Σαράντα+ χρόνια Πολυ_μονο_τονικές περιπέτειες

Σαν σήμερα 1977, εφαρμόζεται η εγκύκλιος, σύμφωνα με την οποία όλα τα δημόσια έγγραφα στην Ελλάδα θα συντάσσονται στη Δημοτική ενώ ένα χρόνο πριν το 1976 ξεκίνησε η κουβέντα για το μονοτονικό, ενώ έτρεχαν οι μεταδικτατορικές καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις - μεταρρυθμίσεις στο εποικοδόμημα καθιερώνοντας –στα χαρτιά, «γλώσσα διδασκαλίας, αντικείμενο της διδασκαλίας και γλώσσα των διδακτικών βιβλίων, Νεοελληνική», με τη διευκρίνιση ότι «Ως νεοελληνική γλώσσα νοείται η … δημοτική άνευ ιδιωματισμών και ακροτήτων»…

Εν έτει 2022 -45 χρόνια μετά ο επιφυλλιδογράφος της «Καθημερινής» Χρήστος Γιανναράς ξαναχτύπησε διαποτισμένος από τη μεταφυσική φιλοσοφία της θεοκρατίας που διδάχτηκε στη Γερμανία (σσ. σπούδασε θεολόγος στην Αθήνα κατά τα «πέτρινα χρόνια» όταν το επίσημο αστικό κράτος παρέα με το παρακράτος, έστηναν τη «νέα Ελλάδα» στ αναμορφωτήρια της μαρτυρικής Μακρονήσου και συνέχισε σε Βόννη και Σορβόννη σημάδεψαν το μεσαιωνικό του πνεύμα).
Αντιλήψεις, που τον κάνουν κάθε μέρα να υπερβαίνει εαυτόν περνώντας από τη «σταλινική Σοβιετία» - ως «εφιαλτική απειλή κομμουνιστικού ολοκληρωτισμού» και το ΝΑΤΟ ως «οχυρή άμυνα συμμαχίας χωρών απέναντι στον μαρξιστικό κίνδυνο», ζητώντας μάλιστα να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ και η Ουκρανία, προκειμένου να εγκατασταθούν εκεί, πολεμικές βάσεις των ΗΠΑ, ώστε «να απεξαρτηθεί η από τους ιστορικούς, φυλετικούς, πολιτισμικούς, εκκλησιαστικούς δεσμούς της με τη Ρωσία» σε ένα «ιστορικό έγκλημα – στίγμα ντροπής για τον Ελληνισμό και την ιστορία του» (!!). Ποιο είναι αυτό; Η καθιέρωση του μονοτονικού συστήματος!

(γράφει μεταξύ άλλων)
Συμπληρώνονται φέτος (2022) σαράντα χρόνια από την επιβολή της μονοτονικής γραφής στην ελληνική γλώσσα. Δεν ήταν κρατική η επιβολή, δεν την αποφάσισε η κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Για ένα τέτοιο θέμα, που έκρινε τη συνέχεια ή την άρνηση συνέχειας χιλιάδων χρόνων ιστορίας του Ελληνισμού, τη ρήξη την αποφάσισαν τριάντα περίπου κυβερνητικοί βουλευτές (το ένα δέκατο της Ολομέλειας), μετά τα μεσάνυχτα, και με την αντιπολίτευση να έχει αποχωρήσει από τη Βουλή σε φυγομαχία ασύγγνωστη.

Από τότε, καμιά κυβέρνηση, οποιασδήποτε κομματικής σύνθεσης και πλειοψηφίας, δεν θέλησε (ή δεν τόλμησε) να αποκαταστήσει τις συνέπειες του ιστορικού εκείνου εγκλήματος – στίγματος ντροπής για τον Ελληνισμό και την ιστορία του. Αν μετρήσει κανείς τις συνέπειες που είχε το αυθαίρετο πραξικόπημα, για την ιστορική συνέχεια και τη συνείδηση διαχρονικής ενότητας του Ελληνισμού, σίγουρα θα απορήσει που το μονοτονικό στην Ελλάδα δεν προκάλεσε οδυνηρό εμφύλιο. Ωσάν κάποια Ανώτατη Αρχή, υπερκομματική, να επέβαλε σιωπηρά την έσχατης δουλοπρέπειας χρησιμοθηρική ομοφροσύνη στους Ελληνώνυμους.

Ακόμα και στο άλλοτε κοινωνικό κύτταρο της εκκλησιαστικής ενορίας και επισκοπής (ή, μάλλον, κυρίως εκεί) αποδείχθηκε απολύτως πρωτεύουσα η επιδίωξη της ατομοκεντρικής ωφελιμότητας.
(…)
Προηγήθηκε ο εκπροτεσταντισμός της Εκκλησίας στην Ελλάδα και ακολούθησε η ευτέλεια του αδηφάγου καταναλωτισμού. Ευσεβισμός και καταναλωτισμός είναι τα δύο πανομοιότυπα έκγονα του ατομοκεντρισμού, της ωφελιμοθηρίας.
Σε επίπεδο θεσμών εκφράστηκαν με την υποκατάσταση της ενορίας – γειτονιάς – κοινότητας από τις κομματικές οργανώσεις (ΚΟΒΑ –σσ. sic!!) ή τους «Κύκλους Μελέτης Αγίας Γραφής» ή «παρεούλες της πρέφας» ή ό,τι ανάλογο.

(…)
Με τη μονοτονική γραφή τελειώνει ιστορικά ο Ελληνισμός – όποιος δεν συνειδητοποιεί το μέγεθος της καταστροφής, επιτρέπει απλώς να αμφιβάλλουμε για τη γνωστική του καλλιέργεια και επάρκεια. Ασφαλώς, είναι το σύνολο πολιτισμικό μας «παράδειγμα» που προτάσσει τη χρηστική ευκολία της συμβατικής σημαντικής αδιαφορώντας παγερά για τη γνώση που κερδίζεται μόνο με το αυθυπερβατικό άθλημα της σχέσης, την εμπειρική καθολικότητα της σχέσης – τη γλώσσα ως άθλημα αυθυπερβατικής γνώσης.
Είναι πια πολύ αργά για να αρχίσουμε να συζητάμε για τη «σωτηρία» της γλώσσας μας, δηλαδή του Ελληνισμού.

