Το Καζακστάν στη δίνη των αντιθέσεων της καπιταλιστικής πυραμίδας

(κρυφές πλευρές όσων θα θέλατε να ξέρετε)
Η –άγνωστη σε πολλούς ακόμη και κατά που πέφτει, χώρα ήρθε στο προσκήνιο τις τελευταίες μέρες με το ασύλληπτο κύμα κρατικής καταστολής των λαϊκών διαδηλώσεων, με τα αστικά ΜΜΕ να βλέπουν μόνο «νεκρούς και τραυματίες στα “όργανα της τάξης”» και «εμπλοκή της Ρωσίας».

Το Καζακστάν -«δημοκρατία» (μετά τις ανατροπές του 1990 και την καπιταλιστική παλινόρθωση στην ΕΣΣΔ) είναι μια αχανής χώρα 2.724.900 τ.χλμ –τόσο αναφορικά με την έκταση, 20 Ελλάδες –όσο και για το γεγονός ότι μεγάλο μέρος του εδάφους της αποτελείται από στέπες. Εξαιρετικά αραιοκατοικημένη (πληθυσμός ~19.000.000 μόλις 7,0 | χλμ²) συνορεύει με τη Ρωσία, την Κίνα, την Κιργιζία, το Ουζμπεκιστάν και το Τουρκμενιστάν, ενώ δεν έχει έξοδο στη θάλασσα (είναι όπως λέμε περίκλειστη), γειτονεύοντας μόνο με την Κασπία.
Έχει πάρα πολλές φυσικές πηγές, με το ~60% του ΑΕΠ της να προέρχεται από την βιομηχανία πετρελαίου και φυσικού αερίου.
Είναι γνωστή και για το Κοσμοδρόμιο του Μπαϊκονούρ το μεγαλύτερο αλλά και το παλαιότερο διαστημικό κέντρο στον κόσμο, που λειτουργεί από το 1955 -κύριο διαστημοδρόμιο της Ρωσίας, «μισθωμένο» πλέον σήμερα, απ’ όπου εκεί έχουν εκτοξευτεί 2.500 διαστημόπλοια με πάνω από 130 κοσμοναύτες και από όπου μόνο μπορούν να ξεκινήσουν επανδρωμένες αποστολές στο Διεθνή Διαστημικό Σταθμό.

(τίτλος)
Γιατί «ανεφλέγη» η μεγαλύτερη οικονομία της κεντρικής Ασίας και πώς εμπλέκεται η Ρωσία

(υπότιτλος)
Η Διεθνής Αμνηστία αναφέρει ότι οι διαδηλώσεις αποτελούν «άμεση συνέπεια της εκτεταμένης καταστολής των βασικών ανθρωπίνων δικαιωμάτων από τις Αρχές»
(CNNi, Τhe Guardian, Reuters) -βλ παρακάτω, προς το παρόν
Ας δούμε την πραγματική κατάσταση

 🔻 ⏬️🔻

Σοσιαλιστικό Κίνημα Καζακστάν
Για την κατάσταση στη χώρα &
τον ταξικό χαρακτήρα των κινητοποιήσεων

Σε ανακοίνωσή του για την κατάσταση στη χώρα, το Σοσιαλιστικό Κίνημα Καζακστάν (ΣΚΚ) επισημαίνει μεταξύ άλλων:

«Στο Καζακστάν βρίσκεται σε εξέλιξη μια πραγματική λαϊκή εξέγερση και από την αρχή οι κινητοποιήσεις είχαν κοινωνικό και ταξικό χαρακτήρα, αφού ο διπλασιασμός της τιμής του υγροποιημένου αερίου στο χρηματιστήριο ήταν μόνο η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι της υπομονής.
Άλλωστε, οι διαδηλώσεις ξεκίνησαν ακριβώς στο Ζαναοζέν, με πρωτοβουλία των εργαζομένων στη βιομηχανία εξόρυξης πετρελαίου, που έγινε ένα είδος πολιτικής έδρας ολόκληρου του κινήματος διαμαρτυρίας.
Και η δυναμική αυτού του κινήματος είναι ενδεικτική, αφού ξεκίνησε ως κοινωνική διαμαρτυρία, μετά άρχισε να επεκτείνεται και οι εργατικές κολεκτίβες πραγματοποίησαν συλλαλητήρια για να προβάλουν τα δικά τους αιτήματα για αύξηση μισθών κατά 100%, ακύρωση αποτελεσμάτων των ιδιωτικοποιήσεων, βελτίωση των συνθηκών εργασίας και ελευθερία συνδικαλιστικής δραστηριότητας.

Ως αποτέλεσμα, στις 3 Γενάρη ολόκληρη η περιοχή Μανγκιστάου προσχώρησε σε γενική απεργία, η οποία επεκτάθηκε στη γειτονική περιοχή Ατιράου.

Αξιοσημείωτο είναι ότι ήδη στις 4 Γενάρη οι εργαζόμενοι στη βιομηχανία πετρελαίου "Tengizchevroil", όπου η συμμετοχή των αμερικανικών εταιρειών στην ιδιοκτησία φτάνει στο 75%, προσχώρησαν στην απεργία.
Εκεί ήταν που τον περασμένο Δεκέμβρη είχαν απολυθεί 40.000 εργαζόμενοι και σχεδιαζόταν νέος γύρος απολύσεων. Στη συνέχεια, τους εργάτες υποστήριξαν οι εργαζόμενοι στις περιοχές Ακτιούμπονσκ, Δυτικό Καζακστάν και Κιζιλορντίσκ.
Επιπλέον, το βράδυ της ίδιας μέρας ξεκίνησαν απεργίες ανθρακωρύχων της εταιρείας "ArcelorMittal Temirtau", στην περιοχή Καραγκαντά, στα μεταλλουργεία χαλκού και στους ανθρακωρύχους στην εταιρεία "Kazakhmys", κάτι που μπορεί ήδη να θεωρηθεί γενική απεργία σε ολόκληρη την εξορυκτική βιομηχανία της χώρας».

Το ΣΚΚ επισημαίνει την επέκταση των κινητοποιήσεων σε πολλές πόλεις της χώρας και στο ίδιο το Αλμάτι, όπου όπως αναφέρει «συμμετείχαν κυρίως άνεργοι νέοι και εσωτερικοί μετανάστες, που ζουν στα προάστια της μητρόπολης και εργάζονται σε προσωρινές ή χαμηλά αμειβόμενες θέσεις εργασίας».

Παρά τους ελιγμούς και τις υποσχέσεις του Προέδρου του Καζακστάν Τοκάεφ, προσθέτει το ΣΚΚ, οι κινητοποιήσεις συνεχίστηκαν, στο ίδιο το Ζαναοζέν «δημιουργήθηκε ένα Συμβούλιο το οποίο έγινε άτυπο όργανο τοπικής εξουσίας» και οι εργαζόμενοι διατύπωσαν νέα αιτήματα - παραίτηση του νυν Προέδρου και όλων των αξιωματούχων του Ναζαρμπάεφ, αποκατάσταση των ελευθεριών για τη δημιουργία κομμάτων και συνδικαλιστικών οργανώσεων, απελευθέρωση πολιτικών κρατουμένων και τερματισμό της καταστολής - τα οποία «μεταδόθηκαν σε διάφορες πόλεις και περιοχές σε όλο το κίνημα».
Απέναντι στη βίαιη καταστολή, τονίζει το ΣΚΚ, «είναι επείγουσα η συγκρότηση ενιαίων επιτροπών δράσης σε εδαφική και παραγωγική βάση, για την παροχή οργανωμένης αντίστασης στη στρατιωτική και αστυνομική τρομοκρατία».

Καταλήγοντας το ΣΚΚ καλεί σε ενίσχυση της αλληλεγγύης του διεθνούς εργατικού και κομμουνιστικού κινήματος και απαιτεί:

• «Άμεση λήξη των εχθροπραξιών κατά του λαού μας και αποχώρηση των στρατευμάτων από τις πόλεις!
• Αμεση παραίτηση όλων των στελεχών του Ναζαρμπάγιεφ, συμπεριλαμβανομένου του Προέδρου Τοκάγιεφ!
• Απελευθέρωση όλων των πολιτικών κρατουμένων!
• Διασφάλιση του δικαιώματος στη δημιουργία συνδικάτων, πολιτικών κομμάτων, στη διεξαγωγή απεργιών και συγκεντρώσεων!
• Νομιμοποίηση των δραστηριοτήτων του απαγορευμένου Κομμουνιστικού Κόμματος Καζακστάν και του Σοσιαλιστικού Κινήματος του Καζακστάν!
• Καλούμε όλους τους εργαζόμενους της χώρας να εφαρμόσουν στην πράξη το αίτημα των δολοφονημένων εργατών της βιομηχανίας πετρελαίου στο Ζαναοζέν - να κρατικοποιηθεί, υπό τον έλεγχο των εργατικών κολεκτίβων, ολόκληρη η μεταλλευτική και μεγάλης κλίμακας βιομηχανία της χώρας!».

ℹ️  Ολόκληρη η ανακοίνωση δημοσιεύεται στο «902.gr»

 

Αλμάτι_Άλμα-Άτα |Almaty η πρωτεύουσα Καζακστάν επί ΕΣΣΔ

ΚΑΖΑΚΣΤΑΝ
Μαζικές απεργίες και λαϊκές κινητοποιήσεις κόντρα στο όργιο της καταστολής

• Η έκρηξη των τιμών στα καύσιμα ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι των τεράστιων λαϊκών προβλημάτων
• Αλληλοκατηγορίες για «παρεμβάσεις» Δύσης - Ρωσίας στο φόντο πολυεπίπεδων γεωπολιτικών ανταγωνισμών στην Κεντρική Ασία

Με μαζική συμμετοχή συνεχίστηκαν και τις προηγούμενες μέρες οι πολύμορφες εργατικές - λαϊκές κινητοποιήσεις που ξεκίνησαν το προηγούμενο Σαββατοκύριακο στο Καζακστάν, παρά την άγρια κρατική καταστολή από δυνάμεις του στρατού και της αστυνομίας, με μεγάλο αριθμό νεκρών και τραυματιών (χωρίς να δίνεται επίσημος απολογισμός...) και χιλιάδες συλληφθέντες.
Οι μεγάλες ανατιμήσεις στις τιμές του υγροποιημένου φυσικού αερίου - βασικό καύσιμο στη χώρα που επηρεάζει καθοριστικά τις τιμές σε πολλά ακόμα βασικά αγαθά - ήταν η αφορμή για να βρει μαζική και συντονισμένη έκφραση η λαϊκή αγανάκτηση χρόνων ενάντια στην ακρίβεια, στη μεγάλη ανεργία, στην επιδείνωση των συνθηκών δουλειάς, τα οξυμένα λαϊκά προβλήματα.

Δεν είναι τυχαίο ότι πρωταγωνιστικό ρόλο στις κινητοποιήσεις διαδραμάτισαν από την πρώτη στιγμή οι εργάτες της εξορυκτικής βιομηχανίας, ιδιαίτερα στην περιοχή Ζαναοζέν (στη δυτική επαρχία Μανγκιστάου), γνωστή για τους σκληρούς ταξικούς αγώνες πριν μια δεκαετία, με πρωτεργάτες ανέργους της περιοχής και εργαζόμενους στον κλάδο εξόρυξης και επεξεργασίας πετρελαίου, κόντρα σε ένα όργιο αιματηρής καταστολής και διώξεων από κράτος και μεγαλοεργοδοσία.

Κινητοποιήσεις γίνονται σε πολλές πόλεις, μεταξύ άλλων στο μεγαλύτερο αστικό κέντρο της χώρας, Αλμάτι (στα νοτιοανατολικά), ενώ εκτός από το επίκεντρο στο δυτικό Καζακστάν, στα τέλη της βδομάδας είχαν επεκταθεί και σε Βορρά - Ανατολή.

Σε περιοχές με σημαντική εργατική - λαϊκή οργάνωση και παραδόσεις αγώνων, όπως στο δυτικό Καζακστάν και στο Ζαναοζέν, ξεχώρισαν στοιχεία όπως η κλιμάκωση και πολιτικοποίηση των αιτημάτων, οι απεργιακές κινητοποιήσεις, η περιφρούρησή τους, περιστατικά όπου τμήματα του στρατού αρνήθηκαν να χτυπήσουν τους διαδηλωτές (βλ. περισσότερα στην ανακοίνωση του Σοσιαλιστικού Κινήματος του Καζακστάν).

Σε περιοχές, ωστόσο, όπως το Αλμάτι, με τη συμμετοχή πιο άπειρων λαϊκών τμημάτων και απουσία μορφών λαϊκής οργάνωσης, σημειώθηκαν περιστατικά βανδαλισμών κ.τ.λ., γεγονός που αξιοποίησε ως αφορμή ο Πρόεδρος της χώρας Κασίμ - Ζομάρτ Τοκάεφ, για να εξαπολύσει ένα όργιο καταστολής κατά του λαού.

Κάνοντας λόγο για «τρομοκράτες εκπαιδευμένους στο εξωτερικό», ο Τοκάεφ κήρυξε όλη τη χώρα σε «κατάσταση έκτακτης ανάγκης», χαρακτήρισε τις επιχειρήσεις των δυνάμεων ασφαλείας «αντιτρομοκρατικές» και δήλωσε ότι «έδωσα εντολή στις δυνάμεις επιβολής του νόμου να πυροβολούν χωρίς προειδοποίηση»...

Μέχρι την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές, το ίδιο το υπουργείο Εσωτερικών της χώρας έκανε λόγο για «δεκάδες νεκρούς» από τα πυρά των δυνάμεων καταστολής και περίπου 3.500 συλλήψεις. Ακόμα, περίπου 400 τραυματίες είχαν μεταφερθεί σε νοσοκομεία.

Ανάπτυξη «ειρηνευτικών δυνάμεων» στο φόντο γεωπολιτικών ανταγωνισμών

Παράλληλα, μετά από αίτημα του Προέδρου Τοκάεφ στον Οργανισμό της Συνθήκης Συλλογικής Ασφάλειας (CSTO - το «αμυντικό» σύμφωνο υπό την ηγεσία της Ρωσίας, στο οποίο συμμετέχουν ακόμα Λευκορωσία, Αρμενία, Καζακστάν, Τατζικιστάν, Κιργιστάν), ο Οργανισμός ανέπτυξε «ειρηνευτικές δυνάμεις» στο Καζακστάν - αερομεταφερόμενες και ειδικών επιχειρήσεων.

Σε πρώτη φάση θα αναπτύσσονταν 2.500 στρατιώτες, ενώ ανακοινώθηκε πως δεν θα εμπλέκονταν στην «αντιμετώπιση ταραχών», αλλά θα αναλάμβαναν τη φρούρηση του κοσμοδρόμιου Μπαϊκονούρ και στρατιωτικών βάσεων.

Είναι η πρώτη φορά από τη σύστασή του (1994), που το CSTO προχωρά σε μια τέτοια ανάπτυξη δυνάμεων και αυτή λαμβάνει χώρα σε μια περίοδο που η ευρύτερη κρίσιμη περιοχή της Κεντρικής Ασίας «τυλίγεται» σε πυκνούς ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς.

Υπενθυμίζεται ότι σε εξέλιξη βρίσκεται η προσπάθεια των ΗΠΑ να «αναπροσαρμόσουν» την παρουσία τους στην περιοχή - μέσα και από μια «βολική» πρόκληση αστάθειας - μετά την αποχώρηση των αμερικανοΝΑΤΟικών στρατευμάτων από το Αφγανιστάν, με φόντο την κλιμάκωση της κόντρας με την Κίνα αλλά και τη Ρωσία.

Το Καζακστάν, η 9η μεγαλύτερη χώρα στον κόσμο σε έκταση, εκπροσωπεί το 60% του ΑΕΠ όλης της Κεντρικής Ασίας, πρωτίστως από τη βιομηχανία πετρελαίου και φυσικού αερίου. Ταυτόχρονα, είναι ο μεγαλύτερος παραγωγός ουρανίου (η τιμή του οποίου τις τελευταίες μέρες αυξήθηκε κατά 8%).

Συμμετέχει σε διακρατικές οργανώσεις με πρωτεργάτες Ρωσία και Κίνα (όπως το CSTO και ο Οργανισμός Συνεργασίας της Σαγκάης), ωστόσο διατηρεί παράλληλα ανοιχτούς διαύλους συνεργασίας με το ΝΑΤΟ: Το 2006 έγινε το πρώτο μη ευρωπαϊκό κράτος που υπέγραψε Ατομικό Σχέδιο δράσης Εταιρικής Σχέσης με το ΝΑΤΟ. Συμμετέχει ακόμα στο σχήμα C5+1 των ΗΠΑ και τους τελευταίους μήνες είναι μία από τις χώρες που δέχεται επίμονο «πρεσάρισμα» για να δεχτεί δημιουργία αμερικανικής βάσης στο έδαφός του.

Η σημερινή πρωτεύουσα του Καζακστάν Αστανά
(Φωτο 2019 | Central_Downtown_Astana)

Διεθνείς αντιδράσεις και αλληλοκατηγορίες για «παρεμβάσεις»

Σε ένα τέτοιο φόντο, την Παρασκευή ο Καζάχος Πρόεδρος Τοκάεφ συνομίλησε τηλεφωνικά με τον Ρώσο ομόλογό του Βλ. Πούτιν, ενώ ο Ρώσος υφυπουργός Εξωτερικών Αλ. Γκρουσκό είχε νωρίτερα επισημάνει ότι τα μέλη του Οργανισμού «στέκονται στο πλευρό του Καζακστάν και κάνουν αυτό που πρέπει να κάνουν οι σύμμαχοι». Η δε εκπρόσωπος του ρωσικού ΥΠΕΞ, Μαρία Ζαχάροβα, παρουσίασε τα γεγονότα ως «μια προσπάθεια - ξένης έμπνευσης - να χρησιμοποιηθούν ένοπλες και εκπαιδευμένες ομάδες ανθρώπων βίαια για να υπονομεύσουν την ασφάλεια και την ακεραιότητα του Καζακστάν».

Ο Πρόεδρος της Κίνας, Σι Τζινπίνγκ, εκτίμησε ότι ο Καζάχος ομόλογός του πήρε «με αποφασιστικό τρόπο ισχυρά μέτρα σε κρίσιμες στιγμές», δείχνοντας «υπευθυνότητα και αίσθηση καθήκοντος (...) έναντι της χώρας και του λαού του».

Παρέμβαση έκανε όμως και ο νέος γγ του Οργανισμού Συνεργασίας της Σαγκάης (SCO), Ζ. Μινγκ, υποστηρίζοντας ότι «η διατήρηση της εσωτερικής σταθερότητας και της κοινωνικής αρμονίας στο Καζακστάν ως μέλος της SCO είναι κρίσιμος παράγοντας για την ειρήνη και την ασφάλεια στην περιοχή (...) υπολογίζουμε στην όσο το δυνατόν ταχύτερη σταθεροποίηση της κατάστασης, την αποκατάσταση του νόμου...».

Από την πλευρά του, ο Αμερικανός ΥΠΕΞ, Αντ. Μπλίνκεν, δεσμεύτηκε «να υποστηρίξουμε τους συνταγματικούς θεσμούς του Καζακστάν και την ειρηνική και διπλωματική επίλυση διαφορών», ενώ η εκπρόσωπος του Λευκού Οίκου, Τζεν Ψάκι, έκανε λόγο για «τρελούς ισχυρισμούς της Ρωσίας» που υπονοούν αμερικανική «εμπλοκή» και πρόσθεσε ότι η Ουάσιγκτον παρακολουθεί τη «νομιμότητα» του αιτήματος Τοκάεφ και της στρατιωτικής εμπλοκής του CSTO.

Ο επικεφαλής της ευρωενωσιακής διπλωματίας Ζ. Μπορέλ σχολίασε ότι «η εξωτερική στρατιωτική βοήθεια φέρνει μνήμες καταστάσεων που πρέπει να αποφευχθούν», καταλήγοντας ότι «η ΕΕ είναι έτοιμη να υποστηρίξει για την αντιμετώπιση αυτής της κρίσης».

Ο Τούρκος Πρόεδρος Ρ. Τ. Ερντογάν εξέφρασε την επιθυμία να συσταθεί μια νέα κυβέρνηση στο Καζακστάν «το συντομότερο δυνατό, για να τερματιστεί η ένταση στη χώρα» (μετά την «παραίτηση» της προηγούμενης κυβέρνησης που έκανε αποδεκτή ο Τοκάεφ), δηλώνοντας κι αυτός ετοιμότητα να προσφέρει «κάθε μορφή τεχνικής πληροφόρησης και εμπειρίας».

Σύνθετες διεργασίες και στο εσωτερικό

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο των σύνθετων διεθνών ανταγωνισμών, «τρέχουν» και ενδοαστικές διεργασίες στο Καζακστάν.

