Κούβα: Asuntos pendientes _ ανοιχτοί λογαριασμοί

Εκκρεμότητες _απλό δείχνει… είναι εκείνα που παραμένουν έωλα και δεν αντιμετωπίζονται επαρκώς και έγκαιρα.
Η granma –όργανο του ΚΚ Κούβας τις είδε σαν θέματα έντονου κοινωνικού ενδιαφέροντος στη σοσιαλιστική οικονομία και την κοινωνική αναγνώριση των γυναικών της Κούβας.

Asuntos pendientes λοιπόν …

Στο δρόμο και στα κοινωνικά δίκτυα, πολλοί σχολίασαν, τους τελευταίους μήνες, τις αντιξοότητες των “Εκκρεμοτήτων”. Οι Κουβανοί χαρακτηρίζονται από το να μπαίνουν βαθιά στις ιστορίες που μας περιβάλλουν, οι οποίες μπορεί να είναι αυτές που ζουν καθεμιά \ καθένας, ή αυτές των γειτόνων ή των συναδέλφων. Το επίπεδο ικανοποίησης από μια σύγχρονη σαπουνόπερα εξαρτάται από το βαθμό στον οποίο αντικατοπτρίζει ή αποτυγχάνει να αντικατοπτρίζει την πιο άμεση πραγματικότητα και ανταποκρίνεται, καλώς ή κακώς, στις προσδοκίες που έχει σφυρηλατήσει ο καθένας για το πώς πρέπει να είναι τα πράγματα.

Η συζήτηση γύρω από τα Εκκρεμή _ Asuntos pendientes θέματα δεν ήταν αποκλειστική σε αυτή τη σειριακή παραγωγή. Από το El rostro de los días _ το πρόσωπο των ημερών μέχρι αυτή τη στιγμή, το ενδιαφέρον ορισμένων τμημάτων του κοινού να παρέμβουν δημόσια στην εξέλιξη της πλοκής, με βάση την ενσυναίσθηση ή την απόρριψη, αυτού που φαίνεται αποδεκτό ή απαράδεκτο έχει αυξηθεί. Ημιτελής δουλειά έγειρε τη ζυγαριά υπέρ του και αυτό σημαίνει ότι έχουμε να κάνουμε με ένα έργο με σημαντικές συνεισφορές ή ότι υπάρχει εγγύηση διαρκούς μνήμης;

Τουλάχιστον, και δεν είναι λίγο, η τηλενουβέλα, σε σενάριο Yamila Suárez και σκηνοθεσία Felo Ruiz και Tamara Castellanos, είχε το θράσος –ας το περιγράψουμε έτσι, αφού το να κολυμπάς κόντρα στο ρεύμα είναι ένδειξη τόλμης– να βγάλει στην οθόνη δύο θέματα έντονου κοινωνικού ενδιαφέροντος: το εσωτερικό ενός κέντρου παραγωγής γυναικών στη σοσιαλιστική οικονομία.

Όσον αφορά το πρώτο θέμα, υπήρχαν επιφυλάξεις για αυτό που σε κάποιους φαινόταν ως déjà vu, μια επιστροφή σε αυτό που κάποτε ονομαζόταν δραματουργία της παραγωγής: θεατρικά και οπτικοακουστικά έργα που δημιουργήθηκαν στο πρώην σοσιαλιστικό στρατόπεδο που αντιμετώπιζαν προβλήματα εγγενή στις αναδυόμενες –και στην πραγματική ζωή μη εδραιωμένες– παραγωγικές σχέσεις.

Κανένα ίχνος σοσιαλιστικού ρεαλισμού ή συνδικαλιστικού μυθιστορήματος, και αν μη τι άλλο, λοξά, κάποια σχέση με προτάσεις που τίθενται στη μόδα σε κουβανέζικες σειρές των περασμένων δεκαετιών, διαβάστε το Horizontes. Η γειτνίαση προέκυψε, κυρίως, λόγω του συμβατικού τρόπου με τον οποίο οι κόμποι της οικοπέδου πλέκονταν και δεν υφαίνονταν. Η μεγαλύτερη δυσκολία, ωστόσο, ήταν η μετάδοση του πλαισίου μέσα στο οποίο διαδραματίστηκαν οι ιστορίες: ένας χώρος εργασίας στη βιομηχανία δομικών υλικών. Όταν ο μετρίως ενημερωμένος θεατής αντιπαραβάλλει τις πραγματικότητες, παρατηρεί πώς αυτό το πλαίσιο άλλαξε ριζικά, ώστε δεν μπορεί να παραλείψει να παρατηρήσει ένα κενό που αποδίδεται όχι στους κινηματογραφιστές –η σαπουνόπερα άρχισε να διαμορφώνεται πριν από την πανδημία, το Διάταγμα και την εμφάνιση νέων οικονομικών παραγόντων– αλλά την ίδια τη ζωή.

