“Έφυγε” η Μαρία Σιδέρη της δρακογενιάς των αλύγιστων της ταξικής πάλης

💥 🔻 Η συντρόφισσα Μαρία Σιδέρη, δεν είναι πια μαζί μας…
Από τις τελευταίες επιζήσασες στις φυλακές Αβέρωφ - περιμένοντας συνεχώς στο μπουντρούμι να φωνάξουν το όνομα της για εκτέλεση.
Επονίτισσα, καταδικασμένη πέντε φορές σε θάνατο, πέρασε τα περισσότερα χρόνια του εγκλεισμού της στις γυναικείες φυλακές Αβέρωφ.

🎈🎈 Δίπλα μας παντού σε κάθε εκδήλωση του Κόμματος και εδώ στην Καισαριανή κάθε ώρα, κάθε στιγμή, μέχρι την τελευταία της πνοή στα «εύκολα» και στα δύσκολα ...
Θα τη θυμόμαστε πάντα σαν μία από τις χιλιάδες –αλλά και ξεχωριστή, των αλύγιστων της ταξικής πάλης.
Την αποχαιρετάμε με περηφάνια και σεβασμό, έχοντας κλείσει έναν μεγάλο και γεμάτο κύκλο ζωής, αδιάλειπτης δράσης και ανυποχώρητων αγώνων.

Η Μαρία Δεμσερή - Σιδέρη (όπως αναφέρεται στην ανακοίνωση της ΚΕ του ΚΚΕ γεννήθηκε στην Κοζάνη το 1923.
Το 1943 εντάχθηκε στην ΕΠΟΝ και είχε ενεργή συμμετοχή σε όλες τις δραστηριότητές της ενάντια στη ναζιστική κατοχή. Αργότερα οργανώθηκε και στο ΚΚΕ.
Συνελήφθη δύο φορές για τη δράση της, την πρώτη στις 5-Δεκ-1946, τη δεύτερη στις 7-Ιουλ- 1947, οπότε και καταδικάστηκε πέντε φορές σε θάνατο.
Έμεινε στη φυλακή 14 χρόνια, περιμένοντας κάθε μέρα την εκτέλεσή της.
Αποφυλακίστηκε στις 23-Νοε-1959 με τα μέτρα ειρήνευσης.
Το 1981 εκδόθηκε από τον εκδοτικό οίκο «Ερμής» το πρώτο της βιβλίο «Δεκατέσσερα Χρόνια», έργο βιογραφικό που παρουσιάζει τη ζωή της από τη σύλληψη μέχρι και την απελευθέρωσή της, με εικονογράφηση από έργα δικά της τα οποία φιλοτεχνήθηκαν κατά τη διάρκεια της πολύχρονης φυλάκισής της.
Το 1992 παρουσίασε το δεύτερο βιβλίο της με τίτλο «Χρόνια Οδύνης». Ήταν μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών από το 1984.
Η συντρόφισσα Μαρία, μία από τις χιλιάδες των αλύγιστων της ταξικής πάλης, ήταν από τις τελευταίες επιζήσασες των φυλακών Αβέρωφ, υπεύθυνη της γυναικείας χορωδίας των κρατούμενων γυναικών. Υπήρξε σύζυγος του κομμουνιστή ποιητή Γιώργου Σιδέρη, με τον οποίο γνωρίστηκε ενώ ήταν κρατούμενος στις φυλακές της Αίγινας.

ΕΠΟΝ-ΕΑΜ-ΕΛΑΣ-ΚΚΕ

Εγώ δεν ήμουν ακόμη κομμουνίστρια, λέει σε μια της συνέντευξη, επονίτισσα ήμουν. Τότε που μπήκαμε στην ΕΠΟΝ δεν ξέραμε ακόμη για το κομμουνιστικό κόμμα, αντάρτες, αγωνιστές από το ΕΑΜ ξέραμε. Μπήκα στην ΕΠΟΝ το ’43 στην Κοζάνη. Με κάνανε γραμματέα. Τότε γράφαμε προκηρύξεις, γράφαμε στους τοίχους, μεταφέραμε κάποιο σημείωμα κ.λπ.

Τον Οκτώβρη του ’44 φύγανε οι Γερμανοί. Είχαμε τα γραφεία μας ανοιχτά. Οργανώθηκαν κι άλλα κορίτσια. Κάναμε γιορτές, δεν μας ενοχλούσε κανένας· στην αρχή. Μετά άρχισαν και μας καίγαν και να μας σπάνε τα γραφεία οι χίτες, οι ΠΑΟτζήδες. Ηταν γνωστοί αυτοί οι ΠΑΟτζήδες στη δυτική Μακεδονία. Φυλαγόμασταν αλλά είχαμε τους χίτες, δεν μπορούσαμε να στεριώσουμε γραφείο.

Μετά κάποια στιγμή μας συλλαμβάνανε. Πέρασα τρεις μήνες σε κρατητήριο για προκηρύξεις. Δεύτερη φορά όταν ψάχνανε να βρουν πολύγραφο – ξέραν ότι ήμουνα στέλεχος. Ξύλο, χαστούκια... Ήταν Χριστούγεννα του ’46.

Το ’47 πια με συλλαμβάνουν για την «Ελένη». Ένα βράδυ, νύχτα, ήρθαν καμιά δεκαριά χωροφύλακες σπίτι μου. Με πήγανε στην ασφάλεια. Ο μοίραρχος …

«Γιατί, κοριτσάκι μου; Τι ζητάνε; Να πεις ένα όνομα; Πες το, να τελειώνουμε… Τις φιλενάδες σου τι θα τις κάνουν;». Προσπαθούσε να με ξεγελάσει, αλλά εγώ δεν έλεγα: «Ελένη μου τη σύστησαν, Ελένη την ξέρω». Ήξερα ότι είχαν αρχίσει οι εκτελέσεις … Δεν ήξερα ότι είχαν πιάσει την «Ελένη». Τότε αρχίσανε πολλές συλλήψεις στην περιοχή. Μόνο που ξέρανε ότι είσαι με τους αντάρτες, με τους αντιστασιακούς, σε συλλαμβάνανε.

Τρεις μήνες με κράτησαν στην ασφάλεια. «Δεν ξέρω, δεν ξέρω» έλεγα. Με βάζανε κι έβλεπα τα παιδιά που βασανίζανε. Ήξερα αυτά τα παιδιά, ήμασταν φίλοι, χορεύαμε, κάναμε εκδρομές. Τελικά με στρώσανε κι εμένα στο ξύλο. Άκουγα φάλαγγα και δεν ήξερα τι ήταν … Τη δοκίμασα τελικά κι έτσι την έμαθα – Είχα αδυνατίσει και είδαν αίμα και σταμάτησαν. Αλλά έτρωγα κάτι χαστούκια που νόμιζα ότι το χέρι τους δεν είναι σαν το δικό μας, είναι πιο μεγάλο. Μετά εφαρμόσανε ένα άλλο βασανιστήριο, αγκαλιά το λέγανε. Με έπιανε ο ένας χωροφύλακας όπως με έσπρωχνε ένας άλλος· μετά δεν μ’ έπιανε, έπεφτα κάτω και με κλωτσούσαν να σηκωθώ, όπου μ’ έπαιρνε το πόδι τους. Το πρωί με πηγαίνανε στον μοίραρχο και με βλέπανε πώς ήμουνα πρησμένη. Τάχα έκανε τον καλό. Τελικά έγινε κι αυτός κακός. Περίμενε να πω «όχι» – «ναι» δεν ακούσανε ποτέ από μένα, όλο «όχι» έλεγα– κι εγώ είπα «ναι» και μου δίνει ένα χαστούκι! Μου ’πε μάλιστα «πουτανάκι» και βρισιές –τα πρώτα άσχημα λόγια– και μου ’δωσε τότε δυο χαστούκια μεγάλα που αυτά τα θυμάμαι πάντα – όλα τ’ άλλα τα ’χω ξεχάσει, αυτά τα χαστούκια δεν τα ξεχνάω. Είπε «πάρτε την από δω και κάντε τη ό,τι θέλετε» – καταλαβαίνετε, ξύλο. Όταν με πηγαίνανε σε αυτόν μου έλεγε να κάνω δήλωση. Ολο «δεν ξέρω, δεν ξέρω» και «όχι», δεν ήξερα άλλη κουβέντα. Πέρασα χωρίς να κάνω δήλωση.

Πιάστηκα το ’47, έμεινα υπόδικη οχτώ μήνες. Όλοι σε θάνατο, 30 ήμασταν, οι 18 καταδικαστήκαμε σε θάνατο παμψηφεί, καταδικαστήκαμε και γελούσαμε δεν φοβηθήκαμε καθόλου. Δεν είδα κανένας να δειλιάζει, το είχαμε αποφασίσει ότι θα μας εκτελέσουνε γιατί κάθε μέρα γίνονταν εκτελέσεις.

Αδημονία για την εκτέλεση!

Ξαναπήγα στον θάλαμό μου και περίμενα όρθια πίσω από την πόρτα να με πάρουν το πρωί για να με εκτελέσουν. Δεν είχαμε κρεβάτια, ήταν άλλες εφτά στο πάτωμα. Τα παιδιά έλεγαν όλη τη νύχτα τραγούδια που είχαν και το όνομα «Μαρία». Το πήραν μαζί τους το τραγούδι. Κάτι αναφέρανε για μας που καταδικαστήκαμε. Ξημέρωσε. Σηκώθηκαν και οι κοπέλες, ήρθανε δίπλα μου· δεν κλαίγανε όμως για να μη με στεναχωρήσουν. Και περίμενα να ’ρθουν, αλλά δεν ερχόντουσαν. Ξαφνικά ακούω το αυτοκίνητο και φεύγει. Τα παιδιά φωνάζανε «γεια σας». Δεν με πήραν κι άρχιζα να φωνάζω, να χτυπάω την πόρτα και να κλαίω: «Γιατί δεν με πήραν εμένα!» Προσπαθούν οι κοπέλες να με παρηγορήσουν. Ανέβηκε ο φύλακας, έπρεπε να ανοιχτεί και ο άλλος θάλαμος –δυο ήταν με γυναίκες–, ήρθανε, με αγκαλιάσανε. Εγώ έκλαιγα, φώναζα, ήθελα να διαμαρτυρηθώ. Με αγκάλιασε η πιο μεγάλη σε ηλικία κρατούμενη, παπαδιά ήταν. «Ησύχασε, κορίτσι μου, μην κλαις. Μπορεί να σε πάρουν αύριο εσένα». Τα ’χασε κι εκείνη η καημένη. Και πέσαν οι άλλες απάνω: «Παπαδιά, τι είναι αυτά που λες;». Ήθελα να με πάρουν να με σκοτώσουν. Το ήθελα! Τώρα απορώ. Ήξερα τα παιδιά που δεν ξέραν την «Ελένη» και τα σκοτώνουν. Δεν είχαν άλλη κατηγορία. Και σκοτώνουν αυτά, κι εγώ που το ξέρω το όνομα. Το θεωρούσα άδικο. Από τους 18 σκοτώσανε δέκα.

Μας κράτησαν λίγες μέρες στην Κοζάνη και μετά μας πήγαν στο Γεντί Κουλέ, στη Θεσσαλονίκη, για τρεις μήνες. Κάθε μέρα γίνονταν εκτελέσεις· τους ακούγαμε, δεν τους βλέπαμε. Μαζέψανε κι άλλους γιατί γίνονταν στρατοδικεία και σε άλλες πόλεις, Έδεσσα, Νάουσα, Φλώρινα. Από εκεί μας φορτώσανε ένα απόγευμα του 1948 και μας πήγανε Πειραιά και από εκεί με φέρανε στου Αβέρωφ. Μας μοιράσανε. Η φυλακή είχε δύο θαλάμους μελλοθανάτων, ο ένας ήταν για τους παμψηφεί και ο άλλος για τους τρία κατά δύο. Οταν ήταν να εκτελέσουν τις κλείνανε στο υπόγειο της φυλακής. Εκεί ήταν πολύ άσχημα, τρελάθηκε η μία κρατούμενη, η Φεβρωνία, υπάλληλος ήταν.

Στη φυλακή δεν είχαμε βασανιστήρια. Δεν καταλαβαίναμε την ψυχοφθόρα αναμονή για εκτέλεση γιατί όλη η φυλακή φρόντιζε εμάς. Κάθε δεύτερη Κυριακή μας φέρνανε κρέας, κατεψυγμένα, τότε δεν τα ξέραμε. Ολόκληρες πλάτες φέρνανε και τα βλέπαμε, σάπια ήταν όλα. Ξέραμε ότι τη Δευτέρα όλες θα ήμασταν έξω από τις τουαλέτες με πόνο στην κοιλιά, αλλά το τρώγαμε, τι να κάνουμε; Μόνο φασόλια και φακές; Και το φαγητό μαρτύριο… Ηταν μαρτύριο, μαρτύριο το μελλοθανατείο.

Καλλέργης και Μπελογιάννης

Όταν ήμουν στον θάλαμό μου στο Αβέρωφ, από το ’48 μέχρι το ’55 –τότε είχαν καταργηθεί οι εκτελέσεις– πήραν 17 και εκτέλεσαν. Μια Δευτέρα που βγάζαμε έξω όλα τα ρούχα μας και τα ράντζα για να καθαρίσουμε ήρθε η αρχιφύλακας και λέει ότι η Λαμπρινή θα ’ρθεί στον δικό σας θάλαμο. Μας φάνηκε παράξενο, ήταν τρία κατά δύο. Ένα απόγευμα μάθαμε ότι θα γίνουν εκτελέσεις –δύο υπάλληλοι, η Λίζα και η Γκόλφω, μας λέγανε τα μυστικά της διεύθυνσης– αλλά δεν ξέραμε ποια θα εκτελέσουν. Ολες οι άλλες ετοιμαστήκαμε, φορέσαμε τα καλά μας, γράψαμε και δυο λόγια στους δικούς μας, να μην κλάψουν, να μη στεναχωρηθούνε, και ξαπλώσαμε στα ράντζα μας. Η Λαμπρινή Καπλάνη, αυτή που μας φέρανε, ήταν ανεβασμένη στο ράντζο, προσπαθούσε να κρεμάσει κάτι στον τοίχο. Εκείνη την ώρα έρχεται ο αρχιφύλακας των αντρικών με φύλακα, άνοιξε την πόρτα και περίμενε και δεν μίλαγε. Ολες σηκωθήκαμε και περιμέναμε το όνομά μας. Τον κοιτάγαμε και δεν έλεγε – πάντα το ’καμε αυτό, να έχουμε αγωνία· ήταν πολύ κακός. Φώναξε ο αρχιφύλακας από την πόρτα: «Ελα, μην πας παραμέσα, η Λαμπρινή Καπλάνη». Ακούστηκε ένα «ααα», δεν μπορώ να σας το περιγράψω, δεν το περιμέναμε, Η Λαμπρινή κατεβαίνει, φοράει το ρούχο που ήταν να κρεμάσει, αρπάζει τον αρχιφύλακα από το μπράτσο: «Πάμε! Εγώ θα τους κλείσω τους τάφους, μην κλάψει καμιά…» Και τους έκλεισε, ήταν η τελευταία που πήραν. Αυτή ήταν η κομμουνίστρια …

Δεν μαθαίναμε νέα πολλά. Είχαμε οργάνωση. Τη λέγαμε ομάδα γιατί αν ακούγανε οργάνωση θα σε περνούσαν από στρατοδικείο. Είχαμε την Καίτη Ζεύγου, τη Μαργαρίτα Κωτσάκη, τη γυναίκα του Ζαχαριάδη, τη Ρούλα Κουκούλου, αυτές ήταν τα στελέχη, αυτές κανόνιζαν τη ζωή μας κανονίζανε μαθήματα και ψυχαγωγία. Απαλαίνανε τη φυλακή μας.

Στο επισκεπτήριο απαγορευόταν να κουβεντιάσουμε πολιτικά. Δεν μπορούσαμε να πούμε «τι νέα;», ρωτάγαμε «τι νέα από το σπίτι». Από έναν μαθαίναμε πάντα, από τον Λυκούργο Καλλέργη, τον ηθοποιό. Είχε εκεί τη γυναίκα του, τη Μαρία. Στο επισκεπτήριο είχαμε δύο υπαλλήλους για να μη μιλήσουμε πολιτικά, μία καλόγρια και μία πολίτη, αλλά συνήθως ήταν καλόγριες· μία από την πλευρά του επισκέπτη και μία από την άλλη, του κρατουμένου. Τι έκανε εκείνος; Αφού έλεγε: «Τι κάνεις, Μαράκι μου, χρυσό μου», άρχιζε: «Εχθές στον ύπνο μου σε είδα, σ’ αγκάλιαζα» και άρχιζε να τα λέει χοντρά. Ακουγε η καλόγρια κι έφευγε. Ο,τι νέο ζητούσε η ομάδα απέξω, μέσω του Καλλέργη το μαθαίναμε.