Ηδη ο Πρόεδρος Τοκάεφ απομάκρυνε τον πρώην Πρόεδρο της χώρας, Ν. Ναζαρμπάεφ, από τη διά βίου προεδρία του ισχυρού Συμβουλίου Ασφαλείας, καθώς και διάφορους συγγενείς και συμμάχους του από κρίσιμες θέσεις, κινήσεις που πέρα από μια επιχειρούμενη προσπάθεια κατευνασμού των λαϊκών κινητοποιήσεων, επιταχύνουν ανακατατάξεις στο αστικό σκηνικό.

Μιλώντας στο αμερικανικό πρακτορείο «Reuters», ο M. Αμπλιάζοφ, πρώην τραπεζίτης στο Καζακστάν που δηλώνει ηγέτης της αντιπολιτευόμενης «Δημοκρατικής Επιλογής του Καζακστάν», κάλεσε τη Δύση να παρέμβει, γιατί «αν δεν το κάνει, τότε το Καζακστάν θα μετατραπεί σε Λευκορωσία και o Πούτιν θα επιβάλει μεθοδικά το πρόγραμμά του, την αναδημιουργία μιας δομής όπως η Σοβιετική Ενωση». Ο Αμπλιάζοφ, ο οποίος καταζητείται στο Καζακστάν για απάτη και υπεξαίρεση και ζει στη Γαλλία, δήλωσε ότι θεωρεί «τον εαυτό μου ηγέτη της αντιπολίτευσης» και ότι «η Δύση πρέπει να απομακρύνει το Καζακστάν από τη Ρωσία».

Μεταβατικό πρόγραμμα του СДК (Σοσιαλιστικό Κίνημα Καζακστάν)
Παρουσιάζουμε στους αναγνώστες το πρόγραμμα των μεταβατικών αιτημάτων μας, προς το παρόν μια εκδοχή (σσ. δυστυχώς για εμάς…) στα ρωσικά για «ακτιβιστές των εργατικών και κοινωνικών κινημάτων» ενώ ένα δίγλωσσο φυλλάδιο αυτού του εγγράφου θα είναι έτοιμο σύντομα

(Μεταβατικό)
Πρόγραμμα Σοσιαλιστικού Κινήματος του Καζακστάν Περισσότερο λάδωμα - περισσότερο εργατικό αίμα!

Αυτό το σύνθημα σε μια πρόταση που μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να περιγράψει την κατάσταση και τους μηχανισμούς της διακυβέρνησης της σημερινής ελίτ και των κυρίαρχων καστών στο Καζακστάν.
Δεν είναι πλέον δυνατό να επιτευχθεί το προηγούμενο επίπεδο λεηλασίας της χώρας και ανήκουστης εκμετάλλευσης εργαζομένων χωρίς δολοφονίες, συλλήψεις και εκτεταμένη καταστολή. Όλα μπερδεύονται, και η ματωμένη διαφθορά, στο παιχνίδι των συμφερόντων των ηγετών του εγχώριου πρώην ΚΚΣΕ και της πάλαι ποτέ Κομσομόλ που έγιναν ολιγάρχες και λατιφουνιστές, αφενός, και το πολιτικό κατεστημένο σε συμμαχία με δυτικούς βιομήχανους που υποστηρίζουν ένα τέτοιο καθεστώς που εξασφαλίζει σταθερά υπερκέρδη , από την άλλη.
Ο Елбасы Έλμπασι -Ναζαρμπάγιεφ παίζει βασικό ρόλο σε αυτό το κατασκεύασμα και ο σύγχρονος ιμπεριαλισμός προσεύχεται γι' αυτόν, δείχνοντας δημόσια στους νέους του απογόνους, στις ομάδες της ελίτ και σε ολόκληρη την κοινωνία, ότι δεν επρόκειτο να εγκαταλείψει τις θέσεις του στον αυτοκρατορικό Όλυμπο σε αναζήτηση για το «ελιξίριο της νεότητας» - ώστε να παραμείνει στην εξουσία να εξαπατήσει τον χρόνο και να διατηρήσει το σύστημα που έχει χτίσει μαζί με το νεοαποικιακό μοντέλο ανάπτυξης της χώρας.

Ασταθής «σταθερότητα»

Την ίδια στιγμή, τα κυρίως αρπακτικά καραδοκούσαν στο θρόνο, έτοιμοι να ξεκινήσουν έναν ανοιχτό αγώνα διαδοχής. Είναι ήδη έτοιμοι να κομματιάσουν τη χώρα και μόνο ο φόβος της λαϊκής εξέγερσης, καθώς και ο αιμοσταγής δεσπότης, τους αναγκάζει να συγκρατήσουν κάπως τις ορέξεις τους και να βρίσκονται ακόμα κοντά στο κρεβάτι του, καλλιεργώντας τα πιο εμπεριστατωμένα σχέδιά τους για πραξικοπήματα, ενώ πολλοί προσπαθούν κρυφά να έρθουν σε συμφωνία μεταξύ τους για να σκιαγραφήσουν τα περιγράμματα της μελλοντικής δομής της χώρας σε περίπτωση ξαφνικής αποχώρησης λόγω ασθένειας ή «ατυχήματος» του «Μεγάλου Νουρσιγιάνι», ενώ κάποιοι, όπως ο Imangali Tasmagambetov ή ο Aslan Musin, δεν κρύβουν τις φιλοδοξίες τους.

Παρά τη δημιουργία ενός νέου θαύματος της «διαχειριζόμενης δημοκρατίας» της Κεντρικής Ασίας, δηλαδή του «τρίοπλου» ή -στην επίσημη γλώσσα- «πολυκομματικού», αυτό δεν έδωσε σταθερότητα σε ολόκληρο το σύστημα και υπάρχουν ενδείξεις της σταδιακής στασιμότητας του. Οποιαδήποτε νέα πολιτική κρίση τύπου Zhanaozen, όταν οργισμένες μάζες μπαίνοντας στην πολιτική σκηνή, μπορούν να γκρεμίσουν ολόκληρο οικοδόμησμα μέσα σε μια νύχτα
(σσ. στις 16 Δεκεμβρίου 2011, τοπικές και ειδικές ομάδες της αστυνομίας άνοιξαν πυρ εναντίον άοπλων κατοίκων στο Zhanaozen, μια πόλη στα νοτιοδυτικά του Καζακστάν. Οι κάτοικοι στέκονταν στην κεντρική πλατεία της πόλης για επτά μήνες, διαμαρτυρόμενοι ζητώντας υψηλότερους μισθούς και καλύτερες συνθήκες εργασίας στα κοντινά κοιτάσματα πετρελαίου. Σύμφωνα με επίσημα στοιχεία, 17 άνθρωποι σκοτώθηκαν. περισσότεροι από εκατό διαδηλωτές και άλλοι τραυματίστηκαν. Η κυβέρνηση του Καζακστάν έχει προσπαθήσει να αποτρέψει τη μελλοντική πολιτική ανυπακοή από το 2011, εν μέρει αποσιωπώντας τις αποκαλύψεις και αναφέροντας αυτό που πολλοί αποκαλούν σήμερα σφαγή στο Zhanaozen).
Και τώρα κυβερνούν μάλλον μέσω μιας αιματηρής αστυνομικής δικτατορίας παρά μέσω του ολιγαρχικού κοινοβουλευτισμού. Ο σημερινός επικεφαλής είναι το ίδιο προσχηματικός όσο ο προηγούμενος.
Μέχρι στιγμής, τα κοινοβουλευτικά κόμματα καλούνται να δείξουν στη Δύση ότι υπάρχει πρόοδος προς τη «δημοκρατία», όπου ο Nur Otan (Нур Отан)  το παίζε κεντρώος, ο δεξιός φιλελεύθερος Ак Жол (Ak Zhol) -το κόμμα των βιομηχάνων και των επιχειρηματιών και οι κομμουνιστές της αυλής Косарев (Kosarev) - «αριστερή αντιπολίτευση».

Όπως το КНПК (CPPK) -μαριονέτα, στη σφαίρα των εργασιακών σχέσεων, που εκπροσωπείται από τις Федерации Профсоюзов Казахстана και Конфедерации Свободных Профсоюзов Казахстана (Ομοσπονδία Συνδικάτων του Καζακστάν και Συνομοσπονδία Ελεύθερων Συνδικάτων του Καζακστάν) οι ίδιοι που αποκρύπτουν την αλήθεια από τους εργαζόμενους, τους  αποδιοργανώνουν και αποπροσανατολίζουν τους αποθαρρύνουν. Αυτές οι «ομοσπονδίες» και οι «συνομοσπονδίες», στην πραγματικότητα υπηρετούν το καθεστώς και την εργοδοσία και δεν είπαν λέξη για τις επερχόμενες τροποποιήσεις στον Εργατικό Κώδικα, όπως σιωπούν για την αναμενόμενη αύξηση της ηλικίας συνταξιοδότησης των γυναικών στα 63 έτη και για άνδρες στα 68 ετών.
Τα κίτρινα συνδικαλιστικά αφεντικά δεν θυμούνται τα σχέδια της Ak Orda να καθιερώσει 60ωρη εβδομάδα εργασίας, δηλαδή να νομιμοποιήσει τη 12ωρη εργάσιμη ημέρα στη χώρα…

Ο αγώνας και τα συνθήματά μας

Καθυστερώντας την αναπόφευκτη κατάρρευσή τους, το καθεστώς και οι κυρίαρχες κάστες μεταφέρουν στους ώμους των εργαζομένων τις οικονομικές δυσκολίες που προκαλούνται από την κρίση και το αδιέξοδο της οικονομίας.
Η αναπόφευκτη πτώση των τιμών του πετρελαίου και των μετάλλων αναμφίβολα θα μειώσει περαιτέρω το κοινωνικό πακέτο των πιστώσεων του προϋπολογισμού. Οι μισθοί των εργαζομένων σε όλους τους κλάδους έχουν παγώσει, γεγονός που ήδη οδηγεί σε απεργίες των αγροτών. Το 80% των επιστημόνων της χώρας είναι απλήρωτοι και προσωρινά άνεργοι.
Η Τελωνειακή Ένωση έχει φέρει στους εργαζόμενους μέχρι στιγμής μόνο αύξηση στις τιμές των υπηρεσιών κοινής ωφέλειας και των καυσίμων οδηγώντας σε χρεοκοπία πολλές μικρές επιχειρήσεις και αγροκτήματα. Νέες –συνεχείς αυξήσεις  τιμών των τροφίμων, περικοπές θέσεων εργασίας προκαλούν αναπόφευκτα έξαρση της κοινωνικής διαμαρτυρίας σε διάφορες βιομηχανίες και περιοχές της χώρας.

