Περί "Βικτωρίας" …της “ανωνύμου” _κάθε χρόνο ✨ τέτοια μέρα 👀

(αυτοπαρουσίαση)
Είμαστε ομάδα –ξεκινήσαμε πριν χρόνια (το 2005) δυο άντρες & μια γυναίκα –παντός καιρού σαν το ΚΚΕ και κολλητάρια από παλιά, στη συνέχεια κι άλλοι σ.φοι-σες "της προσκολλήσεως" ...που κρατάμε Φου_Μπου –πάνω από ένα, σελίδες και το Blog -

Ξεχωριστή αναφορά στην ακαταμάχητη Nicole -κάποτε κράταγε και ενημέρωνε ανελλιπώς ξεχωριστό Φου_Μπου με καλές αναρτήσεις ...

Σχετικά με το FaceBook όπου αναφέρουμε “ημερομηνία γέννησης 7-Νοε1917” _που προφανώς δεν μπορεί να ισχύει βλ. αναλυτική αναφορά στη συνέχεια

Στην πορεία μείναμε λίγοι -κύρια ο υποφαινόμενος Γιάννης + ο Νίκος και ευκαιριακά κάποιοι άλλοι -ο πρώτος έχει πάει αρκετές φορές Κούβα, 6 φορές μπριγάδα και κάποιες τουριστικά (πρώτη φορά το 1968 –μόλις είχε δολοφονηθεί ο Τσε με την επανάσταση στα μπούνια της - «¡Patria, socialismo o muerte! - ¡Socialismo o muerte! Venceremos») κλπ.

Aprendimos a quererte
Desde la histórica altura
Donde el sol de tu bravura
Le puso un cerco a la muerte

Aquí se queda la clara
La entrañable transparencia
De tu querida presencia
Comandante Che Guevara

 

 

 

Κάνουμε μια προσπάθεια να προβληθούν ζητήματα του 3^ου κόσμου, Λατινική Αμερική και ειδικά της Κούβας, αλλά δυστυχώς τα δικά μας τρέχουν γρήγορα και απειλητικά, οπότε επικεντρώνουμε τελευταία σ' αυτά.
Εκτός από το κύριο faceBook και την αντίστοιχη –με τις όποιες δυσκολίες, σελίδα Μαρξισμός - hasta la victoria siempre με logo Ζήτω ο Μαρξισμός Λενινισμός - ¡H.lV.S!... διαχειριζόμαστε διάφορα... «κόκκινα», παίζουμε και στο «Ατέχνως» παλιότερα εδώ

Σχετικά με τον πολιτικό προσανατολισμό, όλα τα παραπάνω «βγάζουν μάτι», εξ άλλου υπάρχει συγκεκριμένη ταυτότητα σε κάθε ανάρτηση

Με ΣΧ | ¡H.lV.S! -όπου οι κουβανοί συμπληρώνουν ...

«¡Patria, socialismo o muerte! - ¡Socialismo o muerte! Venceremos»

Στο FaceBook αναφέρουμε “ημερομηνία γέννησης 7-Νοε1917”, ελπίζοντας να γίνει αντιληπτός ο συμβολισμός: επί 100+χρόνια την γιορτάζουν οι καταπιεζόμενοι όλου του κόσμου, γιατί μια τέτοια μέρα, , ένας λαός ξεσηκώνονταν σύσσωμος, έσπαζε τις αλυσίδες του και εγκαθίδρυε ένα κοινωνικό καθεστώς που εξασφάλιζε τη λευτεριά, τη μόρφωση και την πρόοδο, για όλους τους κατοίκους της απέραντης ρωσικής γης, δείχνοντας έτσι ότι δεν είναι ουτοπία η κοινωνική χειραφέτηση των λαών από τους εκμεταλλευτές των, ντόπιους και ξένους.

