“Δικαιώματα” του Παιδιού _ Έχε το νου σου στο παιδί

Στον απόηχο μιας ακόμη σημαντικής παρακαταθήκης για το μέλλον με 10άδες χιλιάδες λαού να συμμετέχει, θα μιλήσουμε επιγραμματικά για το τι έγινε “σαν σήμερα 20 Νοεμβρίου” – ρίχνοντας μια ματιά στην ιστορία του τόπου και του κόσμου _βλ τα βασικά προς το τέλος της ανάρτησης

Παγκόσμια Ημέρα για τα Δικαιώματα του Παιδιού _το 1989, 40 χρόνια μετά την ίδρυση του ο ΟΗΕ υπογράφει _την κενή περιεχόμενου Διακήρυξη του για τα Δικαιώματα του Παιδιού.

Κάποια ονόματα, των 100άδων παιδιών που δολοφονήθηκαν στην Παλαιστίνη από τον ιμπεριαλισμό και τους λακέδες του,
αυτές τις μέρες έρχονται να προστεθούν στις χιλιάδες της σφαγής στα προσφυγικά στρατόπεδα της Σάμπρα και Σατίλα στον Νότιο Λίβανο
(16–18 Σεπ 1982), με τη ματοβαμμένη «υπογραφή» του τότε υπουργού Άμυνας και Προέδρου του Ισραήλ,
Αριέλ Σαρόν, από τον ισραηλινό στρατό και παραστρατιωτικές οργανώσεις, «εμπνευσμένη» από την pax americasna.

                          Παιδιά χωρίς παιδική ηλικία

·       Έχε το νου σου στο παιδί!

·       ΝΑΤΟ-Γιουγκοσλαβία 1999 _
_  Έχε το νου σου στο παιδί…

Η Παγκόσμια Μέρα για το Παιδί υπενθυμίζει με τον πιο δραματικό τρόπο το διαρκές έγκλημα του καπιταλισμού σε βάρος του μέλλοντος της ανθρωπότητας: Τον εξανδραποδισμό εκατομμυρίων παιδιών (το νούμερο δεν μπορεί να μετρηθεί, αλλά σύμφωνα με στοιχεία του ΟΗΕ κυμαίνεται από εξακόσια εκατομμύρια και φτάνει το ένα  δις) στη σύγχρονη ζούγκλα της παγκόσμιας ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας, που μετά τις ανατροπές πρόσθεσε κάποια εκατομμύρια και από τις πρώην σοσιαλιστικές χώρες…

Παιδιά στην πιο τρυφερή ηλικία τους, από 5 - 14 χρονών, εξαναγκάζονται να δουλεύουν, να ωθούνται στην αγορά του σεξ, να εμπλέκονται σε πολεμικές συρράξεις, να ζητιανεύουν στους δρόμους και να μη διαφέρουν σε τίποτα απ' τα αδέσποτα ζώα.

Είναι τα παιδιά που αντιπροσωπεύουν πάνω από το ένα δέκατο _κατά τις πλέον αισιόδοξες εκτιμήσεις του σημερινού πληθυσμού της Γης. Είναι τα παιδιά που δεν έχουν μέλλον και δεν κάνουν όνειρα. Είναι, εν τέλει, τα παιδιά χωρίς παιδική ηλικία. Παράλληλα πάνω από ένα δισεκατομμύριο άνθρωποι - το 1/6 της ανθρωπότητας - θεωρούνται λειτουργικά αναλφάβητοι. Δεν μπορούν, δηλαδή, να διαβάσουν ή να υπογράψουν με το όνομά τους, δεν μπορούν να συμπληρώσουν καν μια απλή αίτηση.

Δακρύβρεχτες οι διαπιστώσεις από πολλούς με ταυτόχρονη επίδειξη κινητικότητας για απάμβλυνση της φρικτής κατάστασης. Ομως επί της ουσίας δε μιλά κανείς ή αν μιλά επισημαίνει δευτερεύουσες πλευρές.

Ουδείς απ' τους κυρίαρχους - αν και το γνωρίζουν - δεν τολμά να κατονομάσει ευθαρσώς ότι η γενεσιουργός αιτία αυτής της κατάστασης βρίσκεται στο ίδιο το σύστημα. Ότι αυτή η κατάσταση επιδεινώθηκε την τελευταία 35ετία με την επιδρομή των πολυεθνικών σε βάρος των λαών. Ότι η εισβολή της ελεύθερης αγοράς στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες "απελευθέρωσε" - και έστειλε στους δρόμους - μαζικά τα παιδιά. Στα ρώσικα, τα παιδιά αυτά αποκαλούνται "μπεσπριζορνίκι" (εγκαταλειμμένα брошенный) και η λέξη αυτή είχε ν' ακουστεί στην πρώην ΕΣΣΔ απ' τη δεκαετία του 1920.

Και, τώρα, στο "παγκόσμιο χωριό", η "χαμένη γενιά" των παιδιών αγκαλιάζει όλες τις χώρες. Μεγαλώνει και στη χώρα μας … Επιπλέον οι _διαχρονικά εκσυγχρονιστές κυβερνήτες μας  δείχνουν ικανοποιημένοι για τα μέτρα διάλυσης της Κοινωνικής Πρόνοιας, του Δημόσιου Συστήματος Υγείας και Παιδείας, της Κοινωνικής Ασφάλισης και των δημόσιων οργανισμών. Ξεκινώντας από το βαθύ και μη ΠΑΣΟΚ, τις 3-4 συγκυβερνήσεις ΝΔ-ΠΑΣΟΚ & CIA, τον πάλαι ποτέ Συριζα_Ανελ. Ολοι αυτοί οι τομείς, αν και αναπτύχθηκαν στρεβλά και έγιναν υποχείρια των κομμάτων της εξουσίας, εντούτοις αποτελούσαν μια στοιχειώδη προστατευτική ομπρέλα για την ελληνική οικογένεια και τους νέους.

Όλες αυτές τις πλευρές τις έχει επισημάνει επανειλημμένα και με σαφήνεια το ΚΚΕ και τις επαναλαμβάνει τονίζοντας: "Τα δικαιώματα των παιδιών θα υπάρξουν, θα κατοχυρωθούν και θα διευρυνθούν, μόνο ως αποτέλεσμα βαθιών κοινωνικοπολιτικών αλλαγών, με το ξεπέταγμα των λαϊκών δυνάμεων στο προσκήνιο και το πέρασμα των κλειδιών της οικονομίας στην εργατική τάξη και τους συμμάχους της".

Απ' την άλλη μεριά ο πλούτος συγκεντρώνεται στα χέρια όλο και λιγότερων με επικίνδυνες για την ίδια την ανθρωπότητα επιπτώσεις. Κατά τ' άλλα, η ανθρωπότητα γιορτάζει κάθε χρόνο και την Οικουμενική Διακήρυξη των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.

Το άγος

Παγκόσμια Μέρα του Παιδιού, αλλά, για μια ακόμα χρονιά, εκατομμύρια παιδιά στον κόσμο δε γιόρτασαν. Το ξημέρωμα τα βρήκε και πάλι στους δρόμους να καθαρίζουν τζάμια ή να πουλούν χαρτομάντιλα, τα βρήκε στις φάμπρικες να δουλεύουν για ένα κομμάτι ψωμί, τα βρήκε στα χωράφια, σε σπίτια πλουσίων ως υπηρέτες, αλλά και σε πορνεία. Η παιδική εργασία και εκμετάλλευση δεν προσβάλλει, ούτε σοκάρει μόνο. Κυρίως υπονομεύει το μέλλον αυτού του κόσμου, αφού θρυμματίζει αθώες ψυχές και άγουρα κορμιά, δημιουργεί ανολοκλήρωτες προσωπικότητες.

