Vilma Espín Guillois: η αντάρτισσα με την ακλόνητη εμπιστοσύνη στη δύναμη του λαού και των γυναικών

            \\ Granma_1

Απέραντο κουράγιο αυτή η Βίλμα! 95 χρόνια από τη γέννησή της, δεν μπορούμε να ξεχάσουμε την αγωνιστική της κληρονομιά, ούτε τις χιλιάδες ζωές που άγγιξε για έναν καλύτερο κόσμο.
Ήταν οι πρώτες μέρες του 1957. Η δολοφονία του επαναστάτη William Soler (Γουίλιαμ Σόλερ), ενός εφήβου μόλις 15 ετών, έκανε το Santiago de Cuba να εκραγεί. Σε ένδειξη διαμαρτυρίας, άρχισε να διοργανώνει γυναικεία συγκέντρωση κατά μήκος της οδού Ενραμάδας.
(σσ. William Soler Ledea. Κουβανός επαναστάτης μαχητής. Μέλος του Κινήματος της 26^ης Ιουλίου. Ήταν υπό τις διαταγές του Frank País García. Δολοφονήθηκε στις 30-Δεκ-1956, μαζί με τον Froilán Guerra).

Μέχρι τότε, το Κίνημα της 26ης Ιουλίου είχε ήδη υφανθεί στις φλέβες της πόλης. Πολλά βασικά μέλη της οργάνωσης κρύβονταν στο σπίτι της οικογένειας της Vilma Espín Guillois και ο Frank País της απαγόρευσε ρητά να παρευρεθεί, λόγω του κινδύνου που θα μπορούσε να θέσει όλους. Αλλά δεν μπορούσε να συγκρατήσει το άγχος της: αν και δεν αμφέβαλλε για την απόφαση των μητέρων, φοβόταν ότι η επίθεση των στρατιωτών θα προκαλούσε τη διάλυση της διαδήλωσης. Φορώντας ένα κόκκινο σακάκι και κρατώντας μια φωτογραφική μηχανή, έφυγε, αφού διαβεβαίωσε τον Frank ότι θα τραβούσε μόνο φωτογραφίες.

Ωστόσο, όταν ένα τζιπ με στρατεύματα του εχθρικού στρατού τους αναχαίτισε στο San Félix, και η Vilma σίγουρη για τον εαυτό της, δεν μπορούσε να μείνει σιωπηλή και φώναξε: "Ας τραγουδήσουμε τον ύμνο!" Το έκαναν όλοι, όλο και πιο δυνατά. Ένας δεκανέας αντιμετώπισε την κοπέλα, που ήταν κόκκινη σημαία ανάμεσα στο πλήθος που θρηνούσε, και εκείνη απάντησε με θράσος. Την επόμενη μέρα η φωτογραφία της _με όλη τη λογομαχία, εμφανίστηκε πρωτοσέλιδο.
Το περιστατικό της χάρισε μια ισχυρή επίπληξη από τον Φρανκ. Δεν θα παραβίαζε ποτέ ξανά τις εντολές του να μην ενεργήσει χωρίς εξουσιοδότηση, ούτε κατά τη διάρκεια της πικρής στιγμής της ταφής του.

σσ. Ο Frank País García (7 Δεκ-1934 | 30-Ιουλ-1957 _δολοφονήθηκε από τη φασιστική αστυνομία στους δρόμους του Santiago de Cuba) ήταν μεγάλος Κουβανός επαναστάτης που αγωνίστηκε για την ανατροπή της κυβέρνησης του Fulgencio Batista. Υπήρξε συντονιστής και βασικός οργανωτής, του Κινήματος της 26ης Ιουλίου στις πόλεις συνεργαζόμενος με τις αντάρτικες δυνάμεις του Φιντέλ που πολεμούσαν στα βουνά της Σιέρα Μαέστρα.

Η πειθαρχία καθόρισε τη Βίλμα, την Αλίσια, τη Μόνικα, την Ντέμπορα... (σσ. Déborah _ένα από τα ψευδώνυμα της παράνομης Vilma) αλλά και το ότι ποτέ δεν φοβήθηκε: ήταν αυτή που τράβηξε φωτογραφίες την ώρα που κινδύνεψε να την σκοτώσουν _χωρίς να την αντιληφθούν οι στρατιώτες, αυτή που σκαρφάλωνε και κρεμόταν στους τοίχους, και ξεγλίστρησε, σαν νερό από τα δάχτυλα, από τους διώκτες, διψασμένη για το αίμα τους.

«Αν την πιάσουν, θα τη διαμελίσουν», έγραψε ο Ραούλ σε ένα μήνυμα. Φυσική διάδοχος του Frank, επαρχιακός συντονιστής στην ανατολή από τις πλέον καταζητούμενες σε βουνά και πεδιάδες. Πάντα στα πρόθυρα σύλληψης βασανιστηρίων και εκτέλεσης, οι συναγωνιστές της την έβλεπαν ως επικεφαλής τους, όχι μόνο επειδή ήταν φυσική ηγέτης, αλλά και λόγω μιας γαλήνης της που εξέπληξε όσους μοιράζονταν τις καθημερινές κακουχίες του ανταρτοπόλεμου.

Ένας δημοσιογράφος που σχεδίαζε να ανέβει στη Σιέρα, προσβεβλημένος από την εφηβική εμφάνιση της με κολάν μαθήτριας, αναγκάστηκε να τα μαζέψει μετά από μια παγωμένη ερώτηση από αυτήν: «Μήπως πρέπει να δώσεις μεγαλύτερη σημασία σ΄αυτό το κίνημα με γυναίκες τόσο νέες και ταυτόχρονα τόσο ατσάλινες;».

Στη Βίλμα _ Vilma Espín Guillois, που πάντα θα ξαναγεννιέται

Όταν το Σαντιάγο μετατράπηκε σε θανατηφόρα παγίδα, η Βίλμα μπήκε εκεί επικεφαλής στο Δεύτερο Μέτωπο Φρανκ Πάις.

σσ. Το Δεύτερο Ανατολικό Μέτωπο "Frank País" δημιουργήθηκε το 1958 στο Piloto del Medio, Sierra Cristal, με επικεφαλής τονς Ραούλ Κάστρο. Με 67 μόνο αντάρτες, άρχισε να κάνει ελιγμούς σε μια περιοχή περίπου 12.000 τετραγωνικών χιλιομέτρων βόρεια της τότε επαρχίας Oriente. Το νέο αυτό μέτωπο ανέλαβε δράση με τη βοήθεια των κατοίκων της περιοχής, οι οποίοι τους στήριξαν συγκεντρώνοντας εφόδια και παρέχοντάς τους πληροφορίες για τις ενέργειες του εχθρού. Η πρώτη μεγάλη ενέργεια ήταν η κατάληψη του αεροδρομίου του Μόα, ακολουθούμενη από την κατάληψη ναυτικών θέσεων, την κατάρριψη αεροσκαφών, επιθέσεις σε 35 στρατώνες και φρουρές, κατάσχεση όπλων, θαλάσσιες επιχειρήσεις και σύλληψη στρατιωτών. Αναπτύχθηκε επίσης η ιδέα που συνέλαβε ο Ραούλ Κάστρο για τη δημιουργία μιας επαναστατικής Πολεμικής Αεροπορίας. Στην περιοχή δράσης του, ιδρύθηκε οργάνωση με δικαιοδοσίες στην εκπαίδευση, την προπαγάνδα, τη γεωργία, τη δικαιοσύνη, την υγεία, τα οικονομικά, τις κατασκευές, τις επικοινωνίες και τον πόλεμο, ως προκαταρκτική άποψη για το τι θα εφαρμοστεί μετά τον θρίαμβο της επανάστασης. Το πρώτο συνέδριο των αγροτών στα όπλα πραγματοποιήθηκε επίσης στην ίδια περιοχή. Τέλη 1958, η πρόσβαση στο βόρειο τμήμα του Σαντιάγο ντε Κούβα ελέγχονταν από δυνάμεις των ανταρτών.

