τους μενσεβίκους, έπεσε έξω σ’ αυτά που έγραψε στη φυλακή το 1918 (η ίδια μάλιστα, όταν βγήκε από τη φυλακή στα τέλη του 1918 και στις αρχές του 1919, διόρθωσε ένα μεγάλο μέρος των λαθών της).
Μα, παρά τα λάθη της αυτά ήταν και παραμένει ένα αετός και όχι μόνο η μνήμη της θα είναι πάντα ιερή για τους κομμουνιστές όλου του κόσμου, μα και η βιογραφία της και η πλήρης συλλογή των έργων της (τα οποία πολύ τα καθυστερούν οι Γερμανοί κομμουνιστές και που ως ένα βαθμό δικαιολογούνται από τον αφάνταστο αριθμό των θυμάτων που έχουν και από το σκληρό αγώνα που κάνουν) θα είναι ένα διδακτικότατο μάθημα, που θα διαπαιδαγωγεί πολλές γενιές κομμουνιστών σε όλο τον κόσμο.
«Η γερμανική σοσιαλδημοκρατία, ύστερα από τις 4 Αυγούστου 1914, είναι ένα πτώμα που βρωμά» – μ’ αυτό το απόφθεγμα της Ρόζας Λούξεμπουργκ θα συνδεθεί το όνομά της στην Ιστορία του παγκόσμιου εργατικού κινήματος. Και στο σκουπιδαριό του εργατικού κινήματος, ανάμεσα σε σωρούς κοπριάς, οι κότες σαν τον Παούλ Λεβί, τον Σάιντενμαν, τον Κάουτσκι και όλη αυτή την παρέα, θα εκδηλώσουν φυσικά το μεγάλο θαυμασμό τους στα λάθη της μεγάλης κομμουνίστριας. Ο καθένας κάνει ό,τι μπορεί»
(Λένιν: «Σημειώσεις ενός δημοσιολόγου», «Άπαντα» τόμ. 44 σελ. 421 – 422)

Η «κόκκινη Ρόζα» συνήθως κρίνεται από τους αστούς «ερμηνευτές» του έργου της κατά το δοκούν, απομονώνοντας τσιτάτα χρονικά και λεκτικά, ακόμη και μια ξεχωριστή –ασήμαντη πρόχειρη σημείωση. Μεταξύ αυτών εξέχουσα θέση η «Freiheit der Andersdenkenden»  | «Freiheit ist immer die Freiheit der Andersdenkenden» – «Η ελευθερία είναι πάντα η ελευθερία εκείνων που σκέφτονται διαφορετικά»

Αν περπατήσει κανείς τη  Rosa-Luxemberg-Platz του Βερολίνου, θα δει τη φράση με ορειχάλκινα γράμματα στην πλευρά των πεζοδρομίων, που δεσπόζει και στο μνημείο του Zwickau ενώ «αριστερά» κόμματα και ιδρύματα, όπως το Volksbühne ebendort, χρησιμοποίησαν τη φράση στο Facebook κλπ ΜΚΔ τον Ιαν-2019, αναφορικά με τη δολοφονία της πριν από εκατό χρόνια.

H επικεφαλής της κοινοβουλευτικής ομάδας του Linkspartei, η Sahra Wagenknecht , την παραθέτει τακτικά λέγοντας ότι οι λίγες αυτές λέξεις αποτελούν την ταυτότητα της Λούξεμπουργκ που «ήταν δημοκρατική -“durch und durch” μέχρι θανάτου» (sic!), ενώ στην πρόσφατα δημοσιευμένη (αστικό best seller), βιογραφία της (Rosa Luxemburg Ein Leben), ο ιστορικός Ernst Piper, χαρακτήρισε τη φράση «αναμφισβήτητα το πιο διάσημο απόσπασμα από το έργο της Rosa Luxemburg». Αντίθετα -πιο έντιμη η Die Welt παραδέχεται πως «δεν υπάρχει κανένα τσιτάτο από τη γερμανική σύγχρονη ιστορία που να έχει παρερμηνευθεί πιο βάναυσα» …χαρακτηρίζοντάς τη Rosa σαν «επαναστάτρια χωρίς δεύτερη σκέψη» για μια «δικτατορία του προλεταριάτου», που υποστήριζε καθαρά ότι η βουλή, η (αστική) εθνοοσυνέλευση είναι «ένα απολειφάδι των αστικών επαναστάσεων, ένα τσόφλι χωρίς περιεχόμενο, ένα υπόβαθρο των εποχών των μικροαστικών ψευδαισθήσεων του «μερικού λαού» (einigen Volk), της “ελευθερίας, ισότητας και αδελφοσύνης” του αστικού κράτους».

Στις 7-Ιαν-1919 (μια βδομάδα πριν τη δολοφονία της) έβαλε ως εξής το θέμα της εξουσίας: «να αφοπλιστεί η αντεπανάσταση, να οπλιστούν οι μάζες, για μια εξουσία μπολσεβίκων… τίποτε λιγότερο» 

Η περίφημη φράση

Πηγή: Αρχείο Kellerhoff

Για τη Λούξεμπουργκ ήταν κάτι παραπάνω από ασήμαντη: στον τεράστιο όγκο των γραφτών της εμφανίζεται μόνο μια φορά κάπου στο περιθώριο ενός χειρόγραφου σημειώματός της 100+ σελίδων του ημιτελούς κειμένου “Η Ρωσική Επανάσταση“, που δημοσιεύθηκε το 1922, χωρίς (φυσικά) να περιλαμβάνει την περίφημη (!) «ρήση», που -έτσι κι αλλιώς είναι τελείως ασαφής και χωρίς ανάλυση -ούτε καν μέσα σε κάποια παράγραφο -να βγαίνει νόημα, όπως και κάποιες άλλες, πχ. «οι μπολσεβίκοι δεν θα αρνηθούν, ότι -προσπαθώντας και πειραματιζόμενοι (και έτσι πρέπει να γίνει) ένα μεγάλο μέρος των ενεργειών τους δεν είναι δα και μαργαριτάρια», μαζί με ένα ξεκάρφωτο «Η αναρχία θα είναι αναπόφευκτη ακόμη και εδώ και παντού» κλπ. (προφανώς κάποιες σημειώσεις για την ίδια, χωρίς καμιά αξία)

Και όμως: για τους αστούς και τους οπορτουνιστές είναι το μόνο που «άκουσαν» για τη μεγάλη επαναστάτρια.

Το κανάλι όπου τα Freikorps πετάξανε το σφυροκοπημένο μέχρι θανάτου πτώμα της Ρόζας έχει παγώσει…
«Τάξη επικρατεί στο Βερολίνο!…
Ηλίθιοι δήμιοι! Η “τάξη” σας είναι χτισμένη πάνω στην άμμο. Η επανάσταση αύριο θα υψώσει τη βροντερή φωνή της ως τους ουρανούς. Τρομαγμένοι θ’ ακούσετε το νικητήριό της σάλπισμα: Ich war, ich bin, ich werde sein! “Ήμουν, είμαι και θα είμαι!“»

Έτσι τελείωνε το τελευταίο (15/1/1919) κύριο άρθρο της Ρόζας, στην εφημερίδα “Die Rote Fahne” (Η Κόκκινη Σημαία) που απαντούσε στο κυβερνητικό ανακοινωθέν της σοσιαλδημοκρατικής κυβέρνησης του προέδρου των Λαϊκών Αντιπροσώπων Έμπερτ.
Στις 16/1/1919 το επίσημο ανακοινωθέν της αστυνομίας ανέφερε πως ο Καρλ Λίμπκνεχτ είχε συλληφθεί και σκοτώθηκε ενώ επιχειρούσε να αποδράσει ενώ η η Ρόζα Λούξεμπουργκ είχε λιντσαριστεί από εξαγριωμένο πλήθος…

