40 χρόνια από τον θάνατο του κομμουνιστή🎈χαράκτη Α. Τάσσου ✨ Πάντα με σημείο αναφοράς τον άνθρωπο

Η ΚΕ του ΚΚΕ, τιμώντας τα 40 χρόνια από τον θάνατο του μεγάλου χαράκτη Α. Τάσσου, διοργανώνει εκδήλωση στις 26 Νοέμβρη, στις 6.30 μμ. στην αίθουσα συνεδρίων στην έδρα της ΚΕ του Κόμματος στον Περισσό. Για τη ζωή και το έργο του θα μιλήσουν: Γιάννης Γουρζής, χαράκτης, ομότιμος καθηγητής ΑΣΚΤ _ Δημήτρης Παυλόπουλος, καθηγητής Ιστορίας της Τέχνης στο Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας ΕΚΠΑ _ Εύα Μελά, ζωγράφος – χαράκτρια, μέλος του Τμήματος Πολιτισμού της ΚΕ του ΚΚΕ. Η είσοδος ελεύθερη _με προσκλήσεις
Θα προβληθεί το ντοκιμαντέρ "Ο Χαράκτης Α. Τάσσος" του Τάκη Παπαγιαννίδη και θα εκτεθούν τα έργα του (από τη συλλογή Εταιρείας Εικαστικών Τεχνών Α. Τάσσος): "_Άρης Βελουχιώτης", 1982 – 84. Αμφίπλευρο σχέδιο με μολύβι σε πλάκα ξυλογραφίας 200Χ70Χ3εκ. "Αιμιλιάνο Ζαπάτα», 1982 -84. Σχέδιο με μολύβι σε πλάκα ξυλογραφίας 200Χ70Χ3 εκ.

1973_Για το Πολυτεχνείο

Σε αυτό το πλαίσιο αναδημοσιεύουμε άρθρο του Ριζοσπάστη, θυμίζουμε πως αυτήν την περίοδο, το Μουσείο Μπενάκη φιλοξενεί έργα του Α. Τάσσου στην έκθεση "Πρωτόλεια - Από την πρώιμη γραφή στο ώριμο έργο". Η έκθεση αναζητά, μελετά και αναδεικνύει τις ιδέες, τα μοτίβα και τα χαρακτηριστικά που εμφανίστηκαν στα πρώιμα έργα έντεκα Ελλήνων καλλιτεχνών, για να «ριζώσουν» σταδιακά στην ώριμη εικαστική γλώσσα τους. Εκτός από τον Τάσσο εκτίθενται έργα των Σπύρου Βασιλείου, Νίκου Χατζηκυριάκου - Γκίκα, Γιάννη Τσαρούχη, Γιάννη Μόραλη, Βάσως Κατράκη, Γιάννη Σπυρόπουλου, Αλέκου Κοντόπουλου, Δημήτρη Μυταρά, Γιάννη Γαΐτη και Χρύσας Ρωμανού.
"Ταύτισα τον εαυτό μου με την εργατική τάξη και τα ιδανικά  της, με τους αγρότες από όπου και κατάγομαι γενικά. Το θεωρώ μεγάλο κέρδος στην ζωή μου ότι ζυμώθηκα με το κόσμο της δουλειάς.
Γνωρίζω ότι πολλοί θεωρούν αυτές τις απόψεις για την ζωή ξεπερασμένες. Για εμένα είναι μια πηγή έμπνευσης και συνεχούς ανανέωσης..."
_από την σειρά των αυτοβιογραφικών ντοκιμαντέρ "Μονόγραμμα" της ΕΡΤ, 1982
Α. Τάσσος (Μέρος 1ο) (Αρχείο ΕΡΤ)
Α. Τάσσος (Μέρος 2ο)

"Στα έργα μου υπάρχει η ανθρώπινη οδύνη, αλλά και η αποφασιστικότητα. Οι άνθρωποι που κινούνται στα έργα μου σηκώνουν το βάρος της σκλαβιάς και της τυραννίας. Αλλά είναι τόσο αλύγιστοι εκφραστικά, που δεν μπορούν παρά να μένουν όρθιοι ως το τέλος. Όρθιοι ακόμα κι όταν πέφτουν. Αυτό είναι το βαθύτερο μήνυμά μου".

Στα παραπάνω λόγια του κομμουνιστή χαράκτη Τάσσου Αλεβίζου, που έμεινε γνωστός ως "Α. Τάσσος" αποτυπώνεται η ουσία και η δύναμη της τέχνης του. Τα έργα του θα είναι πάντα παρόντα για να μας θυμίζουν το μεγαλείο της ταξικής πάλης της χώρας μας κατά τον 20ό αιώνα, καθώς με το μεγάλο του έργο απαθανάτισε τους αγώνες του λαού μας, κατορθώνοντας να τροφοδοτεί τη μνήμη όλων εκείνων που έζησαν τις μεγάλες στιγμές, αλλά κι εκείνων που ήρθαν αργότερα. Ακόμα και σήμερα ο Α. Τάσσος δίνει καθημερινά το "παρών" στην έδρα της ΚΕ του ΚΚΕ στον Περισσό, με το μνημειώδες έργο 60 τετραγωνικών μέτρων, τη μεταφορά σε ψηφιδωτό της ξυλογραφίας του "Τα παιδιά της ασφάλτου".

Η αρχή

" Θεωρώ τον εαυτό μου στρατευμένο πριν ανακαλυφθεί ο όρος και χρησιμοποιηθεί κατά κόρον. Είμαι στρατευμένος στον κόσμο των πιο προοδευτικών ιδεών, στα ιδανικά των λαϊκών αγώνων. Ταύτισα τον εαυτό μου με την εργατική τάξη και τα ιδανικά της με τους αγρότες απ’ όπου και κατάγομαι. Το θεωρώ μεγάλο κέρδος στη ζωή μου ότι ζυμώθηκα με τον κόσμο της δουλειάς. Για μένα οι ιδέες αυτές είναι μια πηγή έμπνευσης και συνεχούς ανανέωσης. Με κρατάνε σε ηθικά πλαίσια".

Γεννήθηκε, το 1914 στη Λευκοχώρα Μεσσηνίας. Λίγα χρόνια αργότερα εγκαθίστανται οικογενειακώς στο αραιοκατοικημένο τότε Δουργούτι, σημερινό Νέο Κόσμο. Εκεί, θα βρουν καταφύγιο Μικρασιάτες πρόσφυγες. Ο πολύβουος προσφυγικός συνοικισμός τον σημαδεύει. "Εβλεπα παράγκες, έφτιαχνα παράγκες… Έβλεπα φτώχεια, έφτιαχνα φτώχεια. Εκφραζόμουν σύμφωνα με τον περίγυρό μου, που με συγκινούσε, με αναστάτωνε…".
Η δραστηριοποίηση του Τάσσου – από μαθητή ακόμα – στην Εργατική Λέσχη Δουργουτίου, αλλά και η απόκτηση δεσμών κι επαφών με πυρήνες της ΟΚΝΕ διευρύνουν τις προσλαμβάνουσές του, εμπλουτίζουν τη θεματολογία του και την κατευθύνουν στην αποτύπωση της καθημερινής ζωής της εργατικής τάξης από τα πρώιμα κιόλας έργα του.