__συνέχεια
Vilma Espín Guillois
Εκεί γεννήθηκε η δια βίου αγάπη για τον Ραούλ και το αντάρτικο πνεύμα που είχε ήδη παγιώθηκε για πάντα και δεν θα την εγκατέλειπε ποτέ

Γιατί η Βίλμα, η δεύτερη Κουβανή απόφοιτος Χημικής Μηχανικής, μετά τον θρίαμβό της και ανάμεσα σε αμέτρητα καθήκοντα, ανέλαβε μερικές από τις πιο δύσκολες μάχες, αυτές που είχαν να κάνουν με μάστιγες βαθιά ριζωμένες στη συλλογική και ατομική συνείδηση: όπως η υπεράσπιση των γυναικών και των δικαιωμάτων τους, οι εκπαιδευτικές διαδικασίες, το τέλος των διακρίσεων...

Κατήγγειλε ανοιχτά τον machismo _την ανδροκρατία δλδ. ανάμεσα στους επαναστάτες, εκθέτοντας –χωρίς να χαϊδεύει αυτιά όσους προσποιούνταν ψεύτικα και κατήγγειλε, εν μέσω Παγκόσμιου Συνεδρίου, την προσπάθεια να εγκριθεί μια έκθεση που κανείς δεν είχε διαβάσει. Και αντιμετώπιζε κάθε παιδί, γυναίκα ή ηλικιωμένο σαν να ήταν δική της οικογένεια, παραμένοντας πάντα η Ντέμπορα _βάζοντας επίσης όλο το θάρρος _το είναι της, στην ειρήνη.

         \\ Granma _2

Vilma: με ακλόνητη εμπιστοσύνη στη δύναμη των γυναικών
Γιατί για να αλλάξει η μοίρα των Κουβανών γυναικών, έπρεπε πρώτα
να αλλάξει η άθλια κατάσταση της χώρας.

Όποτε τη σκέφτεσαι, σου έρχεται στο μυαλό σαν μια ανάσα καθαρού αέρα. Πάντα χαμογελαστή και πλημμυρισμένη ενσυναίσθηση, ζεστασιά, αισιοδοξία και ενέργεια. Αυτά είναι βασικά χαρακτηριστικά της ηγεσίας και η Βίλμα, η ηγέτιδα μας, τα είχε όλα και πολλά περισσότερα, γιατί τα συνδύαζε με ταπεινότητα, ευφυΐα να ενεργεί με βάση αυτό που είναι το επαναστατικά  σωστό, με πολύ Κουβανέζικη ψυχή και πρωτοποριακή μοναδική κατανόηση του μονοπατιού που έπρεπε και μπορούσαν να ακολουθήσουν οι γυναίκες.

Γι' αυτό ερωτεύτηκε την Επανάσταση, με ειλικρίνεια και επιμονή, με μεγάλο πάθος, γιατί για να αλλάξει η πορεία και η μοίρα των Κουβανών γυναικών, χρειάστηκε να αγωνιστεί ώστε να αλλάξει η αξιοθρήνητη κατάσταση της χώρας, στην οποία πάρα πολλές γυναίκες υπέστησαν τα αδικήματα της παραμέλησης, της εγκατάλειψης και της αποστράγγισης κεφαλαίων μέσα από ταμεία διαφθοράς. Είναι πολύ δύσκολο να ονειρευτείς όταν η αξιοπρέπεια είναι η μεγαλύτερη από όλες τις ελλείψεις.

Έτσι διηύθυνε τη ζωή της, και αν υπάρχουν οι νόμοι του πεπρωμένου, η Vilma Espín δεν είχε άλλη επιλογή από το να αφοσιωθεί για πάντα στο να κάνει, πρώτον, την Πατρίδα να γίνει το μέρος που άξιζε ο λαός της και, δεύτερον, να ανοίξει κάθε πόρτα από την οποία, βήμα-βήμα, κόβοντας γόρδιους δεσμούς, η Κουβανή μπορούσε να περπατήσει όρθια.

Δεν ήταν απλώς ένα χτύπημα στυλό, φυσικά. Ο επαναστατικός θρίαμβος δεν έφερε τη χειραφέτηση αυτή καθαυτή. Αλλά όταν η προηγμένη σκέψη και η ευγενής συνείδηση συνδυάζονται, πολλά μπορούν να αλλάξουν την επικρατούσα πραγματικότητα, ακόμα κι αν φαίνεται ακίνητη, όπως απέδειξε η ίδια η Επανάσταση. Και έτσι, με την επιμονή του γλύπτη που διαμορφώνει τον πηλό, λεπτομέρεια προς λεπτομέρεια, αυτή η εξαιρετική γυναίκα, που είχε ήδη κερδίσει με τη δική της αξία μια προνομιακή θέση στον θαυμασμό και το σεβασμό των συντρόφων της στον αγώνα, κέρδισε επίσης το δικαίωμα να ηγηθεί μιας “επανάστασης μέσα στην επανάσταση”, που σήμαινε όχι μόνο αξιοπρεπείς γυναίκες, αλλά κυρίως δυνατότητα να υπάρχει χώρος να γίνει η ίδια δημιουργός του μέλλοντός της.

Πρώτο Συνέδριο
του ΚΚ Κούβας:
Jorge Lezcano _Vilma Espín
y Yolanda Ferrer

Με τη Βίλμα στο τιμόνι και με την άνευ όρων υποστήριξη του Φιντέλ, η Κούβα γέννησε την Federación de Mujeres Cubanas _Ομοσπονδία Κουβανών Γυναικών, η οποία δεν έκανε ποτέ ούτε ένα βήμα πίσω από τις ιδρυτικές της αρχές και η οποία, όπως πίστευε, και προέβλεψε ο Comandante el Jefe, έχοντας πάντα δύο αδιαμφισβήτητα μέτωπα μάχης: τα δικαιώματα, όχι μόνο των γυναικών, αλλά και της επανάστασης όλου του λαού.

Υπάρχουν εκατοντάδες παραδείγματα του δείγματος γραφής της Βίλμα, του τρόπου που έσπειρε τη στοργή σε κάθε γωνιά της αγαπημένης της πατρίδας, της απέραντης ευαισθησίας που τη χαρακτήριζε. Ως μέλος μιας γενιάς που πέτυχε τις πιο ριζικές αλλαγές στην ιστορία της Κούβας, κατακτώντας με μεταλαμπαδεύοντας την ωριμότητα να κατανοήσουν ότι ο κοινωνικός μετασχηματισμός απαιτούσε μακροπρόθεσμες δημόσιες πολιτικές και όντας η ιδεολόγος και η κινητήρια δύναμη πίσω από πολλές από αυτές. Ακόμη και αρκετές από τις πιο πρόσφατες πρωτοβουλίες αναγνωρίζονται στην κληρονομιά της, όπως ο Οικογενειακός Κώδικας, το Πρόγραμμα για την Προώθηση των Γυναικών και η τρέχουσα πορεία προς την έγκριση του Κώδικα για τα παιδιά, τους εφήβους και τους νέους.

Πάντα έκανε έκκληση στον σεβασμό της ετερότητας και υπερασπιζόταν την κοινωνική ενσωμάτωση όλων των ανθρώπων, γνωρίζοντας ότι αυτό σήμαινε σπάσιμο στερεοτύπων, μύθων και κανόνων, όντας απαραίτητο για την επαναστατική διαδικασία _να απαλλαγεί δλδ. από κάθε είδους διακρίσεις.

Η Βίλμα ήταν παιδί της εποχής της με όλη τη σημασία της λέξης, αλλά ήταν επίσης ένα παράδειγμα που γεννήθηκε για να αντέχει, και το όνομά της είναι εγγεγραμμένο δίπλα σε αυτά των Ana Betancourt, Amalia Simoni, Brígida Zaldívar, Celia Sánchez Manduley, Melba Hernández, Haydee Santamaría...

Το να είσαι γυναίκα, και Κουβανέζα, συνεπάγεται πολύ ηρωισμό. Οι καιροί που ζούμε απαιτούν την επείγουσα ανάγκη να σωθούν αποστάγματα στα οποία οι ελλείψεις και οι δυσκολίες επιτίθενται άγρια. Περισσότερο από ποτέ άλλοτε, είναι ζωτικής σημασίας να υποστηρίξουμε τα κορίτσια, τους έφηβους και τις νεαρές γυναίκες μας για να τα ενδυναμώσουμε με τα δικαιώματά τους και να διασφαλίσουμε ότι η ευαλωτότητα δεν τα θέτει σε μειονεκτική θέση. Αλλά, κυρίως, για να πιστέψουν στις δυνατότητές τους ώστε αυτή η κοινωνία να συνεχίσει να τους δείχνει τον δρόμο που τους οδηγεί στην πλήρη προσωπική ολοκλήρωση.

