Η συμβολή της αξέχαστης επαναστάτριας Rosa Luxemburg στον επαναστατικό μαρξισμό και στην επαναστατική πολιτική ανάλυση είναι σίγουρα ανεκτίμητη, δεδομένων και των συνθηκών –βλ στο τέλος του σημειώματος, στις οποίες έζησε μέχρι τη δολοφονία της από τις πολιτοφυλακές των αστών, τα Freikorps στις 15-Ιαν-1919.
Ανάμεσα στο μεγάλο συγγραφικό της κληροδότημα, το πόνημα «Μεταρρύθμιση ή Επανάσταση» αναδεικνύει την επαναστατική αιχμή του έργου της, όχι ως απλή ιστορική υπενθύμιση, αλλά ως μια εργασία που διατηρεί τη ζωντάνια της και την επικαιρότητά της στο σήμερα -αυτό μπορεί να το διαπιστώσει ο καθένας διαβάζοντας το συγκεκριμένο έργο.
Η θεωρητική της
κληρονομιά όπως τη διατυπώνει ο Β. Ι. Λένιν το 1922:
«… οι αετοί μπορεί καμιά φορά να πετάξουν και χαμηλότερα από τις κότες,
μα οι κότες δεν μπορούν να πετάξουν ποτέ στα ύψη που πετάν οι αετοί. Η
Ρόζα Λούξεμπουργκ έπεσε έξω στο ζήτημα της ανεξαρτησίας της Πολωνίας, έπεσε έξω
το 1903 στην εκτίμηση του μενσεβικισμού, έπεσε έξω όταν τον Ιούλη 1914,
μαζί με τους Πλεχάνοφ, Βαντερβέλνε Κάουτσκι κά. υπεράσπιζε την ένωση των
μπολσεβίκων με τους μενσεβίκους, έπεσε έξω σ’ αυτά που έγραψε στη φυλακή
το 1918 (η ίδια μάλιστα, όταν βγήκε από τη φυλακή στα τέλη του 1918 και
στις αρχές του 1919, διόρθωσε ένα μεγάλο μέρος των λαθών της).
Μα, παρά τα λάθη της αυτά ήταν και παραμένει ένα αετός και όχι μόνο η μνήμη
της θα είναι πάντα ιερή για τους κομμουνιστές όλου του κόσμου, μα και η
βιογραφία της και η πλήρης συλλογή των έργων της (τα οποία πολύ τα
καθυστερούν οι Γερμανοί κομμουνιστές και που ως ένα βαθμό δικαιολογούνται από
τον αφάνταστο αριθμό των θυμάτων που έχουν και από το σκληρό αγώνα που κάνουν) θα
είναι ένα διδακτικότατο μάθημα, που θα διαπαιδαγωγεί πολλές γενιές κομμουνιστών
σε όλο τον κόσμο.
«Η γερμανική σοσιαλδημοκρατία, ύστερα από τις 4 Αυγούστου 1914, είναι ένα
πτώμα που βρωμά» – μ’ αυτό το απόφθεγμα της Ρόζας Λούξεμπουργκ θα
συνδεθεί το όνομά της στην Ιστορία του παγκόσμιου εργατικού κινήματος. Και
στο σκουπιδαριό του εργατικού κινήματος, ανάμεσα σε σωρούς κοπριάς, οι κότες
σαν τον Παούλ Λεβί, τον Σάιντενμαν, τον Κάουτσκι και όλη αυτή την παρέα, θα
εκδηλώσουν φυσικά το μεγάλο θαυμασμό τους στα λάθη της μεγάλης κομμουνίστριας.
