"Πράσινα" μαγκάλια ... Χιόνια - "Χιονονιφάδες"

 30ά γενέθλια της νίκης του καπιταλισμού.
Έτσι γιορτάζει η βαρβαρότητα: Με νεκρούς από μαγκάλια, με εκατόμβες νεκρών λόγω της πανδημίας, με υγρούς ομαδικούς τάφους στο Αιγαίο. 

Αποκαλυπτικές καταγραφές των τελευταίων ημερών.
Φτωχές οικογένειες θρηνούν τους νεκρούς τους, συγγενείς τους που έχασαν ακόμα και τη ζωή τους στην προσπάθειά τους να ζεσταθούν με ό,τι μέσο διαθέτουν (βλ Ηράκλειο Κρήτης ανήμερα Χριστουγέννων, όταν ένα ζευγάρι ηλικιωμένων βρέθηκε νεκρό, λόγω αναθυμιάσεων από μαγκάλι).
Μετανάστες, ηλικιωμένοι χαμηλοσυνταξιούχοι, πολύτεκνες οικογένειες δεν μπορούν να ανταποκριθούν στο υπέρογκο κόστος της θέρμανσης. Και αν τα περιστατικά που περνάνε στα δελτία ειδήσεων είναι πολλά –και στα «ψιλά» πολύ περισσότερα, καθώς είμαστε λίγο μετά την αρχή του χειμώνα, η κατάσταση θα επιδεινωθεί ακολουθώντας προφανώς το «ράλι» των τιμών του φυσικού αερίου και του ηλεκτρικού ρεύματος και τη μεγαλύτερη αδυναμία των λαϊκών στρωμάτων να ανταποκριθούν στις στοιχειώδεις ανάγκες τους.

Αποδεικνύονται σταγόνα στον ωκεανό οι κυβερνητικές «εξαγγελίες στήριξης» που θα «ισορροπούσαν» τις αυξήσεις των τιμών στην Ενέργεια –ενώ στην Ευρώπη τα ενεργειακά παιχνίδια δίνουν και παίρνουν.

Αποδεικνύεται περίτρανα ότι η στρατηγική της κυβέρνησης ΝΔ, του ΣΥΡΙΖΑ, του ΚΙΝΑΛ, του ΜέΡΑ25, η στρατηγική της ΕΕ για την «πράσινη μετάβαση» έχουν βαρύ και ασήκωτο κόστος για το λαό, μεγάλα και εκτοξευμένα κέρδη για λίγους ισχυρούς ομίλους, ενώ παράλληλα περπατάει και η απαξίωση υπαρκτών υποδομών της χώρας για την παραγωγή ενέργειας, με το παράδειγμα των λιγνιτικών μονάδων να είναι το πιο εμβληματικό.

Τα περί «δίκαιης» πράσινης μετάβασης αποτελούν από μόνα τους κακόγουστη φάρσα.

Αποδεικνύεται ότι η ενεργειακή αναβάθμιση αφορά αποκλειστικά τους ομίλους και όχι το λαό, που το μόνο που είδε να αναβαθμίζεται είναι η ενεργειακή φτώχεια. Αντίστοιχα αποκαλυπτικά είναι τα στοιχεία για όλη την ΕΕ. Ο αριθμός των Ευρωπαίων πολιτών που ζουν υπό καθεστώς ενεργειακής φτάνει τα 30 εκατομμύρια (στοιχεία Φλεβάρη 2021).

Τα «γλαφυρά» ρεπορτάζ των αστικών ΜΜΕ δίνουν και παίρνουν περί άλλων τυρβάζοντα, έχοντας γίνει πλέον καθεστώς φυσικά φαινόμενα, όπως η χιονόπτωση τον χειμώνα, να βαφτίζονται “ακραία”, μόνο και μόνο για να κρυφτούν οι τεράστιες ελλείψεις στον τομέα της πολιτικής προστασίας, του σχεδιασμού και των υποδομών για τις λαϊκές ανάγκες, στο μεταξύ τα ΜΚΔ συναγωνίζονται ποστάροντας ευτυχείς φάτσες με φόντο χιόνι …οι «Μόριες» πέφτουν μακριά!

         "Χιονονιφάδες"…

Το μυαλό «στροβιλίζεται» πάει χρόνια πίσω …15+, όταν διαβάσαμε για κάποιον Βαλερί, έναν από τους πολλούς οδοκαθαριστές της Μόσχας (αγνώστων λοιπών στοιχείων μια και –για προφανείς λόγους, αρνήθηκε να αποκαλύψει το επώνυμό του): καθάριζε αμέριμνος τα σκουπίδια στο πάρκο Σοκόλνικι (Sokolniki Park Соко́льники = «γεράκι»—парк) όταν είδε την πρώτη "χιονονιφάδα" της άνοιξης να ξεπροβάλλει από το λιωμένο χιόνι λέει, για να προσθέσει με ένα σκοτεινό χαμόγελο: «Είναι η εποχή τους τώρα. Γι' αυτό τους λέμε "χιονονιφάδες"».

Καθώς έρχεται η άνοιξη και το χιόνι λιώνει στην πρωτεύουσα της Ρωσίας, ειδικές υπηρεσίες αναλαμβάνουν το μακάβριο έργο να συλλέξουν χιλιάδες ανώνυμους άστεγους, πόρνες, και μετανάστες που ξεθάβονται νεκροί κάθε χρόνο από τους παγωμένους δρόμους και τα πάρκα της Μόσχας.
Σύμφωνα με τις επίσημες στατιστικές, 3.304 μη αναγνωρισμένα πτώματα βρέθηκαν το 2004, τα περισσότερα την άνοιξη όταν λιώνουν τα χιόνια.

«Είναι μια τεράστια τραγωδία», λέει ο Αντρέι Μποκάροφ, ο οποίος εργάζεται στην υπηρεσία ταφής της Μόσχας. «Βρίσκουμε νέους και γέρους, άνδρες και γυναίκες. Πολλοί είναι μετανάστες από χώρες της πρώην Σοβιετικής Ένωσης. Αλλά μπορεί να είναι και μια γριούλα που βγήκε για ψώνια και έπαθε καρδιακή προσβολή».

Αν ένα πτώμα δεν αναγνωριστεί, ώσπου να τελειώσει η αστυνομία την έρευνά της, μεταφέρεται στο νεκροταφείο Περεπετσίνσκι, περίπου 50 χλμ. από το κέντρο της Μόσχας.
Στην άκρη του νεκροταφείου ο νεκροθάφτης με το όνομα Σλάβα, δείχνει το φρεσκοσκαμμένο χώμα. «Άγνωστος άνδρας (ή γυναίκα) -ετάφη <|ημερομηνία|>», γράφει η πινακίδα. Η περιοχή όπου θάβονται οι ανώνυμοι αυτοί άνθρωποι καλύπτει 7 εκτάρια.
«Θάβουμε έως και 28 πτώματα την ημέρα» λέει.

Αυτή είναι μια από τις πολλές σκοτεινές πλευρές της Μόσχας, αθέατες πίσω από τη λάμψη των πολλών δισεκατομμυριούχων που έχουν κατακλύσει την πόλη των 10+ εκατομμυρίων κατοίκων.
Εκατομμύρια όμως είναι και οι παράνομοι μετανάστες που προσπαθούν να επιβιώσουν, περίπου 100.000 οι άστεγοι που ζουν στους παγωμένους δρόμους της Μόσχας και κοιμούνται στους σκουπιδότοπους, όπου τα σκουπίδια απελευθερώνουν ζέστη καθώς σαπίζουν.
Το πάρκο Σοκολνίκι είναι ένα από τα αγαπημένα στέκια τους, πλάι στο (άτυπο) μέρος όπου δολοφόνοι παρατούν τα θύματά τους.

Ο Βιάτσεσλαβ Γιάκοβλεφ, φύλακας του πάρκου, έχει πλέον πείρα στο να ξεχωρίζει τις «χιονονιφάδες». «Αρκετές φορές είναι κάποιος άστεγος, άλλες είναι φόνος από επαγγελματία. Υποθέτω ότι η ελευθερία έχει τα υπέρ και τα κατά της», λέει.

latimes.com 16-Μάρτη-1999

Όταν ο Νικολάι Α. Σουχορούκοφ, 42 ετών, άπλωσε τις ογκώδεις πτυχές ενός βρώμικου πανωφοριού για να βγάλει ένα μικρό εικονίδιο της Παναγιάς ως προστασία του από την οργή του χειμώνα, ήταν μια στιγμή -μαχαίρι την καρδιά.
Χωρίς πουκάμισο, χωρίς κάλτσες ούτε γάντια, «προστατευόταν» από το κρύο στο σταθμό του μετρό Arbatskaya ένα πρόσφατο χειμωνιάτικο βράδυ.