«Η Δίκη των τόνων»

Γράφει ο Ηρακλής Κακαβάνης //
Το χειμώνα του 1941 - 1942, που η χώρα βρισκόταν υπό φασιστική κατοχή και τα πτώματα από την πείνα γέμιζαν τους δρόμους της Αθήνας, οι καθηγητές της Φιλοσοφικής Σχολής πάσχιζαν να σώσουν το έθνος από το μονοτονικό σύστημα με «εγκληματικόν απέναντι του έθνους χαρακτήρα», που χρησιμοποίησε ο καθηγητής Ι. Κακριδής στο βιβλίο του «Ελληνική Κλασική Παιδεία» το Νοέμβρη του 1939! Η Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών θυμήθηκε τότε - τη στιγμή που ο κατακτητής έσφιγγε το βρόχο στο λαιμό του ελληνικού λαού - πως από την κατάργηση των τόνων «κινδυνεύουν τα πάτρια» και το Πειθαρχικό Συμβούλιο κάλεσε τον Ι. Κακριδή σε απολογία.
Μια ενέργεια που μετέθετε το ζήτημα του εθνικού κινδύνου, από τους κατακτητές και συνεργάτες τους, στον καθηγητή Ι. Κακριδή, που έκανε μια αναγεννητική προσπάθεια, ξεσήκωσε την οργή και την αγανάκτηση όλων των πνευματικών ανθρώπων.

Ήταν μια «πατριωτική» ενέργεια, που ο Μ. Τριανταφυλλίδης χαρακτήρισε «πατριωτισμό της περισπωμένης».

«Η Δίκη των τόνων», που έγινε στο όνομα της «γλωσσικής ενότητας της ελληνικής φυλής», ξεκίνησε το Νοέμβρη του 1941 και ολοκληρώθηκε τον Αύγουστο του 1942 με την απόφαση του Πειθαρχικού Συμβουλίου της Φιλοσοφικής Σχολής για δίμηνη παύση του Ι. Κακριδή.

Ο Κ. Βάρναλης γράφει σε χρονογράφημά του με τον τίτλο «Ορθογραφομαχία»: «Δεν υπάρχει σχεδόν άνθρωπος που να μην έγινε σοβαρός με τις σημερινές συνθήκες της ζωής και δεν υπάρχει επίσης άνθρωπος που να συγχύζει τα ζωτικά προβλήματα με τις μπαγκατέλες. Κι όμως, η φιλοσοφική σχολή του αθηναϊκού Πανεπιστημίου θυμήθηκε τα δημοκοπικά κλέη της μιστριωτικής εποχής και εξεστράτευσε εναντίον του κ. Ι. Κακριδή, επειδή ο κ. καθηγητής εφόνευσε ασπλάχνως τους τόνους και τα πνεύματα της ελληνικής γραφής...».

Η συζήτηση κι αντιδικία άρχισε με τη «Δίκη των τόνων», μια αντιδικία ουσιαστικά ανάμεσα σε δυο κόσμους και φούντωσε με την έκδοση από τον Οργανισμό Εκδόσεως Σχολικών Βιβλίων της Νεοελληνικής Γραμματικής της Δημοτικής Γλώσσας του Μανόλη Τριανταφυλλίδη  (αρχές 1942).

Οι συζητήσεις για τη γλώσσα εκείνη την τραγική ώρα δεν ήταν μια άγονη, ανεδαφική και σχολαστική βυζαντινολογία. Γίνονταν με την προοπτική μιας γενικότερης αλλαγής στην απελευθερωμένη Ελλάδα, όπου θα λυνόταν και το γλωσσικό. Και μ' αυτήν την έννοια οι συζητήσεις είχαν έντονο αντιστασιακό χαρακτήρα. Μα δεν περιορίζονταν μόνο στη γλώσσα. Στην απελευθερωμένη Ελλάδα έπρεπε να λυθούν και μια σειρά άλλα πνευματικά και καλλιτεχνικά προβλήματα. Και αυτά τα προβλήματα τα έθετε προς συζήτηση η Πνευματική Αντίσταση από τις στήλες κυρίως της «Πρωίας», μα και άλλων εντύπων. Τα πνευματικά θέματα που προβλήθηκαν και συζητήθηκαν ήταν: η Λαϊκή Μόρφωση, η μελέτη και αξιοποίηση της Λαϊκής Τέχνης και του Λαϊκού Θεάτρου, η μελέτη και αξιοποίηση των λαϊκών διοικητικών θεσμών (Κοινότητα) κά.

Να θυμηθούμε ότι το Σεπτέμβρη του 1941 ιδρύεται το ΕΑΜ, που οργανώνει και καθοδηγεί μαζί με τον ΕΛΑΣ την αντίσταση του ελληνικού λαού. Ενα από τα πρώτα ζητήματα που αντιμετώπισε ήταν η μόρφωση των παιδιών του λαού.
Εκπόνησε το Σχέδιο Λαϊκής Παιδείας, με το οποίο προβλεπόταν και η λύση του γλωσσικού ζητήματος.

Η «Δίκη των τόνων» είναι από εκείνα τα γεγονότα της ιστορίας του γλωσσικού ζητήματος που πρέπει να έχουμε υπόψη για να μπορούμε να καταλάβουμε και να εκτιμήσουμε τις συζητήσεις που γίνονται και σήμερα γύρω από τη γλώσσα.

Δείτε και

• Μονοτονικού περιπέτειες
• Ένας πρωτοπόρος δάσκαλος

Οι θέσεις του ΚΚΕ και οι διαστρεβλωτές της

Θυμίζουμε καταρχήν πως μεταδικτατορικά βουλευτικές εκλογές έγιναν το 1974, το 1977 και το 1981: στις πρώτες το Κόμμα κατέβηκε λόγω εκλογικού συστήματος και «στην τούρλα του Σαββάτου» σαν “Ενωμένη Αριστερά” -8 έδρες, εκ των οποίων 5 ΚΚΕ (σχήμα που –όπως ήταν φυσικό διαλύθηκε στα εξ ων συνετέθη και το ΚΚΕ συνέχισε αυτόνομη πορεία, ενώ τα υπόλοιπα κόμματα μαζί με άλλους δημιούργησαν τη συνέχεια τη “Συμμαχία Προοδευτικών &  Αριστερών Δυνάμεων”).
Στις επόμενες –με σύστημα (υπερ)ενισχυμένης αναλογικής, όπου παρά τη σημαντική πτώση της (41,84% από 54,37) η ΝΔ είχε άνετη πλειοψηφία, το ΚΚΕ πήρε 9,36% (11 βουλευτές)
Τέλος το 1981 στην εξουσία ανέβηκε το ΠΑΣΟΚ, με το ΚΚΕ 10,93% (13 βουλευτές)

Η mixanitouxronou –πιστή όπως πάντα στο ρόλο της ως αστικό δεκανίκι παρουσιάζει το θέμα ως «μάχη Μητσοτάκη στη Βουλή για να μην περάσει η κατάργηση της δασείας και της περισπωμένης χωρίς σωστή ενημέρωση» ... λέγοντας –εν μέσω παραφιλολογίας “από την πλευρά του ΚΚΕ, η Μαρία Δαμανάκη παρεμβαίνει δύο φορές (σελ. 457) και ζητεί αναβολή «γιατί το Σώμα έχει κουραστεί»”.
Ο πολύς Σαραντάκος, σε ένα πολυσέλιδο ύμνο των προοδευτικών αστών αναφέρεται με δυο σειρές (συζήτηση 1976 για το μονοτονικό) “Η αριστερά είναι λακωνική. Ο Λεωνίδας Κύρκος περιορίζεται στο «Και βέβαια εισηγούμαστε την παραπέρα απλούστευση της γλώσσας με την εισαγωγή του μονοτονικού συστήματος»”.