Παρά τη βάναυση αστυνομική δικτατορία, την καταστολή και τη βία, μεταξύ των άνεργων νέων, των εργαζομένων, των εσωτερικών μεταναστών γίνεται όλο και πιο πολύ κατανοητό ότι μόνο αποφασιστικές ενέργειες, συγκεντρώσεις και απεργίες μπορούν να αλλάξουν τη ζωή τους προς το καλύτερο. Ναι, και το αίμα εκατοντάδων - ναι, είναι ακριβώς εκατοντάδες εργάτες και απλοί κάτοικοι του Zhanaozen και του Shetpe, καθώς και τα βασανιστήρια, ο εξευτελισμός και η σύλληψη απεργών, κανείς δεν θα συγχωρήσει τον Nazarbayev και τους «πυροσβέστες» του.

Επιμένουμε σε μια ανεξάρτητη έρευνα για τον αιματηρό πυροβολισμό εργατών στις 16-18 Δεκεμβρίου στο Zhanaozen και στο σταθμό Shetpe και στην απελευθέρωση όλων των συλληφθέντων εργατών πετρελαίου, δημοσιογράφων και ακτιβιστών

Μία από τις κύριες προκλήσεις σήμερα είναι να οικοδομήσουμε μια ισχυρή δημοκρατική συνδικαλιστική ομοσπονδία για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων μας, συμπεριλαμβανομένων:

• Δίκαιη αμοιβή για εργασία σύμφωνα με τα διεθνή πρότυπα.
• Εβδομάδα εργασίας 35 ωρών χωρίς απώλεια μισθών.
• Ενάντια στην εργασία μέσω πρακτορείων, την επισφαλή απασχόληση, την απλήρωτη δοκιμαστική περίοδο, τις διακρίσεις λόγω ηλικίας, φύλου κ.λπ.
• Για ίση αμοιβή για ίση εργασία, ανεξαρτήτως εθνικότητας.
• Για την έγκαιρη τιμαριθμική αναπροσαρμογή μισθών, αμοιβών, πριμ και συντάξεων, σύμφωνα με το % πληθωρισμού.
• Όχι στην ιδιωτική ασφαλιση και στην αύξηση του ορίου συνταξιοδότησης, πλήρης κρατική παροχή συντάξεων για όλους.
• Για καθολική ποιοτική και δωρεάν εκπαίδευση με πλήρη χρηματοδότηση από τον προϋπολογισμό. Να διασφαλίσει ότι τα ΑΕΙ ελέγχονται και διοικούνται από αιρετές επιτροπές φοιτητών και εκπαιδευτικών.
• Για ένα κυβερνητικό επενδυτικό σχέδιο για την αντιμετώπιση της ανεργίας
  (…)

Αγωνιζόμαστε για μια σοσιαλιστική κοινωνία!

1. Η δημοκρατία στην υπηρεσία της εργατικής πλειοψηφίας με τη μορφή κράτους, στα κυβερνητικά όργανα του οποίου θα εκπροσωπούνται όλοι οι εργαζόμενοι και στο οποίο το ίδιο το κράτος –στην πορεία θα μαραζώσει, προς μία άλλη κοινωνία.
2. Κοινωνικοποίηση της βιομηχανίας, των τραπεζών, των μεταφορών και των επικοινωνιών, καθώς και της γης και των φυσικών πόρων, συμπεριλαμβανομένου του πετρελαίου και του φυσικού αερίου, και εργατικός έλεγχος στην παραγωγή και διανομή όλων των δημόσιων αγαθών.
3. Δημοκρατικά σχεδιασμένη οικονομία υπό τον πλήρη και άμεσο έλεγχο και διοίκηση της οργανωμένης εργατικής τάξης.
4. Δικαίωμα όλων των εθνών στην πολιτιστική και κρατική αυτοδιάθεση μέχρι την απόσχιση ή την ενοποίηση.
5. Για μια ελεύθερη και ισότιμη συμμαχία εργατικών κρατών σε παγκόσμια κλίμακα που θα δώσει τέλος στο χάος των ιμπεριαλιστικών πολέμων και των εθνοτικών συγκρούσεων.

Κυβέρνηση εργαζομένων με σοσιαλιστικό πρόγραμμα

• Το πετρέλαιο και ο πλούτος της χώρας στα χέρια του λαού!
• Νέα ταξικά συνδικάτα και το Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα!
• Δημοκρατική Συνέλευση των Εργαζομένων και των Λαϊκών Μαζών!

Κοσμοδρόμιο Μπαϊκονούρ - εκτοξευση Σογιούζ
Soyuz_TMA-18M_rocket launch_pad Baikonur_Cosmodrome

(τελευταία νέα)
Συνεχίζεται το πογκρόμ κατά των διαδηλωτών στο Καζακστάν, ενώ συγκλονίζεται από μεγάλες λαϊκές κινητοποιήσεις.

Περισσότερες από 4.400 συλλήψεις και πάνω από 40 νεκρούς ανέφεραν αρχικά ως επίσημα στοιχεία σήμερα κρατικά μέσα ενημέρωσης της χώρας - με επισήμανση πως "μεταξύ των νεκρών είναι και μέλη των δυνάμεων καταστολής" και "δεν αποκλείεται ο αριθμός των νεκρών να αυξηθεί ή να ανακοινωθεί νεότερος απολογισμός" αποκρύπτοντας την πραγματική σφαγή: 164 σκοτώθηκαν -2 παιδιά- μετά την εντολή Τοκάγεφ για πυρ χωρίς προειδοποίηση. 

Ο απολογισμός αυτός, ο οποίος δεν μπορεί να επαληθευθεί από ανεξάρτητες πηγές,πάντως περισσότεροι από 2.200 άνθρωποι έχουν τραυματισθεί κατά την καταστολή των κινητοποιήσεων από τις δυνάμεις ασφαλείας και όπως μετέδωσε η κρατική τηλεόραση, μόνο στο Αλμάτι, τη μεγαλύτερη πόλη της χώρας, σκοτώθηκαν 103 άνθρωποι, περιλαμβανομένων δύο παιδιών.

Στο Καζακστάν βρίσκεται στρατιωτική αποστολή από το εξωτερικό. Ο Οργανισμός της Συνθήκης Συλλογικής Ασφάλειας (CSTO) έχει στείλει στο Καζακστάν αλεξιπτωτιστές, που εμφανίζονται ως τμήμα «ειρηνευτικής δύναμης».
Συνολικά περίπου 2.500 μέλη δυνάμεων ασφαλείας από το εξωτερικό στέλνονται στο Καζακστάν, ανακοίνωσε η συμμαχία CSTO.

Ο Ρώσος Πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν, σε σημερινή επικοινωνία του με τον Τοκάγεφ μέσω βιντεοκλήσης, υποστήριξε την πρόταση του τελευταίου για μια Σύνοδο Κορυφής του CSTO μέσα στις επόμενες μέρες για να συζητηθεί η αναταραχή.
Επίσης, ο Τοκάγεφ είχε επικοινωνία και με τον Πρόεδρο της Λευκορωσίας, Αλεξάντρ Λουκασένκο.
Εκπρόσωπος του βετεράνου πρώην Προέδρου του Καζακστάν Νουρσουλτάν Ναζαρμπάγεφ επιβεβαίωσε εξάλλου σήμερα ότι αυτός ο τελευταίος εξακολουθεί να βρίσκεται στη χώρα.

Είναι η πρώτη φορά από τη σύστασή του (1994), που το CSTO προχωρά σε μια τέτοια ανάπτυξη δυνάμεων και αυτή λαμβάνει χώρα σε μια περίοδο που η ευρύτερη κρίσιμη περιοχή της Κεντρικής Ασίας«τυλίγεται» σε πυκνούς ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς.
Υπενθυμίζεται ότι σε εξέλιξη βρίσκεται η προσπάθεια των ΗΠΑ να «αναπροσαρμόσουν» την παρουσία τους στην περιοχή - μέσα και από μια «βολική» πρόκληση αστάθειας - μετά την αποχώρηση των αμερικανοΝΑΤΟικών στρατευμάτων από το Αφγανιστάν, με φόντο την κλιμάκωση της κόντρας με την Κίνα αλλά και τη Ρωσία.

Το Καζακστάν, συμμετέχει σε διακρατικές οργανώσεις με πρωτεργάτες Ρωσία και Κίνα (όπως το CSTO και ο Οργανισμός Συνεργασίας της Σαγκάης), ωστόσο διατηρεί παράλληλα ανοιχτούς διαύλους συνεργασίας με το ΝΑΤΟ: Το 2006 έγινε το πρώτο μη ευρωπαϊκό κράτος που υπέγραψε Ατομικό Σχέδιο δράσης Εταιρικής Σχέσης με το ΝΑΤΟ. Συμμετέχει ακόμα στο σχήμα C5+1 των ΗΠΑ και τους τελευταίους μήνες είναι μία από τις χώρες που δέχεται επίμονο «πρεσάρισμα» για να δεχτεί δημιουργία αμερικανικής βάσης στο έδαφός του.

2015
Πραγματοποιείται (1^η Νοεμβρίου) η πρώτη σύνοδος κορυφής του C5+1 στη Σαμαρκάνδη του Ουζμπεκιστάν

2016
Η δεύτερη σύνοδος κορυφής γίνεται στην Ουάσιγκτον, DC στις 3 Αυγούστου. Η ίδια η συνάντηση σηματοδότησε την 25^η επέτειο από τη σύναψη διπλωματικών σχέσεων μεταξύ των έξι κρατών.
Ξεκίνησε οικονομικό πολεμικό αλισβερίσι (πέντε «έργα») με τις ΗΠΑ να παρέχουν οικονομική «υποστήριξη» έως και δεκαπέντε εκατομμύρια δολάρια.
μεταξύ αυτών τον Περιφερειακό Διάλογο για το Παγκόσμιο Αντιτρομοκρατικό Φόρουμ (GCTF), -σε εφαρμογή του Μνημονίου Χάγης-Μαρακές σχετικά με τις «σωστές πρακτικές για μια πιο αποτελεσματική απάντηση στο φαινόμενο των ξένων τρομοκρατών».
Η Central Asia Business Competitiveness (CABC) στοχεύει να διευκολύνει τις επιχειρήσεις στην Κεντρική Ασία να αυξήσουν τις εξαγωγές και να εισέλθουν σε νέες αγορές, ενώ η «Ανάπτυξη του Διαδρόμου Μεταφορών» (Transport Corridor Development -TCD) στήνεται για μείωση κόστους | χρόνου που σχετίζεται με τη διασυνοριακή μεταφορά εμπορευμάτων στην Κεντρική.
Το Power the Future θα παρέχει ΑΠΕ (ανανεώσιμες πηγές ενέργειας) με τις ΗΠΑ «να παρέχουν εκπαίδευση και τεχνική βοήθεια σε στρατηγικό ενεργειακό σχεδιασμό, ανταγωνιστικές προμήθειες, ενοποίηση στο δίκτυο, έξυπνα κίνητρα, ζώνες ανανεώσιμων πηγών ενέργειας και «καινοτόμα χρηματοδότηση». Η υποστήριξη του Εθνικού και Περιφερειακού Σχεδιασμού Προσαρμογής (National and Regional Adaptation Planning) συνίσταται στην «αύξηση της ικανότητας προσαρμογής της περιοχής στις επιπτώσεις της κλιματικής αλλαγής», «βοηθώντας» τη διαδικασία προσαρμογής των πέντε εθνών στο πλαίσιο της σύμβασης-πλαισίου των Ηνωμένων Εθνών για την Κλιματική Αλλαγή.

2017
Δύο σύνοδοι κορυφής, η πρώτη πραγματοποιήθηκε στο Ντουσάνμπε του Τατζικιστάν και η 2^η στη Νέα Υόρκη με τους υπουργούς να συναντώνται με τον Ρεξ Τίλερσον κατά τη διάρκεια της 72^ης συνόδου της ΓΣ του ΟΗΕ.

2018
Πέμπτη σύνοδος κορυφής στην Τασκένδη όπου «τα έξι έθνη επιβεβαίωσαν τη δέσμευσή τους για την αντιμετώπιση των ζητημάτων και τη συνεργασία όπως είχαν συμφωνηθεί κατά τη σύνοδο κορυφής του 2016», με «Ινστιτούτο Ειρήνης» των ΗΠΑ (Institute of Peace USA) να αναβαθμίζει τη συμμετοχή της κοινότητας στην πρόληψη της ριζοσπαστικοποίησης (radicalization).

2019
Δύο σύνοδοι κορυφής του C5+1, μία στο Νουρ-Σουλτάν του Καζακστάν, με την ευκαιρία της Συζήτησης για την Ασφάλεια Υψηλού Επιπέδου (C5+1 High-Level Security Discussion), όπου «τα έθνη επιβεβαίωσαν την υποστήριξή τους στην πλατφόρμα και στις πρωτοβουλίες της» και η 2^η στη Νέα Υόρκη κατά τη διάρκεια της 74^ης συνόδου της ΓΣ του ΟΗΕ, τέλος…

2020
Με δύο ψυχροπολεμικές μαζώξεις, η πρώτη στην Τασκένδη, όπου ο Πομπέο «εξήγησε» την «ειρηνευτική διαδικασία» του Αφγανιστάν και η 2^η μέσω τηλεδιάσκεψης λόγω της πανδημίας COVID-19.
Ο Πομπέο είχε συναντηθεί και ξεχωριστά με καθέναν από τους υπΕξ καθώς και με τους προέδρους του Καζακστάν, Kassym-Jomart Tokayev και του Ουζμπεκιστάν, Shavkat Mirziyoyev, προειδοποιώντας τις πέντε χώρες «να μην εξαρτώνται υπερβολικά από την Κίνα, επικρίνοντας τις επιχειρηματικές και δανειοδοτικές πρακτικές της»

2021
Οι κυβερνήσεις ΗΠΑ-Καζακστάν-Ουζμπεκιστάν, ανακοίνωσαν τη δημιουργία της Επενδυτικής Συνεργασίας Κεντρικής Ασίας (Central Asia Investment Partnership) που θα εφαρμοστεί μέσω της C5+1.
Η US International Development Finance Corporation, το Astana International Financial Centre και το Υπουργείο Επενδύσεων και Εξωτερικού Εμπορίου του Ουζμπεκιστάν, σχεδιάζουν να συγκεντρώσουν ένα δισεκατομμύριο δολάρια «για να υποστηρίξουν την ανάπτυξη με πυλώνα τον ιδιωτικό τομέα και να αυξήσουν την οικονομική συνδεσιμότητα εντός»

ΕΝΦΙΑ 2022: Φέτος το χέρι βαθιά στην τσέπη όσο νωρίτερα γίνεται

«Μποναμάς» με το έμπα του νέου χρόνου από την κυβέρνηση. Σύμφωνα με τις υπάρχουσες πληροφορίες «η νέα κλίμακα για τον υπολογισμό του ΕΝΦΙΑ βρίσκεται στο τελικό στάδιο διαμόρφωσής της και θα είναι έτοιμη μέσα στο επόμενο χρονικό διάστημα». Αντίστροφη μέτρηση για την ανάρτησή του στο taxis.
Βασική επιδίωξη του υπουργείου Οικονομικών είναι αυτή να είναι έτοιμη έως το τέλος Ιανουαρίου, ώστε να βάλει ο λαός το χέρι βαθιά στην τσέπη όσο νωρίτερα γίνεται…

Για το 2021, 68.542 επιχειρήσεις και νομικές οντότητες κλήθηκαν να πληρώσουν για τα ακίνητά τους 216,182 εκατ. ευρώ κύριο φόρο και 278,014 εκατ. ευρώ για συμπληρωματικό φόρο με το συνολικό ποσό να ανέρχεται σε 494,197 εκατ. €.
Για τα 7.180.009 φυσικά πρόσωπα ο λογαριασμός του ΕΝΦΙΑ του 2021 ανήλθε σε 2,093 δισ. € εκ των οποίων ο συμπληρωματικός φόρος που επιβάλλεται σε ιδιοκτήτες με ακίνητα άνω των 250.000 ευρώ να φτάνει τα 368,4 εκατ. ευρώ.

Σύμφωνα με τα όσα δήλωσε σε τηλεοπτική εκπομπή στον τηλεοπτικό σταθμό Mega ο υπουργός Οικονομικών Χρήστος Σταϊκούρας, σε ένα απροκάλυπτο δούλεμα της λαϊκής οικογένειας μίλησε για «προσδοκία να μειωθεί ο ΕΝΦΙΑ …κατά 60 εκατ. € το 2022, (…) στόχος είναι οι Έλληνες να πληρώσουν ακόμα χαμηλότερο φόρο», ενώ πηγές από το υπουργείο αναφέρουν ότι η άσκηση αναδεικνύεται ιδιαίτερα δύσκολη υπόθεση, στο μαγείρεμα του παζλ, ώστε «να μην προκύπτουν υπέρμετρες επιβαρύνσεις από τις σημαντικές αυξήσεις στις αντικειμενικές αξίες»
Στους χαμένους θα είναι κατά κύριο λόγο οι ιδιοκτήτες ακινήτων στις ζώνες που μπήκαν για πρώτη φορά στο αντικειμενικό σύστημα, καθώς οι αυξήσεις στις τιμές φθάνουν έως και 250%.

Βασική επιδίωξη της κυβέρνησης είναι να έχουν ανέβει στο taxis έως στις αρχές Μαρτίου και πρώτη δόση να πληρωθεί τον ίδιο μήνα.

Κρατικός Προϋπολογισμός 2022
Η άλλη όψη της επίθεσης στο λαϊκό εισόδημα
Αύξηση της φορολογίας + μείωση κρατικών δαπανών για Υγεία-«κοινωνικές δαπάνες»-Ασφάλιση

Η συντρόφισσα Μαρία Σιδέρη, 5άκις καταδικασμένη σε θάνατο αναπαύεται στην Καισαριανή

Θα τη θυμόμαστε πάντα σαν μία από τις χιλιάδες –αλλά και ξεχωριστή, της δρακογενιάς των αλύγιστων της ταξικής πάλης.

Την αποχαιρετάμε με περηφάνια και σεβασμό, έχοντας κλείσει έναν μεγάλο και γεμάτο κύκλο ζωής, αδιάλειπτης δράσης και ανυποχώρητων αγώνων.

🎈🎈 Δίπλα μας παντού σε κάθε εκδήλωση του Κόμματος και εδώ στην Καισαριανή κάθε ώρα, κάθε στιγμή, μέχρι την τελευταία της πνοή στα «εύκολα» και στα δύσκολα ...
Παλιοί και νέοι σύντροφοι, δίπλα σε συγγενείς της, αντιστασιακούς, απλούς ανθρώπους της διπλανής πόρτας, νεολαίοι και πολλοί άλλοι ήταν σήμερα εδώ αποτίοντας τον δέοντα φόρο τιμής και ύστατο χαίρε.

Σκεπασμένη με την τιμημένη σημαία του ΚΚΕ, που υπηρέτησε όλη της τη ζωή τάφηκε αγκαλιά με το Ριζοσπάστη και το περιοδικό “ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ” της ΠΕΑΕΑ-ΔΣΕ -το αφιερωμένο στα 80χρονα του ΕΑΜ.

Παρόντες ο Θέμης Γκιώνης, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, ο Σπύρος Χαλβατζής, ο γερόλυκος Γιώργος Κατημερτζής, η Βαγγελιώ Πλατανιά, μέλος του Γραφείου της Επιτροπής Περιοχής της ΚΟ Αττικής του ΚΚΕ, του Τμήματος Πολιτισμού της ΚΕ και της ΚΕΟΕ, που εκφώνησε και επικήδειο.

 

Μίλησαν ακόμη για τη Μαρία ο Κώστας Γαβριλάκης από το τοπικό παράρτημα (Καισαριανής) ΠΕΑΕΑ-ΔΣΕ εκπρόσωπος των καλλιτεχνών και από τους συγγενείς η Μαριέττα Παναγιωτοπούλου.

Το παράρτημα Καισαριανής της  Πανελλήνιας  Ένωσης  Αγωνιστών Εθνικής Αντίστασης και Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας, εκφράζει τα βαθιά συλλυπητήρια στην οικογένεια της Μαρίας Σιδέρη, της δικιά μας Μαρίας, μέλος μας  με αριθμό μητρώου 43.

Γεννημένη στην Κοζάνη το 1923 η Μαρία Δεμσερή Σιδέρη από μικρή έδειξε την αγωνιστική και πρωτοπόρα στάση της στη ζωή αλλά και τον πολύπλευρο χαρακτήρα της.  Χαρακτηριστικό ότι της άρεσε ο αθλητισμός. Είχε πάρει μέρος στους πανελλήνιους αγώνες,  στο ακόντιο.

Ήταν 17 χρονών όταν ξέσπασε ο πόλεμος . Οι Γερμανοί  είχαν  επιτάξει ένα δωμάτιο στο σπίτι τους , η ίδια όμως δεν αισθανόταν καλά με αυτό το γεγονός. Έβλεπε τους Ναζί να κυκλοφορούν στην Κοζάνη και αισθανόταν άσχημα.

Κανένας από τους συγγενείς  της δεν ήταν κομμουνιστής, εκείνη όμως τους θαύμαζε γιατί ήταν οι μοναδικοί που αντιστέκονταν. Αποφάσισε να ενταχθεί στην ΕΠΟΝ το 1943. Οι περισσότεροι εκεί ήταν αγόρια και 4-5 κορίτσια. Πετούσανε προκηρύξεις στους δρόμους, γράφανε συνθήματα στους τοίχους και αναλαμβάνανε διάφορες αποστολές που τους ανέθετε το κόμμα, παρόλο που αυτή δεν ήταν ακόμα μέλος του κόμματος. Το 1944 έγινε γραμματέας της ΕΠΟΝ Κοζάνης.

Συνελήφθη πρώτη φορά για τη δράση της  στις 5 – 11- 1946,την κράτησαν για τρεις μήνες. Η αγριότητα με την οποία φέρονταν για να κάμψουν το ηθικό των αγωνιστών είναι χαρακτηριστική από το γεγονός ότι τότε ενα βράδυ την είχαν βάλει  να κοιμηθεί σε ένα δωμάτιο που είχε επτά κομμένα κεφάλια κάτω από τον κρεβάτι. Δεν στάθηκε όμως αρκετό για να κάμψει την συντρόφισσα Μαρία.

Τη δεύτερη φορά στις 7 – 7 – 47, και για εννέα μήνες έμεινε υπόδικη. 
Στην ανάκριση απαντούσε  διαρκώς με ένα  “όχι” – “δεν ξέρω”. 
Τα βασανιστήρια που υπέστη ήταν τέτοια ώστε aπό τότε είχε μετατοπιστεί η σπονδυλική της  στήλη και τα δάχτυλα των ποδιών της δεν ξανάκλεισαν ποτέ.
Ούτε αυτά στάθηκαν ικανά να τη λυγίσουν.

Μετά πέρασε στρατοδικείο. Βγήκε η απόφαση καταδικάστηκε  πέντε φορές σε θάνατο. Έμεινε  δεκατέσσερα χρόνια φυλακή , περιμένοντας κάθε μέρα την εκτέλεσή της . μεταφέρθηκε στο Γεντί Κουλέ και από κει στις φυλακές Αβέρωφ.

Μέσα στις φυλακές έμαθε αγγλικά και σχέδιο. Ήταν μέλος της χορωδίας, διατελώντας και διευθύντρια της.  Ο στόχος ήταν καμία να μη νιώθει μόνη και αβοήθητη.  Αυτή η αλληλεγγύη στη μικρή  κοινότητα των φυλακών, τις  κράτησε όρθιες.

Και μέσα στην φυλακή όμως η Μαρία με τις υπόλοιπες συγκρατούμενες συναγωνίστριες δεν σταμάτησαν τον αγώνα. 
Ενδεικτικό περιστατικό που τις έκανε περήφανες ήταν όταν ακύρωσαν την εκτέλεση επτά κρατούμενων. 
Σεπτέμβρης του 1951 και ήθελαν να πάρουν για εκτέλεση επτά μελλοθάνατους χωρίς απόφαση του Υπουργού. Όταν το μάθανε, σκαρφαλώσανε όλες στα παράθυρα και με αυτοσχέδια χωνιά καλούσαν το λαό της Αθήνας να τους συμπαρασταθεί. Η εκτέλεση ακυρώθηκε.

Έκανε αίτηση χάριτος αρκετές φορές που την απέρριψαν. 23 Νοέμβρη του 1959 άκουσε τον κράχτη της φυλακής να φωνάζει και το δικό της όνομα για αποφυλάκιση.
Η Μαρία Σιδέρη, παρόλα τα βασανιστήρια στη φυλακή, δεν υπέγραψε και όπως έλεγε:  «Δε μετανιώνω όμως για τίποτα. Έκανα ό,τι πρόσταζε η συνείδησή μου. Αγωνίστηκα κι εγώ και χιλιάδες άλλοι άνθρωποι για ελευθερία και δημοκρατία»

Με την αποφυλάκιση δεν τελείωσαν όμως και οι διώξεις. Επέστρεψε στην Κοζάνη να βρει  δουλειά, αλλά η απάντηση που έπαιρνε ήταν: «Αν σε πάρω στη δουλειά, Μαρία μου, την άλλη μέρα  θα έρθουν οι  χωροφύλακες  έξω από του μαγαζιού την πόρτα»

Ήρθε  στην Αθήνα όπου γνωρίστηκε με το σύντροφό της,  το Λογοτέχνη κομμουνιστή, αγωνιστή  Γιώργο Σιδέρη.  Μαζί απέκτησαν δύο παιδιά, τον Χαράλαμπο  και το Νίκο.

Στις εκλογές του 1961 , η Μαρία Δεμσερή Σιδέρη ήταν υποψήφια βουλευτής του συνδυασμού «Πανδημοκρατικόν Αγροτικόν Μέτωπο Ελλάδος (Π.Α.Μ.Ε.) στην Κοζάνη. Το 1961 εκδόθηκε το πρώτο της βιβλίο με τίτλο «Δεκατέσσερα χρόνια». Το 1992 παρουσίασε το δεύτερο βιβλίο της με τίτλο «Χρόνια Οδύνης», με τρία αντιστασιακά διηγήματα ενώ από το 1984 είναι πάρεδρο μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών.

Δοσμένη λοιπόν στο δύσκολο  οργανωμένο αγώνα, δίπλα στο παράρτημα Καισαριανής ως ενεργό μέλος του, για 45 χρόνια, ως το τέλος. Για πολλά χρόνια μέλος της Διοικούσας Επιτροπής και παρ’ όλες τις  δυσκολίες  της, στάθηκε όρθια, ζωντανό παράδειγμα για μας τους νεότερους, σταθερή στις αρχές και τις αξίες της. Δεν έλειψε ποτέ από πουθενά και από κανέναν αγώνα.

Ακόμα και στην προχωρημένη ηλικία που ήταν πριν από ένα μήνα, την 1^η Δεκεμβρίου 2021, παρακολούθησε με συγκίνηση το ντοκιμαντέρ «Μπόλικη πέτρα. Μπόλικη καρδιά» για τη Μακρόνησο, που πρόβαλαν οι Κ.Ο. Καισαριανής του ΚΚΕ .

Δύσκολο για μας τους νεότερους να  σηκώσουμε το φορτίο συντρόφισσα Μαρία, που εσύ ξεκίνησες να σηκώνεις, αλλά μπορούμε να σου υποσχεθούμε  ότι θα προσπαθήσουμε να μείνουμε πιστοί κι εμείς σ’ αυτόν το δύσκολο αλλά δημιουργικό, οργανωμένο τρόπο ζωής. Πρότυπο γυναίκας αγωνίστριας που δεν λυγίζει, που δεν κάνει πίσω ποτέ στη ζωή της. Πιστή στα ιδανικά και στις αξίες, φάρος φωτεινός για εμάς σήμερα.

Θέλουμε να σε αποχαιρετήσουμε συναγωνίστρια Μαρία  με ένα   απόσπασμα από ποίημα του  Γιώργου Σιδέρη, συντρόφου σου, στον αγώνα και τη ζωή.

«Δόξα σε κάθε «ΟΧΙ» και τιμή | σαν το βροντοφωνάζουν οι λαοί.  Δόξα σε κάθε αντίσταση.- Για κάθε σκλάβωμα. - Για κάθε υποταγή.

Δόξα στους ήρωες νεκρούς  | στους μαχητές και στους απλούς. Κι όσους λησμόνησαν οι χρόνοι.

Δόξα  Δόξα και τιμή. -  Στο Κόμμα των Ηρώων - Των Μαρτύρων -          Των Οδηγητών - Δόξα Δόξα - Στους αιώνες - ΔΟΞΑ και ΤΙΜΗ

Καλή   ξεκούραση, συναγωνίστρια και συντρόφισσα Μαρία   κι εμείς θα συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε για μια κοινωνία όπως εσύ ονειρευόσουν.
Καλό ταξίδι  Μαρία. 

Η Μαρία Δεμσερή - Σιδέρη (όπως αναφέρεται στην ανακοίνωση της ΚΕ του ΚΚΕ) γεννήθηκε στην Κοζάνη το 1923.
Το 1943 εντάχθηκε στην ΕΠΟΝ και είχε ενεργή συμμετοχή σε όλες τις δραστηριότητές της ενάντια στη ναζιστική κατοχή. Αργότερα οργανώθηκε και στο ΚΚΕ.

Συνελήφθη δύο φορές για τη δράση της, την πρώτη στις 5-Δεκ-1946, τη δεύτερη στις 7-Ιουλ- 1947, οπότε και καταδικάστηκε πέντε φορές σε θάνατο.

Έμεινε στη φυλακή 14 χρόνια, περιμένοντας κάθε μέρα την εκτέλεσή της.
Αποφυλακίστηκε στις 23-Νοε-1959 με τα μέτρα ειρήνευσης.

Το 1981 εκδόθηκε από τον εκδοτικό οίκο «Ερμής» το πρώτο της βιβλίο «Δεκατέσσερα Χρόνια», έργο βιογραφικό που παρουσιάζει τη ζωή της από τη σύλληψη μέχρι και την απελευθέρωσή της, με εικονογράφηση από έργα δικά της τα οποία φιλοτεχνήθηκαν κατά τη διάρκεια της πολύχρονης φυλάκισής της.

Το 1992 παρουσίασε το δεύτερο βιβλίο της με τίτλο «Χρόνια Οδύνης». Ήταν μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών από το 1984.

Η συντρόφισσα Μαρία, μία από τις χιλιάδες των αλύγιστων της ταξικής πάλης, ήταν από τις τελευταίες επιζήσασες των φυλακών Αβέρωφ, υπεύθυνη της γυναικείας χορωδίας των κρατούμενων γυναικών. Υπήρξε σύζυγος του κομμουνιστή ποιητή Γιώργου Σιδέρη, με τον οποίο γνωρίστηκε ενώ ήταν κρατούμενος στις φυλακές της Αίγινας.

David Alfaro Siqueiros _Diego Rivera πρωτοπόρες πινελιές της μάχιμης τέχνης

Ο David Alfaro Siqueiros (José David de Jesús Alfaro Siqueiros – Ντέιβιντ Άλφαρο Σικίρος) θεωρείται ένας από τους πιο σπουδαίους τοιχογράφους του κόσμου: ζωγράφος, στρατιωτικός και τοιχογράφος μεξικανικής ιθαγένειας, γεννημένος στην πολιτεία Chihuahua, στο βόρειο Μεξικό, στις 29-Δεκ-1896. Έφυγε από τη ζωή, πριν 48 χρόνια (6-Ιαν-1974) παλεύοντας μέχρι τις τελευταίες μέρες του για τα ιδανικά του..