Στην αρχή κάναμε και γιορτές, σκετς. Πάντα το θέμα ήταν μέσα από τη ζωή μέσα της φυλακής, το γράφανε οι κρατούμενες, και τα τραγούδια που λέγαμε κρατούμενες τα γράφανε σε γνωστούς σκοπούς. Τα γράφω σε ένα βιβλίο, θα τα δημοσιεύσω. Στην αρχή κάναμε χορωδία, τραγουδώντας αυτά τα τραγούδια, τα ’χει γράψει μάλιστα η ηθοποιός Ολυμπία Παπαδούκα· είχε κάνει και τη χορωδία. Μετά ανέλαβε μια άλλη που ήξερε μουσική, η Αννα Παρλιάρου. Βγήκε κι εκείνη και ανέλαβα τέσσερα-πέντε χρόνια μαέστρος της χορωδίας. Δεν ήμουν τότε μελλοθάνατη, ήμουν ισόβια. Μετά το ίδιο έγινε και με τη γυμναστική. Πρώτα ήταν γυμνάστριες, αποφυλακίστηκαν και μετά ανέλαβα εγώ γιατί ξέραν ότι ήμουν αθλήτρια. Μάλιστα μία κρατούμενη ήταν δασκάλα της γυμναστικής ακαδημίας και μου είχε χαρίσει ένα βιβλίο. Δηλαδή τελείωσα τη φυλακή μου με τη χορωδία και με τη γυμναστική.

Έκανα και παιχνίδια στα παιδάκια, είχαμε αρκετά. Ηταν και ο γιος του Μπελογιάννη – ήταν χωριστά, δεν ήταν με τα άλλα παιδιά. Τα έπαιζα και με συμπαθούσε. Ηθελε να είναι κοντά μου το παιδί: «Θέλω το Μαράκι, θέλω το Μαράκι», κι επειδή μ’ έλεγε «το Μαράκι», η μάνα του με ονόμαζε «Τομάρι». Ε, το δεχόμουνα κι εγώ. Η Ελλη Ιωαννίδου ήταν πια στέλεχος – δεν τη λέγανε Μπελογιάννη, δεν ήταν σύντροφος του Μπελογιάννη, φιλενάδα του ήτανε. Στις φυλακές Κάστορος –μόνο ο Νίκος ήταν το παιδάκι που είχαμε εκεί– ήθελε να βγει έξω και με έβγαζαν κι έπαιζα με τον Μπελογιάννη. Ημουν η συμπάθεια του Νικάκη, αλλά τώρα ούτε ξέρω πού βρίσκεται. Δεν τον συνάντησα από τότε.
(…)
Δεκαεπτά ήταν οι εκτελεσμένες, 13 τρελάθηκαν, 11 που πέθαναν από αρρώστια και είχαμε αρκετές που βιάστηκαν, δύο μάλιστα γέννησαν κιόλας. Η μία, η Σούλα Μονδάνου, ήταν οδοντίατρος, τρελάθηκε στη φυλακή. Οταν την πήγαν στο τρελοκομείο αυτοκτόνησε.

Στιγμιότυπα Αβέρωφ

Κάτω από το τρίκλινό μου ήταν μία κοπέλα, η Άννα Εφραιμίδου, που ζωγράφιζε κι έκανε κάρτες που στέλναμε οι κρατούμενες τις γιορτές. Παρακολουθούσα που ζωγράφιζε. Μια μέρα της ζήτησα να ζωγραφίσω. Γέλασε. Μου κάνανε όλα τα χατίρια. Αμέσως μου έδωσε μολύβια, πινέλο. Το πρώτο που έκανα της άρεσε. Ένα καράβι είχα κάνει κι ένα σπίτι και τον φοίνικα – είχε έναν φοίνικα η φυλακή, ένα δέντρο είχε μόνο. Αφού είδα ότι άρεσαν στην Άννα που είναι ζωγράφος, πήρα και ζωγράφιζα. Τα πήγαινα πάρα πολύ καλά.

(…)
Όταν αποφυλακίστηκα, με πήραν δύο χωροφύλακες από τις φυλακές Αβέρωφ και με πήγαν στην ασφάλεια για να κάνω δήλωση. Καλά, λέω, δεν έκανα δήλωση τόσα χρόνια που περίμενα να με πάρουν για εκτέλεση και θα κάνω τώρα; Με βρίσανε, μου είπαν ότι δεν πρόκειται να σ’ αφήσουμε ήσυχη. «Κάντε τη δουλειά σας» λέω εγώ. Πραγματικά ερχόντανε από κοντά. Τους ήξερα.

Ξύλο για μιαν “Ελένη”

Τρεις μήνες με κράτησαν στην ασφάλεια. Κάθε βράδυ –όχι στην αρχή– με φέρνανε σε αντιπαράσταση με αγόρια. Μου λέγανε ονόματα γνωστά, ποιους ήξερα. «Δεν ξέρω, δεν ξέρω» έλεγα. Με βάζανε κι έβλεπα τα παιδιά που βασανίζανε. Ήξερα αυτά τα παιδιά, δεν το αρνιόμουνα, ήμασταν φίλοι, χορεύαμε, κάναμε εκδρομές. Τελικά με στρώσανε κι εμένα στο ξύλο. Άκουγα φάλαγγα και δεν ήξερα τι ήταν η φάλαγγα. Τη δοκίμασα τελικά κι έτσι την έμαθα – όταν μου έκαναν τη φάλαγγα δεν ήξερα τι ήταν, μετά το έμαθα. Τρεις φορές μόνο. Είχα αδυνατίσει και είδαν αίμα και σταμάτησαν. Αλλά έτρωγα κάτι χαστούκια που νόμιζα ότι το χέρι τους δεν είναι σαν το δικό μας, είναι πιο μεγάλο. Μετά εφαρμόσανε ένα άλλο βασανιστήριο, αγκαλιά το λέγανε. Με έπιανε ο ένας χωροφύλακας όπως με έσπρωχνε ένας άλλος· μετά δεν μ’ έπιανε, έπεφτα κάτω και με κλωτσούσαν να σηκωθώ, όπου μ’ έπαιρνε το πόδι τους. Το πρωί με πηγαίνανε στον μοίραρχο και με βλέπανε πώς ήμουνα πρησμένη. Τάχα έκανε τον καλό. Τελικά έγινε κι αυτός κακός. Περίμενε να πω «όχι» – «ναι» δεν ακούσανε ποτέ από μένα, όλο «όχι» έλεγα– κι εγώ είπα «ναι» και μου δίνει ένα χαστούκι! Μου ’πε μάλιστα «πουτανάκι» και βρισιές –τα πρώτα άσχημα λόγια– και μου ’δωσε τότε δυο χαστούκια μεγάλα που αυτά τα θυμάμαι πάντα – όλα τ’ άλλα τα ’χω ξεχάσει, αυτά τα χαστούκια δεν τα ξεχνάω. Είπε «πάρτε την από δω και κάντε τη ό,τι θέλετε» – καταλαβαίνετε, ξύλο. Όταν με πηγαίνανε σε αυτόν μου έλεγε να κάνω δήλωση. Ολο «δεν ξέρω, δεν ξέρω» και «όχι», δεν ήξερα άλλη κουβέντα. Πέρασα χωρίς να κάνω δήλωση.

Εν τω μεταξύ μου λέγανε για την «Ελένη». Θέλαν να μάθουν για την «Ελένη». Οταν φύγαν οι Γερμανοί η «Ελένη» είχε φύγει από την Κοζάνη και πήγε σε ένα χωριό. Ήταν στέλεχος. Πιάσανε πολλά παιδιά από εκείνα τα χωριά και ένα από αυτά είχε φέρει την Ειρήνη σπίτι μου για να της πάρω μία μαντίλα, μάλλινες κάλτσες και γουρουνοτσάρουχα να ντυθεί χωριατοπούλα. Και αυτό το παιδί, ο Γιώργος, 20-25 χρόνων θα ’τανε, «έσπασε» στο ξύλο και είπε ότι μπορεί η Μαρία να ξέρει το πραγματικό όνομα της Ελένης. Δεν είπε ότι το ξέρω. Φεύγοντας ο Γιώργος είπε ότι η Ελένη μου άφησε την ταυτότητά της και το ρολόι της. Σου λέει, δεν είδες το όνομά της; «Οχι» λέω εγώ – πραγματικά. Το όνομά της το έμαθα αργότερα στη φυλακή: Μάρθα Ξανθοπούλου. Θέλαν την Ελένη, φαντάζονταν ότι ήταν κάτι σπουδαίο. Μια αγωνίστρια ήταν.

Στρατοδικείο με χαμόγελο

Πιάστηκα το ’47, έμεινα υπόδικη οχτώ μήνες γιατί συλλαμβάνανε συνέχεια για να βρουν την «Ελένη». Πέρασα στρατοδικείο τον Αύγουστο στην Κοζάνη. Όλοι σε θάνατο, 30 ήμασταν, οι 18 καταδικαστήκαμε σε θάνατο παμψηφεί, οι άλλοι με τρία κατά δύο – αυτοί δεν εκτελούνταν. Καταδικαστήκαμε και γελούσαμε δεν φοβηθήκαμε καθόλου. Δεν είδα κανένας να δειλιάζει, το είχαμε αποφασίσει ότι θα μας εκτελέσουνε γιατί κάθε μέρα γίνονταν εκτελέσεις.

Όταν καταδικαστήκαμε, ξεσηκώθηκαν οι Κοζανίτες. Η οικογένειά μου ήταν πολύ γνωστή. Είχε έξι δασκάλους κι ο πατέρας μου τελειόφοιτος σχολαρχείου. Τη δεύτερη μέρα μετά την καταδίκη μου, με πήρε με ένα τζιπ ο βασιλικός επίτροπος. Δεν ήξερα πού με πάει; Για εκτέλεση; Δεν γίνεται. Ξεσηκώθηκε όλη η φυλακή. Με πέρασε μέσα από το κέντρο της Κοζάνης, η γειτονιά μου μάλιστα ήταν στον κεντρικό δρόμο. Τελικά με πήγε στον στρατηγό στην 9η Μεραρχία. Με περίμεναν. Μόλις μπήκαμε μέσα, σηκώνεται ο στρατηγός, με κοιτάει από πάνω μέχρι κάτω – ποιος ξέρει τι περίμενε, δεν του γέμιζα το μάτι. Κι αρχίζει ο στρατηγός: «Κι εσύ έχεις τόσο καλή οικογένεια, ο πατέρας σου, οι αδερφές σου κάνανε τέτοιες καλές οικογένειες, που όλοι τους εκτιμούνε». Είχα ένα δαχτυλίδι εκεί πέρα κι άρχισα να το στριφογυρίζω. «Είδες κανέναν» –εγώ συνέχεια το δαχτυλίδι– «από αυτούς τους αλήτες, τους κομμουνιστές να κάνει καλή οικογένεια;» Τότε σήκωσα το κεφάλι: «Μήπως τους αφήσανε;» Σηκώνεται πάνω ο στρατηγός: «Ξέρεις ότι μπορώ να σε κάνω αύριο να μη δεις τον ήλιο;» Εγώ έσκυβα το κεφάλι κι άρχιζα το δαχτυλίδι. Κάθεται. Αρχίζει πάλι. «Είστε όλοι ανόητοι, το κράτος σας έδωσε ευκαιρίες να γλιτώσετε. Και το κράτος όταν υπόσχεται κρατάει τον λόγο του». Κουνιόταν ολόκληρος. «Ναι», λέω, «πολύ που κρατάει τον λόγο του». «Γιατί;» μου λέει. «Γιατί την άλλη φορά», λέω, «γέμισε τον ουρανό με προκηρύξεις. Ελεγαν ότι όσους –δεν θυμάμαι ακριβώς τη λέξη– αδικήσαμε αμνηστεύονται, αλλά από το ’47 και πέρα θα είναι αμείλικτο». Είχαν αρχίσει οι εκτελέσεις. Του λέω: «Η Ελένη που ήρθε στο σπίτι μου και της πήρα τη μαντίλα και τα υπόλοιπα ήτανε το ’46. Δεν την ξαναείδα ύστερα που αγρίεψαν τα πράματα». Γυρίζει και λέει στον βασιλικό επίτροπο: «Ε, τότε, τι μου τη φέρατε;» Δηλαδή είχες έναν λόγο να μην τη δικάσεις με τέτοια ποινή. Κι έτσι γλίτωσα.

“Πέρασα καλά” στη φυλακή

Εδώ που τα λέμε –το λέω και δεν ντρέπομαι– πέρασα καλά στη φυλακή. Πέρασα καλά γιατί όλοι εμένα φροντίζανε. Πεντάκις εις θάνατον – την πιο βαριά ποινή είχα, πάνω απ’ όλες ήμουν. Τα στελέχη με προσέχανε πάρα πολύ. Η Καίτη Ζεύγου… Mέσα στη φυλακή έγινα γυμνάστρια, μαέστρος, χόρευα… Καζάσκα μόνο εγώ χόρευα, καμία άλλη. Καλοπέρασα (γελάει).
Όλες οι κρατούμενες κάτι κάναμε για να ενισχύσουμε τα οικονομικά μας, άλλη έπλεκε, άλλη κεντούσε, άλλη έφτιαχνε κούκλες. Εγώ ζωγράφιζα: ένα λουλούδι, ένα σπίτι, ένα δέντρο, ένα πουλί. Εκείνη που ζωγράφιζε πού και πού –και η Μαργαρίτα Κωτσάκη ζωγράφιζε– ήταν η Ιουλία Πλουμπίδου, γυναίκα του Πλουμπίδη, δασκάλα ήταν. Είχαμε πολλές δασκάλες, πολλές καθηγήτριες, τέσσερις-πέντε γιατρίνες, τέσσερις-πέντε δικηγορίνες. Αυτές ήταν κομμουνίστριες αλλά εμείς τα κοριτσάκια δεν ήμασταν. Και τις βλέπαμε πια, σπουδαία πρόσωπα, και τις ζηλεύαμε. Στο σπίτι μου τους πίνακες που έχω είναι όλοι από τη φυλακή. Στιγμιότυπα. Πρόσωπα δεν τα πετύχαινα. Ωραία πρόσωπα έκανε η Βίργω Βασιλείου. Ηταν η αδερφή της μαζί. Εκανε ωραίες προσωπογραφίες, τη ζήλευα.

(Γράφει η Μ.Οι. - «ιστορίες πίσω από τη κουίντα»)
Όταν γνώρισα τη Μαρία η Σιδέρη τα χρόνια της 7ετίας ήταν μια όμορφη γυναίκα δυναμική και πάντα είναι ! και εγώ θα ήμουν δέκα τότε... ήταν τη περίοδο που κρύβαμε στο σπίτι μας τρεις κομμουνιστές μεταξύ αυτών ο άντρας της ο αγωνιστής-ποιητής Γιώργος Σιδέρης άκουγα λοιπόν για τις εξορίες τους και τα βασανιστήρια που πέρασαν και η Μαρία δεν μου είχε πει ποτέ τίποτα για τον εαυτό της! 14 χρόνια φυλακή έκανε και από το 1967 μέχρι το 1981 ποτέ δε μίλησε για ότι πέρασε! εγώ τα έμαθα αργότερα...

Δεκατέσσερα χρόνια...

 

 

“Με τις αναμνήσεις μου αυτές ξαναζωντανεύουν τραγικές μέρες που έζησε η γενιά μας. Πιστεύω πως οι μνήμες αυτές, αν φτάσουν στους νεώτερους, γίνονται χτήμα κοινό και συνείδηση της κοινής ευθύνης που μας βαραίνει όλους.
Γράφω για να μη συνεχίζονται αυτά πουθενά στον κόσμο, για να μην επαναληφθούν ποτές στον τόπο μας. Και για να ζητάμε πάντοτε δικαιοσύνη και ειρήνη”.
Μ.Σ.

 

Πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης δήμαρχος Καισαριανής ο Παναγιώτης Μακρής και οι εκδηλώσεις για τους 200 της πρωτομαγιάς του 1944 -κομμουνιστές εκτελεσμένους από τους Ναζί κατακτητές παίρνουν διαστάσεις εθνικής επετείου με πολιτικό αντίκτυπο.
Κυριακή πρωί με επικεφαλής τον Δήμαρχο υποδέχονται την αντιπροσωπεία του Κ.Κ.Ε. και μετά συγκέντρωση - πορεία στο Σκοπευτήριο. Τον Παναγιώτη συνοδεύουν οι Δημοτικοί σύμβουλοι -αντιστασιακοί Γιώργος Σιδέρης, Μιχάλης Λιαρούτσος κά.

