Ας πούμε πως ονειρεύομαι την επανάσταση των χαρταετών

Πίνακας του Δημήτρη Μυταρά – “Χαρταετός”

Πάνε χρόνια και χρόνια, που εμείς οι μεγαλύτεροι –στο χωριό ή στο κλεινόν άστυ φτιάξαμε και πετάξαμε τον πρώτο μας χαρταετό: με «χαρτί γλασέ», «μάνες» από καλάμι …και αλευρόκολλα. Με «βουηστρίνια» ή σκουλαρίκια και ουρά από παλιές εφημερίδες. Κάποιοι πιο «πλούσιοι» αγόραζαν έτοιμες «μάνες» από σουηδικό και χρησιμοποιούσαν «αραβική γόμα» και «κορδονέτο», αντί για τον φτηνιάρικο σπάγκο. Μάθαμε και εμπειρικά πως το εξάγωνο έχει περιστροφικές συμμετρίες, η πλευρά είναι το μισό της μεγάλης διαγώνιου.

Οι δοκιμές ξεκίναγαν αρκετές μέρες πριν την Καθαρή Δευτέρα, εδικά ελέγχαμε τα «ζύγια» και το «καντήλιασμα», κάναμε δοκιμές με βοηθό (που μας έκανε «κεφάλι») ή χωρίς και υπήρχε πάντα εφεδρική ουρά σε περίπτωση που τα μποφόρια το απαιτούσαν.
Με μεγαλύτερους εχθρούς την άπνοια και τη βροχή περιμέναμε να ξημερώσει για τις θριαμβευτικές απογειώσεις.
Κάθε χρόνο πιο έμπειροι δοκιμάζαμε και νέες μορφές –κάποτε (το 61;) έκανα ένα μυστήριο κατασκεύασμα, που παραδόξως πέτυχε, σε σχήμα πύραυλου που έγραφε ΕΣΣΔ και …15%.

(γράφει ο Γ. Χουρμουζιάδης στο Ριζοσπάστη πριν 29 χρόνια)
«Πέστε πως ονειρεύομαι την επανάσταση των χαρταετών. Πέστε πως θέλω να πάρω εκδίκηση για τις χαμένες “Καθαρές Δευτέρες”, που με κράτησαν δεμένο στη γη με το κουβάρι της κλεμμένης καλούμπας κρατημένο σφιχτά στο ιδρωμένο μου χέρι. Πέστε μου ό,τι θέλετε.
Εκείνο που ονειρεύουμαι πάνω απ’ όλα είναι να δω τον ουρανό γεμάτο επαναστατημένους, κόκκινους χαρταετούς. Και τη γη γεμάτη από παιδιά που δε θα κοιτάζουν τον ουρανό με δακρυσμένα τα μάτια.

Δυο πίνακες με θέμα τους χαρταετούς Δημήτρης Μυταράς & Αλέκος Φασιανός

Να στηριχτούμε σε ό,τι πιο δυνατό μετράει. Κι αυτό που σήμερα μετράει, βέβαια, είναι η δική μας η δύναμη, τα δικά μας τα ζύγια. Μετράει να είναι γερές οι δικές μας καλούμπες και καλοφτιαγμένοι οι σκελετοί, που μόνοι εμείς θα φτιάξουμε με καινούριες οδηγίες, δοκιμασμένες κάτω από συνθήκες αντίξοων καιρών»
(…)

Η ιστορία του χαρταετού ξεκινά, πιθανότατα από την Κίνα (το 400 πΧ) για να ταξιδέψει στη συνέχεια και σε άλλες χώρες, όπως η Ταϊλάνδη και το Αφγανιστάν, η Ιαπωνία, Κορέα, Ινδία κά.

Οι πρώτοι χαρταετοί δεν ήταν από χαρτί αλλά από ξύλο (!!) ή μετάξι και δεν ήταν εξάγωνοι, αλλά μορφής δράκου.
Τον 4ο πΧ. αι., στην αρχαία Ελλάδα, ο αρχιμηχανικός Αρχύτας του Τάραντος χρησιμοποίησε στην αεροδυναμική του τον αϊτό. Παλαιότερη αναφορά θα μπορούσε να θεωρηθεί η απεικόνιση σε ελληνικό αγγείο της κλασικής περιόδου μιας κόρης που κρατά στα χέρια της λευκή σαΐτα δεμένη με νήμα, ένα είδος αϊτού δηλαδή, και την οποία ετοιμάζεται να πετάξει.

Η ”Μέρα της Άνοιξης” – Ινδία

Κίνα διαγωνισμός Χαρταετού

Στην Ευρώπη πρωτοήρθαν στο τέλος του 14ου αρχές του 15ου αιώνα, από εξερευνητές που ταξίδεψαν στις χώρες της Ασίας. Στα χρόνια που κύλισαν χαρταετοί «πέταξαν» σε κάθε γωνιά του πλανήτη. Συνδέθηκαν με τα τοπικά έθιμα χωρών αποκτώντας ποικίλα χαρακτηριστικά, τόσο ως προς την κατασκευή τους, όσο και ως προς τον συμβολισμό του πετάγματός τους στον ουρανό…Στην ιστορική διαδρομή του ο χαρταετός βοήθησε και αρκετούς επιστήμονες: Το 1749 ο Σκοτσέζος μετεωρολόγος Alexander χρησιμοποίησε χαρταετούς με θερμόμετρα, προκειμένου να καταγράψει και να μελετήσει τις θερμοκρασιακές μεταβολές σε μεγάλο υψόμετρο.

Το 1752 ο Βενιαμίν Φραγκλίνος εκτέλεσε το διάσημο πείραμα με τον χαρταετό, προκειμένου να αποδείξει ότι οι αστραπές δεν είναι τίποτα άλλο παρά στατικός ηλεκτρισμός.
Τα χρόνια 1799-1809, ο σερ George Cayley άρχισε να πειραματίζεται με τους χαρταετούς, προκειμένου να κατασκευάσει μια μηχανή που να έχει τη δυνατότητα να μεταφέρει ανθρώπους στον αέρα. Και τα κατάφερε! Το 1853 πέτυχε να πετάξει το πρώτο ανεμοπλάνο, που μπόρεσε να σηκώσει το βάρος ενός ατόμου για σαράντα ολόκληρα δευτερόλεπτα.

(επανέρχεται ο Γ. Χουρμουζιάδης στο Ριζοσπάστη το 2002)

Και μόνο τότε αρχίσαμε να αναγνωρίζουμε το συμβολισμό των χαρταετών μας.
Τότε που καταλάβαμε πως το όνειρο μια άλλης ζωής, όμοιας για όλους, χωρίς ανταύγειες πολέμων και αριθμούς άδικων θανάτων, δε θα γινόταν ποτέ μάθημα στις αίθουσες των σχολείων μας.
Δε θα γινόταν ποτέ «κεντρικό δίδαγμα» στο στόμα των φοβισμένων δασκάλων. Αρχίσαμε να αναγνωρίζουμε το συμβολισμό των πεθαμένων χαρταετών μας, τότε που καταλάβαμε πως οι καλοί έφυγαν και πως όσοι ήτανε καλοί και έτυχε να μείνουν μας ψιθύριζαν τους τρόπους, για να ξεπεράσουμε το τυχαίο της Καθαρής Δευτέρας.
Να κοιτάξουμε τον ουρανό της μελαγχολικής μας ζωής με τα δικά μας τα μάτια, στεγνά κι ανοιχτά, απειλητικά και παμφάγα, με μάτια που να βλέπουν πίσω από τα πυρακτωμένα ηλιοβασιλέματα, πίσω από τις γαλάζιες τρύπες των στημένων ουρανών, που μόνοι τους ποτέ δε θα συντρέξουν στην απογείωση των χαρταετών μας.