Δίνει εξετάσεις και μπαίνει στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών. Δάσκαλοί του στη ζωγραφική οι Κ. Παρθένης, Θ. Θωμόπουλος και Ο. Αργυρός. Χαρακτική διδάχθηκε από τον Γιάννη Κεφαλληνό. "Λιμενεργάτες", "Λαϊκά συσσίτια", "Πρωινή βάρδια", "Η φάμπρικα σχολάει" είναι ορισμένα από τα πιο χαρακτηριστικά έργα που δημιούργησε όταν ήταν ακόμα φοιτητής στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών. Ο αγώνας για την επιβίωση, η αδικία, η φτώχεια, η σκληρή δουλειά, αλλά και οι αγώνες της εργατικής τάξης βρίσκονται στο πρώτο πλάνο του έργου.

Όντας σπουδαστής ακόμα διοργανώνει την πρώτη ατομική του έκθεση, η οποία και εντυπωσιάζει. Συνεχίζει τις σπουδές του στο Παρίσι, στη Ρώμη και τη Φλωρεντία. Εκεί έρχεται σε επαφή με τις πιο προοδευτικές αισθητικές τάσεις, όπως τη χαρακτική του Ε. Μουνκ, της Κ. Κόλβιτς και των Γερμανών εξπρεσιονιστών. Ο Τάσσος δεν επέλεξε τυχαία τη χαρακτική για να εκφραστεί. Ο ίδιος ξεχώριζε την τεράστια κοινωνική της σημασία και την θεωρούσε "τέχνη του λαού", μια και τα χαρακτικά έργα μπορούσαν εύκολα να κυκλοφορήσουν σε πολλά αντίτυπα. Οπως έλεγε, "είναι γεγονός πως μια φωνή, για να υπάρξει, θα πρέπει ή ν’ ακούγεται ή να φαίνεται. Η φωνή των χαράξεων έχει την τεράστια δύναμη να φαίνεται, όχι μια φορά, αλλά πολλές φορές ταυτόχρονα και ίδια. Είναι το μεγάλο μυστικό της δύναμής της". Επιπλέον η χαρακτική και οι δυνατότητες που αυτή έδινε αξιοποιήθηκαν διαχρονικά για τις προπαγανδιστικές ανάγκες των αγώνων του λαού, κομμάτι στο οποίο και ο ίδιος ο Τάσσος έβαλε τη δική του σφραγίδα.

Τσε Γκεβάρα

Τον Οκτώβρη του 1941 η Ηλέκτρα Αποστόλου, υπεύθυνη Διαφώτισης της ΚΟΑ, συγκέντρωσε στο ξύλινο καφενεδάκι του Ζαππείου μια μικρή ομάδα χαρακτών, από τα ιδρυτικά κυρίως μέλη του ΕΑΜ Καλλιτεχνών στα οποία ανήκε και ο Τάσσος και συγκρότησε ένα καλλιτεχνικό συνεργείο για τις προπαγανδιστικές ανάγκες της ΕΑΜικής Αντίστασης. Το παράνομο αυτό συνεργείο αποτελεί έως τις μέρες μας υπόδειγμα συλλογικής και ανιδιοτελούς καλλιτεχνικής προσφοράς. Διηγούνταν χαρακτηριστικά ο Τάσσος: "Εμείς παίρναμε από την ΚΕ του ΕΑΜ το θέμα της δουλειάς και τα συνθήματα. Ομως τα τσιγκογραφεία ήταν απροσπέλαστα, δουλεύαμε με ξύλα και λινόλεουμ. Συχνά η δουλειά ήταν ομαδική (…) Όταν τελειώναμε, παραδίδαμε τα χαραγμένα ξύλα στο καθορισμένο ραντεβού… κι ύστερα χάναμε τα ίχνη τους. Ήταν μια δουλειά αρκετά παράτολμη κι επικίνδυνη. Τσάντες με προεξέχουσες τις ιστορικές λαχανίδες της Κατοχής καμουφλάριζαν τα πιο φλογερά μηνύματα ελευθερίας. Διασχίζαμε την Αθήνα, τις μέρες ανάμεσα σε μπλόκα, τραμ, γκαζοζέν, τις νύχτες με την απόλυτη αντιαεροπορική συσκότιση, ανάμεσα σε χαφιέδες, τάγματα ασφαλείας και τους Γερμανούς (…) Ύστερα, κάποιο πρωί, βλέπαμε ταυτόχρονα με τους άλλους Αθηναίους, το έργο μας κολλημένο παντού στους τοίχους, στις μάντρες…".

Το 1944 το ΕΑΜ Εικαστικών Καλλιτεχνών αποφασίζει, ως μια μορφή αντίστασης, να συμμετάσχει στην Πανελλήνια Εκθεση, παρότι η διοργάνωσή της εποπτευόταν από τους κατακτητές. Οι Γερμανοί έκλεισαν την έκθεση, συνέλαβαν και κράτησαν για 40 μέρες στις φυλακές Αβέρωφ τους Τάσσο, Κεφαλληνό, Κορογιαννάκη και Κανά.
Ειδική αναφορά πρέπει να γίνει σε τρεις σημαντικές εκδόσεις – λευκώματα, στις οποίες συμμετείχε με έργα του και ο Τάσσος, για τις οποίες έλεγε ο ίδιος: "Σε κάθε σελίδα ένα κείμενο, συνήθως ποίημα και μια εικόνα. Ήταν αναπόσπαστα αυτά τα δύο στοιχεία. Το ένα συμπλήρωνε το άλλο, του έδινε ένα ακριβές και συγκεκριμένο νόημα".
Σε αυτήν την περίοδο, δεσπόζουν τέσσερα έργα του Τάσσου που περικλείουν τη συγκίνηση και τη δραματικότητα της στιγμής που φτιάχτηκαν. "Πρωτομαγιά" για την εκτέλεση των 200 αγωνιστών της Καισαριανής την Πρωτομαγιά του 1944, " Απελευθέρωση της Αθήνας", το ημιτελές σχέδιο "3 του Δεκέμβρη 1944" και "Η Πομπή του Λαού της Αθήνας", όπου ο λαός της Αθήνας αποφασισμένος συνοδεύει τους νεκρούς του. Το 1945 ιδρύεται από το ΚΚΕ το εκδοτικό "Τα Νέα Βιβλία". Ο Τάσσος αναλαμβάνει καλλιτεχνικός υπεύθυνος.

Η πρώτη δικαίωση
στην εικαστική τέχνη του αγώνα του ΔΣΕ

Η δεκαετία του ’50 χαρακτηρίζεται ως περίοδος μελέτης. Ο Τάσσος δουλεύει κυρίως σε έγχρωμες ξυλογραφίες, τοπία και σκηνές από την αγροτική ζωή της ιδιαίτερης πατρίδας του της Μεσσηνίας. Τη δεκαετία του 1960 η θεματογραφία του άρχισε να επικεντρώνεται στην απόδοση της ανθρώπινης μορφής με σταδιακή εγκατάλειψη του χρώματος και στροφή στο ασπρόμαυρο, που από τότε και μετά δεν το εγκαταλείπει. "Ξαναγύρισα θεματικά κι άρχισα να δουλεύω θέματα της Κατοχής και του Εμφυλίου Πολέμου. Εκεί έχασα τους καλύτερούς μου φίλους. Ανθρώπους – διαμάντια που στήθηκαν στους τοίχους των εκτελέσεων". Σημαντικός σταθμός στην καλλιτεχνική πορεία του είναι η ατομική έκθεσή του το 1964 στον "Ζυγό", που για πρώτη φορά ο Εμφύλιος καταξιώνεται στη νεοελληνική τέχνη μέσα από δύο σπουδαία πολύπτυχα χαρακτικά με τίτλους: "Λεπτομέρεια Εμφυλίου Πολέμου" και "Αφιέρωμα στην Αλίκη Τ. ". Είναι έργα που εκφράζουν με ανεπανάληπτη δύναμη και εσωτερική ένταση το δράμα και τον ηρωισμό της κορυφαίας αυτής στιγμής της ταξικής πάλης. Οι δημιουργίες του Τάσσου είναι πλέον μεγάλων διαστάσεων, με τις μορφές να δανείζονται πολλά στοιχεία από τη βυζαντινή αλλά και τη δυτικοευρωπαϊκή τέχνη.

           Εικαστικό ρεπορτάζ

Στα χρόνια της δικτατορίας, ο Τάσσος, μέσα από τις μορφές και τα σύνολα που χαράζει, φιλοτεχνεί έργα κοινωνικής διαμαρτυρίας. Όπως είχε αναφέρει σε συνέντευξή της στον Ριζοσπάστη η σύζυγός του, Λουκία Μαγγιώρου, για εκείνη την περίοδο, "δουλεύοντας το τεράστιο σχήμα άρχισε να βλέπει τη μεγάλη σύνθεση. Αυτά τα χρόνια θα μπορούσαμε να πούμε ότι έκανε ένα εικαστικό ρεπορτάζ. Κάθε φορά που έβλεπε σε μια εφημερίδα ένα γεγονός, το μετέφερε αμέσως στο ξύλο. Τα γεγονότα βέβαια που συνέβαιναν γύρω μας, επηρέασαν το έργο του σε όλες τις εποχές. Και πάντα με σημείο αναφοράς τον άνθρωπο".
Από τον Δεκέμβρη του 1967 έως τον Γενάρη του 1968 χαράζει 3 "Αφιερώματα" σε 3 κρατούμενους συντρόφους τους. Στην Βάσω Κατράκη, τον Μίκη Θεοδωράκη και τον Γιάννη Ρίτσο. Επόμενα έργα αυτής της περιόδου είναι "Μνήμη Τσε Γκεβάρα: Οργή και Περισυλλογή", "Αρχάγγελοι", σύμβολα της Αντίστασης, "Ελευθερία στη φωτιά", "Μαύρος Ήλιος", "17 Νοέμβρη 1973" κ.ά.
Τη μεταπολιτευτική περίοδο, ο Τάσσος δίνει πάντα το "παρών" σε κάθε μικρό και μεγάλο αγώνα. Πάντα στο πλευρό του ΚΚΕ.
Σε ένα από τα τελευταία του κείμενα, εκτιμώντας ο ίδιος την πορεία της ζωής του ανάμεσα σε άλλα έγραφε: "Θα ήθελα αναλογιζόμενος την πορεία μου στη ζωή και στην τέχνη, να ‘ρχιζα τώρα από την αρχή με τις γνώσεις που έχω συσσωρεύσει και με την τεράστια πείρα μου, με το ταλέντο αυτό που διαθέτω. Είμαι σχεδόν βέβαιος ότι η τροχιά μου θα ήταν μακρύτερη και πολλά περισσότερα θα πρόσφερα στη ζωή και στην τέχνη και στην ειρήνη κι όμως για όλα αυτά ο αγώνας συνεχίζεται".

Δείτε και  
Ριζοσπάστης Διαχρονική, οικουμενική παρακαταθήκη
902 Σαράντα χρόνια από το θάνατό του χαράκτη Α. Τάσσου

 

 

Ζωή a la russe: Λαθροχειρίες αστών δημοσιογράφων

Καπιταλιστική Ρωσία = ΕΣΣΔ (γνωστή καραμέλα) γκουλάγκ, "αδιαφορία του σοβιετικού κράτους για την ανθρώπινη ζωή", "θύματα του Β΄ Παγκόσμιου που βαφτίστηκαν #ηρωισμός# ενώ οφείλονταν στην αμέλεια και αδιαφορία των διοικητών" … κλπ. η αστική "σωστή" πλευρά της ιστορίας (όπως λέμε ρώσικη σαλάτα).

Περί του μεγάλου Σοβιετικού σκηνοθέτη σεναριογράφου δάσκαλου δραματικής και ηθοποιού Σεργκέι Μπονταρτσούκ (1920-1994) ο λόγος. Γνωστού γιατί ασχολήθηκε μεταξύ άλλων με κινηματογραφικές διασκευές λογοτεχνικών έργων των Μιχαήλ Σόλοχοφ, Λέων Τολστόι Αντόν Τσέχωφ κά. Σκηνοθέτησε ταινίες σταθμούς του σοβιετικού σινεμά όπως το Πόλεμος και ειρήνη: Μέρος 1^ο – 2^ο 3^ο 4^ο (1965-1970 Voyna i mir, το αριστούργημα του Τολστόι) _τιμήθηκε με Όσκαρ και Χρυσή Σφαίρα Ξενόγλωσσης Ταινίας “η Μοίρα Ενός Ανθρώπου” (Sudba cheloveka 1959), , Βατερλώ (1970 με Ροντ Στάιγκερ στον ρόλο του Ναπολέοντα, Κρίστοφερ Πάλμερ, Όρσον Γουέλς, Τζακ Χόκινς κ.ά), οι Κόκκινες Καμπάνες (1982) Sudba cheloveka (1959) Boris Godunov (1986) Tikhiy Don (ο ήρεμος Δον _2006) Boris Godunov (1986) Krasnye kolokola, film pervyy - Meksika v ogne (συμπαραγωγή Σοβιετικής Ένωσης, Ιταλίας και  Μεξικού 1982, ενδοσκοπώντας στην επανάσταση του Μεξικού και την μεγάλη Οκτωβριανή), η τιτανομαχία τού ποταμού Ντον (1975) κλπ. (κάπου 70 ταινίες), Επίσης έπαιξε σε 10άδες ως πρωταγωνιστής  
Στο Πόλεμος και ειρήνη, μέσα από την ιστορία πέντε οικογενειών της αριστοκρατίας αναδύεται το μωσαϊκό της τσαρικής Ρωσίας και με την παραστατική περιγραφή των μαχών και των συρράξεων, ο Τολστόι αφήνει να διαφανούν οι βαθύτερες σκέψεις του για έννοιες όπως ο πατριωτισμός, ο ανθρωπισμός και η ηθική και ο Μπονταρτσούκ το μεταφέρει πιστά στη μεγάλη οθόνη. Οι αποφάσεις των ηγετικών μορφών των στρατιωτικών εξελίξεων, όπως του Ναπολέοντα και του Κουτούζοφ, περνούν σε δεύτερη μοίρα για να αναδειχτεί η αξία της λαϊκής δύναμης και των ικανοτήτων των απλών ανθρώπων. Η ταινία γυρίζεται σε 4 μέρη. Το 1^ο διαρκεί 147λ, το 2^ο 100, το 3^ο 84 και το 4^ο 100’ _πραγματικό έπος. Ο κεντρικός πρωταγωνιστικός ρόλος, η πριγκίπισσα Νατάσα Ροστόβα, ερμηνεύτηκε από την Λουντμίλα Σαβέλιεβα, η οποία είχε πρόσφατα αποφοιτήσει από την φημισμένη Ακαδημία Ρωσικού Μπαλέτου Βαγκάνοβα _ Λουντμίλα Γκουρτσένκο, Αναστάζια Βερτινόσκαγια καθώς και άλλες ηθοποιοί επιθυμούσαν σφόδρα να ερμηνεύσουν τον ρόλο της Νατάσα Ροστόβα, όμως ο Μπονταρτσουκ επέλεξε τη νεαρή μπαλαρίνα, η οποία ερμηνεύει τον ρόλο της καριέρας της.

Γέννημα θρέμμα
της τέχνης του κινηματογράφου στην υπηρεσία
των λαών της ΕΣΣΔ

"Ο νέος κινηματογράφος δε συνέχισε μια παράδοση, αλλά έφερε μια καινούργια καλλιτεχνική προσέγγιση, μια έντονη εμπάθεια σε ό,τι ήταν μπαγιάτικο και απορριπτέο, μια ασυμφιλίωτη εχθρότητα σε σκύβαλα και εντυπωσιασμούς, μια σταθερή αποφασιστικότητα να κρατηθούν έξω από το σινεμά οι παλιές και τετριμμένες πρακτικές, καθ’ ολοκληρία ασύμβατες με την έκφραση της καινούργιας σκέψης, των καινούργιων ιδεών, των καινούργιων συναισθημάτων και καινούργιων λέξεων της νέας εποχής" __Σεργκέι Αϊζενστάιν "Από σήμερα, μαζί με την κατάλυση του τσαρικού καθεστώτος, καταργείται η ύπαρξη της Τέχνης στις αποθήκες και τα ντοκ του ανθρώπινου πνεύματος … Οι πίνακες να απλωθούν από σπίτι σε σπίτι, πάνω από τους δρόμους και τις πλατείες, σαν ουράνια τόξα από πολύτιμους λίθους, για να χαροποιούν και να εξευγενίζουν το βλέμμα του διαβάτη … Όλη η Τέχνη στο λαό!" _ Μαγιακόφσκι 1917

Η τέχνη του κινηματογράφου στην υπηρεσία των λαών της ΕΣΣΔ

Στις 27-Αυγ-1919 η κυβέρνηση της Σοβιετικής Ρωσίας κρατικοποίησε - "επαναστικώ δικαίω", με ειδικό Διάταγμα τον τσαρικό κινηματόγραφο στη χώρα, μια τέχνη μέχρι τότε για τους λίγους "enfant gâté" ακριβή και αριστοκρατική. Με αυτό το μέτρο, με την κοινωνικοποίηση των δομών παραγωγής και διανομής, ο κινηματογράφος απελευθερώνεται από τις εμπορικές και κερδοσκοπικές εξαρτήσεις και διαμορφώνονται όλες οι απαραίτητες συνθήκες για την ανάπτυξή του. Στη Μόσχα ιδρύεται η πρώτη σχολή κινηματογράφου στον κόσμο.

Η νεαρή σοβιετική εξουσία αποδίδει στον κινηματογράφο τον χαρακτηρισμό "η πιο σημαντική απ’ όλες τις τέχνες". Στον κινηματογράφο συνενώνονται διαφορετικά είδη τέχνης και αντιμετωπίστηκε από τη σοβιετική εξουσία ως ένα ζωτικό εργαλείο της Επανάστασης στον αγώνα για τη διαπαιδαγώγηση του νέου ανθρώπου.Οι ιδιοκτήτες των κινηματογραφικών εταιρειών και της διανομής (οι περισσότεροι από αυτούς) εγκατέλειψαν τη χώρα, παίρνοντας μαζί πολύτιμο υλικό και εξοπλισμό.
Αλλά με ό,τι απέμεινε, η νεαρή ΕΣΣΔ έφτιαξε μια νέα κινηματογραφική τέχνη, αριστουργήματα της οποίας είναι ακόμη σήμερα το καμάρι του παγκοσμίου κινηματογράφου.