Πολύ πιο σφιχτά και διεισδυτικά, μας παρουσιάζονται τα διλήμματα, οι αναποδιές και οι επιθυμίες για αυτοβελτίωση των τριών κορυφαίων γυναικών: της Ρεβέκας, της Πατρίσια και της Αντριάνας. Όλα με πολύ καλά καθορισμένα προφίλ και σε συνεχή εξέλιξη –η αξία του σεναρίου και η σοβαρότητα και η δέσμευση με την οποία οι Yía Caamaño, Belissa Cruz και Flora Borrego ενσάρκωσαν τους ρόλους τους–, χωρίς δάκρυα και αντιφάσεις, σε έναν κόσμο που δεν είναι μόνο ο εργασιακός χώρος, αλλά και σε κοινωνική κλίμακα το μοντέλο του πατριωτικού.

Αυτές οι τρεις γυναίκες –και μια τέταρτη, όχι λιγότερο σημαντική, η Dayana της Mirtha Lilia Pedro, αναζωογονητική και πνευματώδης, σε αντίθεση με τον σύντροφό της, έναν Kelvis Sorita που βγάζει το Eliseo του από τα κοινά μέρη– μας εισάγουν σε σφοδρές συγκρούσεις, εκκρεμότητες στην κοινωνία μας.

Ο πλούτος των χαρακτήρων των πρωταγωνιστών δεν βρίσκει πάντα το επιθυμητό αντίστοιχο στους ανδρικούς χαρακτήρες, μερικούς υπερβολικά γραμμικούς και προβλέψιμους. Ο Andro Díaz ξεπερνά αυτό το γκρίζο, σε έναν Bruno με τον οποίο σκοπεύει να ξορκίσει τους δαίμονες που κουβαλάει μέσα του. Άξιζε τον κόπο για τη συναισθηματική του φόρτιση, στο τελευταίο κεφάλαιο, να θυμίζει το πέρασμα του Manuel Porto από τη σαπουνόπερα.

Το soundtrack ανέδειξε εξέχουσες νότες. Τα τραγούδια της Teresa Yanet συμπλήρωναν την αφήγηση και πόσο ωραίο να βλέπεις την εισβολή της Flora Borrego.

Προς ενημέρωση:
1. Το Asuntos Pendientes | La Novela Cubana| ξεκίνησε πριν από 6 μήνες με το Επεισόδιο 1 (185.000 προβολές) και έφτασε αισίως στο 79^ο (149.000 προβολές στο YouTube και μερικές 100άδες χιλιάδες ακόμη μέσω FBook κλπ ΜΚΔ)
2. Αυτή τη στιγμή “τρέχουν” αρκετές σαπουνόπερες στην τηλεόραση του νησιού της επανάστασης, με μεγάλη ως πολύ υψηλή ακροαατικότητα.

Δείτε (ενδεικτικά)…
1. Με αφορμή μια συζήτηση για την τηλεοπτική ενημέρωση _ Του Μάκη ΜΑΪΛΗ
2. ΟΓΕ _Η τηλεόραση, το «ηλεκτρονικό ναρκωτικό», στο στόχαστρό της
3. Σύγχρονες Μέθοδοι Χειραγώγησης της νεολαίας _Τηλεόραση: Ένας ιδιότυπος τρόπος εθισμού (Του Βασίλη Λιόση συνεργάτη της Ιδεολογικής Επιτροπής της ΚΕ του ΚΚΕ)
4. Η τηλεόραση μέσο επιβολής της άρχουσας ιδεολογίας. Ο ρόλος της στην επαναστατική διαδικασία (Αγγελική Σωτήρη Πνευμονολόγος, Νοσημάτων Θώρακος Αθηνών “Η Σωτηρία”)
5. Μέτωπο στην πλαστή πραγματικότητα που φτιάχνουν τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης