· 1997 ο Ρόμπερτ Μίτσαμ (Robert Charles Durman Mitchum γενν. 6 Αυγ-1917).
· 2000 ο Γουόλτερ Ματάου (Walter Matthau _γενν. 1η Οκτ-1920) και
· 2004 ο Μάρλον Μπράντο Marlon Brando Jr. _γενν. 3-Απρ-1924 και -μακροβιότερος
· 2009 ο Καρλ Μάλντεν (Karl Malden _γενν. 22-Μαρτ-1912)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
Πολλές οι ετοιμοπόλεμες δυνάμεις
για “μέτωπα” υπέρ του κεφαλαίου
Με την «Εθνική Συσπείρωση» (RN) της Μαρίν Λεπέν να διατηρεί μεγάλο προβάδισμα σε όλες τις δημοσκοπήσεις, το γαλλικό μεγάλο κεφάλαιο ξεκαθαρίζει ότι ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα των πρόωρων βουλευτικών εκλογών, ζητούμενο είναι να προχωρήσουν άμεσα οι αντιλαϊκές μεταρρυθμίσεις που απαιτούν οι δικές του ταξικές ανάγκες, οι οποίες φυσικά προϋποθέτουν κλιμάκωση της αντιλαϊκής επίθεσης και ένταση της εκμετάλλευσης των εργατών στην 7η ισχυρότερη χώρα του κόσμου.
Σε δημοσκόπηση που έκανε η εταιρεία «Ipsos» στα τέλη της βδομάδας, η RN στην πρόθεση ψήφου εμφανιζόταν να συγκεντρώνει 36%. Ακολουθούσε το εκλογικό σχήμα του «Νέου Λαϊκού Μετώπου» (NFP), όπου συμμετέχουν το Σοσιαλιστικό Κόμμα (PS), το οπορτουνιστικό σχήμα της «Ανυπότακτης Γαλλίας» (LFI), το μεταλλαγμένο ΚΚ Γαλλίας (PCF) και οι Οικολόγοι (EELV), με 29%, ενώ ο κυβερνητικός συνασπισμός του «Ensemble!» («Μαζί»!) βρισκόταν μόλις στην 3η θέση με 19,5%. Ακολουθούσαν οι «Ρεπουμπλικάνοι» (LR - το τμήμα εκείνο του γκωλικού κόμματος που παραμένει αυτοτελές και δεν συμφωνεί στη συνεργασία με την RN) με 8%, η ακροδεξιά «Επανάκτηση» του Ερίκ Ζεμούρ με 1,5%, κ.λπ.
Στελέχη της MEDEF (Ένωσης των μεγαλοβιομηχάνων της χώρας), όπως ο επικεφαλής του παραρτήματος στο νότιο νομό Οτ Γκαρόν, Πιερ Ολιβιέ Ναού, ξεκαθάρισαν για το επόμενο διάστημα ότι «οι εμπλεκόμενοι φορείς και ειδικότερα η MEDEF θα ενσωματωθούν πλήρως στις μεγάλες εξελίξεις που θα ακολουθήσουν» στη χώρα, αναγνωρίζοντας ότι μέλη της Ενωσης «ενεργοποιούνται για μια "λογική" ψήφο». Ο δε επικεφαλής του παραρτήματος της Ενωσης στον νοτιοδυτικό νομό Σαράντ Μαρτίμ, Λορέν Λοπές, έσπευσε να παρατηρήσει ότι αυτό που «χρειάζεται σήμερα μια επιχείρηση» είναι «σταθερότητα, ορατότητα» και η χώρα χρειάζεται «ηγέτες που έχουν πραγματικά κατανοήσει το διεθνές πλαίσιο στο οποίο βρισκόμαστε»...
Οι άλλοι διαχειριστές
της καπιταλιστικής βαρβαρότητας
Μέσα ακριβώς στο πλαίσιο που διαμορφώνουν οι ανάγκες της μεγαλοεργοδοσίας είναι και οι προτάσεις όλων των δυνάμεων που διεκδικούν ρόλο στη διαχείριση της σημερινής κατάστασης, σε ένα διεθνές περιβάλλον (εντός αλλά και εκτός ΕΕ) όπου ο ενδοϊμπεριαλιστικός ανταγωνισμός οξύνεται ολόπλευρα. Εδώ και καιρό επιβεβαιώνεται ότι οι φερόμενες ως «εναλλακτικές» στη «μακρονική πολιτική» δυνάμεις δεν υπηρετούν παρά τα ίδια ταξικά συμφέροντα.
Για παράδειγμα, μπορεί η RN να δηλώνει εύκολα και ανέξοδα υπέρ της «προστασίας των μισθωτών», αλλά όταν αρθρώνει προτάσεις για αυξήσεις στους μισθούς τις συσχετίζει με την ανάγκη «να μην οδηγηθούμε σε έναν αέναο κύκλο αύξησης μισθών, αύξησης τιμών και πληθωρισμού» και να μη θιγούν οι επιχειρηματίες. Ετσι, οι αυξήσεις που προτείνει η RN (όπως έχει επισημάνει και σε συνεδριάσεις του Ευρωκοινοβουλίου) περνούν μέσα από «τη σύναψη εταιρικών συμβάσεων, που θα επιτρέψουν στους εργοδότες να απαλλάσσονται από την αύξηση των εργοδοτικών εισφορών» κι αυτό μέχρι κάποιο «όριο» που δεν θίγει την ανταγωνιστικότητα της εκάστοτε εταιρείας. Την ίδια στιγμή, διαβεβαιώσεις για τις προτεραιότητες της RN και στην εξωτερική πολιτική έδωσε ο σημερινός πρόεδρος του κόμματος, Ζορντάν Μπαρντελά, που χαρακτήρισε τη Ρωσία «μια πολυδιάστατη απειλή τόσο για τη Γαλλία όσο και για την Ευρώπη», μια δύναμη που «αμφισβητεί τα γαλλικά συμφέροντα» σε «ζώνες ιστορικής επιρροής στην Αφρική», στη Μαύρη Θάλασσα ή ακόμα και στα υπερπόντια εδάφη, σπεύδοντας να προσθέσει ότι μια κυβέρνηση της RN θα είναι σε «εγρήγορση» απέναντι σε «απόπειρες παρέμβασης από τη Ρωσία, αλλά και από όλα τα κράτη και όλες τις δυνάμεις στον κόσμο». Ο ίδιος ξεκαθάρισε πως το κόμμα του είναι «υπέρ της συνέχισης της υποστήριξης υλικοτεχνικού και αμυντικού εξοπλισμού για την Ουκρανία».
Από την άλλη το «Νέο Λαϊκό Μέτωπο», που συγκροτήθηκε με βασική αποστολή την αναμόρφωση της σοσιαλδημοκρατίας, στις προτάσεις του για την αντιμετώπιση της ανεργίας επιμένει να προτάσσει τη «βοήθεια στις επιχειρήσεις». Για παράδειγμα, στις προτάσεις που παρουσιάστηκαν πρόσφατα το «Μέτωπο» όχι απλά δεν διαφωνεί με την ανάγκη «στήριξης» των εταιρειών (όπως όλες οι αστικές πολιτικές δυνάμεις περιγράφουν τις φοροαπαλλαγές, τις επιδοτήσεις, τα διάφορα «κίνητρα» προς τους μεγαλοεπενδυτές για να διευρύνουν τις μπίζνες τους) αλλά προτείνει και πλαίσιο ώστε τέτοια μέτρα να ...πιάσουν τόπο με βάση ευρύτερες στρατηγικές επιδιώξεις του γαλλικού κεφαλαίου. Μεταξύ άλλων μιλά για «εξάρτηση της βοήθειας προς τις επιχειρήσεις με τη συμμόρφωση με περιβαλλοντικά και κοινωνικά κριτήρια», αλλά και «με κριτήρια κατά των διακρίσεων εντός της εταιρείας», «απαίτηση επιστροφής της ενίσχυσης» σε μια επιχείρηση «σε περίπτωση μη συμμόρφωσης με τους όρους που έχουν τεθεί», εκφράζοντας δυσαρέσκεια επειδή «το Δημόσιο πληρώνει περισσότερα από 160 δισ. ετησίως σε εταιρείες, χωρίς όρους».
Διαφωνεί δηλαδή όχι με το ότι ένας τεράστιος πακτωλός χρημάτων κατευθύνεται στην κερδοφορία επιχειρηματικών κολοσσών, αλλά με το ότι απουσιάζουν «κριτήρια» που θα μεγιστοποιήσουν την αποτελεσματικότητα αυτής της πολιτικής... Με το αν τέτοιες εταιρείες «πειθαρχούν» σε προτεραιότητες που ωφελούν τη θέση της χώρας απέναντι στους ανταγωνιστές της συνολικά. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι αστοί οικονομολόγοι που βγήκαν να στηρίξουν τις προτάσεις των συνιστωσών του «Μετώπου» μιλούν για προτάσεις που θα αντιπαλέψουν την «αποδυνάμωση των δημόσιων υπηρεσιών», αλλά όχι για κατάργηση της επιχειρηματικής λειτουργίας σε Υγεία - Πρόνοια και Παιδεία...
