Phänomenon ✨ Gunhild Carling

Για μουσικά ψαγμένους
Κυρία με τα όλα της, 50 ετών σήμερα η Σουηδέζα μουσικός τζαζ και πολυοργανίστρια. Παίζει τρομπόνι, γκάιντες, τρομπέτα, φλογέρα, έγχορδα όργανα _μπάντζο, γιουκαλίλι άρπα κλπ. και 27 ακόμη όργανα.

Τζαζ… η παράσταση αρχίζει!

Ο Django των "Minor Swing"+42, "Daphne", "Belleville", "Nuages" &… Marseillaise

Miles Davis: Ο μουσικός που καθόρισε νέες μορφές στη σύγχρονη μουσική σκηνή

Η 90χρονη επιδραστική μπασίστρια Carol Kaye με 10.000+ ηχογραφήσεις
10άδες αναρτήσεις για την αγαπημένη Τζαζ _για όποιον ενδιαφέρεται

Η Carling έγινε γνωστή για την εμφάνισή της στο Allsång på Skansen το 2010. Την ίδια χρονιά, έγινε ειδική σχολιάστρια για το Dansbandskampen στο SVT. Συχνά επιδεικνύει όλες τις δεξιότητές της σε ένα τραγούδι, μερικές φορές χαλαρά χορεύοντας σε tap ή τραγουδώντας _διαγωνίστηκε στο Let's Dance 2014 στο TV4, κατακτώντας την τρίτη θέση. Το 2013, εμφανίστηκε δίνοντας ρεσιτάλ με την "Carling Big Band" της στο Βασιλικό Παλάτι στη Στοκχόλμη και το 2016, επίσης

Συμμετείχε ως τραγουδίστρια και πολυοργανίστρια σε αρκετές από τις διασκευές ποπ τραγουδιών του Postmodern Jukebox του Scott Bradlee, οι οποίες περιλαμβάνουν μια jazz swing εκδοχή του "Never Gonna Give You Up" του Rick Astley, μια jazz swing εκδοχή του "Material Girl" της δεκαετίας του 1920, μια vintage jazz εκδοχή του "The Final Countdown" των Europe, μια jazz διασκευή του "Happy" του Pharrell Williams, στην οποία επέδειξε την πολυοργανική της ικανότητα παίζοντας είκοσι όργανα, και μια hot jazz διασκευή του "Dancing Queen" των ABBA της δεκαετίας του 1920.

Το 2016, συμμετείχε στο TEDxArendal, μιλώντας και παίζοντας τρομπόνι, το οποίο έχει πει ότι είναι το αγαπημένο της όργανο. Το 2024 παρουσίασε στο TEDxPaloAlto με μια ομιλία που ανίχνευε την ιστορία της τζαζ τρομπέτας. Η Κάρλινγκ εκφράζει συχνά την αγάπη και τον σεβασμό της για τους καλλιτέχνες της πρώιμης τζαζ, και ιδιαίτερα της πρωτοποριακής περιόδου της Νέας Ορλεάνης. Μεταξύ άλλων, αναφέρεται στις επιρροές των Λούις Άρμστρονγκ, Φρέντι Κέπαρντ, Τζέλι Ρολ Μόρτον, Μπιξ Μπάιντερμπεκ και Μπίλι Χόλιντεϊ. Η επιρροή της Χόλιντεϊ είναι έντονη στο στυλ τραγουδιού της Κάρλινγκ.

