ΚΚΕ δαγκωτό

...

Γι αυτό  ψηφίζω ΚΚΕ δαγκωτό, κύριε Σταθάκη μου

Σε ποσοστό 40% έως 90% των πιο σημαντικών αποφάσεων (π.χ. ανάπτυξη, απασχόληση, ισότητα φύλων, δικαιώματα και ελευθερίες, περιβάλλον) που έχει λάβει το Ευρωκοινοβούλιο η Αριστερά έχει συμβάλει στη διαμόρφωσή τους κι έχει ψηφίσει θετικά ...  Γ. Σταθάκης, Αυγή

Ο κύριος Σταθάκης λέει την αλήθεια. 

Η Αριστερά, δηλαδή στα καθ' ημάς ο ΣΥΡΙΖΑ, έχει συμβάλλει τα μέγιστα στο τι είναι σήμερα η Ευρωπαϊκή Ένωση (αυτό καθορίζεται από τις νομοθετικές αποφάσεις του ευρωκοινοβουλίου). 

Και έχει συμβάλλει σ' αυτό ο ΣΥΡΙΖΑ στο ποσοστό που στηρίζει ασμένως τη γραμμή της πλειοψηφίας της GUE/NGL, η οποία, όπως μας λέει ο ίδιος, έχει ψηφίσει θετικά στο 40%-90% των σημαντικότερων αποφάσεων της ΕΕ.

Από τις 14 Ιούλη του 2012 ως σήμερα, για παράδειγμα,  οι ευρωβουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ ψήφισαν σύμφωνα με τη γραμμή της GUE/NGL (Συνομοσπονδία της Ευρωπαϊκής Ενωμένης Αριστεράς/της Νορβηγικής Πράσινης Αριστεράς) στο 100% των περιπτώσεων σε ό,τι αφορά νομοθεσία για την "ανάπτυξη" στην ΕΕ, στο 100% σε ό,τι αφορά την απασχόληση, στο 93.02% σε ό,τι αφορά τη γεωργία, στο 95.45% σε ό,τι αφορά τη βιομηχανία και την ενέργεια, στο 98.06% σε ό,τι αφορά τον προϋπολογισμό, στο 95.83% σε ό,τι αφορά τον έλεγχο δαπανών (στοιχεία εδώ >).

Για το ΚΚΕ τα αντίστοιχα ποσοστά σύμπλευσης με τη γραμμή της πλειοψηφίας GUE/NGL, στην ίδια περίοδο ήταν: 53.85% για την "ανάπτυξη", 66.91% σε ό,τι αφορά την απασχόληση, 65.09% σε ό,τι αφορά τη γεωργία, 42.05% σε ό,τι αφορά τη βιομηχανία και την ενέργεια, 55.85% σε ό,τι αφορά τον προϋπολογισμό και 59.74% σε ό,τι αφορά τον έλεγχο δαπανών (στοιχεία εδώ >).

Ή αλλιώς, το ΚΚΕ ψήφισε μαζί με την ευρωπαϊκή αριστερά ως ευρωκοινοβουλευτική πτέρυγα 46% λιγότερο για την "ανάπτυξη", 33% λιγότερο για την απασχόληση, 28% λιγότερο για τη γεωργία, 54% για τη βιομηχανία και ενέργεια, 42% λιγότερο για τον προϋπολογισμό, και 36% λιγότερο για τον έλεγχο δαπανών κλπ. καταψηφίζοντας 100άδες προτάσεων όπου η (πλειοψηφία της) GUE/NGL - κώλος/βρακί με το "σκληρό πυρήνα" της ΕΕ - έδωσε το λευκό χαρτί για να σφίξει παραπέρα η θηλειά στο λαιμό των λαών της Ευρώπης

Όπως καταλαβαίνετε, δεν συνέβαλλε, μέσω της GUE/NGL, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ στη "διαμόρφωση" και υπερψήφιση των "πιο σημαντικών αποφάσεων" του Ευρωκοινοβουλίου. Βαράει δε top ten αποχών σε ψηφοφορίες του ευρωκοινοβουλίου, όντας το μοναδικό κόμμα της GUE/NGL στη σχετική λίστα (στοιχεία εδώ >, σελ. 4).

                                   

Και μετά λένε εμάς "γραμμιτζήδες" κύριε Σταθάκη μου...

----------------------------------------
Πηγη: Lenin Reloaded

----------------------------------------

σημ. του blog

Η GUE/NGL αποτελεί πρακτικά ένα συνονθύλευμα "αριστερών" απόψεων και τάσεων, όπου αναγκαστικά - θα σταθούμε και σ΄αυτό κάποια στιγμή - παίρνει μέρος και το ΚΚΕ.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα (πχ) το κοινό ψήφισμα του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος, των Σοσιαλιστών, των Φιλελευθέρων και των Πρασίνων όπου γίνεται λόγος για «κρατούμενους σε φυλακές της Κούβας σε απάνθρωπες συνθήκες», που χαρακτηρίζονται «ανεξάρτητοι δημοσιογράφοι, ειρηνικοί αντιφρονούντες και προασπιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων που ανήκουν στη δημοκρατική αντιπολίτευση, οι οποίοι στην πλειοψηφία τους συνδέονται με το σχέδιο Varela, ότι ορισμένοι εξ αυτών είναι σοβαρά άρρωστοι και πολλοί εξ αυτών είναι στενοί συγγενείς των "Κυριών στα Λευκά"».

Το απαράδεκτο αυτό ψήφισμα που εγκαλεί την Κούβα για «ανελευθερία» είναι λυπηρό ότι στηρίχτηκε με ψήφο υπέρ και από κάποια κόμματα υποτίθεται αριστερά, που συμμετέχουν στην Ευρωομάδα της "Αριστεράς" (GUE/NGL) με βουλευτές ΚΟΔΗΣΟ Γερμανίας (PDS) επίσης από Ολλανδία, Φινλανδία, Σουηδία (υποτίθεται αριστεροί) το υπερψήφισαν, το Γαλλικό ΚΚ διχοτομήθηκε (ένας ψήφισε κατά, δύο αποχή) ενώ ο ΣΥΝ(ριζα) διαμέσου προτίμησε την αποχή για να είναι συνεπής με την "πολυσυλλεκτικότητά" του το ΚΚΕ (φυσικά) καταψήφισε και έβγαλε ανακοίνωση καταγγελία αναγέροντας μεταξύ άλλων "...Η Ευρωκοινοβουλευτική Ομάδα του ΚΚΕ, αντιδρώντας τόσο στο κοινό ψήφισμα που υιοθέτησε το Ευρωκοινοβούλιο, όσο και στην απαράδεκτη θέση της GUE, σημείωσε χαρακτηριστικά στην αιτιολόγηση ψήφου της, στηρίζοντας όπως πάντα χωρίς όρους τη σοσιαλιστική Κούβα:

«Οι Ευρωβουλευτές του ΚΚΕ εκφράζουν την ολόπλευρη αλληλεγγύη και συμπαράσταση στον ηρωικό λαό της Κούβας και στην κυβέρνησή του.

Πάνω από 40 χρόνια, παρά την τρομοκρατία, τις επεμβάσεις, τον οικονομικό αποκλεισμό από τους ιμπεριαλιστές, η κουβανική επανάσταση είναι ζωντανή και ο σοσιαλισμός οικοδομείται παρά τις δύσκολες και αντίξοες συνθήκες.

Αποτελεί παράδειγμα και ασκεί μεγάλη επίδραση πρώτα απ' όλα στους λαούς της Λατινικής Αμερικής. Γι' αυτό και συναντά τη λυσσαλέα αντίδραση από τις ΗΠΑ και την ΕΕ και όλων των ειδών τους υπηρέτες της καπιταλιστικής βαρβαρότητας. Αυτό ακριβώς εκφράζει και το κοινό ψήφισμα των πολιτικών ομάδων στο Ευρωκοινοβούλιο, που ψηφίστηκε κατά πλειοψηφία στην Ολομέλεια του ΕΚ, στις 2/2/2006.

Προβάλλει υποκριτικά την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων ονομάζοντας πολιτικούς κρατούμενους έμμισθους πράκτορες της Αμερικανικής Πρεσβείας στην Αβάνα.

Υποστηρίζει αδρά χρηματοδοτούμενους ανθρώπους και οργανώσεις, οι οποίοι προσπαθούν να ανατρέψουν το σοσιαλισμό και να μετατρέψουν την Κούβα σε επαρχία των ΗΠΑ, παραδίδοντας στις πολυεθνικές τον φυσικό της πλούτο.

Αγνοεί προκλητικά το αμερικανικό εμπάργκο και τις επανειλημμένες αποφάσεις του ΟΗΕ για την άρση του, σιωπά για τους πέντε Κουβανούς πατριώτες που είναι άδικα φυλακισμένοι σε απάνθρωπες συνθήκες, προστατεύει έμμεσα το δολοφόνο Καρίλες, υπεύθυνο για τη δολοφονία 75 ανθρώπων, ο οποίος φιλοξενείται στις ΗΠΑ. Πρόκειται για ένα ψήφισμα made in USA, που αποδεικνύει πως η ΕΕ και οι ΗΠΑ έχουν την ίδια ιμπεριαλιστική πολιτική. Αποδεικνύει πως οι ουσιαστικές διαφορές ανάμεσα στα συντηρητικά και σοσιαλδημοκρατικά κόμματα είναι ανύπαρκτες μπροστά στην υπεράσπιση του καπιταλισμού.

Η Ευρωκοινοβουλευτική Ομάδα του ΚΚΕ καταψήφισε αυτό το κοινό ψήφισμα των πολιτικών ομάδων (Λαϊκό Κόμμα, Σοσιαλδημοκράτες, Πράσινοι, Φιλελεύθεροι και Ενωση για την Ευρώπη των Εθνών), καθώς και το ψήφισμα της GUE/NGL, το οποίο υιοθετεί την ιμπεριαλιστική προπαγάνδα για την Κούβα, δίνοντας "αριστερό άλλοθι" στη συκοφαντική επίθεση»....)

------------------------------

Επίσης πολύ πρόσφατα η σύμπλευση αστών και οπορτουνιστών στην άθλια φιέστα απονομής από τον Μάρτιν Σουλτς, πρόεδρο του Ευρωκοινοβουλίου, του «βραβείου Ζαχάρωφ» στον Γκιγιέρμο Φαρίνας, που αποδεδειγμένα συνδέεται με πολυπλόκαμους δεσμούς με τις ΗΠΑ, την ΕΕ, τις αστικές κυβερνήσεις των κρατών - μελών της και επιχειρηματικούς ομίλους, αποτελεί μέρος της κλιμάκωσης της αντικομμουνιστικής εκστρατείας της ΕΕ ενάντια στη σοσιαλιστική Κούβα

Το αντικομμουνιστικό παραλήρημα του Μάρτιν Σουλτς, κατά του κουβανικού λαού, επικροτήθηκε με την παρουσία των προέδρων και ευρωβουλευτών των πολιτικών κοινοβουλευτικών ομάδων του ευρωκοινοβουλίου - Λαϊκό Κόμμα, Σοσιαλδημοκράτες, Φιλελεύθεροι , Πράσινοι, Συντηρητικοί Μεταρρυθμιστές και της Gabi Zimmer προέδρου της GUE/NGL, - στελέχους του γερμανικού κόμματος «DIE LINKE» - σύμμαχο του ΣΥΡΙΖΑ - και βασική συνιστώσα του οπορτουνιστικού Κόμματος της Ευρωπαϊκής Αριστερός (ΚΕΑ) που συμμετείχε σε αυτή την άθλια φιέστα.

H ευρωκοινοβουλευτική ομάδα του ΚΚΕ κατήγγειλε την άθλια φιέστα που οργάνωσε το πολιτικό προσωπικό των μονοπωλίων στο Ευρωκοινοβούλιο, την απονομή του «βραβείου Ζαχάρωφ» στον Γκιγιέρμο Φαρίνας - φορέα της χυδαίας αντικομμουνιστικής εκστρατείας της ΕΕ - κατά της σοσιαλιστικής Κούβας και των κατακτήσεων του λαού της.

βλ εδώ >>

 

Η "επαλήθευση" του Μαρξισμού - Λενινισμού

Τα χρόνια που πέρασαν (κοντεύουμε πια τα 100...) από την ημέρα που η επίθεση στα Χειμερινά Ανάκτορα σφράγισε την πορεία της ανθρωπότητας, αν μη τι άλλο, απέδειξαν ένα πράγμα:

Ότι η ιστορία του εξανθρωπισμού του ανθρώπου, που κάποιοι "προφήτεψαν" το τέλος της, δεν έχει γραφτεί ακόμα. Ακόμα περισσότερο, αυτή η επέτειος, η επέτειος όλων των λαών, όλων όσοι δε σκύβουν το κεφάλι υπομένοντας την απόλυτη ή σχετική εξαθλίωσή τους, όλων όσοι δε βολεύονται στην ομοιομορφία της μιζέριας, αλλά συνεχίζουν τον αγώνα για την "εξίσωση προς τα πάνω", αποτελεί επέτειο επαλήθευσης της βασικής αλήθειας για το παρόν και το μέλλον: Ότι ο άνθρωπος, οι λαοί μπορούν να πάρουν την υπόθεση της ζωής τους στα χέρια τους.

Αν οι αστικές επαναστάσεις του 1648 στην Αγγλία και του 1789 στη Γαλλία - οι επαναστάσεις πανευρωπαϊκής κλίμακας, όπως έλεγε ο Μαρξ -απέδειξαν ότι τα κοινωνικά καθεστώτα δεν μπορούν παρά να ακολουθούν και να προσαρμόζονται στους υλικούς όρους παραγωγής, πάνω στους οποίους στηρίζονται, η Οχτωβριανή Επανάσταση απέδειξε ότι οι παραγωγοί και πρωτομάστορες της προόδου, η κινητήρια δύναμη της κοινωνικής εξέλιξης, οι άνθρωποι της δουλιάς και του μόχθου δεν μπορούν να ξεφύγουν από την ιστορική αποστολή τους:

Να μετατραπούν από τη σιωπηλή πλειοψηφία των εκμεταλλευόμενων, στην πλειοψηφία των εξουσιαστών, που θα κρατήσει την εξουσία όσο χρόνο χρειάζεται για την κατάργηση κάθε εξουσίας και κάθε εκμετάλλευσης.

Η νίκη του Οχτώβρη, η νίκη που έδειξε ότι η "έφοδος στον ουρανό", που προετοίμασε η Παρισινή Κομμούνα, δεν ήταν μια ουτοπία, αλλά μια αδήριτη, νομοτελειακή κοινωνική αναγκαιότητα, είναι η επαλήθευση της κοσμοθεωρίας του Μαρξισμού - Λενινισμού.

Αυτή την πραγματικότητα θέλουν να την ξεχνούν, να την αποσιωπούν και να τη διαστρεβλώνουν όσοι δεν έχουν πάψει να τρέμουν το "φάντασμα του κομμουνισμού". Προσπαθούν να ξορκίσουν το φόβο τους και να παρατείνουν την κυριαρχία τους, να προφυλάξουν τα θησαυροφυλάκιά τους, με όπλο, εκτός από τα κανόνια τους, τους μηχανισμούς μαζικής πλύσης εγκεφάλου, λέγοντας ότι ο σοσιαλισμός είτε ήταν μια παρένθεση, είτε ήταν μια αποτυχία, είτε ήταν ένα λάθος, ακόμα ακόμα ότι ήταν ένα έγκλημα. Αυτά λένε οι εγκληματίες και τα φερέφωνά τους.

Ο Μαρξισμός - Λενινισμός όμως επαληθεύτηκε, σε πείσμα εκείνων που εφευρίσκουν την επαλήθευση για τη δήθεν ελευθερία, τη δήθεν δημοκρατία, τη δήθεν ανθρωπιά της αστικής κοινωνίας τους στο ψέμα και την καταπίεση. Ο Μαρξισμός - Λενινισμός επαληθεύτηκε όχι μόνο γιατί η προωθητική δύναμη της θεωρίας του έγινε υλική δύναμη μέσα από τη δράση των εργατών, των αγροτών, της νεολαίας και νίκησε, αλλά - όσο κι αν φαίνεται οξύμωρο - επαληθεύτηκε μέσα και από τα ζιγκ ζαγκ της ιστορίας, που σήμερα αποτυπώνονται στον όρο "πρώην" σοσιαλιστικές χώρες.

Τι επαλήθευσε η Οχτωβριανή Επανάσταση; Επαλήθευσε ότι όσο θα προχωρά η ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων χωρίς την ποιοτική αλλαγή των παραγωγικών σχέσεων, τόσο θα διευρύνεται η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Επαλήθευσε ότι όσο η κατοχή των μέσων παραγωγής θα ανήκει στα χέρια μιας μικρής μειοψηφίας, τότε όλο και περισσότερο θα απομακρύνεται η τεράστια κοινωνική πλειοψηφία από την απόλαυση των προϊόντων και του πλούτου που η ίδια παράγει. Επαλήθευσε πως είναι αυταπάτη να περιμένει κανείς ότι μέσα από τις ανούσιες μεταρρυθμίσεις και από τα ψίχουλα που πετούν οι σφετεριστές του κοινωνικού πλούτου στους σύγχρονους δούλους των εργοστασίων τους θα αμβλυνθεί το χάσμα ανάμεσα στο τι έχουν ανάγκη οι λαοί, ανάμεσα στο τι δημιουργούν με τα χέρια και το μυαλό τους και στο τι καρπώνονται. Επαλήθευσε ότι το ποιοτικό άλμα από τον κόσμο του χτες, στον κόσμο του αύριο, δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς καθημερινό αγώνα, χωρίς την κατοχύρωση των προηγούμενων μικρών ή μεγαλύτερων κατακτήσεων. Επαλήθευσε ότι η κοινωνική απογοήτευση, η δυσφορία, ακόμα και η αγωνιστική διεκδίκηση δεν μπορούν να φέρουν την οριστική λύση των κοινωνικών προβλημάτων παρά μόνο μέσα από τη μετατροπή των κοινωνικών αγώνων σε πολιτικούς αγώνες. Μέσα από την ανύψωση της κοινωνικής συστράτευσης της εργατικής τάξης και των συμμάχων της σε πολιτική συστράτευση, με πρωτοπορία το κόμμα της εργατικής τάξης, που θα διεξάγει ταξική πάλη στηριγμένο στα λαϊκά στρώματα, θα διδάσκει και θα διδάσκεται από αυτά, θα σπρώχνει και θα σπρώχνεται, στο δρόμο της Επανάστασης. Επαλήθευσε η Οχτωβριανή Επανάσταση πως όχι μόνο τίποτα δεν πάει χαμένο, αλλά και πως η αλληλεγγύη, η συναδέλφωση, η συλλογικότητα, όταν έρχονται αντιμέτωπες με τον ατομικισμό, την αδιαφορία, την καταπίεση και τον αυταρχισμό, κερδίζουν. Επαλήθευσε ότι τα ανθρώπινα χέρια δεν έχουν προορισμό να σμίγουν όταν ανταλλάσσουν χρήμα, ομόλογα, γραμμάτια και ρέπος, αλλά όταν οι άνθρωποι αλληλοστηρίζονται, αλληλοσέβονται, αγκαλιάζονται.

