Η Κούβα αποτίει φόρο τιμής στη Vilma Espín

 

Μέχρι τις 20 Ιουνίου, σύσσωμο το νησί της επανάστασης θα αποτίει φόρο τιμής στη Vilma Espín Guillois, την επίτιμη πρόεδρο της Ομοσπονδίας Κουβανών Γυναικών (FMC), με αφορμή τον εορτασμό των 14 χρόνων από το θάνατό της.

Αυτό ανέφερε στην εφημερίδα Granma η Osmayda Hernández Beleño, μέλος της Εθνικής Γραμματείας της FMC, ανακοινώνοντας ότι οι δραστηριότητες που θα πραγματοποιηθούν στις γειτονιές και τους χώρους δουλειά θα γίνουν με όλα τα μέτρα προφύλαξης αντι-COVID-19.

Θα είναι και ευκαιρία να τιμήσουν γυναίκες και άνδρες –επιστήμονες του τομέα υγείας και παραγωγής τροφίμων έχουν ενεργή συμμετοχή στη μάχη με την πανδημία, είπε.

Η Βίλμα Εσπίν υπήρξε ηγετικό στέλεχος του Κινήματος της 26ης Ιουλίου και από το 1958, μαχήτρια στη Σιέρα Μαέστρα, αξιωματικός στο 2^ο ανατολικό μέτωπο Frank País (Φρανκ Παΐς).

Από την πρώτη μέρα του θριάμβου της Επανάστασης το 1959, πάλεψε σκληρά για τα δικαιώματα και τη χειραφέτηση των γυναικών, ιδρύοντας την στις 23 Αυγούστου 1960, την Ομοσπονδία Γυναικών (FMC) του νησιού της επανάστασης

Πέθανε στην Αβάνα στις 18 Ιουνίου 2007 και από τότε «ξεκουράζεται» στο Μαυσωλείο Frank País, στο Σαντιάγο της Κούβας.

 

🇨🇺  Δείτε επίσης https://www.cubaplatform-es.org/

 

Πηγή

 

Όλα τα σφυριά συντονισμένα …

Τις προάλλες ο υπουργός εργασίας –με το «ήρεμο θράσος» που τον διακρίνει εμφάνισε σε ντελίριο ενθουσιασμού το νομοσχέδιο έκτρωμα ως «ανάγκη εκσυγχρονισμού του εργατικού δικαίου της χώρας» λόγω «έλλειψης προσαρμογής στις οικονομικές κοινωνικές και τεχνολογικές εξελίξεις» θυμίζοντας ότι «το 1982 δεν υπήρχε ούτε ως όνειρο το ίντερνετ και πολύ περισσότερο η τηλεργασία», ότι «η απαγόρευση λειτουργίας τις Κυριακές–αντίθετα με ό,τι συμβαίνει στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες – εμποδίζει τη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας και η μη εφαρμογή της διευθέτησης του χρόνου εργασίας εμποδίζει την εξυπηρέτηση των εργαζόμενων που …θέλουν να δουλεύουν περισσότερο» παρουσιάζοντας εν ολίγοις  το υπαγορευμένο από τους επιχειρηματικούς ομίλους Ν|Σ, σαν πανάκεια, κατ’ απαίτηση της εργατικής τάξης και της λαϊκής οικογένειας.

Διευθέτηση του χρόνου εργασίας και των υπερωριών, μέχρι να βγει η ψυχή του εργαζόμενου, 7ήμερη απασχόληση με απόφαση του εργοδότη, απολύσεις, τηλεργασία, ωμή παρέμβαση στο συνδικαλιστικό κίνημα και στο απεργιακό δικαίωμα.
Τα συνδικάτα πρέπει «να αποκτήσουν νομική προσωπικότητα και για να ασκούν τα δικαιώματα των συλλογικών διαπραγματεύσεων και της κήρυξης απεργίας», με «δυνατότητα εξ αποστάσεως ψηφοφορίας», προστασία της απεργοσπασίας -«απαγορεύεται η παρεμπόδιση εργαζομένων, οι οποίοι κατά την διάρκεια απεργίας επιθυμούν να εργαστούν», ενώ προβλέπεται «προσωπικό ελάχιστης εγγυημένης λειτουργίας κατά την διάρκεια απεργίας» κλπ.
«Ποιο είναι το πρόβλημα σας;» ανέκραξε με θράσος …» δεν θέλουμε να υπάρχει μια τάξη; Να μην ξέρουμε ποιος είναι ποιος;»

(για να μην ξεχνάμε…)
Στην πύλη του στρατοπέδου συγκέντρωσης του Άουσβιτς παραμένει ακόμη αναρτημένη η επιγραφή "Arbeit Macht Frei" - «Η Εργασία Απελευθερώνει» -άσβεστη θύμηση του πραγματικού προσώπου του καπιταλιστικού εκμεταλλευτικού συστήματος.

