Συνεχίζονται οι διεργασίες στον πηγαιμό για την "Ιθάκη" του αστικού συστήματος

Με όρους κουτσομπολιού
επιχειρεί να δικαιωθεί ο Τσίπρας

Ο γ.γ. της ΚΕ του ΚΚΕ Δημήτρης Κουτσούμπας, αναφέρθηκε στο βιβλίο του Αλέξη Τσίπρα, κατά τη διάρκεια του χαιρετισμού του στην παρουσίαση του βιβλίου της Σωτηρίας Μαραγκοζάκη "Aσπρος σκύλος, μαύρος σκύλος" __"Φανταστείτε τότε το ΚΚΕ να είχε δώσει στήριξη σε αυτόν τον τραγέλαφο που περιγράφεται στις σελίδες του βιβλίου του κ. Τσίπρα", σχολίασε ο γ.γ. του κόμματος

(…)
"με όρους κυρίως πολιτικού κουτσομπολιού, επιχειρεί όχι μόνο να δικαιωθεί και να δικαιώσει τις αντιλαϊκές επιλογές του ως κυβέρνηση και ως αντιπολίτευση, αλλά κυρίως να κάνει μια δήλωση νομιμοφροσύνης στο σύστημα, έτσι ώστε το τελευταίο να τον ξαναεμπιστευτεί στο πλαίσιο των διεργασιών ανασύνθεσης που γίνονται».

"Δεν θα είχε καμία μεγάλη σημασία να ασχοληθούμε με τα όσα γράφει, αν δεν υπήρχαν στο βιβλίο του αναφορές για τη στάση που κράτησε το ΚΚΕ απέναντί του, το οποίο αποκάλυπτε ότι ο κ. Τσίπρας υπηρέτησε με μεγάλη συνέπεια το σύστημα και μάλιστα σε μια δύσκολη γι’ αυτό περίοδο, όπως ήταν αυτή της κρίσης, καλλιεργώντας αυταπάτες ότι μια κυβέρνηση στο έδαφος του καπιταλισμού μπορεί δήθεν να ανακουφίσει τον λαό. Φανταστείτε τότε το ΚΚΕ να είχε δώσει στήριξη σε αυτόν τον τραγέλαφο που περιγράφεται στις σελίδες του βιβλίου του κ. Τσίπρα, όλον αυτόν τον ορυμαγδό της κοροϊδίας που τελικά απογοήτευσε λαϊκές ριζοσπαστικές δυνάμεις και που σήμερα ο Τσίπρας προσπαθεί να το φορτώσει σε κάποιους συνεργάτες του για να βγει λάδι ο ίδιος", προσέθεσε.

"Εξομολογήσεις" και αυταπάτες σε νέο περιτύλιγμα,
στο βιβλίο του Α. Τσίπρα, με στόχο το νέο χρίσμα

Χόρτασαν πολιτικό κουτσομπολιό τα αστικά ΜΜΕ με το βιβλίο του Τσίπρα, όπου γράφονται πολλά για τα παρασκήνια και την καμαρίλα της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ. Πέρα από το αλατοπίπερο για λόγους διαφήμισης, το "πόνημα" Τσίπρα συνεχίζει την προσπάθεια να ξεπλύνει την άγρια αντιλαϊκή πολιτική της περιόδου 2015 - 2019 και να ρίξει στάχτη στα μάτια του λαού για την απογοήτευση που έσπειρε η κατάρρευση της αυταπάτης ότι μπορεί να υπάρξει φιλολαϊκή διαχείριση στον καπιταλισμό. Απευθύνει ταυτόχρονα ένα μεγαλοπρεπές «mea culpa» στην αστική τάξη για ορισμένους συνεργάτες του και επιλογές, διεκδικώντας να επανέλθει πολιτικά αμόλυντος και να ξανασερβίρει με άλλο περιτύλιγμα τις ίδιες αυταπάτες ενός "δημοκρατικού" και "δίκαιου" καπιταλισμού. Γράφει για παράδειγμα ότι "η νέα κυρίαρχη διαχωριστική γραμμή, τόσο διεθνώς όσο και στη χώρα μας, είναι αυτή ανάμεσα στον ολοένα και μεγαλύτερο πλούτο που συσσωρεύεται σε λίγους και στην πλειονότητα που δεν τα βγάζει πέρα. Και απέναντι στη ραγδαία αύξηση των ανισοτήτων και της κοινωνικής αδικίας, είναι αναγκαίο να προκρίνουμε έναν νέο πατριωτισμό. Η πατρίδα και οι ανάγκες των πολλών από τη μια, ο πλούτος και η ισχύς των λίγων από την άλλη". Τέτοια λόγια βγαίνουν εύκολα από το στόμα «προοδευτικών» κομπάρσων, που διεκδικούν ρόλο πρωταγωνιστή στην αστική διαχείριση. Το έργο το έχει ξαναδεί ο λαός, στην Ελλάδα και παντού.
Η πατρίδα και οι πραγματικές λαϊκές ανάγκες καμία σχέση δεν έχουν με τον "πατριωτισμό" του κέρδους και της εκμετάλλευσης από μια χούφτα παράσιτα, που υπηρέτησε επάξια ο ΣΥΡΙΖΑ και που ο Τσίπρας ζητάει τώρα την εμπιστοσύνη τους για να το ξανακάνει.

Ένα πολιτικό "Αρλεκιν», γεμάτο από ιστορίες αμοραλισμού και ξετσίπωτης κοροϊδίας του λαού, και κυρίως δηλώσεις πίστης στο σάπιο καπιταλιστικό σύστημα και σε διάφορα ιμπεριαλιστικά κέντρα, από τα οποία ζητά ξανά το χρίσμα της αστικής διακυβέρνησης, είναι τελικά το "πολυαναμενόμενο" βιβλίο του πρώην πρωθυπουργού Αλ. Τσίπρα.
Όπως αναμενόταν, το "αφήγημα" Τσίπρα εστιάζει ιδιαίτερα στην περίοδο της διακυβέρνησής του, προσπαθώντας να δικαιωθεί και να δικαιώσει τις αντιλαϊκές επιλογές του. Μέσα δε από τις διάφορες ιστορίες πολιτικού κουτσομπολιού, την "αυτοκριτική" και τις κρίσεις για το πόσο "ανεπαρκές", "εγωπαθές" και «εκτός τόπου και χρόνου» ήταν το υπουργικό συμβούλιο που ο ίδιος συγκρότησε τον Γενάρη του 2015, επιβεβαιώνει στην πραγματικότητα ότι «οι κατάλληλοι άνθρωποι βρέθηκαν στην κατάλληλη θέση» για να βγάλουν σε πέρας τη βρωμοδουλειά του συστήματος. Φορτώνοντας ένα ακόμα μνημόνιο και εκατοντάδες αντιλαϊκούς νόμους στις πλάτες του λαού, προκειμένου το κεφάλαιο να βγει αλώβητο από την κρίση και να «επιστρέψει στις αγορές», με εγγυητική τα ματωμένα πλεονάσματα, τους τσακισμένους μισθούς και συντάξεις, και κόβοντας τις όποιες ριζοσπαστικές διαθέσεις υπήρχαν σε λαϊκά στρώματα, με τη λογική του "μονόδρομου".

• Όλα αυτά επιχειρείται να κρυφτούν από τη «λογοτεχνική» αφήγηση και τις πιπεράτες λεπτομέρειες, ενώ όλο το κομμάτι που αφορά την περιβόητη «διαπραγμάτευση» και το δημοψήφισμα επιβεβαιώνει ότι το ζητούμενο ήταν ένα άλλο μνημόνιο από εκείνο που πρότειναν οι «θεσμοί». Και, φυσικά, δεν αμφισβητήθηκε ποτέ από τους ίδιους (ούτε και από τις ΗΠΑ, όπως του ξεκαθάρισε τηλεφωνικά ο τότε Πρόεδρος Ομπάμα...) η παραμονή στην Ευρωζώνη.
• Ενδιαφέρουσες - υπό το φως και των σημερινών δυσκολιών και διεργασιών του αστικού πολιτικού συστήματος - είναι επίσης ορισμένες από τις «αποκαλύψεις» για τα όσα έτρεχαν στο παρασκήνιο, π.χ. τις επαφές του Τσίπρα, μήνες πριν την εκλογή του, με τον μετέπειτα κυβερνητικό του εταίρο, τον ακροδεξιό Καμμένο, ή την πρόσκληση στον «μνημονιακό» Θεοδωράκη για σχηματισμό κυβέρνησης, δείχνοντας και πόσο «χάος» χωρίζει τις αστικές πολιτικές δυνάμεις πίσω από τις κάλπικες διαχωριστικές γραμμές, όπως ήταν αυτές περί «μνημονιακών και αντιμνημονιακών».
• Ολα αυτά σε αντίθεση με τα όσα διακινούσαν τότε ο ΣΥΡΙΖΑ αλλά και μια σειρά από οπορτουνιστικές ομάδες, περί «προετοιμασίας ρήξης» και «ανατροπής», καλλιεργώντας αυταπάτες περί δήθεν φιλολαϊκών κυβερνήσεων στο έδαφος του καπιταλισμού και επιτιθέμενοι στο ΚΚΕ, που «κόντρα στο ρεύμα» αποκάλυπτε τον ρόλο τους και το πού βρίσκεται η διέξοδος για το λαό, στάση που ενοχλεί ακόμα τον Αλ. Τσίπρα και το σύστημα, όπως φαίνεται και από τις αναφορές του στο βιβλίο...

