"Νομπελίστες" κοράκια με νύχια γαμψά

 

Γίνομαι βαρετός ("πάλι τα ίδια;...") - «Ρε!, θα μας κόψουν τις συντάξεις»!
Παλιά είχαμε ..."καθηγητή" Σπράο - Μετά ήρθαν ολόκληρες «επιτροπές σοφών».
Τώρα μας προέκυψε ... «νομπελίστας»!
Μακριά από «οικονομολόγους» και «ειρηνιστές» νομπελίστες! Θα πρόκειται είτε για κομπογιαννίτες είτε για πολεμοκαπήλους αντιστοίχως!
Κι έχει πλάκα πια, αυτή η μονότονα βλακώδης πρακτική:
Όταν τα κοράκια θέλουν να σερβίρουν στο λαό ένα δύσπεπτο πιάτο (και δεν εννοούμε φασολάδα), επιστρατεύουν "καθηγητές", "σοφούς", "νομπελίστες" και κάθε "διακεκριμένον" απατεώνα!
Κι άμα δε φτάνουν, ούτε αυτοί έχουμε και τις "εκθέσεις του ΟΟΣΑ" η του ΔΝΤ!
Η μανιέρα.

Και, επιτέλους... «άσπρος καπνός»

Μόλις μετά από μερικούς μήνες και κατόπιν της σχετικής κυβερνητικής παραγγελίας, οι «ειδικοί» οικονομολόγοι έβγαλαν το πόρισμά τους και κατέληξαν στο περιβόητο «σχέδιο της Επιτροπής Πισσαρίδη» που, για ακόμα μια φορά, υπόσχεται ότι «εφόσον το σχέδιο ανάπτυξης εφαρμοστεί συστηματικά, θα οδηγήσει σε υψηλότερη ευημερία για τα νοικοκυριά, μέσω της συστηματικής ενίσχυσης της παραγωγικότητας και των αμοιβών της εργασίας».
Το σχέδιο ανακοίνωσε με πανηγυρικό τρόπο η ΝΔ και ήδη κινείται για την αξιοποίησή του στην κατανομή των πόρων που «έρχονται» απ' την ΕΕ, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ, απ' τη μεριά του, προσπαθεί να αποστασιοποιείται και να καταγγέλλει το σχέδιο ως «νεοφιλελεύθερο».
Ως προπομπός για μειώσεις συντάξεων λειτουργεί η πρόσφατη έκθεση του ΟΟΣΑ για τις κοινωνικές δαπάνες, καθώς επισημαίνει ότι η Ελλάδα -όπως και η Ιταλία- έχουν τις υψηλότερες συνταξιοδοτικές δαπάνες.
Η μεταρρύθμιση του συνταξιοδοτικού εντάσσεται και στο προσχέδιο του Εθνικού Σχεδίου Ανάκαμψης και Ανθεκτικότητας για την εκταμίευση των κονδυλίων του Ευρωπαϊκού Ταμείου Ανάκαμψης

«Εξορθολογισμός» της συνταξιοδοτικής δαπάνης

Σύμφωνα με την έκθεση, οι κοινωνικές δαπάνες στην Ελλάδα είναι πολύ πάνω από το ΜΟ (μέσος όρος) των χωρών του ΟΟΣΑ, 24% του ΑΕΠ (στοιχεία του 2019) έναντι 19,9%, με τη μερίδα του λέοντος, το 15,5% του ΑΕΠ, να καλύπτει τις συντάξεις (της Ιταλίας είναι 15,6%).

Ο Μ.Ο. της συνταξιοδοτικής δαπάνης για τις χώρες μέλη του ΟΟΣΑ είναι στο 7,8% με χώρες –στην «ατμομηχανή» της Ευρώπης όπως η Γαλλία να ανέρχεται στο 13,6%.

