Ο κοσμοπολίτικος κινέζικος δράκος βρυχάται στο real estate

Ο 94χρονος Li Ka-shing βρέθηκε στην κορυφή της λίστας ως “ο πλουσιότερος διαχειριστής ακινήτων στον κόσμο” με 33 δις$, ακολουθούμενος από τον Lee Shau-kee του Henderson Land με 27 δις$ και τον Yang Huiyan του Country Garden με 26 δις%, σύμφωνα με το Ερευνητικό Ινστιτούτο Hurun.

Η Κίνα δεν κρύβει πως στοχεύει σε νίκη του καπιταλιστικού μοντέλου ανάπτυξης, μέσω και των παγκόσμιων ακίνητων περιουσιακών στοιχείων, με την επιλογή του γνωστού οικονομικού μοντέλου που αποφέρει αμύθητο πλούτο για λίγους «εκλεκτούς», πείνα για τα 1,4 δισ. του λαού της, δημιουργώντας  παράλληλα ένα ισχυρό στρατηγικό λόμπι –κράτος εν κράτει από πλευράς σχεδιασμού, σε σύνδεση με τη διοικητική “δημιουργικότητα” –έτσι το λένε, βλ. ασυδοσία του κεφαλαίου.

Ο κινέζικος δράκος επιδιώκει να αναλάβει την απόλυτη παγκόσμια ηγετική θέση στο ΑΕΠ και η σύνδεσή της με τη Ρωσία εγγυάται ασφάλεια για να αντιμετωπίσει τους πιο σκληρούς αντιπάλους όπως η Ευρωπαϊκή Ένωση και οι Ηνωμένες Πολιτείες.

Η πρόσφατη έκθεση των ηγετών real estate σε συνδυασμό με τις δράσεις του κινεζικού κράτους στην παροχή χρηματοδότησης, δομής και ευκαιριών σε επιχειρηματίες είναι αποκαλυπτική.
Η Hurun Global Real Estate Rich List 2022, μόλις κυκλοφόρησε μια λίστα με τους δισεκατομμυριούχους ακινήτων στον κόσμο, με κορυφή 2,8 δις$.

Ο πλούτος των 100 κορυφαίων δισεκατομμυριούχων είναι 663 δις$ (σσ. ~4ΧΑΕΠ Ελλάδας) κατά Μ.Ο. αυξήθηκε κατά 5%, με peak ~40%. Δείτε και οι πλουσιότερες γυναίκες στο real estate -ποιες είναι οι νεότερες;

Αυτή η έρευνα είναι η οικονομική εικόνα της κινεζικής επιλογής. Οι εισηγμένοι επιχειρηματίες προέρχονται από 16 χώρες και το 57% από αυτούς έχουν κατά κύριο λόγο εμπορική ιδιοκτησία, ενώ το 43% αναπτύσσουν και πωλούν κυρίως ακίνητα. Σύμφωνα με τη λίστα, η Κίνα ήταν στην κορυφή της λίστας με 52, ακολουθούμενη από τις ΗΠΑ με 17, το Ηνωμένο Βασίλειο με οκτώ και την Ινδία με έξι.

Η Κίνα, χτίζοντας συμμαχίες και συνεργασίες σε όλο τον κόσμο, σε κόντρα με το ευρωπαϊκό και αμερικανικό μοντέλο αναπτύσσει και επικαιροποιεί το νέο Δρόμο του Μεταξιού –κατ’ ευφημισμό «σοσιαλιστικό» | «με ελευθερία για παραγωγικό κεφάλαιο»

Κοσμοπολιτισμός και κινέζικο κεφάλαιο

Η Hurun, που ιδρύθηκε στην Αγγλία το 1999, είναι “όμιλος έρευνας, ΜΜΕ και επενδύσεων, που προωθεί την επιχειρηματικότητα”.
Θεωρείται ευρέως ως ηγέτης της κοινής γνώμης στον κόσμο των επιχειρήσεων: 6 δις. προβολές συγκέντρωσε το εμπορικό σήμα της πέρυσι, κυρίως στην Κίνα στην Ινδία, αλλά και σε ΗΠΑ-ΕΕ.
Πιο γνωστή σήμερα για τη Hurun Rich List –λίστα πλουσίων, που “αφηγείται” τις ιστορίες των επιτυχημένων επιχειρηματιών του κόσμου, παράλληλα με την εταιρική κατάταξη Hurun Start-up και Hurun 500.

Η Hurun Start-up ξεκινά με το Hurun U30s, ένα βραβείο που αναγνωρίζει τους πιο επιτυχημένους επιχειρηματίες κάτω των τριάντα ετών, και είναι σήμερα σε επτά χώρες, ακολουθούν οι Hurun Cheetahs, κινεζικές και ινδικές νεοφυείς επιχειρήσεις με αποτίμηση 300-500 εκατομ$, που πιθανότατα θα γίνουν μονόκεροι σε 4-5 χρόνια.
Η Hurun Global Gazelles νωρίζει τις νεοφυείς επιχειρήσεις με αποτίμηση 500 εκατομμυρίων δολαρίων ΗΠΑ έως 1 δισεκατομμύριο δολάρια, πιθανότατα να γίνουν μονόκεροι μέσα σε τρία χρόνια. Το αποκορύφωμα της σειράς start-up είναι το Hurun Global Unicorn Index.
Άλλες λίστες περιλαμβάνουν τη λίστα Hurun Philanthropy, που κατατάσσει τους μεγαλύτερους φιλάνθρωπους, τη Hurun Art List, την κατάταξη των πιο επιτυχημένων καλλιτεχνών στον κόσμο που ζουν σήμερα, κ.λπ.

Η Hurun παρέχει ερευνητικές εκθέσεις σε συνεργασία με ορισμένα από τα κορυφαία χρηματοπιστωτικά ιδρύματα στον κόσμο, εταιρείες ανάπτυξης ακινήτων και περιφερειακές κυβερνήσεις.

Επίσης φιλοξένησε εκδηλώσεις υψηλού προφίλ τα τελευταία δύο χρόνια σε Κίνα, Ινδία, Λονδίνο, Παρίσι, Νέα Υόρκη, Λος Άντζελες, Σίδνεϊ, Λουξεμβούργο, Κωνσταντινούπολη, Ντουμπάι, Σιγκαπούρη και αλλού.

Περισσότερα στο www.hurun.net.

Ουκρανία - Ανατολική Ευρώπη: “Πρόβες πολέμου” συνοδεύουν τα σύνθετα παζάρια Δύσης - Ρωσίας

Ενώ Βρετανία και Πολωνία ενισχύουν τα «πατήματά» τους σε Βαλτική και Μαύρη Θάλασσα

Με όλο και μεγαλύτερη συγκέντρωση στρατιωτικών δυνάμεων και εξοπλισμών γύρω και μέσα στην Ουκρανία, επίδειξη δύναμης, απειλές για εκτεταμένες κυρώσεις και αντιφατικές δηλώσεις συνεχίζονται η αντιπαράθεση και το παζάρι μεταξύ ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ και Ρωσίας για τις λεγόμενες «εγγυήσεις ασφαλείας» στην Ανατολική Ευρώπη.

Σε κάθε περίπτωση, στο έδαφος των οξυμένων γεωπολιτικών ανταγωνισμών και της αυξανόμενης έντασης, δεν μπορεί να υπάρχει καμία «εγγύηση» για τους λαούς.

Συνεχής ενίσχυση των ΝΑΤΟικών δυνάμεων στην Ανατολική Ευρώπη

Είναι ενδεικτικό ότι οι ΗΠΑ ανακοίνωσαν ότι στέλνουν άμεσα σχεδόν 3.000 επιπλέον στρατιώτες σε Πολωνία και Ρουμανία. Οι 1.700 στρατιώτες μεταφέρονται στην Πολωνία από την αμερικανική βάση «Φορτ Μπραγκ» στη Βόρεια Καρολίνα. Από την ίδια βάση άλλοι 300 στρατιώτες μεταφέρονται στη Γερμανία, ενώ 1.000 Αμερικανοί στρατιώτες που σταθμεύουν στη Γερμανία θα μετακινηθούν στη Ρουμανία.

Αεροσκάφη «C-17»
μεταφέρουν Αμερικανούς στρατιώτες
από τη βάση «Φορτ Μπραγκ»
στις ΗΠΑ προς την Ανατολική Ευρώπη

Η Γαλλία ετοιμάζεται επίσης να στείλει στρατεύματα στη Ρουμανία, στο πλαίσιο ευρύτερων σχεδίων ενίσχυσης της ανατολικής πτέρυγας του ΝΑΤΟ. Το Παρίσι προσφέρθηκε να αναλάβει την ηγεσία της πολυεθνικής αποστολής στη Ρουμανία, περίπου 1.000 στρατιωτών, με τον Γάλλο ΥΠΕΞ Ζαν - Ιβ Λε Ντριάν να ισχυρίζεται πως «δεν έχει σκοπό να προκαλέσει τη Ρωσία». Ο ίδιος είχε την Πέμπτη στο Βουκουρέστι συνομιλίες με εννέα ΥΠΕΞ κρατών της Ανατολικής Ευρώπης και της Βαλτικής.
«Αν συγκριθεί η συμμαχική παρουσία στην ανατολική πλευρά με τα στρατεύματα που έχει συγκεντρώσει η Ρωσία (σ.σ. στα δυτικά σύνορά της), είναι αρκετές φορές μικρότερη, επομένως δεν τίθεται θέμα προσπάθειας κλιμάκωσης της έντασης», ισχυρίστηκε και ο Ρουμάνος ΥΠΕΞ Μπ. Αουρέσκου.

Το ΝΑΤΟ έχει ήδη μια πολυεθνική χερσαία δύναμη έως 4.000 στρατιωτών στη Ρουμανία, ενώ οι ΗΠΑ έχουν ξεχωριστές βάσεις σε Ρουμανία και Βουλγαρία.

Να σημειωθεί ότι Ουγγαρία και Βουλγαρία έχουν αρνηθεί επιπλέον ανάπτυξη ΝΑΤΟικών στρατευμάτων στο έδαφός τους προς «αποτροπή της Ρωσίας», λέγοντας πως οι εθνικές Ενοπλες Δυνάμεις αρκούν, ενώ η Κροατία δήλωσε ότι δεν θα στείλει στρατεύματα στα ανατολικά σε περίπτωση κλιμάκωσης της σύγκρουσης μεταξύ Ουκρανίας και Ρωσίας.

Μέσα σ' αυτό ρευστό κλίμα -που μυρίζει μπαρούτι, η «Κοινή Δήλωση της Ρωσικής Ομοσπονδίας και της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας για τις διεθνείς σχέσεις που εισέρχονται σε μια νέα εποχή και την παγκόσμια βιώσιμη ανάπτυξη» -βλ παρακάτω, όπως υπογράφηκε από τον Βλαντιμίρ Πούτιν και τον Σι Τζινπίνγκ στο Πεκίνο στις 4 Φεβρουαρίου θυμίζει άλλους καιρούς, άλλες εποχές υποστηρίζει το Νοβόστι (© РИА Новости).

Χιλιάδες στρατιώτες και βαρύς εξοπλισμός στη Λευκορωσία

Από την πλευρά της η Ρωσία προχωρά σε κοινές στρατιωτικές ασκήσεις με τη Λευκορωσία (9 - 20 Φλεβάρη), όπου έχουν συγκεντρωθεί χιλιάδες στρατιώτες, μαχητικά αεροσκάφη «Su-35», πύραυλοι «Iskander» και ρωσικά πυραυλικά συστήματα «S-400».

Ο Λευκορώσος Πρόεδρος Αλ. Λουκασένκο δήλωσε πως η χώρα του σχεδιάζει να αγοράσει σχεδόν όλο τον εξοπλισμό που θα αναπτυχθεί για τις ασκήσεις και να δημιουργήσει «περισσότερα κέντρα εκπαίδευσης» για να εξασκηθούν οι λευκορωσικές Ενοπλες Δυνάμεις «με τα συστήματα αεράμυνας και τα νεότερα όπλα που αναπτύσσονται στη Ρωσία».
Τόνισε ακόμα ότι η συμμαχία Ρωσίας - Λευκορωσίας στο πλαίσιο του «Ενωσιακού Κράτους» αποκτά ιδιαίτερη σημασία απέναντι στο ΝΑΤΟ και την Ουκρανία.

Από την πλευρά του, εκπρόσωπος του αμερικανικού Πενταγώνου κατηγόρησε τη Ρωσία ότι «συνεχίζει να προσθέτει δυνάμεις, συνδυασμένα όπλα, επιθετικές δυνατότητες» στη δυτική Ρωσία και στη Λευκορωσία, καθώς και σε Μεσόγειο και Βόρειο Ατλαντικό.
Ο δε γγ του ΝΑΤΟ, Γ. Στόλτενμπεργκ, ανέφερε ότι η Ρωσία έχει μεταφέρει 30.000 στρατιώτες και σύγχρονα όπλα στη Λευκορωσία τις τελευταίες μέρες.

Στο μεταξύ οι ΗΠΑ συντηρούν το σενάριο μιας πιθανής «εισβολής της Ρωσίας στην Ουκρανία». Αμερικανοί αξιωματούχοι δήλωσαν ότι η Ρωσία ενδέχεται να χρησιμοποιήσει ένα κατασκευασμένο βίντεο με μια ψεύτικη ουκρανική επίθεση εναντίον της ρωσικής επικράτειας ή εναντίον ρωσόφωνων της Ανατολικής Ουκρανίας, προκειμένου να δικαιολογήσει μια εισβολή. Η Μόσχα, όπως αναμενόταν, διέψευσε το εν λόγω σενάριο.

Συνεργασία «ασφαλείας» ετοιμάζουν Βρετανία - Πολωνία - Ουκρανία

Την Πέμπτη ο Ουκρανός υπουργός Αμυνας Ολ. Ρεζνίκοφ χαρακτήρισε «μικρό» τον κίνδυνο «σημαντικής κλιμάκωσης» της σύγκρουσης. Συνέχισε έτσι «καθησυχαστικές» παρεμβάσεις της ουκρανικής κυβέρνησης, που μεταξύ άλλων εντοπίζει κινδύνους για την οικονομία από την παρατεταμένη πολεμική ατμόσφαιρα, την ίδια ώρα που απαιτεί ακόμα μεγαλύτερη στρατιωτική ενίσχυση από τη Δύση.
Την περασμένη βδομάδα, Ουκρανοί βουλευτές κράτησαν μέσα στο κοινοβούλιο σημαίες του ΝΑΤΟ και κρατών - συμμάχων τους, ως «ένδειξη ευγνωμοσύνης» για την ξένη στρατιωτική και οικονομική υποστήριξη της Ουκρανίας απέναντι στη Ρωσία. Ξεχώριζαν οι σημαίες των ΝΑΤΟ, ΗΠΑ, Τουρκίας, Καναδά, Πολωνίας κ.ά., καθώς και δύο σημαίες της Βρετανίας, η οποία αναλαμβάνει όλο και πιο αναβαθμισμένο ρόλο στην περιοχή.

