Νέος πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ | ΚΙΝΑΛ ο Ν. Ανδρουλάκης με σημαία την ίδια αντιλαϊκή πολιτική σοσιαλδημοκρατικής διαχείρισης της στρατηγικής ΕΕ-ΝΑΤΟ-ΗΠΑ

(ξινά σταφύλια)
Με ~68% (67,86) υπό το σύνθημα «το ΠΑΣΟΚ είναι εδώ, ενωμένο δυνατό» και επισήμανση ότι «σήμερα ανοίγει μία νέα σελίδα για την ιστορία της δημοκρατικής παράταξης και του ΠΑΣΟΚ», κάλεσε σε «ανανέωση και αναγέννηση της παράταξης» και «σε διαφύλαξη της παρακαταθήκης της Φ. Γεννηματά», επικεφαλής ενός σχήματος που χρόνια βολοδέρνει χρεοκοπημένο, αδύναμο και χωρίς να μπορεί να παίξει διακριτό πολιτικό ρόλο.

Στις πρώτες του δηλώσεις δεν παρέλειψε να αναφερθεί στον ρόλο που έχει το ΠΑΣΟΚ ως μία «ισχυρή παράταξη της σοσιαλδημοκρατίας που είναι χρήσιμη για τη χώρα», ενώ πρόσθεσε πως «ενωμένοι θα προχωρήσουμε στην αναγέννηση της παράδοσης».
Από την πλευρά του ο Γ. Παπανδρέου σε δήλωσή του ανέφερε ότι θα συνεχίσει «για να γίνει η παράταξή μας κίνημα εξουσίας, με μια προοδευτική κυβερνητική πρόταση, που θα απαντά στα κρίσιμα προβλήματα που απασχολούν τους Έλληνες, την Ελλάδα». 

Ανάμεσα στα συχαρίκια ξεχώρισαν του κυβερνητικού εκπρόσωπου Γ. Οικονόμου για το τι αναμένουν από τη νέα ηγεσία του ΚΙΝΑΛ, «προσδοκούμε μια αντιπολίτευση δημιουργική, με προτάσεις, στον ρόλο της. Η κυβέρνηση, από την άλλη πλευρά, συνεχίζει τη δουλειά της». Δεν απέκλεισε επίσης κάποια συνάντηση Μητσοτάκη - Ανδρουλάκη, καθώς «είναι απολύτως φυσικό ο πρωθυπουργός της χώρας και ο νέος πρόεδρος του τρίτου σε κοινοβουλευτική δύναμη πολιτικού κόμματος να προγραμματίσουν να έχουν μία επικοινωνία. Νομίζω θα κανονιστεί αυτό το επόμενο διάστημα». Τις επόμενες μέρες αναμένεται να γίνει και συνάντηση Τσίπρα - Ανδρουλάκη για την πανδημία.
Με τον νέο πρόεδρο του ΚΙΝΑΛ επικοινώνησε τυπικά και ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Δημήτρης Κουτσούμπας

Το σημερινό και μελλοντικό ΠΑΣΟΚ | ΚΙΝΑΛ (ή όπως ονομαστεί –φαίνεται πως brand name θα είναι ΠΑΣΟΚ – Δημοκρατική Παράταξη ) με τον ήλιο του να κινδυνεύει εύκολα να σβήσει -προτού καν ανατείλει, βρίσκεται αντιμέτωπο όχι μόνο με τις αντιθέσεις και αντιφάσεις του καπιταλιστικού συστήματος, τις συνέπειες των ενδοαστικών και ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων, τον φόβο ανόδου της ταξικής πάλης, αλλά κυρίως με την αναζήτηση ζωτικού πολιτικού χώρου -μέσω εγκλωβισμού πάντα, εργατικών - λαϊκών μαζών που σήμερα κινούνται ανάμεσα στη ΝΔ – ΣΥΡΙΖΑ και όχι μόνο.

