Εσύ με τη γλυκιά φωνή, με τις φαρδιές τις πλάτες _πες μου την ύστερη στιγμή τι βρήκες και τραγούδησες και τάραξες τη γειτονιά ως πέρα στο Παγκράτι.

Πολύ πριν ο Τσιτσάνης, μιλήσει για το ρέμα, τα βαριά του σεκλέτια κι εκείνη που 'χε ερωτευθεί
Λίγο πριν έρθει ο σ.φος Παναγιώτης Μακρής από την εξορία και αποφασίσει να κλείσει τον “ντερέ” _τότε πολιτογραφήθηκα Καισαριανιώτης _και να το μετατρέψει στο πάρκο, που ο λαός της Καισαριανής απολαμβάνει και σήμερα 50+ χρόνια μετά

Παναγιώτης Μακρής:
μια ηρωική μορφή του λαϊκού κινήματος και του Κόμματος

Όλη του η ζωή δοσμένη στο λαό,
Με συνέπεια, σεμνότητα και απαράμιλλο αγωνιστικό ήθος.

«Αφήνω μοναδικό κληρονόμο μου (...)
το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας (ΚΚΕ),
που από τις γραμμές του αγωνίστηκα σε όλη μου τη ζωή,
για να συνεχίσει τους αγώνες του».

Παιχνίδια μιας άλλης εποχής
Το πιο επικίνδυνο και τολμηρό παιχνίδι που παίζανε ήταν η είσοδος μέσα στον υπόνομο. Μπαίνανε από το στόμιο του, στον Αι Γιάννη, κοντά στα συνεργεία του δήμου –τέτοιες μπούκες υπήρχαν και παρακάτω, μέχρι την οδό Θεαγένους.
Σε ομάδες 5-10, με αυτοσχέδιους φακούς -δαδιά με φωτιά συνήθως για να βλέπουν και να διώχνουν τους αρουραίους και βγαίνανε κάπου στο Παναθηναϊκό Στάδιο.

Τον ίδιο καιρό ο υποφαινόμενος _αλάνι ολκής, περιφερόμουν μεταξύ παρυφών Υμηττού και Μεσογείων –τότε που ήταν …με μόνο δυο λωρίδες κυκλοφορίας, Χαλάντρι –κάτω από την 7η, “Φάρο Ψυχικού” κλπ. πάντα με πληγιασμένα γόνατα.

Το κουτί με την ασετιλίνη
Ανοίγαμε μια λακκούβα, σχετικό μικρή, στην οποία ρίχναμε νερό. Μέσα εκεί ρίχναμε ένα κομμάτι ασετιλίνη, η οποία “έβραζε”. Είχαμε ένα κουτί από γάλα του εβαπορέ, από την κάτω πλευρά τελείως ανοικτό ενώ, στο πάνω μέρος του κάναμε μία μικρή τρύπα … το τοποθετούσαμε στο κέντρο της λακκούβας και το στερεώναμε με περιφερειακά χώμα. Μόλις ολοκληρωνόταν αυτή η διαδικασία ξαπλώναμε όλοι κάτω, μπρούμυτα και ένας από μας κρατώντας ένα μακρύ ξύλο, που στην άκρη του υπήρχε ένα αναμμένο πανί, το έβαζε στην τρύπα του κουτιού και γινόταν μια μικρή. Το κουτί πεταγόταν στον αέρα και οι λάσπες στα πλάγια. Όσο πιο ψηλά πήγαινε το κουτί, τόσο πιο πετυχημένη ήταν η προσπάθεια.

Ξαναγυρνώντας στο ρέμα της Καισαριανής
Το νερό που έτρεχε στην κοίτη του ήταν συνήθως βρώμικο και την κάλυπτε ολόκληρη, αλλά δεν πλατσουρίζαμε, βαδίζαμε πατώντας στις πλευρές του _ ήταν στρογγυλή και αυτό έκανε την διάβαση πολύ δύσκολη και αργή. Αγνοώντας τον κίνδυνο της ξαφνικής καταιγίδας, που συχνά κατέβαζε ποτάμι νερό από τον Υμηττό και γέμιζε το “τούνελ” μέχρι πάνω
Για να Βγούμε στο Παναθηναϊκό Στάδιο θέλαμε περίπου μία ώρα και παραπάνω –σε κάποια σημεία έλειπε και το οξυγόνο και βαριανασαίναμε
Αυτά όμως, ήταν, τότε, για μας ψιλά γράμματα. Είχαμε πλήρη άγνοια κινδύνου. Αποτελούσε τίτλο τιμής για όποιον διέσχιζε τον αγωγό και καμάρωνε για το επίτευγμά του.

Οι παγίδες:
Το παιχνίδι με την ασετιλίνη και αυτό με τις παγίδες το παίζαμε στο πρώτο βουνό, δηλαδή στο χώρο μεταξύ της πάλαι ποτέ ποτοποιίας Χατζημιχάλη στην Δράκοντος _μετά Θήρωνος.
Στο πρώτο Βουνό, την εποχή εκείνη, επικρατούσε ερημιά. Δεν υπήρχαν σπίτια παρά οι δύο κτιστές μάντρες, το έδαφος ήταν πολύ επικλινές και κακοτράχαλο, με μονοπάτια από τα οποία περ¬νούσε ο κόσμος.
Στα μονοπάτια αυτά ανοίγαμε μία μεγάλη τρύπα _λούμπα 40-50-60 πόντους, που γεμίζαμε με νερό. Στο πάνω μέρος της, λίγο πριν το χείλος, τοποθετούσαμε ξύλα, πάνω από αυτά χαρτί και πάνω στο χαρτί χώμα. Φροντίζαμε το σημείο να μην διαφέρει καθόλου από το υπόλοιπο μονοπάτι Οι πεζοί περπατώντας αμέριμνα, πατούσαν το σημείο που είχαμε στήσει παγίδα και έπεφταν μέσα.

Σήμερα αποτελούν γλυκιά ανάμνηση
στη σκιά της ανταρτομάνας Καισαριανής.

(δείγμα)
Ο Θέμος Κορνάρος θα γράψει για τον Ανδρέα Λυκουρίνο στην “Ελεύθερη Ελλάδα” της 6 του Μάη 1945, το παρακάτω κείμενο. Το μεταφέρουμε από το βιβλίο του γιατρού Αντώνη Φλούντζη “Χαϊδάρι, κάστρο και βωμός της Εθνικής Αντίστασης”, εκδ. Παπαζήση, Αθήνα 1986.

Ο Ανδρέας Λυκουρίνος γεννήθηκε στα 1931 κι ο κατακλυσμός της σκλαβιάς τον βρίσκει ένδεκα χρονών. Πήρε ενεργό μέρος στην πρώτη φάση του αγώνα. Στην επίθεση πείνας. Το Ελληνικό φρούριο κράτησε άμυνα γερή ένα χρόνο…

Ο Ανδρέας Λυκουρίνος έπρεπε να διαλέξει μεταξύ του σχολικού βαθμολογίου και του ανοιχτού αγώνα της πατρίδας του. Ητανε ο πρώτος μαθητής. Αυτό δεν τον εμπόδισε καθόλου να βρει τα πόστα του παράνομου τύπου και να ακούει απ’ ευθείας τη φωνή και τις εντολές του μαχόμενου Έθνους: «Κρατηθείτε ζωντανοί. Η ζωή μας θα είναι το χρησιμότερο υλικό για τη μάχη, για τη ΝΙΚΗ».

Ο Λυκουρίνος θεωρεί τον εαυτό του υπεύθυνο για τη ζωή των δικών του. Για τα τρία αδέρφια και τους γονείς του. Αγοράζει και πουλά παλιά ρούχα και παλιά παπούτσια κι έσωσε το σπίτι του. Η δουλειά του πατέρα του περνούσε κρίση. Ήτανε μαραγκός. Στην ξεγνοιασιά του παιδικού προσώπου έρχεται η ευθύνη και η αγωνία και βάζουνε σφραγίδα τίμιου άνδρα… Είχε νικήσει την πρώτη νίκη για λογαριασμό της αδούλωτης πατρίδας του. Είχε αποκτήσει αυτοπεποίθηση. Έχει επιβληθεί και στους μικρούς και στους μεγάλους. Και στην επιθετική φάση του αγώνα, όταν το Έθνος γύρευε αρχηγούς της κάθε ηλικίας και της κάθε γειτονιάς, ο Α. Λυκουρίνος βρισκότανε κιόλας τοποθετημένος μόνος του, στο ηγετικό πόστο της νολαίας Μακρυγιάννη.

Έχει μπει στα 12 χρόνια! Και καμαρώνει γιατί – προσθέτοντας μόνος του δύο-τρία χρόνια παρά πάνω – έφτιαχνε ένα νούμερο που ξέφευγε κάπως από τα σύνορα της νηπιακής ηλικίας.
Είχε γίνει θρύλος μεταξύ των τσολιάδων, συζητιόνταν μ’ ανησυχία τα κατορθώματα κάποιου «μωρού», στο Κουκάκι.

Το αντάρτικο γύρευε όπλα. Οι οργανώσεις είχανε πάντα ανοιχτό έρανο γι’ αυτό το σκοπό. Ο Α. Λυκουρίνος πήρε πρωτοβουλία: Με δεκαρολογήματα δουλειά δεν γίνεται. Πιο δύσκολα βρίσκονται τα όπλα, παρά τα λεπτά. Μ’ ένα ψευτοπίστολο, πήλινο, παραφυλάει ένα βράδυ σε μια γωνιά. Κι αφοπλίζει τον πρώτο τσολιά. Πετάει τον πηλό. Και μ’ αληθινό όπλο πια μαζεύει και πιστόλια και χειροβομβίδες και στολές ακόμη. Δεν είναι λίγοι οι τσολιάδες που αναγκάστηκαν να φτάσουν στη στρατώνα τους, με τα εσώρουχα μόνο… Η Ειδική Ασφάλεια ενδιαφέρθηκε. Τα Ες-Ες τα γερμανικά απαιτούνε από τους αρχηγούς των ελληνικών Ες-Ες την εμπέδωση της «τάξεως» στις δυτικές συνοικίες της Αθήνας, γιατί οι τσολιάδες ζήτησαν… ενίσχυση.

Τίποτα δεν μπόρεσαν. Όλα ήταν ήρεμα. Οι μυστικοί που τοποθετήθηκαν στη συνοικία δεν έβλεπαν καμιά ύποπτη κίνηση. Οι άνθρωποι πήγαιναν στις δουλειές τους, γύριζαν κουρασμένοι, τα παιδιά παίζανε στην αυλή του σκολειού. Κι αν ρωτούσαν και για βαθμούς, ο Λυκουρίνος είχε τα πρωτεία. Μπροστά τους περνούσε με τα βιβλία στο χέρι. Τους ήξερε. Δεν του ξέφευγε κανένας από τους ανθρώπους της Ασφάλειας. Η αυτοάμυνα του έγινε ένστικτο. Μαέστρος και σ’ αυτή τη δουλειά. Θα τον ζήλευαν και μεγάλοι και παλιοί και νέοι αγωνιστές για την τάξη και τη συνωμοτικότητά του. Μόνο που δεν περιοριζότανε στις νυχτερινές εξορμήσεις. Στη μάχη του Μακρυγιάννη με τους τσολιάδες του 1943, που κράτησε τέσσερις ώρες, πήρε μέρος και ο Λυκουρίνος.

Ένα βράδυ το Μάη του 1943, οι Γερμανοί σήκωσαν τον κόσμο στο πόδι στη συνοικία αυτή, με τους πυροβολισμούς και τις φωνές τους. Κυνηγούσαν στους δρόμους κάτι σκιές. Ήτανε η παρέα του Λυκουρίνου. Η δράση του παιδιού γεμίζει δυο χρόνια της σκλαβιάς. Γίνεται παράδειγμα και θρύλος ανάμεσα στους αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης. Είναι ο φόβος κι ο τρόμος των πρακτόρων του εχθρού.

Στις 4 του Ιούνη 1944 βρέθηκε ο φρικτός προδότης, και στις 5 του Ιούνη έξι χαφιέδες των ελληνικών Ες-Ες, μπλοκάρουνε το σπίτι του Εθνικού αγωνιστή, στη συνοικία Κουκάκι (σ.σ. Γαληνού 41). Ζητούν τον Ανδρέα Λυκουρίνο. Ο πατέρας του ζητάει εξηγήσεις για το παιδί. Κι αυτοί γυρεύουν, εκτός από το παιδί και το πιστόλι που πήρε ψες το βράδυ από έναν δικό τους. Μα δε βρήκανε τίποτα. Μόνο ένα παιδάκι αδύνατο, μια σταλιά, που κοιμότανε ξέγνοιαστα στο γιατάκι του και πλάι στην καρέκλα είχε το κοντό του παντελονάκι και τα βιβλία του σχολείου του. Κάτω βρίσκονταν και τα πεδιλάκια του Νο 32.

– Αυτός είναι; ρωτούνε τον πατέρα.
– Αυτός.
– Εσύ είσαι; ρωτούνε το ίδιο το παιδί.
– Ποιος;
– Ο τρομοκράτης!
– Οχι! Είμαι μαθητής. Πάω στη δεύτερη Γυμνασίου στο 6ο Γυμνάσιο, απαντά απαθέστατα.

Μα οι πληροφορίες τους είναι θετικές. Αρχίζει το ξύλο. Γυρεύουν το πιστόλι. Μα το πιστόλι, ποιος ξέρει σε ποια βουνοκορφή θα ταξίδευε πια κείνη την ώρα. Και πήρανε μόνο τον Ανδρέα, με το μαθητικό του πηλήκιο στα άντρα τους. Πήρανε μέτρα εξαιρετικά ώσπου να φτάσουνε στην οδό Παπαρηγοπούλου Νο 7. Εκεί ήταν η έδρα των ελληνικών Ες-Ες. Επικεφαλής της συνοδείας ήτανε ο Μάκης Μακρογιάννης, που υπηρετεί σήμερα στην Εθνοφυλακή με το βαθμό ανθυπασπιστή. Η αλήθεια είναι πως ζήτησε να σώσει το παιδί. Ζήτησε τη βοήθεια του πατέρα του και δέκα λίρες, μέσω ενός άλλου της συνοδείας.

Το ανέκριναν και το ρωτούσαν, πού έχει κρυμμένες τις λίρες; (Είχανε πληροφορίες πως έχει πολλές). Αφού δεν βγήκε τίποτε, τον παρέδωσαν την ίδια μέρα στην Ειδική Ασφάλεια και μετά τέσσερις μέρες στα γερμανικά Ες-Ες της οδού Μέρλιν. Το κρεμάσανε, το κάψανε, του βάλανε στα νύχια καρφίτσες. Μα αυτός εξακολουθούσε να είναι μαθητής της 2ης τάξης του 6ου Γυμνασίου και ο αλύγιστος και παινεμένος αγωνιστής του Εθνικού Ελληνικού Αγώνα της Αντίστασης. Τέτοιος έμεινε ως το τέλος. Τέτοιον τον γνώρισε τον ήρωα Λυκουρίνο και το Χαϊδάρι. Τώρα ήταν 14 χρονών. Στις 5 Σεπτέμβρη 1944 τον οδήγησαν στο εκτελεστικό. Στο δρόμο βρήκε τρόπο να πετάξει ένα σημείωμα που έγραφε:

«Μπαμπά με πάνε για εκτέλεση μαζί με τους (αναφέρει ονόματα). Ειδοποίησε παρακαλώ τα σπίτια τους. Μη στενοχωριέστε. Ανδρέας».

 

Με τα παιδιά της ΚΝΕ

Με τον Ηλία Σταμέλο
Δήμαρχο με τη Λαϊκή Συσπείρωση 2015-2019

Με το γερόλυκο Γιώργη Κατημερτζή

 

Χάρρυ Κλυνν: από το πηγαίο, στο “πουθενά”

Ο Χάρρυ Κλυνν γεννημένος ως Βασίλης Τριανταφυλλίδης ήρθε στη ζωή και έφυγε μήνα Μάη στην Καλαμαριά (7_5_1940 – 21_5_2018) και υπήρξε μια ξεχωριστή περίπτωση κωμικού και σατιρικού –κυρίως stand-up ηθοποιού, που αναμείχτηκε –τσαλαβουτώντας και στα πολιτικά. Κοντά στο ΚΚΕ στα πρώτα του βήματα, έθεσε υποψηφιότητα για δήμαρχος χωρίς να εκλεγεί (πήρε 38%) με τη στήριξη της Νέας Δημοκρατίας το 2006 και ακολούθως το 2010. Επιχείρησε να κατεβεί υποψήφιος με τον ΣΥΡΙΖΑ (2012 και 2015) κάπου τα χάλασαν, αλλά ήταν ιδιαίτερα συνεπής στα social media και περνούσε γενεές δεκατέσσερις όποιον ήταν αντίπαλος αυτών που μας άλλαξαν τα φώτα _Συριζα και πάσης Ελλάδος να ,,,ούμε!!.

Το 2003 στέλνει επιστολή στο Ριζοσπάστη «Ογδόντα πέντε χρόνια, ένας συνεχής αγώνας. Ογδόντα πέντε χρόνια στην πρωτοπορία. Εύχομαι, και πιστεύω εύχεται και κάθε άνθρωπος που έχει ασπαστεί τη μαρξιστική ιδεολογία, να εξακολουθήσει το Κόμμα να είναι στην πρώτη γραμμή. Για να εκφράσει τα σύγχρονα προβλήματα. Και είμαι βέβαιος ότι αυτό θα γίνει. Μπορεί να συνέβησαν κάποια γεγονότα που πραγματικά ήταν κοσμοϊστορικά, αλλά η μαρξιστική ιδεολογία δεν είναι κάτι που ξεπερνιέται εύκολα, δεν είναι κάτι που μπορούν κάποιοι να το βάλουνε στην "μπάντα", αυτοί οι οποίοι έχουν πάρει κατά κάποιο τρόπο τα ινία της ανθρωπότητας στα χέρια τους. Θέλω να πιστεύω ότι σ' αυτό το παγκόσμιο κίνημα, το οποίο άρχισε να εκδηλώνεται όχι μόνο στον ευρωπαϊκό χώρο αλλά και στην καρδιά του καπιταλισμού, στην Αμερική, το ελληνικό Κομμουνιστικό Κόμμα θα είναι ένα κόμμα πρωτοπορίας. Και το πιστεύω αυτό, γιατί οι Ελληνες μαρξιστές, οι Ελληνες κομμουνιστές γεννούσαν και γεννούν πρωτοποριακές ιδέες» (85χρονα του ΚΚΕ - Μιλούν στο «Ρ» _Ηλίας Ανδριόπουλος, _Γιάννης Βαβούρας, _Μιχάλης Βαρδάνης, _Γιώργης Βαρλάμος, _Γιάννης Βόγλης, _Αντώνης Κακαράς, _Θύμιος Καρακατσάνης, _Χάρρυ Κλυνν, _Σταμάτης Κραουνάκης_ Δημήτρης Μητροπάνος, Θέμος Στοφορόπουλος, Διονύσης Τσακνής κά)

Ο ΧΑΡΡΥ ΚΛΥΝΝ και η "αριστερή του από - φυση"

(Απρίλης 1998)
Κάποιος το είπε πρώτος και από τότε επαναλαμβάνεται κατά βούληση, "πως σ' αυτόν τον τόπο είσαι ό,τι δηλώσεις".
Οπως συνέβη και στη συνέντευξή του στην "εκσυγχρονισμένη" ΝΕΤ, ο Χάρρυ Κλυνν δηλώνει βαρύγδουπα, όχι όμως και τυχαία, πως αυτός είναι "αριστερός", ενώ η Αλέκα...

Πως αγαπάει σαν "πατέρα" του τον Χαρίλαο και πως αυτός είναι αριστερός...
Πως δεν έπρεπε να χτυπάμε στις πλάτες τους αγρότες στη ΒΙΟΚΑΡΠΕΤ, αντίθετα να τους υποδείξουμε νέες καλλιέργειες...

Κατ' αρχάς θα ήθελα να πω στον κατά τα άλλα αγαπητό Χάρρυ, πως είναι άλλο πράγμα να υποδύεσαι τον αξέχαστο "Τραμπάκουλα" και μάλιστα με επιτυχία και άλλο τον ΑΡΙΣΤΕΡΟ. Διότι, πέρα από το τι δηλώνεις, ισχύει και το τι αποδεικνύεις με την κοινωνική, πολιτική, και όχι μόνο, συμπεριφορά σου και δράση.
Άλλο πράγμα, αγαπητέ Χάρρυ, η Αριστερά και άλλο το πολιτικό αλισβερίσι, το βόλεμα και οι εξετάσεις για το αύριο.

Άλλο η Αριστερά και άλλο το πολιτικό σουλάτσο όπου φυσάει ο άνεμος.
Άλλο η Αριστερά και άλλο ο ραγιαδισμός για μια θέση στον "ήλιο" του "εκσυγχρονισμού" και μάλιστα στην απλή και φτωχή θέση του δημοτικού συμβούλου στο Δήμο Θεσσαλονίκης.
Άλλο Αριστερά, αγαπητέ Χάρρυ, και άλλο η ουσιαστική στήριξη σε ό,τι πιο αντιδραστικό έζησε ο Ελληνικός λαός με τη συμπεριφορά της κυβέρνησης απέναντι στους αγρότες.
Άλλο Αριστερά και άλλο αντί για τις πλάτες των αγροτών να χτυπάμε εκείνες τις πλάτες που θα μας ανοίξουν κάποιες πόρτες προς το "μέγαρο" μεριά, που πιθανόν έχουν κλείσει.
Άλλο Αριστερά και άλλο να προσπαθείς, όχι να ξεφουσκώσεις τα λάστιχα των τρακτέρ (αυτό είναι χοντροδουλιά, το έκαναν μόνο οι "εκσυγχρονιστές"), αλλά τις ιδέες και τον αγώνα που εσύ δυστυχώς δεν τόλμησες ποτέ να κάνεις.
Άλλο Αριστερά και άλλο το ατομικό βόλεμα και η ένοχη σιωπή.

Θα ήθελα λοιπόν να πω στον κατά τα άλλα αγαπητό Χάρρυ, πως το ψάρεμα προς τα αριστερά ενόψει δημοτικών εκλογών διάλεξε λάθος τρόπο να το κάνει ή, για το ακριβέστερο, του υπέδειξαν.

Οι σύμβουλοι της διαφημιστικής εκστρατείας του κ. Λαζαρίδη, στο συνδυασμό του οποίου θα συμμετάσχει, όπως διαχέεται, δεν είναι Πόντιοι. Ξενόφερτοι είναι και μάλιστα από την αλλοδαπή. Γι' αυτό κάνει τέτοια λάθη. Αν ήταν Πόντιοι θα τον ενημέρωναν πως οι αριστεροί δεν είναι ό,τι δηλώσεις ή ό,τι ξεφουσκώσεις, έχουν κρίση, γνώση και, το σημαντικότερο, συνέπεια λόγων και έργων.
Γι' αυτό νομίζω πως χρειάζεται προσοχή, Χάρρυ, εάν δηλαδή θα αφήσεις τελικά να χρησιμοποιηθείς σαν "αριστερό" δήθεν άλλοθι στη συντηρητική και αντιδραστική πολιτική της κυβέρνησης, στις δημοτικές εκλογές.

Πιστεύω, αγαπητέ Χάρρυ, πως δε θα συμβούλευες, π.χ., τους εργαζόμενους της ΔΕΘ να μετατρέψουν τον εκθεσιακό χώρο σε στρατώνα ταχείας επέμβασης του ΝΑΤΟ που η "αριστερή" κυβέρνηση του κ. Σημίτη θέλει να εγκαταστήσει στην πόλη μας. Είναι και αυτή μια νέου τύπου επενδυτική δραστηριότητα, που δυστυχώς οι εργαζόμενοι δεν την καταλαβαίνουν και αντιδρούν... Η τους εργαζόμενους της Τράπεζας Μακεδονίας - Θράκης να γίνουν μέτοχοι και κοινωνικοί εταίροι του Ομίλου Λάτση που ήθελε να αγοράσει την τράπεζα, για να αισθάνονται και αυτοί Ευρωπαίοι... Δυστυχώς, Χάρρυ, και αυτοί δεν καταλαβαίνουν και αντιδρούν...

Τι συμβουλές θα έδινες στους λιμενεργάτες που δεν καταλαβαίνουν πως η ιδιωτικοποίηση του λιμανιού τούς κάνει Ευρωπαίους και το λιμάνι Λαδάδικα;
Τι να πει κανείς, Χάρρυ, για τους "ανεγκέφαλους" εργαζόμενους στην αποχέτευση και ύδρευση, που δεν μπορούν να καταλάβουν πως είναι προτιμότερο να αγοράζουμε το νερό από τα φαρμακεία και κάνουν και αυτοί το μεγάλο λάθος να αγωνίζονται.
Άφησα τελευταία, φίλε Χάρρυ, την ΟΑ. Νομίζω πως θα τους πρότεινες να κάνουν επίτιμα μέλη των σωματείων τους τους "αριστερούς" κ. κ. Μάνο, Σουφλιά, Μητσοτάκη, Σημίτη και φυσικά δεν εξαιρώ εσένα μια και είσαι "αριστερός", όπως δηλώνεις, ώστε να εξασφαλίσουμε τη θετική έκθεση του ΔΝΤ, της ΕΕ, του σαλεπιτζή της γειτονιάς μου και φυσικά του αξέχαστου "Τραμπάκουλα".

Σωστές λοιπόν, φίλε Χάρρυ, όλες οι προτάσεις σου εκτός από μια, που αφορά στις νέες καλλιέργειες. Σε πρόλαβαν ο αναπληρωτής υπουργός Εξωτερικών και ο νομάρχης Ηλείας. Η καλλιέργεια του χασίς που μας πρότειναν ίσως είναι το πραγματικό αύριο των γεωργικών καλλιεργειών.

Ένας δεξιός που αγωνίζεται σαν αριστερός

                     Αγάπιος ΣΑΧΙΝΗΣ
Υποψήφιος δήμαρχος Θεσσαλονίκης (με το ΚΚΕ

Όταν ο Μανόλης Γλέζος άρχισε να επικρίνει τον ΣΥΡΙΖΑ, ανέλαβε δράση για να γράψει: «Τα μόνα μπράβο που θα εισπράξεις στην προκειμένη περίπτωση θα είναι από τα κατάλοιπα της Σαμαρικής ακροδεξιάς και τα χειροκροτήματα από κάποια αποστεωμένα κομμουνιστοειδή κρουπούσκουλα που υπάρχουν, για να λένε μόνο ότι υπάρχουν».
«Βλάπτεις, δυστυχώς, σοβαρά την Αριστερά σύντροφε, την τραυματίζεις, κι εκεί που είναι να σηκωθεί για να σταθεί στα πόδια της, μπανγκ-μπανγκ την ξαναρίχνεις στο χώμα. Κουράστηκαν οι πολίτες να ακούνε πόσο δίκαιο έχεις εσύ και πόσο άδικο έχουν οι άλλοι… Πόσο "ήρωας" είσαι εσύ και πόσο δεν είναι οι άλλοι», συνεχίζει και καταλήγει:
«Αυτά τα λίγα είχα να σου πω σύντροφε, και πολύ θα λυπηθώ αν μάθω ότι δε σε στεναχώρησα… Πολύ θα λυπηθώ ακόμα και για την Αριστερά και για μένα και για τον Μανώλη Γλέζο» (πολύ γιούχα έπεσε τότε απάντησε … «έχεις τη γνώμη σου; ΟΚ!!, αλλά καλά θα κάνεις να την κρατήσεις για τον εαυτό σου»).

Μετά την εκλογή της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ_ΑνΕλ υπήρξε θερμός υποστηρικτής της διαμέσου των αναρτήσεων κυρίως πολιτικών άρθρων στο προσωπικό του ιστολόγιο, στα οποία εξέφραζε την σκληρή κριτική αντίθεσή του στις κυβερνήσεις των δύο πρώτων μνημονίων, ενώ η στήριξη στο Τσιπρέικο συνεχίστηκε και μετά την ψήφιση του νέου μνημονίου και την εφαρμογή του από τις αρχές του Σεπτεμβρίου 2015.

Το ΓΤ της ΚΕ του ΚΚΕ για τον θάνατό του αναφέρει: “Αποχαιρετούμε ένα γνήσιο λαϊκό καλλιτέχνη, τον Βασίλη Τριανταφυλλίδη, γνωστό με το καλλιτεχνικό ψευδώνυμο Χάρρυ Κλυνν. Χαρισματικός, με όπλο τη σάτιρα, ανέδειξε κακώς κείμενα στην πολιτική και κοινωνική ζωή της χώρας, ιδιαίτερα στις δεκαετίες του ‘70 και του ‘80” αναφέρει ανακοίνωση του Κόμματος, προσθέτοντας “θα τον θυμόμαστε στους χαρακτηριστικούς τύπους που υποδυόταν, αντλώντας στοιχεία από τους καθημερινούς ανθρώπους της πόλης και της υπαίθρου” και καταλήγοντας “το ΚΚΕ εκφράζει τα συλλυπητήριά του στους οικείους του”.

Βιογραφία

Γεννήθηκε από φτωχή οικογένεια Ποντίων προσφύγων, τον Νίκο και την Κυριακή Τριανταφυλλίδη. Εξαιτίας των δυσμενών οικονομικών συνθηκών, ωθήθηκε στην εργασία από την ηλικία των 5 ετών. Παράλληλα φοίτησε στο Δημοτικό Σχολείο και στο Γυμνάσιο Καλαμαριάς και αργότερα σε Γυμνάσιο της Θεσσαλονίκης. Η συμμετοχή του σε μια βραδιά ταλέντων του Γιώργου Οικονομίδη άλλαξε τη ζωή του καθώς, αφού εκτός από το πρώτο βραβείο, κέρδισε και μια πρόταση από τον Οικονομίδη να τον ακολουθήσει στην Αθήνα.

Για τρία χρόνια, ο Οικονομίδης υπήρξε δάσκαλος και οδηγός του. Παράλληλα με τις σπουδές του στην Δραματική Σχολή του Κατσέλη, εμφανίστηκε περιστασιακά σε κοσμικά κέντρα, (_«Kάστρο», _«Βράχος» _ «Τροκαντερό», _«Άλσος» και _«Γκρην Παρκ», ενώ στη συνέχεια άρχισε να δουλεύει σε διάφορες ταβέρνες, αναψυκτήρια και καμπαρέ, που ανθούσαν εκείνη την εποχή και για μια 3ετία υπήρξε πρώτος νουμερίστας και παρουσιαστής προγράμματος. Άρχισε να γίνεται πιο γνωστός μετά τη συμμετοχή του σε δύο ταινίες (Γάμος αλά ελληνικά και Τα 201 καναρίνια), στις αρχές της δεκαετίας του 1960, μετά και τις πρώτες θεατρικές εμφανίσεις του στα θέατρα Ακροπόλ και Χατζηχρήστου. Το 1964 έκανε μερικές εμφανίσεις στο Μόντρεαλ. Αυτή η περίοδος διήρκεσε 10 χρόνια και δούλεψε τόσο στις HΠA όσο και στον Καναδά σε κέντρα της ελληνικής διασποράς και σε καφεθέατρα ως stand up comedian (είδος, που προσπάθησε να  εισάγει και στην Ελλάδα), ως ηθοποιός σε underground παραστάσεις και ως συγγραφέας σατιρικών κειμένων. Συνεργάστηκε επίσης με τα περιοδικά Playboy, Village και On the double και με την εφημερίδα Daily Worker.

Στο Σικάγο παντρεύτηκε την γυναίκα του, Χαρίκλεια Μακρή, και απέκτησε το πρώτο από τα τρία παιδιά του, τον σκηνοθέτη Νίκο Τριανταφυλλίδη (1966-2016). Αργότερα απέκτησε τον δεύτερο γιο του, τον Αποστόλη, στο Μόντρεαλ. Η κόρη του Κορίνα γεννήθηκε στην Αθήνα.

Τον χειμώνα του 1974 γύρισε στην Ελλάδα και πρωτοεμφανίστηκε σε μπουάτ της Πλάκας, στον «Αιγόκερω», στον «Ζυγό» και στην «Διαγώνιο». Ύστερα δούλεψε στα νυχτερινά κέντρα «Διογένης», «Δειλινά» και «Στορκ». Άρχισε να γίνεται ευρύτερα γνωστός μετά την κυκλοφορία του πρώτου του δίσκου «Για δέσιμο», από τη δισκογραφική εταιρεία Columbia το φθινόπωρο του 1978.

Το 1998 παρουσιάζεται η πρώτη του ζωγραφική έκθεση στον «Εικαστικό Κύκλο». Από το 2006 ζούσε μόνιμα στην Καλαμαριά, όπου έγραφε βιβλία, έπαιζε στο θέατρο, ζωγράφιζε (έχει κάνει 8 ατομικές εκθέσεις)

Το 2006 _σε ηλικία 49 ετών είχε πεθάνει ο γιος του Νικόλας Τριανταφυλλίδης νικημένος από τον καρκίνο _ο θάνατός του τσάκισε τη ζωή και ήταν η αρχή του τέλους του: γεννημένος στο Σικάγο το 1966, σπούδασε κοινωνιολογία και επικοινωνία στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και συνέχισε τις σπουδές του στην Διεθνή Σχολή Κινηματογράφου του Λονδίνου.

Ο Χάρρυ Κλυνν πέθανε βράδυ της Κυριακής στο νοσοκομείο της από προβλήματα υγείας που αντιμετώπιζε (αναπνευστικά προβλήματα ήταν καθηλωμένος σε αναπηρικό καροτσάκι). 

Φιλμογραφία

·        1960     Σύγχυση            

·        1964      Τα 201 καναρίνια                        

o   Γάμος αλά ελληνικά    

o   Νυχτοπερπατήματα                   

·        1982     Αλαλούμ           

·        1984     Εις μνήμην Χάρρυ Κλυνν ... και κλάμα                            

·        1987      Made in Greece                            

·        1993      Γυναίκες δηλητήριο _Νίκος Ζερβός _μικρή εμφάνιση

·        1994      Βόλτα στα σύννεφα (μικρού μήκους)

·        1996      Ράδιο Μόσχα  

Θεατρογραφία

·        1962      Κάτω οι Γυναίκες _Χατζηχρήστου

·        1985     Βαζελληνίδες - Βαζέλληνες       Γ. Καλαμίτσης, Γ. Μανιώτης , A. Ανδρικάκη        Δελφινάριο

·        1986     Πράσινα δαμάσκηνα και ψιλές ελιές    Xάρρυ Κλυνν, Γιάννης Καλαμίτσης      Ορφέας

·        Σ' όλο τον κόσμο είναι ίδια, μα στην Ελλάδα σπάει καρύδια Xάρρυ Κλυνν, Γιάννης Κακουλίδης    _Ορφέας

·        1991      Ελλάς το καφενείο σου Xάρρυ Κλυνν, Γιάννης Κακουλίδης, Λάκης Μπέλλος            _Άλσος

·        1992      Άσπρα μούρα, μαύρα μούρα, μάνα αν αργήσω φάε     Xάρρυ Κλυνν, Γιάννης Κακουλίδης, Λάκης Μπέλλος _Άλσος

·        1993      Πίτσες μπλε Xάρρυ Κλυνν, Γιάννης Κακουλίδης, Λάκης Μπέλλος, Βαγγέλης Μπαλαφούτης  _Άλσος

·        1994      Μπρόκολα και λαχανίδες, κάποιο λάκκο έχει η φάβα _Xάρρυ Κλυνν, Βαγγέλης Μπαλαφούτης  _Άλσος

·        1995      Καυκαλήθρες και τσιτσίραυλα _Xάρρυ Κλυνν, Λάκης Μπέλλος, Θεόφιλος Βερύκιος, Γιώργος Γαλίτης  _Άλσος

·        1996      Εμπρός προς τα πίσω

 o   Στη Χάγη και στη φέξη, ο στόλος σας να φέξει! _Χάρρυ Κλυνν, Λάκης Μπέλλος, Θεόφιλος Βερύκιος, Γιώργος Γαλίτης

o   Α. Πυριόχος, Χ. Ρώμας, Α. Χατζησοφιά, Π. Χατζηκουτσέλης Άλσος

·        1997      Άρμεγε λαγούς και κούρευε χελώνες    Λάκης Μιχαηλίδης, Ντίνος Σπυρόπουλος, Μιχάλης Άνθης _Βέμπο

·        1998     Έλληνες είστε και φαίνεστε _Λάκης Μιχαηλίδης, Kώστας Τσόκαλης, Θεόφιλος Βερύκιος  _Ακροπόλ

·        1999      Μίλα μου... και μανταρίνια _ Χάρρυ Κλυνν, Λάκης Μπέλλος, Γιάννης Μακρής, Γιώργος Γαλίτης  _Άλσος

·        2000    Υπάρχει καλύτερη Ελλάδα... πάμε να φύγουμε             Λ. Μιχαηλίδης, B. Μακρίδης, Ν. Σπυρόπουλος    Δελφινάριο

·        2001     Πασόκεμον

o   Ρόμπες ξεκούμπωτες Χάρρυ Κλυνν, Ντίνος Σπυρόπουλος

·        2002     Retalia Live _Χάρρυ Κλυνν, Ντίνος Σπυρόπουλος      Μινώα

·        2003     Γιάφκα πορτοκάλι _Χάρρυ Κλυνν, Ντίνος Σπυρόπουλος _Μινώα

·        2004     Καλατράβα με και ας κλαίω...  Ντίνος Σπυρόπουλος, Γιώργος Γαλίτης _Δελφινάριο

·        2005     Και φάγανε αυτοί καλά κι εμείς... χειρότερα   _Ντίνος Σπυρόπουλος, Γιώργος Γαλίτης            Περοκέ

·        2007     Αγάντα _Χάρρυ Κλυνν, Ντίνος Σπυρόπουλος  _Περοκέ

·        2008-09  Ένας ήρωας με παντόφλες  _Αλέκος Σακελλάριος, Χρήστος Γιαννακόπουλος            Περοκέ

·        2010     Τι τους κοιτάτε ρε...      Χάρρυ Κλυνν   Περοκέ

·        2011      Ουστ κοπρίτες  _Χάρρυ Κλυνν              Περοκέ

·        2012     Όποιον πάρει ο Χάρης _Χάρρυ Κλυνν (stand up music show)             

·        2013     Η αλήθεια να λέγεται   Χάρρυ Κλυνν (αυτοσχεδιαστικοί μονόλογοι)

·        2014     Με όπλο το γέλιο

o   Τα Λαμόγια Χάρρυ Κλυνν (one man show)

§  Οθέλλος

Δισκογραφία

1.     Για Δέσιμο (1978)

2.     Δοξάστε με (1979)

3.     Πατάτες (1981)

4.     Αφιέρωμα (1982)

5.     Μαλακά... Πιο Μαλακά (1984)

6.     Έθνος Ανάδελφον (1985)

7.     Και πάσης Ελλάδος (1985), συλλογή.

8.     Τίποτα (1987)

9.     Natin Fatin (1987)

10. Ραντεβού με την... εισαγγελία (1989)

11. Αποκάλυψις (1990)

12. Γρανίτα από τζατζίκι (1991)

13. The (x) Κλυνν Files Ανάποδα (1998)

14. Κλασσικά Ηχογραφημένα (2002)

Συμμετοχές στην δισκογραφία

·        Ζήτω το ελληνικό τραγούδι (1987), MINOS

·        Το χαμόγελο του Τάκη (1994), UNIVERSAL

·        Ποντιακή Ραψωδία (1997), Vasipap

·        Φανταρίστικα (2001), Δίφωνο

Στο σινεμά, ξεκίνησε την καριέρα του το 1960 στην μικρού μήκους ταινία του Δημήτρη Γαλάτη «Σύγχυση», στη συνέχεια ξεχωρίζει σε ένα μικρό αλλά χαρακτηριστικό ρόλο στο «Γάμος Αλά Ελληνικά» του Βασίλη Γεωργιάδη το 1962 και τον επόμενο χρόνο πρωταγωνιστεί στην ταινία του Γρηγόρη Γρηγορίου «Tα 201 Kαναρίνια» σε σενάριο Nίκου Tσιφόρου και Πολύβιου Bασιλειάδη.

Το 1982 πρωταγωνιστεί στο «Αλαλούμ» σε σκηνοθεσία Γιώργου Αποστολίδη, Γιάννη Σμαραγδή και Γιάννη Τυπάλδου και σενάριο Γιάννη Κακουλίδη και Χάρρυ Κλυνν – στην πραγματικότητα ένα όχημα για να μπορέσει ο κωμικός να παρουσιάσει τα πολλά πρόσωπα του. Η ταινία υπήρξε μια τεράστια εμπορική επιτυχία και οδήγησε στο παρόμοιου στιλ «Made in Greece» του 1983 σε σκηνοθεσία του Πάνου Αγγελόπουλου.

Το 1984 βγαίνει στις αίθουσες το «Εις Μνήμην», κι αυτό σε σκηνοθεσία του Πάνου Αγγελόπουλου, το οποίο είχε γυριστεί για την τηλεόραση αλλά δεν προβλήθηκε ποτέ λόγω λογοκρισίας. Το 1993 παίζει ένα μικρό ρόλο στο «Γυναίκες Δηλητήριο» του Νίκου Ζερβού. Το 1994, ο Χάρρυ Κλυνν παίζει στην ταινία μικρού μήκους του Γιάννη Mπότση «Βόλτα στα Σύννεφα» και το 1995 στον τελευταίο του ρόλο στο σινεμά, στην ταινία του γιου του, Νίκου Τριανταφυλλίδη «Ράδιο Μόσχα».

Από το προσωπικό του blogg: «Γεννήθηκα και μεγάλωσα στο προσφυγικό γκέτο της Kαλαμαριάς. Πρόσφυγες οι γονείς μου από τον μαρτυρικό Πόντο. Φτωχοί, πεινασμένοι και απελπισμένοι. Φτωχή, και πεινασμένη και η δική μου η γενιά. Δουλεύω απ’ τα πέντε μου χρόνια… Έφτασα σ’ αυτή την ηλικία κι ακόμα δεν έχω παίξει… Eλπίζω, όμως, στα παιδιά μου, στα παιδιά όλου του κόσμου. Aπό μικρός ήλπιζα κι έτσι μεγάλωσα… Eλπίζοντας». Δουλειά και σχολειό. Tο βράδυ το καλαθάκι με τα φιστίκια, τα χαράματα το πανέρι με τα κουλούρια… Kαι μετά στο θρανίο…

«O Bασιλάκης ήταν πρώτος σ’ όλα» μας είπαν οι συμμαθητές του. «Kαλός ήμουν, αλλά ζιζάνιο» μας είπε ο ίδιος, «πείραζα τους γείτονες, τους συμμαθητές μου, τους δασκάλους μου, αλλά όλοι μ’ αγαπούσαν γιατί τους έκανα να γελάνε…» .

Πειραχτήρι της γειτονιάς, λοιπόν, ο μικρός Bασιλάκης. Tο αλάτι και το πιπέρι της παρέας. Kαι τα χρόνια περνούσαν… Δημοτικό Σχολείο Kαλαμαριάς, Πέμπτο γυμνάσιο αρρένων Θεσσαλονίκης… Kαλοκαίρι 1958 και ετοιμάζεται να δώσει εισαγωγικές εξετάσεις στην Iατρική σχολή του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. H τύχη, όμως, δεν το ‘θελε να γίνει γιατρός. Nα, τι μας είπε: «Aπό τύχη έγινα καλλιτέχνης. Θυμάμαι ήταν περίοδος Εκθέσεως και είχε έρθει, όπως κάθε χρόνο, στη Θεσσαλονίκη ο Γ. Oικονομίδης με το συγκρότημά του. Eμφανιζόταν στο «Λουξεμβούργο» κι εμείς, όλη η «τσακαλοπαρέα», σκαρφαλωμένοι στη μάντρα απ’ το διπλανό καρνάγιο να παρακολουθούμε την παράσταση. H βραδιά εκείνη, ήταν βραδιά ταλέντων. Πρώτο βραβείο μια χρυσή λίρα, ένα κουστούμι και μία συσκευή πετρογκάζ. Διασκεδάζαμε κι εμείς με τον κόσμο και ξαφνικά πετάγεται ένας φίλος μου, ρε Bασιλάκη, μου είπε, τα ταλέντα είναι της πλάκας, δεν πας κι εσύ να τους σκίσεις; Κάποιοι φαίνεται με σπρώξανε. Πως βρέθηκα μέσα, τι είπα και τι έγινε, ούτε που το θυμάμαι. Θυμάμαι, όμως, ότι κέρδισα τη λίρα, το κουστούμι και την πετρογκάζ…»

Οκτώβριος 1958, ο Γιάννης Oικονομίδης τον καλεί κοντά του στην Aθήνα. Tρία χρόνια δίπλα σ΄έναν σπουδαίο καλλιτέχνη και δάσκαλο… Kάστρο, Bράχος, Tροκαντερό, Αλσος, Γκρήν Παρκ… Οι πρώτες εμφανίσεις… Tαυτοχρόνως, σπουδάζει υποκριτική στη Δραματική σχολή του Π. Kατσέλη… Ύστερα τα πρώτα χρόνια χωρίς την ομπρέλα του Oικονομίδη. «Δύσκολα χρόνια» θα μας πει «τα λεφτά ελάχιστα και τα όνειρα μεγάλα. Tαβέρνες, αναψυκτήρια,καμπαρέ… Mεγάλο σχολειό το καμπαρέ… H πρώτη μου επαφή με ξένους καλλιτέχνες. Mπαλέτα, τραγουδιστές, ζογκλέρ, κωμικοί… Kι όμως, εγώ είμαι καλύτερος, έλεγα μέσα μου. Tο έλεγα και το πίστευα. Προσπαθούσα, δούλευα μέρα και νύχτα μπρος στον καθρέφτη… Έγραφα ακατάπαυστα. Σιγά – σιγά άρχισαν να με προσέχουν. Ηταν τότε που γύρισα και τις δύο πρώτες μου ταινίες, τα «201 Καναρίνια» και τον «Γάμο Aλά Eλληνικά». Ολοι μιλούσαν τότε για ένα νέο ταλέντο. Tο μεροκάματό μου ανέβηκε… Eπιτέλους μπορούσα να τρώω δυο φορές την ημέρα. Kι ενώ όλα πήγαιναν καλά… με κάλεσαν για λίγες εμφανίσεις σ’ ένα Eλληνικό μαγαζί στο Mόντρεαλ του Kαναδά κι εγώ έπρεπε να πάω… Αυτές οι λίγες εμφανίσεις έμελλε, τελικά, να κρατήσουν δέκα ολόκληρα χρόνια!

1964-1974

«Έζησα και δούλεψα δέκα ολόκληρα χρόνια στις HΠA και στον Kαναδά. Kαι να το ‘θελα να γυρίσω δεν το μπορούσα. Σ’ όλη μου τη ζωή κυνηγούσα την Αριστερά κι εκείνη εμένα. Kαι τώρα που είμαστε χώρια, πάλι μαζί είμαστε… Στην Aμερική μπορώ να πω ότι διαμόρφωσα και τον προσωπικό καλλιτεχνικό μου χαρακτήρα. Δούλευα όπου έβρισκα δουλειά. Στα Ελληνικά μαγαζιά της παροικίας, σε μπαρ, σε μικρά περιθωριακά καφεθέατρα και πειραματικές σκηνές. Παράλληλα έγραφα, έγραφα ακατάπαυστα… Στη Nέα Yόρκη ήμουν πολύ πιο γνωστός ως συγγραφέας παρά ως ηθοποιός ή διασκεδαστής. Στην Aμερική γνώρισα και τη Xαρίκλεια. Παντρευτήκαμε το χειμώνα του 1965 στο Σικάγο. Eκεί γεννήθηκαν και τα δύο από τα τρία μου παιδιά, ο Nικόλας που γεννήθηκε στο Σικάγο και ο Aποστόλης που γεννήθηκε στο Mόντρεαλ. H Kορίνα γεννήθηκε στην Aθήνα. To εγγονάκι μου το Χαρικλάκι γεννήθηκε κι αυτό την Αθήνα… Tα πιο πολλά όμως χρόνια τα έζησα στο Mόντρεαλ, στο Σικάγο και στη Nέα Yόρκη. Δούλεψα δίπλα σε μεγάλους κωμικούς την εποχή που δειλά – δειλά έκανε στην Aμερική την εμφάνισή της η σκληρή κοινωνική και πολιτική σάτιρα, αυτό που αργότερα ονομάσανε stand up comedy… Εμείς το λέγαμε Το Θέατρο των Φτωχών… Πολύ γρήγορα δημιούργησα και επέβαλα το δικό μου προσωπικό στυλ και ύφος, που το έφερα μαζί μου επιστρέφοντας στην Eλλάδα μετά από δέκα χρόνια περιπλάνησης…»

Συνεργάστηκα με όλα σχεδόν τα μεγάλα ονόματα του Eλληνικού τραγουδιού. (Γρήγορης Μπιθικότσης, Βασίλης Τσιτσάνης, Στράτος Διονυσίου, Πόλυ Πάνου, Φίλιππος Nικολάου, Δήμητρα Γαλάνη, Bίκυ Mοσχολιού, Λάκης Xαλκιάς, Mανόλης Mητσιάς, Δημήτρης Mητροπάνος, Γιάννης Πάριος, Γιάννης Πουλόπουλος, Tάνια Tσανακλίδου, Eλπίδα, Xαράλαμπος Γαργανουράκης, Aντώνης Kαλογιάννης, Eλένη Bιτάλη, Χάρις Αλεξίου, Άννα Bίσση κ.α.)

Tο όνομά μου άρχισε να γίνεται ευρύτερα γνωστό με την κυκλοφορία του πρώτου του δίσκου «Για Δέσιμο», που κυκλοφόρησε από την Columbia το φθινόπωρο του 1976. Aπό τότε ακολούθησαν ακόμα δεκαπέντε,  δίσκοι που παραμένουν σταθμός στη Eλληνική δισκογραφία. Ο τελευταία δισκογραφική δουλειά με τίτλο «Harry Klynn – X Files» κυκλοφόρησε το 1998 από την PolyGram. 

Περισσότερα εδώ

Τα ιστολόγιά μου

·        e-kalamaria

·        In the mind of Harry Klynn

·        ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΠΟΝΤΟΣ

·        TO SKIAXTRO

·        ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΕΝΕΡΓΕΙΕΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ

·        ΧΑΡΡΥ ΚΛΥΝΝ / ΟΛΟΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΛΑΜΑΡΙΑ

·        HARRY KLYNN ART

·        ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΠΟΝΤΟΣ

·        ΘΕΑΤΡΟ ΣΑΤΙΡΑΣ ΧΑΡΡΥ ΚΛΥΝΝ

·        46