Βελγικός κινηματογράφος 🎥 mini αφιέρωμα 🎬

Σαν σήμερα το 2011 (πρεμιέρα 1^η Δεκέμβρη) βγήκε με καθυστέρηση στις ελληνικές αίθουσες η Βέλγικη ταινία «Το Παιδί με το Ποδήλατο Le Gamin Au Velo | The Kid With A Bike», σκηνοθεσία Jean-Pierre Dardenne +Luc Dardenne σε σενάριο των ίδιων και πρωταγωνιστές Thomas Doret, Cécile de France, Jérémie Renier κά

Η ταινία έκανε διαγωνιστική πρεμιέρα στις 15 Μαΐου στο Φεστιβάλ Καννών του 2011, στο Βέλγιο, η ταινία κυκλοφόρησε ταυτόχρονα σε 27 αίθουσες και μπήκε στο box-office και στη Γαλλίας σε 172, με ~110.000 θεατές την εβδομάδα έναρξης, και ~210.000 τη 2^η (σε 215 αίθουσες)
Κέρδισε το Grand Prix στο Φεστιβάλ των Καννών (το μοιράστηκε με την τουρκική ταινία Κάποτε στην Ανατολία - Bir Zamanlar Anadolu'da), ήταν υποψήφια στα 69α Βραβεία Χρυσής Σφαίρας Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας και στα Satellite Awards 2011, επίσης στα βραβεία Independent Spirit για την καλύτερη ξένη ταινία, ενώ η Ένωση Κριτικών Κινηματογράφου του St. Louis Gateway την πρότεινε για Καλύτερη Ξενόγλωσση, αλλά έχασε από την κορυφαία Άθικτοι The Intouchables –σσ. καμιά σχέση με την ομώνυμη του Brian De Palma - David Mamet | Oscar Fraley The Untouchables Οι αδιάφθοροι)

Το «Παιδί με το Ποδήλατο» έλαβε επίσης οκτώ υποψηφιότητες στα 2α Βραβεία Μαγκρίτ, μεταξύ των οποίων Καλύτερης Ταινίας και Καλύτερης Σκηνοθεσίας για τους Jean-Pierre και Luc Dardenne και έκανε γνωστόν τον πολλά υποσχόμενο Thomas Doret, ενώ συμπεριλήφθηκε στις 5 κορυφαίες ξενόγλωσσες ταινίες του National Board of Review του 2012 και το βραβείο Καλύτερης Ξενόγλωσσης των Κριτικών Κινηματογράφου του Σαν Ντιέγκο.

Απέσπασε σχεδόν παγκόσμια αναγνώριση. Στο Rotten Tomatoes έχει βαθμολογία "Certified Fresh" 96% σαν "συναρπαστικό, θεματικά και πνευματικά πλούσιο δράμα".
Ο Jonathan Romney έγραψε στην Screen Daily: «Μετά την ελαφρώς υποβαθμισμένη Σιωπή της Λόρνα (2008), τα αδέρφια επιστρέφουν σε απαράμιλλη φόρμα με αυτήν την ιστορία αθωότητας που προδόθηκε και έγινε φίλος, η οποία πρέπει να θεωρείται ως μια από τις καλύτερες ταινίες για την παιδική ηλικία», … «οι αδερφοί Dardenne είναι οι σταθερά υψηλών επιδόσεων κινηματογραφιστές της εποχής μας – οι βασιλιάδες, αν θέλετε, του ποιητικού νεορεαλισμού». Όπως όλες οι ταινίες τους, το Le Gamin au vélo είναι κοντά τέλειο» μια «εγκάρδια, τολμηρά άμεση ταινία που συντίθεται με τη σοσιαλ-ρεαλιστική βασική υπογραφή της ντο μείζονα, που επανεξετάζει τα κλασικά θέματα των δημιουργών της πατρότητας, της εμπιστοσύνης και της αγάπης» (Bradshaw, Peter "The Kid with a Bike –The Guardian 24-Μαρτ-2012) και ο Keith Uhlich του Time Out New York την ονόμασε «4^η καλύτερη ταινία του 2012»

Ο Cyril, ένας 12χρονος στη Λιέγη, που μένει παρατημένος σε ένα ίδρυμα προσπαθεί να τηλεφωνήσει στον πατέρα του, ο οποίος υποτίθεται θα ήταν εκεί για ένα μήνα. Το προσωπικό τον ενημερώνει πως ο πατέρας του δεν απαντά ποτέ και να πάει να παίξει. Ο Cyril αρνείται και, όταν το τηλέφωνο αποσυνδέεται, δαγκώνει έναν φροντιστή και στη συνέχεια προσπαθεί ανεπιτυχώς να διαφύγει. Αμέσως μετά, τα καταφέρνει και ξεκινάει περιπλάνηση αναζητώντας τον πατέρα του.

Για να μπει στο –υποτιθέμενο κτίριο του πατέρα του, λέει ότι είναι τραυματίας, αλλά φτάνοντας στο διαμέρισμα ένας γείτονας του λέει ότι είναι άδειο. Όταν οι φροντιστές τον βρίσκουν, ο Σίριλ την κοπανάει, αρπάζοντας μια γυναίκα …οι φύλακες τον πηγαίνουν στο άδειο διαμέρισμα και τον αφήνουν να ψάξει ώστε να καταλάβει  ότι ο πατέρας του τον έχει εγκαταλείψει.

Το επόμενο πρωί, η γυναίκα (η κομμώτρια Σαμάνθα –συμπρωταγωνίστρια), εμφανίζεται με το ποδήλατό του, λέγοντας ότι το αγόρασε, αλλά ο Cyril πιστεύει ότι του το έκλεψαν από τον μπαμπά του. Του αρέσει όμως το παρουσιαστικό και η γλυκύτητά της και της ζητάει να τον παίρνει τα Σαββατοκύριακα. Εκείνη συμφωνεί και ο Cyril μένει στο σπίτι που είναι και το κομμωτήριο. Η Samantha και ο σύντροφός της Gilles προσφέρουν στον Cyril μια παιδική ηλικία ευτυχισμένη που δεν είχε ζήσει μέχρι τότε. Του αρέσει να παίζει με άλλα παιδιά, να τρέχει και να κάνει ποδήλατο. Ωστόσο, η εγκατάλειψη του πατέρα του τον στοιχειώνει, ακόμη και όταν ανακάλυψε ότι ο πατέρας του πούλησε μέχρι και το ποδήλατό του. Ένα βράδυ, μπαίνει στην κρεβατοκάμαρα, σοκαρισμένος όταν βλέπει τη Samantha και τον Gilles να κάνουν σεξ. Τότε δηλώνει πάλι ότι θέλει να πάει στον πατέρα του: χωρίς επίσημη άδεια, η Samantha τον βρίσκει και οδηγεί τον Cyril να τον δει, αλλά αυτός δεν έχει καμιά όρεξη να συναντηθεί όπως συμφωνήθηκε και στη διεύθυνσή του, συναντούν μια γυναίκα, η οποία τους κατευθύνει στο εστιατόριό της. Εκεί, προσκαλεί απρόθυμα τον Σίριλ μέσα ενώ η Σαμάνθα μένει έξω, ο πατέρας του δεν δίνει καμία ένδειξη ότι τον θέλει και το μόνο που κάνει –για να τον ξεφορτωθεί του δίνει τον αριθμό του κινητού του, λέγοντάς να φύγει και να τον αφήσει να δουλέψει, ενώ εξηγεί στη Σαμάνθα ότι δεν μπορεί να τον μεγαλώσει, έχει πλέον μια νέα ζωή και ο Σίριλ είναι το πρόβλημά της. Η Samantha απαιτεί από τον πατέρα του να είναι ειλικρινής μαζί του και αυτός του λέει να μείνει όπου νομίζει …με τη Samantha ή στο πουθενά και το παιδί παθαίνει breakdown κάτι σαν ντελίριο και, συντετριμμένος, ψάχνει σ’ αυτήν παρηγοριά. 

Στη συνέχεια –μέσα από τις ευκαιριακές παρέες του εμφανίζεται ο Wesker, βαποράκι και αρχηγός συμμορίας που τον εντυπωσιάζει και ο Cyril «κολλάει» πάνω του και εξαφανίζεται από το σπίτι του ζευγαριού που τον αναζητούν και ανησυχώντας για τις παρέες του με ρεμάλια. Η αυθάδεια του Cyril οδηγεί στο τσακωμό Samantha-Gilles με τον τελευταίο να απαιτεί από τον Cyril να ζητήσει συγγνώμη για τη συμπεριφορά του και να λέει στη Samantha να διαλέξει μεταξύ τους. Η Samantha επιλέγει τον Cyril, ο Gilles φεύγει και η γυναίκα  αναστατωμένη, τον πάει στο σπίτι, όπου το παιδί –ανίκανο να καταλάβει τα συναισθήματα της, αλλά και το τι θέλει από τον εαυτό του αρχίζει να τρέχει ξέφρενο προσπαθώντας να διαλύσει ό,τι βρίσκει μπροστά του.

Το επόμενο βράδυ, αντί να βγει με έναν φίλο και τους γονείς του, όπως είχαν προγραμματίσει  θυμωμένος απαιτεί να βγει έξω μη λέγοντας φυσικά ότι θα συναντήσει τον Wesker που τον έχει «τυλίξει» για τα καλά, έτσι η Samantha κλειδαμπαρώνει και προσπαθεί να του μιλήσει και να τον αγκαλιάσει. Αυτός απογοητευμένος ουρλιάζει ότι δεν θέλει να είναι πια μαζί της, εκείνη του λέει ΟΚ να τηλεφωνήσουμε στο ίδρυμα, αλλά μέχρι να συνεννοηθούμε «δεν θα φύγεις από το σπίτι». Γίνεται το «έλα να δεις» ο Cyril εκτός ορίων για να ξεφύγει, μαχαιρώνει τη Σαμάνθα με ένα ψαλίδι, τη χτυπάει με ότι βρίσκει μπροστά του και τα καταφέρνει να την κοπανήσει στον Wesker, που του έχει αναθέσει ήδη –σχεδιασμένα στη λεπτομέρεια να χτυπήσει και να ληστέψει έναν διανομέα  εφημερίδων, απειλώντας τον πως θα τον σκοτώσει αν μιλήσει. Κατά το συμβάν εμφανίζεται και ο γιος του θύματος… τον χτυπάει κι αυτόν, ενώο  Wesker, φοβούμενος την ανακάλυψη, τον απειλεί πάλι και τον αναγκάζει να κρατήσει κάποια χρήματα από τη λεία. Ο Cyril πάει στη δουλειά του πατέρα του, να του δώσει τα λεφτά και να τον επαναπροσεγγίσει, αλλά αυτός τον πετάει έξω και -απογοητευμένος, επιστρέφει στη Σαμάνθα, ζητώντας συγγνώμη για τον τραυματισμό της. 

Ακολουθεί μία από τις καλύτερες σκηνές της ταινίας όπου σε «τετραμερή» -μία του ιδρύματος, ο Cyril, η Samantha και ο διανομέας-θύμα «διευθετούνται» με μεταμέλεια και συγγνώμη… ενώ ο Cyril –ειλικρινής ρωτάει που είναι ο γιος για να του ζητήσει κι αυτού συγγνώμη.

Στη συνέχεια και ενώ όλα φαίνονται να ομαλοποιούνται (ετοιμάζουν μεχρι μπάρμπεκιου στον κήπο προσκαλώντας φίλους και γείτονες και ο Σίριλ ψάχνει να αγοράσει κάρβουνα) δέχεται την επίθεση του γιού που τον κυνηγά πετώντας πέτρες.
Σκαρφαλώνει σε ένα δέντρο αλλά ο νεαρός δε σταματάει, τελικά τον χτυπάει στο κεφάλι και τον ρίχνει κάτω –δείχνει νεκρός.
Τότε εμφανίζεται ο πατέρας εξηγώντας ψύχραιμα και κυνικά (αφού πρώτα εξαφανίζει τη ματωμένη πέτρα) τι ψέματα να πουν και πώς να εξαφανίσουν τα αποδεικτικά στοιχεία.
Ενώ έχουν σχεδιάσει τα πάντα, ο Σίριλ ανακτά κάπως τις αισθήσεις του, αυτοί καλούν ανώνυμα ασθενοφόρο αλλά το παιδί τινάζεται και κάνοντας δυνατά πετάλι απομακρύνεται…
Ούτε μπάρμεκιου, ούτε τίποτε
🎬       Τίτλοι τέλους… 

Για να δει κανείς σωστά την ταινία -όπως και για κάθε έργο, πρέπει να πάρει υπόψη την κοινωνικοπολιτική κατάσταση της χώρας:
1. Το Βέλγιο είναι γνωστό στους παλιότερους για την αποικιακή του πολιτική και για τους μετανάστες μας στα ανθρακωρυχεία του… 

Στις φάμπρικες της Γερμανίας | και στου Βελγίου τις στοές | πόσα παιδιά σκληρά δουλεύουν | και κλαίνε οι μάνες μοναχές
Κακούργα μετανάστευση | κακούργα ξενιτιά | μας πήρες απ' τον τόπο μας | τα πιο καλά παιδιά
      Στίχοι: Κώστας Βίρβος Μουσική & 1^η εκτέλεση Στέλιος Καζαντζίδης

🗓️  Εκείνο που είναι ελάχιστα γνωστό είναι η αντικατοχική κομμουνιστική αντίσταση στο Βέλγιο, τα Νοεμβριανά του 1944 και όσα ακολούθησαν – που παρουσιάζουν ιδιαίτερες ομοιότητες με τον δικό μας  Δεκέμβρη του 1944 📌

2. Ήδη από το  1885 (διάσκεψη Βερολίνου) παραδόθηκε το Κογκό στον Βασιλιά Λεοπόλδο Β΄ ως ιδιωτική κτήση του, αποκαλούμενο Ελεύθερο Κράτος του Κογκό και το 1908 –μέσα από το ιμπεριαλιστικό μοίρασμα και ξαναμοίρασμα του κόσμου εκχωρήθηκε στο Βέλγιο ως αποικία (Βελγικό Κογκό).
Με τον πρώτο παγκόσμιο η Γερμανία εισέβαλε στο Βέλγιο (Σχέδιο Σλίφφεν) και οι πρώην γερμανικές αποικίες Ρουάντα-Ουρούντι (τα σημερινά κράτη Ρουάντα και Μπουρούντι) κατελήφθησαν από το Βελγικό Κογκό και παραχωρήθηκαν στο Βέλγιο το 1924 από την τότε Κοινωνία των Εθνών. Το Βελγικό Κογκό κέρδισε την ανεξαρτησία του στις 30 Ιουλίου 1960 κατά τη διάρκεια της Κρίσης του Κογκό, και η Ρουάντα-Ουρούντι έγινε ανεξάρτητη το 1962.

3. Την περίοδο 1953-1954, 10άδες χιλιάδες μετανάστες θα βρεθούν στο Βέλγιο (οι Έλληνες σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία ήταν 20.069)
Άνθρωποι που επέλεξαν τα τάρταρα της ξενιτιάς, από την αβάσταχτη φτώχια της πατρίδας τους, με μια λάμπα για ήλιο και ο ένας δίπλα από τον άλλο, τη μια στο δρόμο για τη φλέβα και την άλλη στο δρόμο για την επιφάνεια. Έλληνες μαζί με Ιταλούς, Πολωνούς, Τούρκους και άλλους …  Γιουγκοσλάβοι, Ισπανοί, Πολωνοί, Κινέζοι, Ούγγροι, Ολλανδοί, Ρώσοι και Ουκρανοί, μέχρι και Βέλγοι, Γερμανοί, Γάλλοι με γλώσσα διαφορετική αλλά με ίδια μοίρα.
Το ημερολόγιο δείχνει 8-Αυγ-1956, οκτώ παρά τέταρτο το πρωί. Στις στοές του ανθρακωρυχείου Bois du Cazier  (Μπουά ντε Καζιέ στην πόλη Marcinelle) ένα από τα 800 που υπήρχαν στην περιοχή, βρίσκονταν 274 (μέχρι και σε βάθος 1035 μέτρων). Με την εξόρυξη σε εξέλιξη, μισή ώρα μετά το ξεκίνημα της βάρδιας, ένα από τα βαγόνια που ανέβαζαν τα κομμάτια του άνθρακα, παρέκλινε και χτύπησε στα ηλεκτροφόρα καλώδια, υψηλής τάσης, του μηχανισμού ανέλκυσης. του Βελγίου, σημειώθηκε μια πρωτοφανής τραγωδία, που στοίχισε τη ζωή σε 262 εργάτες (από αυτούς οι 6 ήταν Έλληνες).

ℹ️ 🔳  Στην επιχείρηση κατάσβεσης και διάσωσης που ακολούθησε έσπευσαν πολλοί ανθρακωρύχοι ιταλικής καταγωγής διασώστες. Ηταν γνωστό ότι στη στοά που είχε αποκοπεί εργάζονταν κυρίως Ιταλοί εργάτες - μετανάστες.
Οι έρευνες για τους αγνοούμενους κράτησαν μέχρι τις 23 Αυγούστου 1956. Οι ελπίδες όλες τελείωσαν στις 3 τα ξημερώματα της μέρας αυτής, όταν ένας από τους Ιταλούς διασώστες που κατόρθωσε να φτάσει μέχρι τον υπόγειο θάλαμο βγήκε έξω και ανακοίνωσε: «Tutti cadaveri» (παντού πτώματα). Η εργατική τάξη μετρά για μια ακόμη φορά τους νεκρούς της βίαιης ταξικής εκμετάλλευσής της. Οι 136 ήταν Ιταλοί, 95 Βέλγοι, 8 Πολωνοί, 6 Ελληνες, 5 Γερμανοί, 5 Γάλλοι, 3 Ούγγροι, 1 Βρετανός, 1 Ολλανδός, 1 Ρώσος και 1 Ουκρανός. Μόνο 12 επέζησαν…
Στη μικρή πλατεία του San Nicola di Bari στο ορεινό ιταλικό χωριό Farindola (κοντά στην Πεσκάρα)  ένα γλυπτό απεικονίζει μια γυναίκα, η οποία κρατάει ένα φάκελο… τα χέρια κρεμασμένα, λες και δεν την ενδιέφερε αυτό που κρατούσε, πρόσωπο περίλυπο, σκεπτικό: το όνομα του έργου «Το γράμμα που δεν έφτασε ποτέ!» με χαραγμένες μερικές επιστολές τις οποίες οι σύζυγοι των νεκρών εργατών έστελναν στους άνδρες τους στο Marcinelle, τις οποίες δεν έλαβαν ποτέ και επέστρεφαν με την ένδειξη: "Χωρίς παραλήπτη!"...