Όμως η αξία του Μαρξισμού - Λενινισμού, η αξία της Οχτωβριανής Επανάστασης, η ανωτερότητα του σοσιαλισμού, δεν επαληθεύεται μόνο μέσα από την ύπαρξη και την 96χρονη πορεία του, αλλά δυστυχώς και μέσα από τη σημερινή υποχώρησή του.

Η αναγκαιότητα και το μεγαλείο του επαληθεύεται και μέσα από την ήττα του.

 

https://www.youtube.com/watch?v=pk-xW8_lWUA

Πρωτομαγιά 1938 Κόκκινη Πλατεία Военный парад 1 Мая 1938 года

Η νίκη της Οχτωβριανής Επανάστασης οδήγησε στο τέλος ενός μακάβριου πολέμου, του Α Παγκοσμίου, και στη συντριβή του χιτλεροφασισμού στον Β Παγκόσμιο, ανοίγοντας το δρόμο στην ειρήνη. Η ήττα του σοσιαλισμού συμβαδίζει με τη μετατροπή του πολέμου σε "όπλο" μαζικής πλέον χρήσης και πρωτόγονης αγριότητας από τον ιμπεριαλισμό για την κατοχύρωση των κεφαλαιοκρατών στον Περσικό Κόλπο, στα Βαλκάνια, στη Σομαλία, στο Κουρδιστάν, στην Τσετσενία, στο Αφγανιστάν, στο Ιράκ, στη Λιβύη, στην Αίγυπτο, στη Συρία...

Η νίκη του σοσιαλισμού συνέβαλε για την αποτίναξη του αποικιοκρατικού ζυγού σε πάνω από 100 χώρες από το 1917 και μετά. Η ήττα του μετέτρεψε τον ΟΗΕ σε πειθήνιο όργανο του ΝΑΤΟ, έφερε τις χώρες της Μέσης Ανατολής, του Τρίτου Κόσμου, της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης, στο προαύλιο του Λευκού Οίκου να εκλιπαρούν τη συμπόνια της "Νέας Τάξης Πραγμάτων" των "success story" των μημονίων. Έφερε στην Ελλάδα σε νέες εποχές Πιουριφόι, με εθελόδουλα "ευχαριστώ" προς τις ΗΠΑ και την ΕΕ, με σφαγιασμό κοινωνικών και εργατικών δικαιωμάτων

Η νίκη του σοσιαλισμού οδήγησε στο οχτάωρο, στην κοινωνική ασφάλιση, στο κράτος - πρόνοιας, στο σπάσιμο των στεγανών της μόρφωσης, στην αποφυλάκιση των δημιουργημάτων του πολιτισμού από τους τέσσερις τοίχους της "υψηλής κοινωνίας".

Η ήττα του σοσιαλισμού έφερε με ξέφρενους ρυθμούς την επίθεση ενάντια στα εργατικά δικαιώματα, έριξε στο περιθώριο, στην ανεργία, στην ανασφάλεια όλο και περισσότερα κοινωνικά στρώματα, με πρώτο θύμα τη νεολαία, έλυσε τα χέρια στους αρχιτέκτονες ενός νέου Μεσαίωνα όπως τον επιβάλλουν τα Μάαστριχτ και οι Λισσαβόνες, μετέτρεψε τις πολυεθνικές σε αδυσώπητους στραγγαλιστές της παιδείας, της υγείας, της ανεξάρτητης πορείας και παραγωγικής ανάπτυξης των κρατών. Και όλα αυτά στο όνομα του κέρδους και της ευημερίας των ιδιωτών.

Καταβαράθρωσε, τη Ρωσία στην πτώση της παραγωγής και του επιπέδου ζωής, στην ανεργία, στην εγκληματικότητα (αυτή την τελευταία τη δεκαπλασίασε)... έσπειρε εμφύλιες διαμάχες, οδήγησε για πρώτη φορά μετά τον πόλεμο τον αριθμό των γεννήσεων κάτω από τον αριθμό των θανάτων, έβγαλε (μόνο στη Μόσχα...) 50.000 και πλέον παιδιά ηλικίας 6-12 χρόνων στη ζητιανιά και την πορνεία, έκανε τους επιστήμονες ζήτουλες ενός ξεροκόμματου στην Ευρώπη της "ευημερίας", έβγαλε από τον τάφο του το φασιστικό τέρας.

Ομως η νίκη της Οχτωβριανής Επανάστασης δεν ήταν μόνο η επαλήθευση του Μαρξισμού - Λενινισμού, μέσα από την απόδειξη της ανωτερότητας του σχεδιασμένου τρόπου παραγωγής, μέσα από την προωθητική συμβολή της στην ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων, την κατακόρυφη ανύψωση του επιπέδου διαβίωσης, την κατάργηση του αναλφαβητισμού και την παροχή στους πάντες του δικαιώματος να γνωρίζουν την επιστήμη, την Τέχνη και τον πολιτισμό.

Δεν επαλήθευσε το Μαρξισμό - Λενινισμό μόνο σε ό,τι αφορά την προετοιμασία και επικράτηση της Επανάστασης, αλλά τον επαλήθευσε και όσον αφορά την οικοδόμηση του σοσιαλισμού.

Ναι, η νίκη και η ήττα του σοσιαλισμού επαλήθευσαν ότι όταν ο Μαρξισμός δεν αποτελεί εργαλείο σκέψης και δράσης, όταν η παρέκκλιση από τις σταθερές του κρύβεται πίσω από τσιτάτα αυτοϊκανοποίησης, τότε δε μένουν με σταυρωμένα χέρια όσοι τον πολεμούν, μέσα και έξω.

Όταν παραβιάζεται η αρχή στον καθένα ανάλογα με την προσφορά του, όταν η εργατική τάξη δε βλέπει στο κόμμα το φύλακα και εντολοδόχο της εξουσίας της, αλλά τον αποσπασμένο από τα συμφέροντά της κρατικό ιθύνοντα, όταν η εγρήγορση διαφύλαξης των κατακτήσεων από όσους τις επιβουλεύονται και συνέχισης της προόδου δίνει τη θέση της στην παθητικοποίηση, ως συνέπεια της ρουτίνας και της αδιαφορίας, τότε ο σοσιαλισμός δεν μπορεί να προχωρήσει.

Δεν μπορεί να αντεπεξέλθει στη διαρκή και αδυσώπητη πάλη που τον υποχρεώνει ο ιμπεριαλισμός.