Άστεγοι παγώνουν μέχρι θανάτου στη Μόσχα

CBC News · 17-Ιαν-2003
Ένα κρύο δύο εβδομάδων στη Μόσχα άφησε δεκάδες άστεγους νεκρούς στους δρόμους.
Τις τελευταίες επτά ημέρες, περισσότεροι άνθρωποι πάγωσαν μέχρι θανάτου στους δρόμους της Μόσχας από όσους πέθαναν στον πόλεμο στην Τσετσενία.
Ο Αλεξέι Νικιφόροφ των Γιατρών Χωρίς Σύνορα είπε ότι πολλά από τα θύματα αποκοιμήθηκαν γλυκά αφού ήπιαν αλκοόλ… «αν δεν έχεις πού να μείνεις για τη νύχτα, ο τρόπος να ζεσταθείς είναι να πιεις βότκα» συμπλήρωσε.
Από τον Νοέμβρη, ο αριθμός των νεκρών ανέρχεται σε 286 και αυξάνεται.
Πολλοί από τους άστεγους της πόλης, που ανέρχονται συνολικά κάπου μεταξύ 30.000 και 100.000 –ποιος ξέρει; είναι παράνομοι μετανάστες εργάτες.
Ο Νικιφόροφ είπε ότι η κυβέρνηση της πόλης δεν κάνει αρκετά για να βοηθήσει τους άστεγους, ενώ η στάση των Ρώσων απέναντι σε ανθρώπους που δεν έχουν πού να ζήσουν είναι πραγματικό πρόβλημα -οι περισσότεροι βλέπουν τους φτωχούς ανθρώπους ως άξιους της μοίρας τους... «νομίζουν ότι είναι μεθυσμένοι, νομίζουν ότι θέλουν να ζήσουν στο δρόμο»
Με την αστυνομία να μην έχει «ιδιαίτερη» συμπάθεια (από ελάχιστη ως καθόλου) για τους άστεγους «αντιμετωπίζει αυτό το πρόβλημα ως εγκληματικό και όχι ως κοινωνικό», πρόσθεσε.

Ο Νικιφόροφ είπε ακομη ότι «τα πράγματα βελτιώνονται» σιγά σιγά για τους άστεγους (sic!!). «Οι διαχειριστές του μετρό έχουν λάβει εντολή να τους αφήσουν να μπουν μέσα σε ακραίες καιρικές συνθήκες».
Αλλά αναμένει ότι ο αριθμός των ανθρώπων που θα πεθάνουν στους δρόμους θα ξεπεράσει τους 400 μέχρι να τελειώσει ο χειμώνας.

Κάθε άνοιξη παραγγέλνουμε μνημόσυνα

31-Ιαν-2016 | news.sky.com | πτώματα που βρίσκονται την άνοιξη, θαμμένα κάτω από σωρούς χιονιού που λιώνει - Οι Ρώσοι τα αποκαλούν χιονονιφάδες … τις περισσότερες φορές είναι οι άστεγοι που αντιμετωπίζουν αυτή τη μοίρα.
Στατιστικά στοιχεία είναι δύσκολο να βρεθούν όταν πρόκειται για άστεγους: η Natalya Markova, από τη φιλανθρωπική οργάνωση Friends On The Street της Μόσχας, δήλωσε: «Η τελευταία απογραφή λέει ότι υπάρχουν περίπου 6.000 άστεγοι στη Μόσχα, αλλά νομίζω ότι ο πραγματικός αριθμός είναι πολύ μεγαλύτερος.
"Κάθε άνοιξη παραγγέλνουμε μνημόσυνο για όσους χάθηκαν τον χειμώνα στον καθεδρικό ναό. Δεν υπάρχουν λιγότερα από 80-100 ονόματα στη λίστα μνήμης κάθε χρόνο."

Μια ακόμη «φιλανθρωπική» ΜηΚυΟ …

«Η συστημική βοήθεια είναι σημαντική, γιατί μόνο τότε χτίζονται δομές που επιτρέπουν σε οτιδήποτε λέγεται φιλανθρωπία να αναπτυχθεί, να πολλαπλασιάσει επιτυχίες και επιτεύγματα και να φτάσει σε έναν αυξανόμενο αριθμό ανθρώπων»
(Ιβάν Ούργκαντ - πρόεδρος ΔΣ του Ιδρύματος) Πρόκειται για «πρόγραμμα υποστήριξης ΜηΚυΟ» με  εξέλιξη προς το πρότυπο ενός «επαγγελματικού μη κερδοσκοπικού οργανισμού»
(…)
Η διαδικτυακή πλατφόρμα προσελκύει επαγγελματίες από τον εμπορικό τομέα που είναι έτοιμοι να βοηθήσουν ιδρύματα με τις επαγγελματικές τους δεξιότητες

Το Friends Charitable Foundation ιδρύθηκε από τρεις φίλους το 2015, που έχοντας υποστηρίξει διάφορους μη κερδοσκοπικούς οργανισμούς και ιδιώτες για πολλά χρόνια, κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι ο κλάδος χρειάζεται συστημικές αλλαγές.
Βοηθάμε τη ρωσική φιλανθρωπική βιομηχανία να γίνει πιο επαγγελματική, φέρνοντας τις καλύτερες επιχειρηματικές πρακτικές στο έργο των ΜηΚυΟ.
Δημιουργούμε πλατφόρμες και μηχανισμούς για επιτυχημένη συνεργασία κεφαλαίων με τις επιχειρήσεις και το κράτος.

Πύραυνο ή μαγκάλι τουρκικά mangal αραβικά minqal

Για τους αστούς αποτελεί «συλλεκτικό είδος» για τους νεώτερους κάτι ακαθόριστο από το μακρινό παρελθόν.
Επανήλθε κάποια στιγμή στην επικαιρότητα το 2012-13 όταν πέθαναν φοιτητές από το μαγκάλι γιατί δεν είχαν λεφτά για πετρέλαιο (δύο νεκροί - σε κρίσιμη κατάσταση άλλοι δύο –δεν ξέρουμε τι απέγιναν)
Φριχτοί θάνατοι από σόμπες και μαγκάλια: Το Δεκέμβρη του 2012 σοκ είχε προκαλέσει όχι μόνο στο πανελλήνιο αλλά σε ολόκληρο τον κόσμο (είχε αναπαραχθεί από διεθνή ΜΜΕ) η είδηση ότι τρία παιδιά είχαν χάσει τη ζωή τους στην Καβάλα όταν ξέσπασε φωτιά από σόμπα στο σπίτι των παππούδων τους. Η σόμπα ζέσταινε το σπίτι της πολυμελούς οικογένειας, στο χωριό Μεσορόπη Καβάλας αλλά προκλήθηκε πυρκαγιά με αποτέλεσμα να πεθάνουν τα τρία από τα έξι παιδιά της οικογένειας, ηλικίας 5, 7 και 15 ετών. Ο 15χρονος είχε καταφέρει να σωθεί αλλά μετά προσπάθησε να σώσει τα δύο μικρότερα αδέλφια του, και λόγω του πυκνού καπνού παγιδεύτηκε στις φλόγες.
Ο 75χρονος Γιάννης Σκανδάλης από το Ρέθυμνο βρήκε τραγικό θάνατο μέσα στο σπίτι του, όταν τυλίχθηκε στις φλόγες και κάηκε. Κάτω από άγνωστες συνθήκες, σε ελάχιστα δευτερόλεπτα ο άτυχος ηλικιωμένος τυλίχθηκε στις φλόγες χωρίς να μπορέσει να αντιδράσει αφήνοντας την τελευταία του πνοή.
Τον ίδιο μήνα, με παρόμοιο τρόπο κατέληξε και ένας 86χρονος σε μονοκατοικία, στη Ν. Ιωνία.
«Η παλιά ηλεκτρική θερμάστρα», σύμφωνα με την Αστυνομία, «προκάλεσε πυρκαγιά και ο άτυχος άντρας έχασε τη ζωή του με φρικτό τρόπο» στο κρεβάτι του με εκτεταμένα εγκαύματα σε όλο του το σώμα.
Επίσης έχασε τη ζωή της μία 75χρονη γυναίκα και μία 85χρονη υπέστη εγκαύματα στην προσπάθειά τους να ζεσταθούν. Ξέσπασε πυρκαγιά από ξυλόσομπα στη μονοκατοικία τους, στον οικισμό Λύκειο του Δήμου Αρριανών, στον Νομό Ροδόπης.
Λίγες ημέρες πριν άλλη μια υπερήλικη έχασε τη ζωή της από μαγκάλι. Μία άτυχη 90χρονη, μην αντέχοντας άλλο το τσουχτερό κρύο στην Άρτα, αναγκάστηκε να ανάψει μαγκάλι για να ζεσταθεί, μέσα στο σπίτι της, με αποτέλεσμα να προκληθεί πυρκαγιά. Η γυναίκα φαίνεται πως προσπάθησε να σωθεί, βγαίνοντας από το σπίτι, καθώς βρέθηκε από τους πυροσβέστες απανθρακωμένη στην αυλή.
Φρικτό θάνατο είχε βρει το Δεκέμβριο επίσης μια ηλικιωμένη γυναίκα στο Βραχάσι του δήμου Αγίου Νικολάου, όταν εκδηλώθηκε στο σπίτι της φωτιά. Η 74χρονη Μαρία Σφακιανάκη βρέθηκε νεκρή λίγη ώρα μετά που οι πυροσβέστες μπήκαν στο σπίτι της το οποίο είχε τυλιχτεί στις φλόγες. Η φωτιά ξεκίνησε από μαγκάλι το οποίο είχε η ηλικιωμένη για να ζεσταίνεται.
Επίσης τον Δεκέμβριο νεκροί μέσα στο σπίτι τους βρέθηκαν ένας 50χρονος και η 45χρονη σύζυγός του στην Ανοιξιά Θεσσαλονίκης. Το ζευγάρι είχε ανάψει μαγκάλι κατά τη διάρκεια της νύχτας για να ζεσταθεί όμως, από τις αναθυμιάσεις που προκλήθηκαν έχασαν και οι δυο τη ζωή τους.

Όλ’ αυτά σε λίγους μόνο μήνες –τότε, το 2012-13

Την ίδια ώρα, σε ανακοίνωσή του το ΚΚΕ αναφέρει για την τραγωδία στην Λάρισα: «Το τραγικό περιστατικό, με δυο νέους ανθρώπους νεκρούς και άλλους τρεις να χαροπαλεύουν, αναδεικνύει με δραματικό τρόπο τον εγκληματικό χαρακτήρα της πολιτικής κυβέρνησης- Ευρωπαϊκής Ένωσης, που έχει καταστήσει τη θέρμανση είδος πολυτελείας και εξαναγκάζει τις λαϊκές οικογένειας να καταφεύγουν σε επικίνδυνες μορφές θέρμανσης προηγούμενων δεκαετιών»

2021
Εδώ και τώρα πρέπει να δυναμώσει η διεκδίκηση για μέτρα στήριξης για τις εργατικές - λαϊκές οικογένειες

• Κατάργηση ΦΠΑ και φόρων στα καύσιμα, στο ρεύμα, στο νερό και το τηλέφωνο.
• Κατάργηση του ΕΝΦΙΑ στην πρώτη και δεύτερη κατοικία των λαϊκών οικογενειών.
• Αυξήσεις στους μισθούς με κατάργηση του αντεργατικού οπλοστασίου των κυβερνήσεων ΝΔ - ΠΑΣΟΚ - ΣΥΡΙΖΑ που καθηλώνουν το λαϊκό εισόδημα σε συνθήκες ακρίβειας.

Τέτοια μέτρα έχει επανειλημμένα προτείνει το ΚΚΕ στη Βουλή και έχουν απορριφθεί αβλεπί από την κυβέρνηση, τον ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΙΝΑΛ. Οι τροπολογίες του ΚΚΕ δεν είχαν την τύχη της στήριξης ομίλων με άφθονο κρατικό χρήμα ή ιδιωτικοποιήσεων, όπως στην Ενέργεια, που βήμα-βήμα υλοποίησαν όλες οι κυβερνήσεις και στήριξαν όλα τα αστικά κόμματα, με ακριβό τίμημα σε χρήμα -και όχι μόνο- για το λαό.

Παράλληλα, το εργατικό - λαϊκό κίνημα με τις πρωτοβουλίες και τη δράση του αναδεικνύει μαζί με την πάλη, την αλληλεγγύη, τη στήριξη στο λαό που υποφέρει. Τα κέρδη τους, οι δικοί μας νεκροί! Κανένας συμβιβασμός με τη φτώχεια και την εξαθλίωση!

"Από το χιόνι"

Υπάρχει η –καταπληκτική, ταινία του Σωτήρη Γκορίτσα (σκηνοθεσία +σενάριο) "Από το χιόνι"(Γεράσιμος Σκιαδαρέσης, Μαρία Κυριάκη, Μάνια Παπαδημητρίου, Λάζαρος Ανδρέου, Κώστας Στεφανάκης, Ελένη Φιλίππα, Έκτωρ Καλούδης, Βασίλης Ελευθεριάδης, Αντώνης Μανωλάς βασισμένη στο βιβλίο του Σωτήρη Δημητρίου -Μουσική Νίκος Κυπουργός).
Πρόκειται για την ιστορία τριών Βορειοηπειρωτών, που περνούν κρυφά από τα σύνορα της Αλβανίας στη χώρα μας.
Εδώ θ' αναζητήσουν δουλειά και καλύτερες συνθήκες ζωής, για να μπορέσουν να επιβιώσουν.
Η ζωή τους, όμως, δεν αλλάζει ακόμη και όταν φτάνουν στην Αθήνα.
Όλοι τους εκμεταλλεύονται και οι Αλβανοί εξακολουθούν να μη βρίσκουν στον ήλιο μοίρα και να ζουν μέσα στη φτώχεια -έτσι αποφασίζουν να επιστρέψουν στο χωριό τους, στην Αλβανία.

«Ήρθε ο Θωμάς στο χωριό και μου είπε για τα τέσσερα νεκρά. Του Θανάση Κότση, λέει, του 'χε πάρει η ριπή όλο το πίσω του κεφαλιού.
Ο Θωμάς κι εγώ το πήραμε απόφαση. Απόψε φεύγουμε για την Ελλάδα.
Πού πηγαίνουμε; Στην πατρίδα, λέω 'γω …Στο χαμό, λέει o Θωμάς και γελάει».
Έτσι αρχίζει η κολασμένη κάθοδος τριών βορειοηπειρωτών προσφύγων "απ' το χιόνι" ως το βυθό της Ομόνοιας. Εκεί, θα βρεθούν αντιμέτωποι με την πείνα, την εξαέρωση του οράματος, τα πρώτα συμπτώματα ενός εκκολαπτόμενου -και ανομολόγητου-ρατσισμού των σύγχρονων Αθηναίων. Όταν ο Θωμάς θα βρει έναν εντελώς άκαιρο και παράλογο θάνατο στο γιαπί άλλης μιας "φονικής" πολυκατοικίας, ο αφηγητής θ' αποφασίσει να επιστρέψει στο χιόνι, εκεί όπου -τουλάχιστον τα όνειρα διατηρούνται...
Η τίμια, "ψυχρή", σχεδόν ντοκιμαντερίστικη ματιά του σκηνοθέτη πάνω σ’ αυτό το οξύ κοινωνικό πρόβλημα δεν αποτρέπει τη συγκίνηση του θεατή - αυτό αποτελεί, ίσως, το σημαντικότερο επίτευγμα της ταινίας.
Ένας κινηματογράφος αψύς, που αποφεύγει τους σκοπέλους του εντυπωσιακού νατουραλισμού, και μια ανθρωπιστική προσέγγιση, που δεν προστρέχει σε κραυγαλέα κηρύγματα. Οι αδρές ερμηνείες των δύο πρωταγωνιστών προσθέτουν ένα ακόμα πλεονέκτημα στο τελικό αποτέλεσμα.

Βραβεύτηκε στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης 1993 με τα βραβεία καλύτερης ταινίας, σεναρίου, φωτογραφίας και ως καλύτερη ταινία από τη Διεθνή ένωση κριτικών κινηματογράφου (FIPRESCI)

Masahiro Kobayashi: Μια δραματική σπονδή στις σχέσεις σε μια κοινωνία που αλλάζει ραγδαία είναι η ταινία Man Walking on Snow «Ο άνθρωπος που περπατούσε στο χιόνι».

🔹 Ο Νομπούο Χόνμα είναι 63 χρονών και ζει μόνος στη νησιωτική πόλη Μασίκ(ε), αφού πριν δύο χρόνια πέθανε η σύζυγός του.
Ο Γιασούο είναι ο νεότερος γιος του στον οποίο εμπιστεύτηκε το επάγγελμά του.
Γεμίζει τις μοναχικές του μέρες περπατώντας στο χιόνι και μελετώντας την εκτροφή ψαριών σε ένα ορεινό ιχθυοτροφείο.
Καθώς πλησιάζει η δεύτερη επέτειος του θανάτου της γυναίκας του, ο Νομπούο ζητά να δει τον μεγαλύτερο γιο του Ριότσι, που λείπει για μεγάλο χρονικό διάστημα.
Πατέρας, γιοι και κάποιοι γνωστοί συναντιούνται για το μνημόσυνο. Ανείπωτα συναισθήματα έρχονται στην επιφάνεια όταν οι άνθρωποι συγκρούονται μεταξύ τους
🔹 2001 - Mashike, μια πόλη στο ιαπωνικό νησί Χοκάιντο. Ο Nobuo Honma παραγωγός σάκε 63 ετών ζει με τον Yasuo από τότε που η γυναίκα του πέθανε.
Ο Yasuo είναι ο νεότερος γιος του στον οποίο έχει εμπιστευτεί το εμπόριο του. Κάθε μέρα ο Nobuo πηγαίνει για μια βόλτα στα βουνά, γεμίζοντας τη μοναξιά του και παρακολουθώντας προσεκτικά την ανάπτυξη χιλιάδων μικρών ψαριών που χύνονται στην «πισίνα».
Πλησιάζει η δεύτερη επέτειος του θανάτου της γυναίκας του. Ο Nobuo επιμένει στην παρουσία του Ryoichi, του μεγαλύτερου γιου, τον οποίο δεν έχει δει εδώ και πολύ καιρό.
Ο Nobuo και οι δύο γιοι του, μαζί με τους συνεργάτες τους, συγκεντρώνονται για τον εορτασμό. Αθόρυβα συναισθήματα επανεμφανίζονται και συγκρούονται μεταξύ τους.

🔹 Ένας πατέρας και οι γιοι του και οι σχέσεις τους με τις γυναίκες σε μια κοινωνία που αλλάζει.
Σε μια υπέροχη ειδυλλιακή χιονισμένη ιαπωνική πόλη, δίπλα τους αλλά και τόσο μακρινή.
Η επιθετικότητα του μεγαλύτερου γιου απέναντι στον πατέρα προκαλεί έκπληξη καταρρίπτοντας το μύθο ότι οι Ιάπωνες δεν κάνουν τέτοια -  «υποκλινόμενοι» στους γονείς τους.
Η ασυνεπής χρήση της κάμερας στο χέρι δίνει στην ταινία ένα διαφορετικό –αναζωογονητικό, είδος αίσθησης μια τραχύτητα...
Δείτε Masahiro Kobayashi & Aruku, hito «Ο άνθρωπος που περπατούσε στο χιόνι».

ΒΟΡΕΙΑ - NORTH | NORD
Του Rune Denstad Langlo (Ρουν Ντενστάντ Λάνγκλο)

Υπόθεση: Μετά από ένα νευρικό κλονισμό, ο Jomar, ένας αθλητής του σκι, απομονώνεται και εργάζεται ως φύλακας ενός χιονοδρομικού κέντρου. Όταν όμως μαθαίνει πως ίσως είναι ο πατέρας ενός παιδιού κάπου στα βόρεια, ξεκινά ένα παράξενο ταξίδι στη Νορβηγία πάνω σε ένα χιονοδρομικό όχημα, με μοναδική του προμήθεια... 5 λίτρα αλκοόλ.
Διασχίζοντας υπέροχα τοπία, ο Jomar φαίνεται να κάνει τα πάντα για να αποφύγει να φτάσει στον προορισμό του. Στην πορεία, γνωρίζει μερικές τρυφερές και μπερδεμένες ψυχές, που τον βοηθούν να συνεχίσει το ταξίδι του προς την "φωτεινή πλευρά της ζωής".

🔹 Είμαστε σίγουροι κάποιοι την απέρριψαν την ταινία –μπορεί να έφυγαν κι από τη μέση, γιατί δεν τους είπε απολύτως τίποτα –πιστεύοντας πως (και μπορεί να είναι αλήθεια αυτό) τα έχουν βρει με τον εαυτό τους.
Όμως ο Langlo δεν είχε σκοπό την πολυπληθή αναγνώριση.
Περισσότερο με ταινία προσωπικής εξομολόγησης μοιάζει, από εκείνες που καταφέρνουν να μιλήσουν σε ελάχιστους, σε μερικούς «περίεργους» (σαν τον γράφοντα –ας πούμε).
Το North παραπέμπει σ’ αυτά –τα λίγα που έγιναν και κυρίως σ’ εκείνα τα πολλά που δεν μπόρεσαν να πραγματοποιηθούν (ακόμα;).
Κάτι τέτοιοι -αυθόρμητα, εγωιστικά αν θέλετε έχουν το προνόμιο και την «κατάρα» να απολαμβάνουν τέτοιες ταινίες που μιλούν μια ιδιαίτερη, σπάνια γλώσσα, άγνωστη σε πολλούς και γι αυτό δεν είναι το αριστούργημα που περιμένει κάποιος να ανακαλύψει, ούτε και πρόκειται ποτέ να γίνει μεγάλη επιτυχία. Ευτυχώς!...

Μπροστά στην ξυλόσομπα…

Χειμώνας 83-84 (Γράφει ο Ηρακλής Κακαβάνης //)

Βελιγράδι ενιαίας Γιουγκοσλαβίας. Στο οδόστρωμα της 29ης Νοεμβρίου και το χιόνι στο πεζοδρόμιο ξεπερνά το μπόι μου. Ο πιο κρύος, ο πιο δύσκολος χειμώνας λένε. Πολύ το χιόνι, οι δρόμοι ανοιχτοί, τα μέσα μαζικής μεταφοράς, λεωφορεία και τραμβάι, κυκλοφορούν.
Εγώ πεζός, πάω κάπου κοντά. Δίπλα στα γραφεία της «Πολίτικα», στη Nusiceva. Το σπίτι του Νούλωφ, του Ντάφακα και του Χρηστάρα. Όλο και κάποιος θα ήταν εκεί. Στέκι και καταφύγιο όταν δεν είχαμε παρέα. Είχε και ζέστα, όπως όλα τα σπίτια. Πρώτη φορά στη ζωή μου ζούσα σε σπίτι ζεστό, επισκεπτόμουν σπίτια ζεστά… Είδα «πώς ζει ο κόσμος»… Δε με πείραζε καθόλου το κρύο όταν χρειαζόταν να κυκλοφορήσω. Ποτέ κανείς, «Γιούγκος» ή ξένος, δεν ανησύχησε για τη θέρμανση.

🔹 Χειμώνας 82-83.
Στο χωριό, στον παρολύμπιο κάμπο της Ελασσόνας. Αν δε ζήσεις το λίβα το καλοκαίρι και την παγωνιά το χειμώνα, δεν έχεις δει τίποτα. Κρύο… Περουνιάζει τα κόκαλα… Στους δρόμους, χωματόδρομοι ακόμη, έπρεπε να πάει μεσημέρι να λιώσει ο πάγος στις μικρές λακούβες και να σηκωθεί η πάχνη. Παίζαμε το πρωί προσπαθώντας να σπάσουμε τον πάγο με τη φτέρνα, και να μην σπάει με τίποτα…
Στο σπίτι καίει ασταμάτητα η σόμπα πετρελαίου. Δεν πάει πολύ που αντικατέστησε την ξυλόσομπα, η οποία χρησιμοποιούνταν και για μαγείρεμα, βλέπετε είχαν έρθει τα πετρογκάζ… Χώρια που έλυνε το ζήτημα του ανεφοδιασμού και απάλλασσε από τη βρωμιά του ξύλου και του κάρβουνου. Γιατί για να ζεσταθείς το χειμώνα έπρεπε να κάψεις ένα δάσος και δεν το είχες. Το κάρβουνο ήταν μια κάποια λύσις. Εκείνα τα μικρά μαύρα τουβλάκια διαρκούσαν πολύ περισσότερο από το ξύλο. Μα τι να το κάνεις. Το κρύο, κρύο… Πόσο να ζεστάνει η σόμπα; Τον ένα χώρο, εκεί που μαζεύονταν η οικογένεια και διαβάζαμε…. Ενίοτε, σε άλλο χώρο έκαιγε μαγκάλι, όταν ήταν να κάνουμε μπάνιο…
Σηκωνόταν η μάνα το πρωί, την άναβε, να ζεστάνει ο χώρος λίγο, να ντυθούμε για το σχολείο. Πώς να βγεις όμως κάτω από τη βελέντζα και να πας στο άλλο δωμάτιο; Έφερνε η μάνα τα ρούχα και ντυνόμασταν κάτω από τη βελέντζα… και καρφί για το καφενείο… μέχρι να έρθει το λεωφορείο για την Ελασσόνα
Στις 7.30 το πρωί το καφενείο ήταν γεμάτο. Οι μεγάλοι είχαν πιει ήδη τον καφέ και καναδυό «εικοσπεντάρια». Καρέκλα δεν έβρισκες, ούτε χώρο να σταθείς όρθιος δίπλα στη ξυλόσομπα, την τρίποδη σαν βαρέλι με το καπάκι από πάνω.
Να ζεστάνουμε τα χέρια… Μπροστά καιγόμασταν, παίρναμε στροφή να ζεσταθούμε κι από πίσω… Το τεταρτάκι στο καφενείο ήταν το πιο ζεστό της ημέρας… Δίπλα ακριβώς στη σόμπα…
Το λεωφορείο χωρίς θέρμανση. Στο σχολείο με τη σόμπα πετρελαίου που όσο κι αν ήθελε (τέρμα τα γκάζια, στο 6 ο δείκτης) πάλι δεν κατάφερνε να ζεστάνει την αίθουσα.

🔹 Κρύα χρόνια, δύσκολα χρόνια…

Πέρασαν χρόνια αρκετά, οι καυστήρες, τα καλοριφέρ, οι ηλεκτρικοί θερμοσυσσωρευτές, τα κλιματιστικά, έγιναν προσιτά. Δυστυχώς πολύ γρήγορα κατέστησαν ανενεργά…
Πάνω από 6 χρόνια έχει να ανάψει η θέρμανση στην πολυκατοικία. «Καίει» τον άνεργο και χαμηλόμισθο η τιμή του πετρελαίου. Το ρεύμα, ακριβό, πανάκριβο. Όλες οι ελπίδες πάνω σε κάτι σόμπες αλογόνου… Και κάποιοι που έτυχε να έχουν τζάκι για τη θαλπωρή και την ατμόσφαιρα κάποιες στιγμές χαλάρωσης, δίνουν μάχη χαρακωμάτων όταν τους λένε ότι είναι ανθυγιεινό…
Θέρμανση θέλω και το τζάκι κάποιες ώρες, ατομικής περισυλλογής, οικογενειακής θαλπωρής και κοινωνικών συνευρέσεων. Και για να έχω θέρμανση προϋποθέτει δουλειά με αξιοπρεπή μισθό και φτηνό πετρέλαιο, φυσικό αέριο και ρεύμα. Γιατί να τα έχουν μόνο οι εφοπλιστές και οι βιομήχανοι τζάμπα;

🔹 Κρύο. Από παντού. Κάνει πολύ κρύο…

 

Καλό ταξίδι σύντροφε Μάκη Μαΐλη

Σε κλίμα οδύνης η οικογένεια, σύντροφοι και φίλοι είπαν το «ύστατο αντίο» στον σύντροφο Μάκη Μαΐλη, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ, που έφυγε την Τετάρτη απ’ τη ζωή σε ηλικία 70 ετών έπειτα από πολύμηνη μάχη.

Παραβρέθηκε ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Δημήτρης Κουτσούμπας, επικεφαλής πολυπληθούς αντιπροσωπείας της ΚΕ του Κόμματος. Παραβρέθηκε αντιπροσωπεία της ΚΝΕ με επικεφαλής τον γραμματέα του ΚΣ της Οργάνωσης Νίκο Αμπατιέλο.

Στην αίθουσα της Ελαιουργικής στην Ελευσίνα, στην πολιτική κηδεία, αποχαιρέτησαν ένα εκλεκτό στέλεχος του Κόμματος, που το υπηρέτησε με αυταπάρνηση, ακλόνητη πίστη και αφοσίωση ως τις τελευταίες μέρες της ζωής του.

Στιγμές αυτής της πορείας του και της προσφοράς του αποτυπώθηκαν στο βίντεο που προβλήθηκε και έληξε με το θερμό χειροκρότημα των παρευρισκόμενων για έναν άξιο αγωνιστή που αφήνει δυσαναπλήρωτο κενό.

Επικήδειο εκ μέρους της ΚΕ του ΚΚΕ εκφώνησε η Ελένη Μπέλλου, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ. (Αναλυτικά πιο κάτω)

Εκ μέρους του ΚΣ της ΚΝΕ επικήδειο εκφώνησε ο Νίκος Λάππας, μέλος του Γραφείου του ΚΣ της Οργάνωσης (διαβάστε εδώ). Επίσης επικήδειους εκφώνησαν ο Κώστας Κώνστας, μέλος του Τομεακού Γραφείου Βορειοδυτικής Αττικής του ΚΚΕ (διαβάστε εδώ)και ο Νάσος Σκοτίδας, μέλος του ΤΣ Βορειοδυτικής Αττικής της ΚΝΕ (διαβάστε εδώ).

Τιμητικές φρουρές στο σκεπασμένο με την τιμημένη σημαία του Κόμματος, πλαισιωμένο από κόκκινα λουλούδια, κι ένα σφυροδρέπανο φτιαγμένο από κόκκινα γαρύφαλλα στάθηκαν ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Δημήτρης Κουτσούμπας, η Αλέκα Παπαρήγα μέλος της ΚΕ, ο Κώστας Παρασκευάς μέλος του ΠΓ της ΚΕ, η Λουίζα Ράζου μέλος του ΠΓ της ΚΕ. Αμέσως μετά τα μέλη του ΠΓ της ΚΕ του Κόμματος Δημήτρης Αρβανιτάκης, Τηλέμαχος Δημουλάς, Θοδωρής Χιώνης και Δημήτρης Γόντικας, μέλος της ΚΕ. Ακολούθησαν τα μέλη του ΠΓ της ΚΕ του Κόμματος Γιώργος Μαρίνος, Νίκος Σοφιανός, Μάκης Παπαδόπουλος, Γιάννης Πρωτούλης.

Τιμητική φρουρά στάθηκαν στελέχη του γραφείου του ΚΣ της ΚΝΕ. Επίσης οι σύντροφοι Ν. Αρβανιτάκης, Κ. Σκουλαρίκος, Αν. Γκίκας και Στ. Δουνιάς από το Τμήμα Ιστορίας της ΚΕ του ΚΚΕ. Ακολούθησαν τιμητικές φρουρές από τις τοπικές οργανώσεις.

Στεφάνια κατέθεσαν η ΚΕ του ΚΚΕ, το ΚΣ της ΚΝΕ, η ΚΟ Αττικής, η Οργάνωση Βορειοδυτικής Αττικής, οι οργανώσεις του ΚΚΕ και της ΚΝΕ στην Ελευσίνα, η «Σύγχρονη Εποχή» και ο δήμαρχος Ελευσίνας.

Ο επικήδειος της Ελένης Μπέλλου

«Αγαπημένε μας σύντροφε Μάκη,

Εκ μέρους της ΚΕ του Κόμματός μας, σου απευθύνω τον τελευταίο χαιρετισμό, προσπαθώντας να ισορροπήσω ανάμεσα στο συναίσθημα της βαθιάς μας θλίψης για τον πρόωρο χαμό σου και στη λογική, τη γνώση ότι εδώ και κάποιους μήνες δεν υπήρχε πλέον δυνατότητα να νικήσεις τον καρκίνο, έστω να επιστρέψεις σε μια ελεγχόμενα καλή ποιότητα ζωής, αγωνιστική και δημιουργική, έτσι όπως εσύ επέλεξες να ζήσεις για 50 χρόνια.

Μας θλίβει η απώλειά σου και γιατί μέχρι πριν 10 μήνες, μέχρι το ξέσπασμα του πρώτου κύματος της πανδημίας του Covid-19, εσύ παρ’ όλο που ήδη έπασχες, είχες εγχειριστεί, έκανες ακτινοβολίες, ήσουν καθημερινά στο πόστο σου, στο διπλανό γραφείο του Τμήματος Ιστορίας της ΚΕ. Ήσουν το ίδιο επιστημονικά διερευνητικός, ακούραστα εργατικός, προσηλωμένος στην έρευνα της Ιστορίας του Κόμματός μας και του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, με μυαλό ανοικτό στην αναγνώριση αδυναμιών και λαθών, αλλά πάντα από τη σκοπιά του εργατικού συμφέροντος, της επιστημονικότητας του κομμουνισμού.

Ενδιαφερόσουν και ανησυχούσες δημιουργικά για όλη την κομματική δραστηριότητα, από την οικονομική εξόρμηση έως την κομματική οικοδόμηση, τη διακίνηση του Ριζοσπάστη και του πολιτικού βιβλίου, έως την οργάνωση της προπαγάνδας, τους μαζικούς και άμεσα πολιτικούς μας αγώνες.

Σχεδίαζες το ταξίδι σου στην Κύπρο για να μελετήσεις αρχεία σχετικά με την ιστορία του κομμουνιστικού κινήματος εκεί και της σχέσης του με το κίνημα στην Ελλάδα. Δεν είναι το μόνο ανεκπλήρωτο σχέδιό σου. Άλλωστε, κάθε δημιουργικός άνθρωπος δεν προλαβαίνει να πραγματοποιήσει όλα τα σχέδιά του, γιατί συνέχεια τ’ ανανεώνει. Έτσι έκανες κι εσύ.

Ωστόσο, καμιά δυσκολία, ατομική ή συλλογική δεν κλόνιζε τη μαχητικότητα και δημιουργικότητά σου, τον αυστηρό σου προγραμματισμό, που ίσως και σ’ αυτόν οφειλόταν ένα προφίλ αρκετά αυστηρό, ίσως και απόμακρο για όσους δε σε γνώριζαν πιο άμεσα.

Όταν έμαθες για την πάθησή σου, όχι μόνο είχες μια αφάνταστη ψυχραιμία, μια αποστασιοποίηση, αλλά έκανες μια ανθρώπινη αλλά και φιλοσοφική τοποθέτηση για το ενδεχόμενο του θανάτου σου, αναγνωρίζοντας ότι είχες ζήσει μια ζωή με συνειδητές επιλογές, πλούσια σε κομμουνιστική δράση, σε μελέτη και γνώση, είχες οικογένεια, απόκτησες εγγόνια και έζησες μαζί τους ένα νέο κύκλο αγάπης και χαράς. Ένιωθες ότι είχες μια γεμάτη ζωή, ότι είχες έναν κύκλο ζωής ουσιαστικό, αφού αυτό μετρά εφ’ όσον έτσι κι αλλιώς ο κύκλος της ζωής πάντα κλείνει, αλλά ταυτόχρονα όσο ζει κανείς τόσο αγαπά, τόσο θέλει τη ζωή. Παρόλ’ αυτά δήλωσες ότι ήσουν έτοιμος για όλα. Γι’ αυτό κατέγραψες εκκρεμότητες, παρέδωσες φακέλους, ιστορικά πονήματα που δεν είχαν ολοκληρωθεί.

Και αυτές οι ενέργειές σου επιβεβαίωναν ότι τα 70 χρόνια σου σε τίποτα δεν είχαν επηρεάσει τη ζωντάνια και δημιουργικότητά σου, γι’ αυτό και νιώθουμε, συνειδητοποιούμε την απώλειά σου, παλεύουμε όλοι μαζί οι σύντροφοί σου στο Τμήμα Ιστορίας, στα συστεγαζόμενα στον ίδιο όροφο και άμεσα συνεργαζόμενα Τμήματα της ΚΕ, όπως η ΙΕ, η ΚΟΜΕΠ, της Οικονομίας, παλεύουμε να κλείσουμε τις ρωγμές της απουσίας σου, κρατώντας τις αρετές σου, την παρακαταθήκη της προσφοράς σου.

Η διαδρομή ζωής του σ. Μάκη, η διαμόρφωση της προσωπικότητάς του ήταν το αποτέλεσμα της συνάντησης του συγκεκριμένου ατόμου στις κοινωνικές συνθήκες της έντονα βιομηχανικής, εργατικής Ελευσίνας στις πρώτες μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο δεκαετίες.

Ο σ. Μάκης γεννήθηκε στην Ελευσίνα στις 21 Γενάρη του 1950 από γονείς εργάτες — βιοπαλαιστές. Ο πατέρας του συμμετείχε στο ΕΑΜ. Στην εργατούπολη της Ελευσίνας τελείωσε το Δημοτικό και το Γυμνάσιο. Ήταν πολύ καλός μαθητής.

Στη μαθητική του ηλικία άρχισε η πολιτική, κομμουνιστική του αφύπνιση, στην οποία συνέβαλαν συνδυαστικά η ταξική θέση των γονιών του, οι οικογενειακές πολιτικές εμπειρίες, το κοινωνικό περιβάλλον της εργατούπολης που ζούσε, το διάβασμα έργων της στρατευμένης με το εργατικό κίνημα λογοτεχνίας και οπωσδήποτε η πηγαία ανησυχία και φλόγα αναζήτησης μιας πραγματικά πολιτισμένης κοινωνίας μ’ επίκεντρο τον εργαζόμενο και τις ανάγκες του.

Ρεαλιστικά αναδεικνύει αυτές τις συνθήκες ο ίδιος στο βιογραφικό του πριν 20 χρόνια:

“Είχε παίξει ρόλο, αναμφίβολα, και το γειτονικό περιβάλλον. Ζούσαμε σε μία αυλή μαζί με οικογένειες πολιτικών κρατουμένων της προδικτατορικής και της δικτατορικής περιόδου αργότερα. (…) Εκτιμάω ότι ήταν και το γενικότερο εργατικό αγωνιστικό περιβάλλον της Ελευσίνας. Ενός θείου μου του είχαν ανοίξει το κεφάλι με ξιφολόγχη στις μεγάλες απεργίες του 1936 στην Ελευσίνα. Μιας γειτόνισσάς μας το παιδί (απεργός) δολοφονήθηκε από την έφιππη αστυνομία το 1927. Άλλος θείος μου είχε μείνει χρόνια άνεργος μετά την εξορία”.

Η ανάγκη ένταξης στο ΚΚΕ, αρχικά στη νεοσύστατη νεολαία του, την ΚΝΕ, ωρίμασε στις συνθήκες της στρατιωτικής δικτατορίας, όταν ήταν φοιτητής στη Νομική Σχολή Αθήνας, αλλά και εργαζόμενος για να στηρίξει την οικογένειά του. Τότε επιδίωξε και ήρθε σ’ επαφή με στελέχη του Κόμματος και της ΚΝΕ στην Ελευσίνα.

Οργανώθηκε το 1969 στην παράνομη τότε ΚΝΕ και δραστηριοποιήθηκε στον τοπικό Φοιτητικό Σύλλογο της Ελευσίνας. Ανέλαβε να συγκροτήσει οργάνωση της ΚΝΕ στην πόλη και το πραγματοποίησε. Ο τοπικός Φοιτητικός Σύλλογος ανέπτυξε πλούσια δράση, με αποκορύφωμα τις μεγάλες συγκεντρώσεις κατά των επεκτάσεων των διυλιστηρίων του Λάτση στην περιοχή. Μαζί με άλλους νέους από την Ελευσίνα πήρε μέρος στις καταλήψεις της Νομικής, στον ξεσηκωμό του Πολυτεχνείου το Νοέμβρη του 1973, όπως και σε άλλες αντιδικτατορικές εκδηλώσεις. Παραμονές του Πολυτεχνείου οργανώθηκε στο ΚΚΕ.

