Στον ήχο του κλαρίνου του Τάσου Χαλκιά βογκάει, τινάζεται, χαμογελάει και χορεύει η Ελλάδα – θάλασσες και βουνά της, δεκαπεντασύλλαβα ποτάμια της, αρματολοί και κλέφτες, παλικαράκια στριφτομούστακα στη μάχη και στο τσάμικο, μαυροφορούσες ανταρτομανάδες και κοράσια πλεξουδοστεφάνωτα, πέντε κοτσύφια στον ελαιώνα και, στο βάθος βάθος, πάντα το άγρυπνο, μερακλωμένο αηδόνι

1992 -σαν σήμερα

🎶 Πεθαίνει ο Τάσος Χαλκιάς, ένας από τους στυλοβάτες της μουσικής μας παράδοσης και από τους σημαντικότερους δεξιοτέχνες στο κλαρίνο, που επί έξι δεκαετίες συνέβαλε στη διάδοση και στη διατήρηση της αυθεντικής παραδοσιακής μουσικής.

🔻 «Είσαι από εκείνους που μια σωστή πολιτεία θα έπρεπε να τους έχει στο Εθνικό Μουσείο των ζωντανών! Όλη η ψυχή της πολυβασανισμένης Ρωμιοσύνης βρίσκεται μέσα στο κλαρίνο σου», είχε γράψει ο Μίκης Θεοδωράκης, ενώ ο μεγάλος ποιητής μας Γιάννης Ρίτσος έγραφε το 1985:
🔻 «Στον ήχο του κλαρίνου του Τάσου Χαλκιά βογκάει, τινάζεται, χαμογελάει και χορεύει η Ελλάδα – θάλασσες και βουνά της, δεκαπεντασύλλαβα ποτάμια της, αρματολοί και κλέφτες, παλικαράκια στριφτομούστακα στη μάχη και στο τσάμικο, μαυροφορούσες ανταρτομανάδες και κοράσια πλεξουδοστεφάνωτα, πέντε κοτσύφια στον ελαιώνα και, στο βάθος βάθος, πάντα το άγρυπνο, μερακλωμένο αηδόνι».

🎤 Η ξεχωριστή ποιότητα της μουσικής του, όμως, άγγιξε και το ξένο ακροατήριο.

🎤 Το 1979, ο καθηγητής μουσικολογίας στο Πανεπιστήμιο της Σορβόνης Τραν Βαν Κε είχε πει: «Ήμουν βέβαιος, ακούγοντάς τον, ότι είχα μπροστά μου έναν από τους μεγαλύτερους μουσικούς του κόσμου». Ενώ ο Μπενγκτ Χάλνκβιστ, Σουηδός φιλόσοφος και ιστορικός της λογοτεχνίας του 20ού αιώνα, έλεγε: «Ενιωσα με τη ζεστασιά της δύναμής του πως αυτή η μουσική, ερμηνευμένη από τον ασύγκριτο μαέστρο Τάσο Χαλκιά, ποτέ δε θα πεθάνει! Το κλαρίνο γι’ αυτόν είναι κάτι το ιερό, όπως η παράδοση».

📣 Ο Τάσος Χαλκιάς γεννήθηκε στη Γρανιτσοπούλα το 1914. Μεγάλωσε στο Δεσποτικό της Ηπείρου, σε ένα σπίτι όπου η μουσική δε σταματούσε ποτέ. Το 1917, πεθαίνει η αδερφή του Πολυξένη και λίγο αργότερα ο πατέρας του. Παίρνει τα πρώτα μαθήματα κλαρίνου από τον ξάδερφό του Μάνθο Χαλκιά. Ο αδερφός του Mήτσος τον καλεί στην Αθήνα, όπου διδάσκεται από τον κλαρινίστα Γιαούζο δυο τραγούδια, ένα μαρς του Καρά και το τραγούδι «Πανόργια» και από τον Κυριακάκη τις ψηλές νότες και ένα συρτό καλαματιανό. Επίσης μαθαίνει να διαβάζει λίγο μουσική. Το 1930, όλα τα αδέρφια μαζί δημιουργούν το συγκρότημα «Τα μαύρα πουλιά». Το 1931 γράφει το τραγούδι «Μη με κοιτάς που γέρασα». Τον ίδιο χρόνο παρουσιάζει με τα αδέρφια του στο θέατρο «ΟΛΥΜΠΙΑ» της Αθήνας τον «Τσάμικο Γάμο» (Δυστυχώς, δεν υπάρχει κανένα δείγμα του).