Sergey ΕΣΣΔ και Sissy’s
Δημοσιογραφία και ζωή a la russe

Ο όρος Conspiracy theory (θεωρία συνωμοσίας) δεν είναι καινούργιος αλλά τελευταία "τέχει με χίλια" ως συγκάλυψη και παραπληροφόρηση του αναπόδεικτου, με μεγάλο μέρος της κοινής γνώμης _που δυστυχώς βοηθούντων των ΜΚΔ βαίνει αυξανόμενο, υιοθετώντας φούμαρα αντί και τεκμηριωμένα φαινόμενα και γεγονότα στην πολιτική, στον πολιτισμό και σε κάθε πτυχή της κοινωνικής ζωής. Από κοντά τα αστικά Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης σιγοντάρουν κανονικά.
Γνωστές οι ρήσεις "_Όµοιος οµοίω αεί πελάζει", "τα ομώνυμα έλκονται" κλπ. που πάνε γάντι στην κα. s_alonistiotou _αυτοπαρουσιαζόμενη ως πολιτικός επιστήμων και ερευνητική δημοσιογράφος, σχολιογράφος επικαιρότητας, columnist με μακρά εμπειρία στη δημιουργία και τη διεύθυνση περιοδικών εβδομαδιαίων και μηνιαίων σε ελληνικούς δημοσιογραφικούς οργανισμούς, με περιεχόμενο ευρύτερα πολιτικό, κοινωνικό, πολιτιστικό… Δημοσιογραφικό Οργανισμό Λαμπράκη περιοδικό ΕΨΙΛΟΝ, εκδόσεις Χ.Κ Τεγόπουλος, παραγωγός σε ΩΧ FM, SKY, ANTENNA, Founder, Director στην εταιρεία JAJ Journalists about Journalism Editor in chief με αρθογραφία στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ της Κυριακής (σσ. συνδρομητικής) …Find me on ___

Τον Οκτώβριο του 1970, στην παρακμή των επικών ταινιών, κυκλοφόρησε στους κινηματογράφους το "Waterloo" του Σοβιετικού σκηνοθέτη Σεργκέι Μπονταρτσούκ – μια παραγωγή Ντίνο ντε Λαουρέντις Ο στρατιώτης κοιτάζει τον Βλαντιμίρ Πούτιν με ένα βλέμμα που ίσως να υποκρύπτει και κάποια απορία ή δυσπιστία… πιθανότατα αντιλαμβάνεται ότι και ο ίδιος αποτελεί μέρος του ντεκόρ της προπαγάνδας, το οποίο συμπληρώνουν η φωτογραφία με τον Κόκκινο Στρατό στο Ράιχσταγκ, η Θεοτόκος και η εικόνα του (αγιοποιημένου) Αλέξανδρου Νιέφσκι. Γράφει στην (συνδρομητική) ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ η Σίσσυ Αλωνιστιώτου.
Ένα κάστ μεγάλων ηθοποιών, μεταξύ των οποίων Κρίστοφερ Πλάμερ, ο Ροντ Στάιγκερ (στο ρόλο του Ναπολέοντα) και Ορσον Ουέλς δεν κατάφεραν να εξασφαλίσουν την επιτυχία της ταινίας στα box office ανά τον κόσμο. Η σοβιετική συμμετοχή, ωστόσο, υπήρξε καθοριστική: εκτός από τον πιστό στις επιταγές του Κρεμλίνου σκηνοθέτη —ο οποίος αργότερα περιθωριοποιήθηκε επί Γκλασνόστ— η Μόσχα παρείχε αδιανόητους πόρους και ανθρώπινο δυναμικό για τη δημιουργία σκηνών που μόνο η σύγχρονη τεχνολογία μπορεί να αναπαραστήσει.

(…)
Εγκληματική αδιαφορία: Η θλιβερή αυτή επίδειξη κινηματογραφικού ρεαλισμού απλώς αντανάκλασε μια βαθύτερη αλήθεια: την ιστορική αδιαφορία του σοβιετικού (και μετασοβιετικού) κράτους για την ανθρώπινη ζωή. Δύσκολα μπορεί να αμφισβητηθεί μια νοοτροπία που μέτρησε 20 εκατομμύρια νεκρούς στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο —θύματα που βαφτίστηκαν "ηρωισμός", ενώ οφείλονταν πρωτίστως στην αμέλεια και αδιαφορία των διοικητών—, εκατομμύρια φυλακισμένους στα γκουλάγκ και, εν προκειμένω, βασανισμένους ανθρώπους και ζώα στο όνομα μιας ταινίας.

Το έπος "Πόλεμος και Ειρήνη" του Σεργκέι Μπονταρτσούκ, που απευθύνεται σε μαζικό ακροατήριο, προβλήθηκε στην Ελλάδα στα τέλη του '60, σε εκδοχή 263 λεπτών. Είναι αναμφισβήτητα μια από τις κορυφαίες ταινίες στην ιστορία του παγκόσμιου κινηματογράφου, με πρώτη κινηματογραφική μεταφορά το 1915, σε βωβή ταινία με πρωταγωνιστή τον Βλαντιμίρ Γκάρντιν, ιδρυτή και πρόεδρο της πρώτης κινηματογραφικής σχολής στον κόσμο, της φημισμένης VGIK της Μόσχας. Το 1956, ωστόσο, εμφανίζεται ένας, ιταλοαμερικάνικης παραγωγής, "Πόλεμος και Ειρήνη", 3,5 ωρών, σε σκηνοθεσία Κινγκ Βιντόρ, που το 1959 προβάλλεται στην ΕΣΣΔ με τεράστια επιτυχία. 31,5 εκατομμύρια Σοβιετικοί πολίτες είδαν το φιλμ, που αναφέρεται στην εισβολή του Ναπολέοντα στη Ρωσία το 1812, αρχίζει δε με τη μάχη του Αούστερλιτς και ολοκληρώνεται με την ήττα του Ναπολέοντα. Αυτό συνέβη 3 χρόνια πριν την 150ή επέτειο της εισβολής.

Η υπερπαραγωγή-ποταμός του Μπονταρτσούκ κατόρθωσε να μεταφέρει τον τεράστιο όγκο του μυθιστορήματος του Λ. Τολστόι στον κινηματογράφο, χωρίς στην πορεία να χάσει τον έλεγχο, επιστρέφοντας πάντα στην ουσία του θέματος, των ανθρώπων στη δίνη της ιστορίας, εξισορροπώντας το θεαματικό, το ανθρώπινο και το διανοητικό στοιχείο. Οι πραγματικοί πρωταγωνιστές, μέσα από την ιστορία 5 οικογενειών της αριστοκρατίας, δεν είναι ούτε ο Ναπολέων, ούτε ο αντίπαλος στρατηγός Κουτούζοφ, αλλά οι απλοί άνθρωποι, οι στρατιώτες και ο λαός, το μωσαϊκό της Ρωσίας και οι βαθύτερες σκέψεις του συγγραφέα πάνω στις έννοιες πατριωτισμός, ανθρωπισμός και ηθική. Η ταινία, που χωρίζεται σε 4 μέρη, γυριζόταν επί 5 χρόνια, με τεράστιο καστ (120.000 οι κομπάρσοι), με αυθεντικές στολές, ενώ κινητοποιήθηκε και ο Κόκκινος Στρατός για την ακριβή αναπαράσταση των μαχών. Με τους: Λουντμίλα Σαβελέβα, Βιατσεσλάβ Τικόνοβ, Σεργκέι Μπονταρτσούκ κ.ά. Παραγωγή: “Война и мир”, Σοβιετική Ένωση (1966)