Αυτό θα ήθελε η Βίλμα, αυτό θα είχε βάλει σε αυτό —όπως και στη ζωή— όλη της την αγνή και ανεξάντλητη ενέργεια, γιατί η μεγαλύτερη αξία της ήταν η άνευ όρων πίστη της στη δύναμη των γυναικών, στην πίστη τους στη χώρα και στην αδιαμφισβήτητη και εξαιρετική μεταμορφωτική τους ικανότητα.

 

 

 

Nathaniel Adams Coles 🎶 🎶 Nat King Cole

Ο Nat King Cole, Νατ Κινγκ Κόουλ πραγματικό όνομα Nathaniel Adams Coles _γεννήθηκε 17-Μαρτ-1919 στο Μοντγκόμερι _Αλαμπάμα, εμφανίστηκε για πρώτη φορά στο προσκήνιο ως κορυφαίος πιανίστας της τζαζ και πέθανε σαν σήμερα _σε ηλικία 46 ετών 15-Φεβ-1965 από καρκίνο του πνεύμονα, Αναδείχτηκε ένας από τους καλύτερους πιανίστες της εποχής του σουίνγκ και επέδρασε θετικά στη διαμόρφωσή του. Προπηλακίστηκε συχνά από μέλη της ρατσιστικής οργάνωσης White Citizen’s Council _Συμβούλια Λευκών Πολιτών _ένα είδος Κου-Κλουξ-Κλαν κατά τη διάρκεια συναυλιών του (στην Αλαμπάμα και αλλού). Η επιτυχία του άρχισε το 1943. Έγινε γνωστός από την απαλή βαρύτονη φωνή του, με την οποία ερμήνευε τζαζ μελωδίες. Το 1947 ηχογράφησε το Nature Boy, το οποίο έφτασε στην κορυφή του μουσικού chart του Billboard πουλώντας περισσότερα από 1 εκ. αντίτυπα και στην πορεία επανακτελέστηκε από τον Φρανκ Σινάτρα και τη Σάρα Βον. Το 1948 μετακόμισε στη χλιδάτη και για λίγους περιοχή του Χόλυγουντ.

Ο Νατ Κινγκ Κόουλ ήταν ένας από τους πρώτους Αφροαμερικανούς καλλιτέχνες που άγγιξαν το μεγάλο ακροατήριο διεθνώς και θεωρείται από τους δημοφιλέστερους μαύρους τραγουδιστές όλων των εποχών και από τους πιο παρεξηγημένους μουσικούς του 20ού αιώνα. Επίσης, ήταν ένας από τους πρώτους μαύρους της Αμερικής που απέκτησαν δική τους τηλεοπτική εκπομπή με ποικίλο πρόγραμμα. Η βελούδινη φωνή του έμεινε χαραγμένη σε δίσκους 45 και 33 στροφών: Unforgettable (1951), Pretend (1952) κ.ά. Μεταξύ των καλλιτεχνών που συνεργάστηκαν με τον Νατ Κινγκ Κόουλ είναι ο Τζον Ντάνκγουορθ, ο Φρανκ Σινάτρα, η Έτα Τζέιμς, ο Ντέξτερ Γκόρντον, ο Νέλσον Ριντλ κ.ά. Το 1963, ο Νατ Κινγκ Κόουλ ερμήνευσε το τραγούδι “In The Cool Of The Day”, σε μουσική του Μάνου Χατζιδάκι. Για πολλούς μουσικοκριτικούς τότε και σήμερα ο Κόουλ ήταν ισάξιος του Φρανκ Σινάτρα, που μόνο οι φυλετικές διακρίσεις της εποχής δεν του επέτρεψαν να κάνει ολοκληρωμένη καριέρα στο χώρο του θεάματος και ακροάματος. Σύμφωνα με εκτιμήσεις Βρετανών μουσικολόγων, στη μελωδία του Νατ Κινγκ Κόουλ Answer Me φαίνεται ότι βασίζεται η γνωστή και πολυαγαπημένη μπαλάντα του Πολ ΜακΚάρτνεϊ “Yesterday”. Τέσσερις μήνες μετά το θάνατό του έκανε πρεμιέρα στους κινηματογράφους η ταινία λησταρχίνα _ Cat Ballou, στην οποία έπαιξε δίπλα στην Τζέιν Φόντα και τον Λι Μάρβιν λέγοντας και το ομώνυμο άσμα.

Επιλογές τραγουδιών του από τέλη της 10ετίας του 1930 (σχεδόν τρεις δεκαετίες στα ποπ τσαρτ) _από τις 100άδες επιτυχίες του _βλ αναλυτικά στο τέλος: Unforgettable, Pretend, The Way You Look Tonight, When I Fall In Love, It’s Only A Paper Moon, Let There Be Love, Mona Lisa, That Sunday That Summer, Those Lazy Hazy Crazy Days Of Summer, Ramblin Rose, Autumn Leaves, Nature Boy, Route 66. The Christmas Song, Quizas, Quizas, Quizas, Too Young, At Last κ.ά. Μερικά από τα πιο αξιοσημείωτα σινγκλ του περιλαμβάνουν _εκτός από τα 15+"Unforgettable", τα "Smile", "L-O-V-E", "Nature Boy", "When I Fall in Love", "Let There Be Love", "Mona Lisa", "Autumn Leaves", "Stardust", "Straighten Up and Fly Right", "The You Very "Senable" και "Forasti" "Almost Like Being in Love" _"Σχεδόν σαν να είσαι ερωτευμένος". Το χριστουγεννιάτικο άλμπουμ του 1960 The Magic of Christmas (γνωστό και ως The Christmas Song), το χριστουγεννιάτικο άλμπουμ με τις περισσότερες πωλήσεις που κυκλοφόρησε τη δεκαετία του 1960 και κατατάχθηκε ως ένα από τα 40 βασικά χριστουγεννιάτικα άλμπουμ (2019) από το Rolling Stone. Το 2022, η ηχογράφηση του "The Christmas Song" του Cole έσπασε το ρεκόρ για το μεγαλύτερο ταξίδι στην πρώτη δεκάδα του Billboard Hot 100, όταν έφτασε στο νούμερο εννέα, 62 χρόνια μετά το ντεμπούτο του στο chart. και επιλέχθηκε από τη Βιβλιοθήκη του Κογκρέσου για διατήρηση στο Εθνικό Μητρώο Καταγραφής των Ηνωμένων Πολιτειών. Το NPR τον ονόμασε μία από τις 50 Great Voices.

Ο Cole ξεκίνησε την καριέρα του ως πιανίστας της τζαζ στα τέλη της δεκαετίας του 1930, όταν σχημάτισε το King Cole Trio, που έγινε το συγκρότημα με τις μεγαλύτερες πωλήσεις (και το μοναδικό μαύρο act) στην παντοδύναμη τη 10ετία του 1940 Capitol Records. Το τρίο του Κόουλ ήταν το πρότυπο για τα μικρά τζαζ σύνολα που ακολούθησαν. Ξεκινώντας το 1950, μεταπήδησε για να γίνει σόλο τραγουδιστής με όνομα Nat King Cole. Παρά την επιτυχία του mainstream, ο Cole αντιμετώπισε έντονες φυλετικές διακρίσεις κατά τη διάρκεια της καριέρας του. Αν και δεν ήταν σημαντική δημόσια προσωπικότητα στο κίνημα των πολιτικών δικαιωμάτων, ο Cole ήταν μέλος του τοπικού παραρτήματος NAACP National Association for the Advancement of Colored People (1909 _ Εθνική Ένωση για την Πρόοδο των Έγχρωμων) και συμμετείχε στην Πορεία του 1963 στην Ουάσιγκτον _ήταν η μεγαλύτερη συγκέντρωση για τα πολιτικά δικαιώματα της εποχής της. Υπολογίζεται ότι πάνω από 250.000 πήραν μέρος «για Εργασία και Ελευθερία» στις 28-Αυγ-1963, φτάνοντας στην Ουάσιγκτον, DC με αεροπλάνα, τρένα, αυτοκίνητα μοτο και λεωφορεία από όλη τη χώρα. Έκανε και τακτικά εμφανίσεις για και σε οργανώσεις πολιτικών δικαιωμάτων. Από το 1956 έως το 1957, ο Κόουλ φιλοξένησε τη σειρά βαριετέ του NBC The Nat King Cole Show, η οποία έγινε η πρώτη τηλεοπτική εκπομπή σε εθνικό επίπεδο που φιλοξενήθηκε από έναν μαύρο.

Ο Cole έλαβε πολυάριθμες διακρίσεις, συμπεριλαμβανομένου ενός αστεριού στο Hollywood Walk of Fame (1960) και ενός βραβείου Golden Globe Special Achievement. Μετά θάνατον, πήρε Grammy Lifetime Achievement (1990), μαζί με το Sammy Cahn Lifetime Achievement Award (1992) και έχει εισαχθεί στο Downbeat Jazz Hall of Fame (1997), στο Rock and Roll Hall of Fame (2000) και στο National Rhythm 20 & Blue (2020). Ήταν ο πατέρας της τραγουδίστριας Natalie Cole (1950–2015), η οποία διασκεύασε τα τραγούδια του πατέρα της στο άλμπουμ του 1991 Unforgettable... with Love.

Πρώιμα χρόνια

Ο Nathaniel Adams Coles είχε τρία αδέρφια: τον Έντι (1910–1970), τον Άικ (1927–2001) και τον Φρέντυ (1931–2020), καθώς και μια ετεροθαλή αδερφή, την Τζόις Κόουλς, με καριέρα στη μουσική του καθενός ξεχωριστά και ο Coles ακολούθησε. Όταν ήταν τεσσάρων ετών, η οικογένεια μετακόμισε στο Σικάγο του Ιλινόις, όπου ο πατέρας του, Έντουαρντ, έγινε διάκονος βαπτιστής παπάς.

Ο Cole έμαθε να παίζει όργανο από τη μητέρα του, Perlina Coles, την οργανίστρια της εκκλησίας. Η πρώτη του παράσταση ήταν το παιδικό "Yes! We Have No Bananas" σε ηλικία τεσσάρων ετών. Ξεκίνησε επίσημα μαθήματα πιάνου στα 12 του, μαθαίνοντας τζαζ, γκόσπελ και κλασική μουσική «από τον Γιόχαν Σεμπάστιαν Μπαχ μέχρι τον Σεργκέι Ραχμάνινοφ». Ως νεαρός, ο Cole εντάχθηκε στο συγκρότημα "Bud Billiken Club" των αγοριών διανομής ειδήσεων για το The Chicago Defender και αργότερα στο μουσικό πρόγραμμα του Walter Dyett στο γυμνάσιο. Έβγαινε κρυφά από το σπίτι για να επισκεφτεί κλαμπ και όταν τον έδιωχναν καθόταν απέξω για να ακούσει  Λούις Άρμστρονγκ, Ερλ Χάινς Τζίμι Νουν κά.

Στα 15 του παράτησε το λύκειο για να ακολουθήσει μουσική καριέρα. Αφού ο αδερφός του Eddie, μπασίστας, επέστρεψε στο σπίτι από τις περιοδείες με τους Noble Sissle, σχημάτισαν ένα sextet και ηχογράφησαν δύο σινγκλ για την Decca το 1936 ως Swingsters του Eddie Cole. Έπαιξαν σε μια αναβίωση του μιούζικαλ Shuffle Along, στη συνέχεια ο Nat Cole πήγε σε περιοδεία με το μιούζικαλ. Το 1937 παντρεύτηκε τη Nadine Robinson, η οποία ήταν μέλος του καστ. Μετά το τέλος της παράστασης στο Λος Άντζελες, ο Cole και η Nadine εγκαταστάθηκαν εκεί ενώ εκείνος έψαχνε για δουλειά.

Μια μέρα το 1938, καθώς χαλάρωνε στο δωμάτιο του ξενοδοχείου του, ο Bing Crosby άκουσε το Nat Cole Trio για πρώτη φορά από το Steak House του Jim Otto και μετά πήρε τον Johnny Mercer να τους ακούσει. Σύντομα ο Crosby είχε το τρίο στο ραδιοφωνικό του πρόγραμμα «Kraft Music Hall» και ο Mercer αργότερα θα τους έκανε συμβόλαιο όταν ίδρυσε την Capitol Records. Το 1944, το "Straighten Up and Fly Right" ανέβηκε στην κορυφή των charts. Με τον Κρόσμπι να επαναφέρει το Τρίο συνεχώς στο πρόγραμμά του, ακόμη και το καλοκαίρι του 1946.

Ο Κόουλ στο μεταξύ ηγήθηκε μιας μεγάλης μπάντας και βρήκε δουλειά παίζοντας πιάνο σε νυχτερινά κέντρα. Όταν ένας ιδιοκτήτης κλαμπ του ζήτησε να δημιουργήσει ένα συγκρότημα, ο Cole προσέλαβε τον μπασίστα Wesley Prince και τον κιθαρίστα Oscar Moore. Ήταν οι King Cole Swingsters και άλλαξαν το όνομά τους σε King Cole Trio πριν κάνουν ραδιοφωνικές μεταγραφές και ηχογραφήσεις για μικρές ετικέτες.

Κούβα αφιέρωμα_ενθύμιο Nat King Cole

10ετία 1940

Ο Cole ηχογράφησε το "Sweet Lorraine" το 1940, και έγινε η πρώτη του επιτυχία. Σύμφωνα με το μύθο, η καριέρα του ως τραγουδιστής ξεκίνησε όταν ένας μεθυσμένος θαμώνας στο μπαρ του ζήτησε να τραγουδήσει ένα συγκεκριμένο τραγούδι. αλλά επειδή δεν το ήξερε, τραγούδησε το "Sweet Lorraine". Καθώς οι θαμώνες άκουσαν το φωνητικό ταλέντο του, ζήτησαν κι άλλα τραγούδια και εκείνος φυσικά τους έκανε τη χάρη από το ρεπερτόριο του.

Το 1941, το τρίο ηχογράφησε το "That Ain't Right", ενώ τον επόμενο χρόνο ακολούθησε το "All for You", το "I'm Lost" κά, πηγαίνοντας από εταιρεία σε εταιρεία

“Ξεκίνησα να γίνω πιανίστας της τζαζ. εν τω μεταξύ άρχισα να τραγουδάω και τραγούδησα όπως ένιωθα και έτσι …όλα καλά!”  —είπε ο  Nat King Cole, σε συνέντευξη στη Φωνή της Αμερικής, το 1956.

Όντας πιανίστας της Jazz και στη Φιλαρμονική έπαιξε στην πρώτη ηχογραφημένη συναυλία το 1944, που πιστώθηκε στη Mercury ως "Shorty Nadine", παράγωγο του ονόματος της συζύγου του, επειδή ο Cole είχε αποκλειστικό συμβόλαιο με την Capitol. Χρησιμοποίησε διάφορα άλλα ψευδώνυμα για τον ίδιο λόγο, συμπεριλαμβανομένων των Eddie Laguna, Sam Schmaltz, Nature Boy και A Guy, "ή όποιο όνομα για τον εαυτό του μπορούσε να σκεφτεί, αλλά μόνο ως οργανοπαίκτης, ποτέ ως τραγουδιστής." Ο Cole ηχογράφησε στη συνέχεια με τους Illinois Jacquet και Lester Young και το 1946, το τρίο μετέδωσε το King Cole Trio Time, ένα ραδιοφωνικό πρόγραμμα διάρκειας 15 λεπτών. Αυτό ήταν το πρώτο ραδιοφωνικό πρόγραμμα που φιλοξενήθηκε από μαύρο μουσικό και αυτό συνεχίστηκε αδιάλειπτα έως το 1948. Έπαιξαν στα ραδιοφωνικά προγράμματα Swing Soiree, Old Gold, The Chesterfield Supper Club, Kraft Music Hall και The Orson Welles Almanac.

