Ιμπεριαλιστικός πόλεμος στην Ουκρανία | Διαγγέλματα Πούτιν

1. Ο λαός της Ουκρανίας πληρώνει τους ανταγωνισμούς των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ με τη Ρωσία.

2. Τα γεγονότα αποδεικνύουν το ιστορικό πισωγύρισμα που συντελέστηκε πριν 30 χρόνια με την ανατροπή του σοσιαλισμού και τη διάλυση της ΕΣΣΔ.

3. Ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος στην Ουκρανία κρίκος στην αλυσίδα των πολέμων και των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων των προηγούμενων χρόνων. Ο κίνδυνος μιας πιο γενικευμένης πολεμικής αντιπαράθεσης είναι σήμερα πιο ορατός.

4. Τα πολεμικά διαγγέλματα των ηγετών της ΕΕ που είναι συνένοχοι στο έγκλημα στην Ουκρανία φανερώνουν τον αντιδραστικό χαρακτήρα της λυκοσυμμαχίας.

5. Η κυβέρνηση της ΝΔ, με ουσιαστική συναίνεση των ΣΥΡΙΖΑ, ΚΙΝΑΛ, κλιμακώνει την εμπλοκή της χώρας που γίνεται θύτης και ο λαός μας θύμα.

 

Δε θα κουραστούμε να τα επαναλαμβάνουμε … 💥 κλικ 🗯️  μέσα από το blog –όσο και γενικότερα –

• Απόφαση της ΚΕ του ΚΚΕ για τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο στην Ουκρανία

• Απόφαση της ΚΕ του ΚΚΕ –σταθμός στην ταξική ανάλυση του ιμπεριαλιστικού πολέμου στην Ουκρανία

• Με τη σωστή πλευρά της Ιστορίας! 👊 Η αλήθεια είναι δύναμη!

•  💥 Ενώ μαίνεται η ιμπεριαλιστική σύγκρουση στην Ουκρανία ... 🤡 😜 Τα fake news του πολέμου καλά κρατούν…

• Ουκρανία | μαίνεται η ιμπεριαλιστική αντιπαράθεση: Οι τελευταίες εξελίξεις μετά από πέντε μέρες πολέμου
• Πραγματικότητα και παρασκήνιο του Πολέμου στην Ουκρανία

«Η πάλη για αγορές και η καταλήστευση ξένων χωρών, η τάση να καταπνίξουν το επαναστατικό κίνημα του προλεταριάτου και της δημοκρατίας στο εσωτερικό των χωρών, η τάση να αποβλακώσουν, να διασπάσουν και να εξοντώσουν τους προλετάριους όλων των χωρών, σπρώχνοντας τους μισθωτούς σκλάβους ενός έθνους ενάντια στους μισθωτούς σκλάβους ενός άλλου έθνους προς όφελος της αστικής τάξης, αυτό είναι το πραγματικό περιεχόμενο, το μοναδικό πραγματικό νόημα του πολέμου».
                 Β. Ι. Λένιν, τ. 26, σελ. 1.

Όλα τα παραπάνω, που σημείωνε ο ηγέτης της Οκτωβριανής Επανάστασης πριν από 100 και πλέον χρόνια, ισχύουν απόλυτα και για τον πόλεμο που διεξάγεται στην Ουκρανία. Σε πολλά άρθρα μέχρι σήμερα έχουν αναδειχτεί πλευρές της διαπάλης για τις αγορές, τις πρώτες ύλες, τους δρόμους μεταφοράς των εμπορευμάτων.
Σήμερα Πάσχα 2022 -60^ή μέρα του ιμπεριαλιστικού πολέμου, ο Μόσκοβας ο «ήρεμος Ντον» και τ΄άλλα ρωσικά ποτάμια είναι κόκκινα – όχι από ζωή αλλά από αίμα των λαών της ΕΣΣΔ, μυρίζοντας Θάνατο …
63 μέρες πριν ο τσάρος Βλαντίμιρ μιλούσε στο λαό της Ρωσίας –στους πολίτες της για την ακρίβεια, για να το ακούσουν εχθροί και φίλοι
(σσ. η μετάφραση έγινε, κατά το δυνατόν πιστά –εξ ακοής από τα αγγλικά. Στο τέλος παραθέτουμε τα επίσημα κείμενα στα ρώσικα –δεκτή όποια παρατήρηση για τυχόν μεταφραστική αβλεψία. Σε κάθε περίπτωση η ουσία δεν αλλάζει)

1^ο Διάγγελμα Πούτιν για την Ουκρανία

Στο διάγγελμά του -που παραθέτουμε ολόκληρο παρακάτω (σε αποκλειστικότητα 1η φορά ελληνικά) ο Βλ. Πούτιν απευθύνθηκε σε Ρώσους και Ουκρανούς ως ένα έθνος, λέγοντας πως η Ουκρανία ήταν αρχαία ρωσικά εδάφη.
Επιχειρώντας να παρουσιάσει τη σημερινή ιμπεριαλιστική αντιπαράθεση στην Ανατολική Ευρώπη ως... αποτέλεσμα της «πολιτικής των μπολσεβίκων», ο Πούτιν κατηγόρησε την ΕΣΣΔ για «λάθη» που «οδήγησαν στην απόσχιση της Ουκρανίας», την οποία αποκάλεσε «η Ουκρανία του Βλαντιμίρ Ιλιτς Λένιν».

«Τώρα στο πλαίσιο της αποκομμουνιστικοποίησης έχουν κατεδαφιστεί τα μνημεία του Λένιν στην Ουκρανία. Θέλετε αποκομμουνιστικοποίηση; Λοιπόν, αυτό μας ταιριάζει μια χαρά. Είμαστε έτοιμοι να σας δείξουμε τι σημαίνει πραγματική αποκομμουνιστικοποίηση για την Ουκρανία», είπε χαρακτηριστικά ο Ρώσος Πρόεδρος, ενώ επιχείρησε να παραλληλίσει τη σοσιαλιστική ένωση κρατών, εθνών και λαών την περίοδο της Σοβιετικής Ένωσης, με... τις ιμπεριαλιστικές επιδιώξεις της σημερινής καπιταλιστικής Ρωσίας, απέναντι σε άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα.

Φτάνοντας στη σημερινή αντιπαράθεση με ΗΠΑ - ΝΑΤΟ, ο ίδιος πρόσθεσε ότι αμερικανικά μη επανδρωμένα αεροσκάφη κατασκοπεύουν συνεχώς τη Ρωσία και υποστήριξε πως η όλη κατάσταση αποτελεί μια κάλυψη για την ταχεία ανάπτυξη στρατευμάτων του ΝΑΤΟ στην Ουκρανία. Η ένταξη, μάλιστα, της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ, όπως είπε, αποτελεί μια άμεση απειλή στην ασφάλεια της Ρωσίας, σύμφωνα με τον ίδιο. Την ίδια ώρα, είπε πως τα κέντρα εκπαίδευσης του ΝΑΤΟ στην Ουκρανία ισοδυναμούν με στρατιωτικές βάσεις. Εξάλλου, ο κίνδυνος ενός ξαφνικού πλήγματος εναντίον της χώρας μας θα αυξηθεί ραγδαία, εάν επεκταθεί το ΝΑΤΟ, είπε ο Πούτιν, και η βασική πλατφόρμα ενός πλήγματος εναντίον της Ρωσίας θα είναι η Ουκρανία.

Η Ρωσία, όμως, στηρίζει πάντα τη διπλωματική οδό για την επίλυση των θεμάτων, ισχυρίστηκε ο Βλ. Πούτιν και προειδοποίησε το Κίεβο πως αν δεν σταματήσει τις εχθροπραξίες στο Ντονμπάς θα φέρει όλη την ευθύνη για ό,τι επακολουθήσει.
Επιπλέον, ο Πούτιν σημείωσε πως η Ουκρανία «κλέβει το ρωσικό φυσικό αέριο», αναφερόμενος σε ρωσικούς αγωγούς που μεταφέρουν αέριο προς την Ευρώπη, ενισχύοντας την οικονομική και γεωπολιτική θέση της Ουκρανίας.
Χαρακτήρισε την Ουκρανία αποικία των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, σημειώνοντας πως θα μπορούσε ακόμη να αναπτύξει και πυρηνικά όπλα γιατί έχει την τεχνογνωσία από την εποχή της ΕΣΣΔ.

Να σημειωθεί ότι μιλώντας λίγες μέρες πριν στη Διάσκεψη του Μονάχου, ο Ζελένσκι δήλωσε ότι θα ξεκινήσει διαπραγματεύσεις με τους συμμετέχοντες στο Μνημόνιο της Βουδαπέστης - που προβλέπει ότι η Ουκρανία δεν μπορεί να έχει πυρηνικό οπλοστάσιο - για πιθανή αποχώρηση από αυτό.
Σύμφωνα με τον Ουκρανό Πρόεδρο, εάν δεν πραγματοποιηθούν ή τελικά δεν υπάρξουν εγγυήσεις ασφαλείας για το Κίεβο, «η Ουκρανία θα έχει κάθε δικαίωμα να θεωρεί ότι το Μνημόνιο της Βουδαπέστης δεν εφαρμόζεται και όλες οι αποφάσεις του 1994 θα τεθούν υπό αμφισβήτηση».

Αντιδράσεις από τη Δύση

Με τις εξαγγελίες Πούτιν, η Ουκρανία ανακοίνωσε έκτακτη συνεδρίαση του Συμβουλίου Ασφαλείας της, όπως και η Γαλλία και μια σειρά από χώρες, ενώ θα συγκληθεί και έκτακτη συνεδρίαση του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, ενώ έντονες ήταν οι πρώτες αντιδράσεις από τη Δύση για την «κατάφωρη παραβίαση της κυριαρχίας της Ουκρανίας» και την «αποκήρυξη» των συμφωνιών του Μινσκ.
Οι επικεφαλής της ΕΕ δήλωσαν πως θα αντιδράσουν «σθεναρά και με ενότητα». «Αν γίνει προσάρτηση των περιοχών αυτών θα υπάρξουν κυρώσεις, ενώ σε περίπτωση που οι περιοχές αυτές αναγνωριστούν από τη Μόσχα θα βάλω στο τραπέζι του Συμβουλίου της ΕΕ τις κυρώσεις που έχουμε ετοιμάσει», ανέφερε λίγο πριν από το διάγγελμα Πούτιν ο επικεφαλής της Εξωτερικής Πολιτικής της ΕΕ, Ζ. Μπορέλ, διευκρινίζοντας ότι οι κυρώσεις θα πρέπει να εγκριθούν με ομοφωνία των «27».

Επίσης, σε περίπτωση που η Λευκορωσία επιτρέψει στη Ρωσία να εισβάλει στην Ουκρανία από το έδαφός της, η ΕΕ θα απαντήσει με κυρώσεις το ίδιο αυστηρές με αυτές προς τη Ρωσία.

Σημειώνεται ότι οι κοινές ασκήσεις Ρωσίας - Λευκορωσίας που επρόκειτο να ολοκληρωθούν παρατείνονται και η επιστροφή των ρωσικών δυνάμεων στις βάσεις τους θα εξαρτηθεί από την απομάκρυνση των δυνάμεων του ΝΑΤΟ από περιοχές κοντά στα σύνορα με τη Λευκορωσία και τη Ρωσία, δήλωσε το Μινσκ.

Ο Πρόεδρος των ΗΠΑ, Tζο Μπάιντεν, σχεδιάζει να επιβάλει νέους περιορισμούς στο εμπόριο και τη χρηματοδότηση στα εδάφη που αναγνωρίζει ως ανεξάρτητα η Μόσχα και θα υπογράψει διάταγμα που θα «απαγορεύει νέες επενδύσεις, εμπόριο και χρηματοδότηση από άτομα των ΗΠΑ προς, από ή στις λεγόμενες περιοχές Ντονέτσκ και Λουγκάνσκ της Ουκρανίας», ανακοίνωσε ο Λευκός Οίκος. Επίσης, ο Λευκός Οίκος είπε ότι «θα ανακοινώσει σύντομα πρόσθετα μέτρα που σχετίζονται με τη σημερινή κατάφωρη παραβίαση των διεθνών δεσμεύσεων της Ρωσίας».
«Αυτά τα μέτρα είναι ξεχωριστά και επιπρόσθετα στις άμεσες και αυστηρές οικονομικές κυρώσεις που προετοιμάζουμε σε συντονισμό με συμμάχους και εταίρους σε περίπτωση που η Ρωσία εισβάλει περαιτέρω στην Ουκρανία», ξεκαθάρισε η Ουάσιγκτον.

Ο γγ του ΝΑΤΟ, Γ. Στόλτενμπεργκ, κατηγόρησε τη Ρωσία ότι «(συνεχίζει) να τροφοδοτεί τη σύγκρουση στην ανατολική Ουκρανία παρέχοντας οικονομική και στρατιωτική υποστήριξη στους αυτονομιστές», προσθέτοντας ότι η Μόσχα «προσπαθεί επίσης να δημιουργήσει ένα πρόσχημα για να εισβάλει ξανά στην Ουκρανία».
Νωρίτερα, σε απανωτές τηλεφωνικές επικοινωνίες με τους ομολόγους του από τις ΗΠΑ και τη Ρωσία το περασμένο Σαββατοκύριακο, ο Γάλλος Πρόεδρος, Εμ. Μακρόν, είχε προτείνει νέα Σύνοδο Κορυφής ΗΠΑ - Ρωσίας και στη συνέχεια να ακολουθήσει διευρυμένη σύνοδος, με τη συμμετοχή «όλων των ενδιαφερόμενων πλευρών» για την ουκρανική κρίση, για «την ασφάλεια και τη στρατηγική σταθερότητα στην Ευρώπη».

Τα παραπάνω εισαγωγικά -σαν οδηγός ανάγνωσης με την επισήμανση να γίνει η προσπάθεια από τους σ.φους, συναγωνιστές και φίλους αναγνώστες να δουν –σ’αυτό το θέατρο του καθόλου παραλόγου dietro le quinte.
Φυσικά ο καθένας μας έχει τους δικούς του –σεβαστούς κώδικες ανάγνωσης, απλά (γνώμη μας) είναι κακός σύμβουλος να παρασυρόμαστε συναισθηματικά από τους εντυπωσιασμούς του Πούτιν και τη νοσταλγία για την ΕΣΣΔ.

Από το μακροσκελέστατο κείμενο των ~20.000 λέξεων επισημαίνουμε τα στοχευμένα από τη ρώσικη γάτα με πέταλα …αναφαίρετο μέρος της δικής μας ιστορίας πολιτισμού και πνευματικού χώρου, αυτοί είναι οι σύντροφοί μας, συγγενείς, κόσμος δεμένος με αίμα, από αμνημονεύτων χρόνων, οι άνθρωποι αυτοί αυτοαποκαλούνταν Ρώσοι και Ορθόδοξοι Χριστιανοί, αποτέλεσμα της «πολιτικής των μπολσεβίκων», «η Ουκρανία του Βλαντιμίρ Ιλιτς Λένιν», της Μπολσεβίκικης, Κομμουνιστικής Ρωσίας –
Μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση του 1917 και τον επακόλουθο Εμφύλιο Πόλεμο, οι Μπολσεβίκοι άρχισαν να δημιουργούν ένα νέο κράτος έχοντας σοβαρές διαφωνίες μεταξύ τους και το 1922, ο Στάλιν κατέλαβε τις θέσεις τόσο του ΓΓ του Ρωσικού Κομμουνιστικού Κόμματος (Μπολσεβίκων) όσο και του Λαϊκού Επιτρόπου για τις Εθνοτικές Υποθέσεις ενώ ο Λένιν επέκρινε αυτό το σχέδιο
Συνεχείς αναφορές στον Μεγάλο Πατριωτικό Πόλεμο + ότι ο κύριος στόχος των Μπολσεβίκων ήταν να παραμείνουν στην εξουσία πάση θυσία και είναι λογικό ότι ο Κόκκινος Τρόμος και η ραγδαία διολίσθηση στη δικτατορία του Στάλιν, η κυριαρχία της κομμουνιστικής ιδεολογίας και το μονοπώλιο του ΚΚ στην εξουσία, η εθνικοποίηση και η σχεδιαζόμενη οικονομία – όλα αυτά μετέτρεψαν τις αναποτελεσματικές αρχές της κυβέρνησης σε μια απλή διακήρυξη… στην πραγματικότητα, οι ενωσιακές δημοκρατίες δεν είχαν κανένα κυριαρχικό δικαίωμα, κανένα απολύτως.
Αυτό που ο Στάλιν εφάρμοσε πλήρως δεν ήταν η ιδέα του Λένιν αλλά οι δικές του αρχές απεχθείς και ουτοπικές φαντασιώσεις που εμπνέονταν από την επανάσταση, οι οποίες είναι απολύτως καταστροφικές για κάθε κανονικό κράτος.
Ο ιός των εθνικιστικών φιλοδοξιών είναι ακόμα μαζί μας, και η νάρκη που τέθηκε στο αρχικό στάδιο για να καταστρέψει την κρατική ασυλία στην ασθένεια του εθνικισμού χτυπούσε ήδη.

Επιπλέον, κατά τη διάρκεια της διαμάχης για την εξουσία μέσα στο ίδιο το Κομμουνιστικό Κόμμα, καθεμία από τις αντίπαλες πλευρές, σε μια προσπάθεια να διευρύνει τη βάση υποστήριξής της, άρχισε να υποκινεί και να ενθαρρύνει αλόγιστα εθνικιστικά αισθήματα, χειραγωγώντας τα και υποσχόμενοι στους πιθανούς υποστηρικτές τους ό,τι ήθελαν.

Στη συνέχεια, ξεκίνησαν εξ ολοκλήρου την -χαμένη από χέρι εξαρχής πίστα στην ΕΣΣΔ και υποθάλποντας τις φιλοδοξίες των εθνικιστικών ελίτ που καλλιεργήθηκαν μέσα στις δικές τους κομματικές τάξεις, … ξέχασαν ότι το ΚΚΣΕ δεν είχε πλέον –δόξα τω Θεώ– τα εργαλεία για να διατηρήσει την εξουσία και την ίδια τη χώρα, εργαλεία όπως ο κρατικός τρόμος και μια σταλινικού τύπου δικτατορία κι ότι ο περιβόητος καθοδηγητικός ρόλος του κόμματος εξαφανιζόταν χωρίς ίχνος, σαν πρωινή ομίχλη, ακριβώς μπροστά στα μάτια τους.

Στο –σχεδόν άγνωστο αλλά ουσιαστικό 2^ο διάγγελμα (24 Φλεβάρη), μετά τα μπλα-μπλα έκανε έκκληση στο στρατιωτικό προσωπικό των «Σύντροφοι αξιωματικοί» είπε, οι πατέρες, οι παππούδες και οι προπάπποι σας δεν πολέμησαν τους Ναζί κατακτητές και δεν υπερασπίστηκαν την κοινή μας Πατρίδα για να επιτρέψουν στους σημερινούς νεοναζί να καταλάβουν την εξουσία στην Ουκρανία…
Αγαπητοί συμπατριώτες, Είμαι βέβαιος ότι αφοσιωμένοι στρατιώτες και αξιωματικοί των Ενόπλων Δυνάμεων της Ρωσίας θα εκτελέσουν το καθήκον τους με επαγγελματισμό και θάρρος…

🔥 🔺 Μπορείτε να επικοινωνήσετε μαζί μας, μέσω mail στο FaceBook (μέσω messenger παρακαλούμε) και στη Σελίδα μας

Κρεμλίνο | Μόσχα 21-Φεβ-2022 | 22:35
Πολίτες της Ρωσίας, φίλοι,

Η ομιλία μου αφορά τα γεγονότα στην Ουκρανία γιατί αυτό είναι τόσο σημαντικό για εμάς, για τη Ρωσία. Φυσικά, το μήνυμά μου απευθύνεται και στους συμπατριώτες μας στην Ουκρανία...

Το θέμα είναι πολύ σοβαρό και πρέπει να συζητηθεί σε βάθος.

Η κατάσταση στο Donbass έχει φτάσει σε κρίσιμο, οξύ στάδιο. Σας μιλάω απευθείας σήμερα όχι μόνο για να εξηγήσω τι συμβαίνει αλλά και για να σας ενημερώσω για τις αποφάσεις που λαμβάνονται καθώς και για πιθανά περαιτέρω βήματα.

Θα ήθελα να τονίσω ξανά ότι η Ουκρανία για εμάς δεν είναι απλώς μια γειτονική χώρα. Είναι αναφαίρετο μέρος της δικής μας ιστορίας, πολιτισμού και πνευματικού χώρου. Αυτοί είναι οι σύντροφοί μας, οι πιο αγαπητοί μας – όχι μόνο συνάδελφοι, φίλοι και άνθρωποι που υπηρέτησαν κάποτε μαζί, αλλά και συγγενείς, κόσμος δεμένος με αίμα, με οικογενειακούς δεσμούς.

Από αμνημονεύτων χρόνων, οι άνθρωποι που ζούσαν στα νοτιοδυτικά της ιστορικά ρωσικής γης αυτοαποκαλούνταν Ρώσοι και Ορθόδοξοι Χριστιανοί. Αυτό συνέβαινε πριν από τον 17^ο αιώνα, όταν ένα τμήμα αυτής της επικράτειας εντάχθηκε ξανά στο ρωσικό κράτος και μετά.

Μας φαίνεται ότι, σε γενικές γραμμές, όλοι γνωρίζουμε αυτά τα γεγονότα, ότι αυτό είναι κοινή γνώση. Ωστόσο, είναι απαραίτητο να πούμε τουλάχιστον λίγα λόγια για την ιστορία αυτού του ζητήματος για να κατανοήσουμε τι συμβαίνει σήμερα, να εξηγήσουμε τα κίνητρα πίσω από τις ενέργειες της Ρωσίας και τι στοχεύουμε να πετύχουμε.

Λοιπόν, θα ξεκινήσω με το γεγονός ότι η σύγχρονη Ουκρανία δημιουργήθηκε εξ ολοκλήρου από τη Ρωσία ή, για να είμαι πιο ακριβής, από την Μπολσεβίκικη, Κομμουνιστική Ρωσία. Αυτή η διαδικασία ξεκίνησε ουσιαστικά αμέσως μετά την επανάσταση του 1917 και ο Λένιν μαζί με τους συνεργάτες του το έκαναν με τρόπο εξαιρετικά σκληρό για τη Ρωσία – διαχωρίζοντας, κόβοντας αυτό που είναι ιστορικά ρωσική γη. Κανείς δεν ρώτησε τα εκατομμύρια των ανθρώπων που ζουν εκεί τι πιστεύουν.

Στη συνέχεια, τόσο πριν όσο και μετά τον Μεγάλο Πατριωτικό Πόλεμο, ο Στάλιν ενσωμάτωσε στην ΕΣΣΔ και μετέφερε στην Ουκρανία κάποια εδάφη που προηγουμένως ανήκαν στην Πολωνία, τη Ρουμανία και την Ουγγαρία. Στην πορεία, έδωσε στην Πολωνία μέρος της παραδοσιακής γερμανικής γης ως αποζημίωση και το 1954, ο Χρουστσόφ πήρε την Κριμαία από τη Ρωσία για κάποιο λόγο και την έδωσε επίσης στην Ουκρανία. Στην πραγματικότητα, έτσι διαμορφώθηκε το έδαφος της σύγχρονης Ουκρανίας.

Αλλά τώρα θα ήθελα να εστιάσω την προσοχή στην αρχική περίοδο του σχηματισμού της ΕΣΣΔ. Πιστεύω ότι αυτό είναι εξαιρετικά σημαντικό για εμάς. Θα πρέπει να το πλησιάσω από απόσταση (σσ. "αντικειμενικά"), ας το πούμε έτσι.

Θα σας υπενθυμίσω ότι μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση του 1917 και τον επακόλουθο Εμφύλιο Πόλεμο, οι Μπολσεβίκοι άρχισαν να δημιουργούν ένα νέο κράτος. Είχαν μάλλον σοβαρές διαφωνίες μεταξύ τους σε αυτό το σημείο. Το 1922, ο Στάλιν κατέλαβε τις θέσεις τόσο του Γενικού Γραμματέα του Ρωσικού Κομμουνιστικού Κόμματος (Μπολσεβίκων) όσο και του Λαϊκού Επιτρόπου για τις Εθνοτικές Υποθέσεις. Πρότεινε την οικοδόμηση της χώρας στις αρχές της αυτονομίας, δηλαδή, δίνοντας στις δημοκρατίες –τις μελλοντικές διοικητικές και εδαφικές οντότητες– ευρείες εξουσίες κατά την ένταξη σε ένα ενιαίο κράτος.

Ο Λένιν επέκρινε αυτό το σχέδιο και πρότεινε να γίνουν παραχωρήσεις στους εθνικιστές, τους οποίους αποκαλούσε «ανεξάρτητους» εκείνη την εποχή. Οι ιδέες του Λένιν για το τι αποτελούσε ουσιαστικά μια συνομοσπονδιακή κρατική ρύθμιση και ένα σύνθημα για το δικαίωμα των εθνών στην αυτοδιάθεση, μέχρι την απόσχιση, τέθηκαν στα θεμέλια του σοβιετικού κράτους. Αρχικά επιβεβαιώθηκαν στη διακήρυξη για το σχηματισμό της ΕΣΣΔ το 1922 και αργότερα, μετά το θάνατο του Λένιν, κατοχυρώθηκαν στο Σοβιετικό Σύνταγμα του 1924.

Αυτό εγείρει αμέσως πολλά ερωτήματα. Το πρώτο είναι πραγματικά το κύριο: γιατί ήταν απαραίτητο -προκειμένου να κατευναστούν οι εθνικιστές, να ικανοποιηθούν οι διαρκώς αυξανόμενες εθνικιστικές φιλοδοξίες στις παρυφές της πρώην αυτοκρατορίας; Τι νόημα είχε να μεταφερθούν στις νεοσύστατες, συχνά αυθαίρετα, διοικητικές μονάδες –από τις "σοσιαλιστικές" δημοκρατίες– τεράστιες περιοχές που δεν είχαν καμία σχέση με αυτές; Επιτρέψτε μου να επαναλάβω ότι αυτά τα εδάφη μεταφέρθηκαν μαζί με τον πληθυσμό αυτού που ήταν ιστορικά η Ρωσία.

Επιπλέον, αυτές οι διοικητικές μονάδες είχαν de facto το καθεστώς και τη μορφή εθνικών κρατικών οντοτήτων. Αυτό εγείρει ένα άλλο ερώτημα: γιατί ήταν απαραίτητο να γίνουν τόσο γενναιόδωρα δώρα, πέρα ​​από τα πιο τρελά όνειρα των πιο ζηλωτών εθνικιστών και, πάνω από όλα, να δοθεί στις δημοκρατίες το δικαίωμα να αποσχιστούν από το ενιαίο κράτος χωρίς όρους;

Με την πρώτη ματιά, αυτό φαίνεται απολύτως ακατανόητο, ακόμη και τρελό. Αλλά μόνο σε πρώτη ματιά. Υπάρχει εξήγηση. Μετά την επανάσταση, ο κύριος στόχος των Μπολσεβίκων ήταν να παραμείνουν στην εξουσία πάση θυσία, απολύτως πάση θυσία. Έκαναν τα πάντα για αυτόν τον σκοπό: αποδέχτηκαν την ταπεινωτική Συνθήκη του Μπρεστ-Λιτόφσκ, (σσ. Brest-Litovsk – δείτε σχετικά στο Ριζοσπάστη | Μάκη Μαΐλη) αν και η στρατιωτική και οικονομική κατάσταση του Κάιζερ της Γερμανίας και των συμμάχων της ήταν δραματική και η έκβαση του πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου ήταν προδιαγεγραμμένη, ικανοποιώντας τις όποιες απαιτήσεις και επιθυμίες του οι εθνικιστές στο εσωτερικό της χώρας είχαν.

Όταν πρόκειται για την ιστορική μοίρα της Ρωσίας και των λαών της, οι αρχές του Λένιν για την ανάπτυξη του κράτους δεν ήταν απλώς ένα λάθος: ήταν χειρότερα από λάθος, όπως λέει κι η παροιμία. Αυτό έγινε προφανώς σαφές μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης το 1991.

Φυσικά, δεν μπορούμε να αλλάξουμε γεγονότα του παρελθόντος, αλλά πρέπει τουλάχιστον να τα παραδεχτούμε ανοιχτά και ειλικρινά, χωρίς καμία επιφύλαξη και πολιτικοποίηση. Προσωπικά, μπορώ να προσθέσω ότι κανένας πολιτικός παράγοντας, ή πλευρά του ζητήματος όσο εντυπωσιακές ή βολικές κι αν φαίνονται ανά πάσα στιγμή και ειδικά τώρα, δεν μπορούν -δε γίνεται, να χρησιμοποιηθούν ως θεμελιώδεις αρχές κράτους.

Δεν προσπαθώ να ρίξω την ευθύνη σε κανέναν. Η κατάσταση στη χώρα εκείνη την εποχή, τόσο πριν όσο και μετά τον Εμφύλιο, ήταν εξαιρετικά περίπλοκη. ήταν κρίσιμη. Το μόνο που θα ήθελα να πω σήμερα είναι ότι έτσι ακριβώς ήταν. Είναι ιστορικό γεγονός. Στην πραγματικότητα, όπως έχω ήδη πει, η Σοβιετική Ουκρανία είναι το αποτέλεσμα της πολιτικής των Μπολσεβίκων και μπορεί δικαίως να ονομαστεί «Η Ουκρανία του Βλαντιμίρ Λένιν». Ήταν ο δημιουργός και αρχιτέκτονας της. Αυτό επιβεβαιώνεται πλήρως και εκτενώς από αρχειακά έγγραφα, συμπεριλαμβανομένων των σκληρών οδηγιών του Λένιν σχετικά με το Donbass, το οποίο στην πραγματικότητα μεταφέρθηκε στην Ουκρανία. Και σήμερα οι «ευγνώμονες απόγονοι» έχουν γκρεμίσει τα μνημεία του Λένιν στην Ουκρανία. Το λένε αποκομμουνισμό.

Θέλετε αποκομμουνισμό; Πολύ καλά, αυτό μας ταιριάζει μια χαρά. Γιατί όμως να σταματήσουμε στα μισά του δρόμου; Είμαστε έτοιμοι να δείξουμε τι θα σήμαιναν για την Ουκρανία πραγματικοί αποκομμουνισμοί και αποκομμουνιστές.

Επιστρέφοντας στην ιστορία, θα ήθελα να επαναλάβω ότι η Σοβιετική Ένωση ιδρύθηκε στη θέση της πρώην Ρωσικής Αυτοκρατορίας το 1922. Αλλά η πρακτική έδειξε αμέσως ότι ήταν αδύνατο να διατηρηθεί ή να κυβερνηθεί μια τόσο τεράστια και πολύπλοκη περιοχή με βάση τις άμορφες αρχές που ισοδυναμούσαν με συνομοσπονδία. Απείχαν πολύ από την πραγματικότητα και την ιστορική παράδοση.

Είναι λογικό ότι ο Κόκκινος Τρόμος και η ραγδαία διολίσθηση στη δικτατορία του Στάλιν, η κυριαρχία της κομμουνιστικής ιδεολογίας και το μονοπώλιο του Κομμουνιστικού Κόμματος στην εξουσία, η εθνικοποίηση και η σχεδιαζόμενη οικονομία – όλα αυτά μετέτρεψαν τις επίσημα δηλωμένες αλλά αναποτελεσματικές αρχές της κυβέρνησης σε μια απλή διακήρυξη. . Στην πραγματικότητα, οι ενωσιακές δημοκρατίες δεν είχαν κανένα κυριαρχικό δικαίωμα, κανένα απολύτως. Το πρακτικό αποτέλεσμα ήταν η δημιουργία ενός αυστηρά συγκεντρωτικού και απολύτως ενιαίου κράτους.

Στην πραγματικότητα, αυτό που ο Στάλιν εφάρμοσε πλήρως δεν ήταν η ιδέα του Λένιν αλλά οι δικές του αρχές διακυβέρνησης. Όμως δεν έκανε τις σχετικές τροποποιήσεις στα θεμελιώδη έγγραφα, στο Σύνταγμα και δεν αναθεώρησε επίσημα τις αρχές του Λένιν που διέπουν τη Σοβιετική Ένωση. Από την πλευρά του, φαινόταν ότι δεν υπήρχε ανάγκη για κάτι τέτοιο, γιατί όλα έμοιαζαν να λειτουργούν καλά στις συνθήκες του ολοκληρωτικού καθεστώτος και εξωτερικά φαινόταν υπέροχο, ελκυστικό -ακόμη και υπερδημοκρατικό.

Κι όμως, είναι πολύ κρίμα που τα θεμελιώδη και τυπικά νομικά θεμέλια του κράτους μας δεν καθαρίστηκαν εγκαίρως από τις απεχθείς και ουτοπικές φαντασιώσεις που εμπνέονταν από την επανάσταση, οι οποίες είναι απολύτως καταστροφικές για κάθε κανονικό κράτος. Όπως συνέβαινε συχνά στη χώρα μας στο παρελθόν, κανείς δεν σκέφτηκε το μέλλον.

Φαίνεται ότι οι ηγέτες του Κομμουνιστικού Κόμματος ήταν πεπεισμένοι ότι είχαν δημιουργήσει ένα στέρεο σύστημα διακυβέρνησης και ότι οι πολιτικές τους είχαν διευθετήσει οριστικά το εθνοτικό ζήτημα. Όμως η παραποίηση, η παρανόηση και η αλλοίωση της κοινής γνώμης έχουν υψηλό κόστος. Ο ιός των εθνικιστικών φιλοδοξιών είναι ακόμα μαζί μας, και η νάρκη που τέθηκε στο αρχικό στάδιο για να καταστρέψει την κρατική ασυλία στην ασθένεια του εθνικισμού χτυπούσε ήδη. Όπως έχω ήδη πει, "ορυχείο" (σσ. δυναμίτης στα θεμέλια) ήταν το δικαίωμα της απόσχισης από τη Σοβιετική Ένωση.

Στα μέσα της δεκαετίας του 1980, τα αυξανόμενα κοινωνικοοικονομικά προβλήματα και η φαινομενική κρίση της σχεδιαζόμενης οικονομίας επιδείνωσαν το εθνικό ζήτημα, το οποίο ουσιαστικά δεν βασιζόταν σε καμία προσδοκία ή ανεκπλήρωτα όνειρα των σοβιετικών λαών, αλλά κυρίως στις αυξανόμενες ορέξεις των τοπικών ελίτ.

Ωστόσο, αντί να αναλύει την κατάσταση, να λαμβάνει τα κατάλληλα μέτρα, πρώτα απ' όλα στην οικονομία, και να μετασχηματίζει σταδιακά το πολιτικό σύστημα και την κυβέρνηση με καλά μελετημένο και ισορροπημένο τρόπο, η ηγεσία του Κομμουνιστικού Κόμματος ασχολήθηκε μόνο με ανοιχτή -σε διπλή κατεύθυνση, συζήτηση για την αναβίωση του Λενινιστική αρχή της εθνικής αυτοδιάθεσης.

Επιπλέον, κατά τη διάρκεια της διαμάχης για την εξουσία μέσα στο ίδιο το Κομμουνιστικό Κόμμα, καθεμία από τις αντίπαλες πλευρές, σε μια προσπάθεια να διευρύνει τη βάση υποστήριξής της, άρχισε να υποκινεί και να ενθαρρύνει αλόγιστα εθνικιστικά αισθήματα, χειραγωγώντας τα και υποσχόμενοι στους πιθανούς υποστηρικτές τους ό,τι ήθελαν. Στο πλαίσιο της επιφανειακής και λαϊκιστικής ρητορικής για δημοκρατία και -δήθεν, ένα λαμπρό μέλλον που να βασίζεται είτε σε μια αγορά είτε σε μια προγραμματισμένη οικονομία, αλλά εν μέσω μιας πραγματικής φτωχοποίησης των ανθρώπων και των εκτεταμένων ελλείψεων, καμία από τις δυνάμεις δεν σκεφτόταν τις αναπόφευκτες τραγικές συνέπειες για τη χώρα.

Στη συνέχεια, ξεκίνησαν εξ ολοκλήρου την -χαμένη από χέρι εξαρχής πίστα στην ΕΣΣΔ και υποθάλποντας τις φιλοδοξίες των εθνικιστικών ελίτ που καλλιεργήθηκαν μέσα στις δικές τους κομματικές τάξεις. Αλλά κάνοντάς το αυτό, ξέχασαν ότι το ΚΚΣΕ δεν είχε πλέον –δόξα τω Θεώ– τα εργαλεία για να διατηρήσει την εξουσία και την ίδια τη χώρα, εργαλεία όπως ο κρατικός τρόμος και μια σταλινικού τύπου δικτατορία, και ότι ο περιβόητος καθοδηγητικός ρόλος του κόμματος εξαφανιζόταν χωρίς ίχνος, σαν πρωινή ομίχλη, ακριβώς μπροστά στα μάτια τους.

Και τότε, η ολομέλεια της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΣΕ -Σεπτεμβρίου 1989, ενέκρινε ένα πραγματικά μοιραίο έγγραφο, τη λεγόμενη εθνική πολιτική του κόμματος στις σύγχρονες συνθήκες, σαν πλατφόρμα του ΚΚΣΕ. 

Περιλάμβανε τις ακόλουθες διατάξεις, παραθέτω:
«Οι δημοκρατίες της ΕΣΣΔ θα έχουν όλα τα δικαιώματα που είναι κατάλληλα για το καθεστώς τους ως κυρίαρχα σοσιαλιστικά κράτη».
Το επόμενο σημείο: «Τα ανώτατα αντιπροσωπευτικά όργανα εξουσίας των δημοκρατιών της ΕΣΣΔ μπορούν να αμφισβητήσουν και να αναστείλουν τη λειτουργία των ψηφισμάτων και των οδηγιών της κυβέρνησης της ΕΣΣΔ στην επικράτειά τους» - Και τέλος:
«Κάθε δημοκρατία της ΕΣΣΔ θα έχει τη δική της υπηκοότητα, η οποία θα ισχύει για όλους τους κατοίκους της».

Δεν ήταν ξεκάθαρο σε τι θα οδηγούσαν αυτές οι φόρμουλες και οι αποφάσεις;

Δεν είναι τώρα η ώρα ή το μέρος για να αναφερθούμε σε ζητήματα που αφορούν το κρατικό ή συνταγματικό δίκαιο ή να ορίσουμε την έννοια της ιθαγένειας. Αλλά μπορεί κανείς να αναρωτηθεί: γιατί ήταν απαραίτητο να ταράξουμε τη χώρα ακόμη περισσότερο σε αυτήν την ήδη περίπλοκη κατάσταση; Τα γεγονότα παραμένουν.

Ακόμη και δύο χρόνια πριν από την κατάρρευση της ΕΣΣΔ, η μοίρα της ήταν στην πραγματικότητα προκαθορισμένη. Είναι τώρα που οι ριζοσπάστες και οι εθνικιστές, συμπεριλαμβανόμενοι -και κυρίως αυτοί, παίρνουν τα εύσημα στην Ουκρανία για την ανεξαρτησία της. Όπως μπορούμε να δούμε, αυτό είναι απολύτως λάθος. Η αποσύνθεση της ενωμένης μας χώρας προκλήθηκε από τα ιστορικά, στρατηγικά λάθη των ηγετών των Μπολσεβίκων και της ηγεσίας του ΚΚΣΕ, λάθη που έγιναν σε διαφορετικές χρονικές στιγμές στην οικοδόμηση κράτους και στις οικονομικές και εθνοτικές πολιτικές. Η κατάρρευση της ιστορικής Ρωσίας γνωστής ως ΕΣΣΔ είναι στη συνείδησή τους.

Παρ' όλες αυτές τις αδικίες, τα ψέματα και την καθαρή λεηλασία της Ρωσίας, ο λαός μας ήταν αυτός που αποδέχτηκε τη νέα γεωπολιτική πραγματικότητα που διαμορφώθηκε μετά τη διάλυση της ΕΣΣΔ και αναγνώρισε τα νέα ανεξάρτητα κράτη. Όχι μόνο η Ρωσία αναγνώρισε αυτές τις χώρες, αλλά βοήθησε τους εταίρους της στηνΚΑΚ, παρόλο που η ίδια αντιμετώπιζε μια πολύ δεινή κατάσταση. Αυτό περιλάμβανε και τους Ουκρανούς συναδέλφους μας, οι οποίοι στράφηκαν σε εμάς για οικονομική υποστήριξη πολλές φορές από τη στιγμή που κήρυξαν την ανεξαρτησία τους. Η χώρα μας παρείχε αυτή τη βοήθεια σεβόμενη την αξιοπρέπεια και την κυριαρχία της Ουκρανίας.

Σύμφωνα με εκτιμήσεις εμπειρογνωμόνων, που επιβεβαιώθηκαν από έναν απλό υπολογισμό των τιμών της ενέργειας μας, τα επιδοτούμενα δάνεια που παρείχε η Ρωσία στην Ουκρανία μαζί με οικονομικές και εμπορικές προτιμήσεις, το συνολικό όφελος για τον ουκρανικό προϋπολογισμό την περίοδο από το 1991 έως το 2013 ανήλθε σε 250 δισεκατομμύρια δολάρια.

Ωστόσο, υπήρχε κάτι περισσότερο από αυτό. Μέχρι το τέλος του 1991, η ΕΣΣΔ χρωστούσε περίπου 100 δισεκατομμύρια δολάρια σε άλλες χώρες και διεθνή κεφάλαια. Αρχικά, υπήρχε η ιδέα ότι όλες οι πρώην σοβιετικές δημοκρατίες θα αποπληρώσουν αυτά τα δάνεια μαζί, στο πνεύμα της αλληλεγγύης και ανάλογα με τις οικονομικές τους δυνατότητες. Ωστόσο, η Ρωσία ανέλαβε να αποπληρώσει όλα τα σοβιετικά χρέη και τήρησε αυτή την υπόσχεση ολοκληρώνοντας αυτή τη διαδικασία το 2017.

Σε αντάλλαγμα γι' αυτό, τα πρόσφατα ανεξάρτητα κράτη έπρεπε να παραδώσουν στη Ρωσία μέρος των σοβιετικών ξένων περιουσιακών στοιχείων. Μια συμφωνία για το σκοπό αυτό επιτεύχθηκε με την Ουκρανία τον Δεκέμβριο του 1994. Ωστόσο, το Κίεβο απέτυχε να επικυρώσει αυτές τις συμφωνίες και αργότερα απλώς αρνήθηκε να τις τιμήσει ζητώντας μερίδιο από το "θησαυροφυλάκιο των διαμαντιών" αποθέματα χρυσού, καθώς επίσης περιουσία της πρώην ΕΣΣΔ και άλλα περιουσιακά στοιχεία στο εξωτερικό (σσ. Diamond Treasuryή Diamond Fund |  Алмазный фонд, είναι μια συλλογή από πολύτιμους λίθους, κοσμήματα και φυσικά ψήγματα, στο μουσείο του Κρεμλίνου).

Ωστόσο, παρά όλες αυτές τις προκλήσεις, η Ρωσία εργαζόταν απέναντι στην Ουκρανία πάντα με τον πλέον ανοιχτό και ειλικρινή τρόπο και, όπως έχω ήδη πει, με σεβασμό στα συμφέροντά της. Αναπτύξαμε τους δεσμούς μας σε πολλούς τομείς. Έτσι, το 2011 το διμερές εμπόριο ξεπέρασε τα 50 δισ. δολάρια. Επιτρέψτε μου να σημειώσω ότι το 2019, δηλαδή πριν από την πανδημία, το εμπόριο της Ουκρανίας με όλες τις χώρες της ΕΕ μαζί ήταν κάτω από αυτόν τον δείκτη.

Ταυτόχρονα, ήταν εντυπωσιακό το πώς οι ουκρανικές αρχές προτιμούσαν πάντα να αντιμετωπίζουν τη Ρωσία με τρόπο που να διασφαλίζει ότι απολαμβάνουν όλα τα δικαιώματα και τα προνόμια ενώ παρέμενε απαλλαγμένη από οποιεσδήποτε υποχρεώσεις.

Οι αξιωματούχοι στο Κίεβο αντικατέστησαν τη συνεργασία με μια παρασιτική στάση που ενεργούσε κατά καιρούς με εξαιρετικά θρασύτατο τρόπο. Αρκεί να θυμηθούμε τον συνεχή εκβιασμό για τις διαμετακομίσεις ενέργειας και το γεγονός ότι έκλεβαν κυριολεκτικά αέριο.

Μπορώ να προσθέσω ότι το Κίεβο προσπάθησε να χρησιμοποιήσει το διάλογο με τη Ρωσία ως διαπραγματευτικό χαρτί στις σχέσεις του με τη Δύση, χρησιμοποιώντας την απειλή στενότερων δεσμών με τη Ρωσία για να την εκβιάσει ώστε να εξασφαλίσει προνόμια υποστηρίζοντας ότι διαφορετικά η Ρωσία θα είχε όλο και μεγαλύτερη επιρροή στην Ουκρανία.

Ταυτόχρονα, οι ουκρανικές αρχές –θα ήθελα να το τονίσω αυτό– ξεκίνησαν χτίζοντας την κρατική τους ιδιότητα και οντότητα στην άρνηση όλων όσων μας ένωναν, προσπαθώντας να διαστρεβλώσουν τη νοοτροπία και την ιστορική μνήμη εκατομμυρίων ανθρώπων, ολόκληρων γενεών που ζουν στην Ουκρανία. Δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι η ουκρανική κοινωνία βρέθηκε αντιμέτωπη με την άνοδο του ακροδεξιού εθνικισμού, ο οποίος εξελίχθηκε γρήγορα σε επιθετική ρωσοφοβία και νεοναζισμό. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα τη συμμετοχή Ουκρανών εθνικιστών και νεοναζί στις τρομοκρατικές ομάδες στον Βόρειο Καύκασο και τις ολοένα και πιο ηχηρές εδαφικές διεκδικήσεις στη Ρωσία.

Ρόλο σε αυτό έπαιξαν και εξωτερικές δυνάμεις, οι οποίες χρησιμοποίησαν ένα διακλαδισμένο δίκτυο ΜΚΟ και ειδικών υπηρεσιών για να χαϊδέψουν και να ανδρώσουν τους πελάτες τους στην Ουκρανία φέρνοντας τους εκπροσώπους τους στα έδρανα της εξουσίας.

Πρέπει να σημειωθεί ότι η Ουκρανία στην πραγματικότητα δεν είχε ποτέ σταθερές παραδόσεις πραγματικού κράτους. Και, ως εκ τούτου, το 1991 επέλεξε να μιμείται ανόητα ξένα μοντέλα, τα οποία δεν έχουν καμία σχέση με την ιστορία ή την ουκρανική πραγματικότητα. Οι πολιτικοί κυβερνητικοί θεσμοί αναπροσαρμόστηκαν πολλές φορές στις ταχέως αναπτυσσόμενες φυλές και τα ιδιοτελή συμφέροντά τους, τα οποία δεν είχαν καμία σχέση με τα συμφέροντα του ουκρανικού λαού.

Ουσιαστικά, η λεγόμενη φιλοδυτική πολιτισμική επιλογή που έκαναν οι ολιγαρχικές αρχές της Ουκρανίας δεν αποσκοπούσε στη δημιουργία καλύτερων συνθηκών προς όφελος της ευημερίας των ανθρώπων αλλά στη διατήρηση των δισεκατομμυρίων δολαρίων που έκλεψαν από το λαό της Ουκρανίας και διατηρούν στους λογαριασμούς τους σε δυτικές τράπεζες, ενώ φιλοξενούν ευλαβικά τους γεωπολιτικούς αντιπάλους της Ρωσίας.

Ορισμένοι βιομηχανικοί και οικονομικοί όμιλοι, κόμματα και πολιτικοί βασίστηκαν στους εθνικιστές και τους ριζοσπάστες από την αρχή εισπράττοντας πακτωλούς χρήματος. Άλλοι ισχυρίστηκαν ότι ήταν υπέρ των καλών σχέσεων με τη Ρωσία και της πολιτιστικής και γλωσσικής πολυμορφίας και ήρθαν στην εξουσία με τη βοήθεια των πολιτών τους που υποστήριξαν ειλικρινά τις δεδηλωμένες φιλοδοξίες τους, συμπεριλαμβανομένων των εκατομμυρίων ανθρώπων στις νοτιοανατολικές περιοχές. Αλλά αφού πήραν τις θέσεις που επιθυμούσαν, αυτοί οι άνθρωποι πρόδωσαν αμέσως τους ψηφοφόρους τους -αναφορικά με τις προεκλογικές τους υποσχέσεις και αντ' αυτού ακολουθώντας μια πολιτική που υποκινούνταν από τους ριζοσπάστες και μερικές φορές διώκοντας ακόμη και τους πρώην συμμάχους τους – τους δημόσιους οργανισμούς που υποστήριζαν τη διγλωσσία και τη συνεργασία με τη Ρωσία.

Εν τω μεταξύ, οι ριζοσπάστες γίνονταν όλο και πιο θρασύδειλοι στις ενέργειές τους και έκαναν περισσότερες τις απαιτήσεις κάθε χρόνο. Βρήκαν εύκολο να επιβάλουν τη θέλησή τους στις αδύναμες αρχές, οι οποίες είχαν μολυνθεί επίσης από τον ιό του εθνικισμού και της διαφθοράς και που αντικατέστησαν έντεχνα τα πραγματικά πολιτιστικά, οικονομικά και κοινωνικά συμφέροντα του λαού και την πραγματική κυριαρχία της Ουκρανίας με διάφορες εθνοτικές εικασίες και τυπικές εθνοτικές ιδιότητες.

Ένα σταθερό κράτος δεν αναπτύχθηκε ποτέ στην Ουκρανία: οι εκλογικές και άλλες πολιτικές διαδικασίες του χρησιμεύουν απλώς ως προκάλυμμα, παραβάν για την ανακατανομή της εξουσίας και της ιδιοκτησίας μεταξύ διαφόρων ολιγαρχικών φατριών.

Η διαφθορά, η οποία σίγουρα αποτελεί πρόκληση και πρόβλημα για πολλές χώρες, συμπεριλαμβανομένης της Ρωσίας, έχει ξεπεράσει τα συνηθισμένα όρια στην Ουκρανία. Έχει κυριολεκτικά διαποτίσει και διαβρώσει τον ουκρανικό κρατισμό, ολόκληρο το σύστημα και όλους τους κλάδους εξουσίας.

Οι ριζοσπάστες εθνικιστές εκμεταλλεύτηκαν τη δικαιολογημένη δημόσια δυσαρέσκεια και κατέστρεψαν τη διαμαρτυρία του Μαϊντάν (δείτε | Ριζοσπάστης: Αιματοκύλισμα και ιμπεριαλιστικές πιέσεις | Ένας χρόνος από το πραξικόπημα εθνικιστών – φασιστών | Η Ουκρανία στη «δίνη» σφοδρών ανταγωνισμών εδώ και δυο 10καετίες), κλιμακώνοντάς την σε πραξικόπημα το 2014. Είχαν επίσης άμεση βοήθεια από ξένα κράτη. Σύμφωνα με δημοσιεύματα, η Πρεσβεία των ΗΠΑ παρείχε 1 εκατομμύριο δολάρια την ημέρα για να υποστηρίξει το λεγόμενο στρατόπεδο διαμαρτυρίας στην Πλατεία Ανεξαρτησίας στο Κίεβο. Επιπλέον, μεγάλα ποσά μεταφέρθηκαν προκλητικά απευθείας στους τραπεζικούς λογαριασμούς των ηγετών της αντιπολίτευσης ... δεκάδες εκατομμύρια δολάρια. Αλλά οι άνθρωποι που υπέφεραν πραγματικά, οι οικογένειες εκείνων που πέθαναν στις συγκρούσεις που προκάλεσαν στους δρόμους και τις πλατείες του Κιέβου και άλλων πόλεων, πόσα πήραν τελικά; Καλύτερα να μην ρωτάς.

Οι εθνικιστές που έχουν καταλάβει την εξουσία εξαπέλυσαν  διώξεις, μια πραγματική εκστρατεία τρόμου εναντίον εκείνων που αντιτάχθηκαν στις αντισυνταγματικές τους ενέργειες. Πολιτικοί, δημοσιογράφοι και δημόσιοι ακτιβιστές παρενοχλήθηκαν και ταπεινώθηκαν δημόσια. Ένα κύμα βίας σάρωσε πόλεις της Ουκρανίας, συμπεριλαμβανομένης μιας σειράς ατιμώρητων δολοφονιών υψηλού προφίλ. Ανατριχιάζει κανείς στις αναμνήσεις της τρομερής τραγωδίας στην Οδησσό, όπου ειρηνικοί διαδηλωτές δολοφονήθηκαν βάναυσα, κάηκαν ζωντανοί στη Βουλή των Συνδικάτων. Οι εγκληματίες που διέπραξαν αυτή τη θηριωδία δεν τιμωρήθηκαν ποτέ και κανείς δεν τους ψάχνει καν. Όμως ξέρουμε τα ονόματά τους και θα κάνουμε τα πάντα για να τους τιμωρήσουμε, να τους βρούμε και να τους οδηγήσουμε στη δικαιοσύνη.

Το Μαϊντάν δεν έφερε την Ουκρανία πιο κοντά στη δημοκρατία και την πρόοδο. Έχοντας πραγματοποιήσει ένα πραξικόπημα, οι εθνικιστές και εκείνες οι πολιτικές δυνάμεις που τους υποστήριξαν οδήγησαν τελικά την Ουκρανία σε αδιέξοδο, ώθησαν τη χώρα στην άβυσσο του εμφυλίου πολέμου. Οκτώ χρόνια αργότερα, η χώρα διχάζεται. Η Ουκρανία παλεύει με μια οξεία κοινωνικοοικονομική κρίση.

Σύμφωνα με διεθνείς οργανισμούς, το 2019, σχεδόν 6 εκατομμύρια Ουκρανοί –τονίζω– ~15%, όχι του εργατικού δυναμικού, αλλά ολόκληρου του πληθυσμού αυτής της χώρας, έπρεπε να πάνε στο εξωτερικό για να βρουν δουλειά. Οι περισσότεροι από αυτούς κάνουν περίεργες δουλειές. Αποκαλυπτικό είναι και το εξής: από το 2020 πάνω από 60.000 γιατροί και άλλοι εργαζόμενοι στον τομέα της υγείας έχουν εγκαταλείψει τη χώρα εν μέσω της πανδημίας.

Από το 2014, οι λογαριασμοί νερού αυξήθηκαν σχεδόν κατά το ένα τρίτο και οι λογαριασμοί ενέργειας αυξήθηκαν αρκετές φορές, ενώ η τιμή του φυσικού αερίου για τα νοικοκυριά αυξήθηκε αρκετές δεκάδες φορές. Πολλοί άνθρωποι απλά δεν έχουν τα χρήματα για να πληρώσουν για τις επιχειρήσεις κοινής ωφέλειας. Κυριολεκτικά παλεύουν να επιβιώσουν.

Τι συνέβη; Γιατί συμβαίνει όλο αυτό; Η απάντηση είναι προφανής. Ξόδεψαν και υπεξαίρεσαν την κληρονομιά που κληρονόμησε όχι μόνο από τη σοβιετική εποχή, αλλά και από τη Ρωσική Αυτοκρατορία. Έχασαν δεκάδες, εκατοντάδες χιλιάδες θέσεις εργασίας που επέτρεπαν στους ανθρώπους να αποκτήσουν αξιόπιστο εισόδημα και να δημιουργήσουν φορολογικά έσοδα, μεταξύ άλλων χάρη στη στενή συνεργασία με τη Ρωσία. Τομείς όπως η κατασκευή μηχανημάτων, η μηχανική οργάνων, η ηλεκτρονική, η κατασκευή πλοίων και αεροσκαφών έχουν υπονομευθεί ή καταστραφεί εντελώς. Υπήρξε μια εποχή, ωστόσο, που όχι μόνο η Ουκρανία, αλλά ολόκληρη η Σοβιετική Ένωση υπερηφανευόταν για αυτές τις εταιρείες.

Το 2021, το ναυπηγείο Μαύρης Θάλασσας στο Νικολάγιεφ έπαψε να λειτουργεί. Οι πρώτες αποβάθρες του χρονολογούνται από τη Μεγάλη Αικατερίνη. Η εταιρεία Antonov -διάσημος κατασκευαστής, δεν έχει δημιουργήσει ούτε ένα εμπορικό αεροσκάφος από το 2016, ενώ το Yuzhmash, ένα εργοστάσιο που ειδικεύεται στον πυραυλικό και διαστημικό εξοπλισμό, έχει σχεδόν χρεοκοπήσει. Το εργοστάσιο χάλυβα Kremenchug βρίσκεται σε παρόμοια κατάσταση. Αυτή η θλιβερή λίστα συνεχίζεται και θα συνεχίζεται...

Όσον αφορά το σύστημα μεταφοράς φυσικού αερίου, κατασκευάστηκε στο σύνολό του από τη Σοβιετική Ένωση και τώρα έχει υποβαθμιστεί σε βαθμό που η χρήση του δημιουργεί μεγάλους κινδύνους και έχει υψηλό κόστος για το περιβάλλον.

Αυτή η κατάσταση θέτει το ερώτημα: φτώχεια, έλλειψη ευκαιριών και χαμένο βιομηχανικό και τεχνολογικό δυναμικό – είναι αυτή η φιλοδυτική πολιτισμική επιλογή που χρησιμοποιούν εδώ και πολλά χρόνια για να κοροϊδέψουν εκατομμύρια ανθρώπους με υποσχέσεις για παραδεισένια βοσκοτόπια;

Όλα κατέληξαν σε μια ουκρανική οικονομία σε θρυμματισμό και σε μια απροκάλυπτη λεηλασία των πολιτών της χώρας, ενώ η ίδια τέθηκε υπό εξωτερικό έλεγχο, κατευθυνόμενο όχι μόνο από τις δυτικές πρωτεύουσες, αλλά και στο έδαφος της, μέσω ενός ολόκληρου δίκτυου ξένων συμβούλων, ΜΚΟ και άλλων ιδρυμάτων που υπάρχουν στην Ουκρανία. Έχουν άμεση σχέση με όλους τους βασικούς διορισμούς και απολύσεις σε όλους τους κλάδους εξουσίας σε όλα τα επίπεδα, από την κεντρική κυβέρνηση μέχρι τους δήμους, καθώς και με κρατικές εταιρείες και μονοπώλια, συμπεριλαμβανομένων των Naftogaz, Ukrenergo, σιδηρόδρομοι, Ukroboronprom, Ukrposhta, την Αρχή Θαλάσσιων Λιμένων της κά.

Δεν υπάρχει ανεξάρτητο δικαστικό σύστημα στην Ουκρανία. Οι αρχές του Κιέβου, κατόπιν απαίτησης της Δύσης, ανέθεσαν το δικαίωμα προτεραιότητας επιλογής μελών των ανώτατων δικαστικών οργάνων, του Συμβουλίου Δικαιοσύνης και της Επιτροπής Ανωτάτων Προσόντων των Δικαστών, σε διεθνείς οργανισμούς.

Επιπλέον, οι Ηνωμένες Πολιτείες ελέγχουν άμεσα την Εθνική Υπηρεσία για την Πρόληψη της Διαφθοράς, το Εθνικό Γραφείο κατά της Διαφθοράς, την Ειδική Εισαγγελία κατά της Διαφθοράς και το Ανώτατο Δικαστήριο κατά της Διαφθοράς. Όλα αυτά γίνονται με το "ευγενές" πρόσχημα της ενδυνάμωσης των προσπαθειών κατά της διαφθοράς. Εντάξει, αλλά πού είναι τα αποτελέσματα; Η διαφθορά ανθίζει όσο ποτέ άλλοτε.

Γνωρίζει ο ουκρανικός λαός ότι έτσι διοικείται η χώρα του; Συνειδητοποιούν ότι η χώρα τους δεν έχει μετατραπεί καν σε πολιτικό ή οικονομικό προτεκτοράτο αλλά έχει αναχθεί σε αποικία με καθεστώς ανδρείκελου; Το κράτος ιδιωτικοποιήθηκε. Ως αποτέλεσμα, η κυβέρνηση, η οποία αυτοπροσδιορίζεται ως η «δύναμη των πατριωτών» δεν ενεργεί πλέον με εθνική ιδιότητα και ωθεί συνεχώς την Ουκρανία να χάσει την κυριαρχία της.

Η πολιτική για την εκρίζωση της ρωσικής γλώσσας, του πολιτισμού και την προώθηση της αφομοίωσης συνεχίζεται. Το Verkhovna Rada έχει δημιουργήσει μια σταθερή ροή νομοσχεδίων που εισάγουν διακρίσεις και ο νόμος για τους λεγόμενους αυτόχθονες πληθυσμούς έχει ήδη τεθεί σε ισχύ. Οι άνθρωποι που προσδιορίζονται ως Ρώσοι και θέλουν να διατηρήσουν την ταυτότητα, τη γλώσσα και τον πολιτισμό τους λαμβάνουν το μήνυμα ότι μετατρέπονται σε καταζητούμενους στην Ουκρανία.

Σύμφωνα με τους νόμους για την εκπαίδευση και την ουκρανική γλώσσα ως κρατική γλώσσα, η ρωσική δεν έχει θέση σε σχολεία ή δημόσιους χώρους, ακόμη και σε συνηθισμένα καταστήματα. Ο νόμος για το λεγόμενο έλεγχο των υπαλλήλων και την κάθαρση των βαθμών τους δημιούργησε ένα μονοπάτι για την αντιμετώπιση ανεπιθύμητων δημοσίων υπαλλήλων.

Υπάρχουν ολοένα και περισσότερες πράξεις που επιτρέπουν στον ουκρανικό στρατό και τις υπηρεσίες επιβολής του νόμου να πατάξουν την ελευθερία του λόγου, τη διαφωνία και την καταδίωξη της αντιπολίτευσης. Ο κόσμος γνωρίζει την αξιοθρήνητη πρακτική της επιβολής μονομερών παράνομων κυρώσεων κατά άλλων χωρών, ξένων φυσικών και νομικών προσώπων. Η Ουκρανία ξεπέρασε τους δυτικούς κυρίους της επινοώντας κυρώσεις κατά των πολιτών της, εταιρειών, τηλεοπτικών καναλιών, άλλων μέσων ενημέρωσης, ακόμη και μελών του κοινοβουλίου.

Το Κίεβο συνεχίζει να προετοιμάζει την καταστροφή της Ουκρανικής Ορθόδοξης Εκκλησίας του Πατριαρχείου Μόσχας. Αυτό δεν είναι μια συναισθηματική κρίση. Η απόδειξη αυτού μπορεί να βρεθεί σε συγκεκριμένες αποφάσεις και έγγραφα. Οι ουκρανικές αρχές έχουν μετατρέψει κυνικά την τραγωδία του σχίσματος σε όργανο κρατικής πολιτικής. Οι σημερινές αρχές δεν αντιδρούν στις εκκλήσεις του ουκρανικού λαού για κατάργηση των νόμων που παραβιάζουν τα δικαιώματα των πιστών. Επιπλέον, νέα νομοσχέδια που στρέφονται κατά του κλήρου και εκατομμυρίων ενοριών της Ουκρανικής Ορθόδοξης Εκκλησίας του Πατριαρχείου της Μόσχας έχουν καταχωρηθεί στο Verkhovna Rada.

Λίγα λόγια για την Κριμαία. Οι κάτοικοι της χερσονήσου έκαναν ελεύθερα την επιλογή τους να είναι με τη Ρωσία. Οι αρχές του Κιέβου δεν μπορούν να αμφισβητήσουν την ξεκάθαρη επιλογή του λαού, γι' αυτό επέλεξαν την επιθετική δράση, την ενεργοποίηση εξτρεμιστικών πυρήνων, συμπεριλαμβανομένων των ριζοσπαστικών ισλαμιστικών οργανώσεων, την αποστολή ανατρεπτών για τρομοκρατικές επιθέσεις σε κρίσιμες εγκαταστάσεις υποδομής και την απαγωγή Ρώσων πολιτών . Έχουμε τεκμηριωμένη απόδειξη ότι τέτοιες επιθετικές ενέργειες γίνονται με την υποστήριξη δυτικών υπηρεσιών ασφαλείας.

Τον Μάρτιο του 2021, εγκρίθηκε μια νέα Στρατιωτική Στρατηγική στην Ουκρανία. Αυτό το έγγραφο είναι σχεδόν εξ ολοκλήρου αφιερωμένο στην αντιπαράθεση με τη Ρωσία και θέτει ως στόχο να εμπλέξει ξένα κράτη σε μια σύγκρουση με τη χώρα μας. Η στρατηγική προβλέπει την οργάνωση αυτού που μπορεί να περιγραφεί ως τρομοκρατικό υπόγειο κίνημα στην Κριμαία της Ρωσίας και στο Ντονμπάς. Καθορίζει επίσης τα περιγράμματα ενός πιθανού πολέμου, ο οποίος θα πρέπει να τελειώσει, σύμφωνα με τους στρατηγούς του Κιέβου, «με τη βοήθεια της διεθνούς κοινότητας με ευνοϊκούς όρους για την Ουκρανία», καθώς και – ακούστε προσεκτικά, παρακαλώ – «με ξένη στρατιωτική υποστήριξη στη γεωπολιτική αντιπαράθεση με τη Ρωσική Ομοσπονδία». Στην πραγματικότητα, αυτό δεν είναι άλλο από την προετοιμασία για εχθροπραξίες κατά της χώρας μας, της Ρωσίας.

Όπως γνωρίζουμε, έχει ήδη δηλωθεί σήμερα ότι η Ουκρανία σκοπεύει να δημιουργήσει τα δικά της πυρηνικά όπλα, και αυτό δεν είναι απλώς καυχησιολογία. Η Ουκρανία διαθέτει τις πυρηνικές τεχνολογίες που δημιουργήθηκαν στη Σοβιετική εποχή και οχήματα παράδοσης τέτοιων όπλων, συμπεριλαμβανομένων αεροσκαφών, καθώς και τα σοβιετικά σχεδιασμένα τακτικά βλήματα ακριβείας Tochka-U με βεληνεκές άνω των 100 χιλιομέτρων. Αλλά μπορούν να κάνουν περισσότερα. είναι μόνο θέμα χρόνου. Είχαν τις βάσεις για αυτό από τη σοβιετική εποχή.

Με άλλα λόγια, η απόκτηση τακτικών πυρηνικών όπλων θα είναι πολύ πιο εύκολη για την Ουκρανία από ό,τι για κάποια άλλα κράτη που δεν πρόκειται να αναφέρω εδώ, τα οποία διεξάγουν τέτοιες έρευνες, ειδικά εάν το Κίεβο λάβει ξένη τεχνολογική υποστήριξη. Δεν μπορούμε να το αποκλείσουμε ούτε αυτό.

Εάν η Ουκρανία αποκτήσει όπλα μαζικής καταστροφής, η κατάσταση στον κόσμο και στην Ευρώπη θα αλλάξει δραστικά, ειδικά για εμάς, για τη Ρωσία. Δεν μπορούμε παρά να αντιδράσουμε σε αυτόν τον πραγματικό κίνδυνο, πολύ περισσότερο αφού, επιτρέψτε μου να επαναλάβω, οι δυτικοί προστάτες της Ουκρανίας μπορεί να τη βοηθήσουν να αποκτήσει αυτά τα όπλα για να δημιουργήσει μια ακόμη απειλή για τη χώρα μας. Βλέπουμε πόσο επίμονα εξαντλείται από όπλα το καθεστώς του Κιέβου. Από το 2014, μόνο οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν ξοδέψει δισεκατομμύρια δολάρια για το σκοπό αυτό, συμπεριλαμβανομένων των προμηθειών όπλων και εξοπλισμού και της εκπαίδευσης ειδικών. Τους τελευταίους μήνες, υπάρχει μια συνεχής ροή δυτικών όπλων προς την Ουκρανία, επιδεικτικά, με όλο τον κόσμο να παρακολουθεί. Ξένοι σύμβουλοι επιβλέπουν τις δραστηριότητες των ενόπλων δυνάμεων και των ειδικών υπηρεσιών της και το γνωρίζουμε καλά αυτό.

Τα τελευταία χρόνια, στρατιωτικά τμήματα χωρών του ΝΑΤΟ ήταν σχεδόν συνεχώς παρόντα στο ουκρανικό έδαφος με το πρόσχημα των ασκήσεων. Το σύστημα ελέγχου των ουκρανικών στρατευμάτων έχει ήδη ενσωματωθεί στο ΝΑΤΟ. Αυτό σημαίνει ότι το αρχηγείο του ΝΑΤΟ μπορεί να εκδώσει απευθείας εντολές στις ουκρανικές ένοπλες δυνάμεις, ακόμη και στις ξεχωριστές μονάδες και διμοιρίες τους.

Οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ έχουν ξεκινήσει μια προκλητική ανάπτυξη επί ουκρανικού εδάφους ως θέατρο πιθανών στρατιωτικών επιχειρήσεων. Οι τακτικές κοινές τους ασκήσεις είναι προφανώς αντιρωσικές. Μόνο πέρυσι, συμμετείχαν πάνω από 23.000 στρατιώτες και περισσότερες από χίλιες μονάδες.

Έχει ήδη εγκριθεί νόμος που επιτρέπει σε ξένα στρατεύματα να έρχονται στην Ουκρανία το 2022 για να λάβουν μέρος σε πολυεθνικές ασκήσεις. Όπως είναι λογικό, πρόκειται κυρίως για στρατεύματα του ΝΑΤΟ. Φέτος, προγραμματίζονται τουλάχιστον δέκα από αυτές τις κοινές ασκήσεις.

Προφανώς, τέτοιες επιχειρήσεις έχουν σχεδιαστεί για να αποτελούν συγκάλυψη για την ταχεία συσσώρευση της στρατιωτικής ομάδας του ΝΑΤΟ στο ουκρανικό έδαφος. Αυτό συμβαίνει ακόμη περισσότερο αφού το δίκτυο των αεροδρομίων που αναβαθμίστηκαν με τη βοήθεια των ΗΠΑ στη Μπορισπόλ, στο Ιβάνο-Φρανκόφσκ, στο Τσουγκούγιεφ και στην Οδησσό, για να αναφέρουμε μερικά, είναι ικανό να μεταφέρει στρατιωτικές μονάδες σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα. Ο εναέριος χώρος της Ουκρανίας είναι ανοιχτός για πτήσεις από αμερικανικά στρατηγικά και αναγνωριστικά αεροσκάφη και drones που πραγματοποιούν επιτήρηση πάνω από το ρωσικό έδαφος.

Θα προσθέσω ότι το κατασκευασμένο από τις ΗΠΑ Κέντρο Θαλάσσιων Επιχειρήσεων στο Ochakov καθιστά δυνατή την υποστήριξη δραστηριότητας από πολεμικά πλοία του ΝΑΤΟ, συμπεριλαμβανομένης της χρήσης όπλων ακριβείας, εναντίον του ρωσικού στόλου της Μαύρης Θάλασσας και των υποδομών μας σε ολόκληρη την ακτή της Μαύρης Θάλασσας.

Κάποτε, οι Ηνωμένες Πολιτείες σκόπευαν να χτίσουν παρόμοιες εγκαταστάσεις και στην Κριμαία, αλλά οι Κριμαϊκοί και οι κάτοικοι της Σεβαστούπολης κατέστρεψαν αυτά τα σχέδια. Θα το θυμόμαστε πάντα αυτό.

Θα ήθελα να επαναλάβω ότι σήμερα ένα τέτοιο κέντρο έχει ήδη αναπτυχθεί στο Ochakov. Τον 18^ο αιώνα , στρατιώτες του Alexander Suvorov πολέμησαν για αυτήν την πόλη. Λόγω του θάρρους τους, έγινε μέρος της Ρωσίας. Επίσης τον 18ο αιώνα , τα εδάφη της παραθαλάσσιας ζώνης της Μαύρης Θάλασσας, που ενσωματώθηκαν στη Ρωσία ως αποτέλεσμα των πολέμων με την Οθωμανική Αυτοκρατορία, έλαβαν το όνομα Novorossiya (Νέα Ρωσία). Τώρα γίνονται προσπάθειες να καταδικαστούν στη λήθη αυτά τα ορόσημα της ιστορίας, μαζί με τα ονόματα κρατικών και στρατιωτικών προσωπικοτήτων της Ρωσικής Αυτοκρατορίας, χωρίς τις προσπάθειες των οποίων η σύγχρονη Ουκρανία δεν θα είχε πολλές μεγάλες πόλεις ή ακόμη και πρόσβαση στη Μαύρη Θάλασσα.

Ένα μνημείο του Alexander Suvorov κατεδαφίστηκε πρόσφατα στην Πολτάβα. Τι να πει κανείς; Αποκηρύσσετε το δικό σας παρελθόν; Η λεγόμενη αποικιακή κληρονομιά της Ρωσικής Αυτοκρατορίας; Λοιπόν, τουλάχιστον, να είστε συνεπείς.

Στη συνέχεια, συγκεκριμένα, το άρθρο 17 του Συντάγματος της Ουκρανίας ορίζει ότι η ανάπτυξη ξένων στρατιωτικών βάσεων στο έδαφός της είναι παράνομη. Ωστόσο, όπως αποδεικνύεται, πρόκειται απλώς για μια συμβατικότητα που μπορεί εύκολα να παρακαμφθεί.
Η Ουκρανία φιλοξενεί εκπαιδευτικές αποστολές του ΝΑΤΟ που είναι, στην πραγματικότητα, ξένες στρατιωτικές βάσεις. Απλώς ονόμασαν μια βάση αποστολή και τελείωσαν με αυτήν.
Το Κίεβο έχει διακηρύξει εδώ και καιρό μια στρατηγική πορεία για την ένταξη στο ΝΑΤΟ. Πράγματι, κάθε χώρα έχει το δικαίωμα να επιλέξει το δικό της σύστημα ασφαλείας και να συνάψει στρατιωτικές συμμαχίες. Δεν θα υπήρχε πρόβλημα με αυτό, αν δεν ήταν ένα «αλλά». Τα διεθνή έγγραφα ορίζουν ρητά την αρχή της ίσης και αδιαίρετης ασφάλειας, η οποία περιλαμβάνει υποχρεώσεις να μην ενισχύεται η δική σου ασφάλεια σε βάρος της ασφάλειας άλλων κρατών. Αυτό αναφέρεται στον Χάρτη του ΟΑΣΕ για την Ευρωπαϊκή Ασφάλεια του 1999 που εγκρίθηκε στην Κωνσταντινούπολη και στη Διακήρυξη της Αστάνα του ΟΑΣΕ το 2010.
Με άλλα λόγια, η επιλογή των οδών για τη διασφάλιση της ασφάλειας δεν θα πρέπει να αποτελεί απειλή για άλλα κράτη, ενώ η ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ αποτελεί άμεση απειλή για την ασφάλεια της Ρωσίας.

Επιτρέψτε μου να σας υπενθυμίσω ότι στη σύνοδο κορυφής του ΝΑΤΟ στο Βουκουρέστι που πραγματοποιήθηκε τον Απρίλιο του 2008, οι Ηνωμένες Πολιτείες προώθησαν μια απόφαση σύμφωνα με την οποία η Ουκρανία και, παρεμπιπτόντως, η Γεωργία θα γίνουν μέλη του ΝΑΤΟ. Πολλοί ευρωπαίοι σύμμαχοι των Ηνωμένων Πολιτειών γνώριζαν καλά τους κινδύνους που συνδέονται με αυτή την προοπτική ήδη από τότε, αλλά αναγκάστηκαν να ανεχτούν τη βούληση του ανώτερου εταίρου τους. Οι Αμερικανοί απλώς τα χρησιμοποίησαν για να ασκήσουν μια ξεκάθαρα αντιρωσική πολιτική.

Ορισμένα κράτη μέλη του ΝΑΤΟ εξακολουθούν να είναι πολύ επιφυλακτικά σχετικά με την ένταξη της Ουκρανίας. Λαμβάνουμε μηνύματα από ορισμένες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες που μας λένε να μην ανησυχούμε γιατί δεν θα συμβεί κυριολεκτικά από τη μια μέρα στην άλλη. Στην πραγματικότητα, οι εταίροι μας στις ΗΠΑ λένε το ίδιο πράγμα. «Εντάξει», απαντάμε, «αν δεν γίνει αύριο, τότε θα γίνει μεθαύριο. Τι αλλάζει από την ιστορική σκοπιά; Τίποτα απολύτως."
Επιπλέον, γνωρίζουμε τη θέση και τα λόγια της ηγεσίας των ΗΠΑ ότι οι ενεργές εχθροπραξίες στην ανατολική Ουκρανία δεν αποκλείουν την πιθανότητα ένταξης αυτής της χώρας στο ΝΑΤΟ εάν πληροί τα κριτήρια του ΝΑΤΟ και ξεπεράσει τη διαφθορά.

Όλο αυτό το διάστημα, προσπαθούν να μας πείσουν ξανά και ξανά ότι το ΝΑΤΟ είναι μια ειρηνευτική και καθαρά αμυντική συμμαχία που δεν αποτελεί απειλή για τη Ρωσία. Και πάλι, θέλουν να πάρουμε το λόγο τους. Γνωρίζουμε όμως καλά την πραγματική αξία αυτών των λέξεων. Το 1990, όταν συζητήθηκε η γερμανική ενοποίηση, οι ΗΠΑ υποσχέθηκαν στη σοβιετική ηγεσία ότι "η δικαιοδοσία ή η στρατιωτική παρουσία του ΝΑΤΟ δεν θα επεκταθεί ούτε μια ίντσα προς τα ανατολικά και ότι η ένωση της Γερμανίας δεν θα οδηγήσει στην εξάπλωση της στρατιωτικής οργάνωσης του ΝΑΤΟ στα ανατολικά" (ακριβές απόσπασμα).
Έδωσαν πολλές προφορικές διαβεβαιώσεις, οι οποίες αποδείχθηκαν όλες κενές φράσεις. Αργότερα, άρχισαν να μας διαβεβαιώνουν ότι η ένταξη χωρών της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης στο ΝΑΤΟ θα βελτίωνε μόνο τις σχέσεις με τη Μόσχα, θα απάλλασσε αυτές τις χώρες από τους φόβους που βαραίνουν στην πικρή ιστορική τους κληρονομιά και ακόμη θα δημιουργούσε μια ζώνη χωρών που είναι φιλικές προς τη Ρωσία. .

Ωστόσο, συνέβη ακριβώς το αντίθετο. Οι κυβερνήσεις ορισμένων χωρών της Ανατολικής Ευρώπης, κάνοντας εικασίες για τη ρωσοφοβία, έφεραν τα κόμπλεξ και τα στερεότυπά τους για τη ρωσική απειλή στη Συμμαχία και επέμειναν στη δημιουργία των δυνατοτήτων συλλογικής άμυνας και στην ανάπτυξη τους κατά κύριο λόγο εναντίον της Ρωσίας. Ακόμη χειρότερα, αυτό συνέβη στη δεκαετία του 1990 και στις αρχές της δεκαετίας του 2000, όταν, χάρη στο άνοιγμα και την καλή θέλησή μας, οι σχέσεις μεταξύ Ρωσίας και Δύσης είχαν φτάσει σε υψηλό επίπεδο.

Η Ρωσία έχει εκπληρώσει όλες τις υποχρεώσεις της, συμπεριλαμβανομένης της αποχώρησης από τη Γερμανία, από την Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη, συμβάλλοντας τεράστια στην υπέρβαση της κληρονομιάς του Ψυχρού Πολέμου. Έχουμε προτείνει με συνέπεια διάφορες επιλογές συνεργασίας, συμπεριλαμβανομένων των μορφών του Συμβουλίου ΝΑΤΟ-Ρωσίας και του ΟΑΣΕ.
Επιπλέον, θα πω κάτι που δεν έχω πει ποτέ δημόσια, θα το πω τώρα για πρώτη φορά. Όταν ο τότε απερχόμενος πρόεδρος των ΗΠΑ Μπιλ Κλίντον επισκέφθηκε τη Μόσχα το 2000, τον ρώτησα πώς θα ένιωθε η Αμερική για την αποδοχή της Ρωσίας στο ΝΑΤΟ.

Δεν θα αποκαλύψω όλες τις λεπτομέρειες αυτής της συνομιλίας, αλλά η αντίδραση στην ερώτησή μου ήταν, ας πούμε, αρκετά συγκρατημένη, και η αληθινή στάση των Αμερικανών σε αυτό το ενδεχόμενο φαίνεται στην πραγματικότητα από τα επόμενα βήματά τους σε σχέση με τη χώρα μας. Αναφέρομαι στην απροκάλυπτη υποστήριξη των τρομοκρατών στον Βόρειο Καύκασο, στην περιφρόνηση των απαιτήσεων και των ανησυχιών μας για την ασφάλεια, στη συνεχιζόμενη επέκταση του ΝΑΤΟ, στην απόσυρση από τη Συνθήκη ABM, και ούτω καθεξής. Εγείρεται το ερώτημα: γιατί; Τι είναι όλα αυτά, ποιος είναι ο σκοπός; Εντάξει, δεν θέλετε να μας δείτε ως φίλους ή συμμάχους, αλλά γιατί να μας κάνετε εχθρούς;

Μπορεί να υπάρχει μόνο μία απάντηση – δεν πρόκειται για το πολιτικό μας καθεστώς ή κάτι παρόμοιο. Απλώς δεν χρειάζονται -φοβούνται, μια μεγάλη και ανεξάρτητη χώρα όπως η Ρωσία. Αυτή είναι η απάντηση σε όλες τις ερωτήσεις. Αυτή είναι η πηγή της παραδοσιακής πολιτικής της Αμερικής απέναντι στη Ρωσία. Εξ ου και η στάση απέναντι σε όλες τις προτάσεις μας για την ασφάλεια

Σήμερα, μια ματιά στον χάρτη είναι αρκετή για να δει κανείς σε ποιο βαθμό οι δυτικές χώρες τήρησαν την υπόσχεσή τους να απέχουν από την επέκταση του ΝΑΤΟ προς τα ανατολικά. Απλώς εξαπατούν. Έχουμε δει πέντε κύματα επέκτασης του ΝΑΤΟ, το ένα μετά το άλλο – η Πολωνία, η Τσεχική Δημοκρατία και η Ουγγαρία έγιναν δεκτές το 1999. Βουλγαρία, Εσθονία, Λετονία, Λιθουανία, Ρουμανία, Σλοβακία και Σλοβενία ​​το 2004. Αλβανία και Κροατία το 2009· Μαυροβούνιο το 2017. Βόρεια Μακεδονία το 2020.
Ως αποτέλεσμα, η Συμμαχία, η στρατιωτική της υποδομή έφτασε στα σύνορα της Ρωσίας. Αυτή είναι μια από τις βασικές αιτίες της ευρωπαϊκής κρίσης ασφάλειας. είχε τον πιο αρνητικό αντίκτυπο σε ολόκληρο το σύστημα διεθνών σχέσεων και οδήγησε στην απώλεια της αμοιβαίας εμπιστοσύνης.
Η κατάσταση συνεχίζει να επιδεινώνεται, συμπεριλαμβανομένης της στρατηγικής περιοχής. Έτσι, δημιουργούνται περιοχές τοποθέτησης πυραύλων αναχαίτισης στη Ρουμανία και την Πολωνία ως μέρος του αμερικανικού σχεδίου για τη δημιουργία ενός παγκόσμιου συστήματος αντιπυραυλικής άμυνας. Είναι γνωστό ότι οι εκτοξευτές που αναπτύσσονται εκεί μπορούν να χρησιμοποιηθούν για πυραύλους κρουζ Tomahawk – επιθετικά συστήματα κρούσης.

Επιπλέον, οι Ηνωμένες Πολιτείες αναπτύσσουν το Standard Missile-6 για κάθε χρήση, το οποίο μπορεί να παρέχει αεροπορική και αντιπυραυλική άμυνα, καθώς και να χτυπήσει στόχους εδάφους και επιφανείας. Με άλλα λόγια, το υποτιθέμενο αμυντικό σύστημα αντιπυραυλικής άμυνας των ΗΠΑ αναπτύσσει και επεκτείνει τις νέες επιθετικές του δυνατότητες.

Οι πληροφορίες που έχουμε μας δίνουν καλό λόγο να πιστεύουμε ότι η ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ και η επακόλουθη ανάπτυξη των εγκαταστάσεων του ΝΑΤΟ έχει ήδη αποφασιστεί και είναι μόνο θέμα χρόνου. Κατανοούμε ξεκάθαρα ότι με αυτό το σενάριο, το επίπεδο των στρατιωτικών απειλών για τη Ρωσία θα αυξηθεί δραματικά, αρκετές φορές. Και θα ήθελα να τονίσω σε αυτό το σημείο ότι ο κίνδυνος ενός ξαφνικού χτυπήματος στη χώρα μας θα πολλαπλασιαστεί.

Θα εξηγήσω ότι τα αμερικανικά έγγραφα στρατηγικού σχεδιασμού επιβεβαιώνουν τη δυνατότητα ενός λεγόμενου προληπτικού χτυπήματος σε εχθρικά πυραυλικά συστήματα. Γνωρίζουμε επίσης τον κύριο αντίπαλο ΗΠΑ-ΝΑΤΟ. Είναι η Ρωσία. Τα έγγραφα του ΝΑΤΟ δηλώνουν επίσημα τη χώρα μας ως την κύρια απειλή για την ευρωατλαντική ασφάλεια. Η Ουκρανία θα χρησιμεύσει ως προηγμένο προγεφύρωμα για ένα τέτοιο χτύπημα. Αν οι πρόγονοί μας το άκουγαν αυτό, μάλλον απλά δεν θα το πίστευαν. Δεν θέλουμε να το πιστέψουμε ούτε σήμερα, αλλά είναι αυτό που είναι. Θα ήθελα οι άνθρωποι στη Ρωσία και την Ουκρανία να το καταλάβουν αυτό.

Πολλά ουκρανικά αεροδρόμια βρίσκονται όχι μακριά από τα σύνορά μας. Η τακτική αεροπορία του ΝΑΤΟ που αναπτύσσεται εκεί, συμπεριλαμβανομένων των όπλων ακριβείας, θα είναι σε θέση να χτυπήσει στο έδαφός μας μέχρι το βάθος της γραμμής Βόλγκογκραντ-Καζάν-Σαμάρα-Αστραχάν. Η ανάπτυξη ραντάρ αναγνώρισης στο ουκρανικό έδαφος θα επιτρέψει στο ΝΑΤΟ να ελέγχει αυστηρά τον εναέριο χώρο της Ρωσίας μέχρι τα Ουράλια.

Τέλος, αφού οι ΗΠΑ κατέστρεψαν τη Συνθήκη INF, το Πεντάγωνο ανέπτυξε ανοιχτά πολλά χερσαία επιθετικά όπλα, συμπεριλαμβανομένων βαλλιστικών πυραύλων που είναι ικανοί να χτυπήσουν στόχους σε απόσταση έως και 5.500 km. Εάν αναπτυχθούν στην Ουκρανία, τέτοια συστήματα θα μπορούν να πλήξουν στόχους σε ολόκληρο το ευρωπαϊκό τμήμα της Ρωσίας. Ο χρόνος πτήσης των πυραύλων κρουζ Tomahawk στη Μόσχα θα είναι μικρότερος από 35 λεπτά. Οι βαλλιστικοί πύραυλοι από το Χάρκοβο θα διαρκέσουν επτά έως οκτώ λεπτά και υπερηχητικά όπλα επίθεσης, τέσσερα έως πέντε λεπτά. Είναι σαν ένα μαχαίρι στο λαιμό. Δεν έχω καμία αμφιβολία ότι ελπίζουν να πραγματοποιήσουν αυτά τα σχέδια, όπως έκαναν πολλές φορές στο παρελθόν, επεκτείνοντας το ΝΑΤΟ προς τα ανατολικά, μεταφέροντας τη στρατιωτική τους υποδομή στα ρωσικά σύνορα και αγνοώντας πλήρως τις ανησυχίες, τις διαμαρτυρίες και τις προειδοποιήσεις μας. Με συγχωρείτε...

Φυσικά, θα συμπεριφέρονται με τον ίδιο τρόπο και στο μέλλον, ακολουθώντας μια γνωστή παροιμία: «Τα σκυλιά γαβγίζουν αλλά το καραβάνι συνεχίζει». Επιτρέψτε μου να πω αμέσως – δεν δεχόμαστε αυτή τη συμπεριφορά και δεν θα τη δεχθούμε ποτέ. Τούτου λεχθέντος, η Ρωσία πάντα υποστήριζε την επίλυση των πιο περίπλοκων προβλημάτων με πολιτικά και διπλωματικά μέσα, στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων.

Γνωρίζουμε καλά την τεράστια ευθύνη μας όσον αφορά την περιφερειακή και παγκόσμια σταθερότητα. Το 2008, η Ρωσία ανέλαβε μια πρωτοβουλία για τη σύναψη μιας Ευρωπαϊκής Συνθήκης Ασφάλειας βάσει της οποίας κανένα ευρωατλαντικό κράτος ή διεθνής οργανισμός δεν θα μπορούσε να ενισχύσει την ασφάλειά του σε βάρος της ασφάλειας άλλων. Ωστόσο, η πρότασή μας απορρίφθηκε αμέσως με το πρόσχημα ότι δεν πρέπει να επιτραπεί στη Ρωσία να θέσει όρια στις δραστηριότητες του ΝΑΤΟ.
Επιπλέον, μας έγινε ρητά σαφές ότι μόνο τα μέλη του ΝΑΤΟ μπορούν να έχουν νομικά δεσμευτικές εγγυήσεις ασφαλείας.
Τον περασμένο Δεκέμβριο, παραδώσαμε στους δυτικούς εταίρους μας ένα σχέδιο συνθήκης μεταξύ της Ρωσικής Ομοσπονδίας και των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής σχετικά με τις εγγυήσεις ασφαλείας, καθώς και ένα σχέδιο συμφωνίας για μέτρα για τη διασφάλιση της ασφάλειας της Ρωσικής Ομοσπονδίας και των κρατών μελών του ΝΑΤΟ.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες και το ΝΑΤΟ απάντησαν με γενικές δηλώσεις. Υπήρχαν πυρήνες ορθολογισμού και σε αυτούς, αλλά αφορούσαν θέματα δευτερεύουσας σημασίας και όλα έμοιαζαν με προσπάθεια να τραβήξουν το θέμα και να παρασύρουν τη συζήτηση.

Ανταποκριθήκαμε σε αυτό αναλόγως και επισημάναμε ότι ήμασταν έτοιμοι να ακολουθήσουμε τον δρόμο των διαπραγματεύσεων, υπό την προϋπόθεση ωστόσο, ότι όλα τα θέματα θεωρούνται ως ένα πακέτο που περιλαμβάνει τις βασικές προτάσεις της Ρωσίας που περιέχουν τρία βασικά σημεία.
Πρώτον, για να αποτραπεί η περαιτέρω επέκταση του ΝΑΤΟ.
Δεύτερον, να απέχουν η Συμμαχία από την ανάπτυξη συστημάτων επιθετικών όπλων στα ρωσικά σύνορα και τέλος,
Επαναφορά της στρατιωτικής ικανότητας και υποδομής του μπλοκ στην Ευρώπη στο σημείο που βρίσκονταν το 1997, όταν υπογράφηκε η ιδρυτική πράξη ΝΑΤΟ-Ρωσίας.

Αυτές οι προτάσεις αρχών μας αγνοήθηκαν. Για να επαναλάβουμε, οι δυτικοί εταίροι μας έχουν εκφράσει για άλλη μια φορά τις πολύ γνωστές φόρμουλες ότι κάθε κράτος έχει το δικαίωμα να επιλέγει ελεύθερα τρόπους για να διασφαλίσει την ασφάλειά του ή να ενταχθεί σε οποιαδήποτε στρατιωτική ένωση ή συμμαχία. Δηλαδή, τίποτα δεν έχει αλλάξει στη στάση τους, και συνεχίζουμε να ακούμε τις ίδιες παλιές αναφορές στην περιβόητη πολιτική «ανοιχτών θυρών» του ΝΑΤΟ. Επιπλέον, προσπαθούν και πάλι να μας εκβιάσουν και μας απειλούν με κυρώσεις, τις οποίες, παρεμπιπτόντως, θα επιβάλουν ό,τι κι αν γίνει, καθώς η Ρωσία συνεχίζει να ενισχύει την κυριαρχία της και τις Ένοπλες Δυνάμεις της. Είναι βέβαιο ότι δεν θα το ξανασκεφτούν ποτέ πριν βρουν ή απλώς κατασκευάσουν ένα πρόσχημα για άλλη μια επίθεση κυρώσεων, ανεξάρτητα από τις εξελίξεις στην Ουκρανία. Ένας και μοναδικός στόχος τους είναι να αναχαιτίσουν την ανάπτυξη της Ρωσίας.

Θα ήθελα να είμαι σαφής και ξεκάθαρος: υπό τις παρούσες συνθήκες, όταν οι προτάσεις μας για ισότιμο διάλογο σε θεμελιώδη ζητήματα έχουν ουσιαστικά μείνει αναπάντητα από τις Ηνωμένες Πολιτείες και το ΝΑΤΟ, όταν το επίπεδο των απειλών για τη χώρα μας έχει αυξηθεί σημαντικά, η Ρωσία έχει δικαίωμα ανταπόκρισης (σσ. αντίδρασης | μέτρων) προκειμένου να διασφαλιστεί η ασφάλειά της. Αυτό ακριβώς θα κάνουμε.

Όσον αφορά την κατάσταση στο Donbass, βλέπουμε ότι οι κυβερνώντες –η ελίτ του Κιέβου δεν σταματούν ποτέ να ξεκαθαρίζουν δημοσίως την απροθυμία τους να συμμορφωθούν με τη δέσμη μέτρων του Μινσκ για την επίλυση της σύγκρουσης και δεν ενδιαφέρονται για μια ειρηνική διευθέτηση. Αντιθέτως, προσπαθούν να ενορχηστρώσουν ένα blitzkrieg στο Donbass όπως έγινε το 2014 και το 2015. Όλοι ξέρουμε πώς κατέληξαν αυτές οι απερίσκεπτες μεθοδεύσεις.

Δεν περνά ούτε μια μέρα χωρίς οι κοινότητες του Ντονμπάς να δεχθούν βομβαρδισμούς. Η πρόσφατα συσταθείσα μεγάλη στρατιωτική δύναμη χρησιμοποιεί επιθετικά drones, βαρύ εξοπλισμό, πυραύλους, πυροβολικό και πολλαπλούς εκτοξευτές πυραύλων. Οι δολοφονίες αμάχων, ο αποκλεισμός, η κακοποίηση ανθρώπων, συμπεριλαμβανομένων παιδιών, γυναικών και ηλικιωμένων, συνεχίζονται με αμείωτο ρυθμό. Όπως λέμε, δεν υπάρχει τέλος σε αυτό.

Εν τω μεταξύ, ο λεγόμενος πολιτισμένος κόσμος, του οποίου οι δυτικοί συνάδελφοί μας αυτοανακηρύχθηκαν ως οι μόνοι εκπρόσωποι, προτιμά να μην τα βλέπει αυτά, σαν να μην υπάρχει αυτή η φρίκη και η γενοκτονία, την οποία αντιμετωπίζουν σχεδόν 4 εκατομμύρια άνθρωποι. Υπάρχουν όμως μόνο και μόνο επειδή αυτοί οι άνθρωποι δεν συμφώνησαν με το υποστηριζόμενο από τη Δύση πραξικόπημα στην Ουκρανία το 2014 και αντιτάχθηκαν στη μετάβαση προς τους Νεάντερταλ και τον επιθετικό εθνικισμό και τον νεοναζισμό που έχουν ανυψωθεί στην Ουκρανία στην τάξη της εθνικής πολιτικής. Αγωνίζονται για το στοιχειώδες δικαίωμά τους να ζουν στη δική τους γη, να μιλούν τη δική τους γλώσσα και να διατηρούν τον πολιτισμό και τις παραδόσεις τους.

Μέχρι πότε μπορεί να συνεχιστεί αυτή η τραγωδία; Πόσο ακόμα μπορεί να το ανεχτεί κανείς αυτό; Η Ρωσία έχει κάνει τα πάντα για να διατηρήσει την εδαφική ακεραιότητα της Ουκρανίας. Όλα αυτά τα χρόνια, πίεσε επίμονα και υπομονετικά για την εφαρμογή της Απόφασης 2202 του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ της 17ης Φεβρουαρίου 2015, η οποία εδραίωσε τη δέσμη μέτρων του Μινσκ της 12ης Φεβρουαρίου 2015, για τη διευθέτηση της κατάστασης στο Ντονμπάς.
Όλα ήταν μάταια. Οι πρόεδροι και οι βουλευτές της Ράντα έρχονται και φεύγουν, αλλά κατά βάθος το επιθετικό και εθνικιστικό καθεστώς που κατέλαβε την εξουσία στο Κίεβο παραμένει αμετάβλητο. Είναι εξ ολοκλήρου προϊόν του πραξικοπήματος του 2014 και όσοι ακολούθησαν το μονοπάτι της βίας, της αιματοχυσίας και της ανομίας δεν αναγνώρισαν τότε και δεν αναγνωρίζουν τώρα καμία άλλη λύση στο ζήτημα του Ντονμπάς εκτός από στρατιωτική. 

Από αυτή την άποψη, θεωρώ απαραίτητο να λάβω μια απόφαση που έχει καθυστερήσει πολύ και να αναγνωρίσω αμέσως την ανεξαρτησία και την κυριαρχία της Λαϊκής Δημοκρατίας του Ντόνετσκ και της Λαϊκής Δημοκρατίας του Λουγκάνσκ.

Θα ήθελα να ζητήσω από την Ομοσπονδιακή Συνέλευση της Ρωσικής Ομοσπονδίας να υποστηρίξει αυτήν την απόφαση και στη συνέχεια να επικυρώσει τη Συνθήκη Φιλίας και Αμοιβαίας Βοήθειας και με τις δύο δημοκρατίες. Αυτά τα δύο έγγραφα θα ετοιμαστούν και θα υπογραφούν σύντομα.

Θέλουμε όσοι κατέλαβαν και συνεχίζουν να κατέχουν την εξουσία στο Κίεβο να σταματήσουν αμέσως τις εχθροπραξίες. Διαφορετικά, η ευθύνη για την πιθανή συνέχιση της αιματοχυσίας θα βαρύνει αποκλειστικά τη συνείδηση ​​του κυβερνώντος καθεστώτος της Ουκρανίας.

Καθώς ανακοινώνω τις αποφάσεις που ελήφθησαν σήμερα, παραμένω σίγουρος για την υποστήριξη των πολιτών της Ρωσίας και των πατριωτικών δυνάμεων της χώρας.

        Σας ευχαριστώ.

2^ο διάγγελμα 24 Φεβρουαρίου

       Πολίτες της Ρωσίας, φίλοι,

Θεωρώ απαραίτητο σήμερα να μιλήσω ξανά για τα τραγικά γεγονότα στο Donbass και τις βασικές πτυχές της διασφάλισης της ασφάλειας της Ρωσίας.

Θα ξεκινήσω με αυτό που είπα στην ομιλία μου στις 21 Φεβρουαρίου 2022. Μίλησα για τις μεγαλύτερες ανησυχίες και φόβους μας και για τις θεμελιώδεις απειλές που οι ανεύθυνοι δυτικοί πολιτικοί δημιουργούσαν για τη Ρωσία με συνέπεια, προκλητικότητα και χωρίς τυμπανοκρουσίες -στα μουλωχτά, από χρόνο σε χρόνο. Αναφέρομαι στην επέκταση του ΝΑΤΟ προς τα ανατολικά, το οποίο μετακινεί τη στρατιωτική του υποδομή όλο και πιο κοντά στα ρωσικά σύνορα.

Είναι γεγονός ότι τα τελευταία 30 χρόνια προσπαθούμε υπομονετικά να καταλήξουμε σε συμφωνία με τις κορυφαίες χώρες του ΝΑΤΟ σχετικά με τις αρχές της ίσης και αδιαίρετης ασφάλειας στην Ευρώπη. Ως απάντηση στις προτάσεις μας, αντιμετωπίζαμε πάντα είτε κυνική εξαπάτηση και ψέματα είτε απόπειρες πίεσης και εκβιασμού, ενώ η βορειοατλαντική συμμαχία συνέχισε να επεκτείνεται παρά τις διαμαρτυρίες και τις ανησυχίες μας. Η στρατιωτική του μηχανή κινείται και, όπως είπα, πλησιάζει στα σύνορά μας.
Γιατί συμβαίνει αυτό; Από πού προέκυψε αυτός ο προκλητικός -προβοκατόρικος τρόπος να μιλούν κάτω από το ύψος της εξαιρετικότητας, του αλάθητου και της παντοτελείας τους; Ποια είναι η εξήγηση αυτής της περιφρονητικής τους στάσης προς τα συμφέροντά μας και τα απολύτως θεμιτά αιτήματά μας;

Η απάντηση είναι απλή. Όλα είναι ξεκάθαρα και προφανή. Στα τέλη της 10ετίας του 1980, η Σοβιετική Ένωση έγινε πιο αδύναμη και στη συνέχεια διαλύθηκε. Αυτή η εμπειρία πρέπει να μας χρησιμεύσει ως καλό μάθημα, γιατί μας έδειξε ότι η παράλυση της δύναμης και της θέλησης είναι το πρώτο βήμα προς την πλήρη υποβάθμιση και λήθη. Χάσαμε την εμπιστοσύνη μας μόνο για μια στιγμή, αλλά ήταν αρκετή για να διαταραχθεί η ισορροπία των δυνάμεων στον κόσμο.
Ως αποτέλεσμα, οι παλιές συνθήκες και συμφωνίες δεν είναι πλέον αποτελεσματικές. Οι παρακλήσεις και τα αιτήματα δεν βοηθούν. Οτιδήποτε δεν ταιριάζει στο κυρίαρχο κράτος, στις εξουσίες, καταγγέλλεται ως αρχαϊκό, παρωχημένο και άχρηστο. Ταυτόχρονα, ό,τι θεωρεί χρήσιμο παρουσιάζεται ως η απόλυτη αλήθεια και επιβάλλεται σε άλλους ανεξαρτήτως κόστους, καταχρηστικά και με κάθε διαθέσιμο μέσο. Όσοι αρνούνται να συμμορφωθούν υπόκεινται σε τακτικές ισχυρών όπλων.

Αυτό που λέω τώρα δεν αφορά μόνο τη Ρωσία και η Ρωσία δεν είναι η μόνη χώρα που ανησυχεί για αυτό. Αυτό έχει να κάνει με ολόκληρο το σύστημα διεθνών σχέσεων, και μερικές φορές ακόμη και με τους συμμάχους των ΗΠΑ. Η κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης οδήγησε σε μια αναδιανομή του κόσμου και οι κανόνες του διεθνούς δικαίου που αναπτύχθηκαν εκείνη την εποχή – και οι σημαντικότεροι από αυτούς, οι θεμελιώδεις κανόνες που υιοθετήθηκαν μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και επισημοποίησαν σε μεγάλο βαθμό το αποτέλεσμά του – ήρθαν στο τρόπο όσων δήλωσαν νικητές του Ψυχρού Πολέμου.

Φυσικά, η πρακτική, οι διεθνείς σχέσεις και οι κανόνες που τις διέπουν έπρεπε να λαμβάνουν υπόψη τις αλλαγές που συνέβησαν στον κόσμο και στην ισορροπία δυνάμεων. Ωστόσο, αυτό έπρεπε να είχε γίνει επαγγελματικά, ομαλά, υπομονετικά και με σεβασμό στα συμφέροντα όλων των κρατών και με δική τους ευθύνη. Αντίθετα, είδαμε μια κατάσταση ευφορίας που δημιουργήθηκε από το αίσθημα της απόλυτης ανωτερότητας, ένα είδος σύγχρονου απολυταρχισμού, σε συνδυασμό με τα χαμηλά πολιτιστικά πρότυπα και την αλαζονεία όσων διατύπωσαν και πίεζαν για αποφάσεις που ταιριάζουν μόνο στους εαυτούς τους. Η κατάσταση πήρε άλλη τροπή.

Υπάρχουν πολλά παραδείγματα για αυτό. Πρώτα μια αιματηρή στρατιωτική επιχείρηση διεξήχθη κατά του Βελιγραδίου, χωρίς την έγκριση του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, αλλά με μαχητικά αεροσκάφη και πυραύλους που χρησιμοποιήθηκαν στην καρδιά της Ευρώπης. Οι βομβαρδισμοί ειρηνικών πόλεων και ζωτικών υποδομών συνεχίστηκαν για αρκετές εβδομάδες. Πρέπει να υπενθυμίσω αυτά τα γεγονότα, γιατί ορισμένοι δυτικοί συνάδελφοι προτιμούν να τα ξεχάσουν, και όταν αναφέραμε το γεγονός, προτιμούν να αποφεύγουν να μιλήσουν για το διεθνές δίκαιο, αντί να τονίζουν τις περιστάσεις που ερμηνεύουν όπως θεωρούν απαραίτητο.
Μετά ήρθε η σειρά του Ιράκ, της Λιβύης και της Συρίας. Η παράνομη χρήση στρατιωτικής δύναμης κατά της Λιβύης και η διαστρέβλωση όλων των αποφάσεων του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ για τη Λιβύη κατέστρεψαν το κράτος, δημιούργησαν μια τεράστια έδρα διεθνούς τρομοκρατίας και ώθησαν τη χώρα προς μια ανθρωπιστική καταστροφή, στη δίνη ενός εμφυλίου πολέμου. συνεχίζεται εκεί για χρόνια. Η τραγωδία, που δημιουργήθηκε για εκατοντάδες χιλιάδες ακόμη και εκατομμύρια ανθρώπους όχι μόνο στη Λιβύη αλλά σε ολόκληρη την περιοχή, οδήγησε σε μεγάλης κλίμακας έξοδο από τη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική προς την Ευρώπη.
Παρόμοια μοίρα ετοιμάστηκε και για τη Συρία. Οι πολεμικές επιχειρήσεις που διεξάγονταν -και διεξάγονται, από τον δυτικό συνασπισμό στη χώρα αυτή χωρίς την έγκριση της συριακής κυβέρνησης ή την έγκριση του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ μπορούν να οριστούν μόνο ως επιθετικότητα και επέμβαση.

Όμως το παράδειγμα που ξεχωρίζει από τα παραπάνω γεγονότα είναι φυσικά η εισβολή στο Ιράκ χωρίς καμία νομική βάση. Χρησιμοποίησαν το πρόσχημα των δήθεν αξιόπιστων πληροφοριών που ήταν διαθέσιμες στις Ηνωμένες Πολιτείες σχετικά με την δήθεν παρουσία εκεί όπλων μαζικής καταστροφής . Για να αποδείξει αυτόν τον ισχυρισμό, ο υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ κράτησε ένα φιαλίδιο "λευκής δύναμης", δημόσια, για να το δει όλος ο κόσμος, διαβεβαιώνοντας τη διεθνή κοινότητα ότι ήταν ένας παράγοντας χημικού πολέμου που δημιουργήθηκε στο Ιράκ. Αργότερα αποδείχθηκε ότι όλα αυτά ήταν ψεύτικα και απάτη, και ότι το Ιράκ δεν διέθετε χημικά όπλα. Απίστευτο και συγκλονιστικό αλλά αληθινό. Γίναμε μάρτυρες ψεμάτων που διατυπώθηκαν στο ανώτατο κρατικό επίπεδο και εκφράστηκαν από το υψηλό βήμα του ΟΗΕ. Ως αποτέλεσμα, βλέπουμε μια τεράστια απώλεια σε ανθρώπινες ζωές, ζημιές, καταστροφές και μια κολοσσιαία έξαρση της τρομοκρατίας.

Συνολικά, φαίνεται ότι σχεδόν παντού, σε πολλές περιοχές του κόσμου όπου οι Ηνωμένες Πολιτείες έφεραν τον νόμο και την τάξη τους, αυτό δημιούργησε αιματηρές, μη επουλωτικές πληγές και την κατάρα της διεθνούς τρομοκρατίας και εξτρεμισμού. Ανέφερα μόνο τα πιο κραυγαλέα αλλά όχι μόνο παραδείγματα περιφρόνησης του διεθνούς δικαίου.

Αυτή η σειρά περιλαμβάνει υποσχέσεις να μην επεκταθεί το ΝΑΤΟ προς τα ανατολικά ούτε κατά μια ίντσα. Να επαναλάβω: μας έχουν εξαπατήσει ή, για να το θέσω απλά, μας έχουν παίξει. Σίγουρα, ακούει κανείς συχνά ότι η πολιτική είναι μια βρώμικη δουλειά. Θα μπορούσε να είναι, αλλά δεν θα έπρεπε να είναι τόσο όσο τώρα, όχι σε τέτοιο βαθμό. Αυτός ο τύπος συμπολιτευτικής συμπεριφοράς είναι αντίθετος όχι μόνο στις αρχές των διεθνών σχέσεων αλλά και πάνω απ' όλα στους γενικά αποδεκτούς κανόνες ηθικής και δεοντολογίας. Πού είναι εδώ η δικαιοσύνη και η αλήθεια; Μόνο ψέματα και υποκρισία παντού.

Παρεμπιπτόντως, Αμερικανοί πολιτικοί, πολιτικοί επιστήμονες και δημοσιογράφοι γράφουν και λένε ότι μια πραγματική «αυτοκρατορία του ψέματος» έχει δημιουργηθεί εντός των Ηνωμένων Πολιτειών τα τελευταία χρόνια. Είναι δύσκολο να διαφωνήσεις με αυτό – είναι πραγματικά έτσι. Αλλά δεν πρέπει να είμαστε σεμνοί σχετικά με αυτό: οι ΗΠΑ εξακολουθούν να είναι μια σπουδαία χώρα και μια δύναμη που διαμορφώνει το σύστημα. Όλοι οι δορυφόροι της όχι μόνο λένε ταπεινά και υπάκουα ΝΑΙ και το παπαγαλίζουν με την παραμικρή πρόφαση αλλά και μιμούνται τη συμπεριφορά της και αποδέχονται με ενθουσιασμό τους κανόνες που τους προσφέρει. Ως εκ τούτου, μπορεί κανείς να πει με βάσιμο λόγο και σιγουριά ότι ολόκληρο το λεγόμενο δυτικό μπλοκ που σχηματίζεται από τις Ηνωμένες Πολιτείες κατ' εικόνα και ομοίωση είναι, στο σύνολό του, η ίδια «αυτοκρατορία του ψεύδους».

Όσο για τη χώρα μας, μετά τη διάλυση της ΕΣΣΔ, δεδομένης ενός άνευ προηγουμένου ανοίγματος της νέας, σύγχρονης Ρωσίας, της ετοιμότητάς της να συνεργαστεί τίμια με τις Ηνωμένες Πολιτείες και άλλους δυτικούς εταίρους και τον πρακτικά μονομερή αφοπλισμό της, προσπάθησαν αμέσως να μας βάλουν στη μέγγενη, του "τελειώστε μας και καταστρέψτε μας τελείως". Έτσι ήταν στη δεκαετία του 1990 και στις αρχές του 2000, όταν η λεγόμενη συλλογική Δύση υποστήριζε ενεργά τον αυτονομισμό και τις συμμορίες μισθοφόρων στη νότια Ρωσία. Τι θύματα, τι απώλειες έπρεπε να υποστούμε και τι δοκιμασίες έπρεπε να περάσουμε εκείνη την εποχή πριν σπάσουμε την πλάτη της διεθνούς τρομοκρατίας στον Καύκασο! Αυτό το θυμόμαστε και δεν θα το ξεχάσουμε ποτέ.

Μιλώντας σωστά, οι προσπάθειες να μας χρησιμοποιήσουν για τα δικά τους συμφέροντα δεν σταμάτησαν ποτέ μέχρι πολύ πρόσφατα: προσπάθησαν να καταστρέψουν τις παραδοσιακές αξίες μας και να μας επιβάλουν τις ψεύτικες αξίες τους που θα διέβρωναν εμάς και τους ανθρώπους μας από μέσα, με συμπεριφορές που επέβαλαν επιθετικά. στις χώρες τους, συμπεριφορές που οδηγούν άμεσα σε υποβάθμιση και εκφυλισμό, γιατί είναι αντίθετες με την ανθρώπινη φύση. Αυτό δεν πρόκειται να συμβεί. Κανείς δεν κατάφερε ποτέ να το κάνει αυτό, ούτε θα τα καταφέρει τώρα.

Παρόλα αυτά, τον Δεκέμβριο του 2021, κάναμε άλλη μια προσπάθεια να καταλήξουμε σε συμφωνία με τις Ηνωμένες Πολιτείες και τους συμμάχους τους σχετικά με τις αρχές της ευρωπαϊκής ασφάλειας και της μη επέκτασης του ΝΑΤΟ. Οι προσπάθειές μας ήταν μάταιες. Οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν έχουν αλλάξει τη θέση τους. Δεν πιστεύει ότι είναι απαραίτητο να συμφωνήσουμε με τη Ρωσία σε ένα ζήτημα που είναι κρίσιμο για εμάς. Οι Ηνωμένες Πολιτείες επιδιώκουν τους δικούς τους στόχους, ενώ παραμελούν τα συμφέροντά μας.

Φυσικά, αυτή η κατάσταση γεννά ένα ερώτημα: τι μετά, τι να περιμένουμε; Αν η ιστορία είναι οποιοσδήποτε οδηγός, γνωρίζουμε ότι το 1940 και στις αρχές του 1941 η Σοβιετική Ένωση έκανε κάθε δυνατή προσπάθεια για να αποτρέψει τον πόλεμο ή τουλάχιστον να καθυστερήσει την έκρηξή του. Για το σκοπό αυτό, η ΕΣΣΔ προσπάθησε να μην προκαλέσει τον πιθανό επιτιθέμενο μέχρι το τέλος, απέχοντας από τις πιο επείγουσες και προφανείς προετοιμασίες που έπρεπε να κάνει -ή αναβάλλοντας τες, για να αμυνθεί από μια επικείμενη επίθεση. Όταν τελικά έδρασε, ήταν πολύ αργά.

Ως αποτέλεσμα, η χώρα δεν ήταν έτοιμη να αντιμετωπίσει την εισβολή της ναζιστικής Γερμανίας, η οποία επιτέθηκε στην Πατρίδα μας στις 22 Ιουνίου 1941, χωρίς να κηρύξει τον πόλεμο. Η χώρα σταμάτησε τον εχθρό και συνέχισε μέχρι να τον νικήσει, αλλά αυτό είχε τεράστιο κόστος. Η προσπάθεια κατευνασμού του επιτιθέμενου ενόψει του Μεγάλου Πατριωτικού Πολέμου αποδείχθηκε ότι ήταν ένα λάθος που είχε υψηλό κόστος για τον λαό μας. Τους πρώτους μήνες μετά το ξέσπασμα των εχθροπραξιών, χάσαμε τεράστιες περιοχές στρατηγικής σημασίας, καθώς και εκατομμύρια ζωές. Δεν θα κάνουμε αυτό το λάθος δεύτερη φορά. Δεν έχουμε δικαίωμα να το κάνουμε.

Εκείνοι που φιλοδοξούν να κυριαρχήσουν σε παγκόσμιο επίπεδο έχουν ορίσει δημόσια τη Ρωσία ως εχθρό τους. Το έκαναν ατιμώρητα. Μην κάνετε λάθος, δεν είχαν κανένα λόγο να ενεργήσουν με αυτόν τον τρόπο. Είναι αλήθεια ότι έχουν σημαντικές οικονομικές, επιστημονικές, τεχνολογικές και στρατιωτικές δυνατότητες. Το γνωρίζουμε αυτό και έχουμε αντικειμενική άποψη για τις οικονομικές απειλές που ακούμε, όπως ακριβώς και την ικανότητά μας να αντιμετωπίσουμε αυτόν τον θρασύ και ατελείωτο εκβιασμό. Επιτρέψτε μου να επαναλάβω ότι δεν έχουμε αυταπάτες ως προς αυτό και είμαστε εξαιρετικά ρεαλιστές στις εκτιμήσεις μας.

Όσον αφορά τις στρατιωτικές υποθέσεις, ακόμη και μετά τη διάλυση της ΕΣΣΔ και την απώλεια ενός σημαντικού μέρους των δυνατοτήτων της, η σημερινή Ρωσία παραμένει ένα από τα ισχυρότερα πυρηνικά κράτη. Επιπλέον, έχει ένα ορισμένο πλεονέκτημα σε πολλά όπλα αιχμής. Σε αυτό το πλαίσιο, δεν πρέπει να υπάρχει αμφιβολία για κανέναν ότι οποιοσδήποτε δυνητικός επιτιθέμενος θα αντιμετωπίσει ήττα και δυσοίωνες συνέπειες εάν επιτεθεί άμεσα στη χώρα μας.

Ταυτόχρονα, η τεχνολογία, συμπεριλαμβανομένου του αμυντικού τομέα, αλλάζει ραγδαία. Μια μέρα υπάρχει ένας ηγέτης και αύριο ένας άλλος, αλλά μια στρατιωτική παρουσία σε εδάφη που συνορεύουν με τη Ρωσία, εάν της επιτρέψουμε να προχωρήσει, θα παραμείνει για τις επόμενες 10ετίες ή ίσως για πάντα, δημιουργώντας μια διαρκώς αυξανόμενη και εντελώς απαράδεκτη απειλή για τη Ρωσία.

Ακόμη και τώρα, με την επέκταση του ΝΑΤΟ προς τα ανατολικά, η κατάσταση για τη Ρωσία γίνεται χειρότερη και πιο επικίνδυνη κάθε χρόνο. Επιπλέον, αυτές τις τελευταίες ημέρες η ηγεσία του ΝΑΤΟ ήταν ωμή στις δηλώσεις της ότι πρέπει να επιταχύνουν και να εντείνουν τις προσπάθειες για να φέρουν την υποδομή της συμμαχίας πιο κοντά στα σύνορα της Ρωσίας. Με άλλα λόγια, σκληρύνουν τη θέση τους. Δεν μπορούμε να μείνουμε αδρανείς και να παρακολουθούμε παθητικά αυτές τις εξελίξεις. Αυτό θα ήταν απολύτως ανεύθυνο για εμάς.

Οποιαδήποτε περαιτέρω επέκταση της υποδομής της βορειοατλαντικής συμμαχίας ή οι συνεχιζόμενες προσπάθειες για την απόκτηση στρατιωτικού ερείσματος στην ουκρανική επικράτεια είναι απαράδεκτες για εμάς. Φυσικά, το ερώτημα δεν αφορά το ίδιο το ΝΑΤΟ. Λειτουργεί απλώς ως εργαλείο της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ. Το πρόβλημα είναι ότι σε εδάφη που γειτνιάζουν με τη Ρωσία, που πρέπει να σημειώσω ότι είναι η ιστορική μας γη, διαμορφώνεται μια εχθρική «αντι-Ρωσία». Πλήρως ελεγχόμενη από το εξωτερικό, κάνει τα πάντα για να προσελκύσει τις ένοπλες δυνάμεις του ΝΑΤΟ και να αποκτήσει όπλα αιχμής.

Για τις Ηνωμένες Πολιτείες και τους συμμάχους τους, είναι μια πολιτική συγκράτησης της Ρωσίας, με προφανή γεωπολιτικά μερίσματα. Για τη χώρα μας είναι θέμα ζωής και θανάτου, θέμα ιστορικού μας μέλλοντος ως έθνους. Αυτό δεν είναι υπερβολή, αυτό είναι δεδομένο. Δεν είναι μόνο μια πολύ πραγματική απειλή για τα συμφέροντά μας αλλά και για την ίδια την ύπαρξη του κράτους μας και για την κυριαρχία του. Είναι η κόκκινη γραμμή για την οποία έχουμε μιλήσει πολλές φορές -την έχουν διασχίσει.

Αυτό με φέρνει στην κατάσταση στο Donbass. Μπορούμε να δούμε ότι οι δυνάμεις που διοργάνωσαν το πραξικόπημα στην Ουκρανία το 2014 έχουν καταλάβει την εξουσία, τη διατηρούν με τη βοήθεια διακοσμητικών εκλογικών διαδικασιών και έχουν εγκαταλείψει τον δρόμο μιας ειρηνικής διευθέτησης της σύγκρουσης. Για οκτώ χρόνια, για οκτώ ατελείωτα χρόνια κάνουμε ό,τι είναι δυνατόν για να διευθετηθεί η κατάσταση με ειρηνικά πολιτικά μέσα. Όλα ήταν μάταια.

Όπως είπα στην προηγούμενη ομιλία μου, δεν μπορείτε να κοιτάξετε χωρίς συμπόνια τι συμβαίνει εκεί. Έγινε αδύνατο να το ανεχτούμε. Έπρεπε να σταματήσουμε αυτή τη θηριωδία, αυτή τη γενοκτονία των εκατομμυρίων ανθρώπων που ζουν εκεί και που εναπόθεσαν τις ελπίδες τους στη Ρωσία, σε όλους μας. Οι φιλοδοξίες τους, τα συναισθήματα και ο πόνος αυτών των ανθρώπων ήταν η κύρια κινητήρια δύναμη πίσω από την απόφασή μας να αναγνωρίσουμε την ανεξαρτησία των λαϊκών δημοκρατιών του Donbass.

Θα ήθελα να τονίσω επιπλέον τα εξής. Εστιασμένες στους δικούς τους στόχους, οι κορυφαίες χώρες του ΝΑΤΟ υποστηρίζουν τους ακροδεξιούς εθνικιστές και νεοναζί στην Ουκρανία, εκείνους που δεν θα συγχωρήσουν ποτέ τον λαό της Κριμαίας και της Σεβαστούπολης που έκαναν ελεύθερα την επιλογή να επανενωθούν με τη Ρωσία.
Αναμφίβολα θα προσπαθήσουν να φέρουν πόλεμο στην Κριμαία, όπως έκαναν στο Ντονμπάς, να σκοτώσουν αθώους ανθρώπους, όπως έκαναν τα μέλη των σωφρονιστικών μονάδων των Ουκρανών εθνικιστών και οι συνεργοί του Χίτλερ κατά τη διάρκεια του Μεγάλου Πατριωτικού Πολέμου. Έχουν επίσης διεκδικήσει ανοιχτά πολλές άλλες ρωσικές περιοχές.

Αν δούμε τη σειρά των γεγονότων και τις εισερχόμενες αναφορές, η αναμέτρηση μεταξύ της Ρωσίας και αυτών των δυνάμεων δεν μπορεί να αποφευχθεί. Είναι μόνο θέμα χρόνου. Ετοιμάζονται και περιμένουν την κατάλληλη στιγμή. Επιπλέον, έφτασαν στο σημείο να φιλοδοξούν να αποκτήσουν πυρηνικά όπλα. Αυτό δεν θα το αφήσουμε να συμβεί.
Έχω ήδη πει ότι η Ρωσία αποδέχτηκε τη νέα γεωπολιτική πραγματικότητα μετά τη διάλυση της ΕΣΣΔ. Αντιμετωπίζουμε όλα τα νέα μετασοβιετικά κράτη με σεβασμό και θα συνεχίσουμε να ενεργούμε με αυτόν τον τρόπο. Σεβόμαστε και θα σεβαστούμε την κυριαρχία τους, όπως αποδεικνύεται από τη βοήθεια που παρείχαμε στο Καζακστάν όταν αντιμετώπισε τραγικά γεγονότα και μια πρόκληση όσον αφορά την πολιτεία και την ακεραιότητά του. Ωστόσο, η Ρωσία δεν μπορεί να αισθάνεται ασφαλής, να αναπτυχθεί και να υπάρχει ενώ αντιμετωπίζει μια μόνιμη απειλή από το έδαφος της σημερινής Ουκρανίας.

Επιτρέψτε μου να σας υπενθυμίσω ότι το 2000-2005 χρησιμοποιήσαμε τον στρατό μας για να απωθήσουμε τους τρομοκράτες στον Καύκασο και υπερασπιστήκαμε την ακεραιότητα του κράτους μας. Διατηρήσαμε τη Ρωσία. Το 2014, υποστηρίξαμε τον λαό της Κριμαίας και της Σεβαστούπολης. Το 2015, χρησιμοποιήσαμε τις Ένοπλες Δυνάμεις μας για να δημιουργήσουμε μια αξιόπιστη ασπίδα που εμπόδισε τρομοκράτες από τη Συρία να διεισδύσουν στη Ρωσία. Αυτό ήταν θέμα άμυνας. Δεν είχαμε άλλη επιλογή.

Το ίδιο συμβαίνει και σήμερα. Δεν μας άφησαν καμία άλλη επιλογή για την υπεράσπιση της Ρωσίας και του λαού μας, εκτός από αυτή που αναγκαζόμαστε να χρησιμοποιήσουμε σήμερα. Σε αυτές τις συνθήκες, πρέπει να λάβουμε τολμηρά και άμεσα μέτρα. Οι λαϊκές δημοκρατίες του Ντονμπάς ζήτησαν βοήθεια από τη Ρωσία.
Στο πλαίσιο αυτό, σύμφωνα με το άρθρο 51 (Κεφάλαιο VII) του Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών, με άδεια του Ομοσπονδιακού Συμβουλίου της Ρωσίας, και κατά την εκτέλεση των συνθηκών φιλίας και αμοιβαίας βοήθειας με τη Λαϊκή Δημοκρατία του Ντονέτσκ και τη Λαϊκή Δημοκρατία του Λουγκάνσκ, που επικυρώθηκαν από την Ομοσπονδιακή Συνέλευση στις 22- Φεβ, πήρα απόφαση να πραγματοποιήσω ειδική στρατιωτική επιχείρηση.
Σκοπός αυτής της επιχείρησης είναι να προστατεύσει ανθρώπους που εδώ και οκτώ χρόνια αντιμετωπίζουν ταπείνωση και γενοκτονία που διέπραξε το καθεστώς του Κιέβου. Για το σκοπό αυτό, θα επιδιώξουμε να αποστρατικοποιήσουμε και να αποναζοποιήσουμε την Ουκρανία, καθώς και να δικάσουν όσους διέπραξαν πολυάριθμα αιματηρά εγκλήματα κατά αμάχων, συμπεριλαμβανομένων των πολιτών της Ρωσικής Ομοσπονδίας.

Δεν είναι το σχέδιό μας να καταλάβουμε το ουκρανικό έδαφος. Δεν σκοπεύουμε να επιβάλουμε τίποτα σε κανέναν με τη βία. Ταυτόχρονα, ακούμε έναν αυξανόμενο αριθμό δηλώσεων που προέρχονται από τη Δύση ότι δεν χρειάζεται πλέον να τηρούνται τα έγγραφα που εκθέτουν τα αποτελέσματα του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, όπως υπογράφηκαν από το ολοκληρωτικό σοβιετικό καθεστώς. Πώς μπορούμε να απαντήσουμε σε αυτό;

Τα αποτελέσματα του και οι θυσίες που έπρεπε να κάνει ο λαός μας για να νικήσει τον ναζισμό είναι ιερά. Αυτό δεν έρχεται σε αντίθεση με τις υψηλές αξίες των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ελευθεριών στην πραγματικότητα που προέκυψε κατά τις μεταπολεμικές δεκαετίες. Αυτό δεν σημαίνει ότι τα έθνη δεν μπορούν να απολαμβάνουν το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση, το οποίο κατοχυρώνεται στο άρθρο 1 του Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών.
Επιτρέψτε μου να σας υπενθυμίσω ότι οι άνθρωποι που ζουν σε εδάφη που αποτελούν μέρος της σημερινής Ουκρανίας δεν ρωτήθηκαν πώς θέλουν να χτίσουν τη ζωή τους όταν δημιουργήθηκε η ΕΣΣΔ ή μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Η ελευθερία καθοδηγεί την πολιτική μας, η ελευθερία να επιλέγουμε ανεξάρτητα το μέλλον μας και το μέλλον των παιδιών μας. Πιστεύουμε ότι όλοι οι λαοί που ζουν στη σημερινή Ουκρανία, όποιος θέλει να το κάνει αυτό, πρέπει να μπορεί να απολαμβάνει αυτό το δικαίωμα να κάνει μια ελεύθερη επιλογή.

Σε αυτό το πλαίσιο θα ήθελα να απευθυνθώ στους πολίτες της Ουκρανίας. Το 2014, η Ρωσία ήταν υποχρεωμένη να προστατεύσει τους κατοίκους της Κριμαίας και της Σεβαστούπολης από αυτούς που εσείς οι ίδιοι αποκαλείτε «nats». Οι κάτοικοι τους έκαναν την επιλογή τους να είναι με την ιστορική τους πατρίδα, τη Ρωσία, και εμείς την στηρίξαμε. Όπως είπα, δεν θα μπορούσαμε να ενεργήσουμε διαφορετικά.
Τα τρέχοντα γεγονότα δεν έχουν καμία σχέση με την επιθυμία να παραβιαστούν τα συμφέροντα της Ουκρανίας και του ουκρανικού λαού. Συνδέονται με την υπερασπιζόμενη Ρωσία από αυτούς που έχουν συλλάβει την Ουκρανία όμηρο και προσπαθούν να τη χρησιμοποιήσουν εναντίον της χώρας και του λαού μας.

Επαναλαμβάνω: ενεργούμε για να υπερασπιστούμε τους εαυτούς μας από τις απειλές που μας δημιουργούνται και από έναν κίνδυνο χειρότερο από αυτό που συμβαίνει τώρα. Σας ζητώ, όσο δύσκολο κι αν είναι αυτό, να το καταλάβετε και να συνεργαστείτε μαζί μας για να γυρίσουμε αυτήν την τραγική σελίδα όσο το δυνατόν συντομότερα και να προχωρήσουμε μαζί, χωρίς να επιτρέψουμε σε κανέναν να ανακατευτεί στις υποθέσεις και τις σχέσεις μας, αλλά να αναπτυχθεί αυτά ανεξάρτητα, ώστε να δημιουργηθούν ευνοϊκές συνθήκες για να ξεπεραστούν όλα αυτά τα προβλήματα και να μας ενδυναμώσουν εκ των έσω ως ενιαίο σύνολο, παρά την ύπαρξη κρατικών συνόρων. Πιστεύω σε αυτό, στο κοινό μας μέλλον.

Θα ήθελα επίσης να απευθυνθώ στο στρατιωτικό προσωπικό των Ουκρανικών Ενόπλων Δυνάμεων.

Σύντροφοι αξιωματικοί,
Οι πατέρες, οι παππούδες και οι προπάπποι σας δεν πολέμησαν τους Ναζί κατακτητές και δεν υπερασπίστηκαν την κοινή μας Πατρίδα για να επιτρέψουν στους σημερινούς νεοναζί να καταλάβουν την εξουσία στην Ουκρανία. Ορκίστήκατε πίστη στον ουκρανικό λαό και όχι στη χούντα, τον αντίπαλο του λαού που λεηλατεί την Ουκρανία και ταπεινώνει τον ουκρανικό λαό.
Σας προτρέπω να αρνηθείτε να εκτελέσετε τις εγκληματικές τους εντολές. Σας προτρέπω να καταθέσετε αμέσως τα όπλα και να πάτε σπίτι. Θα εξηγήσω τι σημαίνει αυτό: το στρατιωτικό προσωπικό του ουκρανικού στρατού που το κάνει αυτό θα μπορεί να εγκαταλείψει ελεύθερα τη ζώνη των εχθροπραξιών και να επιστρέψει στις οικογένειές του.

Θέλω να τονίσω ξανά ότι όλη η ευθύνη για την πιθανή αιματοχυσία θα βαρύνει πλήρως και εξ ολοκλήρου το κυβερνών ουκρανικό καθεστώς.

Θα ήθελα τώρα να πω κάτι πολύ σημαντικό για όσους μπορεί να μπουν στον πειρασμό να παρέμβουν σε αυτές τις εξελίξεις από έξω. Ανεξάρτητα από το ποιος προσπαθεί να σταθεί εμπόδιο στο δρόμο μας ή πολύ περισσότερο να δημιουργήσει απειλές για τη χώρα και τον λαό μας, πρέπει να γνωρίζουν ότι η Ρωσία θα απαντήσει αμέσως και οι συνέπειες θα είναι τέτοιες που δεν έχετε δει ποτέ σε ολόκληρη την ιστορία σας. Όπως και να εξελιχθούν τα γεγονότα, είμαστε έτοιμοι. Έχουν ληφθεί όλες οι απαραίτητες αποφάσεις ως προς αυτό. Ελπίζω να ακουστούν τα λόγια μου.

Πολίτες της Ρωσίας,

Ο πολιτισμός και οι αξίες, η εμπειρία και οι παραδόσεις των προγόνων μας παρείχαν πάντα ένα ισχυρό υπόβαθρο για την ευημερία και την ίδια την ύπαρξη ολόκληρων κρατών και εθνών, την επιτυχία και τη βιωσιμότητά τους. Φυσικά, αυτό εξαρτάται άμεσα από την ικανότητα γρήγορης προσαρμογής στις συνεχείς αλλαγές, τη διατήρηση της κοινωνικής συνοχής και την ετοιμότητα να ενοποιηθούν και να συγκεντρωθούν όλες οι διαθέσιμες δυνάμεις για να προχωρήσουμε μπροστά.
Πρέπει πάντα να είμαστε δυνατοί, αλλά αυτή η δύναμη μπορεί να πάρει διαφορετικές μορφές. Η «αυτοκρατορία του ψεύδους», την οποία ανέφερα στην αρχή της ομιλίας μου, προχωρά στην πολιτική της πρωτίστως από σκληρή, άμεση δύναμη. Σε αυτό το σημείο ισχύει το ρητό μας ότι «είναι όλο το μυαλό και χωρίς μυαλό».
Όλοι γνωρίζουμε ότι το να έχουμε τη δικαιοσύνη και την αλήθεια με το μέρος μας είναι αυτό που μας κάνει πραγματικά δυνατούς. Εάν συμβαίνει αυτό, θα ήταν δύσκολο να διαφωνήσουμε με το γεγονός ότι η δύναμή μας και η ετοιμότητά μας να πολεμήσουμε είναι το θεμέλιο της ανεξαρτησίας και της κυριαρχίας και παρέχουν τα απαραίτητα θεμέλια για την οικοδόμηση ενός αξιόπιστου μέλλοντος για το σπίτι σας, την οικογένειά σας, και την Πατρίδα σου.

Αγαπητοί συμπατριώτες,

Είμαι βέβαιος ότι αφοσιωμένοι στρατιώτες και αξιωματικοί των Ενόπλων Δυνάμεων της Ρωσίας θα εκτελέσουν το καθήκον τους με επαγγελματισμό και θάρρος. Δεν έχω καμία αμφιβολία ότι τα κυβερνητικά όργανα σε όλα τα επίπεδα και οι ειδικοί θα εργαστούν αποτελεσματικά για να εγγυηθούν τη σταθερότητα της οικονομίας, του χρηματοπιστωτικού μας συστήματος και της κοινωνικής ευημερίας, και το ίδιο ισχύει για τα στελέχη επιχειρήσεων και ολόκληρη την επιχειρηματική κοινότητα. Ελπίζω όλα τα κοινοβουλευτικά κόμματα και η κοινωνία των πολιτών να πάρουν μια παγιωμένη, πατριωτική θέση.
Στο τέλος της ημέρας, το μέλλον της Ρωσίας θα βρίσκεται στα χέρια των πολυεθνικών λαών της, όπως συνέβαινε πάντα στην ιστορία μας. Αυτό σημαίνει ότι οι αποφάσεις που πήρα θα εκτελεστούν, ότι θα πετύχουμε τους στόχους που έχουμε θέσει και θα εγγυηθούμε αξιόπιστα την ασφάλεια της Πατρίδας μας.

Πιστεύω στην υποστήριξή σας και στην ακατανίκητη δύναμη που έχει τις ρίζες της στην αγάπη για την Πατρίδα μας.

1^ο Διάγγελμα Πούτιν για Ουκρανία

(πρωτότυπο κείμενο από το επίσημο site της ρωσικής προεδρίας)

Обращение Президента Российской Федерации | 21 февраля 2022 года 22:35 Москва, Кремль
Обращение Президента Российской Федерации

В.Путин: Уважаемые граждане России! Дорогие друзья!

Тема моего выступления – события на Украине и то, почему это так важно для нас, для России. Конечно, моё обращение адресовано и нашим соотечественникам на Украине.

Говорить придётся обстоятельно и подробно. Вопрос очень серьёзный.

Ситуация на Донбассе вновь приобрела критический, острый характер. И сегодня обращаюсь к вам напрямую, чтобы не только дать оценку происходящему, но и проинформировать вас о принимаемых решениях, о возможных дальнейших шагах на этом направлении.

Ещё раз подчеркну, что Украина для нас – это не просто соседняя страна. Это неотъемлемая часть нашей собственной истории, культуры, духовного пространства. Это наши товарищи, близкие, среди которых не только коллеги, друзья, бывшие сослуживцы, но и родственники, люди, связанные с нами кровными, семейными узами.

Издавна жители юго-западных исторических древнерусских земель называли себя русскими и православными. Так было и до XVII века, когда часть этих территорий воссоединилась с Российским государством, и после.

Нам кажется, что в принципе мы все об этом знаем, что речь идёт об общеизвестных фактах. Вместе с тем для понимания того, что же всё-таки сегодня происходит, для объяснения мотивов действий России и тех целей, которые мы перед собой ставим, нужно хотя бы несколько слов сказать об истории вопроса.

Итак, начну с того, что современная Украина целиком и полностью была создана Россией, точнее, большевистской, коммунистической Россией. Этот процесс начался практически сразу после революции 1917 года, причём Ленин и его соратники делали это весьма грубым по отношению к самой России способом – за счёт отделения, отторжения от неё части её собственных исторических территорий. У миллионов людей, которые там проживали, конечно, никто ни о чём не спрашивал.

Затем накануне и после Великой Отечественной войны уже Сталин присоединил к СССР и передал Украине некоторые земли, ранее принадлежавшие Польше, Румынии и Венгрии. При этом в качестве своего рода компенсации Сталин наделил Польшу частью исконных германских территорий, а в 1954 году Хрущёв зачем-то отобрал у России Крым и тоже подарил его Украине. Собственно, так и сформировалась территория советской Украины.

Но сейчас хотел бы обратить особое внимание на начальный период создания СССР. Считаю, что для нас это крайне важно. Пойти придётся, что называется, издалека.

Напомню, что после Октябрьского переворота 1917 года и последовавшей затем Гражданской войны большевики приступили к строительству новой государственности, и между ними возникли довольно острые разногласия. Сталин, который в 1922 году совмещал посты Генерального секретаря ЦК РКП(б) и Народного комиссара по делам национальностей, предложил строить страну на принципах автономизации, то есть предоставляя республикам – будущим административно-территориальным единицам – широкие полномочия при их вступлении в единое государство.

Ленин раскритиковал этот план и предложил пойти на уступки националистам, как он их тогда называл – «независимцам». Именно эти ленинские идеи, по сути, конфедеративного государственного устройства и лозунг о праве наций на самоопределение вплоть до отделения и были положены в основу советской государственности: сначала в 1922 году были закреплены в Декларации об образовании Союза ССР, а затем, после смерти Ленина, и в Конституции СССР 1924 года.

Здесь сразу же возникает много вопросов. И первый из них, на самом деле главный: зачем надо было с барского плеча удовлетворять любые, безгранично растущие националистические амбиции на окраинах бывшей империи? Передавать во вновь образуемые, причём часто произвольно сформированные, административные единицы – союзные республики – огромные, часто не имевшие к ним вообще никакого отношения территории. Повторяю, передавать вместе с населением исторической России.

Более того, по факту этим административным единицам придали статус и форму национальных государственных образований. Вновь задаюсь вопросом: зачем надо было делать такие щедрые подарки, о которых самые ярые националисты раньше даже и не мечтали, да ещё и наделять республики правом выхода из состава единого государства без всяких условий?

На первый взгляд это вообще непонятно, безумие какое-то. Но это только на первый взгляд. Объяснение есть. После революции главной задачей большевиков было любой ценой удержаться у власти, именно любой ценой. Ради этого они шли на всё: и на унизительные условия Брестского мира в то время, когда кайзеровская Германия и её союзники находились в тяжелейшем военном и экономическом положении, а исход Первой мировой войны был фактически предрешён, и на удовлетворение любых требований, любых хотелок со стороны националистов внутри страны.

С точки зрения исторических судеб России и её народов ленинские принципы государственного строительства оказались не просто ошибкой, это было, как говорится, гораздо хуже, чем ошибка. После развала СССР в 1991 году это стало абсолютно очевидным.

Конечно, событий прошлого уже не изменить, но мы должны хотя бы сказать о них прямо и честно, без всяких оговорок да и без всякой политической окраски. Могу от себя только добавить, что соображения текущей политической конъюнктуры, какими бы эффектными, выигрышными они ни казались в конкретный момент времени, ни при каких обстоятельствах не должны и не могут быть положены в основу базовых принципов государственности.

Никого и ни в чём сейчас не обвиняю, обстановка в стране в то время и после Гражданской войны, накануне, была невероятно сложной, критической. Сегодня хочу только сказать о том, что всё было именно так. Это исторический факт. Собственно, как уже сказал, в результате большевистской политики и возникла советская Украина, которую и в наши дни можно с полным основанием назвать «Украина имени Владимира Ильича Ленина». Он её автор и архитектор. Это целиком и полностью подтверждается архивными документами, включая жёсткие ленинские директивы по Донбассу, который буквально втиснули в состав Украины. А сейчас «благодарные потомки» посносили на Украине памятники Ленину. Это у них декоммунизацией называется.

Вы хотите декоммунизацию? Ну что же, нас это вполне устраивает. Но не нужно, что называется, останавливаться на полпути. Мы готовы показать вам, что значит для Украины настоящая декоммунизация.

Возвращаясь к истории вопроса, повторю, что в 1922 году на пространстве бывшей Российской империи был образован СССР. Но сама жизнь сразу же показала, что ни сохранить такую огромную и сложную территорию, ни управлять ею на предложенных аморфных, фактически конфедеративных принципах просто невозможно. Они были напрочь оторваны и от действительности, и от исторической традиции.

Закономерно, что красный террор и быстрый переход к сталинской диктатуре, господство коммунистической идеологии и монополия компартии на власть, национализация и плановая система народного хозяйства ‒ всё это на деле превратило в простую декларацию, в формальность заявленные, но неработающие принципы государственного устройства. Никаких суверенных прав в реальности у союзных республик так и не возникло, их попросту не было. А на практике было создано строго централизованное, абсолютно унитарное по своему характеру государство.

Сталин по факту полностью реализовал на практике не ленинские, а именно свои собственные идеи государственного устройства. Но соответствующих изменений в системообразующие документы, в Конституцию страны не внёс, провозглашённые ленинские принципы построения СССР формально не пересматривал. Да, судя по всему, казалось, что в этом и не было необходимости ‒ в условиях тоталитарного режима и так всё работало, а внешне выглядело красиво, привлекательно и даже сверхдемократично.

И всё же жаль, очень жаль, что из базовых, формально юридических основ, на которых была построена вся наша государственность, не были своевременно вычищены одиозные, утопичные, навеянные революцией, но абсолютно разрушительные для любой нормальной страны фантазии. О будущем, как это часто бывало у нас и раньше, никто не подумал.

Лидеры компартии были, похоже, уверены, что им удалось сформировать прочную систему управления, что за счёт своей политики они окончательно решили и национальный вопрос. Но фальсификации, подмена понятий, манипуляция общественным сознанием и обман дорого обходятся. Бацилла националистических амбиций никуда не делась, а изначально заложенная мина, подрывающая государственный иммунитет против заразы национализма, только ждала своего часа. Такой миной, повторю, было право выхода из СССР.

В середине 1980-х годов на фоне нарастающих социально-экономических проблем, очевидного кризиса плановой экономики национальный вопрос, сутью которого были не какие-то ожидания и несбывшиеся чаяния народов Союза, а прежде всего растущие аппетиты местных элит, всё более обострялся.

Однако руководство КПСС вместо глубокого анализа ситуации, принятия адекватных мер, в первую очередь в экономике, а также постепенной, вдумчивой, взвешенной трансформации политической системы и государственного устройства ограничилось откровенным словоблудием о восстановлении ленинского принципа национального самоопределения.

Более того, в ходе развернувшейся борьбы за власть внутри самой компартии каждая из противоборствующих сторон с целью расширить базу поддержки стала бездумно стимулировать, поощрять националистические настроения, играть на них, обещая своим потенциальным сторонникам всё, что они только пожелают. На фоне поверхностной и популистской болтовни о демократии и светлом будущем, построенном на базе то ли рыночной, то ли плановой экономики, но в условиях реального обнищания людей и тотального дефицита никто из властей предержащих и не думал о неизбежных трагических для страны последствиях.

А затем и вовсе пошли проторённой на заре создания СССР дорожкой удовлетворения амбиций националистических элит, выращенных в собственных партийных рядах, позабыв при этом, что в руках у КПСС нет уже, да и слава богу, таких инструментов удержания власти и самой страны, как государственной террор, диктатура сталинского типа. И что даже пресловутая руководящая роль партии, как утренний туман, бесследно исчезает прямо у них на глазах.

И вот в сентябре 1989 года на пленуме ЦК КПСС был принят, по сути, роковой документ ‒ так называемая национальная политика партии в современных условиях, платформа КПСС. Она содержала следующие положения, процитирую: «Союзным республикам принадлежат все права, отвечающие их статусу суверенных социалистических государств».

Ещё один пункт: «Высшие представительные органы власти союзных республик могут опротестовать и приостановить действие постановлений и распоряжений союзного правительства на своей территории».

И наконец: «Каждая союзная республика имеет своё гражданство, которое распространяется на всех её жителей».

Разве не очевидно было, к чему приведут подобные формулировки и решения?

Сейчас не время, не место вдаваться в вопросы государственного или конституционного права, давать определение самому понятию гражданства. Но всё же возникает вопрос: зачем в тех и без того сложных условиях понадобилось таким образом ещё больше раскачивать страну? Факт остается фактом.

Ещё за два года до развала СССР его судьба была фактически предрешена. Это сейчас радикалы и националисты, в том числе и прежде всего на Украине, приписывают себе заслугу завоевания независимости. Как мы видим, это совсем не так. К распаду нашей единой страны привели исторические, стратегические ошибки лидеров большевиков, руководства КПСС, допущенные в разное время в государственном строительстве, экономической и национальной политике. Распад исторической России под названием СССР на их совести.

Несмотря на все эти несправедливости, обман и откровенный грабёж России, наш народ, именно народ, признал новые геополитические реалии, возникшие после распада СССР, признал новые независимые государства. И не только признал ‒ Россия сама, находясь тогда в труднейшем положении, помогала партнёрам по СНГ, в том числе украинским коллегам, от которых прямо с момента провозглашения независимости стали поступать многочисленные запросы о материальной поддержке. И наша страна оказывала такую поддержку с уважением к достоинству и суверенитету Украины.

По экспертным оценкам, которые подтверждаются простым подсчётом цен на наши энергоносители, объёмов льготных кредитов, экономических и торговых преференций, которые Россия предоставляла Украине, общая выгода для украинского бюджета на период с 1991 по 2013 год составила порядка 250 миллиардов долларов.

Но и это далеко не всё. К концу 1991 года долговые обязательства СССР перед иностранными государствами и международными фондами составляли порядка 100 миллиардов долларов. И первоначально предполагалось, что эти кредиты будут возвращаться всеми республиками бывшего СССР солидарно, пропорционально их экономическому потенциалу. Однако Россия взяла на себя погашение всего советского долга и полностью по нему рассчиталась. Окончательно завершила этот процесс в 2017 году.

Взамен новые независимые государства должны были отказаться от своей части советских зарубежных активов, и соответствующие соглашения в декабре 1994 года были достигнуты с Украиной. Однако Киев эти соглашения не ратифицировал и позднее просто отказался исполнять, выдвигая претензии на алмазный фонд, золотой запас, а также имущество и другие активы бывшего СССР за рубежом.

И всё же, несмотря на известные проблемы, Россия всегда сотрудничала с Украиной открыто, честно и, повторю, с уважением к её интересам, наши связи в самых разных областях развивались. Так, в 2011 году двусторонний торговый оборот превысил 50 миллиардов долларов. Замечу, что объём торговли Украины со всеми странами Евросоюза в 2019 году, то есть ещё до пандемии, уступал этому показателю.

Вместе с тем бросалось в глаза, что украинские власти предпочитали действовать так, чтобы в отношениях с Россией иметь все права и преимущества, но не нести при этом никаких обязательств.

Вместо партнёрства стало превалировать иждивенчество, которое со стороны киевских официальных властей подчас приобретало абсолютно бесцеремонный характер. Достаточно вспомнить перманентный шантаж в сфере энергетического транзита и банальное воровство газа.

Добавлю, что в Киеве пытались использовать диалог с Россией как предлог для торга с Западом, шантажировали его сближением с Москвой, выбивая для себя преференции: мол, в противном случае будет расти российское влияние на Украину.

При этом украинские власти изначально, хочу это подчеркнуть, именно с первых шагов стали строить свою государственность на отрицании всего, что нас объединяет, стремились исковеркать сознание, историческую память миллионов людей, целых поколений, живущих на Украине. Неудивительно, что украинское общество столкнулось с ростом крайнего национализма, который быстро приобрёл форму агрессивной русофобии и неонацизма. Отсюда и участие украинских националистов и неонацистов в бандах террористов на Северном Кавказе, всё громче звучащие территориальные претензии к России.

Свою роль сыграли и внешние силы, которые с помощью разветвлённой сети НКО и спецслужб выращивали на Украине свою клиентуру и продвигали её представителей во власть.

Важно понимать и то, что Украина, по сути, никогда не имела устойчивой традиции своей подлинной государственности. И начиная с 1991 года пошла по пути механического копирования чужих моделей, оторванных как от истории, так и от украинских реалий. Политические государственные институты постоянно перекраивались в угоду быстро сформировавшихся кланов с их собственными корыстными интересами, не имеющими ничего общего с интересами народа Украины.

Весь смысл так называемого прозападного цивилизационного выбора украинской олигархической власти заключался и заключается не в том, чтобы создать лучшие условия для благополучия народа, а в том, чтобы, подобострастно оказывая услуги геополитическим соперникам России, сохранить миллиарды долларов, украденные у украинцев и спрятанные олигархами на счетах в западных банках.

Одни промышленные финансовые группы, взятые ими на содержание партии и политики изначально опирались на националистов и радикалов. Другие на словах выступали за добрые отношения с Россией, за культурное и языковое многообразие и приходили к власти с помощью голосов граждан, которые искренне поддерживали такие устремления, в том числе и миллионов жителей юго-востока. Но, получив посты, должности, они тут же предавали своих избирателей, отказывались от своих предвыборных обещаний, а реальную политику проводили под диктовку радикалов, подчас преследуя своих вчерашних союзников ‒ те общественные организации, которые выступали за двуязычие, за сотрудничество с Россией. Пользовались тем, что люди, поддержавшие их, как правило, законопослушные, умеренных взглядов, привыкшие доверять власти, они в отличие от радикалов не будут проявлять агрессию, прибегать к незаконным действиям.

В свою очередь радикалы наглели, их претензии год за годом росли. Им оказывалось нетрудно раз за разом навязывать свою волю слабой власти, которая сама была поражена вирусом национализма и коррупции и искусно подменяла истинные культурные, экономические, социальные интересы народа, реальный суверенитет Украины разного рода спекуляциями на национальной почве и внешней этнографической атрибутикой.

Устойчивой государственности на Украине так и не сложилось, а политические, выборные процедуры служат лишь прикрытием, ширмой для передела власти и собственности между различными олигархическими кланами.

Коррупция, которая, без сомнения, является вызовом и проблемой для многих стран, в том числе и для России, на Украине приобрела какой-то уже особый характер. Она буквально пропитала, разъела украинскую государственность, всю систему, все ветви власти. Радикалы воспользовались справедливым недовольством людей, оседлали протест и в 2014 году довели Майдан до государственного переворота. При этом они получали прямое содействие со стороны зарубежных государств. По имеющимся данным, материальная поддержка так называемого протестного лагеря на площади Независимости в Киеве со стороны посольства США составляла один миллион долларов в день. Дополнительные весьма крупные суммы внаглую переводились прямо на банковские счета лидеров оппозиции. И речь шла о десятках миллионов долларов. А сколько в итоге получили действительно пострадавшие люди, семьи тех, кто погиб в столкновениях, спровоцированных на улицах и площадях Киева, других городов? Об этом лучше не спрашивать.

Радикалы, захватившие власть, организовали преследование, настоящий террор в отношении тех, кто выступал против антиконституционных действий. Над политиками, журналистами, общественными деятелями издевались, их публично унижали. Украинские города захлестнула волна погромов и насилия, серия громких и безнаказанных убийств. Невозможно без содрогания вспоминать о страшной трагедии в Одессе, где участники мирной акции протеста были зверски убиты, заживо сожжены в Доме профсоюзов. Преступники, которые совершили это злодеяние, не наказаны, их никто и не ищет. Но мы знаем их поимённо и сделаем всё для того, чтобы их покарать, найти и предать суду.

Майдан не приблизил Украину к демократии и прогрессу. Совершив государственный переворот, националисты и те политические силы, которые их поддерживали, окончательно завели ситуацию в тупик, столкнули Украину в бездну гражданской войны. Спустя восемь лет после тех событий страна расколота. Украина переживает острый социально-экономический кризис.

По информации международных организаций, в 2019 году почти шесть миллионов украинцев, подчеркну, это около 15 процентов, не от трудоспособного, а именно от всего населения страны были вынуждены уехать за границу в поисках работы. Причём часто, как правило, на подённые неквалифицированные заработки. Показателен и следующий факт: с 2020 года в условиях пандемии страну покинуло свыше 60 тысяч врачей и других медработников.

С 2014 года тарифы на водоснабжение выросли почти на треть, на электроэнергию ‒ в разы, на газ для домохозяйств ‒ в десятки раз. У многих людей просто нет денег, чтобы оплачивать коммунальные услуги, им приходится буквально выживать.

Что случилось? Почему всё это происходит? Ответ очевиден: потому что приданое, полученное не только от советской эпохи, но ещё и от Российской империи, промотали и растащили по карманам. Утрачены десятки и сотни тысяч рабочих мест, которые, благодаря в том числе тесной кооперации с Россией, давали людям стабильный доход, приносили налоги в казну. Такие отрасли, как машиностроение, приборостроение, электронная промышленность, судо- и авиастроение, или лежат на боку, или уничтожены вовсе, а ведь ими гордились когда-то не только Украина, но и весь Советский Союз.

В 2021 году ликвидирован Черноморский судостроительный завод в Николаеве, где первые верфи были заложены ещё при Екатерине II. Знаменитый концерн «Антонов» с 2016 года не выпустил ни одного серийного самолёта, а завод «Южмаш», специализировавшийся на производстве ракетно-космической техники, оказался на грани банкротства, как и Кременчугский сталелитейный завод. Этот печальный список можно продолжать.

Что касается газотранспортной системы, которую создавал весь Советский Союз, то она обветшала настолько, что её эксплуатация связана с большими рисками и экологическими издержками.

И в этой связи возникает вопрос: бедность, безысходность, утеря промышленного и технологического потенциала ‒ это и есть тот самый прозападный цивилизационный выбор, которым уже многие годы дурачат и оболванивают миллионы людей, обещая им райские кущи?

На деле всё свелось к тому, что развал украинской экономики сопровождается откровенным грабежом граждан страны, а саму Украину просто загнали под внешнее управление. Оно осуществляется не только по указке из западных столиц, но и, что называется, непосредственно на месте ‒ через целую сеть зарубежных советников, НКО и других институтов, развёрнутую на Украине. Они оказывают прямое влияние на все важнейшие кадровые решения, на все ветви и уровни власти: от центральной и даже до муниципальной, на основные госкомпании и корпорации, включая «Нафтогаз», «Укрэнерго», Украинскую железную дорогу, «Укроборонпром», «Укрпочту», Администрацию морских портов Украины.

Независимого суда на Украине попросту нет. По требованию Запада киевские власти отдали представителям международных организаций преимущественное право отбора членов высших судебных органов – Совета правосудия и Квалификационной комиссии судей.

Кроме того, посольство США напрямую контролирует Национальное агентство по предотвращению коррупции, Национальное антикоррупционное бюро, Специализированную антикоррупционную прокуратуру и Высший антикоррупционный суд. Делается всё это под благовидным предлогом – для повышения эффективности борьбы с коррупцией. Ну хорошо, а результаты-то где? Коррупция как цвела пышным цветом, так и цветёт, пуще прежнего.

В курсе ли всех этих управленческих методов сами украинцы? Понимают ли, что их страна находится даже не под политическим и экономическим протекторатом, а сведена до уровня колонии с марионеточным режимом? Приватизация государства привела к тому, что власть, которая называет себя «властью патриотов», утратила национальный характер и последовательно ведёт дело к полной десуверенизации страны.

Продолжается курс на дерусификацию и принудительную ассимиляцию. Верховная Рада безостановочно выпускает всё новые дискриминационные акты, уже действует закон о так называемых коренных народах. Людям, которые считают себя русскими и хотели бы сохранить свою идентичность, язык, культуру, прямо дали понять, что на Украине они чужие.

В соответствии с законами об образовании и о функционировании украинского языка как государственного русский язык изгоняется из школ, из всех публичных сфер вплоть до обычных магазинов. Закон о так называемой люстрации, «очищении» власти, позволил разобраться с неугодными государственными служащими.

Плодятся акты, которые дают украинским силовым структурам основания для жёсткого подавления свободы слова, инакомыслия, для преследования оппозиции. В мире известна печальная практика односторонних нелегитимных санкций против других государств, зарубежных физических и юридических лиц. На Украине перещеголяли своих западных кураторов и изобрели такой инструмент, как санкции против собственных граждан, предприятий, телеканалов, других СМИ и даже депутатов парламента.

В Киеве продолжают готовить расправу и над Украинской православной церковью Московского патриархата. И это не эмоциональная оценка, об этом говорят конкретные решения и документы. Трагедию церковного раскола власти Украины цинично превратили в инструмент государственной политики. Нынешнее руководство страны не реагирует на просьбы граждан Украины отменить законы, ущемляющие права верующих. Более того, в Раде зарегистрированы новые законопроекты, направленные против духовенства и миллионов прихожан Украинской православной церкви Московского патриархата.

Отдельно скажу о Крыме. Жители полуострова свой свободный выбор сделали – быть вместе с Россией. Этой чёткой, ясной воле людей киевским властям нечего противопоставить, поэтому ставка делается на агрессивные действия, на активизацию ячеек экстремистов, в том числе радикальных исламских организаций, на заброску диверсионных групп для совершения террористических актов на объектах критически важной инфраструктуры, для похищения граждан России. У нас есть прямые доказательства, что такие агрессивные действия проводятся при поддержке зарубежных спецслужб.

В марте 2021 года Украина приняла новую Военную стратегию. Этот документ практически целиком посвящён противостоянию с Россией, ставит целью втягивание иностранных государств в конфликт с нашей страной. Стратегия предлагает организацию в российском Крыму и на территории Донбасса, по сути, террористического подполья. В ней прописаны и контуры предполагаемой войны, а закончиться она должна, как мнится сегодняшним киевским стратегам, далее процитирую: «при содействии международного сообщества на выгодных для Украины условиях». А также, как выражаются сегодня в Киеве, тоже привожу здесь цитату, повнимательнее вслушайтесь, пожалуйста: «при военной поддержке мировым сообществом в геополитическом противостоянии с Российской Федерацией». По сути, это не что иное, как подготовка к боевым действиям против нашей страны – против России.

Мы также знаем, что уже прозвучали заявления о том, что Украина собирается создать собственное ядерное оружие, и это не пустая бравада. Украина действительно располагает ещё советскими ядерными технологиями и средствами доставки такого оружия, включая авиацию, а также оперативно-тактические ракеты «Точка-У», тоже ещё советской конструкции, дальность которых превышает 100 километров. Но сделают и больше, это вопрос только времени. Заделы с советского времени есть.

Таким образом, обзавестись тактическим ядерным оружием Украине будет гораздо проще, чем некоторым другим государствам, не буду сейчас их называть, фактически ведущим такие разработки, особенно в случае технологической поддержки из-за рубежа. И этого тоже мы не должны исключать.

С появлением у Украины оружия массового поражения ситуация в мире, в Европе, особенно для нас, для России, изменится самым кардинальным образом. Мы не можем не реагировать на эту реальную опасность, тем более, повторю, что западные покровители могут посодействовать появлению на Украине такого оружия, чтобы создать ещё одну угрозу для нашей страны. Мы же видим, как настойчиво осуществляется военная накачка киевского режима. Только США начиная с 2014 года направили на эти цели миллиарды долларов, включая поставки вооружения, снаряжения, обучения специалистов. В последние месяцы западное оружие идёт на Украину просто беспрерывным потоком, демонстративно, на глазах у всего мира. Деятельностью вооружённых сил и спецслужб Украины руководят иностранные советники, мы это хорошо знаем.

В последние годы под предлогом учений на территории Украины практически постоянно присутствовали военные контингенты стран НАТО. Система управления украинскими войсками уже интегрирована с натовскими. Это означает, что командование украинскими вооружёнными силами, даже отдельными частями и подразделениями, может напрямую осуществляться из натовских штабов.

США и НАТО приступили к беззастенчивому освоению территории Украины как театра потенциальных военных действий. Регулярные совместные учения имеют явную антироссийскую направленность. Только в прошлом году в них участвовало более 23 тысяч военнослужащих и свыше тысячи единиц техники.

Уже принят закон о допуске в 2022 году вооружённых сил других государств на территорию Украины для участия в многонациональных учениях. Понятно, что речь идёт прежде всего о войсках НАТО. И в наступившем году запланировано не менее десяти таких совместных манёвров.

Очевидно, что подобные мероприятия служат прикрытием для быстрого наращивания военной группировки НАТО на территории Украины. Тем более что модернизированная с помощью американцев сеть аэродромов – Борисполь, Ивано-Франковск, Чугуев, Одесса и так далее – способна обеспечить переброску воинских частей в кратчайшие сроки. Воздушное пространство Украины открыто для полётов стратегической и разведывательной авиации США, беспилотных летательных аппаратов, которые используются для наблюдения за территорией России.

Добавлю, что построенный американцами Центр морских операций в Очакове позволяет обеспечивать действия кораблей НАТО, включая применение ими высокоточного оружия против российского Черноморского флота и нашей инфраструктуры на всём Черноморском побережье.

В своё время США намеревались создать подобные объекты и в Крыму, но крымчане и севастопольцы сорвали эти планы. Мы всегда будем помнить об этом.

Повторю, сегодня такой центр развёрнут, уже развёрнут в Очакове. Напомню, в XVIII веке за этот город сражались солдаты Александра Суворова. Благодаря их мужеству он вошёл в состав России. Тогда же, в XVIII веке, земли Причерноморья, присоединённые к России в результате войн с Османской империей, получили название Новороссия. Сейчас эти вехи истории пытаются предать забвению, как и имена государственных военных деятелей Российской империи, без чьих трудов не было бы у современной Украины многих крупных городов и даже самого выхода к Чёрному морю.

Недавно в Полтаве снесли памятник Александру Суворову. Что тут скажешь? Отказываетесь от собственного прошлого? От так называемого колониального наследия Российской империи? Ну, тогда будьте здесь последовательны.

Далее. Отмечу, что статья 17-я Конституции Украины не допускает размещения на её территории иностранных военных баз. Но оказалось, что это лишь условность, которую можно легко обойти.

На Украине развёрнуты учебно-тренировочные миссии стран НАТО. Это, по сути, уже и есть иностранные военные базы. Просто назвали базу миссией – и дело в шляпе.

В Киеве давно провозгласили стратегический курс на вступление в НАТО. Да, безусловно, каждая страна имеет право выбирать собственную систему обеспечения безопасности, заключать военные союзы. И всё вроде бы так, если бы не одно «но». В международных документах прямо зафиксирован принцип равной и неделимой безопасности, которая, как известно, включает в себя обязательства не укреплять свою безопасность за счёт безопасности других государств. Могу здесь сослаться и на Хартию европейской безопасности ОБСЕ 1999 года, принятую в Стамбуле, и на Астанинскую декларацию ОБСЕ 2010 года.

Другими словами, выбор способов обеспечения безопасности не должен создавать угрозы для других государств, а вступление Украины в НАТО – это прямая угроза безопасности России.

Напомню, ещё в апреле 2008 года на Бухарестском саммите Североатлантического альянса США продавили решение о том, что Украина и, кстати, Грузия станут членами НАТО. Многие европейские союзники США уже тогда прекрасно понимали все риски подобной перспективы, но были вынуждены смириться с волей старшего партнёра. Американцы просто использовали их для проведения ярко выраженной антироссийской политики.

Ряд государств – членов Альянса и сейчас весьма скептически относится к появлению Украины в НАТО. При этом из некоторых европейских столиц мы получаем сигнал, мол, «что вы переживаете? Это не произойдёт буквально завтра». Собственно, и американские наши партнёры тоже об этом говорят. «Хорошо, – отвечаем мы, – не завтра, так послезавтра. Что это меняет в исторической перспективе? По сути, ничего».

Более того, нам известна позиция и слова руководства Соединённых Штатов о том, что активные боевые действия на востоке Украины не исключают возможности вступления этой страны в НАТО, если она сможет соответствовать критериям Североатлантического альянса и победить коррупцию.

При этом нас раз за разом пытаются убедить в том, что НАТО – это миролюбивый и сугубо оборонительный союз. Мол, никаких угроз для России нет. Опять предлагают поверить на слово. Но реальную цену таким словам мы хорошо знаем. В 1990 году, когда обсуждался вопрос об объединении Германии, советскому руководству со стороны США было обещано, что не произойдёт распространения юрисдикции или военного присутствия НАТО ни на один дюйм в восточном направлении. И что объединение Германии не приведёт к распространению военной организации НАТО на восток. Это цитата.

Наговорили, надавали устных заверений, и всё оказалось пустым звуком. Позднее нас стали уверять в том, что вступление в НАТО стран Центральной и Восточной Европы лишь улучшит отношения с Москвой, избавит эти страны от страхов тяжёлого исторического наследия и даже, более того, создаст пояс дружественных России государств.

Всё получилось с точностью до наоборот. Власти некоторых восточноевропейских стран, торгуя русофобией, принесли в Альянс свои комплексы и стереотипы о российской угрозе, настаивали на наращивании потенциалов коллективной обороны, которые должны быть развёрнуты прежде всего против России. Причём это происходило в 1990-х и в начале 2000-х годов, когда благодаря открытости и нашей доброй воле отношения России и Запада находились на высоком уровне.

Россия все свои обязательства выполнила, в том числе вывела войска из Германии, из государств Центральной и Восточной Европы, и тем самым внесла огромный вклад в преодоление наследия холодной войны. Мы последовательно предлагали разные варианты сотрудничества, в том числе в формате Совета Россия – НАТО и ОБСЕ.

Более того, скажу сейчас то, о чём никогда не говорил публично, скажу об этом впервые. В 2000 году во время визита в Москву уходящего со своей должности Президента США Билла Клинтона я спросил его: «Как Америка отнесётся к тому, чтобы принять Россию в НАТО?»

Не буду раскрывать все подробности той беседы, но реакция на мой вопрос внешне выглядела, скажем так, весьма сдержанно, а как американцы реально отнеслись к этой возможности, фактически видно на их практических шагах в отношении нашей страны. Это открытая поддержка террористов на Северном Кавказе, пренебрежительное отношение к нашим требованиям и озабоченностям в сфере безопасности в расширении НАТО, выход из Договора по ПРО и так далее. Так и хочется спросить: зачем, зачем всё это, ради чего? Ну ладно, не хотите видеть в нашем лице друга и союзника, но зачем же делать из нас врага?

Ответ только один: дело не в нашем политическом режиме, не в чём-то другом, просто им не нужна такая большая самостоятельная страна, как Россия. В этом ответ на все вопросы. Это и есть источник традиционной американской политики на российском направлении. Отсюда и отношение ко всем нашим предложениям в сфере безопасности.

Сегодня достаточно одного взгляда на карту, чтобы увидеть, как западные страны «сдержали» обещание не допустить продвижения НАТО на восток. Попросту обманули. Мы получили одну за другой пять волн расширения НАТО. В 1999 году в Альянс были приняты Польша, Чехия, Венгрия, в 2004 году – Болгария, Эстония, Латвия, Литва, Румыния, Словакия и Словения, в 2009 году – Албания и Хорватия, в 2017-м – Черногория, в 2020-м – Северная Македония.

В результате Альянс, его военная инфраструктура вышли непосредственно к границам России. Это и стало одной из ключевых причин кризиса евробезопасности, самым негативным образом сказалось на всей системе международных отношений, привело к утрате взаимного доверия.

Ситуация продолжает деградировать в том числе в стратегической сфере. Так, в Румынии и Польше в рамках проекта США по созданию глобальной ПРО разворачиваются позиционные районы для противоракет. Хорошо известно, что размещённые здесь пусковые установки могут быть использованы для крылатых ракет «Томагавк» – ударных наступательных систем.

Кроме того, в США идёт разработка универсальной ракеты «Стандарт-6», которая наряду с решением задач противовоздушной и противоракетной обороны может поражать и надземные, и надводные цели. То есть у якобы оборонительной системы ПРО США расширяются и появляются новые наступательные возможности.

Имеющаяся у нас информация даёт все основания полагать, что вступление Украины в НАТО и последующее развёртывание здесь объектов Североатлантического альянса вопрос предрешённый, это дело времени. Мы чётко понимаем, что при подобном сценарии уровень военных угроз для России кардинально, в разы повысится. И, обращаю особое внимание, многократно возрастёт опасность именно внезапного удара по нашей стране.

Поясню, что в американских документах стратегического планирования (в документах!) закреплена возможность так называемого упреждающего удара по ракетным комплексам противника. А кто основной противник для США и НАТО, нам тоже известно. Это Россия. В документах НАТО наша страна официально прямо объявлена главной угрозой евроатлантической безопасности. И в качестве передового плацдарма для такого удара будет служить Украина. Если бы об этом услышали наши предки, они, наверное, просто бы не поверили. И нам сегодня не хочется в это верить, но это так. Хочу, чтобы это поняли и в России, и на Украине.

Многие украинские аэродромы расположены недалеко от наших границ. Размещённая здесь тактическая авиация НАТО, включая носители высокоточного оружия, сможет поражать нашу территорию на глубину до рубежа Волгоград – Казань – Самара – Астрахань. Развёртывание на территории Украины радиолокационных средств разведки позволит НАТО плотно контролировать воздушное пространство России вплоть до Урала.

Наконец, после разрыва Соединёнными Штатами Договора о ракетах средней и меньшей дальности Пентагон уже открыто ведёт разработку целого ряда ударных средств наземного базирования, в том числе баллистических ракет, способных достигать цели на дистанции до 5,5 тысячи километров. В случае размещения таких систем на Украине они смогут поражать объекты на всей европейской территории России, а также за Уралом. Подлётное время до Москвы крылатых ракет «Томагавк» составит менее 35 минут, баллистических ракет из района Харькова – 7–8 минут, а гиперзвуковых ударных средств – 4–5 минут. Это называется, прямо «нож к горлу». И они, не сомневаюсь, рассчитывают реализовать эти планы, так же как неоднократно делали в прошлые годы, расширяя НАТО на восток, продвигая военную инфраструктуру и технику к российским границам, полностью игнорируя наши озабоченности, протесты и предупреждения. Извините, просто плевали на них и делали всё, что хотели, что считали нужным.

И конечно, предполагают так же вести себя и дальше по известной поговорке: «Собака лает, а караван идёт». Скажу сразу, мы на это не соглашались и никогда не согласимся. При этом Россия всегда выступала и выступает за то, чтобы самые сложные проблемы решать политико-дипломатическими методами, за столом переговоров.

Мы хорошо понимаем нашу колоссальную ответственность за региональную и глобальную стабильность. Ещё в 2008 году Россия выдвинула инициативу о заключении Договора о европейской безопасности. Смысл его состоял в том, чтобы ни одно государство и ни одна международная организация в Евроатлантике не могли бы укреплять свою безопасность за счёт безопасности других. Однако наше предложение было с порога отвергнуто: нельзя, дескать, позволить России ограничивать деятельность НАТО.

Более того, нам прямо заявили, что юридически обязывающие гарантии безопасности могут иметь только члены Североатлантического альянса.

В декабре прошлого года мы передали западным партнёрам проект договора между Российской Федерацией и Соединёнными Штатами Америки о гарантиях безопасности, а также проект соглашения о мерах обеспечения безопасности Российской Федерации и государств – членов НАТО.

В ответ от США и НАТО было много общих слов. Содержались и рациональные зёрна, но всё это касалось второстепенных моментов и выглядело как попытка замотать вопрос, увести дискуссию в сторону.

Мы на это соответствующим образом отреагировали, подчеркнули, что готовы идти по пути переговоров, однако при условии, что все вопросы будут рассматриваться в комплексе, пакетом, без отрыва от основных, базовых российских предложений. А они содержат три ключевых пункта. Первое – это недопущение дальнейшего расширения НАТО. Второе – отказ от размещения Альянсом ударных систем вооружения на российских границах. И наконец, возврат военного потенциала и инфраструктуры блока в Европе к состоянию 1997 года, когда был подписан Основополагающий акт Россия – НАТО.

Как раз эти наши принципиальные предложения проигнорированы. Западные партнёры, повторяю, ещё раз озвучили заученные формулировки о том, что каждое государство имеет право свободно выбирать способы обеспечения своей безопасности и вступать в любые военные союзы и альянсы. То есть в их позиции ничего не изменилось, звучат всё те же ссылки на пресловутую политику «открытых дверей» НАТО. Более того, нас опять пытаются шантажировать, вновь угрожают санкциями, которые, кстати, они всё равно будут вводить по мере укрепления суверенитета России и роста мощи наших Вооружённых Сил. А предлог для очередной санкционной атаки всегда будет найден или попросту сфабрикован, причём вне зависимости от ситуации на Украине. Цель одна – сдержать развитие России. И они будут это делать, как делали это раньше, даже вообще без всякого формального предлога, только потому, что мы есть и никогда не поступимся своим суверенитетом, национальными интересами и своими ценностями.

Хочу чётко, прямо сказать: в сложившейся ситуации, когда наши предложения о равноправном диалоге по принципиальным вопросам фактически остались без ответа со стороны США и НАТО, когда уровень угроз для нашей страны значительно возрастает, Россия имеет полное право принимать ответные меры обеспечения собственной безопасности. Именно так и будем поступать.

Что касается положения дел на Донбассе, то мы видим, что правящая в Киеве верхушка постоянно и публично заявляет о нежелании выполнять минский Комплекс мер по урегулированию конфликта, не заинтересована в мирном решении. Напротив, пытается вновь организовать на Донбассе блицкриг, как это уже было в 2014-м и в 2015 годах. Чем закончились тогда эти авантюры, мы помним.

Сейчас практически ни одного дня не обходится без обстрелов населённых пунктов Донбасса. Сформированная крупная войсковая группировка постоянно использует ударные беспилотники, тяжёлую технику, ракеты, артиллерию и системы залпового огня. Убийство мирных жителей, блокада, издевательство над людьми, включая детей, женщин, стариков, не прекращается. Как у нас говорят, конца и края этому не видно.

А так называемый цивилизованный мир, единственными представителями которого самозванно объявили себя наши западные коллеги, предпочитает этого не замечать, как будто и нет всего этого ужаса, геноцида, которому подвергаются почти 4 миллиона человек, и только потому, что эти люди не согласились с поддержанным Западом переворотом на Украине в 2014 году, выступили против возведённого в ранг государственного движения в сторону пещерного и агрессивного национализма и неонацизма. И борются за свои элементарные права – жить на своей земле, говорить на своём языке, за сохранение своей культуры и традиций.

Сколько эта трагедия может продолжаться? Сколько ещё можно это терпеть? Россия сделала всё для сохранения территориальной целостности Украины, все эти годы настойчиво и терпеливо боролась за исполнение Резолюции Совета Безопасности ООН 2202 от 17 февраля 2015 года, закрепившей минский Комплекс мер от 12 февраля 2015 года по урегулированию ситуации на Донбассе.

Всё тщетно. Меняются президенты, депутаты Рады, но не меняется суть, агрессивный, националистический характер самого режима, захватившего власть в Киеве. Он целиком и полностью – порождение государственного переворота 2014 года, и те, кто встали тогда на путь насилия, кровопролития, беззакония, не признавали и не признают никакого другого решения вопроса Донбасса, кроме военного.

В этой связи считаю необходимым принять уже давно назревшее решение – незамедлительно признать независимость и суверенитет Донецкой Народной Республики и Луганской Народной Республики.

Прошу Федеральное Собрание Российской Федерации поддержать это решение, а затем ратифицировать Договоры о дружбе и взаимопомощи с обеими республиками. Два эти документа будут подготовлены и подписаны в самое ближайшее время.

А от тех, кто захватил и удерживает власть в Киеве, мы требуем незамедлительно прекратить боевые действия. В противном случае вся ответственность за возможное продолжение кровопролития будет целиком и полностью на совести правящего на территории Украины режима.

Объявляя о принятых сегодня решениях, уверен в поддержке граждан России, всех патриотических сил страны.

Благодарю вас за внимание.

Είδη σε ανεπάρκεια | υπό εξαφάνιση

 

Τέτοιες μέρες | Τότε ήτανε αλλιώς

(Γιώργου Χουρμουζιάδη)
Όλα ήτανε αλλιώς. Ακόμα και η Άνοιξη ήτανε αλλιώς.
Θες τα λουλούδια που μοσκοβολούσαν, τα φύλλα των δέντρων που ήτανε πιο πράσινα, τα παράθυρα των σπιτιών που ήτανε πιο μεγάλα και καταβρόχθιζαν το φως του ανοιξιάτικου ήλιου, χωρίς να χορταίνουν. Θες τα μαλλιά της Χρυσαυγής που ήτανε όπως το άχερο ξανθά και άστραφταν λες και ήταν φτιαγμένα από χρυσάφι.
Κι έβγαινε και στην αυλή του σπιτιού της η κυρά να ποτίσει τα γαρίφαλα της προσφυγιάς, που μύριζαν πικραμύγδαλο και μέντα μαζί, όπως μύριζαν και τα μάγουλα της Χρυσαυγής, που τα φίλησα ένα απόγεμα έξω από το γαλατάδικο του κυρ - Αιμίλιου. Του κυρ - Αιμίλιου, που μπαινόβγαινε στη φυλακή, γιατί ένα βράδυ τύφλα στο μεθύσι ανέβηκε στο ξύλινο μπαλκόνι του σπιτιού του. Κρέμασε μια κόκκινη σημαία με ένα χρυσαφί σφυροδρέπανο, κεντημένο στην επάνω γωνία και άρχισε να τραγουδάει «Avanti popolo bandiera rossa, bandiera rossa». Έτρεξαν οι γείτονες να τον σταματήσουν, τίποτα αυτός. Μέχρι που ήρθε ο χωροφύλακας, ο επονομαζόμενος και Τσαγανιάς, γιατί είχε στραβά πόδια, και τον κατέβασε με το ζόρι.

Από εκείνο το βράδυ τον χάσαμε τον Αιμίλιο. Το γαλατάδικο έκανε τρεις μήνες ν' ανοίξει. Γι' αυτό κι εγώ βρήκα την ευκαιρία εκείνο το απόγεμα να φιλήσω το αριστερό μάγουλο της Χρυσαυγής, με τη συμφωνία πως δε θα το πω σε κανένα. Εγώ πού να κρατηθώ όμως. Πρώτα πρώτα το είπα στο Στέλιο, που έπαιζε σέντερ μπακ στα τσικό του ΠΑΟΚ. Και που τη γυρόφερνε κι αυτός τη Χρυσαυγή για τον ίδιο σκοπό. Υστερα το είπα στο Λάκη το Βουλγαρόπουλο, μπακαλόγατο στο μπακάλικο του Δημαρά. Και να μην τα πολυλογώ σε μια βδομάδα βούιζε όλη η γειτονιά. Εγώ καμάρωνα και φούσκωνα όλο ερωτική έπαρση, μέχρι που με στρίμωξε ένα βράδυ ο αδερφός της Χρυσαυγής έξω από το κλειστό γαλατάδικο του Αιμίλιου, μου τράβηξε ένα γερό περντάχι και μου φύγανε και τα «φουσκώματα» και οι ερωτικές επάρσεις. Γι' αυτό σας λέω, ήτανε αλλιώς τότε η Ανοιξη. Το μόνο που σκέφτομαι καμιά φορά είναι πως εμείς αλλάξαμε και όχι η Ανοιξη. Αλλάξαμε και ξεχάσαμε πώς μυρίζουν τα γαρίφαλα. Ο Στέλιος δεν παίζει πια σέντερ μπακ και ο ΠΑΟΚ πάει από το κακό στο χειρότερο. Το μπακάλικο του Δημαρά έκλεισε. Ασπρισαν και τα χρυσαφένια μαλλιά της Χρυσαυγής, και τα μάγουλά της μυρίζουν τώρα φτηνή κολόνια.

Πέθανε κι ο Αιμίλιος, από πνευμονία στη Μακρόνησο και τον θάψανε η δικοί του στο χωριό ένα βροχερό βράδυ, κρυφά, τυλιγμένο σε μια κόκκινη σημαία με ένα χρυσαφένιο σφυροδρέπανο, κεντημένο στην επάνω γωνία. Λένε, μάλιστα, πως ο γιος του σιγοτραγούδησε πάνω από τον τάφο του, με σπασμένη φωνή «Avanti popolo, bantiera rossa, bantiera rossa».
Ανοίγω κι εγώ τον ηλεκτρονικό μου υπολογιστή και βλέπω μέσα από εκεί τη ζωή και την Ανοιξη, μην τύχει και να ξαναβρώ κάπου εκεί, ανάμεσα στους ψηφιακούς αναστεναγμούς και στα ηλεκτρονικά ραβασάκια έστω και ένα από εκείνα τα μοσχομύριστα και τα ερωτικά, τα πικραμυγδαλένια και τα χρυσαφιά που κάνανε την Ανοιξη. Τη χαμένη μου, τη δική μου την Ανοιξη. Μα δε βρίσκω τίποτα!.
Και τότε κλείνω τα μάτια μου και σιγοψιθυρίζω «Avanti popolo, bandiera rossa, bandiera rossa»…

         

Είδη σε ανεπάρκεια

(συνειρμικά Αστραίος _Astraios)
Ο Αστραίος (που δεν υπάρχει πια –αλλά ζει η ψυχή του) δεν είναι το κτίριο που βρίσκεται στο Κάστρο, στο μπαλκόνι της Λειβαθούς με τα καταπληκτικά ηλιοβασιλέματα και τις εξαιρετικές βραδιές με το ολόγιομο φεγγάρι.
Ο Αστραίος δεν είναι ο εξαιρετικός πιανίστας Διονύσης Φραγκόπουλος που παίζει πιάνο και νομίζεις ότι ακούς ολόκληρη ορχήστρα.
Δεν είναι το υπέροχα τραγούδια μεγάλων μουσικών σε στίχους των καλλίτερων στιχουργών και ποιητών που μας ανεβάζουν, μας διαπαιδαγωγούν και μας παρηγορούν.
Ο Αστραίος εξακολουθεί να ΄ναι όλα αυτά μαζί σε ένα ενιαίο αδιάσπαστο σύνολο που μαζί με τους φίλους του και τους τακτικούς του επισκέπτες προσέφεραν στις «μικρές» κοινωνίες, εδώ και πολλά χρόνια, πολιτισμό. Υψηλής ποιότητας πολιτισμό. Πολιτισμό που κάνει αγωγή ψυχής, όχι διασκέδαση. 

(γράφει η καλή φίλη και συναγωνίστρια Ευανθία, που την ξέρω από «μωρό» -τότε που ο αδικοχαμένος Χάρης ζούσε ακόμη… και η ίδια ήταν στο ΚΚΕ)
Δεν θα ξεχάσω ποτέ ότι, πολλές φορές μετά από κοπιαστική εργασία 15 ή 18 ωρών, πήγαινα στον Αστραίο και έφευγα χωρίς ίχνος κούρασης. Παράλληλα λειτουργούσε σαν ένα ασφαλές μέρος για την πρώτη προσέγγιση με την εργασία, πολλών παιδιών μας, που πέρασαν από εκεί βγάζοντας το χαρτζιλίκι τους.
Πολιτισμό που η οργανωμένη πολιτεία δεν παρείχε ποτέ, ούτε τώρα στις σημερινές συνθήκες της μεγάλης κρίσης του ολοκληρωτικού καπιταλισμού και των μνημονίων που την ακολουθούν. Αυτή η κρίση που καταστρέφει όλη την μεσαία τάξη για να συνεχίσει την κερδοφορία του κεφαλαίου, καταστρέφει ακόμα και εκείνους που κατάφεραν μέχρι σήμερα να επιβιώσουν με μεγάλο κόστος.

Ο πολιτισμός αυτός περιλαμβάνει την ψυχή του καλλιτέχνη που καταθέτει κάθε βράδυ τραγουδώντας τραγούδια, που εκφράζουν τον ίδιο αλλά και αυτούς που καταλαβαίνουν αυτά τα τραγούδια και τραγουδάνε μαζί του, «όχι για να ξεχωρίσουν από τον κόσμο, αδελφέ μου, αλλά για να ενώσουν τον κόσμο» ,χωρίς να αλλάζει το πρόγραμμα με ένα πιο εύπεπτο ρεπερτόριο ώστε να έχει περισσότερους πελάτες..

Ο Μίκης Θεοδωράκης, ο Μάνος Χατζιδάκης, ο Μάνος Λοίζος, ο Σταύρος Ξαρχάκος,, ο Θάνος Μικρούτσικος, ο Διονύσης Σαββόπουλος, ο Τσιτσάνης, ο Βαμβακάρης, ο Καλδάρας, αλλά και ο Άσιμος, ο Τσακνής, ο Μαχαιρίτσας,, ο Παπάζογλου και οι λαϊκοί Κεφαλλονίτες δημιουργοί είναι μερικοί από τους μουσικούς έργα των οποίων τραγουδάει ο Διονύσης.
Ο Ρίτσος, ο Ελύτης, ο Γκάτσος, ο Βάρναλης , ο Λόρκα, ο Νερούντα, ο Καββαδίας, που εξαιρετικά ερμηνεύει, είναι μερικοί από τους ποιητές που εκφράζουν αυτόν τον πολιτισμό.

Τα εξαιρετικά αφιερώματα στην κλασική μουσική, την τζάζ, το ρεμπέτικο, την λατινοαμερικάνικη μουσική, την μουσική της ελληνόφωνης Ιταλίας, τα Δημοτικά, τις Καντάδες, αλλά και τις δικές του μουσικές δημιουργίες, που εκφράζουν την αγάπη του για την Κεφαλονιά , μας έφεραν κοντά στα διάφορα είδη μουσικής , και μέσα από την πολυπλοκότητα της ύπαρξης τους, γίναμε πλουσιότεροι. πνευματικά.
Αυτός ο πολιτισμός συνδυάζεται άριστα με μια στάση ζωής, που βάζει στο προσκήνιο τον αγώνα για πανανθρώπινες αξίες και ιδανικά όπως η Δημοκρατία, η Ειρήνη, η Αλληλεγγύη, η Αξιοπρέπεια και η κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.

Οι αγώνες αυτοί πολλές φορές ήταν ντυμένοι μουσικά από τον Διονύση που έδινε έτσι το δικό του παρόν.
Όλα αυτά είναι ο Αστραίος, και όλα αυτά δεν μπορούν να χαθούν, όσο δεν χάνονται οι άνθρωποι που τα δημιουργούν. Πιστεύω πως η ανάγκη όσων ανθρώπων συγκινούνται ακόμα από αυτά ,και θέλουν να συνεχίσουν να ομορφαίνουν τη ζωή τους, δεν πρόκειται να εκλείψει, ιδιαίτερα στη σημερινή πολιτιστική ένδεια. Απλά αλλάζει μορφές.
Έτσι, ίσως ήλθε η στιγμή να υπερασπιστούμε το δικαίωμα μας για υψηλό πολιτισμό , και να οργανώσουμε σε άλλη βάση την ανάγκη της ψυχής μας, όπως οι εργαζόμενοι που εξακολουθούν να αγωνίζονται, στηριγμένοι στην αλληλεγγύη αντιπαλεύοντας το τέρας της ανεργίας.
Μέσα από αυτήν την προσπάθεια, μπορούμε να δώσουμε την δυνατότητα στον Διονύση να συνεχίσει να τραγουδάει τους καημούς μας και να μας συντροφεύει στους αγώνες μας για καλλίτερη ζωή.

Από το μπακάλικο του Λάκη στον Αστραίο του Διονύση

Για την τέχνη της καθημερινότητας
και την καθημερινότητα  της τέχνης
         (7-Οκτ-2014)

Η οικονομική κρίση του καπιταλισμού οδήγησε στην ανεργία και την εξαθλίωση χιλιάδες εργαζόμενους στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα. Παράλληλα, εκατοντάδες χιλιάδες ελεύθεροι επαγγελματίες αναγκάστηκαν ή να κλείσουν τις επιχειρήσεις τους ή να συνεχίσουν να «λειτουργούν» όπως - όπως.

Στην μικρή μας πόλη δύο «μεγάλα» για την συμβολή τους στην τέχνη της καθημερινότητας και στην καθημερινότητα της τέχνης, ιστορικά μαγαζιά έβαλαν λουκέτο:
Το μπακάλικο του Λάκη του Χαραλαμπάτου μη αντέχοντας και την πίεση από τις μεγάλες αλυσίδες super-market και η Μουσική Σκηνή στο Κάστρο «Αστραίος», του Διονύση του Φραγκόπουλου.

Το μπακάλικο του Λάκη, απομεινάρι μιας εποχής που το μπακάλικο της γειτονιάς είχε δεσπόζουσα θέση, σε μια κοινωνία που δεν είχε χάσει ακόμα τα αντανακλαστικά της και η τροφή το αυτονόητο νόημα της. Για πάνω από 60 χρόνια δεν ήταν απλώς ένας χώρος πώλησης τροφίμων, αντίθετα ήταν χώρος συνάντησης των ανθρώπων της γειτονιάς, μια μεγάλη αγκαλιά και μια μικρή βουλή. Μικρές χαρές, καθημερινές πίκρες, τα ασήμαντα-σημαντικά των ανθρώπων «συντονισμένα» στο ρυθμό ενός ανεπανάληπτα έντιμου δούναι-λαβείν.  Έντιμο γιατί ακόμα και σ΄αυτή την ίδια την εμπορική συναλλαγή, δέσποζε η σχέση των ανθρώπων. Χαρακτηριστικό ενός ελλείποντος πολιτισμού, προκατακλυσμιαίου, θαμμένου πια κάτω από τη πλημμυρίδα της κατανάλωσης των πολυεθνικών μεγαλομάγαζων. Το πρόσωπο με πρόσωπο, στο μαγαζί του Λάκη, δεν ακύρωνε το κόστος, μαγικά όμως αναδιατύπωνε το «κέρδος» εγγράφοντας στο κέντρο του εμπορικού διακυβεύματος και την  καλημέρα των ανθρώπων… Δια αυτής της καλημέρας το μοίρασμα! Και το μοίρασμα, φιλόξενη θέση για την ανάγκη! Γιατί η προσωπική σχέση γεννά την αυτονόητη αλληλεγγύη και οδηγεί σε αυθόρμητα προπλάσματα «ανταλλακτικότητας». Έννοιες που περισσότερο παρά ποτέ σήμερα επικαιροποιούνται  κάτω από την λαίλαπα της οικονομικής κρίσης ως εναλλακτικές μορφές εμπορίου.  

Ο «Αστραίος» που για 10ετίες φώτιζε με τις μουσικές του επιλογές την ένδεια της πνευματικής ζωής της πόλης μας, έριξε αυλαία.
Πώς να αντέξεις τούτη την απώλεια! Πώς να ξεχάσεις την ακαθόριστη εκείνη ευφροσύνη που γέμιζε την ύπαρξή μας τις ώρες της ψυχικής ανάτασης. Όταν τα αυτιά και η ψυχή μας γέμιζαν από τις μουσικές εκείνες επιλογές που αναγάγουν τον άνθρωπο και εναντιώνονται στην επιθυμία της κάθε εξουσίας, να μας μετατρέψει σε ασπόνδυλα μαλάκια μιας «νέας εποχής»! Εκείνη η  εξουσία η οποία νομίζει ότι μπορεί να ζει κανείς χωρίς ερωτηματικά.

Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς από εκείνες τις νύχτες που φωτίζονταν από τη ζεστή φωνή του Διονύση! Αλλά και τ’ αφιερώματα σε μεγάλους Έλληνες ποιητές και μουσουργούς, που ο Διονύσης, όχι χωρίς κόστος ψυχικό και υλικό, άνοιγε τις πόρτες του «Αστραίου»  και της ψυχής μας. Υπενθυμίζοντάς μας ότι η ποιότητα ποιεί ήθος και μας ανεβάζει στα ύψη, για να αποκυλήσει το βάρος της καθημερινότητας που μας πλακώνει. Γιατί μόνο με το ονειρικό νεύμα της τέχνης,  γίνεται δυνατή για τον άνθρωπο η υπέρβαση της αδιέξοδης πραγματικότητας.

Επειδή η ολότητα του κόσμου δεν είναι νοητή χωρίς την κατάφαση, ας σκεφτούμε όλοι, και ο Λάκης και ο Διονύσης μαζί, τι είναι αυτό σήμερα που μπορεί να την διασώσει. Το σακί με το αλεύρι στο μπακάλικο του Λάκη, είναι ο απόλυτα αναγκαίος «φορέας» της και το αστέρι του Αστραίου είναι ο ενδεδειγμένος εντολέας της. Κι ας πράξουμε, αποφασιστικά τα δέοντα. Γιατί η  τέχνη της καθημερινότητας και η καθημερινότητα  της τέχνης αποτέλεσε και σταθερά θα αποτελεί το Ιόνιο καθήκον - δικαίωμά μας…

Νίκη Παπαγιάννη
Ελένη Χιόνη
Ζωγράφος Ζωγράφος
Τέση Λαζαράτου
Μάκης Χιόνης
Αφροδίτη Θεοπεφτάτου
Γιάννης Ψαρράς

Κι η Αργυρώ (Καπαρού), πριν γίνει διεθνής…
Τα πιο ωραία λαϊκά
σε σπίτια με μωσαϊκά
τα είχαμε χορέψει
γαλάζιο γύψο η οροφή
και τα τακούνια μου καρφί
κι από την πρώτη την στροφή,
το στόμα εγώ το `χα λατρέψει.