Τα «φρουτάκια»

Το Ελάχιστο Εγγυημένο Εισόδημα (πρώην Κοινωνικό Εισόδημα Αλληλεγγύης Ν.4389/2016, Άρθρο 235) αποτελεί προνοιακό πρόγραμμα ακραίας φτώχειας για τα λεγόμενα ευάλωτα νοικοκυριά (σσ. το 6μηνιαίο εισόδημα του ατομικού νοικοκυριού δεν πρέπει να υπερβαίνει τα …1.200€ και για τη μονογονεϊκή οικογένεια με δύο ανήλικα μέλη τα 2.100€ και έχει χαρακτηριστεί σαν απάτη ακόμη και από αστικούς κύκλους.
Πρόκειται για παλιό ευρωενωσιακό μαγείρεμα που από το ΚΚΕ χαρακτηρίστηκε εν τη γενέσει του (2014) «μνημείο κοροϊδίας» και στην ευρωβουλή «Δούρειος Ίππος» και έχει δεχτεί άγριο σφυροκόπημα από το συνεπές ταξικό κίνημα–το ΠΑΜΕ το χαρακτήρισε (2016) «Πρόκληση και κοροϊδία» (δείτε και «Φτωχοί και πάμφτωχοι μοιράζονται τη ... φτώχεια τους!»)

Στο χορό μπήκαν και διάφοροι «πρόθυμοι» -με το αζημίωτο προφανώς (προνομιακές επιδοτήσεις κλπ) μεταξύ αυτών όπως πάντα ΜηΚυΟ

(η «είδηση»)
Στις 16 Ιουνίου 2021, η ΜΚΟ «UBI4ALL» θα κληρώσει το πρώτο της Βασικό Εισόδημα Άνευ Όρων σε μία ή έναν από τους ~12.000 μέχρι στιγμής εγγεγραμμένους πολίτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ενώ πάνω από το ένα τρίτο των εγγεγραμμένων είναι από την Ελλάδα.

Το βασικό εισόδημα χρηματοδοτείται μέσω –εδώ γελάνε, crowdfunding (χρηματοδότηση από το πλήθος –όπως λέμε παίρνω λίγα από πολλούς), για κάθε πολίτη της ΕΕ ηλικίας τουλάχιστον 16 ετών, η εγγραφή για την κλήρωση θα είναι ανοιχτή έως τις 14 Ιουνίου, στις 9:00 μμ. (η ιστοσελίδα είναι διαθέσιμη στα ελληνικά και σε άλλες 19 ευρωπαϊκές γλώσσες).

Προσοχή «λερώνει»!

Κατά τους εμπνευστές του «πειράματος UBI4ALL» (που παραδέχονται ότι δεν είναι επιστημονικό πρόγραμμα, αλλά αναμένεται να δώσει σαφείς ενδείξεις) γίνεται και έρευνα σχετικά με το «τι θα άλλαζε κάποιος στη ζωή του με ένα βασικό εισόδημα και αν τελικά οδηγεί σε τεμπελιά ή ενδυνάμωση των ανθρώπων».
Η εφαρμογή του βασικού εισοδήματος εντός της ΕΕ –λένε, μπορεί να είναι η απάντηση στις επισφαλείς μισθολογικές συνθήκες, τους μετασχηματισμούς στην αγορά εργασίας λόγω της αυτοματοποίησης και ως ένα μέσο σταθεροποίησης της ζήτησης των καταναλωτικών αγορών.

Ο Γερμανός εμπνευστής Helwig Fenner λέει: «Θα προσθέσουμε πραγματικές εμπειρίες στις ατελείωτες θεωρητικές συζητήσεις σχετικά με το Βασικό Εισόδημα και έτσι θα γίνει κάτι απτό. Στην πραγματικότητα, εκατοντάδες δωρεές έγιναν για να δοθούν χρήματα σε κάποιο άτομο που δεν είναι υποχρεωμένο να κάνει τίποτα. Έτσι, το βασικό εισόδημα διασφαλίζει την ανθρωπιά της ανθρωπότητας».