Οπως είναι φυσικό, το τελικό αποτέλεσμα τροφοδότησε δηλώσεις εκπροσώπων αστικών κομμάτων για την «επόμενη μέρα» του ΠΑΣΟΚ, στη λογική βέβαια του πώς μπορεί να λειτουργήσει ως ένας πολιτικός ζωτικός χώρος ανάμεσα σε ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ, ώστε να εγκλωβίσει εργατικά - λαϊκά στρώματα και να συνεχιστεί η αντιλαϊκή - αντεργατική πολιτική.
Άλλωστε, όλο το προηγούμενο διάστημα οι συζητήσεις με αντικείμενο το με ποιο από τα δύο κόμματα θα συνεργαστεί το ΠΑΣΟΚ σε μια κυβέρνηση αστικής διαχείρισης ήταν και είναι το κεντρικό πολιτικό ζητούμενο, καθώς επίσης το πώς μπορεί το συγκεκριμένο κόμμα να παίξει έναν ρόλο «πασπαρτού», του χρήσιμου δηλαδή εργαλείου ανάλογα με την περίσταση. Στελέχη της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ, σχολιάζοντας το αποτέλεσμα, έκαναν σαφές -αναμενόμενο, ότι τηρούν στάση αναμονής για τις επόμενες κινήσεις Ανδρουλάκη

Ο μακαρίτης

Ο απατηλός «τρίτος δρόμος» προς το σοσιαλισμό με τους –χωρίς περιεχόμενο λεονταρισμούς (του είδους «βυθίσατε το χόρα») που ταυτιζόταν με τους τότε (1974-81) αστικούς εκσυγχρονισμούς και αναγκαίες για το κεφάλαιο και το πολιτικό σύστημα αναδιαρθρώσεις δεν περνάει πια και οι επιλογές –όπως και της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας γενικότερα είναι «μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα».
Τα διάφορα αλήστου μνήμης «η δεξιά στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας»!, (της «επάρατης δεξιάς», που αν επέστρεφε θα άνοιγε Μακρονήσια…) «στις 18 Οκτώβρη σοσιαλισμός», «η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες», μαζί και η πληθώρα υποσχέσεων κοινωνικών παροχών του «Τσοβόλα δώστα όλα» έχουν πεθάνει, μαζί με τον Αντρέα (Παπανδρέου) που θεωρήθηκε χαρισματικός ηγέτης και βασιλεύει ο «ρεαλισμός» της υποταγής.

Ο πάλαι ποτέ ισχυρός ανήρ και μετέπειτα εξιλαστήριο θύμα Άκης Τσοχατζόπουλος στη ΔΕΘ 2006 δήλωνε «το ΠΑΣΟΚ είναι το κόμμα της εργασίας» και με αφορμή την επικείμενη επίσκεψη του τότε πρωθυπουργού Κ. Καραμανλή, συνέχιζε: «Θα είμαστε στους δρόμους. Θα γίνει μάχη σώμα με σώμα»! Αναφερόμενος στο ρόλο του Ανδρέα Παπανδρέου: «...έδωσε ιδεολογία, στρατηγική, κοινωνικό και πολιτικό περιεχόμενο στον αγώνα μας. Δεν έφτανε πλέον ο αντιδικτατορικός αγώνας, ο αγώνας για δημοκρατία κι ελευθερία. Ήθελε εθνικοαπελευθερωτικό, αντιιμπεριαλιστικό αγώνα η εποχή. Ήθελε ταξικό, μαρξιστικό κίνημα, που πράγματι δημιούργησε και στήριξε ο Ανδρέας Παπανδρέου αφειδώς με τις πολιτικές του αναλύσεις […] έγινε βαθύτατη ανάλυση, γιατί ο αγώνας είναι αντιιμπεριαλιστικός κι εθνικοαπελευθερωτικός, γιατί χρειάζεται να προωθήσουμε πλατιά στον ελληνικό λαό τη σοσιαλιστική ιδεολογία και ότι, πέρα από τη δημοκρατία, θέλουμε κοινωνική αλλαγή και δικαιοσύνη, θέλουμε σοσιαλισμό για την Ελλάδα…».
Αξίζει να σημειωθεί ότι το ΠΑΣΟΚ κατά την πρώτη 20ετία ύπαρξής του χρησιμοποιούσε μαρξίζουσα φρασεολογία, ενώ διακοσμούσε τα γραφεία του με πορτρέτα του Μαρξ κλπ. Όλα αυτά δεν περιόρισαν τον αστικό - σοσιαλδημοκρατικό χαρακτήρα του, αντιθέτως τον ενίσχυσαν, του προσέδωσαν ικανότητα να έχει απήχηση και διείσδυση στα εργατικά-λαϊκά στρώματα το σύνθημα της «Αλλαγής».