Να στηριχτούμε σε ό,τι πιο δυνατό μετράει.

Θέλω να πω με άλλα λόγια, και το έχω ξαναπεί και αλλού, πως σήμερα είναι ανάγκη, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, να κουνήσουμε και τα δικά μας τα χέρια. Η Αθηνά δε φτάνει από μόνη της. Δε φτάνουν μόνο οι καλοί αρχηγοί, όσο καλοί και να είναι. Αυτοί έχουν τη λάτρα, το καθημερινό πάνε κι έλα, μπαινοβγαίνουν σε πόρτες που είναι «δύσκολες… όταν η χρεία τες κουρταλεί…», που θα έλεγε και ο Σολωμός.
Κι εμείς οι άλλοι πρέπει να πάρουμε τους χαρταετούς μας και να βγούμε στους δρόμους, αδιαφορώντας για όσα δυσμενή και θλιβερά μας απαγγέλλουν οι κομψευόμενες ξανθιές των μετεωρολογικών δελτίων.
Να βγούμε στους δρόμους με τους χαρταετούς μας, αποφασισμένοι να τους «καντηλιάσουμε» αυτή τη φορά, είτε το θέλει είτε όχι η «Καθαρή Δευτέρα».

 

Θ. Χιώνης στον “Οδηγητή”: το ζήτημα είναι από ποια σκοπιά εξετάζεις τις δυσκολίες και ποια διέξοδο δίνεις από αυτές

Το νέο τεύχος του «Οδηγητή» κυκλοφόρησε στις 27 Φλεβάρη σε συντονισμό με τα 3 κείμενα των Θέσεων της ΚΕ του ΚΚΕ για το 21ο Συνέδριο
Στην ανακοίνωσή της η Συντακτική Επιτροπή του «Οδηγητή» σημείωνε:
«Η μεγάλη πανεξόρμηση με το πρώτο κείμενο των Θέσεων, τα χιλιάδες φύλλα που διακινήθηκαν από τις οργανώσεις της ΚΝΕ σε όλη την Ελλάδα, ήταν μόνο η αρχή στη μεγάλη μάχη που δίνουμε στο πλευρό του Κόμματος.
Με αυτή την πείρα ως παρακαταθήκη, το μαχητικό κλίμα, τον ενθουσιασμό και την καλή οργάνωση του πολιτικού ανοίγματος βάζουμε ακόμα πιο ψηλούς στόχους για τις πανεξορμήσεις που έχουμε μπροστά μας.
Παίρνοντας υπόψη τα παραπάνω και για την κινητοποίηση όλων των δυνάμεων σε αυτές τις μάχες, ο «Οδηγητής» δεν θα κυκλοφορήσει το πρώτο Σάββατο του μήνα, όπως συνηθίζεται, αλλά στις 27 Φλεβάρη, με στόχο να αποτελέσει ένα επιπλέον εφόδιο στο πλαίσιο αυτής της κορυφαίας διαδικασίας του Κόμματος μας».

Ανάμεσα στην υπόλοιπη πλούσια ύλη του, συζήτησε με τον Θοδωρή Χιώνη, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του Κόμματος για τις Θέσεις της ΚΕ για το 21ο Συνέδριο του ΚΚΕ, που παρουσιάζουμε. 

🔹️ Έχουμε στα χέρια μας τα 3 κείμενα των Θέσεων της ΚΕ για το 21ο Συνέδριο.
🔹️ Τι θα μπορούσαμε να πούμε για την καλύτερη δυνατή μελέτη και αξιοποίησή τους;

Οπωσδήποτε να αφιερώσουμε χρόνο στη μελέτη, κι από αυτόν έχουμε περισσότερο αυτό το διάστημα, πέρα από τις δυσκολίες που έχει η περίοδος λόγω των περιορισμών της πανδημίας. Να αξιοποιήσουμε αυτή τη δυνατότητα ώστε να «βουτήξουμε» στο πλούσιο υλικό των τριών κειμένων που προσφέρεται για σκέψη και κρίση.

Όπως είδατε, η ΚΕ επέλεξε στη δημοσίευση των κειμένων, εάν τα δούμε ενιαία -κι αυτό πρέπει να κάνουμε- να μην κρατήσει αυτή τη φορά τη διάρθρωση που χρειαζόταν να έχουμε σε άλλα Συνέδρια, αλλά να ξεκινήσει από το πώς το Κόμμα γίνεται πιο ικανό στη δράση του.
Θα μπορούσε κάποιος να σκεφτεί ότι αυτό είναι το βασικό στοιχείο σε όλα τα Συνέδρια, με βάση τον απολογισμό και τα συμπεράσματα που αφορούν στη δράση του Κόμματος. Τώρα, όμως, θέλουμε να ξεχωρίσει, να κάνουμε focus σε αυτό, αυτή να είναι η ραχοκοκαλιά και των άλλων κειμένων, που αναλύουν τις περίπλοκες εξελίξεις που έχουμε να αντιμετωπίσουμε και τα καθήκοντα που αναλαμβάνουμε για την παρέμβασή μας στην εργατική τάξη, το κίνημά της, τους συμμάχους της, αλλά και στους νέους και τις νέες που δεν έχουν βγει ακόμα στην παραγωγή. Δηλαδή θέλουμε να συζητήσουμε πιο διεξοδικά και σε μεγαλύτερο βάθος για την καθοδηγητική ευθύνη και τον πρωτοπόρο ρόλο του Κόμματος, που επιδιώκουμε να γίνεται ολοένα και πιο διακριτός ως δύναμη εργατικής-λαϊκής συσπείρωσης, φορέας των νέων επαναστατικών ιδεών.

Τα τελευταία 30 χρόνια το ΚΚΕ πέρασε σε ένα νέο επίπεδο θεωρητικής και πολιτικής ωριμότητας. Αποκατέστησε τα επαναστατικά του χαρακτηριστικά. Πραγματοποίησε την προγραμματική κι οργανωτική του ανασυγκρότηση, σε διαρκή μαχητική κίνηση μέσα σε πρωτόγνωρες, από πολλές απόψεις, συνθήκες. Πρέπει λοιπόν, ως Κόμμα, να σκύψουμε στην πολύτιμη πείρα που έχουμε αποκτήσει, να τη γενικεύσουμε, να δούμε συγκεκριμένα ζητήματα καθοδήγησης και δράσης, απόκτησης μεγαλύτερης ικανότητας στη διεύρυνση και την ποιότητα δεσμών σε εργατικές – λαϊκές δυνάμεις. Από αυτήν την άποψη, επιδιώκουμε να υπάρχει σε όλους μας ενιαία αντίληψη για τις νέες μεγάλες απαιτήσεις που προκύπτουν από την ταξική πάλη, από το γεγονός ότι η νέα φάση που διανύουμε ανεβάζει τον πήχη. Επομένως και την υποχρέωση από όλες τις Κομματικές Οργανώσεις για να περάσουμε σε νέα ανοδική πορεία. Διαδικασία που μπορεί να δημιουργήσει περισσότερες δυνατότητες και στην ίδια την Κομμουνιστική Νεολαία.

