Διάσκεψη της Ευρωπαϊκής Κομμουνιστικής Δράσης για το εργατικό κίνημα στην Ευρώπη

Ξεκίνησαν το πρωί της Κυριακής 16 Μάρτη, στο Παρίσι οι εργασίες της διάσκεψης της Ευρωπαϊκής Κομμουνιστικής Δράσης (ΕΚΔ), με θέμα: "Συμπεράσματα και προοπτικές για το εργατικό κίνημα στην Ευρώπη". Η διάσκεψη, που διοργανώνεται δύο χρόνια μετά τις μεγάλες εργατικές κινητοποιήσεις στη Γαλλία, που συγκλόνισαν τη χώρα και όλη την Ευρώπη, έχει στόχο την ανταλλαγή απόψεων και εμπειριών των ΚΚ της ΕΚΔ για το εργατικό κίνημα στην Ευρώπη.

• Η Ιδρυτική Διακήρυξη της "Ευρωπαϊκής Κομμουνιστικής Δράσης"

  • Ευρωπαϊκή Κομμουνιστική Δράση: Προχωράμε μπροστά, με πιο στέρεα θεμέλια, δίνουμε συνέχεια για την ανασύνταξη του Διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος _Ανακοίνωση αλληλεγγύης προς τον λαό της Παλαιστίνης  
    _____________________
    

Εισαγωγικές ομιλίες έγιναν από τον Jean - Christophe Brossard, μέλος του ΠΓ και της Επιτροπής Διεθνών του Κομμουνιστικού Επαναστατικού Κόμματος Γαλλίας, κι από τον Κώστα Παπαδάκη, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και ευρωβουλευτή του ΚΚΕ, που σημείωσε τα εξής:

        «Αγαπητοί σύντροφοι,
Θέλουμε να σας ευχαριστήσουμε για την σημερινή παρουσία σας εδώ στο Παρίσι αλλά και τους συντρόφους που συμμετέχουν υβριδικά στη σημερινή συνάντηση της ΕΚΔ, η οποία δείχνει μεταξύ άλλων τη σημασία που δίνουμε τα κομμουνιστικά και εργατικά κόμματα της Ευρωπαϊκής Κομμουνιστικής Δράσης στη σύγχρονη εργατική τάξη, που είναι η βασική παραγωγική δύναμη της καπιταλιστικής κοινωνίας και εκείνη η τάξη που υφίσταται την καπιταλιστική εκμετάλλευση. Συνειδητοποιούμε ταυτόχρονα πως η ιστορική αποστολή της, που συμπυκνώνεται στην πάλη για την ανατροπή των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής και την οικοδόμηση της νέας σοσιαλιστικής – κομμουνιστικής κοινωνίας, δεν μπορεί να έρθει σε πέρας εάν τα ΚΚ δεν έχουμε ισχυρές ''ρίζες'' μέσα στην εργατική τάξη, εάν δεν δρούμε μέσα στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, εάν δεν έχουμε κομματικές οργανώσεις μέσα στους χώρους δουλειάς και κλάδους.

Συναντιόμαστε, λοιπόν, εδώ στην χώρα που πριν δύο χρόνια πραγματοποιήθηκαν πολύ μεγάλες εργατικές κινητοποιήσεις σε μαζικότητα, μαχητικότητα και διάρκεια, με ανεβασμένες μορφές πάλης ενάντια στην οργανωμένη επίθεσης γαλλικής κυβέρνησης, ΕΕ κεφαλαίου να κατεδαφίσουν το κοινωνικοασφαλιστικό σύστημα, για να ανταλλάξουμε σκέψεις και εμπειρίες για το εργατικό-συνδικαλιστικό κίνημα και την παρέμβαση των ΚΚ σε αυτό. Γνωρίζουμε, βέβαια, πως από τη μια ευρωπαϊκή χώρα στην άλλη υπάρχουν διαφοροποιήσεις, π.χ. ως προς το βαθμό οργάνωσης και δυνατότητα κινητοποίησης, αλλά την ίδια ώρα υπάρχουν και κοινά ζητήματα, κοινά καθήκοντα.

Πριν δύο χρόνια οι μεγάλες απεργίες σε στρατηγικής σημασίας κλάδους σε μια χώρα και καπιταλιστική οικονομία σαν τη Γαλλία, στη χημική βιομηχανία, το σιδηρόδρομο, τα λιμάνια κ.α, έδωσαν τον τόνο των κινητοποιήσεων αγκάλιασαν μεγάλες μάζες εργατών ενώ προσέδωσαν αγωνιστική ώθηση στους εργαζόμενους σε όλη την Ευρώπη κι όχι μόνο. Αυτοί οι αγώνες αντιμετώπισαν την ενεργοποίηση ισχυρών μηχανισμών καταστολής και προβοκάτσιας του αστικού κράτους, κάθε είδους ελιγμούς της κυβέρνησης και των αστικών κομμάτων προκειμένου να ενσωματώσουν και να χειραγωγήσουν την εργατική λαϊκή οργή.

Τα Κόμματα που σήμερα συσπειρώνονται στην Ευρωπαϊκή Κομμουνιστική Δράση ανάμεσα τους και το ΚΚΕ είχαν εκφράσει την διεθνιστική αλληλεγγύη τους με όλους τους τρόπους στον αγώνα των Γάλλων εργαζομένων όπως και στο Κομμουνιστικό Επαναστατικό Κόμμα Γαλλίας.

Η δυναμική της λαϊκής παρέμβασης που απελευθερώθηκε από εκείνες τις μεγάλες κινητοποιήσεις ασκεί καταλυτική επίδραση ως και σήμερα στη μεγάλη φθορά και περιδίνηση των κυβερνήσεων Μακρόν, ανεξαρτήτως πρωθυπουργών και κυβερνητικών σχημάτων. Τα αδιέξοδα όμως είναι βαθύτερα, αφορούν τις αξεπέραστες αντιθέσεις του καπιταλισμού, τα προβλήματα στο εσωτερικό της αστικής τάξης της Γαλλίας και τη διαχείριση του αστικού πολιτικού συστήματος μπροστά στην όξυνση των καπιταλιστικών ανταγωνισμών, την ύφεση και την πολεμική εμπλοκή, την αντιλαϊκή πολιτική της κυβέρνησης Μακρόν. Τα προβλήματα συσσωρεύονται αναζητώντας από τη μια την ακροδεξιά εκδοχή αντιλαϊκής κυβερνητικής εφεδρείας με την επιλογή Λεπέν κι από την άλλη τη σοσιαλδημοκρατική με τη συμμετοχή και του μεταλλαγμένου Γαλλικού ΚΚ, αυτή του λεγόμενου «νέου λαϊκού μετώπου», που αποτελεί κι αυτό προϊόν μεθοδεύσεων για την εξασφάλιση των απαραίτητου «σωσίβιου» για την αναπαλαίωση της χρεοκοπημένης στη λαϊκή συνείδηση σοσιαλδημοκρατίας για τη διαιώνιση της αντιλαϊκής πολιτικής. Με όποια ωστόσο παραλλαγή τα καπιταλιστικά κέρδη ενισχύονται και τσακίζεται ο λαός με ακρίβεια, μισθούς πείνας, ενεργειακή φτώχεια, κάθε είδους εμπορευματοποίηση υγείας, παιδείας, των πάντων.

Σε κάθε περίπτωση οι σημαντικές εργατικές κινητοποιήσεις στη Γαλλία αναδεικνύουν την μεγάλη σημασία και την ανάγκη σε εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα της Γαλλίας να έχουν ως στήριγμα κι εφόδιο για την πάλη του ένα ισχυρό επαναστατικό ΚΚ. Οι Γάλλοι σύντροφοι μας του Κομμουνιστικού Επαναστατικού Κόμματος Γαλλίας σε αυτήν την κατεύθυνση δίνουν μια σκληρή μάχη σε δύσκολες συνθήκες στο διαβρωμένο έδαφος που διαμόρφωσε για δεκαετίες ο οπορτουνισμός και η σοσιαλδημοκρατία.

Σήμερα ως ΚΚ έχουμε υποχρέωση να εξετάσουμε την πείρα τα διδάγματα και τα καθήκοντα των κομμουνιστών τόσο στη δράση μας στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα όσο και στην δημιουργία των προϋποθέσεων για την ανασύνταξη του σε δύσκολες συνθήκες με στόχο όχι απλώς την καλυτέρευση της ζωής των εργαζομένων, αλλά και την προετοιμασία του υποκειμενικού παράγοντα, για την ανατροπή της καπιταλιστικής βαρβαρότητας και την οικοδόμηση του σοσιαλισμού-κομμουνισμού. Για την προώθηση αυτής της στρατηγικής το ΚΚΕ έχει χαράξει τη γραμμή της συγκέντρωσης εργατικών–λαϊκών δυνάμεων και της πάλης σε αντιμονοπωλιακή αντικαπιταλιστική κατεύθυνση.

Η όξυνση των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, τα σύννεφα μιας επικείμενης καπιταλιστικής κρίσης απλώνονται, υποχρεώνουν τα αστικά επιτελεία να εξετάσουν εναλλακτικές για τη διασφάλιση της κερδοφορίας τους παίρνοντας υπόψη ότι η πράσινη και η ψηφιακή στρατηγική της ΕΕ δεν εκπληρώνει τις προσδοκίες τους για να επενδυθούν τα συσσωρευμένα λιμνάζοντα κεφάλαια με ικανοποιητικό ποσοστό κέρδους. Η στροφή στη λεγόμενη ''πολεμική οικονομία'' και η επιτάχυνση της πολεμικής προετοιμασίας συνοδεύεται από την λήψη μέτρων από την αστική τάξη των ΗΠΑ με αναδιάταξη προτεραιοτήτων καταρχάς ανάκτησης απωλειών στην Ουκρανία, επιτάχυνσης των σχεδιασμών για τη διασφάλιση ενεργειακών κι εμπορικών τους σχεδιασμών στη Γάζα και συνολικότερα τη Μ. Ανατολή συγκεντρώνοντας παράλληλα δυνάμεις στην αναμέτρηση με την καπιταλιστική Κίνα στον Ινδο-Ειρηνικό που όπως έχει ειπωθεί ''θα κριθεί σε ένα βαθμό η έκβαση της διαμάχης για τον έλεγχο του κόσμου''. Ασφαλώς αυτές οι κινήσεις μόνο ''ειρηνικές'' δεν είναι, όπως ισχυρίζονται οι αστικές κυβερνήσεις που συναγωνίζονται ποια τάχα θέλει περισσότερο την ειρήνη αντίθετα σηματοδοτούν νέο γύρο επικίνδυνης κλιμάκωσης σε βάρος των λαών, που συμπεριλαμβάνει κι εύθραυστες συμφωνίες «ειρήνευσης» που χωρίς να εκλείψει καμία από τις αιτίες του ιμπεριαλιστικού πολέμου προετοιμάζουν τον επόμενο γύρο σύγκρουσης ανάμεσα στις αστικές τάξεις, με θύματα τους λαούς.

Σε αυτό το εκρηκτικό περιβάλλον σφοδρών γεωστρατηγικών ανταγωνισμών που προκαλούν την ανησυχία των λαών, τον προβληματισμό τους για μια γενικευμένη ιμπεριαλιστική σύγκρουση αναδεικνύονται ελπιδοφόρα στοιχεία:

Π.χ. για χρόνια ιδιαίτερα με τις αντεπαναστατικές ανατροπές επιχειρήθηκε από τα επιτελεία της αστικής τάξης να επιβάλλουν την αντίληψη στους λαούς ότι οι εργατικές λαϊκές κινητοποιήσεις, η ίδια η παρέμβαση της εργατικής τάξης και του κινήματος της είναι αναποτελεσματική και μάταιη, με στόχο την αποστράτευση, την αποχή από τα συνδικάτα και τις εργατικές κινητοποιήσεις. Ωστόσο, οι εξελίξεις τη διαψεύδουν καθώς η παρέμβαση της εργατικής τάξης και του κινήματος της είναι αυτή που μπορεί να αποτελέσει τον πραγματικό καταλύτη των εξελίξεων.

Π.χ. οι ογκώδεις διαδηλώσεις αλληλεγγύης στον Παλαιστινιακό λαό, τα μπλόκα σε μεταφορές οπλισμού, εκρηκτικών υλών για Ουκρανία και Γάζα στην Ελλάδα και άλλες χώρες τονίζουν τη μεγάλη σημασία της αυτοτελούς πάλης της εργατικής τάξης ενάντια στο ιμπεριαλιστικό μακελειό στην Ουκρανία, συνέβαλλαν να πέσει στο κενό η προκλητική επιχείρηση θυματοποίησης του κράτους κατακτητή Ισραήλ, να θρυμματιστεί η προπαγάνδα των απολογητών της γενοκτονίας του Παλαιστινιακού λαού, να μπουν εμπόδια στα εγκληματικά σχέδια του Ισραήλ και των συμμάχων του.

Ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος πέρα από τη φρίκη του θανάτου και τις υλικές καταστροφές συνιστά το πιο βίαιο μέσο για την ακόμη μεγαλύτερη εκμετάλλευση της εργατικής τάξης, για το χτύπημα της ταξικής πάλης. Η ιδεολογικοπολιτική προετοιμασία του ΚΚ είναι προϋπόθεση για την καταγγελία κι ανάδειξη του ιμπεριαλιστικού χαρακτήρα του πολέμου, ανεξάρτητα αν η αστική τάξη της χώρας είναι ''επιτιθέμενη'' η ''αμυνόμενη'', για να συνειδητοποιηθούν τα καθήκοντα της εργατικής τάξης να οργανώσει την αυτοτελή της πάλη ενάντια στον συμβιβασμό με την αστική τάξη και τους στόχους της, για καμία εμπιστοσύνη σε αυτή, στις κυβερνήσεις και τα κόμματα που υπηρετούν τα συμφέροντα της. Το ΚΚΕ υποστηρίζει ότι με όλες τις μορφές, το ΚΚ έχει υποχρέωση να οδηγήσει την πάλη του λαού σε ολοκληρωτική ήττα της αστικής τάξης, εγχώριας και ξένης ως εισβολέα, έμπρακτα να συνδεθεί αυτή η πάλη με την κατάκτηση της εξουσίας. Με την πρωτοβουλία και καθοδήγηση του Κόμματος να συγκροτηθεί εργατικό - λαϊκό μέτωπο με όλες τις μορφές δράσης, με σύνθημα: Ο λαός θα δώσει την ελευθερία και τη διέξοδο από το καπιταλιστικό σύστημα που, όσο κυριαρχεί, φέρνει τον πόλεμο και την "ειρήνη" με το πιστόλι στον κρόταφο, για τη νέα σοσιαλιστική - κομμουνιστική κοινωνία.

Η επιθετικότητα των αστικών τάξεων εκφράζεται και στο εσωτερικό κάθε χώρας με την ένταση της αντεργατικής επίθεσης. Η δήλωση του ΓΓ του ΝΑΤΟ για ''θυσίες'', συμπεριλαμβανομένων περικοπών σε συντάξεις και συστήματα Υγείας και Ασφάλισης, προκειμένου να ενισχυθούν οι στρατιωτικές δαπάνες στην Ευρώπη είναι αποκαλυπτικές όπως π.χ. και η κατάργηση αργίας στη Δανία για να δουλέψει η εργατική τάξη για την ενίσχυση των ''αμυντικών'' δαπανών είναι αποκαλυπτικές. Είναι ελπιδοφόρος ο εντεινόμενος αγώνας των εργαζομένων, η πάλη ενάντια στους καθηλωμένους μισθούς και συντάξεις, τις περικοπές σε υγεία, παιδεία, την κοινωνική ασφάλιση, στους πλειστηριασμούς λαϊκών κατοικιών, καθώς και για συλλογικές συμβάσεις, για τις αναγκαίες υποδομές πολιτικής προστασίας, για σταθερό ωράριο, κατάργηση υπερωριών και μείωση του εργάσιμου χρόνου, ενάντια σε όλες τις μορφές εμπορευματοποίηση των λαϊκών αναγκών. Κι αυτό γιατί αυτοί οι εργατικοί αγώνες έρχονται σε σύγκρουση με τη στρατηγική που έχουν χαράξει οι αστικές τάξεις για την αύξηση της κερδοφορίας τους, την εδραίωση της εξουσίας τους, τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς που εκδηλώνονται και με πολεμικά μέσα.

Βλέπουμε τις αστικές κυβερνήσεις, το κεφάλαιο να επιδιώκουν να αναχαιτίσουν την οξυνόμενη λαϊκή δυσαρέσκεια με ευρωενωσιακά κατασκευάσματα όπως η λεγόμενη ρήτρα διαφυγής για τις πολεμικές δαπάνες για να εξασφαλίζεται η περιβόητη ανταγωνιστικότητα του ευρωενωσιακού κεφαλαίου, να θρέφονται τα πολεμικά ευρωομόλογα τους.

Η πείρα δείχνει ότι η εργατική τάξη, με την πάλη της διδάσκεται τη σημασία που έχει ο συλλογικός αγώνας της και η ταξική αλληλεγγύη για την απόσπαση επιμέρους κατακτήσεων, ωστόσο χρειάζεται πέρα από αυτό, πέρα από την εναντίωση στο ένα ή στο άλλο αντιλαϊκό νόμο των κυβερνήσεων να αναπτύσσει ακόμα πιο αποφασιστικά το δικό της πλαίσιο διεκδικήσεων, των πραγματικών αναγκών της, που από τη μια θα συσπειρώνει την εργατική τάξη, από την άλλη θα αμφισβητεί τη στρατηγική της αστικής τάξης και της ταξικής συνεργασίας του οπορτουνισμού και ρεφορμισμού. Από αυτή τη σκοπιά στην Ελλάδα υπάρχει θετική πείρα καθώς εκδηλώνονται με μπροστάρηδες τους κομμουνιστές κινητοποιήσεις με διεκδικήσεις για αυξήσεις σε μισθούς, υπογραφή Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας, για να στηθούν νέα σωματεία, να οργανωθούν οι εργαζόμενοι και να διεκδικήσουν σπάζοντας τη μοιρολατρία και τη λογική των μειωμένων απαιτήσεων. Παράλληλα διεξάγεται μια συνολική προσπάθεια να συναντηθεί αυτός ο αγώνας με τις μαζικές κινητοποιήσεις των βιοπαλαιστών αγροτών, των αυτοαπασχολουμένων για την ανάπτυξη της κοινωνικής συμμαχίας για μια νέα και ελπιδοφόρα προοπτική για να ζήσει ο λαός μας, χωρίς πολέμους, φτώχεια και καπιταλιστική εκμετάλλευση.

Αυτός ο αγώνας για την ισχυροποίηση του εργατικού κινήματος γίνεται σε σφοδρή αντιπαράθεση με τις συμβιβασμένες ρεφορμιστικές ηγεσίες του συνδικαλιστικού κινήματος που στην Ελλάδα έχουν απαξιωθεί από τη διαχρονική υπονομευτική στάση τους, με τις ταξικές δυνάμεις να καταγραφούν σημαντικές επιτυχίες με την αλλαγή συσχετισμών σε σωματεία, ομοσπονδίες, Εργατικά Κέντρα και συνδικαλιστές που προσεγγίζουν και δρουν με βάση τη γραμμή του Πανεργατικού Αγωνιστικού Μετώπου, του ταξικού πόλου στο συνδικαλιστικό κίνημα δυνάμεων. Παρ' όλη ωστόσο τη φθορά της σοσιαλδημοκρατίας οι συμβιβασμένες ηγεσίες δεν θέλουν υποτίμηση με δεδομένο ότι διατηρούν τον έλεγχο του συνδικαλιστικού κινήματος και λειτουργούν με τις πλάτες της μεγαλοεργοδοσίας, του αστικού κράτους.

Παράλληλα το ΚΚΕ κι οι δυνάμεις του στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα επιδιώκουν να αναπτύσσουν ιδεολογική-πολιτική παρέμβασης μέσα στους χώρους δουλειάς, έτσι για π.χ. ξεσκεπάζουν την κάθε φορά οργανωμένη επιχείρηση οι εργατικές λαϊκές κινητοποιήσεις να λειτουργούν ως μια ''βαλβίδα εκτόνωσης'' της λαϊκής οργής, ως σκαλοπάτι σε μια κυβερνητική εναλλαγή, ως “όχημα” για την αναπαλαίωση αυτού του σάπιου και φθαρμένου αστικού πολιτικού συστήματος, καθώς και τη διαμόρφωση εναλλακτικών αντιλαϊκών πόλων που θα αντικαταστήσουν τους σημερινούς διαχειριστές της αστικής εξουσίας. Έτσι ώστε να συνειδητοποιείται από όσο γίνεται περισσότερους εργαζόμενους η αναγκαιότητα να πρωτοστατήσει η εργατική τάξη στην ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων, σε συμμαχία με τα φτωχά λαϊκά στρώματα.

Αυτές τις μέρες στην Ελλάδα πραγματοποιήθηκαν πρωτοφανείς για τις τελευταίες δεκαετίες εργατικές λαϊκές κινητοποιήσεις με κορύφωση την απεργία της 28 Φλεβάρη με κεντρικά αιτήματα να τιμωρηθούν πολιτικά και ποινικά οι υπεύθυνοι του προδιαγεγραμμένου εγκλήματος των Τεμπών. Ο αγώνας αυτός διαρκεί εδώ και δύο χρόνια από τότε που δύο τρένα συγκρούστηκαν στις ίδιες ράγες με 57 νεκρούς εξαιτίας της πολιτικής κόστους οφέλους και του επιχειρηματικού κέρδους που αντιτίθεται στην εγκατάσταση των απαραίτητων συστημάτων ασφαλείας παρότι τεχνολογικά είναι ήδη διαθέσιμα. Ο αγώνας αυτός που συγκινεί, ευαισθητοποιεί, γεμίζει με οργή ευρύτερες δυνάμεις του λαού βρίσκεται στην «κορυφή» μιας ευρύτερης εργατικής-λαϊκής αγανάκτησης και δυσαρέσκειας, ανησυχίας και προβληματισμού για το μέλλον, που τροφοδοτείται συνολικά από τα αδιέξοδα του καπιταλιστικού συστήματος σε όλη τη ζωή των εργαζομένων και του λαού.

Η επιχείρηση να ''νοθευτεί'' το μήνυμα αυτού του αγώνα, ότι δήθεν αφορά μια ουτοπική εξυγίανση των σάπιων θεσμών του σημερινού εγκληματικού αστικού κράτους έπεσε στο κενό με την πολύ μεγάλη απεργία στις 28 Φλεβάρη με καθοριστική συμβολή του ΚΚΕ και του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος, του ΠΑΜΕ στην οργάνωσή του αποτέλεσε σταθμό στην εξέλιξη αυτού του αγώνα που είχε ως κεντρικό σύνθημα το ''ή τα κέρδη τους ή οι ζωές μας''.

Το ποιοτικό και ταυτόχρονα ελπιδοφόρο στοιχείο αυτών των μεγάλων κινητοποιήσεων είναι ότι πήραν τη μορφή μεγάλης πανελλαδικής, πανεργατικής απεργίας, όπου νέκρωσαν οι χώροι δουλειάς, έκλεισαν τα μαγαζιά, σχολεία και σχολές, συμμετείχαν μαζικά οι μαθητές και οι φοιτητές από τα σχολεία και τα Πανεπιστήμια, με αποφάσεις των σωματείων κι άλλων μαζικών φορέων του λαϊκού κινήματος, της νεολαίας, με το κάλεσμα των συγγενών των θυμάτων των Τεμπών.