Μια νέα «συνεργασία ασφαλείας» στήνουν στην περιοχή Βρετανία - Πολωνία - Ουκρανία, αποτυπώνοντας τη στρατηγική της «παγκόσμιας Βρετανίας» μετά το Brexit, αλλά και τις εντεινόμενες φιλοδοξίες της Πολωνίας, καθώς συνεχίζονται και οι κόντρες με την ΕΕ σε διάφορα μέτωπα.
Κύριος στόχος της συμμαχίας, είπε ο Ουκρανός ΥΠΕΞ Ντμ. Κούλεμπα, είναι να σταθεροποιήσει μια «ζώνη ασφαλείας» στην περιοχή και να ενισχύσει τον άξονα Βαλτικής - Μαύρης Θάλασσας, με παρουσία του πολωνικού Ναυτικού στη Βαλτική Θάλασσα και των βρετανικών Ενόπλων Δυνάμεων στη Μαύρη Θάλασσα, η οποία είναι ήδη σημαντική.

Με δεδομένες αντιθέσεις και εντός ΕΕ - ΝΑΤΟ, και καθώς σύμφωνα με δημόσιες δηλώσεις η ένταξη της Ουκρανίας στις ιμπεριαλιστικές αυτές συμμαχίες δεν αναμένεται στο άμεσο μέλλον, ο Κούλεμπα υπογράμμισε: «Δεν μπορούμε να περιμένουμε την ασφάλεια και την ευημερία κάποια στιγμή στο μέλλον, όταν γίνουμε μέλη της ΕΕ και του ΝΑΤΟ. Τις χρειαζόμαστε τώρα».

Ο δε πρόεδρος της Επιτροπής Εξωτερικών Υποθέσεων του ουκρανικού κοινοβουλίου βλέπει την Πολωνία και τη Βρετανία ως τους πλέον αξιόπιστους στρατηγικούς εταίρους της Ουκρανίας και αναφέρει ότι «ίσως αξίζει να σκεφτούμε τη δημιουργία ενός είδους "μίνι ΝΑΤΟ"», αν και δεν υπάρχουν ενδείξεις ότι τα άλλα δύο κράτη στοχεύουν σε κάτι τέτοιο.

Ο Βρετανός πρωθυπουργός Μπ. Τζόνσον βρέθηκε στο Κίεβο την περασμένη βδομάδα, όπως και σειρά ηγετών, δείχνοντας τη στήριξή τους.

Πολλοί “πρόθυμοι” μεσολαβητές

Ο Τούρκος Πρόεδρος Ρ. Τ. Ερντογάν συναντήθηκε επίσης στο Κίεβο με τον ομόλογό του, Β. Ζελένσκι, επαναλαμβάνοντας την προθυμία του να μεσολαβήσει για την ουκρανική κρίση, ώστε να οργανωθεί συνάντηση των Προέδρων Ρωσίας και Ουκρανίας στην Τουρκία ή διαπραγματεύσεις σε άλλο επίπεδο. Την κίνηση χαιρέτισε το Κίεβο.
Ο Ερντογάν δήλωσε ότι ο Αμερικανός Πρόεδρος και χώρες της Δύσης δεν βοήθησαν να επιλυθεί η κρίση μεταξύ Ρωσίας και Ουκρανίας, όπως και ότι δεν υπάρχουν Ευρωπαίοι ηγέτες κατάλληλοι να την επιλύσουν, μετέδωσαν τουρκικά ΜΜΕ.

Ο Ρώσος Πρόεδρος «είναι έτοιμος να συναντηθεί με οποιονδήποτε, αν χρειαστεί, αλλά αυτό απαιτεί κατανόηση ποιο θα μπορούσε να είναι το αποτέλεσμα και ποιο το θέμα της συζήτησης» και «δεν υπάρχει ακόμα τέτοια συνεννόηση», δήλωσε το Κρεμλίνο, χωρίς να αποκλείει τέτοια πιθανότητα στο μέλλον.

Στο μεταξύ συνεχίζονται οι επαφές των συμμετεχόντων στο «Σχήμα της Νορμανδίας» (Γερμανία, Γαλλία, Ρωσία, Ουκρανία) για τη σύγκρουση στην Ανατολική Ουκρανία. Αυτήν τη βδομάδα ο Γάλλος Πρόεδρος Εμ. Μακρόν είχε τρεις τηλεφωνικές επικοινωνίες με τον Βλ. Πούτιν, προτού μεταβεί σε Μόσχα και Κίεβο Δευτέρα και Τρίτη.
Τη Δευτέρα ο Γερμανός καγκελάριος Ολ. Σολτς θα έχει συνάντηση με τον Πρόεδρο των ΗΠΑ στην Ουάσιγκτον, εν μέσω κατηγοριών για «χλιαρή» υποστήριξη της Γερμανίας στην Ουκρανία, εξαιτίας της άρνησης να της παραδώσει όπλα και του αγωγού φυσικού αερίου «Nord Stream 2», που ενισχύει τη γεωπολιτική επιρροή της Ρωσίας στην Ευρώπη. Στις 15/2 ο Σολτς θα επισκεφτεί επίσης τη Μόσχα για συνομιλίες με τον Ρώσο Πρόεδρο, ενώ θα προηγηθεί επίσκεψή του στην Ουκρανία.

Στο πλαίσιο της προσπάθειας της ΕΕ να μειώσει την εξάρτησή της από το ρωσικό φυσικό αέριο, αντιπροσωπεία της Κομισιόν επισκέφτηκε το Αζερμπαϊτζάν, το οποίο θα ανταποκριθεί και θα αυξήσει τις παραδόσεις στην ΕΕ μέσω του «Southern Gas Corridor» (Νότιος Διάδρομος Φυσικού Αερίου). Ακόμα, συζητήθηκε συνεργασία για τις ΑΠΕ και την «ενεργειακή μετάβαση».

Ο εν λόγω αγωγός, που υποστηρίχθηκε έντονα από ΕΕ, ΗΠΑ και Γερμανία - με την καγκελάριο Μέρκελ να επισκέπτεται η ίδια το Μπακού - ολοκληρώθηκε το 2020 και ξεκίνησε να εξάγει αέριο προς την Ευρώπη στα τέλη του 2021.

“Διαρροές” για τις προτάσεις ΗΠΑ - ΝΑΤΟ προς τη Ρωσία

Πλευρές των εξελισσόμενων διαπραγματεύσεων αποκάλυψε η ισπανική εφημερίδα «El Pais», επικαλούμενη τις γραπτές απαντήσεις ΗΠΑ - ΝΑΤΟ προς τις ρωσικές προτάσεις για τις «εγγυήσεις ασφαλείας», κάτι που αργότερα επιβεβαιώθηκε από τις ΗΠΑ.
Σύμφωνα με το δημοσίευμα, η Ουάσιγκτον προτείνει συμφωνία Ρωσίας και ΗΠΑ «να απόσχουν από την ανάπτυξη επιθετικών πυραυλικών συστημάτων και μόνιμων δυνάμεων με μαχητική αποστολή στο έδαφος της Ουκρανίας».

Επίσης, οι ΗΠΑ φέρονται να προτείνουν έναν «μηχανισμό διαφάνειας» που «θα επιβεβαιώνει την απουσία πυραύλων Κρουζ "Tomahawk"» στις βάσεις αντιπυραυλικής ασπίδας του ΝΑΤΟ «Aegis Ashore» σε Ρουμανία και Πολωνία, με αντάλλαγμα η Ρωσία να προσφέρει αμοιβαία μέτρα διαφάνειας «σε δύο βάσεις πυραύλων εδάφους της επιλογής μας». Η απουσία τέτοιων επιθετικών πυραύλων σε Ρουμανία και Πολωνία αποτελεί πάγιο αίτημα της Μόσχας.
Οι ΗΠΑ προτείνουν επιπλέον διαπραγματεύσεις για τον έλεγχο πυρηνικών πυραύλων μικρού και μεσαίου βεληνεκούς και των εκτοξευτών τους, όπως προέβλεπε η Συνθήκη INF, επέκταση της Συνθήκης «New START» μεταξύ ΗΠΑ - Ρωσίας για τους διηπειρωτικούς πυραύλους, ώστε να συμπεριλάβει όλα τα πυρηνικά όπλα.

ΗΠΑ και ΝΑΤΟ τονίζουν ωστόσο ότι παραμένει ανοιχτή η πόρτα για παραπέρα διεύρυνση της «λυκοσυμμαχίας», και έτσι δεν αποκλείεται μελλοντική ένταξη της Ουκρανίας και της Γεωργίας. Αναφέρονται στο «δικαίωμα» κάθε κράτους του ΟΑΣΕ «να επιλέγει ή να αλλάζει τις ρυθμίσεις ασφαλείας του και τις συμμαχίες του», ενώ παράλληλα εμφανίζονται «πρόθυμοι» να συζητήσουν την πρόταση της Ρωσίας περί «αδιαιρέτου της ασφάλειας», δηλαδή την πρόβλεψη διεθνών Συνθηκών ότι η ασφάλεια ενός κράτους δεν πρέπει να ενισχύεται σε βάρος άλλου κράτους.

Περνώντας στην «αντεπίθεση», η υφυπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Β. Νούλαντ ανέφερε ότι η Ρωσία είναι αυτή που απειλεί το «αδιαίρετο της ασφάλειας», έχοντας εισβάλει στη Γεωργία (Νότια Οσετία, Αμπχαζία), έχοντας στρατεύματα στη Μολδαβία (Υπερδνειστερία), ενάντια στη θέληση της μολδαβικής κυβέρνησης, προσαρτώντας την Κριμαία και έχοντας εισβάλει στο Ντονμπάς.

Η Ρωσία από την πλευρά της επαναλαμβάνει ότι η παραπέρα επέκταση του ΝΑΤΟ προς τα σύνορά της έρχεται σε αντίθεση με το «αδιαίρετο της ασφάλειας». Το μόνο σίγουρο βέβαια είναι ότι τα εν λόγω ιμπεριαλιστικά παζάρια δεν θα λυθούν με «νομικές ερμηνείες» του «Διεθνούς Δικαίου».

Πούτιν και Σι υπερασπίζονται τη δημοκρατία από τους "δημοκράτες"

© RIA Novosti © РИА Новости

Η «Κοινή Δήλωση της Ρωσικής Ομοσπονδίας και της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας για τις διεθνείς σχέσεις που εισέρχονται σε μια νέα εποχή και την παγκόσμια βιώσιμη ανάπτυξη» που υπογράφηκε από τον Βλαντιμίρ Πούτιν και τον Σι Τζινπίνγκ στο Πεκίνο στις 4 Φεβρουαρίου θυμίζει ένα άλλο έγγραφο από την ιστορία των σχέσεών μας.
Και το πιο σημαντικό. Στις 14 Φεβρουαρίου 1950, στη Μόσχα, ως αποτέλεσμα των συναντήσεων μεταξύ του Στάλιν και του Μάο Τσε Τουνγκ, υπογράφηκε συμφωνία φιλίας, συμμαχίας και αμοιβαίας βοήθειας μεταξύ της ΕΣΣΔ και της ΛΔΚ. Οι δύο κομμουνιστικές χώρες έγιναν επίσης επίσημοι στρατιωτικοί σύμμαχοι. Τότε, πριν από περισσότερες από επτά δεκαετίες, η Πρωτοχρονιά στην Κίνα δεν είχε φτάσει ακόμη -η χρυσή τίγρη ήρθε μόλις στις 17 Φεβρουαρίου- αλλά, όπως και τώρα, και οι δύο χώρες έδειξαν την ενότητά τους στον κόσμο.
Ωστόσο, υπάρχει επίσης μια θεμελιώδης διαφορά μεταξύ των δύο εγγράφων του Φεβρουαρίου.

Το θέμα δεν είναι ότι σήμερα τα κράτη δεν ενώνονται με μια επίσημη στρατιωτική συμμαχία - το σημερινό επίπεδο των σχέσεων εξακολουθεί να εκτιμάται ως πολύ υψηλό. Δεν είναι τυχαίο ότι η δήλωση λέει ότι «οι ρωσο-κινεζικές διακρατικές σχέσεις νέου τύπου είναι ανώτερες από τις στρατιωτικοπολιτικές συμμαχίες του Ψυχρού Πολέμου», και αυτό είναι μια νύξη όχι μόνο για το ΝΑΤΟ, αλλά και για τη Σοβιετο-Κινεζική στρατιωτικό σύμφωνο. Οι διμερείς σχέσεις είναι τώρα ακόμη πιο αξιόπιστες από τη δεκαετία του 1950: εκείνη την εποχή, η συμφωνία που υπογράφηκε για 30 χρόνια, στην πραγματικότητα, λειτούργησε μόνο για δέκα - υπονομεύτηκε, μεταξύ άλλων, από διαφωνίες για την αντιμετώπιση του παγκόσμιου ιμπεριαλισμού.

© РИА Новости / Михаил Климентьев
Перейти в фотобанк

Ρωσία και Κίνα υπογράφουν κοινή δήλωση για τις διεθνείς σχέσεις

Από το δεύτερο μισό της δεκαετίας του 1950, η ΕΣΣΔ ήταν γενικά διατεθειμένη προς την ειρηνική συνύπαρξη, ενώ η Κίνα πίστευε ότι ήταν απαραίτητο να επιταχυνθεί η παγκόσμια επανάσταση, και όχι με λόγια, αλλά με πράξεις, να αγωνιστεί για την πλησιέστερη «κηδεία του καπιταλισμού». Η διαφορά στις προσεγγίσεις εξηγήθηκε όχι μόνο από τις προσωπικές ιδιότητες του Χρουστσόφ και του Μάο, αλλά και από τη θέση των δύο χωρών. Η ΕΣΣΔ ήταν μια υπερδύναμη, που πλήρωνε ήδη ένα τεράστιο τίμημα για την παγκόσμια επιρροή, και η Κίνα μόλις ανέκαμψε από έναν αιώνα εσωτερικής αναταραχής και ταπείνωσης από τις εξωτερικές δυνάμεις. Και παρόλο που και οι δύο χώρες δεν είχαν μόνο κοινά ιδανικά, αλλά και έναν κοινό εχθρό, αυτό δεν ήταν αρκετό για να σωθεί η ένωση - η Μόσχα και το Πεκίνο έθαψαν μια τόσο σημαντική συμμαχία με τα χέρια τους.

Το φταίξιμο γι' αυτό πρέπει να μοιραστεί εξίσου: αν ο Μάο υπέφερε από επαναστατική «ζάλη από την επιτυχία» (σε παγκόσμια κλίμακα, δηλαδή υπερεκτίμησε τις δυνατότητες και τη δημοτικότητα του κόσμου του σοσιαλισμού και των κομμουνιστικών ιδεών), ο Χρουστσόφ απογοητεύτηκε από τους βολονταρισμούς και την έλλειψη κατανόησης της κινεζικής αυτοεκτίμησης. Οι Κινέζοι έβλεπαν στις πράξεις και στα λόγια του αλαζονεία και μεγάλη δύναμη, και για μια χώρα που είχε πρόσφατα απαλλαγεί από εκατό χρόνια καταπίεσης από ξένους, αυτό ήταν αφόρητο.

Η συνθήκη του 1950 δεν ανέφερε τις Ηνωμένες Πολιτείες - αφορούσε την πρόθεση «να αποτρέψουν από κοινού την αναβίωση του ιαπωνικού ιμπεριαλισμού και την επανάληψη της επιθετικότητας από την πλευρά της Ιαπωνίας». Αλλά, στην ουσία, εννοούνταν τα κράτη: «οποιοδήποτε άλλο κράτος θα ενωνόταν με οποιαδήποτε μορφή με την Ιαπωνία σε επιθετικές ενέργειες». Λαμβάνοντας υπόψη ότι η Ιαπωνία εκείνη τη στιγμή ήταν ένα κράτος κατεχόμενο από τις Ηνωμένες Πολιτείες, με το οποίο δεν είχε ακόμη συναφθεί συνθήκη ειρήνης, είναι κατανοητός ο αντιαμερικανικός προσανατολισμός του σοβιεο-κινεζικού συμφώνου.
Η Μόσχα και το Πεκίνο δεν ήθελαν να πολεμήσουν την Ουάσιγκτον, και ακόμη περισσότερο δεν επρόκειτο να της επιτεθούν οι ίδιοι - αλλά έβλεπαν μια απειλή για τους εαυτούς τους στα αμερικανικά σχέδια για παγκόσμια κυριαρχία.

Απατηλά όνειρα της Δύσης: Χρειάζεται τη Ρωσία εναντίον της Κίνας

Τι άλλαξε λοιπόν μέσα σε 72 χρόνια; Άλλωστε, ακόμη και τώρα οι Αγγλοσάξονες διεκδικούν την παγκόσμια ηγεμονία, ενώ απεικονίζουν κυνικά τη Ρωσία και την Κίνα ως απειλή για τον κόσμο. Μόνο που τώρα η χώρα μας είναι άλλο πράγμα από ό,τι στη δεκαετία του '50 (αν συγκρίνουμε όλη την ισχύ - τόσο στρατιωτική όσο και οικονομική), η Κίνα -αντίθετα, έχει πάρει τη θέση της πρώτης οικονομίας στον κόσμο. Ή μήπως όλα είναι ίδια: πάλι ένας Ρώσος με έναν Κινέζο εναντίον των Αγγλοσάξωνων;

Στην πραγματικότητα, πολλά έχουν αλλάξει - τότε ο κόσμος ήταν γενικά δυτικός. Και το θέμα δεν είναι καν ότι εκείνη τη στιγμή η Ευρώπη είχε αποικίες στην Αφρική και την Ασία, και όχι ότι η συνδυασμένη δύναμη της Δύσης ξεπερνούσε πολύ τη σοβιετική-κινεζική - οι ίδιοι οι κανόνες του παιχνιδιού και η παγκόσμια τάξη καθορίζονταν από τη Δύση. δηλαδή οι Αγγλοσάξονες.

Ναι, η κομμουνιστική ιδεολογία που μεταδόθηκε από την ΕΣΣΔ ήταν εξαιρετικά επικίνδυνη γι' αυτούς, αλλά τα σχέδια για την παγκοσμιοποίηση λειτουργούσαν ήδη τότε. Η Ευρώπη και η Ιαπωνία ήταν υπό αγγλοσαξονικό έλεγχο και η Ασία και η Αφρική δεν υπήρχαν ως υποκείμενα της παγκόσμιας πολιτικής, η Λατινική Αμερική ήταν η αυλή των ΗΠΑ. Μόλις είχε αναδυθεί μια ανεξάρτητη Ινδία, η οποία δεν είχε ακόμη αναδυθεί από την άκαμπτη βρετανική κηδεμονία.

Έτσι, η ΕΣΣΔ με τους Ευρωπαίους συμμάχους της και η ΛΔ Κορέας η Βόρεια Κορέα ήταν, εξωγήινο μέρος ενός άλλου κόσμου στον οποίο έπρεπε να μάθει κανείς πώς να παίζει το δικό του παιχνίδι.
Η προσπάθεια αναμέτρησης δυνάμεων με τις Ηνωμένες Πολιτείες (ο πόλεμος στην Κορέα) απέτυχε: ακόμη και κοντά στα σύνορά της, η Κίνα (με την υποστήριξη της ΕΣΣΔ) μπορούσε μόνο να αποκαταστήσει το status quo, αλλά όχι να διώξει τους Αμερικανούς.
Η βιετναμέζικη εμπειρία ήταν πιο επιτυχημένη, αλλά υπάρχει μεγαλύτερη αξία στον πιο ηρωικό βιετναμέζικο λαό (φυσικά, με την τεράστια υποστήριξη της ΕΣΣΔ και της ΛΔΚ).

Φυσικά, αν στη δεκαετία του '60 η Μόσχα και το Πεκίνο τα είχαν βρει και είχαν εργαστεί μαζί στην Αφρική και την Ασία, στην παγκόσμια σκηνή συνολικά, η ιστορία θα μπορούσε να είχε πάρει διαφορετικό δρόμο, αλλά τελικά, οι δύο χώρες πήγαν η καθεμία δικούς της δρόμους. Πρώτα, η ΛΔΚ και μετά η ΕΣΣΔ έκαναν ειρήνη με τη Δύση, αλλά η Σοβιετική Ένωση κατέρρευσε (και εδώ δεν πρέπει να υπερεκτιμηθεί η συμβολή της Δύσης) ενώ η Κίνα απογειώθηκε σαν δράκος.
Και τώρα ξανά παρέα και πάλι εναντίον ΗΠΑ-Αγγλοσαξόνων, αλλά σε μια ριζικά διαφορετική κατάσταση.

Η Δύση δεν είναι πλέον ηγεμόνας – δεν είναι τυχαίο ότι η δήλωση του Πούτιν και του Σι κάνει λόγο για ΗΠΑ-Αγγλοσάξονες ως «ορισμένες δυνάμεις που αντιπροσωπεύουν μια μειονότητα στην παγκόσμια σκηνή» – αυτό δεν είναι τρολάρισμα, αλλά πραγματικότητα.
Ναι, οι Αγγλοσάξωνες παίκτες εξακολουθούν να έχουν τη μεγαλύτερη επιρροή και εξακολουθούν να έχουν τη μεγαλύτερη στρατιωτική δύναμη στη διάθεσή τους, αλλά η μεγάλης κλίμακας εικόνα έχει σκιστεί και διαλυθεί στα εξ ων συνετέθη.
Η ατλαντική ΝΑΤΟ_παγκοσμιοποίηση δεν είναι μόνο χρήμα και στρατός, είναι κανόνες παιχνιδιού, θεσμοί, προσωπικό, ιδεολογία και προπαγάνδα. Και το πιο σημαντικό είναι η πεποίθηση της υπόλοιπης ανθρωπότητας.
Ωστόσο, δεν υπάρχει πια φόβος για το μακρύ τους χέρι - όπως και δεν υπάρχουν χρήματα να αγοράσουν τα πάντα. Η Ρωσία και η Κίνα δεν πωλούνται.
Επιπλέον, αρνούνται να παίξουν με τους κανόνες κάποιου άλλου. Και όχι μόνο στη στρατιωτικο-γεωπολιτική διάσταση, όχι μόνο στην οικονομική και εμπορική διάσταση, αλλά και στην ιδεολογική.
Ναι, οι Ρώσοι και οι Κινέζοι δεν έχουν τώρα ένα ιδανικό μια ενωτική παγκόσμια ιδέα όπως τότε ο κομμουνισμός, αλλά δεν θα επιτρέψουν ούτε στους Αγγλοσάξονες να παίξουν τέτοια παιχνίδια.

Δεν είναι τυχαίο ότι το πρώτο από τα τέσσερα κεφάλαια της δήλωσής τους είναι αφιερωμένο στη... δημοκρατία. Ναι, αυτό ακριβώς προσπαθούν να χρησιμοποιήσουν στον αγώνα κατά της Κίνας και της Ρωσίας.

Μαζεύουν συνόδους κορυφής …αλλά Πούτιν και Σι εξηγούν:
«Τα κόμματα κατανοούν ομόφωνα ότι η δημοκρατία είναι μια παγκόσμια ανθρώπινη αξία και όχι προνόμιο μεμονωμένων κρατών, η προώθηση και η προστασία της είναι κοινό καθήκον για ολόκληρη την παγκόσμια κοινότητα.
Τα κόμματα προέρχονται από το γεγονός ότι η δημοκρατία είναι ένας τρόπος συμμετοχής των πολιτών στη διαχείριση της χώρας τους προς το συμφέρον της βελτίωσης της ευημερίας του πληθυσμού και της διασφάλισης της αρχής της δημοκρατίας. Η δημοκρατία εφαρμόζεται σε όλους τους τομείς της δημόσιας ζωής και στο πλαίσιο της εθνικής διαδικασίας, αντανακλά τα συμφέροντα ολόκληρου του λαού, τη θέλησή του, εγγυάται τα δικαιώματά του, ικανοποιεί τις ανάγκες του και προστατεύει τα συμφέροντά του.