Ο καθένας κάνει ό,τι μπορεί»
(Λένιν: «Σημειώσεις ενός δημοσιολόγου», «Άπαντα» τόμ. 44 σελ. 421 – 422)
Η «κόκκινη Ρόζα» συνήθως κρίνεται από τους αστούς «ερμηνευτές» του έργου της κατά το δοκούν, απομονώνοντας τσιτάτα χρονικά και λεκτικά, ακόμη και μια ξεχωριστή –ασήμαντη πρόχειρη σημείωση. Μεταξύ αυτών εξέχουσα θέση η «Freiheit der Andersdenkenden» | «Freiheit ist immer die Freiheit der Andersdenkenden» – «Η ελευθερία είναι πάντα η ελευθερία εκείνων που σκέφτονται διαφορετικά»
Αν περπατήσει κανείς τη Rosa-Luxemberg-Platz του Βερολίνου, θα δει τη φράση με ορειχάλκινα γράμματα στην πλευρά των πεζοδρομίων, που δεσπόζει και στο μνημείο του Zwickau ενώ «αριστερά» κόμματα και ιδρύματα, όπως το Volksbühne ebendort, χρησιμοποίησαν τη φράση στο Facebook κλπ ΜΚΔ τον Ιαν-2019, αναφορικά με τη δολοφονία της πριν από εκατό χρόνια.
H επικεφαλής της κοινοβουλευτικής ομάδας του Linkspartei, η Sahra Wagenknecht , την παραθέτει τακτικά λέγοντας ότι οι λίγες αυτές λέξεις αποτελούν την ταυτότητα της Λούξεμπουργκ που «ήταν δημοκρατική -“durch und durch” μέχρι θανάτου» (sic!), ενώ στην πρόσφατα δημοσιευμένη (αστικό best seller), βιογραφία της (Rosa Luxemburg Ein Leben), ο ιστορικός Ernst Piper, χαρακτήρισε τη φράση «αναμφισβήτητα το πιο διάσημο απόσπασμα από το έργο της Rosa Luxemburg». Αντίθετα -πιο έντιμη η Die Welt παραδέχεται πως «δεν υπάρχει κανένα τσιτάτο από τη γερμανική σύγχρονη ιστορία που να έχει παρερμηνευθεί πιο βάναυσα» …χαρακτηρίζοντάς τη Rosa σαν «επαναστάτρια χωρίς δεύτερη σκέψη» για μια «δικτατορία του προλεταριάτου», που υποστήριζε καθαρά ότι η βουλή, η (αστική) εθνοοσυνέλευση είναι «ένα απολειφάδι των αστικών επαναστάσεων, ένα τσόφλι χωρίς περιεχόμενο, ένα υπόβαθρο των εποχών των μικροαστικών ψευδαισθήσεων του «μερικού λαού» (einigen Volk), της “ελευθερίας, ισότητας και αδελφοσύνης” του αστικού κράτους».
Στις 7-Ιαν-1919 (μια βδομάδα πριν τη δολοφονία της) έβαλε ως εξής το θέμα της εξουσίας: «να αφοπλιστεί η αντεπανάσταση, να οπλιστούν οι μάζες, για μια εξουσία μπολσεβίκων… τίποτε λιγότερο»
Η περίφημη φράση
Πηγή: Αρχείο Kellerhoff |
Και όμως: για τους αστούς και τους οπορτουνιστές είναι το μόνο που «άκουσαν» για τη μεγάλη επαναστάτρια.
Το κανάλι όπου τα Freikorps πετάξανε το
σφυροκοπημένο μέχρι θανάτου πτώμα της Ρόζας έχει παγώσει…
«Τάξη επικρατεί στο Βερολίνο!…
Ηλίθιοι δήμιοι! Η “τάξη” σας είναι χτισμένη πάνω στην άμμο.
Η επανάσταση αύριο θα υψώσει τη βροντερή φωνή της ως τους ουρανούς. Τρομαγμένοι
θ’ ακούσετε το νικητήριό της σάλπισμα: Ich war, ich bin, ich werde sein!
“Ήμουν, είμαι και θα είμαι!“»
Έτσι τελείωνε το
τελευταίο (15/1/1919) κύριο άρθρο της Ρόζας, στην
εφημερίδα “Die Rote Fahne” (Η Κόκκινη Σημαία) που απαντούσε στο κυβερνητικό
ανακοινωθέν της σοσιαλδημοκρατικής κυβέρνησης του προέδρου των Λαϊκών
Αντιπροσώπων Έμπερτ.
