8η Μάρτη _Παγκόσμια Μέρα της Γυναίκας 2025

Παγκόσμια Μέρα της Γυναίκας η 8η του Μάρτη.
Μέρα αγώνα για την κατάκτηση της ισοτιμίας και χειραφέτησης των εργατριών, των γυναικών από τ' άλλα λαϊκά στρώματα, έτσι όπως καθιερώθηκε από τη Β` Διεθνή Συνδιάσκεψη των σοσιαλιστριών γυναικών, στην Κοπεγχάγη το 1910.
Και καθιερώθηκε στη μνήμη των εργατριών από τα υφαντουργεία και στα ραφτάδικα της Νέας Υόρκης, που ο αγώνας τους, για μείωση των ωρών εργασίας και εξίσωση των μισθών ανδρών και γυναικών, στις 8 του Μάρτη 1857, πνίγηκε στο αίμα.

Στα 168 χρόνια από τότε, το εργατικό και γενικότερα το λαϊκό κίνημα μπορεί να είχε κατακτήσεις, μα οι αιτίες των προβλημάτων των απλών ανθρώπων του μόχθου, αλλά και της ανισοτιμίας των γυναικών, συνεχίζουν να υπάρχουν, να αναπαράγονται, στις συνθήκες της εντεινόμενης καπιταλιστικής εκμετάλλευσης.

Έτσι σήμερα, οι γυναίκες της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων στη χώρα μας και όχι μόνο, που παράγουν μαζί με τους άνδρες τον κοινωνικό πλούτο, βρίσκονται σε χειρότερη θέση, στην ίδια ώρα που η ολιγαρχία συγκεντρώνει ολοένα και περισσότερα πλούτη, κλέβοντας το μόχθο των εργαζομένων.
Οι γυναίκες των λαϊκών στρωμάτων της χώρας μας είναι τα μεγαλύτερα θύματα της ιμπεριαλιστικής επιθετικότητας, των επιπτώσεων των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων και, γενικά, γίνονται πρώτες το δοκιμαστήριο της εφαρμογής κάθε αντιλαϊκής επιλογής.

Νίκος Καββαδίας, __Γυναίκα
Χόρεψε πάνω στο φτερό του καρχαρία
Παίξε στον άνεμο τη γλώσσα σου και πέρνα
Αλλού σε λέγανε Γιουδήθ, εδώ Μαρία
Το φίδι σκίζεται στο βράχο με τη σμέρνα

Από παιδί βιαζόμουνα, μα τώρα πάω καλιά μου
Μια τσιμινιέρα με όρισε στον κόσμο και σφυρίζει
Το χέρι σου, που χάιδεψε τα λιγοστά μαλλιά μου
για μια στιγμή αν με λύγισε, σήμερα δεν με ορίζει

Καβάλαγες ασέλωτο με δίχως χαλινάρι πρώτη φορά,
σε μια σπηλιά, στην Αλταμίρα
Σαλτάρει ο γλάρος το δελφίνι να στραβώσει
Τι με κοιτάς; Θα σου θυμίσω εγώ που μ’ είδες
Στην άμμο πάνω σ’ είχα ανάστροφα ζαβώσει
τη νύχτα που θεμέλιωναν τις Πυραμίδες

Πάρε, ψάξε, μέτρα Εδώ κοντά σου,
χρόνια ασάλευτος να μένω
ως να μου γίνεις Μοίρα, Θάνατος και Πέτρα
__Από τη συλλογή Τραβέρσο, Άγρα, 1990
_________________

Κική Δημουλά, «Σημείο Αναγνωρίσεως» –
άγαλμα γυναίκας με δεμένα χέρια

Όλοι σε λένε κατευθείαν άγαλμα, εγώ σε προσφωνώ γυναίκα κατευθείαν.
Στολίζεις κάποιο πάρκο. Από μακριά εξαπατάς.
Θαρρεί κανείς πως έχεις ελαφρά ανακαθήσει
να θυμηθείς ένα ωραίο όνειρο που είδες, πως παίρνεις φόρα να το ζήσεις.

Από κοντά ξεκαθαρίζει το όνειρο:
δεμένα είναι πισθάγκωνα τα χέρια σου μ’ ένα σκοινί μαρμάρινο
κι η στάση σου είναι η θέλησή σου κάτι να σε βοηθήσει να ξεφύγεις
την αγωνία του αιχμαλώτου.

Έτσι σε παραγγείλανε στο γλύπτη: αιχμάλωτη.
Δεν μπορείς ούτε μια βροχή να ζυγίσεις στο χέρι σου, ούτε μια ελαφριά μαργαρίτα.

Δεμένα είναι τα χέρια σου.
Και δεν είν’ το μάρμαρο μόνο ο Άργος.
Αν κάτι πήγαινε ν’ αλλάξει στην πορεία των μαρμάρων,
αν άρχιζαν τ’ αγάλματα αγώνες για ελευθερίες και ισότητες,
όπως οι δούλοι, οι νεκροί και το αίσθημά μας,
εσύ θα πορευόσουνα μες στην κοσμογονία των μαρμάρων
με δεμένα πάλι τα χέρια, αιχμάλωτη.

Όλοι σε λένε κατευθείαν άγαλμα, εγώ σε λέω γυναίκα αμέσως.
Όχι γιατί γυναίκα σε παρέδωσε στο μάρμαρο ο γλύπτης
κι υπόσχονται οι γοφοί σου ευγονία αγαλμάτων, καλή σοδειά ακινησίας.
Για τα δεμένα χέρια σου, που έχεις όσους πολλούς αιώνες σε γνωρίζω,
σε λέω γυναίκα. Σε λέω γυναίκα γιατ’ είσ’ αιχμάλωτη.
_Από τη συλλογή «Το λίγο του κόσμου» 1971 –συγκεντρωτική έκδοση «Κική Δημουλά, Ποιήματα», Ίκαρος)

“Φτωχές γυναίκες, μοδίστρες, δακτυλογράφοι, ασπρορουχούδες,
τίμιες ή σπιτωμένες, ακόμα κι άλλες, εκείνες του σκοινιού και του παλουκιού, γυναίκες του ανέμου, της βροχής, του κουρνιαχτού,
νιώσαμε το φόβο που κρύβεται καμιά φορά πίσω από την αγνότητα, πίσω απ’ την υπακοή.

Μα πιο πολύ νιώσαμε την αδυναμία που κρύβεται πίσω απ’ την κακία.

Συχνά μας άφησαν εκείνοι που αγαπούσαμε
πολλές, πάνω στη τρέλα τους, τους ρίξανε βιτριόλι,
οι πιο πολλές βέβαια κλάψαμε, χτυπηθήκαμε,
μα φροντίσαμε σύντομα να βρούμε έναν άλλον,
γιατί τα χρόνια περνάνε…

Αν μας έβλεπε κανείς το βράδυ, όταν μένουμε μονάχες
και βγάζουμε τις φουρκέτες, τις ζαρτιέρες, και κρεμάμε
στην κρεμάστρα το πανωφόρι κι αυτήν τη βαμμένη μάσκα
που μας φόρεσαν, εδώ και αιώνες τώρα, οι άντρες
για να τους αρέσουμε –
αν μας έβλεπαν, θα τρόμαζαν μπροστά σε τούτο
το γυμνό, κουρασμένο πρόσωπο.

Αχ, γυναίκες έρημες,
κανείς δεν έμαθε ποτέ πόση αγωνία κρύβεται πίσω απ’
τη λαγνεία, ή την υστεροβουλία μας.

Και πάντα γυρεύαμε το καλύτερο…
Συχνά καταφύγαμε και στις χαρτορίχτρες,
τρέχουμε στα μέντιουμ να μάθουμε- τι να μάθουμε;
Διαβάζουμε καθημερινά το ωροσκόπιο στις εφημερίδες,
πηγαίνουμε σε διάφορους ύποπτους αστρολόγους…
λοιπόν πού πάμε; Από πού ερχόμαστε; Τι ψάχνουμε
παλεύοντας αιώνια με τα έξω και τα μέσα μας στοιχεία;

Ερχόμαστε απ’ το φόβο και το φόνο, απ’ το αίμα και
την επανάληψη. Ερχόμαστε απ’ την παλαιολιθική αρπαγή-
Τέλος, ύστερα από πολλά, παντρευόμαστε,
κάνουμε κάμποσες εκτρώσεις, αρκετά παιδιά,
ύστερα έρχεται η κλιμακτήριος, οι μικρονευρασθένειες,
κι ύστερα τίποτα. Όλα καταλαγιάζουν μέσα μας.

Κι επιθυμίες κι αναμνήσεις- αχ περνάει
γρήγορα η ζωή, ούτε το καταλαβαίνεις.

Τα παιδιά ζούνε σ’ ένα δικό τους κόσμο, δε μας ξέρουν
παρά μονάχα σα μητέρες, δεν μπόρεσαν να μας δουν
ποτέ λίγο κι εμάς σαν ανθρώπους-
με τις μικρότητες ή τις παραφορές τους.

Έτσι ζήσαμε. Αγνοημένες και μονάχες μέσα
στο εσωτερικό μας πάθος,
αγνοημένες κι έρημες μέσα στην ιερότητα
της μητρότητάς μας…”

Τάσος Λειβαδίτης 

Γιέ μου, ποιὰ Μοίρα στο ΄γραφε και ποιὰ μου το ΄χε γράψει

Η 8η Μάρτη –αναφέρει το ΚΚΕ στο σχετικό μήνυμα της ΚΕ το 2022“βρίσκει για ακόμα μια χρονιά τις εργάτριες και υπαλλήλους, τις επιστήμονες, τις επαγγελματίες αυτοαπασχολούμενες, τις αγρότισσες, τις άνεργες και συνταξιούχους, τις νέες μητέρες, τις μαθήτριες - φοιτήτριες, τις πρόσφυγες - μετανάστριες, ανήσυχες και ανασφαλείς από το ξέσπασμα ενός νέου ιμπεριαλιστικού πολέμου.
Δεν αφορά μόνο τις γυναίκες στην Ουκρανία, στις οποίες εκφράζουμε την αναμφισβήτητη αλληλεγγύη μας.
Αφορά και τις γυναίκες, τον λαό στη χώρα μας, γιατί το αστικό κράτος ως μέλος του ΝΑΤΟ, με τις αμερικάνικες βάσεις και άλλες ΝΑΤΟικές υποδομές, με τις άμεσες στρατιωτικές αποστολές του εμπλέκεται στο κουβάρι των οικονομικών και γεωπολιτικών ανταγωνισμών.

(…)”

“Γυναικείο Ζήτημα”

Η θέση της γυναίκας σε κάθε κοινωνία, αλλά και η σχέση της με την κοινωνικοπολιτική πάλη, έγινε αντικείμενο μελέτης των κλασικών του Μαρξισμού.
Το ενδιαφέρον τους για το «Γυναικείο Ζήτημα» πήγαζε από την επιδίωξη τους να μελετούν κάθε κοινωνικό ζήτημα, αναπτύσσοντας την κοσμοθεωρία και καθοδηγώντας την επαναστατική δράση της εργατικής τάξης και των λαϊκών μαζών. Είναι χαρακτηριστικό το κλασικό έργο του Ενγκελς «Η καταγωγή της οικογένειας, της ατομικής ιδιοκτησίας και του κράτους», στο ολόπλευρο φώτισμα όλων των πτυχών των σχέσεων και των αντιθέσεων ανάμεσα στα δύο φύλα, της ταξικής τους καταβολής και της προοπτικής οριστικής λύσης τους στον κομμουνισμό, στο κοινωνικοοικονομικό σύστημα που θα απελευθερώσει πραγματικά τη γυναίκα.
Μόνο με το πέρασμα από το μικρό σπιτικό στο συλλογικό νοικοκυριό μπορεί να πάψει πλέον να αποτελεί σκλάβα του σπιτιού και να αναλώνει τις δυνάμεις της σε πράγματα που την περιορίζουν, στενεύουν τους ορίζοντές της και την οδηγούν στην καθυστέρηση.

«Πρώτος αυτός», γράφει ο Φ. Ενγκελς στο βιβλίο του «Αντι-Ντίρινγκ», αναφερόμενος στον Φουριέ, «διατύπωσε τη σκέψη ότι ο βαθμός χειραφέτησης της γυναίκας στην κάθε δοσμένη κοινωνία αποτελεί το φυσικό μέτρο της γενικότερης χειραφέτησης» ⁽¹⁾.

Δημοσιεύουμε στη συνέχεια ορισμένα χαρακτηριστικά και επίκαιρα αποσπάσματα από έργα του Λένιν για το «Γυναικείο Ζήτημα».

Μακρύς ο δρόμος...

Ο Λένιν στο άρθρο του «Η μεγάλη πρωτοβουλία» αναφέρει:
«Πάρτε τη θέση της γυναίκας. Κανένα δημοκρατικό κόμμα στον κόσμο σε καμία από τις προχωρημένες αστικές δημοκρατίες δεν έκανε από αυτή την άποψη μέσα σε ολόκληρες δεκαετίες ούτε το ένα εκατοστό από όσα κάναμε εμείς στον πρώτο κιόλας χρόνο της εξουσίας μας. Δεν αφήσαμε, με την πραγματική σημασία της λέξης, πέτρα πάνω στην πέτρα από τους αισχρούς εκείνους νόμους για την ανισοτιμία της γυναίκας, για τους περιορισμούς στα διαζύγια, για τις απαίσιες διατυπώσεις που περιβάλλανε το διαζύγιο, για τη μη αναγνώριση των εξώγαμων παιδιών, για την αναζήτηση των πατεράδων τους κτλ., νόμους που τα υπολείμματά τους είναι πάρα πολλά σε όλες τις πολιτισμένες χώρες, προς αίσχος της αστικής τάξης του καπιταλισμού. Εχουμε χιλιάδες φορές το δικαίωμα να είμαστε περήφανοι για όσα κάναμε σ' αυτό τον τομέα. Οσο πιο παστρικά όμως καθαρίζουμε το έδαφος από τη σαβούρα των παλιών αστικών νόμων και θεσμών, τόσο πιο ξεκάθαρο γίνεται για μας ότι πρόκειται μονάχα για το ξεκαθάρισμα του εδάφους πριν από την ανοικοδόμηση, όχι όμως ακόμη και για την ίδια την ανοικοδόμηση.
Η γυναίκα εξακολουθεί να είναι σκλάβα του σπιτιού, παρ' όλους τους απελευθερωτικούς νόμους, γιατί την πιέζει, την πνίγει, την αποβλακώνει, την ταπεινώνει το μικρό σπιτικό νοικοκυριό, που την καρφώνει στην κουζίνα και στα παιδιά και σπαταλά την εργατική της δύναμη σε μια δουλιά μέχρι εξωφρενισμού μη παραγωγική, τιποτένια, εκνευριστική, αποβλακωτική, βασανιστική. Η πραγματική απελευθέρωση της γυναίκας, ο πραγματικός κομμουνισμός θα αρχίσει μόνο εκεί και τότε, όπου και όταν αρχίσει η μαζική πάλη (καθοδηγούμενη από το προλεταριάτο που κατέχει την κρατική εξουσία) ενάντια σ' αυτό το μικρό σπιτικό νοικοκυριό, ή πιο σωστά η μαζική ανασυγκρότησή του σε μεγάλο σοσιαλιστικό νοικοκυριό.
(...) Οι κοινές εστίες φαγητού, οι βρεφικοί σταθμοί, οι παιδικοί κήποι - να τα δείγματα αυτών των φιντανιών, να τα απλά, τα καθημερινά μέσα που δεν έχουν τίποτε το πομπώδες, το μεγαλόστομο, το πανηγυρικό και που στην πράξη είναι ικανά να ελαττώσουν, να εξαλείψουν την ανισοτιμία της με τον άντρα, σ' ό,τι αφορά το ρόλο της στην κοινωνική παραγωγή και στην κοινωνική ζωή. Τα μέσα αυτά δεν είναι καινούρια, έχουν δημιουργηθεί (όπως όλες γενικά οι υλικές προϋποθέσεις του σοσιαλισμού) από το μεγάλο καπιταλισμό, όμως μέσα στο καπιταλιστικό καθεστώς κατάντησαν πρώτο, κάτι το σπάνιο, δεύτερο - πράγμα ιδιαίτερα σπουδαίο - έγιναν μικρεμπορικές επιχειρήσεις, με όλες τις χειρότερες πλευρές της κερδοσκοπίας, του κέρδους, της απάτης, της νοθείας, είτε κατάντησαν "ακροβατισμοί της αστικής φιλανθρωπίας", που οι καλύτεροι εργάτες με το δίκιο τους τη μισούσαν και την περιφρονούσαν» ⁽²⁾.

Σε άλλο σημείο σημειώνει: «Ελάχιστοι άντρες, ακόμα και προλετάριοι, σκέπτονται πόσο μπορούν να αλαφρώσουν απ' τα βάρη και τις φροντίδες τις γυναίκες ή και να τις απαλλάξουν ολότελα, αν έστεργαν να συνδράμουν στη "γυναικεία δουλιά". Αλλά όχι, γιατί αυτό αντίκειται, βλέπετε, "στα δικαιώματα και την αξιοπρέπεια του άντρα". Ο άντρας θέλει να έχει την ανάπαυση και την άνεσή του. Σπιτική ζωή της γυναίκας είναι να θυσιάζει τον εαυτό της για χιλιάδες τιποτένια μικροπράγματα. Το παλιό δικαίωμα της κυριαρχίας του άντρα εξακολουθεί να ζει με συγκαλυμμένη μορφή. Αντικειμενικά η δούλα του τον εκδικείται γι' αυτό, επίσης με συγκαλυμμένη μορφή: η καθυστέρηση της γυναίκας, η μη κατανόηση των επαναστατικών ιδανικών του άντρα, μειώνει τη ζωτικότητα και την αποφασιστικότητά του για αγώνα» ⁽³⁾ .

“Χειραφέτηση των γυναικών” και ταξική πάλη

Ο Λένιν σε συζήτησή του με την Κλάρα Τσέτκιν, μπροστά στην προετοιμασία για το 3ο Συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς, αναφέρει: «Στις θέσεις θα πρέπει να τονίζεται έντονα ότι η πραγματική απελευθέρωση των γυναικών είναι δυνατή μόνο στον κομμουνισμό. Πρέπει να ξεκαθαριστεί σε βάθος το ζήτημα της αδιάρρηκτης σχέσης ανάμεσα στη θέση της γυναίκας, σαν ανθρώπου και μέλους της κοινωνίας, και στην ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής. Ετσι θα ξεχωρίσουμε καλά από το αστικό κίνημα για τη "χειραφέτηση της γυναίκας". Αυτό θέτει επίσης τις βάσεις για την εξέταση του γυναικείου ζητήματος σαν μέρος του κοινωνικού, εργατικού ζητήματος, πράγμα που μας επιτρέπει να το συνδέουμε σταθερά με την προλεταριακή ταξική πάλη και επανάσταση... Σ' αυτό συνίσταται η σημασία του γυναικείου κινήματος για την ταξική πάλη του προλεταριάτου και το ιστορικό δημιουργικό του καθήκον: την οικοδόμηση της κομμουνιστικής κοινωνίας».

Παρακάτω υπογραμμίζει την αναγκαιότητα της ειδικά σχεδιασμένης δουλιάς για τις γυναίκες: «Η άρνηση της αναγκαιότητας ειδικών οργάνων για τη δουλιά μας ανάμεσα στις πλατιές μάζες γυναικών είναι μια απ' τις εκδηλώσεις της αρκετά ριζωμένης και πολύ ριζοσπαστικής θέσης των "ακριβών μας φίλων" από το Κομμουνιστικό Εργατικό Κόμμα.(...) Πώς τα βγάζουν πέρα κάτι τέτοιοι τηρητές των "καθαρών αρχών" με τις αναγκαιότητες που μας επιβάλλονται ιστορικά στην επαναστατική μας πολιτική; Ολοι οι συλλογισμοί αυτοί γίνονται σκόνη μπροστά στην αδυσώπητη αναγκαιότητα: δεν μπορούμε να πραγματοποιήσουμε τη δικτατορία του προλεταριάτου χωρίς τα εκατομμύρια των γυναικών, δεν μπορούμε χωρίς αυτές να επιτελέσουμε το έργο της κομμουνιστικής ανοικοδόμησης. (...) Γι' αυτό είναι ολότελα σωστό που προωθούμε αιτήματα προς όφελος των γυναικών. Δεν είναι αυτό μίνιμουμ πρόγραμμα, δεν είναι πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων με σοσιαλδημοκρατικό πνεύμα, με το πνεύμα της 2ης Διεθνούς. (...) Τα δικαιώματα και τα κοινωνικά μέτρα που διεκδικούμε για τη γυναίκα από την αστική κοινωνία είναι απόδειξη ότι καταλαβαίνουμε τη θέση και τα συμφέροντα των γυναικών και ότι θα τα λάβουμε υπόψη στη δικτατορία του προλεταριάτου. Φυσικά όχι με καταπραϋντικά μέτρα κηδεμονίας. Οχι, φυσικά, όχι έτσι, αλλά σαν επαναστάτες που καλούν τις γυναίκες σαν ισότιμες να δουλέψουν οι ίδιες για την αναδιοργάνωση της οικονομίας και του ιδεολογικού εποικοδομήματος» ⁽⁴⁾

