Μανχάταν & american dream _αφιέρωμα Woody Allen

Γνωστό μόνο στους μυημένους το με την ομώνυμη κωδική ονομασία (Manhattan District \ Manhattan Project) άκρως απόρρητο αγγλο-αμερικανικό πρόγραμμα παραγωγής πυρηνικών όπλων που αναπτύχθηκε περί το τέλος του Β' Παγκόσμιου όταν η αγγλική μονοκρατορία παρέδιδε τα σκήπτρα στον υπερατλαντικό σύμμαχό της τότε που ο ίδιος ο Τρούμαν έστειλε στην Ελλάδα το 1948 τον Βαν Φλιτ για να “εποπτεύσει” την εφαρμογή του  “Δόγματος Τρούμαν” και ο Παν. Κανελλόπουλος αναφώνησε το διαχρονικό “στρατηγέ, ιδού ο στρατός σας”.
70 χρόνια αργότερα _λίγο μετά τον “διαβολικά καλό” Τραμπ του Τσιπρέικου, ο κύριος Κώστας Τασούλας (πρόεδρος της Βουλή) είπε – δημόσια – στον πρόεδρο της Επιτροπής Εξωτερικών Σχέσεων της Γερουσίας των ΗΠΑ, Robert "Bob" Menendez: “Από την Κέρκυρα μέχρι το Καστελόριζο και από την Κρήτη μέχρι την Θράκη, σας παραδίδουμε την Ελλάδα σήμερα στα χέρια σας. Και είμαστε βέβαιοι ότι είναι σε καλά χέρια”.
Το “Manhattan District \ Manhattan Project” ξεκίνησε το 1939 και γιγαντώθηκε (απασχολώντας περισσότερα από 130.000 _με κόστος ~2 δις$ _περίπου 23 δις$ σε σημερινές τιμές) σε περισσότερες από 30 διεσπαρμένες τοποθεσίες.
Να θυμίσουμε πως ο απλούστερος τύπος όπλου, που έλαβε την κωδική ονομασία Little Boy (με ουράνιο-235), που στις 6-7 Αυγ 1945, προκάλεσαν 130–250.000 θύματα (ο αριθμός είναι ακόμη ανεξακρίβωτος σε Χιροσίμα και Ναγκασάκι. Δείτε αναλυτικά για το Manhattan Project στο scientificamerican και στο επίσημο κυβερνητικό site των ΗΠΑ osti.gov

To Manhattan (Μανχάταν) _borough (σα να λέμε δημοτικό διαμέρισμα ^1000 _αφού αριθμεί ~1.700.000 κατοίκους), είναι ένα νησί της Νέας Υόρκης με τις γνωστές φωτογραφίες με τους ουρανοξύστες της είναι η πλέον πυκνοκατοικημένη κομητεία στις ΗΠΑ και αναπόσπαστο μέρος του _american dream. Παγκόσμιο εμπορικό, οικονομικό και πολιτιστικό κέντρο, με πολλά διάσημα μνημεία, τουριστικές ατραξιόν, μουσεία και πανεπιστήμια, την έδρα των Ηνωμένων Εθνών, καθώς και του Δήμου της Νέας Υόρκης, με μεγαλύτερη business περιοχή το Χρηματιστήριο το NASDAQ κλπ. κλπ. _βλ πληροφορίες στο τέλος της ανάρτησης

Μανχάταν επίσης είναι κοκτέιλ που παρασκευάζεται με ουίσκι, γλυκό βερμούτ και μπίτερ (παραδοσιακά με ουίσκι σίκαλης αλλά και _αναλόγως, καναδικό, μπέρμπον, μπλέντιντ,  Τενεσί κά). Αποτελεί το μόνο “κρίκο” του ονόματος με τη λαϊκή οικογένεια (των ΗΠΑ και γενικότερα)

Μανχάταν & Γούντι Αλεν

Πριν ένα περίπου μήνα ήρθε στην Αθήνα ο Γούντι Άλεν λίγες μέρες μετά την παγκόσμια πρεμιέρα της 50ής ταινίας του στο Φεστιβάλ Βενετίας με τίτλο «Coup de Chance» (Γυρίσματα της τύχης) _μάλιστα ήδη κυκλοφορεί στη χώρα μας. Μεταξύ άλλων εμφανίστηκε και στο Ηρώδειο καταχειροκροτούμενος.

Γνωστός στη χώρα μας περισσότερο ως Νευρικός εραστής (1977) με την Diane Keaton, Η Χάνα και οι αδερφές της (1986) και Διαλύοντας τον Χάρι (1997) εμείς _γοητευμένοι από μια ταινία που κατάφερε να καταγράψει με απαράμιλλη  πιστότητα και ακρίβεια, με θαυμάσια ασπρόμαυρη φωτογραφία και εξίσου θαυμάσια «ασπρόμαυρη» μουσική (τζαζ), αλλά και με διακριτή αισθητική θα μιλήσουμε για το Μανχάταν (Manhattan1979), όπου κατέγραψε με απόλυτη καθαρότητα και σαφήνεια, σχεδόν αψεγάδιαστα, τον μικροαστικό καλλιτεχνικό κόσμο του. “Κατέγραψε το κενό της σκέψης, την επιτήδευση του δήθεν, την ελαφρότητα της συμπεριφοράς, την επιφανειακή εξυπνάδα, αλλά και την τραγωδία αυτών των ανθρώπων. Οι οποίοι, όπως το μετέωρο βήμα του πελαργού, στέκονται αναποφάσιστοι μπροστά στο δρόμο που πρέπει να διαλέξουν. Να πάνε με τη μεριά της εργατικής τάξης; από την οποία προέρχονται και έχουν δεσμούς αίματος ή να προσχωρήσουν οριστικά στη μεγαλοαστική τάξη την οποία ορέγονται;” _γράφει ο Ριζοσπάστης

Τραγικά πρόσωπα οι μικροαστοί καλλιτέχνες και διανοούμενοι, έστω και αν παριστάνουν τους ευτυχισμένους. Ξέρουν πολύ καλά πως, τελικά, δεν είναι τίποτα περισσότερο από υπηρέτες της αστικής τάξης. Υπηρέτες που προσφέρουν το άφθονο, πολλές φορές, ταλέντο τους για μερικά κόκαλα εξουσίας, για μερικές στιγμές χλιδής, για κάποιες ώρες ξεγνοιασιάς και πολυτέλειας. Ξέρουν πως, τελικά, είναι οι σύγχρονοι γελωτοποιοί του μεγαλοαστού βασιλέως! Γελωτοποιοί, που περιφέρονται στις διάφορες αυλές και προσφέρουν διασκέδαση. Πνευματική και σωματική διασκέδαση. Παράλληλα, και το χειρότερο, είναι οι συντηρητές και αναπαραγωγοί μιας χυδαίας ταξικής (αστικής) ιδεολογίας. (Χιλιάδες τέτοια παραδείγματα υπάρχουν και στη μικρή χώρα μας).

Το αντίκρισμα για όλες τις παραπάνω απολαβές αυτών των τραγικών Ριγκολέτων είναι η δυστυχία τους. Πρέπει όλη την ώρα να προσποιούνται και όλη την ώρα να υποχωρούν. Αυτή η συμπεριφορά, αναπόφευκτα, τους οδηγεί στο να χάσουν τις όποιες αντιστάσεις είχαν στα πρώτα βήματα της ζωής τους, όταν ακόμα ήταν αγνοί, με αποτέλεσμα να μην μπορούν, πια, να συνάψουν αληθινές και υγιείς σχέσεις ούτε καν μεταξύ τους. Οι μικροαστοί καλλιτέχνες και διανοούμενοι είναι, τελικά, ένα κομμάτι της κοινωνίας, απομονωμένο ακόμα και από το πολυπληθές μικροαστικό σύνολο της σημερινής ανεπτυγμένης καπιταλιστικής κοινωνίας. Ενα κομμάτι που πάσχει βαθιά από έλλειψη χαρακτήρα. Ενα κομμάτι που δε διαθέτει σταθερές!

Η έλλειψη χαρακτήρα και σταθερών των μικροαστών, ιδιαίτερα των καλλιτεχνών και διανοούμενων μικροαστών, τους φορτώνει με νευρώσεις και ανασφάλειες. Τα φαρμακεία στα μικροαστικά σπίτια, ιδιαίτερα στις ανεπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες, είναι γεμάτα με ψυχοφάρμακα. Οι ψυχίατροι έγιναν πιο πολλοί από τους παθολόγους! Τα έργα των μικροαστών καλλιτεχνών και διανοουμένων κατατρίβονται με πνευματικές και σωματικές αρρώστιες. Τα θέματα με τα οποία καταπιάνονται είναι οι δικές τους ανασφάλειες και οι δικές τους νευρώσεις. Οι χαρακτήρες των έργων τους είναι ο δικός τους συντετριμμένος εσωτερικός κόσμος. Χαρακτήρες προβληματικοί και ανολοκλήρωτοι. Γι' αυτό η τέχνη τους είναι τέχνη απελπισμένη, τέχνη αδιέξοδη!

Ο Γούντι Άλεν στο θαυμάσιο «Μανχάταν» προσπάθησε να μην είναι τραγικός και δηκτικός απέναντι σε αυτούς τους ανθρώπους. Απόφυγε το δράμα και την κατευθείαν καταγγελία. Διάλεξε τη μέθοδο της σάτιρας, η οποία ναι μεν πληγώνει βαθιά, αλλά πληγώνει σχεδόν πάντα με λεπτό τρόπο! Σε κάποιες περιπτώσεις, μάλιστα, προσφέρει και δυνατότητες διεξόδου. Το γέλιο είναι, μπορεί να γίνει, και σοβαρή μέθοδος αυτογνωσίας. Καθώς σε ξεσκεπάζει «φιλικά», δε σε απαξιώνει οριστικά, δε σε βάζει μια και έξω απέναντι στον εαυτό σου. Δε σου προσθέτει ενοχές. Αντίθετα, σου συμπεριφέρεται με καλοσύνη. Σε παροτρύνει με ευγένεια!