🔹️ Μπορούμε να προκαλέσουμε το ενδιαφέρον της νεολαίας για τις Θέσεις μπροστά στο Συνέδριο;

🔻 Πολύ ωραίο το να προκαλέσουμε και μάλιστα σε μια περίοδο που δεν είναι εύκολο ευρύτερα τμήματα της νεολαίας να προσανατολιστούν στην πολιτική πάλη και πόσο μάλλον να ενδιαφερθούν για ένα κομματικό συνέδριο που από τη φύση του αφορά κυρίως τα μέλη του.
Μπορούμε, όμως, όπως λέτε, να προκαλέσουμε και να διεγείρουμε τον προβληματισμό πολλών νέων που ψάχνουν απαντήσεις για ό,τι βιώνουν.
 

Και τα 3 κείμενα των Θέσεων δίνουν αυτή τη δυνατότητα. Σε αυτές αναλύονται ή φωτίζονται οι τάσεις των σύγχρονων κοινωνικών, οικονομικών και πολιτικών εξελίξεων στη φάση της «ψηφιακής μετάβασης». Σε μια πραγματικότητα που μέσα σε αυτό το σύστημα όλο και μεγαλώνει το χάσμα ανάμεσα στο πώς μπορεί να ζήσουν οι νέες και οι νέοι και το πώς τελικά ζουν ή θα ζήσουν στο μέλλον. Μπορούμε να προκαλέσουμε τον προβληματισμό για ποιο λόγο μας απασχολούν σημαντικά ζητήματα του κινήματος, ακόμα και για το μαθητικό ή το φοιτητικό, η παρέμβασή μας στον πολιτισμό, η δράση μας για τη χειραφέτηση των γυναικών κ.ά.
Μπορούμε να προκαλέσουμε τον προβληματισμό για το τι είναι το Συνέδριο του ΚΚΕ, πώς γίνεται, τη συλλογικότητα που μας διακρίνει, γιατί αποτελεί το ανώτατο καθοδηγητικό όργανο του Κόμματος. Ζητήματα που σχετίζονται με τα χαρακτηριστικά του ΚΚΕ και βρίσκονται σε αντίθεση με ό,τι συμβαίνει σε όλα τα αστικά κόμματα και τις δυνάμεις του οπορτουνισμού. Η ανακοίνωση του ΚΣ δίνει τέτοια στοιχεία. Αλλά για να τα καταφέρουμε χρειάζεται να «προκαλέσουμε» πρώτα απ΄ όλα εμάς τους ίδιους, ακονίζοντας τη σκέψη μας με τις Θέσεις της ΚΕ. Άλλωστε, στο επίκεντρο θέτουμε το πώς θα γίνουμε πιο ικανοί, πιο πολλοί και άρα πιο μαχητικοί. Πώς θα διευρύνουμε και θα βαθύνουμε τους δεσμούς μας με τους εργαζόμενους, τη νέα γενιά.▪️ Στις Θέσεις, η περίοδος που διανύουμε περιγράφεται ως πολύ σύνθετη και δύσκολη. Σε αυτό μάλλον δεν θα βρεθεί κανείς να διαφωνήσει.

 🔹 Σε τι εκτιμά, όμως, το ΚΚΕ ότι συνίσταται αυτή η δυσκολία;

🔻  Σωστά θέτετε αυτό το «όμως». Γιατί το ζήτημα είναι από ποια σκοπιά εξετάζεις αυτές τις δυσκολίες και ποια διέξοδο δίνεις από αυτές.
Αλλά καταρχήν να ξεκαθαρίσουμε ότι όχι μόνο το πνεύμα των Θέσεων αλλά και μια σειρά κριτήρια, συμπεράσματα, κατευθύνσεις που θέτει η ΚΕ για συζήτηση μέσα σε όλο το Κόμμα και την ΚΝΕ, σχετίζονται με το να καλλιεργηθεί ασυμβίβαστη στάση με τις δυσκολίες.

🔻 Δεν μας αρκεί η περιγραφή αλλά εξετάζουμε τους παράγοντες που δυσκολεύουν να αποκτήσουν οι εργαζόμενοι, τα λαϊκά στρώματα, οι νέοι και οι νέες εμπιστοσύνη στη δύναμη του οργανωμένου–συλλογικού αγώνα, στη σοσιαλιστική προοπτική, αλλά και στη πίεση που ασκούν αυτοί οι παράγοντες, την ίδια ώρα, στη διεξαγωγή και καθοδήγηση αυτού του αγώνα.
Σε μια περίοδο γρήγορων ανακατατάξεων, απρόβλεπτων εξελίξεων, μεγαλύτερων πιέσεων για συμβιβασμό και αποδοχή του σημερινού status quo.
Άρα αναλαμβάνουμε μεγάλα καθήκοντα, σε μια δύσκολη πορεία. Γιατί μπροστά στα μεγάλα προβλήματα, τις αντιφάσεις και τα αδιέξοδα του καπιταλιστικού συστήματος, ενώ είναι υπερώριμες οι συνθήκες για την οικοδόμηση του σοσιαλισμού, παραμένει σε διεθνές επίπεδο η μεγάλη υποχώρηση αυτού που ονομάζουμε «υποκειμενικός παράγοντας». Δηλαδή τα Κομμουνιστικά Κόμματα, το εργατικό κίνημα, η κοινωνική συμμαχία και κυρίως η επαναστατική πρωτοπορία που είναι η βασική προϋπόθεση για όλα.

🔻 Το πρόβλημα δεν είναι μόνο η «νηνεμία» και οι εξάρσεις ως εξαιρέσεις εργατικών – λαϊκών διαθέσεων, αλλά ότι το αντιδραστικό ρεύμα που δημιουργήθηκε με την ανατροπή της πρώτης προσπάθειας οικοδόμησης του σοσιαλισμού δεν κόπασε, ο αντιδραστικός κύκλος που άνοιξε δεν έκλεισε ακόμα. Όσοι ενταχθήκαμε στο κομμουνιστικό κίνημα, όπως και τα σημερινά μέλη της ΚΝΕ, κόντρα σε αυτό το ρεύμα, δεν είναι πάντα εύκολο να καταλάβουμε την εξέλιξη. Μπορούμε, όμως, να μελετήσουμε και να τη συνειδητοποιήσουμε. Άλλωστε, τη συναντάμε σε κάθε μας βήμα. Μπορούμε επίσης να σκεφτούμε τι θα είχε γίνει εάν το Κόμμα δεν είχε βγάλει τα αναγκαία συμπεράσματα από τις αιτίες των ανατροπών, από την ιστορία τη δικιά του και του Διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος. Τί συνέπειες θα είχε αυτό στην αυτοπεποίθηση που έχουμε για τον σκοπό μας, αλλά και το καθήκον να αναπτύσσουμε συνεχώς την ικανότητά μας να δρούμε γι΄ αυτόν. Τι σημασία έχουν αυτά τα συμπεράσματα για το Κόμμα μας, όταν την ίδια ώρα, αρκετά κομμουνιστικά και εργατικά κόμματα, κάτω από το βάρος της προσωρινής νίκης της «οικονομίας της αγοράς» και χωρίς να έχουν βγάλει τα ανάλογα συμπεράσματα, θεωρούν ότι στην καπιταλιστική Κίνα οικοδομείται «κινέζικος σοσιαλισμός», την ώρα που ετοιμάζεται να πάρει την πρωτοκαθεδρία στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα.
🔻 Πού, πότε, κάτω από το βάρος ποιων προβλημάτων ο κύκλος θα σπάσει δεν το ξέρουμε. Όμως η δυναμική της ταξικής πάλης δεν σταματά. Εκτός όλων των άλλων δεν πρέπει να υποτιμάμε ακόμα και τα ξεσπάσματα, χωρίς βέβαια να μας ζαλίζουν.

