Κώστας Κάππος: Προσηλωμένος στα ιδανικά της εργατικής τάξης, ξεχωριστή σεμνή προσωπικότητα Κομμουνιστή

Πολλοί μιλάνε κάθε χρόνο τέτοια μέρα για την προσωπικότητα του συντρόφου μας στους αγώνες για μια άλλη κοινωνία: αστοί, καιροσκόποι, οπορτουνιστές ο καθένας τους -για έναν «δικό του» Κώστα Κάππο με κοινό παρονομαστή (οι περισσότεροι) το απροκάλυπτο ή καλυμμένο αντιΚΚΕ μένος αλλά και το αδιαμφισβήτητο: την ηθική του υπόσταση, το ότι υπήρξε ιδεολόγος με όλη τη σημασία της λέξης, που τις αξίες και τις αρχές που εφάρμοζε πρώτα στον εαυτό του και φυσικά για το σεβασμό ακόμη και από τους πολιτικούς του αντιπάλους.

«Έφυγε» από κοντά μας στις 10-Σεπ-2005, αφήνοντας το δυσαναπλήρωτο κενό των αγωνιστών της δρακογενιάς, σαν εργάτης της διανόησης και διανοούμενος στην υπηρεσία της εργατικής τάξης!

Για τα ιδανικά του σοσιαλισμού κομμουνισμού!

Μια ζωή άρρηκτα δεμένη με τους αγώνες του λαού μας σε συνθήκες που απαιτούσαν ανεβασμένο πνεύμα αυτοθυσίας και προσφοράς...

Ο σ.φος Κώστας συνήθιζε να λέει πως το επώνυμό του γράφεται με δύο [πι]: το πρώτο ανήκει στον ίδιο και το δεύτερο σε όλους τους άλλους.
Αλλά τα αρχικά του ονόματός του έδιναν επίσης δύο κάπα, ...ΚΚ ...Κομμουνιστικό Κόμμα ... Κομμουνιστικό Κίνημα με το οποίο συνδέθηκε άρρηκτα ως το θάνατό του.

Γεννήθηκε το ΄37 και παρά τη μεγάλη φτώχεια της οικογένειας, μέσα σε στερήσεις κατάφερε να σπουδάσει (Ανωτάτη Βιομηχανική).
Οργανώθηκε από τα 18 του στην ΕΔΑ (θυμίζουμε πως το ΚΚΕ είχε διαλύσει τις κομματικές του οργανώσεις...), το ΄67 πιάνεται και εξορίζεται από την χούντα στη Γυάρο και τη Λέρο, τον αφήνουν το 71 -με τους τελευταίους, όταν κλείνουν τα στρατόπεδα, στο 9^ο Συνέδριο του Νοε-1973 εκλέχθηκε μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και λίγο μετά, το Φλεβάρη του 74, όταν χτυπήθηκε από την ασφάλεια το Κλιμάκιο της ΚΕ στην Αθήνα τον ξαναπιάνουν -κορυφαίο στέλεχος του Κόμματος και της ΚΝΕ πλέον, μαζί με το Γόντικα. 

Ο Κώστας πέρασε από φρικτά βασανιστήρια, όπως και άλλοι σύντροφοί μας, μα δεν λύγισε: Τα σημάδια στο κορμί και στο πρόσωπό του, από τα άγρια βασανιστήρια, δεν έσβησαν μέχρι το θάνατό του, 31 χρόνια μετά. Τα πήρε μαζί του...

Με τη μεταπολίτευση εκλέγεται βουλευτής του ΚΚΕ, ανελλιπώς, μέχρι που το καλοκαίρι του 89, όταν διαφωνεί με το σχηματισμό της κυβέρνησης Τζανετάκη, αφήνοντας με τη στάση του ιστορική πολιτική παρακαταθήκη, επιστρέφοντας στις παρυφές του ΚΚΕ -«δεν έφυγα ουσιαστικά ποτέ»!, όπως έλεγε σε μια συνέντευξή του...

Ερ: Επιστροφή στο ΚΚΕ;
Απ: Γιατί; Έφυγα; - Ερ: Υπάρχει ΚΚΕ; ... Απ: Και τότε γιατί υπάρχουν δεκάδες αντιΚΚΕ ομάδες, κόμματα και πρόσωπα; (!!)

Τα τελευταία χρόνια της ζωής του διατέλεσε μέλος της διοίκησης του ΚΜΕ (Κέντρου Μαρξιστικών Ερευνών) αρθρογραφούσε στον “Ριζοσπάστη”, ενεργός κι ανήσυχος ως το τέλος και πάντα παρών στους λαϊκούς αγώνες, σεμνή κι ευγενική φυσιογνωμία, που περιφρονούσε χαρακτηριστικά τα αξιώματα και το χρήμα, χαρίζοντας μέρος της βουλευτικής του σύνταξης στη σοσιαλιστική Κούβα.

Κι ήταν έτοιμος να αμφισβητήσει, να ελέγξει, ακόμα και να αλλάξει τη γνώμη του, για τα πάντα, εκτός από ένα που έμεινε αδιαπραγμάτευτο: τη συνεπή του θέση δίπλα στο λαό και την πάλη των κομμουνιστών για να αλλάξει ο κόσμος, «για την επανάσταση που έρχεται» -όπως έλεγε

Αυτό που χαρακτήριζε τον Κώστα Κάππο ήταν η προσήλωσή του στα ιδανικά της εργατικής τάξης, η μαχητικότητα και η εντιμότητα στον αγώνα για την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, για το σοσιαλισμό.

Δεν μπορεί να εκτιμηθεί, η προσωπικότητα του Κώστα Κάππου, όπως και χιλιάδων επώνυμων και ανώνυμων αγωνιστών, μακριά και έξω από την πάλη του εργατικού κινήματος και του Κόμματος στο οποίο ανήκαν, το ΚΚΕ, άσχετα από επιμέρους ή άλλες σκέψεις και απόψεις, που είχε γιατί μέσα στη συλλογική δράση και την οργανωμένη πάλη, για μια ανώτερη κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, το σοσιαλισμό – κομμουνισμό, είναι που διαμορφώνονται κι αυτές οι αρετές του αγωνιστή που συνθέτουν την προσωπικότητά του:
Την ανιδιοτέλεια, την αφοσίωση στην υπόθεση της εργατικής τάξης, που οπλίζει τον άνθρωπο με δύναμη και αντοχή, καλλιεργεί το αίσθημα της ευθύνης απέναντι στο λαό, κάνοντας πράξη το σύνθημα: «Όλοι για έναν κι ένας για όλους».

Διαμορφώνοντας στην πράξη και ουσιαστικά μια εξαιρετική επαναστατική φυσιογνωμία.

Με ένα σαρδόνιο χαμόγελο που έκρυβε έναν αέρα και μια νότα αισιοδοξίας, για τις μάχες που έδωσε, αλλά και για τις μάχες που θα έλθουν -«Χαμένοι αγώνες είναι αυτοί που δεν γίνονται», συνήθιζε πάντα να λέει με έμφαση, ακόμη και στις πιο δύσκολες περιόδους, έτσι σε συνθήκες εδραιωμένης ιστορικής ήττας είπε το δικό του «εκκωφαντικό» ΟΧΙ!

Προσήλωσή στα ιδανικά της εργατικής τάξης, μαχητικότητα & εντιμότητα στον αγώνα για την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, για το Σοσιαλισμό Κομμουνισμό

ΑΝΘΡΩΠΟΣ, ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΗΣ, ΟΛΟΚΛΗΡΩΜΕΝΗ ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΑ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ, αυτός ήταν ο σύντροφός μας ο Κώστας Κάππος!

 

Υπάρχουν άνθρωποι που
αγωνίζονται για μια μέρα και είναι καλοί,
αγωνίζονται για ένα χρόνο και είναι καλύτεροι.
Υπάρχουν κι άλλοι που αγωνίζονται για πολλά χρόνια και είναι ακόμη πιο καλοί.
Μα, υπάρχουν κι αυτοί που αγωνίζονται όλη τους τη ζωή…
Αυτοί είναι οι απαραίτητοι.

Αυτό το σημείωμα σπονδή στον Κομμουνιστή Αγωνιστή ξεκίνησε να γράφεται στα 10 χρόνια του θανάτου του (10 –Σεπ-2005),  σε ανάμνηση και των «ιστορικών στιγμών» στο σπίτι του «Κόκκινου Βράχου» σ.φου Αντώνη Καλαμπόγια, που μας άφησε «ορφανούς» στις 9 Ιούλη του 1998

Αναπολούμε ακόμη τις εκεί «αγορεύσεις» του -αποφασιστικά αλλά με τον συνήθη χαμηλό του τόνο, για την Κούβα και τον αθάνατο Comandante en Jefe Fidel Castro Ruz και για το «επίμαχο» να χαρίζει τη βουλευτική του σύνταξη στη σοσιαλιστική Κούβα, κρατώντας για τον εαυτό του κάτι ψίχουλα για να επιζήσει

Ακούραστος αγωνιστής, κομμουνιστής, από τα μικρά του χρόνια

Ήταν απλός, επίμονος και μελετούσε πάντα τα βήματά του. Πορεύτηκε το δρόμο του αγώνα για μισόν αιώνα.
Στα εργοστάσια, στους χώρους δουλειάς, στις γειτονιές, έδινε τη μάχη για τα συμφέροντα της εργατικής τάξης, του λαού, της νεολαίας. Αγωνίστηκε για την προώθηση της μεγάλης υπόθεσης, για την απελευθέρωση της εργατικής τάξης, την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, για το σοσιαλισμό.

«Έφεραν και μου ρίξανε πάνω στην κοιλιά ασβέστη, άσβεστο, έριξαν και νερό και το ΄σβησαν πάνω στο σώμα μου… Ήμουν δεμένος με τις χειροπέδες, κι απ’ τις χειροπέδες μ’ ένα σύρμα με σήκωσαν ψηλά ώστε τα χέρια μου πίσω όπως ήταν με τις χειροπέδες πήγαιναν έτσι και γινόμουνα κουλούρα, μια κουλούρα».
(μαρτυρία του ίδιου του Κώστα Κάππου).