Στις 11-Ιαν-1982 η Βουλή συνεδριάζει με αντικείμενο τη συζήτηση του νομοσχεδίου για την κατάργηση των εισαγωγικών εξετάσεων από τα Γυμνάσια στα Λύκεια και, όπως συνήθως γίνεται –εμβόλιμα, ο υπουργός Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων Λευτέρης Βερυβάκης ανακοινώνει ως τροπολογία (ενσωμάτωση ως άρθρο 2^ο) ότι «η κυβέρνηση εισάγει στο νομοσχέδιο τροπολογία για την καθιέρωση του μονοτονικού συστήματος».

Στην εισηγητική έκθεση, γινόταν αναφορά στις ενέργειες υπέρ αλλά και κατά του μονοτονικού.
Με μνεία στο 1931, όταν έπειτα από διάβημα της κυβέρνησης του Ελευθερίου Βενιζέλου, με υπουργό Παιδείας τον Γεώργιο Παπανδρέου, η Ακαδημία Αθηνών συγκρότησε Επιτροπή που μελέτησε το θέμα και πρότεινε την αντικατάσταση της οξείας, της βαρείας και της περισπωμένης με μια στιγμή και την κατάργηση της ψιλής και αναφορά στην εισήγηση του Μανώλη Τριανταφυλλίδη για την κατάργηση των πνευμάτων και την αντικατάσταση των τριών τόνων με έναν, που να σημειώνεται στις λέξεις που να έχουν περισσότερες από μια συλλαβές κά.

Ανάμεσα στα επιχειρήματα της τροπολογίας Βερυβάκη, είναι και το όφελος που θα προέκυπτε στην τυπογραφία. «Η υιοθέτηση του μονοτονικού θα έχει ευεργετικές συνέπειες στο χώρο της τυπογραφίας, όπου η σημερινή κατάσταση συνεπάγεται άσκοπη σπατάλη χρόνου και οικονομικών πόρων. Η ελληνική τυπογραφική κάσα έχει πάνω από 180 θέσεις για τα διάφορα ψηφία και ορθογραφικά σημεία, εκεί που θα ήταν μόλις 60. Ο περιορισμός των στοιχείων στο ένα τρίτο μειώνει αντίστοιχα τις κινήσεις, τα τυπογραφικά λάθη και τις διορθώσεις, με ό,τι αυτό συνεπιφέρει σε εξοικονόμηση χρόνου και χρήματος», ανέφερε η εισηγητική έκθεση που υπολόγιζε ότι με την κατάργηση των πνευμάτων και των πολλών τόνων, οι δαπάνες για τη δαχτυλογράφηση και την εκτύπωση θα περιορίζονταν κατά 40%.

Η Νέα Δημοκρατία είναι κάθετα αντίθετη: ο μεν επικεφαλής Ευάγγελος Αβέρωφ αναφέρει «δεν αντιτιθέμεθα κατ΄αρχήν, αλλά δεν νομίζουμε ότι τέτοιες μεταρρυθμίσεις μπορούν να γίνουν χωρίς μια ειδική μελέτη» (αναφέροντας διάφορα άνευ σημασίας όπως πχ  το "που", «το οποίο έχει πολλές έννοιες», το διαζευτικό "ή" κά), ενώ ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της ΝΔ Κωνσταντίνος Μητσοτάκης ζητάει διακοπή της συνεδρίασης, λόγω του περασμένου της ώρας, λέγοντας αρχικά «το μέγα θέμα, δεν μας βρίσκει αντίθετους, νομίζουμε όμως ότι είναι σωστό να μην εισαχθεί κατεσπευσμένως, με αντιδικία μάλιστα όλης της αντιπολιτεύσεως, καλώντας τη ΝΔ να αποχωρήσει, πράγμα που έγινε:

Κωνσταντίνος Μητσοτάκης:
Κύριε πρόεδρε, θα παρακαλούσα να μου επιτρέψετε να κάνω μια δήλωση εξ ονόματος του κόμματος μας. Το κόμμα μας λυπάται βαθύτατα, διότι η κυβέρνηση και το προεδρείο επιμένουν εις αυτόν τον αντιδημοκρατικόν και αντικοινοβουλευτικόν τρόπον της συζητήσεως αυτής της τροπολογίας. Εφόσον η κυβέρνηση και το προεδρείο επιμένουν…
Προεδρεύων (Μιχαήλ Στεφανίδης):
Κύριε κοινοβουλευτικέ εκπρόσωπε της Νέας Δημοκρατίας έχετε υπόψη σας ότι, κατά τον Κανονισμό, ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος δεν μπορεί να λάβει το λόγο επί του αυτού θέματος περισσότερες από τρεις φορές. Σεις ζητάτε τώρα το λόγο για τέταρτη φορά;
Μητσοτάκης: Θέλω να κάνω μια δήλωση κύριε Πρόεδρε.
Στεφανίδης: Κάντε μόνο τη δήλωση.
Μητσοτάκης: Κάνω τη δήλωση ότι, υπό τας συνθήκας αυτάς, λυπούμεθα ειλικρινώς αλλά δεν δυνάμεθα να παρακολουθήσουμε τη συζήτηση και είμεθα υποχρεωμένοι να αποχωρήσουμε (στο σημείο αυτό οι βουλευτές της ΝΔ αποχωρούν από την αίθουσα -θόρυβος αποδοκιμασίες από την πτέρυγα της συμπολίτευσης).

ΚΚΕ

(Μιχαήλ Στεφανίδης): Η κυρία Δαμανάκη έχει το λόγο.

Μαρία Δαμανάκη (ΚΚΕ): Κύριε πρόεδρε, από το 1976, όταν για πρώτη φορά κατά τη συζήτηση του νόμου 309 είχε μπει για συζήτηση το πρόβλημα, το κόμμα μας είχε ταχθεί υπέρ της απλούστευσης του τονικού μας συστήματος -της καθιέρωσης δηλαδή του μονοτονικού συστήματος. Αυτή ήταν η θέση που είχαμε επαναλάβει επανειλημμένα, όποτε είχε έλθει για συζήτηση αυτό το θέμα.
Συμφωνούμε λοιπόν και σήμερα με την τροπολογία που καθιερώνει το μονοτονικό σύστημα. 

Επειδή όμως, όπως και στην εισηγητική έκθεση αναφέρεται, υπάρχουν διάφορα είδη μονοτονικού συστήματος, θα θέλαμε να προτείνουμε ο κ. υπουργός να πάρει υπόψη του τη γνώμη των εκπαιδευτικών φορέων ΟΛΜΕ, ΔΟΕ, ΟΙΕΛΕ, όχι μόνο για το κατά πόσο πρέπει να εφαρμοστεί το μονοτονικό σύστημα, αλλά και για το είδος και τις λεπτομέρειες του μονοτονικού. Είναι ζητήματα που έχουν σημασία και πρέπει να ακουστεί η γνώμη των εκπαιδευτικών φορέων και των ειδικών. Το κόμμα μας ψηφίζει την τροπολογία κύριε πρόεδρε.

σσ. Στη συζήτηση το λόγο πήρε και ο Μανώλης Γλέζος (ΠΑΣΟΚ τότε …πάντα υπέρ της άποψης “επανάσταση στην επανάσταση”) λέγοντας: «πρόκειται για μια ουσιαστική επανάσταση που χρόνια οι προοδευτικοί άνθρωποι του τόπου μας αγωνίζονταν να επιβάλουν αλλά δεν είχε γίνει πράξη», είπε και προσέθεσε «αν δεν ήμασταν τόσο συνδεδεμένοι με παραστάσεις και με ένα συναισθηματισμό στη γραφή της γλώσσας μας, κανονικά θα έπρεπε να υποστηρίξουμε το ατονικό σύστημα, αν θέλουμε με επιστημονικά κριτήρια πραγματικά να δούμε το πρόβλημα».

«Η Βουλή και ο ελληνικός λαός αποδέχεται τη μεταβολή και μένει από δω και πέρα με Διατάγματα, να ετοιμάσει η κυβέρνηση τις τεχνικές προϋποθέσεις για την καλύτερη εφαρμογή στην Παιδεία και τη Διοίκηση», δηλώνει ο Λευτέρης Βερυβάκης.
Το νομοσχέδιο για την κατάργηση των εισαγωγικών εξετάσεων από το Γυμνάσιο στο Λύκειο και την καθιέρωση του μονοτονικού ψηφίζεται στη 1.20 τα ξημερώματα της 12ης Ιανουαρίου του 1982.

Πριν φτάσει η υπόθεση στη Βουλή στο πλαίσιο της ομάδας που συγκροτήθηκε το 1981 με πρωτοβουλία του τότε υπουργού Παιδείας Ελευθέριου Βερυβάκη, αναπτύχθηκαν δύο διαφορετικές τάσεις-συστήματα: Αυτό που ονομάστηκε «σύστημα της πλειοψηφίας», και το «αντίπαλο», αυτό δηλαδή που πήρε το όνομα «σύστημα της μειοψηφίας».

― Σύστημα της πλειοψηφίας: Πρόκειται για το είδος του μονοτονικού που συγκέντρωσε την υποστήριξη των περισσότερων μελών της ομάδας εργασίας που συγκρότησε το υπουργείο Παιδείας. Η εν λόγω πρόταση προέβλεπε:

• Κατάργηση των τόνων και των πνευμάτων.
• Χρήση του ενός σημαδιού στις λέξεις που κατά την ανάγνωση θα μπορούσαν να παρατονιστούν, δηλαδή σε όλες τις λέξεις που έχουν δύο και περισσότερες συλλαβές.
• Τα μονοσύλλαβα δε χρειάζονται τονικό σημάδι, γιατί το αν θα διαβαστούν τονισμένα ή άτονα εξαρτάται από το γλωσσικό πλαίσιο στο οποίο βρίσκονται.
•  Είναι δύσκολο να βρεθούν και να εφαρμοστούν ένας ή περισσότεροι κανόνες για το πότε έχουν δυναμικό-πραγματικό τόνο κάποιες λέξεις. 
•  Εξαίρεση αποτελούν τα μονοσύλλαβα «πώς» και «πού» όταν είναι ερωτηματικά, και το διαζευκτικό «ή». Στις περιπτώσεις αυτές, και μόνο τότε, παίρνουν τόνο.

― Σύστημα της μειοψηφίας: Με ανάλογο τρόπο, όταν χρησιμοποιούμε τον όρο «σύστημα της μειοψηφίας», αναφερόμαστε στο σύστημα που υποστηρίχθηκε από μικρό αριθμό ατόμων στην εν λόγω ομάδα. Τα χαρακτηριστικά του συστήματος αυτού είναι τα εξής:

• Καταργούνται τα πνεύματα, αλλά διατηρούνται τα τονικά σημάδια σε όλες τις μονοσύλλαβες λέξεις.
• Εξαίρεση στον παραπάνω κανόνα αποτελούν τα άρθρα ο, η, οι, που δεν τονίζονται.
• Επιπλέον, τα «που» και «πως», όταν δεν είναι ερωτηματικά, δεν δέχονται τόνο.
• Τέλος, από τα μονοσύλλαβα τόνο δεν παίρνουν το μόριο «ως» και όλα τα εγκλιτικά.

Σημεία των καιρών

Θα περίμενε κανείς, με τα την έγκριση του μονοτονικού το ΦΕΚ να ανέφερε:
Άρθρο Δεύτερο
«Μετά τη δημοσίευση του παρόντος Νόμου ο τονισμός του γραπτού ελληνικού λόγου γίνεται σύμφωνα με το μονοτονικό σύστημα.
Με προεδρικά διατάγματα που θα προταθούν από τους Υπουργούς Εθνικής Παιδεία και Θρησκευμάτων και Προεδρίας της Κυβερνήσεως, θα καθορισθούν το είδος του μονοτονικού, οι κανόνες του, καθώς και οι λεπτομέρειες για την εφαρμογή του παρόντος νόμου στην Εκπαίδευση και τη Διοίκηση».
Ερωτάται το Σώμα: γίνεται δεκτή η τροπολογία ως άρθρο δεύτερο του υπό συζήτηση  νομοσχεδίου;
Πολλοί βουλευτές … Δεκτή, Δεκτή !

