Édith Piaf - EντίΘ Zιοβανά Γκασόν

Γεννημένη στη φτώχεια, η Edith (19-Δεκ-1915), "έφυγε" 10-Οκτ-1963, προτού καν συμπληρώσει τα 48 της χρόνια. Το "σπουργιτάκι" η μεγάλη φωνή του βαριετέ και του σανσόν (ballade française της γαλλικής σκηνής) ερμηνεύοντας στο σανίδι τις τραγωδίες και τις λίγες χαρές της προσωπικής της ζωής… |"La vie en rose - Les trois cloches - Hymne à l'amour - Padam... Padam... - Sous le ciel de Paris - Non, je ne regrette rien - Heaven Have Mercy - Les amants d'un jour - La foule – Milord και 10άδες άλλες.

Αναμνηστική πλάκα της ÉdithPiaf
στο τελευταίο σπίτι που έζησε
67_boulevard_Lannes_Paris_16

Τραγουδίστρια με εντυπωσιακή ερμηνεία και φωνή, έχει εμπνεύσει πολλούς συνθέτες και υπήρξε μέντορας νέων καλλιτεχνών όπως οι Yves Montand, Charles Aznavour, Les Compagnons de la chanson, Georges Moustaki, Charles Dumont κά...

Η Édith Piaf - Eντίτ Zιοβανά Γκασιόν, γεννήθηκε στο Παρίσι από έναν ακροβάτη δρόμου και μια τραγουδίστρια σε καφέ, που την εγκατέλειψαν και μεγάλωσε με τη γιαγιά στον οίκο ανοχής της στη Νορμανδία.
Η μητέρα της Line Marsa στις συνεντεύξεις της (αλλά και η Piaf σε βιβλίο με αναμνήσεις της) διευκρινίζουν πως γεννήθηκε στο 72, rue de Belleville Παρίσι (όπου υπάρχει και αναμνηστική πλακέτα») και μάλιστα «στα σκαλιά της εξώπορτας, με τον μανδύα ενός αστυνομικού που σήκωσε το μωρό που έβγαινε από τη μήτρα της μάνας της».

Η γιαγιά της Aïcha (Emma Saïd)

Γεννημένη στη φτώχεια, η Edith Piaf ήταν παιδί του κόσμου του θεάματος για δύο γενιές (ο πατέρας της καλλιτέχνης του τσίρκου και ακροβάτης, με το παρατσούκλι «ο άνθρωπος που περπατά με το κεφάλι ανάποδα» και οι αδερφές του -«οι αδερφές Gassion», επίσης).
Η γιαγιά Aïcha (Emma Saïd) είναι πιθανώς το μοντέλο του χαρακτήρα που ζωγράφισε ο Henri de Toulouse-Lautrec στο La Danse mauresque (λεπτομέρεια), 1895.
Η μητέρα της Annetta Giovanna Maillard -γνωστή τραγουδίστρια καμπαρέ (Line Marsa), γεννήθηκε στο Λιβόρνο της Ιταλίας και πέθανε σε ηλικία 49 ετών στο Παρίσι γνωστή ως «beuglant» («τσιριχτή» - φωνή με ψηλές νότες), ξεκίνησε την καριέρα της ως ιππέας τσίρκου και σχοινοβάτης με φήμη αλκοολικής και τοξικομανούς από μικρή ηλικία. Τραγούδησε στο Chat noir, Mikado, Monocle… σ’ όλα τα μεγάλα καμπαρέ της εποχής» και για την όμορφη φωνή της είπαν: «Δεν ήταν η μητέρα που είχε τη φωνή της κόρης, ήταν η κόρη που είχε τη φωνή της μητέρας».

Ο πατέρας της - poster του τσίρκου που δούλευε

Οκτώ ετών, τυφλώθηκε από μηνιγγίτιδα και ξαναβρήκε το φως της τέσσερα χρόνια αργότερα, έφηβη την πήρε κοντά του ο πατέρας της -ακροβάτης σε τσίρκο πλέον και την έβαζε να τραγουδάει για να συμπληρώνει το «νούμερό» του. Εκεί την ανακάλυψε ένας ιδιοκτήτης καμπαρέ –βλ παρακάτω και της έδωσε την πρώτη της δουλειά σε νυχτερινό κέντρο -ο ίδιος την μετονόμασε σε Πιάφ, που σημαίνει σπουργίτι.

Σύμβαση εργασίας Edith Piaf
με τον ιμπρεσάριο Louis Barrier
27 novembre 1945

Χειραφέτηση και πρώιμη καριέρα στο δρόμο

Το 1930, ήταν 15 και άφησε οριστικά τον πατέρα της για να τραγουδήσει ως ντουέτο δρόμου με τη Simone Berteaut, γνωστή ως «Momone», που θα γινόταν η φίλη της, το alter ego και ο «καταραμένος άγγελός» της. Κατόπιν αιτήματος της Carole Hansor, μητέρας της Simone, συνάπτει ένα είδος σύμβασης όπου ορίζεται ως καλλιτέχνης «προσλαμβάνοντας την εν λόγω Simone Berteaut για απεριόριστο χρονικό διάστημα -…σύμβαση αορίστου χρόνου, με τιμή 15 φράγκα την ημέρα + στέγη και φαγητό» διευκρινίζοντας πως «το ποσό θα δίνεται, καθημερινά», όπερ και εγένετο -πηγή όπως παραπάνω). Εκείνη την εποχή, η Edith Piaf και η Simone ζούσαν όχι απλώς στο ίδιο δωμάτιο, αλλά μοιράζονταν το ίδιο κρεβάτι –με ότι αυτό μπορούσε να σημαίνει (βλ και βιβλίο “Les dessous lesbiens de la chanson” (τα λεσβιακά άπλυτα του τραγουδιού). Η Momone ζητιανεύει ή μαζεύει τα λεφτά που πετούν από τα παράθυρα ενώ η Edith Piaf τραγουδάει στις αυλές των κτιρίων και στους δρόμους, στις εργατικές γειτονιές τα Σαββατοκύριακα και στις σικ μέσα στη εβδομάδα.