Σήμερα, 96 χρόνια μετά, η επικαιρότητα και η αναγκαιότητα των όσων απέδειξε η Οχτωβριανή Επανάσταση προβάλλουν κάθε μέρα και κάθε στιγμή. Ακόμα κι αν εμείς κουραστούμε, ακόμα κι αν με ελαφρότητα επαναπαυθούμε, ακόμα κι αν κάποιοι λυγίσουν, θα είναι η ίδια η ζωή που θα τροφοδοτεί και θα γεννά τις αιτίες και τους πρωταγωνιστές της Επανάστασης.

Το ΚΚΕ είναι πρώτο ανάμεσα σε αυτούς τους πρωταγωνιστές.

Αλλωστε "δεν οδηγούμαστε από την πλειοψηφία στην επαναστατική τακτική - όπως έλεγε η Λούξεμπουργκ - αλλά  η επαναστατική τακτική οδηγεί στην πλειοψηφία".

Γι' αυτό και η Οχτωβριανή Επανάσταση θα συνεχίσει να αποτελεί φωτεινό ορόσημο του μέλλοντος, απόδειξη ότι ο καπιταλισμός δεν είναι ανίκητος όπως θέλουν να τον εμφανίζουν.

Ο Οχτώβρης θα είναι ο οδηγός και σύμβουλος όχι μόνο της νίκης, αλλά και της οριστικής επικράτησης του σοσιαλισμού ως την κομμουνιστική κοινωνία. Γι' αυτό, όπως ο Μαρξ διακήρυξε μετά την ήττα των ταξικών αγώνων στη Γαλλία το 1848, έτσι και μεις, απαντάμε:

"Πέθανε η Επανάσταση. Ζήτω η Επανάσταση".

ΠΑΜΕ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ: ΤΙ ΚΙΝΗΜΑ ΕΧΟΥΜΕ ΑΝΑΓΚΗ ΣΗΜΕΡΑ

ΑΞΙΟΠΟΙΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΕΙΡΑ ΜΑΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΠΟΥ ΔΩΣΑΜΕ

ΒΓΑΖΟΥΜΕ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΟ ΤΙ ΑΓΩΝΕΣ ΚΑΙ

ΤΙ ΚΙΝΗΜΑ ΕΧΟΥΜΕ ΑΝΑΓΚΗ ΣΗΜΕΡΑ

Συναδέλφισσες, Συνάδελφοι

Ένας κύκλος σημαντικών απεργιακών, αγωνιστικών κινητοποιήσεων στο κλάδο μας ολοκληρώθηκε. Ο κύκλος αυτός προσφέρει πείρα, δίνει τη δυνατότητα να βγουν πολύτιμα συμπεράσματα για το τι αγώνες και τι κίνημα έχουμε ανάγκη σήμερα.

Τα προβλήματα το επόμενο διάστημα στη ζωή μας και στο σχολείο θα οξυνθούν, η επίθεση πλουτοκρατίας-κυβέρνησης-Ε.Ε. θα δυναμώσει, έρχονται νέα μέτρα. Η ανασύνταξη του κινήματος, η οργάνωση σχεδιασμένων και σωστά προσανατολισμένων αγώνων αποτελούν μονόδρομο για να αποκρούσουμε την επίθεση, για να ανοίξουμε το δρόμο για μια ζωή με δικαιώματα για μας και τα παιδιά μας, για φιλολαϊκή διέξοδο από την κρίση.

Το ΠΑΜΕ Εκπαιδευτικών απευθύνεται στους συναδέλφους με τα συμπεράσματα που προκύπτουν από τις τελευταίες εξελίξεις. Καλούμαστε στις Γενικές Συνελεύσεις, στα σχολεία να συζητήσουμε και να αποτιμήσουμε συλλογικά αυτή την φάση των κινητοποιήσεων, να βγάλουμε συμπεράσματα, να προετοιμάσουμε έγκαιρα την συνέχεια της πάλης.

1. Αποτελεί κατά την γνώμη μας θετική παρακαταθήκη το γεγονός ότι χιλιάδες εκπαιδευτικοί πήραν μέρος στην απεργία, στις Γενικές Συνελεύσεις, στα συλλαλητήρια, στη συζήτηση για την οργάνωση, για το περιεχόμενο και τον προσανατολισμό των πρόσφατων κινητοποιήσεων.

Εκφράστηκε καθαρά η εναντίωση στη βάρβαρη πολιτική της συγκυβέρνησης, που συντρίβει ζωές και δικαιώματα. «Σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι» αποτέλεσαν οι χιλιάδες απολύσεις συναδέλφων από τα ΕΠΑΛ-ΕΠΑΣ, η γενικευμένη εργασιακή ανασφάλεια, η γενικευμένη εφαρμογή της κινητικότητας, που υλοποιείται ήδη με τις υποχρεωτικές μετακινήσεις εκπαιδευτικών στην Πρωτοβάθμια και στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση. Ο νόμος για το Λύκειο, που αποτελεί νέα αντιδραστική τομή στην εκπαίδευση και θα έχει σαν αποτέλεσμα να πεταχτούν χιλιάδες φτωχόπαιδα στην ψευτοκατάρτιση κι έκτος σχολείου, κάνει φανερό ότι η κατάσταση στο σχολείο θα χειροτερεύει. Ο νέος νόμος για το Λύκειο συνοδεύει την ανεργία και την ανασφάλεια της νέας γενιάς, τις ανατροπές στις εργασιακές σχέσεις, το τσακισμένο μεροκάματο, την ανέχεια που ζει ο λαό μας.

2. Οι βάρβαρες ανατροπές στις εργασιακές σχέσεις των εκπαιδευτικών (κατάργηση μονιμότητας, κινητικότητα, απολύσεις) αποτελούν αναπόσπαστη πλευρά του «νέου σχολείου. Είναι η στρατηγική της Ε.Ε. και των επιχειρηματικών ομίλων στην εκπαίδευση. Αυτή η στρατηγική φέρνει τις απολύσεις, που δε θα σταματήσουν εδώ, είχαν δρομολογηθεί πολύ πριν από την κρίση και τα Μνημόνια.

Δεν είναι αποτέλεσμα απλά του Μνημονίου όπως σκόπιμα στηρίζουν οι πλειοψηφικές ηγεσίες σε ΔΟΕ και ΟΛΜΕ.