Οι κομμουνιστές παλεύουν ώστε ο προσανατολισμός του αγώνα να θέτει στο επίκεντρο των ευθυνών, την ευρωενωσιακή στρατηγική απελευθέρωσης, ιδιωτικοποίησης, κατάτμησης των σιδηροδρόμων, της υποχρηματοδότησής τους στη βάση του κόστους οφέλους για την κερδοφορία των ομίλων που υπηρέτησαν όχι μόνο η σημερινή κυβέρνηση αλλά κι όλες οι προηγούμενες, αποκαλύπτοντας τον ταξικό τους χαρακτήρα. Καίριο ρόλο είχαν οι ταξικές δυνάμεις κι οι εργαζόμενοι στο σιδηρόδρομο που αυτός κατοχυρώθηκε μέσα κι από την συμβολή που εκείνοι είχαν οι με τις απεργίες και κινητοποιήσεις τους προειδοποιώντας για το έγκλημα που ερχόταν πολύ πριν αυτό γίνει.

Επιπλέον, μόνο το ΚΚΕ ανέδειξε την γεμάτη κινδύνους για το λαό μεταφορά πολεμικών Νατοϊκών φορτίων μέσω του σιδηρόδρομου και το ενδεχόμενο η έκρηξη που ακολούθησε τη σύγκρουση να συνδέεται με αυτή, χωρίς να έχει απαντήσει ακόμα η κυβέρνηση.

Το ΚΚΕ αναδεικνύει πως η λύση είναι να εδραιωθεί η δυσπιστία του λαού απέναντι στην κυβέρνηση, το αστικό κράτος, την πολιτική που υλοποιούν, τις στρατηγικές επιλογές που κάνει για λογαριασμό της άρχουσας τάξης. Να δυναμώσει η αμφισβήτηση απέναντι σε όλα αυτά που είναι και συγκροτούν ουσιαστικά το σύστημα. Γιατί σύστημα είναι η οικονομία που βασίζεται σε εκμεταλλευτικές σχέσεις παραγωγής, που τις κρίσεις του, αλλά και την ανάπτυξη για το κεφάλαιο πληρώνει πάντα η εργατική, η λαϊκή πλειοψηφία. Σύστημα είναι οι επιχειρηματικοί όμιλοι που κυνηγάνε με κάθε τρόπο το μέγιστο κέρδος. Σύστημα είναι το σημερινό αστικό κράτος με τους σάπιους θεσμούς και μηχανισμούς του, που δεν μπορούν ποτέ να ''εξυγιανθούν'', δεν μπορούν να υπηρετήσουν το «δίκαιο» του λαού. Σύστημα είναι τα κόμματα του κεφαλαίου και της ΕΕ που κυβέρνησαν και κυβερνούν αυτή τη χώρα.

Αυτή η δυσπιστία μπορεί να γίνει απόφαση οργανωμένου, ανυποχώρητου αγώνα και συμπόρευσης με το ΚΚΕ, με τις ανατρεπτικές ιδέες και το πρόγραμμά του, για μια άλλη οργάνωση της οικονομίας και της κοινωνίας, που οι ζωές μας δε θα ''κοστίζουν'', για τον Σοσιαλισμό». 

Για την κοινή ταξική και διεθνιστική
απάντηση των εργαζομένων της Ευρώπης

Δύο χρόνια συμπληρώθηκαν από τις μεγάλες εργατικές κινητοποιήσεις στη Γαλλία, που πραγματοποιήθηκαν ενάντια στην αντιδραστική μεταρρύθμιση του συνταξιοδοτικού συστήματος από την κυβέρνηση του Εμ. Μακρόν και συγκλόνισαν τη χώρα και όλη την Ευρώπη. Με την ευκαιρία αυτή, η Ευρωπαϊκή Κομμουνιστική Δράση (ΕΚΔ) πραγματοποίησε στις 16/3 στο Παρίσι Διάσκεψη με θέμα «Συμπεράσματα και προοπτικές για το εργατικό κίνημα στην Ευρώπη», την οποία συνδιοργάνωσαν το ΚΚΕ και το Κομμουνιστικό Επαναστατικό Κόμμα Γαλλίας (ΚΕΚΓ).

Στη Διάσκεψη μίλησαν εκπρόσωποι ΚΚ και κομμουνιστές συνδικαλιστές από Αυστρία, Γαλλία, Ελβετία, Ελλάδα, Ιρλανδία, Ισπανία, Ιταλία, Ολλανδία, Σουηδία, Τουρκία και Φινλανδία, που κατά τη διάρκεια της συζήτησης μετέφεραν πείρα από την κατάσταση που βιώνουν οι εργαζόμενοι, καθώς και από αυτή στην οποία βρίσκεται το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα στην Ευρώπη. Παρακάτω αναφέρουμε ορισμένες πλευρές που ανέδειξαν οι εκπρόσωποί τους.

Δυναμώνει η επίθεση στην εργατική τάξη

Από όλη την Ευρώπη έρχονται μηνύματα για την όξυνση της επίθεσης στην εργατική τάξη. Ενδεικτικά αναφέρουμε τα εξής:

«Οι Σουηδοί εργαζόμενοι αντιμετωπίζουν σήμερα σημαντικές προκλήσεις: Εργασιακή ανασφάλεια, στάσιμους μισθούς και την απειλή της αυτοματοποίησης. Πολλοί επιβαρύνονται από το αυξανόμενο κόστος διαβίωσης και μια ολοένα πιο επισφαλή αγορά εργασίας», σημείωσε η Zahira Sarhan, εκπρόσωπος του ΚΚ Σουηδίας.

«Η σημερινή άνοδος νέων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, όπως η Κίνα και οι BRICS, οι ρωγμές που αναδύονται από παλιές ιμπεριαλιστικές συμμαχίες, όπως το ΝΑΤΟ και η ΕΕ, είναι σημάδια της οξυνόμενης ιμπεριαλιστικής κρίσης. Το βάρος αυτής της κρίσης επωμίζεται η εργατική τάξη όλων των χωρών», είπε ο Jesse Kleinau από το Κομμουνιστικό Εργατικό Κόμμα Φινλανδίας.