Στον ταξικό αγώνα

με τ' άλλο φύλο

Σήμερα ο καπιταλισμός προβάλλει ως «σύγχρονο» επίτευγμά του την εξασφάλιση δήθεν της ισότητας ανδρών-γυναικών. Τα «πρότυπα» γυναικών, που στα πλαίσιά του κατακτούν την «ισότητα» τους και «διαφημίζουν» την «ανεξαρτησία» τους είναι αυτό της «γυναίκας - επιχειρηματία», δηλαδή της γυναίκας που «χειραφετήθηκε» γιατί εκμεταλλεύεται εργαζόμενους, ή της γυναίκας που η κοινωνικοοικονομική ή και πολιτική της δραστηριότητά συμβάλλει στην αναπαραγωγή και διαιώνιση των σχέσεων εκμετάλλευσης. Προβάλλει ως «αξία» την ικανότητα της γυναίκας να χρησιμοποιεί τα ιδιαίτερα φυλετικά χαρακτηριστικά της τα οποία υποτίθεται τη «χειραφετούν» από το «ανταγωνιστικό» ανδρικό φύλο αφού της παρέχουν οικονομική ανεξαρτησία, ή της γυναίκας του καπιταλιστή που στα πλαίσια της «οικογένειας» διαφημίζει το «φιλάνθρωπο» πρόσωπο της απάνθρωπης κοινωνίας. Το πρότυπο του «θηλυκού επιχειρηματία», της εκμετάλλευσης των φυλετικών χαρακτηριστικών, ή της φιλάνθρωπης αστής, είναι οι χειρότερες μορφές υποδούλωσης στη σαπίλα της αντίδρασης των επιχειρηματιών και της εξουσίας τους για τη συντριπτική πλειοψηφία των γυναικών.

Τα προβλήματα της ανεργίας, της κατώτερης αμοιβής, της σύνταξης, της καταπίεσης από την ενασχόληση με το άχαρο νοικοκυριό, της επιβολής του ρόλου της αποκλειστικής ενασχόλησης με ό,τι η καπιταλιστική κοινωνία απεχθάνεται να αντιμετωπίσει, όπως π.χ η παροχή προνοιακών υπηρεσιών, θα αρχίσουν να αντιμετωπίζονται μόνο μέσα από την κοινή πάλη γυναικών και ανδρών των λαϊκών στρωμάτων, στο δικό τους κοινωνικοπολιτικό μέτωπο πάλης, κόντρα στις επιδιώξεις, στην πολιτική και την εξουσία της πλουτοκρατίας. Μόνο έτσι θα ανατρέψουν την πραγματικότητα της σκλαβιάς και της διπλής καταπίεσης, για να κάνουν μαζί την «έφοδο στον ουρανό», κατακτώντας το δικό τους μέλλον, με το πέρασμα από «το βασίλειο της αναγκαιότητας στο βασίλειο της ελευθερίας».

¹. Κ. Μαρξ και Φ. Ενγκελς, Απαντα, ρ εκδ., τ. 20, σελ. 270-271
². Β. Ι. Λένιν, Απαντα, τ. 39, σελ. 23-25
³. Αναμνήσεις για τον Β. Ι. Λένιν, ρ. εκδ., τ. 5, 1970, σελ. 37-39
⁴. Αναμνήσεις για τον Β. Ι. Λένιν, ό.π.

🇨🇺  Vilma Espín Guillois: ο τυφώνας, που μας άφησε τη σιγουριά εκπλήρωσης κάθε ανθρώπινης και επαναστατικής αποστολής
🇨🇺 Η Κούβα αποτίει φόρο τιμής στη Vilma Espín

ΟΓΕ: η 8η Μάρτη, η Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας
είναι μέρα αφιερωμένη σε σένα,
γιατί είναι αφιερωμένη σε όλες τις αγωνίστριες της ζωής

Μπροστά στην Παγκόσμια μέρα της Γυναίκας

Εργαζόμενη, αυτοαπασχολούμενη, μισθωτή - αυτοαπασχολούμενη επιστήμονα, αγρότισσα, φοιτήτρια, νέα μητέρα, συνταξιούχε, μετανάστρια και πρόσφυγα, αναφέρει η Ομοσπονδία Γυναικών Ελλάδας η 8η Μάρτη, είναι μέρα αφιερωμένη σε σένα, γιατί είναι μέρα αφιερωμένη σε όλες τις αγωνίστριες της ζωής.

Τα "Έντεκα Λεπτά" του Paulo Coelho αφηγούνται την ιστορία της Μαρίας, μιας νεαρής Βραζιλιάνας από την επαρχία, που οι πρώτες αθώες, φευγαλέες επαφές της με τον έρωτα της ραγίζουν την καρδιά.
Σε τρυφερή ηλικία, είναι πλέον πεπεισμένη ότι δε θα βρει ποτέ την αληθινή αγάπη. Αντίθετα, είναι βέβαιη πως η αγάπη είναι κάτι τρομερό, που σε κάνει να υποφέρεις. Μια τυχαία συνάντηση με κάποιον στο Ρίο την οδηγεί στη Γενεύη να ονειρεύεται τη δόξα και τα πλούτη, καταλήγει όμως να γίνει πόρνη.
Η πεποίθησή της ότι αγάπη σημαίνει απελπισία και σπαραγμός θα τεθεί σε αμφισβήτηση, όταν γνωρίσει ένα γοητευτικό νεαρό ζωγράφο.
Σε αυτή την οδύσσεια αυτοεπίγνωσης, η Μαρία καλείται να διαλέξει: θα ακολουθήσει το μονοπάτι της σκοτεινής και στείρας σεξουαλικής απόλαυσης ή θα διακινδυνεύσει τα πάντα για να ανακαλύψει το προσωπικό της εσωτερικό φως και μαζί την πιθανότητα του ιερού σεξ, του έρωτα δύο σωμάτων που οι ψυχές τους αγαπιούνται;

• Βιώνουμε, όπως κι εσύ, την ανασφάλεια για το μέλλον το δικό μας και των παιδιών μας.
• Ατομικά δεν μπορούμε να ξεφύγουμε από τα αδιέξοδα που καθημερινά αντιμετωπίζουμε.
• Πραγματική ασπίδα προστασίας είναι η πάλη για την κάλυψη των αναγκών μας στην εργασία, την υγεία, τη μόρφωση των παιδιών μας, την προστασία της μητρότητας.
• Με τη συλλογική μας οργάνωση μπορούμε να αντιπαλέψουμε την πολιτική που λογαριάζει τις ζωές μας με τη λογική του «κόστους» για το κράτος και με κριτήριο το κέρδος των επιχειρηματικών ομίλων.
• Αυτό ανέδειξαν οι αγώνες των εργατών και των γυναικών τους στη ΛΑΡΚΟ, την CΟSCΟ, στα μπλόκα του αγώνα των αγροτών, σε κάθε αγωνιστική εστία σε χώρους δουλειάς και γειτονιές.
• Απ’ αυτούς τους αγώνες αντλούμε δύναμη και κουράγιο, για να πυκνώσουμε το ποτάμι της συλλογικής αγωνιστικής διεκδίκησης, να απαλλαγούμε από την εκμετάλλευση, τους εκβιασμούς, τη βία, ιδιαίτερα την εργοδοτική, κρατική.

Σήμερα, τον 21^ο αιώνα, υπάρχει η δυνατότητα να έχουμε όλες και όλοι μόνιμη και σταθερή δουλειά, με δικαιώματα, με σταθερό ωράριο εργασίας, με μείωση των ωρών εργασίας, με μέτρα προστασίας της μητρότητας, με μισθούς και συντάξεις που θα καλύπτουν τις ανάγκες μας.

Αντιπαλεύουμε την πολιτική Ευρωπαϊκής Ένωσης και των κυβερνήσεων, που στο όνομα της «συμφιλίωσης οικογενειακής και επαγγελματικής ζωής» και των «ίσων ευκαιριών» μας καταδικάζουν σε ωράρια και ζωή λάστιχο, για να κερδίζουν οι επιχειρηματικοί κολοσσοί από την ακόμα μεγαλύτερη εκμετάλλευσή μας.

• Διεκδικούμε την κατάργηση όλων των αντεργατικών νόμων που προωθούν τις «ελαστικές» εργασιακές σχέσεις και την κατάργηση της κυριακάτικης αργίας!
• Δεν συμβιβαζόμαστε με τα εξαντλητικά, ακανόνιστα ωράρια, με τη μονιμοποίηση της τηλεργασίας, που εξαφανίζουν τον ελεύθερο χρόνο μας.
• Δεν ανεχόμαστε να μένουμε οι αυτοαπασχολούμενες για μέρες χωρίς εισόδημα, όταν αναγκαζόμαστε να κλείνουμε το κατάστημα ή την ατομική μας επιχείρηση, αν τύχει να αρρωστήσουμε εμείς ή τα παιδιά μας.
• Δεν συμβιβαζόμαστε να ξεκληριζόμαστε οι αγρότισσες κι οι οικογένειες μας. Δεν αντέχουμε το κόστος παραγωγής, για το πετρέλαιο, το ΦΠΑ σε μέσα και εφόδια. Ενώ οι καλλιέργειές μας είναι απροστάτευτες από | τις φυσικές καταστροφές, λόγω έλλειψης των απαραίτητων έργων υποδομής (αρδευτικά, αντιπλημμυρικά, | αντιπυρικά κ.ά), την ίδια στιγμή οι κυβερνήσεις διαχρονικά χαρίζουν αφορολόγητο πετρέλαιο και άλλα προνόμια στους εφοπλιστές, τους επιχειρηματικούς ομίλους στον αγροτικό τομέα, στο εμπόριο και αλλού.

Σήμερα, τον 21^ο αιώνα, με το επίπεδο ανάπτυξης της επιστήμης και της τεχνολογίας, υπάρχει η δυνατότητα να έχουμε ένα αποκλειστικά δημόσιο, δωρεάν σύστημα Υγείας και Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας, που θα καλύπτει τις ανάγκες τις δικές μας και των οικογενειών μας: από τις διαγνωστικές, γυναικολογικές εξετάσεις, τον προγεννητικό έλεγχο, την Ιατρικώς ΥποΒοηθούμενη Αναπαραγωγή, μέχρι την περίθαλψη ασθενών με covid ή με άλλες παθήσεις.

• Δεν συμβιβαζόμαστε να αγωνιούμε για μια θέση νοσηλείας στα γονατισμένα από την πανδημία νοσοκομεία, να χρυσοπληρώνουμε γιατρούς και εξετάσεις στα ιδιωτικά μεγαθήρια της Υγείας, με το άγχος αν θα μπορέσουμε να πάρουμε άδεια από τη δουλειά για να σταθούμε δίπλα στα παιδιά μας που νοσούν.
• Δεν είναι μονόδρομος να θρηνούμε δεκάδες χιλιάδες νεκρούς, να έχουμε υποστελεχωμένα και με λειψό εξοπλισμό νοσοκομεία και μονάδες ΠΦΥ, να μη φτάνουν οι ΜΕΘ για τους ασθενείς που τις έχουν ανάγκη.
• Δεν συμφιλιωνόμαστε με την πολιτική που λογαριάζει την υγεία, τις ζωές μας με τη λογική του “κόστους-οφέλους”, με κριτήριο το κέρδος των μονοπωλίων, που τσακίζει από δέκα μεριές το εισόδημά μας με τους άμεσους κι έμμεσους φόρους στα είδη λαϊκής κατανάλωσης, με τους φουσκωμένους και απλησίαστους λογαριασμούς ενέργειας, που είναι προϋπόθεση για τις πράσινες επενδύσεις των ενεργειακών κολοσσών.
• Δεν ανεχόμαστε η κυβέρνηση της ΝΔ με τη στήριξη των κομμάτων που κυβέρνησαν (ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ | ΚΙΝΑΛ) να χαρίζει 11 δισ. ευρώ για επιδοτήσεις και προνόμια στους επιχειρηματικούς κολοσσούς, να δίνουν 7 δισ. για τα Rafale και τις φρεγάτες, για να εξυπηρετηθούν οι ΝΑΤΟϊκοί ιμπεριαλιστικοί σχεδιασμοί, ενώ την ίδια στιγμή καταδικάζει το λαό στην ακρίβεια και τη φτώχεια.
• Αντιπαλεύουμε τις οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες που μας αφήνουν ευάλωτες στην ανασφάλεια και την πολύμορφη βία. Όσο οι όροι της ζωής και της δουλειάς μας επιδεινώνονται, τόσο περισσότερο οι γυναίκες δυσκολεύονται να απεγκλωβιστούν από βίαιες, παθογόνες οικογενειακές και διαπροσωπικές σχέσεις. Γιατί η εξάλειψη της βίας κατά των γυναικών συνδέεται με όλες τις οικονομικές και κοινωνικές προϋποθέσεις για την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών μας, ώστε κάθε γυναίκα να είναι χειραφετημένη οικονομικά, ψυχικά, συναισθηματικά.

