44ο Φεστιβάλ του Νέου Κινηματογράφου Λατινικής Αμερικής

Το πρώτο "Διεθνές Φεστιβάλ του Νέου Λατινοαμερικάνικου Κινηματογράφου" πραγματοποιήθηκε 3-Δεκ-1979, με περισσότερους από 600 σκηνοθέτες της Λατινικής Αμερικής ανταποκρίθηκαν στην πρώτη πρόσκληση του Ινστιτούτου Κινηματογραφικής Τέχνης και Παραγωγής της Κούβας (ICAIC). Οι ιδρυτές του ήταν ο κινηματογραφιστής  Αλφρέντο Γκεβάρα, και οι σκηνοθέτες Χούλιο Γκαρσία Εσπινόζα και Πάστορ Βέγκα.
σσ.Το Κουβανικό Ινστιτούτο ICAIC δημιουργήθηκε το 1959, 83 ημέρες μετά τον θρίαμβο της Κουβανικής Επανάστασης, με ποικίλες εκδηλώσεις _μεταξύ αυτών και το Διεθνές Φεστιβάλ Νέου Λατινοαμερικανικού Κινηματογράφου _θα σταθούμε πιο αναλυτικά παρακάτω.

Σύμφωνα με δημοσίευμα της Granma (σσ. επίσημο όργανο του ΚΚ Κούβας), επειδή ο κινηματογράφος είναι, πάνω απ' όλα, συμβολισμοί, φέτος επιλέχτηκε η μουσική σαν κύριος πρωταγωνιστής της τελετής έναρξης της 44^ης διοργάνωσης: Στην αίθουσα Chaplin της κουβανικής πρωτεύουσας, κομμάτια όπως το Desde la pueblo και το θέμα της ταινίας Fresa y Chocolate (Φράουλες και σοκολάτα) Strawberry and Chocolate, που ερμήνευσε ο συνθέτης του José María Vitier, μαζί με τους Marcos Madrigal, Pancho Amat, Niurka González, Bárbara Llanes και Rodrigo Sosa, μεταξύ άλλων μουσικών. , Μετέδωσαν το έπος ενός γεγονότος που συνεχίζει να είναι ο χώρος και η φωνή των λαών της Λατινικής Αμερικής και μάρτυρας της ανάπτυξης της κινηματογραφικής τους φωτογραφίας.

Ο Alexis Triana, πρόεδρος του Ινστιτούτου, περιέγραψε το Φεστιβάλ ως την πιο όμορφη και πολυφωνική οθόνη στην ήπειρο. Είπε επίσης ότι πρέπει να υπερασπιστούμε τον νέο λατινοαμερικάνικο κινηματογράφο, τον βαθιά επαναστατικό του χαρακτήρα και τη θέση του ενάντια στον πολιτιστικό αποικισμό περισσότερο από ποτέ.

Ο Triana ζήτησε την υπεράσπιση της ουτοπίας βγαίνοντας ξανά στους δρόμους για να αφήσουμε αποτύπωμα αγώνα ενάντια στις δεξιές πολιτικές, γιατί εδώ είναι τόπος των αριστερών: “Η φωτιά είναι ακόμα στο σφυρηλάτηση”, είπε, παραφράζοντας την Graziella Pogolotti
(σσ. Κόρη γνωστού ζωγράφου, από επτά ετών στην Αβάνα όπου ζει μέχρι σήμερα, αν και έχει περάσει λίγο πολύ μεγάλες περιόδους στην Ευρώπη. Σπούδασε Φιλοσοφία και Γράμματα στο Πανεπιστήμιο της Αβάνας και στη Σορβόννη, Σύγχρονη Γαλλική Λογοτεχνία και το 1959 απέκτησε τον τίτλο του Δημοσιογράφου. Την ίδια χρονιά άρχισε να εργάζεται ως σύμβουλος στην Εθνική Βιβλιοθήκη José Martí. Έχει εργαστεί ως μέλος της συντακτικής επιτροπής διαφόρων κουβανικών περιοδικών και εφημερίδων, συμπεριλαμβανομένων των La Gaceta de Cuba, Casa de las Américas, Revista de la Universidad de la Habana, Granma και Unión. Το 2005 έλαβε το Εθνικό Βραβείο Λογοτεχνίας. Είναι πρόεδρος του Ιδρύματος Alejo Carpentier και έχει δημοσιεύσει πολυάριθμες κριτικές που αναφέρονται τόσο στις Πλαστικές Τέχνες όσο και στη Λογοτεχνία, έχει και στήλη στην νεολαιίστικη εφημερίδα Juventud Rebelde.

Η Tania Delgado Fernández, διευθύντρια του Φεστιβάλ, ευχαρίστησε την κουβανική κυβέρνηση για την υποστήριξη της διεξαγωγής της συνάντησης εν μέσω τόσο περίπλοκων συνθηκών, επειδή “πρέπει να επενδύσουμε στις ουτοπίες μας όσο και στο τα επείγοντα περιστατικά της καθημερινότητάς μας», σχολιάζοντας ότι “ο κινηματογράφος επιτρέπει ξανά και ξανά την ανάσταση δίκαιων αιτιών που αντιστέκονται στη βαρβαρότητα” και, αμέσως μετά, καταδίκασε τη σφαγή κατά του παλαιστινιακού λαού.
Τιμήθηκε με το Εθνικό Βραβείο Κινηματογράφου, Eslinda Núñez και το Ειδικό Χορωδιακό Βραβείο, Ibermedia.

Την εκδήλωση, η οποία θα επεκταθεί σε ολόκληρη σχεδόν τη χώρα μέχρι τις 17 Δεκεμβρίου, άνοιξε η χιλιανή ταινία Loscolonistas, η πρώτη ταινία του Felipe Gálvez. Εν τω μεταξύ, έξω από το Τσάπλιν, σε μια οθόνη κινητού, προβλήθηκε η εμβληματική ταινία Φράουλες και Σοκολάτα, των Juan Carlos Tabío και Tomás Gutiérrez Alea.

Το Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αβάνας πραγματοποιείται κάθε χρόνο τον Δεκέμβριο στην Κούβα και που εστιάζει στην προώθηση των λατινοαμερικάνων κινηματογραφιστών.

Όπως αναφέρεται στο ιδρυτικό του καταστατικό, το φεστιβάλ αποσκοπούσε στην “προώθηση της τακτικής συνάντησης των λατινοαμερικανών κινηματογραφιστών που με το έργο τους εμπλουτίζουν τον καλλιτεχνικό πολιτισμό των χωρών μας (…) διασφαλίζοντας την κοινή παρουσίαση ταινιών μυθοπλασίας, ντοκιμαντέρ, κινούμενων σχεδίων και τρεχουσών εκδηλώσεων (…) και που συμβάλλει στη διεθνή διάδοση και κυκλοφορία των κύριων και σημαντικότερων παραγωγών των κινηματογραφικών μας ταινιών”.

Απονέμονται ~40 βραβεία:

·       Καλύτερης Ταινίας

·       Καλύτερου Ντοκιμαντέρ

·       Καλύτερης Ταινίας Κινουμένων σχεδίων

·       Καλύτερου Πρωτοεμφανιζόμενου

·       Καλύτερης Σκηνοθεσίας

·       Καλύτερης Διεύθυνσης Φωτογραφίας

·       Άλλα βραβεία, συμπεριλαμβανομένου ενός βραβείου FIPRESCI

Οι χώρες που έχουν κερδίσει τα περισσότερα είναι η Αργεντινή (12), το Μεξικό (9), η Βραζιλία (8), η Κούβα (7), η Χιλή (3), η Ουρουγουάη (2) και τέλος το Περού (1).

Ιστορία

Το Instituto Cubano del Arte e Industria Cinematográficos (ICAIC), κατέκτησε _“επαναστατικώ δικαίω” την Cinemateca de Cuba, μια ήδη υπάρχουσας οντότητας που ιδρύθηκε από τους Ricardo Vigón και Herman Puig στο Cambridge της Αγγλίας με τον Henri Langlois. Ο Puig είχε ήδη γυρίσει αρκετές μικρού μήκους ταινίες, με τον Carlos Franqui (1921-2010) και τον Edmundo Desnoes, μεταξύ άλλων το El visitante _ο επισκέπτης, γύρω στο 1955, που δεν ολοκληρώθηκε ποτέ και στο οποίο συμμετείχε ως διευθυντής φωτογραφίας ο Ισπανός Néstor Almendros.

Ιστορία _
Ίδρυση και πρώιμα χρόνια
η χρυσή εποχή του κουβανικού κινηματογράφου
(1959-1969)

Σύμφωνα με πολλούς κριτικούς κινηματογράφου, κινηματογραφιστές και άλλους και την πύλη Cubacine, αυτό που σηματοδότησε τη γέννηση του ICAIC και του λεγόμενου Νέου Κουβανικού κινηματογράφου (1959-σήμερα) ήταν το πειραματικό ντοκιμαντέρ El Megano. Ταινία 16λ που γράφτηκε από ορισμένους εκ των μελλοντικών ιδρυτών του ICAIC: Julio García Espinosa, Tomás Gutiérrez Alea (γνωστός ως Titón), Alfredo Guevara και José Massip και σε σκηνοθεσία Julio και Titón. Το El Megano καταγγέλλει τις άθλιες συνθήκες δουλειάς στο Βάλτο Zapata πριν από το 1959 και καθιστά σαφές τι πρέπει να κάνουμε για να αλλάξει αυτή η πραγματικότητα.

Η ταινία προβλήθηκε στο Αμφιθέατρο Varona του Πανεπιστημίου της Αβάνας και αμέσως μετά, εξαφανίστηκε και πολλές κόπιες καταστράφηκαν από τα κατασταλτικά όργανα της δικτατορίας του Fulgencio Batista επειδή την κατέταξαν στην κατηγορία “κομμουνιστική”. Το 1959 __με τον θρίαμβο της Κουβανικής Επανάστασης__ μια κόπια της διασώθηκε, με την υπόσχεση –που εκπληρώθηκε, να αλλάξει τη θλιβερή πραγματικότητα που είδαμε στο El Megano.​

Ίδρυση και πρώιμα χρόνια (1959-1969)

Το ICAIC δημιουργήθηκε από τη διεύθυνση πολιτισμού του Επαναστατικού Στρατού το 1959 με τον Alfredo Guevara ως πρώτο διευθυντή του. Οι πιο αξιοσημείωτες πρώτες ταινίες κατά τον πρώτο χρόνο της ύπαρξης του ICAIC είναι το ντοκιμαντέρ Esta tierra nuestra (αυτή η γη είναι δική μας 1959 _19λ) του Tomás Gutiérrez Alea (γνωστός ως Titón) και η ταινία ντοκιμαντέρ-μυθοπλασίας Historias de la Revolución, επίσης του Titón. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, πολλές ταινίες που ταξινομήθηκαν ως κλασικές παρήχθησαν: ντοκιμαντέρ, κωμωδίες, δράματα, ρομάντζα, ιστορικά έργα, βασισμένα σε λογοτεχνικά, πειραματικά έργα, κριτικός κινηματογράφος κ.λπ. _εξ ου και ο λόγος που αυτή η εποχή ονομάζεται η χρυσή εποχή του κουβανικού κινηματογράφου.

Στο μεγάλο φεστιβάλ κινηματογράφου που πραγματοποιείται κάθε χρόνο στην πρωτεύουσα της Κούβας, ως κύριος χώρος, προστέθηκαν φέτος αρκετές συμπαραγωγές από αυτές τις χώρες και άλλες από την Ευρώπη, συμπεριλαμβανομένης της Σκανδιναβίας, πέραν ​​από τις συνεργασίες με κράτη της ασιατικής ηπείρου, όπως ανέφερε η Prensa Latina. Μερικά από αυτά τα κοινά έργα μεταξύ δύο, τριών, τεσσάρων ακόμη και οκτώ χωρών είναι αυτά που παρουσιάζει η Αργεντινή, με την ταινία Eureka, του Lisandro Alonso, συμπαραγωγή Πορτογαλίας, Γερμανίας, Γαλλίας και Μεξικού.

Θα διαγωνιστεί επίσης η ταινία El auge del humano 3 (η άνοδος _η ανατολή του ανθρώπου 3), του Teddy Williams, μια συμπαραγωγή μεταξύ οκτώ κρατών: τρία λατινοαμερικάνικα, ισάριθμα ασιατικά έργα και δύο ευρωπαϊκά. Οι ταινίες μυθοπλασίας που διαγωνίζονται είναι:

• Los delincuentes _kriminales, του Rodrigo Moreno (Αργεντινή, Λουξεμβούργο, Χιλή και Βραζιλία),
• Eureka, του Lisandro Alonso (Αργεντινή, Πορτογαλία, Γερμανία, Γαλλία και Μεξικό),
• η άνοδος του ανθρώπου 3, που αναφέραμε (Αργεντινή, Πορτογαλία, Ολλανδία, Ταϊβάν, Βραζιλία, Χονγκ Κονγκ, Σρι Λάνκα και Περού),
• El viento que arrasa (ο αγέρας που καταστρέφει __“ξυρίζει”),
• Paula Hernández, (Αργεντινή και Ουρουγουάη),
• Estranho Caminho (παράξενος δρόμος), του Guto Parente (Βραζιλία),
• Estranho, των Flora Dias και Juruna Mallon (Βραζιλία και Γαλλία),
• Pedágio (Διόδια), της Carolina Markowicz (Βραζιλία και Πορτογαλία)·
• Ο άλλος γιος του Juan Sebastián Quebrada (Κολομβία, Γαλλία και Αργεντινή)
• Μια νύχτα με τους Rolling Stones, από την Patricia Ramos (Κούβα)
• Lost Perdidos en la noche (χαμένοι μέσα στη νύχτα), από τον Amat Escalante (Μεξικό, Δανία, Γαλλία)
• Totem, της Lila Avilés (Μεξικό _Σουηδία)
• Heroico, του David Zonana (Περού Αργεντινή) και
• El caso Monroy (υπόθεση Μονρό), του Josué Méndez (Περού _ Αργεντινή).