Ο σ. Μάκης έγραψε:

“Στη δικτατορία δεν πιαστήκαμε. Όπως έμαθα αργότερα, το χτύπημα αποφεύχθηκε, λόγω της άψογης στάσης που κράτησαν οι σύντροφοι στα βασανιστήρια, μετά τις συλλήψεις του Φλεβάρη 1974”.

Μετά την κατάρρευση της δικτατορίας, αναδείχτηκε μέλος του ΚΣ της ΚΝΕ και ανέλαβε διάφορες οργανωτικές χρεώσεις. Το Φλεβάρη του 1975 πέρασε αποκλειστικά στη δουλειά του Κόμματος. Στο 10ο Συνέδριο του ΚΚΕ (1978) εκλέχτηκε αναπληρωματικό μέλος της ΚΕ, ενώ ταυτόχρονα ήταν μέλος του Γραφείου της Νομαρχιακής Επιτροπής Δυτικής Αττικής και Γραμματέας της ΚΟ Ελευσίνας. Στο 11ο Συνέδριο (1982) επανεκλέχτηκε αναπληρωματικό μέλος της ΚΕ, ανέλαβε Γραμματέας της Νομαρχιακής Επιτροπής Λέσβου — Λήμνου και εγκαταστάθηκε στη Μυτιλήνη.

Στο 12ο Συνέδριο (1987) εκλέχτηκε τακτικό μέλος της ΚΕ με ευθύνη την καθοδήγηση Κομματικών Οργανώσεων. Η πρωτοπόρα αταλάντευτα επαναστατική στάση του εκφράστηκε σε όλη την κρίσιμη περίοδο, πριν και κατά την Ευρεία Ολομέλεια της ΚΕ τον Ιούνη του 1990. Σε καιρούς επικράτησης της αντεπανάστασης και πισωγυρίσματος του Διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος, ο σύντροφος Μάκης υπερασπίστηκε μαχητικά τον επαναστατικό χαρακτήρα του Κόμματος, πρωτοστατώντας στην αντιπαράθεση με τις οπορτουνιστικές δυνάμεις. Ήταν από τα στελέχη που ξεχώρισαν στην ιδεολογικοπολιτική πάλη κατά τη διάρκεια του 13ου Συνεδρίου κρίσης του Κόμματος (1991).

Με πάθος, αλλά κυρίως με επιχειρήματα, πολέμησε τον οπορτουνισμό που στ’ όνομα της ανανέωσης επιχειρούσε τη “μετατροπή του ΚΚΕ σε κάτι άλλο”, όπως είπε, καταργώντας τον κομμουνιστικό του χαρακτήρα, ακολουθώντας την τύχη του Ιταλικού Κομμουνιστικού Κόμματος.

Είναι χαρακτηριστικό και διαχρονικής σημασίας το εξής απόσπασμα από την ομιλία του:

“Όσο για το ότι δεν θέλουμε ν’ αλλάξει τίποτα, προφανώς πρόκειται για αβάσιμη διαπίστωση. Όσοι αντιλαμβανόμαστε τον μαρξισμό-λενινισμό σαν θεωρία διαρκώς εξελισσόμενη, αντανάκλαση της συνεχώς μεταβαλλόμενης αντικειμενικής πραγματικότητας, δεν μπορεί παρά να είμαστε από φύση ανανεωτές.

Σ’ εκείνο που αντιστεκόμαστε, δεν είναι ο εμπλουτισμός της με τα νέα δεδομένα της επιστήμης και της επαναστατικής (θετικής και αρνητικής) παγκόσμιας εμπειρίας, αλλά η κατάργηση των βασικών της αρχών. Με στήριγμα αυτές τις αρχές εκφράζω τη γνώμη, ότι πρέπει όλοι να συμβάλουμε προκειμένου, μέσα από μια σκληρή πορεία, τώρα και μετά το Συνέδριο, το ΚΚΕ να οικοδομήσει την ενότητά του, που θα είναι ιδεολογική, πολιτική και οργανωτική ενότητα, για να είναι πραγματικά στέρεα”.

Στο 13ο Συνέδριο επανεκλέχτηκε μέλος της ΚΕ και στη Γραμματεία της ΚΕ, με χρέωση τις ΚΟ Ανατολικής και Δυτικής Πελοποννήσου. Ήταν το ίδιο μαχητικός στη σκληρή διαπάλη με τον οπορτουνισμό μέσα στην ίδια την ΚΕ μέχρι την οριστική ρήξη με την οπορτουνιστική ομάδα και την αποχώρησή της από την ΚΕ και το Κόμμα. Μετά την αποχώρηση των οπορτουνιστών έδωσε τη μάχη, κυρίως μέσω της εφημερίδας της ΚΕ «Ριζοσπάστης», ως υπεύθυνος του πολιτικού ρεπορτάζ. Αποφασιστική ήταν η συμβολή του στη δύσκολη πορεία ιδεολογικής, πολιτικής και οργανωτικής επαναστατικής ανασυγκρότησης του Κόμματος που ακολούθησε μετά το 14ο Συνέδριο, με την ευθύνη του μέλους του ΠΓ της ΚΕ.

Παρά την ιδεολογική — πολιτική συμβολή του, ο ίδιος έλεγχε αυτοκριτικά το μερίδιο ευθύνης του στην κρίση του Κόμματος. Με την ομιλία του στο 14ο Συνέδριο καταλόγιζε στον εαυτό του ως μέλος της ΚΕ ευθύνη, γιατί αποδέχτηκε την πρόταση αντικατάστασης του σ. Φλωράκη, ΓΓ της ΚΕ, από το Γρ. Φαράκο, γιατί αποδέχτηκε τη σύνθεση της Επιτροπής Θέσεων για το 13ο Συνέδριο, ενώ ‑όπως χαρακτηριστικά έγραψε- γνώριζε “τι καπνό φούμαραν”, γιατί δεν είδε έγκαιρα ότι πίσω από “τον αριστεροδεξιό οπορτουνισμό της ομάδας Γράψα, είχε οχυρωθεί ο δεξιός οπορτουνισμός, που είχε επικεφαλής τον Γρ. Φαράκο”.

Και μια και είναι μπροστά μας η εκπόνηση της Ιστορίας του Κόμματός μας για την περίοδο 1974–1991, αξίζει να μεταφέρουμε αυτούσια τα λόγια του σ. Μάκη:

“Η μάχη ενάντια σ’ αυτή την ομάδα μάς απέσπασε όλη την προσοχή από την άλλη ομάδα. Αποδείχνοντας έτσι, ότι η επαγρύπνηση δεν ήταν αναπτυγμένη στον απαιτούμενο βαθμό. Και λέω αριστεροδεξιό οπορτουνισμό, γιατί και οι δύο, ενώ στα λόγια είχαν διαφορετική πολιτική κατεύθυνση, στην οργανωτική λειτουργία ταυτιζόντουσαν απόλυτα. Ήταν και οι δύο υπέρ της κατάργησης ουσιαστικά του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού. Τον τσαλαπάτησαν έμπρακτα εξάλλου, κάνοντας μια μακρόχρονη μεθοδική φραξιονιστική δουλειά.

Στη σύγκρουση με τον δεξιό αναθεωρητισμό, ενάντια στη σοσιαλδημοκρατικοποίηση του ΚΚΕ, υπερίσχυσε η αντίληψη που ήθελε και θέλει την αυτοτελή ύπαρξη του ΚΚΕ, τη διατήρησή του σαν κόμμα επαναστατικό. Η αντίληψη που πάλευε για την ιδεολογική — πολιτική — οργανωτική ενότητα του Κόμματος”.

Από το 15ο Συνέδριο έως και το τελευταίο το 20ο, επανεκλέγεται στην Κεντρική Επιτροπή αναλαμβάνοντας μεταξύ άλλων χρεώσεις όπως υπεύθυνος στο Γραφείο Τύπου και υπεύθυνος στο Τμήμα Ιστορίας της ΚΕ. Ως υπεύθυνος του Γραφείου Τύπου της ΚΕ απέδειξε ότι ήταν άτρωτος στις πιέσεις και στους μηχανισμούς του συστήματος κι αυτό συχνά προκάλεσε τη στοχοποίησή του σ’ εκείνους τους δύσκολους καιρούς.

Ωστόσο, σοβαροί πολιτικοί αντίπαλοι αυτού του χώρου και με την ανακοίνωση του θανάτου του έκαναν δηλώσεις για το ήθος, την ειλικρίνεια και τη συνεισφορά του στη συνεπή εφαρμογή όσων αποφασίζονταν στις διακομματικές εκλογικές επιτροπές.

Αναμφίβολα σημαντική ήταν η συμβολή του σ. Μάκη, στην επεξεργασία της επαναστατικής στρατηγικής του Κόμματος και στη μαχητική υπεράσπιση της σοσιαλιστικής οικοδόμησης μαζί με την εξαγωγή των αναγκαίων συμπερασμάτων μετά την ανατροπή του σοσιαλισμού. Ως υπεύθυνος του Τμήματος Ιστορίας, αφοσιώθηκε στη μελέτη και τη συγγραφή της Ιστορίας του Κόμματος, ιδιαίτερα της έκδοσης των Δοκιμίων Ιστορίας του ΚΚΕ.

Από τη νεανική του ηλικία έως το τέλος, τον σ. Μάκη χαρακτήριζε η ικανότητα να συνδυάζει τη διανοητική με την πρακτική εργασία, ικανότητα αναπτυγμένη στις κοινωνικές συνθήκες που έζησε, στην ανάγκη να δουλέψει από μικρός, αλλά και στις διαδοχικά διαφορετικές χρεώσεις του στο Κόμμα που κάλυψαν σχεδόν όλο το φάσμα, μ’ εξαίρεση τη συνδικαλιστική χρέωση.

Διαμορφώθηκε σε ώριμο, ατσαλωμένο και ιδεολογικά-πολιτικά αναπτυγμένο στέλεχος του Κόμματος, που με ευθύτητα υπερασπιζόταν τη γνώμη του μέσα στα πλαίσια των αρχών λειτουργίας του Κόμματος.

Ιδιαίτερο χάρισμα του σ. Μάκη ήταν η πολύ καλή γνώση της ελληνικής γλώσσας — άλλωστε αυτό φαίνεται στα γραπτά του, στη σαφήνεια και λιτότητα του προφορικού πολιτικού του λόγου. Ίσως και γι’ αυτό στελέχη της ΚΝΕ αλλά και του Κόμματος “κρέμονταν από τα χείλη του”, όπως είπαν χαρακτηριστικά. ‘Ηταν εξοικειωμένος με όλες τις μορφές της λογοτεχνίας, την πεζογραφία, αλλά και την ποίηση, κάτι που ίσως δεν είναι τόσο γνωστό.

Προφανώς συνέβαλαν και οι σπουδές του στη Νομική Σχολή παρ’ όλο που δεν κατέληξαν στην απόκτηση πτυχίου. Ωστόσο, δε θεωρούσε ούτε την κομματική δράση του ούτε τις οικονομικές δυσκολίες ως βασική αιτία που δεν πήρε το πτυχίο. Αναφέρει χαρακτηριστικά:

“Μπορούσα, αν και ήμουν από το 1974 επαγγελματικό στέλεχος, να είχα τελειώσει. Όχι γιατί είχα σκοπό να δικηγορήσω. Ούτε μου άρεσε αυτό το επάγγελμα, ούτε είχα τέτοιες βλέψεις. Έτσι κι αλλιώς ήθελα να γίνω δημοσιογράφος. Όμως έπρεπε να τελειώσω, περισσότερο για λόγους ηθικής ικανοποίησης — και όχι μόνο δικής μου. Δεν το έκανα, από μια στραβή αντίληψη. Και το φέρω βαρέως…”.

Η αυστηρή πολιτική φυσιογνωμία του και ο πολύ αιχμηρός πολιτικός του λόγος συχνά εμπόδιζαν ακόμη και κοντινούς συνεργάτες του στο Κόμμα να αντιληφθούν το μεγάλο εύρος ευαισθησιών και ενδιαφερόντων του. Σε αυτά τα ενδιαφέροντα ήταν και ένα ακόμη ανεκπλήρωτο, η μελέτη της ιστορίας της ελληνικής γλώσσας.

Ο σ. Μάκης, πριν 20 χρόνια, τον Ιούλη του 2000 εκτίμησε για το τέλος της ζωής του:

“Τώρα, που γράφω τούτο το βιογραφικό σημείωμα, συμπλήρωσα 31 χρόνια οργανωμένης δράσης, απ’ αυτά 27 ως μέλος του ΚΚΕ. Και είμαι βέβαιος, ότι σ’ αυτό το κόμμα θα με βρει και ο θάνατος. Απ’ αυτή την άποψη θεωρώ, ότι δεν υπήρχε κάτι καλύτερο που θα μπορούσα να κάνω στη ζωή μου. Άρα είναι φυσικό να αισθάνομαι ευτυχής και περήφανος. Σ’ αυτά τα χρόνια δεν θυμάμαι να ξημέρωσε μέρα, που να είχα στο νου μου πρώτα κάτι άλλο και όχι το Κόμμα”.

Σύντροφε Μάκη,

Με τα χρόνια που ακολούθησαν, ξεπέρασες τα 50 χρόνια κομματικής δράσης και τα 30 συνεχή χρόνια ως μέλος της ΚΕ.

Πώς είδε αυτή σου την πορεία το νεότερο μέλος του Τμήματος Ιστορίας της ΚΕ, ο σ. Στρατής; Έγραψε τα εξής λόγια για σένα:

“Χωρίς εισαγωγή.
Έτσι έγραφες, έτσι δρούσες.
Κατευθείαν στην ουσία, στο στόχο, στο συμπέρασμα
στην αλήθεια.

Είτε καθοδηγούσες κάποια Οργάνωση του Κόμματος,
είτε έγραφες κάποια ανακοίνωση του Γραφείου Τύπου ή κάποιο άρθρο στον Ριζοσπάστη.

Ακόμα περισσότερο, όταν έγραφες για την Ιστορία του Κόμματος,
αναζητώντας πηγές και απαντήσεις.

Χωρίς εισαγωγή.
Μα με χιούμορ, με όρεξη
με ενδιαφέρον για τη γνώμη των συντρόφων — την οποία πάντα ζητούσες,
με έγνοια για τους νεότερους.
Αυστηρός και λιτός — μα τόσο πληθωρικός
στη γνώση, στην κουβέντα, στο καλαμπούρι.

Σίγουρα, δίχως περικοκλάδες και φτιασίδια.
Μέσα στη δουλειά, με πολλή δουλειά
- γιατί η μέρα πέρασε και ο μήνας βγήκε.

Χωρίς εισαγωγή.
Μ’ έναν «επίλογο» που θα κρατήσουμε φυλαχτό και οδηγό στη δράση μας”.
Κι αυτός ο επίλογος βρίσκεται στο βιογραφικό σου, που δυστυχώς δεν πρόλαβες να το συμπληρώσεις.

Έγραψες:

«Ως το πιο σημαντικό που μου έδωσε το Κόμμα, θεωρώ ότι με βοήθησε αφάνταστα να ξεκολλήσω απόλυτα από τούτο το άθλιο σύστημα, τον καπιταλισμό που ζούμε. Και πιστεύω ότι όσον αφορά τη γενική τάση της ζωής, δεν έχουμε τίποτα άλλο να μάθουμε. Τα μάθαμε όλα στο Κόμμα. Μας μένει μόνο να υλοποιήσουμε το όραμα που θα την κάνει καλύτερη».

Γι’ αυτή τη ζωή αγωνίστηκες, μπόρεσες μαζί με τη συντρόφισσά σου στη ζωή και στο Κόμμα Κατερίνα, να μεταλαμπαδεύσεις το κομμουνιστικό ιδανικό στα παιδιά σου Νίκο και Ελένη, ευτύχησες να τους ζεις και ως συντρόφους στο Κόμμα.

Η ΚΕ εκφράζει τα πιο θερμά συλλυπητήρια στη συντρόφισσα Κατερίνα, στους συντρόφους μας Νίκο και Ελένη, στα εγγόνια σου που θα σ’ έχουν στην καρδιά και στη μνήμη τους με περηφάνια, στους άλλους συγγενείς και οικείους σου.

Σ. Μάκη δεν έγραψες μόνο Ιστορία, πέρασες στην Ιστορία του ΚΚΕ.
Θα σε θυμόμαστε ως επαναστατική ηρεμία και επαναστατική καταιγίδα μαζί, θα μείνεις αθάνατος στην Ιστορία του ΚΚΕ και της ταξικής πάλης στην Ελλάδα