Ο Woody Allen με το cast του Play It Again Sam (Δοκίμασε πάλι Sam 1969)

Θεωρώ το «Μανχάταν», και δεν είμαι ο μόνος, σαν την καλύτερη και πιο ολοκληρωμένη ταινία του Γούντι, με εξαίρεση, ίσως, τη «Βιτρίνα» (The Front 1976). Εδώ ο δαιμόνιος δημιουργός ήξερε σε βάθος το θέμα του. Είναι φανερό πως ανάμεσα στους ήρωες, κάπου εκεί μέσα βρίσκεται και η δική του σκιά. Κάπου εκεί μέσα κινείται και το δικό του φάντασμα. Οι μικροαστοί καλλιτέχνες και διανοούμενοι της μεγάλης Αμερικής έχουν το «δικό τους μέρος». Το «χώρο» τους. Το Μανχάταν. Στο κομμάτι αυτό της αμερικάνικης μεγαλούπολης, οι κάτοικοί του, πολύ κοντά κυριολεκτικά και μεταφορικά στην πραγματική και δυνατή αμερικάνικη εξουσία, τα σκληρά χρηματιστήρια και τις ανελέητες τράπεζες, παριστάνουν ότι αναπνέουν ελεύθερα, παρότι ασφυκτιούν. Εδώ οι άνθρωποι δείχνουν μεγαλύτερη ανοχή στο «διαφορετικό». Είναι πιο ανοιχτοί στο «καινούριο». Εξωτερικά παρουσιάζουν μιαν ευτυχισμένη εικόνα. Πολύς κόσμος σε ολόκληρη την ανθρωπότητα τους ζηλεύει!

Αυτόν τον κόσμο, τον κόσμο του, ο Γούντι Αλεν, με μεγάλο ψυχικό κόστος υποθέτω, τον παρουσίασε στις πραγματικές του διαστάσεις. Με πολλή αγάπη, είναι αλήθεια, αλλά χωρίς μάσκες! Οι ήρωές του, ανάμεσά τους και ο ίδιος, ο οποίος είναι γνωστό πως είναι κάτοικος και κομμάτι του Μανχάταν, σπαταλιούνται σε πολύ μικρά πράγματα σε σχέση με την αξία τους. Γοητευτικά μεν, αλλά οπωσδήποτε μικρά πράγματα. Οι διαπροσωπικές σχέσεις τους, οικοδομημένες μέσα στην προσποίηση και στο ψέμα, δεν κρατάνε παρά κάποιες ώρες, κάποιες μέρες, κάποιους μήνες στην καλύτερη περίπτωση. Υστερα διαλύονται, αφήνοντας πίσω τους κενά που καθημερινά μεγαλώνουν. Αυτά τα κενά γεμίζουν το κοινωνικό τοπίο του Μανχάταν με «τρύπες» μέσα στις οποίες πέφτουν, είτε από απροσεξία, είτε από επιπολαιότητα, οι κάτοικοι της μικρής αυτής μικροαστικής περιοχής της Νέας Υόρκης. Και το γαϊτανάκι δεν έχει τελειωμό!

Η ταινία έχει μια βασική έλλειψη, η οποία την εμποδίζει να είναι ...τέλεια. Ο δημιουργός της δε θέλησε, δεν μπόρεσε, δεν τόλμησε, να κατονομάσει τον κυρίως υπεύθυνο για την κατασπατάληση τέτοιας αξίας ανθρώπων. Περιόρισε την κριτική του στα συγκεκριμένα πρόσωπα, στους κατοίκους της μικρής αυτής μικροαστικής περιοχής. Φόρτωσε όλα τα κακά της ανθρωπότητας πάνω σε αυτούς τους ανθρώπους (και στον εαυτό του, ίσως;). Χωρίς να έχω καμία διάθεση απενοχοποίησης, αυτός ο κόσμος έχει πράγματι τις δικές του τεράστιες ευθύνες, εκείνος, όμως, που παράγει τελικά τα διάφορα μικροαστικά μοντέλα ζωής, που διατάζει συμπεριφορές, είναι η άρχουσα τάξη, ο καπιταλισμός. Αυτός που σφίγγει το λαιμό του Μανχάταν. Αυτός που σήμερα πια σφίγγει το λαιμό ολόκληρης της ανθρωπότητας.

Δεν μπορώ να δεχτώ την άποψη του περιττού, την άποψη ότι εξυπακούεται. Ο θεατής, βγαίνοντας από την αίθουσα, θα μείνει με τις εικόνες που είδε και όχι με εκείνες που κρύβονται πίσω από αυτές. Και τις οποίες, μάλιστα, η ταινία δεν τις κατέδειξε ούτε μια στιγμή. Ούτε καν τις υπαινίχτηκε! Οπως και να 'χει, όμως, και παρ' όλες τις παραπάνω ελλείψεις, το «Μανχάταν» είναι μια πολύ χρήσιμη και αποκαλυπτική ταινία. Μια ταινία χρήσιμη και για τον απλό θεατή, αλλά και για τους ανά τον κόσμο μικροαστούς καλλιτέχνες και διανοουμένους. Ιδιαίτερα για τους μικροαστούς καλλιτέχνες και διανοούμενους.

Allen, Polly Bergen, & Andy Williams στο The Andy Williams Show (1965)

Αυτά που αναφέραμε πιο πάνω δεν αφορούν, βέβαια, μόνο στους καλλιτέχνες και στους διανοούμενους μικροαστούς. Το κάνουμε αυτό, γιατί με αυτούς ασχολείται η ταινία. Τα παραπάνω αφορούν στο σύνολο σχεδόν της αστικής κοινωνίας. Ακόμα και η εργατική τάξη, η οποία βρίσκεται σε διαρκή σύγκρουση με την αστική ιδεολογία, ζώντας μέσα στην ανασφάλεια, στην αβεβαιότητα και στο άγχος, έχει δηλητηριαστεί έως ένα σημείο και αυτή από την αστική ηθική και το γενικό αστικό τρόπο ζωής. Ακόμα και αυτή έχει υποκύψει στις αστικές αντιλήψεις και έχει ενδώσει στις καπιταλιστικές ηθικές αξίες, στην ατομική ιδιοκτησία και στον ανταγωνισμό. Και είναι επόμενο να συμβαίνει αυτό, αφού η αστική ιδεολογία είναι η κυρίαρχη ιδεολογία!
__                 🎬  Παίζουν: Γούντι Αλεν,
                     Ντάιαν Κίτον, Μάριελ Χεμινγουέι, Μέριλ Στριπ, Μίκαελ Μάρφι, κά.

__Με το εάν,
δε γράφεται η ιστορία,
ούτε ξαναγυρίζονται οι ταινίες

Η ταινία ξεκινά με ένα μοντάζ εικόνων του Μανχάταν και άλλων περιοχών της Νέας Υόρκης, συνοδευόμενες από το Rhapsody in Blue του Τζορτζ Γκέρσουιν, με τον Άιζακ Ντέιβις να αφηγείται το προσχέδιο μιας εισαγωγής ενός βιβλίου με θέμα κάποιον που αγαπά την πόλη.

Μας αρέσει δε μας αρέσει ο Γούντι Αλεν, σε καμία περίπτωση δεν μπορούμε να τον αγνοήσουμε. Γιατί είναι ένας δημιουργός που, άλλοτε πετυχημένα και άλλοτε λιγότερο πετυχημένα, καταφέρνει να μας μεταφέρει συγκινήσεις, να μας προσφέρει καυστικό γέλιο. Μπορεί κάποιοι από εμάς, αξιολογώντας σωστά το ταλέντο του και την κοινωνική του παρατηρητικότητα, να περιμέναμε περισσότερα από αυτόν. Αυτό, όμως, δεν είναι παρά μια δική μας επιθυμία...

Πάντως, στο «Μανχάταν» δε στάθηκε τσιγκούνης! Τα έβαλε ακόμα, για να μην πω κυρίως, και με τον εαυτό του. Με περίτεχνο τρόπο, με υψηλή αισθητική, με θαυμάσια μουσική επένδυση μας αποκάλυψε τις νευρώσεις, τις ανασφάλειες, τις αναστολές, τις πονηριές, τη φθήνια και την υποτέλεια, το τεράστιο κενό μέσα στο οποίο ζούνε οι μικροαστοί καλλιτέχνες και διανοούμενοι της αμερικάνικης μεγαλούπολης, της Νέας Υόρκης. Το τεράστιο τίποτα μέσα στο οποίο ζούνε και εργάζονται, το οποίο, παρ' ότι τους ενοχλεί και τους στέλνει στους ψυχιάτρους, αντί να βρούνε τρόπους να απαλλαγούν οριστικά από αυτό, εν τούτοις, με τον τρόπο της ζωής τους αλλά και με το έργο τους, το αναπαράγουν. Με αποτέλεσμα τα προβλήματα και το άγχος να σωρεύονται...

Δυστυχώς όπως στις περισσότερες ταινίες του φάνηκε διστακτικός για μια ολοκληρωμένη κοινωνική κριτική. Αποδίδει όλες τις ευθύνες στους ήρωές του, χωρίς να σημαίνει πως και αυτοί δεν έχουν τις ευθύνες τους, αφήνοντας έξω από την αυστηρή κριτική του το εργοστάσιο που παράγει αυτά τα ανθρώπινα προϊόντα. Δεν είπε κουβέντα για τον καπιταλισμό, που, έχοντας την εξουσία, επιβάλλει με όλους τους «νόμιμους» και παράνομους τρόπους τις αξίες του και την ηθική του, την ανασφάλεια, την αβεβαιότητα, το άγχος μετατρέποντας τους ανθρώπους, ιδιαίτερα τους πιο αδύνατος ιδεολογικά ανθρώπους, σε νευρόσπαστα, σε ηττημένους ανθρώπους, σε ανθρώπινα ερείπια.

Αν ο Γούντι Αλεν, ο οποίος διαθέτει και την κοινωνική και την πολιτική παρατηρητικότητα, αλλά και το καλλιτεχνικό ταλέντο, έκανε το παραπάνω βήμα, τότε η ταινία του θα αποκτούσε άλλη διάσταση, άλλη αξία. Και ο ίδιος θα πλησίαζε τα πρότυπά του, τους παλιούς Αμερικάνους δημιουργούς, κυρίως _τηρουμένων των αναλογιών, τον Τσάρλι Τσάπλιν, ο οποίος, σε πολλές περιπτώσεις, μιλούσε ανοιχτά και έξω από τα δόντια («Μοντέρνοι Καιροί», «Δικτάτωρ», κ.ά.).

Με το εάν, βέβαια, δε γράφεται η ιστορία, ούτε ξαναγυρίζονται οι ταινίες. Το βάθος που λείπει από το «Μανχάταν», από τους δισταγμούς ή από τις σκοπιμότητες του δημιουργού του, καλείται να το δώσει ο θεατής, αποδίδοντας στον καθένα τις ευθύνες του. Χρεώνοντας στους μικροαστούς καλλιτέχνες και διανοούμενους, όχι μόνο των Αμερικανών που εξετάζει η ταινία, αλλά όλων των μικροαστών του κόσμου, ό,τι τους ανήκει, και χρεώνοντας, επίσης, και στον πατέρα των δεινών, τον καπιταλισμό, τις δικές του, που είναι και οι κύριες.

Το «Μανχάταν» προσφέρεται για συμπεράσματα. Είναι ταινία που έχει ξύσει βαθιά τη φλούδα. Μπορεί να μη λέει όλη την αλήθεια, γιατί δηλαδή η καρέκλα έχει τέσσερα ποδάρια, λέει, όμως, αρκετές αλήθειες για να μας βοηθήσει στα συμπεράσματά μας. Είναι φανερό πως δεν είναι ζωή, η ζωή που βιώνουμε.

Διαφθορά στο Μανχάταν

Μια σκληρή καταγγελία της διαφθοράς σε όλα τα επίπεδα της αμερικανικής κοινωνίας είναι η ταινία «Βρώμικες υποθέσεις στο Μανχάταν», Night Falls on Manhattan σε σκηνοθεσία Σίντνεϊ Λιούμετ. Ο νεαρός εισαγγελέας Σον αναλαμβάνει την υπόθεση απόπειρας δολοφονίας του πατέρα του (που είναι αστυνομικός). Ο κατηγορούμενος είναι χωμένος μέχρι το λαιμό στη διαφθορά. Οσο ο Σον προχωρά στην υπόθεση, τόσο διάφοροι μεγαλοπαράγοντες αρχίζουν να θέτουν προβλήματα και να δημιουργούν εμπόδια. Βλέποντας το σύστημα της Δικαιοσύνης, που πάντοτε το αντιμετώπιζε με τόσο σεβασμό, να καταρρέει από εσωτερικές συνωμοσίες, εγκλήματα και συγκαλύψεις, ενέργειες εκπορευόμενες μάλιστα από έμπιστους και κοντινούς του ανθρώπους, αντιλαμβάνεται πως είναι μόνος του και μόνος του πρέπει να παλέψει κόντρα στις σκοτεινές λίστες και στις μυστικές συμφωνίες, για τη σωτηρία όχι μόνο της επαγγελματικής, αλλά και της ηθικής του υπόστασης.
Έχουμε δει και πολύ καλύτερες του Λιούμετ από _το κορυφαίο “οι 12 ένορκοι” (1957) στο Σέρπικο (1973) & “Σκυλίσια μέρα” 1975
             Πρωταγωνιστούν: Αντι Γκαρσία, Ρίτσαρντ Ντρέιφους, Λένα Ολιν, Ιαν Χολμ

Η ταινία ξεκινά με ένα μοντάζ εικόνων του Μανχάταν και άλλων περιοχών της Νέας Υόρκης, συνοδευόμενες από το Rhapsody in Blue του Τζορτζ Γκέρσουιν, με τον Άιζακ Ντέιβις να αφηγείται το προσχέδιο μιας εισαγωγής ενός βιβλίου με θέμα κάποιον που αγαπά την πόλη. Ο Άιζακ είναι ένας δύο φορές διαζευγμένος, 42χρονος τηλεοπτικός συγγραφέας κωμωδιών που εγκαταλείπει τη βαρετή δουλειά του. Τα έχει με την Τρέισι, μια 17χρονη που φοιτά στο Dalton School. Ο καλύτερός του φίλος, ο καθηγητής κολεγίου Γιέλ Πόλακ, παντρεμένος με την Έμιλι, έχει σχέση με τη Μαίρη Γουίλκι. Εμφανίζεται επίσης ο πρώην σύζυγος και πρώην δάσκαλος της Μαίρη, ο Τζερεμάια, και η πρώην σύζυγος του Άιζακ, η Τζιλ, που γράφει ένα βιογραφικό βιβλίο για τον γάμο τους. Η Τζιλ, η οποία πριν από τον γάμο τους είπε στον Άιζακ ότι είναι αμφιφυλόφιλη, έκτοτε ζει με τη λεσβία σύντροφό της, την Κόνι.

Όταν ο Άιζακ γνωρίζει τη Μαίρη, ο πολιτιστικός σνομπισμός της τον προσβάλλει. Ο Άιζακ την ξανασυναντά σε μια εκδήλωση συγκέντρωσης κεφαλαίων στο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης και τη συνοδεύει στο σπίτι της. Συνομιλούν μέχρι την ανατολή του ηλίου σε μια σεκάνς που καταλήγει σε μια λήψη της γέφυρας Κουίνσμπορο. Παρά την αυξανόμενη έλξη για τη Μαίρη, ο Άιζακ συνεχίζει τη σχέση του με την Τρέισι, αλλά τονίζει ότι η σχέση τους δεν μπορεί να είναι σοβαρή και την ενθαρρύνει να πάει στο Λονδίνο για να σπουδάσει υποκριτική.

Αφού ο Γέιλ χωρίζει με τη Μαίρη, προτείνει στον Άιζακ να της ζητήσει να βγουν. Ο Άιζακ το κάνει, έχοντας πάντα την αίσθηση ότι η Τρέισι ήταν πολύ μικρή για εκείνον. Ο Άιζακ χωρίζει με την Τρέισι, η οποία απελπίζεται, και σύντομα η Μαίρη μετακομίζει ουσιαστικά στο διαμέρισμά του. Η Έμιλι είναι περίεργη να δει τη νέα κοπέλα του Άιζακ. Τα δύο ζευγάρια απολαμβάνουν μια μέρα έξω περπατώντας στον δρόμο ο Άιζακ εντοπίζει το νέο βιβλίο της Τζιλ. Η Έμιλι συνεχίζει να διαβάζει αποσπάσματα του βιβλίου φωναχτά, μεταξύ των οποίων και ένα απόσμασμα σχετικά με ένα τρίο που έκανε ο Άιζακ με την Τζιλ και μια άλλη γυναίκα και μια απόπειρα του Άιζακ να πατήσει την Κόνι με το αυτοκίνητο, προς μεγάλη διασκέδαση της Μαίρης και του Γέιλ. Ταπεινωμένος δημόσια, ο Άιζακ ζητά τον λόγο από την Τζιλ, η οποία απαντά αδιάφορα και αναφέρει μια συμφωνία που έχει κλείσει για τα κινηματογραφικά δικαιώματα του βιβλίου. Επιστρέφοντας σπίτι, ο Άιζακ μαθαίνει από τη Μαίρη ότι επιστρέφει στον Γέιλ και θέλει να χωρίσουν. Ο Ισαάκ, έξαλλος, ζητά τον λόγο από τον Γέιλ στο κολέγιο όπου διδάσκει και ο Γέιλ υποστηρίζει ότι αυτός βρήκε πρώτα τη Μαίρη. Ο Άιζακ συζητά τις εξωσυζυγικές σχέσεις του Γέιλ με την Έμιλι και μαθαίνει ότι ο Γέιλ της έχει πει ότι ο Άιζακ τού σύστησε τη Μαίρη.

Ο Άιζακ ξαπλώνει στον καναπέ του, γράφοντας σε κασετόφωνο τα πράγματα που κάνουν τη «ζωή να αξίζει να τη ζεις». Όταν πιάνει τον εαυτό του να λέει “το πρόσωπο της Τρέισι”, αφήνει το μικρόφωνο. Μην μπορώντας να την βρει στο τηλέφωνο, ξεκινάει να πάει στην Τρέισι με τα πόδια. Φτάνει στην πολυκατοικία των δικών της την ώρα που εκείνη φεύγει για Λονδίνο. Της ζητά να μην πάει, αλλά εκείνη απαντά ότι τα σχέδια έχουν ήδη γίνει και τον καθησυχάζει ότι «δεν διαφθείρονται όλοι» λέγοντας «πρέπει να έχεις λίγη πίστη στους ανθρώπους». Εκείνος της χαρίζει ένα χαμόγελο με ένα τελευταίο βλέμμα στην κάμερα και, στη συνέχεια, παρακολουθεί τις τελευταίες λήψεις του ορίζοντα, ενώ ακούγεται ξανά το Rhapsody in Blue. Μια οργανική διασκευή του “Embraceable You” παίζει πάνω στους τίτλους τέλους.

Ταυτότητα ταινίας

·        Σκηνοθεσία: Γούντι Αλεν

·        Σενάριο: Γούντι Αλεν, Μάρσαλ Μπρίκμαν

·        Φωτογραφία: Γκόρντον Γουίλις

·        Μοντάζ: Σούζαν Ι. Μορς

·        Γούντι Αλεν, Ντάιαν Κίτον, Μάικλ Μέρφι, Μάριελ Χέμινγουεϊ, Μέριλ Στριπ

·        96λ Η.Π.Α. _1979

🤔 Δεν μου αρέσει να συναντώ ήρωες. Δεν υπάρχει κανένας που θέλω να γνωρίσω και κανένας με τον οποίο θέλω να συνεργαστώ —προτιμώ να συνεργαστώ με την Diane Keaton με κανέναν άλλο —είναι απολύτως υπέροχη, φυσική.

—Γούντι Άλεν Favorite films

•      The 400 Blows (France, 1959)

•      8½ (Italy, 1963)

•      Amarcord (Italy, 1972)

•      Bicycle Thieves (Italy, 1948)

•      Citizen Kane (USA, 1941)

•      The Discreet Charm of the Bourgeoisie (France, 1972)

•      La Grande Illusion (France, 1937)

•      Paths of Glory (USA, 1957)

•      Rashomon (Japan, 1950)

•      The Seventh Seal (Sweden, 1957)

Woody Allen _Oviedo_Ισπανία

Φιλμογραφία

1.                 1966       What's Up, Tiger Lily?

2.                1969       Take the Money and Run

3.                1971       Bananas

4.                1972       Everything You Always Wanted to Know About Sex
                (But Were Afraid to Ask)

5.                1973       Sleeper

6.                1975       Love and Death

7.                1977       Annie Hall

8.               1978       Interiors

9.                1979       Manhattan

10.             1980       Stardust Memories

11.              1982       A Midsummer Night's Sex Comedy

12.             1983       Zelig

13.             1984       Broadway Danny Rose

14.             1985       The Purple Rose of Cairo

15.             1986       Hannah and Her Sisters

16.             1987       Radio Days

17.              1987       September

18.             1988       Another Woman

19.             1989       Crimes and Misdemeanors

20.            1990       Alice

21.             1991       Shadows and Fog

22.            1992       Husbands and Wives

23.            1993       Manhattan Murder Mystery

24.            1994       Bullets Over Broadway

25.            1995       Mighty Aphrodite

26.            1996       Everyone Says I Love You

27.             1997       Deconstructing Harry

28.            1998       Celebrity

29.            1999       Sweet and Lowdown

30.            2000       Small Time Crooks

31.             2001       The Curse of the Jade Scorpion

32.            2002       Hollywood Ending

33.            2003       Anything Else

34.            2004       Melinda and Melinda

35.            2005       Match Point

36.            2006       Scoop

37.             2007       Cassandra's Dream

38.            2008       Vicky Cristina Barcelona

39.            2009       Whatever Works

40.            2010       You Will Meet a Tall Dark Stranger

41.             2011       Midnight in Paris

42.            2012       To Rome with Love

43.            2013       Blue Jasmine

44.            2014       Magic in the Moonlight

45.            2015       Irrational Man

46.            2016       Café Society

47.             2017       Wonder Wheel

48.            2019       A Rainy Day in New York

49.            2020       Rifkin's Festival

50.       2023       Coup de chance

Woody Allen στο festival των Καννών

Πολυβραβευμένος, αναφέρουμε ενδεικτικά

·        Όσκαρ Καλύτερης σκηνοθεσίας 1978 · Νευρικός εραστής

·        Όσκαρ Καλύτερου πρωτότυπου σεναρίου 2012, 1987, 1978 · Μεσάνυχτα στο Παρίσι, Η Χάνα και οι αδελφές της, Νευρικός εραστής

·        Βραβείο BAFTA Καλύτερης ταινίας 1986, 1980 · Το πορφυρό ρόδο του Καΐρου, Μανχάταν

·        Χρυσή Σφαίρα Καλύτερου σεναρίου σε ταινία 2012, 1986 · Μεσάνυχτα στο Παρίσι, Το πορφυρό ρόδο του Καΐρου

·        Βραβείο Χιούγκο Καλύτερης δραματικής παρουσίασης 1974 · Ο υπναράς

·        Βραβείο Καλύτερης Σκηνοθεσίας της Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου της Νέας Υόρκης _1986, 1979, 1977 · Η Χάνα και οι αδελφές της, Μανχάταν, Νευρικός εραστής

·        Βραβείο της Ένωσης Αμερικανών Σεναριογράφων Καλύτερου πρωτότυπου σεναρίου

·        2012, 1990, 1987, ... · Μεσάνυχτα στο Παρίσι, Απιστίες και αμαρτίες, Η Χάνα και οι αδελφές της

·        Χρυσή Σφαίρα Σέσιλ Μπ. Ντε Μιλ 2014

·        Χρυσός Λέων Συνολικής προσφοράς 1995

·        Βραβείο Σεζάρ Καλύτερης ξένης ταινίας 1986, 1980 · Το πορφυρό ρόδο του Καΐρου, Μανχάταν

·        BAFTA 1997

·        Βραβείο Ένωσης Αμερικανών Σκηνοθετών Καλύτερης σκηνοθεσίας ταινίας μεγάλου μήκους 1978 · Νευρικός εραστής

·        Βραβείο Γκράμι Καλύτερου άλμπουμ μουσικής επένδυσης οπτικών μέσων με συλλογή τραγουδιών 2013 · Midnight in Paris

·        BAFTA Καλύτερης σκηνοθεσίας 1987, 1978 · Η Χάνα και οι αδελφές της, Νευρικός εραστής

·        Βραβείο David di Donatello Καλύτερου ξένου ηθοποιού 1984 · Ζέλιγκ

·        Βραβείο Ανεξάρτητου Πνεύματος Καλύτερου σεναρίου 2009 · Vicky Cristina Barcelona

·        BAFTA Καλύτερου πρωτότυπου σεναρίου 1993, 1987, 1986 _ Παντρεμένα ζευγάρια, Η Χάνα και οι αδελφές της, Το πορφυρό ρόδο του Καΐρου \ Τιμητικός φοίνικας

·        Βραβείο Νέμπιουλα Καλύτερου σεναρίου _ 1975 · Ο υπναράς

·        Βραβείο της Εθνικής Ένωσης Κριτικών ΗΠΑ Καλύτερου σεναρίου _ 1977 · Νευρικός εραστής

·        Bodil Award for Best American Film 1987, 1986, 1984 · Η Χάνα και οι αδελφές της, Το πορφυρό ρόδο του Καΐρου, Ζέλιγκ.

·        Βραβείο Ένωσης Κριτικών ΗΠΑ Καλύτερου σκηνοθέτη _1980 · Μανχάταν

·        Grande Prêmio do Cinema Brasileiro καλύτερης ξένης ταινίας _2012 · Μεσάνυχτα στο Παρίσι

·        Βραβείο Εθνικού Συμβουλίου Κριτικών Κινηματογράφου των ΗΠΑ Καλύτερης ταινίας _1979 · Μανχάταν και το ίδιο

·        Καλύτερου σκηνοθέτη 1986 · Η Χάνα και οι αδελφές της +

·        Καλύτερης ταινίας1986, 1977 · Η Χάνα και οι αδελφές της, Νευρικός εραστής

·        Ένωσης Αμερικανών Σεναριογράφων Καλύτερου πρωτότυπου κωμικού σεναρίου 1978 · Νευρικός εραστής

·        Critics' Choice Καλύτερου σεναρίου 2012 · Μεσάνυχτα στο Παρίσι

·        Βραβείο Γκόγια Καλύτερης ευρωπαϊκής ταινίας 2006 · Match Point

·        Νταβίντ ντι Ντονατέλο Καλύτερου ξένου σεναρίου 1990, 1987, 1985 · Απιστίες και αμαρτίες, Η Χάνα και οι αδελφές της, Ο ατσίδας του Μπροντγουέι

·        Κύκλος Κριτικών Κινηματογράφου του Λονδίνου σκηνοθεσίας1990 · Απιστίες και αμαρτίες

·        Ένωση Αμερικανών Σεναριογράφων _πρωτότυπο σενάριο 1987

·        Βραβείο AFI Καλύτερης ξένης ταινίας 1978 · Νευρικός εραστής

·        Νταβίντ ντι Ντονατέλο Καλύτερης ευρωπαϊκής ταινίας _2006 · Match Point

·        Βραβείο Κριτικών Κινηματογράφου του Λονδίνου για σεναριογράφο της 1990 _1986 · Απιστίες και αμαρτίες, Η Χάνα και οι αδελφές της και επίσης

·        1990, 1985 · Απιστίες και αμαρτίες, Το πορφυρό ρόδο του Καΐρου

·        BAFTA Καλύτερου σεναρίου 1980, 1978 · Μανχάταν, Νευρικός εραστής

·        Βραβείο της Ένωσης Αμερικανών Σκηνοθετών Συνολικής προσφοράς 1996

·        Ασημένιος Κόνδορας Καλύτερης μη ισπανόφωνης Ξένης Ταινίας _2014 · Θλιμμένη Τζάσμιν

·        κλπ

 

Θεατρικά Broadway

·       1960         From A to Z  βιβλίο_           Plymouth Theatre, Broadway

·       1966          Don't Drink the Water   Morosco Theatre, Broadway

·       1969          Play It Again, Sam  _
                   Performer _Allan Felix _Broadhurst Theatre, Broadway

·       1975          God

·       1975          Death

·       1981          The Floating Light Bulb Vivian Beaumont Theater, Broadway

·       1995          Death Defying Acts: Central Park West  

·       2003         Old Saybrook _Atlantic Theatre Company, Off-Broadway

·       2003         Riverside Drive _ σενάριο & σκηνοθεσία           

·       2004         A Second-Hand Memory    _ σενάριο & σκηνοθεσία    

·       2008         Gianni Schicchi  _ σκηνοθεσία
                   Dorothy Chandler Pavilion, Los Angeles

·       2011          "Honeymoon Motel" _ σενάριο
                   Brooks Atkinson Theatre, Broadway

·       2014          Bullets Over Broadway

·       2015          Gianni Schicchi σκηνοθεσία _Teatro Real, Μαδρίτη

·       2019          Director  _La Scala, Italy 

ℹ️  Manhattan (Μανχάταν) _borough - Νέα Υόρκη

Σύμφωνα με την απογραφή του 2020 οι λευκοί αποτελούν το 46,8%, οι Ισπανόφωνοι 23,8%, οι Ασιάτες 13,0% και μαύροι 11,8%.

Το μέσο οικογενειακό εισόδημα είναι ~50.000_~$47.000 (63% του εθνικού των ΗΠΑ $74.580), με μεγαλύτερο στους άνδρες ως συνήθως (γυναίκες ~875 των ανδρών) Περίπου το 17,6% των οικογενειών και το 20,0% του πληθυσμού είναι κάτω από το όριο της φτώχειας, συμπεριλαμβανομένων 31,8% κάτω των 18 ετών και 18,9% 65 ετών και άνω.

Το Μανχάταν είναι ένα από τα μέρη με το υψηλότερο εισόδημα στις ΗΠΑ πχ. στο Upper East Side, με περισσότερους από 100.000 κατοίκους είναι πάνω από 90.000$, ένα αο τα μεγαλύτερα κέντρα πλούτου στη χώρα, ενώ υπάρχουν μεγάλοι θύλακε γκέτο συγκεντρωμένης φτώχειας.

Το 0,79% έχει εισόδημα πάνω από $5,45 εκατομ$,  0,40% πάνω από 30 εκατομ$ και (!!) μια ασήμαντη αριθμητικά μειοψηφία _το 0,0011% ξεπερνάει το 1 δις$

Όπως φαίνεται και από το διάγραμμα το 5% των (σχετικά) πλούσιων κατέχουν 11,5% του πλούτου και 1% _τα παράσιτα, που δεν ξέρουν τι έχουν το 11,3% του πλούτου