Τα κόμματα που συμμετείχαν

Τροχοπέδη για τους αγώνες
οι συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες
και η αμαρτωλή σοσιαλδημοκρατία

Η Marina Lapuente από το ΚΚ Εργαζομένων Ισπανίας τόνισε ότι «οι κινητοποιήσεις στην Ισπανία δεν έχουν φτάσει στην ίδια ένταση με τη Γαλλία, κυρίως λόγω του ρόλου των πλειοψηφικών συνδικάτων, που η προσήλωσή τους στην κυβέρνηση του σοσιαλδημοκρατικού συνασπισμού τα οδήγησε να υιοθετήσουν μια πολιτική αυτοσυγκράτησης και αποστράτευσης, που ευνοεί τη θεσμική διαπραγμάτευση. Αυτή η στάση ευνοεί τελικά τη διαιώνιση των επιθέσεων εναντίον της εργατικής τάξης και οδηγεί στον κοινωνικό εταιρισμό, ως μηχανισμό ρύθμισης των συγκρούσεων. Ενας τέτοιος μηχανισμός χρησιμοποιείται στην πραγματικότητα ως εργαλείο του αστικού κράτους προκειμένου να διασφαλιστεί η “κοινωνική ειρήνη” για χάρη των μονοπωλίων. Ενα πρόσφατο παράδειγμα του ρόλου που παίζει η σοσιαλδημοκρατία στο εργατικό κίνημα στην Ισπανία είναι οι πρόσφατες δηλώσεις των εθνικών συνδικαλιστικών ηγετών για τον “επανεξοπλισμό της Ευρώπης” και τη “στρατηγική αυτονομία” της ΕΕ».

Ο Lukas Haswlanter, εκπρόσωπος του Κόμματος Εργασίας Αυστρίας, επεσήμανε ότι «ο πληθωρισμός και η άνοδος των τιμών έπληξαν σκληρά την εργατική τάξη το 2022 και το 2023 – και το φθινόπωρο του 2023 ξέσπασε κύμα απεργιών στην Αυστρία για πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό. Παρόλο που η συνδικαλιστική ηγεσία έκανε ό,τι μπορούσε για να αποτρέψει την κλιμάκωση, ήταν σαφές ότι υπήρχε διάθεση για αγώνα. Το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα συμμετέχει τώρα στην τρέχουσα κυβέρνηση μαζί με τους Συντηρητικούς και τους Φιλελεύθερους. Η νέα κυβέρνηση έχει δύο πράγματα γραμμένα στην προμετωπίδα της: Πρώτον ότι τα κρατικά οικονομικά πρέπει να αναδιαρθρωθούν, και δεύτερον ότι πρέπει να προωθηθούν ο επανεξοπλισμός και η στρατιωτικοποίηση. Για άλλη μια φορά η εργατική τάξη πρόκειται να πληρώσει γι’ αυτό και σχεδιάζονται πολυάριθμες επιθέσεις στα κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματά της. Λόγω της συμμετοχής του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος στην κυβέρνηση και των συνδικαλιστικών στελεχών που έχουν μεταπηδήσει από συνδικαλιστικές σε υπουργικές θέσεις, δεν μπορεί να αναμένεται καμία αντίσταση στις επερχόμενες επιθέσεις από τη συνδικαλιστική ηγεσία. Δεν πρόκειται για μεμονωμένη περίπτωση. Ξανά και ξανά βλέπουμε πώς η εργατική αριστοκρατία στην ηγεσία των συνδικάτων και στα επιχειρησιακά συμβούλια καταπνίγει ή και εμποδίζει τους εργατικούς αγώνες».

Ο Jean – Christophe Brossard, εκπρόσωπος του ΚΕΚ Γαλλίας, σημείωσε ότι «όλες οι συνδικαλιστικές οργανώσεις ενσωματώθηκαν κυριολεκτικά στον κρατικό μηχανισμό. Στην πραγματικότητα, η εργατική αριστοκρατία είναι κοινωνικό στρώμα υπό τις διαταγές του ιμπεριαλισμού. Αυτή είναι η πραγματικότητα του γαλλικού συνδικαλισμού, μια πραγματικότητα που συνέβαλε στο να στερήσει το εργατικό κίνημα από κοινωνικές νίκες». Αναφερόμενος στην εμπειρία των αγώνων που έγιναν στη Γαλλία πριν δύο χρόνια, τόνισε ότι «οι γραφειοκρατίες όλων των συνδικάτων δεν είχαν στρατηγική αντιπαράθεσης, ούτε σχέδιο αγώνα και συντονισμού των απεργιών ή των καταλήψεων. Η στρατηγική των συνδικαλιστικών ηγεσιών ήταν να κάνουν τις δημόσιες αρχές “να λογικευτούν”, εξ ονόματος της “κοινωνικής δημοκρατίας”, βασιζόμενοι στον κοινοβουλευτισμό».

Σκιρτήματα αγώνων σε διάφορες χώρες

Όπως ανέφερε ο Gerry Grainger από το Κόμμα Εργατών Ιρλανδίας,«και το 2024 ήταν χρονιά σημαντικών συνδικαλιστικών αγώνων στην Ιρλανδία. Η απεργία των εργαζομένων του δημόσιου τομέα στη Βόρεια Ιρλανδία στις 18/1/2024, η μεγαλύτερη απεργιακή κινητοποίηση στη Βόρεια Ιρλανδία τα τελευταία 50 χρόνια, ήταν μια μαχητική και αποφασιστική στάση των εργαζομένων και των συνδικάτων τους, σε μια άνευ προηγουμένου κλιμάκωση της δράσης τους για τους μισθούς, τις συνθήκες εργασίας και την προστασία των δημόσιων υπηρεσιών. Στην επιτυχημένη γενικευμένη μέρα δράσης σε όλη τη Βόρεια Ιρλανδία συμμετείχαν εργαζόμενοι από όλους τους κλάδους. Αυτή η μαζική δράση ήταν το αποκορύφωμα μιας σειράς δράσεων κατά τα προηγούμενα δύο χρόνια και αφορούσε κάτι περισσότερο από τα επιμέρους αιτήματα. Αφορούσε την υπεράσπιση και τη διασφάλιση ποιοτικών δημόσιων υπηρεσιών απέναντι σε μια αδυσώπητη εκστρατεία περικοπών του προϋπολογισμού, μέτρων λιτότητας, χαμηλών μισθών, κακών συνθηκών εργασίας, υποβάθμισης των δημόσιων υπηρεσιών και συνεχιζόμενων προσπαθειών ιδιωτικοποίησης, που εφαρμόζονται από τα αστικά κόμματα ενάντια στα συμφέροντα των εργαζομένων και των οικογενειών τους».