Ο Κόουλ άρχισε στο μεταξύ να ηχογραφεί και να ερμηνεύει υλικό προσανατολισμένο στην ποπ, στο οποίο συχνά συνοδευόταν από ορχήστρα εγχόρδων. Το ανάστημα του Κόουλ ως δημοφιλούς σταρ εδραιώθηκε από επιτυχίες όπως τα "All for You" (1943), "The Christmas Song" (1947), "(Get Your Kicks on) Route 66", "(I Love You) For Sentimental Reasons" (1946), "There! I've Said It Again (N119y) (147)" «Frosty the Snowman», «Mona Lisa» (Νο 1 τραγούδι του 1950), «Orange Colored Sky» (1950), «Too Young» (το Νο. 1 τραγούδι του 1951).

10ετία 1950

Το 1953, ο Cole εμφανίστηκε για την ένατη συναυλία Cavalcade of Jazz που πραγματοποιήθηκε στο Wrigley Field στο Σικάγο, την παραγωγή του οποίου ήταν ο Leon Hefflin, Sr.

Το 1956, το The Nat 'King' Cole Show έκανε το ντεμπούτο του στο NBC. Το variety του ήταν ένα από τα πρώτα από Αφροαμερικανό. Το πρόγραμμα ξεκίνησε σε διάρκεια 15λ αυξήθηκε σε μισή ώρα και αργότερα σε σχεδόν μία (1957) παρά το ότι ποτέ δεν βρέθηκε εθνικός χορηγός και η εκπομπή αντιμετώπιζε οικονομικά προβλήματα παρά τις προσπάθειες των NBC, Harry Belafonte, Tony Bennett, Ella Fitzgerald, Eartha Kitt, Frankie Laine, Peggy Lee και Mel Tormé. Ο Κόουλ αποφάσισε να τερματίσει το πρόγραμμα (το τελευταίο επεισόδιο προβλήθηκε στις 17-Δεκ-1957). Σχολιάζοντας την έλλειψη χορηγίας, ο Κόουλ είπε λίγο μετά τον θάνατό του: "Η Madison Avenue φοβάται το σκοτάδι".

Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1950, ο Cole συνέχισε να ηχογραφεί επιτυχίες που πούλησαν εκατομμύρια σε όλο τον κόσμο, όπως τα "Smile", "Pretend", "A Blossom Fell" και "If I May". Οι ποπ επιτυχίες του ήταν συνεργασίες με τους Nelson Riddle, Gordon Jenkins και Ralph Carmichael. Ο Riddle διασκεύασε πολλά από τα άλμπουμ του Cole της δεκαετίας του 1950, συμπεριλαμβανομένου του Nat King Cole Sings for Two in Love (1953), του πρώτου του 10-inch (μεγάλου μεγέθους βινύλιο) LP. Το 1955, το "Darling, Je Vous Aime Beaucoup" έφτασε στο νούμερο 7 στο Billboard chart. Το Love Is the Thing πήγε στο νούμερο ένα τον Απρίλιο του 1957.

Το 1959, ο Cole έλαβε ένα βραβείο Grammy για την καλύτερη ερμηνεία από έναν "Top 40" καλλιτέχνη για το "Midnight Flyer".

Το 1958, πήγε στην Αβάνα για να ηχογραφήσει το Cole Español, ένα άλμπουμ που τραγουδήθηκε εξ ολοκλήρου στα ισπανικά. Ήταν τόσο δημοφιλές στη Λατινική Αμερική και στις ΗΠΑ που ακολούθησαν δύο ακόμη ισπανόφωνα: A Mis Amigos (1959) και More Cole Español (1962).

Μετά την αλλαγή στα μουσικά γούστα, οι μπαλάντες του Κόουλ ελάχιστα απήχησαν στους νεαρούς ακροατές, παρά την επιτυχημένη απόπειρα ροκ εν ρολ με το "Send for Me", που έφτασε στο νούμερο 6 στο ποπ chart. Όπως ο Ντιν Μάρτιν, ο Φρανκ Σινάτρα και ο Τόνι Μπένετ, ο Κόουλ διαπίστωσε ότι το ποπ τσαρτ είχε κυριευτεί πλέον από νέους.

10ετία 1960

Το 1960, ο επί χρόνια συνεργάτης του Κόουλ, Νέλσον Ριντλ, έφυγε από την Capitol για να ενταχθεί στην Reprise Records, η οποία ιδρύθηκε από τον Φρανκ Σινάτρα. Οι Riddle και Cole ηχογράφησαν ένα τελευταίο άλμπουμ με επιτυχία, το Wild Is Love, σε στίχους των Ray Rasch και Dotty Wayne. Αργότερα, ο Κόουλ μεταμόρφωσε το concept άλμπουμ σε ένα σόου στο Off-Broadway, I'm with You.

Παρ' όλα αυτά, ο Cole ηχογράφησε αρκετά επιτυχημένα σινγκλ κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1960, συμπεριλαμβανομένου του "Let There Be Love" με τον George Shearing το 1961, της κάντρι επιτυχίας "Ramblin' Rose" τον Αύγουστο του 1962 (φτάνοντας στο Νο. 2 στο Pop chart), "Dear Lonely Hearts" (No. 13) "That Sunday, That Summer" (No. 12). Lazy-Hazy-Crazy Days of Summer" (η τελευταία του επιτυχία στο top-ten, φτάνοντας στο νούμερο 6 στο Pop chart). Ο Κόουλ έπαιξε σε πολλές ταινίες μικρού και μεγάλου μήκους, κωμικές σειρές και τηλεοπτικές εκπομπές Έπαιξε τον W. C. Handy στην ταινία St. Louis Blues (1958), εμφανίστηκε στα The Nat King Cole Story, China Gate και The Blue Gardenia (1953).

Τον Ιανουάριο του 1964, ο Κόουλ έκανε μια από τις τελευταίες του τηλεοπτικές εμφανίσεις, στο Πρόγραμμα Τζακ Μπένι. Συστήθηκε ως «ο καλύτερος φίλος που είχε ποτέ ένα τραγούδι» και τραγούδησε το «When I Fall in Love». Το Cat Ballou (1965), η τελευταία ταινία του, κυκλοφόρησε αρκετούς μήνες μετά τον θάνατό του.

Νωρίτερα, η στροφή του Κόουλ στην παραδοσιακή ποπ οδήγησε ορισμένους κριτικούς και θαυμαστές της τζαζ να τον κατηγορήσουν για ξεπούλημα, αλλά ποτέ δεν εγκατέλειψε τις ρίζες του στην τζαζ. Μέχρι το 1956, ο Cole ηχογράφησε ένα all-jazz άλμπουμ, το After Midnight, και πολλά από τα άλμπουμ του μετά από αυτό βασίζονται ουσιαστικά στην τζαζ, που γράφτηκαν για μεγάλο συγκρότημα χωρίς έγχορδα, αν και οι διασκευές επικεντρώνονται κυρίως στα φωνητικά και όχι στα όργανα.

Ο Cole είχε μια από τις τελευταίες του μεγάλες επιτυχίες το 1963, δύο χρόνια πριν από το θάνατό του, με το "Those Lazy-Hazy-Crazy Days of Summer", το οποίο έφτασε στο νούμερο 6 στο Pop chart. Το "Unforgettable" έγινε ξανά γνωστό το 1991 από την κόρη του Νάταλι, όταν χρησιμοποιήθηκε η σύγχρονη τεχνολογία ηχογράφησης για την επανένωση πατέρα και κόρης σε ένα ντουέτο. Η έκδοση ντουέτο ανέβηκε στην κορυφή των ποπ τσαρτ, σχεδόν σαράντα χρόνια μετά την αρχική της δημοτικότητα.

Το τελευταίο στούντιο άλμπουμ του Κόουλ είχε τίτλο L-O-V-E. Το άλμπουμ έφτασε στο Νο. 4 του τσαρτ Billboard Albums την άνοιξη του 1965.

