Απομυθοποιώντας –στη σωστή διάσταση, το μύθο Raffaella Carrà

Με την ευκαιρία του «φευγιού» της (γεννήθηκε στη Μπολόνια το 1943 και εκεί πέθανε στις 5 Ιουλίου), είδαν το φως της δημοσιότητας, αναρτήσεις κάθε είδους, κάποιες «μετρημένες» και άλλες «στο κλαρί» και …τα μυαλά στο μπλέντερ που λένε.
Οι περισσότερες –όσο κι αν φαίνεται παράξενο στη Λατινική Αμερική –μετρήσαμε πάνω από 400!, με τίτλο «η κομμουνίστρια Ραφαέλλα»…, Καρρά, η επαναστατική κλπ.
Πιθανά αυτό έχει να κάνει με το "σοσιαλισμό" του 21ου αιώνα, όπως τον έχουν στο μυαλό τους κάποιοι ισπανόφωνοι οπορτουνιστές (βλ και «Συριζα και ο “σοσιαλισμός” του 21ου αιώνα»)
Κάποιοι αποπειράθηκαν να συγκρίνουν τη Raffaella Carrà, και με την Milva «la Rossa» – Η «κόκκινη» Μίλβα …τεράστιο το λάθος!

Όλα αυτά με βάση συνέντευξή της στο Νο 55 του περιοδικού Interviú, με τίτλο: «Yo siempre voto comunista» (πάντα ψηφίζω κομμουνιστικά), ενώ σε μια άλλη -στη 10ετία του 1990, η Carrá είπε: «Σε μια σύγκρουση μεταξύ εργαζομένων και εργοδοτών, θα είμαι πάντα στο πλευρό των εργαζομένων»

Η σεναριογράφος Almudena Montero, που συνεργάστηκε μαζί της στην τηλεόραση, διηγήθηκε την εμπειρία της με τη ντίβα. «Στους διαδρόμους γινόταν λόγος για κώλους και ποινές φυλάκισης. Και εν μέσω όλης αυτής της καταστροφικής φρίκης, εμφανίστηκε η Raffaella Carrà, που θα σας πλησίαζε, με τρόπο που μια διασημότητα δεν θα το έκανε ποτέ και με ένα παίξιμο του ματιού της, θα έλεγε: «είσαι από χέρι χαμένος». Θα σε ρωτούσε για τις συνθήκες εργασίας σου και αν της μιλούσες, θα χαμήλωνε το φως στο πλατό. (...) Το κορίτσι ζούσε μόνιμα σε μια κατάσταση «αριστερού» πολιτικού ενθουσιασμού, ντυμένη με κόκκινες πούλιες, ενώ  πρόσφατα σε τηλεφωνική επικοινωνία είπε: «τι υπονοώ με το"ψηφίζω κομμουνισμό"; … έναν τρόπο ζωής και μια πολύ μεγάλη ευθύνη».

Όσον αφορά τη συνεχή ροή εικόνων που πλημμυρίζει ακόμη τηλεόραση και κοινωνικά δίκτυα, θα μπορούσε κανείς να ξεφύγει με μια πρόταση: ό, τι σκοπεύετε να κάνετε, η Raffaella το έκανε ήδη μπροστά στα μάτια όλων μας -φαίνεται σαν ένα αστείο, αλλά δεν είναι.
Απλώς κάντε μια βόλτα στα φωτογραφικά αρχεία για να καταλάβετε πόσο επαναστατική ήταν, στη σκέψη, στα κοστούμια, στο έργο της. Σε έναν κόσμο όπου οι ντίβες και οι αυτόστεφτες βασίλισσες αντιμετωπίζουν τεχνικούς, συγγραφείς και συνεργάτες στο στούντιο ως αντικείμενα, θα είναι η αληθινή βασίλισσα της, δεν έχει υπάρξει ένα άτομο που δεν έχει παρατηρήσει τη μεγάλη της ανθρωπιά, ειδικά στην εργασία . Με λίγα λόγια, τα χρήματα και η δόξα δεν είχαν μπει στο μυαλό της, σε αντίθεση με κάποιους ασήμαντους που ήλπιζαν να κερδίσουν οπαδούς και πόντους εξευτελίζοντας τους εργαζόμενους.

Το «κομμουνιστικό», της Ραφαέλα περιείχε επίσης μέρος του κόσμου της και τον τρόπο που κατάλαβε τη ζωή και την δουλειά: μια ανατρεπτική καρδιά, προσκολλημένη στα ιδανικά της για σεβασμό στα δικαιώματα των ανθρώπων.

Γεννήθηκε στην Μπολόνια από έναν πατέρα ντόπιο (Emilia Romagna), ιδιοκτήτη μπαρ στη Bellaria (πόλη στην ακτή της Αδριατικής) και από την Σικελή Angela Iris Dell'Utri. Οι γονείς, ωστόσο, χώρισαν λίγο μετά το γάμο και η μικρή Ραφαέλλα πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της παιδικής της ηλικίας ανάμεσα στο μπαρ του πατέρα της και ένα παγωτατζίδικο στην Bellaria-Igea Marina. Στην ηλικία των οκτώ έφυγε για να συνεχίσει τις σπουδές της στη Ρώμη, πρώτα στην Εθνική Ακαδημία Χορού, που ιδρύθηκε από τη σοβιετική χορεύτρια Jia Ruskaja, και στη συνέχεια στο Πειραματικό Κέντρο Κινηματογραφίας.
Τη 10ετία του εξήντα πήρε το ψευδώνυμο Carrà, (ο σκηνοθέτης Dante Guardamagna, με πάθος για τη ζωγραφική, συνέδεσε το πραγματικό της όνομα, Raffaella, που θυμίζει τον ζωγράφο Raffaello Sanzio, με το επώνυμο του ζωγράφου Carlo Carrà). Ωστόσο, η Ραφαέλλα δεν κατάφερε να επιτύχει (όσον αφορά τη δημοτικότητα) ως ηθοποιός, έτσι στις αρχές της 10ετίας του εβδομήντα, μετά την πρώτη επιτυχία ως showgirl στην τηλεόραση, επικεντρώθηκε σε μια καριέρα παρουσιάστρια-θεατρίνα-τραγουδίστρια, με την οποία θα αποκτήσει φήμη σε διεθνές επίπεδο.

