⛳ Δυο προσωπικότητες που θα μείνουν 💯 για πάντα 🔻🔻 με κόκκινα γράμματα, στην ιστορία

Σαν σήμερα  1871  Γεννιέται η Γερμανίδα κομμουνίστρια επαναστάτρια Ρόζα Λούξεμπουργκ (Rosa ή Rosalia Luxemburg /  Róża Luksemburg –δολοφονήθηκε 15 Ιανουαρίου 1919)

Σαν σήμερα 1953  Πεθαίνει ο ηγέτης της Σοβιετικής Ένωσης, Ιωσήφ Στάλιν (Ио́сиф Виссарио́нович Ста́лин, ψευδώνυμο Джугашви́ли –Τζουγκασβίλι γεννήθηκε στις 18–Δεκ–1878)

Ψεύτες ήλιοι και ήλιοι φωτοδότες

Ο καθοριστικός ρόλος της ΕΣΣΔ στη συντριβή του φασισμού και η αλήθεια για το άνοιγμα του δεύτερου μετώπου στη Δυτική Ευρώπη

Η Κόκκινη Rosa Luxemburg

Ι.Β.Στάλιν: Τον τρέμουν ακόμη!

«Έφυγε» από τη ζωή την 5η Μάρτη 1953, κι’ όμως οι αστοί σε όλο τον κόσμο τρέμουν ακόμη τ’ όνομα του.
Στους φασίστες και τους νεοναζί, η μορφή του προκαλεί εφιάλτες.
Οι οπορτουνιστές-λαθρεπιβάτες του κομμουνιστικού κινήματος προσπαθούν ακόμη να τον ξορκίσουν με ψέματα και συκοφαντίες.
Έξι και πλέον δεκαετίες από τότε που η καρδιά του έπαψε να χτυπά, η εκστρατεία σπίλωσης και κατασυκοφάντησης του συνεχίζεται αμείωτη. Και τι δεν χρησιμοποίησαν οι συκοφάντες του για να αμαυρώσουν την ιστορική προσωπικότητα του Ιωσήφ Βισσαριόνοβιτς Τζουγκασβίλι: από τα ανυπόληπτα παραμύθια του συνεργάτη των Ναζί Σολζενίτσιν μέχρι τις κατασκευασμένες και μαγειρεμένες ιστορίες του λεγόμενου «ουκρανικού λιμού», της ναζιστικής σφαγής στο Κατίν, τα υποτιθέμενα εκατομμύρια εκτελεσθέντων στα γκούλαγκ, κλπ.

Το βασικό ερώτημα που αξίζει να απαντηθεί, 72 χρόνια μετά το θάνατο του μπολσεβίκου επαναστάτη και επί σχεδόν 30 συναπτά χρόνια ηγέτη της ΕΣΣΔ, είναι το «γιατί» ο Στάλιν συνεχίζει να αποτελεί στόχο τέτοιας λυσσασμένης επίθεσης, τόσο από αστικά επιτελεία όσο και από μια σειρά οπορτουνιστικά ρεύματα (τροτσκιστές, ρεφορμιστές κλπ.).
Αυτό που τους ενοχλεί είναι να μη βγουν συμπεράσματα από την οικοδόμηση του σοσιαλισμού στην Σοβιετική Ένωση.
Κύριος σκοπός τους είναι να θαφτεί και να συσκοτιστεί ο αγώνας του σοβιετικού λαού για μια κοινωνία απαλλαγμένη από την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, να αμαυρωθεί ο σοσιαλισμός του 20ου αιώνα ως «ολοκληρωτισμός» και «τυραννία». Ο Στάλιν καθοδήγησε το Κόμμα των μπολσεβίκων και την ΕΣΣΔ στις πλέον δύσκολες συνθήκες ιμπεριαλιστικής περικύκλωσης αλλά και εσωτερικής υπονόμευσης.