Οι αντιδραστικές αλλαγές στην Εκπαίδευση απορρέουν από τις αντιδραστικές εξελίξεις στην καπιταλιστική οικονομία, συνδέονται με το τι εργατικό δυναμικό, σε ποιους τομείς και με ποιους όρους έχουν ανάγκη οι βιομήχανοι, οι μεγαλέμποροι, οι εφοπλιστές, οι τραπεζίτες για να μεγαλώσουν την κερδοφορία τους, να ανταπεξέλθουν στον ανελέητο ανταγωνισμό.

Στις συνθήκες της καπιταλιστικής κρίσης, δε «διαλύεται» το σχολείο, όπως λένε γενικά, αλλά προσαρμόζεται από το νηπιαγωγείο μέχρι το Λύκειο βίαια, στις ανάγκες των επιχειρηματικών ομίλων για φτηνό και ευέλικτο εργατικό δυναμικό και γίνεται δραματικά ταξικό για τα παιδιά της λαϊκής οικογένειας, για τους ίδιους τους εκπαιδευτικούς.

Είναι μέτρα που έχουν υλοποιηθεί σε όλες τις χώρες της Ε.Ε., με ή χωρίς Μνημόνια, εδώ και χρόνια.

Οι ανατροπές των εργασιακών σχέσεων των εκπαιδευτικών, τα νέα αναλυτικά προγράμματα και βιβλία με βάση τις δεξιότητες και την διαθεματικότητα, η αυτοαξιολόγηση και η «αυτονομία» της σχολικής μονάδας, οι συμπτύξεις και οι καταργήσεις σχολείων, η αξιολόγηση των εκπαιδευτικών είναι εδώ και χρόνια σε εξέλιξη και σήμερα στην κρίση έρχονται με αποφασιστικότητα στην ημερήσια διάταξη.

3. Είναι αυτή η στρατηγική που υπηρετούν με συνέπεια και συνέχεια οι κυβερνήσεις ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, αυτή τη στρατηγική με διάφορες διαχειριστικές παραλλαγές στήριξε και στηρίζει ο ΣΥΡΙΖΑ, στο όνομα της Ε.Ε.

Αυτή τη στρατηγική διαχρονικά αποσιώπησαν και μέσα στον απεργιακό αγώνα, οι συνδικαλιστικές πλειοψηφίες σε ΔΟΕ και ΟΛΜΕ.

Είναι οι ίδιες δυνάμεις που συσκοτίζουν τον καπιταλιστικό χαρακτήρα της κρίσης, προβάλλουν τα Μνημόνια και την νεοφιλελεύθερη διαχείριση σαν την πηγή των δεινών, αποθεώνουν τα εκπαιδευτικά μοντέλα πρώτα της Δανίας, μετά της Ιρλανδίας και σήμερα της Φιλανδίας (όπου μόλις το 50% των εκπαιδευτικών είναι μόνιμοι), έβαλαν πλάτη, στα νέα βιβλία, στο νέο ρόλο των στελεχών εκπαίδευσης και στα ευρωπαϊκά προγράμματα.

4. Όσο το κίνημα θα αγανακτεί μόνο για τις καταστροφικές συνέπειες κι όχι για την πολιτική που τις γεννά και όσο η αντιδραστική στρατηγική κεφαλαίου-κυβέρνησης-Ε.Ε. δε θα μπαίνει στο επίκεντρο της οργάνωσης της πάλης, τόσο θα μένει εγκλωβισμένο στην ψευδεπίγραφη αντιπαράθεση κυβερνήσεων και κυβερνητικού συνδικαλισμού, παλιού και νέου. Δε θα είναι σε θέση να αναμετρηθεί με την επίθεση που δέχεται, θα παραμένει μακριά από τους φυσικούς του συμμάχους, μαθητές, γονείς, το λαό μας που βλέπει τη μόρφωση και την ζωή των παιδιών του να τσακίζεται. Θα δυναμώνουν οι αυταπάτες ότι με εναλλαγές κυβερνήσεων του παλιού δικομματισμού και του νέου διπολισμού, με κάπως διαφορετική διαχείριση, χωρίς σύγκρουση με την Ε.Ε. και τα μονοπώλια, μπορούν να δοθούν λύσεις στα προβλήματα, να σταματήσουν οι απολύσεις, να «μετριαστεί» ο ταξικός χαρακτήρας του σχολείου. Όμως, το δρόμο αυτό το κίνημα στον κλάδο μας τον περπάτησε για χρόνια και το αποτέλεσμα ήταν να είμαστε σήμερα με την πλάτη στον τοίχο!

Τις αγωνιστικές διαθέσεις που εκφραστήκαν σε αυτό τον απεργιακό κύκλο οι δυνάμεις ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ως πλειοψηφία στην ΟΛΜΕ, και ΔΑΚΕ-ΠΑΣΚΕ, ως πλειοψηφία στη ΔΟΕ, δεν μπόρεσαν, ούτε μπορούσαν να τις προσανατολίσουν σωστά, να τις στηρίξουν ουσιαστικά και πρακτικά, να οργανώσουν τους απαραίτητους ελιγμούς, όπως και τις απαραίτητες συμμαχίες, ώστε να αποκτήσει ο αγώνας αντοχή.

Είναι εκείνες οι δυνάμεις που για χρόνια συγκροτούσαν από κοινού πλειοψηφία στην ΟΛΜΕ κι έχουν αποσπάσει τα συγχαρητήρια των κυβερνήσεων, για τη βοήθεια που έδωσαν να υλοποιηθούν στην πράξη, μέσα στο σχολείο, οι αντιδραστικές αναδιαρθρώσεις (ευρωπαϊκά προγράμματα, ΖΕΠ, αξιολόγηση κ.α.).

5. Η ένταση της επίθεσης γέννησε και θα ξαναγεννήσει αγωνιστικές διαθέσεις, ξεσπάσματα. Ο κλάδος πρέπει χωρίς να χάνει χρόνο να προετοιμαστεί από τα κάτω, μέσα στους χώρους δουλειάς, στις ΕΛΜΕ και στους ΣΥΛΛΟΓΟΥΣ, δείχνοντας τον ένοχο και τις αιτίες που φτάσαμε έως εδώ, τη διέξοδο που ικανοποιεί τις λαϊκές ανάγκες. Η αντοχή ενός μακρόχρονου αγώνα που έχουμε μπροστά μας απαιτεί καθαρή γραμμή αντιπαράθεσης με το σύνολο της αντιλαϊκής πολιτικής, με την στρατηγική κεφαλαίου-Ε.Ε. και έχει σαν προϋπόθεση το δυνάμωμα της λαϊκή συμμαχίας, τη δραστήρια και ενεργητική συμμετοχή όλων μας.