Το Ίδρυμα της Βουλής κυκλοφορεί βιβλίο για την κοινοβουλευτική πορεία του από το 1974 μέχρι το 1990 που περιλαμβάνει αναφορές του Τύπου από τότε που ήταν βουλευτής του ΚΚΕ, ομιλίες και τοποθετήσεις του στη Βουλή, συνεντεύξεις βουλευτών του ευρύτερου πολιτικού φάσματος που θήτευσαν στη Βουλή το ίδιο διάστημα με εκείνον, που επιμελείται ο γιος του, Θανάσης, επίσης, φωτογραφικό υλικό από την κοινοβουλευτική θητεία του, από το προσωπικό αρχείο της οικογένειας  κά

 

Βουλευτής του ΚΚΕ που επανεκλέγεται ανελλιπώς μέχρι το τραγικός μοιραίο 1989, όπου ο τότε ενιαίος Συνασπισμός σχηματίζει κυβέρνηση με τη Ν.Δ, ο Κώστας Κάππος ψηφίζει λευκό και διαγράφεται από το Κόμμα

Ο Γιάννης Διακογιάννης έγραφε το 2000 στα «Νέα»: «Λένε πως δεν υπάρχουν ονειροπόλοι στις μέρες μας. Είναι ο Κώστας Κάππος, πρώην κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΚΚΕ, διαγραμμένος το 1989 από το κόμμα του διαφωνώντας για τη συνεργασία ΣΥΝ-Ν.Δ. Τελικώς, αν δεν έδινε τα χρήματά του στη χώρα όπου αγωνίστηκε ο Τσε Γκεβάρα και στο ΚΚΕ, αλλά τα έπαιζε στο Χρηματιστήριο αξιοποιώντας τις οικονομικές γνώσεις του, ίσως, με τα 40 εκατομμύρια που προσέφερε από το 1992 (200.000 δρχ. τον μήνα στην Αβάνα και άλλα τόσα στο ΚΚΕ), να ήταν σήμερα πλούσιος». Πέθανε το 2005 σε ηλικία 68 ετών, φτωχός αλλά πάμπλουτος σε ηθικές αξίες.

 

Ήταν ο μόνος πολιτικός που είχε κατακτήσει το προνόμιο να συμφωνούν με τους αγώνες του ακόμη και όσοι διαφωνούσαν με τις ιδέες του. Αγωνιστής σπάνιου ήθους, κομμουνιστής που κατόρθωσε το πρακτικά αδύνατο για τα δεδομένα της ελληνικής Αριστεράς, και μάλιστα μετά θάνατον: να βάλει τα διασπασμένα κομμάτια της να καθίσουν πλάι πλάι τρεις φορές: στην κηδεία του, στην παρουσίαση του βιβλίου «Η επανάσταση που έρχεται» και στην εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε στην Παλιά Βουλή τον Οκτώβριο του 2012 για τη ζωή του και το πολιτικό-επιστημονικό του έργο.

Παραθέτουμε χαρακτηριστική συζήτηση  με τον γιο του, Θανάση. Για γνωστές και άγνωστες πτυχές της ζωής του πατέρα του.

• Πώς προέκυψε η ιδέα για το βιβλίο;
«Ευχαριστώ τους ανθρώπους, της Βιβλιοθήκης της Βουλής, αλλά και όλους τους κοινοβουλευτικούς ανθρώπους και συν-βουλευτές του πατέρα μου, που δέχτηκαν να καταθέσουν την άποψή τους γι’ αυτόν. Που βοήθησαν να υλοποιηθεί μια ιδέα που γεννήθηκε τέσσερα χρόνια πριν. Υπολείπεται ακόμα κάτι σημαντικό. Ο Κώστας Κάππος είχε μελετήσει εμπεριστατωμένα το ζήτημα της συνείδησης αφήνοντας χίλιες σελίδες χειρόγραφες, που μακάρι κάποτε να καταφέρουμε να εκδοθούν».

• Πώς θυμάστε τον πατέρα σας εννέα χρόνια από τον θάνατό του;
«Η συνεπής ιδεολογική στάση του νομίζω πως είναι η βασική παρακαταθήκη. Ενας σπάνιος λαϊκός αγωνιστής, που δεν αντάλλαξε ποτέ ιδέες και πιστεύω του για προσωπικά οφέλη. Κρατάω τόσα πολλά μέσα μου που δυσκολεύομαι να τα απαριθμήσω. Υπήρξε ένα σπάνιο κράμα ανθρώπου, με έντονο το αίσθημα της αλληλεγγύης, της αγάπης για τον συνάνθρωπο, σε βαθμό που δύσκολα θα μπορούσε κάποιος να φανταστεί στις σημερινές συνθήκες. Εξι χρόνια μετά τον θάνατό του ήρθε ένα γράμμα παππού από τη Μυτιλήνη που του ζητούσε χρήματα για να αγοράσει καινούργιο αναπηρικό καροτσάκι. Κάθε μήνα βοηθούσε οικονομικά συγκεκριμένους ανθρώπους, που αντιμετώπιζαν προβλήματα επιβίωσης».

• Ο Κ. Κάππος κατάφερε το ακατόρθωτο: η προσωπική του ζωή να είναι ευθέως ανάλογη της πολιτικής του ιδεολογίας, μάλιστα σαν να πρόκειται για το απολύτως αυτονόητο… Σπάνια αναφερόταν στον απάνθρωπο βασανισμό του επί χούντας. Ψάχνοντας για φωτογραφικό υλικό, δεν τον βρήκαμε να «ποζάρει» πουθενά, ούτε στη δίκη της χούντας ούτε καν στα έδρανα της Βουλής…

«Ως ολοκληρωμένη προσωπικότητα, ήξερε χωρίς υπερβολή τι πραγματικά ήθελε από τη ζωή του. Στα μάτια μου έκανε πράγματα που χαρακτήριζα, χωρίς υπερβολή, μυθικά. Τον ρωτούσα συχνά πώς κατάφερε και άντεξε για ένα μεγάλο διάστημα την απομόνωση σ’ ένα κελί δύο επί δύο. Με αφοπλιστικό τρόπο έδινε πάντα την ίδια απάντηση: “Κοιμόμουν, σκεπτόμουν και τραγουδούσα”… Οταν καμιά φορά επέμενα ρωτώντας για τους βασανιστές του, έλεγε: “Τους έχω συγχωρέσει. Αυτοί έκαναν τη δική τους δουλειά και εγώ τη δική μου”… Αλλωστε, το αγαπημένο του τραγούδι ήταν η “Γερακίνα” των Βασίλη Τσιτσάνη και Κώστα Βίρβου. Νομίζω ότι, κυρίως, όλα οφείλονται στην ακλόνητη πίστη που είχε από μικρός στις αρχές του. Μπορούσε να συνδυάσει τα πάντα με έναν ιδιαίτερο, σχεδόν “μουσικό” τρόπο. Ακλόνητος, με αίσθηση αυτοκριτικής στα ιδεολογικά και αξιακά του πιστεύω. Συνεπής στα κοινοβουλευτικά του καθήκοντα, πάντα κοντά μας όταν τον είχαμε ανάγκη. Ξέκλεβε χρόνο μεταξύ της πρωινής κομματικής και της απογευματινής κοινοβουλευτικής εργασίας για να πηγαίνουμε σ’ ένα πάρκο κοντά στο σπίτι και να παίζει με μένα και την αδελφή μου ποδόσφαιρο».

• Συναντήθηκε ποτέ μετά το 1989 με τον Χαρίλαο Φλωράκη;

«Θα απαντήσω παραθέτοντας μια προσωπική εμπειρία. Ήθελα να γράψω για τον πατέρα μου από τα μέσα της δεκαετίας του ’90, παρόλο που εκείνος διαφωνούσε κάθετα. Αναζήτησα τη μαρτυρία ενός ανθρώπου που είχε ζήσει πολλά μαζί του, του Χαρίλαου Φλωράκη. Συναντηθήκαμε στο σπίτι του στο Χαλάνδρι το 1999. Για περισσότερες από πέντε ώρες μιλήσαμε για πάρα πολλά και, όταν κάποια στιγμή αναφέρθηκα στον λόγο της επίσκεψής μου, απάντησε με τον δικό του χαρακτηριστικό τρόπο: “Θα σου πω για όποιον θες, αλλά όχι για τον πατέρα σου”. Πραγματικά εξεπλάγην. Του ζήτησα να το ξανασκεφτεί. Κλείσαμε νέο ραντεβού. Ήταν πάλι ανένδοτος. Είναι κάτι που ακόμη και σήμερα δεν έχω καταφέρει να απαντήσω».

• Ποιες θα ήταν οι πολιτικές του σκέψεις για την σημερινή Αριστερά στο υπάρχον πολιτικό σύστημα;

«Η κρίση του συστήματος και η σαθρή του φύση θα του έδιναν ερείσματα. Από την άλλη, η αδυναμία της Αριστεράς θα τον έβαζε σε περισυλλογή και σκέψη. Χωρίς φόβους, ιδεοληψίες, χωρίς το άγχος της ανάγκης να φυλάξουμε το δικό μας “μαγαζί”…».

Ονομάζεται Κώστας Κάππος, 37 ετών πατέρας ενός ανήλικου αγοριού.

Στις 25 Απριλίου 1968 το απόγευμα συνελήφθη. Κρατήθηκε στη Γενική Ασφάλεια ένα μήνα και μετά οδηγήθηκε στο Διόνυσο.
Βασανίστηκε ένα μήνα εκεί και τον ξανάφεραν στην Ασφάλεια Αθηνών, από όπου οδηγήθηκε στη Λέρο. Καμία κατηγορία δεν απαγγέλθηκε εις βάρος του.
Κανένας μάρτυρας δεν τον κατάγγειλε για τίποτα. Η δουλειά του ήταν λογιστής. Αρτιμελής, καλοφτιαγμένος, από τη φύση του...
Το μόνο που δεν ήξερε ήταν η αντοχή του… Αυτή την δοκίμασε στον Διόνυσο και αργότερα στο Μπογιάτι. Όσοι τον ήξεραν πριν, είδαν ότι τόσο η φυσιογνωμία του, όσο και η διάπλαση του είχαν αλλοιωθεί. Τα βασανιστήρια είχαν αλλοιώσει τη διάπλαση και τη μορφή του.
Δεκαέξη βασανιστές, εκτός από εκείνους που έδιναν μόνο ξύλο, όργωσαν κυριολεκτικά το κορμί του. Νοσηρές διάνοιες, σατανικοί εφευρέτες.

Τέσσερεις στο Διόνυσο, 12 στο Μπογιάτι. Μετά από 500 περίπου ώρες βασανιστηρίων, που συνολικά πέρασε σε μπουντρούμια, φυλακές, στα κρατητήρια και στις απομονώσεις είναι σε θέση να εξηγήσει ένα λεξικό.

Το λεξικό των μαρτυρίων του

«ΜΗΧΑΝΗΜΑΤΑ»: Έτσι έλεγαν οι δεσμοφύλακες κάτι λαμαρίνες που χτυπούσαν επί 12 ώρες συνέχεια πάνω στο κελί του στο Διόνυσο. Άρχιζαν στις 7 το απόγευμα και τελείωναν στις 7 το πρωί - λέει ότι γι΄ αυτή τη δουλειά σχηματίζονταν τέσσερεις βάρδιες «χειριστών».

«ΠΑΥΛΟΣ»: Φανατικός βασανιστής. Πιθανόν να πρόκειται για ψευδώνυμο.
Τον συνάντησε μόνο για μια βραδυά όταν τον υπέβαλε σε «ειδικά βασανιστήρια».
Από τότε, η αναφορά και μόνο στο όνομα αυτό σήμαινε τρόμο. Του έλεγαν «θα φωνάξουμε τον Παύλο». Κατά την άποψη του Κάπου, ο βασανιστής αυτός ήταν «περιοδεύων».
Πρέπει να επισκέφτοταν πολλούς κρατουμένους.
Ήταν ένα είδος «δασκάλου» για τους «άτσαλους» βασανιστές. Μεθοδικός και προσεχτικός.

«ΚΑΡΦΙ»: Ήταν μια από τις μεθόδους του «Παύλου».
Του έδεναν με χειροπέδες τα χέρια και τον κρεμούσαν και τον κρεμούσαν για μισή ώρα με ένα καρφί στον τοίχο.
Συνέπειες: Αφυδάτωση και συρροή αίματος στα χέρια, αφού το βάρος του σώματος έπεφτε σ΄αυτά.

«ΛΑΚΚΟΣ»: Ένας λάκκος στο χώμα όσο το μπόι ενός ανθρώπου.
Αυτό έγινε στο Διόνυσο. Τον έκλεισαν μέσα και τον σκέπασαν με λαμαρίνες και χώμα. Έξη ώρες έμεινε εκεί και όταν διαπίστωσαν ότι είχε χάσει τις αισθήσεις του, τον έδεσαν, έβαλαν μέσα ένα φαντάρο, που άρχισε να τον χτυπά μέχρι λιποθυμίας.

«ΑΚΙΝΗΣΙΑ»: Με ένα σπάγκο έδεσαν τα λαιμό με τα γεννητικά του όργανα. Σκυμμένος καθώς ήταν δεν μπορούσε να κάνει καμία κίνηση ούτε μπρός, ούτε πίσω, ούτε στο πλάι. To βασανιστήριο αυτό το εφάρμοζαν στο Μπογιάτι και το έλεγαν «Διαρκή επίκυψη».

«ΤΣΙΜΕΝΤΟ»: Από τις 10 το βράδυ του έδεσαν τα χέρια σε μια ζώνη που του φόρεσαν στη μέση. Του έδεσαν τα πόδια και καθώς ήταν μπρούμυτα δεμένος πάνω σ΄ ένα κρεβάτι,  έβαλαν στη ράχη του ένα σάκο με τσιμέντο.
Κατά τις πρωινές ώρες, είπε ο Κάπος, κόπηκε η αναπνοή του και θα πέθαινε από ασφυξία, αν δεν κατέβαλε μια απεγνωσμένη προσπάθεια να φέρει το νύχι του μικρού του δακτύλου στο τσουβάλι και μετά από μια ώρα να αδειάσει το τσιμέντο από το τσουβάλι.
Ανάπνευσε, αλλά σε λίγο τον πήραν είδηση οι φρουροί  τον έλυσαν και τον χτύπησαν.

«ΑΣΒΣΕΣΤΗΣ»: Toν έσκισαν με ξιφολόγχη στην κοιλιά, τον έδεσαν ανάσκελα στο κρεβάτι, έβαλαν επάνω ένα κομμάτι ασβέστη ξερό.
Το έγκαυμα δεν έχει κλείσει ακόμη.

«ΠΕΙΝΑ»: Παροχή νερού

«ΔΙΨΑ»: Παροχή φαγητού

Μεθοδευμένες «δουλειές» και λεξικό άψογο.
Στην επταετία μπορούσε ο καθένας να το «σπουδάσει», αδιάφορο αν ήταν γυναίκα ή άντρας, παιδί ή μεγάλος, εργάτης ή διανοούμενος, δυνατός ή αδύνατος.

 

50 χρόνια από χτύπημα μια Κυριακή του Φλεβάρη 1974 στο ΚΚΕ και την ΚΝΕ

 
Δοκίμιο Ιστορίας ΚΚΕ _1967-1974 – Γ2 ΤΟΜΟΣ σελ 775-783

Κεφ 46. Εκτιμήσεις και συμπεράσματα από τα χτυπήματα
της ασφάλειας στη διάρκεια της δικτατορίας

46.1. Το χτύπημα του Φλεβάρη  1974

Στις αρχές του 1974, η Ασφάλεια πέτυχε ένα σημαντικό πλήγμα στο Κλιμά­κιο της ΚΕ και στην ΚΝΕ. Στις 19 Φλεβάρη, ανακοινώθηκε η σύλληψη 35 στε­λεχών του ΚΚΕ, της ΚΝΕ και της Αντι-ΕΦΕΕ. Μεταξύ των συλληφθέντων ήταν οι Νίκος Καλούδης, Αντώνης Αμπατιέλος, Μίνα Γιάννου, Νίκος Κουτρούμπας, Κώστας Κουκουβίτης, Δημήτρης Γόντικας, Γιάννης Παλαβός, Χρήστος Παπα­ναστασίου, Κώστας Κάππος, Θόδωρος Τζιαντζής, Αγγελική Σωτήρη, Νάντια Βαλαβάνη, Λάζαρος Σταθάκης, Γεράσιμος Κοτροκόης, Βασίλης Ντάρδας, Δη­μήτρης Τσοπανίδης, Τάσος Γουδέλης κ.ά.²⁴¹⁵

Οι συλλήψεις στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη συνεχίστηκαν και τις επό­μενες μέρες μέχρι και τα μέσα του Μάρτη.²⁴¹⁶ Ανάμεσα στους συλληφθέντες ήταν και οι Γιάννης Μαρούκης, Κατερίνα Παπαγκίκα, Μαρία Χατζηνικολάου, Άγγελος Χάγιος κ.ά. Επίσης, στα τέλη Απρίλη-αρχές Μάη πιάστηκαν και 27 μέ­λη της οργάνωσης «Άρης Βελουχιώτης» στα Ιωάννινα.²⁴¹⁷

Το ΠΓ της ΚΕ, μετά από τη δημοσιοποίηση των συλλήψεων, κάλεσε «τους κομμουνιστές να σταθούν, όπως πάντα, ακλόνητοι απέναντι στα χτυπήμα­τα των εχθρών του λαού, να επαγρυπνούν αποτελεσματικότερα για την περι­φρούρηση των Οργανώσεών του, να εξακολουθήσουν πιο μεθοδευμένα, επί­μονα την οικοδόμησή του, να σταθούν πρωτομάχοι στους λαϊκούς αγώνες που ωριμάζουν». ²⁴¹⁸

Στους λίγους μήνες που ακολούθησαν μέχρι την πτώση της δικτατορίας, παρά το σημαντικό πλήγμα και τη διακοπή της παράνομης κυκλοφορίας του  Ριζοσπάστη;²⁴¹⁹ οι ΚΟ ανέπτυξαν ορισμένη δράση, ενώ ο Οδηγητής συνέχισε να κυκλοφορεί παράνομα μέχρι τα τέλη του Ιούνη του 1974.

Ωστόσο, οι συλλήψεις της συγκεκριμένης περιόδου δυσχέραναν τη δράση του Κόμματος στην περίοδο που ακολούθησε και χαρακτηρίστηκε από τα ση­μαντικά σημάδια αποσταθεροποίησης της δικτατορίας στη διάρκεια της δια­δικασίας μετάβασης στην αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία.

Την ίδια περίοδο, η δικτατορία προχώρησε και σε συλλήψεις μελών και στε­λεχών άλλων αντιδικτατορικών οργανώσεων. Ενδεικτικά, το Μάη του 1974, η Χούντα συνέλαβε 36 μέλη και στελέχη της ΑΑΣΠΕ και του ΕΚΚΕ.²⁴²⁰

2415.  Μακεδονία, 20.2.1974.

2416.  Μακεδονία, 14.3.1974.

2417.  Στις 9-12.7.1974 το Έκτακτο Στρατοδικείο Ιωαννίνων καταδίκασε για τη συμμετο­χή τους στην οργάνωση «Άρης Βελουχιώτης» σε διάφορες ποινές (από 5 μήνες έως 10 χρό­νια) άπαντες τους κατηγορούμενους. Ανάμεσα στους καταδικασθέντες ήταν οι Θωμάς Μανόπουλος, Λευτέρης Παπαζαχαρίας, Βαγγέλης Παπαχρήστος κ.ά. ( 13.7.1974).

