ΧΑΡΑΚΤΗΡΑΣ / ΦΥΣΙΟΓΝΩΜΙΑ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ & ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΗ ΣΤΗΡΙΞΗ ΤΗΣ ΕΕ

Η ΣΤΗΡΙΞΗ ΤΗΣ ΕΕ ΔΙΑΠΕΡΝΑΕΙ ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΑ 

ΤΟ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ ΚΑΙ ΤΗ ΦΥΣΙΟΓΝΩΜΙΑ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ

Οι ευρωεκλογές, οι περιφερειακές και δημοτικές εκλογές του Μάη έχουν ενιαίο χαρακτήρα. Γιατί ενιαία είναι η στρατηγική των μονοπωλίων, η αντιλαϊκή επίθεση που έχουν εξαπολύσει τα όργανα της ΕΕ, οι κυβερνήσεις τον κεφαλαίου -κεντροδεξιές και κεντροαριστερές- τα όργανα της Τοπικής Διοίκησης -περιφερειάρχες και δήμαρχοι των κομμάτων του κεφαλαίου και του ευρωμονόδρομου.

Γι' αυτό και το κριτήριο της λαϊκής ψήφου πρέπει να είναι ενιαίο σε όλες τις εκλογές. Με όποια κυβέρνηση, είτε με κορμό τη ΝΔ, είτε με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ, με οποιοδήποτε μείγμα αστικής διαχείρισης, είτε με νέο «κούρεμα», είτε με επιμήκυνση αποπληρωμής του χρέους, με τα μέσα παραγωγής, την οικονομία και την πραγματική εξουσία στα χέρια των μονοπωλίων, δεμένος στις αλυσίδες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ο λαός θα συνεχίσει να ματώνει και να βασανίζεται για να αυξάνουν τα κέρδη της πλουτοκρατίας.

Εγγύηση για την ανατροπή της αντιλαϊκής βαρβαρότητας, για να ανοίξει περπατησιά ο λαός μας είναι μόνο μία. Ισχυρό ΚΚΕ παντού, στις Ευρωεκλογές, στις Περιφερειακές και Δημοτικές εκλογές, στο εργατικό κίνημα.

Η κυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ διαγκωνίζεται με τον ΣΥΡΙΖΑ, ποιο από αυτά τα κόμματα του ευρωμονόδρομου εκφράζει πιο αυθεντικά τα συμφέροντα των μονοπωλίων, την άγρια εκμετάλλευση της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων, εξασφαλίζει «κοινωνική συνοχή» για τη διασφάλιση της κερδοφορίας και της εξουσίας του κεφαλαίου.

Η στήριξη της ΕΟΚ/ΕΕ διαπερνάει διαχρονικά, σαν κόκκινη κλωστή, το χαρακτήρα και τη φυσιογνωμία του ΣΥΡΙΖΑ, από την ίδρυση του ως ΣΥΝ, την πορεία του και τη γοργά εξελισσόμενη διαμόρφωσή του σε παλιάς κοπής, «νέο» σοσιαλδημοκρατικό κόμμα.

Συνειδητή επιλογή του ΣΥΡΙΖΑ ήταν να υπερψηφίσει τη Συνθήκη του Μαάστριχτ, μαζί με τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, τα κόμματα του κεφαλαίου. Διάλεξε όχθη απέναντι από τον εργαζόμενο λαό. Με το σάπιο καπιταλιστικό σύστημα, την εξουσία των μονοπωλίων και τον ευρωμονόδρομο της ΕΕ.

Αυτή την επιλογή την υπερασπίζεται σταθερά. Στηρίζει άλλοτε ανοιχτά και άλλοτε συγκαλυμμένα το σύνολο της αντιλαϊκής στρατηγικής της ΕΕ, των μονοπωλίων.

Ο ΣΥΡΙΖΑ στο Ευρωκοινοβούλιο και το Ελληνικό Κοινοβούλιο, με παρεμβάσεις, τοποθετήσεις του, προσπαθεί χυδαία να αποδείξει ότι δήθεν η τρόικα και τα «μνημόνια» είναι αντίθετα με τις Συνθήκες της ΕΕ, «παραβιάζουν τις αρχές και τις αξίες της ΕΕ». Κρύβει ότι η τρόικα είναι η ίδια η ΕΕ.

Κρύβει ότι η ένταξη της Ελλάδας στο ΔΝΤ αποτελεί ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΕΠΙΛΟΓΗ της ντόπιας αστικής τάξης από το 1944. Ότι τα «μνημόνια» είναι η εφαρμογή της αντιδραστικής «Στρατηγικής Ευρώπη 2020», του συνόλου των νόμων της ΕΕ, που προωθούν τις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις σε όλες τις χώρες-μέλη της.

Ο ΣΥΡΙΖΑ βγήκε στα κεραμίδια για να στηρίξει τη χυδαία προσπάθεια χειραγώγησης των εργαζομένων από τους πολιτικούς εκπροσώπους του κεφαλαίου στο Ευρωκοινοβούλιο, με την έκθεση - φάρσα της Επιτροπής Απασχόλησης και Κοινωνικών Υποθέσεων του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου «για το ρόλο και τη δράση της τρόικας», παρουσιάζοντας το αντεργατικό έκτρωμα σαν «κόλαφο» για την τρόικα! Εκθειάζει τον «χασάπη» των εργατικών δικαιωμάτων, Ισπανό σοσιαλδημοκράτη Α. Σέρκας, με πλούσιο αντεργατικό παρελθόν. Άλλωστε δεν είναι η πρώτη φορά που υπερψηφίζει τις εκθέσεις του.

Εξωραΐζει την ΕΕ. Φωνάζει για την κυριαρχία της Γερμανίας, της «νεοφιλελεύθερης» πολιτικής στην ΕΕ, για να αθωώνει την αντεργατική - αντιλαϊκή πολιτική που εφαρμόζει με στρατηγικά ενιαίο τρόπο σε όλα τα κράτη -μέλη της.

Για να θολώνει τα νερά, να εγκλωβίζει εργατικές λαϊκές συνειδήσεις, μιλάει για μία «αντινεοφιλελεύθερη» ΕΕ, που θα είναι φιλολαϊκή. Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ είναι υποψήφιος του ευρωκόμματος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς (ΚΕΑ), που χρηματοδοτείται από την ΕΕ, για πρόεδρος της Κομισιόν. Με τον ΣΥΡΙΖΑ, εκτός από «κυβέρνηση της αριστεράς» στην Ελλάδα θα έχουμε και «αριστερή Κομισιόν» στην ΕΕ! Άλλωστε, τα κόμματα του ΚΕΑ ψήφισαν το σοσιαλδημοκράτη Μάρτιν Σουλτς ως «αριστερό πρόεδρο» του Ευρωκοινοβουλίου, θεματοφύλακα των συμφερόντων των μονοπωλίων.

Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι φανατικός υπέρμαχος της οικονομικής και πολιτικής ολοκλήρωσης της ΕΕ. Το πρόβλημα για τον ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι ότι η ΕΕ και όλες οι δομές του αντιδραστικού οικοδομήματός της υπηρετούν την κερδοφορία των μονοπωλιακών ομίλων, αλλά οι ανεπαρκείς δομές της Ευρωζώνης.

Και τι προτείνει ο ΣΥΡΙΖΑ;

 Μία «νέα αρχιτεκτονική» της ΟΝΕ, σε συνδυασμό με έναν «ισχυρό προϋπολογισμό της ΕΕ» που θα χρηματοδοτήσει τους «υγιείς» επιχειρηματικούς ομίλους και θα αποτελέσει έτσι το μοχλό επανεκκίνησης της καπιταλιστικής ανάπτυξης, με δωρεάν χρήμα από τις τσέπες των εργαζομένων, για επενδύσεις. Γι' αυτό έφτασε μαζί με τα άλλα κόμματα του ΚΕΑ, το Λαϊκό Κόμμα και τους Σοσιαλδημοκράτες, τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ να συνυπογράφουν και να υπερψηφίζουν στο Ευρωκοινοβούλιο κοινό ψήφισμα, που ζητούσε αύξηση του ύψους των κονδυλίων του ΠΔΠ 2014-2020, για να χρηματοδοτηθούν οι στόχοι της αντιλαϊκής «Στρατηγικής Ευρώπη 2020».

Ο ΣΥΡΙΖΑ σκόπιμα αποσυνδέει το ύψος του ευρωενωσιακού προϋπολογισμού, από το πού κατευθύνονται τα κονδύλια του προϋπολογισμού αυτού. Και η πραγματικότητα είναι αμείλικτη. Τα χρήματα από το Πολυετές Δημοσιονομικό Πλαίσιο - τον ευρωενωσιακό προϋπολογισμό - ποτέ δεν πήγαν, ούτε πρόκειται να χρησιμοποιηθούν για την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών.

Το νομοθετικό πλαίσιο της ΕΕ δεν επιτρέπει τα ευρωενωσιακά κονδύλια να κατευθυνθούν σε έργα για τη λαϊκή στέγαση, την αντισεισμική θωράκιση και προστασία, αντιπλημμυρικά έργα, σε υποδομές για την Εκπαίδευση, την Υγεία, την Πρόνοια. Επιλέξιμα για ευρωενωσιακή χρηματοδότηση είναι μόνο τα έργα που αποφέρουν κέρδη στους επιχειρηματικούς ομίλους.

Ο ΣΥΡΙΖΑ ψήφισε «λευκό» στους Κανονισμούς σχετικά με το «Ευρωπαϊκό Ταμείο Περιφερειακής Ανάπτυξης» και το «Ταμείο Συνοχής», βάζοντας ουσιαστικά πλάτη στην επιδότηση με πακτωλό εκατομμυρίων ευρώ των επιχειρηματικών ομίλων και των ΜΚΟ, που δραστηριοποιούνται στις περιφέρειες και στους δήμους στα κράτη-μέλη της ΕΕ, προίκα για τους εκλεγμένους δημάρχους του και δέλεαρ για τους υποψηφίους του στις προσεχείς περιφερειακές και δημοτικές εκλογές.

Η «νέα αρχιτεκτονική» του ΣΥΡΙΖΑ περιλαμβάνει την πρόταση του Λαϊκού Κόμματος και των Σοσιαλδημοκρατών, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, για φόρο επί των χρηματοπιστωτικών συναλλαγών, που υπερψήφισε και ο ΣΥΡΙΖΑ στο Ευρωκοινοβούλιο (εισηγήτρια της σχετικής έκθεσης ήταν ευρωβουλευτής του ΠΑΣΟΚ). Και, γιατί όχι, και ομόλογα σταθερότητας στην Ευρωζώνη και τα ευρωπαϊκά ταμεία κοινωνικής επιχειρηματικότητας, για τα οποία ψήφισε «λευκό».

Το ρόλο του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας (ΕΜΣ), του μηχανισμού δηλαδή της ελεγχόμενης χρεοκοπίας, ο ΣΥΡΙΖΑ προτείνει να τον αναλάβει η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ), ένα άλλο δηλαδή αντιδραστικό όργανο της Ευρωπαϊκής Ένωσης που λειτουργεί για τα συμφέροντα των μονοπωλίων.

Τι λέει ο ΣΥΡΙΖΑ για την κρίση και το χρέος;

Κρύβει, όπως και οι αστοί, με κάθε τρόπο το χαρακτήρα της κρίσης, ως κρίσης του εκμεταλλευτικού συστήματος, του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής. Την εμφανίζει ως κρίση χρέους, που, όπως λέει ο πρόεδρός του, προέκυψε από «ένα μοντέλο υπερκατανάλωσης με δανεικά»!

Αποδοχή της εξαθλίωσης

Οι αντιμνημονιακές κορόνες του ΣΥΡΙΖΑ έχουν εγκαταλειφθεί. Συνεχίζοντας την παράδοση δειγμάτων «καλής διαγωγής» στην ΕΕ, δίνει εξετάσεις στην αστική τάξη ότι αποτελεί υπεύθυνη δύναμη για τα συμφέροντα του κεφαλαίου. Αυτό που υπόσχεται στο λαό είναι ότι θα παγώσει την περαιτέρω μείωση των κοινωνικών δαπανών, των μισθών και των συντάξεων. Η ελπίδα που «πουλάει» στους εργαζόμενους είναι να μην εξαθλιωθούν περισσότερο, να καλλιεργήσει τη νοοτροπία να αρκούνται στο ξεροκόμματο και τα ψίχουλα της σημερινής κατάντιας.

Όσο για τις κοινωνικές δαπάνες υπόσχεται να φτάσουν, λέει, το μέσο όρο της Ευρωζώνης, να πάνε από 43% στο 46% του ΑΕΠ, όπως στη Γαλλία, την Ιταλία, την Ισπανία, την Πορτογαλία, την Αυστρία κλπ., που ο ΣΥΡΙΖΑ προφανώς θεωρεί ότι είναι «κοινωνικοί παράδεισοι» (26,7 εκατομμύρια άνεργοι, 130 εκατομμύρια κάτω από το όριο της φτώχειας στην ΕΕ). Γι' αυτό δεν προξενεί έκπληξη η στάση του στο Ευρωκοινοβούλιο στην έκθεση για την Πράσινη Βίβλο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για το Εργατικό Δίκαιο «Εκσυγχρονισμός της εργατικής νομοθεσίας για την αντιμετώπιση των προκλήσεων τον 21ο αιώνα».

Όλα τα βάρβαρα μέτρα, που τσακίζουν τη ζωή και τα δικαιώματα της εργατικής τάξης στη χώρα μας και σε όλα τα κράτη-μέλη της ΕΕ, περιγράφονταν σ' αυτή: Κατάργηση των ΣΣΕ και αντικατάστασή τους από την ατομική σύμβαση εργασίας. Αντικατάσταση της μόνιμης και σταθερής δουλειάς από κάθε μορφής μερική και ελαστική απασχόληση. Κατάργηση των αποζημιώσεων απόλυσης, των ορίων και προϋποθέσεων για τις ομαδικές απολύσεις. Τα δουλεμπορικά γραφεία. Η καπιταλιστική κρίση αξιοποιήθηκε από την ΕΕ και τις κυβερνήσεις για να τα επιβάλλουν «διά πυρός και σιδήρου» στην εργατική τάξη.

Τι έκαναν ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΕΑ; Ψήφισαν «λευκό» στην έκθεση του Ευρωκοινοβουλίου, δίνοντας ανοχή και στην ουσία στήριξη στην αντεργατική λαίλαπα της ΕΕ και του πολιτικού προσωπικού του κεφαλαίου.

Το ίδιο έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ και στην Επιτροπή Απασχόλησης και Κοινωνικών Υποθέσεων του Ευρωκοινοβουλίου. Μαζί με τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, υπερψήφισε την απαράδεκτη Έκθεση Α. Σέρκας (αυτού που σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ προβάλλει ως «καταπέλτη» κατά της τρόικας) για την οργάνωση του χρόνου εργασίας που προέβλεπε διευθέτηση τον εργάσιμου χρόνου σε 12μηνη βάση και αύξανε τα χρονικά όρια εργασίας από 65 ως 78 ώρες την εβδομάδα.

Ο ΣΥΡΙΖΑ προσποιείται πως είναι αντίθετος με την εισαγωγή του συστήματος των τριών πυλώνων (βασική σύνταξη φτώχειας, επαγγελματική ανταποδοτική σύνταξη και ιδιωτική ασφάλιση) στην Κοινωνική Ασφάλιση. Δεν λέει όμως ότι αυτό αποτελεί στρατηγική επιλογή της ΕΕ για όλα τα κράτη-μέλη και προβλέπεται τόσο από την Πράσινη όσο και τη Λευκή Βίβλο της Επιτροπής για τις συντάξεις, αλλά και στο «Σύμφωνο για το ευρώ+» που συνδέει τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης με το προσδόκιμο ζωής. Γι' αυτό στο Ευρωκοινοβούλιο στις 21.05.2013 ψήφισε πάλι «λευκό» στην έκθεση «Προς επαρκή, βιώσιμα και ασφαλή ευρωπαϊκά συνταξιοδοτικά συστήματα», που προωθεί όλο το ευρωενωσιακό πλαίσιο της κατεδάφισης των δημόσιων συστημάτων Κοινωνικής Ασφάλισης.

Ο ΣΥΡΙΖΑ χύνει κροκοδείλια δάκρυα για το ξεπούλημα του Οργανισμού Λιμένος Πειραιά, ενώ μαζί με τα άλλα κόμματα του ΚΕΑ, καθώς και το Λαϊκό Κόμμα (ΝΔ), τους σοσιαλδημοκράτες (ΠΑΣΟΚ), τους Φιλελεύθερους κ.ά. υπερψήφισαν την έκθεση του Ortuondo Larrea σχετικά με την «Ανακοίνωση της Επιτροπής για "την ευρωπαϊκή πολιτική για τα λιμάνια"», που έβαζε τις βάσεις και άνοιγε το δρόμο στη σημερινή εξέλιξη για την παράδοση των λιμανιών και των λιμενικών υπηρεσιών στους μονοπωλιακούς ομίλους.

Ο ΣΥΡΙΖΑ προωθεί τον «κοινωνικό εταιρισμό», με τους εργατοπατέρες των ευρωπαϊκών συνδικάτων ETUC/CES, που υπονομεύουν κάθε εργατική αντίδραση και βάζουν πλάτη στην κατεδάφιση των εργατικών δικαιωμάτων με τον πιο ανώδυνο τρόπο για τους καπιταλιστές. Στα πλαίσια αυτά έχει συγκροτηθεί μόνιμος «μηχανισμός κοινωνικού διαλόγου» μεταξύ της ΕΕ - της ένωσης των καπιταλιστών «Ένωση Βιομηχανικών και Εργοδοτικών Συνδέσμων» /«BUSINESSEUROPE»/ και της αριστοκρατίας των ευρωπαϊκών συνδικάτων ETUC/CES - που αποτελεί το «Δούρειο Ίππο» για το πέρασμα των αντεργατικών μέτρων, της στρατηγικής των μονοπωλίων.

Ο ΣΥΡΙΖΑ ψήφισε πάλι «λευκό» για το Πρόγραμμα Πλαίσιο για την Έρευνα και την Καινοτομία - «Ορίζοντας 2020», συμβάλλοντας στην επιβολή των αντιδραστικών αναδιαρθρώσεων στα πανεπιστήμια και τα δημόσια ερευνητικά κέντρα, στην ακόμη μεγαλύτερη πρόσδεση της έρευνας στη μονοπωλιακή κερδοφορία, στη σύνδεσή της για πρώτη φορά με τους στρατιωτικούς σκοπούς της ΕΕ.

Λαϊκές ελευθερίες και δημοκρατικά δικαιώματα

Ο κατήφορος της ευρωυποταγής αποδεικνύεται χωρίς τέλος για τον ΣΥΡΙΖΑ.

Ο ευρωβουλευτής του ήταν εισηγητής της έκθεσης για τον Κανονισμό Πολιτικής Προστασίας της ΕΕ (2006) που για πρώτη φορά εντάσσει τους μηχανισμούς πολιτικής προστασίας στους ήδη υπάρχοντες κατασταλτικούς μηχανισμούς της ΕΕ, με πρόσχημα την «αντιμετώπιση της τρομοκρατίας», για το χτύπημα του εργατικού κινήματος.

ΌΛΟΙ ΟΙ ΛΑΟΙ ΣΤΟ ΜΑΝΤΡΙ ΤΩΝ ΜΟΝΟΠΩΛΙΩΝ

Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι υπέρμαχος της διεύρυνσης της ΕΕ. Από τις προτεραιότητες της Ελληνικής Προεδρίας είναι η πρόοδος των ενταξιακών διαπραγματεύσεων των χωρών των Δυτικών Βαλκανίων με την ΕΕ. Ο ΣΥΡΙΖΑ συμπλέει απόλυτα στο στόχο αυτό με τη συγκυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ. Τους ενώνει το ίδιο «όραμα», η «μεγάλη ΕΕ».

€υρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ ανέλαβε εισηγητής της έκθεσης προόδου για την έναρξη ενταξιακών διαπραγματεύσεων της Αλβανίας με την ΕΕ που ψηφίστηκε στις 13 Δεκέμβρη 2012. Επισκέφθηκε την Αλβανία και σαν γραμματοκομιστής των μονοπωλίων της ΕΕ είχε συναντήσεις με τον τότε πρωθυπουργό Σ. Μπερίσα και το πολιτικό προσωπικό της αστικής τάξης, προωθώντας τις διαδικασίες ένταξης της χώρας.

Η έκθεσή του, που ψηφίστηκε από όλα τα κόμματα του κεφαλαίου και του ευρωμονόδρομου στο Ευρωκοινοβούλιο, εκφράζει τις απαιτήσεις της ΕΕ και τις κατευθύνσεις για τις μεταρρυθμίσεις στο αστικό πολιτικό σύστημα της Αλβανίας, τις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις που πρέπει να προωθηθούν στη χώρα για την εξυπηρέτηση των μονοπωλιακών συμφερόντων.

Για να αποφύγει να συνεχίσει να εκτίθεται σαν «πλασιέ» της ΕΕ στην Αλβανία, λίγους μήνες πριν τις ευρωεκλογές -Σεπτέμβρης 2013- παρέδωσε τη σκυτάλη στο σοσιαλδημοκράτη Κροάτη ευρωβουλευτή, Ν. Βούλιανιτς, τον ίδιο πιστό υπέρμαχο του μαντρώματος όλων των βαλκανικών λαών στην ΕΕ. Ο ΣΥΡΙΖΑ προβάλλει το ιδεολόγημα ότι σέβεται τη θέληση των λαών. Όπως και τα κόμματα του κεφαλαίου, παρουσιάζει σαν λαϊκή θέληση τα συμφέροντα και τις επιδιώξεις της αστικής τάξης να στερεώσει την κυριαρχία της απέναντι στο λαό.

Ο λύκος δεν γίνεται αρνί...

Η Σύνοδος Κορυφής το Δεκέμβρη του 2013 έθεσε τους νέους επιθετικούς προσανατολισμούς της Κοινής Εξωτερικής Πολιτικής και της Πολιτικής Ασφάλειας και Άμυνας της ΕΕ. Πώς τοποθετείται ο ΣΥΡΙΖΑ στην ενίσχυση της επιθετικότητας της ΕΕ και των μονοπωλίων;

Υπόσχεται την αποχώρηση της χώρας από το ΝΑΤΟ στη «Δευτέρα Παρουσία», όταν αντικατασταθεί το ΝΑΤΟ και οι στρατιωτικές δομές της ΕΕ από ένα «Ευρωπαϊκό Σύστημα Ασφάλειας». Και μέχρι τότε η χώρα θα συμμετέχει και στο ΝΑΤΟ και στον Ευρωστρατό και στα «Baitlegroups» της ΕΕ. Ούτε κουβέντα για κλείσιμο της βάσης της Σούδας. Καμία κουβέντα για τη συμμετοχή της χώρας στην ΚΕΠΠΑ και την ΕΠΑΑ της ΕΕ, το εργαλείο και το όχημα για τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις της ΕΕ ανά τον κόσμο. Ο ΣΥΡΙΖΑ θεωρεί τη συμμετοχή της χώρας αυτονόητη.

Ο ΣΥΡΙΖΑ και τα κόμματα του ΚΕΑ στα λόγια είναι αντίθετοι με την ενίσχυση της στρατιωτικοποίησης της ΕΕ, στην πράξη όμως στηρίζουν αυτή την κατεύθυνση, αφού έχουν επιλέξει τη στήριξη της διακρατικής ένωσης του κεφαλαίου με όλες τους τις δυνάμεις.

Για την «Εξαγωγή Όπλων» ψήφισαν «λευκό», δίνοντας ουσιαστικά τη συγκατάθεσή τους στον εξοπλισμό των συμμάχων των ιμπεριαλιστών ΕΕ - ΝΑΤΟ. Αποτέλεσμα αυτής της πολιτικής τους ήταν και η στάση του ΣΥΡΙΖΑ για τη Συρία, υιοθετώντας όλη την χυδαία και ψεύτικη προπαγάνδα για τα «εγκλήματα του καθεστώτος Άσαντ», όπως είχαν κάνει παλιότερα και με τον πόλεμο ΝΑΤΟ - ΕΕ ενάντια στη Γιουγκοσλαβία.

Δεν δείχνουν βέβαια την ίδια ευαισθησία για τις άλλες στρατιωτικές επεμβάσεις της ΕΕ, όπως στο Μάλι ή στην Κεντροαφρικανική Δημοκρατία, για τις οποίες είτε δεν έβγαλαν τσιμουδιά ή είχαν μια χαλαρή αντίδραση για «τα μάτια του κόσμου». Η πολιτική του «ευρωμονόδρομου» τους οδηγεί πάντοτε στην στήριξη ουσιαστικά της ιμπεριαλιστικής πολιτικής της ΕΕ, είτε γίνεται άμεσα, είτε έμμεσα.

Αν και το ιδεολόγημα του ΚΕΑ και του ΣΥΡΙΖΑ περί της ΕΕ ως «αντίπαλου πόλου» στις ΗΠΑ έχει χρεοκοπήσει στις λαϊκές συνειδήσεις, το αναπαράγουν με διαφορετική παραλλαγή. Εγκλωβίζουν εργατικές - λαϊκές συνειδήσεις στην ουτοπία και το ψέμα ότι η ΕΕ από ιμπεριαλιστικός οργανισμός μπορεί να γίνει «παράγοντας σταθερότητας και ειρήνης».

Πιστοί στην πολιτική αυτή, υπερψήφισαν στο Ευρωκοινοβούλιο το «Χρηματοδοτικό μέσο για την προαγωγή της δημοκρατίας και των δικαιωμάτων του ανθρώπου παγκοσμίως», το ταμείο δηλαδή για τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις της ΕΕ σε ολόκληρο τον κόσμο, με πιο χαρακτηριστικό πρόσφατο παράδειγμα την Ουκρανία, όπου από το ταμείο αυτό χρηματοδοτούνται όλες οι ομάδες της αντιπολίτευσης που χρησιμοποιεί η ΕΕ για να στερεώνει τις θέσεις της στον ενδοϊμπεριαλιστικό ανταγωνισμό.

ΝΙΚΟΣ ΜΠΕΛΟΓΙΑΝΝΗΣ

ΑΓΑΠΗΤΟΣ ΣΤΟ ΛΑΟ, ΜΙΣΗΤΟΣ ΣΤΟΥΣ ΕΧΘΡΟΥΣ ΤΟΥ
ΑΗΤΟΣ,  ΜΠΡΟΣΤΑΡΗΣ ΚΟΥΚΟΥΕΣ,   ΜΠΟΛΣΕΒΙΚΟΣ

ΕΤΣΙ ΑΓΑΠΑΜΕ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΤΟ ΛΑΟ ΤΗΣ ΜΕ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΜΑΣ ΚΑΙ ΜΕ ΤΟ ΑΙΜΑ ΜΑΣ

«Η ζωή μου συνδέεται με την Ιστορία του ΚΚΕ και τη δράση του... Δεκάδες φορές μπήκε μπροστά μου το δίλημμα: να ζω προδίδοντας τις πεποιθήσεις μου, την ιδεολογία μου, είτε να πεθάνω, παραμένοντας πιστός σ' αυτές. Πάντοτε προτίμησα το δεύτερο δρόμο και σήμερα τον ξαναδιαλέγω».  

(Νίκος Μπελογιάννης, από την απολογία στην πρώτη δίκη).

Τον ξέρουνε τα ελάτια, τα πλατάνια,

ίδιος μ' αυτά περήφανος, στητός

αχούν απ' τη φωνή του τα ρουμάνια

μπρος για τη νίκη, για το κόμμα εμπρός.

Ο Μπελογιάννης ζει μες στην καρδιά μας.

Ο Μπελογιάννης ζει πα στις κορφές.

Ο Μπελογιάννης ζει κι είναι κοντά μας

στων τραγουδιών τις λεύτερες στροφές.

Ζει σ' όλους τους καιρούς, σ' όλους τους τόπους

το κάθε σπίτι, σπίτι του δικό.

Ζει ο Μπελογιάννης, ζει με τους ανθρώπους

που χτίζουν έναν κόσμο σοσιαλιστικό.

Και στο τραπέζι της χαράς της πρώτης

στης νίκης της ειρήνης τη γιορτή

ο Μπελογιάννης θάν' πανηγυριώτης

με κόκκινο γαρούφαλο στ' αφτί.

Μ' ένα γαρούφαλο άλικο δικό μας

σαν της γλυκιάς μας άνοιξης δροσιά

πανώριο ματωμένο κι ακριβό μας

απ' την τρανή της γης λαοαπλωσιά.

Ο Μπελογιάννης ζει άσβεστη δάδα.

Ο Μπελογιάννης ζει μες στις καρδιές

στον κόσμο ειρήνη, ειρήνη στην Ελλάδα

στο μήνυμά του εμπρός κομμουνιστές.

(Δημήτρης Ραβάνης - Ρεντής)

  

Ήταν σαν προχθές, 30 Μάρτη του 1952, που η αστική τάξη έδειξε όλον τον αγριανθρωπισμό που συνοδεύει το βαθύ αντικομμουνισμό της. Εκτέλεσε τον Μπελογιάννη. ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΕ ΣΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΟΥ ΝΑ ΕΚΤΕΛΕΣΕΙ ΕΝΑ ΣΠΟΥΔΑΙΟ ΚΙΝΗΜΑ ΠΟΥ ΠΑΡΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΦΑΤΗ - ΤΟΤΕ - ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗ ΗΤΤΑ ΤΟΥ, ΠΑΡΕΜΕΝΕ ΟΡΘΟ ΚΙ ΑΣ ΗΤΑΝ ΣΤΗΝ ΠΑΡΑΝΟΜΙΑ. Ο ΜΠΕΛΟΓΙΑΝΝΗΣ ΠΕΡΑΣΕ ΣΤΟ ΠΑΝΘΕΟΝ ΤΩΝ ΗΡΩΩΝ ΤΗΣ ΤΑΞΙΚΗΣ ΠΑΛΗΣ, ΤΟΥ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ.

Κι είναι χαρακτηριστικά τα λόγια του τότε Γενικού Γραμματέα της ΚΕ του ΚΚΕ Νίκου Ζαχαριάδη, λίγο αργότερα, όταν απευθυνόμενος στους ΕΠΟΝίτες και τις ΕΠΟΝίτισσες σημείωνε:

«Ο Μπελογιάννης έζησε και πάλεψε σαν ένας σεμνός, δημιουργικός, αφανής αγωνιστής, που πάντα όλα όσα είχε τα 'δινε, δίχως καμιά επιφύλαξη, χωρίς καμιά επίδειξη, για το λαό, στο κίνημα. Γιομάτος φλόγα, όπως ήταν, κάηκε, αναλώθηκε ολόκληρος, ως την τελευταία έκλαμψή του στον αγώνα, για τον αγώνα. Αν θέλουμε με δυο λόγια να δώσουμε αυτό που ήταν ο Μπελογιάννης μπορούμε να πούμε: Στάθηκε σ' όλη την αγωνιστική του ζωή

ΑΞΙΟΣ   Κ Ο Υ Κ Ο Υ Ε Σ,   Α Η Τ Ο Σ,  

Π Ρ Α Γ Μ Α Τ Ι Κ Ο Σ     Μ Π Ο Λ Σ Ε Β Ι Κ Ο Σ,   

Ο Δ Η Γ Η Τ Η Σ    ΚΑΙ    Μ Π Ρ Ο Σ Τ Α Ρ Η Σ (...) 

Σε όλη του την κομματική ζωή και ιδιαίτερα ύστερα απ' την υποχώρησή μας, ο Μπελογιάννης πάλεψε αμείλιχτα και αδιάλεχτα για την κομματική γραμμή, για την ενότητα του κόμματος. Ήταν αδυσώπητος ενάντια στους λιπόψυχους, στους λιποτάχτες, στους συνθηκολόγους, τους οπορτουνιστές, τους πουλημένους "αντιηγετικούς", ενάντια σε όλους τους κρυφούς και φανερούς εχθρούς του λαού και του κόμματος. 

Μ' αυτούς ο Μπελογιάννης δεν είχε υποχωρήσεις, δε γνώριζε συμβιβασμούς. Την αφοσίωσή του στο ΚΚΕ και στον αγώνα την έφτανε μέχρι την ακρινή συνέπειά της, μέχρι την αυτοθυσία. Αυτό το 'δειξε στην πράξη. Εδωσε τη ζωή του έτσι όπως έπρεπε, αφού πάλεψε, αντιμετώπισε, αποστόμωσε και κατακουρέλιασε τους δήμιούς του, τους σφαγιαστές του λαού μας. Και με το παράδειγμά του αυτό, τσαλαπάτησε όλα τα σκουλήκια και όλους τους φιλοτομαριστές που σπάνε μπροστά στον εχθρό και ανταλλάσσουν το τομάρι τους με την προδοσία και την αιώνια ατίμωση. 

Τον Μπελογιάννη ακριβώς γιατί έπεσε παλικαρίσια θα τον τιμά ο λαός αιώνια (...). Τον Μπελογιάννη τον χαρακτήριζε ακόμα ο πιο γνήσιος προλεταριακός διεθνισμός. Ο Μπελογιάννης μαζί με όλο το κόμμα κρατούσε πάντα ανοιχτό μέτωπο στο σοβινισμό και το μεγαλοϊδεάτικο, μεγαλοελλαδίτικο εθνικισμό. Αγαπούσε με όλη του την ψυχή τη Σοβιετική Ενωση και ένα απ' τα πιο γλυκά όνειρά του ήταν να πάει να τη δει, να γνωρίσει τους ανθρώπους, τα έργα και τις καταχτήσεις της χώρας του Λένιν, του Στάλιν, του μπολσεβικισμού. Τέτοιος ήταν ο Μπελογιάννης. Σεμνό παλικάρι, οξύ πολιτικό μυαλό, άξιος οργανωτής, ικανός πολέμαρχος, αγαπητός στο λαό, μισητός στους εχθρούς του, μπροστάρης κουκουές, μπολσεβίκος αγωνιστής...».

ΠΟΙΟΣ ΗΤΑΝ

Για να μιλήσεις με γεγονότα για τον Μπελογιάννη, χρειάζονται βιβλία. Ας αρκεστούμε σ' ένα σύντομο βιογραφικό. Γεννημένος το 1915 στην Αμαλιάδα, από μαθητής ακόμα του Γυμνασίου, οργανώνεται στην ΟΚΝΕ και παίρνει μέρος πρωτοστατώντας σε δύο μαθητικές απεργίες και διώκεται για τη συμμετοχή του σε αγροτική κινητοποίηση.

Το 1932 σε ηλικία 17 ετών εντάσσεται οργανωτικά στο ΚΚΕ σαν φοιτητής στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου της Αθήνας. Για την πολιτική του δράση και ιδεολογία, θα διωχτεί το 1934 από το Πανεπιστήμιο.

Το 1936, χρονιά της στρατιωτικής του θητείας, καταδικάζεται σε τρίμηνη φυλάκιση, λόγω της αντιδικτατορικής του δράσης και το 1938 καταδικάζεται σε 5 χρόνια φυλακή και 2 χρόνια εξορία στην Ιο, για τη δράση του ενάντια στη μοναρχοφασιστική μεταξική δικτατορία.

Τα επόμενα χρόνια, βρίσκουν τον Ν. Μπελογιάννη στα κάτεργα της Αίγινας και της Ακροναυπλίας.

Στο διάστημα από το 1941 - '43 θα μεταφερθεί δεσμώτης των Γερμανοϊταλών στα στρατόπεδα συγκέντρωσης Κατούνας, Βόνιτσας και Κέρκυρας. Με τη συνθηκολόγηση των Ιταλών, καταφέρνει και φεύγει για την Πάτρα από όπου για το διάστημα 1943 - 1945 είναι καπετάνιος του 8ου Συντάγματος της 3ης Μεραρχίας του ΕΛΑΣ στην Πελοπόννησο και αργότερα πολιτικός επίτροπος του ΔΣΕ μέχρι το τέλος του Εμφυλίου. Ακολουθεί η προσφυγιά.

Το 1950, με την ιδιότητα του μέλους της ΚΕ του ΚΚΕ, γυρίζει παράνομα στην Ελλάδα για να καθοδηγήσει τους αγώνες του λαού μας.

Συλλαμβάνεται το Δεκέμβρη και κλείνεται στην απομόνωση. Το 1951 στη «Δίκη των 93» καταδικάζεται σε θάνατο με το γνωστό νόμο 509 και το 1952 στη «Δίκη των 29» καταδικάζεται για δεύτερη φορά σε θάνατο με την κατηγορία της κατασκοπίας.

Η ΕΚΤΕΛΕΣΗ

Το ξημέρωμα της Κυριακής, 30 Μάρτη του 1952, ο Νίκος Μπελογιάννης και οι σύντροφοί του Δ. Μπάτσης, Ν. Καλούμενος και Ηλίας Αργυριάδης στάθηκαν όρθιοι στο Γουδί μπροστά στο απόσπασμα. Δεν ήθελαν να τους δέσουν τα μάτια, για να φύγουν παίρνοντας μαζί τους το τελευταίο γι' αυτούς γλυκοχάραμα τ' αυγερινού και την ανατολή του ήλιου της Ελλάδας και του κόσμου. Την ανατολή του μέλλοντος της εργατικής τάξης, για την οποία έδωσαν τη ζωή τους.

Το ΕΓΚΛΗΜΑ ήταν προμελετημένο. Έμεινε στην Ιστορία της αστικής τάξης της Ελλάδας αιώνιο μελανό στίγμα της αντιδραστικής της πορείας, αφού προχώρησε σ' αυτήν την πολιτική δολοφονία για έναν και μόνο λόγο. Για να επιβάλει την αδίστακτη κυριαρχία της και το καθεστώς της άκρατης εκμετάλλευσης των μονοπωλίων στη χώρα μας.

Και η εκπλήρωση αυτού του σκοπού απαιτούσε το χτύπημα της ταξικής συνείδησης της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων, με την επιδίωξη του αφανισμού της οργανωμένης πολιτικής πρωτοπορίας, του ΚΚΕ.

Η δολοφονία του Νίκου Μπελογιάννη είχε αυτό το συμβολισμό, αυτό το σκοπό, αποδεικνύοντας και το εξής: Ότι η αστική τάξη, διεξάγοντας ταξική πάλη για τα συμφέροντά της, δε λογαριάζει ούτε αυτήν την αγοραία ξετσίπωτη «τιμή» της δημοκρατίας της, αφού το δικό της κράτος, αν χρειαστεί, αν η ίδια δεν μπορεί «να τα βγάλει πέρα με άλλα μέσα», γίνεται στυγερός δολοφόνος του πολιτικού της αντίπαλου, επιβεβαιώνοντας ότι ο δρόμος της αντίδρασης δε στρώνεται δίχως αίμα.

Αυτήν την πάλη την έκανε η αστική τάξη στην Ελλάδα με τους συμμάχους της Αμερικανούς ιμπεριαλιστές, τη συμβολή των οποίων ζήτησε και την είχε αμέριστη, πριν ακόμη ξεκινήσει και τυπικά ο εμφύλιος πόλεμος, τον οποίο και επέβαλε, προκειμένου να θεμελιώσει το δικό της καθεστώς, ως δικτατορία του κεφαλαίου πάνω στο λαό. Άλλωστε, η αστική τάξη της Ελλάδας «είδε το χάρο με τα μάτια της», αφού κινδύνευε να χάσει την ταξική μάχη στον Εμφύλιο, χωρίς τους Αμερικανούς συμμάχους της. Και αυτό το «σύνδρομο» της έγινε «δεύτερη συνείδηση», που επιδρούσε αποφασιστικά στην άσκηση της εξουσίας και την επιβολή της κυριαρχίας της. Οι απελευθερωτικές ιδέες της εργατικής τάξης και του λαού, βαθιά ριζωμένες από τον αγώνα για την απελευθέρωση της Ελλάδας από τη ναζιστική κατοχή, ήταν ζυμωμένες με τις ιδέες της κοινωνικής απελευθέρωσης, αφού στον αγώνα αυτό δεν ηγήθηκε η αστική τάξη, αλλά η εργατική τάξη, με πρωτοπορία της το ΚΚΕ. Αυτό ήταν που έπρεπε «να βγει από τη μέση», αφού η ήττα στον Εμφύλιο δε στάθηκε αρκετή και ικανή να το ξεριζώσει από το λαό, παρά την πολιτική προσφυγιά του βασικού όγκου των δυνάμεών του, παρά τις φυλακές και τις εξορίες.

Η ΣΥΛΛΗΨΗ ΚΑΙ ΟΙ ΔΙΚΕΣ

Η σύλληψη του Ν. Μπελογιάννη έγινε στις 20 Δεκέμβρη του 1950, αλλά η Ασφάλεια την έδωσε στη δημοσιότητα στις 5 Γενάρη 1951. Η πρώτη δίκη, στην οποία δικαζόταν μαζί με άλλους κομμουνιστές, άρχισε, στο έκτακτο στρατοδικείο Αθηνών, στις 19 Οκτώβρη 1951 και ολοκληρώθηκε στις 16 Νοέμβρη 1951, με την κατηγορία ότι παραβίασαν τον ΑΝ 509, το νόμο, δηλαδή, με τον οποίο βγήκε, και τυπικά, παράνομο το ΚΚΕ το Δεκέμβρη του 1947.

Η δίκη, λοιπόν, ήταν πολιτική και οι κατηγορούμενοι δικάζονταν για τις ιδέες τους. Σ' αυτήν, ο Ν. Μπελογιάννης και 11 ακόμη σύντροφοί του καταδικάστηκαν σε θάνατο. Αλλά δεν έφτανε στο καθεστώς η «κατηγορία», για να εκτελέσουν την απόφαση.

Ήθελαν «κατηγορίες», που να στοιχειοθετούν το άλλοθί τους, ότι οι κομμουνιστές παλεύουν για «ξένα», «αντεθνικά» συμφέροντα. Αυτό τους διευκόλυνε, όχι τόσο και μόνο για να δολοφονήσουν τον Κομμουνιστή ηγέτη, αλλά για να «φυτέψουν» στη συνείδηση του λαού την πεποίθηση ότι η κομμουνιστική ιδεολογία και πολιτική δράση επιδιώκει την υπονόμευση των συμφερόντων της Ελλάδας, άρα και του λαού της.  

Πίστευαν πως μ' αυτήν την προπαγάνδα θα ξεριζώσουν το ΚΚΕ από το νου και την καρδιά του λαού. 

Έτσι, χρησιμοποίησαν την «υπόθεση των ασυρμάτων», για να “στήσουν” τη δεύτερη δίκη του Ν. Μπελογιάννη και των συντρόφων του, αυτή τη φορά στο τακτικό στρατοδικείο, με την κατηγορία της διάπραξης του αδικήματος της κατασκοπίας σε βάρος της Ελλάδας. Η δεύτερη δίκη άρχισε στις 15 Φλεβάρη και τελείωσε την 1η Μάρτη του 1952. Ο Μπελογιάννης και άλλοι εφτά σύντροφοί του καταδικάστηκαν σε θάνατο. Η ποινή εκτελέστηκε, η δολοφονία διαπράχτηκε, παρά το ότι προσέφυγαν στο Συμβούλιο Χαρίτων, η κυβέρνηση Πλαστήρα και το Παλάτι δεν την έδωσαν, και παρά τη διεθνή κατακραυγή για το έγκλημα από τα εκατομμύρια των επωνύμων και ανωνύμων που αγωνίστηκαν στην Ελλάδα και στο εξωτερικό να τη ματαιώσουν.

 

Το ΚΚΕ γεννά Μπελογιάννηδες

http://www1.rizospastis.gr/story.do?id=5584493&publDate=11/4/2010

http://www1.rizospastis.gr/page.do?publDate=18/4/2010&id=11987&pageNo=17&direction=1

ΤΟ ΑΣΤΙΚΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΑΠΟ ΤΟ 1950 ΕΩΣ ΤΟ 1967

(ΒΙΒΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ)

Σε λίγες μέρες θα κυκλοφορήσει από τη «Σύγχρονη Εποχή» η έκδοση «Το αστικό πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα από το 1950 έως το 1967», γραμμένο από τον υπεύθυνο του Τμήματος Ιστορίας της ΚΕ του ΚΚΕ, Μάκη Μαΐλη. Όπως αναδεικνύεται και στον πρόλογο του εκδοτικού, αποτελεί ένα βιβλίο που δίνει εφόδια για τη σύγχρονη πάλη των κομμουνιστών, δίνει εφόδια για την εξαγωγή συμπερασμάτων από ευρύτερες δυνάμεις εργαζομένων και νέων για το ρόλο των αστών πολιτικών και του οπορτουνισμού. Περιέχει πληθώρα στοιχείων άγνωστων ή απλώς ξεχασμένων από τους πολλούς. Όλα αυτά συνθέτουν ένα σύγχρονο εργαλείο απαραίτητο για την ερμηνεία και των κινήσεων στο αστικό πολιτικό σκηνικό τόσο μπροστά στις επερχόμενες εκλογές όσο και για τις εξελίξεις που θα συνεχιστούν μετά από αυτές.

(από τον πρόλογο του βιβλίου - μέρος 1ο)

« ...αυτή η μελέτη δεν εκπονήθηκε για να ικανοποιήσει κυρίως τα ιδιαίτερα ενδιαφέροντα του ιστορικού πολιτικού μελετητή. Ο βασικός σκοπός της είναι να υπηρετήσει την εργατική πολιτική συνειδητοποίηση, την αποτελεσματικότητα της σημερινής ιδεολογικής - πολιτικής ταξικής πάλης. Με θεωρητικό και μεθοδολογικό εργαλείο ανάλυσης των ιστορικών γεγονότων τη διαλεκτική υλιστική αντίληψή τους, αυτή η μελέτη οδηγεί σε συσχετισμούς των γεγονότων της περιόδου 1950 - 1967 με τα σημερινά γεγονότα.

Με άλλα λόγια: Η κατανόηση της σχέσης οικονομίας - πολιτικής στο παρελθόν, η κατανόηση του οικονομικού υπόβαθρου στη διαμόρφωση του πολιτικού συστήματος στην Ελλάδα μετά τη νίκη της αστικής τάξης στη σύγκρουσή της με το Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδας (ΔΣΕ), βοηθά να κατανοηθούν και οι σημερινές εξελίξεις στο πολιτικό σύστημα της Ελλάδας στη σχέση τους με τις οικονομικές - κοινωνικές εξελίξεις.

ΔΙΕΘΝΕΙΣ ΚΑΙ ΕΣΩΤΕΡΙΚΕΣ ΑΣΤΙΚΕΣ ΑΝΤΙΘΕΣΕΙΣ ΤΗΣ ΠΕΡΙΟΔΟΥ

Ποια είναι τα κοινά στοιχεία ανάμεσα στο παρελθόν και στην τρέχουσα πολιτική κατάσταση; Είναι η κινητικότητα για τη διαμόρφωση νέων αστικών κομμάτων, οι μετακινήσεις αστών πολιτικών μεταξύ παλιών και νέων κομματικών σχηματισμών, η ρευστότητα στις μετακινήσεις τους, αλλά και στη συγκρότηση των νέων πολιτικών σχημάτων που εμφανίζονται ως αντίπαλα μεταξύ τους. Είναι οι σχέσεις της ελληνικής αστικής τάξης, των εκάστοτε πιο ισχυρών τμημάτων της, με τους ξένους συμμάχους της, σχέσεις συμμαχίας καπιταλιστικών συμφερόντων ενάντια στα εργατικά και λαϊκά συμφέροντα, που όμως διατρέχονται από την ανισομετρία της καπιταλιστικής ανάπτυξης και ισχύος. Διατρέχονται από αντιθέσεις μεταξύ των ιδιαίτερων συμφερόντων των εθνοκρατικά συγκροτημένων αστικών τάξεων. Είναι αντιθέσεις που εκφράζουν και μεσοπρόθεσμη ή μακροπρόθεσμη κινητικότητα στη συγκρότηση των εξωτερικών συμμαχιών, που αποτυπώνουν επίσης τις αλλαγές στο συσχετισμό μεταξύ των καπιταλιστικών κρατών διεθνώς, αλλά και ανάλογα με την πορεία έκβασης της ταξικής πάλης στο εσωτερικό κάθε χώρας.

Είναι ιδιαίτερης σημασίας αυτό το στοιχείο. Η συγκρότηση του "μετεμφυλιακού" αστικού πολιτικού συστήματος στην Ελλάδα, θα λέγαμε συνολικότερα η ανασυγκρότηση των αστικών θεσμών, οικονομικών και στρατιωτικών, στηρίχτηκε στη νέα μεγάλη μεταπολεμική σύμμαχο, τις ΗΠΑ, που είχε αναδειχτεί σε ηγετική δύναμη του ιμπεριαλισμού, καθώς και σε ό,τι απέμενε ως υπόλειμμα από την παλιά μεγάλη σύμμαχο, το Ηνωμένο Βασίλειο (Μ. Βρετανία).

Ωστόσο, η επίδραση των ΗΠΑ αποτυπώνεται ακόμη και στο παλάτι, παρ' όλο που δεν υπήρχε άμεσο παρελθόν σε αυτή τη σχέση. Ηταν όμως επόμενο αυτό το αποτύπωμα των ΗΠΑ και στο θεσμό της βασιλείας στην Ελλάδα, σε αυτήν την περίοδο. Η βασιλεία συνιστούσε όργανο της αστικής εξουσίας, με αρμοδιότητες ως επικεφαλής του στρατεύματος και ως ο εντολέας σε υποψήφιο πρωθυπουργό για τη συγκρότηση κυβέρνησης. Η διαπλοκή του θεσμού της βασιλείας στην Ελλάδα με τους κρατικούς μηχανισμούς των ΗΠΑ, είχε ως αφετηρία της το γεγονός ότι η βασιλεία άμεσα παρενέβαινε στο στρατό και στη διεύθυνση του υπουργείου Αμυνας. Από την άλλη, η μεταπολεμική ανασυγκρότηση των "Εθνικών Ενόπλων Δυνάμεων" στην Ελλάδα έγινε με την άμεση συμμετοχή των ΗΠΑ - οικονομική (Σχέδιο Μάρσαλ, Δόγμα Τρούμαν) - πολιτική - στρατιωτική - και στη συνέχεια με την ένταξή τους στο ΝΑΤΟ.

Παράλληλα, όσο στην πορεία της δεκαετίας του 1950 το ελληνικό αστικό κράτος ξαναστεκόταν στα δικά του πόδια πιο στέρεα, δυνάμωνε ο ευρωπαϊκός προσανατολισμός του, που εκφράστηκε με την πολιτική επιλογή σύνδεσης της Ελλάδας με την ΕΟΚ (1961).

Σε αυτό το σημείο, αξίζει να θυμίσουμε ότι και οι σχέσεις ΝΑΤΟ - ΕΟΚ αποτύπωναν μια σύνθετη αντιφατική σχέση μεταξύ των κρατών - μελών τους, που είχε αντανάκλαση και στη σχέση της Ελλάδας με το ΝΑΤΟ και την ΕΟΚ, στις θέσεις των κυβερνητικών κομμάτων ή σε αστικές αντιθέσεις σχετικές με τις εκάστοτε κυβερνητικές επιλογές.

Αν και τα σημαντικότερα κράτη - μέλη της ΕΟΚ συμμετείχαν στο ΝΑΤΟ, αν και η ΕΟΚ ήταν οικονομικός - πολιτικός συνασπισμός, ενώ το ΝΑΤΟ στρατιωτικός - πολιτικός, αν και οι δύο συνασπισμοί είχαν ως καθαρό ταξικό αντίπαλό τους την ΕΣΣΔ και τα άλλα σοσιαλιστικά κράτη, ωστόσο οι μεταξύ τους αντιθέσεις ήταν βαθύτερες και εκδηλώθηκαν πιο καθαρά στον 21ο αιώνα. Πολύ συνοπτικά μπορούμε να κωδικοποιήσουμε αυτές τις αντιθέσεις ως εξής:

• Το Ηνωμένο Βασίλειο, σταθερή σύμμαχη δύναμη των ΗΠΑ και μέλος του ΝΑΤΟ, δε συμμετείχε στην ΕΟΚ.
• Η Γαλλία, τότε η ισχυρότερη καπιταλιστική δύναμη στην ηπειρωτική Ευρώπη, είχε περιόδους μη συμμετοχής στο στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ, λόγω αντιθέσεών της με τις ΗΠΑ για τον έλεγχο των βάσεων στην Ευρώπη.
• Η Γερμανία, ταχύτατα οικονομικά ανασυγκροτημένη μετά τον πόλεμο με τη στήριξη των ΗΠΑ, βασική δύναμη της ΕΟΚ, αρχικά στερούνταν στρατιωτικής δύναμης, με βάση τη Συμφωνία του Πότσνταμ.
• Η Τουρκία, μέλος του ΝΑΤΟ, με σύμμαχο το Ην. Βασίλειο στις διεκδικήσεις της στην Κύπρο, είχε και την προτίμηση των ΗΠΑ, λόγω της γεωστρατηγικής της θέσης στο υπογάστριο της ΕΣΣΔ, αλλά και της γειτνίασής της με τη Μέση Ανατολή. Ταυτόχρονα, οι αντιθέσεις Ελλάδας - Τουρκίας δεν περιορίζονταν μόνο στο Κυπριακό.

Σε αυτό το κουβάρι των αντιθέσεων, εκδηλώθηκε αστικό πολιτικό ρεύμα αμφισβήτησης της ένταξης στο ΝΑΤΟ ή τουλάχιστον τέθηκε ζήτημα ισχυρότερης διαπραγμάτευσης, αμφισβήτησης της Συμφωνίας εγκατάστασης βάσεων των ΗΠΑ στην Ελλάδα, καθώς και αντιρρήσεις για τη σύνδεση της Ελλάδας με την ΕΟΚ.

ΤΟ ΚΟΥΒΑΡΙ ΤΩΝ ΕΣΩΤΕΡΙΚΩΝ ΚΑΙ ΕΞΩΤΕΡΙΚΩΝ ΑΝΤΙΘΕΣΕΩΝ

Με αυτό το σύνολο των αντιθέσεων μπορούμε να εξηγήσουμε και εκείνες που εμφανίστηκαν μεταξύ κορυφαίων αστών πολιτικών (επικεφαλής κομμάτων, πρωθυπουργών ή υπουργών) και των βασιλέων, να ερμηνεύσουμε μεταβολές στην υποστήριξη του ενός ή άλλου αστού πολιτικού από τις ΗΠΑ, τη Βρετανία, τον βασιλιά, να εξηγήσουμε εκείνες τις μεταβολές που αφορούν τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, αστό πολιτικό που είχε εξέχοντα ρόλο τόσο στην περίοδο 1950 - 1967 όσο και στα πρώτα επτά χρόνια της μεταπολίτευσης (1974 - 1981), αλλά και στη συνέχεια ως Πρόεδρος της Δημοκρατίας.

Μπορούμε να κατανοήσουμε πώς η αστική εξουσία διαμορφώνει και αναδιαμορφώνει τις εφεδρείες της, αλλά και πώς διαμορφώνεται - εξελίσσεται ο προσανατολισμός των κομμάτων και των ηγετών τους προς το ένα ή το άλλο βασικό σύμμαχο κράτος, ανάλογα και με την κοινότητα των εξωτερικών συμφερόντων τους, από τα οποία απορρέει και η αντίστοιχη πολιτική τους.

Στη συγκεκριμένη χρονική περίοδο, τα συμφέροντα Βρετανίας - Τουρκίας στην Κύπρο είναι ενιαία και αντίθετα με τα συμφέροντα της Ελλάδας, των δε ΗΠΑ έχουν μεγαλύτερη κοινότητα με εκείνα των Βρετανίας - Τουρκίας.

Αυτή είναι σημαντική βάση για ν' αναπτυχθεί πιο ισχυρό αστικό ρεύμα ευρωπαϊκού προσανατολισμού, παρόλο που το εφοπλιστικό κεφάλαιο της Ελλάδας έχει στενούς δεσμούς με το βρετανικό - αμερικανικό.

Διόλου τυχαία, ο Κ. Καραμανλής μετά τη διένεξη με το παλάτι και την παραίτησή του από πρωθυπουργός (1963), εγκαταλείποντας την Ελλάδα εγκαταστάθηκε στη Γαλλία.

Με το σύνολο αυτών των αντιθέσεων μπορούμε να εξηγήσουμε πιο ουσιαστικά τις αντιθέσεις μεταξύ των αστών πολιτικών, να δούμε πίσω από επιφανειακά προσχήματα, όπως τα περί "διαπραγματευτικής ικανότητάς" τους, "οσφυοκαμψίας" και "εθνοδουλείας", όσο κι αν μπορεί να εκδηλώνονται και τέτοιες τάσεις, όμως ως δευτερεύουσες ή και τριτεύουσες σε αυτές που διαμορφώνονται από καθοριστικούς παράγοντες: τα κοινά συμφέροντα.

Η ταξική προσέγγιση των γεγονότων μάς βοηθά να μην παρασυρόμαστε από απλουστευτικές αντιλήψεις ότι οι αστοί πολιτικοί, τα αστικά κόμματα, "εκτελούν εντολές" ξένων κέντρων ή μεμονωμένων καπιταλιστών, ότι είναι όργανα εκτελεστικά χωρίς βούληση.

Η πραγματικότητα είναι ότι υπάρχουν διαφορές τακτικής εντός των κομμάτων που, πέρα από προσωπικές διαφορές -όταν πρόκειται για στελέχη - αστούς με προσωπικότητα, εμπειρία και ηγετικές ικανότητες- εκφράζουν και διαφορές τμημάτων της αστικής τάξης, ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις.

Η ΔΙΑΠΑΛΗ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟΥΣ ΤΗΣ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗΣ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ

Είναι φανερό ότι στη συγκεκριμένη περίοδο οι διαμάχες αντανακλούν τις δυσκολίες στη διαμόρφωση του μεταπολεμικού - μετεμφυλιακού αστικού πολιτικού συστήματος, ακόμα και διαφορές προσανατολισμών, με σημαντικότερη αυτή για τη λεγόμενη "ατμομηχανή" της παραγωγικής ανάπτυξης: με αγροτική ανάπτυξη, τουρισμό και βιομηχανία μέσων κατανάλωσης ή με πιο εκτεταμένη εκβιομηχάνιση μέσω της βιομηχανίας εξόρυξης - επεξεργασίας υλών και μηχανημάτων παραγωγής. Σ' αυτή την αντιπαράθεση περιπλέχτηκε και το αστικό δίλημμα «πρώτα νομισματική σταθεροποίηση και μετά κρατική στήριξη της εκβιομηχάνισης» ή αντίθετα.

Η Ιστορία επιβεβαιώνει ότι αυτά τα αστικά διλήμματα δεν είναι σημερινά, ότι γίνονται οξύτερα μετά τις μεγάλες καταστροφές που επιφέρουν μια αλληλουχία παραγόντων -βαθιά οικονομική κρίση, ιμπεριαλιστικός πόλεμος, ένοπλη ταξική πάλη- ότι η καπιταλιστική ανάπτυξη είναι που φέρνει την κρίση, αφού στοιχείο της είναι η αναρχία, η ανισομετρία.

Επίσης, επιβεβαιώνει ότι καπιταλιστική ανάπτυξη σημαίνει την επέκταση του κεφαλαίου έξω από τα στενά εθνικά - κρατικά όρια, που εμπεριέχει τον ενδοκαπιταλιστικό μονοπωλιακό ανταγωνισμό, επομένως και τις ανισότιμες διακρατικές σχέσεις, τις ανισότιμες διπλωματικές σχέσεις, την αναρχία και ανισομετρία σε μια ευρύτερη περιφερειακή και στη διεθνή καπιταλιστική αγορά. Η σύνδεση της Ελλάδας με την ΕΟΚ και πιο καθαρά πολύ αργότερα η ένταξή της (1981, αλλά η Συνθήκη υπογράφηκε το 1979), επέδρασε πολύ πιο έντονα στην ανισόμετρη ανάπτυξη των κλάδων της μεταποίησης, των διάφορων βιομηχανικών τομέων, στη διάρθρωση της αγροτικής παραγωγής».