Η παιδική εργασία, η απάνθρωπη αυτή μορφή εκμετάλλευσης - ίσως η μεγαλύτερη ντροπή της σύγχρονης κοινωνίας - θα εξακολουθεί να υπάρχει, όσο θα υπάρχει το απάνθρωπο σύστημα του καπιταλισμού, που μετατρέπει ακόμη και τα παιδιά σε κάθε λογής εμπόρευμα. Θα υπάρχει, όσο οι κυβερνήσεις συνεχίζουν να εθελοτυφλούν προς όφελος του μεγάλου κεφαλαίου. Όσο η πολιτική τους θα δημιουργεί κάθε λογής απέλπιδες καταστάσεις. Και θα ...ευημερεί, όσο οι κοινωνικές αξίες και οι πολιτισμικές συμπεριφορές φθίνουν ή διαμορφώνονται απ' τα ίδια κέντρα, που τυφλά υπακούουν και προκλητικά κωφεύουν.

Κανείς εκ των υπολόγων δεν μπορεί να αποποιηθεί ευθυνών. Γιατί εδώ μιλάμε πλέον για μια συνωμοσία σιωπής. Πολύ περισσότερο, γιατί ορισμένες πλευρές της παιδικής εκμετάλλευσης έχουν πάρει τα τελευταία χρόνια χαρακτήρα εν ψυχρώ εγκλήματος. Χαρακτηριστικό το "φρούτο": Εκατομμύρια παιδιά σ' όλο τον κόσμο, που χρησιμοποιούνται σεξουαλικά, για να αποκομίζουν κάποιοι κέρδη δεκάδων δισεκατομμυρίων δολαρίων.

Εκατοντάδες παιδιά περπατούν σε νυχτερινά σκυλάδικα για να πουλήσουν ένα λουλούδι, στήνονται σε μια γωνιά με το χέρι απλωμένο. Κανένα τους δεν ήξερε πως γιορτάζει, γιατί αυτά τα παιδιά δε γιορτάζουν ποτέ. Δουλεύουν και μεγαλώνουν, χωρίς ποτέ να έχουν ζήσει "χρόνια παιδικά". Κανείς δεν τους δίνει, ούτε καν το δικαίωμα να είναι απλώς ...δέκα χρόνων.

Και αποτελεί τραγική ειρωνεία το γεγονός πως σχεδόν όλες οι χώρες του κόσμου - εδώ και χρόνια - έχουν υπογράψει τη Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Παιδιού και δήθεν τα προστατεύουν από την οικονομική εκμετάλλευση και από κάθε εργασία, που είναι επικίνδυνη ή μπορεί να επηρεάσει την ανάπτυξη και εκπαίδευσή τους. Η προώθηση και διεύρυνση της εκπαίδευσης, η δημιουργία εθνικής και διεθνούς νομοθεσίας και η ισχυροποίησή της, η κοινωνική κινητοποίηση είναι ορισμένοι ελάχιστοι αναγκαίοι όροι και στόχοι του μαζικού κινήματος, για να αρχίσει να αντιμετωπίζεται και να αποκαλύπτεται το αίσχος της παιδικής εργασίας και εκμετάλλευσης. Οι ειδικοί λένε πως τα παιδιά που σήμερα είναι θύματα είναι βέβαιο πως μετά από κάποια χρόνια θα λειτουργήσουν, δικαιολογημένα, και ως θύτες _ήδη το κάνουν. Και τα τραύματα, οι "εμπειρίες", τα απωθημένα δεν μπορούν να εγγυηθούν ό,τι καλύτερο. Αν αυτό είναι ο στόχος ορισμένων, η λέξη "ντροπή" είναι λίγη και αναποτελεσματική. Πρέπει τώρα - πριν είναι πλέον αργά - να βγούμε όλοι απ' το λήθαργο. Το αύριο, τα παιδιά, δεν μπορεί να περιμένουν. Και, φυσικά, το ζήτημα δεν είναι απλά να περιγράφουμε και να εξηγούμε τα φαινόμενα του άδικου αυτού κόσμου, αλλά και να παλέψουμε όλο και πιο αποφασιστικά για την ανατροπή του.

Για να έχουν τα παιδιά πλήρη δικαιώματα

Εκατομμύρια παιδιά και ανήλικοι εργαζόμενοι σε όλο τον κόσμο ζουν με δραματικό τρόπο τη βαρβαρότητα του καπιταλιστικού συστήματος και γίνονται θυσία στο βωμό της αύξησης της κερδοφορίας του κεφαλαίου. Τα άστεγα, πεινασμένα, εξαθλιωμένα παιδιά που ο αριθμός τους στις καπιταλιστικές χώρες συνεχώς αυξάνεται, είναι απόρροια της φύσης του ίδιου του εκμεταλλευτικού, απάνθρωπου, κοινωνικοοικονομικού συστήματος που ζούμε.

Αυτό αποδεικνύεται και από τα χιλιάδες παιδιά στους δρόμους, τους επαίτες, την παιδική πορνεία και εγκληματικότητα, τους θανάτους από εξαρτησιογόνες ουσίες, από το κρύο, την ασιτία, που βιώνουν στις χώρες της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης μετά την καπιταλιστική παλινόρθωση. Ενώ το σοσιαλιστικό σύστημα που γνωρίσαμε έδειξε, δείχνει και σήμερα στις χώρες που οικοδομούν το σοσιαλισμό, την ποιοτική διαφορά του στην εγγύηση των δικαιωμάτων του παιδιού και της μητρότητας.

Στον αντίποδα βρίσκεται ο ιμπεριαλισμός που με τους πολέμους, τις επεμβάσεις και την εκμετάλλευση χωρών και λαών, δολοφονεί χιλιάδες αθώους, απ όπου περνά (Γιουγκοσλαβία, Αφγανιστάν, Ιράκ, στις χώρες της Αφρικής) στην Παλαιστίνη σήμερα παιδιά σε όλο τον κόσμο.

Τα παιδιά σακατεύονται και υπονομεύεται η υγεία τους στα εργασιακά κάτεργα των μονοπωλίων στην Ασία και τη Λατινική Αμερική. Στην Ελλάδα και στα άλλα κράτη της ΕΕ ένα μεγάλο ποσοστό παιδιών, πάνω από 20%, ζει σε οικογένειες που διαβιούν κάτω και απ' αυτά τα "επίσημα" όρια της φτώχειας.

Οι καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις που υλοποιούνται συνεχώς από τις αστικές κυβερνήσεις και εμπορευματοποιούν - ιδιωτικοποιούν την Παιδεία, την Ειδική Αγωγή, την Υγεία - Πρόνοια, τον Αθλητισμό και Πολιτισμό ή ανατρέπουν τις εργασιακές σχέσεις και τον κοινωνικό χαρακτήρα της Κοινωνικής Ασφάλισης πλήττουν με ιδιαίτερη δριμύτητα τα παιδιά, τους νέους των λαϊκών οικογενειών.

Οι αντιδραστικές αναδιαρθρώσεις ενισχύουν το σύστημα και συσσωρεύουν περισσότερα κέρδη στο κεφάλαιο. Αυτή η πολιτική δεν μπορεί να φέρει άνοδο του βιοτικού επιπέδου των λαϊκών οικογενειών, να εξασφαλίσει τα δικαιώματα των παιδιών, τη λαϊκή ευημερία.

Ο καπιταλισμός δεν αλλάζει περπατησιά.
Δεν εξανθρωπίζεται, όπως παραπλανητικά ισχυρίστηκε ο ΣΥΝ και μετέπειτα ΣυριζαΑνελ.

Γι' αυτό είναι υποκριτικά τα όσα λέγονται για τη δήθεν υπεράσπιση των δικαιωμάτων του παιδιού, για την "κοινωνική αλληλεγγύη" και την ανάπτυξη του κοινωνικού "εθελοντισμού".

Η προστασία του παιδιού και της μητέρας πρέπει να είναι αποκλειστική και μόνο ευθύνη του κράτους. Δε χωράει καμιά επιχειρηματική ή "φιλανθρωπική" δράση σ' αυτό.

Το ΚΚΕ παλεύει διαχρονικά για:

·        Ένα αποκλειστικά δημόσιο πραγματικά δωρεάν σύστημα Υγείας - Πρόνοιας, με προσανατολισμό στην πρόληψη, στην προαγωγή της Δημόσιας Υγείας, στην πρωτοβάθμια φροντίδα Υγείας, με υπηρεσίες σχολικής ιατρικής, υγιεινής και ασφάλειας στους χώρους εκπαίδευσης, άθλησης, ψυχαγωγίας κλ.π., στην παιδιατρική νοσοκομειακή περίθαλψη και τη φυσική, ιατρική αποκατάσταση με επάρκεια κλινών σε όλη τη χώρα.

·        Δημιουργία δημόσιου δωρεάν δικτύου παιδικών κέντρων με βρεφονηπιακούς σταθμούς και κέντρα δημιουργικής απασχόλησης νηπίων και παιδιών. Διαμόρφωση παιδικών χαρών και παιδότοπων. Κρατικές παιδικές κατασκηνώσεις για όλα τα παιδιά. Κρατική υποδομή και υπηρεσίες για τα κακοποιημένα ή εγκαταλειμμένα παιδιά. Δημόσια δωρεάν κέντρα κλειστής ή ανοιχτής περίθαλψης προσωρινής ή μόνιμης διαβίωσης για παιδιά με ειδικές ανάγκες.

·        Ενιαία Λαϊκή Παιδεία μέσα από δωρεάν δημόσιο εκπαιδευτικό σύστημα χωρίς την επιχειρηματική δραστηριότητα, με προσανατολισμό να διαπαιδαγωγεί και να δημιουργεί ολοκληρωμένες προσωπικότητες, συνειδητούς συντελεστές της κοινωνικής προόδου. Με βασική - γενική εκπαίδευση έως τα 18 χρόνια μέσα από ενιαίο δωδεκάχρονο υποχρεωτικό σχολείο, συνέχεια της δίχρονης υποχρεωτικής προσχολικής αγωγής. Δημόσια - δωρεάν υποχρεωτική ειδική αγωγή για όλα τα παιδιά με αναπηρίες. Καθιέρωση συστήματος δημόσιων και δωρεάν "μεταλυκειακών" επαγγελματικών σχολών. Ενιαία ανώτατη εκπαίδευση που θα εξασφαλίζει υψηλού επιπέδου επιστημονική μόρφωση των πτυχιούχων με ενιαίες προπτυχιακές και μεταπτυχιακές σπουδές.

·        Χορήγηση δωρεάν από το κράτος όλων των προϋποθέσεων για τη φυσική αγωγή και τον αθλητισμό των παιδιών, της νεολαίας.

·        Ανάπτυξη ενός πλατιού πολύμορφου κινήματος ερασιτεχνικής δημιουργίας και πολιτιστικής δραστηριότητας.

Το ΚΚΕ θεωρεί:
Η λαϊκή συσπείρωση και πάλη, η αλλαγή του συσχετισμού δύναμης σε βάρος των κομμάτων της πλουτοκρατίας, μπορεί να βάλει εμπόδια στην αντιλαϊκή πολιτική. Να ανοίξει δρόμο για νέες κατακτήσεις. Να ανατρέψει τελικά το απάνθρωπο σύστημα που ζούμε. Να φέρει τη λαϊκή εξουσία και να δημιουργήσει την οικονομία του σοσιαλισμού κομμουνισμού που θα εξασφαλίζει όλες τις ανάγκες αυτών που παράγουν τον πλούτο, δηλαδή των εργαζομένων και των μελών των οικογενειών τους.
Τότε μόνο τα παιδιά θα είναι με πλήρη δικαιώματα και θα ζουν ευτυχισμένα και ειρηνικά.

Η σκληρή πραγματικότητα
δεν αλλάζει με “Παγκόσμιες Μέρες”

Παγκόσμια Μέρα για το Κορίτσι ο ΟΗΕ έχει καθιερώσει την 11^η Οκτώβρη (μέρα αφιερωμένη στα δικαιώματα των κοριτσιών σε όλο τον κόσμο). Ωστόσο, το περιεχόμενο που δίνεται στη συγκεκριμένη μέρα και τα επιχειρήματα που το συνοδεύουν, δε σηματοδοτούν προσπάθεια για αντιμετώπιση των προβλημάτων που διαπιστώνονται και περιγράφονται.

Η “επένδυση” στη βελτίωση της ζωής των κοριτσιών είναι “σωστή” και “έξυπνη”: Αυτό ισχυρίζονται οι διεθνείς οργανισμοί και οι διακρατικές ενώσεις και επιχειρηματολογούν πως η βελτίωση αυτή είναι συμφέρουσα με οικονομικούς όρους. “Κάθε 1 δολάριο που επενδύεται στη μείωση του χρόνιου υποσιτισμού μπορεί να καταλήξει σε μια επιστροφή έως και 30 δολαρίων”. “Μειώνοντας την ανισότητα στην υγεία κατά 1% κάθε χρόνο, η ετήσια αύξηση του ΑΕΠ μιας χώρας θα μπορούσε να αυξηθεί κατά 0,15%”. “Οταν τα κορίτσια και οι γυναίκες έχουν εισόδημα, επανεπενδύουν το 90% αυτού στις οικογένειές τους”. Τα παραπάνω είναι χαρακτηριστικά για τη λογική του υπολογισμού της σχέσης κόστους - οφέλους που προβάλλουν ΟΗΕ και UNICEF. Πρόκειται για λογική που συμβαδίζει με τα κριτήρια της αγοράς. Όλα δηλαδή αποτιμώνται σε “προστιθέμενη αξία”, σε χρήμα, σε κέρδος. Κάθε πολιτική που ασκείται, κάθε υπηρεσία που παρέχεται κρίνεται σε σχέση με τα έσοδα που αποφέρει, τα έξοδα που περιορίζει, από το βαθμό τελικά που εξυπηρετεί το κεφάλαιο.

Στην σημερινή έκθεσή της “Η Κατάσταση των Παιδιών στον Κόσμο 2024», η UNICEF διαπιστώνει μεταξύ πολλών άλλων, τα παρακάτω, για τα 11.390.433  παιδιά κάτω των 5 ετών πέθαναν, κυρίως από αιτίες που προλαμβάνονται. Τα φτωχότερα παιδιά στον κόσμο έχουν σχεδόν 3 φορές λιγότερες πιθανότητες να έχουν ειδικευμένο προσωπικό κατά τη γέννηση τους, διατρέχοντας αυτά και οι μητέρες τους αυξημένο κίνδυνο επιπλοκών κατά τον τοκετό. 11% των κοριτσιών παντρεύονται πριν από τα 15 τους, θέτοντας σε κίνδυνο τα δικαιώματά τους στην υγεία, στην εκπαίδευση και την προστασία. 15% των παιδιών του κόσμου αναγκάζονται να δουλεύουν, υφίστανται οικονομική εκμετάλλευση και στερούνται το δικαίωμα στη μάθηση και το παιχνίδι.

Σε αντίστοιχη έκθεση για την κατάσταση των παιδιών στην Ελλάδα (Απρίλης 2014) διαπίστωνε τις επιπτώσεις της οικονομικής κρίσης σε αυτά: Ο αριθμός των παιδιών, που βρίσκονταν σε κίνδυνο φτώχειας το 2012, ξεπέρασε το μισό εκατομμύριο και άγγιξε το 26,9% του συνόλου των παιδιών (έναντι 23,7% το 2011). Το 86,5% των φτωχών νοικοκυριών με παιδιά το 2012, δήλωναν αδυναμία πληρωμής μιας βδομάδας διακοπών. Το 45,9% των φτωχών νοικοκυριών με παιδιά δήλωναν οικονομική αδυναμία για ικανοποιητική θέρμανση. Εκτιμούσε ακόμα ότι σημαντικός αριθμός παιδιών δεν έχει ιατροφαρμακευτική και νοσοκομειακή περίθαλψη λόγω απώλειας ασφαλιστικών δικαιωμάτων των γονέων τους. Σχολίαζε το χαμηλό ποσοστό συμμετοχής των παιδιών σε υπηρεσίες βρεφονηπιακής φροντίδας, επισημαίνοντας ότι οι δημοτικοί παιδικοί σταθμοί δεν επαρκούν και οι ιδιωτικοί κοστίζουν. Αλλά έχει αποδειχτεί και στην πράξη ο υποσιτισμός παιδιών από την πείρα των σχολείων. Τα επικαιροποιημένα (2023) στοιχεία είναι αποκαρδιωτικά, μετά τα σύγχρονα προβλήματα, που συσσώρευσαν στη λαϊκή οικογένεια οι απανωτές καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις

Ομως, η σημερινή πραγματικότητα, τόσο στις λεγόμενες “αναπτυσσόμενες” όσο και στις “ανεπτυγμένες” καπιταλιστικά χώρες, δεν αλλάζει με “Παγκόσμιες Μέρες” ούτε με επιχειρήματα όπως τα παραπάνω. Η αλλαγή της σημερινής κατάστασης προϋποθέτει ριζικές αλλαγές που θα φέρουν τις ανάγκες των λαϊκών στρωμάτων στο προσκήνιο και που θα τις ικανοποιούν, και μέσα σε αυτά και των παιδιών, στο επίκεντρο της οργάνωσης της παραγωγής. Αλλά αυτό προϋποθέτει τη σοσιαλιστική οργάνωση της κοινωνίας.

Πρωτόγνωρες κατακτήσεις για τους εργαζόμενους,
στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες

Απόδειξη για τις δυνατότητες που υπάρχουν να ικανοποιηθούν τα σύγχρονα δικαιώματα της λαϊκής οικογένειας, και πρώτα απ' όλα των παιδιών της, είναι η πείρα από τα επιτεύγματα της σοσιαλιστικής οικοδόμησης στη Σοβιετική Ένωση. Στη σοσιαλιστική κοινωνία, τα παιδιά θεωρούνταν “προνομιούχα τάξη” και οι εργαζόμενοι γονείς τους είχαν στη διάθεσή τους μια σειρά δημόσιες και δωρεάν υπηρεσίες και υποδομές που τους παρείχαν ουσιαστική βοήθεια και στήριξη για να τα αναθρέψουν.
Η υγεία των παιδιών βρέθηκε στο επίκεντρο της προσοχής του κρατικού σοβιετικού συστήματος υγειονομικής περίθαλψης, που δημιουργήθηκε μετά το 1917. Στο πλαίσιό του καθιερώθηκε δωρεάν ιατρική περίθαλψη για όλον τον πληθυσμό. Για πρώτη φορά στον κόσμο καθιερώθηκε η γενική ιατρική παρακολούθηση των παιδιών από παιδίατρους και νοσηλεύτριες. Είναι χαρακτηριστικό ότι στα μέσα της δεκαετίας του 1980, 160 εκατομμύρια άνθρωποι περνούσαν κάθε χρόνο από προληπτικό έλεγχο, ενώ πάνω από 35 εκατομμύρια, μεταξύ των οποίων τα παιδιά, βρίσκονταν σε διαρκή ιατρική παρακολούθηση. Λειτουργούσαν πάνω από 28 χιλιάδες γυναικεία ιατρεία και παιδικές πολυκλινικές.

Χαρακτηριστικό είναι ακόμα το παράδειγμα του συστήματος Πρόνοιας σε ό,τι αφορά τον τομέα της Προσχολική Αγωγής. Στη Σοβιετική Ένωση η ικανοποίηση των αναγκών της σωματικής, ψυχικής και πνευματικής ανάπτυξης των παιδιών, αποτελούσε αντικείμενο υψηλής φροντίδας. Το 1987 πάνω από 16 εκατομμύρια παιδιά πήγαιναν σε 140 χιλιάδες δημόσιους παιδικούς σταθμούς. Ως πρώτος κρίκος στο σοβιετικό σύστημα Προσχολικής Αγωγής, ο παιδικός σταθμός απευθυνόταν σε παιδιά που συμπλήρωναν το πρώτο τους έτος. Το προσωπικό τους αποτελούνταν από ανθρώπους ειδικά εκπαιδευμένους υγειονομικούς, δασκάλους και εκπαιδευτικούς βοηθούς, ενώ το καθημερινό πρόγραμμα, από τις δραστηριότητες μέχρι τα γεύματα, ήταν προσαρμοσμένα στις ανάγκες των παιδιών με βάση την ηλικία τους. Ιδιαίτερη βαρύτητα δινόταν στο ζήτημα της εκπαίδευσης στο σπίτι, της ανατροφής στο πλαίσιο της οικογένειας. Στους γονείς προσφέρονταν παιδαγωγικές συμβουλές, ενώ οι ίδιοι συμμετείχαν ενεργά στη δουλειά των κέντρων παιδικής πρόνοιας.

Ειδική μέριμνα υπήρχε και για το δικαίωμα των παιδιών στις διακοπές και την αναψυχή. Στην ΕΣΣΔ λειτουργούσαν έως και 40 χιλιάδες παιδικές κατασκηνώσεις διαφόρων τύπων: Κατασκηνώσεις αθλητικές, τουριστικές, για παιδιά με προβλήματα υγείας. Σε αυτές, κάθε χρόνο ξεκουράζονταν δωρεάν ή με πολύ χαμηλό κόστος περίπου 10 εκατομμύρια παιδιά.