2418.  Το ΚΚΕ. Επίσημα Κείμενα, τόμ. 10, εκδ. Σύγχρονη Εποχή, Αθήνα, 2009, σελ. 876.

______________________________________

46.2. Εκτιμήσεις και συμπεράσματα

Όπως έχει ήδη διαφανεί, η ανασυγκρότηση των Κομματικών Οργανώσε­ων στην Ελλάδα την περίοδο της δικτατορίας ήρθε αντιμέτωπη με πρωτοφα­νείς δυσκολίες. Πέρα από το οργανωτικό πρόβλημα, υπήρχαν και αντικειμενι­κοί παράγοντες που επιδρούσαν αρνητικά στο στόχο της ανασυγκρότησης, με σημαντικότερους τους ακόλουθους:

·     Τις μαζικές συλλήψεις και την εκτόπιση χιλιάδων κομμουνιστών και κομμουνιστριών που δρούσαν μεν μέσα στην ΕΔΑ, όμως είχαν περάσει από «φω­τιά» και «σίδερο» στα χρόνια της Κατοχής, στον τρίχρονο ένοπλο αγώνα του ΔΣΕ, στους μεγάλους γενικά εργατικούς αγώνες που ακολούθησαν. Ως συνέ­πεια των μαζικών συλλήψεων, ο αριθμός των στελεχών που καλούνταν να φέ­ρει σε πέρας το σύνθετο καθήκον της ένταξης νέων δυνάμεων στις πρόσφατα συγκροτημένες Οργανώσεις του Κόμματος ήταν πολύ μικρός, ενώ δε διέθετε επαρκή υποδομή για να αντεπεξέλθει στις συνθήκες της παρανομίας. Οι δε νε­ότεροι σε ηλικία δεν είχαν πείρα δράσης σε τέτοιες συνθήκες.

·     Τα μέσα που διέθετε η Ασφάλεια, τα επιτελεία και οι μηχανισμοί της Χού­ντας μέσα στην Ελλάδα, αλλά και μέσω των ελληνικών πρεσβειών στην Ευ­ρώπη και στις σοσιαλιστικές χώρες τούς έδιναν τη δυνατότητα να εντοπίζουν και να οργανώνουν μεθοδικά τη σύλληψη των στελεχών του Κόμματος μέσα στην Ελλάδα όσο και εκείνων που έμπαιναν στην Ελλάδα παράνομα, με από­φαση του ΠΓ της ΚΕ.

Ωστόσο, την ανασυγκρότηση των Κομματικών Οργανώσεων δυσχέραναν και ορισμένες πολιτικές επιλογές του Κόμματος. Τον πρώτο καιρό αμέσως με­τά από τη 12η Ολομέλεια του 1968 επέδρασε σε ένα βαθμό αρνητικά το γεγο­νός ότι γινόταν προσπάθεια από την ΚΕ να παραμείνουν στο ΚΚΕ τα στελέχη της οπορτουνιστικής ομάδας. Αυτή η τακτική, αφενός, καθυστερούσε σημαντικά την ανασυγκρότηση και, αφετέρου, εμπόδιζε να ξεδιπλωθεί ανοιχτά γενικευμένο μέτωπο εναντίον της αναθεωρητικής φράξιας. Αντίστοιχα επιδρούσε αρνητικά η επιλογή να αποτραπεί η άμεση μεταφορά της διάσπασης στο ΠΑΜ και στην ΕΔΑ, καθώς οδηγούσε στην καθυστέρηση της πιο αποφασιστι­κής προσέγγισης με κομμουνιστές και κομμουνίστριες προκειμένου να κατα­τοπιστούν από πρώτο χέρι για τις αποφάσεις της 12^ης Ολομέλειας και να συμμετάσχουν στην ανασυγκρότηση των Κομματικών Οργανώσεων.

Κάτω από αυτές τις συνθήκες, το ΠΓ της ΚΕ, όπως είδαμε και προηγούμενα, προκειμένου να ενισχυθεί η κομματική ανασυγκρότηση στην Ελλάδα, να βελτι­ωθεί η καθοδηγητική δουλειά και να δυναμώσει η αντιδικτατορική δράση, ορ­γάνωσε την «είσοδο» στελεχών του Κόμματος στην Ελλάδα.

Όμως, για σημαντικό χρονικό διάστημα, ιδιαίτερα ως το 1971, αποδείχτηκε πολύ περίπλοκο και εξαιρετικά δύσκολο το καθήκον οικοδόμησης Κομματικών Οργανώσεων και του συνδυασμού νόμιμης και παράνομης δουλειάς, λόγω των διαδοχικών συλλήψεων ηγετικών στελεχών, κομματικών μελών που ήταν χρε­ωμένα με τη βοήθεια σε αυτά τα στελέχη και ανθρώπων που μετείχαν στο μη­χανισμό στήριξής τους. Τα περισσότερα από τα στελέχη που στάλθηκαν από το εξωτερικό -με ελάχιστες εξαιρέσεις- πιάστηκαν από τα όργανα της Χού­ντας μαζί με άλλους κομμουνιστές και κομμουνίστριες.

Ανάμεσα στους συλληφθέντες ήταν οι Γρηγόρης Φαράκος, Νίκος Καλούδης, Στρατής Τσαμπής, Κώστας Λίτσας, Αντώνης Αμπατιέλος κ.ά.

Το ΠΓ της ΚΕ αμέσως μετά από το πρώτο χτύπημα το Νοέμβρη του 1968 και τη σύλληψη του Γρ. Φαράκου επιδίωξε να βγουν συμπεράσματα, να αναδειχτούν λάθη και αδυναμίες που οδηγούσαν στον εντοπισμό των στελεχών του από την Ασφάλεια. Συγκρότησε επιτροπές για να συλλέξουν πληροφορί­ες και να καταλήξουν σε ορισμένες εκτιμήσεις και συμπεράσματα. Γι’ αυτόν το σκοπό, σωστά, γινόταν προσπάθεια να φτάσουν στην καθοδήγηση του Κόμ­ματος και να μελετηθούν οι γνώμες και εκτιμήσεις στελεχών που είχαν συλληφθεί και εκείνων που δρούσαν μέσα στην Ελλάδα με την οργάνωση «ταχυδρο­μικού» καναλιού διαβίβασης του σχετικού υλικού. Ωστόσο, εξ αντικειμένου αυ­τή η διαδικασία ήταν χρονοβόρα.

Στις συνεδριάσεις της ΚΕ, με βάση τα στοιχεία των πορισμάτων που βασί­ζονταν σε ατομικά σημειώματα, γίνονταν εκτιμήσεις και κριτική στο ΠΓ πρώτ’ απ’ όλα για τον τρόπο που προετοίμαζε και έπαιρνε όλα τα μέτρα για τις απο­στολές και την καταλληλότητα ορισμένων στελεχών που συμμετείχαν σε αυ­τές. Επιπλέον, γινόταν κριτική για το κατά πόσο έπαιρνε υπόψη -όσο ήταν δυ­νατόν- την ετοιμότητα των βασικών κομματικών οργάνων μέσα στην Ελλάδα να περιφρουρήσουν και να αναπτύξουν τη δουλειά με τη βοήθεια των στελε­χών που έμπαιναν παράνομα στην Ελλάδα.

Τα παραπάνω αναδεικνύουν ότι το ΠΓ πριν, αλλά και μετά από τη 12^η Ολομέ­λεια, δεν είχε πλήρως αντικειμενική εικόνα για την κατάσταση και τις δυνατότητες των κομματικών δυνάμεων, ιδιαίτερα την πρώτη περίοδο της στρατιωτικής δικτατορίας, αλλά και στην πορεία. Σε ορισμένες περιπτώσεις βρέθηκε αντιμέ­τωπο και με την ωραιοποίηση των εκτιμήσεων και απολογισμών, είτε γιατί δεν υπήρχε συλλογική εικόνα από τα στελέχη στην Ελλάδα είτε γιατί στις δύσκο­λες συνθήκες επικρατούσαν μειωμένες απαιτήσεις. Ωστόσο, υπήρχαν και περι­πτώσεις που δεν υπολόγισε την εκτίμηση του Κλιμακίου της ΚΕ ή του Γραφεί­ου της ΚΟΑ ότι δεν υπήρχε δυνατότητα υποδοχής στελέχους από το εξωτερικό.

Για παράδειγμα, ο Π. Υφαντής σε πόρισμα που συνέταξε για το χτύπημα του 1968 σημείωνε ότι ο Αντώνης Καλαμπόγιας, πριν την άφιξη του Γρ. Φαράκου στην Ελλάδα, σε γράμματά του προς το ΠΓ «έβαζε ζήτημα ότι δεν έχει ετοιμά­σει τις προϋποθέσεις για την παραλαβή καθοδηγητικού στελέχους».²⁴²¹

Όπως υπήρχαν και περιπτώσεις που το ΠΓ ανέθετε στις παράνομες Κομ­ματικές Οργανώσεις καθήκοντα αναντίστοιχα των πραγματικών τους δυνατο­τήτων. Για παράδειγμα, ενώ ήταν διαπιστωμένο ότι ο μηχανισμός στην Ελλάδα ήταν αδύναμος και δεν είχαν εξασφαλιστεί εφεδρείες, βάρυνε η πολιτική από­φαση, πέραν του Ριζοσπάστη και του Οδηγητή, να εκδίδονται και άλλα παρά­νομα έντυπα, να υπάρχουν πολλοί μηχανισμοί για έκδοση προκηρύξεων, ενώ δεν είχε εξασφαλιστεί ξεχωριστός μηχανισμός για τη συγγραφή άρθρων, την εκτύπωση και τη δημιουργία καναλιού διακίνησης. Στην προηγούμενη επιλο­γή βάρυνε και η πολιτική εκτίμηση ότι η ΚΟ Αθήνας, πέρα από το καθήκον της κομματικής ανασυγκρότησης, θα έπρεπε να διαθέτει επαφές με την ΕΔΑ και το ΠΑΜ. Και αυτό, παρά το γεγονός ότι αυτές οι δύο πολιτικές συμμαχίες φά­νηκε από νωρίς ότι δεν είχαν τη δυνατότητα να αναπτύξουν παράνομες οργα­νώσεις και, πολύ περισσότερο, μαζική αντιδικτατορική δράση.