4. Από τότε πέρασαν «αιώνες»: ιδρυτικό μέλος της Ε.Ο.Κ. από το 1958 το Βέλγιο, με τις Βρυξέλλες μία από τις δύο έδρες του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και έδρα της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, αρχηγείο του ΝΑΤΟ, με «ανοχύρωτες» τις αστικές περιοχές (6 νεκροί στις φετινά «ακραία καιρικά φαινόμενα» του Ιούλη) –έγινε και γνωστό από έκθεση της Διεθνούς Αμνηστίας για τα γηροκομεία που «εγκαταλείφθηκαν» από τις δημόσιες αρχές στη διάρκεια της πανδημίας, όντας αυτή τη στιγμή στην κορυφή της ΕΕ με 27.167 θανάτους (1.827.467 επιβεβαιωμένα κρούσματα). 

Επίσης θα βοηθούσε η μελέτη του σημειώματος 📽️ «‘‘Free Cinema’’ & βιομηχανία θεάματος - ακροάματος» με αναδρομή από τις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις της 10ετίας του 1920 με τη μονοπωλιακή συγχώνευση των τραστ του αμερικάνικου σινεμά (Metro Pictures Corporation, Goldwyn Pictures Corporation και Louis B. Mayer Pictures) δημιουργώντας τον κολοσσό της Metro-Goldwyn-Mayer μέχρι τους Τζιμ Τζάρμους και Χαλ Χάρτλεϊ για να φτάσουμε  🎬  🇺🇲  στη Μέκκα της Τέχνης-Εμπόρευμα 💰💲💱

Οι αδελφοί Νταρντέν σπουδάζουν τη ζωή με βλέμμα τρυφερό και αισιόδοξο αυτήν την φορά, στραμμένο στον σύνδεσμο που καθορίζει τις σχέσεις των ανθρώπων, δείχνοντας έναν ανθρώπινο δεσμό να χτίζεται λεπτό το λεπτό.
Μπορεί το φιλμ να μη διαθέτει την συγκινησιακή δύναμη προγενέστερων ταινιών τους, αλλά είναι πιο ζεστό, ίσως χάρη στο καλοκαιρινό φως που λούζει την ταινία, ή λόγω της συνεχής και γρήγορης κίνησης των τροχών του ποδήλατου του 12χρονου Σιρίλ που συνεπάγεται και την μετατόπιση του ιδίου.
Πιστοί στον, καθαρό μέχρι το κόκκαλο κινηματογράφο, κινούνται, στο καινούριο αυτό μάθημα ουμανισμού που δίνουν, σε πλαίσια συγκρατημένα και ταπεινά. Παρά ταύτα πρέπει να τους αναγνωριστεί η αποκλειστικότητα μιας εφευρετικότητας που εκπλήσσει!

Ακόμα μια φορά ο Ζαν Πιέρ και ο Λικ Νταρντέν κινηματογραφούν την ζωή - τα ψυχρά γεγονότα χωρίς ψυχολογικά δεδομένα και επεξηγήσεις - ακτινογραφώντας την κοινωνία. Λακωνικά, σταράτα, αποτελεσματικά, μετατρέπουν την ουσία της σε απτή εικόνα.
Και αυτό χρειάζεται πολλή ουσιαστική δουλειά, δημιουργική σκέψη και λεπτομερειακή προετοιμασία κι ας δίνει την εντύπωση της ευκολίας και της ελαφράδας.

14 βελγικές καλτ ταινίες που πρέπει να δεις τουλάχιστον μία φορά

The Broken Circle Breakdown (Felix Van Groeningen, 2012) - Ξεκινώντας με μια από τις πιο αναγνωρισμένες βελγικές ταινίες, η οποία ήταν υποψήφια για Όσκαρ το 2014.
Η νεαρή Maybelle διαγιγνώσκεται με καρκίνο. Ο Ντιντιέ και η Ελίζ, οι γονείς της, θα τη συνοδεύσουν όσο καλύτερα μπορούν σε αυτή τη φοβερή μάχη ενάντια στην ασθένεια.
Αυτή η φλαμανδική ταινία μεγάλου μήκους αμφισβητεί τη ζωή από κάθε οπτική γωνία. Θα σε κάνει να γελάσεις λίγο, να κλάψεις πολύ, να προβληματιστείς για υπαρξιακά ερωτήματα, για σχέσεις με την αγάπη, τη ζωή, την αρρώστια και τη μουσική.

Dikkenek (Olivier Van Hoofstadt, 2006)

Εάν, ζείτε σε σπηλιά, μπορεί να μην το έχετε ακούσει ποτέ. Ωστόσο, είναι ένα μεγάλο κλασικό της βελγικής κωμωδίας.
Ο J.C. είναι ένας μεγαλόστομος που θέλει να βοηθήσει τον φίλο του Steph να βρει την αγάπη της ζωής του. Θα γνωρίσουν τη Natacha και τη Nadine… αλλά όχι μόνο! Θα διασταυρωθούν επίσης με τους Claudy, Laurence και Greg.
Αλλά δεν θα σας πούμε περισσότερα, μπορούμε μόνο να σας πούμε ότι πολλοί άνθρωποι (ακόμη και στη Γαλλία) παραθέτουν ξανά και ξανά τις καλτ γραμμές αυτής της ταινίας, της οποίας το εμποτισμένο χιούμορ θα σας κάνει να πέσετε από την καρέκλα σας.

Mr. Nobody (Jaco Van Dormael, 2009)

Αν ορκίζεστε στο όνομα των Αμερικανών ηθοποιών, αγαπάτε την επιστημονική φαντασία και αν σας ελκύει η βελγική δημιουργικότητα, αυτή η ταινία είναι για εσάς.
Ο Νέμο 118 ετών, είναι ο τελευταίος θνητός άνθρωπος στη γη και αναρωτιέται για το παρελθόν του. Ο γιατρός Feldheim θα τον βοηθήσει.
Με σπουδαίους ηθοποιούς όπως ο Jared Leto και η Diane Kruger στο καστ, αυτό το σφιχτά πλεγμένο δράμα θα σας βυθίσει σε έναν παράξενα σαγηνευτικό κόσμο. Δεν ήξερες ότι αυτή η ταινία ήταν βελγική; Λοιπόν, είναι! Υπάρχουν μεγάλα ταλέντα στη μικρή αυτή χώρα!
(Ο Mr. Nobody είναι διαθέσιμος στο Canal+)

Kirikou and the Witch (Michel Ocelot, 1998)

Ναι, το Kirikou είναι βελγική ταινία! Μάλλον… Γαλλικό-Βέλγο-Λουξεμβουργιανή. Δεν το έχεις δει ποτέ; Εντάξει, να εξηγήσω.
Ο Κιρίκου είναι ένα μικροσκοπικό και πολύ δυνατό αγοράκι που γεννιέται σε ένα αφρικανικό χωριό που θα προσπαθήσει να προστατεύσει από τη σκληρή μάγισσα Karaba.
Θα θέλατε να παρακολουθήσετε ένα εξαιρετικό καρτούν περιπέτειας; (και για παιδιά 8 ετών και άνω)

Rundskop (Michael R. Roskam, 2011)

Προσοχή, για αυτό πρέπει να κρατηθείτε! Σε αντίθεση με την προηγούμενη, είναι προτιμότερο να κρατάτε τα παιδιά μακριά από την οθόνη.
Ο Jacky Vanmarsenille είναι ιδιοκτήτης βοοειδών που πρέπει να κάνει ένεση στον εαυτό του με τεράστιες δόσεις στεροειδών. Μετά τη δολοφονία ενός ομοσπονδιακού αστυνομικού από τη φλαμανδική μαφία, το βίτσιο μιας αστυνομικής έρευνας τον κατατρέχει.
Κρατηθείτε, με τα μάτια σας κολλημένα στην οθόνη για να μην χάσετε ούτε δευτερόλεπτο από αυτό το συναρπαστικό αστυνομικό δράμα.

Mon ket (François Damiens, 2018)

Ας δούμε την ανάλαφρη πρώτη μεγάλου μήκους ταινία σε σκηνοθεσία του αγαπημένου μας François Damiens. Παίζει τον πρωταγωνιστικό ρόλο σε αυτή την κωμωδία που γυρίστηκε αποκλειστικά με κρυφές κάμερες.
Ο Σάλιβαν έχει βαρεθεί τον Ντάνι, τον πατέρα του, να παίζει τον βασιλιά πίσω από τα κάγκελα. Ο τελευταίος αποφασίζει να δραπετεύσει και, τρέχοντας, θα προσπαθήσει να διδάξει τη ζωή στον ket (γιο) του.
Μια βελγική ταινία τόσο ξεκαρδιστική όσο και αστεία.

Belgica (Felix Van Groeningen, 2016)

Το Belgica είναι επίσης ένα δράμα (ναι, οι Βέλγοι σκηνοθέτες αγαπούν το δράμα).
Ο Τζο, λάτρης της μουσικής, αποφασίζει να ανοίξει το δικό του καφέ-συναυλιακό μπαρ. Ο αδερφός του Φρανκ πρόκειται να τον βοηθήσει. Η οικονομική αυτή βοήθεια θα επιβάλει σταθερότητα αλλά και προβλήματα. Μια ταινία για την αδελφότητα, τη φιλία, την αγάπη αλλά και το πολύ χαβαλέ (λίγο-πολύ σαν το Βέλγιο…).
Εδώ είμαστε λοιπόν, προσφέροντάς μια μεγάλη δόση δανεικής φιέστας, …όλοι να είμαστε  ευχαριστημένοι με αυτό που έχουμε και είναι ωραίο μερικές φορές να προσποιούμαστε ότι όλα καλά!

The Eighth Day (Jaco Van Dormael, 1996)- Η Όγδοη Ημέρα

Ο Χάρι εργάζεται επτά μέρες την εβδομάδα. Η ζωή του ανατρέπεται όταν γνωρίζει τον Τζορτζ, ο οποίος είναι 21 και ζει στη στιγμή. Θα ανακαλύψει ότι η επαγγελματική ζωή δεν είναι το παν, ότι η φιλία δεν έχει όρια και ότι η διαφορά δεν είναι εμπόδιο.
Μια δραματική ταινία για τη γλυκιά σχέση δύο ανδρών, με γέλιο, δάκρυα και ευγένεια!

Man Bites Dog Ο άνθρωπος δαγκώνει σκύλο «Συνέβη κοντά σου –στο σπίτι σου» η γαλλική έκδοση - Benoît Poelvoorde, Rémi Belvaux, André Bonzel, 1992)

Μια κλασική βελγική ταινία! Πρόκειται για μεγάλου μήκους φιλμ από ένα άλλο από τα ιερά τέρατα, τον Benoît Poelvoorde.
Μια μικρή ομάδα μαθητευόμενων κινηματογραφιστών γυρίζει ένα ντοκιμαντέρ για τον Μπεν, έναν άνθρωπο που έχει την ιδιαιτερότητα να σκοτώνει ανθρώπους …για τα προς το ζην. Στοχεύει κυρίως σε άτομα της μεσαίας τάξης και σε ηλικιωμένους|ες.
Μια ταινία πρωτότυπη, με μαύρο χιούμορ, πείτε την όπως θέλετε -αλλά αν δεν την έχετε δει, απολαύστε τον Poelvoorde να κάνει μακάβριες γελοιότητες

Our Children -À perdre la raison –χάνω τα μυαλά μου στα γαλλικά (Joachim Lafosse; 2012)

Άλλο ένα δράμα, αλλά αυτή τη φορά εμπνευσμένο από πραγματικά και τραγικά γεγονότα που πραγματικά συνέβησαν: η υπόθεση Geneviève Lhermitte (σσ. είχε κόψει τον λαιμό των πέντε παιδιών της, ηλικίας 3 έως 14 ετών, στις 28-Φεβ-2007, στο σπίτι της οικογένειας στη Nivelles).
Η Murielle και ο Mounir, ένα ευτυχισμένο ζευγάρι, πρόκειται να παντρευτούν και να κάνουν παιδιά. Η σχέση τους με τον γιατρό Πίνγκετ, με τον οποίο ζουν, τους πνίγει και η οικογένεια δεν έχει ιδέα για το τραγικό τέλος που οδεύει…

Above the Law –Tueurs, «Δολοφόνοι» στη γαλλική έκδοση (François Troukens, Jean-François Hensgens, 2017)

Δεν έχει αναφερθεί ακόμα στις επιλογές, αλλά οι Βέλγοι είναι ικανοί να κάνουν εξαιρετικές αστυνομικές ταινίες!
Ενώ ο Φρανκ κάνει μια απίστευτη ληστεία, ένα commando δολοφόνων αναλαμβάνει δράση και εκτελεί όλους τους μάρτυρες, συμπεριλαμβανομένου του δικαστή που ερευνά την υπόθεση των Mad Shooters. Τριάντα χρόνια αργότερα, αυτοί οι ίδιοι δολοφόνοι επιστρέφουν. Ο Φρανκ συνελήφθη και μπροστά στην πίεση των ΜΜΕ, θα πρέπει να δραπετεύσει για να αποδείξει την αθωότητά του.
Το «Υπεράνω του νόμου» είναι μια ταινία δράσης σαν αυτές των ΗΠΑ ή της Γαλλίας, μόνο που εδώ είναι σπιτική. Αν λοιπόν έχετε βαρεθεί το δράμα και θέλετε καυγά και βρώμικους αστυνομικούς …να η ευκαιρία!

Black (Adil El Arbi, Bilall Fallah, 2015)

Αν θέλετε να προσεγγίσετε άλλου είδους πραγματικότητα, παρακολουθήστε το «Black». Όταν λέμε «πραγματικότητα», μιλάμε για την πραγματικότητα του δρόμου, της πόλης και της ασφάλτου.
Η Mavela, 15 ετών, είναι μέλος της αστικής συμμορίας Black Bronx, γνωστή στην κονγκολέζικη συνοικία Matonge στο Ixelles. Πρόκειται να ερωτευτεί τον Μαρουάν, μέλος της αντίπαλης συμμορίας του Μόλενμπεκ, της δεκαετίας του 1080. Το μέλλον τους φαίνεται να είναι γεμάτο παγίδες.
Γνωρίζετε τις Βρυξέλλες; Τότε θα αναγνωρίσετε μερικούς από αυτούς τους δρόμους. Και αν θέλετε να δείτε μια έκδοση 2.0 του "Gangs of New York" Οι συμμορίες της Νέας Υόρκης, το "Black"!

Eldorado (Bouli Lanners, 2008)

Μια ταινία δρόμου, μια περιπέτεια στο δρόμο και σε αυτή την περίπτωση, υπάρχει πάντα  φιλαράκι!
Ο Elie, ένας αδρανής τοξικομανής, προσπαθεί ένα βράδυ να ληστέψει τον Yvan, έναν ιδιοκτήτη γκαράζ που επισκευάζει παλιά αμερικανικά αυτοκίνητα. Αλλά αντί να τον χτυπήσει, ο Yvan τρέφει συμπάθεια για τον νεαρό. Περιπατητικές περιπέτειες, ανησυχητικές συναντήσεις και κάθε είδους αστείες καταστάσεις σας περιμένουν

Death by death -Je me tue à le dire (Xavier Seron, 2016)

Για να ολοκληρώσουμε τη συλλογή μας, προτείνουμε ένα τελευταίο διαφορετικό είδος: το παράλογο. Και στο Βέλγιο το παράλογο συνήθως είναι αστείο αλλά… όχι σε αυτή την ταινία!
Συντετριμμένος από την αγάπη της μητέρας του, ο Μισέλ αρχίζει να εμφανίσει τα ίδια συμπτώματα πάσχοντας από… καρκίνο του μαστού! Μια αρκετά περίεργη δραματική κωμωδία γυρισμένη σε ασπρόμαυρο …

Ήρθε ξανά η ώρα να δεις βελγικό σινεμά που αξίζει - από το σπίτι σου!

Το Festival Scope σας δίνει την ευκαιρία να δείτε δωρεάν 15 ταινίες μεγάλου και μικρού μήκους από το βελγικό σινεμά που τραβάει την προσοχή ολοένα και περισσότερο τα τελευταία χρόνια.
Ο οργανισμός Wallonie Bruxelles International, το γραφείο Wallonie Bruxelles Images γιορτάζουν κάθε Σεπτέμβρη το βελγικό σινεμά και προτείνουν 15 ταινίες (5 ταινίες μυθοπλασίας, 5 ντοκιμαντέρ και 5 ταινίες μικρού μήκους) που ξεχώρισαν, βραβεύθηκαν με τα μεγαλύτερα βραβεία και αποτελούν ένα τέλειο δείγμα της αφρόκρεμας του βέλγικου σινεμά των τελευταίων χρόνων.
Κάθε χρόνο το Σεπτέμβρη και για ένα μήνα, όλες οι ταινίες είναι διαθέσιμες δωρεάν για 1000 θεάσεις.

ℹ️  Με πληροφορίες από το flix.gr
🎬  Περισσότερα στο επίσημο site του Festival Scope.

Μεγάλου μήκους ταινίες μυθοπλασίας

Η Ιδιοκτησία (Nue Propriété) Γιοακίμ Λαφός, 2006

Η Πασκάλ ζει με τους δίδυμους γιούς της σε μια φάρμα, την οποία σκέφτεται να πουλήσει. Η έντονη αντίδραση του ενός από τα παιδιά θα οδηγήσει σε σύγκρουση, η οποία θα έχει καταστροφικές συνέπειες.

Άσε τα Πτώματα να Μαυρίσουν (Laissez Bronzer Les Cadavres) Ελέν Κατέ & Μπρούνο Φορζανί, 2016

Ένα βουτηγμένο στο μεσογειακό γαλάζιο, άγριας ομορφιάς τοπίο. Μία συμμορία αδίστακτων εγκληματιών που αναζητούν καταφύγιο ύστερα από μία φονική ενέδρα. Μία ιδιότροπη γυναίκα και οι άντρες που προσπαθούν να δώσουν ενδιαφέρον στην καθημερινότητά της. Μια βίλα στη μέση των βράχων και όλα τα ερείπια που την περιβάλλουν. Ένας συγγραφέας και η απρόσκλητη εισβολή των οικογενειακών του εκκρεμοτήτων. Δύο αστυνομικοί που σπεύδουν στο καθήκον. Σφαίρες, αίμα, χρυσός και ήλιος. Και ανάμεσα σε όλα αυτά, μια χρυσή Θεά που βασιλεύει στις φαντασιώσεις, σαγηνεύοντας και απορρίπτοντας τους ακολούθους της.

Ξυπόλυτοι στο Παρίσι (Paris Pieds Nus) Ντομινίκ Αμπέλ, Φιόνα Γκόρντον, 2016

Η Φιόνα, μια βιβλιοθηκάριος από μικρή καναδική πόλη, λαμβάνει γράμμα απελπισίας από την 93χρονη θεία της Μάρθα που ζει στο Παρίσι. Η Φιόνα μπαίνει στο πρώτο αεροπλάνο και ανακαλύπτει πως η θεία είναι εξαφανισμένη.

Baden Baden Ρέιτσελ Λανγκ (2016)

Όταν η Άννα, 24 ετών, τελειώνει τη δουλειά της σε ένα γύρισμα στο Βέλγιο, αλλάζει όλα της τα σχέδια μέσα σε μια νύχτα. Κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού, θα ζήσει ξανά έναν παλιό έρωτα που ζωντανεύει ξανά και θα πρέπει να φροντίσει τη γιαγιά της που θα σπάσει το ισχίο της.

Si Le Vent Souleve les Sables Μαριόν Χάνσελ (2006)

Η έρημος καίει τα πάντα. Δεν υπάρχει νερό. Η απειλή ενός πολέμου είναι κοντά. Οι περισσότεροι κάτοικοι του χωριού φεύγουν προς το νότο. Ο Ράνε αποφασίζει να πάει ανατολικά με τα τρία του παιδιά και τη συζυγό του, Μούνε.

Ντοκιμαντέρ

Silent Voice Ρέκα Βάλερικ (2020)

Ο Καβάζ, ένας παλαιστής, το έχει σκάσει από την Τσετσενία μετά την αποκάλυψη της ομοφυλοφιλίας του από τον αδερφό του ο οποίος τον απείλησε να τον σκοτώσει. Στις Βρυξέλλες ξεκινάει μια καινούρια ζωή, φτιάχνοντας ταυτόχρονα και μια νέα ταυτότητα που θα τον κρατήσει ανεξάρτητο και ζωντανό.

La Place de l' Homme Κολίν Γκραντό (2019)

Άντρες ηλικίας από 20 μέχρι 40 που έχουν έρθει αντιμέτωποι με μια ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη και μια έκτρωση μιλούν για την εμπειρία τους και τα συναισθήματά τους.

Overseas Σουνγκ-Α-Γιούν (2019)

Σε μια σχολή οικιακών βοηθών, όπως πολλές στις Φιλιππίνες, οι υποψήφιες πρέπει να προετοιμαστούν για να εγκαταλείψουν τη χώρα και να έρθουν αντιμέτωπες με δύσκολες συνθήκες διαβίωσης εκτός συνόρων. 

By the Name of Tania Μέρι Χιμένεθ - Μπενεντίκτ Λιενάρ (2019)

Μια νεαρή γυναίκα αναγκάζεται στην πορνεία όταν η προσπάθεια της να δραπετεύσει από τον μικρόκοσμο του χωριού της στο βόρειο Περού αποτυγχάνει. Η ιστορία της γίνεται ένα με την καταστροφή του τοπίου, στις όχθες του Αμαζονίου, σε ένα κόσμο που χάνει την αξιοπρέπεια και την ταυτότητα του. 

Petit Samedi Παλόμα Σερμόν-Ντάι (2020)

Ο Νταμιέν Σαμντί ζει σε ένα χωριό στη Γουαλονία. Δουλεύει περιστασιακά ως κηπουρός και έχει πολύ στενή σχέση με τη μητέρα του. Μια ζωή που δεν προδίδει καθόλου πως ο Σαμντί ήταν χρήστης ηρωίνης για περισσότερα από 20 χρόνια.

D' un Chateau L' Autre Εμανουέλ Μαρ (2018)

Ανοιξη 2017. Κατά τη διάρκεια των προεδρικών εκλογών στη Γαλλία, ο 25χρονος Πιερ αναγκάζεται να συγκατοικήσει με την 75χρονη ανάπηρη Φρανσίν, προκειμένου να σπουδάσει με υποτροφία σε ένα πανεπιστήμιο του Παρισιού. Οι πολιτικές τους θέσεις είναι διαφορετικές αλλά μέχρι την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων θα ανακαλύψουν πως δεν βρίσκονται πολύ μακριά ο ένας από τον άλλον. 

Les Corps Etrangers Λόρα Γουάντελ (2014)

Κατά τη διάρκεια της αποκατάστασης σε μια δημοτική πισίνα, ένας φωτογράφος πολέμου έρχεται αντιμέτωπος με τα βλέμματα των άλλων και τη δυσκολία του να αποδεχτεί το σώμα του. Ο φυσιοθεραπευτής που τον βοηθάει θα προσπαθήσει να μειώσει το χάσμα ανάμεσα στον ασθενή του και τον κόσμο γύρω του.

Braquer Poitiers Κλοντ Σμιτζ (2018)

Ο Τομά και ο Φράνσις απαγάγουν τον Γουίλφριντ, ιδιοκτήτη ενός πλυντηρίου αυτοκινήτων. Παρά τα φαινόμενα, αυτός δείχνει να διασκεδάζει με την παρέα τους, αφού μέχρι πρότινος ζούσε μια μοναχική ζωή.

Mort a Vignole Ολιβιέ Σμόλντερς (1998)

Γυρίζοντας μια ταινία στη Βενετία, ένας σκηνοθέτης ανακαλύπτει πως οι φωτογραφίες της οικογένειας του αφηγούνται ιστορίες αγάπης και θανάτου. 

Lucia en el Limbo Βαλεντίνα Μορέλ (2019)

H 16χρονη Λουσία θέλει να ξεφορτωθεί δύο πράγματα πάση θυσία: τις ψείρες και την παρθενιά της.

Οι καλύτερες βελγικές ταινίες (ΙΜDB)

1. Dagen zonder lief (2007)

Οι ζωές μιας ομάδας φίλων αναστατώνονται όταν ένας από αυτούς επιστρέφει αφού έλειψε για αρκετά χρόνια.
Σκηνοθεσία: Felix van Groeningen | Πρωταγωνιστούν: Koen De Graeve, Wine Dierickx, Pieter Genard, An Miller

2. De helaasheid der dingen (2009)

Ένας τριαντάρης μυθιστοριογράφος και μελλοντικός πατέρας αναπολεί τα πολύ διαμορφωτικά του χρόνια στο άτυχο περιβάλλον της νιότης του που ήταν πλήρες αλκοόλ, στην αγροτική Φλάνδρα της δεκαετίας του 1980, στο Βέλγιο.
Σκηνοθεσία: Felix van Groeningen | Πρωταγωνιστούν: Kenneth Vanbaeden, Valentijn Dhaenens, Koen De Graeve, Wouter Hendrickx

3. Dikkenek (2006)

Ένας γυναικωνίτης, το τιμητικό big mouth, βοηθά τον εσωστρεφή καλύτερο φίλο του να βρει την αληθινή αγάπη.
Σκηνοθεσία: Olivier Van Hoofstadt | Πρωταγωνιστούν: Marion Cotillard, Dominique Pinon, Jean-Luc Couchard, Jérémie Renier

4. Ex Drummer (2007)

Τρεις ανάπηροι χαμένοι που σχηματίζουν ένα συγκρότημα ζητούν από τον διάσημο συγγραφέα Dries να γίνει ντράμερ τους. Μπαίνει στο συγκρότημα και αρχίζει να τους χειραγωγεί.
Σκηνοθεσία: Koen Mortier | Πρωταγωνιστούν: Dries Vanhegen, Norman Baert, Gunter Lamoot, Sam Louwyck

5. Linkeroever (2008)

Όταν η Μαρί μετακομίζει στο διαμέρισμα του φίλου της, αποκαλύπτει ένα ανησυχητικό μυστήριο.
Σκηνοθεσία: Pieter Van Hees | Πρωταγωνιστούν: Eline Kuppens, Matthias Schoenaerts, Sien Eggers, Marilou Mermans

6. C'est arrivé près de chez vous (1992)

Ένα κινηματογραφικό συνεργείο ακολουθεί έναν αδίστακτο κλέφτη και δολοφόνο sthn την καθημερινότητά του. Αλλά οι επιπλοκές εμφανίζονται όταν το συνεργείο χάνει την αντικειμενικότητά του και αρχίζει να του δίνει ένα χέρι.
Σκηνοθεσίαs: Rémy Belvaux, André Bonzel, Benoît Poelvoorde | Πρωταγωνιστούν: Benoît Poelvoorde, Jacqueline Poelvoorde-Pappaert, Nelly Pappaert, Hector Pappaert

7. Calvaire (2004)

(Τρόμου) Ο Marc, ένας ταξιδιώτης διασκεδαστής, πηγαίνει στο σπίτι του για Χριστούγεννα, όταν το βαν του χαλάει στη μέση μιας τρελής πόλης με μερικούς περίεργους κατοίκους.
Σκηνοθεσία: Fabrice du Welz | Πρωταγωνιστούν: Laurent Lucas, Brigitte Lahaie, Gigi Coursigny, Jean-Luc Couchard

8. Steve + Sky (2004)

Ο μικροαπατεώνας Steve το σκάει από τη φυλακή και γνωρίζει τη Sky, μια αφελή κοπέλα που είναι επίσης πόρνη. Η αρχή μιας παράξενης αλλά υπέροχης σχέσης.
Σκηνοθεσία: Felix van Groeningen | Πρωταγωνιστούν: Titus De Voogdt, Delfine Bafort, Johan Heldenbergh, Romy Bollion

9. Vinyan (2008)

Ένα ζευγάρι ψάχνει για το παιδί του που χάθηκε στο τσουνάμι - η αναζήτησή τους τους οδηγεί στα επικίνδυνα νερά της Ταϊλάνδης-Βιρμανίας και μετά στη ζούγκλα, όπου αντιμετωπίζουν άγνωστους αλλά τρομακτικούς κινδύνους.
Σκηνοθεσία: Fabrice du Welz | Πρωταγωνιστούν: Emmanuelle Béart, Rufus Sewell, Petch Osathanugrah, Julie Dreyfus

10. Suspect (2005)

Η 15χρονη Λολίτα εξαπολύει κυνήγι μαγισσών εναντίον του πατριού της
Σκηνοθεσία: Ivan Boeckmans, Guy Lee Thys | Πρωταγωνιστούν: Gene Bervoets, Karlijn Sileghem, Elias Mentzel, Ellen Ten Damme

11. Élève libre (2008)

Ένας επίδοξος τενίστας υπό την προστασία ενός καθιερωμένου παίκτη καθώς η οικογενειακή του ζωή καταρρέει.
Σκηνοθεσία: Joachim Lafosse | Πρωταγωνιστούν: Jonas Bloquet, Jonathan Zaccaï, Claire Bodson, Yannick Renier

12. Les lèvres rouges (1971)

Καθώς περνάει από ένα θέρετρο διακοπών, ένα νιόπαντρο ζευγάρι συναντά μια μυστηριώδη, εντυπωσιακά όμορφη κόμισσα και τον βοηθό της.
Σκηνοθεσία: Harry Kümel | Πρωταγωνιστούν: Delphine Seyrig, John Karlen, Danielle Ouimet, Andrea Rau

… κλπ –
ακολουθούν άλλες 100+ ταινίες (καλές, μέτριες και άνευ σημασίας) τη συνέχεια αναλαμβάνουν οι σινεφίλ 

Οι 10 πρώτες σε βαθμολογία από το κοινό

1. De Applausman (2014) 8,3

39 λεπτά | Ντοκιμαντέρ, μικρού μήκους για έναν απλό άνθρωπο με ένα εξαιρετικό πάθος - Σκηνοθεσία: Ruben Vermeersch

2. Sideline (2018) 8,2

Ντοκιμαντέρ | Αφού υπέστη σοβαρούς τραυματισμούς, ο Moses (28) - πρώην παίκτης της Premier League από τη Νιγηρία - αναγκάζεται να αποδεχθεί ότι η ποδοσφαιρική του καριέρα έφτασε στο τέλος της. Για να μείνει στο παιχνίδι, ...
Σκηνοθεσία: Maarten Goffin, Louis Pons, Joost Wynant

3. Dave II (2012) 8,2

60λ | Music
Σκηνοθεσία: Wim Reygaert | Πρωταγωνιστούν: Maarten Claeyssens, Nicolas Karakatsanis, Hannelore Knuts, Sam Louwyck

4. The Sound of Belgium (2012) 8,0

85 λεπτά | Ντοκιμαντέρ, Ιστορία, Μουσική
Το «The Sound of Belgium» εξερευνά την πλούσια αλλά ανείπωτη ιστορία της βελγικής ηλεκτρονικής χορευτικής μουσικής. Από τις μεγάλες αίθουσες χορού με τα όργανα Decap μέχρι τις χρυσές μέρες του Popcorn. Από το σκοτάδι και το κρύο ...
Σκηνοθεσία: Jozef Deville | Star: John Flanders

5. Breathless (2018) 7,9

70 λεπτά | Ντοκιμαντέρ
Μετά τον θάνατο του πατέρα του και πολλών άλλων από το χωριό του, ο σκηνοθέτης Daniel Lambo ξεκινά μια παθιασμένη αναζήτηση για να βρει την αλήθεια για τη θανατηφόρα βιομηχανία αμιάντου. Η αναζήτησή του…
Σκηνοθεσία: Daniel Lambo

6. Jeanne Dielman, 23, quai du commerce, 1080 Bruxelles (1975) 7,8

202 λεπτά | Δράμα (8.368 ψήφοι)
Μια μοναχική χήρα νοικοκυρά κάνει τις καθημερινές της δουλειές, φροντίζει το διαμέρισμά της όπου μένει με τον έφηβο γιο της και κάνει τα περιστασιακά κόλπα για να τα βγάλει πέρα. Ωστόσο, κάτι συμβαίνει που αλλάζει την ασφαλή ρουτίνα της.
Σκηνοθεσία: Chantal Akerman | Πρωταγωνιστούν: Delphine Seyrig, Jan Decorte, Henri Storck, Jacques Doniol-Valcroze

7. Η υπόσχεση (1996) 7,8 (7.670 ψήφοι)

90 λεπτά | Δράμα
Ο Ρότζερ χρησιμοποιεί τον γιο του Ιγκόρ για ανελέητη διακίνηση και εκμετάλλευση μεταναστών χωρίς έγγραφα. Όταν ένας από τους μετανάστες σκοτώνεται, ο Ιγκόρ αισθάνεται ένοχος και θέλει να φροντίσει την οικογένεια του νεκρού παρά τις εντολές του πατέρα του.
Σκηνοθεσίαs: Jean-Pierre Dardenne, Luc Dardenne | Πρωταγωνιστούν: Jérémie Renier, Olivier Gourmet, Assita Ouedraogo, Jean-Michel Balthazar

8. Beneath the Surface  (2014) 7,8

90λ min | Ντοκιμαντέρ
Σκηνοθεσία: Alex Debreczeni

9. La terre amoureuse (2012) 7,8

70λ | Ντοκιμαντέρ
Σκηνοθεσία: Manu Bonmariage

10. Ο γιος (2002) 7,6 (9.360 ψήφοι)

99λ | Δράμα, Μυστήριο
Ένας εκπαιδευτής ξυλουργικής σε ένα κέντρο απεξάρτησης αρνείται να πάρει έναν νέο έφηβο ως μαθητευόμενο, αλλά στη συνέχεια αρχίζει να ακολουθεί το αγόρι στους διαδρόμους και τους δρόμους.
Σκηνοθεσία: Jean-Pierre Dardenne, Luc Dardenne | Πρωταγωνιστούν: Olivier Gourmet, Morgan Marinne, Isabella Soupart, Nassim Hassaïni

Από τα «Μιζούρι» της μπάλας στο ποδόσφαιρο της μάσας

Σαν σήμερα το 1926 γεννιέται από πρόσφυγες μικρασιάτες (Βουρλά) ο Ανδρέας «Αντρίκος» Μουράτης, διεθνής ποδοσφαιριστής, αρχηγός επί χρόνια του Ολυμπιακού και της εθνικής Ελλάδας, που μεσουράνησε τότε που η «στρογγυλή θεά» έπαιζε «αλλιώς».
Τότε που ο παίχτης –πάντα παιδί λαϊκής οικογένειας δούλευε –παράλληλα, σκληρά από πολύ μικρή ηλικία για να ζήσει: ο  «Αντρίκος» αφού έκανε πολλές δουλειές του ποδαριού έγινε εργάτης στη ΔΕΗ μέχρι που βγήκε σε σύνταξη. Το 1945  έπαιξε στην ομάδα νέων … με αμοιβή ένα πιάτο κακαβιά (ζήτησε λένε και 2^ο και του το δωσαν)
Του είχαν κολλήσει το παρατσούκλι «Μιζούρι» (από το αμερικάνικο ιμπεριαλιστικό θωρηκτό που ήταν μόνιμα αγκυροβολημένο στον Πειραιά) γιατί «σάρωνε» στα γήπεδα, «αλωνίζοντας» σαν αριστερός μπακ με σουτ-βολίδες που έβγαζαν φωτιές και τρομερή δεινότητα στην εκτέλεση άρτιων φάουλ και πέναλτι με αυτοθυσία που άφησε εποχή ενώ παράλληλα εξαιρετικά αλτικός.
Και -λένε, αυτοδίδακτος ων, χτύπαγε το κεφάλι στις πόρτες για να «εξασκηθεί» στις κεφαλιές!, ενώ τον «έκοψαν» από την Εθνική επειδή ξεσήκωσε τους συμπαίκτες του να απαιτήσουν τα πριμ.

Ανδρέας Μουράτης
αιμόρφυρτος από σοβαρόν τραυματισμόν εις το κεφάλι
εμάχετο ως λέων μέχρι του τελευταίου λεπτού του δραματικού αγώνος

Αναπολούμε συνειρμικά το βιβλίο του Eduardo Galeano "Το ποδόσφαιρο στη σκιά και στο φως" –αφιερωμένο –όπως γράφει «στα παιδιά που συνάντησα κάποτε, πριν από χρόνια, να παίζουν ποδόσφαιρο στο Καλέγια ντε λα Κόστα και μετά το παιχνίδι, τραγουδούσαν: Είτε κερδίζουμε, είτε χάνουμε Εμείς το κέφι μας κάνουμε» και παράλληλα –στον αντίποδα την «ιστορία του ποδοσφαίρου - θλιβερό ταξίδι από το πηγαίο στο αναγκαίο, καθώς το ποδόσφαιρο κατέληξε να γίνει βιομηχανία, εξορίστηκε σιγά σιγά η ομορφιά που πηγάζει από την απόλαυση να παίξεις και μόνο».
Στον κόσμο μας σήμερα, το επαγγελματικό ποδόσφαιρο βρωμάει και ζέχνει από όλες τις πλευρές, καταδικάζοντας σαν άχρηστο οτιδήποτε δεν αποφέρει κέρδος. Κανείς δεν κερδίζει από αυτή την τρέλα που κάνει τον άντρα να γίνεται για λίγο παιδί, να παίξει δηλαδή όπως παίζει ένα πιτσιρίκι με το τόπι του ή μια γάτα με ένα κουβάρι μαλλί, μπαλαρίνα που χορεύει πετώντας στον αέρα ένα ελαφρύ μπαλόνι, μάλλινο κουβάρι που κυλά αβίαστα: να παίζει χωρίς να ξέρει καν ότι παίζει, χωρίς σκοπό, χωρίς χρονόμετρο και χωρίς διαιτητή.

