Ο καθοριστικός ρόλος της ΕΣΣΔ στη συντριβή του φασισμού και η αλήθεια για το άνοιγμα του δεύτερου μετώπου στη Δυτική Ευρώπη

Πολεμιστή σύντροφε του Κόκκινου Στρατού, σώσε μας!

 

Σαν σήμερα το 1944 ξεκινά η απόβαση των Συμμαχικών στρατευμάτων στις Γαλλικές ακτές της Νορμανδίας, ανοίγοντας έτσι το δεύτερο μέτωπο στην Ευρώπη.

Το άνοιγμα του δεύτερου μετώπου, που είχε ζητηθεί από τη Σοβιετική Ένωση ήδη από το 1942, παρά τις σχετικές «δεσμεύσεις» των Βρετανών, άργησε σχεδόν δύο χρόνια να γίνει πραγματικότητα, αφήνοντας την ΕΣΣΔ να αντιμετωπίσει ουσιαστικά μόνη της τις δυνάμεις του Άξονα στην ευρωπαϊκή ήπειρο.
Το δεύτερο μέτωπο πραγματοποιήθηκε τελικά, αφού όμως είχαν προηγηθεί οι εποποιίες του Στάλινγκραντ, του Κουρσκ, κ.ά. μάχες, που σήμαναν την αλλαγή του ρου του πόλεμου κατά του Άξονα.
Οι αστικές τάξεις των ΗΠΑ — Βρετανίας δικαιολογημένα φοβούνταν ότι ο Κόκκινος Στρατός μπορούσε να μπει πρώτος στο Βερολίνο. Όπως και έγινε.

Με τις οβίδες να σκάνε μπροστά του,
το σοβιετικό πεζικό προελαύνει
κατά τη διάρκεια της μάχης του Κουρσκ, το 1943

Πρόκειται για ένα από τα πιο πολυσυζητημένα θέματα αυτού του πολέμου. Από την πλευρά της αστικής ιστοριογραφίας το ζήτημα του δεύτερου μετώπου (απόβαση των Αγγλοαμερικανών στη Νορμανδία) παρουσιάζεται ως εκείνο το γεγονός που έκρινε την έκβαση του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.
Συνειδητά διαστρεβλώνοντας και ουσιαστικά αντιστρέφοντας τα ιστορικά δεδομένα επιχειρούν να υποβαθμίσουν το ρόλο μεγάλων μαχών που έδωσε ο Σοβιετικός Κόκκινος Στρατός (Στάλινγκραντ, Κουρσκ κ.α.) και που χάρη σ' αυτές συντελέστηκε η στροφή στην πορεία του πολέμου σε βάρος των δυνάμεων του Άξονα στην Ευρώπη.

Επίσης, αποσιωπάται το γεγονός ότι η απόβαση στη Νορμανδία (Ιούνης 1944) έγινε τη στιγμή που ο γερμανικός στρατός βρισκόταν ήδη επί ενάμιση χρόνο σε συνεχή υποχώρηση, ενώ τον Ιούνη του 1944 είχε σχεδόν εγκαταλείψει τη Σοβιετική Ένωση καταδιωκόμενος από τον Κόκκινο Στρατό.

Δίχως να είναι γνωστό ολόκληρο το παρασκήνιο του «δευτέρου μετώπου», με σειρά ντοκουμέντων τεκμηριώνεται το εξής γεγονός: Οι κυβερνήσεις των ΗΠΑ - Μ. Βρετανίας όχι μόνο δεν βιάζονταν να ανοίξουν το δεύτερο μέτωπο στη Δ. Ευρώπη, αλλά, παρότι διέθεταν επαρκείς στρατιωτικές δυνάμεις, σκόπιμα καθυστερούσαν, αναμένοντας την εξέλιξη στο Ανατολικό Μέτωπο.

Σοβιετικοί στρατιώτες ξαναμπαίνουν
στη σκελετωμένη πόλη του Στάλινγκραντ
το Νοέμβρη του 1942

Αυτή η στάση των ΗΠΑ - Μ. Βρετανίας ήταν φυσική απόρροια του χαρακτήρα τους ως καπιταλιστικών κρατών. Η αντιπαράθεση καπιταλισμού - σοσιαλισμού συνεχιζόταν και στον πόλεμο «υπογείως». Οι ΗΠΑ - Μ. Βρετανία, για να νικήσουν τους ανταγωνιστές τους Γερμανο-ιταλούς και Ιάπωνες ιμπεριαλιστές στο μοίρασμα της λείας, είχαν υποχρεωθεί λόγω του συσχετισμού δυνάμεων να συμπράξουν τελικά με την ΕΣΣΔ, παρότι επιδίωξή τους ήταν η αμοιβαία αποδυνάμωση τόσο της Γερμανίας όσο και της ΕΣΣΔ.

Από την πλευρά της, η σοβιετική ηγεσία πίεζε τις ΗΠΑ - Μ. Βρετανία (και σωστά έκανε) να ανοίξουν το δεύτερο μέτωπο το γρηγορότερο, απαιτώντας να δείξουν συνέπεια στα μεταξύ τους συμφωνημένα.

Ας παρακολουθήσουμε τα σχετικά με το δεύτερο μέτωπο καθώς και το ρόλο της ΕΣΣΔ στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, με βάση ορισμένα αποσπάσματα και ιστορικές πηγές που περιέχονται στο υπό έκδοση Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ, περιόδου 1918 - 1949, που θα κυκλοφορήσει στις 25 Νοέμβρη.

Τι προηγήθηκε
μέχρι το άνοιγμα του δεύτερου μετώπου

Στις 18 Ιούλη 1941, ο Στάλιν απέστειλε μήνυμα προς τον Τσόρτσιλ, στο οποίο τόνιζε την ανάγκη να δημιουργηθεί μέτωπο κατά της Γερμανίας στη Βόρεια Γαλλία και στην Αρκτική (υπουργείο Εξωτερικών της ΕΣΣΔ, «Ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος. Η αλληλογραφία Στάλιν - Τσόρτσιλ - Ρούζβελτ - Τρούμαν», τόμ. Α΄, εκδ. «Μέλισσα», Αθήνα, 1957, σελ. 15). Το αίτημα του ανοίγματος δεύτερου μετώπου ο Στάλιν έθετε επιτακτικά σε όλες τις μετέπειτα επικοινωνίες του με τον Τσόρτσιλ, τόσο το 1941, όσο και τον Ιούλη και Αύγουστο του 1942.

(...) Στις 12 του Δεκέμβρη, ο Τσόρτσιλ απάντησε στον Στάλιν: «...Εις το μήνυμά Σας της 6 Δεκέμβρη ερωτάτε ιδιαιτέρως περί του δευτέρου μετώπου διά το 1943. Δεν είμαι εις θέσιν να απαντήσω επί της ερωτήσεως αυτής παρά μόνον από κοινού με τον Πρόεδρον των Ηνωμένων Πολιτειών (...) Εγώ διατηρώ συνεχώς επαφήν με τον Πρόεδρον διά να γνωρίζω τι είναι δυνατόν να γίνει» (ό.π. σελ. 99).