Παγίδες για τις λαϊκές ανάγκες περιέχουν κι άλλες προτάσεις που διατυπώνει το «Μέτωπο», όπως αυτή για τη «σύγκληση μεγάλης συνδιάσκεψης με τους εργαζόμενους» με θέμα τον χρόνο εργασίας. Στελέχη των συνιστωσών του, άλλωστε, εδώ και καιρό εμφανίζονται ως υποστηρικτές της θέσπισης μιας «βδομάδας εργασίας 32 ωρών», διευρύνοντας περαιτέρω τη συζήτηση που η ίδια η κυβέρνηση Μακρόν ανοίγει τα τελευταία χρόνια όχι για τη μείωση του χρόνου εργασίας με πλήρη μισθολογικά και ασφαλιστικά δικαιώματα και μισθούς, αλλά ουσιαστικά για ένα είδος «διευθέτησης», με τρόπο που διευκολύνει πολλαπλά τη μεγαλοεργοδοσία: Εξασφαλίζοντάς της από μείωση ασφαλιστικών εισφορών μέχρι και λιγότερα λειτουργικά έξοδα για έναν εργασιακό χώρο.
Για την εξωτερική πολιτική, πόσο ...διαφορετικές είναι οι προτάσεις του «Μετώπου» το έδειξε ο Ραφαέλ Γκλουκσμάν, στέλεχος του PS, πανηγυρίζοντας μετά τη συνάντηση όπου οριστικοποιήθηκε η «συγκόλληση» για τις εκλογές ότι «πετύχαμε να συμφωνήσουμε σε μια πολύ καθαρή δέσμευση στήριξης της Ουκρανίας».
Οι διεργασίες
Μέσα σε αυτές τις συνθήκες, δεν περνούν απαρατήρητες και δηλώσεις που βεβαιώνουν ότι διεργασίες εξακολουθούν να «τρέχουν» σε όλα τα επίπεδα, καταρχάς για τον σχηματισμό κυβέρνησης στην - πολύ πιθανή, όπως φαίνεται - περίπτωση που δεν διασφαλίσει απόλυτη πλειοψηφία ένα σχήμα.
Ζητώντας ουσιαστικά ετοιμότητα για δημιουργία κυβέρνησης συνεργασίας, ο πρώην Πρόεδρος της χώρας και πρώην επικεφαλής του PS, σήμερα υποψήφιος βουλευτής με το «Μέτωπο», Φρανσουά Ολάντ, είπε ότι στην περίπτωση που «δεν υπάρχει πλειοψηφία» τότε «υπάρχει ο ρόλος πολιτικών προσώπων όπως εγώ να βρουν λύσεις (...) υπάρχουν διάφοροι τρόποι να το κάνουμε, θα δούμε τι είναι κατάλληλο να κάνουμε». Κατέληξε δε ότι θα χρειαστεί «να βρούμε έναν επικεφαλής της κυβέρνησης που θα μπορούσε να πάει τη χώρα μπροστά με ένα ελάχιστο πρόγραμμα».
Τέλος, άφθονες είναι οι δηλώσεις που βεβαιώνουν πόσο ρευστός παραμένει ο αστικός πολιτικός χάρτης, με πολλές δυνάμεις να δηλώνουν πρόθυμες να πρωτοστατήσουν σε νέες αναδιατάξεις που θα εγκλωβίζουν λαϊκά στρώματα, ακόμα και με εμφάνιση νέων κομμάτων: Ο πρώην πρωθυπουργός του Μακρόν (από τον Μάη του 2017 μέχρι τον Ιούλη 2020), Εντουάρντ Φιλίπ, που το 2021 ίδρυσε το κόμμα «Ορίζοντες» και μέχρι τώρα συνεργαζόταν με το κόμμα του Μακρόν, δήλωσε υπέρμαχος μιας «εναλλακτικής που δεν θα είναι αναπαραγωγή των όσων υπήρχαν» από το 2017. Και αφού κατηγόρησε τον Μακρόν ότι «σκότωσε την προεδρική πλειοψηφία» με την πρόωρη προσφυγή στις κάλπες, κατέληξε ότι χρειάζεται ένας «τρίτος δρόμος», που «θα σώσει τους Γάλλους από μια παγίδα ανάμεσα στα άκρα» και θα περιλαμβάνει δυνάμεις «από τη συντηρητική δεξιά μέχρι και τη σοσιαλδημοκρατική αριστερά».
Με μεγάλη προσέλευση συνεχίζονται οι εκλογές
Στις κάλπες προσέρχονται από σήμερα το πρωί οι Γάλλοι ψηφοφόροι για τις πρόωρες εκλογές της Γαλλικής Εθνοσυνέλευσης στη σκιά των διαβεβαιώσεων που έχει δώσει το γαλλικό κεφάλαιο ότι ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα, ζητούμενο είναι να προχωρήσουν άμεσα οι αντιλαϊκές μεταρρυθμίσεις που απαιτούν οι δικές του ταξικές ανάγκες, οι οποίες φυσικά προϋποθέτουν κλιμάκωση της αντιλαϊκής επίθεσης και ένταση της εκμετάλλευσης των εργατών στην 7η ισχυρότερη χώρα του κόσμου.
Σύμφωνα με τα στοιχεία του γαλλικού υπουργείου Εσωτερικών, στις 12 το μεσημέρι ώρα Γαλλίας, είχε ψηφίσει το 25,9% των εγγεγραμμένων ψηφοφόρων, έναντι 18,43% που είχαν ψηφίσει την ίδια ώρα στις βουλευτικές εκλογές του 2022 και 19,25% το 2017, ενώ ταυτόχρονα οι δημοσκοπήσεις προσβλέπουν ότι περίπου το 65% των ψηφοφόρων θα προσέλθουν στις κάλπες.
Ο πρώτος γύρος των βουλευτικών εκλογών στη Γαλλία θα ολοκληρωθεί στις 9 μ.μ. τοπική ώρα (10 μ.μ. ώρα Ελλάδας) ενώ αναμένεται πως κατά τα μεσάνυχτα θα υπάρχει μια ξεκάθαρη εικόνα.
Η «Εθνική Συσπείρωση» (RN) της Μαρίν Λεπέν να διατηρεί μεγάλο προβάδισμα στις τελευταίες δημοσκοπήσεις που πραγματοποιήθηκαν (36%), με το το εκλογικό σχήμα του «Νέου Λαϊκού Μετώπου» (NFP) να ακολουθεί (29%), στο οποίο συμμετέχουν το Σοσιαλιστικό Κόμμα (PS), το οπορτουνιστικό σχήμα της «Ανυπότακτης Γαλλίας» (LFI), το μεταλλαγμένο ΚΚ Γαλλίας (PCF) και οι Οικολόγοι (EELV). Ο κυβερνητικός συνασπισμός του «Ensemble!» («Μαζί»!) βρισκόταν μόλις στην 3η θέση με 19,5%. Ακολουθούσαν οι «Ρεπουμπλικάνοι» (LR - το τμήμα εκείνο του γκωλικού κόμματος που παραμένει αυτοτελές και δεν συμφωνεί στη συνεργασία με την RN) με 8%, η ακροδεξιά «Επανάκτηση» του Ερίκ Ζεμούρ με 1,5%.
Ο δεύτερος γύρος θα πραγματοποιηθεί την Κυριακή 7 Ιούλη, όπου θα προκριθούν οι υποψήφιοι των δυο μεγαλύτερων σε εκλογική δύναμη κομμάτων της κάθε εκλογικής περιφέρειας, αλλά και οι υποψήφιοι που θα λάβουν πάνω από το 12,5% των εγγεγραμμένων ανά περιφέρεια ψηφοφόρων. Το σύνολο των εκλογικών περιφερειών στη Γαλλία είναι 577 και είναι όλες μονοεδρικές.
Στην περίπτωση που σήμερα ένας υποψήφιος λάβει πάνω από το 51% των ψηφισάντων εκλέγεται απευθείας βουλευτής και στην περιφέρεια του δεν διεξάγεται δεύτερος γύρος.
Τελευταία
Έξοδος_Ρίτα Χέιγουορθ»:
σαν σήμερα, πριν από 30 χρόνια, ολοκληρώθηκαν τα γυρίσματα και
23-Σεπ-1994 βγήκε στις αίθουσες
Αποδέξου τα πράγματα που δεν μπορείς να αλλάξεις, έχε το θάρρος να αλλάξεις αυτά που μπορείς και τη σοφία να γνωρίζεις τη διαφορά. Ο Άντι κατηγορήθηκε άδικα και καταδικάστηκε για δολοφονία της γυναίκας του και του εραστή της σε ισόβια κάθειρξη. Όμως, μόλις φτάνει στο Shawshank αντί να παραπονιέται και να κλαίει, δέχεται την κατάσταση και προχωρά. Τελικά, γίνεται καλός φίλος με τον Έλις Μπόιντ “Ρεντ” Ρέντινγκ (που είναι και ο αφηγητής της ιστορίας) με το εύστοχα παρατσούκλι Ρεντ = κόκκινος, ο οποίος εκτίει ποινή ισόβιας κάθειρξης για φόνο. Καθώς ο καιρός προχωρά, ο Άντι χρησιμοποιεί τις δεξιότητές του που έμαθε ως πρώην τραπεζίτης για να βοηθήσει στη βελτίωση του βιοτικού επιπέδου των κρατουμένων μέσα στη φυλακή χτίζοντας μια βιβλιοθήκη. Διδάσκει επίσης δώδεκα νεαρούς κρατούμενους και τους βοηθά να πάρουν το GED τους (απολυτήριο γυμνασίου) προκειμένου να βρουν δουλειά μόλις απελευθερωθούν και βρεθούν στον έξω κόσμο. Αλλά, για να το κάνει αυτό, έπρεπε να γράφει γράμματα στο κράτος επί χρόνια, να πείσει τον αρχιφύλακα, οι φρουροί να τους κάνουν τη χάρη, κ.λπ. έτσι είχε το θάρρος να αλλάξει τα πράγματα που μπορούσε.