Γιώργος Σιδέρης -σύζυγος της Μαρίας, γνώρισε από παιδί την αδικία και τις διώξεις - 5χρονος πήρε το δρόμο της προσφυγιάς, από τη Σμύρνη, μαζί με την οικογένειά του - εντάχθηκε πολύ νωρίς στο προοδευτικό κίνημα, αγωνίστηκε στην Εθνική Αντίσταση και "βραβεύτηκε" από τις τότε κυβερνήσεις με εξορίες και φυλακές για δεκαπέντε χρόνια

63 Χρόνια από τη ΝΙΚΗ της ΚΟΥΒΑΝΙΚΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ - Σοσιαλισμός ή θάνατος! Ο ιμπεριαλισμός δεν είναι ανίκητος!

 

Πρωτοχρονιά 2022: 🔹 Ευχόμαστε, 🎈 ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ με υγεία και δύναμη!
🔻 Μόνο ο λαός μπορεί να σώσει τους λαούς!
🎈🎈 ΑΙΣΙΟΔΟΞΟΙ, όχι ρομαντικά ή αθεράπευτα αλλά επειδή ξέρουμε ότι «ο κόσμος αλλάζει», πραγματικά, όταν η κοινωνία προχωρά μπροστά.
💥 Αυτόν τον κόσμο υποδεχόμαστε το 2022.
💥 Μαθαίνουμε από το χθες, αντιμετωπίζουμε με αισιοδοξία το σήμερα, παλεύοντας για το αύριο

Στον κόσμο, όπως κάθε χρόνο υποδέχτηκαν τη νέα χρονιά. Φέτος –παρά τα πυροτεχνήματα, ο αστικός κόσμος και οι πολιτικοί διαχειριστές του με μαύρες πλερέζες και έχοντάς τα κυριολεκτικά «χαμένα» μια και τα κρούσματα από την πανδημία έφτασαν τα ~290.000.000 και οι θάνατοι τους ~5.500.000 …

Σήμερα συγκεντρώνονται ακόμη περισσότερες αποδείξεις που φωτίζουν όχι μόνο τις αιτίες των προβλημάτων, αλλά πάνω απ' όλα την ανάγκη μιας νέας κοινωνικής οργάνωσης, που θα έχει στο επίκεντρο την ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών.
Διαμορφώνονται δυνατότητες περισσότερες εργατικές - λαϊκές δυνάμεις να βαδίσουν στο δρόμο της αμφισβήτησης και ανατροπής, να πιστέψουν ότι μπορούν όχι μόνο να επιδράσουν, αλλά και να καθορίσουν τις εξελίξεις προς όφελός τους.
Τα στοιχεία ομολογούν ότι οι κοινωνικές ανισότητες μεγαλώνουν παντού, σε όλο τον κόσμο, τόσο εκεί που κυβερνούν οι σοσιαλδημοκράτες, όσο κι εκεί που κυβερνούν νεοφιλελεύθεροι ή κυβερνήσεις συνεργασίας μεταξύ τους.

Απάντηση στα σημερινά αδιέξοδα –όχι μόνο για την Ελλάδα αλλά και γενικότερα δίνει το Κάλεσμα αγωνιστικής συμπόρευσης του ΚΚΕ, σε σύγκρουση και όχι ανοχή ή συναίνεση με το κεφάλαιο, οργάνωση της πάλης με κριτήριο τις σύγχρονες ανάγκες και όχι συμβιβασμό με το χαμήλωμα των απαιτήσεων και το δήθεν μικρότερο κακό. Προϋποθέτει σχέδιο και αγώνα για την ανατροπή του αρνητικού συσχετισμού δύναμης και όχι παθητική αποδοχή του, που τον αναπαράγει και τον ενισχύει. Απαιτεί συντονισμένη δράση των εργαζομένων και των σύμμαχων λαϊκών στρωμάτων, ενάντια στον κοινό αντίπαλο, τα μονοπώλια, τον καπιταλισμό.

Σε συνθήκες φαινομενικής καπιταλιστικής παντοδυναμίας, η κατά μέτωπο επίθεση στους λαούς, είναι ο φόβος των απολογητών του σημερινού σάπιου εκμεταλλευτικού συστήματος, ο φόβος μπροστά στις αστείρευτες δυνάμεις της εργατικής τάξης και των λαών να κάνουν το «αδύνατο» δυνατό, με το επόμενο άλμα στους ουρανούς. Στο χέρι των λαών είναι να κάνουν τους φόβους που ξορκίζουν πραγματικότητα.

 

Το ΚΚΕ για τα 63 χρόνια της κουβανικής επανάστασης
Έμπνευση για την πάλη των καταπιεσμένων σε όλο τον κόσμο

Σε μήνυμά του προς το ΚΚ Κούβας για τα 63 χρόνια από τη νίκη της Κουβανικής Επανάστασης, το Τμήμα Διεθνών Σχέσεων της ΚΕ του ΚΚΕ αναφέρει τα εξής:

«Αγαπητοί σύντροφοι,
Με την ευκαιρία της 63ης επετείου της νίκης της Κουβανικής Επανάστασης, την 1η Γενάρη 1959, το ΚΚΕ απευθύνει θερμό συντροφικό χαιρετισμό στο Κομμουνιστικό Κόμμα και στον λαό της Κούβας.
Η Κουβανική Επανάσταση, η πρώτη σοσιαλιστική επανάσταση στην αμερικανική ήπειρο, αποτέλεσε ένα από τα κορυφαία γεγονότα που σημάδεψαν τον 20ό αιώνα, ενέπνευσε την πάλη των καταπιεσμένων και εκμεταλλευομένων σε όλο τον κόσμο, απέδειξε πως οι λαοί με την πάλη τους έχουν τη δύναμη να ανατρέψουν την καπιταλιστική βαρβαρότητα.

Επιβεβαίωσε τη ζωτικότητα του μαρξισμού - λενινισμού και του προλεταριακού διεθνισμού. Πρόσθεσε στο πάνθεον των αγωνιστών της εργατικής τάξης και του επαναστατικού κινήματος προσωπικότητες όπως ο Φιντέλ Κάστρο, ο Τσε Γκεβάρα, ο Ραούλ Κάστρο, η Βίλμα Εσπίν, ο Φρανκ Πάις και άλλοι.

Η εργατική εξουσία κατάφερε να αποκρούσει νικηφόρα τις απόπειρες της αντεπανάστασης και την ιμπεριαλιστική επιθετικότητα και έθεσε τα θεμέλια για την ικανοποίηση λαϊκών αναγκών, για κοινωνικά δικαιώματα που στερούνται οι ταπεινοί και καταφρονεμένοι στην ήπειρό σας. Στήριξε διεθνιστικά, με ανιδιοτέλεια και θυσίες, απελευθερωτικά κινήματα των λαών.

Αγαπητοί σύντροφοι,
Σήμερα που η κυβέρνηση Μπάιντεν συντηρεί και δυναμώνει τα μέτρα του βάρβαρου αποκλεισμού ενάντια στην Κούβα και κλιμακώνει τις επιθετικές ενέργειες με στόχο να ανατρέψει την εξουσία και τις κατακτήσεις του κουβανικού λαού, είναι επιτακτική η ανάγκη να ενισχυθεί η διεθνιστική αλληλεγγύη προς την Κουβανική Επανάσταση και τον λαό της Κούβας.
Οι κατακτήσεις του κουβανικού λαού γίνονται ακόμα πιο φανερές σήμερα, σε συνθήκες πανδημίας, όταν η Κούβα έχει παρασκευάσει 5 εμβόλια, έχει από τα υψηλότερα ποσοστά εμβολιαστικής κάλυψης στον κόσμο και ταυτόχρονα από τα χαμηλότερα ποσοστά θνησιμότητας, ενώ ταυτόχρονα έχει διοργανώσει διεθνιστική ιατρική βοήθεια σε άλλους λαούς!
Το ΚΚΕ και η ΚΝΕ θα συνεχίσουν με όλες τους τις δυνάμεις να καταδικάζουν τον εγκληματικό ιμπεριαλιστικό αποκλεισμό της Κούβας από τις ΗΠΑ και κάθε επιθετική υπονομευτική ενέργεια, θα δυναμώσουν παραπέρα την έμπρακτη διεθνιστική αλληλεγγύη τους στην Κούβα.