• Την κοινή αγωνιστική μας δράση προσπαθούν να βομβαρδίσουν οι φεμινιστικές «φωνές» που παρουσιάζουν την «κυριαρχία των αντρών» ως κύρια αιτία για τις διακρίσεις που βιώνουν οι γυναίκες.
• Έτσι, αθωώνουν την εξουσία των εκμεταλλευτών, ανδρών και γυναικών, την κοινωνία που έχει στο DNA της την καταπίεση, την ανισοτιμία, παράγει και αναπαράγει τις αντιδραστικές αντιλήψεις για τις σχέσεις των δύο φύλων, αλλά και τις ανορθολογικές θεωρίες περί «κοινωνικής κατασκευής του φύλου»

ΟΓΕ - Ομοσπονδία Γυναικών Ελλάδας

 

Το άλλο μισό τ' ουρανού
Μάνα-κόρη-αδερφή-συντρόφισσα στη ζωή και στον αγώνα

2025: Κάλεσμα της ΚΕ του ΚΚΕ
στις γυναίκες για την 8^η Μάρτη,
Παγκόσμια Μέρα της Γυναίκας

Φέτος η αγωνιστική επέτειος της Παγκόσμιας Μέρας της Γυναίκας σημαδεύεται από τις συγκλονιστικές απεργιακές συγκεντρώσεις 2 χρόνια μετά το έγκλημα στα Τέμπη. Εκφράστηκε η οργή και αγανάκτηση εργατικών – λαϊκών δυνάμεων και για τα καθημερινά αδιέξοδα που διαμορφώνονται από την αστική διαχείριση του σάπιου εκμεταλλευτικού συστήματος. Το σύνθημα «Ή τα κέρδη τους ή οι ζωές μας» αγκαλιάστηκε από χιλιάδες εργατών, υπαλλήλων, αυτοαπασχολούμενων, αγροτών και νεολαίας. Βρίσκει έκφραση στους αγώνες ενάντια στις «Κοιλάδες των Τεμπών» που καραδοκούν στις Μεταφορές και τους χώρους δουλειάς, στα νοσοκομεία και τα Κέντρα Υγείας, στα σχολεία. Γιατί τα μέτρα προστασίας της ανθρώπινης ζωής, της λαϊκής περιουσίας, του περιβάλλοντος από πλημμύρες, πυρκαγιές, σεισμούς, όπως και η κοινωνική προστασία της μητρότητας, της οικογένειας, μπαίνουν στη ζυγαριά του «κόστους – οφέλους» για το αστικό κράτος και το κεφάλαιο, με γνώμονα τα κέρδη. Με αφορμή το νέο Πόρισμα για το προδιαγεγραμμένο έγκλημα στα Τέμπη, επιχείρησαν να απενοχοποιήσουν την ΕΕ ως υπεύθυνη για τη στρατηγική των ιδιωτικοποιήσεων και της περιστολής των κρατικών δαπανών (για υποδομές, τεχνολογικό εκσυγχρονισμό, προσωπικό). Επίσης, με επικέντρωση στις ευθύνες της κυβέρνησης της ΝΔ, τα άλλα αστικά κόμματα πασχίζουν να ξεπλύνουν τις δικές τους, αποκρύπτουν τη στρατηγική τους σύμπλευση.

Η ΚΕ του ΚΚΕ απευθύνεται σε κάθε εργαζόμενη, άνεργη, αυτοαπασχολούμενη, αγρότισσα, συνταξιούχο, μαθήτρια, φοιτήτρια, μετανάστρια – πρόσφυγα και την καλεί να απορρίψει τους κυβερνητικούς εκβιασμούς περί σταθερότητας, ουσιαστικά μιας αντιλαϊκής πολιτικής, που οδηγεί σε νέα υποβάθμιση της ζωής, ασταθή εργασία και ανασφάλεια.

Η ΚΕ καλεί τις γυναίκες να αντισταθούν και στις «σειρήνες» περί «κράτους δικαίου», που είναι η άλλη όψη του αντιλαϊκού «επιτελικού κράτους». Το αστικό κράτος και με τις δύο μορφές του επιδιώκει να τις υποτάσσει στα συμφέροντα της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας και εξουσίας. Στο «κράτος δικαίου» των καπιταλιστών οι γυναίκες και τα παιδιά μένουν απροστάτευτες απέναντι στην πολύμορφη βία, πρώτα απ’ όλα της εργοδοσίας. Ερχονται αντιμέτωπες με την έλλειψη οικογενειακών δικαστηρίων, με τις πολυδάπανες και μακροχρόνιες νομικές διαδικασίες, την ώρα που εκδικάζονται με γρήγορες διαδικασίες υποθέσεις ευνοϊκές για τις επενδύσεις των επιχειρηματικών κολοσσών. Οι μηχανισμοί του αστικού κράτους είναι επιλεκτικά ανίκανοι να προστατεύσουν τις γυναίκες από ακραίες μορφές βίας, που φτάνουν μέχρι την ενδοοικογενειακή βία, τη διαδικτυακή σεξουαλική παρενόχληση και εμπορευματοποίηση, έως και τις δολοφονίες γυναικών, ακόμα κι όταν ζητούν βοήθεια έξω από τα Αστυνομικά Τμήματα. Αλλά οι κατασταλτικές δυνάμεις κινούνται αποτελεσματικά ενάντια σε εργατικές – λαϊκές κινητοποιήσεις, σέρνοντας στα δικαστήρια συνδικαλιστές και συνδικαλίστριες του εργατικού και αγροτικού κινήματος, ακόμα και μαθητές. Γιατί είναι από τη φύση τους η σιδερένια γροθιά του αστικού κράτους απέναντι στον εχθρό – λαό όταν αγωνίζεται.

Αυτό το σάπιο εχθρικό κράτος που βρίσκεται στην υπηρεσία του κέρδους, της εξουσίας των καπιταλιστών, πρέπει να ανατραπεί.

Στη θέση του είναι ανάγκη να μπει το εργατικό κράτος, οι δικοί του θεσμοί, με τον ενεργό ρόλο των εργαζομένων – γυναικών και ανδρών – στη λήψη και στον έλεγχο υλοποίησης των αποφάσεων σε μια ανώτερη οργάνωση της κοινωνίας, που στηρίζεται στην κοινωνική ιδιοκτησία των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής και στον επιστημονικό κεντρικό σχεδιασμό της κοινωνικής παραγωγής και των κοινωνικών υπηρεσιών. Σε αυτό το έδαφος μπορεί το «τρένο» της κοινωνικής εξέλιξης να κινηθεί στις ράγες των σύγχρονων κοινωνικών αναγκών, όπου η Υγεία, η Παιδεία, η Ειδική Αγωγή, η Πρόνοια, οι Μεταφορές, οι Τηλεπικοινωνίες, η Ενέργεια, η κατοικία, η γη παύουν να είναι εμπορεύματα και κατοχυρώνονται ως κοινωνικά δικαιώματα. Στη σοσιαλιστική – κομμουνιστική κοινωνία εξασφαλίζεται η καθολική συμμετοχή της γυναίκας στην κοινωνική εργασία, που αποτελεί τη βάση για την ισοτιμία γυναίκας – άντρα σε όλες τις πτυχές της οικονομικής, κοινωνικής ζωής και ιδιαίτερα μέσα στους θεσμούς, στα όργανα εξουσίας, στις σχέσεις των δύο φύλων.