Το ενδεχόμενο νέες εργατικές λαϊκές δυνάμεις να μπουν σε δράση, χωρίς να το περιμένουμε και να παρέμβουμε στις εξελίξεις είναι μπροστά. Η αστική τάξη, άλλωστε, παίρνει τα μέτρα της. Είναι επίσης πολύ πιθανό ποια μέσα να αντιμετωπίσουμε σημαντικές καμπές των εξελίξεων, σε συνθήκες μεγαλύτερης υποχώρησης του κινήματος. Αν καταφέρουμε να προχωρήσουμε μπροστά θα έχουμε γράψει μια ακόμα σελίδα στη συγκλονιστική πορεία του Κόμματός μας. Γι΄ αυτό, όπως αναφέρουν οι Θέσεις, η συναίσθηση της περιόδου που βρισκόμαστε και των μεγάλων δυσκολιών, επιβάλλει να παλεύουμε χωρίς κανέναν εφησυχασμό για την ενδυνάμωση των Κομματικών Οργανώσεων.

 🔹️ Αρκετοί νέοι αναγνωρίζουν στο ΚΚΕ και την ΚΝΕ τις σταθερές τους θέσεις, την προσφορά τους στην οργάνωση των αγώνων, ότι αποτελούν δυνάμεις αναμέτρησης με το σύστημα.
🔹️ Ποιο είναι το στοιχείο που δίνει στο ΚΚΕ τη δυνατότητα να παίζει αυτόν τον ρόλο και ποιο είναι το «στοίχημα» για να γίνουμε ακόμα πιο ικανοί την επόμενη περίοδο;

Νομίζω ότι όλοι καταλαβαίνουμε ότι η εκτίμηση στις θέσεις και τη δράση του ΚΚΕ, όπως και οι δεσμοί του ΚΚΕ με τη νεολαία δεν αναπτύσσονται με κόλπα και τεχνάσματα.
Ας πάρουμε ένα πρόσφατο παράδειγμα. Από την πρώτη φάση και σε όλη την περίοδο της πανδημίας, η «οργανωμένη απειθαρχία» του ΚΚΕ ως κατεύθυνση και στάση τροφοδότησε μια σειρά αγωνιστικών δράσεων, όπου ανάμεσα σε άλλες ξεχώρισαν η Πρωτομαγιά, η συγκέντρωση στη δίκη της Χρυσής Αυγής, το σπάσιμο των απαγορεύσεων στον εορτασμό του Πολυτεχνείου, η πανελλαδική απεργία τον Νοέμβρη και άλλα πολλά που συνεχίζονται.
Διαμορφώθηκε το «έδαφος» και διευρύνθηκαν οι δυνατότητες των μελών της ΚΝΕ που βρέθηκαν στην πρώτη γραμμή των πολύ σημαντικών μαθητικών και φοιτητικών κινητοποιήσεων. Αυτά παραδειγματίζουν, αναγνωρίζονται από τους φίλους της ΚΝΕ κι όχι μόνο.

Αλλά τι μας δείχνουν; Οπωσδήποτε τον δρόμο που πρέπει να ακολουθούμε σταθερά, αυτόν δηλαδή της όξυνσης της ταξικής πάλης κάτω από όλες τις συνθήκες με βάση τη στρατηγική μας στόχευση. Και αναδεικνύουν τον πρωτοπόρο ρόλο που μπορεί να παίξει το Κομμουνιστικό Κόμμα για την ανάπτυξη του εργατικού κινήματος, της κοινωνικής συμμαχίας, ώστε να φτάσει τον αγώνα μέχρι την τελική αναμέτρηση και νίκη.

Αυτά ξεσηκώνουν τους αστούς ενάντιά μας και μπορούν να μας φέρνουν πιο κοντά στον λαό και τη νεολαία.

Το ΚΚΕ έχει συγκεντρώσει μεγάλη πείρα αναμετρήσεων κι επεξεργασιών για την υπεράσπιση των εργατικών – λαϊκών συμφερόντων κι αναγκών, των προϋποθέσεων για την ικανοποίηση τους. Και δεν είναι τυχαίο ότι στις Θέσεις αναφέρεται ότι το Κόμμα άντεξε, στάθηκε στα πόδια του και προχώρησε μπροστά, προγραμματικά και οργανωτικά, όλα αυτά τα 30 χρόνια, στηριζόμενο στις δικές του δυνάμεις.
Χωρίς δηλαδή τον φάρο που αποτελούσε, παρά τα όποια προβλήματα, η οικοδόμηση του σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ, από την ίδρυση ακόμα του Κόμματος, τα στηρίγματα που είχε το Κόμμα στο Διεθνές Κομμουνιστικό Κίνημα σε διάφορες συνθήκες δράσης τον προηγούμενο αιώνα.

Αυτή η ανοδική πορεία μας κάνει πιο απαιτητικούς από τον εαυτό μας, δεν μας εμποδίζει να δούμε τι πρέπει να κάνουμε καλύτερα, πιο εύστοχα ή να διορθώσουμε.
Γι αυτό μας απασχολεί το πώς θα εντάσσουμε όλη αυτή την προσπάθεια, τα ιστορικά και ιδεολογικά συμπεράσματα που έχουμε βγάλει και συνεχίζουμε να βγάζουμε, τις θέσεις και τις επεξεργασίες μας, την πείρα που έχουμε καταγράψει και αποκτάμε από την εξέλιξη της ταξικής πάλης μέσα στην καθημερινή δράση, στη λειτουργία των καθοδηγητικών οργάνων. Για να διαμορφώνουμε πιο γερά κριτήρια κομμουνιστικής δουλειάς κι υποδομής για τη συνέχεια.

 

 🔹️ Η ΚΕ αναδεικνύει μια σειρά από αδυναμίες που θα πρέπει να ξεπεραστούν το επόμενο διάστημα και αφορούν στην εσωοργανωτική μας λειτουργία, στη δουλειά των καθοδηγητικών οργάνων, των στελεχών και των επιτελείων του Κόμματος.
🔹️ Ποια ζητήματα θα μπορούσαμε να ξεχωρίσουμε και ιδιαίτερα για την ΚΝΕ;

Απ’όλα αυτά που είπαμε μέχρι τώρα και που αναφέρονται μέσα στις Θέσεις της ΚΕ, πιο ολοκληρωμένα και αναλυτικά, μπορεί να γίνει κατανοητό ότι απαιτείται ανώτερη ποιοτικά καθοδηγητική δουλειά του Κόμματος στην εργατική τάξη αλλά και μέσα στο ίδιο το κόμμα.
Αναβάθμιση της ιδεολογικής και πολιτικής συζήτησης από την ΚΕ μέχρι τις ΚΟΒ και από το ΚΣ μέχρι τις ΟΒ. Όχι μόνο με τα απαραίτητα μαθήματα, τις σχολές, την αναγκαία συζήτηση άρθρων της ΚΟΜΕΠ, του Ριζοσπάστη, του Οδηγητή, άλλων εκδόσεων, αλλά με την αναβάθμιση της ιδεολογικής συζήτησης σε κάθε πλευρά που εξετάζουμε. Όπως, το πώς συζητάμε και σχεδιάζουμε τη δράση μας, την οικοδόμηση, την ανάπτυξη κινητοποιήσεων, τους στόχους πάλης που επιλέγουμε, τις πολιτικές εξελίξεις, τις εξελίξεις σε κάθε χώρο ευθύνης, όταν αντλούμε συμπεράσματα από τη δουλειά μας κ.ά.