Πρώτη σύγκρουση με τους ηγέτες των Χριστιανοδημοκρατών της Rai, όταν προβλήθηκε –παρά τις αντιρρήσεις της  το "Ma che sera", ένα θρυλικό πρόγραμμα που γράφτηκε από τους Gianni Boncompagni και Dino Verde για το τότε Rete 1 (πρεμιέρα 4-Μαρ-1978) -δύο εβδομάδες αργότερα απήχθη ο Άλντο Μόρο.
Χρόνια μετά μίλησε αναλυτικά, σε συνέντευξη στο L’Espresso –Ντρεπόμουν είπε που δεν επέστρεψα στην Ιταλία για μεγάλο χρονικό διάστημα.
Η Ραφαέλα ήταν εκεί μαζί με το “come è bello far l’amore da Trieste in giù” («Τι ωραία να κάνεις έρωτα από Τεργέστη και κάτω), ενώ η Ιταλία κρατούσε την αναπνοή της εν μέσω της strategia della tensione που είχε ξεκινήσει 12-Δεκ-1969 (strage di piazza Fontana) και συνεχίστηκε μέχρι το 1984.
Στην πραγματικότητα, επέστρεψε στην Ιταλία μετά από χρόνια επιτυχίας στο εξωτερικό, με το πρόγραμμα Millemilioni, πέντε σπέσιαλ σε πέντε παγκόσμιες πρωτεύουσες (Μπουένος Άιρες, Πόλη του Μεξικού, Λονδίνο, Ρώμη και Μόσχα), πριν ενταχθεί μαζί με τον Corrado στο Fantastico 3.

Η ανθρώπινη φιγούρα της Raffaella, ωστόσο, μετριέται επίσης από ένα επεισόδιο που έλαβε χώρα στα αχαλίνωτα χρόνια του Craxi_σμού και τη γενετική μετάλλαξη του PSI (στην πραγματικότητα εμφάνιση του πραγματικού προσώπου της σοσιαλδημοκρατίας) . Την σεζόν 1986|1987 κλήθηκε να ηγηθεί της εκπομπής (show) Domenica In.
Στις 12-Οκτ-1986, ο πρόεδρος των βιομηχάνων (Confindustria), Luigi Lucchini από το Μπέργκαμο (σσ. ιταλικός βοράς), πήρε συνέντευξη από την Raffaella (σσ. ήταν η περίοδος μείωσης της ΑΤΑ περάσματος του κόστους μείωσης του πληθωρισμού στους εργαζόμενους, ενώ οι δημόσιες δαπάνες εκτινάχτηκαν οδηγώντας τα κυβερνώντα κόμματα στην εξαφάνιση εν μέσω μίζας και διαφθοράς).
Ο Lucchini ήταν ένα πραγματικό αφεντικό, αλλά ήξερε πώς να πουλήσει στο κοινό ως καινοτόμο και αριστερό, αυτό που χρόνια πριν υλοποίησε ο «σοσιαλιστής» ιδιοκτήτης της Φίατ Gianni Agnelli. Όταν πήγε στην τηλεόραση στα Raffaella's, παρουσιάζοντας τον εαυτό του ως ανοιχτό, μοντέρνο και προοδευτικό, εκτοξεύτηκε η οργή των εργαζομένων του χαλυβουργείου Bisider, το οποίο o Lucchini είχε αποκτήσει με την αβάντα του κράτους, με ευνοϊκούς όρους: για μήνες διεξήγαγαν μια πολύ σκληρή μάχη ενάντια στις μεσαιωνικές συνθήκες εργασίας του νέου ιδιοκτήτη, ενώ η FIOM Brescia (σσ. των ενωμένων_όλοι_μαζί_μπορούμε -τότε και τώρα ιταλικών συνδικάτων) εξέδωσε δήλωση καταγγελίας, πιστεύοντας ότι θα τελειώσει εκε, την ίδια μέρα η η Ραφαέλλα κάλεσε μαζί με τους «επίσημους» συνδικαλιστές και έναν εργαζόμενο τον Mario Varianti,της Bisider έναν χαλυβουργό από το καμίνι του εργοστάσιου και της ταξικής πάλης που μίλησε για όλα. Μια σκηνή που πιθανότατα δεν θα προβληθεί αυτές τις μέρες. Οι πολιτικές αντιπαραθέσεις ήταν καυτές: τι είχε η Carrà στο μυαλό της, δίνοντας φωνή στους εργαζόμενους; Δεν ήξερε ότι ήμασταν στη «σύγχρονη δεκαετία του '80» και ότι ακόμη και το Μιλάνο από μια «ηθική πρωτεύουσα» ήταν πλέον «πόλη για να πιει»; Σε ποιον κόσμο έζησε η La Carrà; Έδωσε την απάντησή της σε μια συνέντευξη με το Μανιφέστο:
«Ζούμε σε ένα δημοκρατικό κράτος όπου ο καθένας έχει το δικαίωμα να απαντήσει, ειδικά σε ένα τηλεοπτικό πρόγραμμα που ισχυρίζεται ότι είναι δημοφιλές και το οποίο δεν πρέπει να περιορίζει το κοινό του στους μεγάλους πρωταγωνιστές και να αποκλείει εκείνους που ο Manzoni ονόμαζε ταπεινούς».

Ο Mario Varianti σήμερα

Την επόμενη σεζόν η Raffaella βρέθηκε εκτός της Domenica In και κανείς στη Rai δεν της πρόσφερε τίποτα, έτσι «αναγκάστηκε» να αποδεχτεί ένα 2ετές συμβόλαιο με το Fininvest του Berlusconi

Μεταξύ των πολλών στο La Verità το 2016, έλεγε: «Σήμερα, όταν μιλάμε για υιοθεσίες σε ομοφυλόφιλα αλλά και σε μη ζευγάρια, σκέφτομαι: ποιος με μεγάλωσε; -Απαντώ στον εαυτό μου, δύο γυναίκες, η μητέρα μου και η γιαγιά. Ας βγάλουμε τα παιδιά από τα ορφανοτροφεία, δεν θα μεγαλώσουν τόσο άσχημα ακόμα κι αν έχουν δύο πατέρες ή δύο μητέρες. Εγώ τις είχα! Σας φαίνομαι πως την έβγαλα άσχημα; ».

Η Raffaella Carrà ήταν ένα εικόνισμα της pop, αυθόρμητη και τολμηρή, η ιταλίδα καλλιτέχνης που πρωταγωνίστησε σε αξέχαστες στιγμές σε συνεντεύξεις και στην τηλεόραση, όπου μίλησε χωρίς στρογγυλέματα για όλα όσα περνούσαν από το κεφάλι της, αφήνει «ιστορίες» που δεν ξεχνάμε:
Εκτός από τα περί κομμουνιστικής προσήλωσης (σσ. τίτλος της διπλής σελίδας, όπου επίσης δήλωσε: «Δεν είμαι τοξικομανής ή νυμφομανής, τα μόνα μου κακά καπνός και τσιγάρο»)

«Οι άντρες είναι σαν το σκύλο: μυρίζουν φόβο – προστατευτείτε!»
Όταν δούλεψε στην ισπανική τηλεόραση στις αρχές της δεκαετίας του 1980 σε ένα περιβάλλον που κυβερνούσαν οι άνδρες. Η συγγραφέας και σεναριογράφος Almudena Montero, που συνεργάστηκε μαζί της, εξήγησε ότι η Carrà είχε καταφέρει να γίνει μια ισχυρή γυναίκα που όλοι την παίρνανε υπόψη

«Είπα όχι στον Φρανκ Σινάτρα και το κατάλαβε»
Στα μέσα της δεκαετίας του 1960, η Carrà –όπως είπαμε μπήκε στο Χόλιγουντ στα μέσα της χρυσής εποχής. Αν και σύντομα αποστασιοποιήθηκε – «δεν ήταν αυτό που χρειαζόμουν», θα έλεγε αργότερα σε συνεντεύξεις – συνεργαζόμενη με τον Σινάτρα στην ταινία Συνταγματάρχης Φον Ράιαν, ο Φράνκι –γνωστός «μπήχτης»  είχε προσπαθήσει μάταια να την «αποπλανήσει» αρκετές φορές.

«Το σώμα μιας γυναίκας είναι πάντα προσκολλημένο στο κεφάλι της» - με έναν έντονα φεμινιστικό λόγο, η Carrà χαρακτηρίστηκε από την καταπολέμηση της σεξουαλικοποίησης και της γυναίκας αντικείμενο. Το 2020 εξήγησε ότι κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του '60 και του '70, ειδικά, έδινε μάχες με παραγωγούς για το θέμα. «Δεν ήταν μόνο να δείξω το σώμα μου. Έπρεπε να κάνω τους ανθρώπους να καταλάβουν … Ο αισθησιασμός δεν είναι ασυμβίβαστος με τη νοημοσύνη»
«Μια ζωή είναι ζωή όταν έχεις σεξουαλική ελευθερία»: πολέμησε πολλά ταμπού της εποχής, αλλά δημιούργησε πολλές αντιπαραθέσεις.
Υποστήριζε πάντα ότι η μουσική της ήταν ένα εργαλείο για την εξύψωση της κοινωνίας.
Τελευταία φορά στο El País το 2018: «Τα τραγούδια μου δεν έβλαψαν κανέναν,  έβγαλαν πολλές προκαταλήψεις από ανθρώπους που δεν κατάλαβαν ότι μια ζωή είναι μια ζωή όταν έχετε –και σεξουαλική ελευθερία»

Ραφαέλλα Καρρά, punk πριν από όλους εμάς

Μια από τις «βασίλισσες» της ιταλικής τηλεόρασης, που έκανε καριέρα ενάντια στο ρεύμα, δεν ήταν μόνο μια soubrette, αλλά ακτιβίστρια που έκανε πολιτική από την οθόνη με τον δικό της τρόπο (δήλωνε πχ. το '77 ότι ψήφιζε ΚΚ περιφερόμενη με κόκκινες πούλιες για να το επιβεβαιώσει).
Και την ίδια στιγμή, ήταν επίσης ένα παιδί που αγαπούσε τα παιχνίδια, τις μεταμφιέσεις, τη ζωή που έζησε ως εξερεύνηση.
Ακόμη και οι κινήσεις της σε κάποιο σημείο μοιάζουν σχεδόν με android, ικανές να περάσουν με ευκολία από την ερμηνεία της avant-garde χορογραφίας και ακραίων μπαλέτων στην εθνική-δημοφιλή διεξαγωγή εξαιρετικά αμφισβητήσιμων προγραμμάτων, αλλαγής προσώπου και τρόπων χάρη στο φόντο της ως ηθοποιός (αποφοίτησε από το centro sperimentale di Roma) κάνοντας αρκετές ταινίες, συμπεριλαμβανομένου του χολιγουντιανού Συνταγματάρχης Φον Ράιαν (Von Ryan's Express), partner του Φρανκ Σινάτρα και τηλεοπτικές παραγωγές.

Τελευταία (2019-2020) η 20 επεισοδίων En tout cas (TV Series)

Κομμουνισμός & «κομμουνισμός»

Η «στρατηγική της έντασης» συμπίπτει χρονικά με την περίοδο που το ΚΚΙ (PCI) έλεγε ανοιχτά (μετατρέποντάς το στη συνέχεια και σε τακτικοστρατηγικό στόχο του) ότι «για να βγούμε από την πολιτική απομόνωση, είναι απαραίτητη η σύγκλιση  των τριών συστατικών πλειοψηφικών ρευμάτων | μερών  της πολιτικο-πολιτισμικής (sic!!) ιταλικής πραγματικότητας, δηλ. του καθολικισμού (σσ |> Χριστιανοδημοκράτες), του κομμουνιστικού και του σοσιαλιστικού (σσ |> εννοεί το Σοσιαλιστικό Κόμμα [PSI] ήδη τελείως αστικοποιημένο, πιο δεξιό και από τη γερμανική σοσιαλδημοκρατία της εποχής, που «μεγαλούργησε αργότερα -το 1983 και στην πρωθυπουργία)»
Εν ολίγοις, το κομμουνιστικό κόμμα – στο δρόμο προς την πλήρη υποταγή στους αστούς, έπρεπε να ρίξει ακόμη περισσότερο τους τόνους και τις διεκδικήσεις, αναζητώντας συμβιβασμούς που θα αναδείκνυαν τον «εθνικολαϊκό» του χαρακτήρα.
Η αντίστροφη μέτρηση για τον «ιστορικό συμβιβασμό» τον γνωστό σε όλους μας σαν «compromesso storico» είχε ξεκινήσει, από τότε -από το 1969 πριν καν «αναγγελθεί» επίσημα.