2023

Υπό την ηγεσία του, έλαβαν χώρα εξαιρετικά σημαντικά επιτεύγματα, τέθηκαν οι βάσεις μιας άνευ προηγουμένου ανάπτυξης που άλλαξε ριζικά την εικόνα της ΕΣΣΔ, μετατρέποντας μια καθυστερημένη, αγροτική κυρίως χώρα σε βιομηχανική υπερδύναμη.
Βασισμένος στη λενινιστική κληρονομιά, ο Στάλιν υπερασπίστηκε τον σοσιαλισμό χωρίς να κάνει ούτε βήμα πίσω.
Απέκρουσε τις προσπάθειες παλινόρθωσης του καπιταλισμού στο εσωτερικό της χώρας και ταυτόχρονα προετοίμασε την ΕΣΣΔ να αντιμετωπίσει επιτυχώς τις προκλήσεις του Β’ Παγκόσμιου Ιμπεριαλιστικού Πολέμου. Στις υπονομευτικές προσπάθειες τόσο των «δημοκρατικών» καπιταλιστικών χωρών (ΗΠΑ, Βρετανία, Γαλλία κλπ), όσο και του φασιστικού καπιταλιστικού άξονα (Ναζιστική Γερμανία, Ιαπωνία, φασιστική Ιταλία κλπ), η Σοβιετική Ένωση στάθηκε όρθια, αναδεικνύοντας την κόκκινη σημαία με το σφυροδρέπανο σε σημαία της Μεγάλης Αντιφασιστικής Νίκης των λαών.                              

Saludos, camarada
Picasso 1949
Στην υγειά σου σύντροφε

Σοσιαλισμός κομμουνισμός
αναγκαίος & επίκαιρος

Αυτό, όσες δεκαετίες κι’ αν περάσουν, αστοί και φασίστες κάθε λογής, δεν πρόκειται να το συγχωρήσουν ποτέ στον Στάλιν και τον σοβιετικό λαό.
Γι’ αυτό και θα συνεχίσουν να συκοφαντούν τον Ι.Β.Στάλιν, με απώτερο στόχο να ξορκίσουν και να αμαυρώσουν στις συνειδήσεις των λαών την αναγκαιότητα του σοσιαλισμού.
Δεν θα το πετύχουν.
Διότι είναι η ίδια η αντικειμενική πραγματικότητα που γεννά την αναγκαιότητα και επικαιρότητα του σοσιαλισμού – κομμουνισμού.
Οι πάσης φύσης συκοφάντες του Στάλιν, του Λένιν, των μπολσεβίκων, ξέρουν ότι το μέλλον, ο 21ος αιώνας, θα φέρει νέες σοσιαλιστικές επαναστάσεις. Αυτό φοβούνται και τρέμουν, επιχειρώντας με αντικομμουνιστική λύσσα να εμποδίσουν την Ιστορία να προχωρήσει μπροστά.

Μόσχα, Κόκκινη Πλατεία 5-Μαρτίου 2020

• |> Ι. Β. ΣΤΑΛΙΝ: Τον τρέμουν ακόμη και ζωγραφιστό!

Ι-Β-ΣΤΑΛΙΝ – Ενας μπολσεβίκος ηγέτης

σσ |> Το παραπάνω, γραμμένο πριν 22+ χρόνια, περιλαμβάνει πλήθος ιστορικών ντοκουμέντων, μεγάλης πολιτικοϊδεολογικής αξίας καταρρίπτοντας παράλληλα τα αστικά μυθεύματα _μπορείτε να το κατεβάσετε εδώ

Στις 15 Ιανουαρίου συμπληρώθηκαν 101 χρόνια από τη δολοφονία το 1919 των δύο ηγετών του γερμανικού προλεταριάτου και συνιδρυτών του Κομμουνιστικού Κόμματος Γερμανίας Ρόζα Λούξεμπουργκ και Καρλ Λίμπκνεχτ  που δολοφονήθηκαν από μέλη της στρατοκρατικής κλίκας σε αγαστή συνεργασία με μέλη της πολιτικής ηγεσίας του κυβερνώντος σοσιαλδημοκρατικού SPD (Σοσιαλιστικό Κόμμα Γερμανίας).
Μια μεγάλη ιστορική ευκαιρία πήγε χαμένη, γιατί αν η Γερμανία ένα χρόνο μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση στη Ρωσία θα είχε κάνει το ίδιο ιστορικό άλμα, η υπόθεση για όλη την Ευρώπη θα ήταν πολύ πιο ευνοϊκή για τις κομμουνιστικές δυνάμεις.

