Καλημέρα, με ξεδιπλωμένη την τραγική εικόνα της «κανονικότητας» όλων των κυβερνήσεων …εκκενωμένα χωριά, πλημμυρισμένοι δρόμοι και σχολεία, χωράφια και στάνες, εκατοντάδες σπίτια χωρίς ρεύμα, νερό και θέρμανση.
Περνάνε Διομήδηδες, Γηρυόνηδες και Διδώ, Ετεοκλήδες … Ζηνοβίες, Ηφαιστίωνες … Θάλειες, Ιανοί και Κίρκες, Λέανδροι και Μήδειες, Αριάδνη, Βίκτωρ, Γαλάτεια, Δαίδαλος, Ευρυδίκη, Ζήνων, Ηλέκτρα, Θησέας, Ιοκάστη, Κρέοντας, Λητώ, Μίνωας, Νεφέλη, Ξενοφών –πάνω από 100 ονοματίζει το meteo τα τελευταία τρία χρόνια και αυτή η εικόνα της «κανονικότητας» επαναλαμβάνεται μονότονα ως δαμόκλεια σπάθη, πριν, κατά τη διάρκεια και μετά από κακοκαιρίες, κάθε άλλο παρά «απρόβλεπτες» και «ακραίες», όπως αρέσει σε όλες τις κυβερνήσεις να επικαλούνται για να κρύψουν τις τεράστιες ευθύνες τους.
Ο λαός γίνεται για μια ακόμα φορά «στο ίδιο έργο θεατής». Αυτό που τον καλεί να συνηθίσει ότι «τον χειμώνα θα πνίγεται και το καλοκαίρι θα καίγεται».
Με
αυτήν την «κανονικότητα» του κεφαλαίου και της καπιταλιστικής ανάπτυξης
ο λαός δεν πρέπει να συμβιβαστεί. Μόνο από τον δικό του αγώνα έχει να
περιμένει, και όχι από τη «σκυταλοδρομία» των κυβερνήσεων.
Στο δικό του χέρι είναι να δυναμώσει τον
αγώνα για έργα προστασίας της ζωής και της περιουσίας του, σε σύγκρουση με το αστικό κράτος, τις
«προτεραιότητες» του κεφαλαίου, την κυβέρνηση και τα κόμματα που τις υπηρετούν.
41 χρόνια από τότε που η Χαρούλα (σε μουσική Αντώνη Βαρδή) έχτιζε ένα όνειρο τη μέρα | τώρα η στράτα δεν πάει παραπέρα | τραγούδαγε «φεύγω, τώρα φεύγω» … | Κάποτε κοίταζα τον ήλιο μες στα μάτια | κι αυτό τον ήλιο μου τον κάνανε κομμάτια | φεύγω, τώρα φεύγω | Τώρα ο ουρανός δε με φοβίζει όσο κι αν βρέχει | τώρα η ελπίδα μου ταυτότητα δεν έχει…
Με τις ευχές του Jacques BREL -Avec les voeux de Jacques BREL
Κάποιους από τους «όρκους» πέτυχα στο Blog : si ça vous chante (le blog de Fred Hidalgo), «Jacques Brel. L’aventure commence à l’aurore ». Editions de l’Archipel, σελ. 384
«... Je
vous souhaite des rêves à n'en plus finir et l'envie furieuse d'en réaliser
quelques uns.
Je vous souhaite d'aimer ce qu'il faut aimer et d'oublier ce qu'il faut
oublier.
Je vous souhaite des passions, je vous souhaite des silences,
Je vous souhaite des chants d'oiseaux au réveil et des rires d'enfants.
Je vous souhaite de respecter les différences des autres, parce que le
mérite et la valeur de chacun sont souvent à découvrir.
(…)»
Σας εύχομαι τα όνειρά σας να μην έχουν τέλος και να ζείτε με διακαή πόθο να τα κάνετε πραγματικότητα
(Σας εύχομαι)
Να αγαπάτε όποιον το αξίζει και να ξεχνάτε όποιον πρέπει
Μεγάλα πάθη μέσα από ήρεμη
περισυλλογή
Κελάιδισμα πουλιών να σας ξυπνάει, μαζί με το γέλιο των παιδιών
Να σεβόσαστε τη διαφορετικότητα των άλλων, ανακαλύπτοντας το δικαίωμα στη σημασία
και στην αξία του καθενός
Αντισταθείτε σθεναρά στη
στασιμότητα, την αδιαφορία και τις
αρνητικές “αρετές” της εποχής μας
Σας εύχομαι, τέλος να μην το βάλετε ποτέ κάτω από τη αδιάκοπη
αναζήτηση, την περιπέτεια, τον έρωτα ...γιατί η ζωή είναι μια
θαυμάσια, υπέροχη περιπέτεια και για
κανένα λόγο δεν μπορείτε να
εγκαταλείπετε αμαχητί έναν σκληρό αγώνα.
Ιδιαίτερα σας εύχομαι να είστε ο εαυτός σας , να είστε υπερήφανοι και
ενθουσιώδεις, γιατί η ευτυχία αποτελεί το τελικό ζητούμενο
[@] "vertus négatives" –στο γαλλικό κείμενο θα μπορούσε να εννοεί & κυρίαρχες δυνάμεις και "Destin" ίσως υπονοεί στόχευση (εκτός από πεπρωμένο)
Η βιογραφία του Jacques Romain
Georges Brel, είναι λίγο πολύ γνωστή: Γόνος αστικής βρυξελλιώτικης οικογένειας,
την παρατάει καβαλώντας τα είκοσι, για να δοκιμάσει την τύχη του στα καμπαρέ.
Είχε αρχίσει να γράφει από τα 15 του, εμπνευσμένος από τα διαβάσματα του
Ιουλίου Βερν και του Τζακ Λόντον. Και ήταν παθιασμένος με την κλασική μουσική.
Γεννημένος στις Βρυξέλλες το 1929, πέθανε πολύ νέος -μόλις 49 χρόνων στο
Παρίσι, 9-Οκτ-1978 και κατά τη βιβλιογραφία καταγράφεται σαν "Βέλγος
τραγουδιστής και τραγουδοποιός, από τους σημαντικότερους εκπροσώπους του
μεταπολεμικού σανσόν".
Η ζωή του όμως, τα εσώψυχα του πολύ λιγότερο (γνωστά). Οι πρώτες συνθέσεις του
Μπρελ χρονολογούνται το 1950, ίσως και λίγο πριν αλλά η καριέρα του ουσιαστικά
ξεκίνησε το 1953 με τις πρώτες εμφανίσεις του στο θέατρο Les trois baudets του
Παρισιού και το 1957 γίνεται πια διεθνούς φήμης. Ξεκίνησε με ένα λυρικό ύφος,
θρησκευτικο_ηθικό κατά τον Μπρασένς που τον ονόμασε Abbé Brel (κάτι σαν
«Ηγούμενος»)
Tα τραγούδια του τα δανείστηκαν ο Ρέι Τσαρλς, ο Φρανκ Σινάτρα, η Νίνα Σιμόν, ο
Μπόουι κά
Μετά το 60 βγαίνει στο εξωτερικό (Κάρνεγκι Χολ, ΗΠΑ, ΕΣΣΔ κλπ). Ξετύλιξε παραπέρα το ταλέντο του, στη 10ετία του '70 στήνοντας και πρωταγωνιστώντας στο μιούζικαλ "Homme de la Mancha" (υποδυόμενος τον Δον Κιχώτη), το '71 σκηνοθέτησε το (μέτριο κατ' εμέ) Franz και συμμετείχε ως ηθοποιός ή παραγωγός σε αρκετές ακόμα ταινίες, μέχρι το 73 -όταν πρωταγωνίστησε στο "L'emmerdeur" του Morinaro μαζί με τον Lino Ventura (μ' αυτήν είχα γελάσει πολύ, είχα δει την ιταλική βερσιόν "il rompiglione" -ο σπασαρχίδης).
Τότε αποσύρθηκε για 4 χρόνια στις
Μαρκήσιους νήσους, στη Γαλλική Πολυνησία -όπου "μόνασε", γύρισε πίσω
το '77, έδωσε κάποιες μουσικές παραστάσεις, έβγαλε τον τελευταίο του δίσκο Les
Marquises και ένα χρόνο αργότερα πέθανε (από καρκίνο).
Ημερολόγιο καταστρώματος. Η κηδεία γίνεται στις 14-Οκτ-1978 στις Μαρκίζες,
κοντά στον τάφο του Γκογκέν. Χέρι-χέρι με τον Αντουάν ντε Σαιντ-Εξ.
Στο τραγούδι του Adieu l’ Emile, μιλώντας για το θάνατό του, κραύγαζε «Θέλω να
γελάνε, θέλω να χορεύουν».
Δεν ξέρουμε πως θα είχε εξελιχθεί ο Μπρελ αν ζούσε μέχρι σήμερα (θα ήταν 92 χρόνων) αλλά σίγουρα οι καταλυτικές κοινωνικοπολιτικές εξελίξεις θα είχαν καίρια επιδράσει πάνω του, όπως σε όλους τους διανοούμενους της εποχής του.
Δεν ξέρω τι θα είχε απομείνει από τους σατιρικούς αλλά με δραματικό ύφος, στίχους του που έσπαγαν κόκκαλα και χλεύαζαν όσο δεν παίρνει τις αστικές κοινωνικές και ηθικές αξίες, όπως πχ. στα τραγούδια Les Bourgeois (οι αστοί) ... ne me quitte pas (Μη μ΄αφήνεις)