Προσωπική ζωή

Ο Κόουλ γνώρισε την πρώτη του σύζυγο, Ναντίν Ρόμπινσον, ενώ βρίσκονταν σε περιοδεία για το all-black μιούζικαλ του Μπρόντγουεϊ Shuffle Along. Ο Κόουλ ήταν 18 ετών όταν παντρεύτηκαν και αυτή ήταν ο λόγος που μετακόμισε στο Λος Άντζελες και σχημάτισε το τρίο Nat King Cole. Ο γάμος τους κατέληξε σε διαζύγιο το 1948 και έξι ημέρες αφότου έγινε οριστικό παντρεύτηκε την τραγουδίστρια Maria Hawkins (Μαρία Χόκινς). Οι Coles απέκτησαν πέντε παιδιά: τη Natalie (1950–2015), η οποία είχε μια επιτυχημένη καριέρα ως τραγουδίστρια πριν πεθάνει από συμφορητική καρδιακή ανεπάρκεια σε ηλικία 65 ετών. μια υιοθετημένη κόρη, την Carole (1944–2009), η οποία πέθανε από καρκίνο του πνεύμονα σε ηλικία 64 ετών, έναν υιοθετημένο γιος, τον Nat Kelly Cole (1959–1995), ο οποίος πέθανε από AIDS σε ηλικία 36 ετών και τις δίδυμες κόρες, Casey και Timolin (γεννημένες το 1961) _γενικώς πολύ "θανατικό" στην οικογένεια. Η Μαρία στήριξε τον Κόουλ κατά τη διάρκεια της ασθένειας του και έμεινε μαζί του μέχρι το θάνατό του. Σε μια συνέντευξη, τόνισε πως παρά τις ατέλειές του μετράει η μουσική του κληρονομιά

"Εμπειρίες" με το ρατσισμό

Το 1948, ο Cole αγόρασε ένα σπίτι από τον συνταγματάρχη Harry Gantz, πρώην σύζυγο της ηθοποιού του βωβού κινηματογράφου Lois Weber, στην ολόλευκη γειτονιά Hancock Park του Λος Άντζελες Σχεδόν αμέσως, ένας φλεγόμενος σταυρός τοποθετήθηκε μπροστά και η ένωση ιδιοκτητών ακινήτων είπε στον Cole ότι "ανεπιθύμητους" στη γειτονιά. Ο Κόουλ απάντησε, "Ούτε εγώ. Και αν δω κανέναν ανεπιθύμητο να έρχεται εδώ, θα είμαι ο πρώτος που θα παραπονεθεί."

Το 1956, ο Κόουλ συμφώνησε να εμφανιστεί στην Κούβα. Ήθελε να μείνει στο Hotel Nacional de Cuba στην Αβάνα, αλλά του αρνήθηκαν επειδή λειτουργούσε ένα έγχρωμο μπαρ. Ο Κόουλ τίμησε το συμβόλαιό του και η συναυλία στο Tropicana Club είχε τεράστια επιτυχία. Την επόμενη χρονιά, ο Cole επέστρεψε στην Κούβα για άλλη μια συναυλία, τραγουδώντας πολλά τραγούδια στα ισπανικά.

Ο Κόουλ δέχτηκε επίθεση κατά τη διάρκεια μιας συναυλίας στις 10 Απριλίου 1956, στο Μπέρμιγχαμ της Αλαμπάμα, ενώ τραγουδούσε το τραγούδι "Little Girl" στη σκηνή με τους Ted Heath Band. Αφού κυκλοφόρησαν φωτογραφίες του Κόουλ με λευκές γυναίκες θαυμάστριες που έφεραν εμπρηστικές, έντονες λεζάντες όπως "Cole and His White Women" και "Cole and Your Daughter", τρεις άνδρες από το ρατσιστικό Συμβούλιο Πολιτών της Αλαμπάμα επιτέθηκαν στον Cole σε μια προφανή προσπάθεια να τον απαγάγουν. Οι τοπικές αρχές επιβολής του νόμου τερμάτισαν την εισβολή τους, αλλά μόνο όταν ο Cole πετάχτηκε κάτω κακήν κακώς από το πιάνου του και τραυματίστηκε. Δεν τελείωσε τη συναυλία. Η αστυνομία αργότερα βρήκε τουφέκια, ένα μπλάκτζακ και σιδερογροθιές, σε ένα αυτοκίνητο έξω από το χώρο. Έξι άνδρες, συμπεριλαμβανομένου του 23χρονου Willie Richard Vinson, κατηγορήθηκαν επισήμως για επίθεση με πρόθεση δολοφονίας του Cole, αλλά οι κατηγορίες εναντίον τεσσάρων από αυτούς μετατράπηκαν αργότερα σε συνωμοσία για τη διάπραξη πλημμελήματος. Το αρχικό σχέδιο επίθεσης _σύμφωνα με τη δικογραφία περιελάμβανε 150 άνδρες από το Μπέρμιγχαμ και τις κοντινές πόλεις.!!

"Δεν μπορώ να το καταλάβω", είπε ο Κόουλ μετά. "Δεν έχω λάβει μέρος σε καμία διαμαρτυρία. Ούτε έχω ενταχθεί σε οργάνωση που μάχεται τον διαχωρισμό. Γιατί να μου επιτεθούν;" Ο Κόουλ ήθελε να ξεχάσει το περιστατικό και συνέχισε να παίζει για το απομονωμένο κοινό του στον Αμερικανικό Νότο. Είπε ότι δεν μπορούσε να αλλάξει την κατάσταση σε μια μέρα. Συνεισέφερε χρήματα στο μποϊκοτάζ των λεωφορείων στο Μοντγκόμερι και προηγουμένως μήνυσε ξενοδοχεία του Βορρά που αρνήθηκαν να τον εξυπηρετήσουν.

Μέχρι το θάνατό του το 1965, ο Κόουλ ήταν ενεργός και ορατός συμμετέχων στο κίνημα για τα πολιτικά δικαιώματα, διαδραματίζοντας σημαντικό ρόλο στον σχεδιασμό της Πορείας στην Ουάσιγκτον το 1963.

Πολιτική

Ο Cole εμφανίστηκε το 1956 στον εορτασμό γενεθλίων του Προέδρου Dwight D. Eisenhower που μεταδόθηκε τηλεοπτικά και στο Εθνικό Συνέδριο των Ρεπουμπλικάνων του 1956, τραγούδησε το "That's All There Is to That" και "αποθεώθηκε με χειροκροτήματα".Ήταν επίσης παρών στο Εθνικό Συνέδριο των Δημοκρατικών το 1960 για να υποστηρίξει τον γερουσιαστή John F. Kennedy.

Ο Κόουλ ήταν μεταξύ των δεκάδων που προσλήφθηκαν από τον Φρανκ Σινάτρα για να εμφανιστούν στο γκαλά των εγκαινίων του Κένεντι το 1961.

Ασθένεια - θάνατος

Τον Σεπτέμβριο του 1964, ο Κόουλ άρχισε να χάνει βάρος και αντιμετώπισε προβλήματα στην πλάτη. Κατέρρευσε από πόνο μετά την παράσταση στο ξενοδοχείο Sands στο Λας Βέγκας. Τον Δεκέμβριο, ο Κόουλ εργαζόταν στο Σαν Φρανσίσκο όταν τελικά πείστηκε από φίλους να ζητήσει ιατρική βοήθεια. Ένας κακοήθης όγκος παρατηρήθηκε σε προχωρημένη κατάσταση ανάπτυξης στον αριστερό πνεύμονα του. Ο Κόουλ, ο οποίος ήταν βαρύς καπνιστής, είχε καρκίνο του πνεύμονα και αναμενόταν να είχε μόνο μήνες ζωής. Παρά τις επιθυμίες των γιατρών του, ο Cole συνέχισε τη δουλειά του και έκανε τις τελευταίες του ηχογραφήσεις μεταξύ 1 και 3 Δεκεμβρίου στο Σαν Φρανσίσκο, με μια ορχήστρα υπό τη διεύθυνση του Ralph Carmichael. Η μουσική κυκλοφόρησε στο άλμπουμ L-O-V-E λίγο πριν πεθάνει. Η κόρη του σημείωσε αργότερα ότι το έκανε για να εξασφαλίσει την ευημερία της οικογένειάς του.