|> σσ.
▪️ Όλα αυτά είχαν να κάνουν με το κορυφαίο στρατηγικό ζήτημα της διαφορετικής στάσης των κομμουνιστικών κομμάτων πάνω στο δίλημμα επανάσταση ή μεταρρύθμιση, δηλαδή ανατροπή ή διαχείριση του συστήματος  Δεν υπάρχει ολοκληρωμένη συνεκτική αντίληψη γι αυτή τη στρατηγική
▪️ Κατά τους ίδιους, αυτό έχει να κάνει με τις «εθνικές ιδιομορφίες.
▪️ Ιστορικά, μετά την εκδίωξή του από την κυβέρνηση (1948) και στη συνέχεια, το KKΙταλίας (PCI) ακολούθησε τη  στάση του «καλού παιδιού» προωθώντας ένα image παράγοντα σταθερότητας και ψηφίζοντας , μέχρι το 1968 πάνω από τα 3/4 των νομοσχεδίων που κατατέθηκαν.
▪️ Όταν το 1964 πεθαίνει ο ιστορικός γραμματέας του Palmiro Togliatti -που συμπίπτει και με την περίοδο που, μετά το σχηματισμό κυβέρνησης από όλα τα υπόλοιπα κόμματα το PCI είναι το μόνο αντιπολιτευόμενο κόμμα, δημοσιεύεται ένα γράμμα του προς το Χρουστσόφ, όπου τάσσεται υπέρ του «πολυκεντρισμού» και στο κρίσιμο δίλημμα, πολιτική ρήξης με τους αστούς ή προσπάθεια αναβάθμισης του ρόλου του στα πλαίσια του συστήματος επιλέγει ξεκάθαρα το δεύτερο δρόμο.
▪️ Λίγο πριν την Piazza Fontana –το φθινόπωρο του 1969, σημειώνονται στα εργοστάσια της Ιταλίας, οι μεγαλύτερες κινητοποιήσεις που γνώρισε η χώρα  μετά το 2^ο Παγκόσμιο Πόλεμο, με καταλήψεις κλπ., μια άνευ προηγούμενου πολιτικοκοινωνική κρίση, που συσπείρωσαν το 80% των εργατών κόντρα στις συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες CGIL |> που ελεγχόταν από το PCI|< & CISL,UIL, αλλά προφανώς ανερμάτιστες και με έλλειψη πολιτικού στόχου χειραγωγήθηκαν  με την ικανοποίηση κάποιων οικονομικών αιτημάτων.
▪️ Στο 13^ο Συνέδριο (1972) για πρώτη φορά διακηρύσσεται ότι «δεν είναι αρκετή μια πολιτική συνεργασιών με την αριστερά για την αλλαγή του πολιτικού σκηνικού» και αμέσως μετά (Σεπ 73) έρχεται το πραξικόπημα στη Χιλή, που -αντί να οδηγήσει σε (προφανή) συμπεράσματα για τη δημοκρατία του αστικού κράτους και για ανάγκη   προετοιμασίας του κινήματος να αξιοποιεί όλες των μορφές πάλης, γίνεται πρόσχημα και άρμα του “Compromesso storico” – «ιστορικού συμβιβασμού» και το PCI ψάχνει δρόμους αναβάθμισης  του ρόλου του στην αστική διαχείριση.

Επομένως μπαίνουν μεταξύ άλλων και τα παρακάτω ερωτηματικά:
▪️ Πως λειτούργησε πολιτικά μπροστά στα γεγονότα αυτά (strategia della tensione) και άλλα παρόμοια που προηγήθηκαν;
▪️ Σαν «θύμα» των συνωμοσιών (που εμπόδιζαν την -πάση θυσία, είσοδό του στην κυβέρνηση;) ή βασικά σαν (συν)διαχειριστής πολύτιμων πληροφοριών που δεν βγήκαν προς τα έξω και δεν τέθηκαν ποτέ υπόψη του λαού, αλλά χρησιμοποιήθηκαν ως αντάλλαγμα όχι μόνο με τους ηγέτες της χριστινοδημοκρατίας (και των άλλων αστικών κομμάτων που το PCI θεωρούσε συνοδοιπόρους) αλλά και των μυστικών υπηρεσιών;
▪️ Το δεύτερο, αποτελεί μια σοβαρή κατηγορία, που όμως έχει βάση γιατί, σίγουρα, ήξερε πολλά, αλλά προτίμησε να κάνει την πάπια -δεν υπήρξε πχ. ποτέ δημόσια καταγγελία έξω από εκείνη της «επίθεσης σκοτεινών κύκλων στους δημοκρατικούς θεσμούς».
▪️ Η από την πλευρά του «μυστική διπλωματία» σε τι αποσκοπούσε; Τι εννοούσε (πχ.)ο χριστιανοδημοκράτης Paolo Emilio Taviani, όταν πολιτογράφησε το PCI σαν «partito d’ordine» (ΣΣ |> …νομοταγές κόμμα της τάξης);
▪️Σίγουρα η στάση του συνδέεται με τον (πολιτικό, ταξικό και κοινωνικό) «ιστορικό συμβιβασμό», αλλά πόσο; (ακόμα και η «γη και ύδωρ» έχει όρια…)
▪️Γιατί αναπαρήγαγε την καραμέλα περί κινδύνου ενός εμφυλίου πολέμου;
▪️Επίσης, πως να πιστέψουμε πως δεν είχε διεισδύσει στους κόλπους των παρακρατικών (ή τουλάχιστον δεν είχε διασυνδέσεις) για να προβλέψει καταστάσεις και ενέργειες;

Στην Ιταλία, 15 χρόνια αργότερα -το 1984 (επί «5πολικής» κυβέρνησης Craxi) με την κοινωνική και πολιτική σύγκρουση να είναι ακόμα ζωντανή, το πολιτικό κλίμα αβέβαιο και ανερμάτιστο και ενώ «σκάει» η «μασονική» στοά P2, που προκαλεί παραιτήσεις υπουργών το Κομμουνιστικό Κόμμα (ευρωεκλογές του Ιουνίου) βγαίνει πρώτο, χωρίς όμως να έχει την παραμικρή δυνατότητα δυναμικής παρέμβασης, λόγω της τακτικής του των συνεχών υποχωρήσεων.

Η αντίστροφη μέτρηση του PCI ολοκληρώνεται με το θάνατο του Enrico Berlinguer στις 11-Ιουν-1984 … Το κόμμα τυπικά διαλύθηκε το 1991, κατά τη διάρκεια του 20ού Συνέδριου, (με την «ιστορική» "svolta della Bolognina ") και μετά …PDS κ.λπ. [click |>εδώ] –βλ.