Die Toten mahnen uns -| Οι νεκροί μας προειδοποιούν

Εκεί, στο νεκροταφείο Friedrichsfelde, στέκει ακόμη το μνημείο που εγκαινιάστηκε το 1951, τιμώντας ανθρώπους που συνέβαλαν στη σοσιαλιστική-κομμουνιστική ιδέα την εποχή της DDR (ΛΔΓ) ακολουθώντας μια μακρά παράδοση ταφής επιφανών τέκνων του εργατικού κινήματος, όπου στις 13 Ιούνη του 1919 κατέληξε και η πομπή τιμής στη Ρόζα Λούξεμπουργκ –όταν 6 μήνες μετά τη δολοφονία της από τα Φρίκορπς του αστικού (παρα)κράτους (Freikorps-Soldaten) βρέθηκε το πτώμα της.

Σε πείσμα εκείνων που καθημερινά αμαυρώνουν και διαστρεβλώνουν την ιστορία … τέτοια μέρα πέρσι στο Βερολίνο:
Κινητοποιήσεις μνήμης – τιμής στη Rosa Luxemburg και στον Carl Liebknecht
Συγκρούσεις με την αστυνομία – συλλήψεις πριν καν ξεκινήσει η διαδήλωση.

Οι αστυνομικοί όρμησαν λυσσασμένα μόλις είδαν σημαίες της νεολαίας (FDJ) της πρώην ανατολικής Γερμανίας (GDR–DDR) –καθώς και κόκκινες της Σοβιετικής Ένωσης, ενώ χρησιμοποίησαν σπρέι πιπεριού με πρόσχημα την τήρηση αποστάσεων λόγω Covid, ενώ «δικηγόροι» και δικολάβοι ερίζουν για το εάν η εμφάνιση συμβόλων της FDJ και της DDR (πρώην ανατολικής Γερμανίας) αποτελεί ποινικό αδίκημα (sic)

Οι διαδηλωτές -πάνω από 3.000, σύμφωνα με την αστυνομία κινήθηκαν από το σταθμό  Frankfurter Tor στο Friedrichshain προς το νεκροταφείο Friedrichsfelde στο Λίχτενμπεργκ
Ανάμεσα στα πανό υπήρχαν αρκετά που έγραφαν «Krise und Unterdrückung – die Antwort darauf heißt Revolution» (Κρίση και καταστολή – η απάντηση σε αυτό είναι επανάσταση), Μνήμη-τιμή-αγώνας κλπ

Αλλά και φέτος (στις 9 και στις 11 του μήνα)

Για δεκαετίες, χιλιάδες άνθρωποι και κινήματα καταθέτουν στεφάνια και κόκκινα γαρίφαλα στον τάφο των δύο ηγετών του γερμανικού προλεταριάτου τη δεύτερη Κυριακή τον Ιανουάριο.
Όσο για τα αστικά κόμματα κι αυτά δε χάνουν την ευκαιρία –συλώντας τη μνήμη τους, ενώ το οπορτουνιστικό Die Linke, που κάνει κάθε χρόνο τέτοιες μέρες «σιωπηλό εορτασμό» τον ανέβαλε φέτος λόγω της πανδημίας για τις 14 Μαρτίου…

13 Ιουνίου 1919: κηδεία – διαδήλωση για την Ρόζα Λούξεμπουργκ, όταν 6 μήνες μετά τη δολοφονία της βρέθηκε το σώμα της

ΤΙΜΗ και ΔΟΞΑ στα τιμημένα τέκνα του γερμανικού προλεταριάτου!