 

Επειδή το Φατσοβιβλίο, δεν φέρνει τον κόσμο πιο κοντά _όσες χιλιάδες φίλους και ακόλουθους να έχει και βλέποντας το καμπανάκι “γενέθλια”, αρχίζουν τα αυτοματοποιημένα avatar και κακόγουστα gif που προσφέρει αφειδώς το σύστημα και επειδή διαχειρίζομαι εγώ τον τοίχο μου, το messenger γεμίζει με 100άδες “χρόνια πολλά”, σε όλες τις γλώσσες της οικουμένης κάθε χρόνο τέτοια μέρα, καρφιτσώνω την ίδια ανάρτηση _περί «Βικτωρίας» …της “ανωνύμου” (πάντως σχετικά με την γενέθλιο μέρα υπάρχει  και στο FaceBook ακριβής διευκρίνιση)

Κάθε χρόνο τέτοια μέρα

Το Same Time _Next Year (ίδια ώρα_μέρα, κάθε χρόνο) είναι μια αμερικανική σατυρική δραματική ταινία του 1978 σε σκηνοθεσία Robert Mulligan. Το σενάριο του Bernard Slade (Μπέρναρντ Σλέιντ) βασίζεται στο ομότιτλο θεατρικό του έργο του 1975. Πρωταγωνιστούν οι Άλαν Άλντα και Ellen Burstyn (Έλεν Μπέρστιν, που επαναλαμβάνει τον ρόλο της στο Μπρόντγουεϊ). Βλέπεται ευχάριστα, χωρίς ιδιαίτερες αξιώσεις.

Υπόθεση

Το 1951, σε ένα πανδοχείο στην ακτή της κομητείας Mendocino, η Doris, μια 24χρονη νοικοκυρά από το Όκλαντ, συναντά τον George, έναν 27χρονο λογιστή από το Νιου Τζέρσεϊ στο δείπνο. Μετά από μια “επιτυχημένη” σεξουαλική προσπάθεια, και παρά το γεγονός ότι και οι δύο είναι ευτυχισμένοι παντρεμένοι με έξι παιδιά, συμφωνούν να συναντιούνται κάθε χρόνο στο ίδιο ξενοδοχείο για μια νύχτα μαζί. Πρέπει να προλάβουν μέσα σε αυτό το 24ωρο να μοιραστούν ότι έχασαν στο χρόνο που πέρασε  πιάνοντας ταυτόχρονα την σχέση τους από εκεί που την άφησαν. Πρέπει να ανακαλύψουν τι άλλαξε, και τι  έμεινε ίδιο. Τι πόνεσε, και τι ήταν εκείνο που  έβαλε μια καινούργια πινελιά στον εαυτό τους. Και ο “πίνακας” της σχέσης τους δημιουργείται μπροστά στα μάτια μας:  Ήταν σχεδόν έφηβοι και στο φινάλε είναι μεσήλικες. Ήταν νευρωτικοί και παρέμειναν νευρωτικοί, ήταν αθώοι και παρέμειναν αθώοι. Το ποσό σημαντικός, όμως, είναι ο ένας για τον άλλον το ανακαλύπτουν σιγά σιγά. Μέχρι που φτάνει η στιγμή για την μεγάλη απόφαση... 

Η ταινία κάνει ένα άλμα προς τα εμπρός πέντε χρόνια κάθε φορά, εξιστορώντας επεισοδιακά τον χρόνο τους μαζί, τις αλλαγές που περνά ο καθένας, τους αντίστοιχους γάμους τους και την βαθύτερη σχέση τους. Το 1966, για παράδειγμα, ο Τζορτζ, τώρα μεσήλικας και ντυμένος με κοστούμι, σοκάρεται όταν η Ντόρις φτάνει με τζιν και τα μαλλιά της μέχρι τη μέση, έχοντας εγγραφεί στο UC Berkeley και έγινε ένθερμη “αριστερή”, ενώ ο ίδιος αποκαλύπτει τον νέο συντηρητισμό του έχοντας χάσει το γιό του στο Βιετνάμ τον προηγούμενο χρόνο.

Στη συνάντησή τους το 1977, ο Τζορτζ λέει στην Ντόρις ότι η σύζυγός του, Έλεν, πέθανε απροσδόκητα νωρίτερα μέσα στη χρονιά, και χήρος της κάνει πρόταση γάμου, η οποία αρνείται να δεχτεί λόγω της πίστης και του σεβασμού της στον σύζυγό της. Απογοητευμένος ο Τζορτζ φεύγει, αλλά γρήγορα επιστρέφει και υπόσχονται να συνεχίσουν τη σχέση όσο μπορούν.

Η ταινία είναι δομημένη σε έξι “επεισόδια”, το καθένα με διαφορά περίπου πέντε ετών,  όπου ανάμεσα στις σκηνές εμφανίζεται μια σειρά φωτογραφιών με αντίστοιχα πολιτιστικά _πολιτικά γεγονότα, όπως ο Χάρι Τρούμαν, ο Νικήτα Χρουστσόφ, η Λουσίλ Μπόλ, ο Έλβις Πρίσλεϋ, ο Τζον Κένεντι κά.

Για την ιστορία ο Paul McCartney είχε συνθέσει το τραγούδι τίτλου για την ταινία, το οποίο ηχογράφησε με τους Wings, αλλά δεν χρησιμοποιήθηκε και το κυκλοφόρησε ως το B-side ενός σινγκλ το 1990. Το θεματικό τραγούδι που χρησιμοποιήθηκε τελικά ήταν "The Last Time I Felt Like This", που γράφτηκε από τους Marvin Hamlisch και Alan και Marilyn Bergman (υποψήφιο για το Όσκαρ Καλύτερου Πρωτότυπου Τραγουδικού _ερμηνεύτηκε από τους Johnny Mathis και Jane Olivor).

Ενώ το περίφημο θεατρικό έργο του Μπέρναρντ Σλέιντ κέρδισε θύελλα επαίνων, η ταινία έλαβε _και σωστά, ανάμεικτες κριτικές. Οι New York Times έγραψαν: «Το σενάριο του κ. Σλέιντ δεν είναι αστείο αλλά γεμάτο με σημαντικά γεγονότα που δεν μπορούν να ξεγελαστούν... Όπως σκηνοθέτησε ο Ρόμπερτ Μάλιγκαν... Την ίδια ώρα, το επόμενο έτος είναι τόσο λιγότερο όσο και περισσότερο από όσο θα μπορούσε να ήταν. Μεταφέροντας τη δράση σε εξωτερικούς χώρους κάθε τόσο ή στο εστιατόριο του πανδοχείου, ο κύριος Mulligan χάνει το στοιχείο της κλειστοφοβίας που μπορεί να είχε πάρει το μυαλό του κοινού από τα προβλήματα του σεναρίου. Αλλά αντικαθιστά το γαλήνη ενός παράκτιου σκηνικού στην Καλιφόρνια και δίνει στην ταινία μια οπτική αίγλη που αποσπά την προσοχή.. Ο κύριος Mulligan φαίνεται ότι ενδιαφέρθηκε περισσότερο για την ανάπλαση του υλικού παρά για τη διατήρηση της απόλυτης ακεραιότητάς του, και υπό τις περιστάσεις, η προσέγγισή του είναι λογική. Ο Άλντα δεν είναι όσο πρέπει παιχνιδιάρης και διαβάζει κάθε γραμμή σαν να είναι μέρος ενός αστείου, που απλώς τονίζει την επιπεδότητα του σεναρίου. Η δεσποινίς Μπέρστιν, όμως ... φέρνει τόση γλυκύτητα στη Ντόρις με διάφορες ενσαρκώσεις που ο χαρακτήρας σχεδόν ζωντανεύει.

Κάθε χρόνο, τέτοια μέρα

Πρωτοπαίχτηκε στο Θέατρο Σινεάκ, (1975-76) και σε περιοδεία, καλοκαίρι 1976 σε μετάφραση Παύλου Μάτεσι, σκηνοθεσία Ανδρέα Βουτσινά και σκηνικά Διονύση Φωτόπουλου (πρωταγωνιστούσαν Αλέκος Αλεξανδράκης και Νόνικα Γαληνέα) και αργότερα στο Θέατρο Κάππα (1982-83) μετάφρ. Πλάτων Μουσαίος, στο Βρετάνια (1984-85) μετάφρ. Νόνικα Γαληνέα, σκηνοθεσία: Αλέκος Αλεξανδράκης
Σκηνικά: Λίζα Ζαΐμη πρωταγωνιστές Κυρία Κάλβερ: Λουίζα Ποδηματά _ Μπίλι: Βασίλης Πολίτης _Μάρθα: Χρυσούλα Διαβάτη _Μπάρμπαρα: Μπεάτα Ασημακοπούλου _Βανέσα: Νόνικα Γαληνέα _Μαρία Λουίζα: Μαίρη Κυβέλου _Τζον: Αλέκος Αλεξανδράκης _Ρόμπερτ: Νίκος Δαδινόπουλος και Μόρτιμερ: Τάσος Κωστής

7-Νοε1917 (25-Οκτ με το παλιό ημερολόγιο)

«Εμείς αρχίσαμε αυτό το έργο. Πότε ακριβώς, σε πόσο χρονικό διάστημα, οι προλετάριοι ποιανού έθνους θα αποτελειώσουν το έργο αυτό δεν είναι το ουσιαστικό ζήτημα. Το ουσιαστικό είναι ότι ο πάγος έσπασε, ότι ο δρόμος άνοιξε, ότι ο δρόμος χαράχτηκε…» (Λένιν).

Στις 7 Νοέμβρη (25 Οκτώβρη με το παλιό ημερολόγιο) 1917 η εξέγερση που ξέσπασε στην Πετρούπολη την περασμένη μέρα, αναπτύσσεται αναίμακτα και με ασυνήθιστη ταχύτητα. Το πρωί της 7ης Νοέμβρη όλη η πρωτεύουσα βρίσκεται στην ουσία κάτω από τον έλεγχο της Στρατιωτικής Επαναστατικής Επιτροπής. Μόνο τα χειμερινά ανάκτορα, το γενικό επιτελείο, το ανάκτορο Μαρίινσκι και ελάχιστα άλλα σημεία στο κέντρο της πόλης μένουν ακόμη στα χέρια της κυβέρνησης. Ο αρχηγός της προσωρινής κυβέρνησης Κερένσκι καταφεύγει στο σταθμό διοίκησης του βορείου μετώπου. Η αμερικανική πρεσβεία τού παραχώρησε αυτοκίνητο με τη σημαία των Ηνωμένων Πολιτειών.

Στις 10 το πρωί η Στρατιωτική Επαναστατική Επιτροπή δημοσιεύει ένα διάγγελμα «Προς τους πολίτες της Ρωσίας!», που το έχει γράψει ο Λένιν και που ανακοινώνει τη νικηφόρα πορεία της Σοσιαλιστικής Επανάστασης και το γκρέμισμα της προσωρινής κυβέρνησης.

Το χαρμόσυνο αυτό μήνυμα διαδίδεται σε όλη την απέραντη χώρα. Το ίδιο πρωί ο Λένιν μιλάει στην Ολομέλεια του Σοβιέτ της Πετρούπολης και δηλώνει πως η επανάσταση των εργατών και των αγροτών, που για την αναγκαιότητά της οι μπολσεβίκοι μιλούσαν συνεχώς, πραγματοποιήθηκε.

Έμενε να κυριευτούν τα Χειμερινά Ανάκτορα, όπου βρίσκονταν τα μέλη της προσωρινής κυβέρνησης. Το βράδυ της 7ης Νοέμβρη η κύκλωση των ανακτόρων ολοκληρώνεται. Τα καλύτερα επαναστατικά σώματα έχουν πάρει θέση για την εφόρμηση. Για να αποφευχθεί η αιματοχυσία, η Στρατιωτική Επαναστατική Επιτροπή στέλνει τελεσίγραφο στην προσωρινή κυβέρνηση, για να συνθηκολογήσει μέσα σε 20 λεπτά. Το τελεσίγραφο εκπνέει και στις 9 και 40‘ το βράδυ μια κανονιά από το θωρηκτό «Αβρόρα» έδωσε το σύνθημα της εφόδου κατά των Χειμερινών Ανακτόρων. Μέσα σε λίγη ώρα οι κοκκινοφουροί κάμπτουν την αντίσταση των ευέλπιδων που φρουρούν τα ανάκτορα.

Ο Ν.Ι. Ποντβόισκι, πρόεδρος της Στρατιωτικής Επαναστατικής Επιτροπής διηγείται: «Σε μια στιγμή τα οδοφράγματα, οι υπερασπιστές τους κι αυτοί που ρίχνονται επάνω τους γίνονται μια σκοτεινή, αξεχώριστη μάζα που βράζει σαν ηφαίστειο. Ακόμα μια στιγμή και να οι κραυγές ακούγονται πιο πέρα από τα οδοφράγματα. Το ανθρώπινο ποτάμι κατακλύζει το κατώφλι, τις εισόδους και τις σκάλες των ανακτόρων».

Με την κατάληψη των Χειμερινών Ανακτόρων και τη σύλληψη των μελών της προσωρινής κυβέρνησης ολοκληρώνεται νικηφόρα η ένοπλη εξέγερση στην Πετρούπολη. Η 7η Νοέμβρη πέρασε στην Ιστορία σαν μέρα της νίκης της Μεγάλης Οχτωβριανής Σοσιαλιστικής Επανάστασης, η αρχή μιας νέας εποχής.