Η δημοκρατία δεν χτίζεται σε στένσιλ. Ανάλογα με την κοινωνικοπολιτική δομή, την ιστορία, τις παραδόσεις και τα πολιτιστικά χαρακτηριστικά ενός συγκεκριμένου κράτους, ο λαός του έχει το δικαίωμα να επιλέξει τέτοιες μορφές και μεθόδους εφαρμογής της δημοκρατίας που ανταποκρίνονται στις ιδιαιτερότητες αυτού του κράτους. Το δικαίωμα να κρίνει αν ένα κράτος είναι δημοκρατικό ανήκει μόνο στον λαό του.

Τα μέρη σημειώνουν ότι Ρωσία και Κίνα, όντας παγκόσμιες δυνάμεις με πλούσια πολιτιστική και ιστορική κληρονομιά, έχουν βαθιές παραδόσεις δημοκρατίας που βασίζονται σε εμπειρία χιλιάδων ετών ανάπτυξης, ευρεία λαϊκή υποστήριξη και συνεκτίμηση των αναγκών και των συμφερόντων των πολιτών...
Οι λαοί και των δύο χωρών είναι σίγουροι για τον δρόμο που έχουν επιλέξει και με σεβασμό σχετίζονται με τη δημοκρατική δομή και τις παραδόσεις άλλων κρατών.

Με πληροφορίες από Νοβόστι (РИА Новости) & Ριζοσπάστη

H "Μεγάλη Πορεία" του λαού και του ΚΚ Κίνας

Κατασκευάζοντας έναν δρόμο με … τα χέρια: Ο παραπάνω τίτλος, προβλήθηκε με πανομοιότυπο τρόπο από τα αστικά ΜΜΕ αυτές τις μέρες. Είναι η ιστορία του Γιανγκ Σιαντού όταν παιδί -15 χρονών, το 1937, «μαζί με χιλιάδες συμπατριώτες του πήγαν να σκάψουν έναν δρόμο, προκειμένου να βοηθήσουν τη χώρα να αντιμετωπίσει τους Ιάπωνες εισβολείς στη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου».

Χρονικά συμπίπτει με την αρχή της θρυλικής «Μεγάλης Πορείας», που διέσχισε με τα πόδια τη μισή Κίνα, αυτού του -πρωτόγνωρου στην ιστορία επικού κατορθώματος των κινέζων κομουνιστών, που αν και (χρόνια πριν) είχαν «εξοντωθεί» -υποτίθεται από τον Τσιανγκ Κάι Σεκ με τις τέσσερις «Εκστρατείες Τελικής Εξόντωσης» εναντίον του «Κόκκινου Στρατού» και της «κυβέρνησης των σοβιέτ» του Κιανγκσί, αν και το 1934, 750.000 πάνοπλοι του «Εθνικού Στρατού» ξεκίνησαν την 5η «Εκστρατεία Τελικής Εξόντωσης», αν και «αποδεκατίστηκαν» από τις κακουχίες (η αλήθεια είναι πως από 72.000 επιβίωσαν μόνο 6.000 μαχητές) … τελικά έγραψε ιστορία:

Καλύπτοντας (με τα πόδια) 9.600 χιλιόμετρα (και οι λεγόμενες «μονάδες παραπλάνησης και εξαπάτησης του εχθρού» πάνω από 19.000 χιλιόμετρα!), επί 368 ημέρες, περνώντας 24 ποτάμια, διασχίζοντας 18 οροσειρές (η υψηλότερη με ύψος 4.880 μέτρων!!), δίνοντας τουλάχιστον 15 μεγάλες μάχες και αμέτρητες συμπλοκές με τους εθνικιστές και στοχεύοντας στο αδύνατο, χάρη στην αυτοθυσία και την απίστευτη αντοχή των μαχητών: η φάλαγγα συνέχιζε και συνέχιζε …και συνέχιζε, τον ατελείωτο δρόμο της με τον Μάο Τσε Τουνγκ -αυτοδίδακτο στρατηγό να παραδίδει μαθήματα επιχειρησιακής ευκινησίας και ευφυών ελιγμών, που ακόμη και σήμερα διδάσκονται σε στρατιωτικές σχολές της Ευρώπης και της Αμερικής!

Η θρυλική «Μεγάλη Πορεία» του λαού της Κίνας

Η εξέλιξη του επαναστατικού αγώνα στην Κίνα απέδειξε για μια ακόμη φορά πως ο ιμπεριαλισμός και η αστική τάξη δεν είναι ανίκητοι και αποδείχτηκε στην πράξη η δυνατότητα να ξεσπάσει και να νικήσει η επαναστατική πάλη, αναδεικνύοντας την αξία των τακτικών στόχων, σε σύνδεση με την επαναστατική νίκη και τη στρατηγική (παρά τα εμπόδια από τις λαϊκομετωπικές κατευθύνσεις της ΚΔ)

Αυτά πριν 80 και πάνω χρόνια γιατί σήμερα στην Κίνα έχουν έρθει τα πάνω κάτω με την εφαρμογή του «σοσιαλισμού της αγοράς» (σοσιαλισμού κατ’ ευφημισμό, αφού πρόκειται για καραμπινάτο καπιταλισμό).

Ήταν το 2010, όταν αντιπροσωπεία κομμάτων χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, μεταξύ αυτών και του ΚΚΕ, επισκέφθηκε τη «ΛΔ» Κίνας, μετά από πρόσκληση του ΚΚ Κίνας, για «ενημέρωση»: η αντιπροσωπεία ήταν φυσικά ανομοιογενής, δεδομένου ότι συμμετείχαν κόμματα με σημαντικές ιδεολογικοπολιτικές διαφορές, ανάμεσά τους και εκείνα που πρωτοστατούν στο ευρωπαϊκό οπορτουνιστικό κέντρο (το Κόμμα Ευρωπαϊκής Αριστεράς), όπως το Γαλλικό ΚΚ, η «Αριστερά» της Γερμανίας κά.

Από πλευράς ΚΚΕ συμμετείχε και ο Κύριλλος Παπασταύρου σαν υπεύθυνος τότε της Ιδεολογικής Επιτροπής (σήμερα μέλος του ΠΓ και δντής του Ρίζου) που στη συνέχεια σε συζήτηση με τη Συντακτική Επιτροπή της ΚΟΜΕΠ έδωσε αρκετά ενδιαφέροντα στοιχεία.