Το μνημείο των αγωνιστών για το σοσιαλισμό-κομμουνισμό, όπως εγκαινιάστηκε το 1951 στην πρώην ανατολική Γερμανία (DDR) – νεκροταφείο Friedrichsfelde – Lichtenberg

ℹ️ Από τη γερμανική «επανένωση» το 1990 και μετά, απαγορεύεται ταφή στο μνημείο (εκτός από τους αποδεδειγμένα συγγενείς πρώτου βαθμού –sic)
🆘 Το 2005, το Lichtenberg ήταν στα πρόθυρα κατάρρευσης, το μνημείο ήταν έτοιμο να κλείσει, οι μεγάλες πέτρινες πλάκες είχαν μετατοπιστεί ή σωριαστεί.
ℹ️  Η ομάδα υποστήριξης του μνημείου, που ιδρύθηκε το 2000, κατάφερε να μαζέψει κάποια χρήματα για την στοιχειώδη ανακαίνιση και επίσης να εξοπλίσει το νεκροταφείο με ένα σύστημα περιήγησης με επεξηγηματικούς πίνακες και σχέδια.

🆘  Στις 11 Δεκεμβρίου 2006, εκεί μέσα στήθηκε μια πλάκα γρανίτη με την επιγραφή «Στα θύματα του σταλινισμού», που εγκαινιάστηκε από τον Πρόεδρο της Βουλής των Αντιπροσώπων του Βερολίνου Walter Momper και τη δήμαρχο της περιφέρειας PDS του Βερολίνου-Lichtenberg Christina Emmrich, επιφανές στέλεχος των οπορτουνιστών του κόμματος Die Linke.
Ο Momper περιέγραψε την πλάκα ως απαραίτητη προσθήκη, η οποία «σαφώς δεν είναι αντίστοιχη με το άλλο μνημείο», αλλά εμείς «δεν γνωρίζουμε περιορισμούς ή αποκλεισμούς»:
«Η επιγραφή “στα θύματα του σταλινισμού” περιλαμβάνει όλα τα θύματα. Και έτσι πρέπει να είναι.
Επειδή δεν μπορούμε να θυμόμαστε μόνο μεμονωμένες ομάδες θυμάτων και να αφήνουμε άλλους έξω»…
Όσο για την Emmrich αυτή συνέδεσε την «αναθηματική» με την ιστορία του κόμματος της, ειδικά με το «διάλειμμα του Σταλινισμού ως σύστημα»
Το έκτρωμα καταστράφηκε επανειλημμένα από τη λαϊκή μήνι κατά τη διάρκεια διαδηλώσεων και όχι μόνο

Τα πρώτα εγκαίνια του επαναστατικού μνημείου με βάση σχέδιο του Mies van der Rohe από τον Wilhelm Pieck τον Ιούνιο του 1926

Το επίσημο κράτος (DDR) τιμά για τελευταία φορά τα εκλεκτά του τέκνα
10 μήνες αργότερα στις 3 Οκτωβρίου 1990, η χώρα διαγράφεται από το χάρτη, με απόφαση “από τα μέσα και από τα πάνω”
Στη φωτογραφία (από δεξιά προς τα αριστερά) |> Erich Mielke, Erich Honecker, Joachim Herrmann (ομιλητής), Willi Stoph (Βερολίνο-Friedrichsfelde, 15-Ιαν-1989) στον εορτασμό της 70ής επετείου από τη δολοφονία του Karl Liebknecht και της Rosa Luxemburg

Δεσπόζει η γραφή  Die Toten mahnen uns (Οι νεκροί μας προειδοποιούν) –
Μπροστά διαδηλωτές του ΚΚΕ και του ΤΚΡ (ΚΚ Τουρκίας), κατά την κινητοποίηση το Γενάρη του 2021
Fűr eine welt ohne ausbeutung, krisen, kriege und vertreinbung! Fűr den sozialismus!
«Με τους εργαζόμενους όλων των χωρών:
Για ένα κόσμο χωρίς εκμετάλλευση, κρίσεις, πολέμους και προσφυγιά, για τον Σοσιαλισμό!» 

