ΜΚΟ “ΚΙΒΩΤΟΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ” -Βροχή οι καταγγελίες για κακοποιήσεις παιδιών στις διάφορες “Κιβωτούς του Τρόμου”

Ρεσιτάλ υποκρισίας, λούφας και παραλλαγής στα αστικά ΜΜΕ και ΜΚΔ για τα νέα τραγικά γεγονότα που ξεδιπλώνονται αυτές τις μέρες
(πχ.) οι "έγκριτες" Έλενα Ακρίτα και Αφροδίτη Μάνου σε νέα άγρια κόντρα (μέσω facebook) με πηχυαίο τίτλο «μην κάνεις ποτέ το παιδί σου σαν αυτήν» βγάλαν τα μάτια τους, με χτυπήματα στο μαλακό υπογάστριο, αρχικά με ανάρτηση της Ακρίτα, όπου ανέφερε πως έχει υπάρξει εθελόντρια στην "Κιβωτό του Κόσμου" και έχει θαυμάσει τον πατέρα Αντώνιο για το έργο του...
Μάλιστα, η ίδια τονίζει πως τον υπερασπίστηκε "με την καρδιά της" όταν κατηγορήθηκε για ρατσισμό.
"Τον εκτιμούσα και τον εμπιστευόμουν. Έκανα λάθος; Έπεσα έξω; Δεν ξέρω… περιμένω κι εγώ όπως όλοι μας, να ολοκληρωθεί η έρευνα", ανέφερε χαρακτηριστικά και Αφροδίτη σχολιάζοντας απάντησε:
"Να υποθέσουμε τώρα Έλενα (Ακρίτα) ότι ήσουνα συνένοχη του κατηγορούμενου ως παιδόφιλου ιερωμένου; Ότι τον κάλυπτες και ότι όλος ο πολιτικός χώρος που υποστηρίζεις είσαστε παιδόφιλοι και πορνοβοσκοί; (...) Τι γρήγορα που ξεθωριάζει η "αλήθεια" τη σήμερον ημέρα...", για να δεχτεί ένα ντιρέκτ - εκεί στα “χαμηλά” …"μη γίνεις ποτέ Αφροδίτη Μάνου. Μην κάνεις ποτέ το παιδί σου σαν την Αφροδίτη "

Έπεσα επίσης πάνω σε μια ανάρτηση παιδαγωγού (με 6,6 χιλιάδες ακόλουθους και “καρφίτσα” μια ανάρτηση με 56.000+likes), που αναφέρει: Για να πάρει μια δομή με απόφαση δικαστηρίου τα παιδιά από μια μάνα τότε έχει αποδειχθεί ότι κοντά στη μάνα τους κινδυνεύει η σωματική η ψυχολογική τους ακεραιότητα -και βγήκαν μάνες που καταγγέλλουν τώρα τη Κιβωτό ενώ θα έπρεπε πρώτα να καταγγέλλουν τον εαυτό τους για όσα έζησαν τα παιδιά τους εκεί...
Στη συνέχεια, μάλλον σκέφτηκε τη γκέλα της και συμπλήρωσε (πάλι καλά… πιθανά βλέποντας την ανακοίνωση του ΓΤ της ΚΕ του ΚΚΕ) «όμως σε ένα κοινωνικοπολιτικό σύστημα που η κρατική στήριξη σε κακοποιημένα ή εγκαταλειμμένα παιδιά είναι ανύπαρκτη, σ΄ ένα κράτος που αφήνει να κερδοσκοπούν στις πλάτες τους οι δήθεν φιλέσπλαχνοι άνθρωποι του Θεού, ο παιδοβιαστής και ο κακοποιητής είναι το ίδιο το κράτος».

ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ

Κανένας συμβιβασμός με τη σήψη της εκμεταλλευτικής κοινωνίας που αφήνει τα παιδιά απροστάτευτα στις διάφορες «Κιβωτούς του Τρόμου»

Σε ανακοίνωσή του για τις νέες καταγγελίες κακοποίησης παιδιών, το Γραφείο Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ αναφέρει:

«Οι νέες καταγγελίες σχετικά με την κακοποίηση παιδιών που φιλοξενούνταν σε προβεβλημένη ΜΚΟ και ήρθαν στο φως της δημοσιότητας τις τελευταίες μέρες, επιβεβαιώνουν τη διαχρονική θέση του ΚΚΕ ότι η προστασία παιδιών που έχουν στερηθεί τις οικογένειές τους δεν μπορεί να αφήνεται στα χέρια των κάθε είδους ιδιωτών, ΜΚΟ, επιχειρηματιών, επαγγελματιών αναδόχων, εκκλησιαστικών ιδρυμάτων και διαφόρων "φιλανθρώπων".
Μαζί με την αυτονόητη άμεση διαλεύκανση της υπόθεσης απαιτείται να δυναμώσει ο αγώνας για ανάπτυξη ενιαίου φορέα παιδικής προστασίας, με αποκλειστική ευθύνη του κράτους, με ανάπτυξη σύγχρονων δημόσιων δομών βραχύχρονης φιλοξενίας μαζί με την ουσιαστική στήριξη των θεσμών της τεκνοθεσίας και αναδοχής και πλήρη στελέχωση όλων των δημόσιων υπηρεσιών που εμπλέκονται στο θέμα της παιδικής προστασίας.
Κανένας συμβιβασμός με τη σήψη της σημερινής εκμεταλλευτικής κοινωνίας που αφήνει τα παιδιά ευάλωτα κι απροστάτευτα στις διάφορες "Κιβωτούς του Τρόμου"».

«Βροχή» πέφτουν οι καταγγελίες για τη θλιβερή πραγματικότητα που βίωναν παιδιά και έφηβοι στην πολύ προβεβλημένη λεγόμενη Μη Κυβερνητική Οργάνωση «Κιβωτός του Κόσμου», που ξεκίνησε στον Κολωνό για να φτάσει να έχει αρκετά σπίτια σε πολλές πόλεις της Ελλάδας με πάνω από 200 παιδιά. Η όλη υπόθεση, που έχει αναλάβει η εισαγγελέας Ανηλίκων, ανεξάρτητα από το πώς θα εξελιχθεί, αναδεικνύει την άθλια πραγματικότητα ότι η υποτιθέμενη προστασία των παιδιών που έχουν απομακρυνθεί από τις οικογένειές τους, με ευθύνη όλων των αστικών κυβερνήσεων, έχει γίνει βορά σε ιδιώτες, «φιλάνθρωπους», χορηγούς. Οι καταγγελίες που έχουν ήδη γίνει αφορούν σε σωματικές, ψυχολογικές κακοποιήσεις, τιμωρίες, υποχρεωτική εργασία, απαγόρευση επαφής με τις οικογένειες, αποτροπή της συμμετοχής στο σχολείο και περιστατικά σεξουαλικής παρενόχλησης που εξετάζονται από τις αρμόδιες αρχές. Οι καταγγελίες αφορούν και υπαλλήλους της ΜΚΟ και τον ιδρυτή της, ιερέα Αντώνιο Παπανικολάου. Ο ίδιος και η σύζυγός του, Σταματία Γεωργαντή, που ήταν και πρόεδρος του ΔΣ της ΜΚΟ (το οποίο απαρτίζεται από επιλεγμένους από τους ίδιους), χαρακτηρίζουν τις κατηγορίες «ανυπόστατες» και «υποκινούμενες».

Πρόκληση από την κυβέρνηση
με την «αποϊδρυματοποίηση» και την «επαγγελματική αναδοχή»

Ενδεικτική είναι η στάση της κυβέρνησης, η οποία μετά τις καταγγελίες αναγκάστηκε να πάρει μέτρα εναντίον της συγκεκριμένης Μη Κυβερνητικής Οργάνωσης, που κατά τ' άλλα ήταν στο Εθνικό Μητρώο Φορέων Ιδιωτικού Τομέα μη Κερδοσκοπικού Χαρακτήρα, που παρέχουν «υπηρεσίες Κοινωνικής Φροντίδας», στο Ειδικό Μητρώο Εθελοντικών Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων του υπουργείου Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης, στο Ειδικό Μητρώο Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων της Υπηρεσίας Διεθνούς Αναπτυξιακής Συνεργασίας (ΥΔΑΣ-4 Δ/νση) του υπουργείου Εξωτερικών και είχε πιστοποίηση ως φορέας παροχής κοινωνικής φροντίδας μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα από το υπουργείο Εργασίας, Κοινωνικής Ασφάλισης και Κοινωνικής Αλληλεγγύης. Στη συγκεκριμένη δομή έφταναν παιδιά μετά από εισαγγελική εντολή, όπως και παιδιά προς αναδοχή.

Παρότι τώρα η κυβέρνηση και η αρμόδια υφυπουργός Πρόνοιας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης, Δόμνα Μιχαηλίδου, και με τη σύσκεψη που έγινε στο Μέγαρο Μαξίμου υπό τον πρωθυπουργό - αλλά και η αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ, προηγούμενη κυβέρνηση - εμφανίζονται ως ευαίσθητοι για την προστασία των παιδιών, δεν μπορεί να κρυφτεί ότι για χρόνια όλοι «βολεύονταν» που αυτή γινόταν βορά στους διάφορους ...φιλάνθρωπους που λειτουργούσαν με πλήρη ασυδοσία. Παλιότερες καταγγελίες εργαζομένων στη ΜΚΟ έμεναν στον «πάγο» χωρίς να εξετάζονται ουσιαστικά.

Χτες, μετά τη σύσκεψη, η κυβέρνηση ανακοίνωσε ότι προχωρά στην αλλαγή της διοίκησης της «Κιβωτού» διατηρώντας στο ακέραιο τη πολιτική που αφήνει την προστασία των παιδιών στα χέρια ιδιωτών, ΜΚΟ και επιχειρηματιών. Επίσης, ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, Γ. Οικονόμου, τόνισε ότι «απόλυτη προτεραιότητα είναι να δει κανείς πώς θα συνεχιστεί η εύρυθμη λειτουργία της δομής προς όφελος των παιδιών που φιλοξενεί» και σημείωσε: «Η δομή αυτή λειτουργούσε κατά 95% με χορηγίες ιδιωτών. Καταλαβαίνει κανείς ότι υπάρχει ενδεχομένως και ένας κλονισμός της εμπιστοσύνης και της σχέσης αυτής. Οφείλει η κυβέρνηση να μην διακινδυνεύσει σε τίποτα την ομαλή συνέχιση της λειτουργίας της δομής, σε ό,τι αφορά τα παιδιά».

Ταυτόχρονα πλάσαρε ως τη διεθνώς «καλύτερη πρακτική» την «αποϊδρυματοποίηση των ανηλίκων» και την «ενίσχυση του θεσμού της αναδόχου οικογένειας». Η αρμόδια υφυπουργός επίσης διαλαλεί το ζήτημα της «αποϊδρυματοποίσης» και της «επαγγελματικής αναδοχής» και υιοθεσίας, για να κρύψει την παντελή έλλειψη δημόσιων δομών με το ανάλογο επιστημονικό προσωπικό για τα παιδιά που το έχουν ανάγκη.

Η λεγόμενη επαγγελματική αναδοχή, δηλαδή εκμίσθωση «γονέων» ώστε επί 24ώρου βάσεως να δέχονται έως και 5 παιδιά στο σπίτι τους, είναι πέρα για πέρα αντιδραστική. Η διεθνής εμπειρία από την εφαρμογή της είναι ενδεικτική. Οι επαγγελματίες ανάδοχοι επιστρέφουν πολλές φορές τα παιδιά που αναλαμβάνουν, τα παιδιά γυρνάνε από επαγγελματία σε επαγγελματία εισπράττοντας ξανά απόρριψη και κακοποίηση.

Οσον αφορά τα μέτρα ανακοινώθηκε ότι το υπουργείο Εργασίας απέσυρε τη διάθεση ακινήτου του προς τη ΜΚΟ, ενώ το υπουργείο Οικονομικών ζήτησε πίσω την οικονομική ενίσχυση προς την «Κιβωτό» που δόθηκε την περίοδο της πανδημίας.

Επίσης και η Εκκλησία έσπευσε να δηλώσει ότι η εν λόγω ΜΚΟ και οι δομές της δεν ήταν υπό την αιγίδα της, ενώ ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος διέταξε τη διενέργεια ανακρίσεων για τον ιερέα Αντώνιο, στον οποίο απαγόρευσε ιεροπραξίες μέχρι την εκδίκαση της υπόθεσης.

Διαμαρτυρία γονέων

Χτες, δύο γονείς πήγαν στη δομή του Κολωνού για να απαιτήσουν πίσω τα παιδιά τους. Σύμφωνα με όσα είδαν τη δημοσιότητα, ο γραμματέας του Συνδέσμου Σύρων Ελλάδας πήγε στο κτίριο με ζευγάρι Σύρων, που καταγγέλλουν ότι η «Κιβωτός» τούς έχει πάρει τέσσερα παιδιά - που μένουν σε δύο διαφορετικές δομές - ενώ έσπασαν την πόρτα για να μπουν μέσα. Οπως κατήγγειλαν, δεν τους αφήνουν να επικοινωνήσουν με τα παιδιά τους τα οποία έπεσαν θύματα κακοποίησης, καθώς, σύμφωνα με τους γονείς, τα είχαν κλείσει σε κλουβί για πουλιά επί μέρες χωρίς να τους δίνουν τροφή. Μάλιστα, μιλώντας στους δημοσιογράφους ανέφεραν ότι τους έχουν πάρει τα παιδιά για να τα πουλήσουν και ότι «πρέπει να γίνουν υιοθεσίες».

Στις καταγγελίες που βγαίνουν στο φως περιλαμβάνεται και αυτή σήμερα 19χρονου που κατηγορεί τον ιερέα Αντώνιο για ασέλγεια.

Σύμφωνα με πληροφορίες, οι δύο εισαγγελείς Ανηλίκων που έχουν χρεωθεί την έρευνα θα ξεκινήσουν σήμερα να καλούν μάρτυρες, κυρίως παιδιά που έχουν διαμείνει κατά καιρούς σε δομές της «Κιβωτού» αλλά και εργαζόμενους. Ολοι τους θα ερωτηθούν γύρω από τις ενέργειες τεσσάρων προσώπων, ύστερα από δέκα καταγγελίες. Ολες τους έχουν διαβιβαστεί από τον «Συνήγορο του Πολίτη» στις εισαγγελικές αρχές και φέρεται να περιγράφουν κακοποιητικές συμπεριφορές, σωματικές τιμωρίες, καταναγκαστική εργασία και απομόνωση παιδιών από το σχολείο.

Στα πρόσωπα αυτά έχουν αποδοθεί κατά περίσταση από τους καταγγέλλοντες, μέχρι αυτήν τη στιγμή, δύο αδικήματα, το κακούργημα της κατάχρησης ανηλίκου σε ασέλγεια και το πλημμέλημα της σωματικής βλάβης σε βάρος αδύναμων.

Συντονιστική Επιτροπή Αγώνα Αναπήρων

Η Συντονιστική Επιτροπή Αγώνα Αναπήρων (ΣΕΑΑΝ), σε ανακοίνωσή της για το θέμα της «Κιβωτού» σημειώνει ανάμεσα σε άλλα:

«Οι εξελίξεις και με την "Κιβωτό των μαρτυρίων" επιβεβαιώνουν αυτό που από χρόνια προβάλλαμε σαν αγωνιστικό αναπηρικό κίνημα, τα ταξικά συνδικάτα, ριζοσπαστικές γυναικείες και άλλες οργανώσεις: Οτι δεν μπορεί παιδιά, ιδιαίτερα με αναπηρία, ηλικιωμένοι με βαριές αναπηρίες, ανήμποροι να προασπίσουν τον εαυτό τους, να είναι στα χέρια ιδιωτών.

Είναι πρόκληση να βγαίνει η κυρία Μιχαηλίδου να λέει ότι η λύση είναι η προώθηση της επαγγελματικής αναδοχής και η υιοθεσία. Συνειδητά εξαπατά!

Ο νόμος που ψήφισε η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και ενίσχυσε παραπέρα η κυβέρνηση της ΝΔ για την επαγγελματική αναδοχή και υιοθεσία, ισχύει εδώ και 4 χρόνια. Τι λύσεις έδωσε; Σήμερα που μιλάμε πάνω από 70 παιδιά παραμένουν στα νοσοκομεία παίδων της Αθήνας με εισαγγελική εντολή, ενώ δεν έχουν κανένα πρόβλημα υγείας, γιατί δεν έχουν πού να πάνε.

Οι δημόσιες δομές έχουν συρρικνωθεί, υποβαθμιστεί, ενώ οι διάφορες φιλανθρωπικές οργανώσεις, ΜΚΟ, "πρότυπα" κατά την κυβέρνηση, αλωνίζουν στον χώρο».

Η ΣΕΑΑΝ υπενθυμίζει ότι «τα αιτήματα που προβάλαμε με την κινητοποίησή μας στις 2 Νοέμβρη έξω από το υπουργείο Εργασίας, μαζί με την ΟΓΕ, το Σωματείο Εργαζομένων του "Μητέρα και Παιδουπόλεις" και μια σειρά άλλα σωματεία και οργανώσεις είναι περισσότερο αναγκαία από ποτέ.

Η κυρία Μιχαηλίδου βέβαια αρνήθηκε να συναντηθεί με τους εκπροσώπους των φορέων μας. Τώρα τρέχει να μαζέψει τα αμάζευτα...

Γιατί αυτή η πολιτική δεν παίρνει διορθώσεις αλλά ανατροπή». Η ΣΕΑΑΝ ανανεώνει το αγωνιστικό ραντεβού της με άλλους φορείς για τις 3 Δεκέμβρη, Παγκόσμια Μέρα ΑμεΑ, στις 11 π.μ. στο Σύνταγμα.

Τα αιτήματα παραμένουν:

• Ανάπτυξη δικτύου κρατικών, δωρεάν κοινωνικών υπηρεσιών (για την πρόληψη, τη στήριξη των παιδιών και των οικογενειών σ' όλες τις πλευρές της ζωής, στη γειτονιά, στο σχολείο κ.λπ., των θυμάτων βίας και κακοποίησης) με μόνιμο προσωπικό όλων των αναγκαίων ειδικοτήτων, χωρίς επιχειρηματική δράση και εμπλοκή ΜΚΟ.
• Στήριξη των δημόσιων δομών προστασίας του παιδιού και των κοινωνικών υπηρεσιών στήριξης της οικογένειας των δήμων και Περιφερειών. Μονιμοποίηση όλων των συμβασιούχων.
• Να γίνουν άμεσα όλες οι αναγκαίες προσλήψεις μόνιμου προσωπικού (κοινωνικοί λειτουργοί, ψυχολόγοι, νοσηλευτές) σε κάθε σχολείο. Μονιμοποίηση όλων των αναπληρωτών.
• Δωρεάν σχολικά γεύματα για όλα τα παιδιά χωρίς εξαιρέσεις και αποκλεισμούς στα γενικά και ειδικά σχολεία.
• Μαζικές προσλήψεις μόνιμου προσωπικού σε όλες τις προνοιακές δομές όλων των ειδικοτήτων με βάση τις ανάγκες, για να εξασφαλιστούν ανθρώπινες συνθήκες δουλειάς και ποιοτικές συνθήκες στήριξης και φροντίδας των παιδιών, των ΑμεΑ, των προσφύγων κάθε λαϊκής οικογένειας.
• Καμία απόλυση. Μονιμοποίηση όλων των συμβασιούχων και επικουρικών.
• Να ανοίξουν όλες οι πτέρυγες που έχουν κλείσει, με την ανάλογη στελέχωση στο ΠΠΠ «Μητέρα», στο Αναρρωτήριο Πεντέλης, στις Παιδουπόλεις και στην υπόλοιπη Ελλάδα με βάση τις ανάγκες.
• Οχι στην ιδιωτική επαγγελματική αναδοχή και υιοθεσία.

«Δυναμώνουμε τον αγώνα
υψώνοντας ασπίδα προστασίας για τα παιδιά»

Σε εκδήλωση με αφορμή τα φαινόμενα βίας ενάντια σε μικρά παιδιά μίλησε ο Ν. Σοφιανός

Εκδήλωση με θέμα «Κανένας συμβιβασμός με το σύστημα που γεννά βαρβαρότητα. Δυναμώνουμε τον αγώνα για να σπάσει οριστικά ο φαύλος κύκλος της εκμετάλλευσης και βίας, υψώνοντας ασπίδα προστασίας για τα παιδιά και κάθε οικογένεια που υποφέρει» πραγματοποίησε την προηγούμενη βδομάδα στη Νέα Ιωνία η Τομεακή Οργάνωση Τοπικής, Περιφερειακής και Κεντρικής Διοίκησης της ΚΟ Αττικής του ΚΚΕ.

Ομιλητής ήταν ο Νίκος Σοφιανός, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, ο οποίος ανέδειξε τους κοινωνικούς και οικονομικούς παράγοντες που γεννούν την εκμετάλλευση, την κακοποίηση και τη βία, και οι οποίοι στο σύνολό τους αποτελούν το καπιταλιστικό σύστημα, τον βούρκο μέσα στον οποίο γεννιούνται και πληθαίνουν όλα τα αποκρουστικά φαινόμενα που δικαίως προκαλούν την οργή και τον προβληματισμό.

Το αστικό κράτος ρίχνει όλο το βάρος στους γονείς

Η ευθύνη του κράτους στο κρίσιμο και ευαίσθητο πεδίο της προστασίας των παιδιών ήταν ένα από τα ζητήματα που βρέθηκαν στο επίκεντρο.

Οπως είπε ο Ν. Σοφιανός, «το κράτος των καπιταλιστών ρίχνει όλη τη φροντίδα των παιδιών στη γονική ευθύνη. Αυτή είναι μια πλήρως αντιδραστική πολιτική, γιατί: Ενισχύει την απόλυτη εξάρτηση των παιδιών από τους γονείς, όποιοι κι αν είναι αυτοί, υποκείμενοι στις συνέπειες της φτώχειας, της ανεργίας, ακόμα και της κοινωνικής περιθωριοποίησης. Καταδικάζει τα παιδιά πολλών λαϊκών οικογενειών στη φτώχεια και την ανέχεια, στην εγκατάλειψη του σχολείου, ακόμα και στην κακοποίηση.

Αυτό το κράτος έχει βάλει τη σφραγίδα του στην ανήλικη εργασία, γεγονός για το οποίο δεν επιδεικνύεται καμία "ευαισθησία". Γιατί ένα 12χρονο παιδί που εργάζεται είναι ένα παιδί που ήδη έχει υποστεί βιασμό. Αυτή είναι η ουσία της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, η οποία βάζει διαχρονικά τη σφραγίδα της στις τεράστιες ελλείψεις στην πρόληψη, με επίκεντρο τις σχολικές μονάδες».

Τα στοιχεία που δημοσιεύει το ίδιο το υπουργείο - και ορισμένα τα ανέφερε ο Ν. Σοφιανός - αποδεικνύουν περίτρανα αυτήν την πραγματικότητα: Σε σύνολο 13.888 σχολικών μονάδων υπάρχουν μόνο 1.707 μόνιμοι ψυχολόγοι και κοινωνικοί λειτουργοί. Τη χρονιά 2021 - 2022 τοποθετήθηκαν σε σχολεία Γενικής Εκπαίδευσης περίπου 1.000 ψυχολόγοι, που είχαν στην ευθύνη τους 4.500 σχολικές μονάδες!

«Πώς λοιπόν να εκτιμήσει την προσωπικότητα κάθε μαθητή, κάθε οικογένειας, κάθε εκπαιδευτικού, προκειμένου να παρέμβει προληπτικά; Πέρα από το γεγονός ότι η ανακύκλωσή τους από σχολείο σε σχολείο, κάθε σχολική χρονιά, μπαίνει εμπόδιο στην ανάπτυξη σχέσης εμπιστοσύνης με τα παιδιά, τους εκπαιδευτικούς και τους γονείς. Αντί της υποχρεωτικής πρόσληψης μόνιμων ψυχολόγων και κοινωνικών λειτουργών σε όλα τα σχολεία, σε όλες τις κοινωνικές δραστηριότητες των παιδιών - στον αθλητισμό, στον πολιτισμό - περιορίζουν το μέτρο μόνο στις αθλητικές ομοσπονδίες, και εκεί πάλι με κενά.

Για τα σχολεία ανακοινώθηκαν μόνο ορισμένα επιμορφωτικά σεμινάρια για τους εκπαιδευτικούς, που όσο αναγκαία κι αν είναι δεν μπορούν να καλύψουν το τεράστιο κενό από την έλλειψη του κατάλληλου επιστημονικού προσωπικού», επεσήμανε.

Το μπαλάκι στους δήμους

Αναλυτική αναφορά έγινε στη μερική μετάθεση στους δήμους και στις Περιφέρειες της ευθύνης για την κοινωνική στήριξη των κακοποιημένων παιδιών και γυναικών, των παιδιών που είναι εγκαταλειμμένα. Είπε επ' αυτού ο Ν. Σοφιανός: «Είναι μέρος από τις 200 αρμοδιότητες που πέρασαν στους δήμους, χωρίς φυσικά να δοθούν οικονομικοί πόροι - υποδομές και το πολύτιμο προσωπικό που χρειάζεται. Τα στοιχεία από τον δήμο Αθηνάς είναι αποκαλυπτικά.

Στον ΚΥΑΔΑ, τον βασικό οργανισμό για την κοινωνική πολιτική του δήμου, στους 197 εργαζόμενους μόλις οι 35 είναι μόνιμο προσωπικό, το 82% είναι κάθε είδους προσωρινοί εργαζόμενοι. Ιδια είναι η εικόνα και στις κοινωνικές υπηρεσίες του δήμου Αθήνας. Στο Τμήμα για την προστασία του παιδιού, στους 9 εργαζόμενους οι 7 είναι προσωρινοί. Αυτή η υποστελέχωση έχει ως αποτέλεσμα να υπάρχει άμεση ανταπόκριση σε λιγότερες από τις μισές καταγγελίες που φτάνουν στην υπηρεσία κατά τη διάρκεια του χρόνου.

Αυτό το καθεστώς υπάρχει σε όλους τους δήμους. Αποδεκατισμένο προσωπικό στις κοινωνικές υπηρεσίες, ακόμα και στα αρμόδια τμήματα για τον έλεγχο των καταγγελιών για παραμέληση - κακοποίηση, επισφαλών συνθηκών διαβίωσης παιδιών, καθήκοντα που αφορούν αποφάσεις καθοριστικές για τη ζωή παιδιών - οικογενειών. Τον Φεβρουάριο, που λήγει το κοινωφελές πρόγραμμα χιλιάδων 8μηνιτών, θα αδειάσουν κυριολεκτικά οι υπάρχουσες κοινωνικές υπηρεσίες στους δήμους.

Το πέρασμα ευρύτατων τομέων κοινωνικής πολιτικής στους δήμους, ακόμα και της παροχής των διαφόρων επιδομάτων, εκτός των άλλων άνοιξε τον δρόμο και σε κάθε λογής ΜΚΟ, ΚΟΙΝΣΕΠ επιχειρηματιών "αλληλέγγυων και φιλάνθρωπων". Αναπτύσσεται έτσι ένα προβληματικό - επισφαλές ιδιωτικό δίκτυο παροχής υπηρεσιών, με προβληματικές πολιτικές αντιμετώπισης».

Ο Ν. Σοφιανός ανέδειξε και τη συνέχεια των επιδιώξεων της πολιτικής των κυβερνήσεων και του αστικού κράτους, σημειώνοντας: «Η απαίτηση της ΚΕΔΕ γα νέες αρμοδιότητες στους δήμους, με το πέρασμα της Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας μαζί με τη δυνατότητα των δήμων να προσλαμβάνουν προσωπικό στις ανταποδοτικές τους υπηρεσίες, ανοίγει τον δρόμο σε κρίσιμους τομείς που αφορούν την παιδική μέριμνα σε όλες τις πτυχές της. Αυτό που ζητούν οι δήμαρχοι των αστικών κομμάτων είναι οι δημότες να πληρώνουν με νέες εισφορές το προσωπικό για υπηρεσίες που το κεντρικό ή τοπικό κράτος πρέπει να παρέχει δωρεάν».

Να ανάψει εκείνη η σπίθα που «θα κάνει τα σκοτάδια φως»

Κλείνοντας ο Ν. Σοφιανός ανέδειξε τον δρόμο του συλλογικού αγώνα μέσα από τον οποίο δίνεται «ανάσα» από τη δυσωδία και τη νοσηρότητα που έρχεται στην επιφάνεια καθημερινά:

«Η συμμετοχή στον συλλογικό αγώνα για να σπάσει οριστικά ο φαύλος κύκλος της εκμετάλλευσης και βίας είναι πηγή έμπνευσης για την αγωνιστική και ανυπότακτη με τις δυσκολίες στάση, σε όλα τα επίπεδα της ζωής, και στις διαπροσωπικές σχέσεις. Εκεί γίνονται μάθημα ζωής οι αξίες της συλλογικότητας, της συντροφικότητας, η αφοσίωση, ο αλληλοσεβασμός.

Και αυτό μπορεί να το διασφαλίσει οριστικά και αμετάκλητα μια κοινωνία στην οποία ο εργαζόμενος άνθρωπος είναι ελευθερωμένος από τα καπιταλιστικά δεσμά».

Στην εκδήλωση έγιναν παρεμβάσεις από τον Χρήστο Μπόικο, ψυχολόγο, εργαζόμενο στα Κέντρα Κοινότητας του δήμου Λυκόβρυσης - Πεύκης και γραμματέα του Πανελλήνιου Σωματείου Εργαζομένων στα Κέντρα Κοινότητας (ΠΑΝΣΕΚ), την Μαρία Ευαγγελάτου, κοινωνική λειτουργό, εργαζόμενη στην Κοινωνική Υπηρεσία του δήμου Νέας Ιωνίας και μέλος του ΔΣ του Συλλόγου Εργαζομένων Ν. Ιωνίας, και την Ειρήνη Τριανταφύλλου, κοινωνική λειτουργό στον Νότιο Τομέα Αθηνών της Περιφέρειας Αττικής.

Παράσταση διαμαρτυρίας στο υπουργείο Εργασίας από την ΟΓΕ

Παράσταση διαμαρτυρίας στο υπουργείο Εργασίας οργανώνει η Ομοσπονδία Γυναικών Ελλάδας, την Παρασκευή 25 Νοέμβρη, στις 5 μ.μ., με αφορμή την Παγκόσμια Μέρα για την εξάλειψη της βίας κατά των γυναικών.

«Δυναμώνουμε τον συλλογικό αγώνα ενάντια στη βία των εκμεταλλευτών μας. Από εκεί αντλούμε τη δύναμη και το κουράγιο να αλλάξουμε τη ζωή μας μαχόμενες!», τονίζει η ΟΓΕ. Καλεί τις εργαζόμενες και τις άνεργες, ιδιαίτερα τις νέες γυναίκες, τις φοιτήτριες, τις νέες μητέρες στην κινητοποίηση στις αρμόδιες υφυπουργούς Δ. Μιχαηλίδου, υφυπουργό Εργασίας αρμόδια για θέματα Πρόνοιας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης, και Μ. Συρεγγέλα, υφυπουργό Εργασίας αρμόδια για θέματα Δημογραφικής Πολιτικής και Οικογένειας.

 Η παιδική προστασία στην ΕΣΣΔ

«Όσο μπορείς πρόβαλλε μεγαλύτερες απαιτήσεις απ' τον άνθρωπο, μα παράλληλα δείχνε του όσο μπορείς μεγαλύτερο σεβασμό».

Η προστασία των παιδιών και δη των πιο αδύναμων ήταν ένα από τα πρώτα καθήκοντα της νεαρής σοβιετικής εξουσίας. Η κατάσταση ήταν εκρηκτική. 7.500.000 ήταν περίπου τα εγκαταλελειμμένα παιδιά, λόγω του Α' Παγκοσμίου Πολέμου και της στρατιωτικής επέμβασης 14 καπιταλιστικών κρατών ενάντια στην Επανάσταση. Παιδιά του δρόμου, που μέσα στη βιοπάλη συχνά κατέληγαν σε συμμορίες που έκλεβαν, επαιτούσαν, εκ των οποίων μάλιστα τουλάχιστον το 10% έκανε και χρήση ναρκωτικών ουσιών.

Κύριο καθήκον της εργατικής εξουσίας ήταν η επίλυση του συγκεκριμένου προβλήματος. Σε αυτή την τιτάνια προσπάθεια έδωσαν όλες τους τις δυνάμεις πολλοί Σοβιετικοί παιδαγωγοί. Ανάμεσά τους και ο σπουδαίος Αντόν Μακάρενκο, ο οποίος με την πρωτοποριακή παιδαγωγική μέθοδο που εφάρμοσε στον «σταθμό Γκόρκι» και αργότερα στην «αποικία» Φ. Τζερζίνσκι, συνέβαλε έμπρακτα στο να τεθούν οι βάσεις ανατροπής του σκοταδισμού και της βίας αιώνων ταξικής σκλαβιάς, κατορθώνοντας να καλλιεργήσει εκατοντάδες παιδιά του δρόμου.

Στο «Παιδαγωγικό Ποίημα» (κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή») καταθέτει με γλαφυρό και ζωντανό τρόπο το εκπαιδευτικό του έργο την περίοδο 1920 - 1928. Ενα έργο που υποτασσόταν στην προσπάθεια μόρφωσης εκατοντάδων παιδιών που μέχρι τότε βρίσκονταν στο περιθώριο, δημιουργώντας και διαπαιδαγωγώντας παράλληλα τον «νέου τύπου» άνθρωπο, τον «Σοβιετικό» άνθρωπο, που κλήθηκε να θεμελιώσει και να αναπτύξει το πρώτο κοινωνικό σύστημα στην ανθρώπινη Ιστορία, στο οποίο καταργήθηκε η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.

Στο επίκεντρο της παιδαγωγικής σκέψης του Μακάρενκο είναι η θεωρία της «διαπαιδαγώγησης στην ομάδα και με την ομάδα» (κολεκτίβα). Στην κοινωνία δεν υπάρχουν άτομα έξω από αυτήν, γι' αυτό δεν μπορεί να υπάρχει διαχωρισμός της προσωπικής τύχης του ατόμου, του προσωπικού δρόμου ευτυχίας που να αντιπαρατίθεται στην τύχη και στην ευτυχία της κοινωνίας. Σε αυτό το πλαίσιο, λοιπόν, για τον Μακάρενκο, ζευγάρι «καθηγητής - μαθητής» δεν υπάρχει, η μέθοδος διαπαιδαγώγησης δεν απορρέει από αυτό το ζευγάρι, αλλά από το σύνολο του σχολείου, από την κολεκτίβα, την οργάνωση και το στιλ δουλειάς της. «Θεωρώ ιδανική κολεκτίβα μόνο την κολεκτίβα που νιώθει την ενότητα, την αλληλεγγύη, τη δύναμή της κ.λπ. και ταυτόχρονα νιώθει πως δεν είναι παρέα φίλων, που συνεννοούνται καλά μεταξύ τους, αλλά κοινωνικό φαινόμενο, κολεκτίβα, οργάνωση, που έχει ορισμένες υποχρεώσεις και ορισμένες ευθύνες».

Βέβαια, το παιδαγωγικό έργο του Μακάρενκο απηχούσε τη συγκεκριμένη εποχή, με τα συγκεκριμένα χαρακτηριστικά και τα βιώματά της. Ομως, υπάρχουν πολλά στοιχεία που αξίζει να αναφερθούν. Το παιδαγωγικό του έργο έδινε τη δυνατότητα να καλλιεργηθούν μια σειρά προσωπικά γνωρίσματα των αυριανών Σοβιετικών πολιτών, όπως η συμμετοχή στη ζωή της ομάδας, η λογοδοσία, η υπευθυνότητα, η συνειδητή πειθαρχία. Παράλληλα, από τη ζωή της ομάδας δεν απουσίαζε μια πολύμορφη πολιτιστική δραστηριότητα. Το διάβασμα, το θέατρο και ο κινηματογράφος, η ζωγραφική, η μουσική, ο αθλητισμός και οι εκδρομές είχαν τον δικό τους ξεχωριστό ρόλο στη διαπαιδαγώγηση, πλάι στη διδασκαλία των μαθημάτων.

«Τα παιδιά μου μεγάλωσαν και πήγαν απ' άκρη σ' άκρη του σοβιετικού κόσμου. Μου είναι δύσκολο να τα μαζέψω ακόμη και στη φαντασία μου. Με τίποτα δεν μπορείς να πιάσεις τον μηχανικό Ζαντόροφ, σε κάποια από τα μεγάλα κατασκευαστικά έργα στο Τουρκμενιστάν, δεν μπορείς να κλείσεις ραντεβού με τον γιατρό της Ειδικής Μονάδας Απω Ανατολής του Κόκκινου Στρατού, Βέρσνιεβ ή τον γιατρό Μπουρούν στο Γιαροσλάβ (...)», θα γράψει χρόνια αργότερα ο Μακάρενκο, αποτυπώνοντας «χειροπιαστά» το αποτέλεσμα του Ποιήματός του.

Τα παιδιά σώθηκαν... Αυτός ο άθλος έγινε πραγματικότητα 100 χρόνια πριν σε αφάνταστα πιο δύσκολες συνθήκες. Και αυτός είναι ένας ακόμα λόγος για να μην ανεχτούμε αυτή την εφιαλτική πραγματικότητα που βιώνουν σήμερα εκατοντάδες απροστάτευτα παιδιά...

Δείτε αναρτήσεις μας…
Παιδαγωγικό Ποίημα» ...ο δρόμος προς τη ζωή
Παγκόσμια ημέρα δάσκαλου _εκπαιδευτικών

 

 

 

 

Ανάρμοστη συμπεριφορά & σεξουαλική παρενόχληση-κακοποίηση

Μίλησε, κλαις;
Όχι δε λες.
Μήπως πεινάς;
Και τι να φας!
«Ο ηθοποιός», Μάνος Χατζιδάκις

Η γυναικεία υπόσταση στο βούρκο της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης

Η αποκάλυψη από την Σοφία Μπεκατώρου της σεξουαλικής κακοποίησής της προκάλεσε ένα ντόμινο καταγγελιών στο χώρο του θεάτρου, που ανεξάρτητα από τον όποιο προβληματισμό για το βαθμό στοιχειοθέτησής τους ή τον τρόπο και το χρόνο δημοσιοποίησής τους, μπορούν να λειτουργήσουν θετικά. Μπορούν δηλαδή να συμβάλουν στο να καταπολεμηθούν συντηρητικά, πουριτανικά, ρατσιστικά αντανακλαστικά, που ενοχοποιούν τη γυναίκα για τη σωματική, σεξουαλική, ψυχολογική κακοποίησή της, στο να περιοριστεί ίσως σε κάποιο βαθμό η αναπαραγωγή τέτοιων αντιδραστικών και επικίνδυνων φαινομένων.
Θα είναι μάλιστα ευχής έργο να βοηθήσουν το πλήθος των εργαζομένων στο θέατρο, και σε κάθε κλάδο και εργασιακό χώρο, όλους αυτούς που δεν έχουν την ευκολία και τα προνόμια των διασημοτήτων του θεάματος, να βρουν τη δύναμη και την τόλμη για να προσπεράσουν τους εκβιασμούς και τον εκφοβισμό της εργοδοσίας και να αντιπαλέψουν αγωνιστικά και συλλογικά, μέσα από τους μαζικούς φορείς τους, κάθε μορφή βίας και καταναγκασμού, που γεννά αναπόφευκτα η εκμεταλλευτική κοινωνία.

Γιατί, χωρίς αμφιβολία, το έδαφος για την ανάπτυξη και την ανοχή φαινομένων κακοποιητικής συμπεριφοράς το λιπαίνει ο φόβος μπροστά στην ανεργία, στην εργασιακή και οικονομική ανασφάλεια, στον κίνδυνο για αποκλεισμό από την εργασία, στην ανέχεια, στην πείνα, ο οποίος ενισχύεται από την απουσία εργασιακών δικαιωμάτων, μετατρέποντας τους εργαζόμενους σε εύκολα θύματα.
Για μια κατηγορία εργαζομένων βέβαια η πηγή παρόμοιων προβλημάτων βρίσκεται στο κυνήγι της καριέρας, της κοινωνικής ανέλιξης, στον αριβισμό και στον μεταξύ τους ανταγωνισμό, σε μια κοινωνία που τον καλλιεργεί και τον αποθεώνει, γιατί ο ανταγωνισμός αποτελεί την πεμπτουσία της.

Ποιος είναι ο «βούρκος»;
Η ρευστότητα στην έννοια της κακοποίησης

Διευρύνοντας τον προβληματισμό για τα γεγονότα των ημερών στο χώρο του θεάτρου, δεν μπορεί κανείς να μη σταθεί στην εύλογη ανησυχία που προκαλείται, μήπως όλη αυτή η καταγγελτική καταιγίδα οδηγήσει σε νέα δεινά.
Μήπως δηλαδή νομιμοποιήσει τη δίκη προθέσεων και ενεργοποιήσει καταστάσεις όπου η αυστηρότητα και η απαιτητικότητα στην εργασία θα μπορεί να εκληφθούν και να καταγγελθούν ως κακοποιητικές. Σε τελευταία ανάλυση, ποια είναι τα όρια στην έννοια της κακοποίησης;

Το θέατρο για παράδειγμα είναι ένας χώρος όπου – όπως τούτες τις μέρες έγινε ευρύτερα γνωστό από τις δηλώσεις καταξιωμένων ανθρώπων του – ο έντονα επικριτικός λόγος, το βλοσυρό και με νόημα βλέμμα, ο εξαναγκασμός σε σκληρή λεκτική και σωματική άσκηση αποτελούν καθιερωμένα μέσα διαπαιδαγώγησης και αποδεκτή γενικά προϋπόθεση για την απελευθέρωση των σωματικών, ψυχικών και διανοητικών δυνατοτήτων του ηθοποιού.
Μπορούν αυτές οι μέθοδοι διδασκαλίας να θεωρηθούν καταχρηστικές;
Και ακόμα, επιτρέπεται να ταυτίζονται με τη σεξουαλική παρενόχληση και βία προς γυναίκες και άντρες οι καταστάσεις που ανακύπτουν μέσα στην ένταση μιας ιδιαίτερα απαιτητικής και σκληρής δουλειάς, όπως του ηθοποιού;
Είναι το ίδιο η ασέλγεια κατά του κοινωνικά και οικονομικά αδύναμου εργαζόμενου με το θυμό, τις λογομαχίες ή την απότομη, τη σκαιή αν θέλετε συμπεριφορά, που μπορεί να οφείλεται και σε ιδιορρυθμίες χαρακτήρων αναμενόμενες σε ανθρώπους της τέχνης, που μαζί με το ταλέντο και τις ικανότητές τους φέρουν μια ιδιαίτερη ψυχοσύνθεση;

Το πρώτο ερώτημα χρειάζεται συζήτηση.
Για τα επόμενα όμως η απάντηση είναι κατηγορηματική.

Η εξομοίωση της δυστροπίας και της ανάρμοστης συμπεριφοράς με τη σεξουαλική παρενόχληση, το βιασμό, την παιδοφιλία, είναι απαράδεκτη.
Αντικειμενικά οδηγεί στο να συγκαλυφθούν βαριά, κολάσιμα αδικήματα, μαζί και η κοινωνική – ταξική πηγή τους.
Μια συγκάλυψη που ήδη συντελείται, τουλάχιστον μέχρι τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές.

Ανεξάρτητα πάντως από την κατεύθυνση που δίνεται στην όλη υπόθεση, φαίνεται πως για τις νεότερες γενιές των ηθοποιών, όχι μόνο η σεξουαλική βία και παρενόχληση, αλλά και οι παιδαγωγικές μέθοδοι που εφαρμόστηκαν στις προηγούμενες γενιές είναι καταδικαστέες.
Και είναι γεγονός ότι τα όρια στην έννοια της κακοποίησης μεταβάλλονται στο χρόνο, ακολουθώντας την ανάπτυξη της καπιταλιστικής κοινωνίας.

Με λίγα λόγια, οι καιροί αλλάζουν και όπως η παλιά παιδαγωγική της βέργας στο σχολείο δικαιολογημένα θεωρείται στις μέρες μας αποτροπιαστική, κάτι παρόμοιο ισχύει και για την τραχιά παιδαγωγική του θεάτρου. Άλλωστε η νέα γενιά των ηθοποιών, διαθέτοντας ένα καλύτερο μορφωτικό επίπεδο και την αυτοπεποίθηση που του αναλογεί, δύσκολα μπορεί να ανεχτεί αυταρχικές, εξουσιαστικές συμπεριφορές.

Η ιμπεριαλιστική εκστρατεία κατά της βίας!

Το αντιφατικό στοιχείο της υπόθεσης είναι ότι μια τόσο πλατιά μετατόπιση στην κοινωνική συνείδηση δεν θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί αν δεν ξεκινούσε από το ίδιο το αστικό κράτος, αν δεν καλλιεργούνταν συστηματικά μέσα από το σχολείο, τα πανεπιστήμια και τους άλλους ιδεολογικούς μηχανισμούς, πάνω απ’ όλα αν δεν ήταν αναγκαία για την ανάπτυξη της καπιταλιστικής οικονομίας και τη συνολική αναπαραγωγή της καπιταλιστικής κοινωνίας. Γι’ αυτόν το λόγο, αυτοί που πρωτοστατούν και καθοδηγούν την αλλαγή στην κοινωνική συνείδηση, αυτοί που πρώτοι κόπτονται για «την ισότητα ανδρών και γυναικών, τον πλουραλισμό, την απαγόρευση των διακρίσεων, την ανοχή στη διαφορετικότητα, τα δικαιώματα των ατόμων με αναπηρία, των μειονοτήτων κ.λπ.» είναι τα ισχυρά κέντρα του καπιταλισμού, όπως οι ΗΠΑ και η Ευρωπαϊκή Ενωση με τα κράτη – μέλη της, μαζί και την Ελλάδα!

Οι «πολέμιοι» δηλαδή της κοινωνικής αδικίας και «υπερασπιστές» των ανθρωπίνων δικαιωμάτων είναι οι ίδιοι που προωθούν νόμους για την ολοένα και πιο στυγνή εκμετάλλευση των εργαζομένων, καταργούν το 8ωρο και συντρίβουν κάθε δικαίωμα στην εργασία. Οι υποτιθέμενοι «εχθροί της βίας» κατά των γυναικών, των ατόμων με ιδιαιτερότητες, είναι αυτοί που χρησιμοποιούν την πιο άγρια βία και καταστολή για να θωρακίσουν την κερδοφορία και την ανταγωνιστικότητα των επιχειρηματικών ομίλων, που φέρνουν τα ΜΑΤ στο πανεπιστήμιο, στέλνουν στρατό χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από την Ελλάδα και έχουν μετατρέψει τη χώρα σε πολεμικό ορμητήριο ενάντια στους λαούς της περιοχής.

Η εξήγηση αυτής της φαινομενικής αντίφασης έχει δύο πλευρές. Η πρώτη είναι ιδεολογική. Η μετατόπιση της προσοχής από την ταξική αντίθεση κεφαλαίου – εργασίας, αξιοποιώντας π.χ. άλλου είδους, υπαρκτές αντιθέσεις (φύλου, χρώματος, σεξουαλικού προσανατολισμού, φυλής, εθνικότητας κ.λπ.), αποτελεί έναν πρόσφορο τρόπο για να απομακρύνεται ο όποιος προβληματισμός από την κατανόηση των κοινών ταξικών συμφερόντων όλων των μισθωτών ανεξαρτήτως φύλου, έθνους ή σεξουαλικού προσανατολισμού, ενώ ταυτόχρονα προωθεί τη διαμόρφωση «ταυτότητας» αποκλειστικά και μόνο με βάση επιμέρους αλλά κοινά χαρακτηριστικά. Είναι μια τακτική που διασφαλίζει την «κοινωνική συνοχή», την ταξική συμφιλίωση.

Η δεύτερη πλευρά είναι η οικονομική. Η ενσωμάτωση της αποκαλούμενης «διαφορετικότητας» στην οικονομική δραστηριότητα «φέρνει κέρδος», «δημιουργεί μακροπρόθεσμα προστιθέμενη αξία», «αποτελεί αναπτυξιακό εργαλείο», όπως δηλώνεται από τα αστικά οικονομικά επιτελεία. Οι όμιλοι – αλλά και κάθε οργανισμός, όπως και οι κυβερνήσεις – διαφημίζοντας τον πλουραλισμό τους εμφανίζουν ένα «πολιτισμένο», «δημοκρατικό» και γι’ αυτό ελκυστικό προφίλ, διευρύνουν την πελατεία ή την απήχησή τους σε νέες ομάδες του πληθυσμού, ενώ η ποικιλομορφία στα κέντρα διοίκησης συμβάλλει στην εισαγωγή νέου πνεύματος και καινοτόμων ιδεών για την ανάπτυξη της αποδοτικότητας και της κερδοφορίας τους. Δεν είναι τυχαίο ότι στη χώρα μας εξελέγη γυναίκα Πρόεδρος της Δημοκρατίας και στην κυβέρνηση συμμετέχουν άτομα με ανοιχτά δηλωμένο τον διαφορετικό σεξουαλικό προσανατολισμό τους. Μάλιστα η σύμβαση 190 της Διεθνούς Οργάνωσης Εργασίας για την εξάλειψη της βίας και παρενόχλησης στους χώρους εργασίας, που η κυβέρνηση προωθεί στη Βουλή, αναφέρει χαρακτηριστικά ότι «η βία και η παρενόχληση είναι ασυμβίβαστη με την προώθηση των βιώσιμων επιχειρήσεων και επηρεάζει αρνητικά την οργάνωση της εργασίας, τις εργασιακές σχέσεις, την αφοσίωση των εργαζομένων, τη φήμη των επιχειρήσεων και την παραγωγικότητα».

Αυτό που τους ενδιαφέρει δηλαδή είναι να χρησιμοποιήσουν τις γυναίκες και τα ευάλωτα κοινωνικά άτομα ως βιτρίνα του συστήματος και μία ακόμα προϋπόθεση για τη μεγιστοποίηση της κερδοφορίας, και όχι η αναγκαία υπεράσπισή τους από κάθε μορφή κοινωνικής αποξένωσης, βίας, ρατσισμού.

Για να καθαρίσει η ατμόσφαιρα

Το μόνο βέβαιο είναι ότι όσα μέτρα κι αν ληφθούν για την αντιμετώπιση του προβλήματος, όπως ο κώδικας δεοντολογίας που η κυβέρνηση εισηγείται για τα θέατρα, δεν θα το εξαλείψουν.
Το πιθανότερο μάλιστα είναι ότι θα αξιοποιηθούν ως ένα ακόμα εργαλείο χειραγώγησης και ελέγχου των εργαζομένων.
Με ή χωρίς κώδικα δεοντολογίας, το σύστημα θέτει ορισμένα άτομα στο απυρόβλητο, έχει τους τρόπους να προστατεύει όσους του είναι χρήσιμοι, ακόμα κι αν διαπράττουν εγκλήματα. Το έχουμε ζήσει σε πολλές περιπτώσεις.
Πρόκειται μάλιστα για υπέρτατη υποκρισία να εισάγονται στα θέατρα κώδικες προστασίας των εργαζομένων από τη βία, και την ίδια στιγμή η αστυνομία και οι δυνάμεις της κρατικής καταστολής να οργιάζουν σε βιαιοπραγίες.
Άλλωστε στις ΗΠΑ, όπου εφαρμόζονται εδώ και χρόνια κώδικες και συστήματα εξάλειψης της βίας, οι κακοποιητικές συμπεριφορές πολλαπλασιάζονται αντί να μειώνονται.

Βούρκος με άλλα λόγια δεν είναι το θέατρο. Πίσω από τις φωταψίες και τα υποβλητικά σκηνικά του κρύβεται η κοπιαστική δουλειά των ηθοποιών – όποτε και αν υπάρχει – που τους υποχρεώνει να βρίσκονται στη σκηνή χωρίς να λογαριάζει αν πονούν, αν υποφέρουν, αν είναι άρρωστοι, αν χρειάζονται ανάπαυση, και που το μεγαλύτερο μέρος της είναι για τους περισσότερους απ’ αυτούς απλήρωτο.
«Ηθοποιός, ό,τι κι αν πεις, είναι καημός πολύ πικρός», όπως το τραγουδούσε ο Χορν, και γι’ αυτό δίκαια οι ηθοποιοί και γενικότερα οι καλλιτέχνες και οι εργαζόμενοι στον Πολιτισμό κέρδισαν με τους αγώνες τους το προηγούμενο διάστημα τη συμπάθεια και τη συμπαράσταση του λαϊκού κόσμου, για το συντριπτικό πλήγμα που δέχονται αυτήν την περίοδο. Και δίκαια θα πρέπει να συνεχίσουν να την έχουν.

Γιατί ο πραγματικός βούρκος είναι το καπιταλιστικό σύστημα, που απλώνει με ολοένα μεγαλύτερους κύκλους τα μολυσμένα νερά του σε όλους τους τομείς, σε όλες τις κοινωνικές σχέσεις. Ας μη γελιόμαστε λοιπόν. Το πρόβλημα δεν θα λυθεί με το να πάψει κανείς να πατάει το πόδι του στο θέατρο, ούτε πολύ περισσότερο με το φόβο των κωδίκων, των διεθνών συμβάσεων και των κανονισμών. Το κακό θα εκλείψει όταν θα στερέψει η πηγή του, η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.

Αυτό που μπορεί να ξεκινήσει άμεσα είναι να ενεργοποιηθούν τα σωματεία των εργαζομένων για να καταπολεμήσουν με τις εσωτερικές συλλογικές διαδικασίες τους το πρόβλημα, προλαβαίνοντας με έγκαιρη συναδελφική κριτική και υποδείξεις την επανάληψη ή τη διόγκωσή του.
Οι ποινές και η δημόσια καταγγελία είναι η ύστατη ενέργεια.
Στο κάτω – κάτω, για ποινικά κολάσιμα αδικήματα υπάρχουν τα δικαστήρια. Καθήκον δηλαδή των συλλογικών φορέων δεν είναι να καλλιεργούν το φόβο των ανθρώπων για τις συνέπειες των πράξεών τους, αλλά τη συνείδηση της ανθρωπιάς τους. Κι αυτό στη βαθύτερη ουσία του σημαίνει τη συνείδηση ότι μπορούν, έχουν τη συλλογική δύναμη να πετάξουν τα βρωμόνερα της εκμετάλλευσης και να απαλλάξουν οριστικά τη ζωή από τη δυσωδία».

Σχόλιο του ΚΚΕ για τη υπόθεση Λιγνάδη κλπ. καταγγελίες για σεξουαλική κακοποίηση

«Το “σπάσιμο της σιωπής” είναι σε ατομικό επίπεδο η γενναία και αναγκαία πράξη για την τιμωρία των ενόχων.
Το επόμενο βήμα είναι η αποκάλυψη και η αναμέτρηση με όλους εκείνους τους κοινωνικούς καταναγκασμούς, που διευκολύνουν τους δράστες και επιβάλουν τη σιωπή. Αλλά και με όσους συντηρούν ή ενισχύουν αυτούς τους πολύμορφους καταναγκασμούς. Αυτή η ασπίδα προστασίας χτίζεται συλλογικά και αυτό είναι που πρέπει να γίνει τώρα».
Το Γραφείο Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ

Η πολύμορφη βία κατά των γυναικών στη «βαριά βιομηχανία» του Τουρισμού

Με αφορμή τη δημοσιοποίηση των δεκάδων καταγγελιών για σεξουαλική βία και παρενόχληση από πληθώρα γυναικών, επανέρχεται στη δημόσια συζήτηση το ζήτημα της βίας κατά των γυναικών. Η ξεκάθαρη καταδίκη τέτοιων περιστατικών είναι αυτονόητη, χωρίς «ναι μεν, αλλά». Πόσα ερωτήματα γεννιούνται με βάση αυτά που έρχονται στην επιφάνεια; Ποιοι παράγοντες ευθύνονται; Η κατάσταση που αντιμετωπίζουν χιλιάδες εργαζόμενες στον κλάδο του Τουρισμού και του Επισιτισμού αποκαλύπτει τις πραγματικές οικονομικές και κοινωνικές αιτίες της πολύμορφης βίας σε βάρος των γυναικών.

Στη «βαριά βιομηχανία» του Τουρισμού ξεπροβάλλουν ακόμα πιο αποκρουστικά τα αντιδραστικά δόντια της σύγχρονης εκμεταλλευτικής κοινωνίας, ο οικονομικός και κοινωνικός καταναγκασμός. Σε πρόσφατη έρευνα αναδείχτηκε ότι το 85% των εργαζόμενων γυναικών στον Επισιτισμό - Τουρισμό έχουν υποστεί σεξουαλική παρενόχληση, ενώ το 77% δήλωσε ότι είναι «συχνό» ή «πολύ συχνό» φαινόμενο.

Από τις δεκάδες καταγγελίες που έχουν γίνει στο Συνδικάτο Επισιτισμού - Τουρισμού Ν. Αττικής και σε επιχειρησιακά Σωματεία του κλάδου, οι εργαζόμενες έρχονται αντιμέτωπες με τη σεξουαλική βία κατά κύριο λόγο από τους εργοδότες ή από τους προϊστάμενους. Αυτή η ωμή και χυδαία μορφή της βίας κατά των γυναικών συχνά συγκαλύπτεται κάτω από το πέπλο της «οικειότητας», της «παρεξήγησης», όπως επικαλέστηκε προϊστάμενος σε κουζίνα πεντάστερου ξενοδοχείου, ο οποίος καταγγέλθηκε για ανάρμοστες χειρονομίες απέναντι σε εργαζόμενες.

Η ξενοδοχοϋπάλληλος, η σερβιτόρα, είναι εκτεθειμένη στην εργοδοτική τρομοκρατία, στους εκβιασμούς των ξενοδοχειακών ομίλων και των πολυτελών εστιατορίων, που με κριτήριο τα κέρδη τους παρεμβαίνουν χυδαία ακόμα και στο ντύσιμο των εργαζόμενων γυναικών για την... προσέλκυση πελατείας. Τέτοια περιστατικά δεν αναπτύσσονται σε «κοινωνικό κενό», αλλά στο έδαφος της εμπορευματοποίησης της σεξουαλικότητας, που η σήψη του αγκαλιάζει και το λεγόμενο «τουριστικό προϊόν».

Τα παραπάνω περιστατικά αποτελούν την κορυφή του παγόβουνου της εργοδοτικής βίας που δέχεται η εργαζόμενη, αλλά και ο εργαζόμενος. Η λεκτική βία, το βρίσιμο και ο εξευτελισμός αποτελούν «κανονικότητα» για όσες και όσους εργάζονται στον κλάδο, με τον εκάστοτε εργοδότη και εργοδότρια, διευθυντή και διευθύντρια, προϊστάμενο και προϊσταμένη να ασκεί πίεση για να γίνουν οι εργαζόμενοι «πιο παραγωγικοί», να τους «κοπεί ο αέρας».

Συχνές είναι οι καταγγελίες εργαζόμενων γυναικών, αλλά και ανδρών, για άσκηση σωματικής βίας, κοινώς ξυλοδαρμό, απευθείας από εργοδότες, από προϊστάμενους, αλλά και προϊστάμενες, ακόμη και από «πληρωμένους» μπράβους, επειδή... τόλμησαν να ζητήσουν τον μισθό τους, τα επιδόματά τους ή να μη δουλεύουν εξαντλητικά, ακόμα και 12ωρα.

Τα παραπάνω επιβεβαιώνουν ότι οι συνέπειες της πολύμορφης βίας κατά των γυναικών είναι πιο βαριές για την εργαζόμενη, η οποία βιώνει την ανασφάλεια της «ευέλικτης» εργασίας, του πετσοκομμένου εισοδήματος, των υποβαθμισμένων και εμπορευματοποιημένων υπηρεσιών Υγείας - Πρόνοιας. Οι εργαζόμενες στον κλάδο του Επισιτισμού - Τουρισμού έρχονται αντιμέτωπες με τον εκβιασμό να υπογράψουν δήλωση ότι δεν θα μείνουν έγκυες, ως προϋπόθεση για να προσληφθούν στο ξενοδοχείο ή στο εστιατόριο. Απειλούνται ακόμα και με απόλυση αν ζητήσουν άδεια για να πάρουν το παιδί από το σχολείο, από τον παιδικό σταθμό. Πρόκειται για εκβιασμούς που «εκτοξεύουν» ακόμη και γυναίκες διευθυντικά στελέχη, προϊστάμενες.

Οι γυναίκες στον κλάδο βιώνουν τη βία της υπερεντατικοποίησης και των ακανόνιστων ωραρίων εργασίας, ενώ ο εργοδοτικός εκβιασμός φτάνει σε δηλώσεις όπως «δεν θα φύγεις αν δεν τελειώσεις τη δουλειά», «δεν θα κάνεις διάλειμμα», «θα έρθεις όποτε και για όσο χρειαστεί για δουλειά». Σε αυτό το πλαίσιο, χιλιάδες καμαριέρες, σερβιτόρες και άλλες εργαζόμενες εξαναγκάζονται να παίρνουν τόνους αναλγητικά για να αντέξουν τους σωματικούς πόνους κατά τη διάρκεια της εντατικής δουλειάς.

Το έδαφος που «θρέφει» τον φόβο

Στο ερώτημα γιατί όλα αυτά δεν βγαίνουν στο φως της δημοσιότητας, δεν καταγγέλλονται, η απάντηση βρίσκεται στη σκληρή πραγματικότητα που βιώνει η γυναίκα στο χώρο δουλειάς.

Είναι ο φόβος της σύγκρουσης με τον εργοδότη ή τον προϊστάμενο, της απόλυσης και της ανεργίας, ακόμα του κοινωνικού στιγματισμού. Σ' αυτές τις συνθήκες, η εργαζόμενη υποχρεώνεται να μένει σιωπηλή. Αρα, δεν είναι ατομικό της ζήτημα να «σπάσει τη σιωπή» της, όπως προβάλλεται από τη σημερινή κυβέρνηση και τα άλλα αστικά κόμματα, όπως και από τον ηλεκτρονικό και έντυπο Τύπο, τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης. Το θάρρος, η τόλμη, η χειραφέτηση και η αντοχή απέναντι στις πιέσεις μπορούν να αναπτυχθούν στο έδαφος της συλλογικότητας, της συναδελφικότητας, της αλληλεγγύης, που είναι το πραγματικό «δίχτυ ασφαλείας» στους χώρους δουλειάς.

Οι δεκάδες καταγγελίες που γίνονται στα εργατικά σωματεία του κλάδου Τουρισμού - Επισιτισμού, επιβεβαιώνουν ότι η δημοσιοποίηση, η καταγγελία δεν είναι αρκετή για να αντιμετωπιστούν τέτοια φαινόμενα.

Γιατί μια εργαζόμενη έχει να αντιμετωπίσει πολλούς σκοπέλους μέχρι την τελεσίδικη καταδίκη του δράστη: Από την αστυνομική αυθαιρεσία μέχρι τις μακροχρόνιες νομικές διαδικασίες, που τις αποθαρρύνουν να καταγγείλουν σε νομικό επίπεδο το περιστατικό. Κυρίως, μαζί με την ατομική ευθύνη των δραστών τέτοιων εγκληματικών πράξεων, που πρέπει να αποδοθεί από τη Δικαιοσύνη, χρειάζεται να βγουν στο «φως» οι οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες που διευκολύνουν τη δράση τους.

Οσο κυριαρχούν ο ανταγωνισμός, η αποθέωση της ατομικότητας σε βάρος της συλλογικότητας, ο οικονομικός και κοινωνικός καταναγκασμός, κάθε γυναίκα, εργαζόμενη είναι ευάλωτη σε κάθε είδους κίνδυνο.

Δηλαδή, η ολόπλευρη στήριξη της γυναίκας για να σταθεί στα πόδια της, οικονομικά και κοινωνικά ανεξάρτητη, ώστε να αποκρούσει, να αντισταθεί και να καταγγείλει τέτοια περιστατικά πολύμορφης βίας στο χώρο δουλειάς, σκοντάφτει στις πολιτικές διαχρονικά των κυβερνήσεων και της ΕΕ.

Σήμερα, πάνω στο «πλούσιο» αντεργατικό νομοθετικό έργο όλων των μέχρι τώρα κυβερνήσεων (ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ/ ΚΙΝΑΛ), που βάθυναν την εκμετάλλευση και καταπίεση, γενίκευσαν την ανασφάλεια των εργαζόμενων γυναικών και το σμπαράλιασμα της επαγγελματικής και οικογενειακής ζωής, έρχονται να προστεθούν και νέα αντεργατικά μέτρα, που συνοδεύονται με την ένταση της καταστολής και το παραπέρα χτύπημα της συνδικαλιστικής οργάνωσης και δράσης.

Την ίδια στιγμή, η κυβέρνηση της ΝΔ ετοιμάζεται να φέρει προς κύρωση στη Βουλή τη Διεθνή Σύμβαση κατά της βίας και της παρενόχλησης (αρ. 190) της Διεθνούς Οργάνωσης Εργασίας. Αναφέρεται χαρακτηριστικά ότι «η βία και η παρενόχληση είναι ασυμβίβαστα με την προώθηση βιώσιμων επιχειρήσεων και επηρεάζουν αρνητικά την οργάνωση της εργασίας, τις εργασιακές σχέσεις, την αφοσίωση των εργαζομένων, τη φήμη των επιχειρήσεων και την παραγωγικότητα». Βέβαια, δεν πρόκειται για «πρωτοτυπία» της σημερινής κυβέρνησης. Στο ίδιο «μήκος κύματος» ήταν και ο περιβόητος νόμος της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ για την «ισότητα των φύλων», που χαρίζει «βραβεία ισότητας» σε επιχειρηματικούς κολοσσούς.

Η αλήθεια είναι ότι τα κυβερνητικά μέτρα για την αντιμετώπιση της βίας κατά των γυναικών υπολογίζουν, ανάμεσα στα άλλα, το «κόστος» που έχουν τέτοιες κραυγαλέες διακρίσεις σε βάρος των γυναικών για το καπιταλιστικό κράτος και τους επιχειρηματικούς ομίλους. Με βάση και τις κατευθύνσεις της ΕΕ, «κοστολογούν» τις συνέπειες που έχει η κακοποίηση μιας γυναίκας στη χαμηλότερη παραγωγικότητά της στην εργασία, το «κόστος» των υπηρεσιών συμβουλευτικής, ψυχολογικής, νομικής υποστήριξης που χρειάζεται.

Για να «σπάσει» ο φαύλος κύκλος της βίας κατά των γυναικών

Στο ερώτημα «πώς μπορεί να σπάσει» ο φαύλος κύκλος της βίας κατά των γυναικών, η απάντηση βρίσκεται στην ανατροπή των οικονομικών και κοινωνικών όρων που γεννούν και αναπαράγουν την ανισότιμη θέση της γυναίκας στην εργασία, στην οικογένεια, σε κάθε πλευρά της κοινωνικής της ζωής.

Γιατί η βία κάθε μορφής σε βάρος των γυναικών δεν αποτελεί μια παρέκκλιση κάποιων ατόμων ή αποτέλεσμα της «κρίσης των ανθρώπινων αξιών, της ηθικής». Πηγάζει από το «δίκαιο» που επιβάλλει ο καπιταλισμός, από τις αξίες που εκπορεύονται από την ίδια τη φύση του: Την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, το κυνήγι του καπιταλιστικού κέρδους, του ανελέητου ανταγωνισμού.

Η σιωπή των γυναικών για την πολύμορφη βία, ιδιαίτερα την εργοδοτική, κρατική, μπορεί να σπάσει στους χώρους δουλειάς, εκεί που χτίζεται πραγματικά ασπίδα προστασίας μέσα από τον συλλογικό αγώνα για να ξεριζωθεί το αγκάθι της εκμετάλλευσης και καταπίεσης, που ξεσκίζει τις σύγχρονες δυνατότητες να ζήσουμε όπως μας αξίζει τον 21ο αιώνα.

Ρεαλιστική απάντηση στα αδιέξοδα που συναντά η γυναίκα σε κάθε πλευρά της κοινωνικής της ζωής στον καπιταλισμό είναι η συμπόρευση με το ΚΚΕ στην πάλη για την ανατροπή του καπιταλισμού και την οικοδόμηση της σοσιαλιστικής - κομμουνιστικής κοινωνίας, που μπαίνουν οι βάσεις για την ισοτιμία της γυναίκας, την απελευθέρωσή της από κάθε κοινωνική καταπίεση.

Στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, στο νησί της επανάστασης

Η Κούβα τραβάει μπροστά χάρη στη κομβική θέση της γυναίκας στην κοινωνία

Η έγκριση του εθνικού προγράμματος Programa Nacional para el Adelanto de Mujeres (για την ανάδειξη του ρόλου της γυναίκας) αποτελεί δείγμα εμπιστοσύνης, σεβασμού και δέσμευσης της χώρας μας στην πραγματική ισότητα των φύλων, τονίστηκε από την Teresa Amarelle Boué, μέλος του ΠΓ του Κόμματος και Γενικής Γραμματέα της Ομοσπονδίας Γυναικών της Κούβας (Federación de Mujeres Cubanas – FMC) ~| Twitter – FaceBook |

Κατά τη διάρκεια της παρουσίασης των κατευθυντήριων γραμμών του προγράμματος, τονίστηκε ότι, μολονότι αποτελεί συνέχεια μιας πολιτικής χωρίς αποκλεισμούς υπέρ των γυναικών, που μπήκε μπροστά από την επανάσταση από το 1959 σήμερα δείχνει τα αποτελέσματά της, με θηλυκό πρόσημο σε σχέση με τα καθήκοντα ανάπτυξης της χώρας.

«Για τους Κουβανούς, η επανάσταση, από μόνη της, είναι το κύριο πρόγραμμα ισότητας μας, διότι δημιούργησε τις πολιτικές που αποσκοπούν στην επίτευξη ενδυνάμωσης επί ίσοις όροις σε όλη την κοινωνία τόσο για τις γυναίκες όσο και τους άνδρες», συμπλήρωσε.
Και επίσης ότι
«Το Εθνικό Πρόγραμμα ανάδειξης του ρόλου των Γυναικών – περιλαμβάνει την ανάγκη ενσωμάτωσης σε ένα μοναδικό κείμενο δράσεων που αντιστοιχούν στις αρχές και τα δεδομένα του οικονομικού και κοινωνικού μοντέλου, καθώς και των διεθνών δεσμεύσεων του νησιού της επανάστασης.
Ως γενική αρχή, στοχεύουμε στην προώθηση της παραπέρα αναβάθμισης του ρόλου της γυναίκας και των δικαιωμάτων ισότητας, ευκαιριών και  δυνατοτήτων που εγκρίθηκαν στο Σύνταγμα μας, καθώς και η εμβάθυνση αντικειμενικών και υποκειμενικών παραγόντων των υπολειμμάτων διακρίσεων που εξακολουθούν να υφίστανται στην κοινωνία και εμποδίζουν το βέλτιστο που επιδιώκουμε σε όλους τους τομείς οικονομικό, πολιτικό, κοινωνικό και οικογενειακό, προκειμένου να τα εξαλείψουμε.
Είναι οι ειδικοί άξονες του σχεδίου που στοχεύουν στη μεγαλύτερη συστηματικότητα σύμφωνα με τις συνδυασμένες δράσεις που προωθούν την ανάδειξη των γυναικών, χτυπώντας κάθε εμπόδιο που σχετίζεται με την απόλυτη ισότητα των φύλων
Εκπαίδευση, κατάρτιση και ενημερωτικές δράσεις από την παιδική ηλικία, μέσω της εισαγωγής των ζητημάτων φύλου σε σχέδια και προγράμματα σε όλα τα επίπεδα της εκπαίδευσης ενθαρρύνοντας τις οικογένειες, τις κοινότητες, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, τις πολιτικές και φοιτητικές μαζικές οργανώσεις, να βάλουν στο επίκεντρο συζητήσεις και εκδηλώσεις του ρόλου των γυναικών, τόσο σε δημόσιο – κοινωνικό επίπεδο όσο και μέσα στο σπίτι.

Η ΓΓ της FMC υπογράμμισε ότι η διαμόρφωση του σχεδίου, για το οποίο έχει ήδη γίνει πολύπλευρη νομική προετοιμασία, είναι το αποτέλεσμα του έργου που εκτελείται από την οργάνωση σε μόνιμη σχέση και διάλογο με τις γυναίκες μέσα στην κοινωνία.

Σύντομη παρουσίαση του προγράμματος παραπέρα αναβάθμισης της γυναίκας και του ρόλου της στην κοινωνία της Κούβας

Η πορεία προς την πλήρη ισότητα για τις γυναίκες του νησιού της επανάστασης είναι μακρά και συνεχής, που νομοθετική και συνταγματική άποψη είναι δεδομένη εν τούτοις εξακολουθούν να υπάρχουν προκλήσεις που σχετίζονται με φαινόμενα διακρίσεων και έμφυλης βίας, καθώς και με σεξιστικές συμπεριφορές, οι οποίες επιβεβαιώνουν την ανάγκη να υπάρξει ένα ειδικό εθνικό πρόγραμμα, με ευθύνη του ΚΚ και του σοσιαλιστικού κράτους της Κούβας.

▪️ Να σημειώσουμε εδώ πως όχι τυχαία υπεύθυνη (ΓΓ) της FMC (Ομοσπονδίας Γυναικών της Κούβας) –όπως προαναφέραμε, είναι ένα μέλος του Πολιτικού Γραφείου του ΚΚ η Teresa Amarelle Boué, στη «σκιά» της «μυθικής» Vilma Espín Guillois

Όσον αφορά τα δικαιώματα, οι πολλές μάχες που κέρδισαν οι γυναίκες, ξεκινάνε με το πρώτο πρόγραμμα ισότητας πριν 61+ χρόνια, έτσι η βασική απολαβή τους είναι ακριβώς, η επανάσταση.

Αυτό που την Πρωτομαγιά του 2000, ο Fidel στην κατάμεστη (με -ως συνήθως, πάνω από ένα εκατομμύριο κόσμου) Plaza de la Revolución, καθορίζοντας την ιστορική στιγμή ως «ημέρες έντονου και υπερβατικού αγώνα» βάζει μπροστά στο λαό της Κούβας το ερώτημα «Τι είναι Επανάσταση;»:
«Επανάσταση είναι να έχεις την αίσθηση της ιστορικής στιγμής, για να αλλάξεις τα πάντα, όλα όσα πρέπει, είναι η ισότητα και η πλήρης ελευθερία με την οποία πρέπει να αντιμετωπίζουμε τον άνθρωπο (και τους εαυτούς μας και τους άλλους), είναι η χειραφέτησή μας (…)

Από τα πρώτα χρόνια, από εκείνη τη μακρινή 1^η Γενάρη και μέχρι σήμερα, οι λεωφόροι και τα μονοπάτια της χειραφέτησης έχουν υλοποιηθεί  μέσω μιας συνειδητής συμμετοχής των γυναικών στην οικονομική, πολιτική και κοινωνική ζωή της χώρας .

Σημαντικοί σταθμοί οι νόμοι για την απασχόληση, η αναγνώριση, στο πρώτο συνέδριο του ΚΚ της Κούβας, το 1975, της πλήρους ισότητας των γυναικών, καθώς και η έγκριση, το 1997, του εθνικού σχεδίου δράσης στην Παγκόσμια Διάσκεψη στο Πεκίνο καθώς και οι συνεχείς βελτιώσεις (η ενσωμάτωση, στο Σύνταγμα του 1976, ενός ειδικού κεφαλαίου ισότητας κρίθηκε ανεπαρκές και  διορθώθηκε στη μεταρρύθμιση του 1992).

🔻  Συνεχίζοντας το δρόμο της γυναικείας χειραφέτησης

Με το αποτύπωμα ενός ιστορικού αγώνα για τα δικαιώματα στην Κούβας, με τον Fidel και τη Vilma επικεφαλής, το τρέχον εθνικό πρόγραμμα επικεντρώνει την προσοχή της στις προκλήσεις του σήμερα επιδιώκοντας τη συστημική προσαρμογή των οργανισμών της κεντρικής διοίκησης και όλων των θεσμικών οργάνων στην παραπέρα ανάπτυξη του ρόλου των γυναικών στην κοινωνία.

Εντείνοντας την ανάπτυξη δημόσιων –κοινωνικών πολιτικών την προώθηση της συνεχούς εκπαίδευσης με προσεγγίσεις μεταξύ των φύλων στις οικογένειες και τις κοινότητες και φυσικά στους κρατικούς υπαλλήλους με ειδικά σεμινάρια.
Μεταξύ των τομέων που καλύπτονται από το σχέδιο δράσης, είναι η οικονομική ενδυνάμωση των γυναικών –να είναι παραγωγικές μέχρι τα βαθειά γεράματα (αυτή τη στιγμή περίπου ένα εκατομμύριο γυναίκες –βασικά στη σύνταξη, είναι οικονομικά ανενεργές, κάποιες από αυτές απλά φροντίζοντας ηλικιωμένους)
Συγκεκριμένη αναφορά γίνεται στη σεξουαλική υγεία λόγω και της μεγάλης διαφορετικότητας αντιμετώπισης του θέματος μέσα στην οικογένεια που καθημερινά αλλάζει)

Τα 44 μέτρα που του προγράμματος απευθύνονται σε όλους αυτούς τους στόχους αλλά και σε άλλους, όπως η δημιουργία κι άλλων παιδικών σταθμών και νηπιαγωγείων, γιατί ο σημερινός αριθμός με τη αύξηση του αριθμού των εργαζομένων γυναικών δεν επαρκεί ή δεν είναι δίπλα στο χώρο κατοικίας η δουλειάς.

Αποτελεί επίσης έναν βασικό μηχανισμό στην πορεία για τη θεσμοθέτηση των δημόσιων πολιτικών σε αρμονία με το Σύνταγμα, τους στόχους της αειφόρου ανάπτυξης και την Ημερήσια διάταξη 2030, της πλατφόρμας του Πεκίνου.

Καθιερώνει και τη δέσμευση να αξιολογείται συστηματικά η συμμόρφωση, από τα τοπικά όργανα λαϊκής εξουσίας μέχρι τα ανώτερα σε συνεργασία με την Ομοσπονδία Γυναικών της Κούβας πρωταγωνιστή και σύμβουλο σε όλη αυτή τη διαδικασία.

Όσον αφορά τα αποτελέσματα που νομικά επίπεδο επιδιώκει το πρόγραμμα, η Rosabel Gamón Verde, υφυπουργός το Υπουργείο Δικαιοσύνης, εξήγησε ότι ένα από τα πλεονεκτήματά της είναι ακριβώς ότι ορίζει συγκεκριμένο κανονιστικού νομοθετικό πλαίσιο, κατά της έμφυλης βίας.
Φυσικά η νομική πλευρά δεν έλυσε ποτέ από μόνη της τα προβλήματα.
Πέρα από το συνεχή έλεγχο, οι στόχοι δεν θα υλοποιηθούν εάν όλος ο λαός, οι μαζικές οργανώσεις και ο κάθε πολίτης ξεχωριστά δεν αισθανθούν μέρος αυτών των απαραίτητων αλλαγών.

Κάποια στατιστικά για τις κουβανέζες:

• 4.400.000 (~ 80%) είναι συνδικαλισμένες και αποτελούν
• 53,22% του εργατικού δυναμικού στον κρατικό τομέα
• 49% των επιστημόνων, της τεχνολογίας και της καινοτομίας
• 53% του ερευνητικού προσωπικού (στοιχεία 2019), ενώ κατέχει το
• 68% των εδρών της Εθνοσυνέλευσης

Το πρόγραμμα βασίζεται στην αυστηρή τήρηση από πλευράς του κράτους στις συμφωνίες και τις διεθνείς δεσμεύσεις του νησιού της επανάστασης για στήριξη των δικαιωμάτων της γυναίκας και λαμβάνει υπόψη τις υψηλότερες προκλήσεις που προκύπτουν από τις αξιολογήσεις που πραγματοποιούνται στο σχέδιο δράσης της Δημοκρατία της Κούβας και τη συμμόρφωση  με την IV Διάσκεψη του ΟΗΕ για τις γυναίκες.
Βλ και Σύμβαση για την εξάλειψη όλων των μορφών διακρίσεων κατά των γυναικών (1979)

ℹ️  Τα βασικά σημεία του ΠΔ

• Συνοψίζει την πολιτική βούληση του κράτους, ως ακρογωνιαίος λίθος στην ανάπτυξη πολιτικών υπέρ των γυναικών, δίνει συνέχεια στη βελτίωση και παραπέρα ανάπτυξη της ισότητας των φύλων στη χώρα και θεσμοθετεί αυτό το δικαίωμα.
• Σχεδιάστηκε ως κορυφαίο στην ατζέντας του κράτους της Κούβας για την αναβάθμιση της γυναίκας, σε αντιστοιχία με τις αρχές και τις αξίες που αναγνωρίζονται στο Σύνταγμα και στα σενάρια του οικονομικού και κοινωνικού μοντέλου της σοσιαλιστικής ανάπτυξης, όπως επίσης αναφορικά με τις διεθνείς δεσμεύσεις μας για την ισότητα των φύλων.
• Προωθεί τις δράσεις που αποσκοπούν στην επίτευξη μεγαλύτερης ολοκλήρωσης και αποτελεσματικότητας στην πρόληψη και την εξάλειψη των διαδηλώσεων διακρίσεων κατά των γυναικών, ενισχύει τους μηχανισμούς και την επαγγελματική ικανότητα των δημόσιων υπαλλήλων και των υπαλλήλων να ενσωματώσουν θέματα φύλου στην ανάπτυξη πολιτικών, προγραμμάτων και στην παροχή υπηρεσιών.
• Αποτελεί κυβερνητικό πρόγραμμα το οποίο, με τη συμμετοχή της Federación de Mujeres Cubanas (Ομοσπονδία Γυναικών Κούβας), προωθεί και εγγυάται την παρακολούθηση, αξιολόγηση και έλεγχο δράσεων με εμβάθυνση σε απαντήσεις πριν από τις συστάσεις της επιτροπής για την εξάλειψη όλων των μορφών διακρίσεων εις βάρος των γυναικών .

Για την υλοποίηση αυτού του εθνικού προγράμματος, υπάρχει σχέδιο δράσης –μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια, με μέτρα και επικοινωνιακή εκστρατεία που φτάνει μέχρι την τελευταία γωνιά της χώρας με στόχο:

«Προώθηση και υλοποίηση του προγράμματος παραπέρα αναβάθμισης του ρόλου της γυναίκας και των ίσων δικαιωμάτων, ευκαιριών και δυνατοτήτων, όπως εγκρίθηκαν στο Σύνταγμα της Δημοκρατίας της Κούβας, καθώς και η εμβάθυνση των αντικειμενικών και υποκειμενικών παραγόντων που, ως εκφράσεις διακρίσεων, παραμένουν στην κοινωνία και εμποδίζοντας το βέλτιστο αποτέλεσμα στον οικονομικό, πολιτικό, κοινωνικό και οικογενειακό τομέα, μέχρι την εξάλειψη κάθε ανισότητας»

Περιλαμβάνει επίσης εννέα ειδικούς στόχους που ξεκινάνε από την επίτευξη πιο συστηματικής παρέμβασης στην κυβερνητική παρακολούθηση των σχετικών δράσεων, μέχρι τη συμπερίληψη θεμάτων φύλου στα διάφορα επίπεδα εκπαίδευσης, στο θέμα της ανάδειξης των στελεχών, επίσης στην προώθηση τη δημόσιας συζήτησης σχετικά με το ρόλο των γυναικών σε όλους τους τομείς ανάπτυξης και δράσης τους.

Αξίζει να σημειωθεί ότι το προαναφερθέν σχέδιο δράσης έχει έναν εγκάρσιο άξονα: την ισότητα των φύλων και ότι το σύνολο των δράσεων του προγράμματος έχει αναφορά όχι μόνο στα διεθνή εργαλεία και οργανισμούς, αλλά κυρίως στο σύνταγμα της Κούβας με το οικονομικό και κοινωνικό μοντέλο εθνικού σχεδιασμού της σοσιαλιστικής οικονομικής και κοινωνικής ανάπτυξης έως το 2030.

Τα μέτρα προγραμματισμού καλύπτουν επτά μεγάλους τομείς που πρέπει να εστιάσουμε την προσοχή μας:

1. Οικονομική ενδυνάμωση των γυναικών.
2. Μέσο μαζικής και μη ενημέρωσης.
3. Εκπαίδευση, πρόληψη και κοινωνική εργασία.
4. Πρόσβαση στη λήψη αποφάσεων.
5. Νομοθεσία και δίκαιο – Ρυθμιστικό πλαίσιο και συστήματα προστασίας έναντι όλων των μορφών διακρίσεων και βίας.
6. Υγεία σεξουαλική και γεννήσεων.
7. Στατιστικές και έρευνες.

Η Γενική Γραμματεία της Ομοσπονδίας Γυναικών πρέπει να παρουσιάσει, στα δύο επόμενα χρόνια, στο Συμβούλιο Υπουργών, την ακριβή κατάσταση υλοποίησης των στόχων, των δράσεων και τα μέτρων του προγράμματος, το οποίο θα είναι συλλογικά υπεύθυνο για τον έλεγχο της εκπλήρωσης των διατάξεων του προεδρικού διατάγματος.

🔷  Ενέργειες & μέτρα του εγκεκριμένου σχεδίου για την υλοποίηση του εθνικού προγράμματος για την αναβάθμιση της γυναίκας 🔷 

Οι επτά προ καθορισμένοι τομείς περιέχουν –ο καθένας ξεχωριστά, δράσεις και μέτρα που, με τη σειρά τους, έχουν ιεραρχημένους υπεύθυνους και συμμετέχοντες. Αυτό εγγυάται όχι μόνο μια πιο άμεση παρακολούθηση του καθενός από τα αρμόδια υπουργεία, αλλά και συμπερίληψη άλλων φορέων.

1

• Περιοδικές αξιολογήσεις σχετικά με τις ανάγκες και τις δυνατότητες απασχόλησης σε κάθε επικράτεια και στους διάφορους τομείς της οικονομίας.
• Προώθηση της συμμετοχής των γυναικών αγροτών, ιδίως των νέων και σε διάφορους άλλους τομείς απασχόλησης.
• Εμβάθυνση των αναλύσεων παραπέρα προσέγγισης των φύλων και πρακτικής εφαρμογής της, τόσο στον κρατικό όσο και στον μη κρατικό τομέα.

2

• Εγγύηση, στην πολιτική επικοινωνίας, πληροφόρησης και ενημέρωσης, για μια κουλτούρα ισότητας, σεβασμό της ποικιλομορφίας και της μη διάκρισης.
• Εξασφάλιση διαχείρισης της θεσμικής επικοινωνίας σε διαφυλική βάση και προσέγγιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων σε όλα τα θεσμικά όργανα και τους οργανισμούς.
• Προώθηση και επέκτασης της παρουσίας γυναικών στον πολιτισμό και ειδικά στον κινηματογράφο και την τηλεόραση.

3

• Ανάπτυξη δεξιοτήτων στο εκπαιδευτικό προσωπικό σχετικά με το φύλο, τη σεξουαλική εκπαίδευση, την ισότητα και τη μη διάκριση και ενσωμάτωση, σε διαφορετικά επίπεδα εκπαίδευσης, ενημερωτικών ενοτήτων μέσω από διαφορετικά εργαλεία διδασκαλίας, ώστε οι μαθητές και φοιτητές να διαμορφώνονται με αυτές τις αξίες.
• Σταδιακά εγγυάται ότι τα σχέδια και τα προγράμματα μελέτης, τα εγχειρίδια και τα διδακτικά υλικά προωθούν την εκπαίδευση και την κατάρτιση σε μια κουλτούρα ισότητας.

4

• Βελτιστοποίηση-τελειοποίηση των πολιτικών που επιτρέπουν την προώθηση των γυναικών σε όλα τα επίπεδα λήψης αποφάσεων, ξεκινώντας από την ποικιλομορφία τους (διαφορετικότητα σαν γυναίκες).
• Συμπερίληψη –ειδικά των στελεχών, στο πλαίσιο της κατάρτισής τους σε όλα τα επίπεδα, στα κέντρα κατάρτισης και δεξιοτήτων, για την προετοιμασία τους στα ζητήματα φύλου.
• Προώθηση της παρουσίας γυναικών στο σύστημα λαϊκής εξουσίας σε όλα τα επίπεδα, ειδικά εκείνων που δουλεύουν στις οργανώσεις βάσεις.

5

• Επεξεργασία, επέκταση και εφαρμογή στην πράξη μιας συστημικής, αρμονικής και ολοκληρωμένης μορφής στρατηγικής για το φύλο αναφορικά με το νομικό σύστημα.
• Εγγύηση θεσμικής εξασφάλισης ακραίων φαινομένων αναφορικά με την πρόληψη, την παρακολούθηση και την αντιμετώπιση της ενδοοικογενειακής και έμφυλης βίας, της πορνείας, της σωματεμπορίας, καθώς και κάθε μορφές διακρίσεων σε οποιαδήποτε προσωπική κατάσταση ή περίσταση που συνεπάγεται ζημία στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια.

6

• Με συνεκτικότητα και συστηματοποίηση των προσπαθειών κατάρτισης και δράσης όλων των υπεύθυνων και συμμετεχόντων στην υλοποίηση του προγράμματος μητρότητας και πατρότητας.
• Ικανοποιητική προώθηση του προγράμματος της σεξουαλικής εκπαίδευσης των παιδιών –από την πολύ μικρή ηλικία, των εφήβων και των νέων, με έμφαση στην συναισθηματική στήριξη, το σεβασμό των διαφορών, της ευθύνης, της αλληλεγγύης και της ισότητας των φύλων.
• Ενίσχυση της οπτικής του φύλου και των σεξουαλικών δικαιωμάτων σε όλα τα προγράμματα υγείας.

7

• Υποχρεωτικότητα και επανεξέταση της αποτελεσματικής ενσωμάτωσης στις συνεχείς και ειδικές στατιστικές όλους τους οργανισμούς και τα ιδρύματα.
• Ενσωμάτωση στα στατιστικά στοιχεία και στις βάσεις δεδομένων, εξειδικευμένων δεικτών αναφορικά με το φύλο.
• Να δίνεται ιδιαίτερη προσοχή στα στατιστικά στοιχεία νοσηρότητας και θνησιμότητας, με έμφαση στο φύλο και την εδαφική κάλυψη, σύμφωνα με τις αιτίες τους.
• Προώθηση δημιουργίας ενός επιστημονικού παρατηρητηρίου των φύλων.
• Ο δρόμος είναι ακόμα μεγάλος, οι προκλήσεις είναι μεγάλες, αλλά ο στόχος είναι σαφής:
  Στο μέτρο που φτάνουμε, ως κοινωνία, σε υψηλότερα στάδια ισότητας φύλων, θα είναι ευρύτερο και πιο ολοκληρωμένο το ιδανικό της δικαιοσύνης.