🔘 Το 1935 διδάσκει ο ίδιος. Πρώτος του μαθητής είναι ο Γεροδήμος. Παρουσιάζεται στο στρατό και υπηρετεί για δεκαοκτώ μήνες ως πυροβολητής. Το 1938 πεθαίνει η αδερφή του Σοφία. Μετά από σαράντα μέρες παντρεύεται τη φίλη της Χριστίνα. Το 1939 γεννιέται ο πρώτος του γιος Μιχάλης και το 1940 ο Αλέξανδρος. Καλείται να υπηρετήσει λίγο πριν ξεσπάσει ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος. Στον πόλεμο τραυματίζεται και μεταφέρεται στο Στρατιωτικό Νοσοκομείο Ιωαννίνων. Το 1941 βομβαρδίζεται το σπίτι του. Σκοτώνονται η γυναίκα του και τα δυο του παιδιά. Μεταφέρεται στο 401 Στρατιωτικό Νοσοκομείο στην Αθήνα. Νοσηλεύεται για ένα διάστημα και μετά πηγαίνει στη Λιβαδειά και συναντάει τ’ αδέρφια του Κυριάκο και Φώτη. Το 1942, επιστρέφει στα Γιάννενα και κατατάσσεται στον ΕΛΑΣ. Τον τοποθετούν στο εφεδρικό. Εκεί στη Βίτσα Ζαγορίου γνωρίζει την Μαρίκα και παντρεύεται. Αποκτούν τρία παιδιά, τον Μιχάλη (Λάκη), την Νίκη και τον Χρήστο. Το 1951 επισκέπτεται τα αδέρφια του στην Αθήνα. Συναντιέται με τον παραγωγό της εταιρείας δίσκων της «Columbia». Ηχογραφεί μαζί με τα αδέρφια του. Το 1953-’54, συναντιέται με τον Νοτόπουλο και τον καθηγητή Γ. Α. Μέγα και ηχογραφεί ογδόντα τραγούδια μαζί με τα αδέρφια του για το Λαογραφικό Αρχείο της Ακαδημίας Αθηνών. Αυτό το διάστημα φέρνει στην Αθήνα και την οικογένειά του. Πηγαίνει στο Κάιρο και στην Αλεξάνδρεια. 

Τα Ηπειρώτικα τραγούδια και πανηγύρια

🔘 Το 1960, ταξιδεύει για την Αμερική. Εκεί παίζει μαζί με τους Γιάννη Παπαϊωάννου, τον Καλλέργη και τον Τζουανάκο στη Νέα Υόρκη για έξι μήνες. Ανανεώνει το συμβόλαιό του και παραμένει στο ίδιο μαγαζί για δεκαοκτώ μήνες. Παρουσιάζεται σε μαγαζιά της Φιλαδέλφειας και της Ουάσιγκτον. Στην Ουάσιγκτον εμπνέεται το περίφημο «Βορειοηπειρώτικο μοιρολόι». Το 1963, επιστρέφει στην Ελλάδα. Ηχογραφεί το σκάρο «Παράπονο του τσοπάνου» και το «Βορειοηπειρώτικο μοιρολόι». Ξαναφεύγει για δεύτερη φορά στην Αμερική, καλεσμένος από τη δισκογραφική εταιρεία «Alektor» της Νέας Υόρκης για να ηχογραφήσει μια σειρά από τραγούδια. Ηχογραφεί για την εταιρεία περίπου εκατό τραγούδια δημοτικά και λαϊκά και συγχρόνως εμφανίζεται στο ελληνικό κέντρο διασκέδασης «Σπηλιά» στη Νέα Υόρκη, όπου συναντάει τον περίφημο τζαζίστα κλαρινίστα Μπένι Γκούντμαν, ο οποίος είχε τη μουσική επιμέλεια μιας ταινίας και ηχογραφεί ένα μοιρολόι για να ακουστεί σε μια σκηνή όπου σκηνοθέτης ήταν ο Σεραφιάν Αντι.