Το 2003, η Κάρλινγκ παντρεύτηκε τον Γιόχαν Μπλομέ, ο οποίος ασχολείται με τη φωτογραφία και την παραγωγή βίντεο και παίζει επίσης πολλά όργανα. Συχνά εμφανίζεται με τα παιδιά τους, την κόρη τους Ιντούν και τον γιο τους Βίγκο. Από παιδί, έχει εμφανιστεί πολλές φορές με τα αδέλφια της, την αδερφή της Γκερντ και τους αδελφούς της Μαξ και Ουλφ. Αρχικά έπαιξαν με τους μουσικούς γονείς τους Άινα και Χανς Κάρλινγκ, και ο πρώτος συνεχίζει να είναι συχνό μέλος του μουσικού της συγκροτήματος. Το 2016, η "γυναίκα-θαύμα της τζαζ" εξήγησε την εξέλιξη των ταλέντων και της καριέρας της: "Δεν έχω πάει ποτέ σε καθηγητή μουσικής. Προέρχομαι από μια οικογένεια που παίζει μουσική. Μεγάλωσα στη νότια Σουηδία, έξω από το Μάλμε. Το σπίτι μας ήταν γεμάτο ποικιλία - τσίρκο, υποκριτική, χορό, βοντβίλ και καινοτομίες. Απλώς έμαθα μουσικά όργανα από πολύ μικρή ηλικία και τα έπαιζα. Ξεκίνησα με τα ντραμς, μετά με φλάουτο, τρομπόνι και τρομπέτα. Μετά άρχισα να χορεύω με κλακέτες και μετά με φυσαρμόνικα και γκάιντα. Αργότερα, άρχισα να συνθέτω μουσική".

Το 2018, μετακόμισε στη βόρεια Καλιφόρνια με την οικογένειά της. Είχε προγραμματισμένες παραστάσεις σε όλες τις Ηνωμένες Πολιτείες, ενώ συχνά εμφανίζεται ζωντανά μέσω των διαδικτυακών μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Πολλά βίντεο της Carling έχουν ξεπεράσει το ένα εκατομμύριο προβολές. Τα ηχογραφημένα άλμπουμ της είναι διαθέσιμα ως εμπορικά CD και ψηφιακά downloads και σε υπηρεσίες streaming.

·        Official website  

💥 Καμία Άλλη Γη 👊 No Other Land

 Για σινεφίλ και για παιδιά από μωρά ως 100 χρόνων
των Μπάζελ Αντρα, Γιουβάλ Αμπραχαμ, Χάμνταν Μπαλάλ, Ρέιτσελ Σορ

Ριζοσπάστης
Ο Μπάζελ Αντρα, ένας νεαρός Παλαιστίνιος ακτιβιστής από τη Μασαφέρ Γιάτα, αντιμάχεται τον εκτοπισμό από την ισραηλινή κατοχή από παιδί. Ο Μπάζελ καταγράφει τη σταδιακή καταστροφή του χωριού του, καθώς οι στρατιώτες γκρεμίζουν τα σπίτια των οικογενειών που μένουν εκεί, στη μεγαλύτερη επιχείρηση εκτοπισμού στην κατεχόμενη Δυτική Όχθη. Από τότε που θα συναντηθεί με τον Ισραηλινό δημοσιογράφο Γιούβαλ Αμπραχαμ, θα συνδεθούν φιλικά και θα πολεμήσουν τον διωγμό μαζί για περισσότερα από 5 χρόνια. Ο σύνθετος δεσμός τους στοιχειώνεται από τη μεταξύ τους ανισότητα: Ο Μπάζελ ζει σε συνθήκες σκληρής κατοχής ενώ ο Γιούβαλ είναι χωρίς περιορισμούς και ελεύθερος.