Αυτός ο καλλιτέχνης μπορεί να συγκριθεί με τους άλλους μεγάλους της τοιχογραφίες του Μεξικού τον Diego Rivera και τον José Clemente Orozco, ξεχώρισε όμως για την προσαρμογή των έργων του στη λεγόμενη «δυναμική αρχιτεκτονική», με βάση την κατασκευή συνθέσεων σε πολυγωνική προοπτική, η οποία κάνει τον θεατή να τη δει ως μέρος της συνολικής δημιουργίας του συγκεκριμένου έργου.
Διακρινόταν από επαναστατικό πνεύμα και κατάφερε να μετατρέψει την πολιτική σε τέχνη μέσω των δημιουργιών του, με τη σκέψη ότι «η τέχνη δεν πρέπει να είναι αποκλειστική αλλά περιεκτική-κοινωνική ιδιοκτησία του λαού»

Ο Siqueiros δεν θεωρούσε την τέχνη ατομική ευχαρίστηση, τονίζοντας πάντα ότι οι τοιχογραφίες του ήταν μια εκπαιδευτική και μαχητική δύναμη, επαναλαμβάνοντας ότι «η ομορφιά δεν είναι το πιο σημαντικό πράγμα, όσο η προσπάθεια παραγωγής ιδεολογικών έργων».

Siqueiros ανάμεσα στους μεγάλους

Ο πιο γνωστός σε μας Diego Rivera (Ντιέγκο Ριβέρα) ήταν εξέχων μεξικάνικος ιδεολόγος τοιχογράφος (τα αστικά ΜΜΕ τον παρουσιάζουν ως «κομμουνιστή» ενώ ήταν τροτσκιστής και μάλιστα σε φάση διαπάλης στο κίνημα εκείνη την περίοδο), ο οποίος μαζί με τον José Clemente Orozco (Χοσέ Κλεμέντε Ορόσκο) έδιναν έμφαση σε έργα με εξπρεσιονιστικό στυλ.
Οι Siqueiros, Orozco και Rivera υπήρξαν πρωτοπόροι της τάσης tendencias neoicónicas (των «νεοϊκών» της ελεύθερης φιγούρας) και απεικόνισαν την ανθρώπινη καθημερινότητα με πανανθρώπινα σύμβολα και εθνικές μορφές στα έργα τους.

Πολύ αργότερα (τέλη της δεκαετίας του 1970) η Figuración Libre ως κίνηση εμφανίστηκε στη Γαλλία (ως ισοδύναμο του Bad Painting και του Ne-Expressionism στις ΗΠΑ και την Ευρώπη, το Junge Wilde στη Γερμανία, Transvanguardia στην Ιταλία, με έναν όρο -Free Figuration που επινοήθηκε από τον Ben Vautier του Fluxus. Καλλιεργούν αυθόρμητη, πρωτόγονη ζωγραφική, σε εικόνες με μεγάλη χρωματική ένταση.
Οι πηγές έμπνευσής του είναι τα κόμικς και το ροκ, καθώς και άλλα στοιχεία της μαζικής κουλτούρας, όπως η διαφήμιση, τα κινούμενα σχέδια ή ο κινηματογράφος. Άλλες τάσεις του ίδιου τύπου είναι ο νεο-εξπρεσιονισμός (Γερμανία), η trans-avant-garde (Ιταλία) και η Free Figuration (Ηνωμένες Πολιτείες), ρεύματα που αντέδρασαν ενάντια στον απάνθρωπο μινιμαλισμό και της εννοιολογικής τέχνης.

Ένα κίνημα γεννιέται: El Muralismo (τοιχογραφία)

Υπήρξε αρχικά η έκφραση της ανατροπής -να χτιστεί ένα νέο κοινωνικό σύστημα, με μετασχηματισμούς σε όλους τους τομείς και η τέχνη ήταν ένας από αυτούς. Το τέλος της ισπανικής κυριαρχίας στην περιοχή –στο Μεξικό συγκεκριμένα συνεπάγεται τη σφυρηλάτηση μιας νέας εθνικής ταυτότητας που θα παρέπεμπε στο ένδοξο παρελθόν Αζτέκων.

• Με τον Álvaro Obregón (1880-1948), στην εξουσία που παλεύει για την εθνική ένταξη στο μεταπολεμικό πλαίσιο του 1ου Παγκοσμίου Πολέμου, εφαρμόζοντας πολλές από τις κοινωνικές -λαϊκές απαιτήσεις, μεταξύ αυτών την εκπαίδευση των μεγάλων αναλφάβητων μαζών, κεφάλαια για την ανάπτυξη των τεχνών που θα διδάξουν ιστορία στο λαό της χώρας, διαγράφοντας το ισπανικό «φίλτρο» κά.
• Με τον José Vasconcelos (1882-1959) Γραμματέα Δημόσιας Εκπαίδευσης για την προώθηση της πολιτιστικής διάδοσης και ιδρυτή του υπουργείου παιδείας θα στηθεί το Centro Artístico στην Πόλη του Μεξικού με στόχο να δημιουργήσει μια σύγχρονη εθνική τέχνη, η οποία – με τεχνικές από τους ευρωπαϊκούς πρωτοπόρους (εξπρεσιονισμός, κυβισμός και ο σουρεαλισμός) – σε συνδυασμό με τις καλλιτεχνικές παραδόσεις του αυτόχθονου παρελθόντος, θα εκφράσουν μια νέα εθνική ταυτότητα.

Η τριάδα José Clemente Orozco, Diego Rivera και David Alfaro Siqueiros καλούνται να συμμετάσχουν στο πρόγραμμα: Μέσω της τοιχογραφίας θα μεταδώσουν τα ιδανικά μιας επανάστασης στην τέχνη με ένα διακριτό δίκτυο τοιχογραφιών.

Εκείνη την εποχή, ο Σικίρος επέστρεψε από την Ευρώπη στο Μεξικό, αφού συμμετείχε στο Γαλλικό Κομμουνιστικό Κόμμα όπου δημοσίευσε ένα «μανιφέστο» στο avant-garde περιοδικό Vie Américaine (η ζωή στην Αμερική) με τίτλο «Τρεις εκκλήσεις του τρέχοντος προσανατολισμού στους ζωγράφους και τους γλύπτες της νέας αμερικανικής γενιάς».

Φέρνει νέες ιδέες και πιστεύει στην ανάγκη να σχηματιστεί μια κοινωνική συναίνεση με το δικό της μανιφέστο και καταστατικό που θα προωθούσε μια κοινωνική τέχνη στην υπηρεσία του παγκόσμιου προλεταριάτου. Το 1922, υπό την καθοδήγησή του, δημιουργήθηκε το Sindicato de Obreros, Técnicos, Pintores y Escultores (συνδικάτο Εργαζομένων, Τεχνικών, Ζωγράφων και Γλυπτών (SOTPE), του οποίου το πρόγραμμα στοχεύει στην «γηγενή φυλή ταπεινωμένη για αιώνες, στους στρατιώτες που μετατράπηκαν σε εκτελεστές από τους Πραιτωριανούς, στους εργάτες και αγρότες κτυπημένους από την απληστία των πλουσίων · στους διανοούμενους που δεν υποκύπτουν στην μπουρζουαζία» (SOTPE Manifesto, 1922, σελ. 1η). Το Μανιφέστο γράφτηκε από τον Siqueiros και υπογράφηκε στις 9-Δεκ-1923 από τους Diego Rivera, José Clemente Orozco, Carlos Mérida, Fermín Revueltas, Germán Cueto Guadarrama, Ramón Alva de la Canal και Xavier Guerrero. Αλλά το 1924, τα γεγονότα πήραν άλλες κατευθύνσεις, ο Vasconcelos παραιτήθηκε και η κυβέρνηση του Calles προσέγγισε τη Σοβιετική Ένωση.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες, οι οποίες μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο αναδεικνύεται ως δύναμη – ηγεμόνας στην περιοχή, φοβούνται ότι το Μεξικό θα συμμαχήσει με «κομμουνιστικές δυνάμεις» -πράγμα βάσιμο. Το SOTPE βγάζει την εφημερίδα του «El Machete» προβάλλοντας το κίνημα, που έφερε ιδέες από την Ευρώπη και σοσιαλιστικές θεωρίες, υποστηρίζοντας την κυβέρνηση Calles και δηλώνοντας ότι θα πολεμήσει το πραξικόπημα του Adolfo de la Huerta. Ταυτόχρονα, ο μεν Siqueiros προσχώρησε στο Κομμουνιστικό Κόμμα αντίθετα με τον Diego Rivera –που μάλιστα παραιτήθηκε και από το συνδικάτο.

Σύντομη παρουσίαση

Η φτώχεια είναι κυρίαρχα επαναλαμβανόμενη στις πινελιές του Siqueiros –με μεταφορικά αλλά πάντα ρεαλιστικά ίχνη.
Όντας στον συνταγματικό στρατό απεικονίζει τον επαναστάτη Maclavio Herrera αγκαλιά με το άσπρο άλογό του, όπου η αισθητική του θανάτου δεν εμφανίζεται με τρομακτικό ή βίαιο τρόπο, αλλά ηρωικλα από την αύρα του φωτός που περιβάλλει τις φιγούρες.

Το έργο με αφορμή το 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο Muerte y Funerales de Caín (θάνατος και κηδεία του Κάιν), είναι από τα πιο ασυνήθιστα έργο που δεν σταματά ποτέ να εκπλήσσει το κοινό: ένα …απογειωμένο κοτόπουλο εμφανίζεται στο προσκήνιο, σχεδόν σεβαστό με έντονα χρώματα που έρχονται σε αντίθεση με την άτυπη σκηνή του νεκροτομείου.
Το κεφάλι του φαίνεται θαμμένο σε έναν υπόκοσμο που χαιρετιέται από μια ορδή ανθρώπων.
Στη γη που βλέπει στον ουρανό υπάρχουν δύο άλλες ομάδες διαδηλωτών που λατρεύουν το νεκρό κοτόπουλο, που μπορεί να αντιπροσωπεύει τη διαμάχη και τη μάχη, δεδομένου ότι στο Μεξικό η Riña de Gallos (κοκορομαχία) είναι κάτι πολύ κοινό που θα μπορούσε να αφορά το φαγητό, αλλά και την υπαρξιακή βάση της ζωής.
Ωστόσο, πολλοί μελετητές τέχνης επιβεβαιώνουν ότι η κότα αναφέρεται στην πτώση του φασισμού και γι΄ αυτό το πλήθος έχει τα κόκκινα πανό.