Έχουμε σήμερα και την πείρα και το υλικό να την οικοδομήσουμε!

Μέσα στην πάλη μαζί με τους γονείς, την εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα, μαζί με τους μαθητές μας για το σχολείο και τη ζωή των αναγκών μας!

6. Είναι καιρός να μιλήσουμε καθαρά για τις ευθύνες της ηγεσίας της ΟΛΜΕ (ΣΥΝΕΚ-ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ) που είχε την ευθύνη του πρόσφατου αγώνα.

·  Οι δυνάμεις των ΣΥΝΕΚ και των ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΩΝ (που έχουν εξελιχθεί σε συνιστώσα και άλλοθι του ΣΥΡΙΖΑ) επέλεξαν στόχους και μορφές πάλης με κριτήριο, όχι πώς θα γίνουν αποτελεσματικοί οι αγώνες μας, πώς θα πάνε ένα βήμα μπροστά τα αιτήματά μας, αλλά πώς θα συνδράμουν τις επιδιώξεις του ΣΥΡΙΖΑ για να μεγαλώσουν τα εκλογικά του ποσοστά και να γίνει «χαλίφης στη θέση του χαλίφη».

·  Πολιτικοποίηση της πάλης, που δίνει διέξοδο και δύναμη στον αγώνα, είναι να πάρει δρόμο η κυβέρνηση και μαζί της η πλουτοκρατία που έχει την εξουσία και την οικονομία στα χέρια της. Απαιτεί την ανασύνταξη του κινήματος, με την είσοδο της μεγάλης πλειοψηφίας των εργαζομένων στην οργάνωση και στο περιεχόμενο της πάλης, την αποκαθήλωση του κυβερνητικού συνδικαλισμού από τους κόλπους του, τον διαχωρισμό του από τα διοικητικά-κρατικά στελέχη της εκπαίδευσης, που θέλουν το κίνημα στήριγμα της μίας ή της άλλης κυβέρνησης! Κι από αυτή την άποψη θέλουμε να το επαναλάβουμε: το αίτημα να φύγει η κυβέρνηση από μόνο του δεν είναι πολιτικοποίηση της πάλης μας. Τόσα χρόνια με αυτό το σύνθημα κινούνται οι συνδικαλιστικές ηγεσίες στο κλάδο μας. Κυβερνήσεις βεβαίως άλλαξαν πολλές, αλλά η αντιλαϊκή πολιτική είναι πάντα εδώ!

·  Οργάνωσαν τον αγώνα αφήνοντας στην άκρη τις προϋποθέσεις επιτυχίας του. Επέλεξαν να κάνουμε στα τυφλά μία απεργία διαρκείας, από μόνοι μας χωρίς να διασφαλίζεται κοινός βηματισμός με άλλους κλάδους, ούτε καν των δυο εκπαιδευτικών ομοσπονδιών! Ξεκίνησαν έναν αγώνα λέγοντας στους άλλους κλάδους και στο υπόλοιπο κίνημα «αν θέλετε ακολουθήστε»! Επέλεξαν μία παρατεταμένη απεργιακή κινητοποίηση γνωρίζοντας παράλληλα ότι η πλειοψηφία του κλάδου ούτε είχε προετοιμαστεί, ούτε είχε αντοχή για μια τέτοια σύγκρουση. Κι οι ευθύνες είναι δικές τους κι όχι των συναδέλφων που έδειξαν σε σημαντικό βαθμό διάθεση για αγώνα.

·  Σε αυτό τον αγώνα δοκιμάστηκαν και κριθήκαν προτάσεις, θέσεις κι οι επιδιώξεις όλων των δυνάμεων και παρατάξεων για το κίνημα. Μπορούν να βγουν συνεπώς τώρα συμπεράσματα! Καλούμε λοιπόν τους συναδέλφους να αναλογιστούν στα εξής: στη διάρκεια της απεργίας έκαναν την εμφάνιση τους επικίνδυνα, διαλυτικά και εκφυλιστικά φαινόμενα για το κίνημα. Πρωτοστάτησαν σε αυτά οι δυνάμεις ΣΥΝΕΚ - ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΩΝ.

Συνδικαλιστές ΣΥΝΕΚ - ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΩΝ πρόβαλλαν επίσημα το εξής : "ανεξάρτητα από τα ποσοστά συμμετοχής στην απεργία, δεν έχουν σημασία τα ποσοστά συμμετοχής στην απεργία, δεν είμαστε καταμετρητές ποσοστών, το θέμα είναι πολιτικό, συνεχίζουμε με απεργία διαρκείας, με τη μορφή των 5νθήμερων επαναλαμβανόμενων"!

Ίδια ανεύθυνη και επικίνδυνη εικόνα από τις ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ και στην Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση. Παρότι στις Γενικές Συνελεύσεις η πρότασή τους για απεργία διαρκείας απορρίφθηκε ή δεν υιοθετήθηκε πάνω από το 80% των σωματείων, επιμένουν να ζητάνε στο Δ.Σ. της ΔΟΕ την κήρυξη 5μερης απεργίας! Απεργία δηλαδή στα χαρτιά! Αυτή η στάση είναι και ανεύθυνη και επικίνδυνη για το κίνημα. Διαπαιδαγωγεί στην απεργοσπασία, καλλιεργεί τον εκφυλισμό.

Να αναρωτηθεί ακόμη κάθε συνάδελφος γιατί αυτές οι δυνάμεις που τραβούσαν από τα μαλλιά την απεργία διαρκείας, είναι και αυτοί που έφταναν να παροτρύνουν ακόμα και σε απεργοσπασία, ειδικά στα σχολεία που ήταν σε κατάληψη από τους μαθητές. Είναι τυχαίο τάχα που ο εκπρόσωπος των ΣΥΝΕΚ στο Δ.Σ. της ΟΛΜΕ, δύο φορές, (τόσο στο Δ.Σ. της ΟΛΜΕ, όσο και στη Γ.Σ. Προέδρων στις 20/9/2013) δήλωνε ότι, το ζήτημα αν θα δηλώσουν απεργία οι εκπαιδευτικοί στα σχολεία που υπήρχε κατάληψη, αποτελεί ειδικό ζήτημα που «θα εξεταστεί όταν έρθει η ώρα»; Απέφευγε δηλαδή συνειδητά να πει το αυτονόητο: ότι όταν υπάρχει απεργία, οι εκπαιδευτικοί δηλώνουν ΑΠΕΡΓΟΙ, ανεξάρτητα από τι κάνουν οι μαθητές μας, οι οποίοι καλά κάνουν και οργανώνονται και αγωνίζονται!

