Κανείς δεν νοιάζεται αν η γάτα είναι άσπρη ή μαύρη. Αρκεί να πιάνει ποντίκια!

«Κόκκινες γραμμές»

Τρεις ώρες κράτησε η συνέντευξη του υπουργού Οικονομικών σε τηλεοπτικό κανάλι, το βράδυ της Δευτέρας, και τελικά δεν απαντήθηκαν τα αναμενόμενα από μια κυβέρνηση, που πριν από ένα μήνα πήρε την ψήφο σημαντικής μερίδας του λαού, υποσχόμενη ότι θα καταργήσει το μνημόνιο και θα συμβάλει με την πολιτική της να πάρουν ανάσα οι χειμαζόμενοι άνθρωποι.

Στις τρεις ώρες της κουβέντας, δεν ακούστηκε λέξη για αναπλήρωση απωλειών και για κάποιου τύπου αντιστοίχιση του λαϊκού εισοδήματος με την κάλυψη των σύγχρονων αναγκών, για εργατικά - λαϊκά δικαιώματα.

Η αλήθεια είναι ότι είχε την ευκαιρία να μιλήσει αλλά δεν το 'κανε. Για παράδειγμα, μια ερώτηση αφορούσε το ποιες είναι οι «κόκκινες γραμμές» της κυβέρνησης στη διαπραγμάτευση με τους «θεσμούς» (ΕΕ - ΕΚΤ - ΔΝΤ). Η απάντησή του, προς έκπληξη πολλών, είναι χαρακτηριστική.

Σύμφωνα, λοιπόν, με τα λόγια του υπουργού η απάντηση βρίσκεται στη λύση «τριών εξισώσεων με τρεις αγνώστους». Οπως εξήγησε: Πρέπει να εξασφαλιστεί πρωτογενές πλεόνασμα που «δεν σκοτώνει την ιδιωτική οικονομία», σε συνάρτηση με τη διάρθρωση του χρέους (τι, σε ποιον και πότε πρέπει να πληρωθεί) κι αυτό επίσης σε συνάρτηση με την αξίωση να είναι οι επενδύσεις περισσότερες από τις αποταμιεύσεις (δηλαδή, το κεφάλαιο να μη λιμνάζει, αλλά να επενδυθεί).

Ολα αυτά, σε απλά Ελληνικά, σημαίνουν μόνο ότι η μόνη «κόκκινη γραμμή» της συγκυβέρνησης είναι η στήριξη της καπιταλιστικής ανάκαμψης.

Ο υπουργός Οικονομικών, πράγματι, με την απάντησή του για τις «κόκκινες γραμμές» παρουσίασε τον πυρήνα της κυβερνητικής πολιτικής.

Χωρίς δημιουργία περιβάλλοντος για επενδύσεις δεν υπάρχει βελτίωση. Επενδύσεις δεν θα υπάρχουν αν δεν δοθεί στους καπιταλιστές «έδαφος» να πατήσουν.

Αν, δηλαδή, δεν διατεθούν κρατικό χρήμα, φοροαπαλλαγές, αν δεν διαμορφωθεί επενδυτικό περιβάλλον που απαιτεί πιο «ωφέλιμες» συμπράξεις του κράτους με τους ιδιώτες επενδυτές, αν δεν αντιμετωπισθούν ζητήματα που αφορούν στη μείωση του λεγόμενου «μη μισθολογικού κόστους» κ.ά.

        Προϋπόθεση γι' αυτό, βεβαίως, είναι

• να μην πειραχτεί τρίχα από το σύνολο του αντεργατικού - αντιλαϊκού πλαισίου που έχει δημιουργηθεί μέχρι σήμερα,

• να διατηρηθεί η πολιτική φορολογικής επιβάρυνσης των εργαζομένων (βλέπε συνέχιση του ΕΝΦΙΑ επ' αόριστον, αυξήσεις σε συντελεστές του ΦΠΑ κ.ά.) και των λαϊκών στρωμάτων,
• να συνεχιστούν οι μειωμένες δαπάνες σε Υγεία, Παιδεία, Κοινωνική Ασφάλιση κα.
• στο πλαίσιο των ισοσκελισμένων προϋπολογισμών και
• της εξασφάλισης των πρωτογενών πλεονασμάτων, ανεξάρτητα από το ύψος τους.

Και, βέβαια, στο πλαίσιο αυτό, δεν χωράει ούτε η ανάκτηση των απωλειών ούτε η διεκδίκηση των σύγχρονων εργατικών - λαϊκών αναγκών, γι' αυτό άλλωστε ο Βαρουφάκης δεν τα ανέφερε ούτε ονομαστικά. Αντίθετα, τα περί «αντιμετώπισης της ανθρωπιστικής κρίσης» αφορούν σε ελάχιστα, που απευθύνονται μόνο σε όσους βρίσκονται στην ακραία φτώχεια και αυτά με πολλά ερωτήματα ως προς την υλοποίησή τους.

Μέσα σε αυτό το κλίμα, όχι τυχαίο στέλεχος της ΝΔ (η Ευρωβουλευτής Ν. Τζαβέλλα) έγραψε χτες στο capital.gr (κλικ >) Η πολιτική θέλει τόλμη και αρετή !!  απευθυνόμενη στη συγκυβέρνηση:

«Κανείς μας πια δεν νοιάζεται αν η γάτα είναι άσπρη ή μαύρη. Αρκεί να πιάνει ποντίκια. Έτσι θα μετατραπεί η κρίση σε ευκαιρία ανάπτυξης». Και όπως εξήγησε, «η βιωσιμότητα του χρέους και η ικανότητα αποπληρωμής του βασίζονται κατά πολύ στην αναπτυξιακή μας δύναμη και μόνο μια αριστερή κυβέρνηση μπορεί να τα κάνει αυτά... Επειδή η αριστερά διεκδικεί και το μονοπώλιο της εντιμότητας, κανείς δεν θα αμφισβητήσει την διαδικασία Τόλμη και αρετή θέλει η πολιτική! »

Και δείχνει τον κοινό δρόμο:
« ...

Με μια προσεχτική ματιά στην διαχείριση της ελληνικής κρίσης, διαπιστώνουμε ότι όλοι, δεξιοί και αριστεροί, είναι σαν να γυρίζουμε γύρω γύρω κυνηγώντας την ουρά μας.

Και είναι σωστό που ο νεαρός Πρωθυπουργός μας αποφάσισε την φυγή προς τα μπρος με κάποια νομοθετήματα. Νομοθετήματα όμως υπάρχουσας πολιτικής και επουλωτικού χαρακτήρα. Λιανοτούφεκα, όταν χρειαζόμαστε το κινηματογραφικό “FURY”.

Η Ελλάδα, είναι σε τέλμα, σε αδιέξοδο, σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης. Χρειάζεται ένα δυνατό σοκ που θα σπρώξει την χώρα προς τα μπρος, θα αφυπνίσει τις παραγωγικές δυνάμεις, θα εντυπωσιάσει θετικά τους δανειστές.

Χρειάζεται νομοθεσία με ευελιξία τύπου έργων Ολυμπιακών Αγώνων, που θα φέρει την οικονομική μας αναγέννηση. Χρειάζεται μια ρεαλιστική, δημιουργική φυγή προς τα μπρος.

Φυγή προς τα μπρος είναι να νομοθετηθεί η πώληση των προβληματικών ΔΕΚΟ με 1€ τίμημα, συνοδευόμενη από δεσμεύσεις για τις αναγκαίες επενδύσεις.
Φυγή προς τα μπρος είναι η επιλογή, στήριξη και επιτάχυνση (με κάθε μέσον – έστω και κατά παράβαση ισχύουσας νομοθεσίας) γιγαντιαίων έργων έντασης εργασίας.

Τους λέει, δηλαδή, για λογαριασμό των συμφερόντων του κεφαλαίου, που πιστά υπηρέτησε έως τώρα από διάφορες θέσεις, «προχωράτε, σας στηρίζουμε, αυτός είναι ο δρόμος που έχουμε ανάγκη». Δεν είναι όμως αυτός ο δρόμος του λαού...

Ε, όχι και έτσι !!

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ παρουσιάζει τη νέα συμφωνία ως αποτέλεσμα της λαϊκής θέλησης και της στήριξης του λαού στην κυβερνητική πολιτική. Επιδιώκει να εξαπατήσει και να φορτώσει στο λαό τους συμβιβασμούς και τις αντιλαϊκές συμφωνίες με την ΕΕ. Προσπαθεί να χειραγωγήσει το εργατικό - λαϊκό κίνημα, να μετατρέψει το λαό σε χειροκροτητή της κυβέρνησης, να τον πείσει ότι πρέπει να συνεχίσει τις θυσίες του, να συμβιβαστεί με τα ψίχουλα.

Καμιά στήριξη και ανοχή στην κυβέρνηση που συνεχίζει στον ίδιο δρόμο, των δεσμεύσεων στην ΕΕ και της κερδοφορίας των μονοπωλίων.

Όπως η σουπιά που ρίχνει το μελάνι της για να θολώσει τα νερά, έτσι και η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ προσπαθεί να εξαπατήσει τα λαϊκά στρώματα ότι η συμφωνία με τους «θεσμούς» του κεφαλαίου (ΕΕ, Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και Διεθνές Νομισματικό Ταμείο) σηματοδοτεί μια «αλλαγή πορείας που θα ανακουφίσει το λαό».

Ομως, είναι πρόκληση να προσπαθεί να φορτώσει στο λαό την ευθύνη για τις συμφωνίες που υπογράφει, με το επιχείρημα πως ο λαός στις εκλογές έδωσε σαφή εντολή για συμφωνία και όχι ρήξη με την ΕΕ!

Αλήθεια, ας αναρωτηθούν οι εργαζόμενοι, οι άνθρωποι των φτωχών λαϊκών στρωμάτων που ψήφισαν τον ΣΥΡΙΖΑ: Τον ψήφισαν, γνωρίζοντας ότι θα συνεχίσει την αντιλαϊκή στρατηγική των μνημονίων; Οτι θα συνεχιστούν η επιτήρηση, η τρόικα με άλλο όνομα, οι ισοσκελισμένοι προϋπολογισμοί λιτότητας, οι ιδιωτικοποιήσεις; Τον ψήφισαν γνωρίζοντας ότι θα αφήσει απείραχτο όλο το μνημονιακό αντιλαϊκό πλαίσιο; Τους νόμους και την πολιτική που φόρτωσαν τα βάρη της κρίσης στο λαό;

Πώς νιώθουν, άραγε, σήμερα που την ψήφο τους την αξιοποιεί η σημερινή συγκυβέρνηση για τη συνέχιση της αντιλαϊκής πολιτικής, κοροϊδεύοντάς τους κατάμουτρα;

Βεβαίως, είναι γεγονός ότι η συντριπτική πλειοψηφία αυτών που ψήφισαν τον ΣΥΡΙΖΑ δεν ήθελε σύγκρουση με την ΕΕ, την Ευρωζώνη και τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης.

Όμως, τι ήταν αυτό που τους υποσχόταν ο ΣΥΡΙΖΑ, συμβάλλοντας ουσιαστικά στην ανάσχεση κάθε τάσης ριζοσπαστικοποίησης και υπονομεύοντας κάθε ριζοσπαστική διάθεση; Ότι αρκεί μια αλλαγή κυβέρνησης, μια αλλαγή διαχείρισης, χωρίς βεβαίως καμιά διάθεση ρήξης με την ΕΕ και τον καπιταλισμό για να ανασάνει ο λαός!

Αυτά τους έλεγε προεκλογικά και πολύ πιο πριν, ενώ ταυτόχρονα συκοφαντούσε το ΚΚΕ, που καλούσε το λαό να διαλέξει τη σύγκρουση με την ΕΕ και τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης, ότι δήθεν παραπέμπει τη σωτηρία του λαού στη «δευτέρα παρουσία». Αυτή η λογική δεν άντεξε ούτε ένα μήνα και όσο και αν προσπαθούν να αλλάξουν τα ονόματα της αντιλαϊκής πολιτικής, της πολιτικής στήριξης του κεφαλαίου, δεν αλλάζει η ουσία.

Το ΚΚΕ καλεί το λαό της Αθήνας και του Πειραιά, της Περιφέρειας Αττικής σε συλλαλητήριο, την Παρασκευή 27 Φλεβάρη στις 7 μ.μ. στο Σύνταγμα, με ομιλητή τον ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Δημήτρη Κουτσούμπα.

 

ΚΑΜΙΑ ΑΝΟΧΗ στη νέα ΣΥΜΦΩΝΙΑ κυβέρνησης και ΕΕ για ΕΠΕΚΤΑΣΗ ΤΟΥ ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ !!

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΟΥ ΠΓ ΤΗΣ ΚΕ ΤΟΥ ΚΚΕ

Η νέα συμφωνία, που υπέγραψε η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ με την ΕΕ, την ΕΚΤ και το ΔΝΤ, αποτελεί ουσιαστικά και τυπικά επέκταση του μνημονίου και των δεσμεύσεων που προέβλεπε, συνέχιση της αντιλαϊκής πολιτικής των προηγούμενων κυβερνήσεων ΝΔ και ΠΑΣΟΚ.

Η συμφωνία αυτή και η λίστα «μεταρρυθμίσεων» περιλαμβάνει όλα τα αρνητικά για τους εργαζόμενους μέτρα που πήρε το κεφάλαιο, οι κυβερνήσεις του, μαζί με την ΕΕ στις συνθήκες της οικονομικής κρίσης, μέτρα που βοηθούσαν και την ανάκαμψη της καπιταλιστικής κερδοφορίας. 

Ολα αυτά, δηλαδή, για τα οποία ο ελληνικός λαός τα προηγούμενα χρόνια μάτωσε, αλλά και αντιπάλεψε: Αυστηρή επιτήρηση, αξιολόγηση από την τρόικα, που τώρα ονομάζεται «τρεις θεσμοί», διατήρηση και επέκταση των αντεργατικών και αντιλαϊκών κατευθύνσεων.

Η συμφωνία αυτή επιβεβαιώνει ότι οι διαπραγματεύσεις, ακόμη και οι ονομαζόμενες «σκληρές», που διεξάγονται μέσα στα τείχη της ΕΕ και με στόχο την καπιταλιστική ανάκαμψη, έχουν σταθερά αντιλαϊκό αποτέλεσμα. Η δήθεν «περήφανη» διαπραγμάτευση ήταν διαφημιστική απάτη.

Η όποια αναθεώρηση του προηγούμενου προγράμματος, π.χ. τα χαμηλότερα πρωτογενή πλεονάσματα, δε θα γίνει για να ανακουφιστεί πραγματικά ο λαός, να αυξηθούν οι μισθοί, οι συντάξεις, οι κοινωνικές παροχές, αλλά για να εξοικονομηθούν κρατικοί πόροι που θα στηρίξουν το κεφάλαιο, τις επενδύσεις και την κερδοφορία του, καθώς και τους δανειστές.  

Οι μισθωτοί, οι άνεργοι, οι αυτοαπασχολούμενοι, οι φτωχοί αγρότες, οι συνταξιούχοι θα συνεχίσουν να πληρώνουν το «μάρμαρο» της όποιας ανάκαμψης, με συνέχιση της λιτότητας, που η κυβέρνηση αποκαλεί «λιτό βίο».

Ακόμη και τα ψίχουλα, κυρίως για την απόλυτη φτώχεια, που έταξε η κυβέρνηση με το πρόγραμμά της, είναι στον «αέρα» και θα εξαρτώνται από τη συμφωνία με τους εταίρους και με την προϋπόθεση ότι δε θα τίθενται σε κίνδυνο η δημοσιονομική πειθαρχία, η ανάκαμψη της οικονομίας και η κερδοφορία των μεγάλων επιχειρήσεων.

Γι' αυτό και η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ, άλλα κόμματα και κέντρα του συστήματος, όπως ο ΣΕΒ, που τα προηγούμενα χρόνια στήριξαν την αντιλαϊκή πολιτική, χαιρέτισαν ως θετική τη συμφωνία της κυβέρνησης.

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ παρουσιάζει τη νέα συμφωνία ως αποτέλεσμα της λαϊκής θέλησης και της στήριξης του λαού στην κυβερνητική πολιτική. Επιδιώκει να εξαπατήσει και να φορτώσει στο λαό τους συμβιβασμούς και τις αντιλαϊκές συμφωνίες με την ΕΕ. Προσπαθεί να χειραγωγήσει το εργατικό - λαϊκό κίνημα, να μετατρέψει το λαό σε χειροκροτητή της κυβέρνησης, να τον πείσει ότι πρέπει να συνεχίσει τις θυσίες του, να συμβιβαστεί με τα ψίχουλα.

Καμιά στήριξη και ανοχή στην κυβέρνηση που συνεχίζει στον ίδιο δρόμο, των δεσμεύσεων στην ΕΕ και της κερδοφορίας των μονοπωλίων. Γι' αυτό και βαφτίζει «εθνική» υπόθεση τις ανάγκες του κεφαλαίου, την εξυπηρέτηση αυτού του δρόμου, που δεν είναι όμως προς το συμφέρον του λαού. Αλλωστε, ο λαός έχει πείρα και πρέπει να την αξιοποιήσει, ότι δηλαδή οι κάθε φορά «εθνικοί στόχοι» των κυβερνήσεων και του κεφαλαίου κατέληγαν σε μεγάλες θυσίες για τα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα.

Οσοι είχαν ελπίδες για κάτι καλύτερο, δεν πρέπει να απογοητευτούν, αλλά να αντιδράσουν. Πολύ περισσότερο δεν θα πρέπει να εγκαταλείψουν το στόχο της πραγματικής κατάργησης των μνημονίων, των εφαρμοστικών νόμων, των αντιλαϊκών αναδιαρθρώσεων και της ανάκτησης των απωλειών.

Η θέληση του λαού να απαλλαγεί από την αντιλαϊκή πολιτική που εφαρμόζεται με μνημόνια, να απαλλαγεί από τα μέτρα και τους επιτηρητές, μπορεί να αποκτήσει πραγματικό περιεχόμενο, όταν ο λαός διεκδικήσει με τον αγώνα του όσα έχασε, απαιτώντας εδώ και τώρα:

·         Λήψη άμεσων μέτρων ανακούφισης των λαϊκών οικογενειών και προστασίας των ανέργων.

·         Επαναφορά του 13ου και 14ου μισθού, υποχρεωτική εφαρμογή των Συλλογικών Συμβάσεων και κατάργηση αντεργατικών μέτρων που χτυπάνε εργασιακά δικαιώματα.

·         Πραγματική επαναφορά, τώρα, με νόμο, του κατώτατου μισθού το λιγότερο στα 751 ευρώ για όλους, χωρίς εξαιρέσεις και αστερίσκους, ως βάση για αυξήσεις των μισθών.

·         Επαναφορά της 13ης και της 14ης σύνταξης και κατάργηση των αντιλαϊκών μέτρων, που μείωσαν τις συντάξεις και αύξησαν τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης, απαιτώντας ταυτόχρονα την επιστροφή των «κλεμμένων» από τα αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων και την καταβολή των υποχρεώσεων της πλουτοκρατίας και του κράτους.

·         Απαλλαγή των λαϊκών οικογενειών από τα χαράτσια, με την κατάργηση του ΕΝΦΙΑ, του φόρου αλληλεγγύης, την κατάργηση του ΦΠΑ στα είδη λαϊκής κατανάλωσης, του ΦΠΑ και του ΕΦΚ στο πετρέλαιο θέρμανσης και το φυσικό αέριο, την αύξηση του αφορολόγητου στις 40.000 ευρώ για κάθε οικογένεια, με ταυτόχρονη αύξηση της φορολογίας του κεφαλαίου.

·         Κανένας πλειστηριασμός σε πρώτη και δευτερεύουσα κατοικία των λαϊκών οικογενειών. Διαγραφή χρεών από τόκους, δραστική περικοπή των δανείων των λαϊκών νοικοκυριών.

·         Αύξηση των δαπανών για αποκλειστικά δημόσια, δωρεάν Παιδεία, Υγεία, Πρόνοια.

Η εργατική τάξη, ο λαός μπορεί να τα καταφέρει, οργανώνοντας τον αγώνα και τη συμμαχία του, παλεύοντας για έναν άλλο δρόμο ανάπτυξης που θα υπηρετεί τις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες, με αποδέσμευση από την ΕΕ, με μονομερή διαγραφή του χρέους, με κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων και με το λαό στην εξουσία.

Αυτός είναι ο δρόμος μιας πραγματικά περήφανης κι αξιοπρεπούς στάσης του ελληνικού λαού.

Το ΚΚΕ καλεί το λαό της Αθήνας και του Πειραιά, της Περιφέρειας Αττικής σε συλλαλητήριο, την Παρασκευή 27 Φλεβάρη στις 7 μ.μ. στο Σύνταγμα, με ομιλητή τον ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Δημήτρη Κουτσούμπα.

Το ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ

ΑΘΗΝΑ 24/2/2015

Game of chicken & "combat de titans"

Η Liberation τις προηγούμενες μέρες έγραψε ότι ο πρόεδρος του Eurogroup Daiselbloom φαίνεται εύθραυστος μπροστά στον Βαρουφάκη που θυμίζει Μπρους Γουίλις!!, μιλώντας για αγώνα τιτάνων!! (πριν την αναδίπλωση...) combat de titans, là aussi avant d’en rabattre

Γελοιότητες; Καθόλου! Είναι και αυτή μια οπτική απέναντι σε ένα πρώτο κύκλο που έκλεισε, χωρίς κανείς πια (ούτε η ίδια η συγκυβέρνηση) να θριαμβολογεί, κάποιοι να μιλάνε για (μια ακόμα) «κωλοτούμπα» ενώ κάποιοι άλλοι το έριξαν στην «θεωρία παιγνίων» όπου οι σύγχρονοι διαπραγματευτικοί «πόλοι» (λένε) αναλύουν τις αποφάσεις τους σε καταστάσεις στρατηγικής αλληλεξάρτησης. Θυμίζουμε εδώ πως το σχετικό βιβλίο του Βαρουφάκη εισαγωγικά αναφέρει πως «αφού καταξιώθηκε ως η σύγχρονη θεμελίωση της οικονομικής, φιλοδοξεί πλέον να ενοποιήσει όλες τις κοινωνικές επιστήμες»...!!

 

Το video game «παιχνίδι του κοτόπουλου» (game of chicken), γνωστό επίσης ως το παιχνίδι «γεράκι-περιστέρι»  (hawk-dove game) ή χιονοστιβάδα (snowdrift) γίνεται πια σήμα κατατεθέν στις πολιτικές επιστήμες και στα οικονομικά και η «κότα» (swerved / τιμονιά αποφυγής) ερμηνευτής των εξελίξεων στο Eurogroup. Βέβαια προς το παρόν δε μάθαμε ποια είναι η «κότα»: Ο Σόιμπλε; Η Ελλάδα; ...οψόμεθα

Κατά Βαρουφάκη πάντως ο «παίκτης [1]» παίζει εμποδίζοντας τον αντίπαλο, «παίκτη [2]», να αποκτήσει πλεονεκτήματα που θα περιορίσουν τα κέρδη του... και επομένως, κάθε ενέργεια του ενός είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την ακριβώς προηγούμενη ενέργεια του άλλου και σε αναμονή της επόμενης, ως επίκεντρο έχει το σημείο ισορροπίας και τελικά κερδίζει ο «ορθολογισμός».

Ο («προοδευτικός») Κρούγκμαν σε σημείωμα με τίτλο «Το επικίνδυνο "chicken game" Ελλάδας - Γερμανίας» το πάει παραπέρα ...γράφει «Δεν πρόκειται για διπλωματία, ως συνήθως: είναι ένα "game of chicken", όπου δύο φορτηγά γεμάτα με εκρηκτικές ύλες τρέχουν σε αντίθετη κατεύθυνση πάνω σε έναν στενό ορεινό δρόμο, απρόθυμα και τα δύο να κάνουν στην άκρη. Και όλα αυτά συμβαίνουν εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η οποία υποτίθεται ότι είναι -και πράγματι, υπήρξε, μέχρι τώρα- ένας θεσμός που προάγει την παραγωγική συνεργασία».

 

Να ξεκαθαρίσουμε για πολλοστή φορά τα αυτονόητα;

Η πορεία προδιαγράφεται από το ναι στη φιλοσοφία των ισοσκελισμένων προϋπολογισμών με ένα κατά περίπτωση ύψος πρωτογενούς πλεονάσματος από τη δέσμευση για τη συνέχιση των αντιλαϊκών αναδιαρθρώσεων από το μεγάλο ναι να θωρακίσει την ανταγωνιστικότητα των ντόπιων μονοπωλιακών ομίλων δηλ από τη δέσμευση να βαδίσει εντός των τειχών της ΕΕ και του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης. Θα κινηθεί λοιπόν αναγκαστικά στην κατεύθυνση της φθηνής εργατικής δύναμης, άρα δεν μπορεί να εξασφαλίσει καμιά ανάκτηση απωλειών από την εποχή της κρίσης και αυτό φαίνεται από την αντιλαϊκή πορεία σε όλα τα κράτη-μέλη της ΕΕ.

Επειδή από μεγάλη μερίδα των ελληνικών και ξένων ΜΜΕ εμφανίζεται σαν ένα παιχνίδι (με ή χωρίς κότες), που έχει να κάνει κυρίως με την αδιαλλαξία της Γερμανίας και του Σόιμπλε, 

αξίζει να δούμε τη στάση των «φίλιων» κρατών, του Ολάντ, του Ρέντσι κλπ, να δούμε τι κάνουν αυτοί στις δικές τους χώρες... Μόλις αυτές τις μέρες ψηφίστηκε στη Γαλλία -παρακάμπτοντας τη βουλή, ο νέος αντεργατικός νόμος του Μακρόν (Loi Macron) - ιδιωτικοποίηση αεροδρομίων, λειτουργία των καταστημάτων την Κυριακή και άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων προκειμένου να αναζωογονηθεί η γαλλική οικονομία -εμείς πιο πρωτοπόροι τα έχουμε ήδη κάνει πριν δυο χρόνια... ενώ είχε προηγηθεί η κατάργηση από τον Ρέντσι κάθε νομοθετικής  προστασίας από τις απολύσεις.

Άρα στην προώθηση των αντιλαϊκών αναδιαρθρώσεων συμφωνούν, υπάρχει κοινή πλεύση, αγαστή συνεργασία και προδιαγεγραμμένη πορεία. Όσο για την πάταξη της φοροδιαφυγής και της διαφθοράς, πέρα από την δεδομένη φοροαφαίμαξη των αυτοαπασχολούμενων κλπ υπάρχουν και κυβερνητικές παρεμβάσεις που αφορούν ανταγωνισμούς των μονοπωλίων για τα μερίδια της αγοράς με αναδιανομή της εγχώριας πίτας.

Ξαναγυρνώντας στη Γερμανική πλευρά, που εμφανίζεται αδιάλλακτη σε σχέση με τα ελληνικά αιτήματα -αν και τα τελευταία δεν θίγουν την ουσία, πρέπει να δούμε πως η διαπραγμάτευση αποτελεί έναν κρίκο που αφορά το μέλλον της Ευρωζώνης με πολλές πλευρές, μεταξύ αυτών κατά πόσο και αν θα προχωρήσει μια χαλάρωση των περιοριστικών μέτρων (πχ. ο βαθμός των ισοσκελισμένων προϋπολογισμών με διάθεση κρατικού χρήματος για επενδύσεις, τα περισσότερα ή λιγότερα «κοινά» βάρη για τη διαχείριση των υπερχρεωμένων ...η Ελλάδα είναι μικρή αλλά η Ιταλία είναι βόμβα έτοιμη να εκραγεί) υπάρχει επίσης η στάση της Αμερικής για τα δικά της συμφέροντα -αλλαγή πχ. συσχετισμών στην Ευρωζώνη αλλά χωρίς αυτή να διαλυθεί, αξιοποιώντας συμμαχίες και μέσα στο σκληρό πυρήνα της, με δεδομένο ότι Ιταλία και Γαλλία είναι οι προσωρινοί ηττημένοι στον ανταγωνισμό τους με τη Γερμανία, το ζήτημα του πρώτου βιολιού στις σχέσεις με τη Ρωσία (που προς το παρόν δεν έχει η Αμερική) η όξυνση των αντιθέσεων από την Ουκρανία μέχρι τη Μέση Ανατολή κλπ.

Με άλλα λόγια η Ελλάδα αποτελεί συγκυριακά ένα πιόνι αντιπαράθεσης των ημερών στη γεωπολιτική σκακιέρα σε διεθνές επίπεδο.

Έτσι η ελληνική αστική τάξη επιχειρεί να εκμεταλλευτεί κάποιες αντιθέσεις για να βελτιώσει τη θέση της στον διεθνή ανταγωνισμό και να μειώσει παράγοντες που την εμποδίζουν να αναπτυχθεί πχ. αυτό που ονομάζει ανθρωπιστική κρίση (ακραία φτώχεια κλπ) -ενσωματώνοντας πλατειά τμήματα του λαού στην πολιτική της, επίσης επιδιώκει την δημιουργία ενός διαμετακομιστικού κέντρου (μεταφορών και ενέργειας) προς την Ευρώπη κά.

Μπορεί αυτό που κάνει η Ελλάδα να οδηγήσει σε αλλαγή της ΕΕ;

Η απάντηση είναι απλή: Η ΕΕ είναι μια διακρατική εθελοντική -βασικά πολιτικοοικονομική, καπιταλιστική συμμαχία, όπου όσοι μετέχουν επιδιώκουν να θωρακίσουν παραπέρα τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης σαν συνισταμένη των αστικών τάξεων στην Ευρώπη και ευρύτερα. Υπάρχει και άλλες τέτοιες συμμαχίες, μεταξύ αυτών το ΝΑΤΟ (πολιτικοστρατιωτική) που προφανώς δεν μπορούν να μετατραπούν από συμμαχίες διακρατικές με τα συγκεκριμένα του χαρακτηριστικά σε συμμαχίες των λαών.

Τι αλλαγές μπορεί να συντελεστούν;  
Μόνο αλλαγές στον επιμερισμό ζημιών και κερδών μεταξύ των αστικών τάξεων, δηλ ενώ θα συμφωνούν στους όρους σφαγής του λαού, στη φτηνή εργατική δύναμη, στην αύξηση του βαθμού εκμετάλλευσης να διαπραγματεύονται σε όφελός τους και από διαφορετική θέση ισχύος η καθεμιά, τη γενική νομισματική και δημοσιονομική πολιτική, τις αναδιαρθρώσεις, τη διαχείριση των πιο υπερχρεωμένων χωρών.

Εξάλλου (κάποια στιγμή το blog θα σταθεί πιο αναλυτικά και σε αυτό) από το Μάρτη του '12 υπάρχει η Δανειακή Σύμβαση (Ν 4060) όπου πάνω από σαράντα φορές αναφέρει ότι «το Μνημόνιο και η Δανειακή Σύμβαση αποτελούν δυο κείμενα τα οποία βρίσκονται σε σχέση αδιάσπαστης ενότητας μεταξύ τους»    

Σταχυολογούμε:

α)  Δανειακή Σύμβαση, Προοίμιο, παρ 7, σελ 1790: «Η διαθεσιμότητα και η παροχή Χρηματοδοτικής Ενίσχυσης στο πλαίσιο της παρούσας Σύμβασης (….) εξαρτώνται, από (i) τη συμμόρφωση του Δικαιούχου Κράτους Μέλους με τα μέτρα που ορίζονται στο Μνημόνιο και (ii) τη θετική απόφαση των Εγγυητών, επί τη βάσει των αποτελεσμάτων των τακτικών αξιολογήσεων που διενεργούνται από την Επιτροπή σε συνεργασία με την ΕΚΤ…»

β)  [στην ίδια παράγραφο] σημειώνεται: «…η οικονομική πολιτική του Δικαιούχου Κράτους Μέλους είναι σύμφωνη με το πρόγραμμα προσαρμογής και τις προϋποθέσεις που καθορίζονται από το Συμβούλιο στην Απόφαση και οποιεσδήποτε άλλες προϋποθέσεις προβλέπονται από το Συμβούλιο ή το Μνημόνιο».

γ)  [σελ 1803]: «Το Δικαιούχο Κράτος Μέλος πρέπει να χρησιμοποιήσει όλα τα ποσά που του παρασχέθηκαν υπό τους όρους της παρούσας Σύμβασης, συμπεριλαμβανομένων των Διευκολύνσεων, σύμφωνα με τις υποχρεώσεις του που απορρέουν από το Μνημόνιο…».

δ)  [σελ 1805] τονίζεται ότι προϋπόθεση εκτέλεσης της Δανειακής Σύμβασης είναι «οι Εγγυητές να έχουν ικανοποιηθεί (με ομόφωνο τρόπο)  προς τη συμμόρφωση του Δικαιούχου Κράτους Μέλους με τους όρους του Μνημονίου…».

ε)  [σελ 1819] Σημειώνεται ότι η Δανειακή Σύμβαση ακυρώνεται εάν: «β) το Δικαιούχο Κράτος Μέλος, το ΤΧΣ, ή η Τράπεζα της Ελλάδος αθετήσουν οποιαδήποτε υποχρέωσή τους από την παρούσα Σύμβαση (συμπεριλαμβανομένης και της υποχρέωσης που διατυπώνεται στον Όρο 2(7) να εφαρμοστεί κάθε Χρηματοδοτική Ενίσχυση σύμφωνα με τους όρους του Μνημονίου…»

στ)  [σελίδα 1826]: «Τα Μέρη στην παρούσα Σύμβαση αναγνωρίζουν και αποδέχονται την ύπαρξη και τους όρους του Μνημονίου…»

ζ)  [έτσι κι αλλιώς]: «Τα "Μέρη" στην παρούσα Σύμβαση» ... είναι όχι οι χώρες αλλά συγκεκριμένοι καπιταλιστικοί χρηματοπιστωτικοί οργανισμοί

  MASTER FINANCIAL ASSISTANCE FACILITY AGREEMENT

between

EUROPEAN FINANCIAL STABILITY FACILITY

THE HELLENIC REPUBLIC as Beneficiary Member State

THE HELLENIC FINANCIAL STABILITY FUND

as Guarantor

and

THE BANK OF GREECE

Έγκριση Σχεδίου Κύριας Σύμβασης Χρηματοδοτικής Διευκόλυνσης

μεταξύ

του Ευρωπαϊκού Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (Ε.Τ.Χ.Σ.),

της Ελληνικής Δημοκρατίαs, ως δικαιούχου κράτους − μέλους,

του Ελληνικού Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (Τ.Χ.Σ.),

ως εγγυητή,

και της Τράπεζας της Ελλάδος,

με τίτλο

«Κύρια Σύμβαση Χρηματοδοτικής Διευκόλυνσης»

(“Master Financial Assistance Facility Agreement”)

 

Επομένως

Το αίτημα που κατέθεσε η ελληνική κυβέρνηση στις Βρυξέλλες για παράταση της Δανειακής Σύμβασης, σημαίνει ένα και μόνο πράγμα: Μνημόνιο.    

Από την άποψη αυτή καμιά «υπερήφανη» στάση δεν μπορεί να υπάρξει για την Ελλάδα μέσα στο στρατόπεδο του εχθρού, ακόμα κι αν το ονομάσεις -βαφτίζοντας το κρέας ψάρι, «κοινό ευρωπαϊκό μας σπίτι».

 

Γιάννης Γιάνης Βαρουφάκης (είπε)

Αυτό που ονομάζουμε στην Ελλάδα λιτότητα, οι ξένοι το περιγράφουν πολύ σωστότερα με μια άλλη λέξη, κι αυτή ελληνικής ετυμολογίας: austerity, εκ του «αυστηρότης». Μάλιστα, το 2010, χρονιά σημαδιακή για την Ελλάδα και τον κόσμο, το λεξικό Merriam-Webster ανέδειξε την λέξη αυτή, Austerity, ως Λέξη της Χρονιάς. Νομίζω ότι οι ξένοι έχουν επιλέξει πιο σωστά από εμάς καθώς η «αυστηρότης» είναι πιο κοντά στο πνεύμα των πολιτικών που περιγράφει η συγκεκριμένη λέξη απ’ ότι το «λιτότης». Η λιτότητα, ιδίως σε μια εποχή που (τουλάχιστον έως πρότινος) τείναμε να αγοράζουμε πράγματα που ούτε ανάγκη είχαμε ούτε και ικανοποίηση διαρκείας μας έδιναν (πέραν μιας στιγμιαίας ρηχής χαράς την στιγμή της αγοράς), είναι αναμφισβήτητη αρετή. Πρώτος ο Thorstein Veblen ανέλυσε, το 1899, με καυστικό και προφητικό τρόπο, την ανάδυση της βιομηχανίας μη ικανοποιήσιμων επιθυμιών ως κυρίαρχο μηχανισμό κοινωνικής αναπαραγωγής, από τον οποίο τίποτα το καλό δεν μπορεί να προκύψει για τις κοινωνίες μας. Το βιβλίο του είχε τον αριστουργηματικό τίτλο The Theory of the Leisure Class (Η Θεωρία της Κοινωνικής Τάξης της Καλοπέρασης) και αποτέλεσε προάγγελο της καταναλωτικής ορμής που εγκαινίασε η μαζική παραγωγή που πρώτος καθιέρωσε ο Henry Ford...

Πράγματι, ο λιτός βίος ήταν πάντα η μήτρα των επιτευγμάτων για τους Έλληνες. Από την εποχή του Ομήρου, την απογείωση της κλασικής περιόδου, ως τον «ασκητή» Καζαντζάκη και τη λαϊκή δημιουργία της ταπεινής κοινότητας στην πρόσφατη ιστορία. Αλλά και σήμερα, η «λιτότητα» της σκέψης, της πνευματικότητας, της σοβαρής επιχειρηματικότητας και της έρευνας συνεχίζουν να παράγουν επιτεύγματα.

Θα πρέπει βέβαια, να συνειδητοποιήσουμε τι θα πει «λιτός βίος». Πολύ εύκολο. Να περνάς όμορφα, χωρίς περιττά πράγματα. Παράδειγμα, οι προτεστάντες του Βορά. Φαίνεται καθαρά στα σπίτια τους, στα αυτοκίνητά τους, στις καταθέσεις τους ...(sic!!)  και στον τρόπο ζωής τους. Φαίνεται και στη φορολογία τους για το κράτος. Το δίκαιο κράτος! Η δίκαιη φορολογία!

Έτσι ήταν και οι πρόγονοί μας. Σε απλά και μικρά σπίτια ζούσαν. Οι επαύλεις ήρθαν με του Ρωμαίους. Κάπως έτσι και οι ελληνικές κοινότητες στη σύγχρονη Ελλάδα, ως τη δεκαετία του ΄60... Κάπου εκεί, όμως, ήρθε η μεγάλη στροφή.

 

Τ' ακούτε τι παράγγειλε η Καθαρή Δευτέρα;
Πεθαίν΄ ο Κρέος, πέθανε, ψυχομαχάει ο Τύρος
σηκώνει ο Πράσος την ουρά κι ο Κρέμμυδος τα γένεια
Μπαλώστε τα σακούλια σας, τροχίστε τα λεπίδια
και στον τρανό τον πλάτανο, να μάσουμε στεκούλια.