Το παιχνίδι έχει μετατραπεί σε θέαμα, σε ποδόσφαιρο προς θέαση, με λίγους πρωταγωνιστές και πολλούς θεατές, και αυτό το θέαμα έχει γίνει μια από τις πλέον κερδοφόρες οικονομικές δραστηριότητες παγκοσμίως. Οργανώνεται όχι για να γίνει παιχνίδι αλλά για να εμποδιστεί να είναι παιχνίδι. Η τεχνοκρατία του επαγγελματικού αθλητισμού έχει επιβάλει ένα ποδόσφαιρο ταχύτητας και δύναμης, που απαρνείται τη χαρά, σκοτώνει τη φαντασία και απαγορεύει την τόλμη.

Ευτυχώς, εμφανίζεται ακόμα στα γήπεδα, αν και περιστασιακά, κάποιο τολμηρό αγρίμι που ξεφεύγει από το πλάνο και διαπράττει το σφάλμα να τα βάλει με ολόκληρη την αντίπαλη ομάδα, τον διαιτητή και το κοινό στις κερκίδες, για την απόλαυση και μόνο του κορμιού, που ορμά στην απαγορευμένη περιπέτεια της ελευθερίας.

Το ποδόσφαιρο της αγοράς... δεν παίζεται

Από το 1979 που και στην Ελλάδα καθιερώθηκε το επαγγελματικό μοντέλο, έχουν περάσει 41+ χρόνια. Οι εξελίξεις στο χώρο του επαγγελματικού ποδοσφαίρου στη χώρα μας και γενικά (από «μαφιόζικες επιθέσεις», αντιθέσεις επιχειρηματιών, διαιτησία, μέχρι καταγγελίες για «στημένα» ή «ύποπτα» στοιχήματα), επιβεβαιώνουν για άλλη μια φορά τη θέση του ΚΚΕ ότι το ποδόσφαιρο της «αγοράς» βρωμάει και ζέχνει από όλες τις πλευρές, με τις «θύρες», τα «στημένα» παιχνίδια, τις συμμορίες, τη βία, την «παράγκα», το ντόπινγκ και πολλά ακόμη, να είναι παράγωγά του και όχι αιτίες του προβλήματος που συμβαίνουν στις "υπανάπτυκτες" και μη ποδοσφαιρικά χώρες, όπου -με τον άλφα ή βήτα τρόπο, η αγορά είναι τεράστια όπως και κέρδη δισ. στους επενδυτές - ιδιοκτήτες των ομάδων (μέσω των πωλήσεων των εισιτηρίων, τηλεοπτικών δικαιωμάτων, διαφημίσεων, χορηγών, συμβόλων κλπ.)

Στο ίδιο το οικοδόμημα οι αιτίες των προβλημάτων

Τι είναι όμως αυτό που γεννάει τα στημένα, τη βία, το ντόπινγκ, τις συμμορίες κλπ.; Δεν είναι η εμπορευματοποίηση του λαοφιλέστερου των αθλημάτων; Μήπως δεν είναι τα δισ. που διακινούνται με την αγοραπωλησία ποδοσφαιριστών - προπονητών μέσω εταιρειών και μάνατζερ και τα τεράστια κέρδη των μονοπωλίων από το τζογάρισμα στο στοίχημα;

Η πείρα δείχνει ότι δεν είναι λίγες οι φορές που άλλοτε η ομάδα χρησιμοποιείται ως άρμα εξυπηρέτησης συμφερόντων και άλλες αφήνεται στη μοίρα της όταν τα συμφέροντα το επιβάλλουν. Τα παραπάνω φανερώνουν πού τελικά «παίζεται» το αληθινό παιχνίδι στο σημερινό αθλητισμό. Το επαγγελματικό ποδόσφαιρο παίζεται όχι για να κερδίσει ο καλύτερος αλλά οι οικονομικά ισχυρότεροι που το εκμεταλλεύονται σαν μια από τις πιο κερδοφόρες επιχειρήσεις τους. Κερδοφόρα όχι μόνο οικονομικά αλλά και πολιτικά. Πολλοί απ' αυτούς χρωστάνε εκατομμύρια στο Δημόσιο, άλλοι μπήκαν φυλακή και βγήκαν, άλλοι με εφαλτήριο την κοινωνική αναγνώριση που τους δίνει η θέση, με μοχλό πίεσης το λαό της ομάδας, έχουν ανοίξει ή επεκτείνει τις μπίζνες τους. Δουλειές μέσα από το Δημόσιο για κατασκευαστικά έργα, για «θαλασσοδάνεια», για προμήθειες, φοροαπαλλαγές. Όλα αυτά πάντα με τη συνδρομή του πολιτικού προσωπικού και των κυβερνήσεων τους, από τα χρόνια του «βαθέως» ΠΑΣΟΚ της ΝΔ και της 1^ης – 2^ης φοράς «αριστεράς». Αυτές ψηφίζουν τους νόμους για να στηθεί όλο αυτό το εποικοδόμημα.

Κατάργηση της επιχειρηματικότητας στον Αθλητισμό

Το ΚΚΕ δεν μπαίνει στη λογική του διαχωρισμού του επαγγελματικού ποδοσφαίρου με το ερασιτεχνικό που καλλιέργησε (ως αντιπολίτευση και κυβέρνηση) κι ο ΣΥΡΙΖΑ. Το μεν ένα να προχωράει και παράλληλα να ενισχύεται και το άλλο. Δε γίνεται αυτό. Αν γινόταν, θα το είχαν κάνει και οι ίδιοι οι αστοί διαχειριστές. Δε γίνεται στην Ελλάδα και δε γίνεται και δεν έγινε πουθενά. Γιατί μια πολιτική δεν μπορεί να έχει δυο ψυχές εντελώς αντίθετες. Το ποδόσφαιρο είναι ένα. Ή θα είναι προϊόν και με ό,τι συνεπάγεται αυτό θα αναπτύσσεται, ή θα αποτελεί δικαίωμα του λαού και θα εξασφαλίζονται όλες οι προϋποθέσεις από το κράτος.

Το ποδόσφαιρο πρέπει να βρίσκεται στον αντίποδα της πραγματικότητας που περιγράφηκε παραπάνω. Με άλλες αξίες και αρχές.

Με την ανύπαρκτη κρατική στήριξη και την απουσία αθλητικών υποδομών εξωθούν το «ερασιτεχνικό» σωματείο να γίνεται ένας –μικρός ή μεγαλύτερος, κλώνος του εμπορευματοποιημένου οικοδομήματος. Το οποίο λειτουργώντας στη λογική «μικρής ΠΑΕ», έχει «ιδιοκτήτη», χορηγούς, διαφημίσεις, με «αγοραπωλησίες» μικρώ
ν παιδιών και κάθε είδους συναλλαγές, ακόμη και παράνομο τζόγο. Στην ουσία μετατρέπονται σε «δορυφόρους» των ΠΑΕ.
Η απαξίωση και υποχρηματοδότηση από την άλλη του «ερασιτεχνικού» ποδοσφαίρου, συντηρεί το σύστημα, καλλιεργεί την κυρίαρχη αντίληψη, αναγκάζοντας την πλειοψηφία των αθλουμένων να εγκαταλείψουν τα γήπεδα από νωρίς, μετατρέποντάς τους σε πελάτες, αυξάνοντας τα κέρδη των επιχειρηματιών.

Το ΚΚΕ πιστεύει ότι ο πιο σημαντικός παράγοντας της κρίσης του ποδοσφαίρου είναι η ίδια η δομή του και η ανάπτυξή του στη βάση των ομάδων - επιχειρήσεων (ΠΑΕ). Άρα ουσιαστικά για να μπει σε άλλο δρόμο το ποδόσφαιρο και να απαλλαγεί από τα αρνητικά χαρακτηριστικά του, θα πρέπει να πάψει να είναι εμπόρευμα. Η μόνη ρεαλιστική λύση ακούει στο όνομα κατάργηση των ΠΑΕ - ΚΑΕ, κατάργηση του τζόγου - στοιχήματος, εκδημοκρατισμός στη λειτουργία των αθλητικών σωματείων, γενναία επιχορήγηση από την ανύπαρκτη ΓΓΑ.
Επομένως, η άποψή μας είναι ότι δεν χωράνε ιδιώτες και μεγαλοσυμφέροντα σε αυτό και πρέπει να παρέχεται η δυνατότητα στη νεολαία και στην κοινωνία ολόκληρη να αθληθεί και έχει τεράστια ευθύνη το κράτος να διαμορφώσει τα δεδομένα γι' αυτόν το σκοπό. Βάθρο της ανάπτυξης του ποδοσφαίρου είναι η Φυσική Αγωγή στο σχολείο και το σωματείο στη γειτονιά, με πολύ ισχυρή αθλητική δραστηριότητα, πολιτιστική, κοινωνική. Στη λογική μας δεν υπάρχουν ποδοσφαιρικές ανώνυμες εταιρείες (ΠΑΕ) παρά μόνο σωματεία ερασιτεχνικά –στον αντίποδα των σημερινών.
Μπορεί να αναπτυχθεί το ποιοτικό ποδόσφαιρο που υπήρχε από πάντα χωρίς επιχειρηματίες και παχυλά συμβόλαια. Αρκεί να εξασφαλίζονται όλοι οι αναγκαίοι πόροι και η υποδομή για την ανάπτυξη του αθλήματος.
Ο «μονόδρομος» του εμπορευματοποιημένου ποδοσφαίρου οδήγησε σε αδιέξοδα. Υπάρχει άλλος δρόμος. Χρειάζεται η δημιουργία κινήματος που θα τον επιβάλει

Υπάρχει άλλος δρόμος. Χρειάζεται η δημιουργία ισχυρού κινήματος που θα τον επιβάλει. Ένα κίνημα που θα παλεύει άμεσα για:

• Κατάργηση κάθε επιχειρηματικής δράσης στον Αθλητισμό. Κατάργηση του «επαγγελματικού» αθλητισμού (ΠΑΕ - ΚΑΕ) που βασίζεται στους επιχειρηματίες και δήθεν χορηγούς.
• Κατάργηση του τζόγου - στοιχήματος στον Αθλητισμό.
• Κάλυψη όλων των δαπανών των τοπικών πρωταθλημάτων των ΕΠΣ από θεσμοθετημένο κονδύλι της ΕΠΟ και όχι να τα φορτώνονται στις πλάτες τους τα ποδοσφαιρικά σωματεία. Να κοπούν οι δεσμοί με τους χορηγούς.
• Δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη των αθλητών - μαθητών με ανά 3μηνο ιατρικές εξετάσεις.
• Να μειωθεί άμεσα η συνδρομή σε όλα τα σωματεία. Η συνδρομή πρέπει να είναι συμβολική και το κράτος να εξασφαλίζει οικονομική στήριξη.
• Εκδημοκρατισμός των αθλητικών σωματείων, καθιέρωση της απλής αναλογικής.
• Να αξιοποιηθούν όλες οι υπάρχουσες εγκαταστάσεις (ΕΑΚ - ΔΑΚ) ΔΩΡΕΑΝ από τα σχολεία και τα αθλητικά σωματεία της κάθε περιοχής και η μετακίνηση σ' αυτά να είναι δωρεάν.

Αλλά και με προοπτική τη λαϊκή εξουσία - οικονομία, όπου και ο αθλητισμός και μαζί το ποδόσφαιρο, οργανωμένο σε πανεθνική βάση και σχεδιασμένο θα εξυπηρετεί τις όλο και αυξανόμενες λαϊκές ανάγκες, θα αποτελεί πραγματικό δικαίωμα στην πράξη και όχι εμπόρευμα.

Για το ΚΚΕ, βάθρο της ανάπτυξης της Φυσικής Αγωγής και του αθλητισμού είναι το ενιαίο 12χρονο σχολείο, όπου ακριβώς αναπτύσσονται και καλλιεργούνται οι φυσικές αρετές των παιδιών. Ετσι, θεωρούμε ότι δεν είναι σκοπός του αθλητικού σωματείου να καλύπτει μαζικά τις ανάγκες για άσκηση για το λαό και τη νεολαία, ανεξάρτητα από το πώς εξελίχθηκε ο θεσμός στην Ελλάδα (ιστορικά αποτελεί τον πιο κοντινό στο λαό αθλητικό φορέα). Σκοπός του είναι να αξιοποιήσει το ταλέντο μέσα από αγωνιστικές δραστηριότητες, σε συνεργασία με το σχολείο που θα το τροφοδοτεί.

Στη λογική μας δεν υπάρχουν ποδοσφαιρικές ανώνυμες εταιρείες (ΠΑΕ), παρά μόνο αθλητικά σωματεία. Εμείς διατυπώνουμε την άποψη ότι αυτές θα πρέπει να διαλυθούν και στο ελληνικό πρωτάθλημα να συμμετέχουν στις πρώτες κατηγορίες ή στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις με τμήματα ποδοσφαιριστών, που θα αποσπώνται από την οργανωμένη με κοινωνικό τρόπο και κεντρικό σχεδιασμό εργασία, με ειδικές αθλητικές άδειες για τις υποχρεώσεις τους, και μετά το πέρας αυτών θα επιστρέφουν στην εργασία τους. Σ' αυτό το μοντέλο που προτείνει το ΚΚΕ δεν έχουν θέση οι ακριβοπληρωμένες μεταγραφές, τα μπόνους και τα πριμ, το στοίχημα και τα στημένα. Αλλά οι αξίες του ευ αγωνίζεσθαι, της άμιλλας, της αλληλεγγύης, της διά βίου άσκησης για υγιεινή ζωή κ.λπ.

Πηγή Φωτο από πρώην ΕΣΔΔ: πρακτορείο ΤΑΣΣ
(1968-1990, επί σοσιαλισμού, προ ανατροπών και καπιταλιστικής παλινόρθωσης)

Απάντηση μια και μόνη: ένα ισχυρό μέτωπο κατά της εμπορευματοποίησης

Δυο άγνωστες ιστορίες για τον Ανδρέα Μουράτη μέσα από την εκδήλωση «Ποδόσφαιρο και Εθνική Αντίσταση» ...Όταν ο Μουράτης έλεγε στη Φρειδερίκη: «Άκου να σου πω κυρά μου!»

Ο «Μιζούρι» του Ολυμπιακού και της Εθνικής Ελλάδας

1926 Γεννιέται από πρόσφυγες μικρασιάτες (Βουρλά) ο Ανδρέας «Αντρίκος» Μουράτης, διεθνής ποδοσφαιριστής, αρχηγός του Ολυμπιακού και της εθνικής.  Εργαζόταν σκληρά από πολύ μικρή ηλικία και μέχρι που βγήκε σε σύνταξη (εργάτης στη ΔΕΗ). 
Ο «Μιζούρι» του Ολυμπιακού κατά τη διάρκεια της κατοχής ήταν ενεργό μέρος στην αντίσταση, ενώ σαν σαλταδόρος στις γερμανικές καναδέζες, άρπαζε τρόφιμα και διάφορα είδη πρώτης ανάγκης και τα έδινε στους Πειραιώτες.

Με την ομάδα της ΕΠΟΝ Πειραιά και συμμετείχε και σε ποδοσφαιρικούς αγώνες μαζί με τον Νίκο Γόδα, μέλος του ΕΛΑΣ και του ΚΚΕ, ο οποίος εκτελέστηκε το 1948 και τον Διονύση Γεωργάτο που πολέμησε το 1944 στη μάχη της Ηλεκτρικής
Το 1945  έπαιξε στην ομάδα νέων … με αμοιβή δυο πιάτα ψαρόσουπες και -λένε, χτύπαγε το κεφάλι στις πόρτες για να «εξασκηθεί» στις κεφαλιές! Τον “έκοψαν” από την Εθνική επειδή ξεσήκωσε τους συμπαίκτες του να απαιτήσουν τα πριμ. Σαν αριστερός μπακ με σουτ-βολίδες και τρομερή δεινότητα στην εκτέλεση των πέναλτι, κέρδισε μια θέση στο πάνθεον των καλύτερων ελλήνων αμυντικών, με αυτοθυσία που άφησε εποχή. Ήταν εξαιρετικά αλτικός, διεκδικούσε όλες τις φάσεις, εκτελούσε άρτια φάουλ και πέναλτι, ενώ το αριστερό του σουτ έβγαζε φωτιές.
Το 1950 έπαιξε απέναντι στον Πανελευσινιακό τραυματίστηκε βαριά, τελείωσε τον αγώνα αιμόφυρτος και έμεινε σε κλινική όπου οι γιατροί του μετάγγισαν δύο φιάλες αίματος….
Το τελευταίο παιχνίδι του στον Ολυμπιακό ήταν ενάντια στον Παναθηναϊκό στις 8 Μαΐου 1955. Με τους ερυθρόλευκους έπαιξε συνολικά σε 295 αγώνες, κερδίζοντας πέντε πρωταθλήματα, πέντε κύπελλα, τρία νταμπλ και δέκα πρωταθλήματα Πειραιά (Πρωταθλήματα Ελλάδος 1947, 1948, 1951, 1952, 1954 και 1955, Κύπελλα 1947, 1951, 1952, 1953 και 1954, Πειραιά 1946, 1947, 1948, 1949, 1950, 1951, 1952, 1953, 1954 και 1955). Με την απόσυρση του έμεινε στην Πειραιώτικη Ομάδα είτε ως φροντιστής είτε ως στέλεχος στο παρασκήνιο. Πέθανε 10-Δεκ-2000

ℹ️  Πολλές πληροφορίες αντλήσαμε από άρθρα του Πέτρου Κρίκη (μέλους του Τμήματος Φυσικής Αγωγής και Αθλητισμού της ΚΕ του ΚΚΕ) στο Ριζοσπάστη

🔸 Δείτε επίσης Αθλητισμός στην ΕΣΣΔ:
🔻 Εξασφαλισμένο δικαίωμα
🔻 Ενταγμένος στις λαϊκές ανάγκες και όχι στη λογική του κέρδους
🔻 Σχεδιασμένος με βάση τις ανάγκες του λαού
🔻 Ακρογωνιαίος λίθος ο μαζικός χαρακτήρας