Θέατρο “ΣΤΟΑ”: O Θανάσης Παπαγεωργίου στο “επάγγελμα της μητρός μου” _πόρνη

Βρεθήκαμε και πάλι στο γνώριμο σε μας χώρο, όπου από τη 10ετία του 1970 ο μεγάλος θεατράνθρωπος το “παλεύει” στο σανίδι, δίνοντας μοναδικές παραστάσεις _δείτε αναλυτικά στο τέλος, για χρόνια μαζί με τη Λήδα (Πρωτοψάλτη). Τίτλος “το επάγγελμα της μητρός μου”, η υπόθεση παρακάτω _κλείνει ως εξής: Μπαίνουν πάλι στη σκηνή από την άλλη πλευρά η Ερασμία, η Μυρσίνη και ο Ιπποκράτης συνεχίζοντας το τσιφτετέλι τους _Ενώ ο θίασος ετοιμάζεται για οικογενειακή φωτογραφία Εν κατακλείδι, οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι υπήρξαμε μία υποδειγματική οικογένεια. Με την εν γένει συμπεριφορά μας αποδείξαμε πρώτ’ απ’ όλα τα αγαθά της εργασίας και νομίζω ότι ωθήσαμε πολύ κόσμο, κυρίως γυναίκες, να εργαστούν, αποδεχόμενες ότι όντως η οκνηρία είναι μήτηρ πάσης κακίας και ότι η εργασία δεν μας βοηθά μόνο να αποκτήσουμε υλικά κέρδη αλλά και ηθικά ώστε να μπορούμε να αντιμετωπίζουμε τις δυσκολίες της ζωής με υπομονή και θάρρος, γιατί όπως είπε και ο... _(μητέρα) Αμάν Βούλη πια, σταμάτα να φλυαρείς. Έλα κοίτα στο φακό, θα βγει το πουλάκι….Μουσική

Profession prostitute_prostituée_
Επάγγελμα πόρνη Профессия проститутка

Μια ανάλαφρη κωμωδία, που βγάζει αβίαστα γέλιο, με καλούς συντελεστές. Οι κοινωνικές προεκτάσεις κάπως δυσδιάκριτες _παρά τη φιλότιμη προσπάθεια που γίνεται να προσεγγίσουν το σήμερα. Αλλά η “σωστή πλευρά της ιστορίας” δεν είναι εύκολη…

Στο εξωτερικό η πόρνη_επάγγελμα, έχει προσεγγιστεί στο θέατρο και στην 7^η τέχνη με διάφορους τρόπους  (ενδεικτικά)

§       Aankh ka Nasha (1924) \ Anna Christie (Eugene O'Neill _Broadway 1921 βραβείο Pulitzer

§       La Carreta (αγγλ. The Oxcart _1953): του Πορτορικανού René Marqués: μια οικογένεια «τζίμπαρο»_αγροτών, που σε μια προσπάθεια να βρουν ευκαιρίες μια “καλύτερη ζωή” μετακομίζουν στις ΗΠΑ. Τρεις πράξεις, η πρώτη από την ύπαιθρο του Σαν Χουάν, στην πρωτεύουσα του Πουέρτο Ρίκο, η 2^η στην παραγκούπολη La Perla και η 3^η στο Μπρονξ της Νέας Υόρκης, με τους πρωταγωνιστές “τελειωμένους” έτοιμους να αφήσουν τον “παράδεισο”

§       Sex: 1926 _Μπρόντγουεϊ γραμμένο από και με πρωταγωνίστρια τη Μέι Γουέστ, επιτυχία με κακές κριτικές, τελικά την κατέβασε η αστυνομία της ΝΥ “λόγω αισχρότητας” και η West πέρασε 10 ημέρες στη φυλακή

§       Lulu (opera):1929-1935, αφηγείται την ιστορία μιας μυστηριώδους νεαρής γυναίκας, η οποία ακολουθεί μια καθοδική πορεία από ερωμένη πολυτελείας στη Βιέννη σε μια πόρνη δρόμου στο Λονδίνο, θύμα και θύτης, όπου διερευνά την ιδέα της femme fatale και τη δυαδικότητα μεταξύ των θηλυκών και των αρσενικών της ιδιοτήτων.)

§       Mṛcchakatika, ένας αρχαίος θεατρικός συγγραφέας από τον 5^ο μΧ αιώνα ο οποίος προσδιορίζεται ως βασιλιάς Kshatriya και θιασώτης του Shiva που έζησε για πάνω από 110 χρόνια στην αρχαία πόλη Ujjayini, με την ιστορία ενός φτωχού νεαρού Βραχμάνου, ο οποίος ερωτεύεται μια πλούσια εταίρα. Κωμωδία με ρομαντισμό, ίντριγκες και μια δευτερεύουσα πολιτική πλοκή που περιγράφει την ανατροπή του δεσποτικού ηγεμόνα της πόλης από έναν βοσκό, το έργο είναι αξιοσημείωτο μεταξύ των σωζόμενων σανσκριτικών δραμάτων

§       The Respectful Prostitute_ Η σεβαστή πόρνη (γαλλικά: La Putain respectueuse): έργο του Ζαν-Πωλ Σαρτρ, γραμμένο το 1946, το οποίο παρατηρεί μια λευκή πόρνη, εγκλωβισμένη σε μια φυλετικά τεταμένη περίοδο της αμερικανικής ιστορίας. Ο θεατής εισπράττει περιστατικό σε ένα τρένο με την εν λόγω γυναίκα να εμπλέκεται, αλλά και έναν μαύρο στον οποίο ρίχνουν την ευθύνη οι ασικές αρχές και μετά αποδεικνύεται πως ένας λευκός υποκίνησε μια επίθεση, αλλά είναι προς το συμφέρον του νόμου να διατηρηθεί η αντίληψη του “άσπιλου” λευκού σε βάρος του μαύρου “διαβόλου”. Το έργο πρωτοπαρουσιάστηκε Νοε-1946 στο Théâtre Antoine-Simone Berriau στο Παρίσι και όταν ανέβηκε στις ΗΠΑ, ο Σαρτρ κατηγορήθηκε για αντιαμερικανισμό (Μακαρθι).

§      The World of Suzie Wong_ Ο κόσμος της Σούζι Γουόνγκ: βραβευμένο θεατρικό έργο του 1958 _Paul Osborn, προσαρμοσμένο (Μπρόντγουεϊ 1958-1959) από το ομώνυμο μυθιστόρημα (1957) του Ρίτσαρντ Μέισον. Διασκευάστηκε με τη σειρά του στη βρετανοαμερικανική ταινία του Χόλιγουντ του 1960 The World of Suzie Wong. Κατά τη διάρκεια των παραστάσεων, το έργο βελτιωνόταν συνεχώς από ένα θολό δράμα σε ένα πιο κωμικό.

§       Irma la Douce Γλυκιά μου Ίρμα (η τροτέζα) του Billy Wilder, με Jack Lemmon, Shirley MacLaine στα νιάτα τους και Lou Jacobi: Με 10άδες θεατρικές μεταφορές και στη χώρα μας με θέμα έναν καλόκαρδος Παριζιάνο πρώην αστυνομικό ερωτεύεται μια πόρνη και προσπαθεί να τη βγάλει από αυτήν τη ζωή υποδυόμενος έναν πλούσιο λόρδο που την πληρώνει για όλο το ωράριό της, ώστε να μην “το κάνει” με άλλους. Μετά τη “Γκαρσονιέρα”, Μπίλι Γουάιλντερ, Τζακ Λέμον και Σίρλεϊ ΜακΛέιν συναντιούνται ξανά σε μια λιγότερη πικρή, αλλά περισσότερο αστεία ερωτική ιστορία δυο περιθωριακών χαρακτήρων. Σπιρτόζικη, απολαυστική σάτιρα της μπουρζουάζικης υποκρισίας και μεγάλη εμπορική επιτυχία βραβευμένη με Όσκαρ μουσικής (Αντρέ Πρεβέν) και Χρυσή Σφαίρα γυναικείας ερμηνείας.

“Επάγγελμα πόρνη”

“Όχι, η επανάστασή μου δεν θα στρεφόταν κατά του κατεστημένου και του συστήματός του, αλλά εναντίον εκείνων που το ανέχονται. Θα σκότωνα, θα τσάκιζα την κακομοιριά, την υποταγή, την ταπεινοφροσύνη. Η Γη, έτσι κι αλλιώς, δεν χωρά άλλους ταπεινούς και καταφρονεμένους. Όπως δεν χωρά άλλα φερέφωνα”, αναφέρει η αντισυμβατική Λιλή Ζωγράφου, η αγαπημένη "Συβαρίτισσα", η "γυναίκα που χάθηκε καβάλα στ' άλογο", που όρθωσε το ανάστημά της σε πρέπει και επιταγές, η συγγραφέας που λάτρεψε τον Κάφκα και την Πράγα και λατρεύτηκε από ένα φανατικό αναγνωστικό κοινό, ενός συνειδητοποιημένου – σκεπτόμενου πολίτη.
Και άλλες φορές στην Ελλάδα το “αρχαιότερο επάγγελμα”, ανέβηκε στο σανίδι βλ. _ “η πόρνη από πάνω” (αφορά ζωή μιας καταπιεσμένης χήρας νοικοκυράς, όταν μια πόρνη εγκαθίσταται στο διαμέρισμα πάνω από το δικό της), “η πόρνη που σέβεται” (Ζαν Πολ Σαρτρ _1946, αναφερθήκαμε ήδη), αλλά εδώ τα πράγματα είναι αλλιώς …

Σημείωμα του σκηνοθέτη

Ο Μποστ υπήρξε στη ζωή μου μια ιδιαίτερη εμπειρία, όχι επειδή η συνεργασία μας συνδυάστηκε με μεγάλες επιτυχίες, αλλά επειδή ασχολούμενος με τα έργα του, γραπτά και εικαστικά και γνωρίζοντας από πιο κοντά αυτόν και την οικογένειά του, ένιωθα να μου δίνει απαντήσεις σε ένα μεγάλο κομμάτι των ερωτημάτων μου πάνω στην κοινωνία, την πολιτική, τον έρωτα, την ηθική, τη φιλία και την αγάπη.