• |> Εξειδικευμένες αναλύσεις του ΚΚΕ και άρθρα σε ΚΟΜΕΠ & Ριζοσπάστη για τον «ευρωκομμουνισμό» κλπ
• |> Το βιβλίο [Controinchiesta = (αντι)ανάκριση] La Strage di Stato & εδώ
• |> Περιοδικό Espresso
• |> Το πρόσφατο βιβλίο (έρευνα-ντοκουμέντα) του Aldo Giannuli “La strategia della tensione”
• |> PCI e Stragi – La politica del silenzio

|> σσ <|
1. Με την ευκαιρία και ενημερωτικά τα παραπάνω, που φυσικά αποτελούν ψιλά γράμματα για τον «κομμουνισμό» της Raffaella Carrà, αλλά για μας πικρή πείρα και προειδοποίηση - οδηγό για το μέλλον.
2. Όταν «τότε» τη μακρινή  11^η Σεπτέμβρη 1973 το ταξικό κίνημα (στο οποίο και ο υποφαινόμενος είχε το προνόμιο και την τιμή να παίρνει μέρος) βρισκόταν στους δρόμους με το σύνθημα «Enrico Berlinuer, ci insegnano da Cile che il compromesso storico si fa con il fucile» (Enrico Berlinuer η Χιλή μας διδάσκει πως το compromesso storico –ο «ιστορικός συμβιβασμός» γίνεται με τα όπλα!) και τραγουδώντας εν χορώ:
Bandiera nera la vogliamo; No! | Perchè l'è il simbolo della galera | Bandiera nera la vogliamo; No!
Bandiera bianca la vogliamo; No! | Perchè l'è il simbolo dell'ignoranza | Bandiera bianca la vogliamo; No!
Bandiera rosa la vogliamo; No! | Perchè l'è il simbolo di non so [nulla] cosa | Bandiera rosa la vogliamo; No!
Bandiera rossa la vogliamo; Si! | Perchè l'è il simbolo della riscossa | Bandiera rossa la vogliamo: Si!
Perchè l'è il simbolo della riscossa - Bandiera rossa la vogliamo: Si!

Θέλουμε μαύρη σημαία; Όχι! | Επειδή είν’ το σύμβολο της φυλακής | Θέλουμε σημαία μαύρη; Όχι!
Θέλουμε λευκή σημαία; Όχι! | Γιατί είναι το σύμβολο της άγνοιας | Θέλουμε λευκή σημαία; Όχι!
Θέλουμε τη ροζ σημαία; Όχι! | Επειδή το σύμβολο είναι δεν ξέρω (τίποτα) τι | Θέλουμε τη ροζ σημαία; Όχι!

Θέλουμε την κόκκινη σημαία; Ναι! | Επειδή το σύμβολο είναι της εξέγερσης! | Θέλουμε κόκκινη σημαία; Ναι!
Επειδή το σύμβολο είναι της εξέγερσης! | της επανάστασης! Θέλουμε την κόκκινη σημαία; Ναι!

Το πανό της φωτογραφίας γράφει: «τις βόμβες τις βάζουν τα αφεντικά, αγώνας των μαζών είναι η ταξική πάλη»

Για την αισθητική της καλλιτεχνικής πλευράς (παράπλευρες απώλειες;)

(μια άποψη)
Το καλοκαίρι που μας πέρασε τριγύρναγα σε πόλεις και χωριό και τραγούδαγα.
Έτσι βρέθηκα και στη Μυτιλήνη, και μαγεύτηκα, κι έμεινα στα νησί πιο πολύ όπ΄ ότι πρόβλεπε το πρόγραμμα Ένα μεσημέρι κατηφόριζα προς τη θάλασσα, όταν ξεπροβάλλει μπροστά μου ένα τσούρμο παιδιά από το διπλανό Ορφανο­τροφείο.
Ένα τους με γνώρισε, νάτη τη Μαρίζα λέει. Και με κυκλώσανε με φωνές και παρακάλια να τους τραγουδήσω θυμήθηκα τα παιδικά μου χρόνια, ένα άλλο ορφανοτροφείο, τις λίγες φορές που μας πηγαίνανε στη Θάλασσα να κολυμπή­σουμε –αληθινή γιορτή για μας τα πιτσιρίκια. Κάθησα λοιπόν σ’ ένα πεζούλι και τραγούδησα. Τραγούδαγα απ’ όλα ότι ερχόταν στο μυαλό μου. Όλη μου ή έγνοια ήταν να χαρούν τα παιδιά.

Κάποια στιγμή σταμάτησα και λέω άντε λοιπόν, τραγουδήστε τώρα εσείς κι εγώ ακούω. Τραγουδήστε για μένα Κι εκείνα ενθουσιασμένα πιασαν ένα τραγούδι με τις όμορφες φωνίτσες τους.
Κι εγώ σιγά-σιγά πάγωσα, ήθελα να το βάλω ξαφνικά στα πόδια να φύγω όσο πιο μακρυά γίνεται. Τα παιδιά τραγουδούσαν εκείνο το φοβερό τραγούδι της Ραφαέλλα Καρρά έξη-οκτώ-έξη-οκτώ, τρία-πέντε-επτά. Κι αμέσως ύστερα άλλο κι άλλο κι άλλο –

Ήθελα ν’ ανοίξει ή γη και να χωθώ μέσα.
Εκείνη τη στιγμή είπα πώς πρέπει να κάνω κάτι για τα παιδιά. Όχι του χρόνου, όχι αργότερα μα τώρα αμέσως, σήμερα κιόλας αν είναι δυνατό. Έτσι ξεκίνησα να μαζεύω και να τραγουδώ τραγούδια για παιδιά. Έτσι γίνανε τούτοι οι δυό δίσκοι -Ένα περιβόλι γεμάτο τραγούδια- και Μια εκδρομή με τη Μαρίζα.

Και είναι ή αρχή μονάχα. Θ’ ακολουθήσουν κι άλλοι γιατί έχω σκοπό να μαζέψω ό,τι τραγούδι μπορεί ν’ αρέσει στα παιδιά μέσα από την αστείρευτη παρακαταθήκη του δημοτικού μας τραγουδιού.

Μαρίζα Κώχ

Στη Μαρίζα οφείλουμε μια ξεχωριστή ανάρτηση, για τα ~55 χρόνια καλλιτεχνικής προσφοράς για παιδιά 0-...99 ετών.
Μείνετε συντονισμένοι

 

Συνδυασμένα πυρά διεθνούς και ελληνικού κεφαλαίου στη λαϊκή οικογένεια

Με πηχυαίους τίτλους προβάλλονται τις τελευταίες ώρες από τα αστικά ΜΜΕ τα λεγόμενα Βόλφγκανγκ Σόιμπλε ο οποίος - μιλώντας στην 25η συζήτηση στρογγυλής τραπέζης του Economist, ζήτησε (…και μετά την πανδημία –είναι «επιτακτική ανάγκη» είπε)  η Ελλάδα να συνεχίσει τις δημοσιονομικές μεταρρυθμίσεις, ενώ επικρότησε θερμά τα «ορθά δημοσιονομικά μέτρα που ελήφθησαν κατά τη διάρκεια της οικονομικής κρίσης» στην χώρα μας.
Ανέφερε πως η Ελλάδα έπρεπε να λύσει τα προβλήματά της για να αποκτήσει προοπτική ανάπτυξης. «Είναι γνωστό ότι Ελλάδα χρειαζόταν μεταρρυθμίσεις και ο λαός της έπρεπε να πληρώσει βαρύ τίμημα» επισημαίνοντας πως «δεν υπήρχε άλλος εναλλακτικός τρόπος εξόδου από την κρίση» (σσ. πολλά sites -news247 κά, μιλάνε για «κυνική παραδοχή»).