Στο δεύτερο μισό της ταινίας γνωρίζουμε από έναν χαρακτήρα που ονομάζεται Tommy για την αθωότητα του Andy. Ο Άντι συζητά το θέμα με τον φύλακα, ο οποίος συνειδητοποιώντας ότι αν επιτρέψει στον Άντι να φύγει, δεν θα μπορεί πλέον να ξεπλύνει χρήματα, αποφασίζει να τον απειλήσει. Ο Άντι συνειδητοποιεί ότι δεν μπορεί να κάνει τίποτα εναντίον του αρχιφύλακα και έτσι έχει τη σοφία να ξέρει ότι αυτή η κατάσταση δεν μπορεί να αλλάξει _αλλ΄’α κάνει σχέδια
Όλα αυτά ενώ ο Red ήταν μαζί του, βοηθώντας τον να εκτελέσει αυτές τις εργασίες και να αποκατασταθεί ο ίδιος. Έτσι, μέχρι το τέλος της ταινίας εμείς οι θεατές είμαστε πραγματικά μπερδεμένοι ως προς το ποιος έχει πραγματικά εξαργυρωθεί. Ήταν ο Ρεντ που ζώντας με τον Άντι συνειδητοποίησε το λάθος που διέπραξε ή ήταν οι δώδεκα κρατούμενοι τους οποίους ο Άντι βοήθησε να πάρουν το GED τους και να τους δώσουν μια δεύτερη ευκαιρία στη ζωή ή ήταν ο ίδιος ο Άντι που συνειδητοποίησε τελικά ότι ένας από τους λόγους για τον γάμο του απέτυχε ήταν ο ίδιος και ότι ήταν γραφτό να έρθει στο Shawshank και να βοηθήσει άλλους… ??
Η ταινία του Φρανκ Ντάραμποντ, βασισμένη σε διήγημα του Στίβεν Κινγκ, υπήρξε εμπορική αποτυχία στην πρεμιέρα της αλλά στην πορεία λατρεύτηκε όσο λίγεςΤους δύο βασικούς ρόλους ο Ντάραμποντ ανέθεσε στον Τιμ Ρόμπινς και στον Μόργκαν Φρίμαν, παρά το γεγονός ότι ο Ρεντ στην ιστορία του Κινγκ είναι ένας λευκός, γηραιός Ιρλανδός.
Στις 23 Σεπτεμβρίου του 1994, ξεκίνησε να προβάλλεται σε περιορισμένο κύκλωμα διανομής στις ΉΠΑ μια ταινία που λεγόταν The Shawshank Redemption. Βασιζόταν στο διήγημα του Στίβεν Κινγκ Rita Hayworth and Shawshank Redemption –από εκεί και ο ελληνικός τίτλος που έχει κατηγορηθεί για μεταφραστική αστοχία–, ένα από τα τέσσερα της συλλογής Different Seasons. Ουδεμία σχέση με τους συνήθεις μεταφυσικούς εφιάλτες που σκαρώνει ο παραγωγικότατος Αμερικανός συγγραφέας, αντίθετα ήταν δράμα φυλακών και ιστορία λύτρωσης, όπως υπόσχεται και ο τίτλος της. Σενάριο και σκηνοθεσία υπέγραφε ο Φρανκ Ντάραμποντ, ο οποίος είχε αγοράσει για μια χούφτα δολάρια τα δικαιώματα της ιστορίας από τον Κινγκ στα μέσα των '80s και πάλευε για χρόνια να τη μεταφέρει στο σινεμά. Έμελλε τελικά να αποτελέσει το κινηματογραφικό του ντεμπούτο, μέχρι εκείνο το σημείο είχε υπογράψει μόνο μια ενδιαφέρουσα άσκηση ύφους, το Buried Alive, που προβλήθηκε στην καλωδιακή τηλεόραση.
Τους δύο βασικούς ρόλους ο Ντάραμποντ ανέθεσε στον Τιμ Ρόμπινς, οι μετοχές του οποίου στους κύκλους της βιομηχανίας είχαν ανέβει μετά τον Bob Roberts και τον Παίχτη του Άλτμαν, και στον Μόργκαν Φρίμαν, παρά το γεγονός ότι ο Ρεντ στην ιστορία του Κινγκ είναι ένας λευκός, γηραιός Ιρλανδός. Με εξαιρετικό feedback από τις δοκιμαστικές προβολές η παραγωγός Warner ξεκίνησε να προβάλλει το φιλμ αρχικά σε λίγες αίθουσες, όπως είπαμε και παραπάνω, προκειμένου να χτίσει το word of mouth κι αναμένοντας η ποιότητα της ταινίας να λειτουργήσει ως κράχτης. Έλα όμως που, για να παραφράσουμε τη διάσημη ατάκα από τον Ξυπόλητο Τζο, ακόμα και να το χτίσεις, δεν είναι σίγουρο ότι θα έρθουν, τουλάχιστον όχι αμέσως. Η ταινία δύο μήνες μετά, παρά τις θετικές κριτικές, έκλεισε τον κύκλο της με μόλις 16 εκατομμύρια δολάρια στο box-office, δεν μπόρεσε, δηλαδή, να φέρει πίσω ούτε καν τα 25 εκατομμύρια του κόστους παραγωγής της.
Το happy end στην Τελευταία Έξοδο είναι από τα πιο δύσκολα κερδισμένα στην ιστορία του σινεμά, έρχεται μετά από δύο ιδιαίτερα επαχθείς ώρες για τον ήρωα και τον θεατή, γι' αυτό και το νιώθεις τόσο λυτρωτικό. Ποιος ξέρει γιατί απέτυχε. Φταίει άραγε το Pulp Fiction, που κυκλοφόρησε την ίδια περίοδο και τράβηξε όλα τα φώτα της δημοσιότητας; Ευθύνεται το διαφημιστικό υλικό που προετοίμαζε το κοινό για μια ιδιαίτερα στενάχωρη κινηματογραφική εμπειρία; Ή μήπως η αποτυχία οφείλεται στην απουσία ονόματος-κράχτη, με δεδομένο πως κανείς από τους πρωταγωνιστές της δεν ήταν ακόμα σταρ τότε; Μπορεί να έφταιξαν όλα τα παραπάνω, μπορεί και τίποτα από αυτά, η ουσία είναι πως η ταινία δεν μπόρεσε να φέρει πίσω ούτε καν τα 25 εκατομμύρια του κόστους παραγωγής της.
Εντούτοις, οι άνθρωποι της Warner δεν το έβαλαν κάτω. Γνωρίζοντας πως έχουν μια καλή ταινία στα χέρια τους, την έσπρωξαν επιθετικά στα μέλη της Ακαδημίας των Όσκαρ και η καμπάνια απέφερε καρπούς. Η ταινία απέσπασε επτά υποψηφιότητες, ανάμεσα τους κι εκείνη της καλύτερης ταινίας. Με όχημα την ευχάριστη αυτή εξέλιξη, η Warner άρχισε να επαναφέρει δειλά δειλά την ταινία στις αίθουσες, προσθέτοντας άλλα 12 εκατομμύρια στις συνολικές εισπράξεις της. Τη βραδιά της απονομής η ταινία δεν μπόρεσε να ανατρέψει τη φόρα του Φόρεστ Γκαμπ κι έφυγε με άδεια χέρια, το πρώτο βήμα, όμως, είχε γίνει. Ο κόσμος έμαθε γι' αυτή.