Το ΚΚΕ τις δεκαετίες '70 και '80 αντιμετώπισε το ΠΑΣΟΚ κάτω από την επίδραση της λαθεμένης στρατηγικής του για τον χαρακτήρα της επανάστασης, της μη αντικειμενικής εκτίμησης για την ανάπτυξη του καπιταλισμού στην Ελλάδα, που οδηγούσε και στη μη αντικειμενική εκτίμηση της σοσιαλδημοκρατίας, την οποία έβλεπε ως δύναμη συμμετοχής στη ανάδειξη προοδευτικής διακυβέρνησης στο έδαφος του καπιταλισμού.
«Κράμα μικροαστικού σοσιαλισμού, διαποτισμένου και από εθνικιστικές αντιλήψεις» (10^ο Συνέδριο), «με αντιφάσεις, ασάφειες και υπαναχωρήσεις» (11^ο Συνέδριο) ουσιαστικά αφήνοντας στο απυρόβλητο τον χαρακτήρα και τον ρόλο της σοσιαλδημοκρατίας και πιστεύοντας στην «υποβοήθηση των θετικών εξελίξεων με την κοινή δράση των προς τα αριστερά δυνάμεων του ΠΑΣΟΚ», για ντε και καλά συνεργασία με το ΚΚΕ -εναρκτήριο λάκτισμα που οδήγησε στον «Συνασπισμό της Αριστεράς και της Προόδου» και τις τραγικές επιπτώσεις για το Κόμμα και το κίνημα, θέση που διατηρήθηκε έως το 1991, όταν οι ανατροπές και η παλινόρθωση του καπιταλισμού στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες δεν άφηναν πλέον περιθώρια.

Στις συνθήκες της βαθιάς καπιταλιστικής κρίσης, η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία, στις ειδικές συνθήκες που διαμορφώθηκαν στην Ευρώπη μετά το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, είχε τη δυνατότητα για ένα σχετικά εκτεταμένο χρονικό διάστημα να προωθεί ορισμένα μέτρα «παραχωρήσεων», «κοινωνικού κράτους» κλπ., τα οποία παρουσιάζονταν ως «φιλολαϊκή πολιτική», ενώ δεν αναιρούσαν στο ελάχιστο την αυξανόμενη ένταση της εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης, αντιθέτως μάλιστα αξιοποιούνταν για την ενσωμάτωση εργατικών - λαϊκών στρωμάτων, για εξαγορά, για ενίσχυση του κυβερνητικού - εργοδοτικού συνδικαλισμού κ.ο.κ.

Ωστόσο, η δυνατότητα αυτή της σοσιαλδημοκρατίας αφορούσε πολύ συγκεκριμένες ιστορικές συνθήκες: Αφορούσε τη συγκεκριμένη φάση ανάπτυξης του καπιταλισμού, πριν την οποία είχε προηγηθεί η τεράστια καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων κατά τον πόλεμο, οπότε υπήρχε πλήθος πεδίων κερδοφόρας δράσης για τα λιμνάζοντα κεφάλαια, ενώ σημαντική επίδραση ασκούσαν τα επιτεύγματα της σοσιαλιστικής οικοδόμησης στη Σοβιετική Ένωση και τις σοσιαλιστικές χώρες της Ανατολικής Ευρώπης.