"Αν φωνάξεις δεν θα πεθάνεις", ουρλιάζουν με όλη τη δύναμη της φωνής τους δεκάδες Παλαιστίνιοι που διαδηλώνουν στη Μασαφέρ Γιάτα για τη ζωή τους. Ο Μπάζελ είναι 7 χρόνων, είναι η πρώτη διαδήλωση που θυμάται, κάθεται με τη μητέρα του στο χώμα, συλλαμβάνουν ξανά τον πατέρα του... τότε καταλαβαίνει ότι οι γονείς του είναι ακτιβιστές και ο πατέρας του ανίκητος. Ενα κορίτσι ουρλιάζει γιατί του κατεδαφίζουν το σπίτι. Δεν τους νοιάζει που ίσως έχουν μείνει μέσα μικρά παιδιά. Η μπουλντόζα προχωρά... Ο Χαρούν προσπαθεί να πάρει πίσω τα εργαλεία του από τους στρατιώτες. Τον πυροβολούν. Μένει παράλυτος από τον λαιμό και κάτω. Γυρίζει σε μια σπηλιά. Χωρίς περίθαλψη. Η μάνα του ουρλιάζει να γυρίσει στο νοσοκομείο. Δεν το επιτρέπουν. Τον σηκώνουν οι γείτονες με σεντόνια από το χώμα για τις βασικές του ανάγκες. Η μάνα του πια εύχεται να «φύγει». Υποκύπτει στις πληγές του. Πεθαίνει. Οι στρατιώτες χτυπάνε πόρτες με τα πόδια και μπαίνουν στα σπίτια με τα όπλα προτεταμένα. Οι έποικοι πυροβολούν στο ψαχνό και χτίζουν τα σπίτια τους στη ματωμένη αρπαγμένη γη. Κάθε οικογένεια που χάνει το σπίτι της μετακομίζει σε σπηλιά. Δεν θέλει να φύγει από τον τόπο της. Αν φύγει χάνει τη γη της, την ταυτότητά της.

Ο Μπάζελ δεν έχει άλλο δρόμο, μόνο τρέχει, τρέχει, τρέχει, φωνάζοντας ανάμεσα στις πέτρες και τα αγκάθια με μια κάμερα στο χέρι και κινηματογραφεί το μακελειό. Κινηματογραφεί τη χαμένη ζωή που δεν πάει χαμένη, την ανείπωτη βία, το αίμα, τον διαρκή φόβο, τον ηρωισμό, τη χαρά όταν κάποιος βγαίνει από τη φυλακή, την επιμονή, το «δεν παραδίνομαι», το «αντέχω», το «αγωνίζομαι μέχρι την τελευταία μου πνοή». Ο Γιούβαλ γίνεται αρνητής στράτευσης, μαθαίνει Αραβικά, συνειδητοποιεί την αδικία, ανατρέπει ό,τι έμαθε από παιδί, πηγαίνει στη Μασαφέρ Γιάτα, γίνεται ένα με τον αδερφό του Μπάζελ, τώρα είναι μαζί. Μαζί φωνάζουν, μαζί τρέχουν, μαζί κινηματογραφούν το μακελειό. Μαζί γιατί η αγωνία να είσαι δίκαιος, να κοιτάς τον ήλιο και να σου καίει το μέτωπο, είναι το σπουδαιότερο παράσημο ανθρωπιάς.

Όχι να μην πάτε απλά να δείτε αυτήν την ταινία. Να πάρετε μαζί τα έφηβα παιδιά σας. Δεν θα χρειαστεί να τους εξηγήσετε τίποτα. Θα καταλάβουν μόνα τους σε ποια πλευρά είναι το δίκιο, θα καταλάβουν μόνα τους γιατί κρατάμε παντοτινά χαραγμένη μια σημαία της Παλαιστίνης στην καρδιά μας.

Παλαιστίνη 🇵🇸 θα τη λένε για πάντα! _μαζί της 💥 ως τη λευτεριά!

