Κομσομόλ | ΕΣΣΔ _Και χιόνια κι αγέρας κι αστέρια τη νύχτα, αλλά εμένα καρδιά μου μέλημα μόνο ένα: Η πατρίδα θα τα βγάλει πέρα;

Το χιόνι, από την ίδια τη φύση του έχει εμπνεύσει κάθε λογής καλλιτέχνες. Ανάλογα με τη χώρα τις παραδόσεις και τα βιώματα των λαών, το θέμα διαφέρει. Άλλο να ζεις στην Αθήνα που και μόνο το όνομα παραπέμπει σε γνωστές σκηνές απείρου κάλλους με το αστικό κράτος “πολιτικής προστασίας” Μητσο_Τσίπρα_&_Σια σε όλο το μεγαλείο του και άλλο στις Άνδεις, στο Μεξικό, στην Αφρική.

Άλλο στις στέπες της ΕΣΣΔ τον καιρό του πατριωτικού πολέμου, κι άλλο στην καπιταλιστική Ρωσία όπου κάποιοι Βαλερί _ οδοκαθαριστές της Μόσχας βλέπουν την "χιονονιφάδα" της άνοιξης να ξεπροβάλλει από το λιωμένο χιόνι λέγοντας: “Είναι η εποχή τους τώρα” … γι' αυτό τους λέμε έτσι”.
(σσ. Καθώς έρχεται η άνοιξη και το χιόνι λιώνει στην πρωτεύουσα της Ρωσίας, ειδικές υπηρεσίες αναλαμβάνουν το μακάβριο έργο να συλλέξουν τους χιλιάδες ανώνυμους άστεγους, τις πόρνες, τους μεθυσμένους και τους μετανάστες που ξεθάβονται νεκροί κάθε χρόνο από τους παγωμένους δρόμους και τα πάρκα της Μόσχας).

Καπιταλιστική Ρωσία
21ος αιώνας

Όσο θα μπορώ να περπατώ | Όσο μπορώ να βλέπω
Όσο μπορώ να αναπνέω | θα βαδίζω μπροστά!

Ήταν το μακρινό 1958, περίοδος μεγάλων οικονομικών και πολιτικών ανακατατάξεων στην κραταιά ακόμη ΕΣΣΔ, με την «αποσταλινοποίηση» στο φόρτε της

Ο κινηματογράφος διαγράφοντας την δική του ιστορική πορεία, βρισκόταν στα γυρίσματα της ταινίας του Fyodor Filippov “По ту сторону” -"στην άλλη όχθη" και ζητήθηκε από τη –γεννημένη στο Στάλινγκραντ _ ήδη Βόλγογκραντ, συνθέτρια Alexandra Pakhmutova και τον ποιητή-στιχουργό Lev Oshanin να ασχοληθούν με τη μουσική επένδυση
Το σενάριο ήταν βασισμένο στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Βίκτορα Κιν (Ви́ктор Па́влович Кин) και μιλούσε για τους αγώνες και τις δυσκολίες της Σοβιετικής Κομουνιστικής Νεολαίας της θρυλικής Κομσομόλ κατά τη 10ετία του '20

Έτσι βγήκε το τραγούδι “Песня о тревожной молодости” (η ανήσυχη γενιά).  Εκτός από αυτό, η Pakhmutova έγραψε άλλα τέσσερα τραγούδια για την ταινία βασισμένα σε ποιήματα του Oshanin και σε πολλά συμφωνικά κομμάτια.
Το τραγούδι έγινε ανεπίσημος ύμνος του Υπουργείου Καταστάσεων Έκτακτης Ανάγκης της Ρωσίας το 1994 .

Η ιστορία

— Alexandra Pakhmutova
“Στη μουσική του τραγουδιού ακούγονται οι απαντήσεις των αρχαίων χρόνων. Ήθελα να γράψω τις λέξεις με τέτοιο τρόπο ώστε να συνδυάζουν τους δρόμους του Εμφυλίου, τη διαδρομή των πρώτων πενταετών σχεδίων, την ηρωική πορεία του Μεγάλου Πατριωτικού Πολέμου και έτσι, βαδίζοντας στο παρελθόν, θα φτάναμε στο σήμερα, θα ήταν τα λόγια της σημερινής Κομσομόλ, της σημερινής νεολαίας μας …

—Ποιητής Λεβ Οσάνιν (σημείο γραφής της ποιότητας του σοβιετικού σινεμά)
Όπως θυμάται η Alexandra, κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων της ταινίας, έφερα τους στίχους για το τραγούδι. Τότε μου έδειξε την τελειωμένη μουσική για την ταινία. Δύσκολα βρίσκονταν λέξεις να ταιριάζουν με τη μουσική _πέντε πρώτες ανεπιτυχείς προσπάθειες και φτου απ’ την αρχή χωρίς κοινότυπα και να! …η 17^η δοκιμή τα κατάφερε.

Αναλύοντας τα μουσικά χαρακτηριστικά της σύνθεσης, η Ekaterina Dobrynina, ερευνήτρια του έργου της Pakhmutova, βρίσκει ομοιότητες με το αστικό λυρικό τραγούδι Там вдали, за рекой (Εκεί, πέρα ​​από το ποτάμι _βλ. στο τέλος του σημειώματος), δημοφιλές στη δεκαετία του '20. Σύμφωνα με τα λόγια του Σοβιετικού συνθέτη Ντμίτρι Καμπαλέφσκι, “Το τραγούδι της ανήσυχης γενιάς” σχεδιάζει “ένα είδος συλλογικού πορτρέτου της νεολαίας μας, τα καλύτερα χαρακτηριστικά του πολίτη της ΕΣΣΔ, ένα πορτρέτο ζωγραφικής με σαγηνευτικά, ρομαντικά χρώματα”.

Ο Ρώσος ποιητής Γιούρι Κουμπλανόβσκι θυμήθηκε ότι τη νύχτα της 4^ης Οκτωβρίου 1993, “φωτιές έκαιγαν κοντά στο Σώμα των Σοβιέτ και στο φως της φλόγας τους κάποιος τραγούδησε σοβιετικά τραγούδια –μαζί και το χιονιού κι άνεμου και νυχτερινή πτήση των αστεριών”

Το 2014 –στα πλαίσια της εκμετάλλευσης του ονόματος και των αγώνων της ΕΣΣΔ από την καπιταλιστική Ρωσία παρουσιάστηκε ως κεντρικό μοτίβο στην στρατιωτική πορεία κατά την Παρέλαση της Νίκης στην Κόκκινη Πλατεία.

Στον κινηματογράφο τέλος, υπάρχουν πάνω από 10 σύγχρονες ταινίες

Το τραγούδι της “ανήσυχης” (κόκκινης) νεολαίας

Η ανησυχία μας απλή.
Το μέλημά μας είναι:
Η πατρίδα θα ζήσει;
Και δεν υπάρχουν άλλες ανησυχίες!

Και χιόνι και αέρας
Και η νυχτερινή πτήση των αστεριών.
εμένα καρδιά μου

Αφήστε μας !!
Όλα μας απειλούν με καταστροφή
Αλλά η φιλία μου η αγάπη μου
Θα πεθάνει μόνο μαζί σου.

Όσο θα μπορώ να περπατώ
Όσο μπορώ να βλέπω
Όσο μπορώ να αναπνέω
θα βαδίζω μπροστά!

Και όπως στη ζωή όλων,
Αγάπη θα συναντήσεις μια φορά,
Μαζί σου, όπως είσαι, γενναία
Θα περάσει μέσα από την καταιγίδα.

Μη νομίζετε ότι όλα έχουν τραγουδηθεί
Ότι οι καταιγίδες έσβησαν.
Ετοιμαστείτε για έναν μεγάλο στόχο
Και η δόξα θα μας βρει!