Το 1932 ερωτεύτηκε τον Λουί Ντιπόν, με τον οποίο απέκτησε μία κόρη, τη Μαρσέλ. O Ντιπόν απαίτησε από την Πιάφ να εγκαταλείψει το τραγούδι και να βρει μία κανονική δουλειά. Οι καυγάδες ήταν συχνοί για το θέμα αυτό, με αποτέλεσμα γρήγορα οι δυο τους να τραβήξουν διαφορετικούς δρόμους. Η μικρή Μαρσέλ έζησε με τη μητέρα της, η οποία συχνά την άφηνε μόνη της, λόγω της δουλειάς της. Χωρίς ουσιαστική μητρική φροντίδα, έφυγε γρήγορα από τη ζωή, σε ηλικία δύο χρόνων, την εποχή που η μητέρα της άρχισε να γνωρίζει τη δόξα, τραγουδώντας στα μεγαλύτερα μιούζικ-χολ του Παρισιού.

Εκείνη την εποχή, η Piaf δοκίμασε τις δυνάμεις της σε «κανονικές» δουλειές ως υπηρέτρια, μαθητευόμενη crémière, αλλά γρήγορα ξανάρχισε να τραγουδά με την Momone, τόσο στους δρόμους όσο και σε στρατώνες και σε περιοχή με πόρνες. Για να πάρει περισσότερα χρήματα, καθοδηγεί τη Momone να τονίσει τη θλιβερή πλευρά (σκυμμένη πλάτη, σκυμμένο κεφάλι, θλιμμένο βλέμμα) που συγκινεί τον περαστικό ενώ τραγουδάει με τα χέρια πίσω από την πλάτη της

Edith Piaf, Mikis Theodorakis - Les amants de Teruel

Τραγουδίστρια καμπαρέ

Το φθινόπωρο του 1935, η Édith Piaf ανακαλύφθηκε στη γωνία Mac-Mahon και rue Troyon από τον Louis Leplée, διευθυντή του καμπαρέ Le Gerny's, στα Ηλύσια Πεδία, που έγινε ο μέντοράς της και ο θετός της πατέρας και ο οποίος, δεσμεύοντάς την στο καμπαρέ του, με καλλιτεχνικό όνομα "la môme Piaf" (το "piaf", στην καθομιλουμένη, είναι ένα σπουργίτι -το " la môme Moineau" υπήρχε ήδη) λόγω του μικροσκοπικού της σωματότυπου (1,47μ που κληρονόμησε από τον πατέρα της και της λεπτής της σιλουέτας). Ο Leplée, τον οποίο αποκαλούσε «papa Leplée», τη σύστησε στον Jacques Bourgeat, έναν φιλόσοφο και συγγραφέα που έγινε δάσκαλός της, έμπιστος και ακόμη και εξομολόγος της και με τον οποίο αναπτύχθηκε μια εξίσου επιστολική σχέση. Ταυτόχρονα, γνώρισε τον πολύ νεαρό καλλιτεχνικό διευθυντή του Radio Cité, Jacques Canetti, ο οποίος τη σύστησε στον Louis Moysés, ιδιοκτήτη του καμπαρέ Le Bœuf sur le Toit, ο οποίος στη συνέχεια τη γνώρισε στον μουσικό Jean Wiener, που την προσέλαβε το 1935 -έπαιξε κι έναν μικρό ρόλο ως τραγουδίστρια με στολή ναύτη στην ταινία La Garçonne του Jean de Limur.

Το 1936, ο Jacques Canetti του προσφέρθηκε να ηχογραφήσει το πρώτο της άλμπουμ, Les Mômes de la cloche, στην Polydor, το οποίο γνώρισε άμεση επιτυχία από το κοινό και τους κριτικούς. Σύμφωνα με τους δημοσιογράφους, η πρώτη της επιτυχία σημειώθηκε στο καμπαρέ του Leplée, το οποίο την είχε προσλάβει αρχικά για μια εβδομάδα, αλλά «θριάμβευε για επτά μήνες» (έως ότου ο Leplée δολοφονήθηκε στο κρεβάτι του στις 6-Απρ-1936).

Αστέρι του μιούζικαλ χολ

Τον Μάρτιο του 1937, ξεκίνησε την καριέρα της στο music-hall ABC στο Παρίσι και έγινε αμέσως η σταρ του γαλλικού τραγουδιού, που αγαπήθηκε από το κοινό και τα τραγούδια της μεταδόθηκαν στο ραδιόφωνο . Ήταν εκείνη τη στιγμή που γνώρισε την Danielle Bonel, η οποία θα γινόταν η γραμματέας και η έμπιστή της σε όλη της την καριέρα.

Αστέρι πρώου μεγέθους πλέον στα τέλη της 10ετίας του 1930, η Piaf θριάμβευσε στο Bobino, καθώς και στο θέατρο το 1940, στο Le Bel Indifferent, ένα έργο ειδικά γραμμένο για αυτήν από τον Jean Cocteau και το οποίο ερμήνευσε με επιτυχία με τον τότε σύντροφό της, διασκεδαστή καμπαρέ Paul Meurisse (σιωπηλός ρόλος). Με τον Meurisse ως σύντροφο, έπαιξε στην ταινία Montmartre-sur-Seine του Georges Lacombe (1941). Στα γυρίσματα αυτής της μεγάλου μήκους ταινίας γνώρισε τον Henri Contet, ο οποίος θα γινόταν, όπως η Marguerite Monnot για τη μουσική, ένας από τους αγαπημένους της στιχουργούς.

Ρόλος κατά το 2^ο παγκόσμιο πόλεμο

Κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής, η Piaf, άλλαξε το "La Môme" με το "Édith Piaf", δεν έβλεπε πλέον τον Raymond Asso που κλήθηκε να υπηρετήσει, αλλά συνέχισε να δίνει συναυλίες. Επιστρέφει στο ABC, τραγουδά σε ντουέτο με τον Paul Meurisse και κάνει περιοδείες.

Το 1942, έμεινε σε έναν πολυώροφο οίκο ανοχής, "L'Étoile de Kléber", τον οποίο διαχειρίζεται η "Madame Billy", σύζυγος ενός πρώην caf'conc και τραγουδιστή, καταλαμβάνοντας ολόκληρο τον τρίτο όροφο, σε απόσταση αναπνοής από τα κεντρικά γραφεία της Γκεστάπο.
Αυτό το σπίτι προορίζεται για την πελατεία της πιο κομψής συνοικίας του Παρισιού, ιδιαίτερα των Γερμανών αξιωματικών και συνεργατών που εργάζονται κοντά και όπου, η μαύρη αγορά επιτρέπει στους κατοίκους και στους πελάτες να καταναλώνουν χαβιάρι και να πίνουν σαμπάνια.
Εκεί συναντούσε συχνά (και ερωτικά;) τον εραστή της φίλης της Annie Jeanclaude, Henri Lafont, επικεφαλής της γαλλικής Γκεστάπο, καθώς και άλλους Γερμανούς αξιωματικούς.

Ένα βράδυ του 1942, στο τέλος μιας περιοδείας τραγουδιού στο ABC, που φωτιζόταν από τη γαλλική σημαία, ερμήνευσε μπροστά σε πολλές σειρές Γερμανών αξιωματικών το τραγούδι που είχε γράψει η ίδια Où sont-ils tous mes copains (πού είναι όλοι οι φίλοι μου; -οι σύντοφοί μου;) υπό τις επευφημίες του γαλλικού κοινού.

Μεταξύ 1942 και 1943, η Edith Piaf είχε επίσης σχέση με τον Yvon Jeanclaudenote, αδερφό της Annie, ο οποίος τη συνόδευσε φωνητικά στο τραγούδι C'était une histoire d'amour (ήταν μια ιστορία αγάπης).
Εκείνη την εποχή, η Line Marsa, η μητέρα της, σύχναζε σε ξενώνες και φυλακές και ζητούσε πακέτα επιβίωσης από την κόρη της, που της είχε στείλει πολλά, αλλά δεν την επισκέφτηκε ποτέ -ποτέ δεν της συγχώρεσε που την είχε εγκαταλείψει ως παιδί.

Πήγε στο Βερολίνο τον Αύγουστο του 1943 με μερικούς Γάλλους καλλιτέχνες (Loulou Gasté, Raymond Souplex, Viviane Romance, Albert Préjean), όπου πόζαρε μπροστά στην Πύλη του Βρανδεμβούργου με αφορμή ένα ταξίδι που υποτίθεται ότι θα προωθούσε το γαλλικό τραγούδι.

Την άνοιξη του 1944, έπαιξε στο Moulin-Rouge όπου εμφανίστηκε ο πολύ νεαρός τότε τραγουδιστής του music-hall Yves Montand –ένα ακόμη έρωτας με την πρώτη ματιά και η Πιάφ, ήδη διάσημη και λατρεμένη, ανέλαβε να τον μυήσει στα «κόλπα του επαγγέλματος». Θα τονώσει την καριέρα του συστήνοντάς του σημαντικούς (και μερικές φορές κορυφαίους) ανθρώπους στον κόσμο της ψυχαγωγίας της εποχής: Joseph Kosma, Henri Crolla, Loulou Gasté, Jean Guigo, Henri Contet, Louiguy, Marguerite Monnot, Philippe- Gerard, Bob Castella, Francis Lemarque, Henri Betti, κ.λπ.

Μετά το 2^ο Παγκόσμιο Πόλεμο, ξεκίνησε περιοδείες σε Ευρώπη, Νότια Αμερική και τις ΗΠΑ όπου με το απλό, δραματικό της ύφος και τη βραχνή, τρυφερή φωνή, έγινε παγκόσμια αγαπητή.

Το 1946 -31χρονη εμφανίζεται στο «Θέατρο Κοτοπούλη», όπου γνωρίζει τον 25χρονο Δημήτρη Χορν και τον ερωτεύεται σφόδρα … και στη συνέχεια τον πυγμάχο Μαρσέλ Σερντάν που η σχέση τους θα απασχολήσει τα πρωτοσέλιδα μέχρι που αυτος θα σκοτωθεί σε αεροπορικό δυστύχημα το 1949.

Διεθνής καριέρα

Το 1952 θα παντρευτεί για πρώτη φορά, τον συμπατριώτη της ηθοποιό και τραγουδιστή Ζακ Πιλς (1906-1970), με κουμπάρα τη Μάρλεν Ντίτριχ. Το ζευγάρι θα χωρίσει το 1957, χωρίς να αποκτήσει παιδιά.