Σταδιακά, τα επόμενα χρόνια, μέσα από την αγορά του βίντεο και τις τηλεοπτικές της προβολές, η ταινία θα κερδίσει ολοένα και περισσότερους οπαδούς, για να καταλήξει μία από τις πιο αγαπημένες για το ευρύ κοινό. Μάλιστα, μέσω μιας πολύμηνης εκστρατείας από ορκισμένους φαν της σε πάσης φύσεως διαδικτυακά φόρουμ, εκθρόνισε τον Νονό από την πρώτη θέση στο top 250 του IMDb. Χιλιάδες φαν έμπαιναν και βαθμολογούσαν με 10 την Τελευταία Έξοδο και με 1 τον Νονό, ακολούθησαν το παράδειγμα τους και μερικοί από τους top 1000 χρήστες, η ψήφος των οποίων έχει βαρύνουσα σημασία για τον σχηματισμό του top 250, και τελικά η ταινία βρέθηκε στην πρώτη θέση, όπου παραμένει μέχρι σήμερα. Το γεγονός είναι ενδεικτικό της απουσίας σοβαρότητας της εν λόγω λίστας και των βαθμολογιών του site εν γένει, αλλά, ταυτόχρονα, είναι ενδεικτικό και της αγάπης που τρέφουν για το φιλμ σινεφίλ κάθε ηλικίας και κάθε προέλευσης, δεδομένου πως ένα παλιομοδίτικο δράμα φυλακής δεν είναι ακριβώς το θέαμα που θα σπρώξουν με τέτοια ζέση οι νεαροί fanboys, που αποτελούν τον βασικό και ιδιαίτερα θορυβώδη πυρήνα ψηφοφόρων του site. Γιατί, όμως, ασκεί τέτοια γοητεία το Τελευταία Έξοδος: Ρίτα Χέιγουορθ στο κοινό;
Ο Φρανκ Ντάραμποντ, όπως απέδειξε και στη συνέχεια της καριέρας του, αγαπά πολύ τον Φρανκ Κάπρα και το σινεμά του και παίρνει μαθήματα από αυτόν. Εδώ ακολούθησε το παράδειγμα του It's a Wonderful Life, μιας άλλης ταινίας που υπήρξε εμπορική αποτυχία όταν βγήκε στις αίθουσες, για να καταλήξει να αγαπηθεί δυνατά στα χρόνια που ακολούθησαν. Για να έχει μεγάλο συναισθηματικό αντίκτυπο ένα happy end, πρέπει να κερδηθεί. Κι αυτό μόνο μέσα από αναποδιές, μέσα από στιγμές που νιώθεις πως τα πράγματα μπορεί όντως να πάνε στραβά για τον ήρωα, μπορεί να επιτευχθεί. Για να φτάσεις στο φως στην άκρη του τούνελ, πρέπει πρώτα να διασχίσεις το τούνελ μέσα στο σκοτάδι, με όσους κινδύνους κι εμπόδια μπορεί αυτό να συνεπάγεται. Έτσι, το happy end στην Τελευταία Έξοδο είναι από τα πιο δύσκολα κερδισμένα στην ιστορία του σινεμά, έρχεται μετά από δύο ιδιαίτερα επαχθείς ώρες για τον ήρωα και τον θεατή, γι' αυτό και το νιώθεις τόσο λυτρωτικό.
Στα παραπάνω πρόσθεσε ένα σενάριο σταυροβελονιά, που λέμε κι εμείς οι κριτικοί, όπου κάθε σκηνή έχει αρχή, μέση και τέλος και κάθε σκηνή δίνει κάτι παραπάνω στην προηγούμενη. Πρόσθεσε μια καλοκουρδισμένη, στρωτή αφήγηση, πιστή στην παράδοση των καλύτερων στιγμών του αφηγηματικού σινεμά. Πρόσθεσε το εμπνευσμένο twist, που σε πιάνει απροετοίμαστο, κουβεντιάστηκε και συνεχίζει να κουβεντιάζεται όσο λίγα και δεν υποτιμά τη νοημοσύνη σου. Ένα καλό twist πάντα βοηθά, το ευρύ κοινό αναζητά μετά μανίας ταινίες με τέτοια. Πρόσθεσε, φυσικά, και την ευστοχία του κάστινγκ.
Από τη μία έχεις τον Τιμ Ρόμπινς, έναν ηθοποιό με όψη ανθρώπου της διπλανής πόρτας, ικανό να σε πείσει για την πλήρη αθωότητα του, αν το θελήσει. Αυτή του την ικανότητα θα αξιοποιήσει και ο Ίστγουντ στο αριστουργηματικό Σκοτεινό Ποτάμι του. Αν πιστεύουμε στο ενδεχόμενο να έχει σκοτώσει την κόρη του Τζίμι ο Ντέιβ, έχουμε μυστήριο. Με τον Τιμ Ρόμπινς, όμως, στον ρόλο του Ντέιβ, δεν το πιστεύουμε στιγμή κι έτσι έχουμε τραγωδία, που είναι και ο στόχος του Ίστγουντ.
Κι από την άλλη έχεις τον Μόργκαν Φρίμαν στον ρόλο του Ρεντ. Με πρόσωπο πολυκαιρισμένο, βλέμμα που συγκεντρώνει, θαρρείς, σοφία αιώνων και βαθιά φωνή, τόσο ευχάριστη στο αυτί που, αν μπορούσες , θα ήθελες να ξαπλώσεις σε ένα στρώμα φτιαγμένο από εκείνη, ο Φρίμαν είναι ιδανικός σε ρόλο μέντορα κι αφηγητή. Δεν μπορείς να φανταστείς κάποιον άλλο στη θέση του, ενώ θα μπορούσες π.χ. να φανταστείς τον Τομ Χανκς στη θέση του Τιμ Ρόμπινς. Κι αν τον έχουμε συνηθίσει σήμερα σε τέτοιους ρόλους, οφείλεται εν πολλοίς στην έμπνευση του Ντάραμποντ να τον προσλάβει εδώ.
Για όλους αυτούς τους λόγους και για πολλούς παραπάνω η αγάπη για την ταινία παραμένει αδιάκοπη μέσα στα χρόνια και την βοηθά να κερδίσει και οπαδούς ανάμεσα σε νεότερους σινεφίλ, αποδεικνύοντας ότι ο κόσμος διψά για καλό, στρωτό αφηγηματικό σινεμά, φτιαγμένο με μεράκι και καλαισθησία από (και για) ενήλικες, νοηματικά εύληπτο και μπολιασμένο με καλόψυχα μηνύματα. Κι άμα του το δώσεις, αργά ή γρήγορα θα το αγκαλιάσει. Κι άσε μερίδα της κριτικής να ωρύεται για «ταινίες που ακολουθούν τη γνωστή συνταγή». Άμα εκτελεστεί καλά η συνταγή, γλείφεις τα δάχτυλα σου. Και, στην περίπτωση του Τελευταία Εξοδος: Ρίτα Χέιγουορθ, εκτελέστηκε φανταστικά.
Μια από τις ομορφότερες γυναίκες που πέρασαν ποτέ από το χώρο της έβδομης τέχνης κι ένα από τα εμπορικότερα ονόματα του κινηματογράφου κατά τη δεκαετία του '40, που είχε "κοσμήσει" το εξώφυλλο του Life πέντε φορές ενώ βρισκόταν στο απόγειο της δόξας. Έκανε την πρώτη της κινηματογραφική εμφάνιση στις αρχές της δεκαετίας του '30 με το όνομα Ρίτα Κανσίνο, το οποίο αποφάσισε να αλλάξει σε Ρίτα Χέιγουορθ, για να προσελκύσει μεγαλύτερη ποικιλία ρόλων. Μαζί με το όνομά της η Χέιγουορθ άλλαξε και το χρώμα των μαλλιών της από καστανά σε κόκκινα. Γύρισε 61 ταινίες σε 37 χρόνια, αλλά εκείνη με την οποία το όνομα της είναι συνδεδεμένο σε μεγαλύτερο βαθμό είναι η Τζίλντα _Γκίλντα (Gilda, 1946). Το Αμερικανικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου την έχει κατατάξει 19η στη λίστα με τις 25 μεγαλύτερες σταρ όλων των εποχών.
Πρώτα Βήματα
Η Μαργαρίτα Κάρμεν Κανσίνο γεννήθηκε στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης. Οι γονείς της ήταν ο Εντουάρντο Κανσίνο, Ισπανός χορευτής από τη Σεβίλλη κι η Αμερικανίδα ηθοποιός Βόλγκα Χέιγουορθ_είχε επίσης δυο αδέλφια τον Εντουάρντο και τον Βέρνον. Ο πατέρας της ήθελε να την κάνει μεγάλη χορεύτρια, ενώ η μητέρα της ήθελε να γίνει ηθοποιός. Η Χέιγουορθ ξεκίνησε μαθήματα χορού από την ηλικία των τριών χρονών, παρά το γεγονός ότι δεν της άρεσε ιδιαίτερα. Χρόνια αργότερα παραδέχτηκε ότι δεν είχε το κουράγιο να πει στον πατέρα της ότι δεν ενδιαφερόταν για τον χορό κι ότι η παιδική της ηλικία ήταν μια αδιάκοπη πρόβα. Σε ηλικία 8 χρονών συμμετείχε σε μια ταινία μικρού μήκους της Warner Bros. με τίτλο La Fiesta.
Πρώτες Επιτυχίες (1934 - 1945)
Στα 17 της έκανε την πρώτη της κινηματογραφική εμφάνιση χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία, τράβηξε όμως την προσοχή του ιδιοκτήτη της εταιρίας Columbia Pictures ο οποίος γοητεύτηκε από την ομορφιά της και της παρείχε αποκλειστικό συμβόλαιο, αλλάζοντάς της το όνομα σε Ρίτα Χέιγουορθ. Μαζί με το συμβόλαιο ξεκίνησε και η μεταμόρφωσή της σε μια από τις ωραιότερες γυναίκες που είδε ποτέ ο κινηματογραφικός φακός. Η ηθοποιός υπέστη λοιπόν μια σειρά αισθητικών επεμβάσεων που είχαν ως στόχο τη διόρθωση των ατελειών του προσώπου της καθώς και την εξάλειψη της ανεπιθύμητης τριχοφυΐας του μετώπου της. Έπειτα έβαψε τα καστανά της μαλλιά κόκκινα. Η πυρόξανθη χαίτη της επρόκειτο να αποτελέσει χαρακτηριστικό της γνώρισμα τα χρόνια που ακολούθησαν.