🔘 Με την επιστροφή του στην Ελλάδα, το 1966, στήνει τη δική του δισκογραφική εταιρεία «Σπέσιαλ Μιούζικ», η οποία θα λειτουργήσει μόνο για μια δεκαετία. Συνεχιστής, αλλά και εμπνευστής μιας μεγάλης λαϊκής παράδοσης, ο Τάσος Χαλκιάς υπήρξε όχι μόνο ένας κορυφαίος οργανοπαίχτης, αλλά και συνθέτης. Ανάμεσα στα πολλά τραγούδια που έγραψε περιλαμβάνονται ο «Ηπειρώτικος γάμος», το «Δεν μπορώ μανούλα δεν μπορώ», το «Βορειοηπειρώτικο μοιρολόι», το «Μη με κοιτάς που γέρασα» κ.ά.

Το 1969, παθαίνει το πρώτο καρδιακό επεισόδιο. Τον επόμενο χρόνο συνεργάζεται, στην μπουάτ «Κύτταρο», με τον Διονύση Σαββόπουλο, όπου γνωρίζεται με τον Γιάννη Μαρκόπουλο κι αρχίζει να συνεργάζεται μαζί του σε διάφορες ηχογραφήσεις σε έργα του συνθέτη. Το 1972 γράφει τη μουσική για την αρχαία τραγωδία «Αίαντας» του Σοφοκλή που ανεβαίνει από το ΚΘΒΕ. Εκπροσωπεί την Ελλάδα με το συγκρότημά του και με πρωτοβουλία της Ελένης Καραΐνδρου στο Α’ Φεστιβάλ Διεθνών Τεχνών, στο Maison de la Culture της γαλλικής πόλης Ρεν. Θα πει τότε: «Εχω δει χαΐρι και προκοπή και μέρες λαμπρές μπορώ να πω».

🔘 Παίρνει μέρος στο διεθνές συνέδριο του Ζάγκρεμπ μαζί με άλλους Ελληνες οργανοπαίχτες, με πρωτοβουλία πάλι της Ελένης Καραΐνδρου, σε μια προσπάθειά της να διαδώσει και να κάνει γνωστή και σε άλλους λαούς την παραδοσιακή μας μουσική και όλους αυτούς τους κορυφαίους λαϊκούς οργανοπαίχτες, που διαφύλαξαν, διέσωσαν και κυρίως έκαναν ακόμα πιο μεγάλη και πιο ελκυστική την παραδοσιακή μας μουσική, μέσα από την αγάπη τους γι’ αυτό που εξέφραζαν και τη θαυμάσια δεξιοτεχνία τους.

Ο γιος του Λάκης

🔘 Το 1980 παίρνει μέρος στην ηχογράφηση της μουσικής του Χρήστου Λεοντή για τις «Τρωάδες» του Ευριπίδη (Θέατρο Τέχνης). Το 1981, πάλι μαζί με άλλους κορυφαίους Ελληνες λαϊκούς οργανοπαίχτες, παίζει για το «Τρίτο Πρόγραμμα» της Ολλανδίας, που μεταδίδει αυτή τη ζωντανή παρουσίαση μέσω του «Τρίτου Προγράμματος» της Ελληνικής Ραδιοφωνίας απευθείας.

🔘 Το 1982, παρουσιάζεται στο Φεστιβάλ Αθηνών, στο «Λυκαβηττό» στη συναυλία – γιορτή για τα «125 Χρόνια των Χαλκιάδων», όπου την οικογένεια προλόγισε ο αξέχαστος Μάνος Κατράκης.
Επίσης, παρουσιάζεται στο Συνέδριο Μεσογειακών χωρών στη Μασσαλία και τη Φλωρεντία. Το 1984, τον τιμά η αδελφότητα Αετόπετρας για τα πενήντα πέντε χρόνια προσφοράς του στο δημοτικό τραγούδι.
Άλλη μια τιμητική διάκριση από το «Φάρο των Τυφλών». Τον ίδιο χρόνο παίρνει μέρος στο Φεστιβάλ των Βράχων στην Πετρούπολη. Ενώ το 1985 τον τιμά η αδελφότητα του χωριού Πολύδροσο Ιωαννίνων όπως και η αδελφότητα του χωριού Δεσποτικό Ιωαννίνων. 

Ο μπαρμπα — Τάσος λάλησε το κλαρίνο του σε συγκεντρώσεις του ΚΚΕ και Φεστιβάλ της ΚΝΕ. Αλησμόνητη η συμμετοχή του μαζί με το γιο του Λάκη στην προεκλογική συγκέντρωση του ΚΚΕ στα Γιάννινα στις 2 Οκτώβρη 1981, με κεντρικό ομιλητή το Χαρίλαο Φλωράκη.
«Πήγαμαν στα Γιάννινα» έλεγε στη συνέντευξη για την «Πανηπειρωτική».
«Λαός πολύς. Μίλησε ο Χαρίλαος. Ωραία τα ‘πε. Μετά τραγούδησε ο Λάκης. Έπαιξα κι εγώ το κλαρίνο».

Την άλλη μέρα, 3 Οκτ-1981, ο «Ριζοσπάστης» στην πρώτη σελίδα έγραψε για το καλλιτεχνικό πρόγραμμα με δημοτικά και ηπειρώτικα τραγούδια: «Το πλήθος παραληρεί. Κανείς δε φεύγει. Εικόνες, ατμόσφαιρα μιας μεγάλης αγωνιστικής γιορτής. Τραγουδούν μαζί με το Λ. Χαλκιά. Ο Μίκης Θεοδωράκης, ασυγκράτητος χείμαρρος, παίρνει το μικρόφωνο. Η συγκέντρωση του ΚΚΕ στα Γιάννενα θα κρατήσει πολλή ώρα».

Και η συνέχεια απ’ τον ίδιο το μπαρμπα — Τάσο. «Το βράδυ πήγαμε όξω, στον Αϊ — Γιώργη, να φάμε. Πλάκωσ’ ο κόσμος. Πίτες, ψητά. Κάτσαμε στο τραπέζι. Απέναντί μου ήταν ο Χαρίλαος με την κυρά του, τη Μάγδα. Από ‘δω ο Μίκης. Από ΄κει ο Λάκης».
Ο Χαρίλαος έτρωγε πίτες και η Μάγδα προσπαθούσε να τον αποτρέψει, όπως μας αφηγήθηκε ο μπάρμπα-Τάσος.

•   Ας πεθάνω, της είπε ο Χαρίλαος για να προσθέσει:
  «Κι όταν πεθάνω να με θάψουν με τα κλαρίνα του Τάσου Χαλκιά».

Ο μπαρμπα-Τάσος ήταν συνηθισμένος από κηδείες, που τις συνόδευσε με το κλαρίνο του. Κι ένοιωσε ψηλή την ευθύνη για την κουβέντα του Χαρίλαου.

Απόγευμα της Τετάρτης 25 Μάη 2005. Το κτίριο της ΚΕ του ΚΚΕ στον Περισσό είναι ζωσμένο από ανθρώπους κάθε ηλικίας.
Η Ελλάδα αποχαιρετά το λαϊκό ηγέτη Χαρίλαο Φλωράκη, που πέθανε την Κυριακή, 22 Μάη 2005.
Ο  Γιώργος Μουσγάς –συντάκτης του «Ριζοσπάστη»- είχε το θλιβερό προνόμιο να είναι υπηρεσία στο τυπογραφείο το βράδυ της Δευτέρας 23 Μάη 2005, που τυπώθηκε ο «Ριζοσπάστης» με την είδηση και τη διαθήκη του Χαρίλαου Φλωράκη.

"Είμαστε με συντρόφους στην είσοδο του «902» ‑λειτουργούσαν τότε ράδιο και τηλεόραση.
Μόλις σηκώθηκε το φέρετρο, ο μακαρίτης ο Κώστας Καραχάλιος, είπε σε μια συνάδελφο του σταθμού να βάλει «κάτι πένθιμο για χαλί». Δηλαδή να υπάρχει μια πένθιμη μουσική υπόκρουση, όση ώρα θα μιλούσε ο Κώστας.
Και τότε έτσι αυθόρμητα του είπα: «Το μοιρολόι του Τάσου Χαλκιά. Άλλωστε ήταν και επιθυμία, αλλά και παραγγελία του Χαρίλαου».
Η συνάδελφος έτρεξε βρήκε τραγούδια του Τάσου Χαλκιά με πρώτο το ξακουστό μοιρολόι του.
Βόγγηξε ο Περισσός. Πέρασε και το φέρετρο για τον Αη Λιά στο Παλιοζογλώπι. Όλοι κατέβαιναν τα σκαλιά συγκινημένοι. Ανάμεσά τους και ο Λάκης Χαλκιάς".

-Με την παραγγελία στον πατέρα σου κατευοδώθηκε ο καπετάνιος, είπα στο Λάκη Χαλκιά.
-Πού το ΄ξερες; ρώτησε ο Λάκης.
-Μου τό ‘πε ο μπάρμα-Τάσος, ότι το παράγγειλε στα Γιάννινα το 1981!
Οι χαροτρομάρες αυτών των γενεών είχαν μοιρολόγια, γυρίσματα και σκιρτήματα…

 
🔳 Μόνο η επίσημη πολιτεία δεν του απέδωσε ποτέ τιμές που άξιζε.

Δείτε Ριζοσπάστης
💯 Πρωτομάστορας της ψυχής μας
"Στο κλαρίνο του Χαλκιά βογκάει, τινάζεται, χαμογελάει, χορεύει η Ελλάδα - θάλασσες και βουνά της, δεκαπεντασύλλαβα ποτάμια της, αρματολοί και κλέφτες, παλικαράκια στριφτομούστακα στη μάχη και στο τσάμικο, μαυροφορούσες ανταρτομανάδες και κοράσια πλεξουδοστεφάνωτα, πέντε κοτσύφια στον ελαιώνα και, στο βάθος βάθος, πάντα το άγρυπνο, μερακλωμένο αηδόνι".

💯 Έκλεισε όλη την ψυχή της Ρωμιοσύνης στο κλαρίνο του

💯 Στο κλαρίνο του έκλεισε την ψυχή της Ρωμιοσύνης
Ένα βιβλίο - αφιέρωμα στον κλαρινίστα Τάσο Χαλκιά, κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Μιχάλη Σιδέρη

💯 ΤΑΣΟΣ ΧΑΛΚΙΑΣ
Στον ήχο του κλαρίνου του χαμογελούσε η Ελλάδα

Μοιρολόγησε την Ήπειρο, γλέντησε τη Ρωμιοσύνη

 

Τι αξία έχουν ένα εκατομμύριο δολάρια μπροστά σε οκτώ εκατομμύρια λαό...

Οι Ολυμπιακοί «Τόκιο 2020» (που γίνονται τώρα –χωρίς «κερκίδα» λόγω Covid) κυλούν μάλλον νωχελικά, μεσούντος του καύσωνα.
Μεταξύ 75 χωρών -που πήραν μετάλλια, 1^η προς το παρόν η Κίνα (29-17-16), 2^η η Αμερική – ΗΠΑ (22-25-17), 3^η Ιαπωνία (17-6-10), 4^η Αυστραλία (14-4-15) …19^η η Κούβα (2+3+3=8), 24^η η Ελλάδα (2+0+1).
Αναφέρουμε τη χώρα μας –παρά το ότι δεν διακριθήκαμε ακόμη ιδιαίτερα, όχι μόνο γιατί «αν δε μιλήσεις για το σπίτι σου…» και την Κούβα γιατί βρίσκεται σε μία ιδιαίτερη περίοδο, λίγες μέρες μετά το ιμπεριαλιστικό σχέδιο κατά της επανάστασης και τις ογκώδεις διαδηλώσεις υπεράσπισής της από τον κουβανικό λαό, αλλά για πολλά περισσότερα.

Πώς να μη δώσεις πολλά-πολλά συγχαρητήρια στον Μίλτο Τεντόγλου, τον σπουδαίο αλλά και σεμνό αθλητή, για το χρυσό μετάλλιο και το ''άλμα ανατροπής'' που πέτυχε και στον προπονητή του Γιώργο Πομάσκι για την αθόρυβη και σημαντική δουλειά που κάνει όλα αυτά τα χρόνια…
Κάνοντας ένα φλας μπακ 3 χρόνια πριν (ευρωπαϊκό πρωτάθλημα στίβου το 2018) ο Μίλτος κέρδισε το χρυσό στο μήκος με άλμα στα 8,25μ. και προτού πανηγυρίσει κατευθύνθηκε σε μια  κυρία που ίσιωνε την άμμο στο σκάμμα …
Στον ζωντανό θρύλο της DDR Heike Drechsler (Χάικε Ντρέσλερ) δύο φορές χρυσή ολυμπιονίκη και παγκόσμια πρωταθλήτρια στον ανοιχτό στίβο στο άλμα εις μήκος, αλλά και δρομέα -γαζέλα στη σκυταλοδρομία (ισοφάρισε δύο φορές το παγκόσμιο ρεκόρ της επίσης θρυλικής Ανατολικογερμανίδας Μαρίτα Κοχ) με 19 μετάλλια, εκ των οποίων τα δύο χρυσά ολυμπιακά.