Γάζα:
Με "ξέσπασμα της κόλασης" απειλούν οι μακελάρηδες

Το κράτος - δολοφόνος Ισραήλ και ο κατοχικός στρατός του, εχθές, μία μέρα μετά τα πανηγύρια των ιμπεριαλιστών για την «αιώνια ειρήνη» σκότωσε 7 Παλαιστινίους συνεχίζοντας τα εγκλήματα στην Γάζα. Ο σφαγέας και εγκληματίας πολέμου πρωθυπουργός του Ισραήλ Νετανιάχου σε συνέντευξή του στο αμερικάνικο δίκτυο CBS News μιλώντας για την «ευκαιρία που δώσαμε (σσ. το γενοκτονικό κράτος του Ισραήλ) στην ειρήνη» (!) έθεσε ξανά ζητήματα σχετικά με τον «αφοπλισμό της Χαμάς» (σσ. όρος που περικλείεται στο σχέδιο Τραμπ και αφορά την δημιουργία ενός αμερικανο - ισραηλινού προτεκτοράτου που θα ενταφιάζει το δικαίωμα των Παλαιστινίων σε ελεύθερη και ανεξάρτητη πατρίδα) για να απειλήσει ξανά ότι σε αντίθετη περίπτωση "θα ξεσπάσει κόλαση".

Στο ίδιο μήκος κύματος και ο πρόεδρος των ΗΠΑ, Ντ. Τραμπ με χθεσινές του δηλώσεις ισχυρίστηκε ότι "Αν δεν αφοπλιστούν (σσ. η Χαμάς) θα το κάνουμε εμείς γρήγορα και βίαια". Αυτή η δήλωση έρχεται μετά τις συγκαταβατικές του δηλώσεις για την αποδοχή του ρόλου δυνάμεων της Χαμάς στην "φύλαξη" περιοχών της Γάζας μιλώντας ακόμα και για "επανεξοπλισμό" της. Επίσης μέσω συνεχών δηλώσεων "ανοιγοκλείνουν" το πέρασμα της Ράφα, περιορίζουν την "ανθρωπιστική βοήθεια" και προετοιμάζουν και με αυτόν τον τρόπο τα νέα αίσχη τους, με πρόσχημα την «καθυστέρηση» στην επιστροφή σορών από ισραηλινούς κρατούμενους στην Λωρίδα. Την ίδια στιγμή φυσικά 11.000 Παλαιστίνιοι κρατούμενοι μένουν φυλακισμένοι στα ισραηλινά κάτεργα υφίστανται συστηματική πείνα, ιατρική παραμέληση και βασανιστήρια, με δεκάδες θανάτους να έχουν καταγραφεί.

Άλλωστε, οργή προκαλούν οι κτηνωδίες που γίνονται γνωστές σχετικά με τα όσα βίωσαν οι Παλαιστίνιοι κρατούμενοι που απελευθερώθηκαν πρόσφατα στο πλαίσιο της συμφωνίας με το πιστόλι στον κρόταφο του Παλαιστινιακού λαού. Χαρακτηριστική ήταν η μαρτυρία του Σάντι Αμπού Σιντ, όπως καταγράφηκε από το "Al Jazeera": "Πεινούσαμε δύο χρόνια. Μας κράτησαν γυμνούς, μας χτυπούσαν μέρα - νύχτα. Υπομείναμε κάθε είδους βασανιστήρια, σωματικά και ψυχολογικά. Μου είπαν ότι σκότωσαν τα παιδιά μου, ότι η Γάζα καταστράφηκε. Όταν βγήκα, είδα μόνο ερείπια. Εμοιαζε με το τέλος του κόσμου". Η φωνή του σπάει καθώς θυμάται τις απειλές: "Μας έλεγαν ότι οι οικογένειές μας είναι νεκρές, ότι δεν έχουμε τίποτα να περιμένουμε".