(AP Photo|Darko Vojinovic)

Έκανε και την αυτοκριτική του σε σχέση με το Grexit, που είχε υποστηρίξει και ο ίδιος το 2015, αναφέροντας: «Είμαι υπέρ, πάντα υπέρ της Ενότητας της ΕΕ και των χωρών οι οποίες τιμούν τις δεσμεύσεις τους προς τους εταίρους της και τους κοινούς δημοσιονομικούς κανόνες που έχουμε θεσπίσει και θα επανέλθουν μετά το τέλος της πανδημίας».
Στάθηκε εμφαντικά στη σημασία της συνέχισης των δημοσιονομικών μεταρρυθμίσεων και μετά το τέλος της πανδημίας του κορωνοϊού και υπογράμμισε πως οι πόροι του Ταμείου Ανάκαμψης θα πρέπει να κατευθυνθούν πρωτίστως στην καινοτομία.
Τέλος αναφέρθηκε στην κατάσταση διαβίωσης των προσφύγων στα κέντρα υποδοχής στη Νότια Ευρώπη, κάνοντας αρνητική αναφορά σε Ελλάδα και Ιταλία για το ότι «δεν διασφαλίζουν καθόλου το θέμα της αξιοπρεπούς διαβίωσης των μεταναστών».

Νέα στρατηγική νομισματικής πολιτικής ενέκρινε η ΕΚΤ

Το ΔΣ της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ) δημοσίευσε σήμερα τη «νέα στρατηγική νομισματικής πολιτικής» του, θεωρώντας ότι «η σταθερότητα των τιμών διατηρείται καλύτερα με την επιδίωξη στόχου για ρυθμό πληθωρισμού 2%» (μεσοπρόθεσμα).
Αυτός ο στόχος ονομάζεται «συμμετρικός», πράγμα που σημαίνει και οι αρνητικές αποκλίσεις του είναι ανεπιθύμητες.

«Με χαρά σας ανακοινώνω ότι το ΔΣ ενέκρινε χθες τη νέα στρατηγική νομισματικής πολιτικής της ΕΚΤ. Ενώ θεωρούμε δεδομένη την πρωταρχική αποστολή της ΕΚΤ να διατηρεί τη σταθερότητα των τιμών και η επανεξέταση μας έδωσε τη δυνατότητα να αμφισβητήσουμε τον τρόπο σκέψης μας, να ανταλλάξουμε απόψεις με διάφορα ενδιαφερόμενα μέρη, να συλλογιστούμε, να συζητήσουμε και να καταλήξουμε σε κοινά σημεία όσον αφορά το πώς θα πρέπει να προσαρμόσουμε τη στρατηγική μας.
Η νέα στρατηγική αποτελεί μια γερή βάση που θα μας κατευθύνει στην άσκηση της νομισματικής πολιτικής τα επόμενα χρόνια», είπε η Πρόεδρος της ΕΚΤ Κριστίν Λαγκάρντ.
Το ΔΣ επιβεβαίωσε ότι ο Εναρμονισμένος Δείκτης Τιμών Καταναλωτή (ΕνΔΤΚ) εξακολουθεί να είναι ο «ενδεδειγμένος» για την αξιολόγηση της σταθερότητας των τιμών, ωστόσο, αναγνωρίζει ότι η συμπερίληψη του κόστους που σχετίζεται με την ιδιοκατοίκηση «θα απεικόνιζε καλύτερα τον πληθωρισμό που αφορά τα νοικοκυριά» και ότι η συμπερίληψη της ιδιοκατοίκησης στον ΕνΔΤΚ είναι ένα πολυετές σχέδιο.
Επομένως, στο ενδιάμεσο, το Διοικητικό Συμβούλιο θα λαμβάνει υπόψη, στο πλαίσιο των αξιολογήσεών του για τη νομισματική πολιτική, δείκτες μέτρησης του πληθωρισμού που περιλαμβάνουν αρχικές εκτιμήσεις του κόστους ιδιοκατοίκησης για να συμπληρώσει τη δέσμη ευρύτερων δεικτών πληθωρισμού που έχει στη διάθεσή του (βλ. νέα επίθεση στη λαϊκή κατοικία)
Τέλος, «αναγνωρίστηκε» -αυτό έλειπε, ότι η κλιματική αλλαγή έχει σημαντικές συνέπειες για τη σταθερότητα των τιμών και, για τον λόγο αυτόν, δεσμεύτηκε σε ένα φιλόδοξο σχέδιο δράσης σχετικά με το κλίμα (σσ. προφανώς σε συντονισμό με τις άλλες «οικολογικές» δυνάμεις, δηλ. τους καπιταλιστικούς κολοσσούς της ενέργειας και όχι μόνο, που χρόνια μας παίζουν στα ζάρια

Στα 109,1 δισ. ευρώ τα ληξιπρόθεσμα χρέη προς την εφορία

Η τραγική κατάσταση της λαϊκής οικογένειας φαίνεται και από τα νέα –συνεχώς αυξανόμενα χρέη προς την εφορία που ανήλθαν σε 2,9 δισ.€  το 1^ο 5μηνο 2021 εκ των οποίων, 340 εκατ.€ αφορούν σε χρέη που κατέστησαν ληξιπρόθεσμα μόνον τον Μάιο.
3.905.073 ΑΦΜ ! κυνηγάει η εφορία … 1.299.004 φορολογούμενοι ήταν αντιμέτωποι με αναγκαστικά μέτρα είσπραξης, το Μάη (4.000 περισσότεροι από το Μάρτη και ~+25.000 από το Γενάρη).
Να παρθεί υπόψη ότι παραπάνω από τους μισούς (53%) ανήκουν στους «ουκ αν λάβεις παρά του μη έχοντος»: …« Οι δε οφειλέτες στους οποίους δύναται να ληφθούν αναγκαστικά μέτρα είσπραξης ανέρχονται σε μόνο 1.837.136 ΑΦΜ».