Η συνάδελφός του Ana Catarina Neves από την Πορτογαλία προσθέτει: «Η κρίση της πανδημίας έδειξε ότι εκατομμύρια άνθρωποι θα μπορούσαν ξαφνικά να αντιμετωπίσουν τη φτώχεια. Ήρθε η ώρα να υποστηρίξουμε την ιδέα ενός εγγυημένου εισόδημα σε όλους».

Η ομάδα του UBI4ALL αποτελείται από επτά μέλη από διαφορετικές χώρες της ΕΕ.
Ξεκίνησε κατά τη διάρκεια της Ευρωπαϊκής Πρωτοβουλίας Πολιτών για Βασικό Εισόδημα Άνευ Όρων, η οποία στοχεύει να μαζέψει ένα εκατομμύριο υπογραφές έως τον Ιούνιο του 2022 για να υποχρεώσει την Ευρωπαϊκή Επιτροπή να λάβει τα απαραίτητα μέτρα. Η Πρωτοβουλία έχει ήδη συγκεντρώσει το 12% του στόχου, ενώ η Ελλάδα –σημείο γραφής, έχει μαζέψει πάνω από το 50% του ελάχιστου ορίου υπογραφών.
Μέχρι και «event της κλήρωσης» προβλέπεται live -Facebook

Να κάνουμε την πείρα μάχιμο εργαλείο

Με όποιο όνομα, παραλλαγή και προβειά εμφανίστηκε το το «ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα» (σσ. ακούστηκε σαν όρος πρώτη φορά σε μια αναπτυγμένη καπιταλιστική χώρα, τη Γαλλία –με ότι αυτό σημαινει (Revenu minimum d' Insertioy - RMI θεσμοθετήθηκε με νόμο το 1988 και επικυρώθηκε το 1992).
Ενας από τους αστούς πολιτικούς που προώθησαν την ψήφιση του, ο Jean - Michel Belorger, δήλωσε τότε: «Ηταν πιο εύκολο να κινηθούμε προς αυτή την κατεύθυνση (σσ. τη θεσμοθέτηση του RMI) παρά να ξεκινήσουμε έναν αρκετά πολύπλοκο και πολυδιάστατο προβληματισμό για ένα πραγματικό σύστημα κοινωνικής προστασίας στο σύνολό του».

Η εξέλιξη της «συμβασιοποίησης» συσχετίζεται με την ανάπτυξη υποχρεωτικών προγραμμάτων κατάρτισης, πρακτικής άσκησης, δραστηριότητες στα πλαίσια «μη κερδοσκοπικών οργανώσεων», μέρος του ευρύτερου πολιτικού σχεδίου για τον «περιορισμό των δημόσιων δαπανών». Αυτό το μέτρο από την πρώτη στιγμή οδήγησε σε σύγχρονη σκλαβιά με συνολική υποβάθμιση του επιπέδου της απασχόλησης με όλο και χειρότερους κατώτερους μισθούς και όλο πιο επισφαλείς συμβάσεις εργασίας επιτρέποντας στις επιχειρήσεις να μειώνουν το εργατικό κόστος, με τις «ευλογίες» του κράτους που τις επιδοτεί και μετακυλώντας την ασφάλιση στον ίδιο τον εργαζόμενο.

Με τη δήθεν αποθάρρυνση την ανεργίας αυτά τα μέτρα μετατράπηκαν σε πραγματικές «παγίδες φτώχειας» για τους δικαιούχους των κατώτατων κοινωνικών παροχών, δεδομένου ότι αυτοί είναι υποχρεωμένοι να επιλέξουν ανάμεσα σε ένα «μισθό μιζέριας» και ένα «επίδομα μιζέριας», βγάζοντας «λάδι» την αδυναμία του συστήματος να εξασφαλίσει το δικαίωμα στην πλήρη - σταθερή εργασία, μισθούς που ανταποκρίνονται στις ανάγκες κ.λπ. με έλεγχο και των κοινωνικών αντιδράσεων, καλλιεργώντας και να επιβάλλοντας στους ανέργους και τους φτωχούς (θύματα των εκμεταλλευτών του ίδιου συστήματος) την ιδέα της αποδοχής της φτώχειας και της μιζέριας.

Αποτέλεσαν μέρος ενός συστήματος χειραγώγησης λειτουργώντας ως αντικίνητρο για την παρεμπόδιση των ανέργων και της εργατικής τάξης (των εξαθλιωμένων τμημάτων της και των ανώριμων αλλά και γενικότερα) να διεκδικήσουν το δικαίωμα στην πλήρη σταθερή απασχόληση, μισθούς και συντάξεις που ανταποκρίνονται στις πραγματικές ανάγκες και να δημιουργήσουν με την πάλη τους τις πολιτικές προϋποθέσεις για την επίτευξη αυτού του στόχου, με προοπτική μια άλλη κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.
όσοι εντάχτηκαν στο μηχανισμό του «ελάχιστου εισοδήματος» μπήκαν σε ομηρία, σπρώχτηκαν στην υποαπασχόληση, την ψευτοκατάρτιση κλπ και κόντρα στην τάξη τους στη συνέχεια αποτελούν την πολύ φτηνή εργατική δύναμη στο κεφάλαιο, στους εργοδότες που από αυτή την πηγή αντλούν τζάμπα εργατικά χέρια και ταυτόχρονα απολαμβάνουν επιδοτήσεις, απαλλαγές από ασφαλιστικές εισφορές κ.λπ.

Απάντηση μία και μόνη: Για τους εργαζόμενους δεν μπορούν να υπάρχουν μεσοβέζικες λύσεις σε ό,τι αφορά την προοπτική γενικά, αλλά και την άμεση αγωνιστική διεκδίκηση αιτημάτων για πλήρη - σταθερή εργασία και τις πολιτικές προϋποθέσεις (αγωνιστική συσπείρωση, ταξική πάλη, λαϊκή εξουσία/οικονομία) και ουσιαστική προστασία των ανέργων.

Να καταργηθεί το αντεργατικό πλαίσιο όλων των κυβερνήσεων
7ωρο-5ήμερο-35ωρο – δουλειά με σύγχρονα δικαιώματα

Στις 16 Ιούνη θα γίνουμε ακόμη περισσότεροι!
Κλιμακώνουμε τον αγώνας μας!

Στέλνουμε στα σκουπίδια το αντεργατικό έκτρωμα!

Ο καπιταλισμός καίει και πολτοποιεί την τέχνη και τη γνώση

Το 1966 –οι μικρότεροι στην ηλικία δεν θα το γνωρίζουν καν, κυκλοφόρησε η ταινία Fahrenheit 451 σε σκηνοθεσία François Truffaut με τον πρωταγωνιστή Oskar Werner και την 26χρονη Julie Christie ήδη βραβευμένη με όσκαρ 1^ου  γυναικείου Ρόλου το 1965 για το Darling.

Σε μια μελλοντική κοινωνία, τα βιβλία έχουν τεθεί εκτός νόμου από μια κυβέρνηση που φοβάται την ανθρώπινη σκέψη, ενώ οθόνες βομβαρδίζουν συνεχώς τους ανθρώπους με εικόνες της επικαιρότητας, δίχως να τους αφήνουν στιγμή να σκεφτούν –ρόλο που σήμερα παίζουν επάξια τα ψηφιακά ΜΜΕ, η τηλεόραση και τα ΜΚΔ με συνδυασμένα πυρά
Καθήκον του πυρονόμου Guy Montag (Γκι Μόνταγκ -Oskar Werner) είναι το κάψιμο όποιων βιβλίων εντοπίζονται. H γνωριμία του με την βιβλιόφιλη Clarisse (Κλαρίς -Julie Christie) κλονίζει τον τρόπο ζωής του και τον παρακινεί να αναθεωρήσει τις προτεραιότητές του (βοηθούσης και της παντοδύναμης ερωτικής έλξης που αναπτύσσεται μεταξύ τους)
Εκτός από τον Oskar Werner και τη Julie Christie, παίζουν μεγάλοι ηθοποιοί της εποχής Cyril Cusack (Captain Beatty), ο Anton Diffring (Fabian), ο Jeremy Spenser (ο άνδρας με το μήλο) η Bee Duffell κά