Στις 16/1/1919 το επίσημο ανακοινωθέν της αστυνομίας
ανέφερε πως ο Καρλ Λίμπκνεχτ είχε συλληφθεί και σκοτώθηκε ενώ επιχειρούσε να
αποδράσει ενώ η η Ρόζα Λούξεμπουργκ είχε λιντσαριστεί από εξαγριωμένο πλήθος…
Die Toten mahnen uns -| Οι νεκροί μας προειδοποιούν
Εκεί, στο νεκροταφείο Friedrichsfelde, στέκει ακόμη το μνημείο που εγκαινιάστηκε το 1951, τιμώντας ανθρώπους που συνέβαλαν στη σοσιαλιστική-κομμουνιστική ιδέα την εποχή της DDR (ΛΔΓ) ακολουθώντας μια μακρά παράδοση ταφής επιφανών τέκνων του εργατικού κινήματος, όπου στις 13 Ιούνη του 1919 κατέληξε και η πομπή τιμής στη Ρόζα Λούξεμπουργκ –όταν 6 μήνες μετά τη δολοφονία της από τα Φρίκορπς του αστικού (παρα)κράτους (Freikorps-Soldaten) βρέθηκε το πτώμα της.
Σε πείσμα εκείνων που καθημερινά αμαυρώνουν και διαστρεβλώνουν την ιστορία … τέτοια μέρα πέρσι στο Βερολίνο:
Κινητοποιήσεις μνήμης – τιμής στη Rosa Luxemburg και στον Carl Liebknecht
Συγκρούσεις με την αστυνομία – συλλήψεις πριν καν ξεκινήσει η διαδήλωση.
Οι αστυνομικοί όρμησαν λυσσασμένα μόλις είδαν σημαίες της νεολαίας (FDJ) της πρώην ανατολικής Γερμανίας (GDR–DDR) –καθώς και κόκκινες της Σοβιετικής Ένωσης, ενώ χρησιμοποίησαν σπρέι πιπεριού με πρόσχημα την τήρηση αποστάσεων λόγω Covid, ενώ «δικηγόροι» και δικολάβοι ερίζουν για το εάν η εμφάνιση συμβόλων της FDJ και της DDR (πρώην ανατολικής Γερμανίας) αποτελεί ποινικό αδίκημα (sic)
Οι διαδηλωτές -πάνω από 3.000, σύμφωνα με την αστυνομία κινήθηκαν από το σταθμό Frankfurter Tor στο Friedrichshain προς το νεκροταφείο Friedrichsfelde στο Λίχτενμπεργκ
Ανάμεσα στα πανό υπήρχαν αρκετά που έγραφαν «Krise und Unterdrückung – die Antwort darauf heißt Revolution» (Κρίση και καταστολή – η απάντηση σε αυτό είναι επανάσταση), Μνήμη-τιμή-αγώνας κλπ
Αλλά και φέτος (στις 9 και στις 11 του μήνα)
Για δεκαετίες, χιλιάδες άνθρωποι και κινήματα καταθέτουν στεφάνια και κόκκινα γαρίφαλα στον τάφο των δύο ηγετών του γερμανικού
προλεταριάτου τη δεύτερη Κυριακή τον Ιανουάριο.
Όσο για τα αστικά κόμματα κι αυτά δε χάνουν την ευκαιρία –συλώντας τη
μνήμη τους, ενώ το οπορτουνιστικό Die Linke, που κάνει κάθε χρόνο
τέτοιες μέρες «σιωπηλό εορτασμό» τον ανέβαλε φέτος λόγω της πανδημίας για τις
14 Μαρτίου…
13 Ιουνίου 1919: κηδεία – διαδήλωση για την Ρόζα Λούξεμπουργκ, όταν 6 μήνες μετά τη δολοφονία της βρέθηκε το σώμα της
ΤΙΜΗ και ΔΟΞΑ στα τιμημένα τέκνα του γερμανικού προλεταριάτου!
Το μνημείο των αγωνιστών για το σοσιαλισμό-κομμουνισμό, όπως εγκαινιάστηκε το 1951 στην πρώην ανατολική Γερμανία (DDR) – νεκροταφείο Friedrichsfelde – Lichtenberg
ℹ️ Από τη γερμανική «επανένωση» το 1990 και μετά, απαγορεύεται ταφή στο
μνημείο (εκτός από τους αποδεδειγμένα συγγενείς πρώτου βαθμού –sic)
🆘 Το 2005, το
Lichtenberg ήταν στα πρόθυρα κατάρρευσης, το μνημείο ήταν έτοιμο να κλείσει, οι
μεγάλες πέτρινες πλάκες είχαν μετατοπιστεί ή σωριαστεί.
ℹ️ Η ομάδα υποστήριξης του μνημείου, που ιδρύθηκε το
2000, κατάφερε να μαζέψει κάποια χρήματα για την στοιχειώδη ανακαίνιση και
επίσης να εξοπλίσει το νεκροταφείο με ένα σύστημα περιήγησης με επεξηγηματικούς
πίνακες και σχέδια.
🆘 Στις 11 Δεκεμβρίου 2006, εκεί μέσα στήθηκε μια πλάκα γρανίτη με την
επιγραφή «Στα θύματα του σταλινισμού», που εγκαινιάστηκε από τον Πρόεδρο
της Βουλής των Αντιπροσώπων του Βερολίνου Walter Momper και τη δήμαρχο
της περιφέρειας PDS του Βερολίνου-Lichtenberg Christina Emmrich,
επιφανές στέλεχος των οπορτουνιστών του κόμματος Die Linke.
Ο Momper περιέγραψε την πλάκα ως απαραίτητη προσθήκη, η οποία «σαφώς δεν
είναι αντίστοιχη με το άλλο μνημείο», αλλά εμείς «δεν γνωρίζουμε περιορισμούς ή
αποκλεισμούς»:
«Η επιγραφή “στα θύματα του σταλινισμού”
περιλαμβάνει όλα τα θύματα. Και έτσι πρέπει να είναι.
Επειδή δεν μπορούμε να θυμόμαστε μόνο μεμονωμένες ομάδες θυμάτων και να
αφήνουμε άλλους έξω»…
Όσο για την Emmrich αυτή συνέδεσε την «αναθηματική» με την ιστορία
του κόμματος της, ειδικά με το «διάλειμμα του Σταλινισμού ως σύστημα»
Το έκτρωμα καταστράφηκε επανειλημμένα από τη λαϊκή μήνι κατά τη διάρκεια
διαδηλώσεων και όχι μόνο
Τα πρώτα εγκαίνια του
επαναστατικού μνημείου με βάση σχέδιο του Mies van der Rohe από τον Wilhelm
Pieck τον Ιούνιο του 1926
Το επίσημο κράτος (DDR) τιμά για τελευταία φορά τα εκλεκτά του τέκνα
10 μήνες αργότερα στις 3 Οκτωβρίου 1990, η χώρα διαγράφεται από το χάρτη, με απόφαση “από τα μέσα και από τα πάνω”
Στη φωτογραφία (από δεξιά προς τα αριστερά) |> Erich Mielke, Erich Honecker, Joachim Herrmann (ομιλητής), Willi Stoph (Βερολίνο-Friedrichsfelde, 15-Ιαν-1989) στον εορτασμό της 70ής επετείου από τη δολοφονία του Karl Liebknecht και της Rosa Luxemburg
Μπροστά διαδηλωτές του ΚΚΕ και του ΤΚΡ (ΚΚ Τουρκίας), κατά την κινητοποίηση το Γενάρη του 2021
Fűr eine welt ohne ausbeutung, krisen, kriege und vertreinbung! Fűr den sozialismus!
«Με τους εργαζόμενους όλων των χωρών:
Για ένα κόσμο χωρίς εκμετάλλευση, κρίσεις, πολέμους και προσφυγιά, για τον Σοσιαλισμό!»
Η κορυφαία θεωρητικοπολιτική μορφή του παγκόσμιου εργατικού, επαναστατικού και κομμουνιστικού κινήματος, που από κοινού με τον Κ. Μαρξ συνδιαμόρφωσαν και θεμελίωσαν την επιστημονική κοσμοθεωρία της εργατικής τάξης, αποδεικνύοντας το αναπόφευκτο, νομοτελειακό πέρασμα της κοινωνίας από τον καπιταλισμό στον κομμουνισμό, δίνοντας στην πρωτοπόρα επαναστατική τάξη τα όπλα για να γίνει τάξη για τον εαυτό της, προκειμένου να φέρει σε πέρας την ιστορική της αποστολή, την κοινωνική απελευθέρωση από την ταξική εκμετάλλευση. Ο Ενγκελς ασχολήθηκε ιδιαίτερα με τη θεμελίωση και την τεκμηρίωση της υλιστικής διαλεκτικής, αντιμετωπίζοντας πλήθος θεωρητικών προβλημάτων και αναλαμβάνοντας να αντικρούσει τις αντιεπιστημονικές απόψεις της ιδεαλιστικής φιλοσοφίας.
Ο Ένγκελς γενίκευσε την πείρα της επαναστατικής
περιόδου του 1848 – 1849 στη Γερμανία σε δύο έργα του, «Ο πόλεμος
των χωρικών στη Γερμανία» και «Επανάσταση και Αντεπανάσταση
στη Γερμανία», που γράφτηκε σε συνεργασία με τον Μαρξ.
Σ’ αυτό το έργο του, ο Ένγκελς στρέφει την προσοχή του στη μελέτη των ζητημάτων
της ένοπλης εξέγερσης.
Μαζί με τον Μαρξ, επεξεργάστηκαν το πρώτο
στην ιστορία Πρόγραμμα προλεταριακού κόμματος, το «Μανιφέστο
του Κομμουνιστικού Κόμματος»… Ένα φάντασμα πλανιέται
στην Ευρώπη: το
φάντασμα του κομμουνισμού.
Όλες οι δυνάμεις της γερασμένης Ευρώπης ενώθηκαν
σε μια ιερή συμμαχία για να κυνηγήσουν αυτό το φάντασμα: ο πάπας και ο
τσάρος, ο Μέτερνιχ κι ο Γκιζό, γάλλοι ριζοσπάστες και γερμανοί αστυνομικοί…
Δυο πράγματα βγαίνουν απ’ το γεγονός αυτό: Ο κομμουνισμός αναγνωρίζεται
πια απ’ όλες τις ευρωπαϊκές δυνάμεις σαν μια δύναμη. Είναι καιρός πια
οι κομμουνιστές να εκθέσουν ανοιχτά μπροστά σ’ όλο τον κόσμο τις αντιλήψεις
τους, τους σκοπούς τους, τις επιδιώξεις τους και ν’ αντιπαραθέσουν στο
παραμύθι του κομμουνιστικού φαντάσματος ένα Μανιφέστο του
ίδιου του κόμματος. Για το σκοπό αυτό συγκεντρώθηκαν στο Λονδίνο κομμουνιστές
από τις πιο διαφορετικές εθνότητες και συντάξανε το παρακάτω Μανιφέστο…που
δημοσιεύεται στην αγγλική, γαλλική, γερμανική, ιταλική, φλαμανδική
και δανική γλώσσα.
Ανάμεσα στα πολλά έργα του που ξεχώρισαν, το «Αντι – Ντύρινγκ», «Η καταγωγή της οικογένειας, της ατομικής ιδιοκτησίας και του κράτους», «Ουτοπικός και Επιστημονικός Σοσιαλισμός», «Λουδοβίκος Φόιερμπαχ και το τέλος της γερμανικής κλασικής φιλοσοφίας», «Για το ζήτημα της κατοικίας» και άλλα. Επίσης, ο Ενγκελς ασχολήθηκε με τη μελέτη των Φυσικών Επιστημών και των Μαθηματικών. Τα αποτελέσματα αυτής της προσπάθειας βρίσκονται συμπυκνωμένα στο περίφημο έργο του «Διαλεκτική της Φύσης». Μετά το θάνατο του Μαρξ, ο Ενγκελς αναλαμβάνει να εκδώσει το 2ο & 3ο τόμο του «Κεφαλαίου». Ο δεύτερος τόμος κυκλοφόρησε το 1885 και ο τρίτος, με δικές του συμπληρώσεις απαραίτητες για την έκδοσή του, το 1894.