Αμ δε …
Το κείμενο δημοσιεύτηκε σε «βαρύ» -αρχαΐζον πολυτονικό με πνεύματα, περισπωμένες, βαρείες, υπογεγραμμένες κλπ.

 

 Δείτε τα κείμενα στην εικόνα κεφαλίδας: είναι κυρίως σε άψογο πολυτονικό από αναγνωστικό του δημοτικού, τέλη 10ετίας 1950, με αναφορά στον πόλεμο της Κορέας (υψώματα Ντίκ Χάρρυ) όπου …

Ὅταν ἐξημέρωσεν, ἡ Ἀστερόεσσα -ἡ Ἀμερικανικὴ σημαία- ἐξηκολούθει νὰ κυματίζη εἰς τὴν κορυφὴ τοῦ ὑψώματος. Ἐφαίνετο ὡς νὰ ἔστελλε τοὺς χαιρετισμούς της εἰς τὴν Ἑλληνικὴν σημαίαν την ὁποία ἐκυμάτιζεν εἰς τὴν κορυφὴν τοῦ Ντίκ

(…)
Ἕνας ἐρυθρὸς ἐπλησίασε συρόμενος τὴν θέσιν τοῦ Μπάτζογλου καὶ ἔρριψε μίαν χειροβομβίδα. Συνέβη τότε ἓν ἀπὸ τὰ σπανιώτερα πολεμικὰ περιστατικά. Καθὼς ὁ Μπάτζογλου ἐκάθητο μέσα εἰς ἓν χωματένιον κοίλωμα, βάθους 50 ἑκατοστῶν, ἡ χειροβομβὶς ἔπεσεν ἀκριβῶς ἀνάμεσα εἰς τὰ σκέλη του.
Χωρὶς νὰ χάσῃ τὴν ψυχραιμίαν του, τὴν ἥρπασεν ἀστραπιαίως καὶ τὴν ἔστειλεν ὀπίσω.
Ἡ χειροβομβὶς ἐξερράγη ἄνω τῆς κεφαλῆς τοῦ Κιτρίνου, ὁ ὁποῖος ἐπλήρωσεν οὕτω ἀκριβὰ τὸ θράσος του.

Κάποτε ἐκόπασεν ἡ μάχη καὶ ὁ ἀνθυπολοχαγὸς Καμενίτσας, κατὰ διαταγὴν τοῦ λοχαγοῦ Τζαϊδᾶ, ἐξηρεύνησε μὲ προφανῆ κίνδυνον τὸ πεδίον τῆς μάχης. Ἦτο κατεσπαρμένον ἀπὸ Κινέζους νεκροὺς καὶ τραυματίας καὶ ἀπὸ ἄπειρον πολεμικὸν ὑλικόν.

Θὰ ἐνθυμῆσθε ἀσφαλῶς τοὺς δύο πρώτους Κινέζους ἀνιχνευτάς, οἱ ὁποῖοι ἐκτυπήθησαν ἐξ ἀποστάσεως 10 μέτρων.
Μόλις ἐπῆγαν οἱ στρατιῶταί μας νὰ τοὺς παραλάβουν, ὁ τραυματισμένος εἰς τὴν κοιλίαν τοὺς ἔρριψτε μίαν χειροβομβίδα. Ἦτο ὅμως ἐξηντλημένος ἀπὸ τὴ αἱμορραγίαν καὶ ἡ χειροβομβίς του δὲν ὑπερέβη τὸ ἓν μέτρον. Ὁ ἀνόητος μὲ τὴν πρᾶξίν του αὐτὴν εὗρεν εὐκαιρίαν νὰ γνωρίσῃ τὴν περίθαλψιν τῶν ἐλευθέρων ἀνθρώπων.

Ἀφοῦ οἱ Κινέζοι ἀντελήφθησαν ὅτι ἦτο ἀδύνατος ἡ κατάληψις τοῦ Ντίκ, μετὰ τὴν ἀποτυχίαν των, επετέθησαν τὴν ἑπομένην μὲ ὅλας τὰς δυνάμεις των ἐναντίον τοῦ Χάρρυ.
Τέσσαρας λυσσώδεις ἐπιθέσεις ἐνήργησαν τὴ ἑσπέραν ἐκείνην καὶ τρεῖς φορὰς κατέλαβον τὴν κορυφήν, ἀλλὰ ἰσάριθμοι ἀμερικανικαὶ ἀντεπιθέσεις τοὺς ἠνάγκασαν νὰ ἀποχωρήσουν...

Για την ιστορία η Ελλάδα συμμετείχε με τα μπούνια με απόφαση κυβερνήσεων του «Κέντρου» - αρχικά με πρωθυπουργό τον Νικόλαο Πλαστήρα και στη συνέχεια τον Σοφοκλή Βενιζέλο και μετά το θεάρεστο έργο συνέχισε η λεγόμενη Δεξιά υπό τον Αλέξανδρο Παπάγο και έμεινε δύο χρόνια μετά το τέλος του πολέμου ως το 1955. Πήραν μέρος πάνω από 10.000 άνδρες + αεροσκάφη μια αποστολή που πλήρωσε ο ελληνικός λαός με αίμα, στα πλαίσια της διαπλοκής της άρχουσας τάξης της Ελλάδας με τους ιμπεριαλιστές συμμάχους της και της εμπλοκής της ακόμη και στους δικούς τους πολεμικούς τυχοδιωκτισμούς, στο όνομα της επιβολής της καπιταλιστικής ελευθερίας.
Σκόπιμο να τα θυμόμαστε ως –συμπερασματικά, λίαν επίκαιρα

Η γεωπολιτική πίσω από τις αυξανόμενες τιμές φυσικού αερίου και ηλεκτρικής ενέργειας στην Ευρώπη

 

Παραθέτουμε (σε ευρεία περίληψη), με τις όποιες επιφυλάξεις που έχουν να κάνουν με επιδερμική προσέγγιση και γενικότητες στην ορολογία για πλευρές το παρακάτω άρθρο, κυρίως για τα ενδιαφέροντα στοιχεία του –δείτε τη θέση μας σχετικά με την πράσινη ανάπτυξη τις ΑΠΕ κλπ εδώ: Η Ευρωπαϊκή συμφωνία για το κλίμα φόρεσε τη φαιοπράσινη στολή της + «Fit for 55»: νέες «πράσινες» μπίζνες επιχειρηματικών ομίλων, Βιώσιμη Ανάπτυξη | όλοι-μαζί-μπορούμε: "κράτη, ιδιωτικός τομέας, κοινωνία πολιτών και άνθρωποι σαν εσένα", Το κλίμα στο «επίκεντρο» της εξωτερικής πολιτικής ΗΠΑ κι από δίπλα CIA & ΝΑΤΟ κλπ + Οι θέσεις του ΚΚΕ για την προστασία του περιβάλλοντος στον αντίποδα της πολιτικής του «Πράσινου New Deal»