Το ΠΑΜΕ δεν ισχυρίζεται ποτέ ότι επιτυχημένοι αγώνες είναι μόνο αυτοί που σου «αφήνουν κάτι στο χέρι»! Υπάρχουν αγώνες που σε κάνουν πιο δυνατό, δημιουργούν μια πιο στέρεη προοπτική, ώστε να δώσεις τις επόμενες μάχες από καλύτερη θέση, βάζουν θεμέλια στην ανασύνταξη του κινήματος. Στον αγώνα του κλάδου μας αυτή η συντεταγμένη πορεία δυστυχώς δεν καταχτήθηκε και την ευθύνη την έχει η ηγεσία του κλάδου που σε αυτή τη φάση τον καθοδήγησε.

7. Το ΠΑΜΕ από την πρώτη στιγμή μίλησε καθαρά. Έδωσε όλες του τις δυνάμεις για την επιτυχία της απεργίας, αντιπάλεψε την ύπουλη κυβερνητική προπαγάνδα και τους σχεδιασμούς του ΣΥΡΙΖΑ, που θέλει το κίνημα μέχρι εκεί που υπηρετεί το στόχο του για την κυβερνητική εναλλαγή. Έκανε ό, τι περνάει από το χέρι του για να προσανατολιστούν οι αγώνες στην καρδιά της αντιλαϊκής πολιτικής κυβέρνησης-Ε.Ε.-πλουτοκρατίας. Αυτή είναι και η αιτία που οι δυνάμεις των ΣΥΝΕΚ και των ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΩΝ ξεδίπλωσαν ένα βρώμικο, ανήθικο πόλεμο ενάντια στις δυνάμεις του ΠΑΜΕ, λέγοντας τάχα ότι το «ΠΑΜΕ δεν θέλει αγώνες», ότι «το ΠΑΜΕ, από κοινού με τη ΔΑΚΕ και την ΠΑΣΚ, δεν θέλει να πέσει η κυβέρνηση (!)». Ο λόγος είναι ότι το ΠΑΜΕ τους αποκαλύπτει, μπαίνει εμπόδιο στα σχέδιά τους να λειτουργήσει το κίνημα σαν δεκανίκι της επόμενης «μια από τα ίδια» κυβέρνησης. Μπαίνει εμπόδιο στη νεκρανάσταση του νέου κυβερνητικού συνδικαλισμού, που βάζει πλάτη στη στρατηγική του κεφαλαίου, των ιδιωτικοποιήσεων, του τσακίσματος του κινήματος.

8. Καλούμε τους συναδέλφους να ξανασκεφτούν, να κρίνουν και πάλι την πρόταση που είχε καταθέσει το ΠΑΜΕ ως προς το περιεχόμενο και τη μορφή κλιμάκωσης της πάλης. Λέγαμε και επιμένουμε: έχουμε ανάγκη από αγώνα σχεδιασμένο, οργανωμένο, παρατεταμένο, που θα μπορεί να αξιοποιεί όλες τις μορφές πάλης και τις εναλλαγές της. Καμιά μορφή πάλης δεν αποκλείουμε, αρκεί οι ίδιοι οι συνάδελφοι να συζητούν, να αποφασίζουν, να παίρνουν την υπόθεση της οργάνωσης και της κλιμάκωσης του αγώνα στα χέρια τους, παίρνοντας υπόψη τη συμμετοχή στην απεργία και τις Γενικές Συνελεύσεις, την κοινή δράση και τη συμμαχία με τους άλλους κλάδους, τη συμπόρευση και τον κοινό αγώνα με γονείς και μαθητές.

Είναι επικίνδυνη - κι έχει κάνει ζημιά - η άποψη που καλλιεργούν χρόνια οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ και των ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΩΝ, πως η μόνη αποτελεσματική μορφή πάλης που μπορεί να «αναγκάσει την κυβέρνηση να κάνει πίσω» είναι οι συνεχείς απεργίες διαρκείας! Η λογική αυτή είναι αδιέξοδη, εγκλωβίζει και υποβαθμίζει τη σημασία που έχει για έναν αγώνα το περιεχόμενο της πάλης, η τακτική συσπείρωσης και συνειδητοποίησης δυνάμεων, ώστε να έχει νικηφόρα προοπτική ένας αγώνας.

9. Απέναντί μας, έχουμε κυβέρνηση-Ε.Ε.-πλουτοκρατία, έναν αντίπαλο ισχυρό και αδίστακτο. Έχει σχέδιο και στόχο να τσακίσει το κίνημα. Αυτός ο πόλεμος, για να είναι νικηφόρος απαιτεί ρήξη με την στρατηγική των μονοπωλίων και το πολιτικό τους προσωπικό. Να κάνει κουμάντο ο λαός στον πλούτο που παράγει, για να σχεδιάσει την οικονομία και το σχολείο που έχει σήμερα ανάγκη.

ΤΕΤΟΙΟ ΚΙΝΗΜΑ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΣΗΜΕΡΑ!

Δεν μπορούμε να εμπιστευθούμε την οργάνωση και την τύχη του αγώνα μας στον παλιό και το νέο κυβερνητικό συνδικαλισμό.

Καλούμε κάθε καλοπροαίρετο συνάδελφο και συναδέλφισσα να σκεφτεί, να προβληματιστεί για τα παραπάνω, να πάρει θέση στην οργάνωση της πάλης.

Οι πρόσφατοι αγώνες μπορούν και πρέπει να γίνουν αφετηρία πραγματικής αντεπίθεσης.

Είναι στο χέρι μας να αλλάξουμε τα πράγματα.

Η αλλαγή συσχετισμών, η ενίσχυση του αγωνιστικού, ταξικού προσανατολισμού του κινήματος, η ισχυροποίηση των προτάσεων και των θέσεων του ΠΑΜΕ στις ΕΛΜΕ και τους ΣΥΛΛΟΓΟΥΣ αποτελούν απάντηση κι ελπίδα, για την ανασύνταξη και την οργάνωση της λαϊκής αντεπίθεσης!

ΒΓΑΖΟΥΜΕ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ, ΑΞΙΟΠΟΙΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΕΙΡΑ

ΚΛΙΜΑΚΩΝΟΥΜΕ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΜΑΣ!

http://www.edupame.gr/sites/default/files/%20%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CE%BA%CE%BF%CE%B9%CE%BD%CF%89%CF%83%CE%B7.pdf