Νίκες και ήττες

Οι ήττες, όσο πικρές κι αν είναι, διδάσκουν πολλά.
Από την πλευρά αυτή ο 20ος αιώνας μας προσφέρει ένα πολύτιμο υλικό ανάλυσης και ιστορικής διδασκαλίας.
Έτσι είναι πολλά τα διδάγματα για το λαϊκό κίνημα από την επανάσταση στη Γερμανία του Νοέμβρη του 1918.
Αποκαλυπτικός πρώτ’ απ’ όλα ο ρόλος της  σοσιαλδημοκρατίας, που δημιούργησε τις συνθήκες για το ξεκίνημα της αντεπανάστασης και έπαιξε πρωταγωνιστικό ρόλο στην εδραίωση της αστικής τάξης στην εξουσία.

«Τα χέρια των δολοφόνων μπόρεσαν να σκοτώσουν μόνο το σώμα των φλογερών αγωνιστών. Οι δολοφονημένοι δεν είναι νεκροί. Η καρδιά τους συνεχίζει να χτυπάει στην Ιστορία και το πνεύμα τους φωτίζει πέρα από τούτες τις σκοτεινές, κι όμως όχι ανέλπιδες ημέρες. Το προλεταριάτο θα πάρει την πλούσια κληρονομιά που του άφησαν ο Καρλ Λίμπκνεχτ και η Ρόζα Λούξεμπουργκ με λόγια και πράξεις, με το έργο της ζωής και το παράδειγμά τους. Οι δολοφονημένοι ζουν, θα είναι οι νικητές του μέλλοντος. Από τα κόκαλά τους θα βγουν οι εκδικητές τους, οι φορείς και ολοκληρωτές της επανάστασης».

Κλάρα Τσέτκιν (1919) [σσ|> η Κλάρα Τσέτκιν (1857-1933) υπήρξε συνιδρύτρια της Ομάδας του Σπάρτακου]

         Ρόζα Λούξεμπουργκ και
         Καρλ Λίμπκνεχτ δεν υπάρχουν πια!

Η επαναστατική προφυλακή της γερμανικής εργατικής τάξης έχασε τους πιο αποφασιστικούς, τους πιο τολμηρούς, τους πιο δυναμικούς ηγέτες της. Το προλεταριάτο όλων των χωρών, ο διεθνής σοσιαλισμός δέχτηκαν βαρύτατο πλήγμα μ’ αυτήν την απώλεια. Γιατί από τον Αύγουστο του 1914, όταν η πλειοψηφία των σοσιαλιστικών και εργατικών κομμάτων στη Γερμανία, στην Αυστρία, στη Γαλλία και την Αγγλία συνθηκολόγησε άτιμα μπροστά στον ιμπεριαλισμό, μάλιστα έζεψε τις εργατικές μάζες στο αιματηρό κάρο του πολέμου, ο Καρλ Λίμπκνεχτ και η Ρόζα Λούξεμπουργκ ήταν η ελπίδα, η εμπιστοσύνη όλων, που όχι μόνο οι ίδιοι έμεναν δυνατοί στην πίστη στο διεθνή σοσιαλισμό, αλλά σε αρμονία με την πεποίθησή τους επιδίωκαν να κινητοποιήσουν τις μάζες στον αγώνα. Τα ονόματά τους ήταν πρόγραμμα, το πρόγραμμα του διεθνούς σοσιαλισμού, ένα πρόγραμμα, όχι μαραμένων, αποκαμωμένων κούφιων λόγων, αλλά μιας θέλησης για δράση, γεμάτης σφρίγος, έτοιμης για θυσία (…)

Ανήκαν στους ελάχιστους ηγέτες σοσιαλιστές στη Γερμανία – δε χρειάζονται τα δάχτυλα ενός χεριού για να τους μετρήσεις – που σχετικά με τη θέση τους για τα γεγονότα, από την έκρηξη του ιμπεριαλιστικού αγώνα μέχρι την τελευταία ημέρα του, δεν υπήρξε ποτέ η πνοή μιας αμφιβολίας. Το πώς οι δύο αντιμετώπιζαν τα πράγματα, το ήξεραν όλοι και εκτιμήθηκε και από τους συντρόφους στο εξωτερικό (…)

Η 9^η Νοέμβρη (1918) άνοιξε επιτέλους την πόρτα της φυλακής για την Ρόζα Λούξεμπουργκ, της ξανάδωσε την πλήρη αγωνιστική ελευθερία κι αυτό μάλιστα στον πολυπόθητο χρόνο της επανάστασης. Λίγο νωρίτερα, μια αμνηστία είχε απελευθερώσει τον φυλακισμένο Καρλ Λίμπκνεχτ. Μέσα στη φλόγα της επανάστασης, σφυρηλατήθηκε στέρεα η αγωνιστική αδελφοσύνη των δύο.