Από την άλλη, «ως μη γενόμενες» είναι οι συμφωνίες με τον «διαβολικά καλό» Τραμπ, που απογείωσαν την εμπλοκή στα αμερικανοΝΑΤΟικά σχέδια και μετέτρεψαν τη χώρα σε απέραντο ευρωατλαντικό ορμητήριο, τα καλά λόγια του Πάιατ για τη συμβολή του ΣΥΡΙΖΑ στο "χτύπημα του αντιαμερικανισμού", οι κολιγιές με τον σφαγέα "Μπίμπι" και η αναβάθμιση των σχέσεων με το κράτος - δολοφόνο Ισραήλ σε "στρατηγικές".

Στο μεταξύ, ανάμεσα στις υπόλοιπες "εξομολογήσεις" προς το σύστημα ο Τσίπρας λέει και ότι το Κομμουνιστικό Μανιφέστο του φαίνεται παρωχημένο. Τι σχέση άλλωστε μπορεί να έχει η επαναστατική θεωρία, όπλο στην πάλη για την απελευθέρωση της εργατικής τάξης από τα καπιταλιστικά δεσμά και για την κοινωνία της πραγματικής ελευθερίας, του σοσιαλισμού - κομμουνισμού (θεωρία πιο επίκαιρη από ποτέ σήμερα), με τις "φρέσκες" - χρεοκοπημένες "θεωρίες για αγρίους" που διακινεί ξανά ο Τσίπρας περί "δημοκρατικού καπιταλισμού", "νέου πατριωτισμού", "ηθικής και οικονομικής ευθύνης απέναντι στην πολιτεία", και με τα ξινισμένα συνθήματα περί "ισχυρού κράτους που θα λειτουργεί με κανόνες", "παραγωγικού αναπροσανατολισμού", "αναδιανομής" μέσω «ισχυρών αναπτυξιακών επενδύσεων» κ.ο.κ.;

 

Η Ιθάκη ή Θιάκι είναι νησί γνωστό από παλαιοτάτων χρόνων: Ν. της Λευκάδας ΒΑ της Κεφαλονιάς, με ~3.000 κατοίκους όσους και περί τον 6^ο αιώνα πΧ τότε που ο πολυμήχανος Οδυσσέας, γύρισε στην αγαπημένη του, εξοντώνοντας και τους μνηστήρες. Μεταφορικά τελικός προορισμός ταξιδιού ή μακρόχρονης αναζήτησης _ολοκλήρωση μιας διαδρομής, είτε αυτή αφορά ένα κυριολεκτικό ταξίδι είτε την προσωπική αναζήτηση για γνώση, σοφία και εμπειρίες ζωής. Λογοτεχνία και ποίηση την αγκάλιασαν ο Καβάφης  "Σα βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη" - η ευχή "να είναι μακρύς ο δρόμος" _"τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας" - ψυχική προετοιμασία του ταξιδιού "Να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος" - περιγραφή των αγαθών του ταξιδιού __"με τι ευχαρίστησι, με τι χαρά, θα μπαίνεις σε λιμένας πρωτοειδωμένους" _"Πάντα στον νου σου νάχεις την Ιθάκη" - παραίνεση "χρόνια πολλά να διαρκέσει" το ταξίδι _"Η Ιθάκη σ’ έδωσε τ’ ωραίο ταξείδι» - αυτό που πραγματικά έδωσε τέλος "κι αν πτωχική την βρεις, η Ιθάκη δεν σε γέλασε" - "η Ιθάκες"-σύμβολο, "ήδη θα το κατάλαβες η Ιθάκες τι σημαίνουν".