Και χιόνι και αέρας
Και η νυχτερινή αστεροβροχή…
εμένα καρδιά μου…
(κι η απόσταση μικραίνει).
        1958

Η συνθέτρια Alexandra N. Pakhmutova γεννήθηκε στις 9 Νοεμβρίου 1929 κοντά στο Στάλινγκραντ, της Σοβιετική Ένωσης. Άρχισε να παίζει πιάνο και να συνθέτει μουσική από μικρή ηλικία. Αν και ο 2ος   Παγκόσμιος διέκοψε τις σπουδές της, μετακόμισε στη Μόσχα, όπου έγινε δεκτή στην κεντρική μουσική σχολή του Ωδείου της Μόσχας - το εκπαιδευτικό ίδρυμα που χάρισε στον κόσμο καταξιωμένους μουσικούς. Το 1953, αποφοίτησε και το 1956 ολοκλήρωσε το μεταπτυχιακό με επικεφαλής τον εξαιρετικό συνθέτη Vissarion Shebalin.

Έχει αφιερώσει την επαγγελματική της σταδιοδρομία σε διαφορετικά είδη. Έχει συνθέσει κομμάτια για τη συμφωνική ορχήστρα, μπαλέτα, μουσική για παιδιά (καντάτες, κομμάτια χορωδίας και πολλά τραγούδια) καθώς και μουσική για διάφορες ταινίες. Ο συνολικός αριθμός τους ξεπερνά τα τετρακόσια, συμπεριλαμβανομένου του Good-Bye Moscow (το αντίο των Αγώνων της 22ης Ολυμπιάδας στη Μόσχα, 1980). Η τέχνη της έγινε ανείπωτο μέρος της σοβιετικής και ρωσικής ιστορίας. Έχει λάβει πολλά βραβεία και διετέλεσε Γραμματέας της Ένωσης Συνθετών (ΕΣΣΔ και Ρωσικής) για μεγάλο χρονικό διάστημα, ενώ το όνομά της δόθηκε στον πλανήτη # 1889, ο οποίος καταγράφηκε επίσημα στο Σινσινάτι των ΗΠΑ.

 

Στίχοι του τραγουδιού "Εκεί, πολύ πέρα απ΄το ποτάμι"

Εκεί, πέρα ​​από το ποτάμι,
φώτα ανάψαν,
Στον καθαρό ουρανό,
η αυγή κάηκε,

Εκατό νεαροί μαχητές
Από τα στρατεύματα του Μπουντιονόφσκ
στην αναγνώριση
Στα χωράφια κάλπασαν.

Οδηγούσαν για πολλή ώρα
Στη σιωπή της νύχτας Στην
πλατιά
ουκρανική στέπα,
Ξαφνικά στο βάθος, δίπλα στο ποτάμι
έλαμψαν οι Μπαγιονέτες –

Φάνηκαν οι αλυσίδες
της Λευκής Φρουράς .
Ξαφνικά, στο βάθος, δίπλα στο ποτάμι , έλαμψαν ξιφολόγχες -
Αυτές είναι οι αλυσίδες της Λευκής Φρουράς .

Και άφοβα το απόσπασμα καβάλησε εναντίον του εχθρού,
Αιματηρή μάχη ακολούθησε,
Και ο νεαρός κόκκινος αγωνιστής
τα έδωσε όλα…

Τα παραπάνω, λίγο-πολύ άγνωστα, σε αντίθεση με το “Tombe la neige” (1963) του Ιταλο_Βέλγου (Salvatore) Adamo, που έχει κάνει το γύρο του κόσμου στην Ιταλία ως "Cade la neve", Γερμανία "Grau zieht der Nebel", Ισπανία "Cae la nieve" …Ιαπωνία "Yuki ga Furu" (雪が降る), ΕΣΣΔ Идёт снег, Πορτογαλία & Βραζιλία "Cai a neve", Αζερμπαιτζάν "Gar yaqir", Τουρκία "Her yerde kar var" …Βιετνάμ "Tuyết rơi" Αλβανία Bie Dëborë κλπ. κλπ

Το χιόνι πέφτει
Δεν θα έρθεις απόψε
Το χιόνι πέφτει
Και η καρδιά μου ντύνεται στα μαύρα

Αυτή η μεταξένια πομπή
Όλη με λευκά δάκρυα

Το πουλί στο κλαδί
Κλάψε το ξόρκι
Δεν θα έρθεις απόψε
με κάνει να κλαίω η απελπισία μου

Αλλά το χιόνι πέφτει
Απαθής βόλτα
Το χιόνι πέφτει

Δεν θα έρθεις απόψε
Το χιόνι πέφτει
Όλα είναι λευκά από την απελπισία
θλιβερή βεβαιότητα

Το κρύο και η απουσία
Αυτή η απεχθής σιωπή
λευκή μοναξιά
Δεν θα έρθεις απόψε
…

Αλλά το χιόνι πέφτει
Απαθής βόλτα
Αλλά το χιόνι πέφτει

 

 

 

 

Μαζί με την Αττική Οδό “βούλιαξαν” στο χιόνι και oι αμαρτωλές εταιρείες ΡαδιοΤαξί

(timeline –επί το ελληνικότερο χρονολόγιο)
ώρα 9.30μμ 26-Ιαν-2022
Κατοικώ -ως γνωστό, 10λ από το κέντρο της Αθήνας και απολαμβάνω μπαμπουλωμένος την κατ’ ευφημισμό “ζέστη” (15^οC), από ένα ρημάδι “inverter”, κάνοντας ζάπινγκ και κατεβάζοντας καντήλια με αυτά που βλέπω και ακούω -κανονική πλύση εγκεφάλου … περιμένοντας το αφιέρωμα στον Μαχαιρίτσα (ώδυνεν όρος ...)
Ξαφνικά θυμάμαι πως έχω ραντεβού με γιατρό κάπου προς (παράδεισο) Αμαρουσίου, νωρίς (7.15πμ) αύριο το πρωί …λέω να αποφύγω την οδήγηση και μου έρχεται η φαεινή του ράδιο ταξί –ξέρω πως χρεώνει το κατιτίς του παραπάνω (που για κοντινές αποστάσεις είναι μέχρι και 150% -υπερβαίνοντας και το μίσθωμα), αλλά λέω «δε βαριέσαι»… μπροστά στο να φάω τα μούτρα μου χαλάλι.

9.42-10.12μμ (ξεκίνησε στο μεταξύ κι ο Μαχαιρίτσας)
Ξεκινώντας από τις επώνυμες (κάνοντας κλικ ραδιοταξί στο διαδίκτυο, βγάζει κάποιες χιλιάδες λήμματα) και φτάνοντας στις “ανώνυμες” (όλες ΑΕ κλπ είναι έτσι κι αλλιώς) …τζίφος -η απάντηση copy-paste: «δεν χρειάζεται κύριε να κάνετε κράτηση από τώρα! Χιλιάδες τα ταξί μας –καλέστε αύριο πρωί και σε 15λ θα είναι στην πόρτα σας»

12.45 (00.45πμ)
Μετά το event -μισο_lifestyle –κάπως έτσι εξελίχτηκε η εκπομπή για τον Μαχαιρίτσα, τελειώνοντας μισοκοιμώμενος και το ντοκιμαντέρ «ο διωγμός των ουγενότων» στην ΕΤ3, αποφάσισα να την πέσω…

05.20πμ 27-Γενάρη (σήμερα το πρωί)
...10-5-5, 6/2+8 20 φορές το 15, 11+7 18 σύνολο 16, πρέπει να `ναι εντάξει λες να `χω λάθος, ας τα ξαναδώ …αν σηκωθώ νωρίς, θα ξεκινήσω νωρίς κλπ., κάνοντας βιαστικά ένα καφέ άρχισα τα τηλέφωνα για (ραδιο)ταξί: μάλιστα ναι; από Καισαριανή προς άγιο Θωμά; …περιμένετε παρακαλώ!, αναμονή 10λ: δυστυχώς κύριε δεν έχουμε τίποτε διαθέσιμο καλέστε πάλι σε ένα τέταρτο… (ωχ την πατήσαμε), δεύτερο τηλέφωνο, τρίτο, τα ίδια -6.00πμ πλέον η ώρα και αποφασίζω να πάω με το ΙΧ.