Φρίντριχ Ένγκελς & ..."ιδρύ­μα­τα Ρόζα Λού­ξε­μπουργκ"

Η κο­ρυ­φαία θε­ω­ρη­τι­κο­πο­λι­τι­κή μορφή του πα­γκό­σμιου ερ­γα­τι­κού, επα­να­στα­τι­κού και κομ­μου­νι­στι­κού κι­νή­μα­τος, που από κοι­νού με τον Κ. Μαρξ συν­δια­μόρ­φω­σαν και θε­με­λί­ω­σαν την επι­στη­μο­νι­κή κο­σμο­θε­ω­ρία της ερ­γα­τι­κής τάξης, απο­δει­κνύ­ο­ντας το ανα­πό­φευ­κτο, νο­μο­τε­λεια­κό πέ­ρα­σμα της κοι­νω­νί­ας από τον κα­πι­τα­λι­σμό στον κομ­μου­νι­σμό, δί­νο­ντας στην πρω­το­πό­ρα επα­να­στα­τι­κή τάξη τα όπλα για να γίνει τάξη για τον εαυτό της, προ­κει­μέ­νου να φέρει σε πέρας την ιστο­ρι­κή της απο­στο­λή, την κοι­νω­νι­κή απε­λευ­θέ­ρω­ση από την τα­ξι­κή εκ­με­τάλ­λευ­ση. Ο Εν­γκελς ασχο­λή­θη­κε ιδιαί­τε­ρα με τη θε­με­λί­ω­ση και την τεκ­μη­ρί­ω­ση της υλι­στι­κής δια­λε­κτι­κής, αντι­με­τω­πί­ζο­ντας πλή­θος θε­ω­ρη­τι­κών προ­βλη­μά­των και ανα­λαμ­βά­νο­ντας να αντι­κρού­σει τις αντιε­πι­στη­μο­νι­κές από­ψεις της ιδε­α­λι­στι­κής φι­λο­σο­φί­ας.

Ο Ένγκελς γε­νί­κευ­σε την πείρα της επα­να­στα­τι­κής πε­ριό­δου του 1848 – 1849 στη Γερ­μα­νία σε δύο έργα του, «Ο πό­λε­μος των χω­ρι­κών στη Γερ­μα­νία» και «Επα­νά­στα­ση και Αντε­πα­νά­στα­ση στη Γερ­μα­νία», που γρά­φτη­κε σε συ­νερ­γα­σία με τον Μαρξ.
Σ’ αυτό το έργο του, ο Ένγκελς στρέ­φει την προ­σο­χή του στη με­λέ­τη των ζη­τη­μά­των της ένο­πλης εξέ­γερ­σης.

Μαζί με τον Μαρξ, επε­ξερ­γά­στη­καν το πρώτο στην ιστο­ρία Πρό­γραμ­μα προ­λε­τα­ρια­κού κόμ­μα­τος, το «Μα­νι­φέ­στο του Κομ­μου­νι­στι­κού Κόμ­μα­τος»… Ένα φά­ντα­σμα πλα­νιέ­ται στην Ευ­ρώ­πη: το φά­ντα­σμα του κομ­μου­νι­σμού.
Όλες οι δυ­νά­μεις της γε­ρα­σμέ­νης Ευ­ρώ­πης ενώ­θη­καν σε μια ιερή συμ­μα­χία για να κυ­νη­γή­σουν αυτό το φά­ντα­σμα: ο πάπας και ο τσά­ρος, ο Μέ­τερ­νιχ κι ο Γκιζό, γάλ­λοι ρι­ζο­σπά­στες και γερ­μα­νοί αστυ­νο­μι­κοί… Δυο πράγ­μα­τα βγαί­νουν απ’ το γε­γο­νός αυτό: Ο κομ­μου­νι­σμός ανα­γνω­ρί­ζε­ται πια απ’ όλες τις ευ­ρω­παϊ­κές δυ­νά­μεις σαν μια δύ­να­μη. Είναι και­ρός πια οι κομ­μου­νι­στές να εκ­θέ­σουν ανοι­χτά μπρο­στά σ’ όλο τον κόσμο τις αντι­λή­ψεις τους, τους σκο­πούς τους, τις επι­διώ­ξεις τους και ν’ αντι­πα­ρα­θέ­σουν στο πα­ρα­μύ­θι του κομ­μου­νι­στι­κού φα­ντά­σμα­τος ένα Μα­νι­φέ­στο του ίδιου του κόμ­μα­τος. Για το σκοπό αυτό συ­γκε­ντρώ­θη­καν στο Λον­δί­νο κομ­μου­νι­στές από τις πιο δια­φο­ρε­τι­κές εθνό­τη­τες και συ­ντά­ξα­νε το πα­ρα­κά­τω Μα­νι­φέ­στο…που δη­μο­σιεύ­ε­ται στην αγ­γλι­κή, γαλ­λι­κή, γερ­μα­νι­κή, ιτα­λι­κή, φλα­μαν­δι­κή και δα­νι­κή γλώσ­σα.

Ανά­με­σα στα πολλά έργα του που ξε­χώ­ρι­σαν, το «Αντι – Ντύ­ρινγκ», «Η κα­τα­γω­γή της οι­κο­γέ­νειας, της ατο­μι­κής ιδιο­κτη­σί­ας και του κρά­τους», «Ου­το­πι­κός και Επι­στη­μο­νι­κός Σο­σια­λι­σμός», «Λου­δο­βί­κος Φόιερ­μπαχ και το τέλος της γερ­μα­νι­κής κλα­σι­κής φι­λο­σο­φί­ας», «Για το ζή­τη­μα της κα­τοι­κί­ας» και άλλα. Επί­σης, ο Εν­γκελς ασχο­λή­θη­κε με τη με­λέ­τη των Φυ­σι­κών Επι­στη­μών και των Μα­θη­μα­τι­κών. Τα απο­τε­λέ­σμα­τα αυτής της προ­σπά­θειας βρί­σκο­νται συ­μπυ­κνω­μέ­να στο πε­ρί­φη­μο έργο του «Δια­λε­κτι­κή της Φύσης». Μετά το θά­να­το του Μαρξ, ο Εν­γκελς ανα­λαμ­βά­νει να εκ­δώ­σει το 2^ο & 3^ο  τόμο του «Κε­φα­λαί­ου». Ο δεύ­τε­ρος τόμος κυ­κλο­φό­ρη­σε το 1885 και ο τρί­τος, με δικές του συ­μπλη­ρώ­σεις απα­ραί­τη­τες για την έκ­δο­σή του, το 1894.

Ο επα­να­στά­της Έν­γκελς συν­δύ­α­σε τη συγ­γρα­φι­κή του δρα­στη­ριό­τη­τα με την επα­να­στα­τι­κή πάλη και πήρε μέρος σε πολ­λές επα­να­στα­τι­κές εξε­γέρ­σεις, όπως στη Γερ­μα­νία και τη Γαλ­λία. Το μέ­γε­θος της συμ­βο­λής του στη θε­με­λί­ω­ση του επι­στη­μο­νι­κού κομ­μου­νι­σμού, ο Λένιν το προσ­διό­ρι­ζε ως εξής: «Δεν μπο­ρεί κα­νείς – έλεγε ο ηγέ­της των Μπολ­σε­βί­κων – να κα­τα­νο­ή­σει το μαρ­ξι­σμό και να τον εκ­θέ­σει στην πλη­ρό­τη­τά του, αν δεν πάρει υπόψη του όλα τα έργα του Έν­γκελς».