Η επανάσταση χρειαζόταν μια φωνή που να αφύπνιζε τις μάχες, που να τους έδειχνε την κατεύθυνση και το στόχο του αγώνα τους και να αποκάλυπτε τις επικίνδυνες ενέργειες της αντεπανάστασης κάτω από σοσιαλιστική σημαία. Χρειαζόταν μια φωνή, που να τις προειδοποιεί από ασυνέπειες και στασιμότητες και να τις διδάσκει να οικοδομούν στις δικές τους δυνάμεις αγωνιζόμενες. Ο Καρλ Λίμπκνεχτ και η Ρόζα Λούξεμπουργκ μαζί έφεραν στη ζωή τη “Ρότε Φάνε” (…) σσ |> «Rote Fahne» = Κόκκινη σημαία]

Στη «Rote Fahne» ένιωθες το γεμάτο πάθος σφυγμό της επανάστασης, απ’ αυτήν φύσαγε σε μας η φλογερή αναπνοή. «Rote Fahne» ήταν η (κόκκινη) Ρόζα Λούξεμπουργκ. Το επιτελείο των συνεργατών της ήταν μικρό, καθένας απ’ αυτούς είχε και ένα άλλο πόστο στον επαναστατικό αγώνα. Έτσι, το κύριο βάρος της δουλιάς στηριζόταν στην Ρόζα και η καλά εξοπλισμένη με πάθος αγωνίστρια της επανάστασης έβαζε στο φύλλο τη σφραγίδα της.

σσ |> Με πληροφορίες από το βιβλίο: «Ο Καρλ και η Ρόζα – Αναμνήσεις» του εκδοτικού Οίκου «Dietz Verlag», Βερολίνο 1978 (αποσπάσματα δημοσιεύτηκαν στο «Ριζοσπάστη» με φιλική έγκριση του εκδοτικού).
Στο βιβλίο περιέχονται αναμνήσεις 34 συναγωνιστών του Καρλ Λίμπκνεχτ και της Ρόζας Λούξεμπουργκ, ανάμεσά τους και της Κλάρας Τσέτκιν.

Η θεωρητική της κληρονομιάς όπως τη διατυπώνει ο Β. Ι. Λένιν το 1922: «… οι αετοί μπορεί καμιά φορά να πετάξουν και χαμηλότερα από τις κότες, μα οι κότες δεν μπορούν να πετάξουν ποτέ στα ύψη που πετάν οι αετοί. Η Ρόζα Λούξεμπουργκ έπεσε έξω στο ζήτημα της ανεξαρτησίας της Πολωνίας, έπεσε έξω το 1903 στην εκτίμηση του μενσεβικισμού, έπεσε έξω όταν τον Ιούλη 1914, μαζί με τους Πλεχάνοφ, Βαντερβέλνε Κάουτσκι κά. υπεράσπιζε την ένωση των μπολσεβίκων με τους μενσεβίκους, έπεσε έξω σ’ αυτά που έγραψε στη φυλακή το 1918 (η ίδια μάλιστα, όταν βγήκε από τη φυλακή στα τέλη του 1918 και στις αρχές του 1919, διόρθωσε ένα μεγάλο μέρος των λαθών της). Μα, παρά τα λάθη της αυτά ήταν και παραμένει ένα αετός και όχι μόνο η μνήμη της θα είναι πάντα ιερή για τους κομμουνιστές όλου του κόσμου, μα και η βιογραφία της και η πλήρης συλλογή των έργων της (τα οποία πολύ τα καθυστερούν οι Γερμανοί κομμουνιστές και που ως ένα βαθμό δικαιολογούνται από τον αφάνταστο αριθμό των θυμάτων που έχουν και από το σκληρό αγώνα που κάνουν) θα είναι ένα διδακτικότατο μάθημα, που θα διαπαιδαγωγεί πολλές γενιές κομμουνιστών σε όλο τον κόσμο. “Η γερμανική σοσιαλδημοκρατία, ύστερα από τις 4 Αυγούστου 1914, είναι ένα πτώμα που βρωμά” – μ’ αυτό το απόφθεγμα της Ρόζας Λούξεμπουργκ θα συνδεθεί το όνομά της στην Ιστορία του παγκόσμιου εργατικού κινήματος. Και στο σκουπιδαριό του εργατικού κινήματος, ανάμεσα σε σωρούς κοπριάς, οι κότες σαν τον Παούλ Λεβί, τον Σάιντενμαν, τον Κάουτσκι και όλη αυτή την παρέα, θα εκδηλώσουν φυσικά το μεγάλο θαυμασμό τους στα λάθη της μεγάλης κομμουνίστριας. Ο καθένας κάνει ό,τι μπορεί» (Λένιν: «Σημειώσεις ενός δημοσιολόγου», «Άπαντα» τόμ. 44 σελ. 421 – 422)