Ο Κόουλ μπήκε στο Κέντρο Υγείας Saint John's στη Σάντα Μόνικα στις 7 Δεκεμβρίου 1964 και η θεραπεία με κοβάλτιο ξεκίνησε στις 10. Ο Frank Sinatra εμφανίστηκε στη θέση του Cole στα εγκαίνια του νέου Pavilion Dorothy Chandler του Μουσικού Κέντρου του Λος Άντζελες στις 12 Δεκεμβρίου. Η κατάσταση του Κόουλ επιδεινώθηκε σταδιακά, αλλά βγήκε από το νοσοκομείο την περίοδο της Πρωτοχρονιάς. Στο σπίτι, ο Κόουλ μπόρεσε να δει τις εκατοντάδες χιλιάδες κάρτες και τις επιστολές που είχαν σταλεί μετά τη δημοσιοποίηση της είδησης της ασθένειάς του. Ο Κόουλ επέστρεψε στο νοσοκομείο στις αρχές Ιανουαρίου 1965. Έστειλε επίσης 5.000 $ (49.000 $ σε σημερινά χρήματα) στην ηθοποιό και τραγουδίστρια Gunilla Hutton, με την οποία ο Cole είχε "ρομαντική" σχέση από τις αρχές του 1964. Η Χάτον αργότερα τηλεφώνησε στη Μαρία και την παρακάλεσε να χωρίσει. Η Μαρία αντιμετώπισε τον σύζυγό της και ο Κόουλ διέκοψε τελικά τη σχέση με την Χάτον. Η ασθένεια του, τον συμφιλίωσε με τη σύζυγό του και ο Κόουλ υποσχέθηκε ότι αν αναρρώσει, θα πήγαινε στην τηλεόραση για να παροτρύνει τους ανθρώπους να σταματήσουν το κάπνισμα. Στις 25 Ιανουαρίου, ολόκληρος ο αριστερός πνεύμονας του Κόουλ αφαιρέθηκε χειρουργικά. Ο πατέρας του πέθανε από καρδιακά προβλήματα την 1^η Φεβρουαρίου. Καθ' όλη τη διάρκεια της ασθένειας του Κόουλ, οι δημοσιογράφοι του προωθούσαν την ιδέα ότι σύντομα θα γινόταν καλά και θα εργαζόταν, παρά την γνώση της επακόλουθης κατάστασής του. Το περιοδικό Billboard ανέφερε ότι "ο Nat King Cole πέρασε επιτυχώς από μια σοβαρή επέμβαση και... το μέλλον φαίνεται λαμπρό για τον κύριο, ώστε να ξαναρχίσει την καριέρα του". Την ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου, ο Κόουλ και η σύζυγός του έφυγαν για λίγο από το Σεντ Τζον για να οδηγήσουν δίπλα στη θάλασσα. Ο Κόουλ πέθανε στο νοσοκομείο νωρίς τις πρωινές ώρες της Δευτέρας, 15 Φεβρουαρίου 1965, σε ηλικία 45 ετών. Η κηδεία του πραγματοποιήθηκε στις 18 Φεβρουαρίου στην Επισκοπική Εκκλησία του St. James' στο Λος Άντζελες. 400 άτομα ήταν παρόντα μέσα _αδιαχώρητο και δεκάδες χιλιάδες συγκεντρώθηκαν έξω. Εκατοντάδες είχαν περάσει από το φέρετρο την προηγούμενη ημέρα. Παρευρέθησαν μεταξύ άλλων οι Robert F. Kennedy, Count Basie, Frank Sinatra, Sammy Davis Jr., Johnny Mathis, George Burns, Danny Thomas, Jimmy Durante, Alan Livingston, Frankie Laine, Steve Allen και Pat Brown, κυβερνήτης της Καλιφόρνια. Ο επικήδειος εκφωνήθηκε από τον Jack Benny, ο οποίος είπε ότι "Ο Nat Cole ήταν ένας άνθρωπος που έδωσε τόσα πολλά και είχε ακόμα τόσα να δώσει. Τα έδωσε στο τραγούδι, με φιλία στον συνάνθρωπό του, αφοσίωση στην οικογένειά του. Ήταν αστέρι, μια τεράστια επιτυχία ως διασκεδαστής, ως ίδρυμα. Αλλά είχε ακόμη μεγαλύτερη επιτυχία ως άντρας, ως σύζυγος, ως ελεύθερος πατέρας". Μεταθανάτιες εκδόσεις

Το τελευταίο άλμπουμ του Κόουλ, L-O-V-E, ηχογραφήθηκε στις αρχές Δεκεμβρίου του 1964—λίγες μόλις μέρες πριν μπει στο νοσοκομείο για θεραπεία καρκίνου—και κυκλοφόρησε λίγο πριν το θάνατό του. Έφτασε στο νούμερο 4 στο τσαρτ Billboard Albums την άνοιξη του 1965. Ένα άλμπουμ Best Of πιστοποιήθηκε ως χρυσός δίσκος το 1968. Η ηχογράφηση του 1957 του "When I Fall in Love" έφτασε στο νούμερο 4 στα βρετανικά τσαρτ το 1987, κυκλοφόρησε ως αντίδραση σε μια έκδοση του Rick Astley για το χριστουγεννιάτικο διασκεδαστικό νούμερο.

Το 1983, ένας αρχειοφύλακας της EMI Electrola Records, θυγατρικής της EMI (μητρική εταιρεία της Capitol μέχρι το 2013) στη Γερμανία, ανακάλυψε μερικές ακυκλοφόρητες ηχογραφήσεις του Cole, συμπεριλαμβανομένης μιας στα ιαπωνικά και μιας άλλης στα ισπανικά ("Tu Eres Tan Amable"). Κυκλοφόρησαν αργότερα το ίδιο έτος ως το LP Unreleased.

Το 1991, η Mosaic Records κυκλοφόρησε το The Complete Capitol Records Recordings of the Nat King Cole Trio, μια συλλογή από 349 τραγούδια διαθέσιμα ως σετ 18-CD ή 27-LP. Το 2008, επανακυκλοφόρησε σε μορφή ψηφιακής λήψης μέσω υπηρεσιών όπως το iTunes και το Amazon Music.

Επίσης το 1991, η Natalie Cole ηχογράφησε ένα νέο φωνητικό κομμάτι που αναμειγνύεται με τη στερεοφωνική ηχογράφηση του 1961 του πατέρα της της επιτυχίας του "Unforgettable" του 1951 για ένα ομότιτλο αφιέρωμα άλμπουμ. Το τραγούδι και το άλμπουμ κέρδισαν επτά βραβεία Grammy το 1992 για το καλύτερο άλμπουμ και το καλύτερο τραγούδι.

Υπήρξαν πολλά άλμπουμ αφιερώματος, συμπεριλαμβανομένου ενός από τον αδελφό του, Φρέντυ. Ο Randy Napoleon, κιθαρίστας και ενορχηστρωτής του Freddy Cole για 13 χρόνια, έχει εκτελέσει και ηχογραφήσει αφιερώματα στην οικογένεια Cole.

Το 2009, τη χρονιά της ορκωμοσίας του Μπαράκ Ομπάμα ως πρώτου μαύρου προέδρου της Αμερικής, το Καπιτώλιο κυκλοφόρησε ένα άλμπουμ Voices of Change, Τότε και Τώρα. Σε αυτό το άλμπουμ είναι το τραγούδι "We Are Americans Too" που το Capitol δεν κυκλοφόρησε το 1956, (χρονιά που το έγραψε ο Nat King Cole).

Δισκογραφία
Βραβεία & διακρίσεις

Ο Cole εισήχθη στο Alabama Music Hall of Fame και στο Alabama Jazz Hall of Fame. Του απονεμήθηκε το βραβείο Grammy Lifetime Achievement Award το 1990. Το 1992, έλαβε το Sammy Cahn Lifetime Achievement Award από το Songwriters Hall of Fame. Εισήχθη επίσης στο Hall of Fame DownBeat Jazz το 1997 και στο Hit Parade Hall of Fame το 2007. Γραμματόσημο των ΗΠΑ εκδόθηκε το 1994. Ο Cole εισήχθη στο Rock and Roll Hall of Fame το 2000 και στο Latins Hall of Fame 27013. Το NPR τον ονόμασε έναν από τις 50 Μεγαλύτερες Φωνές. Η επιτυχία του Κόουλ στην Capitol Records, για την οποία ηχογράφησε περισσότερα από 150 σινγκλ που έφτασαν στα τσαρτ Billboard Pop, R&B και Country, δεν έχει ακόμη συγκριθεί από κανέναν καλλιτέχνη. Οι δίσκοι του Κόουλ πούλησαν 50 εκατομμύρια αντίτυπα κατά τη διάρκεια της καριέρας του. Η ηχογράφηση του "The Christmas Song" εξακολουθεί να ακούγεται κάθε εορταστική περίοδο, ακόμη και στο Billboard Top 40. Το 2020, ο Cole εισήχθη στο National Rhythm & Blues Hall of Fame.