Αλλά κυρίως πάνω στην Τέχνη. Στην κοινωνική της αποστολή, στην ανάγκη που έχει το άτομο από αυτήν, στον πόλεμο που υφίσταται από την εξουσία και προ παντός στον απλό τρόπο με τον οποίο αυτή εισχωρεί στις συνειδήσεις και τις επηρεάζει προς το καλύτερο και προς το χειρότερο. Όχι πως όλα αυτά βγήκαν μέσα από ατέλειωτες συζητήσεις, αναλύσεις και αντεκδικήσεις. Πιθανόν να μην κάναμε ποτέ καμιά σχετική κουβέντα. Ήταν μια επιρροή που ασκούσε πάνω μου χωρίς να την επιδιώκει και χωρίς να την προκαλώ. Κυρίως χωρίς να γνωρίζω το πώς και το γιατί. Όπως συμβαίνει όταν γνωρίζεις τους Μεγάλους. Όταν το 1995 είδα την αποθέωση που γνώρισε από ένα κατάμεστο Ηρώδειο στο τέλος του ”Ρωμαίου και Ιουλιέτας”, με πέντε χιλιάδες λαού να τον χειροκροτούν τη στιγμή που έμπαινε μέσα στο Ωδείο - μποστικά: ”χώρος των παρωδείων” - και να παραληρούν κυριολεκτικά στο τέλος της παράστασης, τόσο που ούτε ο ίδιος, δακρυσμένος, να καταλαβαίνει γιατί κάνουν έτσι, τότε κατάλαβα τι ήταν αυτό που τον έκανε μοναδικό στα μάτια του κόσμου. Η απλότητα του. Η αθωότητά του. Η ελευθερία της ψυχής και του πνεύματός του. Ήταν ένας ελεύθερος άνθρωπος. Δεν τον επηρέαζαν κανόνες και κώδικες, ακαδημαϊσμοί και αναλογίες, δεν τον φίμωναν απαγορεύσεις και φιρμάνια, δεν ανεχόταν νόμους και διαταγές.

Ο Μποστ έγραψε “Το επάγγελμα της μητρός μου” όταν δούλευε στην “Καθημερινή” το 1961. Η Ελένη Βλάχου, διευθύντρια της εφημερίδας, τον απέλυσε επειδή θεώρησε ότι ο συγγραφέας είχε ξεπεράσει τα όρια της ευπρέπειας. Ποια είναι αυτά τα όρια; Από ποιο σημείο και μετά γίνεσαι απρεπής; Και απέναντι σε ποιον γίνεσαι; Για την “Καθημερινή” και τη διευθύντριά της η απάντηση σ’ αυτά τα ερωτήματα ήταν εύκολη, επειδή ήταν μια εφημερίδα για “αξιοπρεπείς”, “έντιμους”, “σοβαρούς” και “ηθικούς” αναγνώστες. Τέτοιου είδους κείμενα είναι βλάσφημα για την ηθική ενός τέτοιου Κοινού. Ποιανού κόσμου Κοινό; Αυτού που παριστάνει τον τίμιο, τον ευσεβή και ευυπόληπτο, ενώ είναι βουτηγμένος μέχρι το λαιμό μέσα στην ανηθικότητα, την ασυνειδησία και τη διαφθορά ή εκείνου που γνωρίζει λεπτομέρειες για τα πιο απεχθή εγκλήματα και σωπαίνει για να μην εκτεθεί η κοινωνία της πόλης; Ο Μποστ δεν έκανε τίποτα περισσότερο από το να καταγγείλει, με τον τρόπο της σάτιρας, την υποκρισία των ανθρώπων. Με πεζά κείμενα, σκίτσα, λεζάντες και ποιήματα. Λίγα χρόνια αργότερα προχώρησε πιο βαθιά με το θέατρό του: έβαλε μια μαμά να χαριτολογεί με τον πνιγμό της μικρής της κόρης στο Φάληρο, αλλά να οδύρεται για το χαμό του Καραϊσκάκη στο ίδιο σημείο και τριάντα χρόνια αργότερα μια άλλη μάνα να σκέφτεται ψύχραιμα πώς η καλύτερη λύση για να εκδικηθεί τον άπιστο σύζυγο είναι να σφάξει τα παιδιά τους. Κανείς, αληθινά σοβαρός και ηθικός, άνθρωπος δεν προσεβλήθη. Κανείς ευυπόληπτος πολίτης και οικογενειάρχης δεν θύμωσε. Αντιθέτως έσκασε στα γέλια. Μόνο κάποιος ανόητος θα μπορούσε να πάρει στα σοβαρά αυτά που λέει και να τα εκλάβει σαν προτάσεις. Και υπήρξαν δυστυχώς τέτοιοι, όχι τότε που τα έγραφε, αλλά δεκαετίες μετά, όταν η κοινωνία είχε εθιστεί με το βάθος της βρωμιάς και της δυσωδίας. Επειδή πίσω από τον δήθεν εκσυγχρονισμό μας - όλοι το ξέρουμε ότι - είμαστε μέλη μιας σοβαροφανούς κοινωνίας που οι χριστιανικές αξίες είναι  οι κυριακάτικες ρητορείες ασεβών ρασοφόρων και οι προτροπές περί ευθύνης για τον σεβασμό των ηθικών αξιών αποτελούν παραδοσιακά τσιτάτα ανυπόληπτων και διεφθαρμένων πολιτικών. Ο Μποστ, με την προφητική ικανότητα των απλωμένων κεραιών ενός ευαίσθητου πνευματικού ανθρώπου, δεν έκανε τίποτα άλλο από το να καυτηριάζει όλη αυτή την υποκρισία, από την οποία και ο ίδιος προσωπικά είχε πληγεί δεόντως.

Πήρα σαν βάση την ιδέα ενός διηγήματος του για να κάνω τη δική μου κριτική. Αυτό δεν σε απαλλάσσει από την ευθύνη που αναλαμβάνεις ώστε, τουλάχιστον, να ευθυγραμμιστείς με τον συγγραφέα του διηγήματος. Αντιλαμβάνεται κανείς την αγωνία που νιώθεις μη και δεν αποδειχτείς συνεπής. Διαβάζοντας το διήγημα και ψάχνοντας να βρω κάτω από αυτό τις βαθύτερες βλέψεις του συγγραφέα, όπως τον περιέγραψα παραπάνω, μπήκα σε πολύ επικίνδυνα μονοπάτια, αναρωτώμενος σε κάθε σκηνή αν παραμένω μέσα στη “μποστική” λογική και αν θα επικροτούσε τις προεκτάσεις μου. Είμαι ήσυχος γιατί ξέρω ότι η κοινωνική κριτική ήταν η επιδίωξη κάθε ατάκας, κάθε σκίτσου και κάθε στίχου του. Έκανα ό,τι μπορούσα για να νιώθω πως με βλέπει από κει πάνω μ’ εκείνο το συγκρατημένο μειδίαμα της επικρότησης. Έστω και μ’ αυτό.

Το έργο το έχουμε παρουσιάσει για πρώτη φορά το 2020, αλλά η επιδημία δεν μας επέτρεψε να κάνουμε περισσότερες από 20 παραστάσεις. Του οφείλαμε ένα καινούργιο ανέβασμα. Φυσικό είναι να υπάρχουν πολλές αλλαγές, προσθήκες και αφαιρέσεις. Τα πάντα ρει, όπως λένε συχνά κάποιοι ήρωες του έργου, μια φράση που θα μπορούσε να είναι και ένας δεύτερος τίτλος κάτω από “Το επάγγελμα της μητρός μου”.

Θανάσης Παπαγεωργίου
©Θεατρική Εταιρία ΣΤΟΑ \  Θανάσης Παπαγεωργίου

(οπισθόφυλλο)
Κάνουμε θέατρο για να δώσουμε λύση στα προβλήματά μας να απαλλαγούμε από τα φαντάσματα που μας περιτριγυρίζουν να βγούμε από το βούρκο της καθημερινότητας, να γλιτώσουμε από το ψέμα την υποκρισία και την απάτη του «πολιτισμού». Το θέατρο για μας δεν είναι πρόσχημα είναι τρόπος ζωής 

Βιογραφικά Συντελεστών

Εύα Καμινάρη

Γεννήθηκε το 1969 στις Τζιτζιφιές. Εμφανίστηκε στο θέατρο σε ηλικία 12 ετών στο μιούζικαλ Annie. Επαγγελματικά εμφανίστηκε στο θέατρο με το μιούζικαλ West side story το 1995. Από το 1999 είναι βασικό στέλεχος του θεάτρου ΣΤΟΑ ερμηνεύοντας σημαντικούς ρόλους σε πολλά έργα. Αριστούχος πτυχιούχος πιάνου και αρμονίας. Παράλληλα με το θέατρο τραγουδάκι επαγγελματικά από το 1987. Το 2023 εξελέγη Δημοτική Σύμβουλος στον Δήμο Ζωγράφου με την παράταξη της Τίνας Καφατσάκη (σσ. _παρεμπιπτόντως, μια που αναφέρεται στο βιογραφικό: ξεκίνησε το πολιτικό της σχολείο _ η Καφατσάκη _όπως οι περισσότεροι εκείνα τα χρόνια από την ΚΝΕ, αλλά, γοητευμένη από την αβάστακτη γοητεία της μπουρζουαζίας, μετατοπίστηκε, στους οπορτουνιστές το 2005, με προσωπική παρέμβαση του ΓΑΠ, διεκδικώντας, με τη στήριξη του ΠΑΣΟΚ, τον Δήμο. Μετά την εκλογική ήττα από τον Καζάκο, αποφάσισε να αράξει σε σίγουρο πολιτικό χώρο… επίσημη υποψήφια ΣΥΡΙΖΑ το 2014 κλπ. _παρεμπιπτόντως_)

Λέα Κούση

Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη. Σπούδασε σκηνογραφία-ενδυματολογία στην Wimbledon School of Art του Λονδίνου. Εργάζεται ως σκηνογράφος-ενδυματολόγος από το 1981 κυρίως για το θέατρο και επίσης για τον Κινηματογράφο και τον Χορό. Έχει συνεργαστεί με το ΚΘΒΕ, το Εθνικό Θέατρο, πολλά ΔΗΠΕΘΕ καθώς και διάφορους ιδιωτικούς θιάσους, έχοντας σκηνογραφήσει περισσότερες από 150 παραστάσεις. Η συνεργασία της με το Θέατρο ΣΤΟΑ ξεκινά το 1989 και μέχρι σήμερα έχει συνεργαστεί σε 38 παραγωγές αυτού του θιάσου.
Συνεργάστηκε στις ταινίες της Μ. Ηλιού “Παράθυρο στη θάλασσα” (1992), “Τρεις εποχές” (1995), και “Συνάντηση” (1998) για την οποία τιμήθηκε με την ειδική διάκριση για τη σκηνογραφία, καθώς και στην ταινία “Καυτή Γραμμή” του Η. Φραγκάκη που βραβεύτηκε με το βραβείο φανταστικού κινηματογράφου (Κοτρώνη) το 1998, “Λόγοι κι αμαρτήματα” του Β. Μαζωμένου 2004. Έχει τιμηθεί με το Α' βραβείο σκηνογραφίας κοινού 2002 του περιοδικού Αθηνόραμα, για την παράσταση “Ακούω ήχον κώδωνος” με το Θέατρο Στοά. 

Ειρήνη Λαγουρού

Γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε Οικονομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και Δημόσιες Σχέσεις στην Ελληνική Εταιρεία Διοίκησης Επιχειρήσεων. Εργάζεται ως Σύμβουλος Δημοσίων Σχέσεων και Επικοινωνίας με ειδίκευση στον Πολιτισμό και τις Τέχνες. Έχει συνεργαστεί με όλους σχεδόν τους σημαντικούς σκηνοθέτες και πρωταγωνιστές του Ελληνικού θεάτρου, χορογράφους και μουσικούς, καθώς και με τα περισσότερα ΔΗΠΕΘΕ. Διευθύντρια Δημοσίων Σχέσεων και Επικοινωνίας στα Φεστιβάλ Βύρωνα (1994, 1995), Κέντρο Μουσικού Θεάτρου Βόλου, (1996 -2001), Berlin in Athens, (2005) Φεστιβάλ Υμηττού, (2007-08-09).

Επίσης έχει συνεργαστεί με το Διεθνές Καλλιτεχνικό Κέντρο Athenaeum για τις συναυλίες μνήμης Μαρίας Κάλλας (2001- 05) και τον διαγωνισμό Grand Prix (2002 -05) και με μεγάλα γραφεία παραγωγής για την προβολή μουσικών παραγωγών. Στο Ηρώδειο: Mississippi Mass Choir, Wadaiko Ichiro, Momix, Tango Pasion, (1995- 98), Misia (2002), Jose Carreras (2009), Μαρία Φαραντούρη και Charles Lloyd (2010). Στο θέατρο Λυκαβηττού: Καφέ - Αμάν Αμέρικα, McCoy Tyner, Cubanismo, Το Δίφωνο στο Λυκαβηττό -1998, Carmen, Charles Lloyd -2002, Salif Keita -2003, Chick Corea - 2004, και στο Θέατρο Βράχων : Jan Garbarek - Hilliard Ensemble -2001.

Στον κινηματογράφο με τον Βασίλη Βαφέα και τον Περικλή Χούρσογλου καθώς και με το Φεστιβάλ Μεσογειακού Ντοκιμαντέρ (2000-09). Συνεργάστηκε επίσης με την ΕΤ1, τον ραδιοφωνικό σταθμό Galaxy 92 FM (2003 -05) και το μουσικό περιοδικό “Δίφωνο” (1996-98 & 2007). Έχει εργαστεί για την οργάνωση εκθέσεων, συνεδρίων, ημερίδων, εκπαιδευτικών σεμιναρίων και ως γραμματέας στον Ελληνορωσικό Σύνδεσμο(2010-11). Από το 2003 είναι Υπεύθυνη Δημοσίων Σχέσεων και Επικοινωνίας της Καλλιτεχνικής Εταιρείας “Μικρή Αρκτος” του Παρασκευά Καρασούλου (Εκδόσεις Βιβλίων και Δίσκων, Οργάνωση Εικαστικών Εκθέσεων, Καλλιτεχνικές Παραγωγές). Με το Θέατρο Στοά συνεργάζεται από το 2005. 

Πλατανιώτη Χριστίνα

Η Χριστίνα Πλατανιώτη γεννήθηκε στην Αθήνα και είναι ηθοποιός, δασκάλα θεάτρου και δασκάλα εκπαιδευτικού δράματος. Είναι απόφοιτος του Οικονομικού τμήματος Δημόσιας Διοίκησης του Πάντειου Πανεπιστήμιου , αποφοίτησε με άριστα από την Ανώτερη Δραματική σχολή “ΒΕΑΚΗ” και από το Διετές εργαστήρι του Θεάτρου “ΠΟΡΤΑ” _ “δράμα στην εκπαίδευση". Είναι κάτοχος του μεταπτυχιακού προγράμματος “Εκπαιδευτικός σχεδιασμός OnLine διαδικτυακής εκπαίδευσης» του Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών από όπου αποφοίτησε με άριστα. Μετά την αποφοίτηση της από τη Δραματική σχολή μέχρι σήμερα, εργάζεται επαγγελματικά στο θέατρο, την τηλεόραση και τον κινηματογράφο. Διδάσκει θέατρο και εκπαιδευτικό Δράμα σε παιδιά και εφήβους και είναι συνεργάτης του Εργαστηρίου Θεάτρου Ξένια Καλογεροπούλου. Με το θέατρο Στοά και τον Θανάση Παπαγεωργίου συνεργάστηκε για πρώτη φορά το 2013. 

Ευδοκία Σουβατζή

Γεννήθηκε το 1964 στην Καισαριανή. Σπούδασε Κοινωνιολογία στο Πάντειο Πανεπιστήμιο. Αποφοίτησε από τη Δραματική Σχολή του Ωδείου Αθηνών. Εμφανίστηκε για πρώτη φορά σε ηλικία 12 ετών στην Παιδική Σκηνή του Θεάτρου ΣΤΟΑ. Έχει συνεργαστεί με σημαντικούς σκηνο θέτες (Βολανάκη, Στούρουα, Εφραίμοφ, Κοντούρη, Νικολαΐδη, Καζάκο κά.) σε έργα ελληνικού και ξένου ρεπερτορίου. Διδάσκει υποκριτική σε Δραματικές Σχολές και Πολιτιστικούς Συλλόγους με τους οποίους παρουσιάζει θεατρικές παραστάσεις. Το 2023 σκηνοθέτησε επαγγελματικά τον “Μικρό πρίγκηπα” του Σαιντ Εξυπερύ για τη θεατρική σκηνή Duende. Είναι βασικό στέλεχος του Θεάτρου ΣΤΟΑ.

Ελευθερία Στεργίδου

Γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε θέατρο στην Ανώτερη Σχολή Δραματικής Τέχνης της Μαίρη Ραζή. Έπαιξε στην παιδική σκηνή του θεάτρου “Πρόβα” από το 2011-2014 με σκηνοθεσία της Κοραλίας Τσόγκα. Με το Θέατρο ΣΤΟΑ συνεργάζεται από το 2014 παίρνοντας μέρος στις παραστάσεις Μήδεια του Μποστ, “Το τραγούδι του νεκρού αδελφού” του Μίκη Θεοδωράκη, “Με δύναμη απ’ την Κηφισιά” του Δ. Κεχαΐδη και “Εμείς οι δύο” του Θαν. Παπαγεωργίου. Συμμετείχε στην παράσταση “Στην αρένα» (Θοδωρής Τούμπανος) σε σκηνοθεσία Πολύκαρπου Πολυκάρπου στο Θέατρο Πρόβα (2015). Από το 1997 ασχολήθηκε με την ενόργανη γυμναστική και την συγχρονισμένη κολύμβηση και υπήρξε μέλος της Εθνικής Ομάδας Συγχρονισμένης Κολύμβησης το 2007.

Γιάννης Φουντάς

Ο Γιάννης Φουντάς γεννήθηκε στην Αθήνα το 1969. Σπούδασε Νομική στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης. Από το 1996 είναι μάχιμος δι­κηγόρος. Με το θέατρο ασχολείται ερασιτεχνικά από το 2013. Υπήρξε ιδρυτικό της ερασιτεχνικής θεατρικής ομάδας ΣΥΝΑΜΑ ανεβάζοντας έργα του Δ. Ψαθά, Γ. Σκούρτη, Ρικ Αμποτ και Ρ. Ρόουζ, όλα σε σκηνοθεσία της Χρ. Σούρα. Το 2016 συμμετέχει με την ομάδα ΑΝΕΜΗ στην παρά­σταση “Εταιρία θαυμάτων” του Δ. Ψαθά σε σκη­νοθεσία της ίδιας. Το 2016 ίδρυσε μαζί με άλλους την ομάδα ΚΑΘΑΡΣΙΣ παρουσιάζοντας τα έργα “Ιονέσκο και πράσσειν’ άλογα”, “Φαλακρή τραγουδίστρια”(2017), “Το μάθημα” του Ιονέσκο και το 2018 το “Κοίτα τους” του Μ. Ποντίκα, όλα σε σκηνοθεσία της Εύας Καμινάρη.

Γιάννης Χαντέλης

Γεννήθηκε στην Αθήνα. Είναι απόφοιτος του Τ. Ε. I. Χαλκίδας του τμήματος λογιστικής και της Ανώτερης Δραματικής Σχολής «ΠΡΟΒΑ». Εργά­ζεται στο θέατρο από το 2010 ανελλιπώς και έχει συνεργαστεί με τους σκηνοθέτες Βάσια Αργέντη, Γιάννη Δεγαΐτη, Δημοσθένη Φίλιππα, Σωτήρη Τσόγκα, Αντώνη Σπίνουλα, Γιώργο Βούλγαρη, Γιάννη Μακρυνόρη, Λυδία Τσακαλάκη, Νίκο Αμουντζά, Αλέξανδρο Λιακόπουλο κά. Έχει εργαστεί στα θέατρα: Καρέζη, Γυάλινο μουσικό θέατρο, Αλκμήνη, Λύχνος, Αυλαία, Σταθμός, Αργώ, Αριστοτέλειον κά. Εί­ναι σταθερός συνεργάτης της παιδικής σκηνής του θεάτρου Πρόβα από το 2010 σε παραστάσεις που σκηνοθέτησαν η Κοραλία Τσόγκα και ο Δημήτρης Δεγαΐτης. Εργάστηκε ως βοηθός σκηνοθέτη του Σωτήρη Τσόγκα και της Βάσιας Αργέντη. Στην τηλεόραση συμμετείχε στην καθημερινή σειρά του ΣΚΑΙ “Μόλις χθες” σε σκηνοθεσία Βασίλη Θωμόπουλου. Παρακολουθεί μαθήματα σε θεατρικό εργαστήρι του Κώστα Γάκη και της Νατάσας- Φαίης Κοσμίδου καθώς και στο θέατρο Στοά με τον Θανάση Παπαγεωργίου από το 2016 έως σήμερα.