Ας το πούμε και πιο συγκεκριμένα. Στις πρόσφατες φοιτητικές κινητοποιήσεις οι δυνάμεις της ΚΝΕ πρωτοστάτησαν στην οργάνωση του αγώνα, στη συσπείρωση δυνάμεων και στην αντιπαράθεση με τις επιδιώξεις της αστικής τάξης και της Κυβέρνησης για τα Πανεπιστήμια.
Αυτή η προσπάθεια είναι αναπόσπαστα δεμένη με το πώς καθοδηγούνται ολόπλευρα, ιδεολογικά και πολιτικά, οι δυνάμεις που δίνουν τη μάχη, οι ΤΕ και τα ΤΣ που έχουν την ευθύνη, οι ΚΟΒ και οι ΟΒ. Με την αξιοποίηση των επεξεργασιών μας, την αφομοίωση ζητημάτων, όπως της πρόσφατης ανακοίνωσης του Τμήματος Παιδείας της ΚΕ, με την εξέταση της διαπάλης που κλιμακώνεται, με την κατανόηση της σύνδεσης οικονομίας – παιδείας – κοινωνίας για να αποκαλύψουμε εύστοχα το χαρακτήρα των αναδιαρθρώσεων που περιλαμβάνουν την ένταση της καταστολής κι άλλες πλευρές.
Αυτά απαιτούν πολύ καλή λειτουργία των καθοδηγητικών οργάνων, των βοηθητικών επιτρόπων, των ΚΟΒ και των ΟΒ. Γιατί η ποιότητα της εσωκομματικής ζωής και λειτουργίας, αφορά την ίδια την ικανότητα του Κόμματος και της ΚΝΕ, τον οργανωτικό τους ρόλο μέσα στις εργατικές, λαϊκές μάζες, στο κίνημα, στη νεολαία.

Από αυτή τη σκοπιά στις Θέσεις μας απασχολούν πολλά θέματα, όπως η ανάπτυξη κι εξέλιξη των στελεχών, ο εύστοχος και σωστός καταμερισμός, το πώς θα δοθεί πιο άμεση βοήθεια στις ΚΟΒ, αντίστοιχα και στις ΟΒ.
Έχουμε πολλά περιθώρια βελτίωσης. Και ιδιαίτερα στην προσπάθεια κατάκτησης της γνώσης της κομμουνιστικής θεωρίας κι ενός ευρύτερου μορφωτικού πολιτιστικού επιπέδου, που διαμορφώνουν πολύπλευρες ικανότητες. Μαζί με την εξέταση της πείρας που αποκτιέται μέσα στην ταξική πάλη, από τη συμμετοχή στην καθόλου εύκολη προσπάθεια σήμερα να αναπτύσσεται, με όσο το δυνατόν πιο μαζικές διαδικασίες, η πάλη.
Με διαρκή προετοιμασία των μελών της ΚΝΕ για να ενταχθούν στις γραμμές του Κόμματος, με στόχο τη συνέχεια του Κόμματος, για την εκπλήρωση των σκοπών του κι αναπτύσσοντας παραπέρα την ικανότητα της ΚΝΕ να τραβά τη νεολαία στην επαναστατική πάλη.

Στο «κλαρί» ο Σύριζα

Μετά την απρόκλητη επίθεση αστυνομικών με ξυλοδαρμούς και προπηλακισμούς κατοίκων στο Άλσος της Ν. Σμύρνης ο Αλ Τσίπρας –ξεχνώντας τα δικά του βγήκε λάβρος στα ΜΚΔ
«Το μεσημέρι ξύλο και αυταρχισμός και το βράδυ προπαγάνδα. Ο κ. Μητσοτάκης είναι ο ενορχηστρωτής της μεγαλύτερης εκστρατείας αυταρχισμού και εξαπάτησης που έχει γνωρίσει η χώρα εδώ και δεκαετίες».

Η δήλωση του Αλέξη Τσίπρα:

«Είμαστε στον πέμπτο μήνα ενός απολύτως αποτυχημένου και ατελείωτου lockdown. Τα νοσοκομεία αφημένα εδώ και μήνες δίχως ενισχύσεις, ασφυκτιούν και πάλι. Οι νεκροί σκαρφάλωσαν ξανά στους πενήντα ημερησίως. Η οικονομία έχει διαλυθεί.
Οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις εδώ και μήνες σε απόγνωση, μόνο χρέη ξεπληρώνουν και δάνεια. Και οι εργαζόμενοι επιβιώνουν με ελάχιστα και αγωνιούν για το αύριο»
Την ίδια στιγμή οι πολίτες, που επιβάλλεται να στοιβάζονται καθημερινά στα λεωφορεία, στο Μετρό και στους χώρους δουλειάς, απαγορεύεται αυστηρά να έχουν έστω και μια μικρή ανάσα.
Έναν περίπατο το απόγευμα της Κυριακής… Μια βόλτα μέχρι τη θάλασσα… (κλαυσίγελος)
Ακόμη και μέχρι την πλατεία της γειτονιάς… (sic!)
Τα υπόλοιπα εδώ, -για όποιον ενδιαφέρεται, μαζί με μια εικόνα των «πελατών» του συγκεκριμένου ΜΚΔ (7,3 χιλ. σχόλια & 2,9 χιλ. κοινοποιήσεις-έπεται και συνέχεια) στην περί όνου σκιάς συζήτηση

Ώδινεν όρος

Ένας Σύριζα, που ξεγεννάει κάθε τόσο «αριστερά» και «δεξιά» –πρόσφατα τη ΡΕΝΕ (Ριζοσπαστική Εναλλακτική Ενότητα -Νίκος Σκορίνης, Πάνος Ρήγας, Αντώνης Κοτσακάς κά), μέχρι πρότινος αναγνωρισμένο -παρέα και αντάμα με μαζέματα στο Κάραβελ και ξαφνικά νόθο αποπαίδι, όπως ανακοινώθηκε μέσω zoom μετά τη δημοσίευση του ιδρυτικού της στην «Αυγή» και την ανακοίνωση, πως ανάμεσα στα πολύπειρα στελέχη είναι κι ο Τζουμάκας στα πλαίσια «συνδιαμορφωτικού ρεύματος ιδεών» στέκονται «υπερβατικά σε κάθε χροιά εσωστρέφειας»
Και μαζί «κονταροχτυπιούνται» η «διατασική» κίνηση της «Ομπρέλας» με τους «53+» …η Κίνηση Μελών (τριανδρία Νίκος Παππάς, Γιάννης Μπαλάφας & Χρήστος Σπίρτζης +  Ρένα Δούρου) που επιμένει πως κοιτάει και δρα «από μέσα προς τα έξω» και σε πεδία παραγωγικής αντιπολίτευσης στην κυβέρνηση Μητσοτάκη και πολυσυλλεκτικούς νέους, σαν τον Μιχάλη Νικηφόρο της άλλοτε ΠΑΣΠ ΑΣΟΕΕ.

Σε όλη αυτήν την κατάσταση αντανακλάται η ρευστότητα που επικρατεί στη σοσιαλδημοκρατία, εν αναμονή εξελίξεων, αν (πχ) από το ΚΙΝΑΛ θα υπάρξει ανάσχεση, αν ο ΣΥΡΙΖΑ θα παραμείνει η κυρίαρχη δύναμη του οπορτουνιστικού χώρου κλπ., ενώ ταυ­τόχρονα, απολειφάδια του «βαθέως ΠΑΣΟΚ» -ΠΑΣΚΕ προσβλέπουν πάντα σε ενδεχόμε­νη μελλοντική συγκυβέρνηση με τη ΝΔ.