 Θυμίζοντας και πάλι, τον Χούλιο Λα Κρουζ, που μετά από κάθε αγώνα του αφιερώνει τις νίκες του στην επανάσταση και τον κουβανικό λαό, συνεχίζοντας τη μεγάλη παράδοση της Κούβας στην πυγμαχία και με τις επιδόσεις του θυμίζει τους θρυλικούς πυγμάχους, όπως ο Teófilo Stevenson -Lawrence και ο Félix Savón-Fabre, που κατά το παρελθόν τίμησαν τη σημαία της Κούβας και έκαναν το άθλημα να αγαπηθεί από το λαό της, με τα δικά τους «Venceremos»

Ο Στίβενσον - "γιος της επανάστασης", είχε δηλώσει: «Δεν εγκαταλείπω τη χώρα μου για ένα εκατομμύριο δολάρια ή και περισσότερα χρήματα ακόμα. Τι αξία έχουν ένα εκατομμύριο δολάρια μπροστά σε οκτώ εκατομμύρια Κουβανούς που με λατρεύουν με όλη τη σημασία της λέξης»...

Ο Λευτέρης Πετρούνιας κατέκτησε το χάλκινο μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο
και αναδείχθηκε ολυμπιονίκης για 2η φορά μετά το χρυσό στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο το 2016

Έπρεπε να κερδίσει ο Ετσεβαρία, ήταν καλύτερος

Μετά το τέλος του αγώνα, ο Έλληνας χρυσός Ολυμπιονίκης Μίλτος Τέντογλου μίλησε στο Sportsfeed.gr για την επιτυχία του, σεμνός, προσγειωμένος και πάντα τον αυθορμητισμό του.
«Ήταν πολύ κακός αγώνας, τι έκανα; Τι έκανα; Δεν ξέρω τι έπαθα στις πέντε πρώτες προσπάθειες. Πω πω καραγκιόζης μεγάλος… Η πρώτη θέση ήταν πολύ τυχερή. Δεν ξέρω τι πήγε στραβά. Μάλλον φταίει το γόνατό μου, μάλλον φταίει ότι ήταν πρωί. Δεν μπορούσα να το βρω με τίποτα. Ένιωθα κάπως περίεργα…», ανέφερε χαρακτηριστικά.

«Δεν έπρεπε να κερδίσω εγώ σήμερα. Έπρεπε να κερδίσει ο ο τραυματίας Ετσεβαρία από την Κούβα, ήταν καλύτερος. Μου την σπάει όταν είσαι όσο καλός όσο αυτός, αλλά δεν πηδάς… Εγώ δεν ήμουν καλά, ό,τι να ‘ναι έκανα. Μέχρι και τούμπα έφαγα. Πήγα στο τελευταίο άλμα και τους το έκλεψα. Δεν ένιωσα πως έδωσα τη μάχη που έπρεπε να δώσω», συμπλήρωσε.
«Μάλλον έφταιγε και λίγο η πίεση, δεν ένιωθα ο εαυτός μου. Πέντε προσπάθειες μου πήρε, για τον Θεό… Στο τέλος είπα πάμε για ένα χαλαρό αλματάκι. 8.21 ήταν η δεύτερη θέση, θα το κάνουμε, λέω, σιγά. Κατά λάθος έγινε, κ@λόφαρδος ήμουν (σ.σ. γέλια). Με 8.15 δεν ήθελα να κερδίσω, για τον Θεό. Καλύτερα να έχανα. Δεν ήθελα μετάλλιο με αυτή την επίδοση, ντροπή.»

Το μεγαλείο του αθλητή δεν το δίνει η νίκη, το μετάλλιο… Νίκες και μετάλλια κατακτώνται με την εκγύμναση και την προπόνηση.
Το αθλητικό πνεύμα, την αίσθηση της ευγενούς άμιλλας, απέναντι από την αγοραία λογική του ανταγωνισμού, του «εγώ είμαι και κανείς άλλος», λίγοι τα τιμούν. Είναι αποτέλεσμα στασης ζωής και επιλογών.
Ο Μίλτος Τέντογλου με το μετάλλιο κέρδισε το θαυμασμό μας Με τις δηλώσεις του, το σεβασμό μας.