ΥΓ. Sergey ΕΣΣΔ και Sissy’s \ Δημοσιογραφία και ζωή a la russe
Τα του Καίσαρος τω Καίσαρι: Παραδέχεται πάντως η Sissy μας ότι (σσ. copy-paste) “η ΕΣΣΔ, παρά τον ολοκληρωτισμό της, είχε τουλάχιστον ένα συνεκτικό αφήγημα: διεθνισμό, αποαποικιοκρατία, κοινωνική δικαιοσύνη. Η σημερινή Ρωσία δεν έχει τίποτα αντίστοιχο. Οι #παραδοσιακές αξίες# που επικαλείται είναι δάνεια από την αμερικανική Δεξιά, νοτισμένα με θεοκρατικό συντηρητισμό και πολιτισμική ανασφάλεια. Η #καταπολέμηση του ναζισμού# και των τρανς είναι ό,τι προσφέρεται για εσωτερική συνοχή. Δεν προτείνει έναν νέο κόσμο, αλλά έναν πόλεμο πληροφοριών” …
Βέβαια και εδώ να παρθεί υπόψη, πως η χώρα μας παρέα με τα συστημικά ΜΜΕ, στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο της Ουκρανίας είναι με ΝΑΤΟ-ΕΕ, δλδ με την Ουκρανία

Άμνετ 👉 Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Λονδίνου ✨ Θρίαμβος της Τζέσι Μπάκλεϊ

Τίτλοι τέλους για το Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Λονδίνου που θα επιστρέψει το 2026 (7-18 Οκτωβρίου), πάντα με φιλόδοξο πρόγραμμα για τους σινεφιλ, με την ταινία “Hamnet” να κερδίζει κατά κράτος (βραβείο κοινού για την Καλύτερη Μεγάλου Μήκους + 11 ακόμη!! & 5 υποψηφιότητες) καταγράφοντας η μεγαλύτερη προσέλευση που από ποτέ, όπως ανακοίνωσε το Βρετανικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου BFI. Πρόκειται για ένα συγκινητικό δράμα της Chloé Zhao, που παρουσιάστηκε από την σκηνοθέτη, με πρωταγωνιστές τους Jessie Buckley, Paul Mescal, Zac Wishart και τον Σπίλμπεργκ. Παράλληλα, το βραβείο κοινού για την Καλύτερη Βρετανική Ανακάλυψη απονεμήθηκε στο ντοκιμαντέρ του Yemi Bamiro “Black Is Beautiful: The Kwame Brathwaite Story“. Το φιλμ, αφιερωμένο στη μνήμη του πρωτοπόρου αμερικανού φωτορεπόρτερ Kwame Brathwaite γνωστού για τη διάδοση της φράσης “Black is Beautiful” _το μαύρο είναι όμορφο, που τεκμηριώνει τη ζωή και τον πολιτισμό στο Χάρλεμ και την Αφρική, που συγκίνησε κοινό και κριτικούς.

          Hamnet

Πρόκειται _όπως ήδη αναφέραμε για φετινή ιστορική δραματική ταινία του, σε συν-μοντάζ και σκηνοθεσία της Chloé Zhao (συν-έγραψε το σενάριο με την Maggie O’Farrell), βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα της O’Farrell (2020). Η ταινία ακολουθεί τη σχέση μεταξύ της Agnes και του William Shakespeare, και τον αντίκτυπο του τραγικού θανάτου του 11χρονου γιου τους Hamnet στη ζωή τους, οδηγώντας στη δημιουργία του ομώνυμου θεατρικού έργου από τον Shakespeare. Jessie Buckley και Paul Mescal ως Agnes και William, αντίστοιχα, μαζί με την Emily Watson και τον Joe Alwyn σε δευτερεύοντες ρόλους.

• Το Hamnet έκανε την πρεμιέρα του στο 52^ο  Φεστιβάλ Κινηματογράφου Telluride τον Αύγουστο, θα κυκλοφορήσει σε περιορισμένο αριθμό αιθουσών  στις ΗΠΑ τέλη Νοεμβρίου (και ευρύτερα 12-Δεκ) και στην Αγγλία το  2026 (9-Ιαν) Η ταινία έλαβε από διθυραμβικές ως πολύ θετικές κριτικές, όπου ξεχωρίζουν τις ερμηνείες των Buckley και Mescal, καθώς και τη σκηνοθεσία, το σενάριο, τη μουσική επένδυση, τη φωτογραφία και το μοντάζ.
• Αφηγείται τη δυνατή ιστορία αγάπης και απώλειας που ενέπνευσαν τη δημιουργία του διαχρονικού αριστουργήματος Άμλετ του Σαίξπηρ. Μια θεατρική παραγωγή του μυθιστορήματος της Maggie O’Farrell ανακοινώθηκε το 2022, με τα δικαιώματα ταινίας να έχουν αποκτηθεί πριν και το 2023, η Κλόε Ζάο προσλήφθηκε για να σκηνοθετήσει την ταινία και θα έγραφε το σενάριο μαζί με την Maggie O’Farrell (μυθιστοριογράφος από τη Βόρεια Ιρλανδία _με το πρώτο της μυθιστόρημα, After You’d Gone, κέρδισε το βραβείο Betty Trask και μετά το The Hand That First Held Mine, το βραβείο Costa Novel Award του 2010 κά) Τον Μάιο, Μεσκάλ και Μπάκλεϊ ξεκίνησαν διαπραγματεύσεις για να πρωταγωνιστήσουν

Η κύρια κινηματογράφηση είχε αρχικά προγραμματιστεί να ξεκινήσει στο Λονδίνο στις (Ιουν-2024) ξεκίνησε στην Ουαλία (τέλη Ιουλίου 2024 και ολοκληρώθηκε 30-Σεπ) και σκηνές γυρίστηκαν επίσης στο Charterhouse (Λονδίνο). Οι Τζο Άλγουιν και Έμιλι Γουάτσον προστέθηκαν στο καστ τον Αύγουστο, με τον Στίβεν Σπίλμπεργκ να συμμετέχει στην ταινία ως παραγωγός. Ο Λούκας Ζαλ είναι ο διευθυντής φωτογραφίας. Και ο Μαξ Ρίχτερ θα είναι ο συνθέτης της ταινίας.

Υποδοχή

Στον Imdb 8,2 |10, ιστότοπο Rotten Tomatoes, το 87% των κριτικών είναι θετικές, αναφέροντας: «Ραγίζοντας καρδιές και επουλώνοντάς τες μονομιάς, ο Hamnet κάνει εικασίες για την έμπνευση πίσω από το αριστούργημα του Σαίξπηρ με απτή συναισθηματική δύναμη χάρη στις εκπληκτικές ερμηνείες της Jessie Buckley και του Paul Mescal». Το Metacritic, το οποίο χρησιμοποιεί έναν σταθμισμένο μέσο όρο, απέδωσε στην ταινία βαθμολογία 92\100,  υποδεικνύοντας «καθολική αναγνώριση».

• Η ερμηνεία Buckley ειδικότερα επαινέθηκε ευρέως. Ο David Fear του Rolling Stone εξέφρασε την άποψη ότι ο κόσμος «θα μιλάει για την ερμηνεία της Jessie Buckley για χρόνια».
• Ο Tim Grierson της Screen Daily θεώρησε ότι ο ρόλος της Μεσκάλ ήταν παρόμοιος με την προηγούμενη δουλειά, αλλά «η τακτικά εξαιρετική Μπάκλεϊ είναι αποκαλυπτική ως ένα άγριο πλάσμα που βιώνει την ευφορία της μητρότητας καθώς και την ερωτική απογοήτευση της απώλειας».
• Ο Johnny Oleksinski στην New York Post έγραψε ότι «είναι η Μπάκλεϊ που δίνει μια από αυτές τις σπάνιες στροφές που απλά απίστευτες. Ταλαντεύεται πέρα ​​δώθε από χυτοσίδηρο σε πορσελάνη. Η ηθοποιός είναι θυελλώδης, παιχνιδιάρικη, προσγειωμένη και αιθέρια».
• Ο Peter de Debruge της Variety δήλωσε ότι η ταινία ήταν «τόσο συναισθηματικά ωμή που κατά καιρούς είναι σχεδόν βασανιστική» «με μια ηρωική ερμηνεία από την Τζέσι Μπάκλεϊ».
• Η Bilge Ebiri της Vulture περιέγραψε την ταινία ως «καταστροφική, ίσως την πιο συναισθηματικά συγκλονιστική ταινία που έχω δει εδώ και χρόνια».
• Η Angie Han της The Hollywood Reporter την συνόψισε ως «μια εξαιρετικά ερμηνευμένη που σπάει καρδιές», ενώ ο Pete Hammond του Deadline Hollywood έγραψε ότι το Hamnet, «με την ήσυχη αποφασιστικότητά του να πει πολλά για το πώς η τέχνη επηρεάζεται από τη ζωή, είναι διαφορετικό από οτιδήποτε άλλο».
• Ο David Ehrlich του IndieWire επιβεβαιώνει ότι με το Hamnet, «θα ήταν δύσκολο να φανταστεί κανείς έναν πιο ταιριαστό φόρο τιμής στο πιο ευρέως ερμηνευμένο έργο του Σαίξπηρ». Σχετικά με τις ερμηνείες, σημειώνει ότι ο χαρακτήρας της Agnes δεν βασίζεται σε τροπάρια, αλλά «αγκυρώνεται από την αρχέγονη ωμότητα της εκπληκτικής ερμηνείας του Buckley». Ενώ για την ερμηνεία Mescal τη βρήκε «καθαρτικά υπερβατική, επειδή επιτέλους ανταμείβει αυτή την αναζήτηση… καθώς ο Will αρχίζει να αναζητά τον γιο του στο διάστημα μεταξύ ζωής και θανάτου».
• Ο Richard Lawson στο The Guardian του έδωσε τέσσερα αστέρια, αποκαλώντας το «συγκινητική προσαρμογή του μυθιστορήματος της Maggie O’Farrell του 2020 με ένα συναρπαστικό, συγκινητικό τέλος»
• Από μια λιγότερο θετική πλευρά, ο Kyle Smith της Wall Street Journal (εκτός από κριτικός μυθιστοριογράφος και δοκιμιογράφος) το αποκάλεσε «ένα κατεξοχήν δόλωμα για τα Όσκαρ (θεωρητική βάση, μέγιστο κλάμα και συναισθηματική φόρτιση) αλλά μαστίζεται από πνευματικό αναχρονισμό».

Jessie Buckley

Η Τζέσι Μπάκλεϊ (γεννημένη 28-Δεκ-1989) είναι Ιρλανδή ηθοποιός και τραγουδίστρια. Οι διακρίσεις της περιλαμβάνουν βραβείο Laurence Olivier, καθώς και υποψηφιότητες για Όσκαρ και τρία βραβεία BAFTA. Ξεκίνησε την καριέρα της το 2008 ως διαγωνιζόμενη στο τηλεοπτικό talent show του BBC “I’d Do Anything”, στο οποίο κατέλαβε τη δεύτερη θέση. Απόφοιτος του RADA, οι πρώτες εμφανίσεις της στην οθόνη ήταν σε τηλεοπτικές σειρές του BBC, όπως το “War & Peace” (2016) και το “Taboo” (2017). Έκανε το ντεμπούτο της στον κινηματογράφο παίζοντας τον πρωταγωνιστικό ρόλο στο “Beast” (2017) και την πρώτη της εμφάνιση στη μουσική ταινία “Wild Rose” (2018). Η ερμηνεία της ως επίδοξη τραγουδίστρια κάντρι μουσικής στο τελευταίο της χάρισε μια υποψηφιότητα για το βραβείο BAFTA Καλύτερης Ηθοποιού σε Πρωταγωνιστικό Ρόλο.

Η καριέρα της προχώρησε με πρωταγωνιστικούς ρόλους στις μίνι σειρές του HBO Chernobyl (2019), I’m Thinking of Ending Things (2020), στην τέταρτη σεζόν του Fargo (2020), The Lost Daughter (2021), Men (2022) και Women Talking (2022). Η ερμηνεία της στο The Lost Daughter της χάρισε υποψηφιότητες για το βραβείο BAFTA Καλύτερης Ηθοποιού σε Β’ Ρόλο και το Όσκαρ Καλύτερης Ηθοποιού και ως Sally Bowles σε μια αναβίωση του Cabaret στο θέατρο West End το 2021 το βραβείο Laurence Olivier Καλύτερης Ηθοποιού σε Μιούζικαλ. Το 2022, κυκλοφόρησε το άλμπουμ σε συνεργασία με τον Bernard Butler, For All Our Days That Tear the Heart, το οποίο ήταν στη βραχεία λίστα για το βραβείο Mercury 2022.