Βασισμένη στο μυθιστόρημα του Ray Bradbury (Ρέυ Μπράντμπερυ 1953)– που πήρε το όνομά του από τους 451 βαθμούς Φαρενάιτ (~233^οC) που καίγεται το χαρτί – η υπέροχη αυτή ταινία του μαέστρου Φρανσουά Τριφό -έφυγε στα 52 του χρόνια το 1984, αποτελεί μια από τις πιο συναρπαστικές δουλειές του (έχοντας συγγράψει και το σενάριο της ταινίας μαζί με τον Jean-Louis Richard)
Με μια υπνωτιστική κινηματογραφική γλώσσα και με εξπρεσιονιστικά στοιχεία, φουτουριστικά σκηνικά και θερμά χρώματα, μας αφηγείται μια ιστορία για το βιβλίο, για τη λογοκρισία και για τους ανθρώπους που την αψηφούν. Μια ιδιαίτερα ανθρώπινη ιστορία, γιατί χωρίς βιβλία ο κόσμος μας δεν θα ήταν ποτέ πια ίδιος.
Δοκίμασαν και ριμέικ (2018), αλλά βγήκε μια ακόμη αμερικανιά –οι μεγάλοι δεν αντιγράφονται και ο Ramin Bahrani αποδείχτηκε «νάνος»

 

Στην πυρά!

Πριν από 88 χρόνια οι ναζί έκαψαν στη Γερμανία βιβλία λογοτεχνίας, ποίησης, φιλοσοφίας αλλά και επιστημονικά συγγράμματα όσα θεωρούσαν «μη γερμανικά» -«μη άριας φυλής» βασικά «διαφωνούντων» (βλ. κομμουνιστές).
100 χρόνια πριν, ο ποιητής Χάινριχ Χάινε σημείωνε προφητικά για το «πρελούδιο»: Εκεί που ο άνθρωπος καίει βιβλία, μπορεί να κάψει και στο τέλος ανθρώπους».
Πέρασαν 421 χρόνια  (17-Φεβ-1600) από τη δίκη του Giordano Bruno (Τζορντάνο Μπρούνο) από την Ιερά Εξέταση όπου θα κριθεί ένοχος και θα εκτελεστεί στη πυρά.
Η ανθρώπινη ιστορία είναι γεμάτη από την προσπάθεια της άρχουσας τάξης να αποτεφρώσει τη γνώση και μαζί την ιστορική μνήμη

 

 

Πολτοποίηση της ποίησης

Πάνε 2-3 μήνες που βγήκε στον αέρα η είδηση πως οι εκδόσεις Γαβριηλίδη κλείνουν και ένα μεγάλο μέρος τής παραγωγής τους λέγεται ότι θα μεταφερθεί  σε άλλον εκδοτικό οίκο, που επίσης είχε κλείσει πριν από 30 χρόνια και τώρα επανιδρύεται με το ίδιο όνομα.
Ταυτόχρονα, πολλή σκόνη έχει σηκώσει το γεγονός ότι οι πιστώτριες τράπεζες πολτοποίησαν την παραγωγή τού εκδοτικού οίκου (Γαβριηλίδης) που βρέθηκε στις αποθήκες του και αυτές τις μέρες, στα ΜΜΕ και ΜΚΔ αναπαράχτηκε κατά κόρον με στερεότυπα λόγια μνημόσυνου, ότι …
«Δεν ενημέρωσαν τους συγγραφείς, δεν τα έστειλαν σε παλαιοβιβλιοπωλεία, δεν τα πέταξαν στο δρόμο, τα πολτοποίησαν. Απέδειξαν έτσι ότι δεν είναι χαρτί και κόλλα το βιβλίο, αλλά λέξεις. Το χαρτί και η κόλλα παρέμειναν. Οι λέξεις χάθηκαν, πάνε, τις έφαγαν οι μηχανές. Αν αφαιρέσεις την ποίηση μένει ο πολτός. Πόσα χρήματα άξιζαν οι λέξεις; Πώς να μετρήσουμε σε χρήματα την ποίηση; Αδύνατον. Ενώ ο πολτός έχει συγκεκριμένη τιμή στην αγορά. Και οι τράπεζες δεν ενδιαφέρονται για το ανεκτίμητο αλλά για το τιμολόγιο».

