Ελευθερουδάκης: οι εργαζόμενοι πληρώνουν τη λαίλαπα της καπιταλιστικής ανασυγκρότησης στο χώρο του βιβλίου

Τις τελευταίες μέρες _συνέχεια προηγούμενων βολών (από το 2013 και μετά), είδαν το φως της δημοσιότητας διάφορα «ωραία» του αστικού τύπου για τον πρώην (~125 χρόνων _από το 1898) κραταιό όμιλο που «έγραψε Iστορία» _θυμίζουμε πως επρόκειτο για αλυσίδα 25-27 _άλλα δικά της και άλλα franchise βιβλιοπωλείων, από τα οποία έμεινε τύποις ανοιχτό ένα μόνο (Πανεπιστημίου). Την ίδια ώρα το “κλαδικό” σωματείο, έχει επιλέξει για δικούς του λόγους (;;) τον (συνήθως αδιέξοδο) “μοναχικό” δρόμο των “συλλογικοτήτων”, μακριά από το ταξικό οργανωμένο μαζικό κίνημα (ΠΑΜΕ).
Ας δούμε λοιπόν πως έχει η κατάσταση _Μύθοι και πραγματικότητα…

Η ιστορία επαναλαμβάνεται ως φάρσα _
Από εργαζόμενος (μεγαλο)επιχειρηματίας

Το χτίσιμο της αλυσίδας:
Ο πρώτος Ελευθερουδάκης (Κωνσταντίνος), ξεκίνησε σαν υπάλληλος και στη συνέχεια (από το 1898) _σύνηθες την εποχή εκείνη συνεταίρος στο διεθνές βιβλιοπωλείο Beck & Barth επί της Μητροπόλεως, που έπειτα από 20 χρόνια πέρασε στα δικά του χέρια και το 1918 άνοιξε το πρώτο δικό του κατάστημα, με την επωνυμία «Ελευθερουδάκης», στην πλατεία Συντάγματος (Σταδίου & Καραγεώργη Σερβίας) εκδίδοντας την 24τομη ελληνική εγκυκλοπαίδεια, λεξικό κλπ.

Το 1962 μεταφέρθηκε στην οδό Νίκης, όπου παρέμεινε για περισσότερα από 30 χρόνια, ενώ παράλληλα η Βιργινία Ελευθερουδάκη- Γκίνη, άνοιξε υποκατάστημα στον Πύργο Αθηνών, που εξελίχτηκε σε μεγάλη αλυσίδα (20+ καταστημάτων σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη και Πάτρα) και το 1995 με θαλασσοδάνεια δημιουργήθηκε το πρώτου «τέρας» 8ώροφο βιβλιοπωλείου _super market στην Ελλάδα, επί της Πανεπιστημίου (2.300 μ²).

 

Υπέρογκες οι οφειλές
Απλήρωτοι οι εργαζόμενοι

Αυτοί που βρίσκονται ψηλά
θεωρούνε ταπεινό
να μιλάς για το φαΐ.
Ο λόγος; Έχουνε κιόλας φάει.

Μπέρτολτ Μπρεχτ

Μόνο έτσι μπορεί να απαντήσει κανείς στην ανακοίνωση της Ελευθερουδάκης ΑΕ, η οποία έτρεχε στο δρόμο των τραπεζικών χρηματοδοτήσεων και των επενδυτικών σχεδίων και έχασε την πνευματικότητα των ανθρώπων του μόχθου, των εργαζομένων της, των αναγνωστών που την εμπιστεύτηκαν και τη στήριξαν, όλων όσοι βλέπουν τις πραγματικές αξίες της ζωής, τη γνώση και τον αγώνα, και όχι τις φτηνές χρηματιστηριακές αξίες.

«Έξω από το κουτί» είναι η εταιρεία Ελευθερουδάκης, όπως γράφει στην ανακοίνωσή της.
Μέσα στο κουτί είναι οι απλήρωτοι εργαζόμενοί της που, παρά το γεγονός ότι έχουν δικαστικές αποφάσεις οι οποίες τους δικαιώνουν ακόμη και κατά της ίδιας της διευθύνουσας συμβούλου, αυτή καταστρώνει νέα επιχειρηματικά σχέδια με τις φίλιες και συγγενείς επιχειρήσεις της. Τί κι αν έταξε στην επιθεώρηση εργασίας ότι θα εξοφλήσει τους εργαζομένους, τί κι αν πρότεινε στο δικαστήριο για τη δήθεν εξυγίανση σταδιακή εξόφληση των δανείων; Ούτε ένα ευρώ δεν κατέβαλε.

Οι ιδιοκτήτες της εταιρείας δεν λένε κουβέντα για τα χρέη της (εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ, δεδουλευμένα και αποζημιώσεις απόλυσης) προς αρκετούς εργαζομένους που απασχολούσε η εταιρεία τα προηγούμενα χρόνια και βρέθηκαν στο δρόμο. Δεν αναφέρει επίσης λέξη για τα χρέη προς τους προμηθευτές της, πολλοί από τους οποίους μετακυλίουν το πρόβλημα στους δικούς τους εργαζομένους αφήνοντάς τους απλήρωτους. Και το σημειώνουμε αυτό γιατί οι ιδιοκτήτες της εταιρείας δεν μοιράστηκαν τα κέρδη τους την εποχή των μεγάλων τζίρων, την «πενταετία 1995-2000 που ήταν η πιο φωτεινή περίοδος», όπως τονίζει η κ. Ελευθερουδάκη, αλλά δεν δίστασαν να απολύσουν, να μειώσουν μισθούς, να ελαστικοποιήσουν τις εργασιακές σχέσεις όταν τα χρήματα της πλασματικής ευμάρειας την εποχή της φούσκας χάθηκαν.

Όμως αυτός είναι νόμος για τους εργοδότες, για αυτούς μόνο ένας στόχος υπάρχει: να διασωθούν τα κέρδη τους, να γλιτώσει η «περιουσία τους». Οι εργαζόμενοι είναι οι αναλώσιμοι. Οι εργαζόμενοι, όση «καλή θέληση» κι αν έδειξαν, όσες υποχωρήσεις και αν έκαναν, τελικά στο δρόμο έμειναν, απλήρωτοι παρέμειναν.

Η ιδιοκτήτρια της εταιρείας σε συνέντευξή της δήλωσε ότι τους κόστισαν τα capital controls. Αν όμως θυμόμαστε καλά, η εταιρεία έκανε αίτηση υπαγωγής στον Πτωχευτικό Κώδικα στις 14/7/2014 καταθέτοντας και το αντίστοιχο Σχέδιο Εξυγίανσης, δηλαδή ένα χρόνο πριν την εφαρμογή των capital controls. Τότε, οι βασικοί πιστωτές, δηλαδή οι τράπεζες, αλλά και αρκετοί εκδότες-προμηθευτές συναίνεσαν στο σχέδιο. Ωστόσο, όταν συζητήθηκε το σχέδιο στο αρμόδιο δικαστήριο, η εταιρεία δεν προσκόμισε ως όφειλε τα απαραίτητα οικονομικά στοιχεία, έτσι το “σχέδιο εξυγίανσης” έμεινε στα χαρτιά.

Δύο χρόνια υποσχέσεις και ελπίδες για καταβολή των μισθών σε νέους ανθρώπους με αυξημένες ανάγκες. Και όταν το δικαστήριο που αποφάσιζε την υπαγωγή στο 99 ζήτησε πρόσθετα στοιχεία, καμία ανταπόκριση. Δεν πληρώνω, δεν συμμορφώνομαι με δικαστικές αποφάσεις, δεν προσκομίζω στοιχεία και συνεχίζω το επιχειρηματικό μου έργο με τις αξίες και τις μεθόδους που ποτίστηκαν από τα χρόνια της χρηματιστηριακής φούσκας. Ούτε ένα δάκρυ λοιπόν από την εταιρεία ΕΛΕΥΘΕΡΟΥΔΑΚΗΣ για τη χαμένη τιμή του βιβλίου και της πνευματικότητας.

Να σημειώσουμε εδώ και ένα γενικότερο ζήτημα. Οι επιχειρήσεις, με την υπαγωγή τους στις διατάξεις του πτωχευτικού κώδικα, αποκτούν μια ιδιότυπη ποινική και αστική ασυλία για τα χρέη τους προς το δημόσιο, τα ασφαλιστικά ταμεία και τους εργαζομένους. Έτσι, οι βασικοί μέτοχοί τους κερδίζουν χρόνο για να οργανώσουν άλλα επιχειρηματικά σχέδια, να προστατεύσουν την προσωπική περιουσία τους και να ξεπλύνουν τις ευθύνες τους για τη χρεωκοπία των εταιρειών τους.

Στη συνέντευξή της η κ. Ελευθερουδάκη αναφέρει ότι «είμαστε έτοιμοι για το επόμενο βήμα, αλλά αρνούμαστε να το κάνουμε όσο δεν υπάρχει θετικό και σταθερό επιχειρηματικό περιβάλλον». Αναρωτιόμαστε αν αυτό σημαίνει ότι υπάρχουν χρήματα και τα κρατούν για τα επόμενα επιχειρηματικά σχέδια, τη στιγμή που υπάρχουν ακόμα απλήρωτοι εργαζόμενοι.

Αρχικά δεν υπήρχε ο βωβός κινηματογράφος, ούτε τα 45ντάρια και τα 33lp. Αρχικά υπήρχε η εργασία και μετά υπήρχε το κεφάλαιο και τα κέρδη του. Αυτό είναι το εμπόρευμα, η εργασία και οι άνθρωποι του μόχθου και όχι το περιτύλιγμα που βουλιάζουν και αναδύονται μέσα από τα οικονομικά στοιχεία που εμφανίζουν για να μπορούν να εκμεταλλεύονται πιο αποτελεσματικά την εργασία των ανθρώπων. Αλλά η Ελευθερουδάκης ΑΕ δεν μιλάει γι’ αυτό το εμπόρευμα. Μιλάει για τα νέα επιχειρηματικά σχέδια που όχι μόνο τα απεργάζεται αλλά μπορεί να τα έχει κιόλας υλοποιήσει. Φαίνεται ξεκάθαρα αυτό άλλωστε από την πρόσκληση στους συγγραφείς να εκδώσουν το βιβλίο τους, τους φορείς να φτιάξουν βιβλιοθήκες, τους επαγγελματίες για τα επαγγελματικά δώρα. Συγκεκριμένα πράγματα. Αθάνατη επιχειρηματικότητα! Με τα χρήματα των εργαζομένων, συστήνεις στο πρόσωπο άλλου, συνήθως συγγενούς προσώπου εταιρεία και, σιγά σιγά, στέλνεις τους απογοητευμένους και απλήρωτους πελάτες σου προς τα εκεί, αφού πρώτα έχουν διαγράψει τις απαιτήσεις τους.