Κινούμενη άμμος

Παράλληλα, ο ανταγωνισμός μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ στην κυβερνητική εναλλα­γή είναι και πηγή ιδεολογικής - πολιτικής ρεφορμιστικής και οπορτουνιστικής πίε­σης προς τον ένα συνεπή κόσμο με αριστερά αντανακλαστικά, που ναι μεν «δε μασάει», αλλά βιώνοντας –ο καθένας με τον τρόπο του την υποχώρηση του επαναστατικού κινήματος, και τις ανατροπές του πρώτου ιστορικού κύκλου σοσιαλιστικής οικοδόμησης.

Έτσι είναι μειωμένα τα αντανακλαστικά απέναντι στον οπορτουνι­σμό και στους υποκριτικούς ελιγμούς του για «κοινή δράση» στο όνομα πότε του –ξαναζεσταμένου «αντιδεξιισμού» και σχημάτων-μετώπων, όπως «αντιμνημονιακού», «αντινεοφιλελεύθερου» και «αντιφασιστικού» -βεβαίως-βεβαίως, όπως κι αν εμφανίζεται αυτό κάθε φορά, το μεταρρυθμιστικό-«μεταβατικό» στο έδαφος του καπιταλισμού πάντα, που η μικροαστική ανυπομονησία βλέπει κάθε φορά σαν πανάκεια, όπως ο πνιγμένος που πιάνεται από τα μαλλιά του.  

Ο ρόλος του οπορτουνισμού στην υπόσκαψη και συκοφάντηση του κινήματος, ελλοχεύει πάντα ακριβώς επειδή υπάρχει η κοινωνικοοικονομική βάση τόσο σε συνθή­κες του καπιταλισμού όσο και του ανώριμου σοσιαλισμού που γνωρίσαμε (όπως αποδείχτηκε με τις ανατροπές στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες), αφού η πηγή του αντικειμενικά είναι ανεξάντλητη.

Φυσικά, η εκάστοτε κυβερνητική πολιτική έχει την ιδιαιτερότητά της, προ­βάλλει τις δικές της ιεραρχήσεις και προτεραιότητες, αξιοποιεί και προτάσσει στο επίπεδο της προπαγάνδας θολές συμβολικές έννοιες για να επιτύχει συναι­νέσεις, ανάλογα με το στίγμα που επιδιώκει να δώσει, στο πλαίσιο του συνολι­κού αστικού πολιτικού σκηνικού σε κάθε χώρα.
Αυτή η προσπάθεια ανάμεσα στα δύο βασικά κυβερνητικά αστικά κόμματα στη χώρα μας της σημερινής πολιτικής διαχείρισης (ΝΔ και Συριζα), με την ανάδειξη πλαστών ή δευτερευόντων πολιτι­κών διαχωρισμών, αναδεικνύει –ανεξάρτητα από λεονταρισμούς, την ενιαία στρατηγική των αστικών κυβερνήσεων στα περισσότερα ζητήματα.

Από την άλλη Συριζα και ΚινΑλ, κινούμενοι σε χώρους συγγενείς, κρίνουν την κυβερνητική πολιτική της ΝΔ ως μη συνεπή προσαρμογή στην αντί­στοιχη ευρωενωσιακή, ενώ τα ίδια παρουσιάζονται χωρίς πειστικότητα ως -βασιλικότεροι του βασιλέως, πιο αυθεντικοί εκφραστές μιας πιο «μαχητικής» επεκτατικής, κρατικής πολιτικής.

Όπως αναφέρεται στις θέσεις της ΚΕ του ΚΚΕ για το 21^ο Συνέδριο (2^ο κείμενο - κεφ. Ε «οι εξελίξεις στο αστικό πολιτικό σύστημα» παράγρ. 31) […] «με την τελευταία διετία της διακυβέρνησης Συριζα αλλά και την κυβερνητική εναλλαγή ανάμεσα σε Συριζα και ΝΔ, επιβεβαιώθηκε ακόμη περισσότερο η σύμπτωση των βασικών δυνάμεων του αστικού πολιτικού συστήματος στους στρατηγικούς στόχους της αστικής τάξης και στις αντίστοιχες πολιτικές επιλογές».

Χαρακτηριστικό είναι, επίσης, ότι επί κυβερνήσεων & και Συριζα διαδοχικά ψηφίστηκαν από κοινού, μαζί και με το ΠΑΣΟΚ/ΚινΑλ, στρατηγικής σημασίας νομοσχέδια, όπως και αλλαγές σε βασικά άρθρα του Συντάγματος, ιδιαίτερα σε αυτά που αφορούν την κυβερνητική σταθερότητα και την αδιατάρακτη εφαρμο­γή της κυρίαρχης πολιτικής και η ΝΔ πατάει πάνω στο αντεργατικό - αντιλαϊκό οικοδόμημα της διακυβέρνησης Συριζα και το επεκτείνει παραπέρα.

Λύκος με προβιά

Ο «Συριζα-Προοδευτική Συμμαχία» (άλλαξε ο Μανολιός κλπ), αφού ως «Συριζα σκέτο» διαμορφώθηκε σε πολύτιμο στήριγμα της αστικής στρατηγικής, όχι μόνο γιατί υπηρέτησε με συνέπεια τους αντιλαϊκούς της στόχους, αλλά κυρίως γιατί προσπάθησε –και σε μεγάλο βαθμό κατάφερε, να εμπεδώσει στις εργατικές - λαϊκές συνειδήσεις αυτούς τους στόχους ως «αναγκαίους», ακόμη και ως «προοδευτικούς» επιδιώκει την απορρόφηση δυνάμεων και ομάδων που αποσπάστηκαν από το ΠΑΣΟΚ, εμφανιζόμενος ως ο βασικός συνεχιστής της «δημοκρατικής παράτα­ξης», με συχνότερες αναφορές στον Ελευθέριο Βενιζέλο, τον Γεώργιο Παπανδρέ­ου, τον Ανδρέα, με πιο ενεργή συμμετοχή στο Ευρωπαϊκό Σοσιαλιστικό Κόμμα, χωρίς να εγκαταλείπει τις αναφορές στις «αξίες και τις πα­ραδόσεις της αριστεράς.

Ταυτόχρονα, αξιοποιεί και προσπαθεί να εισπράξει τη συντηρητική αναδίπλωση, που τροφοδότησε η διάψευση προσδο­κιών από την κυβέρνηση Συριζα σε πλατιά τμήματα του λαού, με κύρια χαρα­κτηριστικά τις μειωμένες απαιτήσεις, την ηττοπάθεια, τη μοιρολατρία, τον «μονό­δρομο» του κεφαλαίου, τη δήθεν «αναγκαία συμμετοχή» σε ΝΑΤΟ, ΕΕ κ.λπ. παίζοντας σε διπλό ταμπλό (πότε εθνικής ενότητας και πότε «στο κλαρί»)

Ανεξάρτητα από την οργανωτική μορφή στην οποία θα κατασταλάξει, η ανα­μόρφωση του σοσιαλδημοκρατικού χώρου στην Ελλάδα αυτή θα αβαντάρεται μια και είναι αναγκαία για τη σταθερότητα του αστικού πολιτικού συστήματος, έτσι ώστε να αξιοποιείται ως εναλλακτική κυβερνητική λύση.

Ο Συριζα στήριξε ουσιαστικά την κυβερνητική διαχείριση της πανδημίας και τα μέτρα που πάρθηκαν, παρά την προσπάθειά του να ασκήσει κριτική σε κάποιες επιμέρους πλευρές, έτσι τα περί «αποτυχημένου και ατελείωτου lockdown», τα «εγκαταλειμμένα νοσοκομεία που ασφυκτιούν», η πτωματολογία των «νεκρών που σκαρφαλώνουν» και τα άλλα «ωραία» που αναφέραμε στην αρχή, πρέπει να αφήσουν αδιάφορη τη –με αγωνιστικές και ριζοσπαστικές διαθέσεις, λαϊκή οικογένεια.