Ο επαναστάτης Ένγκελς συνδύασε τη συγγραφική του δραστηριότητα με την επαναστατική πάλη και πήρε μέρος σε πολλές επαναστατικές εξεγέρσεις, όπως στη Γερμανία και τη Γαλλία. Το μέγεθος της συμβολής του στη θεμελίωση του επιστημονικού κομμουνισμού, ο Λένιν το προσδιόριζε ως εξής: «Δεν μπορεί κανείς – έλεγε ο ηγέτης των Μπολσεβίκων – να κατανοήσει το μαρξισμό και να τον εκθέσει στην πληρότητά του, αν δεν πάρει υπόψη του όλα τα έργα του Ένγκελς».
Ο Βίλχελμ Λίμπκνεχτ ένας από τους ηγέτες
τότε του Γερμανικού Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος, που είχε γνωριστεί
και συνεργαστεί με τον Μαρξ και τον Ενγκελς (πατέρας του δολοφονημένου
Καρλ -θυμίζουμε πως Λούξεμπουργκ και [Καρλ] Λίμπκνεχτ συνελήφθησαν
στο Βερολίνο από τα Φράικορπς στις 15-Ιαν-1919 και δολοφονήθηκαν την
ίδια μέρα), έγραψε:
«Ο Στρατηγός (σ.σ. έτσι χαρακτήριζαν τον Ένγκελς) πέθανε
χθες τη νύχτα 10.30… Παρόλο που το θάνατό του τον περιμέναμε,
το πλήγμα ωστόσο ήταν σκληρό, φοβερό. Είχε πέσει σαν δέντρο που το κόβουν,
ο γιγάντιος ήρωας του πνεύματος που είχε θεμελιώσει μαζί με τον Μαρξ τον
επιστημονικό σοσιαλισμό και είχε διδάξει την τακτική του σοσιαλισμού…
ο φίλος, ο σύμβουλος, ο οδηγός, ο μαχητής ήταν νεκρός»
Πολλές φορές -και κατά κόρο τα τελευταία χρόνια τα έργα των κλασικών του μαρξισμού δεν εκδίδονται σχεδόν καθόλου ή εκδίδονται μόνο επιλεγμένα -με προλόγους και σχόλια πολλαπλάσιους από το περιεχόμενο, με τέτοιο τρόπο ώστε να υπηρετείται η στόχευση της αξιοποίησης του Μαρξ εναντίον Μαρξ, του Ένγκελς εναντίον Ένγκελς και του Λένιν εναντίον Λένιν. Ακόμα περισσότερο ισχύει αυτό στην προσπάθεια να επιστρατευτούν έργα ή αποσπάσματα έργων των Μαρξ κι Ένγκελς –τα οποία έχουν αποκοπεί από τα ιστορικά συμφραζόμενά τους– στην πολεμική ενάντια στον Λένιν ή και στην προσπάθεια να κατασκευαστούν με τον ίδιο τρόπο αντιθέσεις ακόμα και ανάμεσα στον Μαρξ και τον Ένγκελς επαγγελματίες «μαρξολόγοι» προχωρούν σε μια σειρά πλαστογραφίες και απλουστεύσεις του μαρξισμού.
σσ -|>
Εξέχουσα θέση και αναπόσπαστο μέρος αυτής της προσπάθειας το Die
Linke (+ GUE/NGL στο Ευρωκοινοβούλιο) και τα απανταχού
ιδρύματα «Ρόζα Λούξεμπουργκ», που -μεταξύ
άλλων προσβάλουν και τη μνήμη της μεγάλης επαναστάτριας.