Μάχη για την εξάλειψη
αναχρονιστικών αντιλήψεων και πρακτικών

“Τα ζώα δε δοκιμάζουν τόσες ταλαιπωρίες όσες υποφέρουν οι γυναίκες μας”. Με τη φράση αυτή περιγράφει τη βαθιά ανισοτιμία των γυναικών και των κοριτσιών που επικρατούσε σε συγκεκριμένες περιοχές μια σοβιετική γυναίκα σε άρθρο που δημοσιεύτηκε στις σελίδες του Ριζοσπάστη, στις 8/3/1928. Η ανισόμετρη ανάπτυξη του καπιταλισμού και η βαθιά καθυστέρηση που κυριαρχούσε σε αυτές τις περιοχές, κληροδότησε στο σοσιαλισμό ακραίες αναχρονιστικές αντιλήψεις και προκαταλήψεις για τη θέση της γυναίκας. Το σοβιετικό κράτος δε συμβιβάστηκε με τη βαριά αυτή κληρονομιά, αλλά ρίχτηκε στη μάχη για την εξάλειψή της, με θαυμαστά αποτελέσματα. Η εξαφάνιση του αναλφαβητισμού, η εκπαίδευση των κοριτσιών, οι επαγγελματικές και επιστημονικές σπουδές για τις νέες γυναίκες, η λειτουργία συμβουλευτικών γραφείων και ιδρυμάτων προστασίας της μητρότητας και των παιδιών, αντιμετώπισαν προλήψεις και δεισιδαιμονίες, δημιούργησαν νέα ήθη και αξίες, αντίστοιχα με τη νέα κοινωνία.

Στη βάση της νέας, σοσιαλιστικής κοινωνίας, βρισκόταν η κοινωνική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής και ο κεντρικός σχεδιασμός της παραγωγής, με στόχο να εξασφαλίζεται η ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών σε ανώτερο συνεχώς επίπεδο. Αυτές οι σχέσεις παραγωγής έθεσαν στο επίκεντρο της προσοχής του σοσιαλιστικού συστήματος τον άνθρωπο, και πρώτα από όλα τα παιδιά, τις ολοένα αυξανόμενες ανάγκες τους. Τα επιτεύγματα του σοσιαλισμού, τα δικαιώματα που απολάμβαναν οι εργαζόμενοι και τα παιδιά τους, δεν ήταν μόνο πρωτόγνωρα για την εποχή που σημειώθηκαν. Αποτελούν και σήμερα φάρο για την εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα που υποφέρουν. Ειδικά σήμερα που οι στερήσεις για τη λαϊκή οικογένεια και τα παιδιά της μεγαλώνουν, δείχνουν πως ο δρόμος που πρέπει να βαδίσουν δεν είναι αυτός της μείωσης των απαιτήσεων σε όλο και χαμηλότερο επίπεδο. Δείχνουν τι μπορεί να προσφέρει στους εργαζόμενους η απελευθέρωσή τους από την εκμετάλλευση του κεφαλαίου. Αποδεικνύουν πως ο άλλος δρόμος ανάπτυξης, όπου οι εργαζόμενοι θα καρπώνονται τον πλούτο που παράγουν, είναι προϋπόθεση για να ικανοποιηθούν στο σύνολό τους οι σύγχρονες ανάγκες της λαϊκής οικογένειας και των παιδιών της.

·       Παγκόσμια Ημέρα της ταλαιπωρημένης Φιλοσοφίας _μέρα της UNESCO σαν “κριτική διερεύνηση που δίνει νόημα στη ζωή και δράση” και που εξαφανίζει τους μεγαλύτερους των τελευταίων αιώνων Μαρξ και Ένκελς

·       Παγκόσμια Ημέρα για την Εκβιομηχάνιση της Αφρικής (sic!! _βλ. ένας είναι ο εχθρός ο ιμπεριαλισμός)

·       Παγκόσμια Ημέρα Μνήμης Υπερφυλικών (Trans)

1792 Γεννήθηκε ο Ρώσος μαθηματικός, Νικολάι Λομπατσέφσκι, που έβαλε τις βάσεις της μη ευκλείδειας γεωμετρίας

1820 Μία λευκή φάλαινα 80 τόνων επιτίθεται κατά του φαλαινοθηρικού πλοίου Έσεξ, 2.000 ναυτικά μίλια δυτικά των ακτών της Νοτίου Αμερικής. Από τα είκοσι άτομα που μπαίνουν στις τρεις βάρκες του πλοίου μόνο οκτώ θα επιζήσουν τελικά. Το επεισόδιο θα αποτελέσει πηγή έμπνευσης για το αριστούργημα του Χέρμαν Μέλβιλ, Μόμπι Ντικ.

1894 Πεθαίνει ο Αντον Γκριγκόριεβιτς Ρουμπινστάιν. Ρώσος πιανίστας, συνθέτης, διευθυντής ορχήστρας, παιδαγωγός και μουσικο-κοινωνικός παράγοντας

1910 Πέθανε ο μεγάλος Ρώσος συγγραφέας, Λέων Τολστόι

1910 Ξεσπά η Μεξικανική Επανάσταση, ενάντια στον πρόεδρο Πορφύριο Ντιάζ, υπό την ηγεσία του Φρανσίσκο Μαδέρο

1919 Πραγματοποιείται το πρώτο διεθνές συνέδριο των κομμουνιστικών οργανώσεων νεολαίας στο Βερολίνο (20–26/11/1919). Ιδρύεται η Κομμουνιστική Διεθνής Νεολαίας.

1920 Ο Ιρλανδικός Δημοκρατικός Στρατός (IRA), υπό την καθοδήγηση του Μάικλ Κόλινς, εκτελεί στο Δουβλίνο 24 πράκτορες των βρετανικών μυστικών υπηρεσιών. Την επομένη, σε αντίποινα, ο βρετανικός στρατός εισβάλλει σ’ ένα στάδιο και πυροβολεί εναντίον των θεατών σκοτώνοντας 72 άτομα. Η ημέρα μένει στην ιστορία ως η “Αιματοβαμμένη Κυριακή”.

1925 Γεννήθηκε η παγκόσμιας φήμης σοβιετική μπαλαρίνα η μυθική Μάγια Πλισέτσκαγια.

1945 Αρχίζει η Δίκη της Νυρεμβέργης, με 24 Ναζί να κάθονται στο εδώλιο για εγκλήματα πολέμου.

1962 Η “κρίση των πυραύλων” στην Κούβα: Ο Αμερικανός πρόεδρος Τζον Κένεντι βεβαιώνεται ότι η ΕΣΣΔ έχει απομακρύνει όλους τους πυραύλους της από την Κούβα και διατάζει τη διακοπή του αποκλεισμού του νησιού από τις ΗΠΑ, που διήρκεσε ένα μήνα.

1970 Η πλειοψηφία των μελών του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών τάσσεται υπέρ της εισδοχής της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας στον Οργανισμό. Ωστόσο, δεν συγκεντρώνεται η απαιτούμενη πλειοψηφία των 2/3 ώστε να εγκριθεί.

1975 Πέθανε ο Ισπανός δικτάτορας, Φρανσίσκο Φράνκο _κακό ψόφο να χει

1978 Πέθανε ο Ιταλός _ναι δεν είναι έλληνας όπως πιστεύουν κάποιοι,  ζωγράφος, συγγραφέας και γλύπτης, Τζόρτζιο Ντε Κίρικο

                                    2024

 

 

 

Massimo D'Alema 2024 _ ο αμετανόητος …

“Είδα τον Σέρβο πρόεδρο στον οδοντογιατρό μου να λέει τα μπλα-μπλά του, τότε συνειδητοποίησα πως η επίθεση ήταν απαραίτητη” _από το προσωπικό site του Massimo D'Alema, δολοφόνου των λαών της Γιουκοσλαβίας
_συνέντευξη στο Corriere della Sera

(σσ. copy-paste).
“Είμαι ο Πρωθυπουργός που έφερε την Ιταλία σε πόλεμο. Η κρίση του Κοσσυφοπεδίου σημάδεψε την εμπειρία μου στο τιμόνι της κυβέρνησης”.  Στις 21-Οκτ- 1998 εγώ Massimo D'Alema πέρασα την πόρτα του Palazzo Chigi (σσ. έδρα του Υπουργικού Συμβουλίου και επίσημη κατοικία του πρωθυπουργού της Ιταλίας) συνοδευόμενος από την προφητεία του Francesco Cossiga, σύμφωνα με την οποία “ο ηγέτης της αριστεράς ήταν απαραίτητος για να μπορέσουμε να κάνουμε πόλεμο στο Κοσσυφοπέδιο”. Ξέσπασε πέντε μήνες αργότερα.  Άρα υπάρχει λόγος που ο πρώτος μετακομμουνιστής πρωθυπουργός στη δημοκρατική ιστορία ξεκινά λέγοντας ότι “Ήμασταν πιστοί σύμμαχοι των Αμερικανών, αλλά μαζί με άλλους Ευρωπαίους μια διαλεκτική σχέση που δεν ήταν πάντα εύκολη”. Και γι' αυτό ξεκινάει την ιστορία του για τη σύγκρουση στα Βαλκάνια από ένα παρασκήνιο.

“Όταν η κυβέρνηση του Ρομάνο Πρόντι έπεσε, ήμασταν σε προπολεμική κατάσταση”, θυμάται ο D'Alema: “Ο Πρόντι είχε στην πραγματικότητα ήδη εγκρίνει την εντολή ενεργοποίησης, η οποία είναι η πράξη με την οποία οι κυβερνήσεις της Ατλαντικής Συμμαχίας τοποθετούν τις Ένοπλες Δυνάμεις τους υπό την ενιαία διοίκηση του ΝΑΤΟ. Ήταν μια στιγμή του πιθανού _δυνατού και του επικείμενου πολέμου”. Κατέστη λοιπόν σαφές ότι ήταν ιδέα του Πρόντι και των συνεργατών του ότι δεν ήταν ρεαλιστικό να βγούμε από την κρίση με πρόωρες εκλογές. Εγώ βολιδοσκόπησα τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας με αυτή την έννοια. Ο Oscar Luigi Scalfaro (Όσκαρ Λουίτζι Σκάλφαρο) ήταν ξεκάθαρος: «Είσαι τρελός». Ο δρόμος για τις κάλπες έκλεισε. Είναι σαφές ότι το γεγονός αυτό επηρέασε την όλη εξέλιξη της κρίσης. Έκανα τα πάντα για αποτρέψω να έρθει ο πόλεμος. Πάντα."

⁉️️  Με ποια έννοια "πάντα";

“Συνάντησα, ανεπίσημα, τον Πρόεδρο της Σερβίας Milan Milutinovic (Μίλαν Μιλουτίνοβιτς), που ήταν άνθρωπος πολύ κοντά στον πρόεδρο της Γιουγκοσλαβικής Ομοσπονδίας Slobodan Milosevic (Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς). Το ραντεβού οργανώθηκε από τον οδοντίατρό μου”.

⁉️ Από τον οδοντίατρο;

“ΝΑΙ: Ένας από εκείνον τον κόσμο που έζησε και άσκησε το επάγγελμα μεταξύ Ιταλίας και πρώην Γιουγκοσλαβίας, που είχε ως ασθενή τον Μιλουτίνοβιτς. Στο στούντιο του στη Ρώμη οργάνωσε τη συνάντησή μας. Ήταν μια δραματική συνομιλία, γιατί έγινε την επομένη της σφαγής του Racak, όπου Σέρβοι παραστρατιωτικοί είχαν σκοτώσει δεκάδες αλβανόφωνους Κοσοβάρους πολίτες”.
Του είπα: “Δεν συνειδητοποιείς την τραγωδία που έχεις προκαλέσει και αυτό τροφοδοτεί την ώθηση για στρατιωτική επέμβαση”. Μου απάντησε κυνικά:
“Δεν φοβόμαστε αυτές τις απειλές. Το ΝΑΤΟ δεν θα έχει ποτέ το θάρρος να βάλει πόδι από εμάς”. Ήταν το σημάδι μιας ανεύθυνης άρχουσας τάξης που δεν συνειδητοποιούσε τι επρόκειτο να συμβεί”.

⁉️ Ήταν τότε λοιπόν που παραιτηθήκατε από τη μάχη ενάντια στη σύγκρουση;

“Όχι, αυτό έγινε μετά. Όταν η εθνοκάθαρση έγινε πιο έντονη, οργανώσαμε μια αποστολή

ανθρωπιστική μαζί με την Αλβανία στα σύνορα με το Κοσσυφοπέδιο. Πέρασα το Πάσχα διασχίζοντας το Kukes και είδα χιλιάδες πρόσφυγες να φεύγουν από τον πόλεμο με τους

τις ιστορίες του πόνου τους. Σε εκείνο το σημείο έπεισα τον εαυτό μου ότι δεν υπήρχαν εναλλακτικές στη στρατιωτική δράση. Ήταν η παραμονή της επίθεσης”.

⁉️ Έτσι αποφασίσατε να συμμετάσχετε στην αποστολή;

«Πρώτα είχα μια λεπτή συζήτηση με τον Μπιλ Κλίντον. Αυτή η συζήτηση με τον αμερικανό πρόεδρο θα ήταν πολύ σημαντική για τη συνέχεια της ιστορίας και για το ρόλο της Ιταλίας. Ο Κλίντον μου είπε: “Καταλαβαίνω ότι είσαι σε θέση δύσκολη. Και καταλαβαίνω τη δυσκολία της κυβέρνησής σας. Αν λοιπόν _και αυτό είναι το καλύτερο δεν πας σε καταγγελία ή φραγή των στρατιωτικών βάσεων σας και εντός του ΝΑΤΟ δεν αντιταχθείτε στη χρήση των ‘περιουσιακών’  της Συμμαχίας, η συμμετοχή σας δεν θα φανεί ως απευθείας. Οι επιχειρήσεις θα συντονίζονται από μια _ξένη προς εσάς τετράδα: ΗΠΑ, Μεγάλη Βρετανία, Γαλλία και Γερμανία” (σσ. όπως λέει ο λαός “έξυπνο πουλί ο βάταχος”).

⁉️ Και εσείς τί;

“Του απάντησα: Σε αυτή την ιστορία δεν θα υπάρχει κουαρτέτο. Θα υπάρξει quint _‘πεντάγωνο’_”. Αν είχαμε μειώσει την Ιταλία στο ρόλο του αεροπλανοφόρου του ΝΑΤΟ, δεν θα μετρούσαμε πλέον τίποτα. Χωρίς την άμεση συμμετοχή, δεν θα είχαμε πολιτικό βάρος διαχείρισης της κρίσης. Και το Quintetto έγινε πράξη. Μπήκαμε στον κύκλο των χωρών που ανέλαβαν την πλήρη ευθύνη. Και είχαμε ίση αξιοπρέπεια με τους συμμάχους”.

Στις 24 λοιπόν Φεβρουαρίου του 1999 προσχώρησες μαζί τους, ξεκινώντας την επίθεση στη Γιουγκοσλαβία. Και χωρίς εντολή του ΟΗΕ…

"Εκεί η διεξαγωγή του πολέμου ήταν περίπλοκη. Και οδήγησε σε στιγμές ανοιχτής διαφωνίας μεταξύ του Quintetto. Για παράδειγμα, ήμασταν κατά των βομβαρδισμών των σερβικών πόλεων. Και όπως εμείς, έτσι και οι Γερμανοί».

Αλλά το Βελιγράδι χτυπήθηκε πάντως.

“Εκείνες οι επιχειρήσεις πραγματοποιήθηκαν από τους Αμερικανούς και τους Βρετανούς με εκτοξευόμενους πυραύλους από τα αεροπλανοφόρα τους που σταθμεύουν στην Αδριατική και με αεροσκάφη προέλευσης ΗΠΑ, που απλά ανεφοδιάστηκαν σε μας κατά  πριν από την επίθεση. Η πολεμική μας αεροπορία αντ' αυτού επικεντρώθηκε στα σερβικά στρατεύματα που στάθμευαν στο Κοσσυφοπέδιο: αυτός ήταν τελικά ο θεμελιώδης στόχος της δικής μας στρατιωτικής επιχείρησης”.

⁉️ Ήταν το μόνο delicate θέμα;

“Η στιγμή η πιο δραματική συνέβη τον Απρίλιο του 1999, στη σύνοδο κορυφής του ΝΑΤΟ στην Ουάσιγκτον με αφορμή της 50ής επετείου της Συμμαχίας. Ο πόλεμος στο Κοσσυφοπέδιο συνέχισε αλλά ο Μιλόσεβιτς δεν υποχώρησε”.

⁉️️ Ποιος ήταν εκεί
εκτός από εσάς στη συνάντηση;

“Ο Κλίντον, ο Άγγλος πρωθυπουργός Τόνι Μπλερ, ο καγκελάριος της Γερμανίας Γκέρχαρντ Σρέντερ, ο Γάλλος πρόεδρος Ζακ Σιράκ και ο Ισπανός Jose Maria Aznar, ο οποίος είχε προσκληθεί να συμμετάσχει. Προφανώς ήταν και ο Αμερικανός στρατηγός Wesley Clark (Γουέσλι Κλαρκ), Ανώτατος Διοικητής των Δυνάμεων του ΝΑΤΟ”.

⁉️️ Τι συνέβη;

“Ο Μπλερ, υποστηριζόμενος από τον Aznar, μίλησε ανοιχτά  για ανάγκη μιας πραγματικής εισβολής με επίγεια στρατεύματα. Η συζήτηση έγινε πολύ πικρή. Ιταλία, Γαλλία και Γερμανία ήταν ξεκάθαρα αντίθετοι σε τέτοια λύση. Πόλεμος Ναι! αλλά όχι και χερσαία” (σσ. προφανώς, λογάριαζαν τα φέρετρα των στρατιωτών τους…) Ο Κλαρκ είπε: “Θα κάνουμε οτιδήποτε μας διατάξουν. Έχουμε σχέδια, αλλά δε θα στείλουμε δικούς μας στρατιώτες να διεξάγουν ανταρτοπόλεμο στα βουνά του Κοσσυφοπεδίου. Αν το αποφασίσαμε να παρέμβουμε, να μπούμε στη Σερβία (σσ. “θα κάνουμε ντου”)”. Τυπικά παρέμεινε ουδέτερος, αλλά τονίζοντας το μεγαλείο της επιχείρησης και τους κινδύνους της, μας βοήθησε να επικρατήσει η κοινή λογική.
“Σε αντίθεση με τη δημοφιλή πεποίθηση, ο στρατιωτικός είναι πάντα ο πιο συνετός στον πόλεμο, γιατί ξέρει τι σημαίνει. Οι πιο πολεμοχαρείς είμαστε οι πολιτικοί”.

Έμεινε ο Κλίντον …πρέπει να μιλήσει…
“Και ο Αμερικανός πρόεδρος έβαλε θαυμάσια τέλος στη συζήτηση” λέγοντας: “Όχι δεν θα κάνουμε τίποτα που να διχάζει την Ευρώπη. Επομένως, θα κάνουμε αυτό που θέλουμε μόνο σε ομοφωνία. Ο πρόεδρος των ΗΠΑ δεν μπορεί να διχάσει την Ευρώπη”. Ως υπόθεση εισβολής φαινομενικά απορρίφθηκε. Αλλά ταυτόχρονα την ίδια στιγμή απέκλεισε τον εαυτό του από το μερίδιο ευθύνης. Κανείς δεν είπε ποτέ ευθέως “θέλουμε να κερδίσουμε τον πόλεμο κατά της Σερβίας”. Αυτή η ηλίθια φράση δεν ειπώθηκε ποτέ. Επαναλάβαμε ότι η στρατιωτική πίεση είχε ως στόχο να παρακινήσει τη Σερβία να αποσύρει τα στρατεύματά της από το Κοσσυφοπέδιο και την προστασία του πληθυσμού. Ως εκ τούτου, ήταν απαραίτητο να εργαστούμε με αποφασιστικότητα και πολιτική λύση. “Το εξήγησα στους Αμερικανούς”.

⁉️️ Και αυτοί;

“Η Ιταλία ήταν η μόνη χώρα που είχε κρατήσει ανοιχτή την πρεσβεία της στο Βελιγράδι και είχαμε διατηρημένα κανάλια. Αυτά τα κανάλια τροφοδοτήθηκαν επίσης από την κοινότητα του Sant'Egidio, ειδικά ο Monsignor Vincenzo Paglia, που έπαιξε έναν ρόλο σημαντικό σε συμφωνία με την κυβέρνηση. Τότε είπα στον Κλίντον ότι ήταν απαραίτητο να διαπραγματευτεί με τον Μιλόσεβιτς την απελευθέρωση του Ιμπραήμ Ρουγκόβα: τον “Gandhi των Βαλκανίων”, που είχε λάβει το Βραβείο Ζαχάρωφ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και ήταν το σύμβολο της μη βίαιης αντίστασης του Κοσσυφοπεδίου. εκπροσωπώντας την μετριοπαθή πτέρυγα του Κοσοβάρου εθνικισμού, ο πιο προδιατεθειμένος στη συνύπαρξη εθνοτική με τους Σέρβους. Η Ρουγκόβα ήταν σε κατ' οίκον περιορισμό και διαπραγματευτήκαμε απελευθέρωση, σε συμφωνία με τους Αμερικανούς. Και πάντα σε συμφωνία με τους Αμερικανούς εμπλέξαμε τη Ρωσία στη διαμεσολάβηση.

   Αλλά η Ρωσία στον ΟΗΕ είχε ασκήσει βέτο
     στην επίθεση του ΝΑΤΟ κατά της Σερβίας.

“Είναι αλήθεια, αλλά ο πρώην Πρωθυπουργός της Ρωσίας Viktor Chernomyrdin ήρθε δύο φορές εμπιστευτικά στη Ρώμη. Είχαμε δείπνο μαζί στο Palazzo Chigi και μετά τηλεφωνήσαμε στην Κλίντον για να κανονίσουμε ποια ήταν τα περιθώρια για τη διεξαγωγή της διαπραγμάτευσης. Την επομένη ο Chernomyrdin πήγε στο Βελιγράδι για να μιλήσει με τον Μιλόσεβιτς. Βέβαια _να πούμε την αλήθεια, όλα αυτά εν μέσω πολέμου, με την Ιταλία να παίζει ενεργό ρόλο στους βομβαρδισμούς”.

⁉️ Και ο Κλίντον;

“Είχε μια μόνο ανησυχία: Αν τυχόν ο Μιλόσεβιτς ελευθερώσει τον Ρουγκόβα, θα μπορούσε να μιλήσει ως ειρηνιστής ενάντια στη δράση του ΝΑΤΟ”. Πάντως έδειξαν καλή θέληση και ο Ρουγκόβα αφέθηκε ελεύθερος. Υπήρχαν παρατηρητές που έγραψαν τότε: “Η Ιταλία απελευθέρωσε ένα πολιτικό πτώμα”. Ο Ρουγκόβα ήταν πραγματικά ανεκτίμητος για τη λύση της κρίσης και κέρδισε συντριπτικά ελεύθερες εκλογές μετά το τέλος του πολέμου, και θα μπορούσε να είχε μεγάλο ρόλο στην ειρήνευση της περιοχής εάν η ασθένεια, δυστυχώς, δεν τον οδήγησε να πεθάνει σε λίγους μήνες.

⁉️ Τι θέλετε να πείτε;

“Ότι αυτό συνέβαλε στην εξεύρεση διπλωματικής διεξόδου. Πρωτοπορώντας επίσημη πρωτοβουλία του Φινλανδού προέδρου Martti Ahtisaari. Όταν κατέληξε σε συμφωνία με τη Σερβία και η Σερβία υποχώρησε (να μην εισέλθει στο Κόσοβο) ήταν το ΝΑΤΟ μαζί με ένα στρατιωτικό σώμα που γεννήθηκε υπό την αιγίδα των Ηνωμένων Εθνών, των οποίων μέλη του ήταν και Ρώσοι στρατιώτες. Έτσι ανασυντέθηκε και αυτή η εικόνα της διεθνούς νομιμότητας που είχε διαλυθεί, δεδομένου ότι το ΝΑΤΟ _αλλιώς, θα είχε ενεργήσει χωρίς άδεια του ΟΗΕ. Αν σκεφτώ το χθες και κοιτάξω το σήμερα, αυτό είναι εντυπωσιακό: πού πήγε η πολιτική; Πού είναι η προσπάθεια να χτιστεί ένα βιώσιμο σενάριο για το μέλλον;”.

⁉️ Αναφέρεστε στη σύγκρουση στην Ουκρανία;

“Εννοώ ορισμένες παράλογες ομιλίες”… ορισμένους ανθρώπους που λένε “πρέπει να κερδίσουμε πολέμους”. Σκέφτομαι τον Μπλερ ή πρώην υπουργούς τον πρώην ΓΓ του ΝΑΤΟ Jens Στόλτενμπεργκ. Αυτός είναι ένας πόλεμος που κανείς δεν μπορεί να κερδίσει, από τη μια πλευρά υπάρχει η πυρηνική ενέργεια και από την άλλη η στρατιωτική δύναμη της Δύσης. Αν δεν σταματήσουμε, το αποτέλεσμα θα μπορούσε να είναι μια παγκόσμια καταστροφή. Η πολιτική πρέπει να βρει διέξοδο”.

⁉️ Είναι νοητή μια διέξοδος
με την οποία η Ουκρανία
πρέπει να αποδεχθεί την απώλεια
κομματιών της επικράτειάς του;

“Αλλά το Κόσοβο δεν ήταν κομμάτι της Σερβίας; Ήταν ο λαός του Κοσσυφοπεδίου που αποφάσισε. Ίσως μάλιστα τώρα, υπό διεθνή κηδεμονία, θα μπορούσαν τελικά να είναι πολίτες της Ντονμπάς…”.

Υπήρχε κάποτε μια χώρα _τη λέγανε Γιουγκοσλαβία

______________________________________

Massimo D'Alema
Μάσιμο ντ' Αλέμα

Ο Μάσιμο ντ' Αλέμα (75+ χρόνων _ γεννήθηκε στη Ρώμη. 20-Απρ-1949) είναι Ιταλός πολιτικός, πρώην υπΕξ και αντιπρόεδρος της κυβέρνησης επί διακυβέρνησης Πρόντι. Επάγγελμα “δημοσιογράφος”, πρώην γραμματέας του Κόμματος της Δημοκρατικής Αριστεράς (PDS, Partito Democratico della Sinistra) και ο πρώτος Πρωθυπουργός της χώρας που προερχόταν από το πάλαι ποτέ Ιταλικό Κομμουνιστικό Κόμμα (στη δεκαετία του 1970, ήταν γραμματέας της Κομμουνιστικής Νεολαίας _ Ιταλικής Ομοσπονδίας Νέων Κομμουνιστών _ Federazione Giovanile Comunista Italiana, FGCI). Υπήρξε διευθυντής της εφημερίδας “L'Unità”, οργάνου του ΚΚ Ιταλίας.

Υπέρμαχος του Ευρωκομουνισμού, αργότερα εξελίχθηκε σε σημαίνον στέλεχος του οπορτουνιστικού Ιταλικού “ΚΚ.”, μέρος του οποίου σχημάτισε το 1991 το Κόμμα της Δημοκρατικής Αριστεράς (PDS) και το 1998 τη “Δημοκρατική Αριστερά” (DS), το σημερινό του κόμμα. Το 1998 έγινε πρωθυπουργός, ως αρχηγός του “Συνασπισμού της Ελιάς”, διαδεχόμενος τον Ρομάνο Πρόντι. Κατά τη διάρκεια της πρωθυπουργίας του, η Ιταλία συμμετείχε στη Ευρω_ΝΑΤΟϊκή επιχείρηση βομβαρδισμού της Σερβίας, απόφαση που υποστήριξε ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι και η “δεξιά” αντιπολίτευση

Σε όλη την περίοδο της κομματικής του καριέρας, ιδίως κατά τη μετάβαση από “Κομμουνιστικό Κόμμα” (PCI) σε “Κόμμα της Δημοκρατικής Αριστεράς” (PDS), ο ντ'Αλέμα υποστήριξε την αποκοπή από τις κομμουνιστικές ρίζες και τη μετεξέλιξη του κόμματος σε σύγχρονο, ευρωπαϊκό, σοσιαλδημοκρατικό κόμμα. Διετέλεσε Ευρωβουλευτής της Δημοκρατικής Αριστεράς από το 2004 μέχρι την παραίτησή του λόγω της εκλογής του στο Ιταλικό Κοινοβούλιο. Προτάθηκε για Πρόεδρος της Ιταλικής Δημοκρατίας μετά την εκλογική νίκη του Ρομάνο Πρόντι στις εκλογές του 2006, αλλά ο ίδιος αποσύρθηκε και υποστήριξε τον Τζιόρτζιο Ναπολιτάνο, ο οποίος και εξελέγη. Προτάθηκε επίσης για τη θέση του Προέδρου της Βουλής, έτσι ορίστηκε υπΕξ της χώρας.