Το 1953, όντας εξαρτημένη από τη μορφίνη, η Piaf ξεκίνησε μια πρώτη προσπάθεια θεραπείας για αποτοξίνωση, μέχρι το 1955, που αντιμετώπισε τη ρευματοειδή αρθρίτιδα της με υψηλές δόσεις κορτιζόνης και κατέφυγε ξανά στο αλκοόλ, το οποίο της επέτρεψε να πνίξει τη θλίψη της μετά τον θάνατο του Marcel Cerdan. Εκείνη την εποχή, ακόμα ερωτευμένη με την πνευματικότητα, εντάχθηκε στο Rose-Croix (AMORC-Ερυθρός Σταυρός), ακολουθώντας τον στιχουργό-διασκευαστή της Jean Dréjac, και έμεινε πιστή σε αυτό σε όλη της τη ζωή

Τότε ήταν που έγινε μέγιστο αστέρι music-hall στη Δύση, ειδικά στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου θριάμβευσε το 1956 στο Carnegie Hall της Νέας Υόρκης και την ίδια χρονιά -το 1956, χώρισε από τον Ζακ Πιλς, ο οποίος, παρά τις προσπάθειές του, δεν κατάφερε να κρατήσει την τραγουδίστρια μακριά από τους δαίμονές της.
Στις αρχές του 1958 παρουσίασε το ρεπερτόριό της στο Olympia με τον πρόσφατο νέο της σύντροφο, τον τραγουδιστή Félix Marten, ενώ στο διαμέρισμά της, στη λεωφόρο Lannes, μια αυλή συνωστιζόταν γύρω της, αποτελούμενη από το προσωπικό της, τους φίλους, τους επισκέπτες, τους στιχουργούς ή τους -εν εξελίξει, συνθέτες της.

Από τον Φεβρουάριο του 1958 έως τον Φεβρουάριο του 1959, είχε μια ερωτική σχέση με τον νεαρό Georges Moustaki, που της σύστησε ο κιθαρίστας του Yves Montand, Henri Crolla. Τον εκτόξευσε στο τραγούδι «διδάσκοντάς του πώς να ντύνεται και πώς να τρώει». Μαζί του, είχε ένα σοβαρό τροχαίο ατύχημα το 1958, το οποίο επιδείνωσε την κακή κατάσταση της υγείας της και τον εθισμό της στη μορφίνη.

Στη συνέχεια η Edith Piaf ηχογράφησε μια από τις μεγαλύτερες επιτυχίες της, το τραγούδι Milord, γραμμένο από τον Georges Moustaki (με μουσική της Marguerite Monnot) και την ενέπνευσε για Sarah (La femme qui est dans mon lit), που θα δημιουργηθεί από τον Serge Reggiani στο 1967.

Στις 13_Δεκ_1959, κατέρρευσε στη σκηνή κατά τη διάρκεια μιας παράστασης και υποβλήθηκε σε πολυάριθμες χειρουργικές επεμβάσεις (έλκη, πεπτικές αιμορραγίες) επιστρέφοντας στο Παρίσι σε κακή κατάσταση και χωρίς τον Ζωρζ, που την είχε στο μεταξύ εγκαταλείψει.

Το 1960, ο τραγουδιστής και συνθέτης από το Κεμπέκ Claude Léveillée ήρθε να δουλέψει μαζί της στο Παρίσι. Η Piaf θα ερμηνεύσει τέσσερα από τα τραγούδια του: Le Vieux Piano (νέα εκδοχή του τραγουδιού του Les Vieux Pianos), Boulevard du Crime, Ouragan και La Voix (μπαλέτο). Ο νέος της σύντροφος, ο αμερικανός ζωγράφος Douglas Davis, την εγκαταλείπει γρήγορα μαζί με τον ερωτικό της δεσποτισμό.

Το 1961, ακούγοντας το άλμπουμ Tribute to Edith Piaf του Jean Leccia, η τραγουδίστρια τον προσέλαβε για να γράψει τις διασκευές της και να διευθύνει την ορχήστρα κατά την τελευταία της εμφάνιση.

Την ίδια χρονιά, μετά από αίτημα του Bruno Coquatrix, κάνει στο Olympia, απειλούμενο με εξαφάνιση λόγω οικονομικών προβλημάτων, μια σειρά από συναυλίες, από τις πιο αξέχαστες και συγκινητικές της καριέρας της. Στο αγαπημένο της θέατρο ερμηνεύει το Non, je ne regrette rien, ένα τραγούδι που κολλάει στο πετσί της και που ο Charles Dumont και ο Michel Vaucaire μόλις έγραψαν για αυτήν, μεταξύ τριάντα άλλων.
Η Edith Piaf σώζει την Olympia από τη χρεοκοπία, αλλά δυσκολεύεται να σταθεί και να κινηθεί, λόγω της πολύ εξουθενωτικής πολυαρθρίτιδας της, και καταφέρνει να τραγουδήσει μόνο χάρη σε ενέσεις μορφίνης. Στην πλατεία, το Tout Paris των διασημοτήτων όπως οι Michèle Morgan, Alain Delon και Romy Schneider, Jean-Paul Belmondo, Arletty, Dalida, Georges Brassens, Michel Simon, Mouloudji, Claude Chabrol, Marlene Dietrich κ.λπ. ακόμη και Αμερικανοί όπως ο Paul Newman, ο Duke Ellington ή ο Louis Armstrong.

 

Στις 9_Οκτ_1962, σε ηλικία 46 ετών, εξουθενωμένη και άρρωστη, παντρεύτηκε τον άντρα που βάφτισε Théo Sagapo («σ’ αγαπώ»), του οποίου το πραγματικό όνομα ήταν Θεοφάνης Λαμπούκας, ένας 26χρονος κομμωτής, ο τελευταίος της σύζυγος, που δεν θα την αφήσει μέχρι το τέλος.

Στο μεταξύ το ιατρικό ιστορικό της εμπλουτίζεται με τραυματισμούς σε τροχαία, συνεχείς κούρες αποτοξίνωσης, επτά εγχειρήσεις και μία απόπειρα αυτοκτονίας.

Άρρωστη και καταβεβλημένη, η Εντίθ έφυγε από τη ζωή στις 10 Οκτωβρίου 1963, προτού καν συμπληρώσει τα 48 της χρόνια στο Plascassier, κοντά στο Grasse από κίρρωση. 