Ο Βίλ­χελμ Λί­μπ­κνε­χτ ένας από τους ηγέ­τες τότε του Γερ­μα­νι­κού Σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τι­κού Κόμ­μα­τος, που είχε γνω­ρι­στεί και συ­νερ­γα­στεί με τον Μαρξ και τον Εν­γκελς (πα­τέ­ρας του δο­λο­φο­νη­μέ­νου Καρλ -θυ­μί­ζου­με πως  Λού­ξε­μπουργκ και [Καρλ] Λί­μπ­κνε­χτ συ­νε­λή­φθη­σαν στο Βε­ρο­λί­νο από τα Φράι­κορ­πς στις 15-Ιαν-1919 και δο­λο­φο­νή­θη­καν την ίδια μέρα), έγρα­ψε: 
«Ο Στρα­τη­γός (σ.σ. έτσι χα­ρα­κτή­ρι­ζαν τον Έν­γκελς) πέ­θα­νε χθες τη νύχτα 10.30… Πα­ρό­λο που το θά­να­τό του τον πε­ρι­μέ­να­με, το πλήγ­μα ωστό­σο ήταν σκλη­ρό, φο­βε­ρό. Είχε πέσει σαν δέ­ντρο που το κό­βουν, ο γι­γά­ντιος ήρωας του πνεύ­μα­τος που είχε θε­με­λιώ­σει μαζί με τον Μαρξ τον επι­στη­μο­νι­κό σο­σια­λι­σμό και είχε δι­δά­ξει την τα­κτι­κή του σο­σια­λι­σμού… ο φίλος, ο σύμ­βου­λος, ο οδη­γός, ο μα­χη­τής ήταν νε­κρός»

Πολ­λές φορές -και κατά κόρο τα τε­λευ­ταία χρό­νια τα έργα των κλα­σι­κών του μαρ­ξι­σμού δεν εκ­δί­δο­νται σχε­δόν κα­θό­λου ή εκ­δί­δο­νται μόνο επι­λεγ­μέ­να -με προ­λό­γους και σχό­λια πολ­λα­πλά­σιους από το πε­ριε­χό­με­νο, με τέ­τοιο τρόπο ώστε να υπη­ρε­τεί­ται η στό­χευ­ση της αξιο­ποί­η­σης του Μαρξ ενα­ντί­ον Μαρξ, του Έν­γκελς ενα­ντί­ον Έν­γκελς και του Λένιν ενα­ντί­ον Λένιν. Ακόμα πε­ρισ­σό­τε­ρο ισχύ­ει αυτό στην προ­σπά­θεια να επι­στρα­τευ­τούν έργα ή απο­σπά­σμα­τα έργων των Μαρξ κι Έν­γκελς –τα οποία έχουν απο­κο­πεί από τα ιστο­ρι­κά συμ­φρα­ζό­με­νά τους– στην πο­λε­μι­κή ενά­ντια στον Λένιν ή και στην προ­σπά­θεια να κα­τα­σκευα­στούν με τον ίδιο τρόπο αντι­θέ­σεις ακόμα και ανά­με­σα στον Μαρξ και τον Έν­γκελς επαγ­γελ­μα­τί­ες «μαρ­ξο­λό­γοι» προ­χω­ρούν σε μια σειρά πλα­στο­γρα­φί­ες και απλου­στεύ­σεις του μαρ­ξι­σμού.

