Πριν αλέκτορα φωνήσαι… νέα βλάβη της “υπερταχείας” Hellenic Train με εγκλωβισμό _επί μία+ ώρα των επιβατών

(η είδηση)
Ανακοίνωση για τη ακινητοποίηση λόγω βλάβης της αμαξοστοιχίας που εκτελούσε το δρομολόγιο Θεσσαλονίκη - Αθήνα, με 190 επιβάτες, μετά τη γέφυρα της Εκκάρας Δομοκού εξέδωσε η Hellenic train.
«H Hellenic Train ανακοινώνει ότι σήμερα 30 Απριλίου, η αμαξοστοιχία που εκτελούσε το δρομολόγιο IC53 Θεσσαλονίκη – Αθήνα, με 190 επιβάτες, παρουσίασε βλάβη και ακινητοποιήθηκε στις 13:18 μετά τη γέφυρα της Εκκάρας. Η εταιρεία ενεργοποίησε τις προβλεπόμενες διαδικασίες και μερίμνησε για την αποστολή μηχανών από το Λιανοκλάδι, που έφτασαν στο σημείο στις 14:20 προκειμένου να μεταφέρουν την αμαξοστοιχία στον σταθμό του Λιανοκλαδίου, όπου έγινε η αποβίβαση των επιβατών.
Μετά την άφιξη στον σιδηροδρομικό σταθμό Λιανοκλαδίου, οι επιβάτες μεταφέρθηκαν στον τελικό τους προορισμό με λεωφορεία της Hellenic Train, ενώ ορισμένοι εξ αυτών επέλεξαν να συνεχίσουν το ταξίδι τους με την επόμενη αμαξοστοιχία, με προορισμό επίσης την Αθήνα.
Το προσωπικό της Hellenic Train προσέφερε σνακ και νερό στους επιβάτες (σσ. sic!) κατά την αναμονή τους και στάθηκε στο πλευρό τους από την πρώτη στιγμή (!!!) ώστε να περιορίσει κατά το δυνατόν την ταλαιπωρία τους.
Η Hellenic Train καταβάλλει κάθε δυνατή προσπάθεια για την συνεχή βελτίωση των παρεχόμενων υπηρεσιών της και διερευνά τα αίτια της βλάβης».

ΝΑΤΟ εξπρές...

 

#Τέμπη

139 χρόνια από την πρώτη
Κόκκινη Πρωτομαγιά
🎈 “Σκοπεύουμε να αλλάξουμε τα πράγματα,
όχι πια να μοχθούμε ίσα για να ζούμε”

Τρένο _τραίνο train _tren _former _treno

Οι άνθρωποι που έβλεπαν τρένα να περνούν…

Ανάλογα με το τρόπο που κινούνται, τα τρένα διακρίνονται σε:

·     Πλήρως Ηλεκτροκίνητο

·     Ντίζελ-ηλεκτροκίνητο/Ντιζελ-ηλεκτρικό: Με ηλεκτροκινητήρες, παροχή σε αυτούς από παραγωγή ρεύματος μέσω ηλεκτροπαραγωγού ζεύγους (ντιζελοκινητήρα-ηλεκτρογεννήτριας).

·     Ντιζελοκίνητο/Ντιζελ-ϋδραυλικό: Με πετρελαιοκινητήρες, και η μετάδοση κίνησης στους τροχούς (σιδηροδρομικά κινητήρια φορεία) της ντιζελομηχανής μέσω υδραυλικών αυτόματων κιβωτίων πολλαπλών ταχυτήτων.

·     Ατμοκίνητο (παλιότερα): Με ατμολέβητα και μετάδοση κίνησης στους τροχούς της ατμομηχανής μέσω εμβόλων, που κινούνταν λόγω πίεσης από τον παραγόμενο ατμό.

Ανάλογα με το φορτίο που μεταφέρουν, διακρίνονται σε:

·     Επιβατικά: αποτελείται από ένα ή περισσότερα κινητήρια οχήματα και από συνήθως δύο ή περισσότερα βαγόνια. Εναλλακτικά, ένα τρένο μπορεί να αποτελείται εντελώς από επιβατηγά βαγόνια, κάποια από τα οποία διαθέτουν μια "πολλαπλή μονάδα". Σε πολλά μέρη του κόσμου, ειδικά στην Ιαπωνία και στην Ευρώπη, τα σιδηροδρομικά οχήματα υψηλής ταχύτητας χρησιμοποιούνται ευρέως για ταξιδιωτικές μεταφορές.

·     Εμπορικά τρένα: Τα εμπορικά τρένα αποτελούνται από φορτηγά βαγόνια (φορτάμαξες), διαφορετικά από τα επιβατηγά ίσως και βαρύτερα (πάνω από 80 τόνους το κάθε ένα.)

·     Ειδικά σιδηροδρομικά οχήματα χρησιμοποιούνται για τη συντήρηση του Σιδηροδρομικού Δικτύου, για έργα, επιθεωρήσεις, κλπ. _απόγονοι της θρυλικής “τερεζίνας” (ντρεζίνα < ιταλικά dresina < γερμανικά Draisine) μικρό τροχήλατο όχημα χωρίς μηχανή που κινιόταν σε σιδηροδρομικές ράγες και χρησιμοποιείτο συνήθως από τους σιδηροδρομικούς υπαλλήλους για έλεγχο

·     Ειδικά είδη τρένων, που τρέχουν σε ειδικά σχεδιασμένους ''σιδηρόδρομους'', είναι ατμοσφαιρικοί σιδηρόδρομοι, τρένα μονής τροχιάς (monorails), τρένα υψηλής ταχύτητας (TGV κά), Τρένο Dinky, Τρένο Maglev, υπόγειος με λαστιχένιους τροχούς, οι εναέριοι και οι οδοντωτοί σιδηρόδρομοι.

·     Ένα τρένο μπορεί να αποτελείται από συνδυασμό ενός ή περισσότερων κινητήριων οχημάτων και εφαπτομένων βαγονιών, ή αυτοπροωθούμενων πολλαπλών μονάδων (ή περιστασιακά ένα απλό όχημα, το οποίο αποκαλείται αυτοκινητάμαξα _railcar ή trainset) παλαιότερα "ωτομοτρίς".

Ο ξεχασμένος και εγκαταλειμμένος πρώην ΣΠΑΠ “αναβαθμίζεται” σε _ swiss made τουριστικό τρένο;

Στη χώρα μας πλέον, μετά τη διάλυση ΟΣΕ και ΣΠΑΠ (δείτε Ριζοσπάστης "Εκσυγχρονιστική" χαριστική βολή στον ΟΣΕ _ Ίδιες ράγες _''Νέος ΟΣΕ'' με τα υλικά και τη ''συνταγή'' της ΕΕ) που οδήγησαν στο έγκλημα των Τεμπών όλο το προσωπικό έλξης (μηχανοδηγοί) εργάζονται στην ιδιωτική Hellenic Train (μέλος του ιταλικού ομίλου Ferrovie Dello stato Italiane).

          Πριν αλέκτορα φωνήσαι
Δημ. Κουτσούμπας 🎥 Το αστικό κράτος αντιμετωπίζει διαχρονικά την ασφάλεια στον σιδηρόδρομο ως κόστος – Το ΚΚΕ θα φροντίσει ότι τα Τέμπη δεν θα ξεχαστούν

ΕΣΣΔ 10ετία 1960:
Τρένο υπερυψηλής ταχύτητας …με κινητήρα τζετ!!

 

Τέμπη 💥 Έγκλημα με γνωστό ένοχο

Το κέρδος σκοτώνει!
Κράτος και κεφάλαιο είναι δολοφόνοι!

Οι άνθρωποι που έβλεπαν τρένα να περνούν…

Γνωστό το “Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις είναι συμπτωματική” _ “Το παρόν αποτελεί προϊόν μυθοπλασίας. Τα πρόσωπα, τα ονόματα και οι καταστάσεις είναι φανταστικά και οποιαδήποτε ομοιότητα είναι συμπτωματική και δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα”… "Ceci est une œuvre de fiction. Les noms, les personnages, les lieux et les incidents sont soit des produits de l'imagination de l'auteur, soit utilisés de manière fictive. Toute ressemblance avec des événements, des lieux ou des personnes réels, vivants ou morts, est entièrement fortuite … “This is a work of fiction. Names, characters, places and incidents either are products of the author’s imagination or are used fictitiously. Any resemblance to actual events or locales or persons, living or dead, is entirely coincidental”… κλπ

Άγνωστο στους πολλούς πως στο Ζήτα αναφέρεται εισαγωγικά την ώρα που παίζουν οι τίτλοι … “δεν προϊόν μυθοπλασίας _πρόσωπα, ονόματα και καταστάσεις είναι 100% πραγματικά”

Σταθμάρχηδες & Σταθμάρχισσες

Ο όρος “σταθμάρχης” –εκτός από εκείνους τους απανταχού της CIA, είχε μπει σχεδόν στα αζήτητα, μέχρι να γίνει τραγική φιγούρα και εξιλαστήριο θύμα _αποδιοπομπαίος τράγος, μετά το πρόσφατο προδιαγεγραμμένο έγκλημα του αστικού κράτους στα Τέμπη.

Ο λόγος για τον πάλαι ποτέ “άρχοντα” των σιδηροδρομικών σταθμών, ιδιαίτερα σε Αγγλία (με πολλές γυναίκες), ΗΠΑ, όπως και στο αχανές δίκτυο των Ινδικών γραμμών.

Ιστορικά _έχουν γραφεί πολλά, με τη γυναίκα ταυτίσμένη με ερωμένη αντικείμενου πόθου ειδικά στις μικρές κοινωνίες, όπου ως εξ “όλης και προώλης” έκαναν ουρά για να απολαύσουν τα απόκρυφα θέλγητρά της.

Ο όρος χρησιμοποιήθηκε ιστορικά σε σταθμούς όλων των μεγεθών, οδηγώντας σε διαφοροποίηση αναφορικά με τον ακριβή ρόλο. Στους τερματικούς των μεγάλων πόλεων, με 100άδες υπαλλήλους, τα καθήκοντα θα επικεντρωθούν στη διαχείριση προσωπικού και τις δημόσιες σχέσεις. Στις μικρές και στα χωριά θα είχε πολύ μεγαλύτερη κοινωνική αλληλεπίδραση με τον πελάτη, τους ταξιδιώτες κλπ. αναπληρώνοντας άλλα μέλη του προσωπικού σε περίπτωση απουσίας τους (εισιτήρια πχ. ή ακόμα και αχθοφόρος ή λατζέρης).

Μάλιστα ο σήμερα επίκαιρος όρος “πλήρους και αποκλειστικής απασχόλησης” εμφανίστηκε εκείνα τα χρόνια, όταν –ειδικά στους μικρούς σταθμούς έπρεπε να είναι παρών-ούσα μόνο λίγο πριν και λίγο μετά από την αναχώρηση των τρένων, με αμοιβή ψίχουλα.

Από την ύστερη βικτωριανή εποχή και μετά, οι σταθμάρχες έγιναν εξέχουσες προσωπικότητες στις τοπικές κοινότητες, θα τους παρέχεται ένα καλό σπίτι _ιδιαίτερα στις αγροτικές περιοχές, έχοντας σημαντική κοινωνική θέση.
Οι στολές που φορούσαν, διέφεραν μεταξύ των σιδηροδρομικών εταιρειών, αλλά πάντα ενσωμάτωσαν κεντήματα με χρυσές πλεξούδες και γυαλιστερά κουμπιά και χρυσές ταινίες, δίνοντας ένα υψηλό προφίλ στην κοινότητα. Με τη στολή, την επίσημη στέγαση και τη δημόσια προβολή του, ήταν σεβαστός και υψηλά ιστάμενος στην τοπική κοινωνία.

Μερικοί πέτυχαν και θρυλική φήμη όπως ο James Miller της Οξφόρδης, που εκτός της ευρείας αναγνώρισης του απονεμήθηκε το “ British Empire Medal _Μετάλλιο της Βρετανικής Αυτοκρατορίας” κά.

Οι καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις ξεκίνησαν στην πρώτη διδάξασα Αγγλία το 1955 και στη 10ετία του 1960 ο Richard Beeching, ξεκίνησε δραστικές περικοπές, 100άδες σταθμοί έκλεισαν, χιλιάδες μίλια γραμμών καταργήθηκαν και τα σταθμαρχεία, μαζί με άλλα ακίνητα των σιδηροδρόμων ξεπουλήθηκαν, όντας σήμερα -70 χρόνια μετά περιζήτητες βίλλες εστιατόρια πολυτελείας κλπ.

Οι σταθμάρχες_ισσες έγιναν και πρωταγωνιστές στο θέατρο και στο σινεμά, με πιο γνωστή σε μας τη “Bolwieser _γυναίκα του σταθμάρχη” του 1977 (προβλήθηκε αρχικά το 1973 ως μίνι σειρά δύο μερών) που σκηνοθέτησε και επιμελήθηκε ο Ράινερ Βέρνερ Φασμπίντερ. Βασίστηκε στο ομώνυμο μυθιστόρημα του 1931 (Bolwieser: The Novel of a Husband) του Oskar Maria Graf.

Η ταινία μιλάει για τον επώνυμο _ανεπαρκή για την αχόρταγη γυναίκα του Hanni, σταθμάρχη Xaver Ferdinand Maria Bolwieser, τρελά ερωτευμένο μαζί της, που τον κοροϊδεύουν οι πάντες, από το χασάπη της πόλης μέχρι έναν κομμωτή, μια και ο ολοζώντανος Bolweiser έχει την τύχη_ατυχία να παντρευτεί τη σειρήνα της πόλης - που βιάζει και βιάζεται από σχεδόν κάθε διαθέσιμο και οδηγείται σε σοβαρά προβλήματα. Η Χάννι έχοντας πληθωρική φύση κρύβει τις ερωτικές αταξίες της με την πρόφαση των οικονομικών υποθέσεων που τη συνδέουν με τους εραστές της.

Λιγότερη γνωστή η μικρού μήκους (Αγγλία 10ετία 1950), για έναν μοναχικό, δυσλειτουργικό σταθμάρχη που ζει στη μέση του πουθενά και απροσδόκητα μια γυναίκα βγαίνει από έναν “μουτζούρη” και κατά τη διάρκεια της νύχτας που περνούν μαζί, του ανοίγει τα μάτια σε μια ζωή που ποτέ δεν πίστευε ότι θα μπορούσε να έχει.

Όπως επίσης και η Станционный смотритель Σοβιετική Ένωση, 1972 σε σκηνοθεσία Σεργκέι Σολοβίοφ, όπου αρχές του 19^ου αιώνα, ένας ταξιδιώτης επιστρέφει στο απομακρυσμένο φυλάκιο που είχε επισκεφτεί χρόνια πριν, ανυπομονώντας να δει ξανά την υπέροχη κόρη του σταθμάρχη. Εκεί ο γέροντας με συντετριμμένη καρδιά του διηγείται την ιστορία του τολμηρού συντρόφου από την Πετρούπολη που την έδιωξε ένα χειμωνιάτικο πρωινό. Αν η ευδαιμονία είναι απλώς μια σύντομη στιγμή στη ζωή, όπως ισχυρίζονται Πούσκιν και Σολοβίοφ, τότε αυτή η τόσο σύντομη ταινία, είναι σίγουρα μέρος αυτής της στιγμής ή μια στιγμή από μόνη της που την υλοποιεί. Από τη σκληρή και νοσταλγική γραφή του Ρώσου συγγραφέα μέχρι τον στίχο του σκηνοθέτη υπάρχει μια έντονη και εσωτερική συνοχή που μπορεί να ονομαστεί, δεν ξέρω πώς αλλιώς να την ονομάσω, “Σοβιετική”.

• Kollezhskiy registrator, σοβιετική δραματική ταινία του 1925
• Station Master , ινδική ταινία του 1966 
• Stantsionnyy smotritel _1988 , ταινία του Kodi Ramakrishna
• Η μικρού μήκους The Belkin Tales  του Alexander Pushkin 
• Μια παραλλαγή για τη γερμανική ταινία του 1940 Der Postmeister, βασισμένη σε ιστορία του Πούσκιν και τέλος
  
  ·        Prednosta stanice, μια γλυκόπικρη τσεχοσλοβάκικη κωμωδία του 1966

Ο άνθρωπος που έβλεπε
τα τρένα να περνούν
Ostře sledované vlaky

Σκηνοθεσία _Σενάριο Γίρι Μένζελ, 92΄ βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Μπόχουμιλ Χράμπαλ (μετά τις ανατροπές το 1997, σε ηλικία 82 ετών, έπεσε από το παράθυρο του νοσοκομείου όπου νοσηλευόταν και ποτέ δεν ξεκαθαρίστηκε αν ήταν ατύχημα ή αυτοκτονία).

Πρόκειται για μία δραματική-κωμική ταινία “ενηλικίωσης”, που επίκεντρό της είναι ένας έφηβος σταθμάρχης, κατά την περίοδο της Γερμανικής Κατοχής στην Τσεχοσλοβακία. Ο αθώος αυτός έφηβος ξεκινάει ένα ταξίδι σεξουαλικής αφύπνισης και ωρίμανσης, το οποίο εν τέλει θα τον οδηγήσει σε μία ηρωική πράξη κατά των Ναζί, απότοκο της οποίας θα είναι και ο θάνατός του.
Απέσπασε βραβεία και υποψηφιότητες (μεταξύ άλλων το Όσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας, πρώτο βραβείο στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Μανχάιμ-Χαϊδελβέργης το 1966 κά).

Η ταινία ξεκινά με τον Μίλος Χρμα, που ετοιμάζεται να δουλέψει ως υπάλληλος τοπικού σταθμού τρένου, εμφανιζόμενος αρκετά περήφανος με τη στολή του, αφηγούμενος το τι κάνει η οικογένειά του, με τον πατέρα του να κάθεται όλη μέρα, μετά από πρόωρη συνταξιοδότηση, ενώ  συνδέεται πλατωνικά με την όμορφη Μάσα, αναπτύσσοντας φιλία με τον συνάδελφό του, Χουμπίτσκα, ο οποίος χωρίς να προσπαθεί ιδιαίτερα έχει μία εύκολη σεξουαλική ζωή, σε αντίθεση με τον Μίλος.

Ένα βράδυ, ο Μίλος παρασυρόμενος από τη Μάσα που επιζητούσε απελπισμένα σεξουαλική επαφή μαζί του και κατά τη διάρκεια της ερωτικής τους συνεύρεσης εκσπερματώνει πρόωρα και στη συνέχεια την αφήνει “στα κρύα του λουτρού” αδυνατώντας να ολοκληρώσει τη σεξουαλική πράξη και, απογοητευμένος, αποφασίζει να βάλει τέλος στη ζωή του, κόβοντας τις φλέβες του σε ένα ξενοδοχείο. Τη ζωή του σώζει τελικά ένας υπάλληλος. Στο νοσοκομείο, ο Μίλος αποκαλύπτει στον γιατρό το πρόβλημα του και ο τελευταίος τον καθησυχάζει λέγοντας πως πρόκειται για κάτι συνηθισμένο και του προτείνει ως λύση να κάνει διάφορες άλλες σκέψεις κατά τη διάρκεια του σεξ (πχ. ποδόσφαιρο) καθώς και να συνευρεθεί με μία μεγαλύτερη και πιο έμπειρη γυναίκα από αυτόν εν ανάγκη και πόρνη.

Στο μεταξύ, ένα άλλο περιστατικό αναστατώνει τον σταθμό, όταν ο Χουμπίτσκα, κάνει σεξ με μία υπάλληλο, παίζοντας παράλληλα ένα παιχνίδι με σφραγίδες -δείτε το παραπάνω βίντεο, γεμίζοντας το πόδι της και τους γλουτούς της με στάμπες, πράγμα που βλέπει η μητέρα της και το θεωρεί μεγάλη προσβολή, αλλά δεν μπορεί να βρει πουθενά το δίκιο της.

Παράλληλα, ο Μίλος, ψάχνει χωρίς επιτυχία μία γυναίκα πιο έμπειρη _δε θέλει πουτάνα, και ώ του θαύματος ένα βράδυ, φτάνει στο σταθμό μία ώριμη γυναίκα, αντιστασιακή και κατόπιν συνεννόησης με τον Χουμπίτσκα, που γνωρίζει περί Μίλος (άβγαλτος _παρθένος κλπ), αυτή επιζητά να κάνει σεξ μαζί του, φέρνοντας και έναν εκρηκτικό μηχανισμό, ώστε να ανατινάξουν ένα τρένο των Ναζί, με πολεμοφόδια.

Την επόμενη μέρα ο Μίλος πανευτυχής, καθότι πλέον μη παρθένος πέφτει στη μητέρα της υπαλλήλου που προσπαθεί να βρει το δίκιο της με τη βοήθεια ενός συνεργάτη των Ναζί (Ζέντνιτσεκ) που ανακρίνοντας και “επωφελούμενος” διαπιστώνει ότι η κοπέλα δεν εξαναγκάστηκε στο σεξ, αλλά το επιζητούσε, τιμωρώντας τον Χουμπίτσκα, για αλόγιστη χρήση ναζιστικών συμβόλων.

Στο ενδιάμεσο, ο Μίλος αναλαμβάνει την ανατίναξη, ανεβαίνει κάπου ψηλά και ρίχνει τον μηχανισμό στο τρένο, όμως ένας Ναζί τον βλέπει και τον πυροβολεί: ο Μίλος πέφτει νεκρός επάνω στο τρένο, το οποίο μετά διαδοχικές εκρήξεις διαλύεται με την τελευταία σκηνή να δείχνει σοκαρισμένους τους ανθρώπους, τον Χουμπίτσκα να ξεσπάει σε γέλια και το κύμα της έκρηξης να “επιστρέφει” στον σταθμό το καπέλο του Μίλος.

Η ταινία προσφέρεται για πολύ θετικά συμπεράσματα, ως δείγμα της _τότε σοσιαλιστικής τέχνης. Που κυρίαρχο στοιχείο της είναι ο άνθρωπος - ο πραγματικός, όχι ο κατασκευασμένος, ένας απλός, ήρεμος και αθώος, για τα παγκόσμια δρώμενα, νεαρός που καταναλώνεται με τα προσωπικά του, με το ζήτημα του σεξ, να του έχει γίνει βραχνάς _ως ένα σημείο δικαιολογημένα, καθώς βρίσκεται στο προχωρημένο στάδιο της εφηβείας του, ένας βραχνάς, που μετατρέπει το μερικό σε γενικό. Ο μικρόκοσμός του, είναι ολόκληρος ο κόσμος! μέχρι που έρχεται η στιγμή να ανακαλύψει τις πραγματικές του δυνατότητες, που είναι πολύ πέρα από τη σεξουαλική του αφύπνιση και ευδαιμονία! Δυνατότητες, που ανταμώνουν το μεγαλείο της θυσίας.

Δεν προϊόν μυθοπλασίας _πρόσωπα, ονόματα και καταστάσεις είναι 100% πραγματικά... 

Αυτή η απλή ιστορία, γυρισμένη με απλό ρεαλιστικό τρόπο, με απέραντη τρυφερότητα και ανθρωπισμό, με ακριβό χιούμορ και εξαιρετική φαντασία, είναι μια κινηματογραφική όαση, μέσα στο βομβαρδισμένο τοπίο της σημερινής βίαιης κινηματογραφικής βιομηχανίας. Είναι, επίσης, ένα σεμνό δείγμα του δρόμου που είχε πάρει η τέχνη στις σοσιαλιστικές χώρες, στην πρώτη απόπειρα της ανθρωπότητας να περάσει στο ανώτερο στάδιο οργάνωσης της κοινωνίας, το σοσιαλισμό.

139 χρόνια από την πρώτη Κόκκινη Πρωτομαγιά 🎈 “Σκοπεύουμε να αλλάξουμε τα πράγματα, όχι πια να μοχθούμε ίσα για να ζούμε”

Αύριο συμπληρώνονται 139 χρόνια από την Πρωτομαγιά του 1886 στο Σικάγο, τη μέρα που αποτελεί μέχρι σήμερα σύμβολο και φάρο των εργαζομένων όπου Γης. Ήταν τότε που έμεινε στην Ιστορία ο ηρωικός ταξικός αγώνας για την επιβολή της 8ωρης εργασίας ως ημερήσιου εργάσιμου χρόνου, αντί της 10ωρης, 11ωρης έως και 14ωρης που επικρατούσαν.

Ανεξίτηλα παραμένουν τα συνθήματα, τα τραγούδια που έβγαιναν από τα χείλη χιλιάδων εργαζομένων:
«Σκοπεύουμε ν’ αλλάξουμε τα πράγματα. Όχι πια να μοχθούμε απ’ τα χαράματα, ίσα – ίσα μόνο για να ζούμε, να μην έχουμε ποτέ μια ώρα για να σκεφτούμε», διεκδικώντας «Οχτώ ώρες για εργασία, οχτώ ώρες για ανάπαυση κι οχτώ ώρες για ό,τι θέλουμε».

132 χρόνια μετά την αιματοβαμμένη εξέγερση στο Σικάγο, συναντιόμαστε και σήμερα για να τιμήσουμε τους ηρωικούς αγώνες του εργατικού κινήματος σε όλον τον κόσμο, αλλά και τη χώρα μας, να συνεχίσουμε τον αδικαίωτο αγώνα των χιλιάδων νεκρών. Συναντιόμαστε για να επιβεβαιώσουμε για μια ακόμα φορά τον όρκο μας ότι θα φτάσουμε τον αγώνα ως την τελική νίκη των λαών. Ως τη μέρα που θα καταργηθεί η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, το σύστημα που γεννά τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο.

"1η Μάη του 1886: Η 1η του Μάη ήταν μια θαυμάσια μέρα. Ο παγωμένος άνεμος, που συχνά ήταν πολύ διαπεραστικός την άνοιξη, ξαφνικά έπεσε και είχε βγει ο δυνατός ήλιος (…) Γύρω στους 340.000 εργάτες διαδήλωναν σε όλη τη χώρα. Περίπου 190.000 είχαν κατέβει σε απεργία. Στο Σικάγο 80.000 απεργούσαν για το οχτάωρο, είπε ο Σπάις, δείχνοντας με συγκίνηση, βρίσκονταν εδώ και περίμεναν να αρχίσει η διαδήλωση (…) Τη Δευτέρα η απεργία απλώθηκε…"

"Τώρα αίμα", ουρλιάζουν την άλλη μέρα οι τίτλοι στις εφημερίδες των αφεντικών. "Κρεμάστε τους πρώτα κι ύστερα τους δικάζετε" ήταν η αξίωση για τους ηγέτες των εργατών.