Η τελική έκθεση Πισσαρίδη δεν περιορίζεται στο να εισηγείται παρεμβάσεις στις επικουρικές συντάξεις, αλλά και στις κύριες συντάξεις, θέτοντας ως στρατηγικό στόχο της «μεταρρύθμισης» αυτό που έγινε και με τις προηγούμενες παρεμβάσεις, δηλαδή τη «σταδιακή αποκλιμάκωση της συνταξιοδοτικής δαπάνης ως ποσοστού του ΑΕΠ και τη μείωση της επιχορήγησης από τον κρατικό προϋπολογισμό ως ποσοστό των συνολικών δαπανών του»

Πιο συγκεκριμένα προτείνει την πλήρη κεφαλαιοποίηση της επικουρικής ασφάλισης, την αναπροσαρμογή των κανόνων υπολογισμού της ανταποδοτικής κύριας σύνταξης ανάλογα με την ηλικία συνταξιοδότησης, τον εξορθολογισμό των κανόνων αναγνώρισης πλασματικών χρόνων ασφάλισης στην κατεύθυνση του περιορισμού και της κατάργησης των πρόωρων συντάξεων.

Ουσιαστικά το Εθνικό Σχέδιο Ανάκαμψης περιλαμβάνει τις δράσεις και μεταρρυθμίσεις που θα υποβάλλει η Ελλάδα στην ΕΕ προκειμένου να λάβει έγκριση για την εκταμίευση των κονδυλίων του Ευρωπαϊκού Ταμείου Ανάκαμψης.

Προφανώς μέρος των «ευρωπαϊκών» κεφαλαίων θα κατευθυνθούν στη χρηματοδότηση του κόστους για τα ασφαλιστικά ταμεία της μετατροπής των επικουρικών συντάξεων σε «ατομικούς κουμπαράδες», πράγμα που σημαίνει ότι μέρος των χρημάτων από το Ταμείο Ανάκαμψης θα διοχετευτούν σε ιδιωτικές -κατά κύριο λόγο ξένες- ασφαλιστικές εταιρείες που θα εμπλακούν στον κλάδο της ασφάλισης.

Το αντιλαϊκό περιεχόμενο του σχεδίου

Τα βασικά σημεία της έκθεσης Πισσαρίδη δεν είναι καινούργια, ούτε πρωτότυπα. Σε επίπεδο «κατεύθυνσης» η έκθεση επιμένει πως η γραμμή της «εξωστρέφειας της οικονομίας» είναι αυτή προς την οποία πρέπει να κινηθεί η «χώρα», ενισχύοντας τον εξωτερικό Τουρισμό και αυξάνοντας τις εξαγωγές σε ότι αφορά τη βιομηχανική παραγωγή.
Η έκθεση δεν είναι ένα απλό «ευχολόγιο» κλαδικών κατευθύνσεων, αλλά προτείνει «αλλαγές» που πρέπει να πραγματοποιηθούν στην οικονομία για να κινηθεί προς αυτήν την κατεύθυνση. Οι κυριότερες είναι:

• α) Επιτάχυνση της συγκέντρωσης και της συγκεντροποίησης του κεφαλαίου, με μεγάλη αύξηση των επενδύσεων, με μεγάλη μείωση του αριθμού των μικρών επιχειρήσεων και προλεταριοποίηση αυτοαπασχολούμενων απ' τις μεγαλύτερες επιχειρήσεις, που κατηγορούνται ως «η φτώχεια των εθνών» απ' το μεγάλο κεφάλαιο. Η έκθεση προβλέπει σωρεία μέτρων συγκέντρωσης της παραγωγής και διαμόρφωσης όρων συγκέντρωσης του κεφαλαίου (απελευθέρωση αγορών, φιλοεπενδυτικό νομοθετικό πλαίσιο κ.λπ.).
• β) Κλιμάκωση της πολιτικής επιβολής φθηνότερης εργατικής δύναμης, που είναι απαραίτητη προϋπόθεση για την αύξηση των επενδύσεων.
• γ) Ολοκλήρωση της επίθεσης στα ασφαλιστικά δικαιώματα των εργαζομένων, με επιθετική μείωση των εργοδοτικών εισφορών και ανάπτυξη της ιδιωτικής ασφάλισης.
• δ) Προώθηση της φορο-ασυλίας του μεγάλου κεφαλαίου με νέες φοροαπαλλαγές και παράλληλα νέα επέκταση της φορολογίας στα λαϊκά στρώματα.
• ε) Προώθηση της επιτελικότητας του αστικού κράτους, που θα λειτουργεί προς όφελος του κεφαλαίου, π.χ. ψηφιοποίηση κρατικών λειτουργιών και μια fast track Δικαιοσύνη για το κεφάλαιο.
• στ) Διάλυση της όποιας προστασίας των ανέργων.
• ζ) Προώθηση νέων αντιδραστικών αλλαγών στην Εκπαίδευση και στο δημόσιο σύστημα Υγείας.
• η) Προσανατολισμός επενδύσεων στους τομείς που προκρίνουν το μεγάλο κεφάλαιο, η ΕΕ (πράσινη ψηφιακή μετάβαση, αλλοδαπός τουρισμός και διεθνείς μεταφορές).

Στην ουσία, το σχέδιο Πισσαρίδη κωδικοποιεί και προσπαθεί να επιταχύνει την αστική στρατηγική που εφαρμόζει σήμερα η ΝΔ, ως οργανική συνέχεια της πολιτικής που άσκησε ο ΣΥΡΙΖΑ.
Τελικά, είναι ένας νέος κρίκος στην αλυσίδα των μνημονίων και των μεταμνημονιακών δεσμεύσεων, ιεραρχώντας τις προτεραιότητες της κρατικής παρέμβασης για τις ανάγκες του μεγάλου κεφαλαίου την επόμενη περίοδο.

Πρόκειται για πολιτική φθηνότερης εργατικής δύναμης με κεντρικούς άξονες το νέο γύρο επίθεσης στα ασφαλιστικά δικαιώματα, την αύξηση της φορολογίας των εργαζομένων για να ελαφρυνθεί το κεφάλαιο, την προώθηση μεταρρυθμίσεων στο κράτος προς όφελος του μεγάλου κεφαλαίου, τη νέα μείωση των παροχών σε Υγεία, Παιδεία και κοινωνική προστασία, την προώθηση των επενδύσεων.

 

• Ολόκληρη η έκθεση δημοσιεύεται εδώ.
• Με πληροφορίες από Ριζοσπάστη

ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΕΞΟΡΜΗΣΗ ΚΚΕ: Συνεχίζουμε ακόμα πιο αποφασιστικά τη μάχη!

Έστειλα στο Κόμμα δέκα μάρκα ακόμα -
μη γράψουν το όνομά μου μόνο τα αρχικά μου …
τα πολλά σαν πάρτε το όνομά μου βάλτε!

Πάνε χρόνια, που ο Φώντας Λάδης έγραψε τους στίχους για ένα τραγούδι που πολλοί δε θυμούνται, κάποιοι το ξέχασαν επί τούτου και οι νεότεροι μάλλον δεν το έχουν ακούσει ποτέ…

Έστειλα στο κόμμα
δέκα μάρκα ακόμα
μη γράψουν το όνομά μου
μόνο τα αρχικά μου
Όχι πως φοβάμαι
τι εργάτης θα ‘μια
για τόσα όμως δεν κάνει
να χαλά μελάνι
τα πολλά σαν πάρτε το όνομά μου βάλτε!
και πλάνο και τομέα
και με κεφαλαία ...

Ο ρεαλισμός της «ουτοπίας»

Σαν σήμερα, πριν από 104 χρόνια ο κόσμος συγκλονίστηκε από τη νίκη της μεγάλης Οκτωβριανής Επανάστασης.

Μια νίκη που όμως δεν ήρθε ξαφνικά. «Τέκνο της ανάγκης κι ώριμο τέκνο της οργής» μέσα από μια πολυετή και σύνθετη προσπάθεια θεωρητικής, πολιτικής και πρακτικής επαναστατικής δράσης του μπολσεβίκικου Κόμματος.
Εξάλλου, καθοριστικής σημασίας για τη νίκη της Επανάστασης ήταν η επεξεργασία και ανάπτυξη της πολιτικής γραμμής των μπολσεβίκων, με επικεφαλής τον Λένιν, όλη την κρίσιμη περίοδο από τον Φλεβάρη του 1917, που ανατράπηκε ο τσαρισμός, μέχρι τον Οκτώβρη. Η περίοδος αυτή, μέσα και από τα έργα του Λένιν, αποτελεί κορυφαίο παράδειγμα, μέσα από το οποίο αναδεικνύεται η ικανότητα διαμόρφωσης επαναστατικής πολιτικής, η διεξαγωγή της διαπάλης με την αστική τάξη, τους ελιγμούς της, αλλά και τις δυνάμεις που ωθούν στον συμβιβασμό, με σταθερή πυξίδα την πάλη για την κατάκτηση της εργατικής εξουσίας.

Τη νύχτα ο Λένιν έφτασε στο Σμόλνι αναλαμβάνοντας την καθοδήγηση της εξέγερσης.

Ο μπολσεβίκος Β. Αντόνοφ – Οφσέενκο, ένας από τους καθοδηγητές της στρατιωτικής εφόδου στα Χειμερινά Ανάκτορα, αναφέρει σε μια γλαφυρή αφήγηση: «Στο άλλο δωμάτιο βρίσκουμε μια ολόκληρη ομάδα ανθρώπων, που παρίσταναν την Προσωρινή Κυβέρνηση. Κάθονται γύρω από ένα τραπέζι και μοιάζουν μ’ έναν τρεμουλιαστό γκριζόχρωμο λεκέ. “Στο όνομα της Στρατιωτικής Επαναστατικής Επιτροπής σας συλλαμβάνω!” τους δηλώνω. Οι πρώην υπουργοί παραδίδουν τα έγγραφα και τα όπλα που τους απόμειναν. Η Προσωρινή Κυβέρνηση δεν υπάρχει πια»

🔺  Δείτε το σημερινό αφιέρωμα του Ριζοσπάστη

70+ χρόνια μετά η κόκκινη σημαία με το σφυροδρέπανο υποστέλλονταν από την κορυφή του Κρεμλίνου και το πρώτο εργατικό κράτος στον κόσμο έκλεινε το ταξίδι στους ουρανούς λυγίζοντας κάτω από το βάρος της αντεπανάστασης.
Ήταν εκείνες τις μέρες που έβγαζε «βρώμα η ιστορία ότι ξοφλήσαμε», πως ο σοσιαλισμός ήταν «το παρατράγουδο στα ωραία (ιμπεριαλιστικά) άσματα» και οι κάθε λογής Φουκουγιάμα διατυμπάνιζαν το τέλος της ιστορίας και την οριστική επικράτηση του καπιταλισμού προσπαθώντας να σβήσουν από τη μνήμη τους εκατοντάδες χιλιάδες, -εκατομμύρια Πάβελ Κορτσάγιν που «έδεναν το ατσάλι» μαζί με το τιτάνιο ιστορικό οικοδόμημα που "γέννησε" τον άνθρωπο της νέας κοινωνίας του πρώιμου και ανολοκλήρωτου σοσιαλισμού.  

Ουτοπία

Ελληνική ρίζα ("ου"|ουκ +τόπος) που χρησιμοποιείται πλέον σ’ όλα τα μήκη και πλάτη утопия Utopia utopía utopie. Το λεξικό Τριανταφυλλίδη αναφέρει: «χαρακτηρισμός για κάθε ιδέα, ιδίως ιδεολογία, η οποία θεωρείται ότι είναι αδύνατο να πραγματοποιηθεί· (πρβ. χίμαιρα): H εξέλιξη του σοσιαλισμού από την ~ στην πράξη. Xαρακτηρίζουμε ως ~ κάθε ιδεολογία εκτός από τη δική μας. || (επέκτ.) για ανθρώπινο στόχο: H παγκόσμια ειρήνη θεωρείται ~ ακόμα και σήμερα. Πιστεύει σε ουτοπίες. Είναι ~ να……[λόγ. < αγγλ. utopia < νλατ. Utopia `φανταστική χώρα με ιδεώδεις νόμους και δίκαιο κοινωνικό σύστημα΄, τίτλος βιβλίου του Thomas More < αρχ. οὐ + τόπ(ος) -ία]»

Στην ιστορία της αρχαίας Κίνας καλύπτει την περίοδο της «ανατολικής εποχής» Zhou (770 - 256 π.Χ.), με έμφαση στη συγγένεια της ουτοπικής σκέψης με τα ηθικά και φιλοσοφικά ρεύματα της εποχής, τις ιδιαιτερότητες της κοσμοθεωρίας, ξεκινώντας από τον Κομφούκιο και τον Μο-Τζου και φτάνοντας στον κατακερματισμό της χώρας (αντιμαχόμενα βασίλεια) και στην αδύναμη πολιτική εξουσία που οδηγεί στην ουτοπική ανάδυση της εικόνας ενός ισχυρού -απόλυτα σοφού ηγεμόνα, τον οποίο βοηθούν να κυβερνήσει «σοφοί και ευσεβείς άνθρωποι»

Ο Ηράκλειτος διακήρυττε πως όλα μεταβάλλονται, τίποτε δε μένει σταθερό, ακίνητο· «τὰ πάντα ρεῖ, δὶς εἰς τὸν αὐτὸν ποταμὸν οὐκ ἂν ἐμβαίης, ἀεὶ γίγνεσθαι καὶ μεταβάλλεσθαι καὶ μηδέποτε τὸ αὐτὸ μένειν»

Η αριστοφανική ουτοπία, (Όρνιθες 414 π.Χ), είναι ευ_τοπική και δυσ_τοπική συγχρόνως, με τον (πονηρό πρωταγωνιστή) Πεισθέταιρο, να φεύγει από την Αθήνα και να δημιουργεί μια άλλη πόλη (ουσιαστικά για να σώσει τον εαυτό του), τη Νεφελοκοκκυγία (κατοικία των κούκων στα σύννεφα), στην οποία συνυπάρχουν οι θεοί με τους ανθρώπους.
Ευτελισμός της καθεστηκυίας τάξης των αξιών και θεσμών της κοινωνίας, πρόσωπα γελοιοποιούνται, με τον αγαθιάρη Ευελπίδη να ψάχνει κι αυτός τον τσαλαπετεινό του 

Ιστορική η παράσταση του Θεάτρου Τέχνης το 1959 (σκηνοθέτης Κάρολος Κουν σκηνικά και κοστούμια Γιάννης Τσαρούχης, μετάφραση του Βασίλη Ρώτα, μουσική Μάνος Χατζιδάκις χορογραφίες Ραλλού Μάνου), όπου ο Άγγελος Τερζάκης κατακεραύνωσε τους πάντες μιλώντας για προσβολή «σε χώρο επίσημο, μπροστά στα μάτια της εξουσίας» όπου «κανένας δεν έχει το δικαίωμα να γελοιοποιεί τα ιερά των άλλων» (sic!!)

 

Fernando Birri: Janela sobre a utopia Ela està no horizonte - diz - Me aproximo dois passos, ela se afasta dois passos. Caminho dez passos e o horizonte corre dez passos. Por mais que eu caminhe, jamais a alcançarci. Para que serve a utopia? Serve para isso: para caminhar.

 

«Η ουτοπία «φέγγει» στον ορίζοντα. Κάνω δύο βήματα προς το μέρος της, απομακρύνεται δύο. Προχωράω δέκα βήματα μπροστά, εκείνη ξεγλιστράει δέκα βήματα πιο πέρα. Όσο μακριά κι αν πάω, ποτέ δεν την αγγίζω. Σε τι χρησιμεύει λοιπόν η ουτοπία; Στο να μας κάνει να προχωρούμε» (αποδίδεται –εσφαλμένα, στον Eduardo Galeano -Εδουάρδο Γκαλεάνο)