Συνολικότερα, το ΠΓ δρούσε συγκεντρωτικά περιορίζοντας τις ευθύνες που αναλογούσαν -από τα ίδια τα πράγματα- στο Κλιμάκιο της ΚΕ στην Ελλάδα.
Έτσι, χανόταν χρόνος λόγω της δύσκολης επικοινωνίας με σημειώματα για οδηγίες και κατευθύνσεις που έπρεπε να εγκριθούν, ακόμα και για ζητήματα που δεν ήταν καίριας σημασίας.

Επιπρόσθετα, παρά τις αντικειμενικές δυσκολίες που υπήρχαν για την εξα­γωγή συμπερασμάτων από τα χτυπήματα στην Ελλάδα, επέδειξε αδικαιολόγη­τα μεγάλη καθυστέρηση σε αυτό το καθήκον μετά από το πρώτο σοβαρό χτύ­πημα που δέχτηκε το Κόμμα με τη σύλληψη της ομάδας των στελεχών με επι­κεφαλής τον Γρ. Φαράκο. Αυτή η καθυστέρηση εμπόδισε την αξιοποίηση των συμπερασμάτων στις επόμενες αποστολές, με αποτέλεσμα να επαναλαμβά­νονται τα ίδια λάθη.²⁴²²

Εκτός από την κύρια κριτική προς το ΠΓ με βάση και τις εκθέσεις που δια­μορφώνονταν, ασκούνταν κριτική και στα στελέχη που έμπαιναν στην Ελλά­δα και σε άλλα που ήδη δρούσαν στη χώρα, κυρίως σε ζητήματα παραβιάσε­ων των κανόνων της παράνομης δουλειάς και του συνωμοτισμού. Ενδεικτικά, η εισήγηση του ΠΓ στη 15η Ολομέλεια της ΚΕ, η οποία έγινε μετά από τις συλ­λήψεις των Ν. Καλούδη, Στρ. Τσαμπή κ.ά., εκτιμούσε:

«(...) μέσα στο Κόμμα και στα καθοδηγητικό του όργανα υπάρχει σοβαρή υποτίμηση των μέτρων περιφρούρησης της κομματικής δουλειάς, της επαγρύ­πνησης και της αποκέντρωσης. Γίνονται σοβαρές παραβιάσεις, υποτιμούνται οι δυνατότητες και τα μέτρα του εχθρού. Έχουμε από υπεύθυνους συντρό­φους παραβίαση εντολών του ΠΓ και άλλες σοβαρές παραβιάσεις συνωμοτι­κών μέτρων, και σινιάλα που υπήρχαν δεν πάρθηκαν υπόψη.»²⁴²³

Πράγματι, τα καθοδηγητικό στελέχη στην Ελλάδα πολλές φορές επιδείκνυ­αν αδημονία και βιασύνη στη διαδικασία ανασυγκρότησης του Κόμματος, κά­τω από την πίεση βεβαίως των αναγκών του μαζικού αντιδικτατορικού αγώνα, αλλά και των χτυπημάτων από τις συλλήψεις, με αποτέλεσμα να καταστρατη­γούνται οι κανόνες της επαγρύπνησης. Δεν έδειξαν την απαιτούμενη προσοχή και επαγρύπνηση στην τήρηση της βασικής κατεύθυνσης του διαχωρισμού του κεντρικού μηχανισμού από αυτόν της ΚΟ θήνας, στην επιλογή κατάλληλων συνδέσμων, συνεργατών, σπιτιών, μεταφορικών μέσων, ενώ κάτω από την έλ­λειψη συνδέσμων και μέσων στήριξης σε ορισμένες περιπτώσεις κατέφευγαν στην επαφή με συγγενείς. Ενδεικτικά, το 9ο Συνέδριο έκρινε ότι:

«Τα χτυπήματα, που δέχθηκε το Κόμμα στο 1968-1971, έπαιξαν ανασταλτι­κό ρόλο στην ανάπτυξη της δουλειάς. Τα χτυπήματα αυτό οφείλονταν κυρίως στην έλλειψη προετοιμασίας του Κόμματος για το πέρασμα στην παρανομία, στις σοβαρές παραβιάσεις των συνωμοτικών μέτρων από καθοδηγητικό στε­λέχη, στα λάθη και τις αδυναμίες που παρουσίασε το ίδιο το ΠΓ.»²⁴²⁴

Στο χτύπημα του 1968 καταγράφονται οι εξής παραβιάσεις των συνωμοτικών κανόνων: «Υπερβολική κίνηση μέρα και νύχτα, απεριόριστες επαφές με παράνομους και νόμιμους, πολυχρησιμοποιημένα σπίτια, δύο μηχανισμοί σε μια πολυκατοικία» κ.ά.²⁴²⁵ Υπήρξε, ακόμα, στέλεχος που είχε πάνω από 40 επα­φές μέσα σε ένα μήνα.

Αντίστοιχα προβλήματα υπήρξαν και στα χτυπήματα του 1970: «Το Κλιμά­κιο δεν έδωσε την απαιτούμενη προσοχή στην επιλογή και τον έλεγχο των συν­δέσμων. Υπάρχουν περιπτώσεις που χρησιμοποιήθηκαν γι’ αυτήν τη δουλειά πρόσωπα ακατάλληλα, που χρησιμοποιήθηκαν κατ’ επανάληψη σαν σύνδε­σμοι, αν και είχαν εκτεθεί (.. ,).»²⁴²⁶

Επίσης, για το μεγάλο χτύπημα του 1974 σημειωνόταν: «Πλήρης αλληλοεξάρτηση όλης της δουλειάς (...) Αποκέντρωση -μηδέν.

- Τα σπίτια όλων τους στο ίδιο περιβάλλον και σε απόλυτη σύνδεση με τον τεχνικό και εκδοτικό μηχανισμό, τη νεολαία και τη νόμιμη δουλειά. (...) Συχνές επισκέψεις του ενός στο σπίτι του άλλου.»²⁴²⁷

Ουσιαστικά, σε όλες τις προηγούμενες περιπτώσεις δεν τηρήθηκε η αρ­χή της αποκέντρωσης, με αποτέλεσμα ο επικεφαλής του Κλιμακίου και άλλα στελέχη να κρατούν προσωπικά πολλαπλές επαφές, να έχουν κοινούς συνδέ­σμους. Από αυτήν τη σκοπιά είναι χαρακτηριστικά όσα επισήμανε το ΠΓ μετά από τα χτυπήματα του 1970:

«Μια άλλη βασική αιτία των χτυπημάτων στάθηκαν, όπως φαίνεται, οι αδυ­ναμίες στο θέμα της αποκέντρωσης της δουλειάς, η μη έγκαιρη αποκέντρωση του ίδιου του κεντρικού μηχανισμού.
Ο κεντρικός μηχανισμός ήταν βαρύς, συγκεντρωμένος σε λίγα πρόσωπα. (...) Η επαφή της παράνομης καθοδήγησης με τους νόμιμους δεν ήταν επίσης καλά οργανωμένη σε βάθος.
(...)
Το γεγονός ότι η δουλειά δεν είναι αρκετά αποκεντρωμένη όχι μόνο δίνει τη δυνατότητα στον εχθρό ευκολότερα να μας χτυπάει, αλλά και τον διευκολύνει να συγκαλύπτει την πηγή του χτυπήματος.»²⁴²⁸

Ωστόσο, η έλλειψη αποκέντρωσης δεν αποτελούσε τη μοναδική παραβία­ση των κανόνων περιφρούρησης. Σε ορισμένες περιπτώσεις οι συλληφθέντες είχαν μαζί τους κομματικά σημειώματα.

Ταυτόχρονα, υπήρχε μια ορισμένη υποτίμηση των μηχανισμών της Ασφά­λειας και της δυνατότητάς της να παρακολουθεί χωρίς να συλλαμβάνει άμε­σα τα στελέχη, ώστε να ολοκληρώνει την εικόνα της αναφορικά με ποιους συ­νεργάζονταν. Επίσης, κάτω και από το βάρος των συνθηκών της δικτατορίας, δεν αντιμετωπίστηκε το πρόβλημα των εφεδρειών σε στελέχη και προσωπικό του μηχανισμού, ώστε οι συλλήψεις να μην οδηγούν στη διακοπή της δράσης.

Τα στελέχη που στέλνονταν ως καθοδηγητές και μέλη του Κλιμακίου της ΚΕ ήταν δοκιμασμένα ολόπλευρα στις δύσκολες και επικίνδυνες συνθήκες πά­λης του Κόμματος, στην Κατοχή, στο ΔΣΕ, στους μεγάλους εργατικούς αγώ­νες, ενώ διατηρούσαν δεσμούς μέσα στην Ελλάδα. Όμως, αρκετά πράγματα είχαν αλλάξει στη μεταπολεμική και μετεμφυλιακή Ελλάδα κατά το χρονικό διάστημα της ζωής τους στην πολιτική προσφυγιά και στις συνθήκες του σο­σιαλισμού. Είχαν επίσης αλλάξει οι μέθοδοι και οι μηχανισμοί παρακολούθη­σης της Ασφάλειας.