• Ο 35χρονος Αχμέντ Ραουάι εξιστόρησε τη ζωή στη φυλακή Κετσιότ: "Μας ξυλοκοπούσαν με ράβδους, μας έδεναν για ώρες χωρίς νερό. Δεν υπήρχε ύπνος, μόνο φόβος. Ένας φρουρός μου είπε ότι θα πεθάνω εκεί μέσα. Δεν είχαμε ιατρική φροντίδα, ακόμα κι όταν κάποιοι αιμορραγούσαν".
• Συνταρακτική και η μαρτυρία της 28χρονης Λεϊλά Χαμάντ, μίας από τις 53 γυναίκες κρατούμενες, που είπε: "Μας έγδυναν μπροστά σε όλους, μας φώναζαν υβριστικά. Μια μέρα, με χτύπησαν επειδή ζήτησα νερό. Μας κρατούσαν σε κελιά χωρίς φως, με αρουραίους. Δεν ήξερα αν θα ξαναδώ τον ήλιο..".
• "Δεν κοιμόμουν, δεν έτρωγα, μόνο προσευχόμουν να επιβιώσω", λέει ο 40χρονος Ιμπραήμ Σαλάχ. "Μας φέρονταν σαν ζώα, αλλά η ψυχή μας δεν έσπασε".

Ένα ντοκιμαντέρ φτιαγμένο από έναν Παλαιστίνιο δικηγόρο κι έναν Ισραηλινό δημοσιογράφο αποτελεί εξ ορισμού μια απόλυτα καίρια ταινία. Πόσο μάλλον όταν είναι και κινηματογραφημένο με ρυθμό και αισθητική. Βραβευμένο στην Berlinale και πρόσφατα στις Νύχτες Πρεμιέρας. Υπάρχουν ταινίες που περικλείονται απόλυτα από τον τόπο και το χρόνο όπου έγιναν. Εάν το "Καμία Άλλη Γη" δεν ήταν μια συνεργασία Παλαιστινίων και Ισραηλινών κι αν δεν είχε γίνει δυο ανάσες πριν την πυροδότηση του πολέμου στη Γάζα, θα συζητούνταν διαφορετικά.

Όμως το "Καμία Άλλη Γη" είναι ακριβώς αυτό. Μια ταινία, ένα ντοκιμαντέρ, που γύρισαν δυο νέοι, ο Παλαιστίνιος δικηγόρος Μπάζελ Αντρα κι ο Ισραηλινός δημοσιογράφος Γιουβάλ Αμπραχάμ, μαζί, σ' έναν τόπο μικρογραφία της ισραηλο-παλαιστινιακής σύρραξης, για να καταδείξουν από τη μια τι συμβαίνει, από την άλλη ότι υπάρχει περιθώριο συνεννόησης μεταξύ των δυο λαών. Πριν τον πόλεμο.

Στο νότιο άκρο της Δυτικής Όχθης βρίσκεται η Μασαφέρ Γιάτα, μια ορεινή περιοχή, καλλιεργήσιμη, όπου από το 1945, λίγο πριν την ίδρυση του κράτους του Ισραήλ, έχουν κατοικηθεί γύρω στα είκοσι μικρά, πετρόκτιστα παλαιστινιακά χωριά. Ωστόσο, το 1980 ο ισραηλινός στρατός κήρυξε την περιοχή «ζώνη στρατιωτικής εκπαίδευσης», απαγορεύοντας την κατοίκησή της από Παλαιστίνιους κι εξαφανίζοντας τα κατοικημένα χωριά από τον επίσημο χάρτη. Από τότε, τακτικά, ο ισραηλινός στρατός με μπουλντόζες ισοπεδώνει τα κτίσματα κι εκτοπίζει βίαια τους κατοίκους, για να τα εξαφανίσει και κυριολεκτικά. Εκείνοι επιστρέφουν, ξαναχτίζουν, ξαναεγκαθιστούν γεννήτριες, ξαναβρίσκουν τα ζώα και τα χωράφια τους. Ως την επόμενη φορά.

Αυτή την ιστορία καταγράφει το ντοκιμαντέρ "Καμία Άλλη Γη", το οποίο έκανε την πρεμιέρα του και βραβεύτηκε ως καλύτερο ντοκιμαντέρ στην Berlinale (προκαλώντας πολιτικό χάος με επεμβάσεις της αστυνομίας κλπ.), αποσπώντας το βραβείο κοινού και εκεί αλλά και στα περίοπτα φεστιβάλ ντοκιμαντέρ CPH:DOX και Visions du Réel, και κερδίζοντας, μόλις προχθές, το βραβείο καλύτερου ντοκιμαντέρ στις Νύχτες Πρεμιέρας.