Όπως και οι διεργασίες στον άλλο αστικό σοσιαλδημοκρατικό πόλο, το ΚινΑλ | ΠΑΣΟΚ, που συγκεντρώνει προς το παρόν ό,τι δεν μεταπήδησε σε Συριζα και ΝΔ μετά την παταγώδη κατάρρευση του ΠΑΣΟΚ το 2012 και στη συνέχεια.

Οι αντιπαραθέσεις καθόλου δεν αποκλείουν τη στο μέλλον σύμπραξη χώρων ή τμημάτων τους, ως αποτέλεσμα της πορείας αναμόρφωσης της σο­σιαλδημοκρατίας, αλλά και του ευρύτερου αστικού πολιτικού συστήματος, σε περιστασιακή η μονιμότερη αξιοποίησή τους για συμπράξεις σε κυβερνητικά σχήματα, είτε με τη ΝΔ είτε σε σχήματα «εθνικού σκο­πού» κ.λπ.
Με δεδομένο ότι υπάρχει ισχυρή βάση συναίνεσης στην πολιτική διαχείρισης της οικονομικής κρίσης, πολύ περισσότερο που και αυτή η κρίση βαφτίζεται ως «κρίση του κορονοϊού», συσκοτίζοντας δηλαδή το βασικό της περιεχόμενο ως κα­πιταλιστικής οικονομικής κρίσης.

Χιόνια και «Χιονονιφάδες»

 Τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές (Τρίτη 16-Φλεβάρη 11.45πμ) τα «γλαφυρά» ρεπορτάζ των αστικών ΜΜΕ δίνουν και παίρνουν περί άλλων τυρβάζοντα, έχοντας γίνει πλέον καθεστώς φυσικά φαινόμενα, όπως η χιονόπτωση τον χειμώνα, να βαφτίζονται “ακραία”, μόνο και μόνο για να κρυφτούν οι τεράστιες ελλείψεις στον τομέα της πολιτικής προστασίας, του σχεδιασμού και των υποδομών για τις λαϊκές ανάγκες, η κυβέρνηση, για λίγα εκατοστά χιόνι, έκλεισε ακόμη και τους πιο κεντρικούς οδικούς άξονες

Που -αν και έχει χρυσοπληρώσει ο λαός- δεν έχει εξασφαλιστεί στοιχειωδώς από το κράτος και τις ιδιωτικές εταιρείες, που τους εκμεταλλεύονται, ότι αυτοί θα καθαρίζονται και θα παραμένουν ανοιχτοί («αδυναμία του φορέα» το λένε)

Αυτό είναι ένα μόνο δείγμα του σημερινού κρατικού μηχανισμού, που λειτουργεί με κριτήριο τα συμφέροντα των λίγων και όχι τις ανάγκες των πολλών
Στο μεταξύ τα ΜΚΔ συναγωνίζονται ποστάροντας ευτυχείς φάτσες με φόντο χιόνι …οι «Μόριες» πέφτουν μακριά!

Το μυαλό «στροβιλίζεται» πάει χρόνια πίσω …15+, όταν διαβάσαμε για κάποιον Βαλερί, έναν από τους πολλούς οδοκαθαριστές της Μόσχας (αγνώστων λοιπών στοιχείων μια και –για προφανείς λόγους, αρνήθηκε να αποκαλύψει το επώνυμό του): καθάριζε αμέριμνος τα σκουπίδια στο πάρκο Σοκόλνικι (Sokolniki Park Соко́льники = «γεράκι» — парк) όταν είδε την πρώτη "χιονονιφάδα" της άνοιξης να ξεπροβάλλει από το λιωμένο χιόνι λέει, για να προσθέσει με ένα σκοτεινό χαμόγελο: «Είναι η εποχή τους τώρα. Γι' αυτό τους λέμε "χιονονιφάδες"».

Καθώς έρχεται η άνοιξη και το χιόνι λιώνει στην πρωτεύουσα της Ρωσίας, ειδικές υπηρεσίες αναλαμβάνουν το μακάβριο έργο να συλλέξουν τους χιλιάδες ανώνυμους άστεγους, τις πόρνες, τους μεθυσμένους και τους μετανάστες που ξεθάβονται νεκροί κάθε χρόνο από τους παγωμένους δρόμους και τα πάρκα της Μόσχας.
Σύμφωνα με τις επίσημες στατιστικές, 3.304 μη αναγνωρισμένα πτώματα βρέθηκαν το 2004, τα περισσότερα την άνοιξη όταν λιώνουν τα χιόνια.

«Είναι μια τεράστια τραγωδία», λέει ο Αντρέι Μποκάροφ, ο οποίος εργάζεται στην υπηρεσία ταφής της Μόσχας. «Βρίσκουμε νέους και γέρους, άνδρες και γυναίκες. Πολλοί είναι μετανάστες από χώρες της πρώην Σοβιετικής Ενωσης. Αλλά μπορεί να είναι και μια γριούλα που βγήκε για ψώνια και έπαθε καρδιακή προσβολή».

Αν ένα πτώμα δεν αναγνωριστεί, ώσπου να τελειώσει η αστυνομία την έρευνά της, μεταφέρεται στο νεκροταφείο Περεπετσίνσκι, περίπου 50 χλμ. από το κέντρο της Μόσχας.
Στην άκρη του νεκροταφείου ο νεκροθάφτης με το όνομα Σλάβα, δείχνει το φρεσκοσκαμμένο χώμα. «Άγνωστος άνδρας (ή γυναίκα) -ετάφη <|ημερομηνία|>», γράφει η πινακίδα. Η περιοχή όπου θάβονται οι ανώνυμοι αυτοί άνθρωποι καλύπτει 7 εκτάρια. «Θάβουμε έως και 28 πτώματα την ημέρα» λέει.

Αυτή είναι μια από τις πολλές σκοτεινές πλευρές της Μόσχας, αθέατες πίσω από τη λάμψη των πολλών δισεκατομμυριούχων που έχουν κατακλύσει την πόλη των 10+ εκατομμυρίων κατοίκων.
Εκατομμύρια όμως είναι και οι παράνομοι μετανάστες που προσπαθούν να επιβιώσουν, περίπου 100.000 οι άστεγοι που ζουν στους παγωμένους δρόμους της Μόσχας και κοιμούνται στους σκουπιδότοπους, όπου τα σκουπίδια απελευθερώνουν ζέστη καθώς σαπίζουν.
Το πάρκο Σοκολνίκι είναι ένα από τα αγαπημένα στέκια τους, καθώς και ένα άτυπο μέρος όπου δολοφόνοι της πόλης παρατούν τα θύματά τους.

Ο Βιάτσεσλαβ Γιάκοβλεφ, φύλακας του πάρκου, έχει πλέον πείρα στο να ξεχωρίζει τις «χιονονιφάδες». «Αρκετές φορές είναι κάποιος άστεγος, άλλες είναι φόνος από επαγγελματία. Υποθέτω ότι η ελευθερία έχει τα υπέρ και τα κατά της», λέει.