Σε μια περίοδο που σημαδεύεται από τις βαριές συνέπειες της αντεπανάστασης και της ανατροπής του σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ και άλλες χώρες και το κομμουνιστικό κίνημα συνεχίζει να αντιμετωπίζει σοβαρές δυσκολίες, δέχεται ισχυρή πίεση από την αστική τάξη και τον οπορτουνισμό, η Κουβανική Επανάσταση είναι ένα από τα ορόσημα για την υπεράσπιση της Ιστορίας και της προσφοράς του κομμουνιστικού κινήματος, την αποφασιστική αντιμετώπιση του αντικομμουνισμού και την ενίσχυση του προλεταριακού διεθνισμού, δυναμώνοντας την πάλη για τον σοσιαλισμό σε κάθε χώρα».

Γιατί μόνο ο σοσιαλισμός μπορεί να αξιοποιήσει στο έπακρο και προς όφελος του λαού τις τεράστιες δυνατότητες ανάπτυξης της επιστήμης και της παραγωγής.
Γιατί μόνο ο σοσιαλισμός μπορεί να απελευθερώσει τον εργαζόμενο απ' τα δεσμά της μισθωτής σκλαβιάς και ν' αλλάξει τον σκοπό της παραγωγής.
Έχουν ωριμάσει οι προϋποθέσεις για να βγούμε επιτέλους απ' τον σημερινό βάλτο της εκμετάλλευσης και της ανασφάλειας. Σκοπός της παραγωγής να μην είναι πλέον το καπιταλιστικό κέρδος, αλλά η ικανοποίηση των αυξανόμενων αναγκών της κοινωνίας.

Σοσιαλισμός η απάντηση για τον 21^ο αιώνα!

¡Cuba, qué linda es cuba, quien la defiende la quiere más!

Κούβα πόσο ωραία είναι η Κούβα | όποιος την υπερασπίζεται την αγαπά περισσότερο

Ε…ε.ε, εσύ που λες ότι η χώρα σου δεν είναι τόσο όμορφη | Ε, Ε…ε.ε, εσύ που λες ότι το δικό σου δεν είναι και τόσο όμορφο | σε προκαλώ να ψάξεις τον κόσμο όλο | υπάρχει άλλος ουρανός γαλάζιος σαν τον ουρανό σου; | φεγγάρι τόσο λαμπερό που | εισχωρεί στη γλύκα του καλαμιού | ένας Φιντέλ που δονεί τα βουνά | το ρουμπίνι, πέντε ρίγες κι ένα αστέρι …

Κούβα, πόσο όμορφη είσαι Κούβα μου - όποιος σε υπερασπίζεται σε αγαπάει περισσότερο.

🇨🇺  Η σημαία μου είναι …
...  Δεν την βλέπεις; -Να τη!
🇨🇺  Η σημαία μου είναι αυτή
που δεν ποτέ δεν υπηρέτησε ξένους

Σήμερα συμπληρώνονται 63 χρόνια από τη νίκη της Κουβανικής Επανάστασης
Ήταν 1^η Γενάρη του 1959 όταν ο λαϊκός αντάρτικος στρατός της Κούβας έμπαινε θριαμβευτικά στην Αβάνα, μετά από μακρόχρονο αγώνα του λαού της Κούβας ενάντια στη δικτατορία του Φουλχένσιο Μπατίστα, που στήριζε ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός.
Η Κουβανική Επανάσταση έδειξε στην πράξη ότι ο ιμπεριαλισμός δεν είναι ανίκητος και ότι με την αποφασιστική πάλη του λαού μπορεί να ανοίξει ο δρόμος για τη σοσιαλιστική προοπτική. Ήταν η πρώτη σοσιαλιστική επανάσταση στην αμερικανική ήπειρο και είχε από την πρώτη στιγμή την αμέριστη βοήθεια του τότε σοσιαλιστικού στρατοπέδου, πρώτα από όλους της Σοβιετικής Ένωσης.

Για να μπορέσει να επικρατήσει η Επανάσταση είχε προηγηθεί μια συστηματική πολιτικοστρατιωτική προετοιμασία από το Κίνημα 26ης Ιούλη (από την επέτειο της επίθεσης στους στρατώνες της Μονκάδα το 1953, όταν συνελήφθη και ο Φιντέλ Κάστρο) με επικεφαλής τον Φρανκ Πάις, το Λαϊκό Σοσιαλιστικό Κόμμα Κούβας, όπως είχε μετονομαστεί το ΚΚ Κούβας, και το Επαναστατικό Διευθυντήριο, από πρωτοπόρους – επαναστάτες φοιτητές. Στις 2 Δεκέμβρη 1956, όταν το μικρό πλοιάριο «Γκράνμα» έφτασε από το Μεξικό στις ακτές κοντά στη Σιέρα Μαέστρα της Κούβας, από τους 82 αποφασισμένους αγωνιστές που αποβιβάστηκαν στη στεριά κατάφεραν να σωθούν από τα πυρά του στρατού και της αεροπορίας της δικτατορίας μόνο 12. Ανάμεσά τους οι πρωτοπόροι επαναστάτες Φιντέλ Κάστρο, ηγέτης των επαναστατών, ο αδελφός του, Ραούλ, ο Αργεντινός γιατρός Ερνέστο (Τσε) Γκεβάρα, ο Καμίλο Σινφουέγκος, ο Χουάν Αλμέιδα.
Ο επαναστατικός στρατός ανδρώθηκε με νέες δυνάμεις, που έφταναν από τις πόλεις και την επαρχία, και γρήγορα ξεκίνησε την πάλη στα βουνά και στα αστικά κέντρα.

Την 1^η Γενάρη 1959 απελευθερώθηκε η Σάντα Κλάρα και την επομένη, οι επαναστάτες μπήκαν (με επικεφαλής τον Τσε) θριαμβευτικά στην Αβάνα. Ο δικτάτορας Μπατίστα είχε ήδη εγκαταλείψει τη χώρα και το καθεστώς είχε καταρρεύσει.
Στις 9 Γενάρη έφτασε στην κουβανική πρωτεύουσα και ο ηγέτης της Επανάστασης, Φιντέλ Κάστρο, και ανέλαβε πρωθυπουργός της επαναστατικής κυβέρνησης. Συγκροτήθηκαν οι Ενωμένες Επαναστατικές Δυνάμεις και το 1965 ανασυγκροτήθηκε το ΚΚ Κούβας, που ανέλαβε την καθοδήγηση στην οικοδόμηση της νέας κοινωνίας.

Τον Απρίλη του 1961 η εποποιία του κουβανικού λαού στον Κόλπο των Χοίρων, στην παραλία Χιρόν (Playa Girón), αναχαίτισε σε 72 ώρες την εισβολή των μισθοφόρων της CIA, αποτελώντας την πρώτη παταγώδη ήττα του αμερικανικού ιμπεριαλισμού, πριν από αυτή στο Βιετνάμ.

Η σοσιαλιστική Κούβα είχε να αντιμετωπίσει τον βάρβαρο αποκλεισμό από τις ΗΠΑ, την εχθρική στάση των άλλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων και της ΕΕ, αλλά και το σημαντικό χτύπημα του 1989 με τις αντεπαναστατικές ανατροπές στην ΕΣΣΔ και τις άλλες σοσιαλιστικές χώρες, που της στέρησαν τη σημαντική βοήθεια που της παρείχαν, με αμοιβαίες επωφελείς εμπορικές συναλλαγές.
Οι σημαντικές κατακτήσεις σε τομείς όπως η Υγεία, η Παιδεία, η κοινωνική φροντίδα, η ανάπτυξη του Πολιτισμού, της Φυσικής Αγωγής κ.λπ., που ο σοσιαλισμός εξασφάλισε για τον κουβανικό λαό, ήταν πάντα στο στόχαστρο των ιμπεριαλιστών, που εφάρμοσαν όλες τις μεθόδους, και του «μαστιγίου» και του «καρότου» (πιο χαρακτηριστικά, την περίοδο Ομπάμα).
Η επιθετικότητα των ΗΠΑ εντάθηκε, επί διακυβέρνησης Τραμπ και Μπάϊντεν, σε μια προσπάθεια, μέσω των νέων μέτρων σκλήρυνσης του οικονομικο-πολιτικού αποκλεισμού (εμπάργκο), να στραγγαλιστεί ο κουβανικός λαός.