Η ιδιοκτησία της εταιρείας Ελευθερουδάκης θέλει να κρύψει τις όποιες ευθύνες της, και τις όποιες λάθος επιλογές της πίσω από τη φλυαρία για τη «διεθνή κρίση», τις επιπτώσεις από την εξέλιξη της τεχνολογίας στο χώρο του βιβλίου και τις αλλαγές των καταναλωτικών συνηθειών. Ευθύνες και κακές επιλογές που έχουν να κάνουν με την υπερβολική διόγκωση της εταιρείας, την αδυναμία να προσαρμοστεί στις συνθήκες της κρίσης και στον εντεινόμενο ανταγωνισμό. Γιατί το μόνο που ήξεραν να κάνουν ήταν να περιορίζουν το εργατικό κόστος και να «φεσώνουν» τους προμηθευτές.

Δυστυχώς ο καθηγητής Ν. Χαριτάκης, σύζυγος της κ. Σ. Ελευθερουδάκη, έμπειρος οικονομολόγος, παλαιότερα Γενικός Γραμματέας Αποκρατικοποιήσεων στο Υπουργείο Βιομηχανίας, πρόεδρος της Ένωσης Ελληνικών Εταιρειών Επιχειρηματικών Κεφαλαίων, οικονομικός σύμβουλος του ΣΕΒ και του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, δεν κατάφερε να προφυλάξει την εταιρεία από τη φούσκα που δημιούργησε. Βέβαια, η Ελευθερουδάκης ΑΕ δεν ήταν η μόνη εταιρεία που ακολούθησε αντίστοιχη τακτική. Στον ίδιο δρόμο βάδισε και η Παπασωτηρίου ΑΕ, που επίσης χρωστά στους εργαζόμενους που απασχολούσε, ενώ έριξε ηχηρό «κανόνι» στην αγορά του βιβλίου.

Οι εργαζόμενοι στον κλάδο του βιβλίου είναι «θεατές στο ίδιο έργο» πολλές φορές τα τελευταία χρόνια. (Θυμίζουμε τα «Ελληνικά Γράμματα», τον «Παπασωτηρίου», τον «Σάκκουλα», τον «Απόλλωνα», τον «Φλωρά» και τόσους άλλους…) Εταιρείες «κλείνουν», «πτωχεύουν», υπάγονται στην προπτωχευτική διαδικασία και υποβάλλουν σχέδια «εξυγίανσης». Οι εργοδότες έχουν κάνει τα «κουμάντα» τους, έχουν μεταγράψει τα βασικά περιουσιακά στοιχεία τους σε άλλα ονόματα ή νέες εταιρείες, έχουν φροντίσει να βάλουν σε «καλά χαρτιά» τα κέρδη τους. Η πρόσφατη περίπτωση των σουπερμάρκετ Μαρινόπουλος είναι χαρακτηριστική. Χωρίς βέβαια να ξεχνάμε ότι τα προηγούμενα χρόνια οι συναλλαγές των επιχειρήσεων με τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα (δάνεια, χορηγήσεις, παιχνίδια με τις μετοχές στο Χρηματιστήριο) υπήρξαν εργαλείο συσσώρευσης κεφαλαίου με αμοιβαίο όφελος για τους επιχειρηματίες και τους τραπεζίτες.

Μαζί με τους εργοδότες τεράστια είναι η ευθύνη και όλων των κυβερνήσεων των τελευταίων χρόνων, μαζί και της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, που έχουν δημιουργήσει ένα νομικό πλαίσιο που επιτρέπει τις αυθαιρεσίες των εργοδοτών, τις κάθε είδους «εξυγιάνσεις» και «πτωχεύσεις» που προστατεύουν τα κέρδη τους, τις τράπεζες και όχι βέβαια τους εργαζομένους.

Το πρόβλημα δεν είναι νομικό. Αφορά στη φύση της εργοδοσίας και της αγοράς, στη λογική του κέρδους. Για τους εργοδότες είναι νόμος το «πρώτα το ξεζούμισμα» και μετά οι απολύσεις. Πάντα στο όνομα της κρίσης, με πρόσχημα το «δεν βγαίνουμε» κ.λπ. Και θα το ξανατονίσουμε: Τόσα χρόνια τα κέρδη από τον ιδρώτα και τη δουλειά μας δεν τα μοιραζόμασταν. Δεν θα μοιραστούμε τις ζημιές, δεν θα κάνουμε πλάτες στις «εξυγιάνσεις» και τη διευθέτηση των χρεών σας με το δικό μας μεροκάματο!

Για εμάς τους εργαζομένους, το «λουκέτο» στον Ελευθερουδάκη προσθέτει άλλη μια αράδα στο μακρύ κατάλογο αντεργατικών αυθαιρεσιών πολλών εταιρειών του κλάδου του βιβλίου και όχι μόνο. Οι εργαζόμενοι πληρώνουν τα σπασμένα της κρίσης και γίνονται όμηροι της εργοδοσίας, με καταστρατήγηση όλων των εργασιακών δικαιωμάτων τους, με απλήρωτη εργασία, πιέσεις και εκβιασμούς, ατομικές συμβάσεις, μειώσεις μισθών, εκ περιτροπής εργασία, σκύβοντας το κεφάλι μπροστά στη λαίλαπα της ανεργίας.

Η υπόθεση δεν έκλεισε. Δεν θα σταματήσουμε. Θα παλέψουμε μέχρι τέλους για την πλήρη καταβολή των μισθών και των αποζημιώσεων των συναδέλφων μας, αποκαλύπτοντας το σαθρό πεδίο λειτουργίας των επιχειρήσεων και απαλλαγής τους από τις υποχρεώσεις έναντι των εργαζομένων. Ζητούμε την άμεση καταβολή και εξόφληση των εργατικών απαιτήσεων και τη συμμόρφωση στις δικαστικές αποφάσεις.

Με συναδελφική αλληλεγγύη, οργάνωση και αντίσταση σε κάθε κατάστημα, κάθε γραφείο και αποθήκη, να διεκδικήσουμε όλοι μαζί όλα όσα μας χρωστάνε, να αγωνιστούμε για το μέλλον μας. Μαζί με το Σύλλογό μας και το εργατικό κίνημα έχουμε μεγαλύτερη δύναμη. Κανένας μόνος του στην κρίση. Στους αγώνες και τη συλλογικότητα η δική μας απάντηση και λύση!

Το ταξίδι στο μέλλον δεν περνάει από το πρόσφατο παρελθόν σας. Τα όνειρα και οι αγωνίες μιας ολόκληρης γενιάς θα γίνουν βιβλία, μουσική και ταινίες από τους δημιουργούς του κοινωνικού πλούτου και όχι από τους τεχνοκράτες και τους τραπεζίτες. Οι ανάγκες μας δεν πτωχεύουν, αλλά θα σας στοιχειώνουν μέχρι να βρουν δικαίωση.

2016 _Σύλλογος Υπαλλήλων
Βιβλίου–Χάρτου–Ψηφιακών Μέσων Αττικής
Λόντου 6, Εξάρχεια – Αθήνα sylyp_vivliou@yahoo.gr
bookworker.wordpress.com

ΥΓ: Η σκέψη μας και η στενοχώρια μας δεν αφορά στο κλείσιμο μιας «ιστορικής» βιτρίνας. Στρέφεται κυρίως στους συναδέλφους μας που έχουν χάσει τη δουλειά τους απολυμένοι από τα 450 βιβλιοπωλεία και εκδοτικούς οίκους που έχουν κλείσει στα χρόνια της κρίσης. Η ιστορική διαδρομή και προσφορά, μεγάλη πράγματι, του εκδοτικού οίκου Ελευθερουδάκης δεν έχει καμιά σχέση με τις επιχειρηματικές φούσκες που έκαναν οι ιδιοκτήτες της την τελευταία 20ετία. Ο τζίρος του βιβλίου πέφτει γιατί οι αναγνώστες δεν έχουν λεφτά για αγορές και το βιβλίο έχει καταντήσει είδος πολυτελείας. Το κράτος δεν στηρίζει πολιτικές διεύρυνσης του αναγνωστικού κοινού,  αλλά εφαρμόζει μέτρα της εργαλειοθήκης του ΟΟΣΑ (κατάργηση ενιαίας τιμής, αύξηση ΦΠΑ κ.ά.) που πλήττουν το βιβλίο. Οι σχολικές βιβλιοθήκες, από τη δημιουργία των οποίων επωφελήθηκε ο Ελευθερουδάκης -και άλλοι- ως προμηθευτής τους, ουσιαστικά υπολειτουργούν. Στη ρίζα του κακού βρίσκονται οι πολιτικές λιτότητας και φτωχοποίησης του λαού, οι πολιτικές που εφαρμόζουν οι μνημονιακές κυβερνήσεις μαζί με την ΕΕ και το ΔΝΤ για να ωφελείται το κεφάλαιο. Η ιδιοκτησία της Ελευθερουδάκης ΑΕ ξεχνά να το πει, αφού ο κ. καθηγητής είναι ένθερμος υποστηρικτής τους.

Καπιταλιστική κρίση

Όταν μπήκαμε και μεις στην οικονομική κρίση (2009-2010 _ Κατά 3,5% μειώθηκε το ΑΕΠ της Ελλάδας το β' τρίμηνο του 2010, με δραματικές συνέπειες για τα λαϊκά στρώματα αλλά και για εκδότες που έγιναν εν μία νυκτί βαστάζοι -προμηθευτές) η επιχείρηση, έχοντας περάσει στα χέρια της τρίτης γενιάς της οικογένειας, που ζούσε μέσα στον πλούτο βρέθηκε αντιμέτωπη με μια πρωτόγνωρη κατάσταση (βγήκε πχ. στο σφυρί η οικογενειακή πολυκατοικία στο Ψυχικό).
Το 2008, έκανε τζίρο 24 εκατ.€, για να φτάσει το 2015 στις μόλις 500, με αποδεκατισμό του προσωπικού από 130 άτομα και πάνω από 150-200 συνεργάτες σε λιγότερους από 10 εργαζομένους, ενώ έτρεχαν δάνεια που ξεπερνούσαν τα 21 εκατ.€ και το 2014, επιχειρήθηκε η ένταξη στο άρθρο 106 του εργατοκτόνου Πτωχευτικού Κώδικα (το οποίο αντικατέστησε το άρθρο 99) και το 2018 έγινε προσπάθεια να βρεθεί λύση στο θέμα των χρεών μέσω του εργαλείου του εξωδικαστικού συμβιβασμού, με το σύνολο των οφειλών της να φτάνει τα 30 εκατ.€ (17 εκατ. αφορούσαν τραπεζικά δάνεια 13 οφειλές προς το Δημόσιο _ΦΠΑ και ΙΚΑ και κάτι “ψιλά” σε ιδιώτες πιστωτές).
Αλλά δεν βάζουν κάτω: με απλήρωτους τους εργαζόμενους ξεκινούν το e-shop books.gr, με τη Σοφίκα Ελευθερουδάκη -απόφοιτη της Γερμανικής Σχολής Αθηνών, εκπαιδευμένη σε μονοπωλιακούς ομίλους του Αμβούργου και της Νέας Υόρκης και τη Μαρίνα (γυναίκα του Τέρενς Κουίκ).
(σημείο γραφής)
Σε ένα κείμενό της (2016) στην «Εστία», η Κα Σοφίκα αναφέρθηκε στο πόσο πληγώθηκε προσωπικά τότε, αλλά δεν εξέφρασε στιγμή αίσθηση ευθύνης ή τύψεις για τη ζημία και αγωνία που είχε προκαλέσει στους εργαζόμενους αλλά και σε έναν ολόκληρο κλάδο.

Μεταξύ άλλων διατηρούσαν αρχοντικό _με οικόσημο, στις Σπέτσες (Κουνουπίτσα, γνωστό ως οικία Καστριώτη που  έχει κηρυχτεί διατηρητέο) που κατασχέθηκε για χρέη προς τη Eurobank, βγήκε σε απανωτούς πλειστηριασμούς και τελικά εκπλειστηριάστηκε το 2020 (αντί 1,68 εκατ.€)

Το ζήτημα των απλήρωτων πρώην εργαζομένων των βιβλιοπωλείων «Ελευθερουδάκης» επαναφέρει στο προσκήνιο ο Σύλλογος Υπαλλήλων Βιβλίου, Χάρτου & Ψηφιακών Μέσων Αττικής (ΣΥΒΧΨΑ), καθώς 10 χρόνια μετά και τα δεδουλευμένα δεν τους έχουν δοθεί, παρά το γεγονός ότι η εταιρεία εξακολουθεί να υφίσταται ως εκδοτικός οίκος, όπως καταγγέλλεται. 

Τα περιουσιακά στοιχεία που βγαίνουν στο «σφυρί» πηγαίνουν στις τράπεζες και όχι στους απλήρωτους πρώην εργαζομένους που βρέθηκαν στον δρόμο.
Όπως διαμηνύει οι εργαζόμενοι «μας ανήκουν τα δεδουλευμένα μας και θα τα πάρουμε. Θα επιμείνουμε μέχρι να νικήσουμε» δηλώνοντας την αποφασιστικότητά τους.

Νέα ανακοίνωση του ΣΥΒΧΨΑ

(Μάης 22)
«Το λουκέτο των βιβλιοπωλείων Ελευθερουδάκης πριν από μερικά χρόνια δεν ήταν το τέλος τους. Η εταιρεία εξακολουθεί να υφίσταται ως εκδοτικός οίκος. Σε λίγες μέρες μάλιστα, θα γίνει η δεύτερη δημοπρασία περιουσιακού στοιχείου τους με επισπεύδουσα ξανά μια τράπεζα. Παράλληλα, οι πρώην υπάλληλοι της εταιρείας εξακολουθούν να μην έχουν πάρει τα λεφτά τους, τα οποία δούλεψαν τόσα χρόνια… Οι άνθρωποι που δούλευαν τότε στον χώρο του βιβλίου, τον οποίο είχε φεσώσει ολοκληρωτικά και εκβιαστικά ο Ελευθερουδάκης, ήξεραν τι συνέβαινε.

Οι τότε υπάλληλοι των βιβλιοπωλείων τους άρχισαν να πληρώνονται με έναντι-ψίχουλα του μισθού τους από το 2011, γιατί «… βλέπετε, η κρίση φταίει, δεν φταίμε εμείς… βάλτε λίγη πλάτη…». Έβλεπαν αποσβολωμένοι τη διοίκηση να βάζει συχνά χέρι στα ταμεία των βιβλιοπωλείων για να πάει στο Κολωνάκι να φάει κατιτίς. Έβλεπαν το στοκ του βιβλιοπωλείου να πηγαίνει με υποτυπώδη δελτία αποστολής στο καινούριο βιβλιοπωλείο που άνοιξαν με άλλη επωνυμία  στο Κολωνάκι. Έβλεπαν τη διοίκηση να τους πετά 20ευρα στη μούρη «για να παν’ να πάρουν κανά πακέτο μακαρόνια», όταν πήγαιναν να ζητήσουν ευγενικά τον μισθό τους γιατί ήταν απλήρωτοι μήνες. Έβλεπαν ακραίες νεοφιλελεύθερες πρακτικές διεύθυνσης να οδηγούν εξόφθαλμα και θεμιτά την επιχείρηση στην πτώχευση.

Όταν η ευγένεια των «πληβείων» υπαλλήλων στέρεψε και έκαναν επίσχεση εργασίας για να ζήσουν τουλάχιστον από το επίδομα ανεργίας μέχρι να δικαιωθούν δικαστικά, η εταιρεία τους απέλυσε, πράξη παράνομη, χωρίς να τους δώσει τη νόμιμη αποζημίωσή τους, πράξη επίσης παράνομη.

Παρ’ όλα τα κροκοδείλια δάκρυα και τις υποσχέσεις της διοίκησης, παρ’ όλες τις δράσεις (διαμαρτυρίες, καμπάνιες) του Συλλόγου μας τότε και τις πάμπολλες δικαστικές νίκες των υπαλλήλων, μια δεκαετία σχεδόν μετά , το δίκαιο δεν έχει επικρατήσει ακόμα. Η πρώτη δημοπρασία της βίλας τους στις Σπέτσες, που έγινε πριν μερικούς μήνες, χρηματοδότησε αποκλειστικά τις τράπεζες. Η νέα δημοπρασία που θα γίνει στις 25 Μάη για τα σπίτια της οικογένειας στο Ψυχικό έχει ήδη προκαλέσει το ενδιαφέρον του οικονομικού Τύπου της χώρας που αδιαφορεί προκλητικά για τους απλήρωτους πρώην υπαλλήλους του Ελευθερουδάκη. 

Άνθρωποι του βιβλίου είμαστε. Ξέρουμε πολύ καλά πως υπολογίζουν στη σιωπή μας για την ολοκλήρωση και αυτού του επεισοδίου σε αυτό το δεκαετές σήριαλ. Βολεύει η σιωπή και η αμνησία για να ξαναφάνε ολοκληρωτικά οι τράπεζες τα δεδουλευμένα των ανθρώπων που δούλευαν στα βιβλιοπωλεία Ελευθερουδάκης. Για να ξαναεπικρατήσει το Κεφάλαιο του δικαίου. Όμως, σε πείσμα όλων, υπάρχουμε και εμείς, που θα συνεχίσουμε να επιμένουμε πως το δίκαιο είναι πάντα το δίκιο του εργάτη και να παλεύουμε για όσα μας κλέβουν.

Πρέπει να ξέρουν όλοι πως αυτά τα λεφτά δεν είναι καραμέλες, ούτε χαρτζιλίκι. Είναι λεφτά που έχουν δουλέψει άνθρωποι με οικογένειες, με παιδιά, με άρρωστους ανθρώπους οι οποίοι έφυγαν στην πορεία, με παιδιά που μεγαλώνουν σήμερα έχοντας στερηθεί τα βασικά. Δεν είναι κρίση οικονομική, αλλά ταξική.

Ως Σύλλογος Βιβλίου Χάρτου και Ψηφιακών Μέσων Αττικής, ως εργάτες και ως Άνθρωποι, απαιτούμε αυτοί, όπως και όλες οι εργάτριες και εργάτες που «λόγω της κρίσης τους» εξακολουθούν να ταλαιπωρούνται οικονομικά και ψυχολογικά τόσα χρόνια σε οικονομικές δικαστικές διαμάχες με τα αφεντικά τους όπως στα Metropolis, στην Ελευθεροτυπία κτλ., να δικαιωθούν σήμερα!

Δεν χαρίζουμε ευρώ στο στόμα του Καπιταλισμού. Μας ανήκουν τα δεδουλευμένα μας και θα τα πάρουμε. Θα επιμείνουμε μέχρι να νικήσουμε. Μέχρι να πνιγεί το Κεφάλαιο.

Ο Αγώνας συνεχίζεται! Άμεση δικαίωση των απλήρωτων υπαλλήλων του Ελευθερουδάκη!»

 

Η Απεργία _Стачка

Πρόκειται την αριστουργηματική πρώτη μεγάλου μήκους ταινία ενός από τους κορυφαίους τους Σοβιετικού σινεμά, που γεμάτη συμβολισμούς και αντιθέσεις λειτουργεί σαν πρώιμο δείγμα εξαιρετικού ταλέντου του μεγάλου σκηνοθέτη Σεργκέι Αϊζενστάιν.

Αφηγείται την πραγματοποίηση και καταστολή μιας απεργίας _την εποχή του τσάρου, κάνοντας χρήση του μεταφορικού μοντάζ, δημιουργώντας εντυπώσεις μέσα από τη διαδοχική διαλεχτική σύγκρουση των εικόνων, με στόχο τον προβληματισμό - σοκ - του θεατή και τη δημιουργία της σύνθεσης. Σκηνές από συναρπαστικό μοντάζ, κινηματογραφική καινοτομία και σουρεαλιστικό βαριετέ απεικονίζουν την επική μάχη ανάμεσα στο προλεταριάτο και τους καπιταλιστές.

Τα αφεντικά –παρέα με την κυβέρνηση στέλνουν κατασκόπους, για να δουν τί μπορεί να κάνουν… με την παραδοσιακή αντίληψη του ατόμου - πρωταγωνιστή να έχει αντικατασταθεί από τον ανθρώπινο τύπο (καπιταλιστές –καρικατούρες, προβοκάτορες απεργοσπάστες να βγαίνουν τα έγκατα της γης κλπ.)
Η ταινία χρησιμοποιεί με εντυπωσιακό τρόπο το μεταφορικό μοντάζ, ειδικά σε μια σεκάνς που αντιπαραθέτει διαδοχικές εικόνες από ένα σφαγείο όπου σφάζονται βόδια με εικόνες από το μακελειό ανάμεσα στους απεργούς και τους μπράβους της εργοδοσίας - ένα σημείο με μεγάλη δύναμη αποπροσωποίησης. Με αφορμή την Απεργία/ Stachka, o Αϊζενστάιν μίλησε για μοντάζ των σοκ, κάτι που προχώρησε παραπέρα αργότερα σαν την ουσία του κινηματογράφου-γροθιά, που έκφραζε την επιθετική δύναμη του κινηματογράφου.
Υπάρχει και χιούμορ στην Απεργία: κάθε χαφιές που εμφανίζεται μεταμορφώνεται σε ζώο, που –μεταξύ άλλων και πέρα από τον προφανή συλλογισμό, βοηθάει στο να μη βιώνει κανείς την ταινία σαν ένα «μισο-ντοκιμαντέρ» που καταγράφει αληθινά γεγονότα. Το θέμα που μπαίνει τόσο μέσα από την αφηγηματική μέθοδο όσο και μέσα από το ίδιο το θέμα, δεν είναι «πώς ήταν τα δύο αντιμαχόμενα μέρη σ’ αυτή τη συγκεκριμένη απεργία» αλλά «πώς γίνεται μια απεργία».

«Το φιλμ αφηγείται την ιστορία μιας απεργίας, που καταπνίγηκε, μ' έναν ποιοτικά διαφορετικό τρόπο απ' ό,τι ο μέχρι τότε κινηματογράφος», γράφει ο ιστορικός του κινηματογράφου Κιθ Ρίντερ και συνεχίζει: «Η παραδοσιακή αντίληψη του ατόμου - πρωταγωνιστή έχει αντικατασταθεί από τον ανθρώπινο τύπο. Τα αφεντικά είναι καρικατούρες που καπνίζουν πούρα και οι προβοκάτορες απεργοσπάστες δείχνονται και βγαίνουν από βαρέλια μέσα από τη γη. Για τον Αϊζενστάιν σημασία δεν έχουν τα άτομα σαν άτομα αλλά οι κοινωνικές δυνάμεις που εκπροσωπούν».

Η ταινία γυρίστηκε με πενιχρό κεφάλαιο, αλλά η τεχνική του _μόλις 26χρονου Αϊζενστάιν, είναι ολοζώντανη, ήδη, από το πρώτο της δείγμα. Ο ίδιος ο σκηνοθέτης τη χαρακτηρίζει «κινηματοθεατρικό» έργο και τη διαιρεί σε έξι πράξεις.
Πολλά χρόνια αργότερα από τα γυρίσματα της «Απεργίας», στα χειρόγραφα των αναμνήσεων του, ο ίδιος ο Αϊζενστάιν θα περιέγραφε την πρώτη του ταινία με τους εξής χαρακτηρισμούς: «Απεργία: αδέξια… αιχμηρή… απροσδόκητη… αμετανόητη… ασυνήθιστα εγκυμονούσα με σχεδόν όλα εκείνα που επρόκειτο να αναδειχθούν στην ωριμότητά μου στη διάρκεια των τελευταίων χρόνων της δουλειάς μου».

Και εδώ επομένως μπορεί κανείς να δει πώς χρησιμοποιεί το μοντάζ ο καλλιτέχνης που καθόρισε την έννοιά του και την εξέλιξε σε θεωρητικό και πρακτικό επίπεδο όπως τη γνωρίζουμε σήμερα. Για τον Αϊζενστάιν η μεθοδολογία σύνδεσης των εικόνων (μοντάζ) αποτελούσε τον ακρογωνιαίο λίθο της κινηματογραφικής τέχνης και καμία εικόνα δεν μπορούσε να εννοηθεί παρά μόνο σε αλληλεπίδραση με μία άλλη. Έτσι, χρησιμοποιώντας εργαλεία της διαλεκτικής, ανέδειξε ότι η αλληλουχία δύο εικόνων δεν παράγει απλώς το άθροισμά τους αλλά ένα νέο, άρτι γεννημένο αποτέλεσμα, το οποίο με τη σειρά του συνδεόταν διαλεκτικά με το περιεχόμενο που ήθελε να αποδώσει. Όπως σημειώνει ο Ρίντερ, στην «Απεργία» ο Αϊζενστάιν χρησιμοποιεί με εντυπωσιακό τρόπο «το μεταφορικό μοντάζ, ειδικά σε μια σεκάνς που αντιπαραθέτει διαδοχικές εικόνες από ένα σφαγείο όπου σφάζονται βόδια με εικόνες από το μακελειό ανάμεσα στους απεργούς και τους μπράβους της εργοδοσίας...».

 

Καλημέρα ήλιε, καλημέρα ζωή!

🎶 1973 σαν σήμερα βγαίνει στον αέρα το θρυλικό 🎈 Καλημέρα Ήλιε –Μάνος Λοΐζος Στίχοι - Δημήτρης Χριστοδούλου τραγουδούν ο Κώστας Σμοκοβίτης, Αλέκα Αλιμπέρτη & Χορωδία (εκείνο που σκύλευσε το “βαθύ” και το ”ρηχό” 🕷️ ΠΑΣΟΚ…) _αργότερα το τραγούδησε και η -Χάρις Αλεξίου

🎈 Θα τον μεθύσουμε τον ήλιο, σίγουρα, ναι
Θα τον τρελάνουμε τον φίλο, σίγουρα, ναι
με το νταούλι και με το ζουρνά, καλημέρα ήλιε, καλημέρα
με το νταούλι και με το ζουρνά, καλημέρα ήλιε, καλημέρα
Γελά ο ήλιος κι αμολιέται στα στενά
Χορεύει πάνω στο νταούλι κι αρχινά
🎈 Το κόκκινο για τη ροδιά,
το πράσινο για τα παιδιά
για της Μυρσίνης την ποδιά μια Παναγιά

🎈 Θα τον μεθύσουμε τον ήλιο, σίγουρα, ναι
Θα τον κρατήσουμε τον ήλιο, σίγουρα, ναι
πάνω στις στέγες, μέσα στις καρδιές,
καλημέρα ήλιε, καλημέρα
πάνω στις στέγες, μέσα στις καρδιές,
καλημέρα ήλιε, καλημέρα

🎈 Γελά ο ήλιος κι αμολιέται...
🎈 ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΗΛΙΕ !

🎶 52 χρόνια από το “Μου λέει ο ήλιος καλημέρα ( Τι σήμερα, τι αύριο, τι χθες )” του Κώστα Χατζή σε στίχους Σώτιας Τσώτου (από το βινύλιο “ο Κώστας Χατζής τραγουδά Κώστα Χατζή”).
Μου λέει ο ήλιος καλημέρα, Τρίτη να είναι ή Δευτέρα.
Κι αν είναι Τρίτη τι πειράζει, το σήμερα με τ’ αύριο μοιάζει.
Θα κάνω όνειρα ξανά, όπως εχθές όπως και πέρσι.
Τι κι αν δεν βγουν αληθινά, να ονειροπολώ μ’ αρέσει.
Άνοιξη μπαίνει, ωχ, Θεέ μου, χτυπά αλλιώτικα η καρδιά μου.
Ίσως αυτό το καλοκαίρι, κάτι ωραίο να μου φέρει.
Κι αν δε μου φέρει, τι μ’ αυτό, καινούργια όνειρα θα κάνω.
Ελπίδες έχω ένα σωρό, μου φτάνουν μέχρι να πεθάνω
(κλπ).

🎶 Δήμητρα Γαλάνη το Καλημέρα Παιδιά _1985 Με τη μινόρε ποδιά \ Το σχολικό που περνά \ Τώρα πια δε μας παίρνει \ Τα σεντόνια φαρδιά \ Και του καφέ η ευωδιά \ Μια κασετίνα καρδιά \ Κουβαλάμε στο χέρι …Συντροφιά

🎶 Ο Στράτος Διονυσίου μας είπε τη δική του (βινύλιο “ο Σαλονικιός” 1985) και μετά πάλι Καλημέρα καρδιά μου παρέα με τη Λίτσα Διαμάντη, ο Σωκράτης Μάλαμας επίσης το 1996 (άλμπουμ Λαβύρινθος) έγραψε τη δική του …
Mοιάζεις κι εσύ σαν καλημέρα, που χθες με κέρναγες φωτιά,
σήμερα διώχνεις τη φοβέρα και βλέπω μια μικρή Θεά.

🎶 Ο Γιάννης Πάριος - Καλημέρα τι κάνεις _2000, η Άννα Βίσση από τις πρώτες διδάξασες 1981 – “Καλημέρα καινούργια μου αγάπη”, η Άλκηστις Πρωτοψάλτη (άλμπουμ Να σε βλέπω να γελάς) _2004 και η Δέσποινα Βανδή (Δε Με Σταμάτησες _ 2014)
Και πολλοί ακόμη 100άδες, μπορεί και χιλιάδες

 

🔹 Good Morning- Singing In The Rain
🔹 Good Morning Heartache-Billie Holiday
🔹 Good Morning Freedom-Blue Mink
🔹 Good Morning Starshine-Oliver
🔹 Good Morning Little School Girl-Sonny Boy Williamson
🔹 Good Morning-Kanye West
🔹 Good Day Sunshine-Beatles
🔹 Kiss and Angel Good Morning-Charlie Pride

+~230 ιταλικά, ~172 γαλλικά, 35 γερμανικά (είναι μουρτζούφληδες αυτοί) πάνω από 500 ρώσικα ~248 ισπανικά κλπ.

🔴  Εμείς κρατάμε κυρίως τις κόκκινες καλημέρες 🔥👊…