Οι αγορές δεν λύνουν το πρόβλημα της τιμολόγησης της ενέργειας. Αυτό που απαιτείται είναι σχεδιασμός και μακροπρόθεσμες επενδύσεις σε υποδομές.
Γράφει ο //  Prabir Purkayasth

Η τρέχουσα κρίση των αυξανόμενων τιμών φυσικού αερίου στην Ευρώπη, σε συνδυασμό με μια απότομη αύξηση του κρύου στην περιοχή, τονίζει το γεγονός ότι η μετάβαση στην πράσινη ενέργεια σε οποιοδήποτε μέρος του κόσμου δεν θα είναι εύκολη.
Οι υψηλές τιμές του φυσικού αερίου στην Ευρώπη φέρνουν επίσης στο προσκήνιο την πολυπλοκότητα που συνεπάγεται η μετάβαση σε καθαρές πηγές ενέργειας: η ενέργεια δεν εξαρτάται απλώς από την επιλογή της σωστής τεχνολογίας και η μετάβαση στην πράσινη ενέργεια έχει οικονομικές και γεωπολιτικές διαστάσεις που πρέπει επίσης να ληφθούν υπόψη.

Οι πόλεμοι για το φυσικό αέριο στην Ευρώπη αποτελούν σε μεγάλο βαθμό μέρος της μεγαλύτερης γεωστρατηγικής μάχης που διεξάγεται από τις ΗΠΑ χρησιμοποιώντας τον Οργανισμό Βορειοατλαντικού Συμφώνου (ΝΑΤΟ) και την Ουκρανία. Το πρόβλημα των ΗΠΑ και της ΕΕ είναι ότι η μετατόπιση της ενεργειακής εξάρτησης της ΕΕ από τη Ρωσία θα έχει τεράστιο κόστος για την ΕΕ, κάτι το οποίο παραλείπεται στην τρέχουσα αντιπαράθεση μεταξύ Ρωσίας και ΝΑΤΟ. Η ρήξη με τη Ρωσία σε αυτό το σημείο λόγω της Ουκρανίας θα έχει τεράστιες συνέπειες στην προσπάθεια της ΕΕ για τη μετάβαση σε καθαρότερες πηγές ενέργειας.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση επιδείνωσε το πρόβλημα της πράσινης μετάβασης επιλέγοντας μια προσέγγιση με βάση την αγορά για την τιμολόγηση του φυσικού αερίου. Οι διακοπές ρεύματος που βίωσαν οι άνθρωποι στο Τέξας τον Φεβρουάριο του 2021, ως αποτέλεσμα των θερμοκρασιών ψύχους, κατέστησαν σαφές ότι τέτοιες πολιτικές, που ωθούνται από την αγορά, αποτυγχάνουν κατά τη διάρκεια κακοκαιρίας, σπρώχνοντας τις τιμές του φυσικού αερίου σε επίπεδα όπου οι φτωχοί μπορεί να χρειαστεί απλά να κλείσουν τη θέρμανση. Το χειμώνα, οι τιμές του φυσικού αερίου τείνουν να εκτοξεύονται στην Ευρωπαϊκή Ένωση, όπως έγινε το 2020 και το 2021.

Προκειμένου να κατανοηθούν τα ζητήματα που σχετίζονται με τη μετάβαση προς την πράσινη ενέργεια, είναι σημαντικό να εξετάσουμε πιο προσεκτικά τα τρέχοντα ζητήματα που σχετίζονται με την προμήθεια φυσικού αερίου που αντιμετωπίζει η Ευρωπαϊκή Ένωση.
Η ΕΕ έχει επιλέξει το φυσικό αέριο ως καύσιμο για την παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας, καθώς σταματάει σταδιακά τον άνθρακα και την πυρηνική ενέργεια, ενώ επενδύει σημαντικά στην αιολική και ηλιακή ενέργεια. Το επιχείρημα που προβάλλεται υπέρ αυτής της επιλογής είναι ότι το αέριο μπορεί να παρέχει στην ΕΕ ένα μεταβατικό καύσιμο για την πορεία της προς χαμηλότερες εκπομπές, καθώς το αέριο τείνει να παράγει λιγότερες εκπομπές από τον άνθρακα. Είναι άλλο ζήτημα ότι το φυσικό αέριο είναι στην καλύτερη περίπτωση μια βραχυπρόθεσμη λύση, καθώς εξακολουθεί να εκπέμπει το ήμισυ των αερίων του θερμοκηπίου που εκπέμπει ο άνθρακας.

Το πρόβλημα με την πράσινη ενέργεια είναι ότι απαιτείται μια πολύ μεγαλύτερη προσθήκη χωρητικότητας για να διαχειριστεί τις εποχικές και καθημερινές διακυμάνσεις, κάτι που οι σχεδιαστές δεν έχουν υπολογίσει ενώ συνηγορούν υπέρ της μετάβασης σε καθαρές πηγές ενέργειας. Κατά τη διάρκεια του χειμώνα, οι ημέρες είναι μικρότερες σε μεγαλύτερα γεωγραφικά πλάτη και οι ώρες ηλιοφάνειας είναι λιγότερες. Αυτό το εποχιακό πρόβλημα της ηλιακής ενέργειας επιδεινώθηκε στην Ευρώπη το 2021 με τους χαμηλούς ανέμους μειώνοντας την παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας από ανεμογεννήτριες.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει βασιστεί σημαντικά στο φυσικό αέριο για να εκπληρώσει τους βραχυπρόθεσμους και μεσοπρόθεσμους στόχους της για μείωση των εκπομπών αερίων του θερμοκηπίου.
Το φυσικό αέριο μπορεί να αποθηκευτεί για να καλύψει βραχυπρόθεσμες και εποχιακές ανάγκες και η παραγωγή αερίου μπορεί ακόμη και να αυξηθεί εύκολα με την απαραίτητη ικανότητα άντλησης. Όλα αυτά, ωστόσο, απαιτούν εκ των προτέρων προγραμματισμό και επενδύσεις στην κατασκευή πλεονασματικής ικανότητας για να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις των ημερήσιων ή εποχιακών διακυμάνσεων.