 

Ο σύζυγός της μεταφέρει την ίδια ημέρα του θανάτου της τη σορό της στη «δική της πόλη», το Παρίσι. Ο τάφος της βρίσκεται στο παρισινό Κοιμητήριο Περ Λασαίζ...

Έγραψε η ίδια ορισμένα από τα τραγούδια της («La vie en rose»), ερμήνευσε όμως και τραγούδια των Ρεμόν Ασό («Mon Legionnaire»), Μισέλ Εμέρ («L’ Accordeoniste»), Ανρί Κοντέ (Padam-padam), Ζορζ Μουστακί («Mylord»), Σαρλ Ντιμόν («Non, je ne regrette rien»), Μαργκερίτ Μονό («L’ Hymne a l’ amour», «Milord» σε στίχους Ζορζ Μουστακί), Λεό Φερέ («Les amants de Paris»)

Edith Piaf - Μίκης Θεοδωράκης - Όμορφη πόλη 

Δισκογραφία_ενδεικτικά

• ·       1935 : Les Mômes de la cloche, Polydor, 1^ο 78άρι \  Jacques Canetti.
• ·       Édith Piaf : Simple comme bonjour/Le vagabond -
• ·       Édith Piaf : Browning/C’est toi le plus fort –
• ·       Édith Piaf : J’ai dansé avec l’amour/C’est un jour de fête -
• ·       Édith Piaf : Correqu’ et reguyer/Entre Saint-Ouen et Billancourt –
• ·       Les Compagnons de la chanson et Édith Piaf : C'est pour ça/Les yeux de ma mère - (1947)
• ·       Les Compagnons de la chanson et Édith Piaf : Dans les prisons de Nantes

Albums studio

• ·       1947 : La rue Pigalle / Édith Piaf Sings (In French) Vox VSP 305
• ·       1948 : Chansons des cafés de Paris Decca A-697
• ·       1949 : Édith Piaf Sings Vox PL 3050 / Polydor PLP 3050; reprend trois chansons de Vox VSP 305
• ·       1950 : Chansons des cafés de Paris Decca DL-6004; réédition de Decca A-697 avec deux chansons supplémentaires
• ·       1950 : Chansons parisiennes Columbia FL 9501
• ·       1950 : Chansons parisiennes Volume II Columbia FL 9507
• ·       1950 : Édith Piaf Sings Columbia FL 9510
• ·       1950 : Favorites Polydor PL 3060
• ·       1951 : Édith Piaf Sings Again Columbia FL 9520
• ·       1951 : Encores Columbia FL 9527
• ·       1951 : Hits from "La P'tite Lily" Columbia FL 9535
• ·       [afficher]
• ·       1952 : Encores Parisiennes Columbia CL 6223
• ·       1953 : Édith Piaf / Je t'ai dans la peau Columbia FS 1014
• ·       1953 : La Vie en rose Columbia FS 1008
• ·       1954 : Le Bel Indifférent - 1 acte de Jean Cocteau Columbia FS 1021
• ·       1954 : Édith Piaf Sings Bravo pour le clown Angel Records ANG 64005
• ·       1954 : Édith Piaf rencontre Charles Trenet Columbia FS 1031 (avec Charles Trenet)
• ·       1955 : 1ère série Polydor LP 530.017
• ·       1955 : Édith Piaf chante Raymond Asso Polydor 530 027
• ·       1955 : Piaf of Paris Angel Records ANG 64015
• ·       1955 : Piaf Tonight Angel Records ANG 65024
• ·       1955 : Mes grands succès Columbia FS 1037
• ·       1956 : La Vie en rose / Édith Piaf Sings in English Columbia CL 898
• ·       1958 : Édith Piaf / J'ai dansé avec l'amour Columbia ML 4779
• ·       1958 : Mea Culpa Columbia 33CSX 5
• ·       1959 : Le Ballet des cœurs Pathé PAM 67.010
• ·       1959 : Piaf! Capitol T10210
• ·       1960 : Édith Piaf / C'est l'amour Columbia FS 1083
• ·       1960 : Sincerely..... Édith Piaf Columbia 33SX 1276
• ·       1961 : De l'accordéoniste à Milord Columbia 33 FSX 138 HS
• ·       1962 : Potpourri par Piaf Capitol T 10295
• ·       1962 : Les Amants de Teruel Columbia FS 1104
• ·       1962 : Piaf / Exodus Pathé PAM 67.067
• ·       1963 : Édith Piaf / Amour du mois de mai Decca 99.018/London SKL 4351
• ·       1963 : Chansons Capitol T 10328
• ·       1964 : Adieu, Little Sparrow Philips PCC 208

Albums live

• ·       1955 : Récital / À l'Olympia
• ·       1956 : Le Tour de chant d'Édith Piaf - À l'Olympia no 2
• ·       1958 : À l'Olympia no 3
• ·       1961 : Récital 1961
• ·       1962 : Récital 1962
• ·       1963 : Récital 1963 à Bobino Columbia FSX-144 (co-attribué à Théo Sarapo)
• ·       1977 : Au Carnegie Hall le 13 janvier 1957
• ·       2003 : Piaf au Carnegie Hall 1956-1957

Τραγούδια

• ·       1935 : Les Mômes de la cloche, στίχοι d'André Decaye, μουσική Vincent Scotto.
• ·       1936 : Mon légionnaire, στίχοι Raymond Asso, μουσική Marguerite Monnot.
• ·       1940 : L'Accordéoniste, στίχοι και μουσική Michel Emer.
• ·       1946 : La Vie en rose, στίχοι Édith Piaf, μουσική Louiguy & Marguerite Monnot
• ·       1946 : Les Trois Cloches, avec Les Compagnons de la chanson, στίχοι - μουσική Jean Villard, arrangement Marc Herrand.
• ·       1950 : Hymne à l'amour, στίχοι Édith Piaf, μουσική Marguerite Monnot.
• ·       1951 : Padam, padam..., στίχοι Henri Contet, μουσική Norbert Glanzberg.

• ·       1954 : Sous le ciel de Paris, στίχοι Jean Dréjac, μουσική Hubert Giraud (film Sous le ciel de Paris του Julien Duvivier).
• ·       1956 : L'Homme à la moto, προσαρμογή Jean Dréjac (αμερικάνικο rock) Black denim trousers and motorcycle boots του Jerry Leiber και Mike Stoller.
• ·       1956 : Les Amants d'un jour, στίχοι de Claude Delécluse και Michelle Senlis, μουσική Marguerite Monnot.
• ·       1957 : La Foule, στίχοι σταγαλλικά Michel Rivgauche (μεβάσηέναμοτίβοβαλςτουΠερού) Que nadie sepa mi sufrir (qui porte aujourd'hui le titre -Amor de mis amores σταρεφρέν), στίχοι Enrique Dizeo και μουσική Ángel Cabral.
• ·       1958 : Mon manège à moi, στίχοι Jean Constantin, μουσική Norbert Glanzberg.
• ·       1959 : Milord, στίχοι Georges Moustaki, μουσική Marguerite Monnot.
• ·       1960 : Non, je ne regrette rien, στίχοι Michel Vaucaire, μουσική Charles Dumont.
• ·       1960 : Mon Dieu, στίχοι Michel Vaucaire, μουσική Charles Dumont.
• ·       1962 : À quoi ça sert l'amour, στίχοι και μουσική Michel Emer

Φιλμογραφία

•     1936 : La Garçonne de Jean του Limur \ ητραγουδίστριαναυτάκι
•     1941 : Montmartre-sur-Seine του Georges Lacombe \ Lily
•     1946 : Étoile sans lumière του Marcel Blistène \ ητραγουδίστρια Mila Parély
•     1948 : Neuf Garçons, un cœur του Georges Friedland \ Christine
•     1952 : Paris chante toujours του Pierre Montazel \ οεαυτόςτης

•     1954 : Boum sur Paris de Maurice του Canonge \ οεαυτόςτης
•     1954 : Si Versailles m'était conté… του Sacha Guitry \ έναλαϊκόκορίτσιπουτραγουδάει
                  Αχ! Όλα θα είναι μιαχαρά
•     1955 : French Cancan του Jean Renoir \ Eugénie Buffet
•     1959 : Les Amants de demain του Marcel Blistène \ Simone

 

 

 

🎥 Ο «Ασυγχώρητος» αντικομφορμιστής 92χρονος Κλιντ Ίστγουντ

🎥 🗜️ Πέρασαν κιόλας 30 χρόνια από το κορυφαίο γουέστερν των τελευταίων πέντε δεκαετιών, μετά το κλασικό Χόλιγουντ ή την αναβίωση του είδους από τον Σαμ Πέκινπα και το «σπαγγέτι γουέστερν», με βασικό εκπρόσωπο τον Σέρτζιο Λεόνε. Είναι το τελευταίο γουέστερν που γύρισε ως σκηνοθέτης και ως πρωταγωνιστής ο Κλιντ Ίστγουντ.
Σημαδιακό, καθώς του έδωσε το πρώτο Όσκαρ σκηνοθεσίας και τον κατέστησε έναν από τους σημαντικότερους δημιουργούς της Αμερικής, σε μια εποχή που άρχισαν να φαίνονται έντονα τα πρώτα φαινόμενα της εισβολής των τεχνοκρατών, των ανθρώπων που κοίταγαν μόνο τα νούμερα στο Χόλιγουντ, ενώ ταυτόχρονα η κυριαρχία του κομφορμισμού έγινε απαραίτητο εφόδιο για κάθε επαγγελματία του κινηματογράφου.

Οι ασυγχώρητοι \ Unforgiven \ 1992 (2ω+10λ)

Σκηνοθεσία Clint Eastwood Σενάριο David Webb Peoples _παίζουν Clint Eastwood - Gene Hackman - Morgan Freeman

Το είχαμε απολαύσει -πρεμιέρα στην Όπερα
προτού γίνει αλυσίδα Odeon Opera... 3d κλπ. 

 

 

 

Ο «ασυγχώρητος» αντικομφορμιστής Κλιντ Ίστγουντ, έχοντας πιάσει τα 60 του χρόνια, το 1992, θα παραδώσει ένα ουσιαστικά αντιγουέστερν, αντιστρέφοντας εν πολλοίς τους ρόλους των μοναχικών ηρωικών πιστολάδων, κάνοντας κομμάτια τα στερεότυπα του κλασικού γουέστερν, πατώντας και στην παρακαταθήκη που είχαν αφήσει οι μέντορές του Ντον Σίγκελ και Σέρτζιο Λεόνε.

Τέτοιες μέρες πριν από 30 χρόνια, κατά την πρώτη προβολή των «Ασυγχώρητων», η Αμερική υποκλινόταν στον Κλιντ Ίστγουντ, οι κριτικοί σε όλο τον κόσμο τον αποθέωναν, ενώ ακόμη και το περιβόητο αμερικανικό Box-Office του έδινε την πρώτη θέση για τρεις εβδομάδες, φέρνοντας στα ταμεία της Malpaso Productions (του Ίστγουντ) και της Warner Bros πάνω από τα 10πλάσια του κόστους της ταινίας, που άγγιξε τα 15 εκατομμύρια δολάρια.

Εν αρχήν είναι ο λόγος…
Όλα ξεκίνησαν πολύ νωρίτερα από το 1992, καθώς ο Ίστγουντ ενθουσιάστηκε από το σενάριο, που είχε γράψει από τα τέλη της δεκαετίας του ’70 ο σημαντικός σεναριογράφος Ντέιβιντ Γουέμπ Πίπολς («Μπλέιντ Ράνερ») και είχε ενδιαφερθεί για τον πρωταγωνιστικό ρόλο, αλλά καθυστερούσε τα γυρίσματα, για να πιάσει την κατάλληλη ηλικία του ήρωα, ενώ ήθελε να είναι και το τελευταίο γουέστερν που θα πρωταγωνιστούσε. Το ευτύχημα, όπως αποδείχθηκε, ήταν ότι στο τέλος ανέλαβε και τη σκηνοθεσία, έχοντας δίπλα του ένα πανάξιο επιτελείο συντελεστών και ηθοποιούς που θα έδιναν όλο τους το είναι για το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα.

Το μοντέλο του πιστολά κομμάτια
Το σενάριο, φαινομενικά ακολουθεί το μοντέλο του πιστολά που επιστρέφει για τελευταία φορά προκειμένου να ξεκαθαρίσει παλιούς λογαριασμούς. Όμως αυτή τη φορά, πρόκειται για έναν γερασμένο παροπλισμένο άθλιο πιστολά, που τα χέρια του τρέμουν, το μπόι του δεν κρατιέται γερά πάνω στο άλογο, έχει γίνει χοιροβοσκός, έχει μείνει χήρος με δυο παιδιά, ζει μέσα στη λασπουριά και τη μιζέρια. Ένας νεαρός, όμως, θα του ξυπνήσει το παρελθόν του, ζητώντας του με αμοιβή χίλια δολάρια να εκδικηθεί ένα προαγωγό γυναικών και τον προστάτη του, ένα βάναυσο, στα όρια της παράνοιας σερίφη και αφεντικό της πόλης Μπιγκ Ουίσκι. Με τη βοήθεια του παρορμητικού νεαρού κι ενός ακόμη γερασμένου μαύρου, παλιού σύντροφο του απόμαχου πιστολά, που έχει κι αυτός παροπλιστεί, θα ξεκινήσουν την παράτολμη αποστολή τους, με κατάληξη την πόλη που διαφεντεύει ο σερίφης.

Απαισιόδοξο και βραδυφλεγές
Ο Ίστγουντ, στήνει με μαεστρία, ένα κλειστοφοβικό, μαύρο, απρόσμενα απαισιόδοξο αντικομφορμιστικό, βραδυφλεγές γουέστερν, ενώ ταυτόχρονα πετάει από πάνω του τον ψυχρό ανέκφραστο εκτελεστή, που κάνει τα εξάσφαιρα να κελαηδούν. Είναι γερασμένος, με σάρκα και οστά, αδυναμίες, φόβους, έτοιμος να καταρρεύσει. Η αμοιβή είναι η δικαιολογία, το θέμα είναι η επιστροφή στη δράση, για μια στιγμή, για ένα τέλος δοξασμένο.

Συνάμα, όμως, είναι και η αφορμή για να μιλήσει για σοβαρά ζητήματα — αρκετές φορές προφητικά- που αρχίζουν να κυριεύουν την αμερικάνικη κοινωνία, όπως είναι η βίαιη επικράτηση των ισχυρών, η κομφορμιστική διάθεση με το επιχείρημα «έτσι είναι ο κόσμος και δεν αλλάζει», ακολουθώντας υποτακτικά τα «θέλω» των ισχυρών, ενώ σχολιάζει καυστικά και τη θέση της γυναίκας, ως το πιο εύκολο θύμα της αγριότητας του καπιταλισμού. Και όχι μόνο, καθώς είναι αυτές που διαθέτουν τη δύναμη να αντισταθούν στη βαναυσότητα, να κάνουν το παν για να αποδοθεί δικαιοσύνη.

Ο Ίστγουντ, κινηματογραφεί με αργούς ρυθμούς, χρησιμοποιώντας υποφωτισμένα πλάνα, πυροδοτεί σιγά σιγά την ιστορία του, σε απόλυτη αρμονία με το ύφος της ταινίας του, κομματιάζει τα κλισέ και η δραματουργία καθορίζει κάθε πυροβολισμό, ενώ τα βλέμματα, οι κινήσεις μοιάζουν εύθραυστες, σχεδόν αποκαρδιωτικές μπροστά στον τύραννο σερίφη, που αστράφτει από τοξική ισχύ. Ναι, είναι μια στενάχωρη ταινία, δεν μπορούσε να ναι κάτι άλλο.

Ο εκπληκτικός Τζιν Χάκμαν και η… κρέμα
Αν όμως όλα λειτουργούν άψογα στα γυρίσματα, αυτό οφείλεται και στους σημαντικούς ηθοποιούς που έχει επιλέξει για το καστ ο Ίστγουντ. Ο ένας καλύτερος απ’ τον άλλο, αλλά κακά τα ψέματα, ο Τζιν Χάκμαν, στον ρόλο του διεστραμμένου σερίφη, κάνει μια εμβληματική ερμηνεία, καθώς καταφέρνει να είναι απ’ τη μια απελπιστικά τρομαχτικός και απ’ την άλλη τόσο ελκυστικός, τόσο χαρισματικός, που δεν θες να βγαίνει ποτέ από το πλάνο. Ο Τζιν Χάκμαν, που στη μακρά του πορεία έδειξε το πολυσύνθετο ταλέντο του, την ιδιοφυή αστραφτερή υποκριτική του ικανότητα, αλλά μπορούσε να είχε κάνει πολύ περισσότερα στο σινεμά, είναι εκπληκτικός και ο Ίστγουντ σοφά του δίνει το ρόλο που παίρνει όλη την κρέμα των ερμηνειών, αλλά και το Όσκαρ Β’ Ανδρικού Ρόλου. Η σεκάνς στην αντιπαράθεση του Χάκμαν, με τον φημισμένο πιστολά Ρίτσαρντ Χάρις (ακόμη μία εξαιρετική ερμηνεία), που θα ματαιώσει άδοξα την πολυαναμενόμενη μονομαχία των δυο τους, μπαίνει σίγουρα στη Βίβλο με τις δέκα καλύτερες όλων των εποχών.

Gene Hackman _ Bonnie_&_Clyde_1967

Gene Hackman -2008

Τα καλούπια είναι για να σπάνε
Ο Ίστγουντ, με εμπειρία αιώνων, θα ‘λεγε κανείς, θα σπάσει το καλούπι του μοναχικού ήρωα, θα μεταμορφωθεί σε έναν αντιήρωα, που προκαλεί θλίψη, αλλά διαθέτει ακόμη την καρδιά για να τη διαθέσει. Δίπλα του ο Μόργκαν Φρίμαν, αψεγάδιαστος, ενώ θαυμαστές είναι και οι ερμηνείες των Σαούλ Ρούμπινεκ, Τζέιμς Γουόλβερτ, Άννα Τόμσον, Φράνσις Φίσερ, Πάιπερ Φέργκιουσον, Ρόμπ Κάμπελ. Και βεβαίως τα εύσημα ανήκουν και στους στενούς συνεργάτες του Κλιντ Ίστγουντ, τον διευθυντή φωτογραφίας Τζακ Γκριν, τον μοντέρ Τζόελ Κοξ και τον μουσικό της τζαζ Λένι Νιχάουζ.

Τα Όσκαρ και η θυσία του Κλιντ
Τα τέσσερα Όσκαρ που κέρδισαν «Οι Ασυγχώρητοι» (Καλύτερης Ταινίας, Σκηνοθεσίας, Β’ Ανδρικού Ρόλου και Μοντάζ) από τις εννέα συνολικά υποψηφιότητες, ήταν το επιστέγασμα μιας συνολικής δουλειάς, με τον Κλιντ Ίστγουντ, εν αντιθέσει με πολλούς συναδέλφους του, να βάζει κάτω την υστεροφημία του, τη δόξα του ονόματός του, το σταριλίκι του, προς το συμφέρον του συνολικού αποτελέσματος, δίνοντας το παράδειγμα.
Οι μεγάλες κινηματογραφικές στιγμές θέλουν θυσίες και πίστη στις ιδέες και αρχές του δημιουργού, κόντρα στα στερεότυπα, στις εύκολες λύσεις, τις έτοιμες δοκιμασμένες συνταγές, τα εισπρακτικά μοντέλα επιτυχίας. Και αυτοί που αγαπούν πραγματικά τον κινηματογράφο ξέρουν να αναγνωρίζουν και να επιβραβεύουν.

📽️ Ταινίες αμέτρητες -
🎬 πάνω από 50 οι γνωστότερες ...
Ο καλός, ο κακός και ο άσχημος
Ο επιθεωρητής Κάλαχαν
Το βαποράκι
Gran Torino
Εκδικητής εκτός νόμου
Για μια χούφτα δολάρια
Μονομαχία στο Ελ Πάσο
Οι ασυγχώρητοι
Οι γύπες πετούν χαμηλά 

Ένας τέλειος κόσμος...

Rawhide
Million Dollar Baby
Απόδραση από το Αλκατράζ
Τα γυρίσματα της ζωής
Ο δολοφόνος των Άλπεων
Λευκός κυνηγός, μαύρη καρδιά
Οι γέφυρες του Μάντισον
Περιπλανώμενος πιστολέρο
Η μεγάλη ληστεία της Μοντάνα
Κρεμάστε τους ψηλά
Space Cowboys
Στοίχημα θανάτου
Ανίκητος

Ένας τέλειος κόσμος...

Ένας τέλειος κόσμος
Η νύχτα της εκδίκησης
Bronco Billy
Το δίκιο σου το παίρνεις με αίμα
Ο στρατιώτης
Pale Rider
Η ροζ Κάντιλακ
Απόλυτη δύναμη
Σε τεντωμένο σχοινί

 

Ένα Μάγκνουμ 44 για τον επιθεωρητή Κάλαχαν
Η δεύτερη ευκαιρία
J. Edgar
Ένοχο αίμα
Όπου τολμούν οι αετοί
Στο δρόμο για το Νάσβιλ
Ο βρώμικος Χάρι
Ο επιθεωρητής Κάλαχαν ξαναχτυπά
Ο δρόμος της ευτυχίας
Οι μάγισσες
Τζο Κιντ
Cry Macho
Δύο καθάρματα στην ίδια πόλη
Ήρωες με βρώμικα χέρια
Ο άνθρωπος που δεν υπέκυψε ποτέ
Clint Eastwood: Out of the Shadows
Η γροθιά μου είναι από ατσάλι
Ο κατάσκοπος των δύο ηπείρων
Αληθινά εγκλήματα
Η ανταλλαγή
Βάπτισμα πυρός
Η ζωή μετά
Ο προδότης
Eastwood After Hours: Live at Carnegie Hall
Ελεύθερος σκοπευτής
Clint Eastwood: The Man from Malpaso
Sully
Μοιραία σύγκρουση
Οι σημαίες των προγόνων μας
Charlie Rose
Jersey Boys

Γράμματα από το Ίβο Τζίμα
Δύο σκληρά καρύδια
Η μπαλάντα του Ρίτσαρντ Τζούελ
Η ξελογιάστρα
Conan
Francis in the Navy
Μεσάνυχτα στον κήπο του καλού και του κακού
Σκοτεινό ποτάμι
Courage Under Fire
Desenterrando Sad Hill
Ανάμεσα σε 2 κόσμους
Και οι 12 ήταν καθάρματα
Κάτω τα κεφάλια
Όταν έφυγε η Γκρέις