Πιασάρικο το κείμενο δε λέμε, όμως να πάμε στην ουσία:
Κάποιοι μίλησαν «φαινόμενο καθυστέρησης και υπανάπτυξης η λειτουργία μιας χώρας με αραχνιασμένη νομοθεσία που απαγορεύει την δωρεά πραγμάτων (sic!!) που έχουν κατασχεθεί και επιβάλλει την καταστροφή τους – δείγμα του πόσο αγάπησαν και νοιάστηκαν για το βιβλίο τα περιβόητα υπουργεία πολιτισμού και οι ενώσεις συγγραφέων και εκδοτών» Και στάθηκαν σε υπαρκτά, αλλά δευτερεύοντα –επιφανειακά –κατά τη γνώμη μας ζητήματα, μιλώντας και με προσωπικά βιώματα με τον Γαβριηλίδη.
«Συνάντησα σ’ εκείνο το μικρό κλειστοφοβικό πατάρι κάποιον νεαρό, (δεν θυμάμαι το όνομά του, μήτε μ’ ενδιαφέρει και το ποιος ήταν), που μού είπε ότι το βιβλίο μου είχε αρέσει πολύ. Ξεκίνησε μία μικρή συζήτηση και γρήγορα κατάλαβα ότι είναι ζήτημα εάν είχε διαβάσει τον πρόλογο και την πρώτη σελίδα.
Στα πέντε λεπτά, (μήτε τα προσχήματα, μήτε ένας καφές της παρηγοριάς, απλώς ένα ακόμη εμπόρευμα εκτυπώσιμο…), μού ζήτησε μερικές εκατοντάδες ευρώ για την έκδοση. Ήμουν τυχερός, άλλοι μετά από εμένα ήρθαν αντιμέτωποι με χιλιάρικα»...

Οι εκδόσεις Γαβριηλίδη, η πολτοποίηση και ο καπιταλισμός

(του Ηρακλή Κακαβάνη προσυπογράφουμε αβλεπ[τ]ί)
Λουκέτο έβαλαν οι εκδόσεις Γαβριηλίδη και οι πιστώτριες τράπεζες πολτοποίησαν την υπάρχουσα ποσότητα βιβλίων στις αποθήκες. Διαδικασία για την οποία δεν ευθύνονται οι εκδόσεις αλλά οι νόμοι του κράτους επιβάλλουν.
Κράτος και νόμοι διασφαλίζουν την εύρυθμη λειτουργία της καπιταλιστικής αγοράς.
Η καταστροφή αξίας χρήσης εξασφαλίζει την κερδοφορία του κεφαλαίου. Όλοι ξέρουμε ότι προϊόντα χρήσιμα για τη διατροφή πετιούνται – καταστρέφονται ενώ υπάρχουν πεινασμένοι – φτωχοί. Γάλα πετιέται στα λύματα τη στιγμή που παιδιά πεθαίνουν από ασιτία. Εργοστάσια κλείνουν μόνο και μόνο γιατί οι μέτοχοι θα κερδίσουν περισσότερα, ασχέτως αν τα προϊόντα είναι χρήσιμα για την κοινωνία.

Αυτός είναι ο καπιταλισμός. Έτσι λειτουργεί.
Πάνω απ’ όλα το κέρδος, η διασφάλισή του.
Η ανθρώπινη ανάγκη καλύπτεται μόνο όταν μπορεί να αποφέρει ικανό κέρδος.

Και το βιβλίο στον καπιταλισμό δεν είναι πολιτιστικό αγαθό, δεν αποσκοπεί στην πολιτιστική αειφορία της κοινωνίας.
ΕΜΠΟΡΕΥΜΑ είναι και ο χώρος του βιβλίου πεδίον δόξης λαμπρό για το κεφάλαιο, καιροσκόπους και τυχοδιώκτες.

Μας λέγανε μια ιστοριούλα οι παλιοί κομμουνιστές για να μας εξηγήσουν τη φύση του καπιταλισμού.

• Χειμώνας σε εργατόσπιτο. Κάνει κρύο. Ρωτά το παιδί τη μητέρα του.
• Μαμά γιατί δεν ανάβουμε τη σόμπα;
• Γιατί δεν έχουμε κάρβουνα παιδί μου…
• Γιατί μαμά δεν έχουμε κάρβουνα;
• Δεν έχουμε χρήματα
• Και γιατί δεν έχουμε χρήματα μαμά;
• Επειδή ο μπαμπάς σου δε δουλεύει. Απολύθηκε από το Μεταλλείο όπου δούλευε…
• Για ποιο λόγο απολύθηκε ο μπαμπάς; μαμά
• Γιατί παιδί μου το μεταλλείο παρήγαγε πολύ κάρβουνο!!!