 

Άσφαιρα πυρά με πρόσχημα την κλιματική αλλαγή και την «πράσινη» ανάπτυξη

Αυτές τις μέρες και πάλι στο προσκήνιο από μπαράζ των αστικών ΜΜΕ (και ΜΚΔ) το «φαινόμενο» Greta Thunberg (Γκρέτα Τιντίν Ελεονόρα Έρνμαν Τούνμπεργκ), με τις γνωστές πλέον κορώνες «Παίζετε θέατρο»!, «παίζετε με την πολιτική, παίζετε με τα λόγια, παίζετε με το μέλλον μας»!
Απαγγέλλοντας μάλιστα και κατηγορητήριο αρχής γενομένης, την 1η Ιουλίου στη Βιέννη, «στους ηγέτες των πλουσιότερων χωρών του κόσμου», αρκετοί από τους οποίους βρίσκονταν μάλιστα σε απόσταση λίγων μέτρων από αυτήν, δεν αφήνει –λένε τα δημοσιεύματα «κανένα περιθώριο για αυταπάτες»…

(…)
Αυτοί που κυβερνάνε τον κόσμο δεν είχαν ποτέ και ούτε πρόκειται να έχουν την παραμικρή διάθεση να αντιμετωπίσουν την κλιματική καταστροφή σαν μια κατακλυσμική κρίση που απειλεί, όσο καμιά άλλη στο παρελθόν, την ίδια την ανθρωπότητα και τον πλανήτη μας!
Όμως, όπως πάντα, η Γκρέτα δεν περιορίζεται να καυτηριάσει τον κυνισμό και την υποκρισία αυτών που μας κυβερνούν. Πάει πιο μακριά, χτυπάει το πρόβλημα στη ρίζα του όταν καταγγέλλει ότι το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να εκμεταλλευτούν κι αυτήν ακόμα την καλπάζουσα κλιματική αλλαγή «για να κερδίσουν ψήφους, δημοσιότητα, πόντους στα χρηματιστήρια ή την επόμενη καλοπληρωμένη θέση σε κάποια εταιρεία ή σε ένα λόμπι συμφερόντων».
Όπως πάντα, έτσι λοιπόν και τώρα, η Γκρέτα δεν μάσησε τα λόγια της. Όμως, τονίζοντας αυτή τη φορά ότι «σας βαρεθήκαμε» και κυρίως, ότι «το σόου τελείωσε» (sic!!), η Γκρέτα μας, καλεί τον καθένα προσωπικά «να εμπιστευόμαστε πια τιποτ’ άλλο από εμάς τους ίδιους», δηλαδή να πάρουμε τις τύχες στα χέρια μας…
(πως;)
Ραντεβού λοιπόν τον προσεχή Οκτώβρη στους δρόμους και στις πλατείες όλου του κόσμου για την παγκόσμια κινητοποίηση ενάντια στην κλιματική αλλαγή, που θα πρέπει να γίνει όλο και πιο μαζική, όλο και πιο ριζοσπαστική. Εξάλλου, αν όχι τώρα, πότε;

Το Show δεν τελείωσε!

Σχετικά με την κλιματική αλλαγή και την -υποτιθέμενη «πράσινη» ανάπτυξη συντονισμένα πάνε να ρίξουν στάχτη στα μάτια μας, "μαϊντανοί «προστασίας» του περιβάλλοντος" «πράσινοι» επιχειρηματίες, MKO (Μη–Κυβερνητική-Οργάνωση) προεξεχούσης της Γκρίνπις – Greenpeace, το «βασιλικής» καταγωγής WWF ο «πράσινος» Γκορμπατσόφ (τελευταία εν είδει φαντάσματος) , μη Κυβερνητικές που τα παίρνουν κανονικά από τη CIA, το απεμπλουτισμένο ουράνιο που κάνει καλό στην υγεία! (και στην τσέπη…) –μεταξύ αυτών το «φαινόμενο» ενός χαρισματικού κοριτσιού της Thunberg, που «από το πουθενά ξεκίνησε τη δράση της (λένε…) τον Αύγουστο του 2018, όταν «επίμονα» (στα 15 της χρόνια!!) «διαμαρτυρόταν για το κλίμα (;;) έξω από το σουηδικό κοινοβούλιο στη Στοκχόλμη» και «προσέλκυσε το ενδιαφέρον των μέσων ενημέρωσης» και χειραγωγείται κανονικά μέχρι σήμερα από σπόνσορες και media.
Λέγοντας μισές αλήθειες, μέσα από επικοινωνιακά πυροτεχνήματα –που προφανώς βγάζουν στον αέρα ειδικά επιτελεία της λεγόμενης κοινωνικής δικτύωσης, όπως πχ το (από 2-Ιούλη) αύριο συμπληρώνονται 150 βδομάδες από τότε που αρχίσαμε τις σχολικές απεργίες για το κλίμα, υποστηρίζοντας πως «όλο αυτό το διάστημα, όλο και περισσότεροι άνθρωποι έχουν αφυπνιστεί για την κλιματική και οικολογική κρίση, ασκώντας περισσότερη πίεση στους ανθρώπους της εξουσίας»... τελικά, η δημόσια πίεση ήταν πολύ μεγάλη, (κλπ. κλπ)

«Κλιματική απεργία» στη Λωζάνη –διακρίνεται και η Thunberg

🆘 Ο κίνδυνος από αυτές –τις φαινομενικά αθώες πρακτικές, έχει να κάνει με αρκετούς παράγοντες με κυριότερο τη χρήση μια αριστερίζουσας γλώσσας –αποδεκτής από ευρεία στρώματα και ειδικά νεολαία με χαμηλό ιδεολογικοπολιτικό επίπεδο.
Στο παραπάνω  -όπου μιλάνε για 150 βδομάδες –δλδ ~3 χρόνια σχολικές απεργίες για το κλίμα! σε παγκόσμιο επίπεδο, στην Ελλάδα προβάλλεται και προσυπογράφεται από το «ελληνικό δίκτυο φίλοι της φύσης| naturefriends greece», αναφέρεται (εγκαλώντας τους «παγκόσμιους ηγέτες»:

• Υποκρίνεστε ότι αναλαμβάνετε ευθύνες. Ότι ενεργείτε ως σωτήρες καθώς προσπαθήσατε να μας πείσετε ότι παίρνετε την κατάσταση στα χέρια σας, ενώ η απόσταση ανάμεσα στα λόγια και τα έργα γίνεται ολοένα και πιο μεγάλη. Και, καθώς, καταφέρνετε και σχεδόν την γλιτώνετε.
• Αλλά, ας είμαστε ξεκάθαροι – Αυτό που κάνετε δεν έχει σχέση με δράση κατά της κλιματικής αλλαγής ή με δράση απέναντι σε μία επείγουσα κατάσταση. Ποτέ δεν ήταν. Πρόκειται για επικοινωνιακή τακτική που είναι μεταμφιεσμένη σε πολιτική.
• Υποκρίνεστε ότι νοιάζεστε για την φύση και τη βιοποικιλότητα, ενώ ο κόσμος χάνει ένα δάσος μεγέθους ποδοσφαιρικού γηπέδου, κάθε δευτερόλεπτο.
• Αν απέδειξε κάτι η πανδημία είναι ότι το κλίμα και τα οικολογικά θέματα δεν αντιμετωπίστηκαν ποτέ ως επείγουσες καταστάσεις.
• Η κλιματική κρίση αντιμετωπίζεται σήμερα – στην καλύτερη περίπτωση – μόνον ως επιχειρηματική ευκαιρία για τη δημιουργία πράσινων θέσεων απασχόλησης, πράσινων επιχειρήσεων και τεχνολογιών.
• Καθώς η πανδημία προχωρούσε δεν είπατε «αυτή θα ωφελήσει τη βιομηχανία κατασκευής μασκών» ή «αυτή θα δημιουργήσει νέες θέσεις εργασίας στα νοσοκομεία και στο σύστημα υγείας».