Εξάλλου, δεν ήταν δεδομένο ότι όλα τα μέλη της ΚΕ διέθεταν, εκτός από την αφοσίωση και τη διάθεση προσφοράς, και τις άλλες απαιτούμενες ικανό­τητες για να τα βγάλουν πέρα σε αυτές τις σύνθετες συνθήκες. Ανάλογο πρό­βλημα είχαν και οι κομμουνιστές και κομμουνίστριες που ζούσαν στην Ελλά­δα, ιδιαίτερα εκείνοι κι εκείνες που μακρόχρονα διαπαιδαγωγήθηκαν σε συν­θήκες μη ύπαρξης των Κομματικών Οργανώσεων και ΕΔΑίτικης διαπαιδαγώ­γησης στα θέματα της λειτουργίας, της περιφρούρησης και επαγρύπνησης, ενώ σε άλλους, νεότερης ηλικίας, δεν υπήρχε εμπειρία από συνδυασμό παρά­νομης και νόμιμης δουλειάς.

Ανάλογα, από ένα χρονικό σημείο κι έπειτα, οι απελευθερωμένοι από τη Χούντα κομμουνιστές και κομμουνίστριες πέρναγαν σε συνθήκες νομιμότη­τας, δηλαδή επέστρεφαν στα σπίτια ή και στις δουλειές τους, όμως ένα μεγά­λο μέρος τους και, πριν απ’ όλα, τα ηγετικά στελέχη του Κόμματος που ήταν γνωστά στην Ασφάλεια (άλλωστε για το λόγο αυτόν εξορίστηκαν ή φυλακίστη­καν για την παράνομη δράση τους) συνέχιζαν να βρίσκονται κάτω από συνεχή παρακολούθηση και ήταν εξαιρετικά δύσκολο να συνδυάζουν τη νόμιμη ζωή και την παράνομη δουλειά.

Με δεδομένα τα προηγούμενα και τις ευθύνες του ίδιου, το ΠΓ παρέμβαινε προκειμένου να αντιμετωπίσει αδυναμίες, να στηρίξει τη δουλειά του Κλιμακί­ου, να ενισχύσει την κομματική οικοδόμηση και δράση στην Ελλάδα. Σε αυτήν την κατεύθυνση ήταν η προσπάθεια για τη συγκρότηση εφεδρικού καθοδηγητικού οργάνου και ανάλογου τεχνικού μηχανισμού, όπως και η απόφαση -που δεν υλοποιήθηκε- για πέρασμα στην παρανομία των μελών του Γραφείου του Κλιμακίου και άλλων στελεχών.²⁴²⁹

Σε σωστή κατεύθυνση για την αντιμετώπιση των προβλημάτων και την πε­ριφρούρηση της δουλειάς των Οργανώσεων ήταν και οι προτάσεις μελών της ΚΕ, όπως αυτές του Αντώνη Καλαμπόγια μετά από το χτύπημα του 1974:
«Βασική προϋπόθεση για την εξασφάλιση καθοδήγησης στο Εσωτερικό θε­ωρώ τη συγκρότηση Γραφείου μόνον από παράνομους συντρόφους, τον αυ­στηρό χωρισμό της παράνομης από τη “νόμιμη” δουλειά, την αποκέντρωση της ΚΝΕ. (...)
Νομίζω ότι πρέπει ν’ αποκλειστούν οι συνεδριάσεις του Γραφείου κι αν ακό­μα όλα τα μέλη του είναι παράνομα. Σύνδεσμοι στελέχη θα λύνουν το ζήτημα.
Τα στελέχη που αποφυλακίζονται θα περνάν στην παρανομία, θα βγαίνουν στο εξωτερικό και μετά θα επιστρέφουν παράνομα και θα πιάνουν δουλειά. Να αποκλεισθεί η ανάθεση δουλειάς σε σύντροφο που μόλις ελευθερώνεται. (...)
Προτείνω να καθιερωθεί 6-8μηνη ενεργός υπηρεσία των παράνομων στε­λεχών. Σε συνέχεια, ή θα βγαίνουν έξω, ή θα περνάν σε καραντίνα και μετά να αλλάζουν και δουλειά και περιοχή δουλειάς.»²⁴³⁰

Συμπερασματικά:

Η ρίζα των δυσκολιών δράσης στις αντίξοες συνθήκες της δικτατορίας και ενώ δεν υπήρχε όχι μόνο οργανωτική, αλλά και πολιτική προετοιμασία και εκτί­μηση για τον κίνδυνο δικτατορικής εκτροπής, βρισκόταν πριν απ’ όλα στις ιδεολογικοπολιτικές και οργανωτικές συνέπειες από τη 10χρονη απουσία των Κομματικών Οργανώσεων του ΚΚΕ (από την 8^η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ το 1958 και έπειτα), σε συνδυασμό και με το πέρασμα των μελών του Κόμματος στις γραμμές της ΕΔΑ. Το αποτέλεσμα ήταν η υποχώρηση της κομμουνιστικής διαπαιδαγώγησης, η εξοικείωση με συνθήκες φιλελευθερισμού και οργανωτι­κής χαλαρότητας και καλλιέργεια κοινοβουλευτικών αυταπατών.

Η κομμουνιστική διαπαιδαγώγηση στην οργανωτική συγκρότηση και λει­τουργία του Κόμματος, που καθορίζονται από τους σκοπούς και τον επανα­στατικό χαρακτήρα του, αναπτύσσεται και στεριώνει στο πλαίσιο της επανα­στατικής στρατηγικής, αλλά και μέσα από τη συμμετοχή των μελών του Κόμ­ματος στις Κομματικές Οργανώσεις, στη συζήτηση για τη διαμόρφωση της πο­λιτικής του και στη δράση για την προώθησή της, στην εκλογή των οργάνων και τον έλεγχο της δράσης τους με τη διαδικασία της κριτικής και αυτοκριτικής, στην υπεράσπιση και τήρηση του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού, της συλλογικότητας και της εσωκομματικής δημοκρατίας, στη συνεχή προσπάθεια για την ιδεολογικοπολιτική επαναστατική ενότητα του Κόμματος, την υπεράσπι­ση των αρχών και του Καταστατικού του, στην αδιάλλακτη στάση απέναντι σε κάθε μορφής οπορτουνισμό και οργανωτικό φιλελευθερισμό.

Το γεγονός ότι το Κόμμα είχε ανάγκη ανασυγκρότησης μέσα στην Ελλάδα από την επόμενη μέρα της δικτατορίας ήταν προφανές. Αυτή η ανάγκη όφει­λε να μην ερχόταν σε αντιπαράθεση με τη διάθεση χρόνου για την προετοιμα­σία στοιχειώδους μηχανισμού υποδοχής, διαμονής και δράσης των παράνο­μων στελεχών και των μελών των οργάνων, για τη δημιουργία εφεδρειών και την εξασφάλιση των αναγκαίων οικονομικών πόρων.

Ως αποτέλεσμα των προηγούμενων αδυναμιών, οι συλλήψεις οδηγούσαν στην αποδιοργάνωση του παράνομου μηχανισμού και στην ανάγκη ανασυ­γκρότησής του σχεδόν από την αρχή, άρα επιβράδυναν την πορεία πλήρους ανασυγκρότησής του.

Ακόμα, οι συλλήψεις των στελεχών και η στάση τους απέναντι στη δικτα­τορία, οι ηρωικές και ανυποχώρητες απολογίες στα στρατοδικεία από τη μια συγκινούσαν και αφύπνιζαν, δημιουργούσαν πνεύμα μαχητικότητας και αισιο­δοξίας, καθώς αποδείκνυαν ότι το ΚΚΕ ήταν παρόν ύστερα από πολλά χρόνια απουσίας Κομματικών Οργανώσεων στην Ελλάδα. Από την άλλη, όμως, καλ­λιεργούνταν και ένα είδος απογοήτευσης, ενώ το αυτοαποκαλούμενο «ΚΚΕ Εσωτερικού» προπαγάνδιζε συκοφαντικά ότι η παράνομη δράση του Κόμμα­τος ήταν διαβρωμένη.

Τα προβλήματα και οι παραβιάσεις των κανόνων της παράνομης δουλειάς και του συνδυασμού της με τη νόμιμη, που εντοπίστηκαν σε όλη τη διάρκεια της 7ετίας με αποκορύφωμα το χτύπημα του Φλεβάρη του 1974, δεν αναι­ρούν το γεγονός ότι το ΚΚΕ, παρά τις εξαιρετικά αντίξοες συνθήκες που είχε να αντιμετωπίσει, ρίχτηκε αποφασιστικά στην ανασυγκρότησή του με άμεσο στόχο να εμπνεύσει και να καθοδηγήσει ένα δυναμικό μαζικό αντιδικτατορικό αγώνα. Σε όλη τη διάρκεια της 7ετίας αναδείχτηκε η ετοιμότητα των στελεχών και μελών του να αψηφήσουν τους κινδύνους που τους απειλούσαν, και τους οποίους με ηρωισμό αντιμετώπισαν, προκειμένου να ανταποκριθούν στα συμ­φέροντα της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων, να ανατρέψουν τη δικτατορία και να ανταποκριθούν στην ηρωική ιστορία του ΚΚΕ, στις κομμου­νιστικές αξίες και ιδανικά.

2419.   Το τελευταίο φύλλο βγήκε το Γενάρη του 1974.
2420.  Μακεδονία, 5.5.1974.
2421.   Αρχείο της ΚΕ του ΚΚΕ, Έγγραφο 53039, Κατάσταση περιεχομένων φακέλου με τίτλο «Χτύπημα του 11/1968».
2422.   Οι συλλήψεις στελεχών με επικεφαλής τον Ν. Καλούδη συνδέονταν με το πρώτο χτύπημα στον Γρ. Φαράκο λόγω και της συνέχισης χρησιμοποίησης των ίδιων μηχανισμών και του ίδιου τρόπου δουλειάς. Ο εντοπισμός των ίδιων προβλημάτων εμφανιζόταν στις εκθέσεις και πορίσματα που βγήκαν μετά από τα επόμενα χτυπήματα (Ν. Καλούδης, Στρ. Τσαμπής, ως και λίγα χρόνια μετά, που έγινε το μεγάλο χτύπημα του Φλεβάρη του 1974), που σήμαινε ότι δεν πάρθηκαν υπόψη προγενέστερα κρίσιμα συμπεράσματα.
2423.   Είναι ενδεικτικό ότι, παρά την προσπάθεια για εξαγωγή συμπερασμάτων από τα χτυπήματα της Ασφάλειας, σε καμία από τις Ολομέλειες της ΚΕ που μελετήθηκαν οι εκθέσεις για τα χτυπήματα δεν κρίθηκαν ολοκληρωμένες για να μπουν στη διαδικασία της έγκρισής τους από το καθοδηγητικό όργανο ώστε να αποτελούν ένα συλλογικό πόρισμα.
2424.  Το 9^ο Συνέδριο του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας, έκδ. ΚΕ του ΚΚΕ, Αθήνα, 1974, σελ. 52.
2425.   Αρχείο της ΚΕ του ΚΚΕ, Έγγραφο 53039, Κατάσταση περιεχομένων φακέλου με τίτλο «Χτύπημα του 11/1968».
2426.  Αρχείο της ΚΕ του ΚΚΕ, Έγγραφο 470372, Έκθεση του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ με πρώ¬τα συμπεράσματα για το χτύπημα του Μάη 1970 και ορισμένες σκέψεις για το χτύπημα του Νοέμβρη 1970.
2427.   Αρχείο της ΚΕ του ΚΚΕ, Έγγραφο 471941, Φάκελος με τα υλικά της επιτροπής που εξέτασε το χτύπημα της Ασφάλειας στον παράνομο μηχανισμό του Κόμματος και της ΚΝΕ το 1974.
2428.  Αρχείο της ΚΕ του ΚΚΕ, Έγγραφο 470372, ό.π
2429. Αρχείο της ΚΕ του ΚΚΕ, Έγγραφο 227459, Σημείωμα του ΠΓ προς το Γραφείο του Κλιμακίου της ΚΕ, 23.10.1972.
2430. Αρχείο της ΚΕ του ΚΚΕ, Έγγραφο 471941, Φάκελος με τα υλικά της επιτροπής που εξέτασε το χτύπημα της Ασφάλειας στον παράνομο μηχανισμό του Κόμματος και της ΚΝΕ το 1974.

 

(ΟΔΗΓΗΤΗΣ Φεβ-2024)
Τον Φλεβάρη του 1974 έγινε το μεγάλο «χτύπημα» της χού­ντας με τη σύλληψη δεκάδων μελών του ΚΚΕ και της ΚΝΕ. Στις 19 Φλεβάρη ανακοινώθηκε η σύλληψη 35 στελεχών του ΚΚΕ, της ΚΝΕ και της Αντι-ΕΦΕΕ. Οι συλλήψεις στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη συνεχίστηκαν μέχρι και τα μέσα του Μάρτη. Όπως χα­ρακτηριστικά αναφέρεται στο αντίστοιχο υποκεφάλαιο του Γ² Τόμου Δοκιμίου Ιστορίας του ΚΚΕ 1967-1974, το ΠΓ της ΚΕ, μετά από τη δη­μοσιοποίησή των συλλήψεων, κάλεσε «τους κομμουνιστές να στα­θούν, όπως πάντα, ακλόνητοι απέναντι στα χτυπήματα των εχθρών του λαού, να επαγρυπνούν αποτελεσματικότερα για την περιφρού­ρηση των Οργανώσεών του, να εξακολουθήσουν πιο μεθοδευμένα, επίμονα την οικοδόμησή του, να σταθούν πρωτομάχοι στους λαϊκούς αγώνες που ωριμάζουν».  

Με αφορμή τη συμπλήρωση 50 χρόνων από τότε που οι σύντροφοί μας στων «φρουρών το πείσμα» στάθηκαν ακλόνητοι στα ανοσιουργή­ματα πόυ διέπραξε εναντίον τους το αστικό δικτατορικό καθεστώς, το επόμενο διάστημα η «Σύγχρονη Εποχή» θα εκδώσει βιβλίο που θα έχει ως αναφορά τις αναμνήσεις της συντρόφισσας Αγγελικής Σωτήρη από εκείνη την περίοδο.

Η Αγγελική Σωτήρη, μαζί με άλλους συντρόφους, είχε ευθύνη για τη λειτουργία του παράνομου τυπογραφείου της “Πανσπουδαστι­κής”, εφημερίδας της Αντι-ΕΦΕΕ.                                                               

Όταν της ανατέθηκε η συγκεκριμένη χρέωση από την Οργάνωση, το 1972, ήταν δευτεροετής φοιτήτρια της Ιατρικής στην Αθήνα. Πιάστηκε στις 14 Φλεβάρη του 1974 και αποφυλακίστηκε στις 26 Ιου­λίου του ίδιου έτους! Τις αναμνήσεις που κατέγραψε από αυτούς τους μήνες εμπιστεύτηκε στο Κόμμα της για να τις αξιοποιήσει όπως κρίνει. Αποτελούνται από δύο «κεφάλαια», με το δεύτερο να ξεκινά από εκεί που τελειώνει το πρώτο. Τη στιγμή, δηλαδή, που η Ασφάλεια μπαίνει στο διαμέρισμα της πολυκατοικίας στoν Νέο Κόσμο όπου λειτουργούσε το παράνομο τυ­πογραφείο. Το πρώτο κεφάλαιο έχει τίτλο: «Μερικές αναμνήσεις από την οργάνωση και λειτουργία του παράνομου τυπογραφείου της "Πανσπουδαοτικής", εφημερίδας της Αντιδικτατορικής ΕΦΕΕ (Αντι-ΕΦΕΕ), κατά τη διάρκεια της δικτατορίας»: Το δεύτερο: «Στα κρατητήρια της Γενικής Ασφάλειας, στην οδό Μεσογείων».

Είναι βαρύ το χρέος και μεγάλη η τιμή που την επιμέ­λεια αυτής της έκδοσης ανέλαβε το Κεντρικό Συμβούλιο Της ΚΝΕ. Κάθε λέξη της συντρόφισσας είναι μια ψηφίδα ” μνήμης της ηρωικής πορείας του ΚΚΕ και της ΚΝΕ. Είναι παράδειγμα αφοσίωσης στους σκοπούς του Κόμματος. Επιβεβαίωση της αστείρευτης δύναμης που κρύβει μέσα του ο άνθρωπος όταν η καρδιά φλογίζεται από ανώτερα ιδανικά.

Το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας, πρόσφατα, κυ­κλοφόρησε τον τόμο Γ₂ του Δοκιμίου Ιστορίας του ΚΚΕ για την περίοδο 1967-1974. Εκεί ο αναγνώστης μπορεί να μελετήσει, ανάμεσα σε άλλα, τις εκτιμήσεις και τα συμπεράσματα από το τιτάνιο έργο ανασυγκρότησης των παράνομων Οργανώσεων του ΚΚΕ και της δράσης της ΚΝΕ μέσα σε συνθήκες σκληρής παρανομίας. Το Κόμμα,, μελετώντας επιστημονικά την ιστορία, εξά­γει συμπεράσματα για να γίνει πιο αποτελεσματικό στην αναμέτρηση με τον ταξικό αντίπαλο. Να μπορεί να οργανώνει από καλύτερες θέσεις την πάλη για την απελευθέρωση του ανθρώπου από την καπιταλιστική σκλαβιά.

Η έκδοση με τις αναμνήσεις της συντρόφισσας Αγγε­λικής Σωτήρη είναι προφανώς η προσωπική της μαρ­τυρία, η καταγραφή των γεγονότων, όπως η ίδια τα βίωσε. Η αξία τους δεν συνίσταται στο αν καταγράφουν λεπτομερώς όλο το πλαίσιο μέσα στο οποίο έδρασε το ΚΚΕ και η ΚΝΕ τη συγκεκριμένη περίοδο και το πώς αντιμετωπίστηκαν από τον ταξικό αντίπαλό. Βρίσκεται στη σεμνότητα και την πληρότητα με την οποία απει­κονίζονται αρετές και αρχές που είναι προς κατάκτηση και σήμερα για όλα τα μέλη και στελέχη της ΚΝΕ, για κάθε νέο αγωνιστή. Αφορούν το πώς μια συντρόφισσα, που έζησε την κόλαση και το αποκρουστικό πρόσωπο του ταξικού εχθρού, μπορεί με λίγα λόγια να περιγρά­φει πράγματα που σε συγκλονίζουν παραδίδοντας, μα­θήματα ζωής και αγώνα.

Μέσα από τις σελίδες της έκδοσης ο αναγνώστης θα μπορέσει να διακρίνει:

Πώς μπορεί ένας αγωνιστής να είναι προετοι­μασμένος και τελικά να μπορεί να αντέξει τον αφάνταστο πόνο και τη φρίκη των βασανιστηρίων.

Είναι σημαντικό να υπάρχει γνώση από τα πριν για τον αντίπαλο και τους μηχανισμούς που θα επιστρατεύσει για να λυγίσει τους κρατούμενους. Να καλλιεργείται η αποφασιστικότητα για ανυποχώρητη στάση απέναντι τους μέχρι το τέλος. Να συνειδητοποιείται ότι ο κάθε σύντροφος και συντρόφισσα δεν είναι ένα απλό άτομο, αλλά εκφράζει τα συμφέροντα του λαού κάθε στιγμή απέναντι στην καπιταλιστική βαρβαρότητα.

Τις μεθόδους, τις δυσκολίες και τα χαρακτη­ριστικά που σφυρηλατεί στην προσωπικότητα η κομματική δουλειά σε παράνομες συνθήκες.
«Ζω­ντανεύουν» μπροστά μας οι διαδρομές που έκαναν οι σύντροφοι μεταμφιεσμένοι για να μην πιαστούν, η εφευρετικότητα και η πειθαρχία τους. Αντιλαμβανόμα­στε πώς σύντροφοι που αγαπούν τη ζωή, ακόμα και μέσα σε συνθήκες σκληρής παρανομίας καταφέρνουν να εκτιμούν και να δημιουργούν όμορφες και ανθρώ­πινες στιγμές.