Φαράσι σκούπα φτιάρι κοκαλωμένο χιόνι παντού. Το βάζω μπροστά να ζεσταθεί και τσεκάρω το δρόμο –γυαλί. Αποφασίζω να μην πάρω το ρίσκω.
Ντύνομαι στολίζομαι, βάζω και το καλό after save που μου πήρε η κόρη μου τις προάλλες και ξεκινάω για την πλατεία Καισαριανής (με τα πόδια) 3λ από το σπίτι 10λ από το κέντρο της Αθήνας . Κοίτα να δεις λέω που θα βρω μέχρι και θέση στο 214|224 και μετά μετρό …αμ δε! Ερημιά και καταχνιά.
Τελικά εμφανίζεται ένα ταξί …λίγο ταλαιπωρημένο, αλλά με μισάνοιχτο παράθυρο και μουσική Στελάρας 🎧🎵  «Πέντε πάνω, πέντε κάτω» | στο φινάλε θα τη βρούμε | η καρδιά δεν είναι ΝΑΤΟ | έτσι να αποχωρούμε | Πέντε πάνω, πέντε κάτω - θα τη βρούμε σίγουρα.
Το είχα αγαπήσει αυτό το τραγούδι …πολλές αναμνήσεις από τότε (1976) που πήγα στο στρατό (Βρυσικά –στο “τριεθνές”)…

Ο ταξιτζής «ανεξάρτητος» -θα μας φάνε οι εταιρείες φίλε … και αριστερός γενικώς –«καλά τα λέει ο Κουτσούμπας, αλλά…»
Φτάσαμε στην ώρα μας στον άγιο Θωμά το κοντέρ έγραψε ~12€ του άφησα 15. Το στέρεο παιάνιζε το 🎶 «Η ζωή μου όλη» είναι μια ευθύνη | όλα μου τα παίρνει τίποτα δε δίνει | η ζωή μου όλη είναι ένα καμίνι | που 'χω πέσει μέσα και με σιγοψήνει
🎧 Η ζωή μου όλη μια ανοησία | κι η μοναδική μου η περιουσία | η ζωή μου όλη είναι μια θυσία | που σκοπό δεν έχει ούτε σημασία
🎧 Η ζωή μου όλη είναι ένα τσιγάρο | που δεν το γουστάρω κι όμως το φουμάρω | κι όταν γίνει η γόπα κέρασμα στο χάρο | όταν έρθει η ώρα και τόνε τρακάρω (όπως ακριβώς έπραξε ο Άκης Πάνου –στίχοι+μουσική)

10.00πμ η ώρα «χαρά θεού» και κατεβαίνω με τα πόδια από τα γνώριμα στενάκια του Χαλανδρίου –κοντεύω να φτάσω Μεσογείων, στο «πεντάγωνο». Αν λειτουργεί το μετρό θα είμαι Καισαριανή σε 15-20λ …έχουμε μαλλί να ξάνουμε, ο λαός στον αγώνα για υποδομές και μέτρα προστασίας της ζωής του - μπροστά μας η μεγάλη συγκέντρωση του Σαββάτου και όλοι πρέπει να βάλουμε το λιθαράκι μας: στο Σύνταγμα θα «χτυπά» η καρδιά των εργαζομένων και του λαού

Από τα “σωφεράκια” στα (Ράδιο) Ταξί ΑΕ

Πιτσιρικάς γύρω στα 8-9 είχα απολαύσει Μίμη Φωτόπουλο με το σαραβαλάκι του (ένα προπολεμικό ταξί Φιατάκι) ως Βάγγο Τσιρίκο στο «σωφεράκι» -δίπλα του ο μεγάλος έρωτας η Λέλα (Σμαρούλα Γιούλη). Τότε για πρώτη φορά και το δέλεαρ του εκσυγχρονισμού με τη μορφή ενός νέου αυτοκινήτου –ας πούμε Κόνσουλ (Ford Console), τα αμερικάνικα κόστιζαν μια περιουσία.

60+ χρόνια μετά τη «λύση» έδωσε η 2^η φορά “αριστερά”, με την κυβέρνηση να διαλαλεί σε όλους τους τόνους ότι «φέρνει την ανάπτυξη» βάζοντας ταυτόχρονα «τάξη στην αγορά» και τη ΝΔ να την κατηγορεί ότι «υπονομεύει την επιχειρηματικότητα και την καινοτομία».
Στην αντιπαράθεση μάλιστα πήρε ενεργά μέρος και μερίδα του αστικού Τύπου (+ΜΚΔ) για «στήριξη των συντεχνιών» έναντι της «υγιούς επιχειρηματικότητας», ενώ άμεση παρέμβαση είχε επίσης η εταιρεία «Beat» (πρώην «Taxibeat»), που κατηγόρησε την κυβέρνηση ότι βάλλει στοχευμένα εναντίον της, αλλά και η Ομοσπονδία Ταξί, η οποία χειροκρότησε την πρωτοβουλία της κυβέρνησης με την αιτιολογία ότι βάζει φρένο στον αθέμιτο ανταγωνισμό.
Οι εταιρείες που παρέχουν δυνατότητα να κλείσει κανείς ραντεβού (με ταξί ή ΙΧ), μέσω της χρήσης εφαρμογής στο διαδίκτυο –γνωστή και η «Uber» (πολυεθνική αμερικανικών συμφερόντων με δραστηριότητα σε πολλές πόλεις παγκοσμίως -εξαγοράστηκε από τη «Daimler»)

Τα προηγούμενα χρόνια ήταν περιορισμένα τα περιθώρια κερδοφορίας για το μεγάλο κεφάλαιο στο συγκεκριμένο κλάδο, λόγω του μεγάλου κόστους της αγοράς και συντήρησης του απαιτούμενου στόλου οχημάτων και κυριαρχούσε η αυτοαπασχόληση +μίσθωση.
Δάσκαλος για μια ακόμη φορά ο Συριζα συνεχίζοντας από εκεί ακριβώς που σταμάτησαν οι προηγούμενες κυβερνήσεις, (Ν. 4070 & 4093|12,  4199|13, 4313|14 κλπ) και ολοκληρώνοντας το νομοθετικό πλαίσιο μέσω του οποίου θα διευκολυνθεί συνολικά η διαδικασία συγκεντροποίησης και θα μπορέσουν όλα τα επιχειρηματικά «λουλούδια» να ανθίσουν ανεμπόδιστα: εταιρείες ηλεκτρονικής ή τηλεφωνικής διαμεσολάβησης, ενοικίασης οχημάτων, τουριστικά γραφεία και κάθε είδους επιχειρηματικά σχήματα, που θα προκύψουν και στο μέλλον από το μηδέν ή από τη μετεξέλιξη ραδιοταξί και άλλων οικονομικών συμφερόντων του χώρου που επιδιώκουν να επεκταθούν.
Και αυτό δεν αναιρείται από τις αντιδράσεις ενός επιχειρηματικού σχήματος που επιδιώκει να κρατήσει την πρωτοκαθεδρία του έναντι των μελλοντικών ανταγωνιστών του, ούτε από το γεγονός ότι κυβέρνηση και αξιωματική αντιπολίτευση –όπως πάντα καταλήγουν στη στήριξη διαφορετικών μερίδων επιχειρηματικών συμφερόντων στον κλάδο. 

Παρά τους λεονταρισμούς περί «τάξης» στην επιβατική μεταφορά, οδήγησαν σε νέα αδιέξοδα τις καθημερινές αυξημένες ανάγκες της λαϊκής οικογένειας για αναβαθμισμένες ποιοτικές, ασφαλείς και φτηνές συγκοινωνίες μαζικής μεταφοράς.
Ήδη από το 2001 τα ταξί πέρασαν με νόμο σε μεγαλοϊδιοκτήτες (ίδρυση εταιριών ΑΕ), ενώ τα ανερμάτιστα συνδικαλιστικά όργανα (ηγεσίες του ΣΑΤΑ και της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας) έδωσαν το πράσινο φως στις καταστροφικές για χιλιάδες επαγγελματίες αλλαγές.

Δείτε και (2017) Ανακοίνωση του Τμήματος ΕΒΕ της ΚΕ του ΚΚΕ | Για τις εξελίξεις στους αυτοαπασχολούμενους στα ταξί.

 

 

 

"Πράσινα" μαγκάλια ... Χιόνια - "Χιονονιφάδες"

 30ά γενέθλια της νίκης του καπιταλισμού.
Έτσι γιορτάζει η βαρβαρότητα: Με νεκρούς από μαγκάλια, με εκατόμβες νεκρών λόγω της πανδημίας, με υγρούς ομαδικούς τάφους στο Αιγαίο. 

Αποκαλυπτικές καταγραφές των τελευταίων ημερών.
Φτωχές οικογένειες θρηνούν τους νεκρούς τους, συγγενείς τους που έχασαν ακόμα και τη ζωή τους στην προσπάθειά τους να ζεσταθούν με ό,τι μέσο διαθέτουν (βλ Ηράκλειο Κρήτης ανήμερα Χριστουγέννων, όταν ένα ζευγάρι ηλικιωμένων βρέθηκε νεκρό, λόγω αναθυμιάσεων από μαγκάλι).
Μετανάστες, ηλικιωμένοι χαμηλοσυνταξιούχοι, πολύτεκνες οικογένειες δεν μπορούν να ανταποκριθούν στο υπέρογκο κόστος της θέρμανσης. Και αν τα περιστατικά που περνάνε στα δελτία ειδήσεων είναι πολλά –και στα «ψιλά» πολύ περισσότερα, καθώς είμαστε λίγο μετά την αρχή του χειμώνα, η κατάσταση θα επιδεινωθεί ακολουθώντας προφανώς το «ράλι» των τιμών του φυσικού αερίου και του ηλεκτρικού ρεύματος και τη μεγαλύτερη αδυναμία των λαϊκών στρωμάτων να ανταποκριθούν στις στοιχειώδεις ανάγκες τους.

Αποδεικνύονται σταγόνα στον ωκεανό οι κυβερνητικές «εξαγγελίες στήριξης» που θα «ισορροπούσαν» τις αυξήσεις των τιμών στην Ενέργεια –ενώ στην Ευρώπη τα ενεργειακά παιχνίδια δίνουν και παίρνουν.

Αποδεικνύεται περίτρανα ότι η στρατηγική της κυβέρνησης ΝΔ, του ΣΥΡΙΖΑ, του ΚΙΝΑΛ, του ΜέΡΑ25, η στρατηγική της ΕΕ για την «πράσινη μετάβαση» έχουν βαρύ και ασήκωτο κόστος για το λαό, μεγάλα και εκτοξευμένα κέρδη για λίγους ισχυρούς ομίλους, ενώ παράλληλα περπατάει και η απαξίωση υπαρκτών υποδομών της χώρας για την παραγωγή ενέργειας, με το παράδειγμα των λιγνιτικών μονάδων να είναι το πιο εμβληματικό.

Τα περί «δίκαιης» πράσινης μετάβασης αποτελούν από μόνα τους κακόγουστη φάρσα.

Αποδεικνύεται ότι η ενεργειακή αναβάθμιση αφορά αποκλειστικά τους ομίλους και όχι το λαό, που το μόνο που είδε να αναβαθμίζεται είναι η ενεργειακή φτώχεια. Αντίστοιχα αποκαλυπτικά είναι τα στοιχεία για όλη την ΕΕ. Ο αριθμός των Ευρωπαίων πολιτών που ζουν υπό καθεστώς ενεργειακής φτάνει τα 30 εκατομμύρια (στοιχεία Φλεβάρη 2021).

Τα «γλαφυρά» ρεπορτάζ των αστικών ΜΜΕ δίνουν και παίρνουν περί άλλων τυρβάζοντα, έχοντας γίνει πλέον καθεστώς φυσικά φαινόμενα, όπως η χιονόπτωση τον χειμώνα, να βαφτίζονται “ακραία”, μόνο και μόνο για να κρυφτούν οι τεράστιες ελλείψεις στον τομέα της πολιτικής προστασίας, του σχεδιασμού και των υποδομών για τις λαϊκές ανάγκες, στο μεταξύ τα ΜΚΔ συναγωνίζονται ποστάροντας ευτυχείς φάτσες με φόντο χιόνι …οι «Μόριες» πέφτουν μακριά!

         "Χιονονιφάδες"…

Το μυαλό «στροβιλίζεται» πάει χρόνια πίσω …15+, όταν διαβάσαμε για κάποιον Βαλερί, έναν από τους πολλούς οδοκαθαριστές της Μόσχας (αγνώστων λοιπών στοιχείων μια και –για προφανείς λόγους, αρνήθηκε να αποκαλύψει το επώνυμό του): καθάριζε αμέριμνος τα σκουπίδια στο πάρκο Σοκόλνικι (Sokolniki Park Соко́льники = «γεράκι»—парк) όταν είδε την πρώτη "χιονονιφάδα" της άνοιξης να ξεπροβάλλει από το λιωμένο χιόνι λέει, για να προσθέσει με ένα σκοτεινό χαμόγελο: «Είναι η εποχή τους τώρα. Γι' αυτό τους λέμε "χιονονιφάδες"».

Καθώς έρχεται η άνοιξη και το χιόνι λιώνει στην πρωτεύουσα της Ρωσίας, ειδικές υπηρεσίες αναλαμβάνουν το μακάβριο έργο να συλλέξουν χιλιάδες ανώνυμους άστεγους, πόρνες, και μετανάστες που ξεθάβονται νεκροί κάθε χρόνο από τους παγωμένους δρόμους και τα πάρκα της Μόσχας.
Σύμφωνα με τις επίσημες στατιστικές, 3.304 μη αναγνωρισμένα πτώματα βρέθηκαν το 2004, τα περισσότερα την άνοιξη όταν λιώνουν τα χιόνια.

«Είναι μια τεράστια τραγωδία», λέει ο Αντρέι Μποκάροφ, ο οποίος εργάζεται στην υπηρεσία ταφής της Μόσχας. «Βρίσκουμε νέους και γέρους, άνδρες και γυναίκες. Πολλοί είναι μετανάστες από χώρες της πρώην Σοβιετικής Ένωσης. Αλλά μπορεί να είναι και μια γριούλα που βγήκε για ψώνια και έπαθε καρδιακή προσβολή».