Το ΚΚΕ εκφράζει όλα αυτά τα χρόνια την αλληλεγγύη του στον αγωνιστή κουβανικό λαό και στην Επανάστασή του, ενάντια στις προκλήσεις του ιμπεριαλισμού, και ταυτόχρονα, στο πλαίσιο του προλεταριακού διεθνισμού, αναπτύσσει δημιουργικό διάλογο με το ΚΚ Κούβας για τις κοινωνικοοικονομικές αλλαγές που προωθούνται τα τελευταία χρόνια, εκφράζει τον προβληματισμό του για την εφαρμογή μέτρων που ενισχύουν τις σχέσεις της αγοράς και αντικειμενικά ανοίγουν το δρόμο για το αδυνάτισμα της σοσιαλιστικής οικονομίας.

Ο προβληματισμός αυτός παίρνει υπόψη του την αρνητικότατη εμπειρία ανάλογων μεταρρυθμίσεων που είχαν εφαρμοστεί τις δεκαετίες του 1960 και του 1970 στην ΕΣΣΔ και στις άλλες σοσιαλιστικές χώρες, μεταρρυθμίσεων οι οποίες συνέβαλαν στις αντεπαναστατικές ανατροπές, όπως και την ισχυροποίηση των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής στην Κίνα, που δημιουργεί τεράστιες κοινωνικές ανισότητες.

— Το νησί της επανάστασης, απόδειξε ότι η ανατροπή του καπιταλισμού δε μπορεί να γίνει με "ειρηνικά μέσα" καταρρίπτοντας και τις αυταπάτες περί "κοινοβουλευτικού δρόμου προς το σοσιαλισμό".

— Το 1959 –πρακτικά το ΚΚ Κούβας ήταν ανύπαρκτο. Όμως χωρίς κόμμα επαναστατικό –Κόμμα Νέου Τύπου, “παντός καιρού” δεν μπορεί να συνενωθεί η επαναστατική μαρξιστική-λενινιστική κοσμοθεωρία με το εργατικό κίνημα, έτσι που να αφυπνίζει συνειδήσεις, να συνενώνει την καθημερινή ταξική πάλη στην ανώτερη μορφή της, την πολιτική πάλη για την εξουσία.

— Ότι η ύπαρξη ενός Κομμουνιστικού Κόμματος, ιδεολογικοπολιτικά ατσαλωμένου στη βάση της κοσμοθεωρίας, είναι προαπαιτούμενο ώστε να βαδίσει ένας λαός το δρόμο της σοσιαλιστικής προοπτικής.
Στην περίπτωση της Κούβας οι βάσεις -για το ξεκίνημα της σοσιαλιστικής οικοδόμησης είχαν ήδη τεθεί τον Μάη του 1961, όταν και ο Φιντέλ Κάστρο ανακήρυξε τον σοσιαλιστικό χαρακτήρα της Επανάστασης.

Nosotros tenemos que hablar de una nueva constitución, sí, de una nueva constitución, pero no una constitución burguesa, no una constitución correspondiente a un dominio de clase explotadora sobre otras clases, sino correspondiente a un nuevo sistema social, sin explotación del hombre por el hombre.  Ese nuevo sistema social se llama socialismo, y esa constitución será, por tanto, una constitución socialista (…)
«Λοιπόν ναι! Το καθεστώς μας είναι ο σοσιαλισμός!… Με ένα Σύνταγμα που να μην είναι αστικό, να ανταποκρίνεται δηλαδή στα συμφέροντα εκμετάλλευσης μιας τάξης σε βάρος του λαού. Θέλουμε ένα Σύνταγμα που να ανταποκρίνεται σε ένα καινούριο κοινωνικό σύστημα, όπου να μην υπάρχει εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Αυτό το καινούριο σύστημα λέγεται σοσιαλισμός». (σσ. βέβαια –αναφέροντας «όχι για ένα σύνταγμα κυριαρχίας σε άλλες τάξεις», εμπεριείχε –σε κάποιο βαθμό τις αυταπάτες της τότε ηγεσίας του ΚΚΣΕ περί «παλλαϊκού κράτους»)
Βλ. Φιντέλ Κάστρο, Πρωτομαγιά 1961 (το πρωτότυπο εδώ) : Η Επανάσταση της Κούβας, Αλφειός 1963

Πριν την Επανάσταση του 1959, γραφή κι ανάγνωση γνώριζαν δύο στους τρεις, ανώτατη εκπαίδευση είχαν μόνο οι πλούσιοι και τα τσιράκια τους, ενώ στην ύπαιθρο σχεδόν οι μισοί ήταν τελείως αναλφάβητοι –ούτε την υπογραφή τους δεν μπορούσαν να βάλουν…
Η «εκστρατεία ενάντια στον αναλφαβητισμό» (εκστρατεία αλφαβητισμού -Campaña Nacional de Alfabetización) – η πλέον οργανωμένη προσπάθεια μαζικής εκπαίδευσης στην ιστορία – σε 12 μήνες και μάλιστα το μακρινό 1961, εκτίναξε το μορφωτικό επίπεδο (επικεντρωμένο στην επαρχία) στο 96% με περισσότερους από 700.000 ενήλικες να έχουν μάθει γραφή και ανάγνωση, ενώ με σύνθημα «όλα για το παιδί»!, μπήκαν οι βάσεις της δημόσιας -δωρεάν - καθολικής εκπαίδευσης από βρεφική ηλικία, ώστε σύμφωνα με την UNESCO (διαφορετικά δεδομένα και έρευνες δείχνουν το υψηλότατο επίπεδο προστασίας και ανάπτυξης παιδιών και εφήβων στο νησί (εγγράμματοι 99,8%) –δείτε και “Μέλλον της Κούβας το χαμόγελο των παιδιών της”
Η Κούβα έχει σήμερα  50 πανεπιστήμια, με 113 ειδικότητες και σχεδόν ο μισός πληθυσμός έχει ανώτατο πτυχίο.

Αντίστοιχα, μια σειρά καπιταλιστικές χώρες στην Αμερικανική ήπειρο, βρίσκονται σε αρκετά χαμηλότερη θέση από την Κούβα: Μεξικό (94,5%), Γουατεμάλα (81,3%), Κόστα Ρίκα (97,4%), Δομινικανή Δημοκρατία (92%), Κολομβία (94,2%).

Σύμφωνα με έκθεση της Παγκόσμιας Τράπεζας, η Κούβα διαθέτει το καλύτερο εκπαιδευτικό σύστημα στη Λατινική Αμερική, ενώ 24% του κρατικού προϋπολογισμού 2020 δαπανήθηκε για περαιτέρω βελτίωση του δημόσιου - δωρεάν συστήματος Παιδείας όταν στις καπιταλιστικές χώρες είναι κάτω από 5% και στις ΗΠΑ ~6,3%.

Υγεία: Ο κόσμος όλος υποκλίνεται στο «θαύμα» της Αβάνας

Η πανδημία ειδικά το τελευταίο διάστημα με τις Δέλτα & Όμικρον έφερε εμφατικά στο προσκήνιο το ρόλο της Κούβας ως πρωταθλήτριας και χώρα-πρότυπο στον τομέα της ιατρικής έρευνας και της διεθνιστικής αλληλεγγύης, σε χώρα πρότυπο στην διαχείριση του κοροναϊού με ένα από τα μεγαλύτερα ποσοστά πλήρους εμβολιαστικής κάλυψης του πληθυσμού της με % ~90% ενώ ο συνολικός αριθμός των νεκρών από τον covid είναι μόνο 8.322 (1^η Νοε 8240, 30 Νοε 8304 -64 νεκροί, 31-Δεκ 8.322 –μόνο 18 απώλειες το μήνα Δεκέμβρη)
Για να έχει κανείς ένα μέτρο σύγκρισης αρκεί να σκεφτεί ότι η Ελλάδα με τον ίδιο περίπου πληθυσμό με την Κούβα έχει ~21.000 θανάτους και είναι πίσω στην εμβολιαστική κάλυψη του πληθυσμού της (στοιχεία από τα ΝΕΑ-in.gr)
Για την ακρίβεια η χώρα μας είχε 15.990 νεκρούς την 1^η Νοέμβρη, 18.234 στις 30 (2.244 νεκροί), 20.790 μέχρι χτες (2.556 νεκροί σε ένα μήνα), με το –κατ’ ευφημισμό «δημόσιο» σύστημα υγείας στα όρια της κατάρρευσης (όπως εξάλλου σε ΗΠΑ –«πρωταθλήτρια» με  846.905 νεκρούς και ΕΕ – 1.128.522, με την καπιταλιστική Ρωσία του Πούτιν να διαγκωνίζεται –στην 4^η θέση με Ινδία και Βραζιλία…)
Το νησί της επανάστασης, με τις θρυλικές Ιατρικές Μπριγάδες διεθνιστικής αλληλεγγύης Henry Reeve (που από το ξεκίνημα της πανδημίας έχουν βρεθεί σε πάνω από 40 χώρες προσφέροντας απλόχερα τεχνογνωσία και ιατρικές υπηρεσίες), αλλά και την κορυφαία επιστημονική έρευνα σε ιατρική και φαρμακευτική με αποκορύφωμα την παραγωγή εμβολίων ενάντια στον κορωνοϊό, που χρησιμοποιούνται παγκοσμίως με εξαιρετικά υψηλή αποτελεσματικότητα (υπάρχουν και 3-4 σε πειραματικό στάδιο)

Η Κούβα πρωτοπορεί παγκοσμίως στην αντιμετώπιση ασθενειών που σχετίζονται με τον καρκίνο, την καρδιολογία μέχρι τις μεταμοσχεύσεις οργάνων κά., ενώ, παγκοσμίου φήμης ιδρύματα έχουν βραβεύσει αρκετούς Κουβανούς επιστήμονες για τα αποτελέσματα της έρευνάς τους, μεταξύ αυτών πολλές γυναίκες, συμπεριλαμβανομένων των γιατρών María Guadalupe Guzmán, Gladys Gutiérrez Bugallo, Hilda Garay Pérez, Marta Ayala Ávila, Dagmar García Rivera και -πρόσφατα Δρ.Tania Crombet, Διευθύντρια Κλινικής Έρευνας στο Κέντρο Μοριακής Ανοσολογίας της Κούβας (Clínicas del Centro de Inmunología Molecular de Cuba - CIM), εξελέγη μέλος της Παγκόσμιας Ακαδημίας Επιστημών (TWAS).

Φωτο Unisef

Το προσδόκιμο ζωής από 64 χρόνια το 1960, στο νησί σήμερα αγγίζει τα ~80, με τις ΗΠΑ να καταρρέουν από 78,7 (2016) σε <75, ο αριθμός γιατρών (αναλογικά με τον πληθυσμό της), είναι ο μεγαλύτερος στον κόσμο, με αύξηση ακόμη και στις λεγόμενες «ειδικές περιόδους» (Período especial μετά τις ανατροπές στις σοσιαλιστικές χώρες) 76% ως το 2001, εξάγοντας ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό, σε κρατικά προγράμματα περίθαλψης και υγείας σε 75 χώρες, από τη Νότια Αμερική μέχρι την Αφρική.

Το 2017 το ^ο|_οοο της βρεφικής θνησιμότητας στην Κούβα βρέθηκε σε νέο ιστορικό χαμηλό, με μόλις 4,1 (| 1000 γεννήσεις) το μικρότερο, με διαφορά, σε όλη την Αμερικανική ήπειρο, συμπεριλαμβανομένων ΗΠΑ (6 ^ο\_οοο) και του Καναδά (5 ^ο\_οοο).

% ανεργίας κάτω του 2% (συμπεριλαμβανόμενου του ιδιωτικού τομέα) , παρουσιάζοντας τάσεις μείωσης.

Η Κούβα βρίσκεται στην 20^ή θέση παγκοσμίως (112 σε 12 αθλήματα) στον αριθμό Ολυμπιακών μεταλλίων, (15 στους τελευταίους  32^ους του Τόκιο 14^η θέση με επτά χρυσά, τρία αργυρά και πέντε χάλκινα) έχοντας διακριθεί και σε 10άδες άλλες αθλητικές οργανώσεις

“Έλλειψη δημοκρατίας” –
“Δικτατορικό καθεστώς”, “δεν γίνονται εκλογές
...κά. “ωραία”

Οι –εν δυνάμει οπλισμένες, «Επιτροπές Υπεράσπισης της Επανάστασης», (Comités de Defensa de la Revolución CDR) που ιδρύθηκαν από τον Φιντέλ, έτσι ώστε η Κούβα να προστατεύσει τις κατακτήσεις που πέτυχε η επανάσταση, παραμένουν ακόμη σήμερα η μεγαλύτερη από τις μαζικές οργανώσεις της χώρας - λαϊκής εξουσίας που ξεκινούν από τη γειτονιά και φτάνουν ως την Εθνοσυνέλευση.
Σε επίπεδο οργάνωσης του σοσιαλιστικού κράτους, το ίδιο βράδυ της επιστροφής του από τις ΗΠΑ, στις 28-Σεπ- 1960, ο Φιντέλ Κάστρο ανακοίνωσε την ίδρυση της Λαϊκής Πολιτοφυλακής των Επιτροπών Υπεράσπισης της Επανάστασης (CDR), όπου αμέσως κατατάχθηκε το σύνολο σχεδόν του κουβανικού λαού που μπορούσε να φέρει όπλα και  τις ανέδειξε σε «συλλογικό σύστημα επαναστατικής επαγρύπνησης»
Οι «Comités de Defensa de la Revolución», είναι ακόμη σήμερα το δυναμικό δίκτυο επιτροπών γειτονιάς που αγκαλιάζει όλη την Κούβα, «τα μάτια και τα αυτιά της Επανάστασης» και από τότε, επί 58 χρόνια, αγρυπνούν ενάντια σε κάθε αντεπαναστατική δραστηριότητα, με σύνθημα “¡En cada barrio , Revolución!” («Σε κάθε γειτονιά, Επανάσταση!»)
Και αυτό αφού πρώτα κατά τις εργασίες της ΓΣ του ΟΗΕ, στην ιστορική ομιλία του (βλ και Cubadebate) είχε καταγγείλει ανοιχτά τις ΗΠΑ πως «όπως έκαναν με τις εθνικοποιήσεις σε Σαουδική Αραβία, Ιράν, Ιράκ, Κογκό, με τη διώρυγα του Σουέζ, με τις μακρινές Ινδονησία και Ωκεανία έτσι και τώρα ετοιμάζουν εισβολή στην Κούβα» κλείνοντας μέσα σε μια θύελλα από χειροκροτήματα με εκείνο το «Κάποιοι ήθελαν να μάθουν ποια ήταν η γραμμή της επαναστατικής κυβέρνησης της Κούβας. Λοιπόν, αυτή είναι η γραμμή μας!»

Η “Federación de Mujeres Cubanas-FMC”  Ομοσπονδία Κουβανών Γυναικών (με  περισσότερα από τέσσερα εκατομμύρια μέλη σε 14. 387 τοπικές οργανώσεις), «αναπτύσσει πολιτικές και προγράμματα που στοχεύουν στην επίτευξη της πλήρους άσκησης της ισότητας των γυναικών σε όλους τους τομείς και τα επίπεδα της κοινωνίας», ενώ πρόσφατα εγκρίθηκε ο εθνικό πρόγραμμα “Programa Nacional para el Adelanto de Mujeres” (για την ανάδειξη του ρόλου της γυναίκας) δείγμα εμπιστοσύνης, σεβασμού και δέσμευσης της χώρας στην πραγματική ισότητα των φύλων.

• 4.400.000 (~ 80% του γυναικείου πληθυσμού) είναι συνδικαλισμένες και αποτελούν
• 53,22% του εργατικού δυναμικού στον κρατικό τομέα 
• 49% των επιστημόνων, της τεχνολογίας και της καινοτομίας 
• 53% του ερευνητικού προσωπικού (στοιχεία 2019), ενώ κατέχει το
• 68% των εδρών της Εθνοσυνέλευσης

Χαρακτηριστικό σημείο γραφής –και κλείνουμε μ’ αυτό η διαδικασία -συζήτηση στο λαό της πρόσφατης (2018-19) Συνταγματικής Αναθεώρησης: σε ένα 3/μηνο 133.000 διαβουλεύσεις, με συμμετοχή 9 εκατομμυρίων κουβανών και 783.000 προτάσεις για τη βελτίωση του προσχεδίου διαδικασία που επέφερε αλλαγές στα ²/₃ των προτεινόμενων - επικαιροποιημένο κείμενο που εγκρίθηκε προσωρινά από την Εθνοσυνέλευση μέχρι 3 μήνες στις 24 Φλεβάρη 2019 να δώσει έγκριση ο λαός του νησιού με καθολικό δημοψήφισμα

Δείτε
Κορυφώνεται η λαϊκή διαβούλευση για το νέο σύνταγμα της Κούβας
Κούβα: Υπό εξέταση η πρόταση Συνταγματικής Μεταρρύθμισης
Το παλιό σύνταγμα εδώ  Constitución en Cuba
Το υπό διαβούλευση (νέο) …  Proyecto de Constitución de la República de Cuba
Το εγκριμένο νέο