2 Μάρτη 2022 | Daily
Mail Η συμπάθεια της Δύσης για τους υπερασπιστές του Κιέβου και
οι ευσεβείς πόθοι για μια νίκη του
Δαυίδ εναντίον του Γολιάθ έχουν οδηγήσει τους Δυτικούς σε μια λανθασμένη εικόνα της εμπόλεμης κατάστασης
στην Ουκρανία.
Μια εικόνα πουμπερδεύει τους ρωσικούς
τακτικισμούς στις μάχες ως “παλινωδίες ενός δικτάτορα που έχει χάσει τα λογικά
του”.
Αυτά σύμφωνα με τον στρατιωτικό αναλυτή Bill Roggio (twitter) Μια νηφάλια ανάγνωση της πραγματικότητας μας αποκαλύπτει πως
ναι μεν η Ρωσία επιδίωκε ένα χτύπημα-αστραπή που θα οδηγούσε σε νοκ άουτ την
Ουκρανία, αλλά ταυτόχρονα ο Βλαντιμίρ Πούτιν είχε και πολύ καλά
επεξεργασμέναεναλλακτικά -back up-
σχέδια σε περίπτωση που οι αρχικές του κινήσεις δεν οδηγούσαν στο επιθυμητό
αποτέλεσμα. (σσ.) Ο Bill Roggio είναιανώτεροςσυνεργάτηςστο
Foundation for Defense of Democracies καιεκδότηςτου Long war Journal του FDD. Από το 1991 έως το 1997, ο Roggio
υπηρέτησε στον στρατό των ΗΠΑ και στην Εθνική Φρουρά του Νιου Τζέρσεϋ.
Σύμφωνα λοιπόν με τον Roggio ο δυτικός κόσμος
έχει υποτιμήσει τον Πούτιν και στο παρελθόν και αυτές οι λάθος εκτιμήσεις
οδήγησαν, εν μέρει, σε αυτήν την τραγωδία που συντελείται σήμερα στην Ουκρανία.
Πρέπει να είμαστε ξεκάθαροι, σήμερα, που ο πόλεμος είναι σε εξέλιξη και να μην αφήνουμε το θυμικό και τους ευσεβείς
μας πόθους να θολώνουν την πραγματικότητα.
Ωστόσο, ακόμη και οι επαγγελματίες στο Πεντάγωνο έχουν επιτρέψει στις
συμπάθειες τους προς την Ουκρανία να θολώσουν την κρίση τους.
Μόλις δύο ημέρες μετά την εισβολή της Ρωσίας
στην Ουκρανία, το γραφείο τύπου του υπουργείου Άμυνας των ΗΠΑ έσπευσε να
ισχυριστεί ότι η αποτυχία του Πούτιν να κατακτήσει το Κίεβο τις πρώτες ημέρες
του πολέμου ισοδυναμούσε με σοβαρή ήττα. Η ηγεσία των ΗΠΑ θα έπρεπε να είχε μάθει
να είναι λιγότερο ανυπόμονη και περισσότερο φειδωλή στην κριτική της,
ιδιαίτερα μετά την καταστροφική
αποχώρησή των ΗΠΑ από το Αφγανιστάν. Οι πόλεμοι δεν εξελίσσονται με
κινηματογραφική ταχύτητα.
Για άλλη μια φορά, αξιωματούχοι των Ηνωμένων Πολιτειών και της Δύσης πέφτουν
στην παγίδα της αδυναμίας να κατανοήσουν
τον εχθρό και τους στόχους του.
Σύμφωνα
με τους ισχυρισμούς τους, ο Πούτιν πίστευε ότι η ουκρανική
κυβέρνηση θα κατέρρεε μόλις τα ρωσικά στρατεύματα περάσουν τα σύνορα και
κατευθύνονταν προς το Κίεβο, και ότι η επιχείρηση του Πούτιν απέτυχε επειδή η
ουκρανική κυβέρνηση παραμένει στη θέση της. Ο Πούτιν σίγουρα πόνταρε σε μια γρήγορη
νίκη, αλλά προφανώς δεν βασιζόταν μόνο σε αυτήν την στρατηγική του πολέμου
αστραπή. Αντίθετα, ο ρωσικός στρατός ήταν έτοιμος, σε δεύτερο χρόνο, να
καταλάβει την Ουκρανία με τη βία, εάν ο γρήγορος «αποκεφαλισμός» της ουκρανικής
ηγεσίας αποτύγχανε.
Ο Bill Roggio πιστεύει πως αυτή η στρατηγική θα έπρεπε να είναι οικεία στους Αμερικανούς που
θυμούνται την εισβολή στο Ιράκ το
2003.
Τις πρώτες ώρες του πολέμου στον Κόλπο, η Πολεμική Αεροπορία των ΗΠΑ ξεκίνησε
την εκστρατεία «σοκ και δέος» σε μια προσπάθεια να σκοτώσει τον Σαντάμ Χουσεΐν
και άλλους βασικούς ηγέτες και να ρίξει την κυβέρνηση. Ο Σαντάμ επέζησε, αλλά ο
στρατός των ΗΠΑ ήταν πλήρως έτοιμος να δώσει συνέχεια σε μια χερσαία επίθεση.
Αντίστοιχα μια
ματιά στη ρωσική στρατιωτική επίθεση δείχνει ότι υπήρχε ένα σχέδιο για μια
πλήρους κλίμακας εισβολή, το οποίο η Ρωσία εκτελεί τώρα. Ο συμβατικός, μηχανοποιημένος πόλεμος
είναι μια επιχείρηση που καταναλώνει χρόνο και πόρους και δεν ξεδιπλώνεται μέσα
σε μια-δυό μέρες.
Η ρωσική επίθεση διεξάγεται σήμερα σε τέσσερα διαφορετικά μέτωπα. Ταυτόχρονα σε ένα πέμπτο μέτωπο, στην ανατολική Ουκρανία, την οποία ο
Πούτιν ανακήρυξε ανεξάρτητη την περασμένη εβδομάδα, οι ρωσικές δυνάμεις
δεσμεύουν τα ουκρανικά στρατεύματα που χρειάζονται αλλού. Το μεγαλύτερο μέρος των ρωσικών δυνάμεων
προελαύνει νότια από τη Λευκορωσία στο Κίεβο. Οι ρωσικές δυνάμεις
εισβολής, συμπεριλαμβανομένων αεροπορικών και
αναγνωριστικών στρατευμάτων, έχουν εμπλακεί σε μάχες με ουκρανικά στρατεύματα έξω από το Κίεβο από την έναρξη του
πολέμου.
Ένα τεράστιο
κονβόι ρωσικών στρατευμάτων, που υπολογίζεται σε μήκος πάνω από 40 μίλια, βρίσκεται μόλις 20 μίλια βόρεια του Κιέβου και
πιθανότατα συγκεντρώνεται για να περικυκλώσει την πρωτεύουσα. Εάν οι ρωσικές
δυνάμεις καταφέρουν να καταλάβουν το Κίεβο και να πιέσουν προς τα νότια για να
συνδεθούν με δυνάμεις στο μέτωπο της Κριμαίας, θα χωρίσουν την Ουκρανία στα
δύο, με αποτέλεσμα ένα πολύ καίριο πλήγμα για την κυβέρνηση Ζελένσκι.
Αυτό που έχει μεγαλύτερη σημασία είναι ότι οι ρωσικές δυνάμεις έχουν εισέλθει
70 μίλια μέσα στην Ουκρανία σε λιγότερο από μια εβδομάδα και βρίσκονται στα
περίχωρα της πρωτεύουσας.
Και αυτό δεν
είναι σημάδι αποδιοργανωμένης, κακώς
συντονισμένης και αποτυχημένης επίθεσης όπως θα ήθελαν να είναι οι Δυτικοί.
Η προώθηση των ρωσικών δυνάμεων προς τα νότια από τη Λευκορωσία στο Κίεβο
υποστηρίζεται από άλλες ρωσικές δυνάμεις, που ξεκίνησαν από τα ανατολικά στην
περιοχή του Κουρσκ.
Εάν αυτά τα δύο διαφορετικά μέτωπα μπορέσουν να συνδεθούν με τα ρωσικά
στρατεύματα κοντά στο Κίεβο, θα περικυκλώσουν τις ουκρανικές δυνάμεις στις
επαρχίες Τσερνίχιβ και Σούμι, στερώντας από τον ουκρανικό στρατό τόσο τους
απαραίτητους στρατιώτες αλλά και το πολεμικό υλικό που χρειάζεται αλλού και θα
αποκόψουν την κυβέρνηση Ζελένσκι από δύο βόρειες επαρχίες της.
Πιο ανατολικά, οι ρωσικές δυνάμεις εξαπέλυσαν μια ευρεία επίθεση με στόχο το
Χάρκοβο, τη δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Ουκρανίας, η οποία βρίσκεται τώρα υπό
πολιορκία.
Στο
νότο, οι ρωσικές
δυνάμεις, υποστηριζόμενες από αμφίβιες επιθέσεις από την Αζοφική Θάλασσα, έχουν
αναπτυχθεί στην Ουκρανία από την Κριμαία. Σε αυτό το μέτωπο, οι ρωσικές
δυνάμεις έχουν διαχωριστεί κατά μήκος δύο κύριων αξόνων, έναν βορειοδυτικά κατά
μήκος του ποταμού Pivdennyi Buh και έναν άλλο βορειοανατολικά κατά μήκος της
ακτής και στην ενδοχώρα προς την περιοχή Donbas, την οποία η Ρωσία κήρυξε
ανεξάρτητη λίγο πριν την εισβολή.
Εάν οι ρωσικές στρατιές από οποιοδήποτε νότιο μέτωπο μπορέσουν να συνδεθούν με
δυνάμεις βορειότερα, θα απέκοβαν πολλά ουκρανικά στρατεύματα από ενισχύσεις -
μία από τις δύο στρατιές του Πούτιν έχει ήδη προχωρήσει περίπου 160 μίλια.
Σύμφωνα λοιπόν με τον Roggio οι Ρώσοι στρατηγοί
πολύ συχνά επέλεξαν να παρακάμψουν πόλεις και κωμοπόλεις που προβάλλουν σκληρή
αντιπολίτευση και να τις απομονώνουν για να τις αντιμετωπίσουν αργότερα.
Υπάρχουν αναφορές ότι οι ρωσικές δυνάμεις έχουν κλιμακώσει τις επιθέσεις
εναντίον αμάχων, ιδιαίτερα στο Χάρκοβο. Αυτή τη στιγμή οι επιθέσεις πυροβολικού
και ρουκετών εκεί έχουν περιοριστεί, ίσως για να σταλεί ένα μήνυμα στους
πολίτες ως προειδοποίηση για το τι μπορεί να έρθει.
Ο
Πούτιν φαίνεται να θέλει να κρατήσει ανέπαφη την Ουκρανία, για την επόμενη
μέρα, αλλά δεν θα διστάσει να δείξει πολύ σκληρό πρόσωπο αν χρειαστεί.
Ο συστηματικός χαρακτήρας της ρωσικής επίθεσης έρχεται σε αντίθεση με τις
εικασίες ότι ο Πούτιν έχει χάσει τον έλεγχο της πραγματικότητας.
Κανείς δεν μπορεί να ξέρει με βεβαιότητα, αλλά οι ενέργειες του Πούτιν φαίνεται
να είναι αυτές ενός ψυχρού και υπολογιστή. Ο Πούτιν δεν επιτέθηκε
στην Ουκρανία σε μια στιγμή τρέλας. Στρατηγικά, η
προέλαση του Πούτιν στην Ουκρανία ξεκίνησε πριν από μια δεκαετία, όταν εισέβαλε
και βαλκανοποίησε τη Γεωργία αναγνωρίζοντας τα καθεστώτα-μαριονέτα του
Κρεμλίνου στις περιοχές της Αμπχαζίας και της Νότιας Οσετίας.
Το 2014, κατέλαβε και προσάρτησε την
περιοχή της Κριμαίας, η οποία χρησίμευσε ως σημείο επίθεσης για την τρέχουσα
εισβολή. Πλήρωσε ελάχιστο τίμημα για την τότε κίνησή του. Οι Ηνωμένες Πολιτείες
και η Ευρώπη επέβαλαν περιορισμένες κυρώσεις, αλλά συνέχισαν να συνεργάζονται
μαζί του για την πυρηνική συμφωνία του Ιράν και άλλα κορυφαία ζητήματα.
Σήμερα, ο Πούτιν έχει υπολογίσει ότι το να πάρει η Ουκρανία με τη βία είναι
προς το συμφέρον του και της Ρωσίας. Αναμφίβολα
περίμενε ότι η Δύση θα επέβαλε διπλωματικές και οικονομικές κυρώσεις, με
τις οποίες τον απείλησαν εκ των προτέρων οι ηγέτες των ΗΠΑ και της Ευρώπης.
Ο
Πούτιν μπορεί να υπολόγισε λανθασμένα το σθένος της ουκρανικής αντίστασης και
την ένταση των αντιδράσεων της Δύσης, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι είναι τρελός ή
ότι δεν εξέτασε όλες τις δυνατότητες όταν επέλεξε να εισβάλει.
Μένει να δούμε αν το σχέδιο του Πούτιν θα
πετύχει ή θα αποτύχει, αλλά αυτό που είναι ξεκάθαρο είναι ότι υπήρχε σχέδιο
εισβολής στην Ουκρανία, υπήρχε back up σχέδιο και τα δύο σχέδια εκτελούνται από
την πρώτη μέρα. Τα ουκρανικά στρατεύματα δίνουν μια μάχη αντιμετωπίζοντας έναν
πολύ μεγαλύτερο εχθρό και δύσκολες συνθήκες. Η Ρωσία όμως έχει τα περισσότερα αν όχι όλα τα
πλεονεκτήματα.
Μπορεί, και έχει, επιτεθεί στην Ουκρανία από
τρεις διαφορετικές κατευθύνσεις. Ο ρωσικός στρατός έχει τεράστιες εφεδρείες σε
ανθρώπινο δυναμικό, καθώς και σαφέστατη υπεροχή σε αεροπορικά, ναυτικά μέσα
αλλά και σε τεθωρακισμένα.
Έχει τεράστιους πόρους για να αξιοποιήσει. Και μπορεί η Ουκρανία να έχει την
υποστήριξη μεγάλου μέρους της διεθνούς κοινότητας, η οποία και της παρέχει
όπλα, αλλά η Ουκρανία πολεμά μόνη της.
Σύμφωναμε τον Roggio το να πιστεύουμε ότι η επίθεση της Ρωσίας
δεν πάει καλά μπορεί να μας κάνει να νιώθουμε καλύτερα, αλλά έρχεται σε
αντίθεση με τα πραγματικά γεγονότα.
Αποτυπώνεται η
επικίνδυνη όξυνση των ανταγωνισμών που απλώνονται σε όλο τον χάρτη
«Δεν υπάρχει
καμία αμφιβολία: Το 2021 δεν θα μπορούσε σε καμία περίπτωση να χαρακτηριστεί
έτος γεωπολιτικής αισιοδοξίας. Νέες κρίσεις προέκυπταν σε μηνιαία βάση,
συμβάλλοντας στην αίσθηση ότι ένα αυξανόμενο κύμα κρίσεων απειλεί να μας
κυριεύσει».
Με αυτή την επισήμανση αποτυπώνεται φέτος στην Έκθεση
της Διάσκεψης Ασφαλείας του Μονάχου - η οποία διεξάγεται με «φόντο» την οξυμένη
αντιπαράθεση μεταξύ Δύσης και Ρωσίας στην Ουκρανία και την Ανατολική Ευρώπη - ο
σφοδρός γεωπολιτικός και οικονομικός ανταγωνισμός μεταξύ διαφόρων
ιμπεριαλιστικών κέντρων, που απλώνεται σε όλο τον χάρτη, με μεγάλους κινδύνους
για τους λαούς.
Η φετινή Διάσκεψη Ασφαλείας του Μονάχου - το
«Νταβός» της Ασφάλειας και της Άμυνας, όπως χαρακτηρίζεται - ξεκινά σήμερα και
ολοκληρώνεται την Κυριακή με τη συμμετοχή εκατοντάδων ηγετών, υπουργών
Εξωτερικών και Άμυνας, εκπροσώπων ιμπεριαλιστικών οργανισμών, επιχειρηματικών
ομίλων και ΜΚΟ.
Στο επίκεντρο μπαίνουν οι «αυξανόμενες
εντάσεις μεταξύ των μεγάλων δυνάμεων», η «αλληλεξάρτηση»,
η ανάδυση μεγάλων «παικτών» στην παγκόσμια ιμπεριαλιστική
σκακιέρα, αλλά και προβληματισμοί για τον ευρωατλαντικό άξονα που
από τη μια πρέπει να δράσει «ενωμένος» απέναντι στην Κίνα, από την άλλη οι
αντιθέσεις στο εσωτερικό του οξύνονται.
Η Έκθεση ασχολείται ιδιαίτερα με τις «προκλήσεις
ασφαλείας στο Αφγανιστάν, στο Σαχέλ, στο Κέρας της Αφρικής και τον Αραβικό
Κόλπο, στην Ανατολική Ευρώπη», καθώς και με «τους κινδύνους που
προκύπτουν από εξαρτήσεις στις αλυσίδες εφοδιασμού κρίσιμων τεχνολογιών και από
την αχαλίνωτη ανισότητα», από την πανδημία και την κλιματική αλλαγή.
«Δεν μπορώ να θυμηθώ να είχαμε ποτέ τόσο
πολλαπλές, αλληλοκαλυπτόμενες κρίσεις», δήλωσε ο επί
14 χρόνια επικεφαλής της Διάσκεψης του Μονάχου, Γερμανός διπλωμάτης Β.
Ισινγκερ, προσθέτοντας πως υπάρχει επίσης το θέμα της συμφωνίας για το
ιρανικό πυρηνικό πρόγραμμα, η σωστή αντιμετώπιση της Κίνας, ζητήματα της μελλοντικής
ευρωατλαντικής τάξης ασφαλείας και η σχέση της ΕΕ με τις ΗΠΑ.
Ιδιαίτερα τονίζονται οι αντιθέσεις μέσα στον
ευρωατλαντικό άξονα και η ανάγκη να αναζητούνται συμβιβασμοί, προκειμένου η
Δύση να μπορέσει να αντιμετωπίσει την Κίνα και να ενισχύσει τη θέση της στην
ανερχόμενη περιοχή του Ινδο-Ειρηνικού. Είναι χαρακτηριστικός ο τίτλος της Έκθεσης,
«Turning the Tide, Unlearning Helplessness»,
που ουσιαστικά σημαίνει «Αλλάζοντας
την πορεία των πραγμάτων» (αντιστρέφοντας την παλίρροια) και «απορρίπτοντας την αδυναμία».
«Εναπόκειται πλέον στους διατλαντικούς φορείς
χάραξης πολιτικής να αναζωπυρώσουν την αισιοδοξία που σηματοδότησε η
προεδρία του Τζο Μπάιντεν. Συλλογικά, έχουν την ευκαιρία να ανατρέψουν την
παλίρροια. Μεμονωμένα κινδυνεύουν να παρασυρθούν», υπογραμμίζεται.
Μεταξύ άλλων στη Διάσκεψη θα συμμετάσχουν η
αντιπρόεδρος των ΗΠΑ, Καμάλα Χάρις, και πολυμελής αμερικανική αντιπροσωπεία, ο
Γερμανός καγκελάριος, Ολ. Σολτς, ο γγ του ΝΑΤΟ, Γ. Στόλτενμπεργκ, οι επικεφαλής
αξιωματούχοι της ΕΕ, ο γγ του ΟΗΕ, Αντ. Γκουτέρες.
Ο Κινέζος ΥΠΕΞ θα συμμετάσχει μέσω βιντεοδιάσκεψης,
ενώ η Ρωσία δήλωσε πως δεν θα συμμετάσχει «για διάφορους λόγους» και καθώς η
Διάσκεψη τα τελευταία χρόνια επικεντρώνεται σε ζητήματα που αφορούν τον
ευρωατλαντικό άξονα. Πάντως ο Ισινγκερ εξέφρασε την «ελπίδα» πως «θα
μπορούμε να συζητάμε όχι μόνο για τη Ρωσία αλλά με τη Ρωσία».
Η 58η Διάσκεψη Ασφάλειας εγκαινιάζεται στο Μόναχο
-για
πρώτη φορά από το 1999, η Ρωσία δεν
συμμετέχει στη διοργάνωση. Βερολίνο, 18-Φεβ | TASS. Η κρίση για την Ουκρανία
υπόσχεται να είναι το κεντρικό θέμα της Διάσκεψης Ασφαλείας του Μονάχου (MCC) -το
διεθνές φόρουμ επιστρέφει σε μορφή πρόσωπο με πρόσωπο: πέρυσι πραγματοποιήθηκε
διαδικτυακά και διήρκεσε μόνο περίπου τρεις ώρες. 600 πολιτικοί, εκπρόσωποιεπιχειρηματικών και επιστημονικών κύκλων, καθώς και οργανώσεις
ανθρωπίνων δικαιωμάτων από όλο τον κόσμο θα φτάσουν στη Γερμανία, χωρίς για
πρώτη φορά από το 1999, επίσημη συμμετοχή της Ρωσίας.
Όπως είπε η εκπρόσωπος του ρωσικού υπΕξ Μαρία
Ζαχάροβα νωρίτερα σε ενημέρωση, Ρώσοι αξιωματούχοι δεν θα συμμετάσχουν στη
Διάσκεψη, ενώ ο γραμματέας Τύπου του Προέδρου της Ρωσίας Ντμίτρι Πεσκόφ ανέφερε
ότι ο Ρώσος ηγέτης Βλαντιμίρ Πούτιν δεν θα συμμετάσχει στο φόρουμ ούτε
αυτοπροσώπως ούτε μέσω διασύνδεσης βίντεο. Ο επικεφαλής του MKB, Wolfgang
Ischinger, μέχρι την τελευταία στιγμή δεν έχασε την ελπίδα για την άφιξη των
επίσημων εκπροσώπων της Ρωσικής Ομοσπονδίας, ήλπιζε ότι η επίσκεψη στη Μόσχα
στις 15 Φεβρουαρίου του Γερμανού Καγκελαρίου Όλαφ Σολτς θα άλλαζε κάτι στη θέση
της.
Ο επικεφαλής του συνεδρίου είπε ότι “πολλοί
προσκεκλημένοι από τη Ρωσία αρνήθηκαν να έρθουν λόγω πιθανών δυσκολιών με τους
εμβολιασμούς και της υποχρέωσης να κάνουν τεστ σε καθημερινή βάση στο φόρουμ”. «Ένας
ολόκληρος αριθμός Ρώσων αρνήθηκαν επειδή δεν έχουν αυτά τα [εγκεκριμένα από την
ΕΕ] εμβόλια. Για παράδειγμα, ο πρώην επικεφαλής του ρωσικού υπΕξ, ο οποίος
έπαιξε σημαντικό ρόλο, ο Ιγκόρ Ιβάνοφ μας είπε ότι ευχαρίστως θα συμμετείχε,
αλλά ψηφιακά», ενώ ο Ίσινγκερ σημείωσε ότι ο αντιπρόεδρος του Ομοσπονδιακού
Συμβουλίου Κονσταντίν Κοσάτσεφ αναφέρθηκε επίσης στη δυσκολία με τον
εμβολιασμό.
«Προσπάθησα να προσκαλέσω τον Πρόεδρο Πούτιν να
κάνει μια ομιλία έστω μέσω βίντεο –είπε, δυστυχώς, αυτό απορρίφθηκε» ενώ τόνισε
ότι ενδιαφέρεται για τη συμμετοχή του υπΕξ Σεργκέι Λαβρόφ, του Αντιπροέδρου του
Συμβουλίου Ασφαλείας της Ρωσικής Ομοσπονδίας Ντμίτρι Μεντβέντεφ, του
αντιπροέδρου της κυβέρνησης Αλεξάντερ Νόβακ. Ωστόσο, σύμφωνα με τους
διοργανωτές, στο Μόναχο θα έρθουν αρκετοί εκπρόσωποι ρωσικών οικονομικών
κύκλων και μηΚυΟ.
Ομιλία Πούτιν στο Μόναχο
Πριν
από 15 χρόνια -το 2007- σε ένα συνέδριο με κεντρική ομιλία
για την εξωτερική πολιτική, που προκάλεσε τεράστια διεθνή απήχηση, ο Ρώσος
πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν έκανε ομιλία, αφιερωμένη στο όραμα της θέσης και
του ρόλου της Ρωσίας στον κόσμο, λαμβάνοντας υπόψη τις τότε πραγματικότητες
και απειλές, και το απαράδεκτο του μονοπολικού μοντέλου στη σύγχρονη
πολιτική.
Τόνισε ότι «μονομερείς,
μερικές φορές παράνομες, ενέργειες δεν έλυσαν ούτε ένα πρόβλημα και συχνά αποδεικνύονται
γεννήτριες νέων εστιών έντασης» και «ορισμένοι κανόνες ορισμένων κρατών, κυρίως των Ηνωμένων Πολιτειών,
ξεπερνούν τα σύνορά τους και επιβάλλονται σε άλλα κράτη». Ο Πρόεδρος
σημείωσε ότι «το διεθνές δίκαιο πρέπει
να έχει παγκόσμιο χαρακτήρα».
«Χρειαζόμαστε
μια ισορροπία συμφερόντων» στον τομέα της ασφάλειας και ο κόσμος μπορεί
να αναπτυχθεί μόνο στη βάση ενός πολυμερούς μοντέλου, τόνισε.
Οι περισσότεροι ειδικοί συμφωνούν ότι πολλά –αν
όχι όλα, από αυτά για τα οποία προειδοποίησε ο Ρώσος ηγέτης γίνονται
πραγματικότητα σήμερα. Η επέκταση του ΝΑΤΟ, ένας μονοπολικός
κόσμος, προβλήματα αφοπλισμού, η υποβάθμιση του θεσμού του ΟΑΣΕ,
το πυρηνικό πρόβλημα του Ιράν, η ενεργειακή ασφάλεια της Ευρώπης
- αυτά και άλλα ζητήματα που έθιξε ο Πούτιν στο Μόναχο το 2007, προβάλλουν ακόμη
πιο έντονα σήμερα.
Αυτή η ομιλία θεωρήθηκε τότε ως το πιο σκληρό
μανιφέστο από τον Ψυχρό Πόλεμο, τότε ο Πούτιν αναφερόταν σε «φίλους», που
σήμερα είναι «συνεργάτες» στην καλύτερη περίπτωση και μάλιστα τότε με την
έννοια «συνομιλητές» ή «εργολάβοι».
Η επέκταση του ΝΑΤΟ
προς τα ανατολικά
ως παράγοντας πρόκλησης
Έλεγε ο Πούτιν: "Η διαδικασία επέκτασης του ΝΑΤΟ δεν έχει καμία σχέση με τον
εκσυγχρονισμό της ίδιας της συμμαχίας ή με τη διασφάλιση της ασφάλειας στην
Ευρώπη. Αντίθετα, είναι ένας
σοβαρός προκλητικός παράγοντας που μειώνει το επίπεδο αμοιβαίας εμπιστοσύνης".
Έκτοτε, κάποιες χώρες έχουν γίνει δεκτές στο ΝΑΤΟ (μεταξύ
αυτών Αλβανία, Κροατία, Μαυροβούνιο, Βόρεια Μακεδονία), επιπλέον, ακόμη και στη
σύνοδο κορυφής της συμμαχίας στο Βουκουρέστι το 2008, ένα χρόνο μετά την
ομιλία του Πούτιν στο Μόναχο, υιοθετήθηκε μια πολιτική δήλωση ότι η Ουκρανία
και η Γεωργία θα μπορούσαν τελικά να ενταχθούν στο ΝΑΤΟ.
Το γεγονός ότι αυτή η πορεία είναι γεμάτη προκλήσεις
και θα μειώσει μόνο το επίπεδο ασφάλειας στην Ευρώπη επιβεβαιώθηκε από τα
επόμενα γεγονότα. Το ίδιο 2008, ο Πρόεδρος της Γεωργίας Μιχαήλ Σαακασβίλι
αποφάσισε μια στρατιωτική περιπέτεια στη Νότια Οσετία, η οποία προκάλεσε
πολλά θύματα και στέρησε από την Τιφλίδα τις πιθανότητες αποκατάστασης της
χώρας εντός των συνόρων της πρώην Γεωργιανής ΣΣΔ.
Οι απόψεις της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας για την Ουκρανία έπαιξαν
επίσης ρόλο στα γεγονότα γύρω από την Κριμαία το 2014. Όπως σημείωσε ο
Πούτιν εκείνη την εποχή, η Ρωσία όχι μόνο την υπερασπίστηκε από
Ουκρανούς ριζοσπάστες και εθνικιστές, αλλά επίσης δεν επέτρεψε στα στρατεύματα του ΝΑΤΟνα πατήσουν
στη γη της Κριμαίας, στη Σεβαστούπολη, «σκεπασμένη με εκατόμβες
δοξασμένων Ρώσων στρατιωτών και ναυτών»
Οι κίνδυνοι από την ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ, που μπορεί να συνεπάγεται άμεση
στρατιωτική απειλή για το έδαφος της Ρωσίας, έχουν επίσης οδηγήσει στην
τρέχουσα τεταμένη κατάσταση εξωτερικής πολιτικής.
Στην ίδια ομιλία του Μονάχου, ο Πούτιν παρέθεσε μια ρήση
του ΓΓ του ΝΑΤΟ Μάνφρεντ Βέρνερ το 1990. «Το ίδιο το γεγονός ότι είμαστε έτοιμοι να μην αναπτύξουμε στρατεύματα
του ΝΑΤΟ εκτός του εδάφους της ΟΔΓ δίνει στη Σοβιετική Ένωση σταθερές εγγυήσεις
ασφαλείας» Πού είναι αυτές οι εγγυήσεις;- ρώτησε το ακροατήριο ο Πρόεδρος
της Ρωσικής Ομοσπονδίας.
Στα τέλη του 2021, η Ρωσία έστειλε τις προτάσεις της στις ΗΠΑ και το
ΝΑΤΟ ήδη σχετικά με νομικά δεσμευτικές εγγυήσεις ασφάλειας στην Ευρώπη, αλλά
στις απαντήσεις από την Ουάσιγκτον και τις Βρυξέλλες, οι κεντρικές ανησυχίες
της Μόσχας για αυτό το θέμα αγνοήθηκαν και πάλι.
Παρέμβαση στις υποθέσεις άλλων χωρών
Ο Πούτιν στην ομιλία του στο Μόναχο: «[Ο σεβασμός
των ανθρωπίνων δικαιωμάτων] είναι ένα σημαντικό καθήκον, το υποστηρίζουμε. Αλλά
αυτό δεν σημαίνει ανάμιξη στις εσωτερικές υποθέσεις άλλων χωρών, πολύ περισσότερο
επιβολή σε αυτά τα κράτη πώς πρέπει να ζουν και να αναπτύσσονται.
Προφανώς , η παρέμβαση σε καμία περίπτωση δεν συμβάλλει στην ωρίμανση των
πραγματικά δημοκρατικών κρατών και, αντίθετα, τα καθιστά εξαρτημένα και, κατά
συνέπεια, πολιτικά και οικονομικά ασταθή».
Υπήρξαν
πολλά παραδείγματα τέτοιας αποσταθεροποιητικής επιβολής «δημοκρατικών κανόνων» τα επόμενα 15
χρόνια. Αυτή είναι η «αραβική άνοιξη» με “επαναστάσεις” σε Τυνησία,
Αίγυπτο, Υεμένη, εμφύλιους πολέμους στη Λιβύη και τη Συρία. Δεκάδες
χιλιάδες θύματα, με πραγματική απώλεια του κράτους από
πολλές χώρες, η εμφάνιση του ISIS (της τρομοκρατικής οργάνωσης "Ισλαμικό
Κράτος", απαγορευμένη στη Ρωσική Ομοσπονδία) έγιναν οι συνέπειες μιας
τέτοιας εξωτερικής παρέμβασης, για το απαράδεκτο της οποίας μίλησε ο Πούτιν. Η
Ρωσία, αντίθετα, βοήθησε να σωθεί η Συρία από την ολοκληρωτική κατάρρευση, προωθεί
μια ειρηνική διευθέτηση στη Λιβύη και σε άλλες πληγείσες χώρες, ενώ δεν
τους επιβάλλει κανόνες.
Η Ουκρανία μπορεί επίσης να συγκαταλέγεται
στα θύματα του αναγκαστικού ψευδο-εκδημοκρατισμού. Το πραξικόπημα στο
Κίεβο πραγματοποιήθηκε από τα χέρια ντόπιων ριζοσπαστών, αλλά με την
πλήρη διπλωματική και πολιτική υποστήριξη της Δύσης. Η ριζική αλλαγή
εξουσίας στην Ουκρανία οδήγησε σε σχεδόν πλήρη ρήξη των σχέσεων μεταξύ
Μόσχας και Κιέβου, στην απώλεια της Κριμαίας από την Ουκρανία και στον
πόλεμο στο Ντονμπάς. Ταυτόχρονα, δεν υπάρχει τίποτα να προσθέσετε στα συν.
Όπως προειδοποίησε ο Πούτιν, η πραγματική δημοκρατία δεν ωριμάζει κάτω από
τέτοιες συνθήκες. Στην περίπτωση της Ουκρανίας, αυτό φαίνεται ξεκάθαρα από
τις διώξεις της αντιπολίτευσης, τον οικονομικό αποκλεισμό του Donbass, την
καταπίεση λαών και ανθρώπων με αφορμή γλωσσικές και εθνοτικές διαφορές και άλλες παραβιάσεις των ανθρωπίνων
δικαιωμάτων.
Κούρσα εξοπλισμών
Ο Πούτιν σε ομιλία του στο Μόναχο: «Κανείς δεν
αισθάνεται ασφαλής! Γιατί κανείς δεν μπορεί να κρυφτεί πίσω από το διεθνές
δίκαιο όπως πίσω από έναν πέτρινο τοίχο.
Οι φόβοι του Πούτιν για μια νέα κούρσα εξοπλισμών
έχουν γίνει πραγματικότητα –παρά το γεγονός ότι η ίδια η Ρωσία αποφάσισε να μην
συμμετάσχει σε αυτόν τον "αγώνα", αλλά να εμφανιστεί αμέσως στη γραμμή
τερματισμού. Ναι, η Ρωσική Ομοσπονδία αύξησε το μερίδιο των σύγχρονων όπλων στα
στρατεύματά της στο 71% (το 2010 το ποσοστό αυτό ήταν 15%), αλλά, όπως σημείωσε,
η Μόσχα δεν μπορεί να ανταγωνιστεί τις στρατιωτικές δαπάνες της Ουάσιγκτον, αντίθετα,
βασίστηκαν σε τεχνολογία που θα καθιστούσαν τα συστήματα πυραυλικής άμυνας
πολλών δισεκατομμυρίων δολαρίων χωρίς νόημα.
Ως αποτέλεσμα, σε ένα μήνυμα προς την Ομοσπονδιακή
Συνέλευση το 2018, ο Πούτιν ανακοίνωσε για πρώτη φορά την εμφάνιση στη Ρωσία
των πιο πρόσφατων υπερηχητικών όπλων, συμπεριλαμβανομένων των πυραυλικών
συστημάτων Sarmat και Avangard, πυρηνικών πυραύλων Κρουζ και του συστήματος
πυραύλων αεροπορίας Kinzhal.
Ένα χρόνο αργότερα μίλησε για τον υπερηχητικό πύραυλο "Zirkon" θάλασσα
και αέρος-αέρος. Αλλά η Ρωσία δεν σταματά εκεί και, όπως είπε ο Πούτιν,
εργάζεται για τη δημιουργία τεχνολογιών για την καταπολέμηση των υπερηχητικών
όπλων που έχουν αναπτυχθεί από αντιπάλους.
"Κανείς δεν μας άκουσε. Ακούστε τώρα",
είπε ο Πούτιν σε ομιλία του το 2018, 11 χρόνια μετά την ομιλία του Μονάχου.
Υποβάθμιση του
Οργανισμού
για την Ασφάλεια και τη Συνεργασία στην Ευρώπη
Έλεγε ο Πούτιν στην ομιλία του στο Μόναχο:
«Προσπαθούν να μετατρέψουν τον ΟΑΣΕ σε χυδαίο όργανο για τη διασφάλιση των
συμφερόντων εξωτερικής πολιτικής μιας ή μιας ομάδας χωρών σε σχέση με άλλες
χώρες. Και η γραφειοκρατία του ΟΑΣΕ, που δεν έχει καμία απολύτως σχέση με τα
ιδρυτικά κράτη, “προσαρμόστηκε” για αυτό το έργο».
Ζωντανά παραδείγματα μεροληψίας και διπλών μέτρων
και σταθμών του ΟΑΣΕ είναι δηλώσεις (ή σιωπή) από την πλευρά της οργάνωσης
σχετικά με επεισόδια με δημοσιογράφους και μέσα ενημέρωσης. Έτσι, ο ΟΑΣΕ
αγνόησε την απαγόρευση της εκπομπής του ρωσικού τηλεοπτικού καναλιού RT DE στη
Γερμανία, αλλά έσπευσε να καταδικάσει τα αντίποινα της Μόσχας κατά της
γερμανικής εταιρείας ΜΜΕ Deutsche Welle.
Επίσης στον ΟΑΣΕ το 2021, ήταν σαν να μην
παρατήρησαν παραβιάσεις σε συγκεντρώσεις υποστηρικτών του πρώην προέδρου των
ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ, ωστόσο επέκριναν ενεργά τα μέτρα των Ρώσων αξιωματικών
επιβολής του νόμου σε μη εξουσιοδοτημένες συγκεντρώσεις υπέρ του Αλεξέι
Ναβάλνι.
Άλυτο το ιρανικό πυρηνικό ζήτημα
Ο Πούτιν στην ομιλία του στο Μόναχο: «Εάν η διεθνής
κοινότητα δεν βρει μια λογική λύση σε αυτή τη σύγκρουση συμφερόντων [για το
ιρανικό πυρηνικό πρόγραμμα], ο κόσμος θα συνεχίσει να συγκλονίζεται από τέτοιες
αποσταθεροποιητικές κρίσεις [...] Θα συνεχίσουμε αντιμετωπίζοντας την απειλή
της διάδοσης των όπλων μαζικής καταστροφής».
Η κατάσταση με το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν είναι
ακόμη σε αδιέξοδο. Το 2015, τα πέντε μόνιμα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας του
ΟΗΕ και η Γερμανία υπέγραψαν το Κοινό Συνολικό Σχέδιο Δράσης (JCPOA),
επιτρέποντας στην Τεχεράνη, υπό ορισμένες προϋποθέσεις, να διεξάγει ειρηνικές
πυρηνικές δραστηριότητες. Ωστόσο, το 2018, οι Ηνωμένες Πολιτείες, με απόφαση
του Προέδρου Ντόναλντ Τραμπ, αποχώρησαν μονομερώς από το JCPOA.
Με τον Τζο Μπάιντεν να έρχεται στην εξουσία στις
Ηνωμένες Πολιτείες, η Ουάσιγκτον εξέφρασε την ετοιμότητά της να συνεχίσει να
εκπληρώνει τις υποχρεώσεις της βάσει της συμφωνίας. Οι διαβουλεύσεις έχουν
ξεκινήσει και ελπίζεται ότι οι διαπραγματεύσεις για την αποκατάσταση του JCPOA
στην αρχική του μορφή και την επιστροφή των Ηνωμένων Πολιτειών σε αυτήν την
πολυμερή συμφωνία θα ολοκληρωθούν τον Φεβρουάριο του 2022.
Ο Πούτιν τόνισε στην ομιλία του στο Μόναχο ότι
ορισμένες χώρες «εύλογα» θέλουν να αναπτύξουν τη δική τους πυρηνική ενέργεια ως
βάση της ενεργειακής τους ανεξαρτησίας, αλλά υπάρχει φόβος ότι αυτές οι
τεχνολογίες θα μετατραπούν σε τεχνολογίες όπλων. Από αυτή την άποψη, η Ρωσία
πρότεινε τη δημιουργία πολυεθνικών κέντρων εμπλουτισμού ουρανίου, αλλά δεν υπάρχει
πρόοδος σε αυτόν τον τομέα.
Στο Κίεβο ακούγονται περιοδικά εκκλήσεις για ανάκτηση του πυρηνικού καθεστώτος.
Το θέμα του πυρηνικού προγράμματος της Βόρειας Κορέας παραμένει στην ημερήσια
διάταξη.
Υπό αυτές τις συνθήκες, εκτός από όλες τις άλλες αντιφάσεις μεταξύ Ρωσικής
Ομοσπονδίας και Δύσης, είναι η υιοθέτηση στις αρχές του 2022 από τους ηγέτες
πέντε πυρηνικών δυνάμεων και μόνιμα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ -
Ρωσία, Μεγάλη Βρετανία, Κίνα, Ηνωμένες Πολιτείες και Γαλλία - κοινής δήλωσης
για την πρόληψη του πυρηνικού πολέμου και την αποτροπή μιας κούρσας εξοπλισμών.
Μακροχρόνιες συμβάσεις και ενεργειακή ασφάλεια
Ο Πούτιν «τότε» στο Μόναχο: Είναι η κυβέρνησή μας σε
θέση να ενεργήσει υπεύθυνα για την επίλυση προβλημάτων ενεργειακού εφοδιασμού
και τη διασφάλιση της ενεργειακής ασφάλειας;Φυσικά, ναι! Όλα όσα
έχουμε κάνει μέχρι τώρα και κάνουμε τώρα αποσκοπούν στην επίτευξη μόνο ενός
στόχου: «τη μεταφορά και τις σχέσεις μας με τους καταναλωτές και τις χώρες
διέλευσης των υδρογονανθράκων μας στην αγορά, με διαφανείς αρχές και
μακροπρόθεσμες συμβάσεις».
Τα τελευταία 15 χρόνια, η Ρωσία έχει διαφοροποιήσει
τις προμήθειες στην Ευρώπη θέτοντας σε λειτουργία τους αγωγούς φυσικού αερίου
Nord Stream και Turkish Stream. Η Ρωσία παραμένει αξιόπιστος προμηθευτής φυσικού
αερίου για τους αγοραστές στην Ευρώπη, παρά τις δυσκολίες διαμετακόμισης
φυσικού αερίου με την Ουκρανία, τη γενικά επιδεινούμενη σχέση με το Κίεβο και
τις κυρώσεις που επιβλήθηκαν στη Ρωσία μετά την επανένωση με την Κριμαία.
Στο πλαίσιο της αύξησης της τιμής ρεκόρ στην αγορά
spot φυσικού αερίου στην Ευρώπη το 2021, οι χώρες που έχουν μακροπρόθεσμα
συμβόλαια με τη Ρωσία έλαβαν αυτόν τον ενεργειακό πόρο αρκετές φορές φθηνότερα.
Σύμφωνα με τον Πούτιν, ακόμη περισσότερες τιμές φυσικού αερίου στην Ευρώπη,
συμπεριλαμβανομένης της Ουκρανίας, θα μείωναν το άνοιγμα των βαλβίδων στο Nord
Stream 2. Αλλά αυτό το έργο αντιμετωπίζει «οδοφράγματα» με πολιτικά κίνητρα για
να ξεκινήσει.
Η αποτυχία ενός μονοπολικού κόσμου
«Πιστεύω ότι για τον σύγχρονο κόσμο ένα μονοπολικό
μοντέλο δεν είναι μόνο απαράδεκτο, αλλά και αδύνατο. (…) Το ίδιο
το μοντέλο είναι ανενεργό, αφού δεν έχει και δεν μπορεί να έχει ηθική και ηθική
βάση για τον σύγχρονο πολιτισμό (…) Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το οικονομικό
δυναμικό των νέων κέντρων παγκόσμιας ανάπτυξης αναπόφευκτα θα μετατραπεί σε
πολιτική επιρροή και θα ενισχύσει την πολυπολικότητα».
Στο Μόναχο, ο Πούτιν επεσήμανε την αυξανόμενη
οικονομική και πολιτική επιρροή της Κίνας και της Ινδίας ειδικότερα. Και σήμερα
αυτές οι χώρες διακηρύσσουν επίμονα τη σημασία της διαμόρφωσης ενός δίκαιου
πολυπολικού συστήματος διεθνών σχέσεων.
Η ιδέα του Προέδρου της Ρωσικής Ομοσπονδίας για την
αδυναμία ενός μονοπολικού κόσμου τα τελευταία χρόνια συνεχίζει να υποστηρίζεται
από οικονομικά δεδομένα. Έτσι, το ΑΕΠ της Κίνας αυξήθηκε πέντε φορές (εκτιμάται
στα τέλη του 2021 - περίπου 18 τρισεκατομμύρια δολάρια), και παρόλο που ο
αριθμός αυτός εξακολουθεί να είναι μικρότερος από το ΑΕΠ των ΗΠΑ, το χάσμα έχει
μειωθεί σημαντικά σε σύγκριση με το 2007. Την ίδια στιγμή, σύμφωνα με διεθνείς
ειδικούς, η Κίνα ως προς το ακαθάριστο εγχώριο προϊόν της μπορεί να ξεπεράσει
τις Ηνωμένες Πολιτείες μέχρι το 2033 –ίσως και νωρίτερα.
Το πολιτικό και οικονομικό τοπίο έχει επίσης αλλάξει
σημαντικά, στο οποίο η G20 έχει πλέον έναν ιδιαίτερο ρόλο - μια σύνδεση που
απέχει όσο το δυνατόν περισσότερο από την αρχή της μονοπολικότητας. Η πρώτη
συνάντηση των ηγετών της G20 πραγματοποιήθηκε το 2008. Και αν αρχικά η μορφή
αξιολογήθηκε ως προαιρετική σε σύγκριση με την G7, τώρα είναι η κύρια διεθνής
πολιτική και οικονομική πλατφόρμα για την επίλυση πολλών παγκόσμιων ζητημάτων.
Η δομή των BRICS ενισχύθηκε επίσης με τα χρόνια
(μέχρι το 2011 - BRIC, χωρίς τη συμμετοχή της Νότιας Αφρικής), η οποία, εκτός
από τη Ρωσία, περιλαμβάνει την Κίνα, την Ινδία και τη Βραζιλία. Οι συζητήσεις
έχουν ενταθεί σχετικά με την ανάγκη μεταρρύθμισης του ΔΝΤ, του ΠΟΕ, του
Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ και άλλων διεθνών θεσμών, ώστε να αντικατοπτρίζουν
την τρέχουσα ισορροπία δυνάμεων στην παγκόσμια σκηνή.
Όπως σημείωσε ο ίδιος ο Πούτιν σε συνέντευξή του στο
TASS που δημοσιεύθηκε το 2020, ορισμένοι ηγέτες ξένων δυνάμεων «θύμωσαν» μαζί
του για την ομιλία του Μονάχου, αλλά τώρα «σχεδόν κυριολεκτικά την
αναπαράγουν», χαρακτηρίζοντάς το απαράδεκτο όταν μια χώρα, οι Ηνωμένες
Πολιτείες, επεκτείνει τη δικαιοδοσία του στο εξωτερικό.
Αντιπαράθεση Ρωσίας-ΗΠΑ
«[Ο Πρόεδρος των ΗΠΑ Τζορτζ Μπους] λέει: «Υποθέτω
ότι η Ρωσία και οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν θα είναι ποτέ ξανά αντίπαλοι και
εχθροί». Συμφωνώ μαζί του».
Αυτή η πρόβλεψη, δυστυχώς, φαίνεται πλέον υπερβολικά
αισιόδοξη. Μια δεκαετία αργότερα, το 2017, οι ΗΠΑ ονόμασαν επίσημα τη Ρωσία
αντίπαλο με την ψήφιση του περίφημου νόμου CAATSA (Countering America's
Adversaries Through Sanctions). Το έγγραφο αυτό παγίωσε τα περιοριστικά μέτρα
κατά της Ρωσικής Ομοσπονδίας, του Ιράν και της Βόρειας Κορέας, που έλαβαν οι
αρχές των ΗΠΑ νωρίτερα, και εισήγαγε πρόσθετες κυρώσεις. Και αυτές δεν ήταν οι
τελευταίες κυρώσεις.
Φυσικά, δεν μιλάμε για στρατιωτική σύγκρουση,
αλλά η πιθανή περαιτέρω επέκταση του ΝΑΤΟ προς τα ανατολικά περιέχει τέτοιες
απειλές. Όπως σημείωσε ο Πούτιν, εάν η Ουκρανία γίνει αποδεκτή στη
συμμαχία και το Κίεβο επιτεθεί στη ρωσική Κριμαία, θα προκύψει στρατιωτική
σύγκρουση μεταξύ Ρωσίας και ΝΑΤΟ, και ως εκ τούτου των Ηνωμένων
Πολιτειών. Για να αποφευχθούν τέτοιες προοπτικές, η Ρωσία ανέλαβε
πρωτοβουλίες για τον καθορισμό νομικών εγγυήσεων πανευρωπαϊκής ασφάλειας.
Ανεξάρτητη εξωτερική πολιτική
Πούτιν ομιλία στο Μόναχο: «Η Ρωσία είναι μια χώρα με περισσότερα από χίλια χρόνια ιστορίας και
σχεδόν πάντα απολάμβανε το προνόμιο να ακολουθεί μια ανεξάρτητη εξωτερική
πολιτική».
Πέρασαν 15 χρόνια. Όχι
άλλες G8, όχι τακτικές σύνοδοι κορυφής Ρωσίας-ΕΕ. Υπάρχουν μόνο πολλές
κυρώσεις. Αλλά η ανεξάρτητη εξωτερική πολιτική της Ρωσίας παρέμεινε σταθερή.
Η επόμενη Διάσκεψη Ασφαλείας του Μονάχου ξεκινά στις
18 Φεβρουαρίου, αλλά ο Πούτιν δεν θα είναι εκεί. Πάρτε σοβαρά υπόψη όλα
ειπώθηκαν πριν από 15 χρόνια …
Οι διοργανωτές αναμένουν περίπου 35 αρχηγούς κρατών
και κυβερνήσεων να φτάσουν στο Μόναχο. Οι Ηνωμένες Πολιτείες εκπροσωπούνται από
την Αντιπρόεδρο Κάμαλα Ντέιβι Χάρις και τον ΥπΕξ Άντονι Μπλίνκεν και θα
παραστούν περίπου 30 βουλευτές. Επικεφαλής της γερμανικής αντιπροσωπείας ο
καγκελάριος Scholz, ο υπΕξ & Άμυνας Annalen Burbock και η Christine
Lambrecht.
Άλλοι συμμετέχοντες περιλαμβάνουν τον Ουκρανό
Πρόεδρο Volodymyr Zelensky, το ΓΓ του ΝΑΤΟ Jens Stoltenberg, την Πρόεδρο της
Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ursula von der Leyen, τον Γενικό Γραμματέα του ΟΗΕ Αντόνιο
Γκουτέρες, τον Φινλανδό Πρόεδρο Sauli Niinistö, τον Πολωνό πρωθυπουργό Mateusz
Morawiecki, τον Ύπατο Εκπρόσωπο της ΕΕ για Εξωτερικές Υποθέσεις και Πολιτική
Ασφάλειας Josep Borrell , το Γάλλο ΥπΕξ Jean-Yves Le Drian, Η.Β. Liz Truss. Από
την Κίνα, αν και διαδικτυακά, θα λάβει μέρος ο υπΕξ Wang Yi. Συνολικά, στο
Μόναχο αναμένονται περίπου 100 υπουργοί.
Στις 19-Φεβ, μια ξεχωριστή συνεδρία θα είναι
αφιερωμένη στην Ουκρανία. Επιπλέον, το Σάββατο θα πραγματοποιηθεί συνάντηση των
ΥπΕξ των χωρών G7, αφιερωμένη στην κρίση της Ουκρανίας. Σύμφωνα με το γερμανικό
υπουργείο Εξωτερικών, ο υπΕξ Μπέρμποκ σχεδιάζει επίσης να συζητήσει τη
σύγκρουση στο Ντονμπάς με τους Γάλλους και Ουκρανούς ομολόγους του, καθώς και
με τους υπΕξ Γαλλίας, Μεγάλης Βρετανίας και ΗΠΑ.
Συνέδριο εν μέσω πανδημίας
Οι διοργανωτές αποφάσισαν να πραγματοποιηθεί το
συνέδριο παρά τη διάδοση του όμικρον. Λόγω της πανδημίας, ωστόσο, ο αριθμός των
συμμετεχόντων έπρεπε να μειωθεί φέτος - νωρίτερα το φόρουμ συγκέντρωσε
περισσότερους από 2.000 καλεσμένους. Ο αριθμός των διαπιστευμένων δημοσιογράφων
έχει μειωθεί σημαντικά.
Σύμφωνα
με αυτά–βλ ενδεικτικά Deutsche Welle, η Διάσκεψη Ασφαλείας
του Μονάχου απλά είναι «η πλέον σημαντική στο είδος της
παγκοσμίως», ιδιωτική διοργάνωση με σκοπό τη συζήτηση και την ανταλλαγή απόψεων
(δεν εκδίδεται τελικό ανακοινωθέν), που πραγματοποιείται κάθε χρόνο στο ίδιο
μέρος (ξενοδοχείο Bayerischer Hof) με τη συμμετοχή κορυφαίων πολιτικών και
ειδικών σε ζητήματα ασφαλείας, εξοπλισμών και άμυνας. Δείτε
παρακάτω κάποια σχετικά διαχρονικά tags της DWσε βάθος 8ετίας