Μετά τη μεταμόρφωσή της η ηθοποιός πρωταγωνίστησε σε μια σειρά ταινιών που είχαν μεγάλη απήχηση στο κοινό. Η Χέιγουορθ συμπρωταγωνίστησε με τους σημαντικότερους άνδρες ηθοποιούς της εποχής σε ταινίες διαφορετικών ειδών. Εμφανίστηκε στο πλάι του Κάρι Γκραντ στην ταινία Μόνο οι άγγελοι έχουν φτερά (Only Angels Have Wings, 1939), έπειτα συμπρωταγωνίστησε με τον Τάιρον Πάουερ στην ταινία Αίμα και άμμος (Blood and Sand, 1941) κι εμφανίστηκε στο πλευρό του Τζέιμς Κάγκνεϊ στην κωμωδία Ο πειρασμός (The Strawberry Blond, 1941). Εκτός αυτού αποτέλεσε παρτενέρ του Φρεντ Αστέρ στα μιούζικαλ Ποτέ δεν θα πλουτίσεις (You'll Never Get Rich) και Στον ίλιγγο του χορού (You Were Never Lovelier, 1942), καθώς και του Τζιν Κέλι στο μιούζικαλ Σαν τα παραμύθια (Cover Girl, 1944). Κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου η φωτογραφία της Χέιγουορθ στο εξώφυλλο του περιοδικού Life το 1941 βρισκόταν στην κατοχή των περισσοτέρων Αμερικανών στρατιωτών στο μέτωπο.
Παράλληλα με την επιτυχία της στον χώρο του κινηματογράφου είχε πολλές επιτυχίες και στην προσωπική της ζωή _αναφερθήκαμε παραπάνω στους γάμους της
Τζίλντα (1946)
Πρώτη της μεγάλη επιτυχία μετά τη λήξη του πολέμου ήταν η ταινία που της έδωσε μια θέση στην αιωνιότητα της 7ης τέχνης, η Gilda του Τσαρλς Βίντορ _μαζί με το συμπρωταγωνιστή της Γκλεν Φορντ στην ταινία αποτελούν ένα από τα πιο αξιομνημόνευτα ζευγάρια στην ιστορία του κινηματογράφου. Ο άκρατος ερωτισμός με τον οποία η ηθοποιός ερμήνευε τα τραγούδια Put the Blame on Mame (στην εκτέλεση του οποίου προκαλεί τα πλήθη κάνοντας στριπτίζ αφαιρώντας μόνο ένα γάντι) και Amado mio συνάντησε επικρίσεις από κάποιους από τους συντηρητικούς κριτικούς της εποχής. Η πειστικότητα με την οποία οι δυο τους ερμήνευσαν τους εραστές ενίσχυσε τις υποψίες του κοινού, ότι υπήρχε πραγματικό ειδύλλιο μεταξύ τους. Η χημεία της με τον Φορντ προκάλεσε τη ζήλεια του ιδιοκτήτη της Columbia Χάρι Κον, ο οποίος προσέλαβε ανθρώπους να κρύψουν μικρόφωνα στο καμαρίνι της προκειμένου να διαπιστώσει αν όντως υπήρχε ερωτική σχέση μεταξύ τους ή όχι. Η αλήθεια για τη μεταξύ τους σχέση αποκαλύφθηκε από τον Γκλεν Φορντ μετά τον θάνατο της Χέιγουορθ το 1987. Ο ηθοποιός παραδέχτηκε ότι υπήρξαν ζευγάρι, αλλά μόνο κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων, ενώ εκείνη ήταν παντρεμένη με τον Όρσον Γουέλς. Η επιτυχία της Τζίλντα είχε ως αποτέλεσμα την τυποποίηση της Χέιγουορθ σε ρόλους μοιραίας γυναίκας, επισκιάζοντας έτσι τις υποκριτικές της ικανότητες.
Πρώτο όνομα στην Columbia (1946 - 1948)
Το καλοκαίρι του 1946 κι ενώ η ταινία προβαλλόταν ακόμη στις κινηματογραφικές αίθουσες, το όνομά της συνδέθηκε με πειράματα πάνω στην ατομική βόμβα που εκτελέστηκαν στον Νότιο Ειρηνικό. Ενώ γίνονταν προετοιμασίες στην ατόλη Μπικίνι των Νήσων Μάρσαλ, οι δημοσιογράφοι που είχαν μαζευτεί στην περιοχή ανέφεραν ότι οι επιστήμονες που συμμετείχαν στο πείραμα είχαν ονομάσει τη βόμβα Τζίλντα κι είχαν τοποθετήσει τη φωτογραφία της Χέιγουορθ πάνω της, ως υπαινιγμό πάνω στο χαρακτηρισμό σεξοβόμβα που αποδιδόταν στην ηθοποιό. Ο Όρσον Γουέλς, σύζυγος της, δήλωσε ότι θα ήταν ευχαριστημένος αν επρόκειτο για την τελευταίο πείραμα πάνω σε βόμβα που επρόκειτο να γίνει ποτέ, ενώ η Χέιγουορθ ήταν έξω φρενών για τον τρόπο με τον οποίο χρησιμοποιήθηκε η εικόνα της. Θέλησε να πάει στη Νέα Υόρκη για να κάνει δημόσιες δηλώσεις, αλλά ο Χάρι Κον δεν της το επέτρεψε θεωρώντας το αντιπατριωτικό.
Πρώτη ταινία της Χέιγουορθ μετά την Τζίλντα ήταν το Κάτω στη γη (Down to Earth, 1947) το οποίο ακολουθήθηκε από την ταινία Η κυρία από τη Σαγκάη (Lady from Sanghai, 1947) στην οποία σκηνοθετήθηκε από το σύζυγό της Όρσον Γουέλς με τον οποίο βρισκόταν στα πρόθυρα διαζυγίου. Παρά το γεγονός ότι η ταινία έλαβε καλές κριτικές, δεν είχε απήχηση στο κοινό. Η αποτυχία της ταινίας αποδόθηκε στον Γουέλς, ο οποίος την ανάγκασε να κόψει τα μαλλιά της κοντά και να τα βάψει ξανθά. Ο Κον ήταν έξω φρενών με το γεγονός ότι δεν είχε ενημερωθεί για την αλλαγή, που είχε ως αποτέλεσμα η εταιρία του να χάσει χρήματα από την ταινία. Το 1948, συμπρωταγωνίστησε για άλλη μια φορά με τον Γκλεν Φορντ στην ταινία Οι έρωτες της Κάρμεν (The Loves of Carmen), η οποία αποτέλεσε την εμπορικότερη ταινία της Columbia εκείνη τη χρονιά. Αυτή η ταινία αποτέλεσε και την τελευταία στην οποία πρωταγωνίστησε η ηθοποιός τη δεκαετία του '40, καθώς την ίδια χρονιά ταξίδεψε στις Κάννες και γνώρισε τον πρίγκιπα Άλι Χαν, με τον οποίο παντρεύτηκε ένα χρόνο αργότερα έχοντας πάρει την απόφαση να αφήσει το Χόλιγουντ.
Η πρώτη πριγκίπισσα του Χόλιγουντ (1949-1952)
Ο γάμος της έλαβε τεράστια δημοσιότητα και συνάντησε πολλούς επικριτές εφόσον το διαζύγιό της με τον Όρσον Γουέλς δεν είχε εκδοθεί ακόμα κι εφόσον εκείνη ήταν καθολική ενώ ο Χαν ήταν μουσουλμάνος. Η ηθοποιός ανυπομονούσε να αφήσει το Χόλιγουντ και να ακολουθήσει τον Χαν στην Ευρώπη, αλλά δεν ήταν σε θέση να ακολουθήσει τους ξέφρενους ρυθμούς της ζωής του Χαν, ενώ εκείνος ήταν γνωστός γυναικάς και η ίδια κατάντησε απλώς ερωτικό αντικείμενό του. Ο γάμος έληξε το 1952 κι η Χέιγουορθ με τις κόρες της αναγκάστηκε να επιστρέψει στην Αμερική.
Επιστροφή στο Χόλιγουντ (1952 - 1958)
Μετά το διαζύγιό της από τον Άλι Χαν, η Χέιγουορθ δέχτηκε πιέσεις από τον Χάρι Κον για να επιστρέψει στο Χόλιγουντ. Η επιστροφή της στη μεγάλη οθόνη έγινε με την ταινία Μια νύχτα στο Τρίνινταντ (Affair in Trinidad, 1952) που απέφερε μεγαλύτερα κέρδη από την Τζίλντα. Ο σκηνοθέτης της ταινίας Βίνσεντ Σέρμαν παρατήρησε ότι η ηθοποιός ήταν τρομοκρατημένη από την ιδέα ότι έπρεπε να γυρίσει κι άλλη ταινία. Στο μεταξύ οι διαπληκτισμοί της με τον Χάρι Κον συνεχίζονταν. Το 1953 γύρισε άλλες δυο επιτυχημένες ταινίες. Η πρώτη ήταν Ο χορός της Σαλώμης (Salome) στην οποία εμφανίστηκε στο πλευρό των Τσαρλς Λότον και Στιούαρτ Γκρέιντζερ, ενώ η δεύτερη ήταν Η βροχή (Miss Sadie Thompson) πλάι στους Χοσέ Φερέρ και Άλντο Ρέι. Η ερμηνεία της στην ταινία Βροχή έλαβε θετικές κριτικές. Την ίδια χρονιά παντρεύτηκε τον τραγουδιστή Ντικ Χέιμς, αλλά και αυτός ο γάμος έληξε άδοξα το 1955.