Στις 7-Ιαν-1919 (μια βδομάδα πριν τη δολοφονία της) έβαλε ως εξής το θέμα της εξουσίας: «να αφοπλιστεί η αντεπανάσταση, να οπλιστούν οι μάζες, για μια εξουσία μπολσεβίκων… τίποτε λιγότερο».

Το κανάλι όπου τα Freikorps πετάξανε το σφυροκοπημένο μέχρι θανάτου πτώμα της Ρόζας έχει παγώσει…
«Τάξη επικρατεί στο Βερολίνο!…
Ηλίθιοι δήμιοι! Η “τάξη” σας είναι χτισμένη πάνω στην άμμο.
Η επανάσταση αύριο θα υψώσει τη βροντερή φωνή της ως τους ουρανούς. Τρομαγμένοι θ’ ακούσετε το νικητήριό της σάλπισμα: “Ήμουν, είμαι και θα είμαι!“»

|> Επίλογος του τελευταίου (15/1/1919) άρθρου της Ρόζας, στην «Κόκκινη Σημαία» <|

Δείτε και (αφιέρωμα Ριζοσπάστη) «Οι τελευταίες μέρες της ζωής της Ρόζας Λούξεμπουργκ και του Καρλ Λίμπκνεχτ»

Η θεωρητική της κληρονομιά όπως τη διατυπώνει ο Β. Ι. Λένιν το 1922:
«… οι αετοί μπορεί καμιά φορά να πετάξουν και χαμηλότερα από τις κότες, μα οι κότες δεν μπορούν να πετάξουν ποτέ στα ύψη που πετάν οι αετοί. Η Ρόζα Λούξεμπουργκ έπεσε έξω στο ζήτημα της ανεξαρτησίας της Πολωνίας, έπεσε έξω το 1903 στην εκτίμηση του μενσεβικισμού, έπεσε έξω όταν τον Ιούλη 1914, μαζί με τους Πλεχάνοφ, Βαντερβέλνε Κάουτσκι κά. υπεράσπιζε την ένωση των μπολσεβίκων με τους μενσεβίκους, έπεσε έξω σ’ αυτά που έγραψε στη φυλακή το 1918 (η ίδια μάλιστα, όταν βγήκε από τη φυλακή στα τέλη του 1918 και στις αρχές του 1919, διόρθωσε ένα μεγάλο μέρος των λαθών της).
Μα, παρά τα λάθη της αυτά ήταν και παραμένει ένα αετός και όχι μόνο η μνήμη της θα είναι πάντα ιερή για τους κομμουνιστές όλου του κόσμου, μα και η βιογραφία της και η πλήρης συλλογή των έργων της (τα οποία πολύ τα καθυστερούν οι Γερμανοί κομμουνιστές και που ως ένα βαθμό δικαιολογούνται από τον αφάνταστο αριθμό των θυμάτων που έχουν και από το σκληρό αγώνα που κάνουν) θα είναι ένα διδακτικότατο μάθημα, που θα διαπαιδαγωγεί πολλές γενιές κομμουνιστών σε όλο τον κόσμο.
«Η γερμανική σοσιαλδημοκρατία, ύστερα από τις 4 Αυγούστου 1914, είναι ένα πτώμα που βρωμά» – μ’ αυτό το απόφθεγμα της Ρόζας Λούξεμπουργκ θα συνδεθεί το όνομά της στην Ιστορία του παγκόσμιου εργατικού κινήματος. Και στο σκουπιδαριό του εργατικού κινήματος, ανάμεσα σε σωρούς κοπριάς, οι κότες σαν τον Παούλ Λεβί, τον Σάιντενμαν, τον Κάουτσκι και όλη αυτή την παρέα, θα εκδηλώσουν φυσικά το μεγάλο θαυμασμό τους στα λάθη της μεγάλης κομμουνίστριας. Ο καθένας κάνει ό,τι μπορεί»
(Λένιν: «Σημειώσεις ενός δημοσιολόγου», «Άπαντα» τόμ. 44 σελ. 421 – 422)