Η ΚΕ του ΚΚΕ καλεί κάθε γυναίκα να αντλήσει δύναμη και αυτοπεποίθηση από αυτήν την προοπτική, συμβάλλοντας να ανάψουν περισσότερες αγωνιστικές εστίες σε σύγκρουση με την εγκληματική πολιτική που υπηρετεί το καπιταλιστικό κέρδος. Αυτό είναι το πραγματικό «οξυγόνο» για κάθε γυναίκα που ασφυκτιά από την εργασιακή ζούγκλα, με το χαμηλό εργατικό – λαϊκό εισόδημα, την τεράστια ακρίβεια στα είδη πλατιάς λαϊκής κατανάλωσης και την Ενέργεια, με τις εργασιακές σχέσεις και τα ωράρια – λάστιχο, που εξαφανίζουν τον μη εργάσιμο χρόνο, με τη δουλειά μέχρι τα βαθιά γεράματα στο όνομα της «ενεργού γήρανσης», που εξυπηρετεί την ένταση της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης. Και αυτά δεν αποτελούν εκτροπή από τις κατευθύνσεις της ΕΕ, αλλά την «κανονικότητά» της, που εξειδικεύει και υλοποιεί η σημερινή κυβέρνηση της ΝΔ, παίρνοντας τη σκυτάλη από τις προηγούμενες. Γι’ αυτό διαγωνίζεται με τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα (ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ, Νέα Αριστερά, Πλεύση Ελευθερίας κ.ά.) ποια αστική πολιτική δύναμη υπερασπίζεται πιο πιστά τις Οδηγίες της ΕΕ, που φέρνουν σε αντιπαράθεση το καθολικό δικαίωμα των γυναικών στη μόνιμη και σταθερή δουλειά με την κοινωνική ανάγκη προστασίας της μητρότητας, των παιδιών, των ΑμεΑ, των υπερηλίκων.

Το ΚΚΕ δίνει όλες του τις δυνάμεις για να δυναμώσει ο πραγματικός εργατικός – λαϊκός «κυματοθραύστης» αυτών των αντιλαϊκών πολιτικών, που εντείνουν τη γυναικεία ανισοτιμία και τα αδιέξοδα στη ζωή των εργατικών – λαϊκών δυνάμεων.

Σε αυτόν τον δρόμο έχουν συμφέρον να συναντηθούν και να συνενωθούν οι αγώνες γυναικών και ανδρών μισθωτών, βιοπαλαιστών μικροεπαγγελματιών και αγροτών, που δίνουν μάχη επιβίωσης στα μπλόκα του αγώνα, μαζί με τη φοιτητική και μαθητική νεολαία, σε ένα πανελλαδικό λαϊκό ποτάμι. Και αυτή η προσπάθεια βρίσκεται σε αντίθεση με τους σχεδιασμούς αστικών επιτελείων και μηχανισμών να στραφεί η λαϊκή δυσαρέσκεια σε νέα κόμματα εξυπηρέτησης του καπιταλιστικού κέρδους, με την αναμόρφωση του αστικού πολιτικού συστήματος. Υπάρχει πλούσια κοινωνική και πολιτική πείρα που μπορεί να αξιοποιηθεί από τις γυναίκες για την ανασύνθεση ή τις εναλλαγές στην αστική διακυβέρνηση, για τον ρόλο προσώπων και κομμάτων μίας χρήσης, που αξιοποιούνται όσο είναι χρήσιμα για το σύστημα και αποσύρονται.

Η ΚΕ του ΚΚΕ καλεί τις γυναίκες να σκεφτούν πιο βαθιά, ταξικά τις αιτίες των μεγάλων οικονομικών, κοινωνικών προβλημάτων στη χώρα μας και παγκόσμια. Δικαιολογημένα ο μπαρουτιασμένος ουρανός από τις ανακατατάξεις μεταξύ των καπιταλιστικών κρατών και συμμαχιών, από τους ανταγωνισμούς και τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, φοβίζει τις μητέρες για το μέλλον των παιδιών τους. Δικαιολογημένα ανησυχούν λόγω της εμπλοκής του ελληνικού κράτους στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς και γειτονικούς πολέμους. Δικαιολογημένα η ανησυχία τους οξύνεται λόγω των διεκδικήσεων του τουρκικού αστικού κράτους επί ελληνικών υδάτων και εδαφών.

Κάθε γυναίκα μπορεί να δει την πραγματική στόχευση πίσω από τη βιτρίνα της αντιπαράθεσης για τα δικαιώματα των γυναικών, όπως αυτή μεταξύ της φιλελεύθερης νέας κυβέρνησης Τραμπ με τους Δημοκρατικούς στις ΗΠΑ, που αποτελούν τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Απέναντι στη λεγόμενη «Woke ατζέντα» ο Τραμπ προβάλλει τις αντιδραστικές αντιλήψεις για τη μητρότητα ως κύριο κοινωνικό ρόλο της γυναίκας, για την προστασία του αμερικανικού έθνους από «ξένες προσμείξεις». Αυτά συνοδεύονται με τις απαράδεκτες τοποθετήσεις για την απόκτηση νέων Πολιτειών, τη μόνιμη απομάκρυνση των Παλαιστινίων από τη Γάζα, άρα την ανοικοδόμησή της προς όφελος του καπιταλιστικού τουριστικού κεφαλαίου.

Το ΚΚΕ καλεί τις γυναίκες να δώσουν συνειδητή διέξοδο στην ανησυχία τους. Να δουν καθαρά τους υπαίτιους: Την αστική τάξη, τα όργανα εξουσίας της και τα αστικά κόμματα, που στηρίζουν την πολεμική και όχι αμυντική στρατηγική, τις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες ΝΑΤΟ – ΕΕ, με υπέρογκες πολεμικές δαπάνες και προσαρμογές στην πολεμική οικονομία. Την ίδια ώρα, επικαλούνται τα όρια «αντοχών» της καπιταλιστικής οικονομίας για να διατηρούν παγωμένες τις συντάξεις, τους μισθούς, τα επιδόματα και τις ελλείψεις σε παιδικούς σταθμούς, στην Ειδική Αγωγή, στη φροντίδα ηλικιωμένων, φορτώνοντας την ευθύνη σχεδόν αποκλειστικά στους ώμους των γυναικών. Ελπίδα μπορεί να δώσει ο ανυποχώρητος αγώνας για να κλείσουν τώρα όλες οι στρατιωτικές βάσεις του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ στη χώρα μας, που αξιοποιούνται ως ορμητήρια πολέμου, για να μη σταλεί κανένα ελληνικό στρατιωτικό σώμα σε ιμπεριαλιστικές αποστολές εκτός συνόρων. Η σωστή πλευρά της Ιστορίας είναι το μπλόκο στη χρησιμοποίηση ελληνικών εδαφών, υποδομών και μέσων ως στρατιωτικών – πολεμικών προγεφυρωμάτων. Είναι ο συντονισμός της πάλης των λαών, ώστε αυτοί να δώσουν τη διέξοδο με την πάλη για την ανατροπή του συστήματος που έχει στο DNA του την εκμετάλλευση, τον πόλεμο και τη δήθεν ειρήνη με το πιστόλι στον κρόταφο των λαών.