Το 2013, αποφοίτησε από τη Βασιλική Ακαδημία Δραματικής Τέχνης και κατά τη διάρκεια της θερινής σεζόν του Shakespeare’s Globe, υποδύθηκε τη Miranda στην παράσταση The Tempest, και την τραγουδίστρια Arabella Hunt και την Kate στο Gabriel του Samuel Adamson. Μετά από μια επεισοδιακή εμφάνιση στη σειρά αστυνομικών δραμάτων Endeavour, υποδύθηκε τη Marya Bolkonskaya στη νέα δραματοποίηση του BBC, Πόλεμος και ειρήνη με πολλούς επαίνους για την ερμηνεία της. Κάνοντας το κινηματογραφικό της ντεμπούτο ως Μολ Χάντφορντ στο ψυχολογικό θρίλερ Beast (2017), έλαβε μεγάλη αναγνώριση και στη συνέχεια πρωταγωνίστησε στο δράμα κάντρι μουσικής Wild Rose (2017), το οποίο της χάρισε την ευκαιρία να ερμηνεύσει μουσική από την ταινία στο Φεστιβάλ Γκλάστονμπερι. Το επίσημο soundtrack της ταινίας έφτασε στο νούμερο ένα στο UK Country Albums Chart. Η ταινία έλαβε θετικές κριτικές και η ερμηνεία της ανταμείφθηκε με υποψηφιότητα για Καλύτερη Ηθοποιό σε Πρωταγωνιστικό Ρόλο στα 73^α Βραβεία Κινηματογράφου της Βρετανικής Ακαδημίας. Η Buckley εμφανίστηκε στη συνέχεια στο βιογραφικό δράμα Judy, βασισμένο στη ζωή της Judy Garland. Και το 2020, είχε τέσσερις κυκλοφορίες: Dolittle, σε σκηνοθεσία Stephen Gaghan, The Courier, σε σκηνοθεσία Dominic Cooke, Misbehaviour (σκηνοθ. Philippa Lowthorpe) και το σουρεαλιστικό ψυχολογικό θρίλερ I’m Thinking of Ending Things (σκηνοθ. Charlie Kaufman) Η ερμηνεία της στο τελευταίο επαινέθηκε πολύ και της χάρισε μια υποψηφιότητα για Καλύτερη Ηθοποιό στα 30ά Ετήσια Βραβεία Ανεξάρτητου Κινηματογράφου Gotham. Την ίδια χρονιά, ο Μπάκλεϊ είχε πρωταγωνιστικό ρόλο στην τέταρτη σεζόν της μαύρης κωμωδίας του FX, Fargo όπου υποδύθηκε τη νοσοκόμα Oraetta Mayflower

Το 2021, πρωταγωνίστησε ως η νεότερη εκδοχή της Λήδα Καρούζο στο σκηνοθετικό ντεμπούτο της Μάγκι Τζίλενχαλ, The Lost Daughter, με την Ολίβια Κόλμαν να υποδύεται την μεγαλύτερη αντίστοιχη του χαρακτήρα. Η ταινία έλαβε επαίνους από τους κριτικούς. Ο Ty Burr (κριτικός κινηματογράφου για την Washington Post, αρθρογράφος και συγγραφέας _γράφει το ενημερωτικό δελτίο ταινιών και πολιτισμού “Ty Burr’s Watchlist”) ανέφερε ότι η Μπάκλεϊ ήταν μια «αποκάλυψη». Για την ερμηνεία της, κέρδισε ένα βραβείο Gotham Independent Film Award για εξαιρετική υποστηρικτική ερμηνεία και ήταν υποψήφια για βραβείο BAFTA για την καλύτερη ηθοποιό σε υποστηρικτικό ρόλο. Έλαβε επίσης την πρώτη της υποψηφιότητα για Όσκαρ   καλύτερης ηθοποιού.

Ο οσκαρικός Eddie Redmayne (άγγλος ηθοποιός του κινηματογράφου και του θεάτρου, με σπουδές στην Ιστορία της Τέχνης) προσέγγισε την Μπάκλεϊ για να πρωταγωνιστήσει μαζί του, ως Σάλι Μπόουλς, σε μια αναβίωση του μιούζικαλ Cabaret. Η παραγωγή άνοιξε λαμβάνοντας διθυραμβικές κριτικές στο West End το 2021, κερδίζοντας το βραβείο Καλύτερης Μουσικής Αναβίωσης και το ίδιο βραβείο ως Καλύτερης Ηθοποιού στα Βραβεία Olivier του 2022.

Ο David Benedict, γράφοντας για το Variety, ανέφερε έπαιξε την Bowles «με εκπληκτική δυναμική σφοδρότητα» και ο Nick Curtis, κριτικός θεάτρου για την Evening Standard, την περιέγραψε ως «μια δύναμη συναισθημάτων».

• Το 2022, Buckley και ο πρώην κιθαρίστας των Suede, Bernard Butler, κυκλοφόρησαν το “The Eagle & The Dove”, το κύριο single από το συνεργατικό τους άλμπουμ και επίσης  το “For All Our Days That Tear the Heart” που έκανε το ντεμπούτο του στο Νο. 23 στο UK Albums Chart και  ήταν στη βραχεία λίστα για το βραβείο Mercury του 2022 _νωρίτερα το 2021, συμμετείχε  με τους Frances McDormand, Rooney Mara, Claire Foy και Ben Whishaw στην κινηματογραφική μεταφορά του μπεστ σέλερ μυθιστορήματος της Miriam Toews, Women Talking.
• Το 2022, πρωταγωνίστησε ως χήρα που ταξιδεύει για διακοπές σε ένα χωριό στην εξοχική ταινία τρόμου Men του Alex Garland, με τον Rory Kinnear _ταινία που προβλήθηκε στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου των Καννών στο τμήμα Σκηνοθετών. Την ίδια χρονιά, συνεργάστηκε με τους Colman, Luke Evans, Jonathan Pryce και Johnny Flynn στην ταινία Scrooge: A Christmas Carol, μια κινουμένων σχεδίων διασκευή του κλασικού μυθιστορήματος του Charles Dickens.
• Επανασυνδέθηκε με την Olivia Colman στην ταινία Wicked Little Letters, μια κωμωδία σε σκηνοθεσία Thea Sharrock. Την ίδια χρονιά, ανακοινώθηκε ότι θα αντικαθιστούσε την Carey Mulligan ως πρωταγωνίστρια στο αγγλόφωνο ντεμπούτο μεγάλου μήκους ταινίας του Christos Nikou, Fingernails. _και οι δύο ταινίες έκαναν πρεμιέρα στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Τορόντο το 2023 _τέλος
• Μάη του 2023, ανακοινώθηκε ότι θα πρωταγωνιστήσει στο Hamnet της Chloé Zhao.