“Θέματα Παιδείας” τ.93-96: 23 χρόνια στις επάλξεις _η μόρφωση δεν είναι ζήτημα γνώσης, είναι ζήτημα ζωής

Πλούσιο όπως πάντα σε πρωτοποριακή ύλη _με τη σωστή πλευρά της ιστορίας στις 160+ σελίδες του το περιοδικό δεν σταματά να μας εκπλήσσει   

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

Σημείωμα της Σύνταξης:           

ΕΠΙΚΑΙΡΑ: Τα νέα από το μέτωπο     

ΕΠΙΚΑΙΡΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΜΗΝΥΜΑ:

·        Σύντομη αναδρομή στο Παλαιστινιακό ζήτημα (Ε. Μπιμπίρη)             

ΕΙΔΙΚΟ ΘΕΜΑ: ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ

·        Ένας λαός αγωνιστής για το δίκιο του (Ε. Βαγενάς)   

ΜΕ ΤΗΝ ΠΕΝΑ: Στη μνήμη του Ρεφαάτ Αλαρίρ (Λ.Γκλεγκλέ)            

ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΕΙΡΑ:

·        Η λαϊκή πάλη για τις σύγχρονες μορφωτικές ανάγκες απέναντι στην πολιτική Ευρωπαϊκής Ένωσης -κυβερνήσεων-κεφαλαίου      

ΜΕΛΕΤΕΣ-ΕΡΕΥΝΕΣ-ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΙ:

·        Κ.Κασμερίδη: «Συμπερίληψη» και Ειδική Αγωγή        

·        Β.Χριστοφόρου: Ανώτατη Δημόσια εκπαίδευση και ιδιωτικά πανεπιστήμια στην Ελλάδα

·        Γ.Κ. Μωραΐτη: Το πρόβλημα της γραφής και της ανάγνωσης στη γλώσσα του κοινωνικού περιβάλλοντος

·        Σ.Καρατάκη: Το “Ενιαίο” Πρόγραμμα Σπουδών για ξένες γλώσσες   

ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ

·        Οι φοιτητικές εστίες στην ΕΣΣΔ αναπόσπαστο στοιχείο της Σοβιετικής Παιδείας (Ειρ. Καρναβά)         

ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΨΥΧΟΛΟΓΙΑΣ:

·        Μ.Κουβελά: Η Ψυχανάλυση και ο Φροϋδισμός (Α' μέρος)     

ΕΠΙΣΤΗΜΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ:

·        Περί “κλιματικής κρίσης" (Αντρέας Ραλλάτος)

·        Οι καταστροφές στο περιβάλλον και η εξέλιξη της ζωής           

ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ:

·        100 χρόνια από το θάνατο του Κ.Θεοτόκη - Συζητώντας με τους μαθητές μας για το γυναικείο ζήτημα με αφορμή την Τιμή και το χρήμα (Ν.Δάρδαλης)

·        Το διήγημα της εποχής: Ο έρωτας του κυρίου Ά. Πουργκμάγιερ (Γκύντερ Ρύκερ)

·        Αναφορά στο Μάρκο Βαμβακάρη (Γιώτης Ν.)             

ΒΙΒΛΙΟΚΡΙΣΙΑ- ΒΙΒΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ:

ΝΕΑ ΒΙΒΛΙΑ   

·        Παλαιστινιακή ποίηση (Α. Μπεσμπέα)             

·        Βιβλία για παιδιά- Αναφορά στη Ζωρζ Σαρή (Μ.Παπαγιάννη)            

·        Η περιπέτεια και η επανέκδοση του βιβλίου “Σύστημα Νέας Παιδαγωγικής” του Μ.Παπαμαύρου (Χρ. Τουρτούρας)          

·        Σκέψεις και προβληματισμοί για τις κατευθύνσεις διδασκαλίας και τα προγράμματα σπουδών στο σχολείο (Γ. Στρεβίνα)     

ΠΡΑΧΤΙΚΕΣ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ: Για τον παιδικό σταθμό και το νηπιαγωγείο

·        Η μαμά (Α.Παλημέρη)              

Χρόνος 23^ος, Αριθμός Τεύχους 93-96 (Άνοιξη 23-Χειμώνας 24) _www.thematapaideias.org

 Για να μπούμε στο πνεύμα (1^η σελίδα) _Σημείωμα της Σύνταξης

Παράνομες θεωρούν τα αστικά δικαστήρια τις απεργίες των εκπαιδευτικών που απέχουν από την “αξιολόγηση”. Άνετα καταπίνουν όμως την κάμηλο του συνταγμα­τικού άρθρου 16 που απαγορεύει την ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων. Όταν το μεγάλο κεφάλαιο επιτάσσει, όλες οι “διακριτές εξουσίες” - νομοθετική, δικαστική και εκτελεστική-γίνονται σάρκα μία _ αυτό είναι το αστικό “κράτος δικαίου”. Και παραδίνει μαθήματα ταξικής δουλοπρέπειας στο... “ναό της δημοκρατίας", αλλά κι έξω από τη Βουλή, με τα ΜΑΤ και τη βία, όπως το κεφάλαιο βασιλεύει.

Ας μας θυμίσουν: γιατί υποτίθεται ότι ήθελαν αξιολόγηση; Για να έχουν καλύτε­ρους εκπαιδευτικούς; Μα τότε θα ξεκινούσαν από την εκπαίδευσή τους και δε θα έκαναν κουρελόχαρτα τα πτυχία τους. Αναγνώρισαν πρώτα επαγγελματικά ισοδύ­ναμα τα κολέγια, σαν παραρτήματα των κάθε λογιώ ξένων πανεπιστημίων, ακόμη και τρίχρονες σχολές, κατ’ επιταγή των οδηγιών της Ευρωπαϊκής Ένωσης' κι έρχο­νται τώρα να τους προσδώσουν “ακαδημαϊκές προδιαγραφές”. Άφησαν έξω από τα δημόσια πανεπιστήμια δεκάδες χιλιάδες φοιτητές, θέτοντας αυθαίρετα κάποια Ελάχιστη Βάση Εισαγωγής στο κάθε Τμήμα, στα ιδιωτικά όμως ορίζουν εντελώς προσχηματικά «μια ειδική ελάχιστη βάση, η οποία θα προκύπτει από το μέσο όρο των επιδόσεων στο κάθε επιστημονικό πεδίο και όχι στο Τμήμα (Κ.Πιερρακάκης). Όλα θα κρίνονται τελικά στο πεδίο της κερδοσκοπίας, που αναζητεί πελατεία στην εκπαίδευση, μια από τις μέγιστες κοινωνικές ανάγκες. Με απλά λόγια: όποιος έχει χρήματα θα σπουδάζει.

Οι νέοι μας στ’ αλήθεια διδάσκονται πολύ κακά ελληνικά. Όταν τους λένε "μη κρατικά-μη κερδοσκοπικά ΑΕΙ" τα παραμάγαζα που πουλάνε πτυχία, για ποια κυριολεξία, ακριβολογία και σαφήνεια μιλάμε... Μια ταμπέλα θα έφτανε για το “ναό της γνώσης”: με μεγάλα γράμματα “ΟΙΚΟΣ ΕΜΠΟΡΙΟΥ” και με μικρά: “με τις ευλογίες του αστικού κράτους”. Να τι εννοούν όταν ζητάνε "να αναγνωρίσουμε την πραγμα­τικότητα”, “να ευθυγραμμιστούμε με τον υπόλοιπο κόσμο ...πλην Κούβας”. Ν’ απο­δεχτούμε τον καπιταλισμό με άλλα λόγια, να βάλουμε πλάτες να σταθεί στα πόδια του ισοπεδώνοντας ό,τι έχουμε με αγώνες καταχτήσει. Τι άλλο είναι η “προσαρμο­γή στα ευρωπαϊκά δεδομένα”, που ακολουθούν ως τώρα όλες οι ελληνικές κυβερ­νήσεις -κι είδαμε τα χαΐρια τους- παρουσιάζοντας την Ευρωπαϊκή Ένωση σαν το αλάθητο του Πάπα! Μα είναι οι ίδιοι (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ κι όσοι ακόμη ορκίζονται στην “ευρωπαϊκή Μεγάλη Ιδέα”, δηλαδή στην ανταγωνιστικότητα του κεφαλαίου) που εκεί τα αποφασίζουν σε μια καθολική συμφωνία!

Όταν όμως έρχεται η ώρα της κρίσης, όταν ξεσηκώνονται τα πλήθη που θίγο­νται είτε από την Κοινή Αγροτική Πολιτική είτε από τον Ενιαίο Ευρωπαϊκό Χώρο τριτοβάθμιας εκπαίδευσης είτε από τη φοροληστεία, την ακρίβεια και τους πολέ­μους, με μια κουβέντα την εκμετάλλευση που δεν έχει ιερό και όσιο, τότε κάμποσοι βγάζουν έξω την ουρά τους και παρουσιάζονται τάχα “διαμαρτυρόμενοι”. Διαφω­νούν συμφωνώντας με αυτήν την πολιτική, την ώρα που “γράφεται ιστορία” κοιτώ­ντας το μέλλον με ταξική μυωπία. Οι αστοί πολιτικάντηδες παρέα βαφτίζουν ανα­χρονισμό την αποκλειστικά δημόσια και δωρεάν παιδεία.

Και δεν υπάρχει άλλος τιμωρός, ένας Δίας να ρίξει κεραυνό να τους κάψει, κάνας βάρβαρος θεός να φέρει μάχαιρα... μόνο η οργή λαού' μαζί και τα παιδιά που έκαναν κοπάνα από το “μάθημα" που τους υπαγόρευαν κι έγραψαν τα πράγ­ματα με το όνομά τους: «Τα κέρδη τους ή οι ζωές μας». Το σύνθημα αντιλάλησε σε δρόμους και κάμπους, ένα δίλημμα που καλούμαστε ν’ απαντήσουμε πολιτικά και χωρίς αυταπάτες.
                                                             __________________________

Σελ.160-162 ΠΡΑΧΤΙΚΕΣ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ: Για τον παιδικό σταθμό και το νηπιαγωγείο _ Η μαμά (Α. Παλημέρη)

Σ’ αυτό το τεύχος, επιλέξαμε να παρουσιάσουμε μια διδαχτική πρό­ταση της Αΐντας Παλημέρη για την προσχολική αγωγή των μικρών παι­διών και των νηπίων με θέμα τη μαμά.

 

Τα προτεινόμενα για ανάγνωση κείμενα είναι της Βουλγάρας Ντόρας Γκάμπε από το εξαιρετικό βιβλίο Εγώ, η μητέρα μου κι ο κόσμος (εκδ. Κέδρος), κείμενα που ανταποκρίνονται στην ψυχολογία των παιδιών της προσχολικής ηλικίας και έχουν αποδοθεί με ιδιαίτερη τρυφερότητα στα ελληνικά από το Γιάννη Ρίτσο.

Συνοδεύονται από ενδεικτικές εικόνες, ερωτήσεις και δραστηριότη­τες, που η νηπιαγωγός μπορεί να προσαρμόσει στην ομάδα των παι­διών που απευθύνεται. Θεωρούμε σε κάθε περίπτωση σημαντικό να αναδείχνεται η αξία της μητρότητας και η ανάγκη να προστατεύεται από την κοινωνία ο ειδικός αναπαραγωγικός ρόλος της γυναίκας, καθώς και να αντιμετω­πίζεται η μαμά, αλλά και η γιαγιά (η μαμά της μαμάς ή του μπαμπά), σαν εργαζόμενη γυναίκα με διάφο­ρες ευθύνες και τη δική της προ­σωπικότητα.

Η ΜΑΜΑ _Ντόρας Γκάμπε
Απόδοση Γιάννης Ρίτσος)

Η πιο γλυκιά λέξη του κόσμου είναι «μαμά»!
Η πιο όμορφη μαμά του κόσμου είναι η δική μου!
Δεν μπορώ να κάνω χωρίς τη μαμά, κι η μαμά δεν μπορεί να κάνει χωρίς εμένα.
Η μαμά με φυλάει απ’ όλα τα τρομερά πράματα. Με κρατάει απ’ το χέρι όταν πηγαίνουμε στον Παιδικό Κήπο. Δεν πρέ­πει να πηγαίνω μόνη μου, γιατί μπορεί και να χαθώ. Μπορεί να με κόψει κάνα αυτο­κίνητο ή να με δαγκάσει κανένα σκυλί. Κι αν χαθώ, θα μείνω χωρίς μαμά, κι η μαμά θα μείνει χωρίς παιδί. Τι τρομερό πού ‘ναι!

Σήμερα έχουμε Κυριακή. Η μαμά δεν πάει στη δουλειά. Γι’ αυτό βρισκόμαστε στο πάρκο. Εδώ έχει πολύ πράσινο κι όλα τα χρώματα του κόσμου. Έχει πολλά λου­λούδια και πολλά παιδιά.
Η μαμά κάθεται σ’ ένα παγκάκι και ξεκουράζεται. Εγώ παίζω στην άμμο με τ’ άλλα παιδιά. Φτιάχνουμε ένα γεφύρι. Η μαμά με κοιτάει και το πρόσωπό της χαμογελάει. Τότε χαμογελούν και τα λου­λούδια. Κι ο κόσμος ολόκληρος χαμογελά­ει.

Τι όμορφη πού ναι η μαμά όταν χαμο­γελάει!

Κι εγώ χαμογελάω. Ολόιδια σαν τη μαμά.

Δείτε &

·       Στη μάχη τα "Θέματα Παιδείας" Τ. 81-88

·       Το σύστημα των σιδηροδρόμων μας πέρυσι εξολόθρευσε 3.720 ζωές σε συγκρούσεις αμαξοστοιχιών +27.260 πατώντας απρόσεχτους κι άχρηστους ανθρώπους στις διασταυρώσεις…

·        Παγκόσμια ημέρα δάσκαλου _εκπαιδευτικών
Οι άνθρωποι που έβλεπαν τρένα να περνούν…

 

Συντονιστείτε _θα επανέλθουμε, γιατί
"η μόρφωση δεν είναι ζήτημα γνώσης, είναι ζήτημα ζωής"
Δημ. Γληνός

 

 

Το σύστημα των σιδηροδρόμων μας πέρυσι εξολόθρευσε 3.720 ζωές σε συγκρούσεις αμαξοστοιχιών +27.260 πατώντας απρόσεχτους κι άχρηστους ανθρώπους στις διασταυρώσεις…

 

Από τη μυθοπλασία
στην τραγική καθημερινότητα
της αστικής διαχείρισης

Ανάμεσα στις ταινίες «καταστροφής» περίοπτη θέση κατέχει και το τρένο: αναφέρουμε ενδεικτικά την πολύ καλή Runaway Train _1985 (το τρένο της μεγάλης φυγής) και στον αντίποδα την ασήμαντη The Cassandra Crossing _1976 (Το Πέρασμα της Κασσάνδρας)

Η πρώτη μια εξαιρετική ταινία σε σκηνοθεσία Αντρέι Κοντσαλόφσκι, όπου δυο απελπισμένοι κατάδικοι και μια αθώα γυναίκα έρχονται αντιμέτωποι με το πεπρωμένο τους, καθώς τους καταδιώκει ένας δεσμοφύλακας, ο απάνθρωπος διευθυντής της φυλακής, από την οποία απέδρασαν και που το μίσος του εναντίον τους του έχει γίνει έμμονη ιδέα.
Τα αισθήματά τους μεταβάλλονται σε κάθε απότομη στροφή του τρένου, που κινείται με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Κάθε τούνελ μοιάζει με διάδρομο για τη λησμονιά. Και η τελευταία στροφή είναι η σημαντική: Αυτή που θα κρίνει, αν θα κατακτήσουν την ελευθερία ή θα παραμείνουν καταδικασμένοι για όλη τους τη ζωή. Η ταινία ήταν υποψήφια για δύο όσκαρ _δεν της δόθηκε τίποτε ούτε διακρίθηκε ιδιαίτερα.

Στο «Πέρασμα της Κασσάνδρας» (σκηνοθεσία George P. Cosmatos με εξαιρετικό καστ) μια ομάδα τρομοκρατών, προσβεβλημένη από έναν θανατηφόρο ιό, επιβιβάζεται σε ένα υπερπολυτελές τρένο που ταξιδεύει από τη Γενεύη στη Στοκχόλμη, για να ξεφύγει απ’ την αστυνομία. Ο Στίβεν Μακένζι _Burt Lancaster στρατιωτικός που αναλαμβάνει να δώσει λύση, θέλει να στείλει το τρένο σε ένα εγκαταλελειμμένο στρατόπεδο έτσι ώστε ο ιός να μην εξαπλωθεί. Για να φτάσουν εκεί όμως πρέπει να περάσουν πάνω από μία ετοιμόρροπη γέφυρα, γνωστή ως το πέρασμα της Κασσάνδρας. Την ίδια στιγμή, ο γιατρός Τσάμπερλεϊν _Richard Harris προσπαθεί με τη βοήθεια της γυναίκας του _Sophia Loren να δημιουργήσει αντισώματα για να καταπολεμήσει τον ιό. Θα προλάβει να αποφύγει το θανατηφόρο πέρασμα; Για την ιστορία ακολουθεί το μισό τρένο πηγαίνει στη γέφυρα, η οποία καταρρέει και πέφτει στον γκρεμό με 10αδες πτώματα σορών να επιπλέουν στο ποτάμι … Jennifer Rispoli Chamberlain.

Μιλώντας για ταινίες και τρένα, το μυαλό φτερουγίζει 57 χρόνια πριν στον Άνθρωπο που έβλεπε τα Τρένα να Περνούν (Closely Watched Trains) του του Γίρι Μένζελ γραμμένη και σκηνοθετημένη σαν ένα ποίημα που απαγγέλει την ενηλικίωση ενός αντί-ήρωα και μια ολόκληρης χώρας στο μεταίχμιο (δυο χρόνια αργότερα θα γίνει η επέμβαση «βοήθεια»;) Στο ρόλο του ήρωα, αντί-ήρωα βρίσκουμε τον Μίλος, εκπαιδευόμενο σταθμάρχη σε επαρχιακό σταθμό, καμάρι για την οικογένεια του, αλλά και για την μικρή κοινωνία που περιστρέφεται γύρω από τρένα που φεύγουν και έρχονται χωρίς ποτέ να σταματούν εκεί παρά μόνο για να υπενθυμίσουν το εφήμερο και τις δυναμικές να αλλάζουν με βλ._/flix.gr, οδηγό τη σεξουαλική αφύπνιση - άντρες που αμφιταλαντεύονται ανάμεσα στην απόλυτη ανία και την «επιστήμη του φλερτ», δίνοντας την χαριστική βολή σε μια «ηθική» κοινότητα στα όρια της παρωδίας. Η ανικανότητα του Μίλο την ώρα που πρέπει να φανεί αντάξιος του… ανδρισμού του, θα γίνει το κέντρο μιας… ρομαντικής ίντριγκας που τελικά οδηγεί την πλοκή στην ολοκλήρωση μιας βαθιά πολιτικής ταινίας και ένα τέλος… εποχής.

_Mark Twain Λονδίνο 1872
_αντιγραφή από Θέματα Παιδείας (τ89-92 _της Σύνταξης)

«Αναφέρομαι στοργικά στο σύστημα των σιδηροδρόμων μας, που συγκατατίθεται να μας αφήσει να ζούμε -αν και θα μπορούσε να κάνει το αντίθετο- σαν κύριοι του εαυτού μας. Πέρυσι εξολόθρευσε μόνο τρεις χιλιάδες εφτακόσιες είκοσι ζωές με τις συγκρούσεις αμαξοστοιχιών και εικοσιεφτά χιλιάδες διακόσιες εξήντα, πατώντας απρόσεχτους και άχρη­στους ανθρώπους στις διασταυρώσεις. Οι εταιρίες λυπήθηκαν πολύ για τη δολοφονία αυτών των τριάντα χιλιάδων ανθρώπων και έφτασαν μέχρι του σημείου να πληρώσουν για μερικούς απ’ αυτούς - οικειοθελώς, φυσικά, γιατί ακόμα και οι πιο ποταποί από μας δε θα ισχυρίζονταν ότι κατέχου­με δικαστήρια τόσο προδοτικά ώστε να χρησιμοποιήσουν ένα νόμο ενάντια σε μια εταιρία σιδηροδρόμων. Αλλά, δόξα τω Θεώ, οι σιδηροδρομικές εται­ρίες έχουν γενικά την τάση να κάνουν σωστές και ευγενικές ενέργειες δίχως εξαναγκασμό. Ξέρω ένα περιστατικό που όταν συνέβη με συγκίνησε πολύ. Μετά από ένα ατύχημα, η εταιρία έστειλε στο σπίτι ένα καλάθι με ό,τι είχε απομείνει από έναν αγαπητό μακρινό μου ηλικιωμένο συγγενή, μαζί με το ακόλουθο σημείωμα: “Παρακαλούμε να δηλώσετε την τιμή στην οποία τον εκτιμάτε - και να επιστρέφετε το καλάθι”. Πραγματικά δεν μπορώ να φανταστώ φιλικότερη πράξη» _Mark Twain (Μαρκ Τουαίην “Λόγος μετά το δείπνο- Προ­σφώνηση σε δεξίωση Αμερικανών στο Λονδίνο το 1872, για την επέτειο της 4^ης Ιουλίου).

Την πραγματικότητα των ιδιωτικών σιδηροδρόμων και τις τραγικές συνέπειες της αποτύπωνε με το μαύρο χιούμορ του ο συγγραφέας 150 χρό­νια πριν, στην ακμή του καπιταλισμού. Στην εποχή μας το κεφάλαιο, για την εξασφάλιση των υπερκερδών του, «δεν υπάρχει έγκλημα που να μη ριψοκινδυνεύει να το διαπράξει», προέβλεπε ο Καρλ Μαρξ. Στο πεδίο αυτής της “τόλμης”, του κεφαλαίου που έχει αποθρασυνθεί, συναγωνίζο­νται οι πολιτικοί εκπρόσωποί του και σύσσωμο τα σινάφι των υποτακτι­κών του.         '

Όσοι έβαλαν πλάτες για τη διάλυση και ιδιωτικοποίηση του ΟΣΕ (ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ, ΝΔ) βγήκαν κι από πάνω να ζητήσουν ευθύνες για το: έγκλημα στα Τέμπη. Φταίει «η έλλειψη αξιολόγησης», έφτασε να πει η Νίκη Κεραμέως, που από τη θητεία της στο Υπουργείο Παιδείας έγινε ειδική και στα τρένα. Βρήκαν και τον υπάλληλο του σταθμού, που είναι και δικό τους παιδί, να του φορτώσουν όλο το έγκλημα (λίγο έλειψε να τα βάλουν και με το νεκρό μηχανοδηγό). Το ζήτημα γι’ αυτούς είναι να μείνει στο απυρόβλη­το και να συνεχιστεί η ίδια πολιτική. Όσο για την ιταλική εταιρία, θα πλη­ρώσει αποζημίωση στις οικογένειες των νεκρών, «οικειοθελώς φυσικά», αφού η σύμβασή της δεν την υποχρεώνει. Η ευγένεια και η καλοσύνη σε τέτοια εγκλήματα περισσεύει. Μην τολμήσει κανείς να μιλήσει για νεκρό στη Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη, η απάντηση έρχεται “αφοπλιστική”: (ορθότερα: εφοπλιστική). «Τι θέλετε δηλαδή, να μη δουλεύει κανείς;» (Για την ανεργία λοιπόν φταίνε οι ταξικές δυνάμεις που διεκδικούν εργασιακά δικαιώματα «ας τα καταργήσουμε για να μη φτιάχνονται τα πλοία στο; εξωτερικό»...). Χάρη μας κάνουν που δουλεύουμε ας είν’ καλά τα κέρδη τους. Τα υπερκέρδη δεν τ’ αγγίζουμε ούτε για να τα φορολογήσουμε (φρόντισαν γι’ αυτό οι κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ). Μάλιστα, κατά δήλωση των ίδιων των κεφαλαιοκρατών, «δεν υπάρχουν υπερκέρδη, ο σωστός όρος είναι απρόσμενα κέρδη» αυτό διευκρίνισε ο Γ. Βαρδινογιάννης (capital.gr), παραδίνοντας γλωσσικά μαθήματα σε μας τους ανίδεους.

Mark Twain _παραδόθηκε στις 4 Ιουλίου 1899, Λονδίνο, Αγγλία __
Δεξίωση Αμερικανών στο Λονδίνο το 1899, για την επέτειο της 4^ης Ιουλίου

Σας ευχαριστώ για το κομπλιμέντο που μόλις μου έκαναν και για να δείξω την εκτίμησή μου για αυτό δεν θα σας ταλαιπωρήσω με πολλά λόγια.
Είναι ευχάριστο να γιορτάζουμε με αυτόν τον ειρηνικό τρόπο, σε αυτό το παλιό μητρικό έδαφος, την επέτειο ενός πειράματος που γεννήθηκε από τον πόλεμο στην ίδια γη τόσο πολύ καιρό πριν, και ολοκληρώθηκε σε επιτυχημένο θέμα από την αφοσίωση των προγόνων μας. Χρειάστηκαν σχεδόν εκατό χρόνια για να φέρουμε τους Άγγλους και τους Αμερικανούς σε σχέσεις καλές, ευγενικές και αμοιβαίας εκτίμησης, αλλά πιστεύω ότι επιτέλους επιτεύχθηκε.

Ήταν ένα μεγάλο βήμα όταν οι δύο τελευταίες παρεξηγήσεις διευθετήθηκαν με τη διαιτησία (την καλή γειτονία) αντί με κανόνια. Είναι άλλο ένα σπουδαίο βήμα όταν η Αγγλία υιοθετεί τις ραπτομηχανές μας χωρίς να διεκδικήσει την εφεύρεση -- ως συνήθως και άλλο ένα εισήγαγαν τις προάλλες αυτοκίνητο με ανακλινόμενα καθίσματα. Και ζέστανε την καρδιά μου περισσότερο από ό,τι μπορώ να πω, χθες, όταν είδα το θέαμα ενός Άγγλου που παρήγγειλε σε έναν Αμερικανό τσαγκάρη οικειοθελώς sherry _και όχι μόνο αυτό, αλλά με διαυγές το μυαλό και ήρεμα, ισορροπημένα, λογικά και συγκροτημένα να υπενθυμίζει στον κράχτη να μην ξεχάσει τις φράουλες.
Με μια κοινή καταγωγή, μια κοινή γλώσσα, μια κοινή λογοτεχνία, μια κοινή θρησκεία και κοινά ποτά, τι χρειάζεται πλέον για τη συνένωση των δύο εθνών σε έναν μόνιμο δεσμό αδελφοσύνης;

Αυτή είναι μια εποχή προόδου και η δική μας είναι μια προοδευτική γη. Μια μεγάλη και ένδοξη γη, επίσης -- μια χώρα που ανέπτυξε τους Washington, Franklin, William M. Tweed, Longfellow, Motley, Jay Gould, Samuel C. Pomeroy και ένα πρόσφατο Κογκρέσο που δεν ήταν ίδιο με το προηγούμενο (έτσι διατείνονται ορισμένοι …) και ένας στρατός των Ηνωμένων Πολιτειών που κατέκτησε εξήντα Ινδιάνικές περιοχές σε οκτώ μήνες - κάτι που τους κούρασε _δε λέω (ο Θεός ξέρει), πάντως πολύ καλύτερο από τις απολίτιστες σφαγές.
Έχουμε ένα ποινικό σύστημα που είναι ανώτερο από οποιοδήποτε άλλο στον κόσμο και η αποτελεσματικότητά του αμαυρώνεται μόνο από τη δυσκολία εύρεσης δώδεκα ανδρών ενόρκων κάθε μέρα που δεν ξέρουν τίποτα και δεν μπορούν να διαβάσουν. Και μπορεί να παρατηρήσω ότι έχουμε μια παράνοια που θα είχε σώσει τον Κάιν.
Νομίζω ότι μπορώ να πω, και να πω με περηφάνια, ότι έχουμε ορισμένα νομοθετικά σώματα που φέρνουν υψηλότερες τιμές από οποιαδήποτε άλλη στον κόσμο.

Αναφέρομαι και πάλι _τιμής ένεκεν στο σιδηροδρομικό μας σύστημα, το οποίο συναινεί να μας αφήσει να ζήσουμε, αν και μπορεί να κάνει το αντίθετο, καθώς είμαστε αφέντες του εαυτού μας. Κατέστρεψε μόνο τρεις χιλιάδες εβδομήντα ζωές πέρυσι από συγκρούσεις, και είκοσι επτά χιλιάδες διακόσιες εξήντα, πέφτοντας πάνω από απρόσεκτους και αχρείαστους ανθρώπους στις διαβάσεις. Οι εταιρείες μετάνιωσαν σοβαρά για τη δολοφονία αυτών των τριάντα χιλιάδων ανθρώπων και έφτασαν στο σημείο να πληρώσουν για μερικούς από αυτούς _οικειοθελώς, φυσικά, γιατί οι πιο άθλιοι από εμάς δεν θα ισχυρίζονταν ότι έχουμε ένα δικαστήριο αρκετά προδοτικό ώστε να επιβάλει νόμο εναντίον μιας σιδηροδρομικής εταιρείας. Αλλά, ευχαριστώ τον Παράδεισο, οι σιδηροδρομικές εταιρείες είναι γενικά διατεθειμένες να κάνουν το σωστό και ευγενικό πράγμα χωρίς εξαναγκασμό. Γνωρίζω μια περίπτωση που με άγγιξε πολύ εκείνη την εποχή (σσ. το 1872). Μετά από ένα ατύχημα, η εταιρεία έστειλε στο σπίτι τα λείψανα ενός αγαπητού μακρινού συγγενή μου σε ένα καλάθι, με την παρατήρηση, "Παρακαλώ δηλώστε σε ποια τιμή τον εκτιμάτε και _παρακαλούμε επιστρέψτε το καλάθι". Τώρα δεν θα μπορούσε να υπάρξει τίποτα πιο φιλικό από αυτό.
Αλλά δεν πρέπει να στέκομαι εδώ και να καυχιέμαι όλη τη νύχτα. Ωστόσο, δεν θα σας πειράξει να καυχιέται λίγο για τη χώρα του στις 4 Ιουλίου. Είναι μια δίκαιη και νόμιμη στιγμή να πετάξεις τον αετό.

Θα πω μόνο μια ακόμη λέξη καυχησιολογίας _και μια ελπιδοφόρα. Είναι αυτό. Έχουμε μια μορφή διακυβέρνησης που δίνει σε κάθε άνθρωπο μια δίκαιη ευκαιρία και καμία εύνοια. Σε εμάς, κανένα άτομο δεν γεννιέται με το δικαίωμα να κοιτάζει από ψηλά τον πλησίον του και να τον περιφρονεί. Ας βρούμε την παρηγοριά μας σε αυτό όσοι από εμάς δεν είμαστε δούκες. Και μπορεί να βρούμε ελπίδα για το μέλλον στο γεγονός ότι όσο δυσαρεστημένη είναι η κατάσταση της πολιτικής μας ηθικής σήμερα, η Αγγλία έχει ξεσηκωθεί πολύ πιο άσχημα από την εποχή που ο Κάρολος Α' εξευγένιζε τις εταίρες και κάθε πολιτικός χώρος ήταν θέμα διαπραγμάτευσης και πώλησης.

Υπάρχει ακόμα ελπίδα για εμάς…

Η παραπάνω είναι η ομιλία που επρόκειτο να κάνω, αλλά ο υπουργός μας, ο στρατηγός Schenck, προήδρευσε και μετά την ευλογία κλπ., σηκώθηκε και έκανε έναν, μακρύ, τεράστιο και ασύλληπτα βαρετό διάλογο και ολοκλήρωσε λέγοντας ότι, καθώς η ομιλία δεν φαινόταν να ενθουσιάζει πολύ τους καλεσμένους, όλη η περαιτέρω ρητορική θα μας έτρωγε χρήσιμο κοινωνικό χρόνο. Είναι γνωστό ότι ως συνέπεια αυτής της παρατήρησης σαράντα τέσσερις τελειοποιημένες ομιλίες πέθαναν στη μήτρα. Η κατάθλιψη, η κατήφεια, η επισημότητα που κυριάρχησε στο συμπόσιο από τότε και στο εξής θα είναι μια διαρκής ανάμνηση με πολλούς που ήταν εκεί. Με αυτή την αλόγιστη παρατήρηση ο στρατηγός Σένκ έχασε σαράντα τέσσερις από τους καλύτερους φίλους που είχε στην Αγγλία. Περισσότεροι από ένας είπαν εκείνο το βράδυ: "Και αυτό είναι το είδος του ανθρώπου που στέλνεται να μας εκπροσωπήσει σε μια μεγάλη αδελφή αυτοκρατορία!"

Θέματα Παιδείας

·    Το περιοδικό εκδίδεται από τον “Όμιλο Εκπαιδευτικού Προβληματισμού” (σωματείο — μη κερδοσκοπικού χαραχτήρα) με ευθύνη των Θόδωρου Τζιαντζή (εκδότης) και Ρίτας Νικολαΐδου (διευθύντρια, μέλος του Τμήματος Παιδείας της ΚΕ του ΚΚΕ)

·    Η ύλη επιλέγεται και παρουσιάζεται από Συντακτική Επιτροπή με τη βοήθεια ειδικών συνεργατών

·    Μόνιμοι συνεργάτες: Αγωνιστική Συσπείρωση Εκπαιδευτικών — Δημοκρατική Ενότητα Γονέων — Δημοκρατική Πανεπιστημονική Κίνηση — Κέντρο Μαρξιστικών Ερευνών — Μέτωπο Αγώνα Σπουδαστών (ΜΑΣ) Πανσπουδαστική Κ.Σ. — ΠΑΜΕ Εκπαιδευτικών.

·     Επικοινωνία:
τηλ. 210–8213430 6974478660 — mail@thematapaideias.org

·     Συνδρομές-εμβάσματα: Θέματα Παιδείας, Ταχ.Θυρ. 31207, Τ.Κ. 100 35 Αθήνα
Τιμή τεύχους: 5€

·     Ετήσια συνδρομή (4 τεύχη): 18€ Δίχρονη συνδρομή (8 τεύχη): 35€ Ετήσια συνδρομή για φοιτητές και άνεργους: 15€

·     Νομικά Πρόσωπα (ετήσια): 25€ Συνδρομή εξωτερικού: 35€

·     Καταθέσεις: ΕΘΝΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ ΕΛΛΑΔΑΣ, Αρ.Λογαρ. 190/ 79299194 ΙΒΑΝ: ΟΚ8401101900000019079299194
(Δικαιούχοι: Βουρδουμπάς Ν.- Ιωαννίδης Κ. — Νικολαΐδου Μ.)

Δείτε και
Στη μάχη τα "Θέματα Παιδείας" Τ. 81-88
Παγκόσμια ημέρα δάσκαλου _εκπαιδευτικών
Οι άνθρωποι που έβλεπαν τρένα να περνούν…