Η προτροπή του εισαγγελέα Γκρίνελ στη δίκη των ηγετών της εξέγερσης των εργατών το Μάη του 1886 στο Σικάγο ήταν ξεκάθαρη και σαφής: "Κύριοι ένορκοι, καταδικάστε τους, κάντε τους παράδειγμα προς αποφυγήν. Κρεμάστε τους και θα σώσετε τους θεσμούς μας, την κοινωνία μας".

Τα λόγια από την απολογία του Αύγουστου Σπάις παραμένουν ζωντανά: "Εδώ θα ποδοπατήσετε μία μικρή σπίθα, εκεί όμως και πιο πέρα και απέναντι και γύρω μας, παντού, θα ξεπεταχτούν οι φλόγες. Η φωτιά είναι υπόγεια και δεν θα μπορέσετε να τη σβήσετε…".

Οι Σπάις, Φίσερ, Ένγκελ και ο Πάρσονς εκτελέστηκαν στην κρεμάλα στις 11 Νοέμβρη του 1887.

Το ματωμένο πουκάμισο των εργατών του Σικάγου έγινε σύμβολο πάλης και θυσίας.

Το σύνθημα "ΚΟΚΚΙΝΗ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ - ΠΡΩΤΟΠΟΡΑ ΕΡΓΑΤΙΑ" είναι ζωντανό, επίκαιρο, θα υπάρχει και θα βροντοφωνάζεται από εργάτες σε όλο τον κόσμο και στις συγκεντρώσεις του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος.

Τα διδάγματα από τη ματωμένη θυσία των εργατών του Σικάγου βρίσκονται στο προσκήνιο, αποτελούν φλόγα για κάθε εργάτη. Αποτελούν συμβολή στη συνολική πείρα του εργατικού κινήματος πως τίποτα δεν χαρίζεται. Η εργατική τάξη από την εμφάνισή της μέχρι και σήμερα τίποτα δεν απέσπασε χωρίς το δικό της αγώνα, χωρίς τη δική της οργάνωση, χωρίς τις θυσίες χιλιάδων εργατών και εργατριών, χωρίς τη διαρκή πάλη και μέτωπο απέναντι στην εξουσία των αφεντικών.

Τον αγώνα για 8 ώρες δουλειάς, 8 ώρες ανάπαυσης, 8 ώρες ελεύθερο κοινωνικό χρόνο πριν από 132 χρόνια τον χαρακτήριζαν τρέλα. Την τρέλα του 8ωρου! Σήμερα, με το σημερινό επίπεδο ανάπτυξης της επιστήμης και της τεχνολογίας, με τον τεράστιο πλούτο που παράγεται, μας ξαναγύρισαν ενάμιση αιώνα πίσω! Να διεκδικούμε ξανά ελεύθερο χρόνο, ανθρώπινες συνθήκες δουλειάς, ΣΣΕ, Κοινωνική Ασφάλιση!

Πόσο προφητικό ήταν το ζωγραφισμένο ρολόι που δείχνει από τη μια να τραβούν οι εργάτες το μεγάλο δείχτη και από την άλλοι οι καπιταλιστές και οι άνθρωποί τους; Όποτε το εργατικό κίνημα υποχωρούσε, χάνονταν μέσα σε μια νύχτα δικαιώματα κατακτημένα με θυσίες. Γι’ αυτό και ο αγώνας μας στοχεύει στην ανασύνταξη του εργατικού κινήματος, στην άνοδο των αγώνων, κυρίως όμως στην τελική νίκη των λαών.

Στον ίδιο δρόμο συνεχίζουμε σήμερα. Αυτόν τον δρόμο καλούμε να ακολουθήσουν οι εργαζόμενοι και οι εργαζόμενες της χώρας. Το οφείλουμε σε αυτούς που πάλεψαν πριν από εμάς, στους χιλιάδες νεκρούς της τάξης μας. Στους νεκρούς του Σικάγου, στους νεκρούς εργάτες των πρώτων απεργιών στη χώρα μας, στους εργάτες της 1ης ματωμένης Πρωτομαγιάς στην Ελλάδα το 1924, στο Μάη του ’36 στη Θεσσαλονίκη, στους 200 εκτελεσμένους κομμουνιστές της Καισαριανής την 1η Μάη του 1944.

Καταιγίδα που ετοιμαζόταν καιρό

Η 8ωρη εργάσιμη μέρα ως ιδέα υπήρχε πολύ πιο πριν, ενώ εντατικοί αγώνες για αυτόν τον σκοπό άρχισαν σχεδόν μετά τον αμερικάνικο εμφύλιο (1861-1865).

Αναφέρει χαρακτηριστικά ο Καρλ Μαρξ: «Ο πρώτος καρπός του εμφυλίου πολέμου ήταν η ζύμωση για το οκτάωρο, που με ταχύτητα ατμομηχανής προχωρεί από τον Ατλαντικό ως τον Ειρηνικό Ωκεανό, από τη Νέα Αγγλία ως την Καλιφόρνια. Το πανεργατικό συνέδριο της Βαλτιμόρης (16 Αυγούστου 1866) διακηρύχνει: “Η πρώτη και μεγάλη απαίτηση της σημερινής εποχής για ν’ απελευθερωθεί η εργασία αυτής της χώρας από την καπιταλιστική σκλαβιά, είναι η έκδοση ενός νόμου που θα καθορίζει ότι το 8ωρο θα αποτελεί την κανονική εργάσιμη ημέρα σ’ όλες τις Πολιτείες της αμερικανικής Ένωσης. Είμαστε αποφασισμένοι να καταβάλουμε όλες μας τις δυνάμεις ώσπου να πετύχουμε αυτό το ένδοξο αποτέλεσμα”» (Κ. Μαρξ: «Το Κεφάλαιο», εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή», τόμος Πρώτος, σελ. 314 – 315).

Το 1884, η Αμερικανική Ομοσπονδία Εργασίας αποφάσισε στο συνέδριό της ότι η 1η Μάη του 1886 θα ήταν μέρα εκτεταμένου απεργιακού αγώνα, με σκοπό την καθιέρωση του οκτάωρου. Ετσι ήδη από την αυγή του 1866 το κίνημα για το 8ωρο πήρε πρωτοφανείς διαστάσεις στις ΗΠΑ, η εργατική τάξη πήρε την παραπάνω απόφαση και την έκανε πράξη.

Η εργατιά ξεδιπλώνει το ανάστημά της
και το κράτος του κεφαλαίου στήνει κρεμάλες

Στην πρωτομαγιάτικη απεργία του 1886 στις ΗΠΑ πήραν μέρος περίπου μισό εκατομμύριο εργάτες, με διαδηλώσεις στις περισσότερες από τις μεγάλες πόλεις. Το Σικάγο αναδείχθηκε στο επίκεντρο του αγώνα.

Στις 3 Μάη, η αστυνομία πυροβόλησε εν ψυχρώ εναντίον εργατών που διαδήλωναν. Την επομένη, 4 Μάη, έγινε διαδήλωση διαμαρτυρίας στο Χέιμαρκετ, όπου κάποιος προβοκάτορας έριξε βόμβα εναντίον αστυνομικών.

Η αστυνομία εκμεταλλεύτηκε αυτήν την αφορμή και χτύπησε τη συγκέντρωση, ενώ το αστικό κράτος βρήκε την ευκαιρία να συλλάβει τους ηγέτες των εργατών. Συγκεκριμένα, οδηγήθηκαν σε σκηνοθετημένη δίκη οχτώ άνθρωποι. «Κρεμάστε τους πρώτα κι ύστερα τους δικάζετε», ήταν η αξίωση κράτους και αφεντικών. Κι αυτό έγινε, στις 11 Νοέμβρη του 1887, με τους Πάρσονς, Σπάις, Φίσερ και Εγκελ να οδηγούνται στην αγχόνη, περνώντας στην αιωνιότητα των ηρώων της εργατικής τάξης.

«Αν σας περνάει η ιδέα στα σοβαρά πως με τις κρεμάλες σας μπορείτε να σταματήσετε το κίνημα που εξωθεί εκατομμύρια γονατισμένων από την καταπίεση εργατών στην εξέγερση, είστε, μα την αλήθεια, “πτωχοί τω πνεύματι”»: Τα συγκλονιστικά αυτά λόγια του Σπάις στο δικαστήριο τα επαλήθευσε η πάλη των εργατών. Η πρωτομαγιάτικη απεργία του 1886 είχε ως αποτέλεσμα 185.000 εργάτες να κερδίσουν το 8ωρο και τουλάχιστον 200.000 εργάτες να μειώσουν τον χρόνο εργασίας τους από τις 12 στις 10 και 9 ώρες.

Σε πολλές περιοχές κερδήθηκε η ημιαργία του Σαββάτου, ενώ αρκετές βιομηχανίες σταμάτησαν την κυριακάτικη εργασία. Το 1889 στο Ιδρυτικό της Συνέδριο η Β’ Διεθνής αποφάσισε τον γιορτασμό της Πρωτομαγιάς ως παγκόσμιας μέρας εργατικών διεκδικήσεων. Τα γεγονότα εκείνων των ημερών ζωντανεύουν μέσα από το έργο των Ρίτσαρντ Ο. Μπόγιερ και Χέρμπερτ Μ. Μόρε, «Η άγνωστη Ιστορία του εργατικού κινήματος των ΗΠΑ», εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή».

«”Παντού βλέπει κανείς αναταραχή για το οχτάωρο”, έγραφε ο Τζον Σουίντον στην εφημερίδα του, στις 18 του Απρίλη 1886. Οι εργάτες διαδήλωναν και τραγουδούσαν από τη Νέα Υόρκη μέχρι το Σαν Φρανσίσκο. Οι εφημερίδες, ομόφωνα και με μικρές διαφοροποιήσεις, δήλωναν ότι το κίνημα ήταν “κομμουνιστικό, ανατριχιαστικό και αχαλίνωτο”. Δήλωναν ότι θα έφερνε “μείωση μισθών, φτώχεια και κοινωνική υποβάθμιση του Αμερικανού εργάτη”, ενώ θα έσπρωχνε τους εργάτες σε “αλητεία και χαρτοπαιξία, βία, κραιπάλη και αλκοολισμό”. Η Νιου Γιορκ Τάιμς, στις 25 του Απρίλη 1886, χαρακτήρισε το κίνημα “αντιαμερικανικό”, προσθέτοντας ότι “οι εργατικές αναταραχές προκαλούνται από ξένους”…

Οι εφημερίδες και οι βιομήχανοι διέδιδαν ότι η 1η του Μάη ήταν η ημερομηνία που θα γινόταν μια κομμουνιστική εργατική εξέγερση, σύμφωνα με το μοντέλο της Παρισινής Κομμούνας…
Η 1η του Μάη ήταν μια θαυμάσια μέρα… Ολα ήταν ήσυχα, τα εργοστάσια άδεια, οι αποθήκες κλειστές, τα φορτηγά βαγόνια αχρησιμοποίητα, οι δρόμοι έρημοι, οι οικοδομές παρατημένες, δεν έβγαινε καπνός από τα φουγάρα των εργοστασίων και οι μάντρες των ζώων ήταν σιωπηλές.
Ήταν Σάββατο, εργάσιμη μέρα. Όμως οι εργάτες γελώντας, κουβεντιάζοντας και ντυμένοι με τα καλά τους, κατευθύνονταν μαζί με τις γυναίκες και τα παιδιά τους στη λεωφόρο Μίτσιγκαν. Ο δρόμος είχε αποκτήσει ατμόσφαιρα γιορτής…

Έξω από τον κύριο όγκο της διαδήλωσης και στους γειτονικούς δρόμους, ήταν παραταγμένοι λόχοι αστυνομικών και ειδικών δυνάμεων, έτοιμοι να επιβάλουν “τον νόμο και την τάξη”. Σε στρατηγικά σημεία, στις στέγες, ήταν μαζεμένοι αστυνομικοί, Πίνκερτον και αξιωματικοί της εθνοφρουράς, κρατώντας όπλα και άλλα σύνεργα πολέμου. Στους στρατώνες, 1.350 εθνοφρουροί με στολή, οπλισμό και πολυβόλα περίμεναν το σύνθημα για να δράσουν. Σε ένα κεντρικό κτίριο γραφείων μαζεύτηκαν ηγετικά στελέχη της Επιτροπής Πολιτών. Συνεδρίαζαν όλη τη μέρα και έπαιρναν αναφορές από έξω για την επικείμενη σύγκρουση. Αυτοί ήταν το γενικό επιτελείο που συντόνιζε τη μάχη για τη διάσωση του Σικάγου από το κομμουνιστικό οχτάωρο…

Γύρω στους 340.000 εργάτες διαδήλωναν σε όλη τη χώρα. Περίπου 190.000 είχαν κατέβει σε απεργία. Στο Σικάγο 80.000 απεργούσαν για το οχτάωρο και οι περισσότεροι, είπε ο Σπάις δείχνοντας με συγκίνηση, βρίσκονταν εδώ και περίμεναν να αρχίσει η διαδήλωση. Μια δεύτερη σκέψη πέρασε από το μυαλό του και είπε στον Πάρσονς να διαβάσει το κύριο άρθρο της Μέιλ:
“Στην πόλη μας υπάρχουν δύο επικίνδυνοι κακοποιοί, δύο ακαμάτηδες δειλοί που πάνε να δημιουργήσουν φασαρίες. Ο ένας λέγεται Πάρσονς, ο άλλος Σπάις…”.
“Θυμηθείτε τα ονόματά τους σήμερα. Παρακολουθήστε τους. Θεωρήστε τους προσωπικά υπεύθυνους για όποια φασαρία δημιουργηθεί. Τιμωρήστε τους παραδειγματικά αν σημειωθούν ταραχές!“.

Η διαδήλωση άρχιζε, οι χιλιάδες ξεκινούσαν την πορεία και ο καθένας ένιωθε μέσα του τη δύναμη, την τεράστια δύναμη της αλληλεγγύης… όλοι αποφασισμένοι στη διεκδίκηση του οχτάωρου.
Ο Πάρσονς βάδιζε κοντά στην κεφαλή της πορείας… Η πορεία κατευθύνθηκε προς τη λίμνη Φροντ, όπου θα γίνονταν ομιλίες στα αγγλικά, στα τσέχικα, στα γερμανικά και τα πολωνικά. Ο Πάρσονς μίλησε για την ακατανίκητη δύναμη της ενωμένης εργατικής τάξης. Ο Σπάις, τριάντα ενός χρόνων, εκδότης της γερμανόφωνης εργατικής εφημερίδας Αρμπάιτερ – Τσάιτουνγκ και εξίσου εύγλωττος στη μητρική του γλώσσα και στα αγγλικά, ήταν πολύ αγαπητός στους συγκεντρωμένους… Καθώς τα χειροκροτήματα για τον Σπάις έσβηναν, η Πρωτομαγιά ανήκε πια στο παρελθόν.

Δεν έγινε αιματοχυσία, ούτε επαναλήφθηκε η Παρισινή Κομμούνα… Τη Δευτέρα η απεργία απλώθηκε και πολλές χιλιάδες εργατών του Σικάγου κατάκτησαν το οχτάωρο, ενώ η Επιτροπή Πολιτών εξακολουθούσε να υποστηρίζει ότι κάτι έπρεπε να γίνει.

Η αστυνομία, εξοργισμένη από τη διάψευση των υψηλών προσδοκιών της για την Πρωτομαγιά, παρηγορήθηκε κάπως χτυπώντας τους εργαζόμενους στο λοκ άουτ του εργοστασίου θεριστικών μηχανών του Μακ Κόρμικ και βάζοντας μέσα 300 απεργοσπάστες. Την ώρα που έκλεινε το εργοστάσιο, ένα μεγάλο πλήθος εργατών περίμενε να βγουν οι απεργοσπάστες. Τότε, ξαφνικά, τα όπλα των αστυνομικών στράφηκαν καταπάνω τους. Εκείνοι υποχώρησαν και έκαναν να φύγουν, όταν η αστυνομία, σύμφωνα με έναν αυτόπτη μάρτυρα, “άρχισε να πυροβολεί τους εργάτες πισώπλατα. Μερικοί άντρες και αγόρια σκοτώθηκαν καθώς έτρεχαν να φύγουν”. Οι νεκροί ήταν έξι. Ο Σπάις, που μιλούσε εκεί κοντά σε συγκέντρωση απεργών εργατών ξυλουργείων, είδε τη σφαγή και το ανέφερε στους συντρόφους του. Αποφασίστηκε να οργανωθεί συγκέντρωση διαμαρτυρίας για την αστυνομική βία, το επόμενο βράδυ στην πλατεία Χεϊμάρκετ…

Το πλήθος δεν έφτανε να γεμίσει την πλατεία, γι’ αυτό ο Σπάις, που είχε πάει πρώτος, έσπρωξε ένα άδειο βαγόνι στη γωνία του λιθόστρωτου δρόμου, μισό τετράγωνο πιο πέρα, για να το χρησιμοποιήσουν σαν εξέδρα οι ομιλητές…
Ο Σπάις μιλούσε από το βαγόνι, όταν είδε τον Πάρσονς να φτάνει μαζί με την γυναίκα του και τα παιδιά του. Τον είδε και ο κόσμος και ξέσπασε σε χειροκροτήματα. Ο Πάρσονς έβαλε την οικογένειά του σε ένα άλλο άδειο βαγόνι, πήγε στην αυτοσχέδια εξέδρα, σκαρφάλωσε και άρχισε την ομιλία του. “Δεν βρίσκομαι εδώ για να ξεσηκώσω κανέναν”, είπε, “αλλά για να πω τα πράγματα έτσι όπως έχουν”…

Η ομιλία του Πάρσονς τέλειωσε στις δέκα… Τώρα μιλούσε ο Σαμ Φίλντεν… “Είναι αλήθεια ή όχι”, έλεγε, “ότι δεν εξουσιάζουμε την ίδια μας τη ζωή, ότι άλλοι διαμορφώνουν τις συνθήκες ύπαρξής μας, ότι…”. Ξαφνικά φωνές ακούστηκαν: “Προσοχή! Η αστυνομία!”. Από το τέρμα του δρόμου φάνηκαν οι 180 αστυφύλακες σε στρατιωτικό σχηματισμό, με τα γκλομπ στα χέρια. Επικεφαλής ήταν ο αστυνόμος Μπόνφιλντ και ο αστυνόμος Γουόρντ. Ο κόσμος άρχισε να τρέχει. Ο Γουόρντ σταμάτησε μπρος στο βαγόνι και είπε στον κατάπληκτο Φίλντεν: “Εν ονόματι του λαού της πολιτείας του Ιλινόις, διατάζω να διαλυθεί αμέσως και ειρηνικά αυτή η συγκέντρωση”.

“Μα, Αστυνόμε“,
είπε ο Φίλντεν με σβησμένη φωνή, “είμαστε ειρηνικοί“.

Για μια στιγμή έγινε σιωπή. Μέσα στη νύχτα ακουγόταν ο θόρυβος των ποδιών που έτρεχαν. Ξαφνικά ένα κόκκινο φως έλαμψε και ακούστηκε μια τρομερή έκρηξη. Κάποιος είχε ρίξει μια βόμβα…

Την άλλη μέρα, το Σικάγο και όλη η χώρα είχαν μεταμορφωθεί σε ένα τέρας που διψούσε για εκδίκηση… “ο Τύπος έχασε και το τελευταίο ίχνος αντικειμενικότητας… Ένας χαρακτηριστικός τίτλος ούρλιαζε: ΤΩΡΑ ΑΙΜΑ!... Μια βόμβα που ρίχτηκε στις γραμμές της αστυνομίας εγκαινιάζει το έργο του θανάτου”».

Η ιστορία όμως τελικά γράφτηκε
από τους πραγματικούς πρωταγωνιστές,
τους αγωνιζόμενους εργάτες:
Η τάξη τους είχε νικήσει και είχε ανοίξει
νέες σελίδες στην πάλη τους
Το 8ωρο κατακτήθηκε.

ΚΚΕ: Καμία θυσία για τους πολέμους,
τους δασμούς
και τις κρίσεις του κεφαλαίου!
Σοσιαλισμός,
η μόνη διέξοδος υπέρ του λαού!

Η Πρωτομαγιά είναι η ημέρα της εργατικής τάξης, των αγώνων της και των τεράστιων θυσιών στην πάλη για να νικήσει το δίκιο, για να γίνει παρελθόν το σύστημα της μισθωτής σκλαβιάς.

Όλοι στην απεργία της Πρωτομαγιάς!
Όλοι στις απεργιακές συγκεντρώσεις!

Πιάνουμε το νήμα
στους σύγχρονους μεγάλους αγώνες των εργαζομένων
και της νεολαίας.

Τίποτα δεν είναι ίδιο μετά την ιστορική απεργία στις 28 Φεβρουαρίου, όπου εκατομμύρια απήργησαν και διαδήλωσαν σε όλη τη χώρα. Το σύνθημα «ή τα κέρδη τους ή οι ζωές μας», που γεννήθηκε στις μεγάλες κινητοποιήσεις για να δικαιωθούν οι νεκροί του εγκλήματος των Τεμπών, αποτυπώνει την καθημερινή πραγματικότητα που ζει ο λαός μας.

Η Πρωτομαγιά βρίσκει τον λαό μέσα σε πρωτόγνωρες εξελίξεις που σηματοδοτούν:

·         Οι ανταγωνισμοί για την πρωτιά στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα ανάμεσα στις ΗΠΑ και την Κίνα, όπως δείχνει ο εμπορικός πόλεμος των δασμών.

·         Η πολεμική προετοιμασία σε όλα τα μήκη και πλάτη της Γης. Η ΕΕ έχει περάσει σε πολεμική οικονομία, σχεδιάζοντας να αρπάξει από τους λαούς 800 δισεκατομμύρια, για να χρηματοδοτήσει πολεμικούς εξοπλισμούς και «επενδύσεις» για την πολεμική προετοιμασία σε όλους τους κλάδους της οικονομίας.

·         Η ένταση της εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης, που, από τη μία, παράγει όλο τον πλούτο, αξιοποιώντας όλο και πιο σύγχρονα μέσα και, από την άλλη, ζει και δουλεύει με χειρότερους όρους. Το λαϊκό εισόδημα φτάνει για 15 μέρες και ετοιμάζεται νέος γύρος ακρίβειας. Τον εμπορικό πόλεμο, τους δασμούς των ΗΠΑ – όπως πριν και τις κυρώσεις της ΕΕ στη Ρωσία – θα τις πληρώσουν πανάκριβα τα λαϊκά στρώματα.

Το σύστημα έχει όνομα: Καπιταλισμός

Το σύστημα, οι κυβερνήσεις και τα κόμματα που το στηρίζουν συστήνουν στους εργαζόμενους «τα κεφάλια μέσα».
Τα ίδια είπαν και την περίοδο της καπιταλιστικής κρίσης την προηγούμενη 15ετία.

Τώρα καλούν τους εργαζόμενους να βάλουν πλάτη στην πολεμική προετοιμασία.

Από την «πολεμική ειρήνη» της εκμετάλλευσης και της ακρίβειας ετοιμάζουν τον λαό να συρθεί στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, για να χύσει το αίμα του για τους ανταγωνισμούς και τα συμφέροντα των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων.

Με τον τρόπο που όλες οι κυβερνήσεις των ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ διαμόρφωσαν το αντεργατικό οπλοστάσιο που κάνει τη ζωή των εργαζομένων κόλαση, με τον ίδιο τρόπο σήμερα όλοι τους συμφωνούν στη βαθιά εμπλοκή της Ελλάδας στους πολέμους για συμφέροντα ξένα για τον ελληνικό λαό.

“Μιλάνε για καιρούς δοξασμένους και πάλι…”

Ο ελληνικός λαός δεν έχει κανένα συμφέρον από τη συμμετοχή της χώρας στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς!

Δεν υπάρχει κοινό συμφέρον ανάμεσα στους καταπιεστές και τους καταπιεσμένους, ούτε σε συνθήκες ιμπεριαλιστικής ειρήνης, ούτε σε συνθήκες ιμπεριαλιστικού πολέμου.

Η σταθερότητα του συστήματος σημαίνει για τον λαό ανασφάλεια, ακρίβεια, εντατικοποίηση της δουλειάς, απέραντες «κοιλάδες των Τεμπών» στις μεταφορές και τους χώρους δουλειάς, πολεμικές συγκρούσεις που διαρκώς κλιμακώνονται.

Βαφτίζουν «εθνικούς» τους στόχους του κεφαλαίου, που μπλέκεται όλο και πιο βαθιά σε οικονομικά, ενεργειακά, πολεμικά σχέδια, για να εξασφαλίσει τα δικά του συμφέροντα. Για αυτούς τους στόχους:

·         Η κυβέρνηση της ΝΔ με τη συμφωνία όλων των κομμάτων – πλην ΚΚΕ – εξοπλίζει το καθεστώς του Ζελένσκι.

·         Στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεων υπηρετούν εκτός συνόρων σε αποστολές του ΝΑΤΟ και της ΕΕ.

·         Εξοπλισμοί, που έχει χρυσοπληρώσει ο λαός στο όνομα της «άμυνας», βρίσκονται χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από τα σύνορα, ενταγμένοι στους πολεμοκάπηλους σχεδιασμούς των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και της ΕΕ.

·         Εξελίσσεται το παζάρι για τη συνδιαχείριση στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο, με την εποπτεία των ΗΠΑ, ΝΑΤΟ, ΕΕ προς όφελος των μεγάλων εταιρειών της Ενέργειας και σε βάρος του ελληνικού λαού και των άλλων λαών της περιοχής.

·         Η κυβέρνηση σφίγγει το χέρι του εγκληματία πολέμου, Νετανιάχου. Ολα τα κόμματα ξεπλένουν τη γενοκτονία του παλαιστινιακού λαού, αποδεχόμενοι το χυδαίο πρόσχημα του κράτους – κατακτητή και δολοφόνου περί «δικαιώματος στην αυτοάμυνα».

·         Προετοιμάζουν την αποστολή ακόμα και στρατευμάτων στην Ουκρανία! Τα παιδιά του ελληνικού λαού, φαντάροι και αξιωματικοί, δεν έχουν καμία δουλειά έξω από τα σύνορα!

·         Ετοιμάζουν με αποφάσεις της ΕΕ να βάλουν χέρι ακόμα και στις αποταμιεύσεις του λαού, για να χρηματοδοτηθούν οι πολεμικές επενδύσεις, ενώ ήδη ασφαλιστικά ταμεία χωρών της ΕΕ «επενδύουν» τους κόπους των εργαζομένων στις πολεμικές βιομηχανίες!

Η Πρωτομαγιά, η Ιστορία των μαχών της εργατικής τάξης για να κάνει παρελθόν το σύστημα της εκμετάλλευσης μας γεμίζει θάρρος, έμπνευση και τόλμη!
Η Πρωτομαγιά διδάσκει ότι οι μόνες θυσίες που έχουν αξία είναι στον αγώνα για μία άλλη κοινωνία, στη σύγκρουση με στόχο την ανατροπή της εξουσίας των καπιταλιστών.

• Αυτός ο μεγάλος σκοπός «γέννησε» τους εργάτες του Σικάγο το 1886, που, αψηφώντας την κρατική και εργοδοτική τρομοκρατία, κέρδισαν το 8ωρο. Η Δικαιοσύνη καταδίκασε τους πρωταγωνιστές των ταξικών αγώνων τότε αλλά το δίκιο ήταν με το μέρος των εργατών!
• Αυτός ο μεγάλος σκοπός «γέννησε» τους 200 κομμουνιστές της Καισαριανής που την 1η Μάη του 1944 εκτελέστηκαν από τους ναζί κατακτητές με τη συμβολή των ντόπιων συνεργατών τους.
• Αυτός ο μεγάλος σκοπός εμπνέει και σήμερα στον αγώνα για ζωή με σύγχρονα δικαιώματα και κατακτήσεις για την εργατική – λαϊκή πλειοψηφία.

Αν το 1886 το αίτημα των εργατών ήταν το 8ωρο, σήμερα, με την ανάπτυξη της παραγωγής, της επιστήμης, της τεχνολογίας σημαίνει ότι οι εργαζόμενοι μπορούν να δουλεύουν λιγότερο, απολαμβάνοντας σταθερή και μόνιμη δουλειά, 7ωρο – 5ήμερο – 35ωρο, δωρεάν Υγεία και Παιδεία, δικαίωμα στην αναψυχή, στον πολιτισμό, στη συμμετοχή στην κοινωνική ζωή.

 

              Οξυγόνο η πάλη
              απέναντι στον πραγματικό αντίπαλο

Ναι! Μπορούμε να ζήσουμε καλύτερα, με σύγχρονα δικαιώματα! Προϋπόθεση είναι να βγει από τη μέση η πηγή κάθε αδικίας, η καπιταλιστική ιδιοκτησία και εξουσία.
Αυτούς υπηρετεί το κράτος, οι κυβερνήσεις και τα κόμματα του συστήματος, ακόμα και όσοι λανσάρονται ως… «αντισυστημικοί».

Αγώνας ενάντια στο σύστημα σημαίνει αγώνας ενάντια στους εκμεταλλευτές που έχουν στα χέρια τους όλο τον πλούτο και την πραγματική εξουσία.

Αγώνας ενάντια στο σύστημα δεν είναι τα σόου στη Βουλή, αλλά η καθημερινή προσπάθεια να πολλαπλασιαστούν οι εστίες αντίστασης στην αντιλαϊκή πολιτική. Για να διαμορφώνεται ένα μεγάλο, πανελλαδικό, αντικαπιταλιστικό – αντιμονοπωλιακό κίνημα, που θα περνάει στην αντεπίθεση απέναντι στην «πολεμική» επίθεση του αντιπάλου, θα συνενώνει την εργατική τάξη με τους βιοπαλαιστές αυτοαπασχολούμενους και αγρότες, θα ανοίγει τον δρόμο για την ανατροπή του συστήματος.

Σύγκρουση με το σύστημα σημαίνει καμία εμπιστοσύνη στο καπιταλιστικό κράτος και τους θεσμούς του. Είναι εχθρικοί για τον λαό γιατί έχουν φτιαχτεί για να υπηρετούν τους λίγους.

Σύγκρουση με το σύστημα σημαίνει αγώνας με σημαία τις εργατικές – λαϊκές ανάγκες και όχι με σημαία το ξέπλυμα όσων ευθύνονται για την κατάσταση που ζούμε. Αυτές τις σημαίες σηκώνει και η κυβέρνηση της ΝΔ, αλλά και τα κόμματα της βολικής αντιπολίτευσης, το ΠΑΣΟΚ, η Πλεύση Ελευθερίας, ο ΣΥΡΙΖΑ κ.λπ. Γιατί η ΕΕ το μόνο «κεκτημένο» που έχει είναι η καταλήστευση των λαών της. Γιατί το «κράτος δικαίου» προστατεύει την αδικία, το δικαίωμα των εκμεταλλευτών να τσακίζουν τη ζωή και τα δικαιώματα του λαού. Γιατί για το καπιταλιστικό κράτος είναι κόστος οι ζωές μας και οι ανάγκες μας. Γιατί δικαιοσύνη για τα Τέμπη και για όλα τα κρατικά – εργοδοτικά εγκλήματα, απόδοση όλων των ποινικών και πολιτικών ευθυνών μπορεί να επιβάλει μόνο η πάλη του εργατικού – λαϊκού κινήματος.

Τώρα χρειάζεται εργατικό – λαϊκό κίνημα χειραφετημένο από το κράτος, την εργοδοσία και τους μηχανισμούς τους, από τις αυταπάτες για έναν δήθεν αδιάφθορο ή «λιγότερο άδικο» καπιταλισμό. Σύγκρουση με το σύστημα δεν είναι η αναμονή νέων «δήθεν» σωτήρων. Τους έχει ζήσει ο ελληνικός λαός και άλλοι λαοί. Αξιοποιήθηκαν για να κλέψουν την οργή του λαού και να την καταθέσουν ξανά στην υπηρεσία του συστήματος, όχι μόνο συνεχίζοντας την ίδια αντιλαϊκή πολιτική, αλλά σκορπίζοντας απογοήτευση και τροφοδοτώντας ακροδεξιές, αντιδραστικές πολιτικές δυνάμεις.

Στην καπιταλιστική βαρβαρότητα
απάντηση μόνο ο Σοσιαλισμός!

Η οργάνωση της οικονομίας με σκοπό το μέγιστο κέρδος των καπιταλιστών προσφέρει μόνο πολέμους, εγκλήματα, εκμετάλλευση και αδικία.

«Ουτοπία» είναι ότι μπορεί να διορθωθεί ο καπιταλισμός.
Η ανατροπή του συστήματος, η πάλη για τον Σοσιαλισμό,
η πρόταση διεξόδου του ΚΚΕ είναι ανάγκη της εποχής μας.

Με κοινωνική – κρατική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, στα λιμάνια, στη βιομηχανία, στα εργοστάσια, στις μεταφορές, ώστε να λειτουργούν με κριτήριο τις ανάγκες του λαού. Για να ανήκει ο πλούτος στους παραγωγούς του.

Με κεντρικό, επιστημονικό σχεδιασμό της οικονομίας, ώστε όλες οι δυνατότητες ανάπτυξης να αξιοποιούνται με σκοπό την εξασφάλιση μιας καλύτερης ζωής για τον εργαζόμενο λαό. Μόνο αυτός ο τρόπος οργάνωσης της οικονομίας μπορεί να εξαλείψει την ενεργειακή φτώχεια, να διασφαλίσει μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους, να αξιοποιήσει όλες τις παραγωγικές δυνατότητες της χώρας σε όλους τους τομείς (μεταποίηση, ενέργεια, τρόφιμα, αγροτική παραγωγή, ναυπηγεία, αμυντική βιομηχανία, μεταφορές κ.λπ.) που σήμερα μαραζώνουν, γιατί δεν αποφέρουν το επιδιωκόμενο κέρδος για τους καπιταλιστές και εξαιτίας των ασφυκτικών δεσμεύσεων της ΕΕ και του ΝΑΤΟ.

Με την εξουσία στα χέρια της εργατικής τάξης και του λαού, που θα είναι στηριγμένη στους τόπους δουλειάς, στις γειτονιές, στους χώρους εκπαίδευσης. Εκεί που οι εργαζόμενοι και ο λαός θα εκλέγουν τους αντιπροσώπους τους και θα τους ανακαλούν αν δεν ανταποκρίνονται στα καθήκοντα για τα οποία ψηφίστηκαν. Οι εκλεγμένοι αντιπρόσωποι θα είναι κι αυτοί εργαζόμενοι, χωρίς προνόμια, θα ελέγχονται συνεχώς από τους εργαζόμενους που τους εξέλεξαν.

Η νέα εργατική εξουσία θα έχει τους δικούς της θεσμούς που θα γεννηθούν μέσα στην πάλη του λαού, για να γίνει οριστικά παρελθόν η δικτατορία του κεφαλαίου.

Για αυτήν την κοινωνία
αξίζει να παλέψουμε
με κάθε θυσία, με όλες μας τις δυνάμεις!
Ζήτω η 1^η Μάη!
Ζήτω η εργατική τάξη!

 

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ 2025:
Οι ζωές μας ή τα κέρδη τους –
ΟΛΟΙ την Πέμπτη στην απεργία
και τις συγκεντρώσεις!

Οι ζωές μας ή τα κέρδη τους»: Το σύνθημα αυτό διαδηλώνουν σε όλη τη χώρα εκατοντάδες σωματεία σε χώρους δουλειάς και κλάδους, με την πολύμορφη δράση που οργανώνουν μπροστά στην απεργιακή Εργατική Πρωτομαγιά του 2025. Η Πρωτομαγιά, μέρα αφιερωμένη στην εργατική τάξη και τους αγώνες της σε όλο τον κόσμο, φέτος σημαδεύεται από τους ανταγωνισμούς και τις αντιπαραθέσεις ανάμεσα στις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες και κυβερνήσεις, που οξύνονται, από την κούρσα των εξοπλιστικών δαπανών και στρατιωτικών εξοπλισμών που κλιμακώνεται, από τους «εμπορικούς πολέμους» που προμηνύουν νέα πολεμικά μέτωπα και συρράξεις.

«Καμία θυσία για τα κέρδη των ομίλων και για τα γεράκια του πολέμου»: Αυτό είναι το σύνθημα – κάλεσμα που απευθύνουν πλατιά στους εργαζόμενους τα συνδικάτα, δυναμώνοντας με την απεργία και τις συγκεντρώσεις το μήνυμα «Ελπίδα η πάλη των λαών για την ανατροπή».

«Δεν θα πληρώσουμε εμείς τις ματωμένες μπίζνες, τους εμπορικούς και τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους των καπιταλιστών. Αυτό το σάπιο σύστημα, το κράτος των λίγων και οι διεθνείς συμμαχίες των ιμπεριαλιστών είναι εχθρικά για τον λαό. Δεν αλλάζουν, δεν αποκτούν ανθρώπινο πρόσωπο. Στον δρόμο της ανατροπής βρίσκεται η ελπίδα», τονίζει στην ανακοίνωσή του το ΠΑΜΕ, ξεκαθαρίζοντας: «Ο γίγαντας λαός μπορεί να βάλει και θα βάλει τη σφραγίδα του στις εξελίξεις, στον δρόμο της ανατροπής της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης».

Η προετοιμασία της απεργίας στους χώρους δουλειάς συνδέεται με τα ανοιχτά μέτωπα διεκδίκησης. Έτσι, Ομοσπονδίες, κλαδικά και επιχειρησιακά σωματεία απεργούν και δίνουν συνέχεια στον αγώνα για την υπογραφή Συλλογικών Συμβάσεων με αυξήσεις στους μισθούς και κατοχύρωση δικαιωμάτων, αλλά και για την προστασία της υγείας και της ασφάλειας των εργαζομένων. Την ίδια στιγμή μάλιστα που η κυβέρνηση φαίνεται έτοιμη να φέρει νέο νομοσχέδιο για ακόμα μεγαλύτερη ελαστικοποίηση των ωραρίων και για περισσότερη απλήρωτη δουλειά, οι απεργιακές συγκεντρώσεις θα δώσουν σήμα κλιμάκωσης της πάλης ενάντια στην επίθεση κράτους και κεφαλαίου.

Η πρωτομαγιάτικη απεργιακή συγκέντρωση στην Αθήνα θα γίνει στις 10.30 π.μ. στο Σύνταγμα, και στη Θεσσαλονίκη την ίδια ώρα στο Άγαλμα Βενιζέλου. Στον Πειραιά η πρωτομαγιάτικη συγκέντρωση έχει οριστεί στις 10 π.μ. στην πλατεία Δημοτικού Θεάτρου.

Κατάθεση στεφάνων
σε Πολυτεχνείο και Σκοπευτήριο

Στεφάνια θα καταθέσει το ΠΑΜΕ την Πέμπτη 1η Μάη στις 9 π.μ., στον χώρο του Πολυτεχνείου και στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής, όπου 81 χρόνια πριν, την Πρωτομαγιά του 1944, εκτελέστηκαν 200 κομμουνιστές.

_Δεμένα τα πλοία, απεργούν οι ναυτεργάτες
"Παρών" από μαζικούς φορείς

Στην πρωτομαγιάτικη συγκέντρωση στο Σύνταγμα καλούν επίσης η Ομοσπονδία Βιοτεχνικών Σωματείων Αττικής, η Ομοσπονδία Συνταξιούχων ΙΚΑ και η Ομοσπονδία Γυναικών Ελλάδας.

Κάλεσμα συμμετοχής στην απεργία της Πρωτομαγιάς και στις συγκεντρώσεις απευθύνει με ανακοίνωσή της η Πανελλαδική Επιτροπή των Μπλόκων σε όλους τους βιοπαλαιστές αγρότες και κτηνοτρόφους.

Σε μαζική συμμετοχή καλούν η ΕΕΔΔΑ, η ΠΕΑΕΑ – ΔΣΕ, η Κίνηση για την Εθνική Άμυνα (ΚΕΘΑ), η Συντονιστική Επιτροπή Αγώνα Αναπήρων (ΣΕΑΑΝ), η Πανελλήνια Ομοσπονδία Εργαζομένων στην Ειδική Αγωγή (ΠΟΜΕΕΑ).

Στη Ζώνη

Το Συνδικάτο Μετάλλου Αττικής και Ναυπηγοεπισκευαστικής Βιομηχανίας Ελλάδας και το Σωματείο Ναυπηγοξυλουργών καλούν την Πρωτομαγιά σε συγκέντρωση στις 8 π.μ. στον χώρο του μνημείου στην κεντρική πύλη της Ναυπηγοεπισκευαστικής Ζώνης Περάματος, όπου θα πραγματοποιήσουν εκδήλωση τιμής και μνήμης. Στη συνέχεια τα σωματεία και οι εργαζόμενοι θα πάρουν μέρος στην απεργιακή συγκέντρωση του Εργατικού Κέντρου Πειραιά (10 π.μ., πλατεία Δημοτικού Θεάτρου).

Πολύμορφη δράση από τα Συνδικάτα

Στην τελική ευθεία για την απεργιακή Πρωτομαγιά, κορυφώνονται και οι εκδηλώσεις σωματείων και φορέων σε όλη τη χώρα. Μια πολύμορφη δράση που αγκαλιάζει χώρους δουλειάς και κλάδους, μεταφέροντας πλατιά τα μηνύματα του κορυφαίου αγωνιστικού σταθμού της εργατικής τάξης.

 

Μια ιδιαίτερη αναφορά χρειάζεται να γίνει για την Κούβα: Τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, αν και δεν έχει ακόμη ξημερώσει στο νησί της επανάστασης, ήδη δεκάδες ...εκατοντάδες χιλιάδες ετοιμάζονται για τη μεγάλη μέρα, όπως κάθε χρόνο -για 9η χρονιά χωρίς τον comandante en jefe Fidel Castro Ruz

Αβάνα, 1η Μάη 1ro de mayo
προτού φέξει
-χιλιάδες λαού διατρανώνoυν
¡Hasta la Victoria Siempre!

  

1961 - Πρωτομαγιά στην Αβάνα, αμέσως μετά την επανάσταση

Η Κίνα (κατ’ ευφημισμό πλέον «Λαϊκή Δημοκρατία») συνεχίζει σε «γιορταστικό κλίμα» και με στρατιωτικές παρελάσεις, έχοντας καταπατήσει κάθε εργατικό δικαίωμα, ενώ στην Ιαπωνία, δεν έχει καν οριστεί ως εθνική αργία, επειδή ημερολογιακά συμπίπτει με τη λεγόμενη χρυσή εβδομάδα των αργιών και λαμβάνεται ως άδεια άνευ αποδοχών από την πλειονότητα των Ιαπώνων...

Οι ΗΠΑ και ο Καναδάς είναι οι μοναδικές χώρες όπου δεν εορτάζεται η Πρωτομαγιά, αλλά η πρώτη Δευτέρα του Σεπτεμβρίου. Το 1894, ο «εορτασμός της Ημέρας της Εργασίας» έγινε νόμος του κράτους των ΗΠΑ, με απόφαση του Κογκρέσου και νόμος του Καναδά με απόφαση του Κοινοβουλίου με στόχο την αποφυγή της ταύτισης των (κολοβών) εργατικών κινημάτων με την «αριστερά» και τα γεγονότα του Σικάγου.