Ο Luuk Heerooms από το Νέο ΚΚ Ολλανδίας υπογράμμισε ότι «αν και ο αριθμός των απεργιών που προκηρύχθηκαν απέχει πολύ από τα ιστορικά ύψη, είναι εμφανής η αύξηση των κινητοποιήσεων σε ορισμένους κλάδους. Ετσι, οι εργαζόμενοι στα βιομηχανικά πλυντήρια και στα φαρμακεία απήργησαν για πρώτη φορά πέρυσι, ενώ οι εργαζόμενοι στη βιομηχανία παραγωγής τούβλων απήργησαν για πρώτη φορά στην πρόσφατη Ιστορία. Περαιτέρω, από τα τέλη του 2024 και μετά ολόκληρος ο εκπαιδευτικός τομέας εντείνει τον αγώνα του ενάντια στις δραστικές περικοπές δαπανών που αντιμετωπίζει το εκπαιδευτικό σύστημα και οι οποίες θα έχουν ως αποτέλεσμα πολλές απώλειες θέσεων εργασίας, υπό το πρίσμα της προσπάθειας της κυβέρνησης να ανακατευθύνει τις δαπάνες προς πιο κερδοφόρες βιομηχανίες, συμπεριλαμβανομένης της αμυντικής βιομηχανίας. Οι απεργίες ξεκίνησαν αυτήν τη βδομάδα».

Ανάγκη η πάλη των κομμουνιστών
με τον ρεφορμισμό, τον οπορτουνισμό
και την υποτίμηση της
αναγκαιότητας ύπαρξης και δράσης του ΚΚ

Ο Jean – Christophe Brossard, εκπρόσωπος του ΚΕΚ Γαλλίας, επεσήμανε πως «πρέπει να έχουμε πλήρη επίγνωση ότι οι συνδικαλιστικές γραφειοκρατίες δεν είναι απλώς “μαλθακές”, αλλά αποτελούν έναν αναμεταδότη μονοπωλιακών πολιτικών και συμφερόντων», ενώ αναφέρθηκε και σε λαθεμένες απόψεις που είναι διαδεδομένες στη Γαλλία και απορρίπτουν την ανάγκη ύπαρξης ΚΚ, προκρίνοντας την υποκατάστασή του από τα συνδικάτα. Ετσι, «το συνδικάτο CGT ανέλαβε μια “πολιτική αποστολή”, ισχυριζόμενο αμήχανα ότι είναι “το έμβρυο της σοσιαλιστικής κοινωνίας, που αναδύεται μέσα στον συνδικαλισμό”, θέση που συνδυαζόταν με μια στάση κατά των κομμάτων και με τον αναρχοσυνδικαλισμό».

Από τη μεριά του ο Florian Morget, επίσης στέλεχος του ΚΕΚ Γαλλίας και συνδικαλιστής της CGT σε σωματείο εταιρείας Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας, μίλησε για τις ρεφορμιστικές και σοσιαλδημοκρατικές πολιτικές αντιλήψεις που κυριάρχησαν στην ηγεσία των γαλλικών συνομοσπονδιών, καθώς και σε ένα μέρος της συνδικαλιστικής βάσης, και πρόσθεσε χαρακτηριστικά: «Αρκεί να δείτε τα καλέσματα που έγιναν κατά τη διάρκεια του αγώνα για τις συντάξεις, που ζητούσαν σεβασμό στη “δημοκρατία μας”, έκαναν επίκληση στη “σοφία του Συνταγματικού Συμβουλίου”, στους “βουλευτές που πρέπει να αναλάβουν τις ευθύνες τους” κ.ο.κ. Λες και το κράτος ήταν ένας ουδέτερος παράγοντας, δεν ήταν στην υπηρεσία της αστικής τάξης και ήταν δυνατόν να το λογικέψουμε».

Αναφέρθηκε επίσης στην «αναγκαία ανασυγκρότηση ταξικών και μαζικών συνδικάτων» και υπογράμμισε το ζήτημα της καταπολέμησης του συντεχνιασμού, φαινόμενο έντονο σε ορισμένες Ομοσπονδίες ή συνδικάτα, που κινητοποιούνται μόνο όταν απειλούνται τα άμεσα συμφέροντά τους, «όπως συμβαίνει αυτήν την περίοδο με την Ομοσπονδία Λιμενεργατών, η οποία συμμετέχει τώρα σε ένα κίνημα αποκλεισμού των λιμανιών για να υπερασπιστεί το ειδικό καθεστώς της, αλλά αρνήθηκε να αναλάβει την ίδια δράση όταν το ζήτημα προέκυψε σε διακλαδική βάση, εν μέσω του αγώνα για τις συντάξεις το 2023».

Τα ΚΚ της ΕΚΔ επιδιώκουν
την οικοδόμηση ισχυρών δεσμών
με την εργατική τάξη

Όπως είπε ο Luuk Heerooms από το Νέο ΚΚ Ολλανδίας,«το Κόμμα αποφάσισε στο τελευταίο μας Συνέδριο να δώσει προτεραιότητα στην αύξηση της παρουσίας μας στο κίνημα της εργατικής τάξης, σχηματίζοντας νέες Οργανώσεις Βάσης στους χώρους εργασίας και στις γειτονιές, όπου οι εργαζόμενοι παράγουν και ζουν και όπου μπορούν να απεργήσουν ενάντια στην καπιταλιστική εξουσία. Νέες δυνατότητες αλλά και κίνδυνοι προκύπτουν με τις αυξημένες αντιφάσεις στο πλαίσιο του καπιταλισμού, με την προοπτική νέων πολέμων, κρίσεων και μέτρων λιτότητας, για τα οποία ο λαός θα πρέπει να πληρώσει το τίμημα. Νέες δυνατότητες τις οποίες θα εκμεταλλευτούμε για να ενισχύσουμε την οργάνωση και την ταξική συνείδηση της ολλανδικής εργατικής τάξης».