Πηγαίνοντας στο «δια ταύτα», ακούγονται διάφορα από αντιφατικά, ως δευτερεύοντα και ασήμαντα του είδους «προσποιείστε ότι αλλάζετε και ότι ακούτε τους νέους ανθρώπους, ενώ συνεχίζετε σχεδόν όπως και πριν» (σσ. λες και το θέμα είναι η ηλικία όσων βρίσκονται στα κέντα αποφάσεων) εγκλωβίζεστε σε μία μελλοντική, κοινή αγροτική πολιτική που θα κάνει αδύνατη την επίτευξη των στόχων της συμφωνίας του Παρισιού, (σσ. Πεδίο νέας κερδοφορίας για τα μονοπώλια) …καλωσορίζουμε κάθε προσπάθεια που διασφαλίζει το μέλλον και τις παρούσες συνθήκες διαβίωσης (;;), υποκρίνεστε ότι αντιμετωπίζετε σοβαρά την επιστήμη λέγοντας «η επιστήμη επιστρέφει», ενώ διοργανώνετε συναντήσεις κορυφής για το κλίμα, δίχως να καλείτε να μιλήσει ούτε έναν επιστήμονα κλιματολόγο (σσ. σαν οι «κλιματολόγοι» να είναι ουδέτεροι πολιτικά ή στην υπηρεσία της λαϊκής οικογένειας)... μπορείτε και θα συνεχίσετε να υποκρίνεστε. Αλλά, τόσο η φύση όσο και η φυσική δεν θα ξεγελαστούν. Η φύση και η φυσική δεν διασκεδάζουν, ούτε παρασύρονται!
Φυσικά οι όροι ιμπεριαλισμός-καπιταλισμός, μέσα παραγωγής και ιδιοκτησία τους «κλειδιά οικονομίας» κλπ. αποτελούν ξένη (και αποδιοπομπαία) γλώσσα.

Η Greta Thunberg, στο ιστιοφόρο του πρίγκηπα του Μονακό με σπόνσορα την BMW καλεί στον αγώνα για την κλιματική αλλαγή

Ο πραγματικός  χαρακτήρας του ευρωπαϊκού και του παγκόσμιου «Πράσινου New Deal»

Για να μην πάμε μακριά: στις 17 Μάη έγινε συζήτηση στην ελληνική βουλή για τη διαμόρφωση Ελληνικού Κλιματικού Νόμου (ενσωμάτωση στην ελληνική νομοθεσία του αντίστοιχου ευρωπαϊκού, που συνιστά το νομικό πλαίσιο για την εφαρμογή των στόχων της Ευρωπαϊκής Πράσινης Συμφωνίας), με τη διαμόρφωση όρων ικανοποιητικής κερδοφορίας των μεγάλων ομίλων για νέες επενδύσεις στον τομέα της «πράσινης ενέργειας» και άλλους κλάδους της οικονομίας (όπου σημειωτέον θα κατευθυνθούν και οι πόροι του –από την τσέπη των λαών, Ταμείου Ανάκαμψης της ΕΕ .

Προβάλλοντας πως διέξοδος στην κοινωνική αδικία και τα σημερινά αδιέξοδα είναι ο «πράσινος» καπιταλισμός, ο οποίος είναι τάχα κοινωνικά δίκαιος και φιλικός στο περιβάλλον μπορεί να προσφέρει μια καλύτερη ζωή.
Σε ένα σύστημα που τα πάντα καθορίζονται με βάση το κέρδος των λίγων, που οι κοινωνικές ανάγκες μπαίνουν στο περιθώριο ή καταπατούνται, το περιβάλλον παντού και πάντα, θα αποτελεί ένα ακόμα πεδίο κερδοφορίας για το κεφάλαιο  (όπως είπε ο ΓΓ του ΚΚΕ Δημήτρης Κουτσούμπας «σε λίγο θα βάλετε ανεμογεννήτριες και στην Ακρόπολη, αφού εκεί στο βράχο της Ακρόπολης έχει δυνατούς αέρηδες… ελπίζω βέβαια, να μη σας δίνουμε ιδέες …)

Η ΕΕ και όλος ο καπιταλιστικός κόσμος, εφεύρε το λεγόμενο «χρηματιστήριο εκπομπών ρύπων», το «εμπόριο ρύπων» και τη λογική «ο ρυπαίνων πληρώνει», δηλαδή τη δυνατότητα των μονοπωλίων να προχωρούν σε ληστρική εκμετάλλευση των φυσικών πόρων και του περιβάλλοντος… αρκεί να «πληρώνουν»!
Παράλληλα αποθεώνουν τη λογική του κόστους – οφέλους και τους πετσοκομμένους κρατικούς προϋπολογισμούς σε βάρος των λαϊκών αναγκών, αφού θεωρούν «μη επιλέξιμα» τα αντιπλημμυρικά, αντισεισμικά, αντιπυρικά έργα στη δασοπυρόσβεση και τη δασοπροστασία, την προστασία των υδάτινων πόρων, αντιμετωπίζει ως εμπόρευμα το νερό.

Η λύση βρίσκεται στην ακριβώς αντίθετη, κατεύθυνση, στον συλλογικό, οργανωμένο αγώνα, με κατεύθυνση τον πραγματικό αντίπαλο, το μεγάλο κεφάλαιο και το σύστημά του, με στρατηγικές και πρακτική δράση σε μια νέα συνολικά κοινωνική οργάνωση, η οποία έχει διδαχθεί από το παρελθόν και τα λάθη της, το σοσιαλισμό, με τον επιστημονικό κεντρικό σχεδιασμό της κοινωνικοποιημένης παραγωγής και υπηρεσιών, με τα κλειδιά της οικονομίας στα χέρια αυτών που παράγουν τον πλούτο