Η τέχνη της εικόνας του Siqueiros παραπέμπει πάντα στην ιδεολογική μάχη, ως ένα ακόμη εργαλείο για τη μετάδοση των ιδεών του για την κοινωνική αλλαγή.

Επιστρέφοντας στο Μεξικό, μεταξύ 1922 και 1928, ο Orozco έφτιαξε μια σειρά σκίτσων που ονόμασε Μεξικό στην Επανάσταση, και μεταξύ 1928 και 1933, συνέχισε με τη συλλογή λιθογραφιών (Los Horrores de la Revolución), απεικονίζοντας σκηνές από τη Μεξικανική Επανάσταση του.
Ένα Μεξικό των αγροτών καταστραμμένο από τους πολέμους, αντανακλώντας προβλήματα που ακόμη και σήμερα εξακολουθούν να είναι οι πρωταγωνιστές μεγάλων συζητήσεων.

Στην αυτοβιογραφία του –μιλώντας για την «προδομένη επανάσταση» (δείτε και Δυστυχισμένο Μεξικό! Τόσο μακριά από το θεό και τόσο κοντά στις ΗΠΑ!) γράφει:
«Η τραγωδία έσκισε τα πάντα γύρω μας. Τα στρατεύματα κατέβαιναν τις σιδηροδρομικές γραμμές προς το σφαγείο. Τα τρένα ανατινάχτηκαν. Οι φυλακισμένοι ζαπατίστας, που είχαν αιχμαλωτιστεί από τους Carrancistas, εκτελέστηκαν στο αίθριο της εκκλησίας.
Οι άνθρωποι συνήθισαν στις σφαγές, στον πιο αδίστακτο εγωισμό, στον κορεσμό των αισθήσεων, στα ζωώδη ένστικτα χωρίς τέλος. Οι μικρές πόλεις δέχονταν επιδρομές, τα τρένα από τα πεδία της μάχης εκκένωναν το φορτίο των τραυματισμένων και κουρασμένων, ιδρωμένων, εξαντλημένων, ξεφτισμένων και διαλυμένων στρατευμάτων στο σταθμό Orizaba. Απεικονίζει τον ανθρώπινο πόνο και τη δυστυχία ως συνέπεια των φιλοδοξιών κάποιων για την εξουσία. Το τίμημα τρομερό»
[…]
«Φάρσα, δράμα και βαρβαρότητα. Οι αστείοι και οι νάνοι ακολουθούν τους άρχοντες της αγχόνης και της ξιφολόγχης σε συνέδριο με χαμογελαστούς Celestines.
[…] Σπασμένα παράθυρα, χτυπήματα κάτω από τη μέση, θλίψη, πόνος, περισσότεροι πυροβολισμοί.
Μια παρέλαση με τους τραυματίες τυλιγμένους σε ματωμένα πανιά και ξαφνικά καμπάνες και κεραυνοί …σφαίρες βροχή»

Κοιτάζοντας τις τοιχογραφίες του Orozco, είναι αναμφισβήτητο ότι θα μπορούσαν να είναι παραστάσεις του σήμερα.
Μέρος ενός αγροτικού Μεξικού, του οποίου τα τοπία και οι χαρακτήρες είναι παρόμοια με τις φτωχότερες και πιο καθυστερημένες περιοχές, να «εκσυγχρονίζονται» με τις γυναίκες να κλαίνε για τους νεκρούς και τη φρίκη που στοιχειώνουν το σημερινό Μεξικό, όπου η κρατική καταστολή, οι νέοι αφέντες τους και οι διακινητές ναρκωτικών, τελειώνουν τη ζωή πολλών με τον χειρότερο τρόπο –πλάι-πλάι με το τείχος του Τραμπ.
Ο πίνακας El ahorcado (ο κρεμασμένος), που αφηγείται τα γεγονότα της Μεξικανικής Επανάστασης του 1910, θα μπορούσε να αντιπροσωπεύει τις σημερινές ενέργειες των μεγάλων ομάδων διακίνησης ναρκωτικών, τα πτώματα τα κρεμασμένα στις γέφυρες .
Θα μπορούσε επίσης να σχετίζεται με την τοιχογραφία Los Agachados, όπου γυμνοί άνδρες κρύβουν τα κεφάλια τους κάτω από το έδαφος σαν στρουθοκάμηλοι, ενώ μια απαίσια φιγούρα τους παρακολουθεί.
Ο El Basurero, απεικονίζει έναν μαζικό τάφο, παραπέμποντας στους μαθητές της Ayotzinapa που πυροβολήθηκαν από την αστυνομία.

Για τους καλλιτέχνες, ο Orozco είναι ένας παρατηρητής, ένας κόσμος ολόκληρος.
Το έργο του prometheus είναι μια μεταφορά. Ο Προμηθέας κλέβει τη φωτιά των θεών και την κοινωνικοποιεί με το λαό.
Η φωτιά αντιπροσωπεύει τη δύναμη, αλλά η φωτιά είναι ένα δίκοπο μαχαίρι, που δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί χωρίς να βλάψει.
Όταν οι άνθρωποι αποκτούν γνώση, γίνονται λιγότερο υποτακτικοί και η δύναμη επιστρέφει στους ίδιους. Ο Orozco είχε την ικανότητα να δείξει την ανθρώπινη υπόσταση κάνοντας την καθολικά ποιητική -για παράδειγμα, στους πιο «θρησκευτικά του» έργα όπως το Sacrificio Indígena (η Θυσία των ιθαγενών, όπου ο Χριστός καταστρέφει τον Σταυρό), και βάζοντας βαθιά φιλοσοφικά ζητήματα: η Καθολική εκκλησία πχ. είδε τους Μάγια ως ζώα λόγω των τελετουργιών τους όπου άνοιξαν ζωντανούς ανθρώπους για να όργανα, αλλά με τη σειρά της λατρεύει έναν σταυρωμένο Χριστό, που στο όνομά του, έκανε μεγάλες σφαγές.

Πολλά έργα αυτών των τριών μεγάλων εκπροσώπων του μεξικάνικου τοιχογραφικού έργου βρίσκονται στη Νότια Αμερική (από το 1973 και στη Χιλή). Μεταξύ των πιο σημαντικών έργων του είναι η Nueva resurrección (1946), το πορτρέτο του José Clemente Orozco (1947) και του Maclovio Herrera (1948).

Ο Siqueiros πέθανε στις 6 Ιανουαρίου 1974 στην Cuernavaca (Κουερναβάκα) του Μεξικού.

Ο επαναστάτης ζωγράφος Diego Rivera

To όνομα του Ντιέγκο Ριβέρα θα παραμείνει στην ιστορία της μεξικανικής ζωγραφικής μαζί με του Ποζάντα (του πιο πρωτότυπου και του πιο δυνατού ίσως σύγχρονου χαράκτη), μαζί με του Ορόζκο και του Ναβίντ Αλφάρο Σικουέρος, αυτού που έχει απομείνει σήμερα ο μόνος από τη μεγάλη τριάδα για να υπερασπίσει τους λόγους ζωής μιας ζωγραφικής βαφτισμένης μέσα στη δράση του πολίτη και θρεμμένης με μια ηθική και δημιουργική δουλειά, με την ιστορία του μεξικανικού λαού και με την οδυνηρή και αιματηρή αντιμετώπιση από μέρους του της αναταραχής του συγχρονου κόσμου.

Ο Μεξικανός –τροτσκιστής ζωγράφος Ντιέγκο Ριβέρα και η σύζυγος του, επίσης ζωγράφος, Φρίντα Κάλο, σηκώνουν ψηλά τις γροθιές τους, κατά τη διάρκεια μίας αντιφασιστικής συγκέντρωσης στην Πόλη του Μεξικό, 23 Νοεμβρίου 1936.

Ο Ντιέγκο υπήρξε ένας από τους πιο γενναιόψυχους, τους πιο αντιφατικούς, τους πιο υπερβολικούς ανθρώπους του καιρού μας. Ένας άνθρωπος αρχαίος και νέος, ζυμωμένος με πρωτόγονες και σκοτεινές παραδόσεις, κυριαρχούμενος από τους αρχαίους θεούς των Αζτέκων και ταυτόχρονα θρεμμένος με την ευρωπαϊκή κουλτούρα. Εϊχε δεσμούς με τον Γκογκέν, με τον Ρουσό τον Ντουανιέ, με τον κυβισμό του Πικάσο. Μα και με το Μιχαήλ Άγγελο απ’ τη μια και με τους Αμερικάνους «θετικούς» απ’ την άλλη. Ήταν όμως ικανός να αναμοχλεύει κουλτούρα, επιρροές και υποβολές μέσα στο καζάνι του που πάντα κόχλαζε κι έβγαζε απ’ αυτά ενότητα ύφους και μια μεγάλη δημιουργική πνοή.

Με το Ντιέγκο χάνεται ένας από τους μεγαλύτερους ζωγράφους του καιρού μας, πολύ μεγαλύτερος απ’ ό,τι φαντάζονται ή λένε τα φερέφωνα της μόδας ή οι ρήτορες της «τέχνης για την τέχνη».

Ήταν μεγάλος όχι μόνο γιατί ζωγράφιζε χιλιόμετρα ολόκληρα τοιχογραφίες, μα και για την ορμητικότητα του, τη γλυκύτητά του, για κείνη την επαφή του με την καινούρια πραγματικότητα που ήξερε να βρίσκει, για την ευρύτητα της έμπνευσής του, στην οποία πνίγονται οι τόσες επαρχιακές του πολεμικές, τα τόσα λάθη του, οι εύκολοι ενθουσιασμοί και οι μεταγνιωμοί του.
Παραμένει το σύνολο του έργου του (καταπληκτικό σε όγκο) και το μάθημα που μπορεί να βρει κανείς μέσα σ’ αυτό, είναι στραμμένο προς το μέλλον. Είναι μια βίαιη κατάφαση εμπιστοσύνης αντίκρυ στην πραγματικότητα και στην πραγματικότητα της ζωγραφικής , στη σημασία της για τους ανθρώπους, στην ανάγκη για τη ζωγραφική. Κι αυτό σε μια εποχή αποσύνθεσης, κι απελπισίας, κριτικής αταξίας αι εμπορικής σύγχυσης είναι πάρα πολύ.

Από την Επιθεώρηση Τέχνης, 11–12|1957,
Ένας άνθρωπος αρχαίος και νέος / Ντιέγκο Ριβέρα —
Ο μεγάλος Μεξικάνος ζωγράφος
που πέθανε τον περασμένο μήνα