Ιδιαίτερα μετά το 2008, εμφανίστηκε μια νέα εκδοχή «Μαρξιστών»
που στην πράξη χρησιμοποιούσαν τον «Μαρξισμό» τους σαν άλλοθι για ανέφικτες
σοσιαλδημοκρατικές λύσεις, με ταξική της βάση τα μικροαστικά
στρώματα της αριστεράς στους καπιταλιστικούς μηχανισμούς και
ιδιαίτερα στους ιδεολογικούς μηχανισμούς (πανεπιστήμια, έντυπα,
εφημερίδες) και τα αστικά κόμματα και άφθονο χρήμα: Μια απλή επίσκεψη
στην ιστοσελίδα «Global Network» αρκεί για να καταλάβει
κανείς ότι, εδώ δεν πρόκειται για μια θεωρητική ομάδα ή για μια
ερευνητική προσπάθεια αλλά για ένα πολυπλόκαμο δίκτυο, μια διεθνή
μπίζνα με γραφεία σε όλο τον κόσμο. Όσο για τους σκοπούς; είναι -συνοπτικά
για να μην κουράζουμε, «να οργανώσει την πολιτική εκπαίδευση
για τις κοινωνικές σχέσεις σε έναν “παγκοσμιοποιημένο και άδικο
(sic !!) κόσμο”, να υποστηρίξει την κριτική
του καπιταλισμού και του “δημοκρατικού σοσιαλισμού” (δηλαδή
της απάτης των απολογητών του ευρωκομμουνισμού), να λειτουργεί
σαν χώρος διαλόγου για την αριστερά, να… χρηματοδοτεί υποτροφίες και
να υποστηρίζει πολιτικές δραστηριότητες για την “ειρήνη και την διεθνή
κατανόηση για μια δίκαιη κοινωνία”».
Γι’ αυτό το σκοπό αξιοποιούνται ιδιαίτερα μερικά
–ερμηνευμένα με λάθος τρόπο– πρώιμα γραπτά του Μαρξ, καθώς και όψιμες
εργασίες του Ένγκελς οι οποίες διαστρεβλώνονται -για παράδειγμα η
4τομη συλλογή επιλεγμένων έργων (Studienausgabe) από
τις εκδόσεις «Fischer-Verlag» με πρόλογο του καθηγητή Fetscher . Η προσπάθεια
να μειωθεί η σημασία του Ένγκελς στην επεξεργασία του μαρξισμού ή να
παρουσιαστεί ως απλός εκδότης κι εκλαϊκευτής των ιδεών του Μαρξ, είναι
φανερή στα γραπτά πολλών «μαρξολόγων».
Τον Ιαν-2017 πχ. έγινε στην Αθήνα άλλο ένα συνέδριο για τον Μαρξισμό με τίτλο «150
χρόνια Καρλ Μαρξ “Το Κεφάλαιο” Στοχασμοί για τον 21ο αιώνα» από το
(εδώ) «Ίδρυμα Ρόζα Λούξεμπουργκ» σε συνεργασία με το περιοδικό
«Θέσεις»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
ℹ️ Η αντιγραφή και χρήση (αναδημοσίευση κλπ) αναρτήσεων στο σύνολό τους ή αποσπασματικά είναι ελεύθερη, με απλή αναφορά στην πηγή
ℹ️ Οι περισσότερες εικόνες που αναπαράγονται σε αυτόν τον ιστότοπο είναι πρωτότυπες ή μακέτες δικές μας.
Κάποιες που προέρχονται από το διαδίκτυο, αν δεν αναφέρεται κάτι συγκεκριμένο τις θεωρούμε δημόσιες χωρίς «δικαιώματα» ©®®
Αν υπάρχει πηγή την αναφέρουμε πάντα
Τυχόν «ιδιοκτήτες» φωτογραφιών ή θεμάτων μπορούν ανά πάσα στιγμή να επικοινωνήσουν μαζί μας για διευκρινήσεις με e-mail.
ΚΑΝΟΝΕΣ ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΥ
🔻 Είμαστε ανοιχτοί σε όλα τα σχόλια που προσπαθούν να προσθέσουν κάτι στην πολιτική συζήτηση.
Αν σχολιάζετε σαν «Ανώνυμος» καλό είναι να χρησιμοποιείτε ένα διακριτικό όνομα, ψευδώνυμο, ή αρχικά
🔳 ΘΑ ΔΙΑΓΡΑΦΟΝΤΑΙ ΣΧΟΛΙΑ:
Α) που δεν σέβονται την ταυτότητα και τον ιδεολογικό προσανατολισμό του blog
Β) με υβριστικό περιεχόμενο ή εμφανώς ερειστική διάθεση
Γ) εκτός θέματος ανάρτησης
Δ) με ασυνόδευτα link (spamming)
Παρακαλούμε τα σχόλια σας στα Ελληνικά - όχι "Greeklings"