Αν ένα πτώμα δεν αναγνωριστεί, ώσπου να τελειώσει η αστυνομία την έρευνά της, μεταφέρεται στο νεκροταφείο Περεπετσίνσκι, περίπου 50 χλμ. από το κέντρο της Μόσχας.
Στην άκρη του νεκροταφείου ο νεκροθάφτης με το όνομα Σλάβα, δείχνει το φρεσκοσκαμμένο χώμα. «Άγνωστος άνδρας (ή γυναίκα) -ετάφη <|ημερομηνία|>», γράφει η πινακίδα. Η περιοχή όπου θάβονται οι ανώνυμοι αυτοί άνθρωποι καλύπτει 7 εκτάρια.
«Θάβουμε έως και 28 πτώματα την ημέρα» λέει.

Αυτή είναι μια από τις πολλές σκοτεινές πλευρές της Μόσχας, αθέατες πίσω από τη λάμψη των πολλών δισεκατομμυριούχων που έχουν κατακλύσει την πόλη των 10+ εκατομμυρίων κατοίκων.
Εκατομμύρια όμως είναι και οι παράνομοι μετανάστες που προσπαθούν να επιβιώσουν, περίπου 100.000 οι άστεγοι που ζουν στους παγωμένους δρόμους της Μόσχας και κοιμούνται στους σκουπιδότοπους, όπου τα σκουπίδια απελευθερώνουν ζέστη καθώς σαπίζουν.
Το πάρκο Σοκολνίκι είναι ένα από τα αγαπημένα στέκια τους, πλάι στο (άτυπο) μέρος όπου δολοφόνοι παρατούν τα θύματά τους.

Ο Βιάτσεσλαβ Γιάκοβλεφ, φύλακας του πάρκου, έχει πλέον πείρα στο να ξεχωρίζει τις «χιονονιφάδες». «Αρκετές φορές είναι κάποιος άστεγος, άλλες είναι φόνος από επαγγελματία. Υποθέτω ότι η ελευθερία έχει τα υπέρ και τα κατά της», λέει.

latimes.com 16-Μάρτη-1999

Όταν ο Νικολάι Α. Σουχορούκοφ, 42 ετών, άπλωσε τις ογκώδεις πτυχές ενός βρώμικου πανωφοριού για να βγάλει ένα μικρό εικονίδιο της Παναγιάς ως προστασία του από την οργή του χειμώνα, ήταν μια στιγμή -μαχαίρι την καρδιά.
Χωρίς πουκάμισο, χωρίς κάλτσες ούτε γάντια, «προστατευόταν» από το κρύο στο σταθμό του μετρό Arbatskaya ένα πρόσφατο χειμωνιάτικο βράδυ.

Άστεγοι παγώνουν μέχρι θανάτου στη Μόσχα

CBC News · 17-Ιαν-2003
Ένα κρύο δύο εβδομάδων στη Μόσχα άφησε δεκάδες άστεγους νεκρούς στους δρόμους.
Τις τελευταίες επτά ημέρες, περισσότεροι άνθρωποι πάγωσαν μέχρι θανάτου στους δρόμους της Μόσχας από όσους πέθαναν στον πόλεμο στην Τσετσενία.
Ο Αλεξέι Νικιφόροφ των Γιατρών Χωρίς Σύνορα είπε ότι πολλά από τα θύματα αποκοιμήθηκαν γλυκά αφού ήπιαν αλκοόλ… «αν δεν έχεις πού να μείνεις για τη νύχτα, ο τρόπος να ζεσταθείς είναι να πιεις βότκα» συμπλήρωσε.
Από τον Νοέμβρη, ο αριθμός των νεκρών ανέρχεται σε 286 και αυξάνεται.
Πολλοί από τους άστεγους της πόλης, που ανέρχονται συνολικά κάπου μεταξύ 30.000 και 100.000 –ποιος ξέρει; είναι παράνομοι μετανάστες εργάτες.
Ο Νικιφόροφ είπε ότι η κυβέρνηση της πόλης δεν κάνει αρκετά για να βοηθήσει τους άστεγους, ενώ η στάση των Ρώσων απέναντι σε ανθρώπους που δεν έχουν πού να ζήσουν είναι πραγματικό πρόβλημα -οι περισσότεροι βλέπουν τους φτωχούς ανθρώπους ως άξιους της μοίρας τους... «νομίζουν ότι είναι μεθυσμένοι, νομίζουν ότι θέλουν να ζήσουν στο δρόμο»
Με την αστυνομία να μην έχει «ιδιαίτερη» συμπάθεια (από ελάχιστη ως καθόλου) για τους άστεγους «αντιμετωπίζει αυτό το πρόβλημα ως εγκληματικό και όχι ως κοινωνικό», πρόσθεσε.

Ο Νικιφόροφ είπε ακομη ότι «τα πράγματα βελτιώνονται» σιγά σιγά για τους άστεγους (sic!!). «Οι διαχειριστές του μετρό έχουν λάβει εντολή να τους αφήσουν να μπουν μέσα σε ακραίες καιρικές συνθήκες».
Αλλά αναμένει ότι ο αριθμός των ανθρώπων που θα πεθάνουν στους δρόμους θα ξεπεράσει τους 400 μέχρι να τελειώσει ο χειμώνας.

Κάθε άνοιξη παραγγέλνουμε μνημόσυνα

31-Ιαν-2016 | news.sky.com | πτώματα που βρίσκονται την άνοιξη, θαμμένα κάτω από σωρούς χιονιού που λιώνει - Οι Ρώσοι τα αποκαλούν χιονονιφάδες … τις περισσότερες φορές είναι οι άστεγοι που αντιμετωπίζουν αυτή τη μοίρα.
Στατιστικά στοιχεία είναι δύσκολο να βρεθούν όταν πρόκειται για άστεγους: η Natalya Markova, από τη φιλανθρωπική οργάνωση Friends On The Street της Μόσχας, δήλωσε: «Η τελευταία απογραφή λέει ότι υπάρχουν περίπου 6.000 άστεγοι στη Μόσχα, αλλά νομίζω ότι ο πραγματικός αριθμός είναι πολύ μεγαλύτερος.
"Κάθε άνοιξη παραγγέλνουμε μνημόσυνο για όσους χάθηκαν τον χειμώνα στον καθεδρικό ναό. Δεν υπάρχουν λιγότερα από 80-100 ονόματα στη λίστα μνήμης κάθε χρόνο."

Μια ακόμη «φιλανθρωπική» ΜηΚυΟ …

«Η συστημική βοήθεια είναι σημαντική, γιατί μόνο τότε χτίζονται δομές που επιτρέπουν σε οτιδήποτε λέγεται φιλανθρωπία να αναπτυχθεί, να πολλαπλασιάσει επιτυχίες και επιτεύγματα και να φτάσει σε έναν αυξανόμενο αριθμό ανθρώπων»
(Ιβάν Ούργκαντ - πρόεδρος ΔΣ του Ιδρύματος) Πρόκειται για «πρόγραμμα υποστήριξης ΜηΚυΟ» με  εξέλιξη προς το πρότυπο ενός «επαγγελματικού μη κερδοσκοπικού οργανισμού»
(…)
Η διαδικτυακή πλατφόρμα προσελκύει επαγγελματίες από τον εμπορικό τομέα που είναι έτοιμοι να βοηθήσουν ιδρύματα με τις επαγγελματικές τους δεξιότητες

Το Friends Charitable Foundation ιδρύθηκε από τρεις φίλους το 2015, που έχοντας υποστηρίξει διάφορους μη κερδοσκοπικούς οργανισμούς και ιδιώτες για πολλά χρόνια, κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι ο κλάδος χρειάζεται συστημικές αλλαγές.
Βοηθάμε τη ρωσική φιλανθρωπική βιομηχανία να γίνει πιο επαγγελματική, φέρνοντας τις καλύτερες επιχειρηματικές πρακτικές στο έργο των ΜηΚυΟ.
Δημιουργούμε πλατφόρμες και μηχανισμούς για επιτυχημένη συνεργασία κεφαλαίων με τις επιχειρήσεις και το κράτος.

Πύραυνο ή μαγκάλι τουρκικά mangal αραβικά minqal

Για τους αστούς αποτελεί «συλλεκτικό είδος» για τους νεώτερους κάτι ακαθόριστο από το μακρινό παρελθόν.
Επανήλθε κάποια στιγμή στην επικαιρότητα το 2012-13 όταν πέθαναν φοιτητές από το μαγκάλι γιατί δεν είχαν λεφτά για πετρέλαιο (δύο νεκροί - σε κρίσιμη κατάσταση άλλοι δύο –δεν ξέρουμε τι απέγιναν)
Φριχτοί θάνατοι από σόμπες και μαγκάλια: Το Δεκέμβρη του 2012 σοκ είχε προκαλέσει όχι μόνο στο πανελλήνιο αλλά σε ολόκληρο τον κόσμο (είχε αναπαραχθεί από διεθνή ΜΜΕ) η είδηση ότι τρία παιδιά είχαν χάσει τη ζωή τους στην Καβάλα όταν ξέσπασε φωτιά από σόμπα στο σπίτι των παππούδων τους. Η σόμπα ζέσταινε το σπίτι της πολυμελούς οικογένειας, στο χωριό Μεσορόπη Καβάλας αλλά προκλήθηκε πυρκαγιά με αποτέλεσμα να πεθάνουν τα τρία από τα έξι παιδιά της οικογένειας, ηλικίας 5, 7 και 15 ετών. Ο 15χρονος είχε καταφέρει να σωθεί αλλά μετά προσπάθησε να σώσει τα δύο μικρότερα αδέλφια του, και λόγω του πυκνού καπνού παγιδεύτηκε στις φλόγες.
Ο 75χρονος Γιάννης Σκανδάλης από το Ρέθυμνο βρήκε τραγικό θάνατο μέσα στο σπίτι του, όταν τυλίχθηκε στις φλόγες και κάηκε. Κάτω από άγνωστες συνθήκες, σε ελάχιστα δευτερόλεπτα ο άτυχος ηλικιωμένος τυλίχθηκε στις φλόγες χωρίς να μπορέσει να αντιδράσει αφήνοντας την τελευταία του πνοή.
Τον ίδιο μήνα, με παρόμοιο τρόπο κατέληξε και ένας 86χρονος σε μονοκατοικία, στη Ν. Ιωνία.
«Η παλιά ηλεκτρική θερμάστρα», σύμφωνα με την Αστυνομία, «προκάλεσε πυρκαγιά και ο άτυχος άντρας έχασε τη ζωή του με φρικτό τρόπο» στο κρεβάτι του με εκτεταμένα εγκαύματα σε όλο του το σώμα.
Επίσης έχασε τη ζωή της μία 75χρονη γυναίκα και μία 85χρονη υπέστη εγκαύματα στην προσπάθειά τους να ζεσταθούν. Ξέσπασε πυρκαγιά από ξυλόσομπα στη μονοκατοικία τους, στον οικισμό Λύκειο του Δήμου Αρριανών, στον Νομό Ροδόπης.
Λίγες ημέρες πριν άλλη μια υπερήλικη έχασε τη ζωή της από μαγκάλι. Μία άτυχη 90χρονη, μην αντέχοντας άλλο το τσουχτερό κρύο στην Άρτα, αναγκάστηκε να ανάψει μαγκάλι για να ζεσταθεί, μέσα στο σπίτι της, με αποτέλεσμα να προκληθεί πυρκαγιά. Η γυναίκα φαίνεται πως προσπάθησε να σωθεί, βγαίνοντας από το σπίτι, καθώς βρέθηκε από τους πυροσβέστες απανθρακωμένη στην αυλή.
Φρικτό θάνατο είχε βρει το Δεκέμβριο επίσης μια ηλικιωμένη γυναίκα στο Βραχάσι του δήμου Αγίου Νικολάου, όταν εκδηλώθηκε στο σπίτι της φωτιά. Η 74χρονη Μαρία Σφακιανάκη βρέθηκε νεκρή λίγη ώρα μετά που οι πυροσβέστες μπήκαν στο σπίτι της το οποίο είχε τυλιχτεί στις φλόγες. Η φωτιά ξεκίνησε από μαγκάλι το οποίο είχε η ηλικιωμένη για να ζεσταίνεται.
Επίσης τον Δεκέμβριο νεκροί μέσα στο σπίτι τους βρέθηκαν ένας 50χρονος και η 45χρονη σύζυγός του στην Ανοιξιά Θεσσαλονίκης. Το ζευγάρι είχε ανάψει μαγκάλι κατά τη διάρκεια της νύχτας για να ζεσταθεί όμως, από τις αναθυμιάσεις που προκλήθηκαν έχασαν και οι δυο τη ζωή τους.

Όλ’ αυτά σε λίγους μόνο μήνες –τότε, το 2012-13

Την ίδια ώρα, σε ανακοίνωσή του το ΚΚΕ αναφέρει για την τραγωδία στην Λάρισα: «Το τραγικό περιστατικό, με δυο νέους ανθρώπους νεκρούς και άλλους τρεις να χαροπαλεύουν, αναδεικνύει με δραματικό τρόπο τον εγκληματικό χαρακτήρα της πολιτικής κυβέρνησης- Ευρωπαϊκής Ένωσης, που έχει καταστήσει τη θέρμανση είδος πολυτελείας και εξαναγκάζει τις λαϊκές οικογένειας να καταφεύγουν σε επικίνδυνες μορφές θέρμανσης προηγούμενων δεκαετιών»

2021
Εδώ και τώρα πρέπει να δυναμώσει η διεκδίκηση για μέτρα στήριξης για τις εργατικές - λαϊκές οικογένειες

• Κατάργηση ΦΠΑ και φόρων στα καύσιμα, στο ρεύμα, στο νερό και το τηλέφωνο.
• Κατάργηση του ΕΝΦΙΑ στην πρώτη και δεύτερη κατοικία των λαϊκών οικογενειών.
• Αυξήσεις στους μισθούς με κατάργηση του αντεργατικού οπλοστασίου των κυβερνήσεων ΝΔ - ΠΑΣΟΚ - ΣΥΡΙΖΑ που καθηλώνουν το λαϊκό εισόδημα σε συνθήκες ακρίβειας.

Τέτοια μέτρα έχει επανειλημμένα προτείνει το ΚΚΕ στη Βουλή και έχουν απορριφθεί αβλεπί από την κυβέρνηση, τον ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΙΝΑΛ. Οι τροπολογίες του ΚΚΕ δεν είχαν την τύχη της στήριξης ομίλων με άφθονο κρατικό χρήμα ή ιδιωτικοποιήσεων, όπως στην Ενέργεια, που βήμα-βήμα υλοποίησαν όλες οι κυβερνήσεις και στήριξαν όλα τα αστικά κόμματα, με ακριβό τίμημα σε χρήμα -και όχι μόνο- για το λαό.

Παράλληλα, το εργατικό - λαϊκό κίνημα με τις πρωτοβουλίες και τη δράση του αναδεικνύει μαζί με την πάλη, την αλληλεγγύη, τη στήριξη στο λαό που υποφέρει. Τα κέρδη τους, οι δικοί μας νεκροί! Κανένας συμβιβασμός με τη φτώχεια και την εξαθλίωση!

"Από το χιόνι"

Υπάρχει η –καταπληκτική, ταινία του Σωτήρη Γκορίτσα (σκηνοθεσία +σενάριο) "Από το χιόνι"(Γεράσιμος Σκιαδαρέσης, Μαρία Κυριάκη, Μάνια Παπαδημητρίου, Λάζαρος Ανδρέου, Κώστας Στεφανάκης, Ελένη Φιλίππα, Έκτωρ Καλούδης, Βασίλης Ελευθεριάδης, Αντώνης Μανωλάς βασισμένη στο βιβλίο του Σωτήρη Δημητρίου -Μουσική Νίκος Κυπουργός).
Πρόκειται για την ιστορία τριών Βορειοηπειρωτών, που περνούν κρυφά από τα σύνορα της Αλβανίας στη χώρα μας.
Εδώ θ' αναζητήσουν δουλειά και καλύτερες συνθήκες ζωής, για να μπορέσουν να επιβιώσουν.
Η ζωή τους, όμως, δεν αλλάζει ακόμη και όταν φτάνουν στην Αθήνα.
Όλοι τους εκμεταλλεύονται και οι Αλβανοί εξακολουθούν να μη βρίσκουν στον ήλιο μοίρα και να ζουν μέσα στη φτώχεια -έτσι αποφασίζουν να επιστρέψουν στο χωριό τους, στην Αλβανία.

«Ήρθε ο Θωμάς στο χωριό και μου είπε για τα τέσσερα νεκρά. Του Θανάση Κότση, λέει, του 'χε πάρει η ριπή όλο το πίσω του κεφαλιού.
Ο Θωμάς κι εγώ το πήραμε απόφαση. Απόψε φεύγουμε για την Ελλάδα.
Πού πηγαίνουμε; Στην πατρίδα, λέω 'γω …Στο χαμό, λέει o Θωμάς και γελάει».
Έτσι αρχίζει η κολασμένη κάθοδος τριών βορειοηπειρωτών προσφύγων "απ' το χιόνι" ως το βυθό της Ομόνοιας. Εκεί, θα βρεθούν αντιμέτωποι με την πείνα, την εξαέρωση του οράματος, τα πρώτα συμπτώματα ενός εκκολαπτόμενου -και ανομολόγητου-ρατσισμού των σύγχρονων Αθηναίων. Όταν ο Θωμάς θα βρει έναν εντελώς άκαιρο και παράλογο θάνατο στο γιαπί άλλης μιας "φονικής" πολυκατοικίας, ο αφηγητής θ' αποφασίσει να επιστρέψει στο χιόνι, εκεί όπου -τουλάχιστον τα όνειρα διατηρούνται...
Η τίμια, "ψυχρή", σχεδόν ντοκιμαντερίστικη ματιά του σκηνοθέτη πάνω σ’ αυτό το οξύ κοινωνικό πρόβλημα δεν αποτρέπει τη συγκίνηση του θεατή - αυτό αποτελεί, ίσως, το σημαντικότερο επίτευγμα της ταινίας.
Ένας κινηματογράφος αψύς, που αποφεύγει τους σκοπέλους του εντυπωσιακού νατουραλισμού, και μια ανθρωπιστική προσέγγιση, που δεν προστρέχει σε κραυγαλέα κηρύγματα. Οι αδρές ερμηνείες των δύο πρωταγωνιστών προσθέτουν ένα ακόμα πλεονέκτημα στο τελικό αποτέλεσμα.

Βραβεύτηκε στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης 1993 με τα βραβεία καλύτερης ταινίας, σεναρίου, φωτογραφίας και ως καλύτερη ταινία από τη Διεθνή ένωση κριτικών κινηματογράφου (FIPRESCI)

Masahiro Kobayashi: Μια δραματική σπονδή στις σχέσεις σε μια κοινωνία που αλλάζει ραγδαία είναι η ταινία Man Walking on Snow «Ο άνθρωπος που περπατούσε στο χιόνι».

🔹 Ο Νομπούο Χόνμα είναι 63 χρονών και ζει μόνος στη νησιωτική πόλη Μασίκ(ε), αφού πριν δύο χρόνια πέθανε η σύζυγός του.
Ο Γιασούο είναι ο νεότερος γιος του στον οποίο εμπιστεύτηκε το επάγγελμά του.
Γεμίζει τις μοναχικές του μέρες περπατώντας στο χιόνι και μελετώντας την εκτροφή ψαριών σε ένα ορεινό ιχθυοτροφείο.
Καθώς πλησιάζει η δεύτερη επέτειος του θανάτου της γυναίκας του, ο Νομπούο ζητά να δει τον μεγαλύτερο γιο του Ριότσι, που λείπει για μεγάλο χρονικό διάστημα.
Πατέρας, γιοι και κάποιοι γνωστοί συναντιούνται για το μνημόσυνο. Ανείπωτα συναισθήματα έρχονται στην επιφάνεια όταν οι άνθρωποι συγκρούονται μεταξύ τους
🔹 2001 - Mashike, μια πόλη στο ιαπωνικό νησί Χοκάιντο. Ο Nobuo Honma παραγωγός σάκε 63 ετών ζει με τον Yasuo από τότε που η γυναίκα του πέθανε.
Ο Yasuo είναι ο νεότερος γιος του στον οποίο έχει εμπιστευτεί το εμπόριο του. Κάθε μέρα ο Nobuo πηγαίνει για μια βόλτα στα βουνά, γεμίζοντας τη μοναξιά του και παρακολουθώντας προσεκτικά την ανάπτυξη χιλιάδων μικρών ψαριών που χύνονται στην «πισίνα».
Πλησιάζει η δεύτερη επέτειος του θανάτου της γυναίκας του. Ο Nobuo επιμένει στην παρουσία του Ryoichi, του μεγαλύτερου γιου, τον οποίο δεν έχει δει εδώ και πολύ καιρό.
Ο Nobuo και οι δύο γιοι του, μαζί με τους συνεργάτες τους, συγκεντρώνονται για τον εορτασμό. Αθόρυβα συναισθήματα επανεμφανίζονται και συγκρούονται μεταξύ τους.

🔹 Ένας πατέρας και οι γιοι του και οι σχέσεις τους με τις γυναίκες σε μια κοινωνία που αλλάζει.
Σε μια υπέροχη ειδυλλιακή χιονισμένη ιαπωνική πόλη, δίπλα τους αλλά και τόσο μακρινή.
Η επιθετικότητα του μεγαλύτερου γιου απέναντι στον πατέρα προκαλεί έκπληξη καταρρίπτοντας το μύθο ότι οι Ιάπωνες δεν κάνουν τέτοια -  «υποκλινόμενοι» στους γονείς τους.
Η ασυνεπής χρήση της κάμερας στο χέρι δίνει στην ταινία ένα διαφορετικό –αναζωογονητικό, είδος αίσθησης μια τραχύτητα...
Δείτε Masahiro Kobayashi & Aruku, hito «Ο άνθρωπος που περπατούσε στο χιόνι».

ΒΟΡΕΙΑ - NORTH | NORD
Του Rune Denstad Langlo (Ρουν Ντενστάντ Λάνγκλο)

Υπόθεση: Μετά από ένα νευρικό κλονισμό, ο Jomar, ένας αθλητής του σκι, απομονώνεται και εργάζεται ως φύλακας ενός χιονοδρομικού κέντρου. Όταν όμως μαθαίνει πως ίσως είναι ο πατέρας ενός παιδιού κάπου στα βόρεια, ξεκινά ένα παράξενο ταξίδι στη Νορβηγία πάνω σε ένα χιονοδρομικό όχημα, με μοναδική του προμήθεια... 5 λίτρα αλκοόλ.
Διασχίζοντας υπέροχα τοπία, ο Jomar φαίνεται να κάνει τα πάντα για να αποφύγει να φτάσει στον προορισμό του. Στην πορεία, γνωρίζει μερικές τρυφερές και μπερδεμένες ψυχές, που τον βοηθούν να συνεχίσει το ταξίδι του προς την "φωτεινή πλευρά της ζωής".