💥  Θανάσης Παπαγεωργίου
     (…)

§  αρχική

§  βιογραφικά

§  παραστάσεις

§  είπαν για μας

§  δημοσιεύσεις

§  επικοινωνία 

 

          B’ γραφή

·        Θεατρική διασκευή / Σκηνοθεσία: ΘΑΝΑΣΗΣ ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ

·        Σκηνικό - Κοστούμια: ΛΕΑ ΚΟΥΣΗ

·        Κλεόβουλος & Γιατρός Ευθυμίου: Θανάσης Παπαγεωργίου

·        Δωροθέα: Εύα Καμινάρη

·        Θεία Αρετή & κ. Λόλα: Ευδοκία Σουβατζή

·        Ισαβέλλα: Ελευθερία Στεργίδου

·        Ιουλία: Χριστίνα Πλατανιώτη

·        Ιπποκράτης: Γιάννης Φούντάς

·        Ιωσήφ & κ. Καραμπουτσάκης: Γιάννης Χαντέλης

§  Υπεύθυνη Θεάτρου: Εύα Καμινάρη

§  Κοστούμια: Βεστιάριο

§  Ηχογράφηση: Studio 19

§  Κομμώσεις: Ηρώ Τρίγγα - Ντόρα Μαρτίνου, Σταμάτης Σταμολάμπρος

·        Φωτογραφίες: Αντώνης Συμεωνάκης

·        Εξώφυλλο: Λέα Κούση

·        Επιμέλεια προγράμματος: Γιάννης Γ. Μπουκουβάλας

§  Εκτύπωση: Δαβίας

·        Οι μουσικές επιλογές είναι του Θανάση Παπαγεωργίου.

·        Η βασική μουσική υπόκρουση είναι από το La poule του Jean-Philippe Rameau σε διάφορες εκτελέσεις \ Το γιαβάσικο τσιφτετέλι είναι του Ιορδάνη Τσομίδη \ Τη Misirlou ερμηνεύει το Μεξικάνικο συγκρότημα Klezmerson \

§  Ευχαριστούμε ιδιαίτερα τον Γιώργο Βουγιουκλή για τις βιντεοσκοπήσεις του.

§  Πάντοτε τον Νίκο Παλληκαράκη για τη βοήθεια του.

Θανάσης Παπαγεωργίου
σκηνοθέτης _
σεναριογράφος - ηθοποιός

(Αυτοπαρουσίαση με πληροφορίες από το δικό του site)
Γεννήθηκε στην Καισαριανή (16-Φλεβάρη1938)και σπούδασε στη Δραματική Σχολή Χρήστου Βαχλιώτη. Η πρώτη του θεατρική εμφάνιση γίνεται το 1962 στο θίασο του Κ. Λειβαδέα, ενώ μέχρι το 1965 συνεργάζεται με τους θιάσους Β. Διαμαντόπουλου-Μ. Αλκαίου, Τίτου Βανδή, Μιράντας-Μπάρκουλη, Ηνωμένων Καλλιτεχνών, Ελευθέρας Σκηνής κά. Το 1969 ιδρύει στην Κοκκινιά μαζί με τη Λήδα Πρωτοψάλτη (σσ. ζευγάρι στη ζωή 1965–1969 και μετά στο θέατρο μέχρι πρόσφατα), και τον Τάκη Καλφόπουλο τον θίασο “Βήματα” και κάνει την πρώτη σκηνοθετική δουλειά “η αυλή των θαυμάτων” του Ιάκωβου Καμπανέλλη. Η δικτατορία διαλύει τον θίασο μετά από λίγους μήνες και αφού είχε προλάβει να μεταφέρει τις δραστηριότητές του στο Θέατρο Φλορίντα της Λεωφόρου Αλεξάνδρας, όπου παρουσίασε και τα έργα “Αντιγόνη”, του Ζαν Ανούιγ και “η ενοχή” του πρωτοεμφανιζόμενου Μάριου Χάκκα.

Το 1971 ιδρύει μαζί με την ηθοποιό Ελ. Καρπέτα το Θέατρο «ΣΤΟΑ», το οποίο διευθύνει από το 1974 έως σήμερα που διανύει την 54^η θεατρική του περίοδο. Στο θέατρο αυτό έχει ανεβάσει περίπου ενενήντα έργα, κυρίως νεοελλήνων συγγραφέων (Χάκκας, Ποντίκας, Διαλεγμένος, Ν. Παπαγεωργίου, Κουρετζής, Ραίσης, Θωμόπουλος, Μανιώτης, Μέντης, Βέργου, Μποστ, Καμπανέλλης, Φακίνος, Παπακυριάκης, Κονδύλη, Ασλανίδου, Τσίρος κ.ά.), αλλά και Βάϊς, Μποντ, Λόρκα, Κέσλερ, Πιραντέλο, Στρίντμπεργκ, Χάμπτον καθώς και ‘Τρωαδίτισσες’, ‘Εκάβη’, και ‘Ιφιγένεια εν Αυλίδι’ του Ευριπίδη. Έχει σκηνοθετήσει στο Εθνικό Θέατρο _“Λίγο πριν, λίγο μετά” του Δ. Κορδάτου, “Μπουλουκτσήδες” του Στρατή Καρρά, “Μαχαίρι στο κόκκαλο” του Κ. Μουρσελά, “Παραμύθι χωρίς όνομα” του Ιάκωβου Καμπανέλλη “Πανηγύρι” του Δημ. Κεχαΐδη), στο “Άρμα Θέσπιδος” _“Το τάβλι” του Δημ. Κεχαΐδη και “Το τέλος” του Γ. Χριστοφιλάκη, στο ΔΗΠΕΘΕ Ιωαννίνων _“Φαύστα» του Μποστ και σε ιδιωτικά θέατρα. Το 1999 με τη ΣΤΟΑ σκηνοθέτησε τη λαϊκή όπερα του Μίκη Θεοδωράκη “Το τραγούδι του νεκρού αδερφού”. Το ίδιο έργο σκηνοθέτησε για το θέατρο Badminton το 2015, με βασικό κορμό του θιάσου την ομάδα του από το Θέατρο ΣΤΟΑ. Εκτός Στοάς έχει παίξει μόνο στο Θέατρο Τέχνης (συμπαραγωγή με τη ΣΤΟΑ) τον μονόλογο του Γ. Τσίρου “Διαλέξεις αθλιότητας” σε δική του σκηνοθεσία (2014) και στο Θέατρο Μουσούρη, στο έργο των Κεχαΐδη-Χαβιαρά “Δάφνες και πικροδάφνες” (2015-16) σε σκηνοθεσία Π. Φιλιππίδη. Επίσης σε καλοκαιρινή περιοδεία έχει παίξει το "Περιμένοντας τον Γκοντό" του Σάμιουελ Μπέκετ σε σκηνοθεσία του Γιάννη Κακλέα το 2020. Το επόμενο καλοκαίρι _2021 συμμετείχε ως Κρέων στην "Αντιγόνη" του Σοφοκλή σε σκηνοθεσία του Θέμη Μουμουλίδη

Μεγάλες του επιτυχίες η “Μαντάμ Σουσού”, “Λαχείο” (συμμετοχή), “Μικρές αγγελίες”, “Μικροί-Μεγάλοι”, “Το 13^ο  Κιβώτιο” (Τ. Ψαρρά),  “Καρτ Ποστάλ” σε σκηνοθεσία Γιώργου Παπαβασιλείου, βασισμένο σε μικρά διηγήματα της Βικτώριας Χισλοπ κά. Επίσης στην τηλεόραση έχει σκηνοθετήσει και ερμηνεύσει ρόλους σε μεταφορές θεατρικών έργων της Στοάς καθώς και αυτοτελείς παιδικές ταινίες.
Στον κινηματογράφο έχει πρωταγωνιστήσει στην ταινία της Ελίνας Ψύκου “Ο γιος της Σοφίας”, όπου τιμήθηκε με το βραβείο Β' ανδρικού ρόλου από την Ελληνική Ακαδημία Κινηματογράφου και στην ταινία του Ζαχαρία Μαυροειδή “Ο απόστρατος” (2018) και είχε φιλικές συμμετοχές σε ταινίες των Τσεμπερόπουλου και Περάκη (“Ξαφνικός έρωτας”, “Άντε γεια”, “Βίος και Πολιτεία”) _βλ αναλυτικά παρακάτω.

Ως θεατρικός συγγραφέας και αρθρογράφος έχει γράψει πέντε θεατρικά έργα, τα “89,90fm stereo”, “Άντε γεια” (εκδ. Κέδρος), “Τελεία gr” (εκδ. ΣΤΟΑ), “Ακούω ήχον κώδωνος” και “Αντριάνα” (εκδ. ΣΤΟΑ) τα οποία παίχτηκαν όλα στη Στοά σε δική του σκηνοθεσία. Τελευταίο το 320σελ. συλλεκτικό άλμπουμ “Μποστ”, με άφθονο ανέκδοτο υλικό και μαρτυρίες

Επιφυλλίδες του από την εφημερίδα «Τα Νέα», στην οποία αρθρογραφούσε επί 20 χρόνια, εκδόθηκαν από τις εκδόσεις Καστανιώτη με τίτλο “Εγκωμιάζοντας εγκλήματα”. Συνεργάστηκε και συνεργάζεται ακόμη με διάφορες εφημερίδες, περιοδικά και τον ηλεκτρονικό Τύπο. Το 2011 εκδόθηκε από τις εκδόσεις της Στοάς το βιβλίο του “Γ΄στάση Ζωγράφου - 40 χρόνια Θέατρο Στοά”, ένα χρονικό της σαραντάχρονης πορείας του Θεάτρου. Ο Θανάσης Παπαγεωργίου με τη ζεστή και εκφραστική φωνή του ηχογράφησε μερικά βιβλία (Audiobooks) που απευθύνονται σε άτομα με προβλήματα όρασης.

Από το τελευταίο 320σελιδο συλλεκτικό άλμπουμ
“Μποστ”, με άφθονο ανέκδοτο υλικό και μαρτυρίες

·        Το Λυκόφως Των Ειδώλων - Ο Αντίχριστος / Friedrich Nietzsche

·        Συζητώντας Με Τον Φρόιντ / D.M. Thomas

·        Η Καλύβα Του Μπάρμπα-Θωμά / Harriet Beecher Stowe

·        Το μάτι / Vladimir Nabokov

·        Η Σονάτα Του Κρόυτσερ / Leon Tolstoi

·        Χριστουγεννιάτικη Ιστορία / Charles Dickens

·        Ημερολόγιο Ενός Διαφθορέα / Søren Kierkegaard

·        Η Γέννηση Της Τραγωδίας / Φρίντριχ Νίτσε

·        Πατήρ Σέργιος / Leon Tolstoi

·        Το μαργαριτάρι/John Steinbeck

·        Το όνειρο ενός γελοίου/Fiontor Dostoyefski

·        Ο θάνατος του Ιβάν Ιλίτς/Leon Tolstoi

·        Ο νονός/Mario Putzo

·        Περί της εαυτού ψυχής/Ισίδωρος Ζουργός

Βραβεία

Το πρώτο του βραβείο ήταν από το Φεστιβάλ Ιθάκης το 1974 για καλύτερη παράσταση συνόλου στο “Σκιάχτρο” του Πέτερ Βάις. Το 1976, από το ίδιο φεστιβάλ, παίρνει το βραβείο καλύτερης παράστασης για το “Χάσαμε τη θεία, στοπ”, Το 2000 βραβεύτηκε με το βραβείο Κουν για τη σκηνοθεσία του στο έργο “La cumparsita” του Παναγιώτη Μέντη και το 2001 από το περιοδικό Αθηνόραμα με τρία πρώτα βραβεία για την παράσταση “Εκάβη” του Ευριπίδη (σκηνοθεσίας, παράστασης, φωτισμών). Το 2002, στον ίδιο διαγωνισμό, βραβεύεται με το 2^ο βραβείο σκηνοθεσίας και το 2^ο καλύτερης παράστασης για το θεατρικό “Ακούω ήχον κώδωνος”, ένα έργο που έγραψε ο ίδιος χρησιμοποιώντας πεζά κείμενα, λεζάντες, ποιήματα, αποσπάσματα έργων κλπ. από έργα του Μποστ. Το 2005 τιμήθηκε με το βραβείο “Φώτος Πολίτης” για την συνολική προσφορά του στο θέατρο. Το 2017 πήρε το βραβείο δεύτερου αντρικού ρόλου, από την Ακαδημία Κινηματογράφου για τον ρόλο του κ. Νίκου, στην ταινία της Ελίνας Ψύκου “Ο γιος της Σοφίας’’.

Έχει διδάξει υποκριτική στις σχολές Π. Μ. Βεάκη, Π. Κατσέλη και Εθνικό Ωδείο, "Μέλισσες" της Ε. Πανοπούλου και σειρά μαθημάτων στο Θεατρολογικό Τμήμα της Σχολής Καλών Τεχνών του Αριστοτέλειου Πανεπιστήμιου Θεσσαλονίκης. Το 1990-1993 δημιούργησε δικό του θεατρικό εργαστήρι με μαθητές κυρίως φοιτητές του Θεατρολογικού Τμήματος της Φιλοσοφικής Αθηνών. Υπήρξε διευθυντής της Δραματικής Σχολής του Ωδείου Αθηνών (2005-2006).

Από το 1980 μέχρι το 2004 υπήρξε μέλος διαφόρων επιτροπών του Υπουργείου Πολιτισμού για θέματα Πολιτιστικής Πολιτικής, Δραματικών Σχολών, Βράβευσης Θεατρικών Συγγραφέων. Αντιπρόεδρος του Δ.Ι.Θ. επί μία δεκαετία. Μέλος του Δ.Σ. του Θεατρικού Μουσείου. Από το 2015-2018 διετέλεσε Πρόεδρος του Δ.Σ. του Εθνικού Θεάτρου

Θεατρικές παραστάσεις

Κατάλογος θεατρικών παραστάσεων που σκηνοθέτησε ή και ερμήνευσε ο Θ. Παπαγεωργίου _
Από το 1974 μέχρι σήμερα στη “ΣΤΟΑ” ανεβάζει τα παρακάτω έργα, στα οποία ερμήνευσε και τους αναφερόμενους ρόλους (όπου δεν αναφέρεται, η σκηνοθεσία είναι δική του):

ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΣΚΗΝΗ

·        1971 Ευριπίδη ‘’Τρωαδίτισσες’’ – Ταλθύβιος

·        1972 Νικολό Μακιαβέλι ‘’ Ο Μανδραγόρας’’

·        1972 Ν. Παπαγεωργίου – Λ. Κουρετζή – Μ. Ποντίκα ‘’Ελληνικά μονόπρακτα

·        1972 Μάριου Ποντίκα ‘’Ο Λάκκος και η Φάβα’’

·        1973 Γιάννη Αντρίτσου ‘’Το κούτσουρο’’

·        1973 Πέτερ Βάϊς ‘’Άσμα για το σκιάχτρο της Λουσιτανίας’’

·        1974 Πέτρου Μάρκαρη «Το έπος του βασιλιά Υμπύ» – Υμπύ

·        1975 Γιώργου Διαλεγμένου «Χάσαμε τη θεία, στοπ» – Θανάσης[40][41]

·        Μήδεια του Μπόστ στο Ηρώδειο - 2015 (Ευδοκία Σουβατζή - Θανάσης Παπαγεωργίου - Λήδα Πρωτοψάλτη - Παύλος Ορκόπουλος)

·        1977 Μ. Ευθυμιάδη «Ο Φώντας – Οι ψόφιοι κοριοί – Το υπόστεγο»  – Φώντας, Μήτσος, Φακίρης

·        1978 Μάριου Ποντίκα «Θεατές» – Α’ άντρας

·        1979 Μάριου Ποντίκα «Εσωτερικαί Ειδήσεις» – διάφοροι ρόλοι

·        1980 Σπ. Παπαδογεώργου «Την άλλη Κυριακή» – Κοσμάς

·        1981 Γιάννη Χρυσούλη «Τα εγκαίνια»

·        1981 Αντρέα Θωμόπουλου «Ο Νάσος» – Νάσος

·        1982 Μ. Κονδύλη-Θ. Ασλανίδου «Φυτά εσωτερικού χώρου»

·        1982 Γ. Παπακυριάκη «Δατς ολ» – Ανακριτής Μπαστέας

·        1983 Κ. Βέργου «Ο γάμος της Αντιγόνης» – Νίκος

·        1984 Γ. Μανιώτη «Καβγάδες» – Παναγιώτης

·        1984 Δ. Κορδάτου «Διάρρηξη» – Μίμης

·        1986 Μπάμπη Τσικληρόπουλου «Ο Κύριος» – Υπηρέτης

·        1987 Μποστ «Φαύστα» – Γιάννης

·        1988 Μ. Ποντίκα «Η γυναίκα του Λωτ» – Παντελής

·        Θανάσης Παπαγεωργίου και Λήδα Πρωτοψάλτη στη "Φαύστα" του Μπόστ. Θέατρο "ΣΤΟΑ" 2012

·        1989 Θ. Παπαγεωργίου «89,90 FM Stereo» – διάφοροι ρόλοι

·        1990 Μάριου Ποντίκα «Κοίτα τους» – διάφοροι ρόλοι

·        1991 Θ. Παπαγεωργίου «Άντε γειά» – Μιχάλης

·        1992 Φ. Γκ. Λόρκα «Ματωμένος γάμος» – Ξυλοκόπος

·        1992 Ιάκωβου Καμπανέλλη «Τρεις σε μοναξιά: Ο Πανηγυρικός – Αυτός και το παντελόνι του – Ο επικήδειος»

·        1993 Μποστ «Μήδεια» – Τροφός

·        1994 Ρομπέρτο Ατάϋντε «Δεσποινίς Μαργαρίτα»

·        1994 Λάιλ Κέσσλερ «Τα ορφανά» – Χάρολντ

·        1995 Μποστ «Ρωμαίος και Ιουλιέτα» – Ρωμαίος

·        1996 Παναγιώτη Μέντη «Άννα, είπα!»

·        1997 Εντουαρντ Μποντ «Η φυλακή του ΄Ολλυ» – Μάϊκ

·        1998 Βασίλη Ραίση «Το πρόβλημα του Κώστα»

·        1998 Παναγιώτη Μέντη “La Cumparsita” – Βασίλης

·        Εγώ ο Μάρκος Βαμβακάρης (2018) / Νάσης Τουμπακάρη

·        1999 Μίκη Θεοδωράκη “Το τραγούδι του νεκρού αδερφού”

·        Ευριπίδη ”Εκάβη” – Οδυσσέας

·        2000 Μιχάλη Φακίνου “Περιμένοντας τον Μπέκετ” – Θανάσης

·        Παναγιώτη Μέντη “Εθνική Πινακοθήκη” – τρεις ρόλοι

·        2001 Μποστ-Θαν. Παπαγεωργίου “Ακούω ήχον κώδωνος” – Γιάννης

·        2002 Μποστ “Το επάγγελμα της μητρός μου” – μονόλογος για την Πολιτιστική Ολυμπιάδα

·        2002 Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα “Το σπίτι της Μπερνάρντα Άλμπα”

·        2003 Ευριπίδη ”Ιφιγένεια εν Αυλίδι” – Β’ Εξάγγελος

·        2004 Μάριου Ποντίκα ”Ο δολοφόνος του Λάϊου και τα κοράκια” – Άντρας (σκηνοθεσία Γιάννης Αναστασάκης)

·        Μαρίας Κυριάκη “Μαργεντίνη” – Πατέρας

·        2005 Λουίτζι Πιραντέλλο “Η ηδονή της τιμιότητος” – Μπαλντοβίνο

·        2006 Γιάννη Τσίρου “Αξύριστα πηγούνια” (Θέατρο Πόρτα)

·        2007 Αύγουστου Στρίντμπεργκ “Ο πατέρας” – Ίλαρχος

·        2008 Κρίστοφερ Χάμπτον “Στάχτες” – Χένρικ

·        2009 Αντώνη Νικολή “Λισαβόνα” – Αντώνης

·        Θαν. Παπαγεωργίου-Π. Μέντη-Ex animo “Τελεία gr.” – διάφοροι ρόλοι

·        2010 Παναγιώτη Μέντη “Άννα, είπα!” – Πατέρας

·        2011 Μποστ “Φαύστα” Γιάννης

·        2012 Κώστα Μποσταντζόγλου “Ο ελέφας” Μήτσος

·        2013 Καμπανέλλη-Παπαγεωργίου-Θ. Ασλανίδου, Μ. Κονδύλη “Με όλο μου το είναι” (“Επικήδειος”)

·        2014 Πέτερ Βάϊς ”Άσμα για το σκιάχτρο της Λουσιτανίας”

·        Αρκάς ”Επείγοντα περιστατικά”

·        2015 Μποστ “Μήδεια” Τροφός

·        Γιάννη Τσίρου ”Διαλέξεις αθλιότητας”

·        2016 Δημήτρη Κεχαίδη-Έλενας Χαβιαρά ”Με δύναμη απ’ την Κηφισιά”

·        2017 Θανάση Παπαγεωργίου ”Η Αντριάνα”

·        2018 Νάνση Τουμπακάρη ”Εγώ, ο Μάρκος Βαμβακάρης”

·        Θανάση Παπαγεωργίου ”Εμείς οι δύο”

·        2020 Θανάση Παπαγεωργίου "Το επάγγελμα της μητρός μου"

·        2022 Μποστ - Θανάση Παπαγεωργίου “Ακούω ήχον κώδωνος”

Φιλμογραφία

·        1965             Με πότισες φαρμάκι   

·        1968             Επί εσχάτη προδοσία _Μιχάλης

·        1984             Ξαφνικός έρωτας + Ο Νάσος

·        1987             BiOS + πολιτεία _ανακριτής

·        2003            Τι κολυμπάει και γελάει; _Τρόμπας

·        2013             Ο εχθρός μου _πατέρας Ράνιας

·        2014             Για την αιωνιότητα _σύζυγος

·        2017             Ο γιος της Σοφίας _κύριος Νίκος

·        USSAK        δημοσιογράφος

·        2019             Απόστρατος Βάσος

·        2020            Ράφτης _Θανάσης

·        2021             Ο άνθρωπος που γελά _αφηγητής (φωνή)

Έφυγε από τη ζωή πλήρης ημερών η μεγάλη Χουάνα Βακαλάο σύμβολο της λαϊκής κουλτούρας της Κούβας _🎥

Μια ολόκληρη ζωή στο επίκεντρο της νυχτερινής ζωής της Αβάνας, με λαμπρές ερμηνείες στο Salón Rojo del Capri και 10άδες ξένες σκηνές στις Ηνωμένες Πολιτείες, την Ισπανία, τη Δομινικανή Δημοκρατία, έχοντας κλείσει τα 99 της χρόνια,  πέθανε στις 24-Φλεβάρη στην Αβάνα, λόγω πνευμονικής θρομβοεμβολής (σσ. νοσηλευόταν στο στρατιωτικό νοσοκομείο Carlos J Finlay)

Όπως αναφέρει σχετική ανάρτηση της Granma, από τότε που μπήκε στο ίδρυμα υγείας στα μέσα της εβδομάδας, το νησί της επανάστασης γνώριζε την κατάστασή της. Εκατοντάδες, από τα κοινωνικά δίκτυα, περίμεναν, κάτι που εξηγεί τη στοργή που της έδειχναν όσοι για δεκαετίες παρατήρησαν σε αυτήν την υπέρτατη χάρη και την αξιοσημείωτη ιδιαιτερότητα της καλλιτεχνικής της αφοσίωσης, όπως αναγνωρίστηκε _ίσως αργά με το Premio Nacional del Humor (Εθνικό Βραβείο πνευματικής _πολιτιστικής προσφοράς) το 2020.

Σχολιάζοντας το τραγικό γεγονός, ο Alpidio Alonso, υπουργός Πολιτισμού, την αποκάλεσε «χαρισματική και αγαπημένη Κουβανή καλλιτέχνιδα, για πάντα στη φαντασία του λαού μας». Η Uneac  μοιράστηκε την είδηση του θανάτου της περιγράφοντας τη Χουάνα ως «σύμβολο της πιο αξιαγάπητης ταυτότητας του νησιού» (σσ. Unión de Escritores y Artistas de Cuba _Εθνική Ένωση Συγγραφέων και Καλλιτεχνών της Κούβας είναι η κοινωνική, πολιτιστική και επαγγελματική οργάνωση συγγραφέων, μουσικών, ηθοποιών, ζωγράφων, γλυπτών και γενικά καλλιτεχνών, που Ιδρύθηκε το 1961 από τον ποιητή Nicolas Guillen).

ℹ️ Το 2008, οι Επαναστατικές Ένοπλες Δυνάμεις
την τίμησαν με την παράδοση αντιγράφου στρατηγού Máximo Gómez

Ο Lázaro Caballero, που στο βιβλίο του Juana la Cubana (Χουάνα η Κουβανέζα), συγκεντρώνει συνεντεύξεις και μαρτυρίες για την καλλιτέχνιδα με την πληρέστερη δυνατή εικόνα της καριέρας της, την ακολούθησε κατά τη διάρκεια της ασθένειας και την αποχαιρέτισε με την πεποίθηση ότι «από εδώ και πέρα ο μύθος της θα μεγαλώνει».

Η Χουάνα γεννήθηκε στις 26 Μαΐου 1925 στην Αβάνα. Μαύρη, φτωχή και ορφανή, στίγμα στην κοινωνία της εποχής της, την ανακάλυψε ο δάσκαλος Obdulio Morales, ο οποίος περνώντας από έναν δρόμο άκουσε τη φωνή της κοπέλας που ήταν οικιακή βοηθός σε πολυκατοικία. Ο Μοράλες την οδήγησε να δώσει μια παράσταση στο θέατρο Martí. Σταμάτησε να είναι η Neris Amelia Martínez Salazar για να γίνει Juana Bacallao –η guaracha του δασκάλου έγινε γνωστή στο κοινό ως Juana la Cubana.

Η άνοδος σαν σταρ και η οικονομική απολαβή δεν ήταν εύκολη και επιτεύχθηκε μόνο μετά τους  επαναστατικούς μετασχηματισμούς στον τομέα του πολιτισμού.

 Σε ένα μοναδικό στυλ αναδημιουργίας θεμάτων son, γκουαράτσα και αφρο-κουβανέζικων θεμάτων και πάνω από όλα σφυρηλάτησε μια ολόκληρη μυθολογία γύρω της, με αληθινά και αβέβαια, αλλά αστραφτερά και ανεπανάληπτα ανέκδοτα και διηγήσεις.

Δυο χρόνια ιμπεριαλιστική σύγκρουση στην Ουκρανία _ΕΕ και ΝΑΤΟ προετοιμάζονται για γενικευμένο πόλεμο και “αντιπαράθεση δεκαετιών”

24-Φλεβάρη-2022 _2024 κιόλας και η ιμπεριαλιστική σύγκρουση ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ και Ρωσίας μοιάζει «σαν μόλις να ξεκίνησε», με βάση τις κινήσεις και των δύο στρατοπέδων και τα όσα δηλώνουν αξιωματούχοι τους. Η γεωπολιτική αντιπαράθεση κλιμακώνεται και «ξεφεύγει» από τα «στενά» όρια της Ουκρανίας - αφορά τον συσχετισμό δυνάμεων σε Ανατολική Ευρώπη, Βαλτική, Μαύρη Θάλασσα και όλο και περισσότερο στην Αρκτική.

«Οι στρατιωτικοί αναλυτές αναμένουν τα επόμενα 5-8 χρόνια» μια πιθανή αναμέτρηση ΝΑΤΟ και Ρωσίας, προειδοποίησε ο Γερμανός υπουργός Αμυνας Μπ. Πιστόριους, ενώ ο καγκελάριος Ολ. Σολτς κάλεσε σε «παραγωγή όπλων σε μεγάλη κλίμακα», τονίζοντας ότι «δεν ζούμε σε καιρό ειρήνης».

«Υπάρχει ένα "παράθυρο" ενός, δύο, ίσως τριών χρόνων κατά τη διάρκεια του οποίου πρέπει να επενδύσουμε ακόμα περισσότερο στην Αμυνα», είπε χαρακτηριστικά ο αρχηγός των Ενόπλων Δυνάμεων της Νορβηγίας. Αλλά και η Ρωσία θα συνεχίσει να ενισχύει τις «αμυντικές» της δυνατότητες «ακόμα και μετά το τέλος της ειδικής στρατιωτικής επιχείρησης» για να «αποτρέψει πιθανές απειλές από τη Δύση», δήλωσε ο αντιπρόεδρος του ρωσικού Συμβουλίου Ασφαλείας Ντμ. Μεντβέντεφ.

Ρώσος διπλωμάτης τόνισε ότι «η Ευρώπη προσπαθεί να στρατιωτικοποιηθεί, αλλά είναι απίθανο να τα καταφέρει στο εγγύς μέλλον» και «σε λίγα χρόνια μπορεί να υπάρξουν κολοσσιαίες αλλαγές στο ανατολικό μέτωπο, ίσως και πιο μακριά».

“Ολοι δυσαρεστημένοι
με το status quo
και το δικό τους μερίδιο...”

Στις τελευταίες διεθνείς συναντήσεις ηγετών, αξιωματούχων, εκπροσώπων μονοπωλιακών ομίλων του ευρωατλαντικού στρατοπέδου, στο Νταβός τον Γενάρη (Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ) και στο Μόναχο τον Φλεβάρη (Διάσκεψη Ασφαλείας), ένα βασικό ζήτημα που απασχόλησε ήταν το εξής: Εχει συνειδητοποιηθεί πλήρως ότι η Ευρώπη βρίσκεται σε πόλεμο; Προετοιμάζονται όλα τα κράτη επαρκώς, με αυτό ως δεδομένο; «Η εντύπωση μετά το Νταβός είναι ότι η Ευρώπη ακόμα δεν έχει κατανοήσει πλήρως τη στρατηγική διάσταση του "σημείου καμπής" και ότι η Δύση "χορεύει στο ηφαίστειο". Υπάρχει πόλεμος στην Ευρώπη», υπογράμμιζε άρθρο της γερμανικής «Handelsblatt». Ενώ πολιτικός αναλυτής του «Guardian» επισημαίνει: «Στη φετινή Διάσκεψη (σ.σ. στο Μόναχο) οι Δυτικοί ηγέτες αναγνώρισαν την πραγματικότητα ενός μακροχρόνιου πολέμου πιο ξεκάθαρα από ό,τι πέρυσι», ωστόσο οι περισσότεροι «δεν λαμβάνουν τα επείγοντα μέτρα που απαιτούνται».

«Η Ευρώπη βρίσκεται σε πόλεμο. Όχι σε πλήρη πόλεμο με τον τρόπο που ήταν πριν 80 χρόνια, αλλά σίγουρα δεν είναι σε ειρήνη, όπως πριν 20 χρόνια» και η εν καιρώ ειρήνης λογική της διαπραγμάτευσης, του συμβιβασμού και του «win-win» απλά δεν ισχύει, καταλήγει.

Αλλά και η ετήσια έκθεση της Διάσκεψης Ασφαλείας του Μονάχου διαπιστώνει ότι οι «κύριοι παίκτες της Δύσης», άλλα ισχυρά ιμπεριαλιστικά κέντρα και χώρες του λεγόμενου «Παγκόσμιου Νότου» είναι «όλοι δυσαρεστημένοι με το status quo και το δικό τους μερίδιο».

Πολεμικές προετοιμασίες
για "αντιπαράθεση δεκαετιών"

Ανεξάρτητα από το ποιος θα επιτεθεί σε ποιον και τα όποια προσχήματα για έναν απευθείας πόλεμο Ρωσίας - ΝΑΤΟ, το βέβαιο είναι ότι οι δυνάμεις του ευρωατλαντικού άξονα προετοιμάζονται, προσπαθώντας ταυτόχρονα να τραβήξει ο πόλεμος στην Ουκρανία, ώστε να κερδίσουν χρόνο και να φθαρούν οι αντίπαλες δυνάμεις.

Ο γγ του ΝΑΤΟ, Γ. Στόλτενμπεργκ, κάλεσε τους «συμμάχους» να προετοιμαστούν «για μια αντιπαράθεση που μπορεί να διαρκέσει δεκαετίες». «Η καλύτερη άμυνα είναι η υποστήριξη της Ουκρανίας και η επένδυση στις στρατιωτικές δυνατότητες του ΝΑΤΟ», είπε. «Αυτό σημαίνει μετάβαση από την αργή παραγωγή επί περιόδου ειρήνης σε γρήγορη παραγωγή, όπως απαιτείται εν καιρώ πολέμου».

Ως προς τους στόχους στην Ουκρανία, στον δεύτερο χρόνο του πολέμου το ευρωατλαντικό στρατόπεδο όλο και λιγότερο έκανε λόγο για «υπεράσπιση της εδαφικής ακεραιότητας» της Ουκρανίας «μέχρι τέλους», με «αποχώρηση των ρωσικών δυνάμεων» από την ανατολική Ουκρανία, επιστροφή της Κριμαίας κ.λπ.

Προτάσσονται ως νίκες η διεύρυνση του ΝΑΤΟ, με την ένταξη της Φινλανδίας και την επικείμενη της Σουηδίας, η στρατιωτική και οικονομική φθορά της Ρωσίας, ότι «χάνει επιρροή» στον Καύκασο και στην Κεντρική Ασία, «υποθηκεύει» το μέλλον της στο Πεκίνο και μειώνονται οι πωλήσεις ρωσικών υδρογονανθράκων στην Ευρώπη.

Στο προσκήνιο
οι ευρωατλαντικές αντιθέσεις

Μπροστά στο ενδεχόμενο ενός γενικευμένου πολέμου στην Ευρώπη, εντείνονται οι συζητήσεις στις ΗΠΑ γύρω από το αν η αποστολή αμερικανικών στρατευμάτων και η πλήρης εμπλοκή θα ήταν «Νο 1 προτεραιότητα» για το αμερικανικό κεφάλαιο, με δεδομένο ότι άλλη μια ιμπεριαλιστική σύγκρουση βρίσκεται σε εξέλιξη στη Μέση Ανατολή, η αντιπαράθεση ΗΠΑ - Κίνας οξύνεται στην Ταϊβάν κ.α., μια εστία «σιγοβράζει» στην Κορεατική Χερσόνησο κ.ο.κ.

Το ερώτημα που τίθεται όλο και συχνότερα στα επιτελεία της ΕΕ είναι «αν θα μπορούσε η Ευρώπη να εμπλακεί μόνη της σε έναν πόλεμο με τη Ρωσία». Εδώ και μήνες το Κογκρέσο των ΗΠΑ μπλοκάρει το στρατιωτικό πακέτο 61 δισ. δολαρίων που προωθεί η κυβέρνηση Μπάιντεν για την Ουκρανία, ενώ ο Ντ. Τραμπ, επικρατέστερος για το χρίσμα των Ρεπουμπλικάνων στις προεδρικές εκλογές του Νοέμβρη, αμφισβήτησε το άρθρο 5 του ΝΑΤΟ αν ένα μέλος δεν δαπανά αρκετά για την Άμυνα.

Στην ΕΕ ενισχύεται ως κοινή παραδοχή το ότι ανεξαρτήτως ποιος θα εκλεγεί Πρόεδρος των ΗΠΑ, έχει στρατηγικό συμφέρον να εντείνει τις πολεμικές προετοιμασίες και τη στρατιωτική στήριξη στο Κίεβο.

Ο Σολτς κάλεσε τους Ευρωπαίους «συμμάχους» να καταβάλουν μεγαλύτερες προσπάθειες για την Ουκρανία, αλλά και για τη δική τους Αμυνα, ανεξάρτητα από το ποιος θα κερδίσει τις αμερικανικές εκλογές ή πώς θα τελειώσει ο πόλεμος, ενώ όπως τόνισε ο ΥΠΕΞ της Λετονίας Κρ. Κάρινς, πολλοί Αμερικανοί Πρόεδροι «λένε εδώ και χρόνια ότι η "πλούσια" Ευρώπη θα πρέπει να επενδύσει περισσότερο στην Αμυνα» και «με τα χρόνια οι ΗΠΑ θα έχουν λιγότερο την τάση να εγγυώνται πλήρως την ευρωπαϊκή ασφάλεια».

Αυξάνονται κατακόρυφα οι στρατιωτικές δαπάνες

Οι Ρεπουμπλικάνοι μπλοκάρουν το νέο αμερικανικό πακέτο για την Ουκρανία, θέλοντας μεταξύ άλλων να πιέσουν τους Ευρωπαίους να σηκώσουν μεγαλύτερο βάρος της σύγκρουσης με τη Ρωσία.

·        Οι στρατιωτικές δαπάνες των κρατών του ΝΑΤΟ θα καταγράψουν φέτος άλλο ένα ρεκόρ, ενώ είχε προηγηθεί μια άνευ προηγουμένου αύξηση 11% το 2023.

·        Φέτος αναμένεται 18 από τα 31 κράτη - μέλη να δαπανήσουν τουλάχιστον το 2% του ΑΕΠ για την Αμυνα (από 11 το 2023). Οι ευρωπαϊκές χώρες - μέλη θα επενδύσουν συνολικά 380 δισ. δολάρια για στρατιωτικούς σκοπούς.

·        Οι ΗΠΑ έχουν στείλει 42,2 δισ. ευρώ στρατιωτική βοήθεια στην Ουκρανία από τον Φλεβάρη 2022 έως τον Δεκέμβρη 2023. Η ΕΕ έχει δεσμεύσει 49,7 δισ. ευρώ, όμως έχουν δοθεί 35,2 δισ.

·        Η Γερμανία ανέφερε προγραμματισμένες στρατιωτικές δαπάνες 2% του ΑΕΠ της για πρώτη φορά μετά το 1992 (73,41 δισ. ευρώ, από 56,64 δισ. το 2023). Προϋπολογίζει για το 2024 τουλάχιστον 7 δισ. ευρώ για την Ουκρανία και έχει εξελιχθεί στον δεύτερο μεγαλύτερο χορηγό του Κιέβου μετά τις ΗΠΑ.

     Σε νέους «πρωταγωνιστές» αναδεικνύονται κράτη όπως η Δανία, η οποία εκπαιδεύει Ουκρανούς πιλότους και θα στείλει τα πρώτα μαχητικά F-16 στην Ουκρανία μέσα στο καλοκαίρι, ενώ ανακοίνωσε ότι θα διαθέσει όλο της το απόθεμα πυρομαχικών στο Κίεβο.

·        Ταυτόχρονα οι ρωσικές στρατιωτικές δαπάνες θα αυξηθούν κατά σχεδόν 70% το 2024, στα 106 δισ. ευρώ (6% του ΑΕΠ), φανερώνοντας την αποφασιστικότητα της Μόσχας να συνεχίσει τον πόλεμο και τη συνολικότερη προετοιμασία της στην αντιπαράθεση με το ευρωατλαντικό μπλοκ.

Η ΕΕ προσπαθεί να ηγηθεί
της γεωπολιτικής σύγκρουσης

Η ΕΕ «βγαίνει μπροστά», όπως δείχνουν η έγκριση του πακέτου μακροοικονομικής στήριξης της Ουκρανίας, ύψους 50 δισ. ευρώ για το διάστημα 2024 - 2027, και η καθαρά πολιτική απόφαση να ανοίξει ενταξιακές διαπραγματεύσεις με Ουκρανία και Μολδαβία ανεξάρτητα από το αν και πότε θα γίνει τελικά η ένταξη.

Τις επόμενες βδομάδες η Κομισιόν θα παρουσιάσει πρόταση της στρατηγικής αμυντικής βιομηχανίας της, προαναγγέλλοντας επίσης την ίδρυση Γραφείου Αμυντικής Καινοτομίας στην Ουκρανία και θεσμοθέτηση επιτρόπου Αμυνας.

Σε βάθος χρόνου η ΕΕ θα λαμβάνει υπόψη «τις στρατιωτικές ανάγκες της Ουκρανίας» στον καθορισμό της στρατηγικής αμυντικής βιομηχανίας, και η Ουκρανία θα ενταχθεί στα αμυντικά προγράμματα της ΕΕ.

Στο μεταξύ, Βρετανία, Γερμανία, Γαλλία και Δανία υπέγραψαν «συμφωνίες ασφαλείας» με την Ουκρανία και ετοιμάζεται και η Ιταλία, στο πλαίσιο της απόφασης του G7 στο περιθώριο της περσινής Συνόδου Κορυφής του ΝΑΤΟ, με στόχο την ντε φάκτο ΝΑΤΟποίηση του ουκρανικού εδάφους και των ουκρανικών Ενόπλων Δυνάμεων, ακόμα και χωρίς επίσημη ένταξη, που σήμερα φαίνεται αρκετά σύνθετη.

Προσπάθειες γίνονται για αναβίωση του λεγόμενου «Τριγώνου της Βαϊμάρης» (Γερμανία, Γαλλία, Πολωνία), ώστε να «ηγηθεί» στην «ασφάλεια» της Ευρώπης.

Όλα τα μέτωπα μπλέκονται

Στο άλλο στρατόπεδο, η Ρωσία ενισχύει τις «συμμαχίες» της με Κίνα, Ιράν, Βόρεια Κορέα, κράτη της Κεντρικής Ασίας κ.ά. και γι' αυτόν τον λόγο οι «δυτικές» κυρώσεις στοχεύουν πλέον όλο και περισσότερο εταιρείες σε Κίνα, Ινδία, Τουρκία και Β. Κορέα.

Προχωρά επίσης η καπιταλιστική «ολοκλήρωση» Ρωσίας - Λευκορωσίας στο πλαίσιο του «Ενωσιακού Κράτους», ενώ αναπτύχθηκαν ρωσικά τακτικά πυρηνικά σε λευκορωσικό έδαφος.

Το Μινσκ καταγγέλλει προσπάθειες της «Δύσης» να «συρθεί» στον πόλεμο, ενώ οξύνεται η γεωπολιτική σύγκρουση στη Μολδαβία.

Η ιμπεριαλιστική σύγκρουση στην Ουκρανία έχει παγκόσμιες προεκτάσεις και συνδέεται και με άλλα καυτά μέτωπα.

Ενδεικτικά:

     Η σύγκρουση στη Μέση Ανατολή και οι επιθέσεις σε εμπορικά πλοία στην Ερυθρά Θάλασσα έχουν μειώσει τις διελεύσεις από το Σουέζ, φέρνοντας στο προσκήνιο τη Βόρεια Θαλάσσια Διαδρομή στην Αρκτική, την οποία προωθεί επίμονα η Ρωσία.

     Ενας από τους στρατηγικούς στόχους της Μόσχας είναι να αυξηθούν κατακόρυφα οι εξαγωγές ρωσικού υγροποιημένου φυσικού αερίου (LNG) και να ηγηθεί στην παγκόσμια αγορά. Καίριο ρόλο παίζει η Βόρεια Θαλάσσια Διαδρομή.

     Μεγάλος ανταγωνιστής της Ρωσίας στο LNG, οι ΗΠΑ, περιλαμβάνουν στις κυρώσεις τους με αφορμή την Ουκρανία δεκάδες εταιρείες που εμπλέκονται στην κατασκευή έργων ενεργειακής υποδομής, όπως το «Arctic LNG 2».

     Η στρατιωτική βοήθεια που προσφέρει η Β. Κορέα στη Ρωσία, με αντάλλαγμα μεταξύ άλλων τεχνογνωσία στην ανάπτυξη δορυφόρων, προστίθεται στην κλιμάκωση στην Κορεατική Χερσόνησο. Η συνεργασία με την Κίνα ευνοεί τη στρατιωτική ενίσχυση των κινεζικών δυνάμεων και στο μέτωπο της Ταϊβάν.

     Η αναζήτηση νέων δρόμων μεταφοράς Ενέργειας και εμπορευμάτων, λόγω παράκαμψης της Ρωσίας, εντείνει και τον ανταγωνισμό «Δύσης» - Ρωσίας - Κίνας στην Κεντρική Ασία, ενώ η Μόσχα θέλει να ηγηθεί στην «ευρασιατική ασφάλεια» μέσω της στρατιωτικής της συμμαχίας Οργανισμός Συνθήκης για τη Συλλογική Ασφάλεια (CSTO).

     Με το Ιράν η Μόσχα προωθεί τον Διάδρομο Βορρά - Νότου, σχέδιο ανταγωνιστικό σε άλλα του ευρωατλαντικού άξονα.

Μια πυρηνική δύναμη “δεν χάνει πόλεμο”

Υπογραμμίζοντας ότι μια πυρηνική δύναμη «δεν χάνει ποτέ πόλεμο», η Ρωσία συνεχίζει να αναβαθμίζει το πυρηνικό της οπλοστάσιο.

Το ποσοστό των σύγχρονων όπλων στις ρωσικές στρατηγικές πυρηνικές δυνάμεις έφτασε το 95%, δήλωσε ο Πρόεδρος Βλ. Πούτιν, προσθέτοντας πως «ξεκινήσαμε τη σειριακή παραγωγή νέων υπερηχητικών πυραύλων Zircon και ολοκληρώνονται οι δοκιμές άλλων επιθετικών συστημάτων».

Την ίδια στιγμή, τις τελευταίες μέρες, μετά και την κατάληψη της Αβντιίβκα, υψηλόβαθμοι Ρώσοι αξιωματούχοι απειλούν με προέλαση των ρωσικών στρατευμάτων στο Κίεβο, αλλά και «στα σύνορα της ΕΕ», κοντά στη μεθόριο με Πολωνία, Σλοβακία, Ρουμανία, Ουγγαρία κ.λπ.

 

Αντιφατικά άβολα με διακριτικό τρόπο: ο Toni Edrmann της Maren Ade σε μια _μη_ κωμωδία

Βγήκε στη μεγάλη οθόνη το 2016 και από τότε λίγες φορές ακόμη, αυτή η κραυγή σχετικά με το πόσο μακριά είμαστε διατεθειμένοι να φτάσουμε για να λάβουμε την αποδοχή που επιζητάμε από τα οικεία μας πρόσωπα, κραυγή αγάπης, εκφρασμένης με ανορθόδοξο τρόπο, απόγνωσης για τους κοινωνικούς περιορισμούς και τον καθωσπρεπισμό, τη δυστυχία που τα δεσμά της αστικής κοινωνίας συνθλίβει τους ανθρώπους. Το στόρι ένας εκκεντρικός πατέρας που ψάχνει τρόπο να επικοινωνήσει ξανά με την απόμακρη και εργασιομανή κόρη του και βρίσκει ως μέθοδο τις μεταμφιέσεις, το παιδικό παιχνίδι. Αυτό δηλαδή που θυμόταν πως κάποτε λειτουργούσε, πως κάποτε του έδινε αυτό που τόσο του άρεσε.

“Ο αιώνια πλακατζής Βίνφριντ, λατρεύει να ενοχλεί την κόρη του. Τρυπώνει στη ζωή της, τις συναντήσεις και τις εξόδους της, προσπαθώντας να την πλησιάσει. Ενοχλημένη του ζητά να σταματήσει. Τότε συστήνεται το alter ego του Βίνφριντ – ο Τόνι Έρντμαν. Ο Τόνι είναι ένας περίεργος τύπος με κακό κοστούμι, τραγική περούκα κι ακόμη χειρότερη οδοντοστοιχία. Όσο πιο εκκεντρικός γίνεται, τόσο η κόρη του φαίνεται να ανταποκρίνεται…” μας λέει η ERTflix (όπου μπορείτε να την παρακολουθήσετε _χάνοντας βέβαια τη μαγεία _το έχουμε πει πολλές φορές αυτό της μεγάλης οθόνης)

Μια κωμωδία από αυτές που μπορούν να σου αλλάξουν τη ζωή, μια από τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς, ο απόλυτος θρίαμβος της Γερμανίδας Μάρεν Αντε.

Ο Τόνι Ερντμαν, ο άνθρωπος που δανείζει το όνομά του στον τίτλο της τρίτης μεγάλου μήκους ταινίας της Μάρεν Αντε, δεν υπάρχει στην πραγματικότητα (της ταινίας). Είναι ένας χαρακτήρας που θα εφεύρει ο Γουίνφρεντ, ο μεσήλικος πατέρας της κεντρικής ηρωίδας Ινές, μιας πετυχημένης γυναίκας καριέρας, προσπαθώντας να χτίσει μια ουσιαστική σχέση μαζί της και να τη βοηθήσει να δει τη ζωή της με διαφορετική ματιά.

Στην πραγματικότητα, ο Γουίνφρεντ Κοράντι, ένας άντρας που δεν μπορεί παρά να δει το χιούμορ σε κάθε κατάσταση και που δείχνει να μην έχει περάσει ποτέ το κατώφλι της συναισθηματικής ενηλικίωσης, προσπαθεί να ξεπεράσει μια δική του κρίση όταν σε μια παρορμητική κίνηση θα αποφασίσει να επισκεφθεί την κόρη του στο Βουκουρέστι όπου δουλεύει, δίχως καμιά προειδοποίηση.

Όταν το Σαββατοκύριακο που θα περάσουν μαζί θα αποδειχθεί καταστροφικό, εκείνος, αντί να επιστρέψει σπίτι του, θα μείνει και θα εφεύρει τον Τόνι Ερτνμαν, έναν τύπο που πολύ απλά δεν μπορείς να αγνοήσεις, προσθέτοντας στην καθημερινότητα της κόρης του μια ακόμη σειρά από προβλήματα, αλλά ίσως κι ένα διαφορετικό πρίσμα μέσα από το οποίο θα μπορούσε να κοιτάξει τη ζωή της.

Κι αν τα παραπάνω, ο εκνευριστικός, ανώριμος πατέρας, η ψυχρή, επαγγελματίας κόρη, θα μπορούσαν να είναι βγαλμένα από τον πρώτο τόμο της εγκυκλοπαίδειας των κινηματογραφικών κλισέ, εδώ γίνονται το όχημα για μια σειρά από υπέροχες σκηνές που μπορεί κατά στιγμές να λειτουργούν επεισοδιακά, αλλά που χτίζουν μια μεγαλύτερη εικόνα και ένα συναισθηματικό τοπίο που δεν φοβάται να κατακλύσει την οθόνη με ηχηρά γέλια, δουλεύοντας όμως στο παρασκήνιο κάτι βαθύτερο, πιο συγκινητικό, πιο τρυφερό και ακαταμάχητα ανθρώπινο.

Και κάπως έτσι, το φιλμ της Αντε κατορθώνει να γίνει κάτι πολύ πιο ευρύ από την ιστορία της σχέσης μιας κόρης και του πατέρα της, ή ένα σχόλιο για την οικογένεια: μια ματιά στα ήθη και την πραγματικότητα της ζωής μας στον σύγχρονο κόσμο, την κουλτούρα της επαγγελματικής καριέρας, τις αξίες που ορίζουμε ως σημαντικές, τον τρόπο που ζούμε επιλέγοντας να αγνοούμε τους άλλους γύρω μας. Κι αν θέλετε κι ακόμη περισσότερα: την κατακερματισμένη ανθρωπογεωγραφία της Ευρώπης, τις οικονομικές πρακτικές της δύσης, τον τρόμο απέναντι στον αληθινό εαυτό μας και ναι, όσο κι αν ακούγεται αφόρητα μπανάλ, το ίδιο το «νόημα της ζωής».
Τίποτα απ όλα αυτά δεν σχηματοποιείται με τρόπο προφανή, όμως, ο τόνος της ταινίας δεν είναι ποτέ διδακτικός. φτηνά μελοδραματικός ή εύκολα αστείος, ακόμη κι όταν το φιλμ στοχεύει σε δυνατά γέλια -και τα πετυχαίνει- κι ο συναισθηματικός κόσμος των χαρακτήρων του γίνεται σαφής μέσω του υπαινιγμού παρά της ξεκάθαρης σκιαγράφησης του.

Με δύο εξαιρετικούς ηθοποιούς στους πρωταγωνιστικούς ρόλους και μια σειρά από αξέχαστες σκηνές που ξεκινούν από το ξεκαρδιστικό και φτάνουν ως τα όρια του απόλυτα συγκινητικού (συχνά μέσα στην ίδια σεκάνς), με το σουρεαλιστικό, το σοκαριστικό, το γελοίο και το μεγαλειώδες να συνυπάρχουν -όπως και στην ίδια τη ζωή- το «Toni Erdmann» δεν είναι τίποτα λιγότερο από ένας μικρός κινηματογραφικός θρίαμβος.

Γερμανία, 2016

·        Σκηνοθεσία Σενάριο: Μάρεν Αντε

·        Παραγωγή: Μάρεν Αντε, Γιόνας Ντόρνμπαχ, Τζανίν Τζακόφσκι, Μάικλ Μερκτ

·        Φωτογραφία: Πάτρικ Ορθ

·        Μοντάζ: Χέικ Πάρπλις

·        Μουσική: Πάτρικ Βέιγκελ

·        Πρωταγωνιστούν: Σάντρα Χίλερ, Πέτερ Σιμόνισεκ, Ινγκριντ Μπισού κά

·        Διάρκεια: 162 λεπτά

ℹ️️  Με πληροφορίες και από flix.gr