• Η Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας ιδρύθηκε το 1949 ως αποτέλεσμα μακρόχρονης πάλης των ένοπλων επαναστατικών δυνάμεων, υπό την ηγεσία του ΚΚΚ, ενάντια στην ιαπωνική κατοχή και αργότερα ενάντια στις ένοπλες αστικές δυνάμεις του κόμματος Κουομιτάνγκ.
• Με τη στήριξη της ΕΣΣΔ, η Κίνα έκανε τα πρώτα βήματα στην κατεύθυνση της σοσιαλιστικής οικοδόμησης. Χιλιάδες Σοβιετικοί τεχνικοί εγκαταστάθηκαν στην Κίνα στη δεκαετία του 1950, ενώ ταυτόχρονα χιλιάδες Κινέζοι επιστήμονες και τεχνικοί εκπαιδεύονταν στην ΕΣΣΔ.
• Η Κίνα του 1949 έχει μεγάλες ομοιότητες με την τσαρική Ρωσία του 1917. Δηλαδή υπήρχαν μεγάλα βιομηχανικά κέντρα (όπως η Σαγκάη, η Καντόνα κ.ά.) όπου ήταν εγκατεστημένα ξένα μονοπώλια, στα οποία ήταν συγκεντρωμένη η εργατική τάξη. Αντίθετα, η αγροτική ενδοχώρα, ιδιαίτερα των ανατολικών περιοχών, βρισκόταν σε ημιφεουδαρχική κατάσταση.
• Βεβαίως η κινεζική επανάσταση νίκησε σε ένα πιο ευνοϊκό περιβάλλον – από την άποψη του συσχετισμού δυνάμεων- σε σχέση με την Οκτωβριανή, αφού δεν ήταν μόνη της στη σοσιαλιστική οικοδόμηση. Το αν και σε ποιο βαθμό αξιοποιήθηκε η πείρα της Οχτωβριανής επανάστασης και της σοσιαλιστικής οικοδόμησης της ΕΣΣΔ είναι ζήτημα έρευνας. Πάντως οι ηγέτες του ΚΚ Κίνας, ήδη από τη δεκαετία του 1950, σημείωναν ότι είχαν σημαντικές διαφορές σε σχέση με τη σοσιαλιστική οικοδόμηση στην ΕΣΣΔ.
• Από την ίδρυσή του το ΚΚΚ είχε έντονη ιδεολογική επίδραση από την αστική τάξη και ιδιαίτερα τον αστικό εθνικισμό που ενέπνευσε τη δημοκρατική αστική επανάσταση, η οποία ανέτρεψε την αυτοκρατορία των Κινγκ το 1912. Αυτό αποτυπώθηκε σε μια σειρά κείμενα και θέσεις του ΚΚ Κίνας, όπου ουσιαστικά το ταξικό ταυτίζεται με το εθνικό. Η αγροτική σύνθεση του κόμματος και η υπερτίμηση του ρόλου των αγροτών στην επανάσταση έγινε άλλωστε αντικείμενο κριτικής εκ μέρους της Κομμουνιστικής Διεθνούς τη δεκαετία του 1920.
• Ο συμβιβασμός του ΚΚ Κίνας με τμήμα της αστικής τάξης εκφράστηκε και με τη θεώρηση της εξουσίας στη ΛΔ της Κίνας ως «δικτατορίας του λαού», στον οποίο συγκαταλέγονταν η εργατική τάξη, η αγροτιά, η μικροαστική τάξη των πόλεων και η «εθνική αστική τάξη» ενάντια «στους βαλέδες του ιμπεριαλισμού». Αυτή η συμμαχία εκφράζεται σε συμβολικό επίπεδο και στη σημαία της ΛΔ της Κίνας (το μεγάλο άστρο συμβολίζει το Κόμμα και τα τέσσερα μικρότερα την εργατική τάξη, την αγροτιά, τους μικροαστούς και την εθνική αστική τάξη αντίστοιχα).

• Ο Εργασιακός Νόμος του 1994 επέτρεψε στις διοικήσεις των κρατικών επιχειρήσεων να καθορίζουν τους μισθούς από μόνες τους με βάση την αγορά (προσφορά-ζήτηση), την παραγωγικότητα και την κερδοφορία της επιχείρησης, όπως αναφέρουν. Από το 1995 οι κρατικές επιχειρήσεις, οι οποίες ήταν εισηγμένες στα χρηματιστήρια του Σινζέν και της Σαγκάης, είχαν το δικαίωμα να καθορίζουν οι ίδιες τους μισθούς. Από τις κρατικές επιχειρήσεις, οι οποίες τότε υπολογίζονταν σε 100.000, οι 40.000 περίπου εξέδωσαν μετοχές και καθόρισαν τους μισθούς σύμφωνα με αυτό το σύστημα.
• Οι επισκέψεις που κάναμε στις παραγωγικές μονάδες μάς έδωσαν μια εικόνα πρώτ’ απ’ όλα για τα πραγματικά χαμηλά επίπεδα των μισθών, π.χ. στην αυτοκινητοβιομηχανία LIFAN το μεροκάματο είναι 1-2 ευρώ την ημέρα. Αλλά αυτό το μεροκάμματο δεν αντανακλά ένα περιορισμένο ύψος εργασιακού χρηματικού εισοδήματος σε σοσιαλιστική οικονομία, όπου το μεγαλύτερο μέρος των κοινωνικών αναγκών καλύπτεται με δημόσιες δωρεάν υπηρεσίες ή οι τιμές των προϊόντων έχουν συμβολικό χαρακτήρα. Στην προκείμενη περίπτωση όμως έχουμε μισθωτή εργασία, τιμή πώλησης της εργατικής δύναμης και μάλιστα σε συνθήκες που δεν εξασφαλίζεται πρόσβαση σε δημόσια δωρεάν υγεία, πρόνοια, παιδεία, κοινωνική ασφάλιση παρά μόνο για ορισμένες κατηγορίες πληθυσμού.

Ίδρυση και δράση του ΚΚ Κίνας

Η νεότερη ιστορία της Κίνας έχει την αρχή της στην αστικοδημοκρατική επανάσταση του 1911, που εκθρονίζει την τελευταία δυναστεία των Τσιν και ανακηρύσσει την Κίνα Δημοκρατία. Αρχηγός της αστικοδημοκρατικής επανάστασης είναι ο Σουν Γιατ Σεν, που ιδρύει το Κουομιτάνγκ (Εθνικό Λαϊκό Κόμμα).

Το 1919 η απόδοση των γερμανικών σφαιρών ελέγχου της Κίνας στην Ιαπωνία, που συγκαταλέγεται στους νικητές του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, πυροδοτεί το σπουδαστικό πατριωτικό κίνημα της 4ης Μάη που μετεξελίσσεται σε αντιιμπεριαλιστικό εργατικό κίνημα και μέσα στο επαναστατικό κύμα που εξαπλώθηκε απ’ την Οκτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση, το 1921 ιδρύεται το ΚΚ Κίνας στη Σαγκάη. Το 1923 σε μια χώρα διασπασμένη σε αντιμαχόμενους πολέμαρχους που συνδέονται με ξένες δυνάμεις ο Σουν Γιατ Σεν, με τη βοήθεια της Σοβιετικής Ένωσης και την υποστήριξη του ΚΚΚ, εγκαθιδρύει επαναστατική δημοκρατική κυβέρνηση στη Νότια Κίνα.

Ξεκινά ο πρώτος επαναστατικός αντιιμπεριαλιστικός εμφύλιος πόλεμος…

Οι επιτυχίες του αντιιμπεριαλιστικού κινήματος θορύβησε την αστική τάξη, που βασιζόμενη στην υποστήριξη των ιμπεριαλιστικών κρατών, με επικεφαλής τον Τσάνγκ Κάι Σεκ, το 1927 οργάνωσε αντεπαναστατικό πραξικόπημα στο Νανκίν και τη Σαγκάη, όπου σφαγιάστηκαν χιλιάδες κομμουνιστών. Τον Ιούλιο του 1927 το ΚΚΚ κηρύχθηκε εκτός νόμου και οι εργατικές και αγροτικές ενώσεις διαλύθηκαν. Μετά την ήττα της αντιιμπεριαλιστικής επανάστασης στην Κίνα επιβλήθηκε η στρατιωτική δικτατορία του Κουομιτάνγκ ως εξουσία της (μεγαλο)αστικής τάξης και των γαιοκτημόνων.

