Μέρα Θεάτρου με “Ξυρισμένα Πηγούνια”

Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου: γιορτάζεται, από το 1962, διεθνώς. Κάθε χρόνο το Εκτελεστικό Συμβούλιο του Διεθνούς Ινστιτούτου Θεάτρου, επιλέγει μια "εξαιρετική θεατρική προσωπικότητα" για γράψει ένα μήνυμα, το οποίο διαβάζεται στα θέατρα πριν από την παράσταση της 27ης Μαρτίου.
«Η τέχνη είναι ειρήνη» είναι το φετινό μήνυμα του Νορβηγού συγγραφέα Γιον Φόσε, βραβευμένου με  Νόμπελ Λογοτεχνίας 2023, που επελέγη για τη συγγραφή του μηνύματος της Παγκόσμιας Ημέρας
Στο παρελθόν, οι Ζαν Κοκτώ, Άρθουρ Μίλλερ, Λώρενς Ολίβιε, Ζαν Λουί Μπαρώ, Πήτερ Μπρουκ, Πάμπλο Νερούδα, Ευγένιος Ιονέσκο, Λουκίνο Βισκόντι, Μάρτιν Έσλιν, Ιάκωβος Καμπανέλλης, Αριάν Μνουσκίν, Ρομπέρ Λεπάζ, Αουγκούστο Μποάλ, Τζούντι Ντεντς και πολλοί άλλοι έχουν καταθέσει τις σκέψεις τους γι’ αυτόν τον σκοπό.
Τίποτε το ιδιαίτερο, έχουμε τελείως άλλη άποψη για το θέατρο του αγώνα, όπως και για την ειρήνη και τον πόλεμο _την παραθέτουμε στο τέλος «για την ιστορία»

Τα “πηγούνια” του Γιάννη Τσίρου, το είδαμε πρώτη φορά _και μας εντυπωσίασε, στο Θέατρο Πόρτα το 2006, σε σκηνοθεσία Θανάση Παπαγεωργίου και σήμερα (τελευταία παράσταση _ευχόμαστε να επαναναληφθεί) στο Θέατρο Μικρό Χορν, σε σκηνοθεσία του Γιώργου Παλούμπη (παίζεται, σχεδόν συνεχώς sold out πάνω από τρία χρόνια _από Οκτ-2021). Στο ρόλο του Σάββα Ανδρέου είναι ο εξαιρετικός Στάθης Σταμουλακάτος (ο “κακός” των “Παγιδευμένων”) και στους ρόλους του Κυριάκου Κωστόπουλου, ο επίσης πολύ καλός Ηλίας Βαλάσης, τέλος Σπύρος Ασημένιος και Αντωνία Πιτουλίδου (Μαρινάκης και Ιρίνα _η θλιβερή πόρνη-στριπτιζέζ, μετανάστρια από τη “Ρωσία”) συμπληρώνουν, την τετράδα των πρωταγωνιστών.

Πάνω από 20 _μετά την πρώτη του γραφή χρόνια, αποδεικνύεται πιο σύγχρονο και πιο επίκαιρο από ποτέ. Η ανθρώπινη εκμετάλλευση, η κατάσταση των μεταναστών, η σεξιστική αντιμετώπιση της γυναίκας, η οικονομική ανισότητα και οι σχέσεις εξουσίας – μερικά από τα ζητήματα που θίγει το έργο – έχουν διογκωθεί στο έπακρο στις μέρες μας, στη χώρα μας και παγκόσμια _και έπεται συνέχεια. Οι υπαρξιακές και ποιητικές προεκτάσεις, το χιούμορ (έστω και μαύρο) οι οικείοι χαρακτήρες, με αδυναμίες, ενοχές, γοητεία, γελοιότητα, τρυφερότητα και σκληρότητα τους δεν αποσπούν τον μυημένο θεατή από το κύριο καθώς ξετυλίγεται κομμάτι-κομμάτι το κουβάρι της ιστορίας μέχρι το καθηλωτικό φινάλε.

Βγαίνοντας από την αίθουσα υπήρξε ένα προβληματισμός, αν αυτό ήταν καλύτερο από εκείνο στο Θέατρο Πόρτα το 2006. Η γνώμη μας είναι πως και τα δύο ήταν επίκαιρα _το σημερινό σε μια ελληνική κοινωνία περισσότερο αλωμένη, αλλά που εξακολουθεί να το παλεύει κινηματικά, όπου και όπως μπορεί, ενάντια στον καναπέ. Μια δυνατή παράσταση εγκλωβισμένων που ξεγυμνώνονται ψυχικά απέναντι στο αντικείμενο του πόθου, θύτες αλλά και θύματα της ίδιας τους της αντρικής φύσης.

Η υπόθεση με δυο λόγια: Τρεις άντρες, υπάλληλοι ενός νοσοκομείου, εργάζονται καθημερινά στην υπηρεσία τους στην υπόγεια πτέρυγα. Από τους πάνω ορόφους δέχονται και στη συνέχεια ταξινομούν, φροντίζουν και φυλάνε προσωρινά πτώματα, ακολουθώντας μια ρουτίνα με τυπικές διαδικασίες και “αποσυνδέσου” (=εξαφανίσου) και μια αόρατη “κυρία Κονταξή” να κινεί τα νήματα σε κάτι που αντί για υπηρεσία υγείας θυμίζει χασάπικο, με τα φώτα φθορισμού να κάνουν ακόμα πιο παγερή την εικόνα, απειλώντας κάθε τόσο να ρίξουν σκοτάδι με τον χαρακτηριστικό _γκζ…γκζ ήχο του βραχυκυκλώματος. Μια  γυναίκα μετανάστρια θα ταράξει τη νεκρή τους πραγματικότητα, έγκλημα; εκδίκηση; ενοχή; Μια  γυναίκα μετανάστρια, ίσως από την πολύπαθη Ουκρανία, θλιβερή στριπτιζέζ και πόρνη και γλυκιά_πονετική ερωμένη, που δεν έχει να κάνει με τις “αέρινες” ξανθές υπάρξεις, αλλά με μια μυώδη γεματούλα

Δεν υπάρχει «κακό» γι’ αυτόν που το πράττει. Προσωπικά, ποτέ δεν πείστηκα πραγματικά ότι έβλαψα κάποιον. Εννοώ μέσα μου, βαθιά. Πάντα είχα τις αμφιβολίες μου. Η συνείδησή μου μπορούσε να μετατραπεί σε συνήγορο, βεβαιώνοντάς με κάθε φορά ότι επί της ουσίας δεν διέπραξα ποτέ κάποια πραγματικά κακή πράξη. Ούτε υπήρξα ποτέ ένας πραγματικά κακός άνθρωπος. Στο περιβάλλον μου άλλωστε, πάντα υπήρχαν κάποιοι σαν εμένα, ή και χειρότεροί μου, κι αυτό με καθησύχαζε. Σπανιότατα, γνώριζα βέβαια κάποιους ανθρώπους, άντρες ή γυναίκες, που θα μπορούσα να τους χαρακτηρίσω καλύτερους. Πιο ισορροπημένους. Και πιο συγκροτημένους. Πάντα όμως αυτοί οι άνθρωποι κινούνταν σε μια δική τους τροχιά, αποφεύγοντας εμένα και το περιβάλλον μου, γιατί εκτός από συγκρότηση και ισορροπία διέθεταν και σοφία. Αν και αρκετές φορές προσπάθησα να τους ακολουθήσω, ποτέ δεν τα κατάφερα. Δεν διέθετα το ταλέντο των γρήγορων επιλογών τους, ούτε γνώριζα ακριβώς τι ήθελα από τη ζωή, όπως εκείνοι. Επέστρεφα λοιπόν πίσω. Στο γνωστό περιβάλλον μου. Εδώ, μπορεί κάθε προσδοκία να διαψεύδεται και κάθε προσωπική αδυναμία να μετατρέπεται σε απειλή για τον άλλον, αλλά η απόγνωση είναι μικρότερη από την ασφάλεια που παρέχει ο χώρος. Γιατί, εδώ, κανένας δεν ενοχοποιείται. Ούτε αντιλαμβάνεται το κακό, αν δεν το υποστεί. Το κακό εκφράζεται μόνο με τη δυστυχία που εισπράττει ο «άλλος».

Κατά έναν παράδοξο τρόπο, το «κακό» δεν συνιστά πάντα νομικό αδίκημα. Καθημερινά, μπορεί κάποιος να βλάπτει τον άλλον, χωρίς τιμωρία. Αρκεί να διαθέτει μεγαλύτερη ισχύ. Μπορεί να τον εκμεταλλεύεται οικονομικά, να του στερεί δικαιώματα, να του πουλά με υπεραξία το εμπόρευμά του, τη γνώση του, να του προπαγανδίζει ιδέες, αξίες, να τον προσηλυτίζει, να τον εγκλωβίζει σε διλήμματα, να τον κατασκοπεύει, να τον ελέγχει ψυχολογικά, πολιτικά και κοινωνικά, να τον τρομοκρατεί με φαντάσματα, να τον καταπιέζει σεξουαλικά, ηθικά, χωρίς ο παθών να έχει δυνατότητα αντίδρασης. Υπήρξαν πολλές περιπτώσεις που κάποιος άνθρωπος «κακοποιήθηκε» εμπρός μου. Σε κάποιες από αυτές, ήμουν ο θύτης. Σε κάποιες άλλες, το θύμα. Θύμα ή θύτης, εγκλιματίστηκα στις συνθήκες ενός περιβάλλοντος όπου κανόνας είναι η αδικία και εξαίρεση η ανθρώπινη αντίδραση. Τοπίο γνωστό σε όλους. Μέσα σε αυτό το γνωστό τοπίο, όπου η ανθρώπινη αδυναμία αποκτά γιγαντιαίες διαστάσεις, αδύναμος κι εγώ να αντιδράσω, καταφεύγω στο πιο υποχθόνιο καταφύγιο του νου. Στις δραματουργικές χίμαιρες. Εκεί, αναλύοντας τα αυτονόητα, προμελετώ τα εξ αμελείας «εγκλήματα» των ηρώων μου. Εγκλήματα «τέλεια», αφού ποτέ δεν θα τους αποδοθούν ευθύνες. Και «εξ αμελείας», αφού οι ήρωές μου αγνοούν τις διαστάσεις του κακού που πράττουν, ακόμα κι όταν το προμελετούν. Σχεδιάζω τα μεγέθη και τα όρια των πράξεών τους, με γνώμονα όσα προανέφερα. Ως εκ τούτου, συγγραφικά, δεν επιδιώκω δικαίωση για όσους βλάφτηκαν, ούτε τιμωρία για όσους έβλαψαν. Δεν καταδικάζονται οι θύτες, ούτε λυτρώνονται τα θύματα. Και επειδή η αδικία δεν υπήρξε ποτέ κάτι άλλο από προϊόν ιδιοτέλειας, όταν αδικούν τον πλησίον τους, ωφελούνται. Το συμφέρον τους λειτουργεί όπως και στην πραγματική ζωή, υποκαθιστώντας το δίκαιο.

Γνωρίζω ότι οι χαρακτήρες του έργου μου, στα «Αξύριστα πηγούνια», δεν θα γίνουν ποτέ φωτεινά παραδείγματα. Θα προτιμούσα να ήταν καλύτεροι. Πιο συμπαθείς. Άλλωστε οι αρχικές μου προθέσεις για την ηθική τους ήταν υψηλότερες από το τελικό αποτέλεσμα. Δεν εννοώ ότι στερούνται παντελώς ηθικών στοιχείων. Συχνά γίνονται συναισθηματικοί και ευσυγκίνητοι με τα προβλήματα των άλλων. Η καλοσύνη, όμως, προϋποθέτει βασικά την ύπαρξη καθαρής συνείδησης. Συστατικό που δεν περισσεύει σε κανέναν. Και πρωτίστως σ’ εμένα. Επομένως, δεν δικαιούμαι να τους κρίνω. Επιπλέον, ποτέ δεν ξεχνώ ότι μεταφέρουν το φορτίο των δικών μου αδιεξόδων. Επί της ουσίας, όμως, αποφεύγω γενικά να κρίνω τους ήρωές μου, γιατί συγγραφικά αδυνατώ να τους βελτιώσω. Κάθε φορά που τους μεταμοσχεύω ηθικά γνωρίσματα, αποδέχονται επιτυχώς το μόσχευμα, αλλά αποκτούν και μεγαλύτερη ικανότητα στην υποκρισία. Γίνονται ανεξέλεγκτοι. Ψεύτες. Σε μερικές μάλιστα περιπτώσεις, η υποκρισία τους γίνεται τόσο απροκάλυπτη, ώστε αγγίζουν το όριο της βλακείας. Τότε, επιτέλους, καταφέρνουν από μόνοι τους και γίνονται, έστω πρόσκαιρα, κάπως αστείοι και συμπαθείς. Και λέω πρόσκαιρα, γιατί η «βλακεία» ποτέ δεν γράφτηκε στη λίστα των αρετών. Παρά την αστεία όψη της, ήταν πάντα η αφετηρία του «κακού».

Αποφεύγω να ορίσω το «κακό» με τη θρησκευτική έννοια, γιατί η μοναδική βεβαιότητα που αποκόμισα στο περιβάλλον που ζω είναι ότι δεν υπάρχει θεός στις επαίσχυντες πράξεις μας. Ίσως να υπάρχει στις μεγάλες στιγμές μας. Στις μικρότητές μας, υπάρχει το χάος. Και μεταξύ των δύο σημείων απλώνεται το λιβάδι όπου καλλιεργούνται οι άπειρες προσωπικές προσδοκίες μας. Εκεί καλλιεργώ κι εγώ τις δικές μου. Διαθέτοντας τη συνείδηση που μου αναλογεί, έχω επίγνωση ότι δεν είμαι διανοούμενος, λόγιος, φιλόσοφος, κριτικός ή θεωρητικός συγγραφέας, αν και από την παιδική μου ηλικία όλες αυτές οι ιδιότητες με γέμιζαν υπαρξιακά ερωτήματα, δημιουργώντας μου την αγωνία για απαντήσεις. Αρκούμαι, στις καλές και στις κακές στιγμές μου, να προμελετώ, επί χάρτου, τα τέλεια εξ αμελείας «εγκλήματά» μας. Ίσως βαθύτερο συγγραφικό μου κίνητρο να είναι η εκδίκηση για το κακό που εισέπραξα, ή η αναζήτηση ελέους για το κακό που διέπραξα.
                       Γ.Τσίρος

σσ.
Ο Γιάννης Τσίρος (από το 1990) ασχολείται με τη συγγραφή κινηματογραφικών σεναρίων και θεατρικών έργων.

(πρώτο 5λεπτο_από την παρουσίαση)
Το νούμερο του στριπτίζ Φως-Μουσική.
Η Γυναίκα χορεύει.
Είναι νέα κι όμορφη (σσ. όπως ήδη αναφέραμε, Ρωσίδα που όμως δεν έχει να κάνει με τις “αέρινες” ξανθές υπάρξεις, αλλά με μια μυώδη γεματούλα).
Το σώμα της λικνίζεται ευλύγιστα (με κινήσεις μαριονέτας θα συμπληρώναμε.
Πλησιάζει τους θαμώνες-θεατές τους αγγίζει. Οι κινήσεις της σαγηνευτικές, άκρως επαγγελματικές. Κάποια στιγμή, αργά, μεθοδικά, αρχίζει να βγάζει τα ρούχα της. Το γδύσιμό της διαρκεί όσο και το μουσικό κομμάτι. (συμπληρώνουμε: κατεβαίνει στο διάδρομο, ανάμεσα στον κόσμο, σέρνεται στο πάτωμα σαν σκουλήκι)
Με το τέλος της μουσικής μένει γυμνή (σσ. με δύο μαύρα Χ πάνω στο στήθος της _υπάρχει και λογοκρισία). Χειροκροτήματα… γυρίζει, πετάει την κυλόττα της
Σκοτάδι…

Η Πιτουλίδου σε ανάρτησή της στο instagram

Νύχτα στο νεκροτομείο _
χασάπικο του εφημερεύοντος νοσοκομείου

Ακούγεται απόμακρος ήχος ασθενοφόρου. Ο Σάββας κι ο Κυριάκος σε υπηρεσία νυχτερινής βάρδιας. Φοράνε ξεκούμπωτες ξεθωριασμένες ρόμπες. Στα πόδια τους υπηρεσιακές παντόφλες. Ο Σάββας κάτω από τη ρόμπα με ντύσιμο προσεγμένο, καθισμένος στο γραφείο, μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή, ξεφυλλίζει χαρτιά και πληκτρολογεί. Ο Κυριάκος ντυμένος ατημέλητα, με ρούχα πρόχειρα, κρατά ένα πλαστικό ποτηράκι μιας χρήσης. Πίνει βότκα ασταμάτητα. Κάποια στιγμή πλησιάζει το παραβάν. Τραβά λίγο την κουρτίνα και κοιτάζει το σώμα στο φορείο. Ξεχωρίζει ένα ματωμένο σεντόνια και κόκκινες γόβες.

Σάββας: Υπάρχουν ιστορίες φωτεινές, χαρούμενες, αλλά και κάποιες άλλες ανάποδες και σκοτεινές. Αυτή είναι μια τέτοια ιστορία. Μαύρη. Αν δεν αντέχεις ταχυδρομήσου σπίτι σου, δεν έχει νόημα να τριγυρίζεις σαν νεκρόμυγα πάνω από το φορείο.

Κυριάκος: Προσπαθώ να καταλάβω πώς έφτασαν μέχρι εδώ τα πράματα. (Ξανακλείνει την κουρτίνα)Φτιάχνω μια εικόνα, το μυαλό μου όμως δεν τη χωράει.

Σ.Θα σου δώσω μια εικόνα που να τη χωράει. Γδυνότανε στο στριπτιζάδικο. Μπροστά στον κόσμο. Φτιάχνεις την εικόνα; Όταν έβγαλε όλα τα ρούχα, το νήμα κόπηκε, αυτή κατέρρευσε.

Κ. Έτσι, χωρίς λόγο;

Σ. Ο λόγος είναι ο θάνατος, η αιτία είναι άγνωστη. Φτιάξε τώρα και το φόντο. Οι πελάτες την κοπανήσανε για να μην πάρουν ευθύνη. Οι μπράβοι βάλανε τις άλλες κοπέλες σ’ αυτοκίνητα και τις έδιωξαν βιαστικά, πριν φτάσει τ’ ασθενοφόρο. Έμεινε μόνο τ’ αφεντικό της, να λέει ότι δεν ξέρει τίποτα γι’ αυτήν. Ήταν καινούρια. Δεν θυμόταν, λέει, ούτε τ’ όνομά της.

Κ. Νταβατζίδικη αμνησία.

Σ. Πρόνοια επαγγελματική. Τη φόρτωσε για τα Επείγοντα, κι από κει μας την πακέταραν για το ψυγείο. Αυτή είναι η εικόνα.

Κ. Και την έφεραν έτσι; Γυμνή;

Σ. Την έφεραν όπως κατέρρευσε. Κανένας δεν πλησίαζε κοντά της. Πήγε, λέει, ο κυρ Αργύρης απ’ τ’ ασθενοφόρο και της έριξε ένα σεντόνι. Την έφερε με σειρήνα, αλλά ήταν ήδη αργά. (Συμμαζεύει τα χαρτιά στο γραφείο.) Ακόμα δεν καταχώρισα τα παραπεμπτικά της για τη νεκροψία.

Κ. Και πώς θα καταχωριστεί; Αιτία θανάτου, «άγνωστος»;

Σ. Προς το παρόν. Ο Ιακώβου έχει υποσημείωση για ίχνη καρδιακού επει¬σοδίου. Ό,τι κι αν είναι, θα το δείξει αύριο η νεκροψία. (Πληκτρολογεί) _Παύση

Κ. (Πίνει, αδειάζει το πλαστικό). Ποιος την κατέβασε;

Σ. Ο Μαρινάκης.

Κ. Ο «Μαρινάκης»...

Σ. Λίγο πριν έρθεις.

Κ. Έχει δηλαδή βάρδια απόψε ο Μαρινάκης;

Σ. Εκτάκτως, για την εφημερία.

 

poster στην είσοδο του "μικρού Χορν"

(…)
Το πρωί, όταν σχολάσουμε... θα πας απ’ το Λογιστήριο _Στο Λογιστήριο, ν εξοφληθείς (η αόρατη “κυρία Κονταξή”, που λέγαμε).
Έτσι, ε; Το πρωί θα εξοφληθώ... Τι έχω κάνει, ρε γαμώτο; Τι έχω κάνει; μεγάλο κακό έχω κάνει;
Μόλις τελειώσουμε, το πρωί... καλύτερα να μην ξαναβρεθούμε... Κατάλαβα... (Πίνει). Πόσα είπες πως σου χρωστάω;
Τετρακόσια πενήντα.
Το πρωί που θα ξοφληθώ, θα σε ξοφλήσω...
(Χτυπάει το τηλέφωνο) _ Αποδοχές. Ναι. Ας τους συνοδέψει μέχρι εδώ. Ο Μαρινάκης κατεβάζει τη γυναίκα του «εφτά». Για να αναγνωρίσεις τη σορό, εσύ ή θα πάω εγώ;
Μέχρι το πρωί, είναι ακόμα δίκιά μου η δουλειά. (Μικρή παύση). Ο Κυριάκος πίνει ακόμη μια γουλιά από το πλαστικό του. Σηκώνεται και το πετά στον κάδο. Παίρνει το μπουκάλι, ανοίγει την ιματιοθήκη το βάζει στο ντουλαπάκι, αλλά το αφήνει ανοιχτό. Γυρνά και παίρνει τα κόκκινα παπούτσια από το τραπεζάκι. Επιστρέφει και τα βάζει δίπλα στο μπουκάλι της βότκας. Βγάζει από μια εσωτερική τσέπη της ρόμπας του μια τσατσάρα τα μαλλιά του. Την καθαρίζει και την ξαναβάζει στη θέση της. Τακτοποιεί και κουμπώνει τη ρόμπα του. Βάζει σωστά στη θέση της την καρέκλα και κινείται προς τη δίφυλλη πόρτα των ψυκτοθαλάμων. _ Μου ’χε πει το χωριό της, αλλά το ξέχασα... Έτσι κι αλλιώς δεν υπάρχει πια. Στη θέση του βρίσκεται τώρα μια λίμνη. Τεχνητή λίμνη. Οι κάτοικοι σκορπίσανε στις γύρω πόλεις. Εκείνη ήταν μικρή όταν φύγανε. Πίσω, τα νερά σκεπάσανε όλα τα σπίτια. Αφήσανε μέσα και ποικιλίες ψαριών, για αλιεία. Μια μέρα πριν φύγει για να ’ρθει στην Ελλάδα, πήγανε, λέει, με τον πατέρα της να δουν το βυθισμένο χωριό τους. Νοικιάσανε μια βάρκα κι ανοιχτήκανε στη λίμνη. Τα νερά ήτανε διάφανα... Κοιτάζανε, λέει, κάτω κι ακολουθούσανε τον κεντρικό δρόμο... Εκεί που κάποτε έκαναν περιπάτους... Πλέανε, μέχρι που φτάσανε πάνω απ’ το παλιό τους σπίτι... Το είδανε κάτω, στον βυθό... Από τις πόρτες και τα παράθυρα μπαινοβγαίνανε ψάρια... Το κοιτάζανε, λέει, μέχρι που ο ήλιος γύρισε, κι έγινε το νερό καθρέφτης...
Μικρή παύση. Ο Κυριάκος σπρώχνει τη δίφυλλη πόρτα _βγαίνει. Ο Σάββας μένει μόνος. Σκοτάδι.

4 φωτο από την πρώτη παράσταση στο "Στοά"

Στο ακουστικό _Εισαγωγές; Ανδρέου, από Αποδοχών. Σχετικά :η γυναίκα που έφερε τα μεσάνυχτα ο Αργύρης. Ναι. Γράψε στοιχεία. 
Λεγόταν Ιρίνα Γκριεγκόριεβνα. Είκοσι οκτώ ετών. Ρωσίδα υπήκοος. Πως λεγότανε το χωριό της; _Δεν θυμάμαι...  Δεν είχε άδεια παραμονής. Ήταν παράνομη στη χώρα. Να ειδοποιηθεί η πρεσβεία, για ν’ αποσταλεί η σορός στην πατρίδα της. Θα ετοιμάσω δελτίο για διακομιδή και θα περάσω το πρωί σφραγίσεις. Κατεβάζει το ακουστικό.
Ο Κυριάκος παίρνει απ’ το γραφείο το πλαστικό ποτηράκι, πηγαίνει στην ιματιοθήκη, ανοίγει το ντουλαπάκι «τρία» και βάζει βότκα. Βάλε μου κι εμένα ένα. Ο Κυριάκος τον κοιτάζει. Κι άσε το μπουκάλι έξω. Κάθεται στη δεύτερη καρέκλα. Πίνουν. Μακρά παύση.
Κ. Χθες βράδυ, πριν φύγουμε από το σπίτι, κάθισε στον καθρέφτη άρχισε να βάφει τα χείλια της... Μία ώρα βαφότανε και χτενιζότανε... Δυο τρίχες εδώ, ένα τσουλούφι εκεί... Εγώ είχα ντυθεί και την περίμενα... «Δεν πας κι εσύ ξυριστείς;» μου λέει... «γιατί ’ναι σκληρά τα γένια σου και με τσιμπάνε;» «Ξέρεις πότε σκληραίνουν τα γένια των αντρών» της λέω... «Σκληραίνουνε στην κούραση ... στη στενοχώρια... και στην αγαμία... Εσύ όμως στη ζωή σου έχεις γνωρίσει κυρίως την τρίτη περίπτωση... Τις άλλες δυο, δεν τις καταλαβαίνεις...» Μ’ έβρισε στα ελληνικά, μαλάκα... και την έβρισα στα ρωσικά, μπλιάτκα... Έκλαιγε...
Σ. Να πάρεις το πρωί τη φίλη της, να σου πει πώς λέγανε το χωριό της. Να βρεις όλα τα χαρτιά της. Αλλιώς, απ’ την πρεσβεία δεν θα την παραλάβουν. Και θ’ αναγκαστούμε να τη στείλουμε στα κεντρικά. Στ’ αζήτητα. _Η Ιρίνα δεν είναι ανώνυμη, είναι επώνυμη (σσ.η θλιβερή πόρνη-στριπτιζέζ, μετανάστρια από τη “Ρωσία”)

Αξύριστα Πηγούνια _Μικρό Θέατρο Χορν _Αμερικής 10
Κείμενο: Γιάννης Τσίρος
Σκηνοθεσία: Γιώργος Παλούμπης
Σκηνικά-Κοστούμια: Νατάσσα Παπαστεργίου
Φωτισμός: Βασίλης Κλωτσοτήρας
Ήχος: Ανδρέας Μιχόπουλος
Διάρκεια: 90λ (χωρίς διάλειμμα)

 _____________________

Το μήνυμα του Γιον Φόσε
για την Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου:
«Κάθε άνθρωπος είναι μοναδικός και ταυτόχρονα μοιάζει με όλους τους άλλους ανθρώπους. Η ορατή, εξωτερική μας εμφάνιση είναι διαφορετική από όλων των άλλων φυσικά, αλλά υπάρχει επίσης κάτι μέσα στον καθένα από εμάς που ανήκει μόνο σε αυτό το άτομο — που είναι μόνο αυτό το άτομο. Θα μπορούσαμε να το ονομάσουμε το πνεύμα του ή την ψυχή του. Ή αλλιώς, μπορούμε να αποφασίσουμε να μην το χαρακτηρίσουμε καθόλου με λέξεις, απλά να το αφήσουμε ήσυχο.

Αλλά ενώ όλοι μας είμαστε διαφορετικοί μεταξύ μας, είμαστε και όμοιοι. Οι άνθρωποι από κάθε μέρος του κόσμου είναι θεμελιωδώς παρόμοιοι, ανεξάρτητα από τη γλώσσα που μιλάμε, το χρώμα του δέρματός μας, το χρώμα των μαλλιών μας. Αυτό μπορεί να είναι κάπως παράδοξο: ότι είμαστε εντελώς όμοιοι και ταυτόχρονα εντελώς ανόμοιοι. Ίσως ο άνθρωπος να είναι εγγενώς παράδοξος, με τη γεφύρωση του σώματος και της ψυχής μας περιλαμβάνουμε τόσο την πιο γήινη, απτή ύπαρξη όσο και κάτι που υπερβαίνει αυτά τα υλικά, επίγεια όρια.

Η τέχνη, η καλή τέχνη, καταφέρνει με τον υπέροχο τρόπο της να συνδυάζει το εντελώς μοναδικό με το καθολικό. Μας επιτρέπει να κατανοήσουμε το διαφορετικό ‑το ξένο, θα μπορούσαμε να πούμε- ως καθολικό. Με αυτόν τον τρόπο, η τέχνη σπάει τα όρια μεταξύ γλωσσών, γεωγραφικών περιοχών, χωρών. Συγκεντρώνει όχι μόνο τις ατομικές ιδιότητες του καθενός, αλλά και με μια άλλη έννοια, τα ατομικά χαρακτηριστικά κάθε ομάδας ανθρώπων, για παράδειγμα κάθε έθνους.

Η τέχνη το κάνει αυτό όχι ισοπεδώνοντας τις διαφορές και κάνοντας τα πάντα ίδια, αλλά αντίθετα, δείχνοντάς μας τι είναι διαφορετικό από εμάς, άλλο ή ξένο. Κάθε σπουδαία τέχνη περιέχει ακριβώς αυτό: κάτι ξένο, κάτι που δεν μπορούμε να κατανοήσουμε πλήρως κι όμως ταυτόχρονα το κατανοούμε κατά κάποιον τρόπο. Περιέχει ένα μυστήριο, ας πούμε. Κάτι που μας γοητεύει και έτσι μας ωθεί πέρα από τα όριά μας και με αυτόν τον τρόπο δημιουργεί την υπέρβαση που κάθε τέχνη πρέπει και να περιέχει μέσα της και να μας οδηγεί σ’ αυτήν.

Δεν γνωρίζω καλύτερο τρόπο για να φέρει κανείς κοντά τα αντίθετα. Αυτή είναι η ακριβώς αντίστροφη προσέγγιση από εκείνη των βίαιων συγκρούσεων που βλέπουμε τόσο πολύ συχνά στον κόσμο, οι οποίες υποκύπτουν στον καταστροφικό πειρασμό να εξοντώσουν οτιδήποτε ξένο, οτιδήποτε μοναδικό και διαφορετικό, συχνά χρησιμοποιώντας τις πιο απάνθρωπες εφευρέσεις που έχει θέσει στη διάθεση μας η τεχνολογία. Υπάρχει τρομοκρατία στον κόσμο. Υπάρχει πόλεμος. Διότι οι άνθρωποι έχουν και μια ζωώδη πλευρά που καθοδηγείται από το ένστικτο να βιώνουν το άλλο, το ξένο, ως απειλή για τη δική τους ύπαρξη και όχι ως ένα συναρπαστικό μυστήριο.

Έτσι εξαφανίζεται η μοναδικότητα ‑οι διαφορές που όλοι μπορούμε να δούμε‑, αφήνοντας πίσω μια συλλογική ομοιομορφία, όπου οτιδήποτε διαφορετικό αποτελεί απειλή που πρέπει να εξαλειφθεί. Αυτό που φαίνεται από έξω ως διαφορά, για παράδειγμα στη θρησκεία ή στην πολιτική ιδεολογία, γίνεται κάτι που πρέπει να κατατροπωθεί και να καταστραφεί.

Ο πόλεμος είναι η μάχη ενάντια σε αυτό που βρίσκεται βαθιά μέσα σε όλους μας: το κάτι μοναδικό. Και είναι επίσης μια μάχη ενάντια στην τέχνη, ενάντια σε αυτό που βρίσκεται βαθιά μέσα σε κάθε τέχνη.

Μίλησα εδώ για την τέχνη γενικά, όχι για το θέατρο ή τη θεατρική γραφή ειδικότερα, αλλά αυτό συμβαίνει επειδή, όπως είπα, όλη η καλή τέχνη, κατά βάθος, περιστρέφεται γύρω από το ίδιο πράγμα: παίρνει το εντελώς μοναδικό, το εντελώς συγκεκριμένο, και το καθιστά καθολικό. Ενώνει το ιδιαίτερο με το καθολικό μέσω της καλλιτεχνικής του έκφρασης: δεν εξαλείφει την ιδιαιτερότητά του, αλλά την τονίζει, αφήνοντας το ξένο και το άγνωστο να λάμψει ξεκάθαρα.

Ο πόλεμος και η τέχνη είναι αντίθετα, όπως ακριβώς ο πόλεμος και η ειρήνη είναι αντίθετα — είναι τόσο απλό. Η τέχνη είναι ειρήνη».

 

Θέατρο “ΣΤΟΑ”: O Θανάσης Παπαγεωργίου στο “επάγγελμα της μητρός μου” _πόρνη

Βρεθήκαμε και πάλι στο γνώριμο σε μας χώρο, όπου από τη 10ετία του 1970 ο μεγάλος θεατράνθρωπος το “παλεύει” στο σανίδι, δίνοντας μοναδικές παραστάσεις _δείτε αναλυτικά στο τέλος, για χρόνια μαζί με τη Λήδα (Πρωτοψάλτη). Τίτλος “το επάγγελμα της μητρός μου”, η υπόθεση παρακάτω _κλείνει ως εξής: Μπαίνουν πάλι στη σκηνή από την άλλη πλευρά η Ερασμία, η Μυρσίνη και ο Ιπποκράτης συνεχίζοντας το τσιφτετέλι τους _Ενώ ο θίασος ετοιμάζεται για οικογενειακή φωτογραφία Εν κατακλείδι, οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι υπήρξαμε μία υποδειγματική οικογένεια. Με την εν γένει συμπεριφορά μας αποδείξαμε πρώτ’ απ’ όλα τα αγαθά της εργασίας και νομίζω ότι ωθήσαμε πολύ κόσμο, κυρίως γυναίκες, να εργαστούν, αποδεχόμενες ότι όντως η οκνηρία είναι μήτηρ πάσης κακίας και ότι η εργασία δεν μας βοηθά μόνο να αποκτήσουμε υλικά κέρδη αλλά και ηθικά ώστε να μπορούμε να αντιμετωπίζουμε τις δυσκολίες της ζωής με υπομονή και θάρρος, γιατί όπως είπε και ο... _(μητέρα) Αμάν Βούλη πια, σταμάτα να φλυαρείς. Έλα κοίτα στο φακό, θα βγει το πουλάκι….Μουσική

Profession prostitute_prostituée_
Επάγγελμα πόρνη Профессия проститутка

Μια ανάλαφρη κωμωδία, που βγάζει αβίαστα γέλιο, με καλούς συντελεστές. Οι κοινωνικές προεκτάσεις κάπως δυσδιάκριτες _παρά τη φιλότιμη προσπάθεια που γίνεται να προσεγγίσουν το σήμερα. Αλλά η “σωστή πλευρά της ιστορίας” δεν είναι εύκολη…

Στο εξωτερικό η πόρνη_επάγγελμα, έχει προσεγγιστεί στο θέατρο και στην 7^η τέχνη με διάφορους τρόπους  (ενδεικτικά)

§       Aankh ka Nasha (1924) \ Anna Christie (Eugene O'Neill _Broadway 1921 βραβείο Pulitzer

§       La Carreta (αγγλ. The Oxcart _1953): του Πορτορικανού René Marqués: μια οικογένεια «τζίμπαρο»_αγροτών, που σε μια προσπάθεια να βρουν ευκαιρίες μια “καλύτερη ζωή” μετακομίζουν στις ΗΠΑ. Τρεις πράξεις, η πρώτη από την ύπαιθρο του Σαν Χουάν, στην πρωτεύουσα του Πουέρτο Ρίκο, η 2^η στην παραγκούπολη La Perla και η 3^η στο Μπρονξ της Νέας Υόρκης, με τους πρωταγωνιστές “τελειωμένους” έτοιμους να αφήσουν τον “παράδεισο”

§       Sex: 1926 _Μπρόντγουεϊ γραμμένο από και με πρωταγωνίστρια τη Μέι Γουέστ, επιτυχία με κακές κριτικές, τελικά την κατέβασε η αστυνομία της ΝΥ “λόγω αισχρότητας” και η West πέρασε 10 ημέρες στη φυλακή

§       Lulu (opera):1929-1935, αφηγείται την ιστορία μιας μυστηριώδους νεαρής γυναίκας, η οποία ακολουθεί μια καθοδική πορεία από ερωμένη πολυτελείας στη Βιέννη σε μια πόρνη δρόμου στο Λονδίνο, θύμα και θύτης, όπου διερευνά την ιδέα της femme fatale και τη δυαδικότητα μεταξύ των θηλυκών και των αρσενικών της ιδιοτήτων.)

§       Mṛcchakatika, ένας αρχαίος θεατρικός συγγραφέας από τον 5^ο μΧ αιώνα ο οποίος προσδιορίζεται ως βασιλιάς Kshatriya και θιασώτης του Shiva που έζησε για πάνω από 110 χρόνια στην αρχαία πόλη Ujjayini, με την ιστορία ενός φτωχού νεαρού Βραχμάνου, ο οποίος ερωτεύεται μια πλούσια εταίρα. Κωμωδία με ρομαντισμό, ίντριγκες και μια δευτερεύουσα πολιτική πλοκή που περιγράφει την ανατροπή του δεσποτικού ηγεμόνα της πόλης από έναν βοσκό, το έργο είναι αξιοσημείωτο μεταξύ των σωζόμενων σανσκριτικών δραμάτων

§       The Respectful Prostitute_ Η σεβαστή πόρνη (γαλλικά: La Putain respectueuse): έργο του Ζαν-Πωλ Σαρτρ, γραμμένο το 1946, το οποίο παρατηρεί μια λευκή πόρνη, εγκλωβισμένη σε μια φυλετικά τεταμένη περίοδο της αμερικανικής ιστορίας. Ο θεατής εισπράττει περιστατικό σε ένα τρένο με την εν λόγω γυναίκα να εμπλέκεται, αλλά και έναν μαύρο στον οποίο ρίχνουν την ευθύνη οι ασικές αρχές και μετά αποδεικνύεται πως ένας λευκός υποκίνησε μια επίθεση, αλλά είναι προς το συμφέρον του νόμου να διατηρηθεί η αντίληψη του “άσπιλου” λευκού σε βάρος του μαύρου “διαβόλου”. Το έργο πρωτοπαρουσιάστηκε Νοε-1946 στο Théâtre Antoine-Simone Berriau στο Παρίσι και όταν ανέβηκε στις ΗΠΑ, ο Σαρτρ κατηγορήθηκε για αντιαμερικανισμό (Μακαρθι).

§      The World of Suzie Wong_ Ο κόσμος της Σούζι Γουόνγκ: βραβευμένο θεατρικό έργο του 1958 _Paul Osborn, προσαρμοσμένο (Μπρόντγουεϊ 1958-1959) από το ομώνυμο μυθιστόρημα (1957) του Ρίτσαρντ Μέισον. Διασκευάστηκε με τη σειρά του στη βρετανοαμερικανική ταινία του Χόλιγουντ του 1960 The World of Suzie Wong. Κατά τη διάρκεια των παραστάσεων, το έργο βελτιωνόταν συνεχώς από ένα θολό δράμα σε ένα πιο κωμικό.

§       Irma la Douce Γλυκιά μου Ίρμα (η τροτέζα) του Billy Wilder, με Jack Lemmon, Shirley MacLaine στα νιάτα τους και Lou Jacobi: Με 10άδες θεατρικές μεταφορές και στη χώρα μας με θέμα έναν καλόκαρδος Παριζιάνο πρώην αστυνομικό ερωτεύεται μια πόρνη και προσπαθεί να τη βγάλει από αυτήν τη ζωή υποδυόμενος έναν πλούσιο λόρδο που την πληρώνει για όλο το ωράριό της, ώστε να μην “το κάνει” με άλλους. Μετά τη “Γκαρσονιέρα”, Μπίλι Γουάιλντερ, Τζακ Λέμον και Σίρλεϊ ΜακΛέιν συναντιούνται ξανά σε μια λιγότερη πικρή, αλλά περισσότερο αστεία ερωτική ιστορία δυο περιθωριακών χαρακτήρων. Σπιρτόζικη, απολαυστική σάτιρα της μπουρζουάζικης υποκρισίας και μεγάλη εμπορική επιτυχία βραβευμένη με Όσκαρ μουσικής (Αντρέ Πρεβέν) και Χρυσή Σφαίρα γυναικείας ερμηνείας.

“Επάγγελμα πόρνη”

“Όχι, η επανάστασή μου δεν θα στρεφόταν κατά του κατεστημένου και του συστήματός του, αλλά εναντίον εκείνων που το ανέχονται. Θα σκότωνα, θα τσάκιζα την κακομοιριά, την υποταγή, την ταπεινοφροσύνη. Η Γη, έτσι κι αλλιώς, δεν χωρά άλλους ταπεινούς και καταφρονεμένους. Όπως δεν χωρά άλλα φερέφωνα”, αναφέρει η αντισυμβατική Λιλή Ζωγράφου, η αγαπημένη "Συβαρίτισσα", η "γυναίκα που χάθηκε καβάλα στ' άλογο", που όρθωσε το ανάστημά της σε πρέπει και επιταγές, η συγγραφέας που λάτρεψε τον Κάφκα και την Πράγα και λατρεύτηκε από ένα φανατικό αναγνωστικό κοινό, ενός συνειδητοποιημένου – σκεπτόμενου πολίτη.
Και άλλες φορές στην Ελλάδα το “αρχαιότερο επάγγελμα”, ανέβηκε στο σανίδι βλ. _ “η πόρνη από πάνω” (αφορά ζωή μιας καταπιεσμένης χήρας νοικοκυράς, όταν μια πόρνη εγκαθίσταται στο διαμέρισμα πάνω από το δικό της), “η πόρνη που σέβεται” (Ζαν Πολ Σαρτρ _1946, αναφερθήκαμε ήδη), αλλά εδώ τα πράγματα είναι αλλιώς …

Σημείωμα του σκηνοθέτη

Ο Μποστ υπήρξε στη ζωή μου μια ιδιαίτερη εμπειρία, όχι επειδή η συνεργασία μας συνδυάστηκε με μεγάλες επιτυχίες, αλλά επειδή ασχολούμενος με τα έργα του, γραπτά και εικαστικά και γνωρίζοντας από πιο κοντά αυτόν και την οικογένειά του, ένιωθα να μου δίνει απαντήσεις σε ένα μεγάλο κομμάτι των ερωτημάτων μου πάνω στην κοινωνία, την πολιτική, τον έρωτα, την ηθική, τη φιλία και την αγάπη.

Αλλά κυρίως πάνω στην Τέχνη. Στην κοινωνική της αποστολή, στην ανάγκη που έχει το άτομο από αυτήν, στον πόλεμο που υφίσταται από την εξουσία και προ παντός στον απλό τρόπο με τον οποίο αυτή εισχωρεί στις συνειδήσεις και τις επηρεάζει προς το καλύτερο και προς το χειρότερο. Όχι πως όλα αυτά βγήκαν μέσα από ατέλειωτες συζητήσεις, αναλύσεις και αντεκδικήσεις. Πιθανόν να μην κάναμε ποτέ καμιά σχετική κουβέντα. Ήταν μια επιρροή που ασκούσε πάνω μου χωρίς να την επιδιώκει και χωρίς να την προκαλώ. Κυρίως χωρίς να γνωρίζω το πώς και το γιατί. Όπως συμβαίνει όταν γνωρίζεις τους Μεγάλους. Όταν το 1995 είδα την αποθέωση που γνώρισε από ένα κατάμεστο Ηρώδειο στο τέλος του ”Ρωμαίου και Ιουλιέτας”, με πέντε χιλιάδες λαού να τον χειροκροτούν τη στιγμή που έμπαινε μέσα στο Ωδείο - μποστικά: ”χώρος των παρωδείων” - και να παραληρούν κυριολεκτικά στο τέλος της παράστασης, τόσο που ούτε ο ίδιος, δακρυσμένος, να καταλαβαίνει γιατί κάνουν έτσι, τότε κατάλαβα τι ήταν αυτό που τον έκανε μοναδικό στα μάτια του κόσμου. Η απλότητα του. Η αθωότητά του. Η ελευθερία της ψυχής και του πνεύματός του. Ήταν ένας ελεύθερος άνθρωπος. Δεν τον επηρέαζαν κανόνες και κώδικες, ακαδημαϊσμοί και αναλογίες, δεν τον φίμωναν απαγορεύσεις και φιρμάνια, δεν ανεχόταν νόμους και διαταγές.

Ο Μποστ έγραψε “Το επάγγελμα της μητρός μου” όταν δούλευε στην “Καθημερινή” το 1961. Η Ελένη Βλάχου, διευθύντρια της εφημερίδας, τον απέλυσε επειδή θεώρησε ότι ο συγγραφέας είχε ξεπεράσει τα όρια της ευπρέπειας. Ποια είναι αυτά τα όρια; Από ποιο σημείο και μετά γίνεσαι απρεπής; Και απέναντι σε ποιον γίνεσαι; Για την “Καθημερινή” και τη διευθύντριά της η απάντηση σ’ αυτά τα ερωτήματα ήταν εύκολη, επειδή ήταν μια εφημερίδα για “αξιοπρεπείς”, “έντιμους”, “σοβαρούς” και “ηθικούς” αναγνώστες. Τέτοιου είδους κείμενα είναι βλάσφημα για την ηθική ενός τέτοιου Κοινού. Ποιανού κόσμου Κοινό; Αυτού που παριστάνει τον τίμιο, τον ευσεβή και ευυπόληπτο, ενώ είναι βουτηγμένος μέχρι το λαιμό μέσα στην ανηθικότητα, την ασυνειδησία και τη διαφθορά ή εκείνου που γνωρίζει λεπτομέρειες για τα πιο απεχθή εγκλήματα και σωπαίνει για να μην εκτεθεί η κοινωνία της πόλης; Ο Μποστ δεν έκανε τίποτα περισσότερο από το να καταγγείλει, με τον τρόπο της σάτιρας, την υποκρισία των ανθρώπων. Με πεζά κείμενα, σκίτσα, λεζάντες και ποιήματα. Λίγα χρόνια αργότερα προχώρησε πιο βαθιά με το θέατρό του: έβαλε μια μαμά να χαριτολογεί με τον πνιγμό της μικρής της κόρης στο Φάληρο, αλλά να οδύρεται για το χαμό του Καραϊσκάκη στο ίδιο σημείο και τριάντα χρόνια αργότερα μια άλλη μάνα να σκέφτεται ψύχραιμα πώς η καλύτερη λύση για να εκδικηθεί τον άπιστο σύζυγο είναι να σφάξει τα παιδιά τους. Κανείς, αληθινά σοβαρός και ηθικός, άνθρωπος δεν προσεβλήθη. Κανείς ευυπόληπτος πολίτης και οικογενειάρχης δεν θύμωσε. Αντιθέτως έσκασε στα γέλια. Μόνο κάποιος ανόητος θα μπορούσε να πάρει στα σοβαρά αυτά που λέει και να τα εκλάβει σαν προτάσεις. Και υπήρξαν δυστυχώς τέτοιοι, όχι τότε που τα έγραφε, αλλά δεκαετίες μετά, όταν η κοινωνία είχε εθιστεί με το βάθος της βρωμιάς και της δυσωδίας. Επειδή πίσω από τον δήθεν εκσυγχρονισμό μας - όλοι το ξέρουμε ότι - είμαστε μέλη μιας σοβαροφανούς κοινωνίας που οι χριστιανικές αξίες είναι  οι κυριακάτικες ρητορείες ασεβών ρασοφόρων και οι προτροπές περί ευθύνης για τον σεβασμό των ηθικών αξιών αποτελούν παραδοσιακά τσιτάτα ανυπόληπτων και διεφθαρμένων πολιτικών. Ο Μποστ, με την προφητική ικανότητα των απλωμένων κεραιών ενός ευαίσθητου πνευματικού ανθρώπου, δεν έκανε τίποτα άλλο από το να καυτηριάζει όλη αυτή την υποκρισία, από την οποία και ο ίδιος προσωπικά είχε πληγεί δεόντως.

Πήρα σαν βάση την ιδέα ενός διηγήματος του για να κάνω τη δική μου κριτική. Αυτό δεν σε απαλλάσσει από την ευθύνη που αναλαμβάνεις ώστε, τουλάχιστον, να ευθυγραμμιστείς με τον συγγραφέα του διηγήματος. Αντιλαμβάνεται κανείς την αγωνία που νιώθεις μη και δεν αποδειχτείς συνεπής. Διαβάζοντας το διήγημα και ψάχνοντας να βρω κάτω από αυτό τις βαθύτερες βλέψεις του συγγραφέα, όπως τον περιέγραψα παραπάνω, μπήκα σε πολύ επικίνδυνα μονοπάτια, αναρωτώμενος σε κάθε σκηνή αν παραμένω μέσα στη “μποστική” λογική και αν θα επικροτούσε τις προεκτάσεις μου. Είμαι ήσυχος γιατί ξέρω ότι η κοινωνική κριτική ήταν η επιδίωξη κάθε ατάκας, κάθε σκίτσου και κάθε στίχου του. Έκανα ό,τι μπορούσα για να νιώθω πως με βλέπει από κει πάνω μ’ εκείνο το συγκρατημένο μειδίαμα της επικρότησης. Έστω και μ’ αυτό.

Το έργο το έχουμε παρουσιάσει για πρώτη φορά το 2020, αλλά η επιδημία δεν μας επέτρεψε να κάνουμε περισσότερες από 20 παραστάσεις. Του οφείλαμε ένα καινούργιο ανέβασμα. Φυσικό είναι να υπάρχουν πολλές αλλαγές, προσθήκες και αφαιρέσεις. Τα πάντα ρει, όπως λένε συχνά κάποιοι ήρωες του έργου, μια φράση που θα μπορούσε να είναι και ένας δεύτερος τίτλος κάτω από “Το επάγγελμα της μητρός μου”.

Θανάσης Παπαγεωργίου
©Θεατρική Εταιρία ΣΤΟΑ \  Θανάσης Παπαγεωργίου

(οπισθόφυλλο)
Κάνουμε θέατρο για να δώσουμε λύση στα προβλήματά μας να απαλλαγούμε από τα φαντάσματα που μας περιτριγυρίζουν να βγούμε από το βούρκο της καθημερινότητας, να γλιτώσουμε από το ψέμα την υποκρισία και την απάτη του «πολιτισμού». Το θέατρο για μας δεν είναι πρόσχημα είναι τρόπος ζωής 

Βιογραφικά Συντελεστών

Εύα Καμινάρη

Γεννήθηκε το 1969 στις Τζιτζιφιές. Εμφανίστηκε στο θέατρο σε ηλικία 12 ετών στο μιούζικαλ Annie. Επαγγελματικά εμφανίστηκε στο θέατρο με το μιούζικαλ West side story το 1995. Από το 1999 είναι βασικό στέλεχος του θεάτρου ΣΤΟΑ ερμηνεύοντας σημαντικούς ρόλους σε πολλά έργα. Αριστούχος πτυχιούχος πιάνου και αρμονίας. Παράλληλα με το θέατρο τραγουδάκι επαγγελματικά από το 1987. Το 2023 εξελέγη Δημοτική Σύμβουλος στον Δήμο Ζωγράφου με την παράταξη της Τίνας Καφατσάκη (σσ. _παρεμπιπτόντως, μια που αναφέρεται στο βιογραφικό: ξεκίνησε το πολιτικό της σχολείο _ η Καφατσάκη _όπως οι περισσότεροι εκείνα τα χρόνια από την ΚΝΕ, αλλά, γοητευμένη από την αβάστακτη γοητεία της μπουρζουαζίας, μετατοπίστηκε, στους οπορτουνιστές το 2005, με προσωπική παρέμβαση του ΓΑΠ, διεκδικώντας, με τη στήριξη του ΠΑΣΟΚ, τον Δήμο. Μετά την εκλογική ήττα από τον Καζάκο, αποφάσισε να αράξει σε σίγουρο πολιτικό χώρο… επίσημη υποψήφια ΣΥΡΙΖΑ το 2014 κλπ. _παρεμπιπτόντως_)

Λέα Κούση

Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη. Σπούδασε σκηνογραφία-ενδυματολογία στην Wimbledon School of Art του Λονδίνου. Εργάζεται ως σκηνογράφος-ενδυματολόγος από το 1981 κυρίως για το θέατρο και επίσης για τον Κινηματογράφο και τον Χορό. Έχει συνεργαστεί με το ΚΘΒΕ, το Εθνικό Θέατρο, πολλά ΔΗΠΕΘΕ καθώς και διάφορους ιδιωτικούς θιάσους, έχοντας σκηνογραφήσει περισσότερες από 150 παραστάσεις. Η συνεργασία της με το Θέατρο ΣΤΟΑ ξεκινά το 1989 και μέχρι σήμερα έχει συνεργαστεί σε 38 παραγωγές αυτού του θιάσου.
Συνεργάστηκε στις ταινίες της Μ. Ηλιού “Παράθυρο στη θάλασσα” (1992), “Τρεις εποχές” (1995), και “Συνάντηση” (1998) για την οποία τιμήθηκε με την ειδική διάκριση για τη σκηνογραφία, καθώς και στην ταινία “Καυτή Γραμμή” του Η. Φραγκάκη που βραβεύτηκε με το βραβείο φανταστικού κινηματογράφου (Κοτρώνη) το 1998, “Λόγοι κι αμαρτήματα” του Β. Μαζωμένου 2004. Έχει τιμηθεί με το Α' βραβείο σκηνογραφίας κοινού 2002 του περιοδικού Αθηνόραμα, για την παράσταση “Ακούω ήχον κώδωνος” με το Θέατρο Στοά. 

Ειρήνη Λαγουρού

Γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε Οικονομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και Δημόσιες Σχέσεις στην Ελληνική Εταιρεία Διοίκησης Επιχειρήσεων. Εργάζεται ως Σύμβουλος Δημοσίων Σχέσεων και Επικοινωνίας με ειδίκευση στον Πολιτισμό και τις Τέχνες. Έχει συνεργαστεί με όλους σχεδόν τους σημαντικούς σκηνοθέτες και πρωταγωνιστές του Ελληνικού θεάτρου, χορογράφους και μουσικούς, καθώς και με τα περισσότερα ΔΗΠΕΘΕ. Διευθύντρια Δημοσίων Σχέσεων και Επικοινωνίας στα Φεστιβάλ Βύρωνα (1994, 1995), Κέντρο Μουσικού Θεάτρου Βόλου, (1996 -2001), Berlin in Athens, (2005) Φεστιβάλ Υμηττού, (2007-08-09).

Επίσης έχει συνεργαστεί με το Διεθνές Καλλιτεχνικό Κέντρο Athenaeum για τις συναυλίες μνήμης Μαρίας Κάλλας (2001- 05) και τον διαγωνισμό Grand Prix (2002 -05) και με μεγάλα γραφεία παραγωγής για την προβολή μουσικών παραγωγών. Στο Ηρώδειο: Mississippi Mass Choir, Wadaiko Ichiro, Momix, Tango Pasion, (1995- 98), Misia (2002), Jose Carreras (2009), Μαρία Φαραντούρη και Charles Lloyd (2010). Στο θέατρο Λυκαβηττού: Καφέ - Αμάν Αμέρικα, McCoy Tyner, Cubanismo, Το Δίφωνο στο Λυκαβηττό -1998, Carmen, Charles Lloyd -2002, Salif Keita -2003, Chick Corea - 2004, και στο Θέατρο Βράχων : Jan Garbarek - Hilliard Ensemble -2001.

Στον κινηματογράφο με τον Βασίλη Βαφέα και τον Περικλή Χούρσογλου καθώς και με το Φεστιβάλ Μεσογειακού Ντοκιμαντέρ (2000-09). Συνεργάστηκε επίσης με την ΕΤ1, τον ραδιοφωνικό σταθμό Galaxy 92 FM (2003 -05) και το μουσικό περιοδικό “Δίφωνο” (1996-98 & 2007). Έχει εργαστεί για την οργάνωση εκθέσεων, συνεδρίων, ημερίδων, εκπαιδευτικών σεμιναρίων και ως γραμματέας στον Ελληνορωσικό Σύνδεσμο(2010-11). Από το 2003 είναι Υπεύθυνη Δημοσίων Σχέσεων και Επικοινωνίας της Καλλιτεχνικής Εταιρείας “Μικρή Αρκτος” του Παρασκευά Καρασούλου (Εκδόσεις Βιβλίων και Δίσκων, Οργάνωση Εικαστικών Εκθέσεων, Καλλιτεχνικές Παραγωγές). Με το Θέατρο Στοά συνεργάζεται από το 2005. 

Πλατανιώτη Χριστίνα

Η Χριστίνα Πλατανιώτη γεννήθηκε στην Αθήνα και είναι ηθοποιός, δασκάλα θεάτρου και δασκάλα εκπαιδευτικού δράματος. Είναι απόφοιτος του Οικονομικού τμήματος Δημόσιας Διοίκησης του Πάντειου Πανεπιστήμιου , αποφοίτησε με άριστα από την Ανώτερη Δραματική σχολή “ΒΕΑΚΗ” και από το Διετές εργαστήρι του Θεάτρου “ΠΟΡΤΑ” _ “δράμα στην εκπαίδευση". Είναι κάτοχος του μεταπτυχιακού προγράμματος “Εκπαιδευτικός σχεδιασμός OnLine διαδικτυακής εκπαίδευσης» του Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών από όπου αποφοίτησε με άριστα. Μετά την αποφοίτηση της από τη Δραματική σχολή μέχρι σήμερα, εργάζεται επαγγελματικά στο θέατρο, την τηλεόραση και τον κινηματογράφο. Διδάσκει θέατρο και εκπαιδευτικό Δράμα σε παιδιά και εφήβους και είναι συνεργάτης του Εργαστηρίου Θεάτρου Ξένια Καλογεροπούλου. Με το θέατρο Στοά και τον Θανάση Παπαγεωργίου συνεργάστηκε για πρώτη φορά το 2013. 

Ευδοκία Σουβατζή

Γεννήθηκε το 1964 στην Καισαριανή. Σπούδασε Κοινωνιολογία στο Πάντειο Πανεπιστήμιο. Αποφοίτησε από τη Δραματική Σχολή του Ωδείου Αθηνών. Εμφανίστηκε για πρώτη φορά σε ηλικία 12 ετών στην Παιδική Σκηνή του Θεάτρου ΣΤΟΑ. Έχει συνεργαστεί με σημαντικούς σκηνο θέτες (Βολανάκη, Στούρουα, Εφραίμοφ, Κοντούρη, Νικολαΐδη, Καζάκο κά.) σε έργα ελληνικού και ξένου ρεπερτορίου. Διδάσκει υποκριτική σε Δραματικές Σχολές και Πολιτιστικούς Συλλόγους με τους οποίους παρουσιάζει θεατρικές παραστάσεις. Το 2023 σκηνοθέτησε επαγγελματικά τον “Μικρό πρίγκηπα” του Σαιντ Εξυπερύ για τη θεατρική σκηνή Duente. Είναι βασικό στέλεχος του Θεάτρου ΣΤΟΑ.

Ελευθερία Στεργίδου

Γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε θέατρο στην Ανώτερη Σχολή Δραματικής Τέχνης της Μαίρη Ραζή. Έπαιξε στην παιδική σκηνή του θεάτρου “Πρόβα” από το 2011-2014 με σκηνοθεσία της Κοραλίας Τσόγκα. Με το Θέατρο ΣΤΟΑ συνεργάζεται από το 2014 παίρνοντας μέρος στις παραστάσεις Μήδεια του Μποστ, “Το τραγούδι του νεκρού αδελφού” του Μίκη Θεοδωράκη, “Με δύναμη απ’ την Κηφισιά” του Δ. Κεχαΐδη και “Εμείς οι δύο” του Θαν. Παπαγεωργίου. Συμμετείχε στην παράσταση “Στην αρένα» (Θοδωρής Τούμπανος) σε σκηνοθεσία Πολύκαρπου Πολυκάρπου στο Θέατρο Πρόβα (2015). Από το 1997 ασχολήθηκε με την ενόργανη γυμναστική και την συγχρονισμένη κολύμβηση και υπήρξε μέλος της Εθνικής Ομάδας Συγχρονισμένης Κολύμβησης το 2007.

Γιάννης Φουντάς

Ο Γιάννης Φουντάς γεννήθηκε στην Αθήνα το 1969. Σπούδασε Νομική στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης. Από το 1996 είναι μάχιμος δι­κηγόρος. Με το θέατρο ασχολείται ερασιτεχνικά από το 2013. Υπήρξε ιδρυτικό της ερασιτεχνικής θεατρικής ομάδας ΣΥΝΑΜΑ ανεβάζοντας έργα του Δ. Ψαθά, Γ. Σκούρτη, Ρικ Αμποτ και Ρ. Ρόουζ, όλα σε σκηνοθεσία της Χρ. Σούρα. Το 2016 συμμετέχει με την ομάδα ΑΝΕΜΗ στην παρά­σταση “Εταιρία θαυμάτων” του Δ. Ψαθά σε σκη­νοθεσία της ίδιας. Το 2016 ίδρυσε μαζί με άλλους την ομάδα ΚΑΘΑΡΣΙΣ παρουσιάζοντας τα έργα “Ιονέσκο και πράσσειν’ άλογα”, “Φαλακρή τραγουδίστρια”(2017), “Το μάθημα” του Ιονέσκο και το 2018 το “Κοίτα τους” του Μ. Ποντίκα, όλα σε σκηνοθεσία της Εύας Καμινάρη.

Γιάννης Χαντέλης

Γεννήθηκε στην Αθήνα. Είναι απόφοιτος του Τ. Ε. I. Χαλκίδας του τμήματος λογιστικής και της Ανώτερης Δραματικής Σχολής «ΠΡΟΒΑ». Εργά­ζεται στο θέατρο από το 2010 ανελλιπώς και έχει συνεργαστεί με τους σκηνοθέτες Βάσια Αργέντη, Γιάννη Δεγαΐτη, Δημοσθένη Φίλιππα, Σωτήρη Τσόγκα, Αντώνη Σπίνουλα, Γιώργο Βούλγαρη, Γιάννη Μακρυνόρη, Λυδία Τσακαλάκη, Νίκο Αμουντζά, Αλέξανδρο Λιακόπουλο κά. Έχει εργαστεί στα θέατρα: Καρέζη, Γυάλινο μουσικό θέατρο, Αλκμήνη, Λύχνος, Αυλαία, Σταθμός, Αργώ, Αριστοτέλειον κά. Εί­ναι σταθερός συνεργάτης της παιδικής σκηνής του θεάτρου Πρόβα από το 2010 σε παραστάσεις που σκηνοθέτησαν η Κοραλία Τσόγκα και ο Δημήτρης Δεγαΐτης. Εργάστηκε ως βοηθός σκηνοθέτη του Σωτήρη Τσόγκα και της Βάσιας Αργέντη. Στην τηλεόραση συμμετείχε στην καθημερινή σειρά του ΣΚΑΙ “Μόλις χθες” σε σκηνοθεσία Βασίλη Θωμόπουλου. Παρακολουθεί μαθήματα σε θεατρικό εργαστήρι του Κώστα Γάκη και της Νατάσας- Φαίης Κοσμίδου καθώς και στο θέατρο Στοά με τον Θανάση Παπαγεωργίου από το 2016 έως σήμερα.

💥  Θανάσης Παπαγεωργίου
     (…)

§  αρχική

§  βιογραφικά

§  παραστάσεις

§  είπαν για μας

§  δημοσιεύσεις

§  επικοινωνία 

 

          B’ γραφή

·        Θεατρική διασκευή / Σκηνοθεσία: ΘΑΝΑΣΗΣ ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ

·        Σκηνικό - Κοστούμια: ΛΕΑ ΚΟΥΣΗ

·        Κλεόβουλος & Γιατρός Ευθυμίου: Θανάσης Παπαγεωργίου

·        Δωροθέα: Εύα Καμινάρη

·        Θεία Αρετή & κ. Λόλα: Ευδοκία Σουβατζή

·        Ισαβέλλα: Ελευθερία Στεργίδου

·        Ιουλία: Χριστίνα Πλατανιώτη

·        Ιπποκράτης: Γιάννης Φούντάς

·        Ιωσήφ & κ. Καραμπουτσάκης: Γιάννης Χαντέλης

§  Υπεύθυνη Θεάτρου: Εύα Καμινάρη

§  Κοστούμια: Βεστιάριο

§  Ηχογράφηση: Studio 19

§  Κομμώσεις: Ηρώ Τρίγγα - Ντόρα Μαρτίνου, Σταμάτης Σταμολάμπρος

·        Φωτογραφίες: Αντώνης Συμεωνάκης

·        Εξώφυλλο: Λέα Κούση

·        Επιμέλεια προγράμματος: Γιάννης Γ. Μπουκουβάλας

§  Εκτύπωση: Δαβίας

·        Οι μουσικές επιλογές είναι του Θανάση Παπαγεωργίου.

·        Η βασική μουσική υπόκρουση είναι από το La poule του Jean-Philippe Rameau σε διάφορες εκτελέσεις \ Το γιαβάσικο τσιφτετέλι είναι του Ιορδάνη Τσομίδη \ Τη Misirlou ερμηνεύει το Μεξικάνικο συγκρότημα Klezmerson \

§  Ευχαριστούμε ιδιαίτερα τον Γιώργο Βουγιουκλή για τις βιντεοσκοπήσεις του.

§  Πάντοτε τον Νίκο Παλληκαράκη για τη βοήθεια του.

Θανάσης Παπαγεωργίου
σκηνοθέτης _
σεναριογράφος - ηθοποιός

(Αυτοπαρουσίαση με πληροφορίες από το δικό του site)
Γεννήθηκε στην Καισαριανή (16-Φλεβάρη1938)και σπούδασε στη Δραματική Σχολή Χρήστου Βαχλιώτη. Η πρώτη του θεατρική εμφάνιση γίνεται το 1962 στο θίασο του Κ. Λειβαδέα, ενώ μέχρι το 1965 συνεργάζεται με τους θιάσους Β. Διαμαντόπουλου-Μ. Αλκαίου, Τίτου Βανδή, Μιράντας-Μπάρκουλη, Ηνωμένων Καλλιτεχνών, Ελευθέρας Σκηνής κά. Το 1969 ιδρύει στην Κοκκινιά μαζί με τη Λήδα Πρωτοψάλτη (σσ. ζευγάρι στη ζωή 1965–1969 και μετά στο θέατρο μέχρι πρόσφατα), και τον Τάκη Καλφόπουλο τον θίασο “Βήματα” και κάνει την πρώτη σκηνοθετική δουλειά “η αυλή των θαυμάτων” του Ιάκωβου Καμπανέλλη. Η δικτατορία διαλύει τον θίασο μετά από λίγους μήνες και αφού είχε προλάβει να μεταφέρει τις δραστηριότητές του στο Θέατρο Φλορίντα της Λεωφόρου Αλεξάνδρας, όπου παρουσίασε και τα έργα “Αντιγόνη”, του Ζαν Ανούιγ και “η ενοχή” του πρωτοεμφανιζόμενου Μάριου Χάκκα.

Το 1971 ιδρύει μαζί με την ηθοποιό Ελ. Καρπέτα το Θέατρο «ΣΤΟΑ», το οποίο διευθύνει από το 1974 έως σήμερα που διανύει την 54^η θεατρική του περίοδο. Στο θέατρο αυτό έχει ανεβάσει περίπου ενενήντα έργα, κυρίως νεοελλήνων συγγραφέων (Χάκκας, Ποντίκας, Διαλεγμένος, Ν. Παπαγεωργίου, Κουρετζής, Ραίσης, Θωμόπουλος, Μανιώτης, Μέντης, Βέργου, Μποστ, Καμπανέλλης, Φακίνος, Παπακυριάκης, Κονδύλη, Ασλανίδου, Τσίρος κ.ά.), αλλά και Βάϊς, Μποντ, Λόρκα, Κέσλερ, Πιραντέλο, Στρίντμπεργκ, Χάμπτον καθώς και ‘Τρωαδίτισσες’, ‘Εκάβη’, και ‘Ιφιγένεια εν Αυλίδι’ του Ευριπίδη. Έχει σκηνοθετήσει στο Εθνικό Θέατρο _“Λίγο πριν, λίγο μετά” του Δ. Κορδάτου, “Μπουλουκτσήδες” του Στρατή Καρρά, “Μαχαίρι στο κόκκαλο” του Κ. Μουρσελά, “Παραμύθι χωρίς όνομα” του Ιάκωβου Καμπανέλλη “Πανηγύρι” του Δημ. Κεχαΐδη), στο “Άρμα Θέσπιδος” _“Το τάβλι” του Δημ. Κεχαΐδη και “Το τέλος” του Γ. Χριστοφιλάκη, στο ΔΗΠΕΘΕ Ιωαννίνων _“Φαύστα» του Μποστ και σε ιδιωτικά θέατρα. Το 1999 με τη ΣΤΟΑ σκηνοθέτησε τη λαϊκή όπερα του Μίκη Θεοδωράκη “Το τραγούδι του νεκρού αδερφού”. Το ίδιο έργο σκηνοθέτησε για το θέατρο Badminton το 2015, με βασικό κορμό του θιάσου την ομάδα του από το Θέατρο ΣΤΟΑ. Εκτός Στοάς έχει παίξει μόνο στο Θέατρο Τέχνης (συμπαραγωγή με τη ΣΤΟΑ) τον μονόλογο του Γ. Τσίρου “Διαλέξεις αθλιότητας” σε δική του σκηνοθεσία (2014) και στο Θέατρο Μουσούρη, στο έργο των Κεχαΐδη-Χαβιαρά “Δάφνες και πικροδάφνες” (2015-16) σε σκηνοθεσία Π. Φιλιππίδη. Επίσης σε καλοκαιρινή περιοδεία έχει παίξει το "Περιμένοντας τον Γκοντό" του Σάμιουελ Μπέκετ σε σκηνοθεσία του Γιάννη Κακλέα το 2020. Το επόμενο καλοκαίρι _2021 συμμετείχε ως Κρέων στην "Αντιγόνη" του Σοφοκλή σε σκηνοθεσία του Θέμη Μουμουλίδη

Μεγάλες του επιτυχίες η “Μαντάμ Σουσού”, “Λαχείο” (συμμετοχή), “Μικρές αγγελίες”, “Μικροί-Μεγάλοι”, “Το 13^ο  Κιβώτιο” (Τ. Ψαρρά),  “Καρτ Ποστάλ” σε σκηνοθεσία Γιώργου Παπαβασιλείου, βασισμένο σε μικρά διηγήματα της Βικτώριας Χισλοπ κά. Επίσης στην τηλεόραση έχει σκηνοθετήσει και ερμηνεύσει ρόλους σε μεταφορές θεατρικών έργων της Στοάς καθώς και αυτοτελείς παιδικές ταινίες.
Στον κινηματογράφο έχει πρωταγωνιστήσει στην ταινία της Ελίνας Ψύκου “Ο γιος της Σοφίας”, όπου τιμήθηκε με το βραβείο Β' ανδρικού ρόλου από την Ελληνική Ακαδημία Κινηματογράφου και στην ταινία του Ζαχαρία Μαυροειδή “Ο απόστρατος” (2018) και είχε φιλικές συμμετοχές σε ταινίες των Τσεμπερόπουλου και Περάκη (“Ξαφνικός έρωτας”, “Άντε γεια”, “Βίος και Πολιτεία”) _βλ αναλυτικά παρακάτω.

Ως θεατρικός συγγραφέας και αρθρογράφος έχει γράψει πέντε θεατρικά έργα, τα “89,90fm stereo”, “Άντε γεια” (εκδ. Κέδρος), “Τελεία gr” (εκδ. ΣΤΟΑ), “Ακούω ήχον κώδωνος” και “Αντριάνα” (εκδ. ΣΤΟΑ) τα οποία παίχτηκαν όλα στη Στοά σε δική του σκηνοθεσία. Τελευταίο το 320σελ. συλλεκτικό άλμπουμ “Μποστ”, με άφθονο ανέκδοτο υλικό και μαρτυρίες

Επιφυλλίδες του από την εφημερίδα «Τα Νέα», στην οποία αρθρογραφούσε επί 20 χρόνια, εκδόθηκαν από τις εκδόσεις Καστανιώτη με τίτλο “Εγκωμιάζοντας εγκλήματα”. Συνεργάστηκε και συνεργάζεται ακόμη με διάφορες εφημερίδες, περιοδικά και τον ηλεκτρονικό Τύπο. Το 2011 εκδόθηκε από τις εκδόσεις της Στοάς το βιβλίο του “Γ΄στάση Ζωγράφου - 40 χρόνια Θέατρο Στοά”, ένα χρονικό της σαραντάχρονης πορείας του Θεάτρου. Ο Θανάσης Παπαγεωργίου με τη ζεστή και εκφραστική φωνή του ηχογράφησε μερικά βιβλία (Audiobooks) που απευθύνονται σε άτομα με προβλήματα όρασης.

Από το τελευταίο 320σελιδο συλλεκτικό άλμπουμ
“Μποστ”, με άφθονο ανέκδοτο υλικό και μαρτυρίες

·        Το Λυκόφως Των Ειδώλων - Ο Αντίχριστος / Friedrich Nietzsche

·        Συζητώντας Με Τον Φρόιντ / D.M. Thomas

·        Η Καλύβα Του Μπάρμπα-Θωμά / Harriet Beecher Stowe

·        Το μάτι / Vladimir Nabokov

·        Η Σονάτα Του Κρόυτσερ / Leon Tolstoi

·        Χριστουγεννιάτικη Ιστορία / Charles Dickens

·        Ημερολόγιο Ενός Διαφθορέα / Søren Kierkegaard

·        Η Γέννηση Της Τραγωδίας / Φρίντριχ Νίτσε

·        Πατήρ Σέργιος / Leon Tolstoi

·        Το μαργαριτάρι/John Steinbeck

·        Το όνειρο ενός γελοίου/Fiontor Dostoyefski

·        Ο θάνατος του Ιβάν Ιλίτς/Leon Tolstoi

·        Ο νονός/Mario Putzo

·        Περί της εαυτού ψυχής/Ισίδωρος Ζουργός

Βραβεία

Το πρώτο του βραβείο ήταν από το Φεστιβάλ Ιθάκης το 1974 για καλύτερη παράσταση συνόλου στο “Σκιάχτρο” του Πέτερ Βάις. Το 1976, από το ίδιο φεστιβάλ, παίρνει το βραβείο καλύτερης παράστασης για το “Χάσαμε τη θεία, στοπ”, Το 2000 βραβεύτηκε με το βραβείο Κουν για τη σκηνοθεσία του στο έργο “La cumparsita” του Παναγιώτη Μέντη και το 2001 από το περιοδικό Αθηνόραμα με τρία πρώτα βραβεία για την παράσταση “Εκάβη” του Ευριπίδη (σκηνοθεσίας, παράστασης, φωτισμών). Το 2002, στον ίδιο διαγωνισμό, βραβεύεται με το 2^ο βραβείο σκηνοθεσίας και το 2^ο καλύτερης παράστασης για το θεατρικό “Ακούω ήχον κώδωνος”, ένα έργο που έγραψε ο ίδιος χρησιμοποιώντας πεζά κείμενα, λεζάντες, ποιήματα, αποσπάσματα έργων κλπ. από έργα του Μποστ. Το 2005 τιμήθηκε με το βραβείο “Φώτος Πολίτης” για την συνολική προσφορά του στο θέατρο. Το 2017 πήρε το βραβείο δεύτερου αντρικού ρόλου, από την Ακαδημία Κινηματογράφου για τον ρόλο του κ. Νίκου, στην ταινία της Ελίνας Ψύκου “Ο γιος της Σοφίας’’.

Έχει διδάξει υποκριτική στις σχολές Π. Μ. Βεάκη, Π. Κατσέλη και Εθνικό Ωδείο, "Μέλισσες" της Ε. Πανοπούλου και σειρά μαθημάτων στο Θεατρολογικό Τμήμα της Σχολής Καλών Τεχνών του Αριστοτέλειου Πανεπιστήμιου Θεσσαλονίκης. Το 1990-1993 δημιούργησε δικό του θεατρικό εργαστήρι με μαθητές κυρίως φοιτητές του Θεατρολογικού Τμήματος της Φιλοσοφικής Αθηνών. Υπήρξε διευθυντής της Δραματικής Σχολής του Ωδείου Αθηνών (2005-2006).

Από το 1980 μέχρι το 2004 υπήρξε μέλος διαφόρων επιτροπών του Υπουργείου Πολιτισμού για θέματα Πολιτιστικής Πολιτικής, Δραματικών Σχολών, Βράβευσης Θεατρικών Συγγραφέων. Αντιπρόεδρος του Δ.Ι.Θ. επί μία δεκαετία. Μέλος του Δ.Σ. του Θεατρικού Μουσείου. Από το 2015-2018 διετέλεσε Πρόεδρος του Δ.Σ. του Εθνικού Θεάτρου

Θεατρικές παραστάσεις

Κατάλογος θεατρικών παραστάσεων που σκηνοθέτησε ή και ερμήνευσε ο Θ. Παπαγεωργίου _
Από το 1974 μέχρι σήμερα στη “ΣΤΟΑ” ανεβάζει τα παρακάτω έργα, στα οποία ερμήνευσε και τους αναφερόμενους ρόλους (όπου δεν αναφέρεται, η σκηνοθεσία είναι δική του):

ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΣΚΗΝΗ

·        1971 Ευριπίδη ‘’Τρωαδίτισσες’’ – Ταλθύβιος

·        1972 Νικολό Μακιαβέλι ‘’ Ο Μανδραγόρας’’

·        1972 Ν. Παπαγεωργίου – Λ. Κουρετζή – Μ. Ποντίκα ‘’Ελληνικά μονόπρακτα

·        1972 Μάριου Ποντίκα ‘’Ο Λάκκος και η Φάβα’’

·        1973 Γιάννη Αντρίτσου ‘’Το κούτσουρο’’

·        1973 Πέτερ Βάϊς ‘’Άσμα για το σκιάχτρο της Λουσιτανίας’’

·        1974 Πέτρου Μάρκαρη «Το έπος του βασιλιά Υμπύ» – Υμπύ

·        1975 Γιώργου Διαλεγμένου «Χάσαμε τη θεία, στοπ» – Θανάσης[40][41]

·        Μήδεια του Μπόστ στο Ηρώδειο - 2015 (Ευδοκία Σουβατζή - Θανάσης Παπαγεωργίου - Λήδα Πρωτοψάλτη - Παύλος Ορκόπουλος)

·        1977 Μ. Ευθυμιάδη «Ο Φώντας – Οι ψόφιοι κοριοί – Το υπόστεγο»  – Φώντας, Μήτσος, Φακίρης

·        1978 Μάριου Ποντίκα «Θεατές» – Α’ άντρας

·        1979 Μάριου Ποντίκα «Εσωτερικαί Ειδήσεις» – διάφοροι ρόλοι

·        1980 Σπ. Παπαδογεώργου «Την άλλη Κυριακή» – Κοσμάς

·        1981 Γιάννη Χρυσούλη «Τα εγκαίνια»

·        1981 Αντρέα Θωμόπουλου «Ο Νάσος» – Νάσος

·        1982 Μ. Κονδύλη-Θ. Ασλανίδου «Φυτά εσωτερικού χώρου»

·        1982 Γ. Παπακυριάκη «Δατς ολ» – Ανακριτής Μπαστέας

·        1983 Κ. Βέργου «Ο γάμος της Αντιγόνης» – Νίκος

·        1984 Γ. Μανιώτη «Καβγάδες» – Παναγιώτης

·        1984 Δ. Κορδάτου «Διάρρηξη» – Μίμης

·        1986 Μπάμπη Τσικληρόπουλου «Ο Κύριος» – Υπηρέτης

·        1987 Μποστ «Φαύστα» – Γιάννης

·        1988 Μ. Ποντίκα «Η γυναίκα του Λωτ» – Παντελής

·        Θανάσης Παπαγεωργίου και Λήδα Πρωτοψάλτη στη "Φαύστα" του Μπόστ. Θέατρο "ΣΤΟΑ" 2012

·        1989 Θ. Παπαγεωργίου «89,90 FM Stereo» – διάφοροι ρόλοι

·        1990 Μάριου Ποντίκα «Κοίτα τους» – διάφοροι ρόλοι

·        1991 Θ. Παπαγεωργίου «Άντε γειά» – Μιχάλης

·        1992 Φ. Γκ. Λόρκα «Ματωμένος γάμος» – Ξυλοκόπος

·        1992 Ιάκωβου Καμπανέλλη «Τρεις σε μοναξιά: Ο Πανηγυρικός – Αυτός και το παντελόνι του – Ο επικήδειος»

·        1993 Μποστ «Μήδεια» – Τροφός

·        1994 Ρομπέρτο Ατάϋντε «Δεσποινίς Μαργαρίτα»

·        1994 Λάιλ Κέσσλερ «Τα ορφανά» – Χάρολντ

·        1995 Μποστ «Ρωμαίος και Ιουλιέτα» – Ρωμαίος

·        1996 Παναγιώτη Μέντη «Άννα, είπα!»

·        1997 Εντουαρντ Μποντ «Η φυλακή του ΄Ολλυ» – Μάϊκ

·        1998 Βασίλη Ραίση «Το πρόβλημα του Κώστα»

·        1998 Παναγιώτη Μέντη “La Cumparsita” – Βασίλης

·        Εγώ ο Μάρκος Βαμβακάρης (2018) / Νάσης Τουμπακάρη

·        1999 Μίκη Θεοδωράκη “Το τραγούδι του νεκρού αδερφού”

·        Ευριπίδη ”Εκάβη” – Οδυσσέας

·        2000 Μιχάλη Φακίνου “Περιμένοντας τον Μπέκετ” – Θανάσης

·        Παναγιώτη Μέντη “Εθνική Πινακοθήκη” – τρεις ρόλοι

·        2001 Μποστ-Θαν. Παπαγεωργίου “Ακούω ήχον κώδωνος” – Γιάννης

·        2002 Μποστ “Το επάγγελμα της μητρός μου” – μονόλογος για την Πολιτιστική Ολυμπιάδα

·        2002 Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα “Το σπίτι της Μπερνάρντα Άλμπα”

·        2003 Ευριπίδη ”Ιφιγένεια εν Αυλίδι” – Β’ Εξάγγελος

·        2004 Μάριου Ποντίκα ”Ο δολοφόνος του Λάϊου και τα κοράκια” – Άντρας (σκηνοθεσία Γιάννης Αναστασάκης)

·        Μαρίας Κυριάκη “Μαργεντίνη” – Πατέρας

·        2005 Λουίτζι Πιραντέλλο “Η ηδονή της τιμιότητος” – Μπαλντοβίνο

·        2006 Γιάννη Τσίρου “Αξύριστα πηγούνια” (Θέατρο Πόρτα)

·        2007 Αύγουστου Στρίντμπεργκ “Ο πατέρας” – Ίλαρχος

·        2008 Κρίστοφερ Χάμπτον “Στάχτες” – Χένρικ

·        2009 Αντώνη Νικολή “Λισαβόνα” – Αντώνης

·        Θαν. Παπαγεωργίου-Π. Μέντη-Ex animo “Τελεία gr.” – διάφοροι ρόλοι

·        2010 Παναγιώτη Μέντη “Άννα, είπα!” – Πατέρας

·        2011 Μποστ “Φαύστα” Γιάννης

·        2012 Κώστα Μποσταντζόγλου “Ο ελέφας” Μήτσος

·        2013 Καμπανέλλη-Παπαγεωργίου-Θ. Ασλανίδου, Μ. Κονδύλη “Με όλο μου το είναι” (“Επικήδειος”)

·        2014 Πέτερ Βάϊς ”Άσμα για το σκιάχτρο της Λουσιτανίας”

·        Αρκάς ”Επείγοντα περιστατικά”

·        2015 Μποστ “Μήδεια” Τροφός

·        Γιάννη Τσίρου ”Διαλέξεις αθλιότητας”

·        2016 Δημήτρη Κεχαίδη-Έλενας Χαβιαρά ”Με δύναμη απ’ την Κηφισιά”

·        2017 Θανάση Παπαγεωργίου ”Η Αντριάνα”

·        2018 Νάνση Τουμπακάρη ”Εγώ, ο Μάρκος Βαμβακάρης”

·        Θανάση Παπαγεωργίου ”Εμείς οι δύο”

·        2020 Θανάση Παπαγεωργίου "Το επάγγελμα της μητρός μου"

·        2022 Μποστ - Θανάση Παπαγεωργίου “Ακούω ήχον κώδωνος”

Φιλμογραφία

·        1965             Με πότισες φαρμάκι   

·        1968             Επί εσχάτη προδοσία _Μιχάλης

·        1984             Ξαφνικός έρωτας + Ο Νάσος

·        1987             BiOS + πολιτεία _ανακριτής

·        2003            Τι κολυμπάει και γελάει; _Τρόμπας

·        2013             Ο εχθρός μου _πατέρας Ράνιας

·        2014             Για την αιωνιότητα _σύζυγος

·        2017             Ο γιος της Σοφίας _κύριος Νίκος

·        USSAK        δημοσιογράφος

·        2019             Απόστρατος Βάσος

·        2020            Ράφτης _Θανάσης

·        2021             Ο άνθρωπος που γελά _αφηγητής (φωνή)