Το ΚΚΕ απευθύνει κάλεσμα σε κάθε γυναίκα που οργίζεται από τα καθημερινά αδιέξοδα: Να δείξει εμπιστοσύνη στη δύναμη του οργανωμένου εργατικού – λαϊκού κινήματος, που μπορεί να «σώσει τον λαό στον δρόμο της ανατροπής» και σε συμπόρευση με το ΚΚΕ. Κάθε γυναίκα με τη δική της αποφασιστική, μαχητική θέληση και στάση ανοίγει τον δρόμο για την κατάργηση κάθε μορφής ανισοτιμίας, βίας, εκμετάλλευσης και καταπίεσης. Σε αυτόν τον δρόμο διαμορφώνονται «ρωγμές» στο «τείχος» που ορθώνει η σύγχρονη σήψη του καπιταλισμού απέναντι στους λαούς, γυναίκες και άνδρες, στις σκοταδιστικές πατριαρχικού τύπου αντιλήψεις για τις σχέσεις των δύο φύλων, στις ανορθολογικές απόψεις περί «αυτοπροσδιορισμού» και «ρευστότητας του φύλου» για να σβήνει η πραγματική διαχωριστική γραμμή στην κοινωνία: Αυτή ανάμεσα σε εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενους, για να διαγραφεί κάθε αντικειμενικός φυσικός, κοινωνικός, ταξικός προσδιορισμός του ατόμου.

Το αγωνιστικό μήνυμα της 8^ης Μάρτη προσφέρει και σήμερα πολύτιμα διδάγματα για τον σύγχρονο, βουβό ηρωισμό των γυναικών της εργατικής – λαϊκής πλειοψηφίας, ώστε να είναι «η ψυχή τους πάντα ψυχή μαχήτριας» σε κάθε πεδίο της ζωής. Πηγή έμπνευσης αποτελούν οι λαμπρές σελίδες που έγραψαν κομμουνίστριες, άλλες αγωνίστριες στην Ιστορία του σκληρού ταξικού αγώνα για την ανατροπή του καπιταλισμού, παλεύοντας για έναν πολιτισμό του μέλλοντος, όπου η προσωπικότητα ανθίζει μέσα από τη συνειδητή μαχητική συλλογικότητα, μέσα από τις γραμμές του ΚΚΕ.

7/3/2025
Η ΚΕ του ΚΚΕ

Παγκόσμια Μέρα Γυναίκας: συγκέντρωση της ΟΓΕ στο Σύνταγμα
«8 Μάρτη 2025. Ανυποχώρητος αγώνας για τη γυναικεία ισοτιμία. Μαχητικά παλεύουμε ενάντια στη βία της εκμετάλλευσης»: Με το σύνθημα αυτό η Ομοσπονδία Γυναικών Ελλάδας (ΟΓΕ) προετοιμάζει τις πρωτοβουλίες της με αφορμή την Παγκόσμια Μέρα της Γυναίκας στις 8 Μάρτη.

Φυλλάδιο της ΟΓΕ για την 8^η Μάρτη 2025

Στην Αθήνα θα πραγματοποιηθεί κοινή συγκέντρωση της ΟΓΕ με σωματεία και φορείς σήμερα Σάββατο 8 Μάρτη στις 11 π.μ., στο Σύνταγμα, στην αρχή της Ερμού, ενώ θα ακολουθήσει και πορεία μέχρι το Μοναστηράκι.

Σε μια περίοδο που στη σκέψη χιλιάδων γυναικών κυριαρχούν η αγανάκτηση για τα μεγάλα προβλήματα που βιώνουν σε κάθε πτυχή της ζωής τους, η οργή για τα πολλαπλασιαζόμενα αδιέξοδα με τα οποία τις φέρνει αντιμέτωπες το σύστημα της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης, αλλά και οι αγωνιστικές διαθέσεις που πυροδοτούν οι διαδηλώσεις για το έγκλημα στα Τέμπη, η Ομοσπονδία εντείνει την προσπάθειά της να γίνει η 8η Μάρτη ένας ακόμα κρίκος στην αλυσίδα των κινητοποιήσεων.

«Τη φετινή 8η Μάρτη, Παγκόσμια Μέρα της Εργαζόμενης Γυναίκας, πιάνουμε το νήμα από τους μεγάλους γυναικείους εργατικούς αγώνες των προηγούμενων αιώνων. Από τις μικρές και μεγάλες μάχες που δίνουν χιλιάδες γυναίκες εκεί που ζουν και εργάζονται, κόντρα στην πολύμορφη βία και καταπίεση που βιώνουμε σε κάθε πτυχή της ζωής μας. Συνεχίζουμε ανυποχώρητα τον αγώνα για τη γυναικεία ισοτιμία», αναφέρει η Ομοσπονδία στην ανακοίνωσή της.

Για την οργάνωση της κινητοποίησης πραγματοποιήθηκε κοινή σύσκεψη της ΟΓΕ με τον Σύλλογο Εμποροϋπαλλήλων Αθήνας, το Συνδικάτο Επισιτισμού – Τουρισμού – Ξενοδοχείων Αττικής, το Σωματείο Καθαριστριών Πειραιά, το Συνδικάτο Τηλεπικοινωνιών και Πληροφορικής, το Σωματείο Μισθωτών Δικηγόρων, το Σωματείο Εργαζομένων Νοσοκομείου ΚΑΤ, τον Σύλλογο Εκπαιδευτικών ΠΕ «Ο Παρθενώνας», τον Φοιτητικό Σύλλογο Φιλοσοφικής, την Ομοσπονδία Βιοτεχνικών Σωματείων Αττικής. Επίσης, κάλεσμα στην κινητοποίηση έχουν απευθύνει ο Σύλλογος Υπαλλήλων Περιφέρειας Αττικής και το Σωματείο Εργαζομένων EMFI.

Στη Θεσσαλονίκη

Οι Σύλλογοι και οι Ομάδες Γυναικών Κ. Μακεδονίας, μέλη της ΟΓΕ, καλούν το Σάββατο 8 Μάρτη σε κινητοποίηση στις 5 μ.μ., στην πλατεία Αγίας Σοφίας. Επίσης, υλοποιούν πρόγραμμα περιοδειών και εκδηλώσεων.

Άλλες εκδηλώσεις
Σήμερα, Σάββατο:

• Η Ομάδα Γυναικών Ηρακλείου Κρήτης (μέλος της ΟΓΕ) οργανώνει παρέμβαση – ενημέρωση, στις 12 μ. στην πλατεία Λιονταριών.
• Η Ομάδα Γυναικών Αγίου Νικολάου πραγματοποιεί εκδήλωση στις 5 μ.μ., στο Arodo Loft Bar, στον Αγιο Νικόλαο (Καντανολέοντος 14-16, πάνω από τον παραλιακό). Θα φιλοξενηθεί η έκθεση φωτογραφίας του Δημήτρη Βαβλιάρα και θα περιλαμβάνει ποίηση, πεζογραφήματα, συζήτηση, μουσική.
• Στη Ζάκυνθο, το Εργατικό Κέντρο καλεί στις 7.30 μ.μ., στην αίθουσα εκδηλώσεων της Περιφερειακής Ενότητας, σε εκδήλωση με ομιλήτρια την Αννα Ιωσηφίδη, μέλος του ΔΣ.

ΚΕ_ΚΚΕ
Εκδήλωση στον Περισσό για την Παγκόσμια Μέρα της Γυναίκας
Θα παρουσιαστεί το ορατόριο του Διονύση Τσακνή «Καλάβρυτα 1943 - Υμνος στην Καλαβρυτινή Γυναίκα»

Δείτε και
Παγκόσμια Ημέρα για την “Αξιοπρεπή Εργασία”
Το κέρδος σκοτώνει! Κράτος και κεφάλαιο είναι δολοφόνοι!