Πώς μέσα στο βαθύ σκοτάδι μπορείς να ανάψεις σπίθες όταν έχεις τα όπλα της συλλογικότητας, της συντροφικότητας και της γνώσης. Καταλαβαίνουμε σε όλο του το μεγαλείο τον στίχο «τακ-τακ εσύ, τακ- τακ εγώ» και πώς με αυτή τη γλώσσα της σιωπής» κατάφεραν να αντέξουν έχοντας ο ένας στο πλευρό του τον άλλο. Συνειδητοποιούμε τί σημαίνει πως ο κομ­μουνιστής κρατούμενός έχει απίστευτη δύναμη. Γιατί η καρδιά τού μπορεί να βρίσκει βάλσαμο και να αντέ­χει ό,τι δεν μπορεί να φανταστεί ανθρώπου νους, όταν το μυαλό τού ταξιδεύει σε μέρη που οικοδομούνταν ο σοσιαλισμός. Όταν μπορεί να πάρει δύναμη, σφυρίζο­ντας τον σκοπό ενός τραγουδιού, όταν ξέρει ότι πρέπει  να μη λυγίσει για να δώσει δύναμη και στους συντρό­φους που βρίσκονται στα διπλανά κελιά. Όταν ξέρει πως έχει δίκιο και ο λαός θα είναι στο πλευρό του.

Διαβάζουμε για τοyς χώρους που τυπώνονταν υλικά που διαφώτιζαν και οργάνωναν την πάλη στις σχολές της Αθήνας. Μπορούμε καλύτερα να καταλάβουμε την ανάγκη να διασφαλίζεται με κάθε θυσία η μελέτη, το γράψιμο, το τύπωμα και η διακί­νηση υλικών που είναι απαραίτητα για να επιτελεί η Οργάνωσή μας τον πρωτοπόρο της ρόλο σε όλες τις συνθήκες.

Ότι οι νοσηρές υπάρξεις των βασανιστών δημιουργήθηκαν και έδρασαν πριν, κατά τη διάρκεια και μετά τη χούντα. Η αποτρόπαια δράση τους ήταν νομιμοποιημένη από όλες τις μορφές αστικής εξουσίας, ακριβώς γιατί πάντα έχει στο στόχαστρο την ιδεολογική-πολιτική-οργανωτική πρωτοπορία του εργατικού-λαϊκού κινήματος, το Κομμουνι­στικό Κόμμα και τη νεολαία του. Αποκαλυπτικά για τα παρα­πάνω είναι τα αποσπάσματα του «Ριζοσπάστη» και αστικών εφημερίδων που συμπεριλαμβάνονται στην έκδοση και αφορούν στη δίκη των βασανιστών της Ασφάλειας Αθηνών στο μικτό κακουργιοδικείο Χαλκίδας (11/11/1975-30/11/1975). Τελικά οι 10 από τους 14 κατηγορούμενους βασανιστές απαλλάχθηκαν, ενώ στους υπόλοιπους 4 επιβλήθηκαν ποι­νές 4-10 μηνών.

Στο σημείο όπου η συντρόφισσα αναφέρεται στη νύχτα που βασανίστηκε γράφει: «Δεν βγάζω κιχ. Δεν νιώθω τίποτα. Δεν ξέρω αν πονάω. Δεν ξέρω αν ζω ή πέθανα. Ένα πείσμα μόνο με διακατέχει. Να αντέξω ως το τέλος... Μόλις φεύγουν οι βασανιστές, οι τοίχοι, του κελιού μου γεμίζουν χαρμόσυνα τακ-τακ. Είναι οι σύντροφοι. Δεν είμαι μόνη μου. Ξέρουν πως άντεξα, δεν έβγαλα άχνα όλη νύχτα. Δικές μου κραυγές δεν ακούστηκαν. Μόνο οι κραυγές των βασανιστών»

Στο πρόσωπο της συντρόφισσας Αγγελικής Σωτήρη υποκλινόμαστε σε όσους, κόντρα στα βασανιστήρια του αστι­κού δικτατορικού καθεστώτος, έδειξαν στην πράξη τις κομ­μουνιστικές αξίες και την κομμουνιστική ηθική. Σφίγγουμε ευλαβικά το χέρι σε αυτούς, που όπως και η συντρόφισσα Αγγελική; βρήκαν τη δύναμη ημιλιπόθυμοι στο κελί της φυλακής τους να σιγοτραγουδήσουν «Κι αν κάνετε τα στήθια μου κομμάτια εσείς πεθαίνετε και όχι εγώ»:

Αυτές τις μορφές ηρώων έχει γεννήσει το ΚΚΕ και η ΚΝΕ.

Αισθανόμαστε περήφανοι και συγκινημένοι που τον δικό τους πόνο, τις θυσίες και τα βάσανά τους, με τη στάση τους και όλη την πορεία της ζωής τους κατάφεραν να τα «μεταδώσουν» σε εμάς σαν «δεντράκια καλοσύνης» και «γεράκια δύναμης».

Στο δρόμο που χάραξαν οφείλουμε
να συνεχίσουμε να βαδίζουμε.

* Η Αντιδικτατορική ΕΦΕΕ ιδρύθηκε με πρωτοβουλία της ΚΝΕ (το ιδρυτικό της συνέδριο έγινε τον Ιούλη του 1972) καί αποτέλεσε καθοδηγητικό όργανο του φοιτητικού κινήματος στα χρόνια της δικτατορίας. Σε μια πορεία συσπείρωνε στις γραμμές της σημαντικό αριθμό φοιτητών κάι φοιτητρι­ών και δημιούργησε επιτροπές αγώνα κατά σχολές και έτη.

Απόσπασμα την κατάθεση της Αγγελικής Σωτήρη, όπως δημοσιεύτηκε στον "Ριζοσπάστη" στις 14/11/1975

Πιάστηκα στις 13 Φλεβάρη στο παράνομο τυπογραφείο της Πανσπουδαστικής. Το σπίτι όπου πιάστηκα λεηλατήθηκε. Εκεί με χτύπησε ο Μπάμπαλης στο πρόσωπο. Μετά με πήγαν στη Γενική Ασφάλεια. Με ξαναχτύπησαν. Με έπιασαν από τα μαλλιά, με πέταξαν κάτω, μου ζουλούσαν τα μάτια, με έβρισαν, με είπαν πόρνη, απόψε όλοι θα σε... Στις 17 Φλεβάρη την Κυριακή ήταν βάρδια ο Σμαΐλης. Με αφορμή ότι σφύριζα με έβρισε με χτύπησε με κλωτσιές μέχρις ότου έτρεξε αίμα από τη μύτη μου. Τότε σταμάτησε. Μετά από λίγες μέρες ήλθε στο κελί μου ο Κραβαρίτης. Μου έβγαλε τούφες από τα μαλλιά, μου χτύπησε το κεφάλι στον τοίχο, μου έριξε κλωτσιές στο κεφάλι, μου πίεσε τα μάτια. Μου αναστάτωσε το κελί. Έφυγε και ξαναγύρισε σε λίγο. Επανέλαβα μετά τα ίδια. Όλα αυτά έγιναν παρουσία του Κανέλλου. Την άλλη μέρα με πήγαν στο γραφείο του Παύλου. Ήταν εκεί ο Τσικριπής. Μου ζήτησε να καταδώσω τους συντρόφους μου. Αρνήθηκα. Ο Παύλου μου είπε ότι θα σου σπάσω τα κόκαλα, εδώ θα μάθεις πως γίνονται τα αυτοκινητιστικά δυστυχήματα. Στις 11 Μάρτη τη νύχτα μπήκε στο κελί μου ο Κραβαρίτης. Μου ζήτησε να του πω τα ίδια.

Αρνήθηκα. Μου έβγαλε τα μισά μαλλιά. Με έβαλε να στέκομαι με ένα πόδι ψηλά. Έφερε ένα καδρόνι. Με χτύπησε παντού. Τελικά έσπασε το καδρόνι πάνω μου. Με διέταξε να στέκομαι με το ένα πόδι ψηλά και τα χέρια στην έκταση. Έβαλε και δύο-τρεις αστυφύλακες με στολή και με χτύπαγαν όταν κατέβαζα το πόδι. Παρών ήταν και ο Παπουτσής. Με πή­γαν στην τουαλέτα, μου έκαναν φάλαγγα. Μου έβγαλαν τα παπούτσια και τις κάλτσες, μου έκλεισαν τα μάτια και με χτυπούσαν με γκλομπς στα πέλματα. Με έπιασαν από τα μαλλιά. Ο διάδρομος ήταν γεμάτος μαλλιά. Ο Κραβαρίτης είχε λυσσάξει, χοροπηδού­σε πάνω στο σώμα μου, με έβριζε, με χτύπαγε συνέχεια. Το πρωί με παράτησαν. Στις αρχές Μάη ήρθε και με πήρε ο Λουκόπουλος και τότε είδα να βγαίνει από το γραφείο του Γκάνου ο «Μήτσος ο επιλοχίας» κρατώντας ένα δέμα.

Με πήγαν στο γκαράζ. Διαπίστωσα ότι το δέμα είχε μέσα ένα σχοινί και με αυτό με δέσανε στον πάγκο. Ο Λουκόπουλος διέταξε ξύλο μέχρι θανάτου και πήρε μέρος ο ίδιος στα βασανιστήριά μου. Με ανάγκαζαν ύστερα με χτυπημένα πόδια να τρέχω. Ο επιλοχίας πήρε ένα σφυρί και χτυπούσε τα δάχτυλα των ποδιών μου. Μετά με ξαναέδεσαν στον πάγκο και μου ξαναέκαναν φάλαγγα. Ο επιλοχίας μου κατέβασε το παντελόνι και τα εσώρουχά μου και μου τραβούσε τρίχες από το εφήβαιό μου. Μου τραβούσε το στήθος και μου φώναζε, μωρή θα στα βγάλω. Με πήγαν μετά επάνω. Ο επιλοχίας ύστερα από μέρες ήρθε πάλι στο κελί μου και μου'πε να ετοιμαστώ για να με κατεβάσουν στο υπόγειο…