σσ -|>
Εξέ­χου­σα θέση και ανα­πό­σπα­στο μέρος αυτής της προ­σπά­θειας το Die Linke (+ GUE/NGL στο Ευ­ρω­κοι­νο­βού­λιο) και τα απα­ντα­χού ιδρύ­μα­τα «Ρόζα Λού­ξε­μπουργκ», που -με­τα­ξύ άλλων προ­σβά­λουν και τη μνήμη της με­γά­λης επα­να­στά­τριας.
Ιδιαί­τε­ρα μετά το 2008, εμ­φα­νί­στη­κε μια νέα εκ­δο­χή «Μαρ­ξι­στών» που στην πράξη χρη­σι­μο­ποιού­σαν τον «Μαρ­ξι­σμό» τους σαν άλ­λο­θι για ανέ­φι­κτες σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τι­κές λύ­σεις, με τα­ξι­κή της βάση τα μι­κρο­α­στι­κά στρώ­μα­τα της αρι­στε­ράς στους κα­πι­τα­λι­στι­κούς μη­χα­νι­σμούς και ιδιαί­τε­ρα στους ιδε­ο­λο­γι­κούς μη­χα­νι­σμούς (πα­νε­πι­στή­μια, έντυ­πα, εφη­με­ρί­δες) και τα αστι­κά κόμ­μα­τα και άφθο­νο χρήμα: Μια απλή επί­σκε­ψη στην ιστο­σε­λί­δα «Global Network» αρκεί για να κα­τα­λά­βει κα­νείς ότι, εδώ δεν πρό­κει­ται για μια θε­ω­ρη­τι­κή ομάδα ή για μια ερευ­νη­τι­κή προ­σπά­θεια αλλά για ένα πο­λυ­πλό­κα­μο δί­κτυο, μια διε­θνή μπίζ­να με γρα­φεία σε όλο τον κόσμο. Όσο για τους σκο­πούς; είναι -συ­νο­πτι­κά για να μην κου­ρά­ζου­με, «να ορ­γα­νώ­σει την πο­λι­τι­κή εκ­παί­δευ­ση για τις κοι­νω­νι­κές σχέ­σεις σε έναν “πα­γκο­σμιο­ποι­η­μέ­νο και άδικο (sic !!) κόσμο”, να υπο­στη­ρί­ξει την κρι­τι­κή του κα­πι­τα­λι­σμού και του “δη­μο­κρα­τι­κού σο­σια­λι­σμού” (δη­λα­δή της απά­της των απο­λο­γη­τών του ευ­ρω­κομ­μου­νι­σμού), να λει­τουρ­γεί σαν χώρος δια­λό­γου για την αρι­στε­ρά, να… χρη­μα­το­δο­τεί υπο­τρο­φί­ες και να υπο­στη­ρί­ζει πο­λι­τι­κές δρα­στη­ριό­τη­τες για την “ει­ρή­νη και την διε­θνή κα­τα­νό­η­ση για μια δί­καιη κοι­νω­νία”».
Γι’ αυτό το σκοπό αξιο­ποιού­νται ιδιαί­τε­ρα με­ρι­κά –ερ­μη­νευ­μέ­να με λάθος τρόπο– πρώ­ι­μα γρα­πτά του Μαρξ, καθώς και όψι­μες ερ­γα­σί­ες του Έν­γκελς οι οποί­ες δια­στρε­βλώ­νο­νται -για πα­ρά­δειγ­μα η 4τομη συλ­λο­γή επι­λεγ­μέ­νων έργων (Studienausgabe) από τις εκ­δό­σεις «Fischer-Verlag» με πρό­λο­γο του κα­θη­γη­τή Fetscher . Η προ­σπά­θεια να μειω­θεί η ση­μα­σία του Έν­γκελς στην επε­ξερ­γα­σία του μαρ­ξι­σμού ή να πα­ρου­σια­στεί ως απλός εκ­δό­της κι εκλαϊ­κευ­τής των ιδεών του Μαρξ, είναι φα­νε­ρή στα γρα­πτά πολ­λών «μαρ­ξο­λό­γων».
Τον Ιαν-2017 πχ. έγινε στην Αθήνα άλλο ένα συ­νέ­δριο για τον Μαρ­ξι­σμό με τίτλο «150 χρό­νια Καρλ Μαρξ “Το Κε­φά­λαιο” Στο­χα­σμοί για τον 21ο αιώνα» από το (εδώ) «Ίδρυ­μα Ρόζα Λού­ξε­μπουργκ» σε συ­νερ­γα­σία με το πε­ριο­δι­κό «Θέ­σεις»