Στις συνθήκες των καπιταλιστικών κρίσεων που ακολούθησαν ωστόσο τις επόμενες δεκαετίες, τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα - με δεδομένη μάλιστα και τη δυνατότητά τους να ενσωματώνουν πλατύτερα εργατικά - λαϊκά στρώματα - κλήθηκαν να «βγάλουν τα κάστανα από τη φωτιά» για το κεφάλαιο, ηγήθηκαν της έντασης της αντιλαϊκής επίθεσης για να φορτώσουν τα βάρη της κρίσης στους λαούς, προώθησαν σειρά αναδιαρθρώσεων κόντρα στο περιβόητο «κράτος πρόνοιας», προκειμένου να ανοίξουν νέα πεδία κερδοφορίας για το κεφάλαιο και να θωρακιστεί η ανταγωνιστικότητά του.

Το ΚΚΕ παρακολουθεί στενά και αναδεικνύει κάθε προσπάθεια αναμόρφωσης και «μασκαρέματος» του αστικού πολιτικού συστήματος, κάθε προσπάθεια που κινείται στη λογική «ν’ αλλάξουν όλα για να μείνουν όλα ίδια». Μέσα από αυτήν την ανάδειξη, φωτίζει τον πραγματικό εχθρό, την εξουσία της αστικής τάξης, τη δικτατορία του κεφαλαίου που ανάλογα με τις εκάστοτε συνθήκες αλλάζει τις «μάσκες» με τις οποίες φανερώνεται στο λαό.
Με την ιδεολογική και πολιτική παρέμβασή του βοηθά το λαό να επεξεργαστεί την πολύ πλούσια εμπειρία του και να βγάλει συμπεράσματα που ανταποκρίνονται στον αντικειμενικό χαρακτήρα του ρόλου των αστικών κομμάτων και συνολικά του αστικού πολιτικού συστήματος.
Με αυτόν τον τρόπο συμβάλλει στη διεύρυνση των δυνάμεων που η σκέψη και η δράση τους στοχοποιούν τον πραγματικό αντίπαλο, την αστική τάξη και την εξουσία της, και βγαίνουν έξω από το ασφυκτικό πλαίσιο του συστήματος της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης.

Συμπόρευση με το ΚΚΕ –ο άλλος δρόμος

Στην ομιλία του ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Δημήτρης Κουτσούμπας στην εκδήλωση της Κομματικής Οργάνωσης Κεντρικής Μακεδονίας στο ΑΠΘ, αναφέρθηκε στο ΠΑΣΟΚ | ΚΙΝ.ΑΛ. λέοντας:
«Και με την ευκαιρία, σήμερα που είναι και ο δεύτερος γύρος των εσωκομματικών εκλογών …αν ο απλός κόσμος φτάνει μέχρι την κάλπη με την προσδοκία, ότι αυτό το κόμμα μπορεί να αλλάξει στρατηγική, του λέμε ειλικρινά, πως θα διαψευστεί για μια ακόμα φορά, οικτρά.
Γιατί η αντιλαϊκή στρατηγική δεν μεταλλάσσεται. Παραμένει αντιλαϊκή, αντεργατική! Αν πάλι, φτάνει στην κάλπη με την προσδοκία πως μπορούμε να επιστρέψουμε πάλι πίσω σε προηγούμενες δεκαετίες, με περισσότερο κοινωνικό κράτος και μείωση κάποιων κοινωνικών ανισοτήτων αισθητά, του λέμε πως πάλι θα διαψευστεί.
Ο καπιταλισμός, αυτό το σάπιο εκμεταλλευτικό σύστημα, δεν μπορεί να γυρίσει πίσω σε προηγούμενες δεκαετίες. Αυτές έχουν περάσει ανεπιστρεπτί…».