🔹 Είμαστε σίγουροι κάποιοι την απέρριψαν την ταινία –μπορεί να έφυγαν κι από τη μέση, γιατί δεν τους είπε απολύτως τίποτα –πιστεύοντας πως (και μπορεί να είναι αλήθεια αυτό) τα έχουν βρει με τον εαυτό τους.
Όμως ο Langlo δεν είχε σκοπό την πολυπληθή αναγνώριση.
Περισσότερο με ταινία προσωπικής εξομολόγησης μοιάζει, από εκείνες που καταφέρνουν να μιλήσουν σε ελάχιστους, σε μερικούς «περίεργους» (σαν τον γράφοντα –ας πούμε).
Το North παραπέμπει σ’ αυτά –τα λίγα που έγιναν και κυρίως σ’ εκείνα τα πολλά που δεν μπόρεσαν να πραγματοποιηθούν (ακόμα;).
Κάτι τέτοιοι -αυθόρμητα, εγωιστικά αν θέλετε έχουν το προνόμιο και την «κατάρα» να απολαμβάνουν τέτοιες ταινίες που μιλούν μια ιδιαίτερη, σπάνια γλώσσα, άγνωστη σε πολλούς και γι αυτό δεν είναι το αριστούργημα που περιμένει κάποιος να ανακαλύψει, ούτε και πρόκειται ποτέ να γίνει μεγάλη επιτυχία. Ευτυχώς!...

Μπροστά στην ξυλόσομπα…

Χειμώνας 83-84 (Γράφει ο Ηρακλής Κακαβάνης //)

Βελιγράδι ενιαίας Γιουγκοσλαβίας. Στο οδόστρωμα της 29ης Νοεμβρίου και το χιόνι στο πεζοδρόμιο ξεπερνά το μπόι μου. Ο πιο κρύος, ο πιο δύσκολος χειμώνας λένε. Πολύ το χιόνι, οι δρόμοι ανοιχτοί, τα μέσα μαζικής μεταφοράς, λεωφορεία και τραμβάι, κυκλοφορούν.
Εγώ πεζός, πάω κάπου κοντά. Δίπλα στα γραφεία της «Πολίτικα», στη Nusiceva. Το σπίτι του Νούλωφ, του Ντάφακα και του Χρηστάρα. Όλο και κάποιος θα ήταν εκεί. Στέκι και καταφύγιο όταν δεν είχαμε παρέα. Είχε και ζέστα, όπως όλα τα σπίτια. Πρώτη φορά στη ζωή μου ζούσα σε σπίτι ζεστό, επισκεπτόμουν σπίτια ζεστά… Είδα «πώς ζει ο κόσμος»… Δε με πείραζε καθόλου το κρύο όταν χρειαζόταν να κυκλοφορήσω. Ποτέ κανείς, «Γιούγκος» ή ξένος, δεν ανησύχησε για τη θέρμανση.

🔹 Χειμώνας 82-83.
Στο χωριό, στον παρολύμπιο κάμπο της Ελασσόνας. Αν δε ζήσεις το λίβα το καλοκαίρι και την παγωνιά το χειμώνα, δεν έχεις δει τίποτα. Κρύο… Περουνιάζει τα κόκαλα… Στους δρόμους, χωματόδρομοι ακόμη, έπρεπε να πάει μεσημέρι να λιώσει ο πάγος στις μικρές λακούβες και να σηκωθεί η πάχνη. Παίζαμε το πρωί προσπαθώντας να σπάσουμε τον πάγο με τη φτέρνα, και να μην σπάει με τίποτα…
Στο σπίτι καίει ασταμάτητα η σόμπα πετρελαίου. Δεν πάει πολύ που αντικατέστησε την ξυλόσομπα, η οποία χρησιμοποιούνταν και για μαγείρεμα, βλέπετε είχαν έρθει τα πετρογκάζ… Χώρια που έλυνε το ζήτημα του ανεφοδιασμού και απάλλασσε από τη βρωμιά του ξύλου και του κάρβουνου. Γιατί για να ζεσταθείς το χειμώνα έπρεπε να κάψεις ένα δάσος και δεν το είχες. Το κάρβουνο ήταν μια κάποια λύσις. Εκείνα τα μικρά μαύρα τουβλάκια διαρκούσαν πολύ περισσότερο από το ξύλο. Μα τι να το κάνεις. Το κρύο, κρύο… Πόσο να ζεστάνει η σόμπα; Τον ένα χώρο, εκεί που μαζεύονταν η οικογένεια και διαβάζαμε…. Ενίοτε, σε άλλο χώρο έκαιγε μαγκάλι, όταν ήταν να κάνουμε μπάνιο…
Σηκωνόταν η μάνα το πρωί, την άναβε, να ζεστάνει ο χώρος λίγο, να ντυθούμε για το σχολείο. Πώς να βγεις όμως κάτω από τη βελέντζα και να πας στο άλλο δωμάτιο; Έφερνε η μάνα τα ρούχα και ντυνόμασταν κάτω από τη βελέντζα… και καρφί για το καφενείο… μέχρι να έρθει το λεωφορείο για την Ελασσόνα
Στις 7.30 το πρωί το καφενείο ήταν γεμάτο. Οι μεγάλοι είχαν πιει ήδη τον καφέ και καναδυό «εικοσπεντάρια». Καρέκλα δεν έβρισκες, ούτε χώρο να σταθείς όρθιος δίπλα στη ξυλόσομπα, την τρίποδη σαν βαρέλι με το καπάκι από πάνω.
Να ζεστάνουμε τα χέρια… Μπροστά καιγόμασταν, παίρναμε στροφή να ζεσταθούμε κι από πίσω… Το τεταρτάκι στο καφενείο ήταν το πιο ζεστό της ημέρας… Δίπλα ακριβώς στη σόμπα…
Το λεωφορείο χωρίς θέρμανση. Στο σχολείο με τη σόμπα πετρελαίου που όσο κι αν ήθελε (τέρμα τα γκάζια, στο 6 ο δείκτης) πάλι δεν κατάφερνε να ζεστάνει την αίθουσα.

🔹 Κρύα χρόνια, δύσκολα χρόνια…

Πέρασαν χρόνια αρκετά, οι καυστήρες, τα καλοριφέρ, οι ηλεκτρικοί θερμοσυσσωρευτές, τα κλιματιστικά, έγιναν προσιτά. Δυστυχώς πολύ γρήγορα κατέστησαν ανενεργά…
Πάνω από 6 χρόνια έχει να ανάψει η θέρμανση στην πολυκατοικία. «Καίει» τον άνεργο και χαμηλόμισθο η τιμή του πετρελαίου. Το ρεύμα, ακριβό, πανάκριβο. Όλες οι ελπίδες πάνω σε κάτι σόμπες αλογόνου… Και κάποιοι που έτυχε να έχουν τζάκι για τη θαλπωρή και την ατμόσφαιρα κάποιες στιγμές χαλάρωσης, δίνουν μάχη χαρακωμάτων όταν τους λένε ότι είναι ανθυγιεινό…
Θέρμανση θέλω και το τζάκι κάποιες ώρες, ατομικής περισυλλογής, οικογενειακής θαλπωρής και κοινωνικών συνευρέσεων. Και για να έχω θέρμανση προϋποθέτει δουλειά με αξιοπρεπή μισθό και φτηνό πετρέλαιο, φυσικό αέριο και ρεύμα. Γιατί να τα έχουν μόνο οι εφοπλιστές και οι βιομήχανοι τζάμπα;

🔹 Κρύο. Από παντού. Κάνει πολύ κρύο…