Το ντοκιμαντέρ είναι μια ταινία ανθρωπιστική, μια και παρακολουθεί μεν τη βιαιοπραγία, επαναλαμβανόμενα, αλλά εστιάζει με τρυφερότητα και επιμονή στο πώς την εισπράττουν τα θύματα, οι κάτοικοι, μαγνητοσκοπώντας τα τραύματά τους, ψυχικά και σωματικά, την απελπισία τους, τη διαμαρτυρία τους και την ιστορία τους: μια πάππου προς πάππου αντίσταση που διατρέχει γενιές αλλά δεν μοιάζει να κερδίζει το παιχνίδι με το χρόνο. Κι αυτό το κάνει, από τη μια χωρίς να παραμελεί την κινηματογραφική του διάσταση, κι από την άλλη χωρίς να γίνεται, σκόπιμα τουλάχιστον, χειριστικό συναισθηματικά.

"Θέλεις να ανατρέψεις την Κατοχή μέσα σε δέκα μέρες, χρειάζεται υπομονή", λέει σε μια στιγμή ο Μπάζελ στον Γιουβάλ κι εκεί είναι που η ταινία παίρνει την πραγματική της διάσταση. Γιατί τη βλέπουμε σε μια εποχή όπου η επίθεση στη Γάζα και τον Λίβανο και παντού τριγύρω από το κράτος δολοφόνο κλπ. "πρόθυμους" (ΕΕ, Ελλάδα) μετρά εκατοντάδες θανάτους κάθε μέρα. Γιατί η πίστη των δυο δημιουργών και της ομάδας τους, ότι η ομόνοια μπορεί να υπάρξει, ότι η συνεργασία θα φέρει την ειρήνη, δεν μπορεί παρά να μοιάζει ρομαντική, καλόπιστα αφελής.

Εκείνο που πραγματικά καταφέρνει το "Καμία Άλλη Γη", ακόμα και μέσα από τη φεστιβαλική του επιτυχία (κυρίως γι' αυτή), είναι να φέρει τους θεατές αντιμέτωπους, πρόσωπο με πρόσωπο, με πράξεις αποτρόπαιες και μια καθηλωτική δυστυχία, χωρίς να σχολιάζει, αλλά και χωρίς να τους δίνει περιθώριο ν' αποστρέψουν το βλέμμα. Με ησυχία και καθαρότητα. Κι αυτό, αυτή τη στιγμή, είναι ένα πολύτιμο εργαλείο για το αίτημα κατάπαυσης πυρός, με τη μορφή μιας μαρτυρίας.

Παλαιστίνη, Νορβηγία, 2024, Έγχρωμο

✨ Παραγωγή: Φάμπιεν Γκρίνμπεργκ, Μπαρντ Κιόγκε Ρόνινγκ
✨ Σκηνοθεσία: Μπάζελ Αντρα, Γιουβάλ Αμπραχαμ, Χάμνταν Μπαλάλ, Ρέιτσελ Σορ
✨ Σενάριο: Μπάζελ Αντρα, Γιουβάλ Αμπραχαμ, Χάμνταν Μπαλάλ, Ρέιτσελ Σορ
✨ Φωτογραφία: Ρέιτσελ Σορ
✨ Μοντάζ: Μπάζελ Αντρα, Γιουβάλ Αμπραχαμ, Χάμνταν Μπαλάλ, Ρέιτσελ Σορ
✨ Μουσική: Γιούλιους Πόλουξ Ροθλέντερ
⌛ Διάρκεια: 92λ

💥 Και 🇵🇸 Παλαιστίνη θα τη λένε για πάντα!
Νάκμπα _με την Παλαιστίνη ως τη λευτεριά

 

Γ