Δυστυχώς, η ΕΕ πιστεύει ακράδαντα ότι οι αγορές επιλύουν μαγικά όλα τα προβλήματα. Απομακρύνθηκε από τις μακροπρόθεσμες συμβάσεις επί των τιμών του φυσικού αερίου και προτίμησε τις βραχυπρόθεσμες και άμεσης παράδοσης συμβάσεις – σε αντίθεση με την Κίνα, την Ινδία και την Ιαπωνία, που όλες τους έχουν μακροπρόθεσμες συμβάσεις αναπροσαρμοσμένες στις τιμές του πετρελαίου τους.

Γιατί η τιμή του φυσικού αερίου επηρεάζει την τιμή της ηλεκτρικής ενέργειας στην ΕΕ; Εξάλλου, το φυσικό αέριο αντιπροσωπεύει μόνο περίπου το 20% της παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας της ΕΕ. Δυστυχώς για τους ανθρώπους στην περιοχή της ΕΕ, όχι μόνο η αγορά φυσικού αερίου αλλά και η αγορά ηλεκτρικής ενέργειας έχει «απελευθερωθεί» στο πλαίσιο των μεταρρυθμίσεων της αγοράς στην ΕΕ. Το ενεργειακό μείγμα στο δίκτυο καθορίζεται από δημοπρασίες της αγοράς ενέργειας, στις οποίες οι ιδιώτες παραγωγοί ηλεκτρικής ενέργειας προσφέρουν τις τιμές τους και την ποσότητα που θα παρέχουν στο ηλεκτρικό δίκτυο. Οι προσφορές αυτές γίνονται δεκτές, από τη χαμηλότερη στην υψηλότερη, μέχρι να καλυφθεί πλήρως η προβλεπόμενη ζήτηση της επόμενης ημέρας. Στη συνέχεια, η τιμή της τελευταίας προσφοράς καθίσταται η τιμή για όλους τους παραγωγούς. Στη γλώσσα των οπαδών του Μίλτον Φρίντμαν – γνωστοί ως Chicago Boys – αυτή η τιμή που προσφέρθηκε από τον τελευταίο πλειοδότη είναι η «τιμή με βάση το οριακό κόστος» του (ή οριακή τιμή) που ανακαλύφθηκε μέσω της δημοπρασίας της ηλεκτρικής ενέργειας και, ως εκ τούτου, είναι η «φυσική» τιμή της ηλεκτρικής ενέργειας.
(...)
Επί του παρόντος, στην ΕΕ, το φυσικό αέριο είναι ο οριακός παραγωγός, και αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η τιμή του φυσικού αερίου καθορίζει επίσης την τιμή της ηλεκτρικής ενέργειας στην Ευρώπη. Αυτό εξηγεί την σχεδόν 200% αύξηση των τιμών του ηλεκτρικού ρεύματος στην Ευρώπη το 2020. Το 2021, σύμφωνα με έκθεση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής τον Οκτώβριο του 2021, «οι τιμές του φυσικού αερίου αυξάνονται παγκοσμίως, αλλά πιο σημαντικά στις εισαγωγές των περιφερειακών αγορών όπως η Ασία και η ΕΕ. Μέχρι στιγμής, το 2021, οι τιμές τριπλασιάστηκαν στην ΕΕ και υπερδιπλασιάστηκαν στην Ασία, ενώ διπλασιάστηκαν μόνο στις ΗΠΑ».

Η σύζευξη των αγορών φυσικού αερίου και ηλεκτρικής ενέργειας με τη χρήση της οριακής τιμής ως τιμής όλων των παραγωγών σημαίνει ότι, αν οι τιμές άμεσης παράδοσης του φυσικού αερίου τριπλασιαστούν, όπως έγινε πρόσφατα, το ίδιο θα συμβεί και με τις τιμές της ηλεκτρικής ενέργειας. Δεν είναι δύσκολο να μαντέψει κανείς ποιος επηρεάζεται περισσότερο με τέτοιες αυξήσεις. Αν και γίνεται κριτική από διάφορες πλευρές σχετικά με τη χρήση της οριακής τιμής ως τιμής του ηλεκτρισμού για όλους τους προμηθευτές ανεξάρτητα από το αντίστοιχο κόστος τους, η νεοφιλελεύθερη πίστη στους θεούς της αγοράς έχει κυριαρχήσει στην Ευρώπη.

Η Ρωσία έχει μακροπρόθεσμες συμβάσεις καθώς και βραχυπρόθεσμες συμβάσεις για την προμήθεια φυσικού αερίου σε χώρες της ΕΕ.
Ο Πούτιν χλεύασε τη γοητεία της ΕΕ με τις τιμές άμεσης παράδοσης και τις τιμές του φυσικού αερίου και δήλωσε ότι η Ρωσία είναι πρόθυμη να παρέχει περισσότερο φυσικό αέριο μέσω μακροπρόθεσμων συμβάσεων στην περιοχή. Εν τω μεταξύ, τον Οκτώβριο του 2021, η Πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν δήλωσε ότι η Ρωσία δεν κάνει αυτό που της αναλογεί για να βοηθήσει την Ευρώπη να ξεπεράσει την κρίση φυσικού αερίου, σύμφωνα με άρθρο στον Economist. Το άρθρο ανέφερε, ωστόσο, ότι σύμφωνα με τους αναλυτές, «οι μεγάλοι ηπειρωτικοί πελάτες της Ρωσίας πρόσφατα επιβεβαίωσαν ότι εκπληρώνει τις συμβατικές υποχρεώσεις της», προσθέτοντας ότι «δεν υπάρχουν πολλές αποδείξεις ότι η Ρωσία αποτελεί μεγάλο παράγοντα στην τρέχουσα κρίση φυσικού αερίου της Ευρώπης».

Το ερώτημα εδώ είναι αν η ΕΕ πιστεύει στην αποτελεσματικότητα των αγορών ή όχι. Η ΕΕ δεν μπορεί να ισχυρίζεται ότι οι αγορές είναι καλύτερες όταν οι τιμές άμεσης παράδοσης είναι χαμηλές το καλοκαίρι και να αλλάζει άποψη το χειμώνα, ζητώντας από τη Ρωσία να παρέχει περισσότερα προκειμένου να «ελέγξει» την τιμή της αγοράς. Και αν οι αγορές είναι πράγματι το καλύτερο, γιατί να μην βοηθήσουμε την αγορά με την επίσπευση των ρυθμιστικών εξουσιοδοτήσεων για τον αγωγό Nord Stream 2, ο οποίος θα μεταφέρει ρωσικό φυσικό αέριο στη Γερμανία;