Ο Alpaslan Savas, εκπρόσωπος του ΚΚ Τουρκίας, αναφέρθηκε στη θετική εμπειρία που έχει το Κόμμα τα τελευταία χρόνια. Οπως είπε, «το ΚΚΤ δημιουργεί ενεργά πυρήνες στους χώρους εργασίας σε όλους τους βασικούς κλάδους. Αυτοί οι πυρήνες δρουν στρατηγικά με στόχο το ρίζωμα του Κόμματος σε αυτούς τους κλάδους. Αυτό το κύριο μέσο συνοδεύεται από τις άλλες δύο μορφές παρέμβασης, τις επιτροπές στον χώρο εργασίας και το δίκτυο αλληλεγγύης “Τα αφεντικά να νιώσουν την ανάσα μας” (…) Από την ίδρυσή της η πρωτοβουλία αυτή έχει υποστηρίξει αγώνες σε εκατοντάδες χώρους εργασίας και έχει διευκολύνει τον σχηματισμό επιτροπών χώρου εργασίας σε πολλές επιχειρήσεις – δομές που συνδέονται άμεσα με τους αγώνες στους χώρους εργασίας. Επιπλέον, έχουν δημιουργηθεί δίκτυα αλληλεγγύης που ενώνουν εργαζόμενους από τον ίδιο κλάδο, όπως το Δίκτυο Αλληλεγγύης Εργαζομένων Δήμων, το Δίκτυο Αλληλεγγύης Εργαζομένων Κλωστοϋφαντουργίας Κωνσταντινούπολης, το Δίκτυο Αλληλεγγύης Κούριερ κ.ά. Η πρωτοβουλία αυτή δεν είναι συνδικάτο, χρησιμεύει ως μηχανισμός οργάνωσης και αλληλεγγύης για τους εργαζόμενους που αποκλείονται από τις υπάρχουσες συνδικαλιστικές δομές ή δεν εκπροσωπούνται από αυτές».

«Οι κομμουνιστές πρέπει σε κάθε περίπτωση να είμαστε ενεργά μέλη μαζικών οργανώσεων, όσο αντιδραστική κι αν είναι η ηγεσία τους, γιατί μόνο μέσα από τις οργανώσεις της εργατικής τάξης μπορούμε να ηγηθούμε των αγώνων της», τόνισε ο Jesse Kleinau, εκπρόσωπος του Κομμουνιστικού Εργατικού Κόμματος Φινλανδίας.

• Ο Domenico Cortese, εκπρόσωπος του Κομουνιστικού Μετώπου Ιταλίας, ανέφερε ότι «το Κόμμα μας έχει θέσει το καθήκον να εργαστεί σε δύο παράλληλα μέτωπα: Αφενός να συμβάλει στην ανασυγκρότηση μιας αυθεντικής ταξικής συνείδησης των Ιταλών εργατών, ξεπερνώντας τον κατακερματισμό που προκαλείται από την καπιταλιστική ανάπτυξη στην παρούσα φάση και από τη συμβιβαστική γραμμή των μεγάλων συνδικάτων, αφετέρου να προωθήσει τον διεθνή συντονισμό των εργατικών αγώνων».
• Η Marina Lapuente από το ΚΚ Εργαζομένων Ισπανίας υπογράμμισε ότι «οι εργατικοί αγώνες δεν μπορούν να περιοριστούν σε μια αντίδραση διαμαρτυρίας, αλλά θα πρέπει να αποτελέσουν βήμα προς την οικοδόμηση μιας πολιτικής εναλλακτικής λύσης της εργατικής τάξης, για την οποία ο ρόλος του Κομμουνιστικού Κόμματος είναι αναντικατάστατος (…) Η οργάνωση της εργατικής τάξης γίνεται η μόνη εγγύηση για να μη φορτωθεί η κρίση στις πλάτες μας. Οι κομμουνιστές έχουν την ευθύνη να συμβάλουν αποφασιστικά σε μια τέτοια οργάνωση, να ενισχύσουν την ταξική συνείδηση και να επισημάνουν απερίφραστα ότι η μόνη πραγματική εναλλακτική λύση στην καπιταλιστική βαρβαρότητα είναι ο σοσιαλισμός».

Βεβαίως, καταγράφοντας τα παραπάνω πρέπει να σημειώσουμε ότι τα ΚΚ της ΕΚΔ, που κατά βάση είναι νέα κόμματα και έχουν προέλθει από διασπάσεις κομμάτων, σε σκληρή πάλη με τον οπορτουνισμό, βάζουν σήμερα ορισμένες ιδεολογικές, πολιτικές και οργανωτικές βάσεις για τη δουλειά τους στην εργατική τάξη, ωστόσο θα απαιτηθεί να καλύψουν ακόμα αρκετό δρόμο για να ριζώσουν στους χώρους δουλειάς και να παίξουν τον αναντικατάστατο ρόλο που έχει το ΚΚ στην οργάνωση της πάλης για την υπόθεση της εργατικής τάξης. Το ΚΚΕ θα είναι αρωγός σε αυτήν την επιδίωξη και προσπάθεια.

• Δυνατό Κομμουνιστικό Κόμμα με επαναστατική στρατηγική, ριζωμένο μέσα στους χώρους δουλειάς και τους κλάδους
• Διάσκεψη για το εργατικό κίνημα στην Ευρώπη
• Η παρέμβαση της εργατικής τάξης και του κινήματός της είναι ο πραγματικός καταλύτης των εξελίξεων

• Βάζουμε βάσεις για την κοινή ταξική και διεθνιστική απάντηση των εργαζομένων της Ευρώπης στην επίθεση του κεφαλαίου και στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο