Αφιέρωμα στην Ειρήνη Γκίνη την πρώτη γυναίκα που εκτελέστηκε με απόφαση Έκτακτου Στρατοδικείου.

«Για σένα πλέκουν δαφνοστέφανα, οι καιροί κι αντιλαλούν απ' τα στερνά σου τα τραγούδια πόλεις, βουνά, λαγκάδια και ουρανοί. Δίπλα στο μνήμα σου, το μίσος μας λαμπαδά. Σ' ένα χωριό δασκάλα αν ήσουν ταπεινή τώρα περνάει απ' το σχολείο σου όλη η Ελλάδα».

Η Ειρήνη Γκίνη (Μίρκα Γκίνοβα), 24χρονη νηπιαγωγός από το χωριό Ξανθόγεια (Ρουσίλοβο) της Εδεσσας, ήταν η πρώτη γυναίκα που εκτελέστηκε με απόφαση Έκτακτου Στρατοδικείου.

Γεννήθηκε το 1923 κοντά στη λίμνη του Οστρόβου. Οι γονείς της ήταν φτωχοί αγρότες σλαβομακεδόνες. Από μικρή ακόμα γεύτηκε τις πίκρες και τα βάσανα της ζωής. Εμεινε ορφανή από μητέρα και μεγάλωσε μέσα σε χίλια βάσανα και δυσκολίες. Η έλλειψη της μητρικής στοργής θέριευε τη δική της αγάπη στους βασανισμένους και κατατρεγμένους. Οι δυσκολίες της ζωής που γνώρισε από τα πρώτα βήματα, της δημιούργησαν χαρακτήρα αποφασιστικό, θαρραλέο, αγωνιστικό.
Αποφοίτησε το 1939 από το διδασκαλείο Νηπιαγωγών Καστοριάς, αλλά η δικτατορία του Μεταξά δεν την διορίζει επειδή είναι «μακεδονοπούλα». «Αυτό την έκανε να νιώσει πιο πολύ το ζυγό κάτω από τον οποίο στέναζε η πατρίδα». Το 1940 διορίστηκε προσωρινά νηπιαγωγός σε ένα χωριό της Εδεσσας. «Καλή δασκαλίτσα», έλεγε όλο το χωριό για τη Μίρκα.
Η Ειρήνη οργανώθηκε το 1942 στην ΕΠΟΝ ενώ το 1943 κατατάχθηκε στα αντάρτικα τμήματα του ΕΛΑΣ στο Καϊμακτσαλάν. Από το 1942 δουλεύει στο χωριό της παράνομα. Ξεσηκώνει τα κορίτσια της επαρχίας στον απελευθερωτικό αγώνα. Γίνεται ο εμψυχωτής της φλογερής νεολαίας μας.

Το καλοκαίρι του 1946, στο δάσος της Έδεσσας, κρύβονται η μικρή ανταρτοομάδα του Καϊμακτσαλάν.
200 χωροφύλακες και μαυροσκούφηδες κύκλωσαν το μέρος. Η Μίρκα ήταν με άλλους 6 συντρόφους, όλοι άοπλοι. Μόνο αυτή είχε ένα παραμπέλ. Η κατάσταση ήταν πολύ δύσκολη... Χρειαζόταν σε τέτοιες στιγμές θάρρος, αποφασιστικότητα, αυτοκυριαρχία.
Πλησιάζουν... Η θαρραλέα Μίρκα δε χάνει το θάρρος της. Σηκώνει το παραμπέλ και σκοπεύει. Αλλά οι σφαίρες της είναι λίγες και εκείνοι είναι πολλοί. Ετσι πέφτει στα χέρια τους μαζί με τους συντρόφους της.
Παρά τα άγρια βασανιστήρια δε λύγισε. «Οι μαυροσκούφηδες με τα ξίφη, με τα νύχια, της ξέσκισαν το κορμί και τα ρούχα, της ξερίζωσαν τα μαλλιά, κι έτσι όπως ήταν τη γύριζαν στους δρόμους της Έδεσσας. Η Μίρκα κρατούσε ψηλά και περήφανα το κεφάλι. Χαμογελούσε στο λαό που έτρεχε να τη δει και να τη θαυμάσει, στο λαό που τόσο αγάπησε και για τον οποίο τόσο αφειδώλευτα αργότερα έδωσε και τη ζωή της.
Μετά από όλα τα βασανιστήρια, τη θάψανε ζωντανή ως το λαιμό και πυροβολούσαν πάνω της. Οχι μόνο υπομένει καρτερικά όλα τα βασανιστήρια, αλλά εμψυχώνει και τους συντρόφους της. «Ράψτε τα στόματα, σύντροφοι! Ούτε κουβέντα στους προδότες!»

Στις 25 Ιούλη 1946 μαζί με τους 6 συντρόφους της πέρασε από Έκτακτο Στρατοδικείο και καταδικάστηκε σε θάνατο. Τρεις μέρες μετά την καταδίκη οδηγήθηκε μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα στα Γιαννιτσά. Ήταν η πρώτη επίσημη εκτέλεση που εγκαινιαζόταν ύστερα από την ψήφιση των «έκτακτων μέτρων».
Στις 18 Ιούνη 1946 υιοθετήθηκε από τη Βουλή το Γ' ψήφισμα, το οποίο προέβλεπε την ίδρυση Έκτακτων Στρατοδικείων και καθόριζε ποινές θανάτου σε όποιον «στασίαζε», με σκοπό «να αποσπαστεί μέρος της ελληνικής επικράτειας», ενώ προέβλεπε μια σειρά κατασταλτικά μέτρα και απαγορεύσεις.
Στην ουσία, έβαλε τη σφραγίδα του νόμου του αστικού κράτους στην τρομοκρατία και τις δολοφονικές ενέργειες στις οποίες επιδίδονταν «παρακρατικές» ομάδες ενάντια στους κομμουνιστές σε όλη τη χώρα. Έτσι, η «μηχανή» των στρατοδικείων πήρε αμέσως μπροστά.

Δώδεκα εκτελέσεις μέσα σε πέντε μέρες

«Περήφανα αντιμετώπισε το εκτελεστικό απόσπασμα η Μίρκα. Σηκώθηκε, πλύθηκε, χτενίστηκε, ντύθηκε και τράβηξε αγέρωχη στον τόπο της εκτέλεσης, εμψυχώνοντας το λαό που παρακολουθούσε με κομμένη την αναπνοή. Σε όλο το δρόμο τραγουδούσε τη "Διεθνή" και άλλα επαναστατικά μακεδονικά τραγούδια. Δε δέχτηκε να της δέσουν τα μάτια. Κι όταν τα εγγλέζικα όπλα ορθώθηκαν για να κόψουν το νήμα με τα 23 χρόνια ζωής της Μίρκας, εκείνη σήκωσε περήφανα το κεφάλι και φώναξε:
"Πίσω μας έρχονται χιλιάδες, εκατομμύρια μαχητές της λευτεριάς. Εμείς αύριο θάμαστε στρατός και θα σας συντρίψουμε... Ζήτω το ΚΚΕ!"»

Το γράμμα του φαντάρου

«... Σας συγχαίρω για την κόρη που γεννήσατε. Αυτή δέχθηκε το θάνατο με το γέλιο στο στόμα, ηρωικά και ψύχραιμα, τραγουδώντας. Ολοι που παρεβρεθήκαμε στην περίεργη και άγρια εκείνη εικόνα θαυμάσαμε. Κατά τις 5.30 η ώρα εγώ πλησίασα κοντά της και τη ρώτησα μήπως θέλει τίποτα να γράψω στους γονείς της. Αυτή με κοίταξε ήσυχα και μου είπε: "Εγώ πεθαίνω σαν τίμιος άνθρωπος για κάτι στο οποίο ολοκληρωτικά πιστεύω. Για την καλυτέρευση όχι προσωπικά της δικής μου ζωής, αλλά για τη ζωή όλων των ανθρώπων"...»
Αυτά αναφέρει ένας από τους φαντάρους του εκτελεστικού αποσπάσματος στο γράμμα του προς τον πατέρα της Ειρήνης Γκίνη.
σσ. Τα αποσπάσματα είναι από το βιβλίο «Μορφές Ηρώων»

Η Έλλη Αλεξίου για την Ειρήνη Γκίνη

«Η Γκίνη, δασκάλα, είναι η πρώτη γυναίκα που εκτελέστηκε από στρατοδικείο με τους Αμερικανούς πια να εξουσιάζουν τον τόπο μας.... Το Στρατοδικείο Γιαννιτσών την καταδίκασε σε θάνατο και κει εκτελέστηκε στις 26-7-1946. Διηγούνται πως την παραμονή του θανάτου της στη φυλακή τραγουδούσε όλη τη νύχτα. Το ίδιο τραγουδούσε και στο αυτοκίνητο καθώς τη μετέφεραν στον τόπο της εκτέλεσης. Το απόσπασμα το αντίκρισε με ψυχραιμία και παλικαριά. Στην έκθεση που στάλθηκε στο υπουργείο για τα καθέκαστα της εκτέλεσης αναφερόταν ανάμεσα στ' άλλα: "...Οι επτά καταδικασθέντες αντίκρισαν ψυχραίμως το εκτελεστικόν απόσπασμα. Και δεν εδέχθησαν να δεθούν οι οφθαλμοί των... Περισσοτέραν ψυχραιμία επέδειξαν η δασκάλα Ειρήνη Γκίνη, η οποία έψαλλε τον Υμνον της Διεθνούς και εκραύγαζεν υπέρ του ΚΚΕ".
Κι αν όλα αυτά δεν είναι ακριβή και μόνο αληθινό είναι πως τραγουδούσε και πως δε δέχτηκε να της δέσουν τα μάτια, και μόνο αυτά βροντοφωνάζουν τη λεβεντιά της».
(Από το βιβλίο της Ελλης Αλεξίου «Βασιλική Δρυς», Εκδόσεις «Καστανιώτη»)

Η πρώτη γυναίκα που εκτελέστηκε, η δασκάλα Ειρήνη Γκίνη
Για σένα πλέκουν δαφνοστέφανα οι καιροί
κι αντιλαλούν απ’ τα στερνά σου τα τραγούδια
πόλεις, χωριά, λουλούδια κι ουρανοί.

Μπροστά στο μνήμα σου στέκει το μίσος μας λαμπάδα. Σ’ ένα σχολειό δασκάλα αν ήσουν ταπεινή τώρα περνάει απ’ το σχολειό σου όλη η Ελλάδα

Στις 25 Ιούλη του 1946 το έκτακτο Στρατοδικείο Γιαννιτσών καταδικάζει σε θάνατο 7 άτομα με την κατηγορία ότι αποτελούσαν την ένοπλη ομάδα ΝΟΦ (Λαϊκό Απλευθερωτικό Μέτωπο). Ανάμεσα τους και μια γυναίκα, η δασκάλα Ειρήνη Γκίνη. Ηταν «συμμορίτες», «αυτονομιστές» και «κακούργοι» κατά το κατηγορητήριο.
« Επτά ακόμα εχθροί της πατρίδας, επτά όργανα της αναρχίας και των ξένων… έπεσαν σήμερα υπό τας σφαίρας της Δικαιοσύνης της Πατρίδας… άπαντες ανταπέδωσαν τη ζητωκραυγή της Γκίνη την στιγμήν ακριβώς που η ομοβροντία του αποσπάσματος εξήπλωσε καταγής τα πτώματα επτά κοινωνικών και εθνικών αποβρασμάτων…» («ΦΩΣ» της Θεσσαλονίκης, Ιούλη 1946)

«Η Ειρήνη Γκίνη, τόσο στην κατάθεσή της, όσο και στην απολογία της είπε ότι είναι στέλεχος της ΝΟΦ και ότι όχι μόνο δεν έχει καμμιά σχέση με τις αυτονομιστικές κινήσεις, αντίθετα αγωνίζεται εναντίον των αυτονομιστικών ραδιουργιών που υποκινούν οι Άγγλοι.
(…)
Πρέπει να σημειωθεί ότι όπως αποκαλύφθηκε πανηγυρικά στη δίκη η Ειρήνη Γκίνη πολέμησε σ’ όλη την περίοδο της κατοχής με αυτοθυσία και ηρωισμό τους Οχρανίτες του Κάλτσεφ» («Ριζοσπάστης» 27/7/1946).
Η Μίρκα είχε πάρει μέρος σε πολλές επιχειρήσεις του ΕΛΑΣ και ήταν μία από τους επικεφαλής στην ανατίναξη της αμαξοστοιχίας των γερμανών στο Μουχαρέμ Χάνι, κοντά στην Εδεσσα, τον Αύγουστο του 1944.
Την επομένη, 26/7/1946, εκτελούνται. Για πρώτη φορά ο ελληνικός στρατός τουφεκίζει γυναίκα. Ήταν μόλις 23 ετών… Ήταν επίσης μια από τις πρώτες εκτελέσεις με βάση το διαβόητο Γ’ Ψήφισμα που ακολούθησε τις εκλογές της 31ης Μαρτίου 1946 και οδήγησε σε εκατόμβες κομμουνιστών.
Την παραμονή της εκτέλεσής της, στη φυλακή η Ειρήνη Γκίνη τραγουδούσε όλη τη νύχτα. Το ίδιο και στο αυτοκίνητο που τους μετέφερε στον τόπο της εκτέλεσης. Αντίκρισε το εκτελεστικό απόσπασμα με ψυχραιμία και παλικαριά.

Ο Τύπος την επόμενη ημέρα έγραφε:
«…Οι εκτελεσθέντες αντίκρισαν ψυχραίμως το εκτελεστικόν απόσπασμα. Η νηπιαγωγός Ειρήνη Γκίνη έψαλλε τον Ύμνον της Διεθνούς και εζητοκραύγαζεν υπέρ του ΚΚΕ».

Μια μικρή δασκάλα εξευτέλισε και εκμηδένισε ηθικά ολόκληρο τον κόσμο της σαπίλας

 Στο πλαίσιο των εκδηλώσεων απόδοσης τιμής στους αλύγιστους της ταξικής πάλης και των εορτασμών για τα 100χρονα του ΚΚΕ το Νοέμβρη του 2016, με μια συγκινητική εκδήλωση, η ΤΟ Πέλλας του ΚΚΕ τίμησε την κομμουνίστρια Ειρήνη (Μίρκα) Γκίνη και τους συντρόφους της, στα 70 χρόνια από την εκτέλεσή τους Κεντρικός ομιλητής ήταν ο Γιώργος Χαβατζάς, μέλος του Γραφείου Περιοχής της ΚΟ Κεντρικής Μακεδονίας του ΚΚΕ.

Την εκδήλωση άνοιξε η Καίτη Χατζηβασιλειάδου, Γραμματέας της ΤΟ Πέλλας, η οποία αναφέρθηκε και σε στοιχεία του βιογραφικού της Ειρήνης (Μίρκα) Γκίνη, που, μαζί με χιλιάδες άλλους, πέρασε στο πάνθεον των ηρώων των λαϊκών αγώνων.
Στη συνέχεια, έγινε ανάγνωση κειμένων από το Αρχείο της ΚΕ του ΚΚΕ, που αναφέρονται στη ζωή και τη δράση της Ειρήνης (Μίρκα) Γκίνη: Το «Πώς γνώρισα τη Μίρκα», από αφήγηση της σ. Ουρανίας Μπουκουβίνα, το «Πολυβολείο αφιερωμένο στη μνήμη της Ειρήνης Γκίνη» και το κείμενο «Ειρήνη Γκίνη» του Απόστολου Σπήλιου δημοσιευμένο στη στήλη «Σφυριές» του «Ριζοσπάστη» στις 28-7-1946.
Ακολούθησε απονομή τιμητικών πλακετών της ΤΟ Πέλλας του ΚΚΕ προς τους απογόνους των εκτελεσμένων λαϊκών αγωνιστών.
Στο χώρο της εκδήλωσης λειτούργησε έκθεση με ντοκουμέντα από το Αρχείο του ΚΚΕ που αφορούσαν την περίοδο της «λευκής τρομοκρατίας» (1945 - 1946), τη θέσπιση του Γ' Ψηφίσματος, το Εκτακτο Στρατοδικείο των Γιαννιτσών και την εκτέλεση των λαϊκών αγωνιστών.
Στην εκδήλωση παραβρέθηκαν και παρέλαβαν τις τιμητικές πλακέτες, απόγονοι της Ειρήνης Γκίνη, του Δημήτρη Λύμπα και του Γεώργιου Μουτσάκη, ενώ τις επόμενες μέρες κλιμάκιο στελεχών της ΤΟ Πέλλας του ΚΚΕ θα παραδώσει τις τιμητικές πλακέτες σε συγγενείς - απόγονους του Πέτρου Περτσεμλή, Γεώργιου Πρώγιου, Θωμά Μιχαήλ και Χρήστου Στογιάννη.
Ιδιαίτερη ήταν η στιγμή που δύο νεαροί, ο Αντώνης Παπαδόπουλος και ο Αχιλλέας Γκίτσας, παίζοντας ακορντεόν, ερμήνευσαν ζωντανά το πολυτραγουδισμένο στην περιοχή τραγούδι της Ειρήνης (Μίρκα) Γκίνη.

Η θυσία τους φωτίζει το δρόμο του αγώνα για την κοινωνική απελευθέρωση

Πρωτοσέλιδο του «Ριζοσπάστη» στις 27 Ιούλη 1946 & ξυλογραφία από το βιβλίο "1000 σκοτωμένα κορίτσια"

Στην ομιλία του, ο Γιώργος Χαβατζάς, αναφέρθηκε στο σκηνικό που είχε διαμορφωθεί εκείνη την περίοδο και στην περιοχή της Πέλλας, με τη «λευκή τρομοκρατία», το έργο τρομοκράτησης και εξόντωσης των λαϊκών αγωνιστών να βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη και το Γ' Ψήφισμα που κλιμάκωνε τις διώξεις σε βάρος των κομμουνιστών.

Οπως είπε, λίγες μέρες μετά την εκτέλεση των καταδιωκόμενων αγωνιστών, «το θεωρητικό περιοδικό του ΚΚΕ, η "Κομμουνιστική Επιθεώρηση", έγραφε στο κύριο άρθρο της: "Με την κατηγορία του «συμμορίτη», του «πράκτορα του σλαβισμού», δώδεκα ήρωες του ελληνοϊταλικού πολέμου και της Εθνικής Αντίστασης «δικάστηκαν» και καταδικάστηκαν σε τέσσερις διαφορετικές «δίκες» και εκτελέστηκαν μέσα σε μια εβδομάδα απ' τις 20 ως τις 27 του Ιούλη. Ανάμεσά σ' αυτούς, ένας Μουτσάκης που οργάνωσε στην Κατοχή τον εφεδρικό ΕΛΑΣ της Εδεσσας κι ανατίναξε επί κεφαλής τμήματος του ΕΛΑΣ δύο γερμανικές αμαξοστοιχίες με πολεμικό υλικό στο Μουχαρέμ Χάνι και μια υπέροχη ηρωίδα σαν τη δασκάλα Ειρήνη Γκίνη, που πολέμησε σ' όλη την εποχή της Κατοχής τους οχρανίτες του Κάλτσεφ και που συνέχισε κι έπειτα απ' την απελευθέρωση ως τη σύλληψή της, την καταδίκη της και την εκτέλεσή της να πολεμάει τους αυτονομιστές της Μακεδονίας, που τους οργανώνουν και τους υποκινούν οι Αγγλοι".

Ολο αυτό το ποτάμι του αίματος ήταν, χωρίς αμφιβολία, προϊόν της λευκής τρομοκρατίας, που οδήγησε τη χώρα στον εμφύλιο πόλεμο και που τώρα, μέρες του καλοκαιριού του '46, είχε αποκτήσει μια τυπική νομιμότητα».

Επίσης, ο ομιλητής παρουσίασε στοιχεία που αφορούν και το νομό Πέλλας, όπως καταγράφονται στο ρεπορτάζ του «Ριζοσπάστη» στις 12 Ιούνη 1946 με τίτλο: «Αποκορύφωμα της Μοναρχικής Τρομοκρατίας. Καταστρέφουν την Μακεδονία. Εκκαθαριστικές Επιχειρήσεις - Φρικιαστικά Εγκλήματα, Εμπρησμοί, Εκτοπίσεις - Ερήμωση», ενώ σημείωσε ότι ιδιαίτερης έντασης ήταν οι διώξεις που ασκήθηκαν και σε βάρος του σλαβόφωνου πληθυσμού της Πέλλας.

Κλείσ’ το βιβλίο | Την αυγή σφάξαν μια κόρη
Αιματοπότες άνθρωποι.
Κι όλη τη μέρα κλαίγαν τα δέντρα που είδανε το φόνο
Τέσσερα χιλιόμετρα έξω απ΄ τα Γιαννιτσά.
                    Ρίτα Μπούμη-Παπά

Η σύλληψη, τα βασανιστήρια και η εκτέλεση

Προς τα τέλη του Ιούνη του 1946 "καταδίδεται" στις διωκτικές αρχές της Εδεσσας το λημέρι "Μαργαρίτα - Λύκοι - Σωτηρία" και τις πρωινές ώρες της 7^ης Ιούλη του 1946, ισχυρές δυνάμεις χωροφυλακής και ΜΑΥδων (Μονάδες Ασφαλείας Υπαίθρου), το περιζώνουν από παντού και ύστερα από μάχη κατορθώνουν από τους εκατό περίπου αγωνιστές, να συλλάβουν μόνο τους δέκα:

• Γκίνη Ειρήνη του Κων/νου, Δασκάλα ετών 27, κάτοικος Ξανθογείων
• Περτσεμλής ή Παπαδημητρίου Πέτρος του Ευαγγέλου, Ξυλουργός ετών 35, κάτοικος Εδεσσας
• Πρώγιος Γεώργιος του Νικολάου, Ξυλουργός ετών 29, κάτοικος Εδεσσας
• Μιχαήλ Θωμάς του Δημητρίου, Γεωργός ετών 55, κάτοικος Βρυττών
• Στογιάννης Χρήστος του Γεωργίου, Εργάτης ετών 46, κάτοικος Εδεσσας
• Λύμπας Δημήτριος του Αναστασίου, Γεωργός ετών 40, κάτοικος Αγρα Πέλλας
• Μουτσάκης Γεώργιος του Κων/νου, Κουρέας ετών 37, κάτοικος Πλαγιάς Παιονίας Κιλκίς
• Σιπάκης Λάζαρος του Κων/νου, Γεωργός ετών 60, κάτοικος Αρνισσας
• Ασπασία συζ. Γεωργίου Μουτσάκη, Οικιακά ετών 26, κάτοικος Πλαγιάς Παιονίας Κιλκίς
• Μαυροπουλίδου Ειρήνη του Γεωργίου, Νοσοκόμα ετών 33, κάτοικος Εδεσσας

Ως αργά το απόγευμα, τους κακοποιούν ώρες ολάκερες. Τους καταματώνουν. Τους περνούν τις χειροπέδες και τους κατεβάζουν στους Λύκους, κλείνοντάς τους στο εκκλησάκι του νεκροταφείου.
Στις 8 Ιούλη τους κατεβάζουν όλους μπροστά στο σχολείο των Λύκων και καλούν τους κατοίκους να τους υποδείξουν ποια ή ποιος από τους συλληφθέντες, τους ζήτησαν ή πήραν τρόφιμα, ρουχισμό, οπλισμό κ.λπ. αλλά κανείς από τους κατοίκους δεν υπόδειξε ούτε έναν.
Την ίδια μέρα, προς το απόγευμα, πεζοπορώντας τους, νηστικούς, με δύο από τους αγωνιστές τραυματισμένους (την Μαυροπουλίδου και τον Πρώιο), με τα ρούχα ολονών τους ματωμένα, τους φέρνουν δεμένους στο Κλεισοχώρι Εδεσσας και από εδώ "νικητές και τροπαιούχοι" με την Μίρκα μπροστά, μπαίνουν στην Εδεσσα και αφού τους περπατήσουν στους κεντρικούς δρόμους της, κάτω από τις ύβρεις, τα γιουχαΐσματα και τις απειλές των "αγανακτισμένων" πολιτών καταλήγουν στη Διοίκηση Χωροφυλακής, και τους κλείνουν όλους μέσα σ' ένα βρώμικο κρατητήριο.

Στις 17 Ιούλη 1946, τους μεταφέρουν, πραγματικά σωματικά πτώματα από τα βασανιστήρια, στα Γιαννιτσά. Η αστυνομία τους ρίχνει όλους μαζί σε ένα μπουντρούμι.
Όπως στην Έδεσσα, έτσι κι εδώ, τους απαγόρευαν γιατρούς και φάρμακα, για τα βαριά τραύματα που τους άνοιξαν, τους στέρησαν ακόμα και επί μέρες και αυτό το σκυλίσιο συσσίτιό τους και το πιο αφόρητο απ' όλα που τους απαγόρεψαν την επίσκεψη των γονέων τους.
Φθάνοντάς τους σ' αυτήν την κατάσταση, στις 23 Ιούλη 1946, τους παραπέμπουν, με βάση το από 18.6.46 Γ' Ψήφισμα, στο Εκτακτο Στρατοδικείο Γιαννιτσών, με την κατασκευασμένη κατηγορία, "Μετοχή εις αυτονομιστικήν προδοτικήν ένοπλον ομάδα σκοπούσαν απόσπασιν μέρους της Ελληνικής Επικρατείας".
(...)
Το Εκτακτο Στρατοδικείο Γιαννιτσών καταδίκασε τους 7 πρώτους αγωνιστές σε θάνατο, οι οποίοι άφησαν την τελευταία τους πνοή κάτω από τις ριπές των όπλων του εκτελεστικού αποσπάσματος, στις 26 Ιούλη 1946, στις 6 η ώρα το πρωί, ενώ σε πολύχρονη φυλάκιση τους άλλους 3.

Σύμφωνα με όσα έγραψε ο Τύπος μετά τις εκτελέσεις, οι αγωνιστές αντίκρισαν το απόσπασμα σαν πραγματικοί ήρωες. Δε δείλιασαν, δεν έσκυψαν το κεφάλι, δεν παρακάλεσαν για τη ζωή τους. Ησαν αγωνιστές που είχαν αφιερώσει τη ζωή τους στην πατρίδα και στον αγώνα για τη λευτεριά, την εθνική ανεξαρτησία, τη λαϊκή δημοκρατία. Επίσης, πολλοί απ' αυτούς ήσαν μέλη του ΚΚΕ, διαπαιδαγωγημένοι και συνηθισμένοι να ζουν παρέα με το θάνατο. Γι' αυτό, όταν στάθηκαν απέναντί του, τον χαιρέτησαν προφέροντας το όνομα του Κόμματος, που συμβόλιζε το πάθος τους για μια καλύτερη ζωή, για μια δικαιότερη κοινωνία.

(...)
Ο τότε Γενικός Γραμματέας της ΚΕ του ΚΚΕ Νίκος Ζαχαριάδης τόνιζε, μεταξύ άλλων, στις 28 Ιούλη 1946, στο κεντρικό άρθρο του "Ριζοσπάστη" με τίτλο, "Καινούργιες κρίσιμες στιγμές αν ο κάθε Έλληνας ακολουθήσει το δρόμο της Ελλάδας": "Μια μικρή δασκάλα η Ειρήνη Γκίνη, αυτή μονάχη εξευτέλισε και εκμηδένισε ηθικά ολόκληρο τον κόσμο της σαπίλας. Πώς φαντάστηκαν, όταν έχουν και μόνο το παράδειγμα της Γκίνη, ότι μπορούν να φτάσουν κάπου με τα εκτελεστικά αποσπάσματα; Ανοίγουν μόνο μεγαλύτερο το χάσμα και πληθαίνουν τους λογαριασμούς. Και αυτοί θάρθει μια μέρα πού θα εξοφληθούν. Γι' αυτό πρέπει να είναι περισσότερο από βέβαιοι..."
(...) Το Κόμμα μας είναι περήφανο για τη μεγάλη στρατιά των ηρώων και ηρωίδων που διαπαιδαγώγησε.
Είμαστε περήφανοι για τους χιλιάδες κομμουνιστές και κομμουνίστριες, που έδωσαν και την τελευταία ικμάδα των δυνάμεών τους, για να πάρει σάρκα και οστά το όραμα ενός νέου κόσμου χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση, χωρίς φασισμό, χωρίς κρίσεις, ανεργία και πολέμους, το σοσιαλισμό - κομμουνισμό.
Μπροστά στο γιορτασμό των 100 χρόνων του Κόμματός μας, η ανάδειξη του αγώνα όλων όσοι κράτησαν ψηλά τη σημαία του αγώνα στις πιο δύσκολες συνθήκες των εκτοπίσεων, της φυλακής και των εκτελέσεων έχει τεράστια σημασία.

70 χρόνια από την εκτέλεση της Ειρήνης Γκίνη, της Μίρκας και των 6 συντρόφων, τιμάμε την προσφορά τους και εμπνεόμαστε από τον αγώνα τους.

Οι θυσίες και τα βάσανά τους δεν πήγαν χαμένα, συνεχίζουν να φωτίζουν τις "λεωφόρους του μέλλοντος", του αγώνα για την κοινωνική απελευθέρωση.
Συνεχίζουν να μας εμπνέουν, να μας γεμίζουν με ταξικό μίσος για τους εκμεταλλευτές και την εξουσία τους, να μας γεμίζουν περηφάνια, να μας δίνουν αντοχή και δύναμη για τη συνέχεια του αγώνα μας.
Γνωρίζουμε ότι ο δρόμος είναι δύσβατος, όπως και ότι τα πιο δύσκολα βρίσκονται μπροστά. Αλλά έχουμε βαθιά πίστη στην εργατική τάξη, στις ριζοσπαστικές λαϊκές δυνάμεις.