Το κεφάλαιο δεν παράγει για τις ανάγκες των ανθρώπων αλλά για το κέρδος. Η παραγωγή, δηλαδή, και η διακίνηση προϊόντων στον καπιταλισμό, δεν στοχεύει στην κάλυψη των διευρυμένων κοινωνικών αναγκών, αλλά στο κέρδος του κάθε ιδιώτη.
Και σε αυτή τη βάση, και το περιεχόμενο του βιβλίου προσαρμόζεται στην επιδίωξη του μέγιστου κέρδους.

Προσθέτοντας
1. Ο Πέτρος ο Γιόχαν κι ο Φράνς
σε φάμπρικα δούλευαν φτιάχνοντας τανκς
ο Πέτρος ο Γιόχαν κι ο Φράνς
αχώριστοι γίνανε φτιάχνοντας τανκς
             (…)
ο Μπράουν ο Φίσερ κι Κράφτ
αχώριστοι γίνανε φτιάχνοντας τραστ
             (…)
Και πριν μάθουν τι είπε ο Μαρξ
στρατιώτες τους πήραν στον πόλεμο παν
ο Πέτρος ο Γιόχαν κι ο Φράνς
σαν ήρωες έπεσαν κάτω απ’ τα τανκς
ο Μπράουν ο Φίσερ κι Κράφτ
σκεφτήκαν και βρήκαν πως φταίει ο Μαρξ
ο Μπράουν ο Φίσερ κι Κράφτ
ξανάσμιξαν πάλι και φτιάξανε τραστ

2. Ο Μπέρτολτ Μπρεχτ στην «Μπαλάντα του έμπορα» είχε γράψει το 1930 με τη γνωστή του διεισδυτικότητα
«Τι είναι στ’ αλήθεια το ρύζι
Πού να ξέρω το ρύζι τι είναι
Ποιος να το ξέρει τάχα;
Δεν ξέρω το ρύζι τι είναι
Ξέρω την τιμή του μονάχα»

Ρύζι έχει κει κάτω κοντά στο ποτάμι
Εκεί ψηλά στο βουνό χρειάζουνται ρύζι.
Αν το ρύζι το κρύψουμε στις αποθήκες
θ’ ακριβύνει το ρύζι γι’ αυτούς εκεί πάνω.
Οι μαούνες του ρυζιού θα ‘χουν λιγότερο ρύζι
και το ρύζι φτηνότερο θα ‘ναι για μένα.
Τι είναι στ’ αλήθεια το ρύζι
πού να ξέρω το ρύζι τι είναι
ποιός να το ξέρει τάχα.
Δεν ξέρω το ρύζι τι είναι
ξέρω την τιμή του μονάχα.

Φτάνει χειμώνας και χρειάζουνται ρούχα
πρέπει μπαμπάκι λοιπόν ν’ αγοράσουμε
και το μπαμπάκι να μην το πουλήσουμε.
Σαν θα ‘ρθει το κρύο, θ’ ακριβύνουν τα ρούχα.
Τα κλωστήρια πληρώνουν πολύ ψηλά μεροκάματα
κι έπειτα υπάρχει πάρα πολύ μπαμπάκι.
Τι είναι στ’ αλήθεια το μπαμπάκι
πού να ξέρω το μπαμπάκι τι είναι
ποιός να το ξέρει τάχα.
Δεν ξέρω το μπαμπάκι τι είναι
Ξέρω την τιμή του μονάχα.

Κι ο άνθρωπος παρατρώει φαΐ
γι’ αυτό κι ο άνθρωπος όλο ακριβαίνει.
Για να φτιάξεις φαΐ, χρειάζεσαι ανθρώπους.
Οι μάγειροι κάνουν φτηνότερο το φαΐ
αλλά οι φαγάδες όλο και τ’ ακριβαίνουν.
Κι έπειτα υπάρχουν πάρα πολλοί άνθρωποι.
Τι είναι στ’ αλήθεια ο άνθρωπος
πού να ξέρω ο άνθρωπος τι είναι
ποιός να το ξέρει τάχα.
Δεν ξέρω ο άνθρωπος τι είναι
Ξέρω την τιμή του μονάχα.