Παρά την επικράτηση της αντίδρασης, σε αγροτικές περιοχές δημιουργήθηκαν εστίες επαναστατικο-δημοκρατικής εξουσίας (τύπου «σοβιέτ»), όπου σε μερικές δημεύονταν οι γαίες των γαιοκτημόνων και πραγματοποιούνταν οικονομικοί και δημοκρατικοί μετασχηματισμοί. Μεταξύ 1930-33 ο Κόκκινος Στρατός της Κίνας αντιμετώπισε νικηφόρα τέσσερις εκστρατείες του Κουομιτάνγκ, ενώ το 1934 οι κύριες μονάδες ξεκίνησαν τη «Μεγάλη Πορεία» και στο τέλος του 2ου παγκοσμίου πολέμου είχε διαμορφωθεί στη χώρα ιδιόμορφη δυαδική εξουσία, με τη μορφή δύο χωριστών κρατών

Το 1935 ο Μάο Τσε Τουγκ αναλαμβάνει την ηγεσία του ΚΚΚ και γενικεύει την δικής του έμπνευσης στρατηγική του παρατεταμένου λαϊκού πολέμου και της περικύκλωσης των πόλεων απ’ την ύπαιθρο.
Το ΚΚΚ καθοδηγούμενο απ’ τις αποφάσεις του 7ου Συνεδρίου της Διεθνούς (με τα γνωστά προβλήματα, που δεν είναι της στιγμής να σταθούμε -υπάρχει αναλυτική προσέγγιση από το συνεπές επαναστατικό κίνημα (βλ πχ. Διακήρυξη της Κεντρικής Επιτροπής για τα 100 χρόνια του ΚΚΕ  &  η «αυτοδιάλυση» της Γ’ Κομμουνιστικής Διεθνούς), προωθεί τη δημιουργία ενιαίου εθνικού αντιιμπεριαλιστικού (αντι-ιαπωνικού) μετώπου.

Το 1945 ο Σοβιετικός κόκκινος Στρατός μπαίνει στην Κίνα και κατατροπώνει τις δυνάμεις κατοχής, δημιουργώντας ευνοϊκές συνθήκες για τη νίκη της λαϊκοδημοκρατικής επανάστασης και το ξεκίνημα του δύσκολου δρόμου για το σοσιαλισμό.

Το ΚΚΚ αντί να προχωρήσει στην εδραίωση της επανάστασης στην τεράστια περιοχή που έλεγχε, τάχθηκε υπέρ της δημιουργίας εθνικής δημοκρατικής κυβέρνησης, όπως έπραξαν και οι εθνικοαπελευθερωτικές δυνάμεις σε Γαλλία & Ιταλία μέχρι που τον Ιούλ-1946, το εξαπέλυσε (με τη βοήθεια των Αμερικάνων) στρατιωτική επίθεση κατά του ΚΚΚ, σε πανκινεζική κλίμακα -κάπως όπως συνέβη και στη χώρα μας
Το ΚΚΚ, διόρθωσε -ευτυχώς, την προηγούμενη απόφασή του για κυβέρνησης εθνικής ενότητας και το 1947 ο Λαϊκός Απελευθερωτικός Στρατός πέρασε στην αντεπίθεση, απελευθερώνοντας μέχρι το 1949 το μεγαλύτερο μέρος της Κίνας.
Στις περιοχές που απελευθέρωνε, το ΚΚΚ εφάρμοζε φιλολαϊκό πολιτικό και οικονομικό-κοινωνικό πρόγραμμα, αποδεικνύοντας έμπρακτα την υπεροχή του σοσιαλιστικού δρόμου.

Αυτή την περίοδο -για προφανείς λόγους δεν υπήρξε άμεση εμπλοκή σοβιετικών στρατευμάτων, αλλά -από πλευράς ΕΣΣΔ, πέρα από την οικονομικο-τεχνική βοήθεια, η εξοπλιστική -με τα πιο σύγχρονα πολεμικά συστήματα της εποχής εξοπλιστική βοήθεια ήταν καθοριστική.
Αντίθετα απροκάλυπτη ήταν η παρουσία ισχυρών στρατιωτικών δυνάμεων των ΗΠΑ

Το 1ο Συνέδριο ΚΚΚίνας ολοκληρώθηκεσε ποταμόπλοιο της λίμνης Νανχού (οι εργασίες είχαν διακοπεί στη Σαγκάη από την αστυνομία)

Το 1949 ολοκληρώνεται η «Μεγάλη Πορεία» με την ολοκληρωτική ήττα Κουομιτάνγκ / Τσάνγκ Κάι Σεκ εγκαθίδρυση στην νήσο Ταϊβάν (Φορμόζα), του κράτους της «Εθνικιστικής Κίνας».

Αυτή η νίκη της Κινέζικης Επανάστασης απέδειξε τον εσφαλμένο χαρακτήρα του λαϊκού μετώπου και της θεωρίας των σταδίων της ΚΔ, που και σήμερα αναβιώνει από τους κάθε λογής οπορτουνιστές: Αποδείχτηκε δηλ ότι αυτή η στρατηγική οδηγεί στην ηγεμονία-κυριαρχία της αστικής τάξης, στο φρενάρισμα της επαναστατικής διαδικασίας και (συνήθως) στη συντριβή των επαναστατικών δυνάμεων.

Σήμερα με την επικράτηση της αντεπανάστασης, έχουμε ραγδαία και αχαλίνωτη καπιταλιστικοποίηση της Κίνας, απόρροια και της «εκσυγχρονιστικής» προσαρμογής και ένταξης στο παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό οι τραγικές συνέπειες για τον κινεζικό λαό είναι παραπάνω από εμφανείς (ανεργία, μαύρη εργασία, εσωτερική και εξωτερική μετανάστευση, άλωση σημαντικών τομέων της οικονομίας από το ξένο κεφάλαιο κλπ).

Μεσολάβησε -ιστορικά μεγάλος σταθμός, η «Πολιτιστική Επανάσταση», υποτίθεται κατά των δεξιών τάσεων, αλλά χειραγωγούμενη εξαρχής απ’ τον Μάο, εκφυλίστηκε σε μια παρωδία των ιδεών της οδηγώντας με μαθηματική ακρίβεια σε αντίθετα αποτελέσματα: με την πολιτική του San_zi_yi_bao (Τρεις ελευθερίες και μία καθορισμένη ποσόστωση …ελεύθερα αγροτεμάχια για ιδιωτική χρήση, ελεύθερες αγορές και επιχειρήσεις) ανοίγεται στις «δυνάμεις της αγοράς», αφήνοντας ελεύθερη τη διαμόρφωση των τιμών και επαναφέροντας τα ιδιωτικά αγροκτήματα, στη βιομηχανία η αποδοτικότητα και το κέρδος γίνονται κινητήρια δύναμη, παραχωρούνται αυξημένες αρμοδιότητες στους διευθυντές, καθιερώνονται πριμ παραγωγικότητας επαναφέρεται η δουλειά με το κομμάτι κλπ.

Αυτή η πολιτική δημιουργεί τεράστιες ανισότητες, αναγεννά τους κουλάκους στο χωριό, δημιουργεί ένα προνομιούχο αστικό στρώμα (διευθυντές στη βιομηχανία κλπ), ενώ -φυσική συνέπεια, αντίστοιχες μεταβολές δημιουργούνται και στην κορυφή της πολιτικής εξουσίας και σε όλη την κομματική ιεραρχία του: την ηγεσία καταλαμβάνουν αυτά τα κυρίαρχα στρώματα και οι υποστηρικτές της αρχής «πάνω απ’ όλα το κέρδος» και η απόφαση της ΚΕ του ΚΚΚ, τον Αυγ-1966, που καλεί σε πάλη για «ανατροπή όσων προσώπων της εξουσίας παίρνουν τον καπιταλιστικό δρόμο» (οδηγεί στη δημιουργία των «εθνοφρουρών») …τελικά μας φτάνει στο σήμερα.

 

ℹ️  Δείτε και Ριζοσπάστη, ΚΟΜΕΠ (συνέντευξη με αφορμή μια επίσκεψη στην Κίνα) - Ο διεθνής ρόλος της Κίνας του Ελισαίου Βαγενά