Η συμπόρευση με το ΚΚΕ είναι η μόνη που μπορεί να αποτελέσει ανάσα και ελπίδα

«Η συμπόρευση στην οποία καλεί το ΚΚΕ είναι η μόνη που μπορεί να αποτελέσει ανάσα και ελπίδα, να δώσει διέξοδο στις αγωνίες κι αναζητήσεις προοδευτικών, αγωνιστών, ριζοσπαστών, αριστερών ανθρώπων, που τα προηγούμενα χρόνια πληγώθηκαν και προδόθηκαν, δοκιμάζοντας τη μία διάψευση μετά την άλλη.

Από τη διάψευση προσδοκιών από την σοσιαλδημοκρατία, την όλη πορεία εκφυλισμού του ΠΑΣΟΚ, που σήμερα το σύστημα προσπαθεί να το ξαναστήσει στα πόδια του. Μέχρι την απογοήτευση της δήθεν «πρώτης φοράς αριστεράς» που τροφοδότησε ένα νέο κύμα μοιρολατρίας κι αποστράτευσης, της λογικής του “δεν γίνεται τίποτε”.

Η συμπόρευση με το ΚΚΕ δεν είναι σημαία ευκαιρίας για ανεμομαζώματα-ανεμοσκορπίσματα, για τυχοδιωκτικές συμφωνίες και συμμαχίες κορυφών που –όπως αποδείχτηκε- το μόνο που κάνουν είναι να υπηρετούν τις πρόσκαιρες εκλογικές σκοπιμότητες αυτών των «κορυφών».
Σε αντίθεση με άλλους, δεν αντιμετωπίζουμε αυτόν τον κόσμο, ως προεκλογικό ντεκόρ ή ως ένα άθροισμα σε διαδικασίες ανάδειξης αρχηγών κομμάτων που καμία σχέση δεν έχουν με την πραγματική δημοκρατία και συμμετοχή.

Η αγωνιστική συμπόρευση με το ΚΚΕ εκφράζεται πάνω από όλα με την πραγματική ζωντανή συμμετοχή, στην ενεργητική συμβολή μέσα στους φορείς των εργαζομένων, του λαού και της νεολαίας, του κινήματος των βιοπαλαιστών αγροτών και επαγγελματιών, στους καθημερινούς αγώνες.
Εκεί δηλαδή που πραγματικά πιάνει τόπο και γονιμοποιείται η συζήτηση, ο διάλογος, η διαφωνία, αλλά κι εκεί που πραγματικά μπορεί να χτιστεί μια πραγματικά ελπιδοφόρα κοινωνική συμμαχία.

Μια κοινωνική συμμαχία που δε θα κάνει απλά έναν αγώνα οπισθοφυλακής, έναν αγώνα αμυντικό απέναντι στη σημερινή επίθεση, αλλά θα περνάει στην αντεπίθεση, θα αλλάζει συσχετισμούς παντού, θα συγκεντρώνει δυνάμεις ενάντια στον πραγματικό αντίπαλο, τον καπιταλισμό, τα μονοπώλια, τις διεθνείς τους συμμαχίες και τις κυβερνήσεις τους.
Θα αξιοποιεί κάθε δυσκολία, «ρωγμή» κι αστάθεια στο αστικό πολιτικό σύστημα, με σκοπό να περνάει ο λαός και το κίνημα του σε καλύτερες θέσεις μέχρι τη ριζική ανατροπή για την εξουσία».

🔺 Δείτε ΚΟΜΕΠ (της Ιδεολογικής Επιτροπής της ΚΕ του ΚΚΕ) Οι εξελίξεις στο ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ στο φόντο του πρόσφατου συνεδρίου του