Το 1955 έκανε αγωγή στην Columbia, προκειμένου να αποδεσμευτεί από το συμβόλαιό της. Ζήτησε επίσης αποζημίωση 150.000 δολαρίων, υποστηρίζοντας ότι επρόκειτο να πρωταγωνιστήσει σε μια ταινία της οποίας τα γυρίσματα δεν ξεκίνησαν ποτέ. Η Χέιγουορθ είχε συμβόλαιο με την Columbia από το 1935 και οι σχέση της με τον ιδιοκτήτη της, Χάρι Κον ήταν ταραχώδης καθώς οι δυο τους διαφωνούσαν μόνιμα. Η ηθοποιός ένιωθε ότι ο Κον τη θεωρούσε κτήμα του, πράγμα το οποίο την εξόργιζε _τελικά κατάφερε να αποδεσμευτεί από το συμβόλαιό της με την Columbia μετά από 20 χρόνια. Τελευταία της ταινία με την εταιρία ήταν η ταινία Ο φιλαράκος μου (Pal Joey) του 1957 στην οποία συμπρωταγωνίστησε με τον Φρανκ Σινάτρα και την Κιμ Νόβακ.
Ύστερη καριέρα (1958 - 1972)
Το 1958 παντρεύτηκε τον παραγωγό ταινιών Τζέιμς Χιλ, χάρη στον οποίον έλαβε έναν από τους τελευταίους της αξιομνημόνευτους ρόλους στην ταινία Χωριστά τραπέζια (Separate Tables, 1958) πλάι στους Μπαρτ Λάνκαστερ, Ντέιβιντ Νίβεν και Ντέμπορα Κερ, ενώ το 1960 εμφανίστηκε στην ταινία Η ιστορία της πρώτης σελίδος (The Story on Page One) στο πλευρό του Άντονι Φρανσιόζα. Το 1961 πήρε διαζύγιο από τον Χιλ, καθώς εκείνη ήθελε να εγκαταλείψει το Χόλιγουντ ενώ εκείνος ήθελε να συνεχίσει να γυρίζει ταινίες.
Το 1962 επρόκειτο να κάνει το ντεμπούτο της στο Μπρόντγουεϊ κρατώντας τον πρωταγωνιστικό ρόλο στην παράσταση Step on a Crack, αλλά εγκατέλειψε το εγχείρημα την τελευταία στιγμή επικαλούμενη προβλήματα υγείας. Κατά τις αρχές της δεκαετίας του '60 το άστρο της άρχισε να δύει παρά το γεγονός ότι συνέχισε να γυρίζει ταινίες μέχρι και τις αρχές της δεκαετίας του '70. Τελευταία της ταινία ήταν Η οργή του Θεού (The Wrath of God) το 1972.
Τελευταία Χρόνια (1972 - 1987)
Κατά τα τέλη της δεκαετίας του '60, η υγεία της Χέιγουορθ είχε αρχίσει να χειροτερεύει. Εμφάνισε τα πρώτα σημάδια της νόσου Αλτσχάιμερ σε σχετικά νεαρή ηλικία, εφόσον δεν είχε κλείσει ακόμα τα πενήντα κι η επίσημη διάγνωση έγινε στις αρχές της δεκαετίας του '80. Η κόρη της Τζάσμιν παρέμεινε στο πλευρό της μέχρι και τον θάνατό της το 1987. Η ηθοποιός απεβίωσε σε νοσοκομείο της Νέας Υόρκης σε ηλικία 68 χρονών.
Επιλεγμένη Φιλμογραφία
· 1935 - Υπό τον Ήλιο του Μεξικού (Under the Pampas Moon)
· 1939 - Μόνο οι Άγγελοι Έχουν Φτερά (Only Angels Have Wings)
· 1940 - Η Σούζαν κι ο Θεός (Susan and God)
· 1941 - Αίμα και Άμμος (Blood and Sand)
· 1941 - Ο Πειρασμός (The Strawberry Blond)
· 1941 - Οι Δυο μου Αγάπες (Affectionately Yours)
· 1941 - Ποτέ δε θα Πλουτίσεις (You'll Never Get Rich)
· 1942 - Στον Ίλιγγο του Χορού (You Were Never Lovelier)
· 1942 - Ανοιξιάτικο Χτυποκάρδι (My Gal Sal)
· 1944 - Σαν τα Παραμύθια (Cover Girl)
· 1945 - Απόψε και Κάθε Βράδυ (Tonight and Every Night)
· 1946 - Τζίλντα (Gilda)
· 1947 - Κάτω στη Γη (Down to Earth)
· 1947 - Η Κυρία από τη Σαγκάη (Lady from Sanghai)
· 1948 - Οι Έρωτες της Κάρμεν (The Loves of Carmen)
· 1952 - Μια νύχτα στο Τρίνινταντ (Affair in Trinidad)
· 1953 - Ο χορός της Σαλώμης (Salome)
· 1953 - Η Βροχή (Miss Sadie Thompson)
· 1957 - Ο Φιλαράκος Μου (Pal Joey)
· 1957 - Στην Κόλαση των Τροπικών (Fire Down Below)
· 1958 - Χωριστά Τραπέζια (Separate Tables)
· 1959 - Οι Γενναίοι της Κορντούρα (They Came to Cordura)
· 1960 - Η Ιστορία της Πρώτης Σελίδος (The Story on Page One)
· 1961 - Κοσμικοί Απατεώνες (The Happy Thieves)
· 1964 - Το Μεγαλύτερο Τσίρκο του Κόσμου (Circus World)
· 1965 - Αριστοκράτης Λωποδύτης (The Money Trap)
· 1967 - Ο Αντάρτης (L'avventuriero)
· 1968 - Τα Καθάρματα (I Bastardi)
· 1972 - Η Οργή του Θεού (The Wrath of God)
«Κάτω τα χέρια από τη Γυάρο» διαμηνύουν οι εκατοντάδες εξόριστοι που βρίσκονται στη ζωή, οι απόγονοί τους, μαζικοί φορείς, το ΚΚΕ. Η Γυάρος των άνω των 21.000 κρατουμένων κομμουνιστών και άλλων λαϊκών αγωνιστών, το θανατονήσι, που οι χαράδρες του ακόμα είναι γεμάτες από τη φρίκη και το αίμα των συστηματικών βασανιστηρίων, μα και την ελπίδα και την αντοχή των αλύγιστων της ταξικής πάλης, δεν χωρά αυτούς που σχεδιάζουν μπίζνες πάνω σε τούτα τα χώματα.
Ενώ έχουν περάσει 23 χρόνια από τότε που κηρύχθηκε ιστορικός τόπος και τα κτίριά της διατηρητέα, καθώς «αποτελεί σημαντικό χώρο ιστορικής μνήμης που έχει αναπόσπαστα συνδεθεί με την Ιστορία της νεότερης Ελλάδας», δεν έχει υπάρξει καμιά μέριμνα και φροντίδα για το πώς θα προστατευθεί και θα αναδειχθεί η Ιστορία του τόπου.
Με ευθύνη όλων διαδοχικά των κυβερνήσεων, τα κτίρια των φυλακών και άλλες εγκαταστάσεις έχουν αφεθεί στη φθορά του χρόνου, έχοντας υποστεί πολλαπλές καταστροφές, ενώ ούτε προβλήτα δεν έχει στηθεί για να μπορεί κανείς να προσεγγίζει πιο εύκολα το νησί που «δέρνεται» από τους ανέμους.
Το ΚΚΕ και αντιστασιακοί φορείς, δεκαετίες τώρα, μέσα από παρεμβάσεις, προτάσεις, δράσεις διεκδικούν και απαιτούν από τα αρμόδια υπουργεία να πραγματοποιηθούν σωστικές παρεμβάσεις, αναστήλωση κτιρίων και να δημιουργηθεί προβλήτα, για να καταστεί το νησί επισκέψιμο. Αυτά τα δίκαια αιτήματα αναδεικνύει και το Μνημείο που έστησε το ΚΚΕ πάνω στο νησί, και στέκει φύλακας απέναντι σε όσους απειλούν τον μαρτυρικό τόπο.
Πάνω σε αυτήν την εγκατάλειψη από το κράτος και τις κυβερνήσεις, επιχειρηματικοί όμιλοι βρίσκουν το έδαφος και σχεδιάζουν την «αξιοποίηση» του νησιού με κερδοφόρες επενδύσεις, προσβάλλοντας την ιστορικότητα του χώρου.
Σε μια τέτοια μεθόδευση, πραγματοποιήθηκε στο Μέγαρο Μουσικής η τελετή έναρξης του διεθνούς διεπιστημονικού διαγωνισμού για το μέλλον της Γυάρου με πρωτοβουλία της βιομηχανίας αλουμινίου ALUMIL και συνδιοργανωτή την ΑΜΚΕ Αιγέας, που εκπροσωπήθηκε από τον εφοπλιστή Αθανάσιο Μαρτίνο.