Στις 16 Φλεβάρη 1943, ο Στάλιν απέστειλε νέο μήνυμα προς τον Τσόρτσιλ (...) Τα γεγονότα έδειχναν ότι η αμερικανοβρετανική πλευρά κωλυσιεργούσε. Στις 15 Μάρτη 1943, ο Στάλιν απάντησε επιθετικά στον Τσόρτσιλ:

«...Αι αγγλοαμερικανικαί επιχειρήσεις εις την Βόρειαν Αφρικήν όχι μόνον δεν επισπεύδονται, αλλά αναβάλλονται διά το τέλος Απρίλη. Μάλιστα, και αυτή η προθεσμία δεν αναφέρεται ως εντελώς οριστική (...) Εν τω μεταξύ, η Γερμανία επρόλαβε να μεταφέρη από την Δύσιν εναντίον των σοβιετικών στρατευμάτων 36 μεραρχίες (...) Θεωρώ σπουδαίον ζήτημα την επιτάχυνσιν του δευτέρου μετώπου (...) Οπως θα ενθυμήσθε (...) την εθεωρούσατε δυνατήν ακόμη διά το 1942 και εν πάση περιπτώσει όχι βραδύτερον από την άνοιξιν του έτους τούτου (...) Η αοριστία των δηλώσεών Σας (...) προκαλεί εις εμέ ανησυχίας, τας οποίας δεν δύναμαι να αποσιωπήσω» (ό.π. σελ. 127 - 128).

Η κόκκινη σημαία κυματίζει πάλι
στο απελευθερωμένο Στάλινγκραντ

Στις 11 Ιούνη 1943, ακολούθησε νέο μήνυμα του Στάλιν προς τον Πρόεδρο των ΗΠΑ, Φραγκλίνο Ρούζβελτ: «...Τον Μάιον του 1943, Σεις και ο κ. Τσώρτσιλ λαμβάνετε απόφασιν που αναβάλλει την αγγλο-αμερικανικήν εισβολήν εις την Δυτικήν Ευρώπην, διά την άνοιξιν του 1944. Δηλαδή το άνοιγμα του δευτέρου μετώπου εις την Δυτικήν Ευρώπην, αναβληθέν ήδη μίαν φοράν από το 1942 διά το 1943, αναβάλλεται και πάλιν διά την άνοιξιν τώρα του 1944...» (ό.π. σελ. 157 - 158).

Ακολούθησε νέα, σε έντονο ύφος ανταπάντηση του Στάλιν (24 Ιούνη 1943), δίχως το θέμα να λήξει εδώ: «...Η Σοβιετική Κυβέρνησις δεν δύναται να παραδεχθή παρομοίαν αδιαφορίαν έναντι των ζωτικών συμφερόντων της...» (ό.π. σελ. 165).

(...) Στις 10 Ιούλη 1943 άρχισε στη Νότια Σικελία η απόβαση στρατιωτικών δυνάμεων των ΗΠΑ και της Μ. Βρετανίας, που είχε αποφασιστεί στη Διάσκεψη της Καζαμπλάνκα (14 - 23 Γενάρη 1943) ανάμεσα στους Τσόρτσιλ - Ρούζβελτ.

(...) Στις 17 Αυγούστου συνήλθε η Διάσκεψη του Κεμπέκ (Ρούζβελτ - Τσόρτσιλ) που διήρκεσε έως τις 25 Αυγούστου. Σε αυτήν αποφασίστηκε να αναβληθεί το άνοιγμα του δεύτερου μετώπου και ν' αρχίσει επίθεση στην ηπειρωτική Ιταλία.

(...) Στις 28 Νοέμβρη - 1 Δεκέμβρη 1943 πραγματοποιήθηκε η Διάσκεψη της Τεχεράνης. Ο Τσόρτσιλ αρνιόταν να ορίσει ακριβή ημερομηνία της απόβασης στη Γαλλία. Η ΕΣΣΔ αντιτάχθηκε και επέμεινε στο γρήγορο άνοιγμα του δεύτερου μετώπου στη Δυτ. Ευρώπη, θέση με την οποία συμφώνησαν και οι ΗΠΑ (Ακαδημία Επιστημών ΕΣΣΔ, Παγκόσμια Ιστορία, τόμ. Ι1 - Ι2, εκδ. «Μέλισσα», Αθήνα, 1965, σελ. 410).

Τελικά, η απόβαση των αγγλοαμερικανικών στρατευμάτων στη Νορμανδία ξεκίνησε τη νύχτα της 5ηςπρος 6ηΙούνη 1944. Οταν έγινε, είχε προηγηθεί η απελευθέρωση σχεδόν ολόκληρης της Σοβιετικής Ενωσης από τον Κόκκινο Στρατό, που ετοιμαζόταν να προελάσει προς Ρουμανία, Πολωνία, Βουλγαρία και σε άλλες χώρες, με προορισμό το Βερολίνο.

Η εποποιία του Κόκκινου Στρατού

Από τις 30 Σεπτέμβρη 1941 έως τις 20 Απρίλη 1942 διεξήχθη η μάχη της Μόσχας. Η πρώτη περίοδος της μάχης (αμυντικής) τελείωσε στις 4 Δεκέμβρη και η δεύτερη (της αντεπίθεσης) ξεκίνησε στις 7 προς 8 Γενάρη 1942 (Συλλογικό, Μεγάλη Σοβιετική Εγκυκλοπαίδεια, τόμ. 22ος, εκδ. «Ακάδημος», Αθήνα, 1981, σελ. 537).

Σημειώνεται ότι παραμονές της μάχης της Μόσχας, πέρα από την προετοιμασία του Κόκκινου Στρατού, συγκροτήθηκαν μέσα σε λίγες μέρες από κατοίκους της πόλης 12 μεραρχίες εθνοφρουράς, συνολικής δύναμης 160 χιλιάδων μαχητών. Περίπου 10 χιλιάδες εντάχθηκαν στα εθελοντικά αντιαρματικά σώματα, στην περίπτωση που τα γερμανικά τανκς έμπαιναν στη Μόσχα. Ακόμα, 450 χιλιάδες δούλευαν μέρα και νύχτα στα οχυρωματικά έργα (ό.π. σελ. 538).

Η ήττα των χιτλερικών στις προσβάσεις της Μόσχας και η πετυχημένη αντεπίθεση του Κόκκινου Στρατού το χειμώνα του 1941 - 1942 είχαν τεράστια στρατιωτικο-πολιτική και διεθνή σημασία. Η συντριβή των χιτλερικών στρατευμάτων στα πρόθυρα της Μόσχας ήταν το αποφασιστικό στρατιωτικο-πολιτικό γεγονός του πρώτου χρόνου του γερμανο-σοβιετικού πολέμου, η πρώτη μεγάλη ήττα των χιτλερικών στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Το χιτλερικό σχέδιο του «κεραυνοβόλου» πολέμου κατέρρευσε ολοκληρωτικά και διαψεύστηκε ο μύθος για το αήττητο του γερμανικού στρατού. Η ΕΣΣΔ, που είχε δεχτεί τα ισχυρότερα πλήγματα της γερμανικής πολεμικής μηχανής και σήκωνε το μεγαλύτερο βάρος του πολέμου, μπήκε στην πρωτοπορία της ιστορικής πάλης των λαών κατά του Αξονα.

Μεγάλη ήταν η συμβολή των παρτιζάνικων σοβιετικών δυνάμεων. Λιγότερο από ένα μήνα μετά την εισβολή στην ΕΣΣΔ, η ΚΕ του ΚΚ(μπ) εξέδωσε απόφαση (18 Ιούλη 1941) για την οργάνωση της αντίστασης στις κατεχόμενες περιοχές, τη συγκρότηση παράνομων κομματικών και κομσομόλικων οργανώσεων, παρτιζάνικων ομάδων, στις πόλεις και την ύπαιθρο. Τα παρτιζάνικα σώματα ιδρύθηκαν με σχέδιο που περιλάμβανε τη διατήρηση δυνάμεων του τακτικού στρατού, αλλά και μεμονωμένων στρατιωτικών στα μετόπισθεν του εχθρού. Ηδη από την άνοιξη του 1942 είχαν δημιουργηθεί από τη δράση των παρτιζάνων ελεύθερες περιοχές έκτασης πολλών τετραγωνικών χιλιομέτρων, καθηλώνοντας 22 - 24 εχθρικές μεραρχίες. Εως το τέλος του πολέμου οι Σοβιετικοί παρτιζάνοι συγκέντρωναν πάνω από 1.000.000 μαχητές και μαχήτριες σε 6.200 αντάρτικα σώματα και παράνομες ομάδες («Ριζοσπάστης», 3-5-2015).

(...) Η δράση των παρτιζάνικων ομάδων ήταν πολύμορφη. Εσωζαν Σοβιετικούς πολίτες από γερμανικές εκκαθαριστικές επιχειρήσεις, εξόντωναν διορισμένους από τις κατοχικές αρχές δημάρχους, κοινοτάρχες και αστυνομικούς, ανατίναζαν σιδηροδρομικές γραμμές για την παρεμπόδιση του εχθρού, διενεργούσαν σειρά σαμποτάζ, απέτρεπαν τη μεταφορά Σοβιετικών πολιτών στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, συγκέντρωναν τρόφιμα, φάρμακα και ιματισμό για το λαό που υπέφερε, οργάνωναν δίκτυα πληροφόρησης και απόσπασης μυστικών του εχθρού καθώς και ομάδες αυτοάμυνας κ.ά.

Στις 19 Νοέμβρη 1942 μπήκε σε εφαρμογή το σοβιετικό σχέδιο αντεπίθεσης στην περιοχή του Στάλινγκραντ. Οι τρομακτικές μάχες που ακολούθησαν τέλειωσαν στις 2 Φλεβάρη 1943, με τη συντριβή των γερμανικών στρατευμάτων και των συμμάχων τους και την παράδοση της στρατιάς του Φον Πάουλους.

Σε αυτό το διάστημα, «κολλημένος» στα ραδιόφωνα ο κόσμος παρακολουθούσε με κομμένη την ανάσα τις μάχες που διεξάγονταν στη στέπα, αλλά και για κάθε δρόμο, κάθε τετράγωνο, για κάθε σπίτι, για κάθε όροφο πολυκατοικίας, για κάθε δωμάτιο και σκαλοπάτι. Το σύνθημα του σοβιετικού λαού και στρατού «Ούτε ένα βήμα πίσω!», που περικλειόταν στη Διαταγή 227 του Ι. Β. Στάλιν ως Προέδρου της Κρατικής Επιτροπής Αμυνας της ΕΣΣΔ (28 Ιούλη 1942), έγινε πραγματικότητα (Robert Geoffrey, «Stalin's Wars: From World War to Cold War». 1939 - 1953, εκδ. Yale University Press, London, 2006, σελ. 132).

Στους δυόμισι μήνες που διήρκεσαν οι μάχες στο Βόλγα, τα γερμανικά και τα συμμαχικά τους στρατεύματα είχαν απώλειες πάνω από 800.000 άντρες, 2.000 άρματα μάχης και αυτοκινούμενα πυροβόλα, πάνω από 10.000 πυροβόλα και όλμους, σχεδόν 2.000 αεροπλάνα και πάνω από 70.000 αυτοκίνητα (Ακαδημία Επιστημών ΕΣΣΔ, Παγκόσμια Ιστορία, τόμ. Ι1 - Ι2, εκδ. «Μέλισσα», Αθήνα, 1965, σελ. 296).

Ισχυρό βοηθητικό στήριγμα του Κόκκινου Στρατού ήταν ο σοβιετικός πληθυσμός των περιοχών και οι Οργανώσεις του ΚΚ Μπολσεβίκων και της Κομσομόλ. Δίπλα τους έδωσαν τη μάχη και πολλοί αλλοεθνείς μαχητές. Μόνο στη Λευκορωσία διακρίθηκαν για την παρτιζάνικη δράση τους 703 Πολωνοί, 184 Σλοβάκοι, 33 Τσέχοι, 25 Γερμανοί, 24 Ισπανοί, 14 Γάλλοι κ.ά. Βοήθησαν στον εφοδιασμό με τρόφιμα και άλλα εφόδια. Δούλευαν στην κατασκευή αεροδρομίων, πορθμείων, δρόμων, στη μεταφορά πυρομαχικών και στην επιδιόρθωση φθαρμένου πολεμικού υλικού, μέσα στις φοβερές συνθήκες του ρωσικού χειμώνα.

Η εργατική τάξη της Σοβιετικής Ενωσης, ταυτόχρονα με τη σκληρή δουλειά της για τον εφοδιασμό του Κόκκινου Στρατού, έλυσε σε μικρό χρονικό διάστημα πολλά προβλήματα της παραγωγής, όπως το πρόβλημα της αύξησης των ενεργειακών δυνατοτήτων της ΕΣΣΔ.

Η στροφή που σημειώθηκε στην πορεία του πολέμου, με τη μεγαλειώδη νίκη του Κόκκινου Στρατού επί του γερμανικού στο Στάλινγκραντ, έγινε αμετάστρεπτη μετά και από τη συντριβή των γερμανικών στρατευμάτων στο Κουρσκ (5 Ιούλη - 23 Αυγούστου 1943), όπου διεξήχθη η μεγαλύτερη στην ιστορία μάχη τεθωρακισμένων αρμάτων (Συλλογικό, «Ο μεγάλος πατριωτικός πόλεμος», εκδ. «Σύγχρονη Εποχή», Αθήνα, 1985, σελ. 155).

Η Σοβιετική Ενωση αντιμετώπισε τις δυνάμεις του Αξονα στην ηπειρωτική Ευρώπη μόνη της επί 2 ολόκληρα χρόνια. Στο Λένινγκραντ, λαός και στρατός παρέμειναν αλύγιστοι υπερασπιστές της πόλης κατά την πλέον αιματηρή πολιορκία στην Ιστορία, που κράτησε 872 μέρες και κόστισε τη ζωή σε πάνω από 1.000.000 Σοβιετικούς πολίτες. Σε αυτό το διάστημα ο γερμανικός στρατός έριξε πάνω στο Λένινγκραντ περισσότερες από 5.000 ωρολογιακές και 100.000 εμπρηστικές βόμβες, καθώς και 150.000 περίπου βλήματα πυροβολικού. Καταστράφηκαν πάνω από 3.000 κτίρια. Το πρώτο ρήγμα στον αποκλεισμό του Λένινγκραντ έγινε στις 18 Γενάρη 1943, ενώ στις 27 Γενάρη 1944 λύθηκε η πολιορκία (Συλλογικό, Μεγάλη Σοβιετική Εγκυκλοπαίδεια, τόμ. 19ος, εκδ. «Ακάδημος», Αθήνα, 1980, σελ. 410).

Η απελευθέρωση της Σοβιετικής Ενωσης συντελέστηκε κυρίως με τη λαμπρή επιτυχία των στρατευμάτων της στη χειμωνιάτικη εκστρατεία του 1943 - 1944. Στη διάρκειά της σημειώθηκαν οι μεγάλες νίκες της ΕΣΣΔ στην Κριμαία (9 Απρίλη - 12 Μάη 1944), στη δεξιά όχθη του Δνείπερου (24 Δεκέμβρη 1943 - 17 Απρίλη 1944) και αλλού (Συλλογικό, «Ο μεγάλος πατριωτικός πόλεμος», εκδ. «Σύγχρονη Εποχή», Αθήνα, 1985, σελ. 182-183).

Ιδιαίτερη ήταν η προσφορά των Σοβιετικών αιχμαλώτων, έγκλειστων στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, που συνέχιζαν, μαζί με άλλους κομμουνιστές κρατούμενους, να αγωνίζονται παρά τις εξοντωτικές συνθήκες - οργανώνοντας παράνομες ομάδες αντίστασης, δολιοφθορές στην παραγωγή, αποδράσεις, ακόμα και εξεγέρσεις. Η παράνομη οργάνωση των κρατουμένων στο Νταχάου, με επικεφαλής διεθνή επιτροπή, οργάνωσε εξέγερση στις 28 Απρίλη 1945, μια μέρα πριν φτάσουν τα αμερικανικά στρατεύματα, και έτσι ματαιώθηκε το ναζιστικό σχέδιο εξόντωσης των επιζώντων κρατουμένων (Συλλογικό, Μεγάλη Σοβιετική Εγκυκλοπαίδεια, τόμ. 24ος, εκδ. «Ακάδημος», Αθήνα, 1981, σελ. 553).

Επίσης, στο Μπούχενβαλντ είχε συγκροτηθεί δίκτυο 178 παράνομων ομάδων (56 από Σοβιετικούς κρατούμενους) με επικεφαλής τον κομμουνιστή Μπ. Μπάρτελ (ό.π. σελ. 362).Αντίστοιχες οργανώσεις υπήρχαν ακόμα στο Αουσβιτς (με επικεφαλής τους αξιωματικούς του Κόκκινου Στρατού Α. Λεμπέντεφ και Φ. Σκίμπα) κ.α.

Οι θυσίες της ΕΣΣΔ.
Οι βάσεις της μεγάλης νίκης

Η ΕΣΣΔ σήκωσε το κύριο βάρος του πολέμου, τόσο από την άποψη των θυσιών της σε έμψυχο δυναμικό και άψυχο υλικό, όσο και από την άποψη της συμβολής της στη στρατιωτική συντριβή του Αξονα. Ακόμα και όταν ξεκίνησε η εκστρατεία των ΗΠΑ - Βρετανίας κατά της Ιταλίας (τον Ιούλη 1943), η κατανομή των γερμανικών δυνάμεων ήταν 257 μεραρχίες στο ανατολικό μέτωπο και μόλις 26 στην Ιταλία. Ακόμα και μετά την απόβαση στη Νορμανδία ο Αξονας συνέχισε να διατηρεί στο ανατολικό μέτωπο περίπου τετραπλάσιες δυνάμεις απ' ό,τι στο δυτικό (56 - 75 μεραρχίες της Βέρμαχτ στο δυτικό μέτωπο, έναντι 190 - 270 Μεραρχιών που διατηρούσε στο ανατολικό μέτωπο) (ό.π. σελ. 430).

    Στις 7 Απρίλη 1945 ο Ι. Β. Στάλιν έγραψε προς τον Πρόεδρο των ΗΠΑ Ρούζβελτ:

«Είναι δύσκολον να συμφωνήση κανείς με την γνώμην ότι η μη προβολή αντιστάσεως από μέρους των Γερμανών εις το δυτικόν μέτωπον εξηγείται μόνον από το γεγονός ότι ούτοι συνετρίβησαν. Οι Γερμανοί έχουν εις το ανατολικόν μέτωπον 147 μεραρχίας. Θα ημπορούσαν χωρίς να ζημιώσουν την υπόθεσίν τους να αποσπάσουν από το ανατολικόν μέτωπον 15 - 20 μεραρχίας και να τας μεταφέρουν προς βοήθειαν των στρατευμάτων τους εις το δυτικόν μέτωπον. Εν τούτοις οι Γερμανοί δεν το έκαμαν. Συνεχίζουν να μάχωνται με λύσσαν εναντίον των Ρώσων διά κάποιον πολύ ολίγον γνωστόν σιδηροδρομικόν σταθμόν Ζεμλιάνιτσα εις την Τσεχοσλοβακίαν, που τους χρειάζεται τόσον όσον και εις τον πεθαμένον τα καταπλάσματα, εξ άλλου όμως παραδίδουν χωρίς καμμίαν αντίστασιν τόσον σπουδαίας πόλεις εις το κέντρον της Γερμανίας όπως το Οσναμπρουκ, το Μανχάιμ, το Κάσσελ. Θα παραδεχθήτε ότι η συμπεριφορά αυτή των Γερμανών είναι κάτι περισσότερον από περίεργος και ακατανόητος» (υπουργείο Εξωτερικών της ΕΣΣΔ, «Ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος. Η αλληλογραφία Στάλιν - Τσώρτσιλ - Ρούζβελτ - Τρούμαν», τόμ. Α΄, εκδ. «Μέλισσα», Αθήνα, 1957, σελ. 378-379).

Η ΕΣΣΔ είχε 20.000.000 νεκρούς σε μάχιμο και άμαχο πληθυσμό, ενώ συνολικά τα θύματα υπολογίζονται σε περίπου 30 εκατομμύρια μαζί με τους ανάπηρους και τους τραυματίες. Οι νεκροί της Βρετανίας έφτασαν τους 375.000 και των ΗΠΑ τους 405.000 (Συλλογικό, «60 χρόνια από τη μεγάλη Αντιφασιστική Νίκη των Λαών. Επος και Διδάγματα», εκδ. «Σύγχρονη Εποχή», Αθήνα, 2005, σελ. 23).

Την ίδια στιγμή, στο ανατολικό μέτωπο η Βέρμαχτ είχε απώλειες περίπου 10.000.000 άντρες, δηλαδή σχεδόν το 77% των συνολικών απωλειών της στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο (Συλλογικό, Μεγάλη Σοβιετική Εγκυκλοπαίδεια, τόμ. 26ος, εκδ. «Ακάδημος», Αθήνα, 1982, σελ. 430).

Από τα 260 δισ. δολάρια του συνολικού ύψους των ζημιών που υπέστη η ευρωπαϊκή ήπειρος στη διάρκεια του πολέμου, τα 128 δισ. δολάρια αναλογούσαν στην ΕΣΣΔ: Σε σωρούς ερειπίων μετατράπηκαν 1.710 πόλεις της ΕΣΣΔ. Ακόμα, κάηκαν 70.000 χωριά και κεφαλοχώρια. Καταστράφηκαν ολοκληρωτικά ή εν μέρει 32.000 βιομηχανικές επιχειρήσεις και 65.000 χιλιόμετρα σιδηροδρομικών γραμμών. Καταληστεύθηκαν 98.000 κολχόζ, 5.000 σοβχόζ και Μηχανοτρακτερικοί Σταθμοί, χιλιάδες νοσοκομεία, σχολεία, μουσεία, ανώτερα ιδρύματα και βιβλιοθήκες (Συλλογικό, «60 χρόνια από τη μεγάλη Αντιφασιστική Νίκη των Λαών. Επος και Διδάγματα», εκδ. «Σύγχρονη Εποχή», Αθήνα, 2005, σελ. 23.).

Η εποποιία της Σοβιετικής Ενωσης συντελέστηκε πάνω και χάρη στην ύπαρξη ισχυρών βάθρων που είχαν οικοδομηθεί μέσα σε πολύ λίγα χρόνια ύστερα από την Οκτωβριανή Επανάσταση και τα ερείπια του εμφύλιου ταξικού πολέμου που την ακολούθησε. Αυτές οι προϋποθέσεις της νίκης ήταν:

α) Η σοσιαλιστική οικονομία: Ο Κόκκινος Στρατός δεν θα μπορούσε να σταθεί αν δεν «πατούσε» γερά στις βάσεις μιας πανίσχυρης πολεμικής οικονομίας, που έγινε δυνατό να οικοδομηθεί χάρη στο ρόλο της εργατικής σοβιετικής εξουσίας, στα πλεονεκτήματα που προσφέρουν η κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής και ο κεντρικός σχεδιασμός της οικονομίας, θεμελιώδης προϋπόθεση και για την ταχύτατη προσαρμογή της σοσιαλιστικής οικονομίας σε συνθήκες αμυντικού πολέμου. Χάρη στο σοσιαλιστικό χαρακτήρα της οικονομίας, η ΕΣΣΔ έγινε η πιο ισχυρή βιομηχανικά χώρα της Ευρώπης (Ουίλιαμ Ζ. Φόστερ, «Ιστορία των τριών Διεθνών», εκδ. «Γνώσεις», Αθήνα, χ.χ., σελ. 532).

Αποτελεί προπαγανδιστικό τέχνασμα ο ισχυρισμός ότι η ΕΣΣΔ μπόρεσε να νικήσει στηριγμένη κυρίως στη βοήθεια που της δόθηκε από τις ΗΠΑ, Μ. Βρετανία και Καναδά. Η βοήθεια που δόθηκε, πέρα από το γεγονός ότι ήταν με τη μορφή του δανεισμού, που επιβάρυνε τη σοβιετική οικονομία, σε καμιά περίπτωση δεν υπήρξε καθοριστική.

β) Ο ρόλος του Κόμματος: Με την έναρξη της εισβολής το Κομμουνιστικό Κόμμα της ΕΣΣΔ μετατράπηκε σε συλλογικό οργανωτή και καθοδηγητή της αμυντικής πολεμικής προσπάθειας, τόσο στην πρώτη γραμμή όσο και στα μετόπισθεν.

Μόνο τον πρώτο χρόνο του πολέμου εντάχθηκαν στον Κόκκινο Στρατό και Ναυτικό περίπου 1.000.000 μέλη του Κόμματος και 2.000.000 μέλη της Νεολαίας του. Σχεδόν το 1/3 των μελών της Κεντρικής Επιτροπής βρισκόταν στο μέτωπο. Συνολικά το ποσοστό του κομματικού δυναμικού που εντάχθηκε στις στρατιωτικές και παραγωγικές ανάγκες του πολέμου έφτασε το 81,8%. Ενας στους δύο άνδρες και γυναίκες των σοβιετικών Ενόπλων Δυνάμεων προς το τέλος του πολέμου ήταν οργανωμένος κομμουνιστής και κομσομόλος. Σύμφωνα με άλλη πηγή, στις αρχές του 1945 στον Κόκκινο Στρατό και στο Στόλο υπήρχαν 3.325.000 κομμουνιστές, ή σχεδόν το 60% της συνολικής δύναμης του Κόμματος (Συλλογικό, «Ιστορία του ΚΚΣΕ», εκδ. «Σύγχρονη Εποχή», Αθήνα, 1976, σελ. 615).
Μεγάλη ήταν και η συμβολή όλων των εθνοτήτων και εθνικοτήτων της ΕΣΣΔ. Αντιπρόσωποι εκατό εθνοτήτων και εθνικοτήτων τιμήθηκαν με την ανώτατη τιμή του «Ήρωα της Σοβιετικής Ένωσης».
Στους πρώτους 6 μήνες του πολέμου το Κόμμα είχε πάνω από 500.000 νεκρούς, ενώ έως το 1945 είχαν δώσει τη ζωή τους περίπου 3.000.000 κομμουνιστές και κομμουνίστριες.

 

Δείτε στο Ριζοσπάστη
Ο χαρακτήρας του Β' Παγκοσμίου Πολέμου

ℹ️ Δείτε Η πιο μεγάλη μέρα του πολέμου
Τζον Γουέιν, Ρόμπερτ Μίτσαμ, Χένρι Φόντα, Ρόμπερτ Ράιαν, Σον Κόνερι, Ρίτσαρντ Μπάρτον κά

🎶  Ακούστε το μουσικό θέμα των Ken Annakin & Andrew Marton's από τη φιλαρμονική της Πράγας

 

 

9η Μάη: ημέρα νίκης του ελευθερωτή της ανθρωπότητας Κόκκινου Στρατού – 75η ημέρα ντροπής του ρωσοΝΑΤΟικού πολέμου στα εδάφη της Ουκρανίας

9 Μάη 1945: η ναζιστική Γερμανία συνθηκολογούσε κάτω από τα χτυπήματα του ηρωικού Κόκκινου Στρατού, ενώ λίγες μέρες νωρίτερα η κόκκινη σημαία με το σφυροδρέπανο κυμάτιζε πάνω από το βομβαρδισμένο Ράιχσταγκ.
Στο πρόσωπο του στρατιώτη που την κάρφωσε στην καρδιά του ναζιστικού κτήνους αντικατοπτρίζεται ιστορικά ο αγώνας του ΚΚΣΕ –του Κομμουνιστικού Κόμματος των μπολσεβίκων, των κομισάριων που πρώτοι έδιναν τη ζωή τους,  του λαού της Σοβιετικής Ένωσης της ηγεσίας του Ι.Στάλιν.

9 Μάη 2022: Η 75^η μέρα του ρωσοΝΑΤΟικού ιμπεριαλιστικού πολέμου που ο Βλαντιμίρ Πούτιν κήρυξε ως «ειδική επιχείρηση» με «γενική κινητοποίηση» — θα είναι μια συνηθισμένη ημερομηνία για την καπιταλιστική Ρωσία και σίγουρα όχι μέρα νίκης για του λαούς των χωρών που επί ΕΣΣΔ ζούσαν μονιασμένα και μεγαλουργούσαν και εκείνες τις κρύες μέρες του 1991, όταν η κόκκινη σημαία με το σφυροδρέπανο υποστέλλονταν από την κορυφή του Κρεμλίνου και το πρώτο εργατικό κράτος στον κόσμο – η ταξική πατρίδα κάθε εργάτη – λύγιζε κάτω από το βάρος της αντεπανάστασης οι μυλόπετρές της, υποστηριζόμενες από τα γρανάζια του διεθνούς ιμπεριαλισμού, συνέτριβαν τα πάντα και έβγαζε «βρώμα η ιστορία ότι ξοφλήσαμε», πως ο σοσιαλισμός ήταν «το παρατράγουδο στα ωραία (ιμπεριαλιστικά) άσματα». Που η πατρίδα των ηρωικών μπολσεβίκων, η πατρίδα του Λένιν, του Στάλιν, του Σταχάνοφ, του Ζούκωφ, του Γκαγκάριν, του Σοστακόβιτς, η πατρίδα του σοβιετικού λαού μετατρέπονταν σε λάφυρο της νέας, αστικής Ρωσίας που αναδύονταν από το βούρκο της περεστρόικα, αλέθοντας τους Πάβελ Κορτσάγιν που «έδεναν το ατσάλι» μαζί με το τιτάνιο ιστορικό οικοδόμημα που "γέννησε" τον άνθρωπο της νέας κοινωνίας του πρώιμου και ανολοκλήρωτου σοσιαλισμού.

Στρατάρχης Γκεόργκι Κ. Ζούκοφ — «Αναμνήσεις & Στοχασμοί»
«Το μεγαλείο της ηρωϊκής νίκης απέναντι στη φασιστική Γερμανία είναι το γεγονός ότι η Σοβιετική Ένωση δεν υπερασπίστηκε μόνο την σοσιαλιστική πατρίδα, αλλά ότι πολέμησε ανιδιοτελώς για την υπεράσπιση του στόχου του προλεταριακού διεθνισμού – να νικήσει τις ναζιστικές δυνάμεις και να απελευθερώσει τους λαούς της Ευρώπης από την κατοχή. Ο σοβιετικός λαός δεν έχει ξεχάσει την συμβολή των άλλων λαών στη νίκη ενάντια στον κοινό εχθρό. Ο στρατός και ο λαός μας θυμάται και εκτιμά το κουράγιο των αγωνιστών της Αντίστασης».

Μόνο ένας τυφλός
μπορεί να αρνείται ότι ο θρίαμβος του Κόκκινου Στρατού
ήταν θρίαμβος του σοβιετικού σοσιαλισμού

9 Μάη 1945 # Ωρα 0.43 πμ.
Στην αίθουσα της στρατιωτικής σχολής μηχανικού, στο προάστιο Κάρλσχορστ του Βερολίνου, οι πληρεξούσιοι της ανώτατης γερμανικής στρατιωτικής διοίκησης στρατάρχης Κάιτελ, ναύαρχος Φρίντεμπουργκ και στρατηγός της αεροπορίας Στουμπφ υπογράφουν την Πράξη για τη χωρίς όρους συνθηκολόγηση της Γερμανίας. «Οι κάτωθι υπογεγραμμένοι, ενεργώντας εξ ονόματος της Γερμανικής Ανώτατης Διοίκησης, συμφωνούμε με την άνευ όρων παράδοση όλων των ενόπλων δυνάμεών μας κατά ξηράν, θάλασσα και αέρα, καθώς και όλων των δυνάμεων που βρίσκονται τώρα υπό την γερμανική διοίκηση, προς την Ανώτατη Διοίκηση του Κόκκινου Στρατού και ταυτόχρονα προς την Ανώτατη Διοίκηση των συμμαχικών εκστρατευτικών δυνάμεων».

Η 9^η του Μάη καταγράφεται στην Ιστορία ως η μέρα της Αντιφασιστικής Νίκης των Λαών.
Στις 24 Ιούνη, 200 σημαίες των ναζί ρίχτηκαν στα κράσπεδα του Μαυσωλείου του Λένιν στη Μόσχα.

Από την 1^η Μάη 1945, στο γερμανικό Κοινοβούλιο, το Ράιχσταγκ, κυμάτιζε η κόκκινη σημαία με το σφυροδρέπανο. Η δύναμη αυτής της εικόνας κρατά έκτοτε - 77 χρόνια μετά - ζωντανό στη συνείδηση των λαών όλου του κόσμου αυτό το μοναδικής ιστορικής σημασίας γεγονός.

Χτες Κυριακή, ο Πούτιν απευθύνθηκε στους Ουκρανούς με ένα ξεχωριστό μήνυμα συγχαρητηρίων. Ευχόμενος στους πολίτες της γειτονικής χώρας, που μάχεται τη ρωσική εισβολή, «ένα ειρηνικό και δίκαιο μέλλον», σημειώνοντας –κόλλησε η βελόνα, σε μια εξευγενισμένη κορύφωση κυνισμού, ότι «είναι κοινό καθήκον Ρώσων και Ουκρανών να αποτρέψουν την εκδίκηση των ιδεολογικών κληρονόμων των Ναζί».

Από την πλευρά του ο επικεφαλής της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας Πατριάρχης Κύριλλος –Ρωσία_Ρώσων_Χριστιανών …να μην ξεχνάμε, τέλεσε λειτουργία στον κεντρικό ναό του Υπουργείου Άμυνας, κατά την οποία δήλωσε ότι η Ρωσία (σχεδόν) ποτέ δεν διεξήγαγε επιθετικούς πολέμους καλώντας επίσης για «συγκεντρώσεις δυνάμεων» προς υπεράσπιση της χώρας και χαρακτηρίζοντας «ηλιθιότητα» τις κατηγορίες ότι τα κηρύγματά του είναι ουσιαστικά μιλιταριστικά.

Φέτος οι παρελάσεις θα πραγματοποιηθούν σε 28 μόνο ρωσικές πόλεις, ενώ κανένας ξένος ηγέτης δεν θα επισκεφθεί την Κόκκινη Πλατεία, μια και όπως  εξήγησε Ντμίτρι Πεσκόφ «77^η επέτειος της νίκης δεν είναι επετειακή ημερομηνία», ενώ σύμφωνα με δημοσιεύματα ρωσικών και δυτικών ΜΜΕ, λιγότερος στρατιωτικός εξοπλισμός και στρατιώτες θα σταλεί στην παρέλαση στη Μόσχα σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια.
Το Κρεμλίνο διαψεύδει τις φήμες περί πρόθεσης να συμπέσει με την επίσημη κήρυξη πολέμου και γενική επιστράτευση ενώ μάλλον δεν θα πραγματοποιηθούν εορταστικές εκδηλώσεις στη Μαριούπολη.

Η γιαγιά με την Κόκκινη Σημαία της ΕΣΣΔ

(Συνειρμικά μπροστά στα 77 χρόνια από τη Μεγάλη Αντιφασιστική Νίκη των Λαών)

Από τις 7 Απρίλη κυκλοφορεί στο Youtube βίντεο, που φαίνεται να έχει ληφθεί από Ουκρανούς στρατιώτες που μοιράζουν τρόφιμα σε περιοχή του Χαρκόβου…

Ένα ζευγάρι ηλικιωμένων νομίζει ότι πρόκειται για Ρώσους στρατιώτες και τους καλωσορίζει. Οι Ουκρανοί αποφασίζουν να συνεχίσουν για λίγο αυτό το μπέρδεμα, μιας και το βρίσκουν εξαιρετικά διασκεδαστικό. Ετσι, ο Ουκρανός στρατιώτης καλεί τον παππού αρχικά να πει «δόξα στον Πούτιν, δόξα στα ρωσικά στρατεύματα». Ο παππούς, που φαίνεται να είδε τα ουκρανικά διακριτικά στη στολή και έχει αρχίσει να καταλαβαίνει, αρνείται. Ο στρατιώτης τού λέει ότι «αυτό είπε μόλις η σύζυγός σας».

Τη στιγμή εκείνη, η γιαγιά, η οποία ακόμη δεν έχει καταλάβει τι γίνεται, εμφανίζεται από την αυλή του σπιτιού της με μια Κόκκινη Σημαία, με τη σημαία της Σοβιετικής Ένωσης.

«Ω! Να και η γιαγιά, με την κόκκινη σημαία υποδέχεται τα ρωσικά στρατεύματα», λέει κοροϊδευτικά ο στρατιώτης. «Απλώστε αυτό το κουρελάκι», λέει στην γιαγιά. «Ναι, τη σημαία, απλώστε την».

Η γιαγιά ανεμίζοντας την κόκκινη σημαία πλησιάζει και ακολουθεί συνοπτικά ο παρακάτω διάλογος:

«Μας περιμένατε;», τη ρωτάει ο στρατιώτης.

«Ναι, φυσικά σας περίμενα», απαντάει η γιαγιά. «Και προσευχόμασταν και για εσάς και για τον Πούτιν και για όλο τον λαό».

Ο στρατιώτης αρχίζει να της δίνει τρόφιμα «επειδή μας περιμένατε».

Η γιαγιά αρνείται να τα πάρει, λέγοντας ότι «εσείς τα χρειάζεστε περισσότερο».

Τότε ο στρατιώτης της παίρνει τη σημαία, της λέει «δόξα στην Ουκρανία» και την πετάει στο έδαφος ποδοπατώντας την.

Η γιαγιά τότε καταλαβαίνει τι συμβαίνει και επιστρέφει τις κονσέρβες στον Ουκρανό και δείχνοντας τη σημαία που αυτός ποδοπατά, του λέει: «Οι γονείς μου πολέμησαν γι’ αυτήν τη σημαία».

«Την πατώ, γιατί αυτοί ήρθαν στο σπίτι μου. Σας μιλάω Ρώσικα. Δεν είμαι μπαντεροφικός. Αλλά ακόμη κι αν είμαι μπαντεροφικός, ποια η διαφορά; Εγώ πολεμώ για τη γη μου. Δεν εισέβαλα εγώ», της απαντά ο Ουκρανός στρατιώτης.

Δεν γνωρίζουμε την κατάληξη της ιστορίας, ωστόσο ήδη αυτή η γιαγιά έγινε σύμβολο στη Ρωσία, γίνεται τοιχογραφίες, άγαλμα, αφίσες, κούκλα, μπρελόκ, μέχρι και το ρωσικό διαστημικό μονοπώλιο της «ROSKOSMOS» ανακοίνωσε πως …θα την στείλει στο Διάστημα, όχι την ίδια, αλλά ως απεικόνιση σε έναν από τους επόμενους διαστημικούς πυραύλους του.

Στο παραπάνω στιγμιότυπο είναι προφανής τόσο η πολιτική εκμετάλλευση της γιαγιάς και της αυταπάτης που αυτή τρέφει, πως ο σημερινός ρωσικός στρατός είναι ο Κόκκινος Στρατός, όσο και του μίσους του Ουκρανού στρατιώτη, που θεωρεί την Κόκκινη Σημαία σύμβολο του εισβολέα. Αυταπάτες και από τις δυο πλευρές, που δυστυχώς δεν είναι οι μόνοι που τις έχουν.

Όμως, όσο κι αν λυσσούν οι αστοί είτε με την απαγόρευση της Κόκκινης Σημαίας και των άλλων κομμουνιστικών συμβόλων, είτε με την αξιοποίησή της στους δικούς τους σχεδιασμούς, οι κομμουνιστές δεν θα σταματήσουμε να είμαστε περήφανοι για αυτά.

Να παλεύουμε για το σωστό περιεχόμενο και νόημά τους, που το ποδοπατάν όλες οι αστικές τάξεις και είναι αυτό που τους ενοχλεί, γιατί αυτό περικλείει το τέλος της εξουσίας τους.

Αυτήν την πάλη εκπροσωπεί η Κόκκινη Σημαία, την πάλη για τη σοσιαλιστική κοινωνία, την κοινωνία στην οποία έζησαν ειρηνικά και μεγαλούργησαν μαζί ο ρωσικός και ο ουκρανικός λαός.

Με αυτήν τη σημαία νίκησε η Σοβιετική Ένωση και ο Κόκκινος Στρατός τη ναζιστική θηριωδία. Είναι η σημαία του αγώνα για την υπόθεση της εργατικής εξουσίας, για τη νέα σοσιαλιστική – κομμουνιστική κοινωνία, γιατί «η σημαία της λογικής κόκκινη είναι», όπως έγραφε ο Μπ. Μπρεχτ.

 

Εκείνες τις κρύες μέρες που έβγαζε «βρώμα η ιστορία ότι ξοφλήσαμε»...

1991 … Χριστούγεννα
Ο Μιχαήλ Γκορμπατσόφ παραιτείται, μετά την «απόφαση» 11 Δημοκρατιών να σχηματίσουν Κοινοπολιτεία Ανεξαρτήτων Κρατών (ΚΑΚ).
Η κόκκινη Σημαία με το Σφυροδρέπανο κατεβαίνει από το Κρεμλίνο 

Το πρώτο εργατικό κράτος στον κόσμο, λύγιζε κάτω από το βάρος της Αντεπανάστασης.
Ήταν εκείνες τις μέρες που έβγαζε «βρώμα η ιστορία ότι ξοφλήσαμε», πως ο σοσιαλισμός ήταν «το παρατράγουδο στα ωραία (ιμπεριαλιστικά) άσματα» και οι κάθε λογής Φουκουγιάμα διατυμπάνιζαν την οριστική επικράτηση του καπιταλισμού.

💯 Η πατρίδα που έχτισαν οι μπολσεβίκοι, η πατρίδα του Λένιν, του Στάλιν, του Σταχάνοφ, του Ζούκωφ, του Γκαγκάριν, του Σοστακόβιτς, των Κοτσάγιν η πατρίδα του σοβιετικού λαού μετατρέπονταν σε λάφυρο της νέας, αστικής Ρωσίας των ολιγαρχών, του Γκορμπατσόφ, του Γιέλτσιν, της οικονομικής μαφίας που αναδύονταν από το βούρκο της περεστρόϊκα.
🔳 Οι μυλόπετρες της αντεπανάστασης, υποστηριζόμενες από τα γρανάζια του διεθνούς ιμπεριαλισμού, συνέτριβαν τα πάντα- ακόμη και τη βούληση του ίδιου του σοβιετικού λαού που στο δημοψήφισμα της 17ης Μάρτη 1991 είχε αποφανθεί, σε ποσοστό 76%, υπέρ της διατήρησης της ΕΣΣΔ. 

Σάββατο, 28 Δεκέμβρη του 1991.
Το αριθμ. 5231 φύλλο του Ριζοσπάστη επικά ματοβαμμένο … κείνες τις ώρες, σφίγγεις το χέρι του συντρόφου σου | γίνεται μια σιωπή γεμάτη δέντρα | το τσιγάρο κομμένο στη μέση, γυρίζει από στόμα σε στόμα | όπως ένα φανάρι που ψάχνει το δάσος, βρίσκουμε τη φλέβα | που φτάνει στην καρδιά της άνοιξης, χαμογελάμε… «ΕΛΠΙΔΑ η πάλη των λαών» Επέσατε θύματα, αδέρφια, εσείς | Σε άνιση Πάλη κι Αγώνα | Ζωή, λευτεριά και τιμή του Λαού | Γυρεύοντας, βρήκατε μνήμα… θροΐζει το χαρτί της ιστορικής 1^ης σελίδας με την Κόκκινη Σημαία και μεγάλη λεζάντα της Ελπίδας...

«Η σοβιετική κόκκινη σημαία δεν κυματίζει πλέον στους τρούλους του Κρεμλίνου. Η υποστολή της σφράγισε με δραματικό και ταυτόχρονα συμβολικό τρόπο το τέλος της 74χρονης πορείας του πρώτου στον κόσμο σοσιαλιστικού κράτους.
Για μια στιγμή οι δείχτες των ρολογιών έμειναν ακίνητοι, σημαδεύοντας την κρίσιμη στιγμή. Οι καρδιές πολλών εκατομμυρίων εργατών σ’ όλο τον κόσμο σταμάτησαν να χτυπούν, αναμετρώντας το μέγεθος των απωλειών».

25 Δεκέμβρη 1991 όταν έβγαζε «βρώμα η ιστορία ότι ξοφλήσαμε» … Τις τεράστιες κοινωνικές κατακτήσεις της ΕΣΣΔ διαδέχθηκαν οι απατηλές υποσχέσεις για δήθεν περισσότερη δημοκρατία, για οικονομική φιλελευθεροποίηση και νέες τεχνολογίες. Στο βρώμικο παζάρι της αντεπανάστασης οι πολιτικάντηδες τύπου Γκορμπατσόφ και Γιέλτσιν ξεπουλούσαν κοινωνικές και εργατικές κατακτήσεις δεκαετιών με αντάλλαγμα την καπιταλιστική καταναλωτική ψευτοκουλτούρα των McDonalds και της διεθνούς των πολυεθνικών.

Τα αποτελέσματα της περίφημης «θεραπείας του σοκ», δηλαδή της οικονομικής φιλελευθεροποίησης, που ακολούθησε τη δεκαετία του ’90 η αστική κυβέρνηση Γιέλτσιν άφησαν ανεξίτιλα τα σημάδια τους στο ρωσικό λαό: γιγάντωση κοινωνικών ανισοτήτων, διάλυση εργατικών κατακτήσεων, ακραία φτωχοποίηση, κάθετη πτώση του προσδόκιμου ζωής, αναζωπύρωση εθνικιστικών διεκδικήσεων, ανάδειξη μαφιόζικων ολιγαρχιών σε ρυθμιστές της πολιτικής ζωής της χώρας κλπ. «Κι ήθελε ακόμη πολύ φως να ξημερώσει όμως εγώ δεν παραδέχτηκα την ήττα…» 

Σήμερα, 23 χρόνια μετά την επικράτηση της αντεπανάστασης στην ΕΣΣΔ, η ρωσική αστική τάξη και οι σύμμαχοι της ενδεχομένως να είναι βέβαιοι ότι ξεμπέρδεψαν μια και καλή με τον σοσιαλισμό.
Μόνο που το φάντασμα της σοσιαλιστικής πατρίδας, έστω και υπό τη μορφή νοσταλγίας, συνεχίζει να πλανιέται πάνω απ’ το ρωσικό ουρανό. 

Η Ιστορία δεν τελείωσε!

🔳  Εκείνη τη μέρα του Δεκέμβρη του ’91, οι αντεπαναστάτες, οι οπορτουνιστές και οι ιμπεριαλιστές σύμμαχοι τους, μπορεί να κατάφεραν να κατεβάσουν από το Κρεμλίνο την κόκκινη σημαία. Μπορεί να κατάφεραν να βάλουν φρένο στην 74χρονη σοσιαλιστική οικοδόμηση της μεγάλης πατρίδας της εργατικής τάξης. Δεν κατάφεραν όμως, όσα μέσα κι αν χρησιμοποίησαν, να κατεβάσουν την σημαία με το σφυροδρέπανο απ’ το νου και την καρδιά των όπου γης κομμουνιστών. 

Δεν κατάφεραν να διαγράψουν την ιστορία, την Οκτωβριανή Επανάσταση, το Στάλινγκραντ, τις μεγάλες κοινωνικές κατακτήσεις, την εργατική και διεθνιστική αλληλεγγύη, την γιγαντιαία προσφορά του σοσιαλισμού του 20ου αιώνα. Δεν κατάφεραν, όσο κι’ αν επαίρονται για το αντίθετο, να γράψουν το «τέλος της ιστορίας». 

Εναπόκειται στους εργατικούς λαϊκούς αγώνες του παρόντος και του μέλλοντος να αποδείξουν πως το 1991 ήταν ένα προσωρινό πισωγύρισμα και πως η ιστορία θα τραβήξει ξανά μπροστά. Και πως όπως γράφει κι ο Χικμέτ...

Θα βγούμε νικητές, κι ας είναι οι θυσίες μας βαριές... 

 

Καθώς ο λαός
περνούσε
στα κουρέλια |
Και με τις
καινούργιες στολές |
Κάτω από τις σημαίες
των φονιάδων |
Και μέσα απ' όλες
τις μεταμορφώσεις, |
που αποτρόπαιο σε κάνουν |
Περιμέναμε εμείς |
που δεν μπορέσανε |
να μας απογοητέψουν |
Το θρίαμβό του.

(απόσπασμα)
Μπέρτολτ Μπρεχτ

 ΨΗΛΑ ΤΗ ΣΗΜΑΙΑ !

Μπορεί να χάθηκε μια μεγάλη μάχη, αλλά θα κερδηθεί ο μεγάλος, πόλεμος.
Ο σοσιαλισμός θα νικήσει.
Το επιβάλλει η αξίωση όλων των λαών, για ειρήνη και μια δίκαιη τάξη πραγμάτων στον κόσμο.
Ο αγώνας των εργαζομένων για καλύτερες μέρες, το αίμα που χύθηκε, δε θα πάει χαμένο.