ℹ️️ -1 Ο ερχομός της άνοιξης αποκαλύπτει πτώματα στους δρόμους της Μόσχας
Αποκαλυπτικό για την άθλια κατάσταση της καπιταλιστικής Ρωσίας είναι το παραπάνω δημοσίευμα της αμερικάνικης The Times (αναδημοσιεύτηκε και στο ΒΗΜΑ 7-Απρ-2005)
ℹ️️ -2 (14 Φλεβάρη 2012)  215 άνθρωποι έχουν χάσει τη ζωή τους στη Ρωσία εξαιτίας του ψύχους από τις αρχές του έτους, ενώ 5.546 άνθρωποι, ανάμεσά τους και 154 παιδιά, έχουν νοσηλευθεί με υποθερμία και κρυοπαγήματα από την 1η Γενάρη.

Соко́льники - Sokolniki τόπος «γερακιών»

Το Πάρκο Sokolniki, Сокол=γεράκι το οποίο ονομάστηκε για το κυνήγι γερακιού των Μεγάλων Δουκών του Μασκόβι κυρίαρχου του 17ου αιώνα», βρίσκεται στην ομώνυμη περιοχή της Μόσχας και δεν απέχει πολύ από το κέντρο της πόλης, δίπλα στη 1^η γραμμή του μετρό (Sokolnicheskaya line - Сокольническая линия)  και δημιουργήθηκε από τον -μανιώδη κυνηγό, Τσάρο Αλεξέι Μιχαηλόβιτς (πατέρα του Μεγάλου Πέτρου).
Η τρέχουσα διάταξη των αλέων και τα σοκάκια του πάρκου ξεκίνησαν το 1900 δημιουργώντας έναν πράσινο «λαβύρινθο», με δίκτυο δρόμων.

Με τη μεγάλη Οκτωβριανή σοσιαλιστική επανάσταση αναπτύχτηκε ως επίσημο «πάρκο πολιτισμού και αναψυχής του λαού» (δόθηκε με πλήρη διαμόρφωση το 1931)

Δημιουργήθηκαν -πέρα από τους χώρους περιπάτου, σιντριβάνια κά πρωτόγνωρα για την εποχή χάπενινγκ-λουνα πάρκ: τουρμποέλικα, «σφυρί Ranger», γιγαντοτσουλήθρες (πτήση ολίσθησης), δωμάτιο γέλιου, ο γνωστός κάθετος τροχός (όπως της Βιέννης), μικροί και μεγάλοι χώροι σκοποβολής, γιγάντιες  κούνιες-βάρκες, immelman (προσομοιωτές πτήσης), το κλασσικό δυναμόμετρο κλπ.
Ακόμη σήμερα μετά την πλήρη εμπορευματοποίηση, το καλοκαίρι, τα κεντρικά σοκάκια γίνονται ένα χάρμα οφθαλών από έντονα χρωματισμένα παρτέρια, στο βάθος «ζούγκλα» με πεύκα και έλατα, σημύδες, βελανιδιές και σφενδάμνους - από την περιοχή της Μόσχας, καθώς και μη αυτόχθονα δέντρα, όπως αγριόπευκα, κέδρους, καρυδιές, κόκκινες βελανιδιές, κλπ. Η άγρια ​​φύση του πάρκου περιλαμβάνει λαγούς, σκίουρους και νυφίτσες, καθώς και 76 είδη πτηνών.

Sokol Фестивальная площадь Πλατεία Φεστιβάλ

Μέχρι το 1937, το πάρκο έφερε το όνομα του τότε Λαϊκού Επιτρόπου Εκπαίδευσης του RSFSR A.S.Bubnov (Андре́й Серге́евич Бу́бнов –πέθανε το 1938)

Το Sokolniki Sports Palace, φιλοξενεί ακόμη την ιστορική ομάδα χόκεϊ επί πάγου HC Spartak Moscow.

Κατά τη διάρκεια του Μεγάλου Πατριωτικού Πολέμου, προσαρμόστηκε –χωρίς να καταστραφεί καμιά εγκατάσταση, σε σκοπευτήριο εξάσκησης κυρίως πολιτών και σε όρμο αρμάτων μάχης.
Όσο πλησίασε το μέτωπο προς τη Μόσχα  (1^η-Οκτ-1941), το πάρκο έκλεισε αλλά αμέσως μετά –από το καλοκαίρι του 1942, αποκαταστάθηκαν οι ζημιές και ξεκίνησαν να λειτουργούν το Πράσινο Θέατρο, η Συμφωνική Σκηνή …η πίστα Χορών και αργότερα άνοιξε μεγάλος θερινός κινηματογράφος στο κτίριο του κυκλικού θεάτρου.

Το 1957 δημιουργήθηκε ειδικός χώρος για το VI Παγκόσμιο Φεστιβάλ Νεολαίας –ο «μεγάλος κόκκινος κήπος»
Το 1959, κατασκευάστηκαν δύο εκθεσιακά περίπτερα –το πρώτο με προϊόντα ΕΣΣΔ, με γυάλινους τοίχους ύψους 15 μέτρων στον χώρο του πρώην γηπέδου CDKA, όπου ο Νίξον, εγκαινίασε τα «Βιομηχανικά Προϊόντα ΗΠΑ» και έγιναν πολλές συζητήσεις για τα πλεονεκτήματα του σοσιαλισμού απέναντι στον καπιταλισμό (στη συνέχεια, αυτά τα περίπτερα μεταφέρθηκαν σε νέο εκθεσιακό κέντρο).
Το 1973, νέο Sokolniki Sports Palace χτίστηκε στο νότιο τμήμα του πάρκου.

Στη δεκαετία του 1990, με τις ανατροπές οι εγκαταστάσεις του πάρκου -η μια μετά την άλλη κατέρρεαν –μεταξύ αυτών το Πράσινο Θέατρο και ο «Μεγάλος Κόκκινος Κήπος»
Το Φεβρουάριο του 2011, η κυβέρνηση της Μόσχας ενέκρινε πολεοδομικό σχέδιο με τίτλο «Βιομηχανία αναψυχής και τουρισμού στις περιοχές των πάρκων πολιτισμού και αναψυχής, μουσεία-αποθεματικά και μουσεία-κτήματα» διαθέτοντας 4,5 δισεκατομμύρια ρούβλια.
Τα αποτελέσματα εδώ…

«Παράλυτοι» στο χιόνι

Με τη «Μήδεια», να παλεύει μανιασμένα με τα χωρίς έλεος χτυπήματα του «πανέτοιμου κρατικού μηχανισμού» και για να αλλάξουμε μοτίβο …παραμένοντας προς το παρόν στην ΕΣΣΔ (Сальваторе Адамо - Падает Снег, Снег кружИтся - Tombe la neige), για όσους-ες θέλουν να εξασκήσουν τα ρώσικα –τα τραγούδια αποτελούν μια καλή μεθοδο

«Tombe la neige» του Adamo …

Πέφτει το χιόνι | Δεν θα γυρίσεις αυτό το βράδυ
Πέφτει το χιόνι | Και η καρδιά μου ντύθηκε στα μαύρα
Αυτή η μεταξένια μαλακή πομπή | Γεμάτη με λευκά δάκρυα
Το πουλί στο κλαδί | Θρηνεί τη μαγεία
Δεν θα γυρίσεις αυτό το βράδυ | Η απελπισία μου κραυγάζει
Αλλά πέφτει το χιόνι …| Αδιάβατο το μονοπάτι
Πέφτει το χιόνι
Δεν θα γυρίσεις αυτό το βράδυ

Πέφτει το χιόνι
Όλα είναι λευκά κι απελπισμένα
Λυπητερή σιγουριά | Το κρύο και η απουσία |
Αυτή η απαίσια σιωπή | Λευκή μοναξιά
Δεν θα γυρίσεις αυτό το βράδυ
Η απελπισία μου ακούγεται στα πέρατα
Αλλά το χιόνι (εξακολουθεί να) πέφτει
Αδιάβατο μονοπάτι