Εκεί επιβεβαιώθηκε πως πρόκειται για το πρώτο βήμα στην υλοποίηση ενός σχεδίου αλλοίωσης του χαρακτήρα του νησιού ως «τόπου ιστορικής μνήμης με διατηρητέα κτίρια», όπως φάνηκε και από την ίδια τη φιέστα που ξεκίνησε με ένα… χολιγουντιανό αγγλόφωνο βίντεο που εμπλέκει την ιστορία με την ομορφιά του τόπου, καθώς και με χαιρετισμούς από εκπροσώπους της εταιρείας ALUMIL, της ΑΜΚΕ Αιγαίας, της κυβέρνησης, του ΤΕΕ και του ΕΜΠ.
Καθόλου τυχαία άλλωστε, παρά τα πολλά μεγάλα, παχιά και γενικόλογα λόγια που ακούστηκαν, από κανέναν δεν αναδείχθηκε η ευθύνη του κράτους για την προστασία και την ανάδειξη της Γυάρου. Αντίθετα, όπως ειπώθηκε από τον Ν. Ταχιάο, ο συγκεκριμένος διαγωνισμός είναι απόδειξη ότι οι επιχειρήσεις… μπορούν να παράγουν έργο για την κοινωνία, ενώ ο πρύτανης του ΕΜΠ δήλωσε «εθελοντής» σε αυτή την προσπάθεια, που εμπλέκει θέματα διατήρησης του περιβάλλοντος αλλά και «ιστορικής μνήμης και λήθης», αφού, όπως είπε, δείχνοντας ότι στόχος είναι και το ξαναγράψιμο της Ιστορίας, «όλοι την εθνική συμφιλίωση επιδιώκουμε».
Έκδηλη στο μεταξύ ήταν και η αγωνία νέων επιστημόνων που έδωσαν το «παρών», αρκετοί εκ των οποίων είχαν ασχοληθεί και στην έρευνά τους με τη Γυάρο. Όπως έλεγαν σε πηγαδάκια, δεν υπάρχει καμία συγκεκριμένη περιγραφή τού τι θα γίνει, αφού ούτε καν οι όροι του διαγωνισμού δεν είναι δημόσια αναρτημένοι…
Η
Γυάρος δεν θα παραδοθεί
στις ορέξεις του κεφαλαίου!
Έξω από το Μέγαρο Μουσικής, όπου έγινε η εκδήλωση, βρέθηκαν μέλη του Συνδέσμου Φυλακισθέντων – Εξορισθέντων Αντιστασιακών 1967 – 1974 (ΣΦΕΑ), καταγγέλλοντας την επιδίωξη να μετατραπεί σε «αυτάρκη κόμβο νερού και Ενέργειας» το ιστορικό κτίριο των φυλακών της Γυάρου που έχτισαν το 1947 οι τότε πολιτικοί κρατούμενοι και όπου υπεράσπισαν τις ιδέες και τους αγώνες τους οι εξόριστοι δεσμώτες της χούντας.
Όπως σημειώνει ο ΣΦΕΑ, «η Γυάρος και τα άλλα ξερονήσια – τόποι εξορίας δεν πρέπει να παραδοθούν στις “πράσινες” ορέξεις του κεφαλαίου. Πρέπει να αναδειχθεί σε επισκέψιμο τόπο ιστορικής μνήμης, όπως θεσπίστηκε».
Τα μέλη του ΣΦΕΑ μοίρασαν την ανακοίνωση του Συνδέσμου και άνοιξαν πανό. Κάτω από την αποφασιστικότητά τους έγινε κατορθωτό να μπουν και στον χώρο όπου διεξαγόταν η ημερίδα, παρά τις αρχικές αρνήσεις από το προσωπικό φύλαξης και τις κλειστές πόρτες σε παλαίμαχους αγωνιστές, που ήρθαν αντιμέτωποι τουλάχιστον με ασέβεια, ενώ κατά τ’ άλλα οι εμπλεκόμενοι στην ημερίδα διακηρύσσουν υποκριτικά τον «σεβασμό» τους στην Ιστορία της Γυάρου.
· Το Archisearch ανακοινώνει ότι είναι Χορηγός Επικοινωνίας στο
§ Arxellence 3, τον νέο, διεθνή, διεπιστημονικό διαγωνισμό αρχιτεκτονικών ιδεών, που διοργανώνεται …από την ALUMIL (σσ. εταιρεία κουφωμάτων αλουμινίου )
§ και
την Αστική Μη Κερδοσκοπική Εταιρία Πολιτιστικού και Κοινωφελούς Έργου ΑΙΓΕΑΣ
§ (σσ. πραγματοποιεί _λέει έργα
υποδομών στο χώρο της Υγείας, εκσυγχρονίζοντας και ανακαινίζοντας Κέντρα Υγείας
και Νοσοκομειακές Εγκαταστάσεις _με γνώμονα την ενίσχυση της «δια βίου»
μάθησης, υποστηρίζει με δωρεές τη λειτουργία Μουσείων, Βιβλιοθηκών και άλλων
Πολιτιστικών Φορέων ή συμβάλλει ενεργά στη δημιουργία νέων, ενισχύει την
Εκδοτική Δραστηριότητα με σκοπό τη διάχυση της γνώσης, επικουρεί οικονομικά την
Επιστημονική Έρευνα, υλοποιεί Έργα Κοινωνικού και Φιλανθρωπικού χαρακτήρα,
στηρίζοντας οικονομικά δράσεις βελτίωσης της ποιότητας ζωής, _ πραγματοποιεί
δωρεές σε δημόσιους φορείς και Ν.Π.Δ.Δ. με στόχο την ενίσχυση της Ασφάλειας,
Προστασίας των πολιτών και της Εθνικής Άμυνας. και τελεί υπό την εποπτεία και
συνδιοργάνωση του αμαρτωλού Τεχνικού Επιμελητηρίου Ελλάδας.
Δείτε λεπτομέρειες στο τέλος της ανάρτησης
Τόπος ιστορικής μνήμης
(Ριζοσπάστης
_μια πρώτη απάντηση)
Πάνω από 20 χρόνια έχουν περάσει από τότε που η Γυάρος - τόπος φυλάκισης και
εξορίας για 21 χρόνια χιλιάδων κομμουνιστών και άλλων λαϊκών αγωνιστών -
κηρύχθηκε ιστορικός τόπος και τα κτίριά της διατηρητέα, καθώς «αποτελεί σημαντικό χώρο ιστορικής μνήμης
που έχει αναπόσπαστα συνδεθεί με την Ιστορία της νεότερης Ελλάδας».
Και όμως, όλα αυτά τα χρόνια με ευθύνη όλων διαδοχικά των κυβερνήσεων δεν έχει υπάρξει καμιά μέριμνα και φροντίδα για το πώς θα προστατευθεί και θα αναδειχθεί η Ιστορία του τόπου. Τα κτίρια των φυλακών και άλλες εγκαταστάσεις έχουν αφεθεί στη φθορά του χρόνου έχοντας υποστεί πολλαπλές καταστροφές, ενώ ούτε προβλήτα δεν έχει στηθεί για να μπορεί κανείς να προσεγγίζει πιο εύκολα το νησί που «δέρνεται» από τους ανέμους.
Παρ' όλα αυτά η εγκατάλειψη της Γυάρου από όλους τους αρμόδιους φορείς δεν νομιμοποιεί κανέναν που σχεδιάζει ή ονειρεύεται μπίζνες πάνω στο μαρτυρικό νησί. Δεν χωράνε «κερδοφόρες επενδύσεις» ή ό,τι άλλο σχεδιάζεται από επιχειρηματικούς ομίλους για την αξιοποίηση (;) του νησιού. Δεν θα τους το επιτρέψουν οι εκατοντάδες εξόριστοι που βρίσκονται στη ζωή, οι απόγονοί τους, αλλά και ο λαός και η νεολαία που τιμούν την ιστορία της Γυάρου, την ιστορία του λαού μας.
Το ΚΚΕ και αντιστασιακοί φορείς, δεκαετίες τώρα, μέσα από παρεμβάσεις, προτάσεις, δράσεις διεκδικούν και απαιτούν από τα αρμόδια υπουργεία να πραγματοποιηθούν σωστικές παρεμβάσεις, αναστήλωση κτιρίων και να δημιουργηθεί προβλήτα, για να καταστεί το νησί επισκέψιμο. Σε αυτήν την κατεύθυνση θα συνεχίσουν.
“Γιούρα, Ματωμένη Βίβλος”
Μια συγκλονιστική έκδοση
από τη “Σύγχρονη Εποχή”
«Μέσα στην "ιστορία" τούτη, όσο σύντομα κι αν είναι γραμμένη, αναβλύζει η διαφορά των δύο κόσμων που συγκρούονται στη Γιούρα: Του κόσμου των δημίων και του κόσμου των ηρώων» Στη σύγχρονη Ιστορία, η Γυάρος λειτούργησε σε τρεις περιόδους: Ως φυλακή στα χρόνια 1947 - 1952 και 1955 - 1961, ως τόπος εξορίας στην περίοδο 1967 - 1974. Η έκδοση «Γιούρα, Ματωμένη Βίβλος» αναφέρεται στην πρώτη περίοδο, που διακρίνεται για τη σκληρότητα, τη βιαιότητα, το δολοφονικό όργιο.
Δυο λόγια για την ιστορία συγγραφής και έκδοσης του βιβλίου: Πρόκειται κυριολεκτικά για ένα αυθεντικό ντοκουμέντο, η συγγραφή του οποίου αποτελεί έναν άθλο, καθώς γράφτηκε παράνομα επάνω στο θανατονήσι από τους ίδιους τους κρατούμενους.
Συντάχθηκε σε χιλιάδες μικρά σημειώματα, τα οποία μεθοδικά συγκεντρώθηκαν κάτω από τη μύτη των χωροφυλάκων, τα σημειώματα καθαρογράφτηκαν πάλι σε πολύ μικρό μέγεθος, για να αποτελέσουν το βιβλίο. Υπεύθυνοι της συγγραφής ήταν οι Πάνος Μιχαηλίδης, Παρασκευάς Φουνταραδάκης και Κώστας Μαραγκουδάκης, ο τελευταίος έβγαλε το υλικό από τη Γυάρο κρυμμένο στον διπλό πάτο μιας βαλίτσας. Το υλικό στάλθηκε παράνομα στην καθοδήγηση του Κόμματος στο εξωτερικό και τον Ιούνη 1952 τυπώθηκε σε βιβλίο από το εκδοτικό του Κόμματος, «Νέα Ελλάδα». Η έκδοση της «Σύγχρονης Εποχής» αποτελεί επανέκδοση αυτού του εξαιρετικά σπάνιου ντοκουμέντου.
Το βιβλίο γράφτηκε από χιλιάδες, όχι μόνο με ένα μολυβάκι αλλά πάνω απ' όλα με το αίμα τους. Όπως γράφουν οι δεσμώτες της Γιούρας, «πώς γράφτηκε το βιβλίο τούτο είναι ολόκληρη ιστορία που δεν μπορεί σήμερα να γίνει γνωστή. Συνεργάστηκαν χιλιάδες άνθρωποι - όλοι πέρασαν από τη Γιούρα. Ο απλός αναλφάβητος αγρότης με τον διανοούμενο. Ανθρωποι που δεν πιάσανε παρά σπάνια μολύβι στη ζωή τους, έδωσαν ολόκληρα κεφάλαια του βιβλίου. Ισως να 'ναι τα γραφτά τους απλά, αφελή. Ισως να στερούνται ύφους. Είναι όμως ίσαμε την τελευταία λεξούλα αληθινά».
Ντοκουμέντο αποτελούν και οι ζωγραφιές που περιέχονται στο βιβλίο. Αποτελούν και αυτές καταγγελία των βασανιστηρίων και των δολοφονιών που έγιναν στο θανατονήσι. Εγιναν από κρατούμενους ζωγράφους, γνωστά μας είναι τα ονόματα των Ασαντούρ Μπαχαριάν και Μιχάλη Κρύσαλη.
Η έκδοση αποτελεί μοναδικό ντοκουμέντο, καθώς αποτυπώνει τη συλλογική κομματική δουλειά σε σκληρές συνθήκες, το επίπεδο της οργάνωσης, επαγρύπνησης και κομματικής πειθαρχίας. Η οργάνωση των κομμουνιστών αποτέλεσε στήριγμα για την αλύγιστη στάση στη φυλακή, για τη διεξαγωγή της πάλης για τη βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης και την κατάργηση της Γιούρας. Το τελευταίο έγινε πράξη το 1952, ως αποτέλεσμα της διεθνούς κινητοποίησης και κατακραυγής. Οσα είδαν το φως της δημοσιότητας με αυτό το βιβλίο, είχαν μεγάλη συμβολή.
«Κάτω τα χέρια από τη Γυάρο» τονίζει η «Πανεπιστημονική» Μηχανικών σημειώνοντας ότι «ο διεθνής διεπιστημονκός διαγωνισμός για το μέλλον της Γυάρου, που συνδιοργανώνει ο όμιλος ALUMIL και το ΤΕΕ, αποτελεί το πρώτο βήμα για την υλοποίηση ενός σχεδίου αλλοίωσης του χαρακτήρα του νησιού ως “τόπου ιστορικής μνήμης με διατηρητέα κτίρια”, που κατοχυρώθηκε και νομοθετικά το 2001».
Σε ανακοίνωσή της σημειώνει:
Ο Διεθνής Διεπιστημονικός Διαγωνισμός για το μέλλον της Γυάρου, που συνδιοργανώνει ο όμιλος ALUMIL και το ΤΕΕ, αποτελεί το πρώτο βήμα για την υλοποίηση ενός σχεδίου αλλοίωσης του χαρακτήρα του νησιού ως «τόπου ιστορικής μνήμης με διατηρητέα κτίρια», που κατοχυρώθηκε και νομοθετικά το 2001.
Η «υπηρεσιακή ηγεσία» του ΤΕΕ που λειτουργεί σήμερα μέχρι την εκλογή των νέων οργάνων οφείλει άμεσα να αποσυρθεί από τη διοργάνωση.
Κανένας ιδιωτικός όμιλος δεν δικαιούται να διοργανώνει διεθνείς επιστημονικούς διαγωνισμούς, όχι μόνο για τόπους ιστορικής μνήμης, αλλά και γενικότερα για δημόσια γη και υποδομές που δεν του ανήκουν.
Υπάρχει ήδη η αρνητική πείρα απ’ τον προηγούμενο διεθνή αρχιτεκτονικό διαγωνισμό που συνδιοργανώθηκε απ’ την ALUMIL, με τη στήριξη του ΤΕΕ Κ. Μακεδονίας, για την ανάπλαση του Δυτικού Παράλιου Μετώπου της Θεσσαλονίκης. Αποτέλεσε στην ουσία το «όχημα» για την υλοποίηση κερδοφόρων επενδύσεων συγκεκριμένων ομίλων στην περιοχή.
Δεν είναι η πρώτη φορά που ο ιστορικός χαρακτήρας της Γυάρου βρίσκεται στο στόχαστρο επενδυτικών σχεδίων. Απ’ το 2012 έχουν αδειοδοτηθεί αιολικά πάρκα μεγάλης ισχύος. Έντονη είναι και η παρουσία ΜΚΟ για την αξιοποίηση κοινοτικών προγραμμάτων μετά το 2011 που χαρακτηρίστηκε ως περιοχή NATURA 2000 και περιλαμβάνει Ζώνες Απόλυτης Προστασίας της Φύσης.
Στην ουσία πίσω απ’ τις διακηρύξεις για μετατροπή της Γυάρου σε «πράσινο, ενεργειακό αυτόνομο νησί» και σε περιοχή «τουρισμού χαμηλού αντίκτυπου», κρύβονται διάφορα ανταγωνιστικά σχέδια που οδηγούν στην ακύρωση της δυνατότητας αποκατάστασης του νησιού ως χώρου ιστορικής μνήμης.
Αυτό θα είναι και το αποτέλεσμα της λειτουργίας
ερευνητικών κέντρων και χώρων ολιγοήμερης παραμονής τουριστών, εκεί που κάποτε
υπήρχαν φυλακές.
Ασφαλώς δεν περιμένουμε να διαφυλάξει την ιστορική μνήμη ένα κράτος που
«εξισώνει» το φασισμό με τον κομμουνισμό, το κράτος της δικτατορίας του
κεφαλαίου.
Με ευθύνη όλων διαδοχικών των κυβερνήσεων ΝΔ – ΣΥΡΙΖΑ – ΠΑΣΟΚ δεν υπήρξε καμία μέριμνα για την προστασία και ανάδειξη της ιστορίας της Γυάρου. Τα κτίρια των φυλακών και άλλες εγκαταστάσεις έχουν υποστεί πολλαπλές καταστροφές αφημένα στη φθορά του χρόνου. Ωστόσο η εγκατάλειψη της Γυάρου από το αστικό κράτος δε νομιμοποιεί οποιαδήποτε επιχειρηματική εκμετάλλευσης του μαρτυρικού νησιού στο όνομα της προστασίας του.
Η Πανεπιστημονική Μηχανικών απαιτεί από την υπηρεσιακή Διοίκηση του ΤΕΕ να αποσύρει την «υπογραφή» της απ’ το κερδοφόρο Project για τη Γυάρο που προσβάλλει τους εκατοντάδες εξόριστους που βρίσκονται στη ζωή, τους απογόνους τους, αλλά και το λαό και τη νεολαία που τιμούν την ιστορία της Γυάρου, την ιστορία του λαού μας. Όλες οι συστημικές παρατάξεις του ΤΕΕ είναι συνένοχες γι’ αυτή την απόφαση.
Να δοθεί άμεσα γενναία
κρατική χρηματοδότηση
για να προχωρήσει η αποκατάσταση των ιστορικών κτιρίων
και η δημιουργία υποδομών
για να καταστεί το νησί επισκέψιμο.
Καλούμε τους συναδέλφους να μη νομιμοποιήσουν και να απέχουν απ’ τη διαγωνιστική διαδικασία. Να συμμετέχουν στις σχετικές αγωνιστικές πρωτοβουλίες. Καλούμε τους Επιστημονικούς Συλλόγους των Μηχανικών και τα Σωματεία των Μισθωτών Μηχανικών να καταδικάσουν τη συμμετοχή του ΤΕΕ σε αυτό το ανοσιούργημα σε βάρος της ιστορικής συλλογικής μνήμης των Λαϊκών Αγώνων και Θυσιών.
Οι εκπρόσωποι της Πανεπιστημονικής μπαίνουν μπροστά για το συντονισμό των αγωνιστικών πρωτοβουλιών το επόμενο διάστημα.
Κάτω τα χέρια απ’ τη
Γυάρο!