Αυτό μας φέρνει στο περίπλοκο ζήτημα της ΕΕ και της Ρωσίας. Η τρέχουσα κρίση στην Ουκρανία η οποία κλονίζει τη σχέση μεταξύ ΕΕ και Ρωσίας συνδέεται στενά και με το φυσικό αέριο. Αγωγοί από τη Ρωσία μέσω της Ουκρανίας και της Πολωνίας, μαζί με τον υποθαλάσσιο αγωγό Nord Stream 1, παρέχουν αυτήν τη στιγμή τον κύριο όγκο ρωσικού αερίου στην ΕΕ. Η Ρωσία διαθέτει επίσης πρόσθετη ικανότητα μέσω του Nord Stream 2, που πρόσφατα τέθηκε σε λειτουργία, για την προμήθεια περισσότερου φυσικού αερίου στην Ευρώπη, αν λάβει την δημοσιονομική ρυθμιστική έγκριση.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο αγωγός Nord Stream 2 δεν περιορίζεται απλώς σε ρυθμιστικά ζητήματα αλλά και στη γεωπολιτική του φυσικού αερίου στην Ευρώπη. Οι Ηνωμένες Πολιτείες πίεσαν τη Γερμανία να μην επιτρέψει το Nord Stream 2 να τεθεί σε λειτουργία και απείλησαν επίσης να επιβάλουν κυρώσεις στις επιχειρήσεις που εμπλέκονται στο έργο του αγωγού. Πριν αποχωρήσει από τη θέση της καγκελαρίου της Γερμανίας τον Σεπτέμβριο του 2021, η Άνγκελα Μέρκελ, ωστόσο, αντιστάθηκε στην πίεση της Ουάσιγκτον για να σταματήσει το έργο του αγωγού και ανάγκασε τις Ηνωμένες Πολιτείες να υποχωρήσουν σε μια «συμφωνία συμβιβασμού». Η κρίση στην Ουκρανία έχει δημιουργήσει περαιτέρω πίεση στη Γερμανία να αναβάλει τον Nord Stream 2, ακόμη και αν αυτό σημαίνει επιδείνωση των δύο κρίσεων, δηλαδή τις τιμές του φυσικού αερίου και της ηλεκτρικής ενέργειας.

Ο καθαρά κερδισμένος από όλα αυτά είναι οι Ηνωμένες Πολιτείες, έχοντας την ΕΕ ως αγοραστή τους για το πιο ακριβό φυσικό αέριο με τη μέθοδο της υδραυλικής ρωγμάτωσης (fracking). Η Ρωσία προμηθεύει σήμερα περίπου το 40% του φυσικού αερίου της ΕΕ. Αν αυτό παρεμποδιστεί, οι Ηνωμένες Πολιτείες, οι οποίες παρέχουν περίπου το 5% της ζήτησης του φυσικού αερίου της ΕΕ (σύμφωνα με τα στοιχεία του 2020), θα μπορούσαν να κερδίσουν πολλά. Το ενδιαφέρον των Ηνωμένων Πολιτειών, με την επιβολή κυρώσεων στον εφοδιασμό της Ουκρανίας με ρωσικό αέριο και την απαγόρευση στο να τεθεί σε λειτουργία ο αγωγός Nord Stream 2, έχει να κάνει τόσο με την υποστήριξή τους προς την Ουκρανία, όσο και με το να καταφέρουν να μην γίνει η Ρωσία υπερβολικά σημαντική για την ΕΕ.

Ο Nord Stream 2 θα μπορούσε να συμβάλει στη δημιουργία μιας κοινής πανευρωπαϊκής αγοράς και μιας μεγαλύτερης ευρω-ασιατικής ενοποίησης. Όπως και στην Ανατολική και Νοτιοανατολική Ασία, οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν συμφέρον να σταματήσουν το εμπόριο που βασίζεται στη γεωγραφία αντί στην πολιτική. Ενδιαφέρον παρουσιάζει το γεγονός ότι κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου κατασκευάστηκαν αγωγοί φυσικού αερίου από τη Σοβιετική Ένωση στη Δυτική Ευρώπη, καθώς η γεωγραφία και το εμπόριο είχαν προτεραιότητα έναντι της πολιτικής του Ψυχρού Πολέμου.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες επιθυμούν να επικεντρωθούν στο ΝΑΤΟ και την περιοχή του Ινδο-Ειρηνικού, καθώς η προσοχή τους βρίσκεται στους ωκεανούς. Γεωγραφικά, οι ωκεανοί δεν είναι ξεχωριστοί, αλλά ένα συνεχές σώμα που καλύπτει περισσότερο από το 70% της παγκόσμιας επιφάνειας με τρία μεγάλα νησιά: την Ευρασία, την Αφρική και την Αμερική. (Αν και στη διατύπωση του Βρετανού γεωγράφου Χάλφορντ Μακίντερ, δημιουργός της ιδέας του παγκόσμιου νησιού, η Αφρική θεωρήθηκε μέρος της Ευρασίας.) Η Ευρασία είναι μακράν το μεγαλύτερο νησί, με το 70% του παγκόσμιου πληθυσμού. Γι’ αυτό οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν επιθυμούν μια τέτοια ενοποίηση.

Ο κόσμος διέρχεται ίσως τη μεγαλύτερη μετάβαση που γνώρισε ο ανθρώπινος πολιτισμός για να αντιμετωπίσει τις σημερινές προκλήσεις που θέτει η κλιματική αλλαγή. Για την αντιμετώπιση αυτών των προκλήσεων, απαιτείται μια ενεργειακή μετάβαση η οποία δεν μπορεί να επιτευχθεί μέσω αγορών που δίνουν προτεραιότητα στα άμεσα κέρδη σε σχέση με τα μακροπρόθεσμα κοινωνικά οφέλη. Αν το φυσικό αέριο είναι πράγματι το μεταβατικό καύσιμο, τουλάχιστον για την Ευρώπη, χρειάζεται μακροπρόθεσμες πολιτικές για την ενσωμάτωση του δικτύου φυσικού αερίου της με τα κοιτάσματα φυσικού αερίου, τα οποία έχουν επαρκή αποθήκευση. Και η Ευρώπη πρέπει να σταματήσει να παίζει παιχνίδια με την ενέργειά της και το μέλλον του κλίματος προς όφελος των Ηνωμένων Πολιτειών.

---

Independent Media Institute
Η παραγωγή του άρθρου έγινε σε συνεργασία του Newsclick και του Globetrotter.
Ο Prabir Purkayasth είναι ο ιδρυτικός συντάκτης του Newsclick.in, μιας πλατφόρμας ψηφιακών μέσων και ακτιβιστής για την επιστήμη και το κίνημα του ελεύθερου λογισμικού.