Ο φασισμός – ναζισμός της “Νύχτας των Μεγάλων Μαχαιριών”

Η «κόκκινη Ρόζα» συνήθως κρίνεται από τους αστούς «ερμηνευτές» του έργου της κατά το δοκούν, απομονώνοντας τσιτάτα χρονικά και λεκτικά, ακόμη και μια ξεχωριστή –ασήμαντη πρόχειρη σημείωση. Μεταξύ αυτών εξέχουσα θέση η «Freiheit der Andersdenkenden»  / «Freiheit ist immer die Freiheit der Andersdenkenden» – «Η ελευθερία είναι πάντα η ελευθερία εκείνων που σκέφτονται διαφορετικά»

Αν περπατήσει κανείς τη  Rosa-Luxemberg-Platz του Βερολίνου, θα δει τη φράση με ορειχάλκινα γράμματα στην πλευρά των πεζοδρομίων, που δεσπόζει και στο μνημείο του Zwickau ενώ «αριστερά» κόμματα και ιδρύματα, όπως το Volksbühne ebendort, χρησιμοποίησαν τη φράση στο Facebook κλπ ΜΚΔ τον Ιαν-2019, αναφορικά με τη δολοφονία της πριν από εκατό χρόνια. H επικεφαλής της κοινοβουλευτικής ομάδας του Linkspartei, η Sahra Wagenknecht , την παραθέτει τακτικά λέγοντας ότι οι λίγες αυτές λέξεις αποτελούν την ταυτότητα της Λούξεμπουργκ που «ήταν δημοκρατική -“durch und durch” μέχρι θανάτου» (sic!), ενώ στην πρόσφατα δημοσιευμένη (αστικό best seller), βιογραφία της (Rosa Luxemburg Ein Leben), ο ιστορικός Ernst Piper, χαρακτήρισε τη φράση «αναμφισβήτητα το πιο διάσημο απόσπασμα από το έργο της Rosa Luxemburg». Αντίθετα -πιο έντιμη η Die Welt παραδέχεται πως «δεν υπάρχει κανένα τσιτάτο από τη γερμανική σύγχρονη ιστορία που να έχει παρερμηνευθεί πιο βάναυσα» …χαρακτηρίζοντάς τη Rosa σαν «επαναστάτρια χωρίς δεύτερη σκέψη» για μια «δικτατορία του προλεταριάτου», που υποστήριζε καθαρά ότι η βουλή, η (αστική) εθνοοσυνέλευση είναι «ένα απολειφάδι των αστικών επαναστάσεων, ένα τσόφλι χωρίς περιεχόμενο, ένα υπόβαθρο των εποχών των μικροαστικών ψευδαισθήσεων του «μερικού λαού» (einigen Volk), της “ελευθερίας, ισότητας και αδελφοσύνης” του αστικού κράτους».

Στις 7-Ιαν-1919 (μια βδομάδα πριν τη δολοφονία της) έβαλε ως εξής το θέμα της εξουσίας: «να αφοπλιστεί η αντεπανάσταση, να οπλιστούν οι μάζες, για μια εξουσία μπολσεβίκων… τίποτε λιγότερο».

Η «δη­μο­κρα­τία» της Βαϊ­μά­ρης κα­τά­φε­ρε να «επι­ζή­σει» – σ’ ένα διαρ­κώς αντι­φα­τι­κό πο­λι­τι­κό τοπίο για δε­κα­τέσ­σε­ρα χρό­νια (1919-1933)