          Δείτε και

·       Gourse, Leslie (1991). Unforgettable: The Life & Mystique of Nat King Cole. St. Martine's Press. ISBN 0-312-07877-3.

·       Haskins, James (1990). Νατ Κινγκ Κόουλ. Με την Κάθλιν Μπένσον. Scaborough House. ISBN 0-8128-8522-8.
Nat King Cole στο IMDb

·       Nat King Cole στο AllMusic

·       Nat King Cole discography στο Discogs

·       Nat King Cole στο NPR.org

·       Nat "King" Cole  άρθρο in the Encyclopedia of Alabama 2010, Wayback Machine

·       "Nat King Cole". Rock and Roll Hall of Fame.

🎶🎶 Δισκογραφία

·       The King Cole Trio (1944)

·       The King Cole Trio, Volume 2 (1946)

·       The King Cole Trio, Volume 3 (1947)

·       The King Cole Trio, Volume 4 (1949)

·       Nat King Cole at the Piano (1950)

·       Harvest of Hits (1950)

·       King Cole for Kids (1951)

·       Penthouse Serenade (1952)

·       Top Pops (1952)

·       Nat King Cole Sings for Two in Love (1953)

·       Unforgettable (1954)

·       Penthouse Serenade (1955)

·       Nat King Cole Sings for Two in Love (1955) (12-inch re-release)

·       The Piano Style of Nat King Cole (1955)

·       After Midnight (1957)

·       Just One of Those Things (1957)

·       Love Is the Thing (1957)

·       Cole Español (1958)

·       St. Louis Blues (1958)

·       The Very Thought of You (1958)

·       To Whom It May Concern (1958)

·       Welcome to the Club (1958)

·       A Mis Amigos (1959)

·       Tell Me All About Yourself (1960)

·       Every Time I Feel the Spirit (1960)

·       Wild Is Love (1960)

·       The Magic of Christmas (1960)

·       The Nat King Cole Story (1961)

·       The Touch of Your Lips (1961)

·       Nat King Cole Sings/George Shearing Plays (1962)

·       Ramblin' Rose (1962)

·       Dear Lonely Hearts (1962)

·       More Cole Español (1962)

·       Those Lazy-Hazy-Crazy Days of Summer (1963)

·       Where Did Everyone Go? (1963)

·       Nat King Cole Sings My Fair Lady (1964)

·       Let's Face the Music! (1964, recorded 1961)

·       I Don't Want to Be Hurt Anymore (1964)

·       L-O-V-E (1965)

·       Nat King Cole Sings His Songs From 'Cat Ballou' and Other Motion Pictures (1965)

·       Live at the Sands (1966, recorded 1960)

§  Τα singles περιλαμβάνουν "Straighten Up and Fly Right" 1944 No. 8, "The Christmas Song" 1946/1962/2018, "Nature Boy" 1948 No. 1, "Mona Lisa 1950 No. 1, "Frosty, The Snowman" 1950 No. 9, "Too Young" 1951 No. 1, "Unforgettable" 1951 No. 12, "Somewhere Along the Way" 1952 No. 8, "Answer Me, My Love" 1954 No. 6, "A Blossom Fell" 1955 No. 2, "If I May" 1955 No. 8, "Send for Me" 1957 No. 6, "Looking Back" 1958 No. 5, "Ramblin' Rose" 1962 No. 2, "Those Lazy, Hazy, Crazy Days of Summer" 1963 No. 6, and "Unforgettable" 1991 (με την κόρη του Natalie).

Φιλμογραφία Film \ έτος \ τίτλος \ ρόλος

·     1943       Here Comes Elmer _τον ίδιο       

·     1943       Pistol Packin' Mama _σαν King Cole Trio         

·     1944       Pin Up Girl _Canteen pianist      

·     1944       Stars on Parade      _σαν King Cole Trio

·     1944       Swing in the Saddle           _σαν King Cole Trio

·     1944       See My Lawyer        Specialty act          _σαν King Cole Trio

·     1944       Is You Is, or Is You Ain't My Baby?           Μικρού μήκους

·     1945       Frim Fram Sauce              Μικρού μήκους

·     1946       Breakfast in Hollywood     Σαν μέρος του  King Cole Trio          

·     1946       Errand Boy for Rhythm      Μικρού μήκους

·     1946       Come to Baby Do              Μικρού μήκους

·     1948       Killer Diller             Σαν μέρος του  King Cole Trio

·     1949       Make Believe Ballroom      Σαν μέρος του  King Cole Trio

·     1950       King Cole Trio & Benny Carter Orchestra              Μικρού μήκους

·     1951       You Call It Madness                     Μικρού μήκους

·     1951       When I Fall in Love                     Μικρού μήκους

·     1951       The Trouble with Me Is You                   Μικρού μήκους

·     1951       Sweet Lorraine                 Μικρού μήκους

·     1951       Route 66 Μικρού μήκους

·     1951       Nature Boy Μικρού μήκους

·     1951       Mona Lisa Μικρού μήκους

·     1951       Home Μικρού μήκους

·     1951       For Sentimental Reasons Μικρού μήκους

·     1951       Calypso Blues Μικρού μήκους

·     1952       Nat "King" Cole and Joe Adams Orchestra      Μικρού μήκους

·     1953       The Blue Gardenia          

·     1953       Small Town Girl               

·     1953       Nat "King" Cole and Russ Morgan and His Orchestra Μικρού μήκους

·     1955       Kiss Me Deadly Singer Voice

·     1955       Rhythm and Blues Revue Documentary

·     1955       Rock 'n' Roll Revue Μικρού μήκους

·     1955       The Nat 'King' Cole Musical Story Μικρού μήκους

·     1955       Rhythm and Blues Revue Documentary

·     1956       The Scarlet Hour Nightclub vocalist      

·     1956       Basin Street Revue          

·     1957       Istanbul _Danny Rice        

·     1957       China Gate _Goldie          

·     1958       St. Louis Blues _W. C. Handy      

·     1959       Night of the Quarter Moon _Cy Robbin _A.k.a. The Color of Her Skin

·     1959       Premier Khrushchev in the USA _Documentary

·     1960       Schlager-Raketen _Sänger,         

·     1965       Cat Ballou _Shouter _       Released posthumously, (final film role)

·     1989       Benny Carter: Symphony in Riffs _Documentary

TV

·     1950           The Ed Sullivan Show 14 επεισόδια

·     1951–1952   Texaco Star Theatre         3 επεισόδια

·     1952–1955   The Jackie Gleason Show 2 επεισόδια

·     1953           The Red Skelton Show Episode #2.20

·     1953–1961   What's My Line? "Mystery guest" 2 επεισόδια

·     1954–1955   The Colgate Comedy Hour 4 επεισόδια

·     1955           Ford Star Jubilee 2 επεισόδια

·     1956–1957   The Nat King Cole Show Host _42 επεισόδια

·     1957–1960   The Dinah Shore Chevy Show _2 επεισόδια

·     1958           The Patti Page Show         _Episode #1.5

·     1959           The Perry Como Show _Episode: 1959

·     1959           The George Gobel Show _Episode #5.10

·     1960           The Steve Allen Show _Episode #5.21

·     1960           This Is Your Life _Episode: "Nat King Cole"

·     1960           Academy Award Songs _TV movie

·     1960           Special Gala to Support Kennedy Campaign _TV movie

·     1961           Main Event _TV movie

·     1961–1964   The Garry Moore Show _4 επεισόδια

·     1962–1964   The Jack Paar Program _4 επεισόδια

·     1963           An Evening with Nat King Cole _TV movie

·     1963           An Evening with Nat King Cole _BBC Television special

·     1963           The Danny Kaye Show _Episode #1.14

·     1964           Freedom Spectacular _TV movie

·     1964           The Jack Benny Program _Nat _Episode: "Nat King Cole, Guest"