Δύο οι πόλοι του αστικού δικομματισμού

Τα σοσιαλδημοκρατικά ή ρεφορμιστικά «εργατικά» κόμματα αποτελούν εδώ και πολλές 10ετίες βασικό συστατικό στοιχείο του πολιτικού και κομματικού συστήματος πολλών αναπτυγμένων καπιταλιστικών κοινωνιών. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα έντονα στη Δυτική Ευρώπη, απ’ όπου εξάλλου έλκει την ιστορική της καταγωγή η σοσιαλδημοκρατία, αλλά και σε χώρες που αποτελούν κατά κάποιο τρόπο "ιστορικο-γεωγραφική προέκταση" του ευρωπαϊκού καπιταλισμού, όπως η Αυστραλία και η Νέα Ζηλανδία (η περίπτωση των ΗΠΑ, όπου το ρεύμα του ρεφορμισμού στο εργατικό κίνημα εκφράζεται διαφορετικά, δίχως ισχυρή αυτοτελή πολιτική - κομματική μορφή, αλλά ως κάποιου είδους "λόμπι" ή "ομάδες πίεσης" και "ομάδες συμφερόντων" μέσα στο αστικό πολιτικό σύστημα και το κράτος και ιδιαίτερα μέσα από το Δημοκρατικό Κόμμα), ενώ, ως τύπος κομματικού σχηματισμού, έχει αναπτυχθεί πλέον και σε πολλές άλλες χώρες και περιοχές του κόσμου, όπως στη Λατινική Αμερική και αλλού.

Από τις αρχές του 20ού αιώνα, αλλά ιδιαίτερα μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα αποτέλεσαν τον έναν από τους δύο πόλους του αστικού δικομματισμού σε μια σειρά χώρες. Σε κάποιες μάλιστα από αυτές (Σκανδιναβία) μονοπωλούσαν την κυβερνητική εξουσία για το μεγαλύτερο διάστημα της μεταπολεμικής περιόδου μέχρι και σήμερα. Ο ρόλος τους ήταν να προωθούν την καπιταλιστική ανάπτυξη (και άρα την αύξηση της κερδοφορίας και την περαιτέρω συγκέντρωση και συγκεντροποίηση του κεφαλαίου, εξυπηρετώντας τα συμφέροντα των μονοπωλιακών αστικών τάξεων των εν λόγω χωρών), διασφαλίζοντας τη συναίνεση και εγκλωβισμό της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων μέσα στο αστικό πολιτικό σύστημα και την αστική ιδεολογία, επιτυγχάνοντας την απαραίτητη για την ολιγαρχία "ταξική ειρήνη". Η βασική λειτουργία των κομμάτων αυτών ήταν να κλείνουν κάθε δρόμο στην αυτοτελή πολιτική δράση της εργατικής τάξης και σε κάθε προσπάθεια για επαναστατικό προσανατολισμό της στην αλλαγή της κοινωνίας. Για πάνω από 80 χρόνια φαίνεται ότι ανταποκρίνονταν αρκετά ικανοποιητικά σε αυτή τη λειτουργία. Η οικονομία αναπτυσσόταν και μεγεθυνόταν, οι κρίσεις αντιμετωπίζονταν, η εργατική τάξη παρέμενε σε μεγάλο βαθμό ενσωματωμένη και υπάκουη στις επιταγές ανάπτυξης του καπιταλιστικού συστήματος, τα κομμουνιστικά κόμματα -εκείνα που επέμεναν να έχουν επαναστατικό προσανατολισμό- έβλεπαν συχνά τη δύναμή τους να παραμένει στάσιμη ή ακόμα και να μειώνεται, η πολιτική και ιδεολογία της αστικής τάξης κυριαρχούσε (όπως κυριαρχεί και σήμερα άλλωστε), η ενιαία στάση των καπιταλιστικών κρατών απέναντι στο διεθνές σοσιαλιστικό στρατόπεδο διατηρούνταν.

Σοσιαλδημοκρατία: Διαχρονικά επικίνδυνος εχθρός του εργατικού κινήματος

Η σοσιαλδημοκρατία, το κυριότερο κοινωνικό στήριγμα της κεφαλαιοκρατίας

Συνεχίζονται οι διεργασίες για την "Ιθάκη" των αστών

Με τον Αλέξη Τσίπρα να προμοτάρει το βιβλίο του στην επιχείρηση "rebranding" και τα κόμματα της σοσιαλδημοκρατίας να μετράνε τις κινήσεις τους στη σκακιέρα συνεχίζονται οι αναζητήσεις για τη δημιουργία εναλλακτικού «προοδευτικού» πόλου, οι διεργασίες για το ποιος και με ποιο σχήμα θα καταφέρει να ανακτήσει την αξιοπιστία της για την αστική διαχείριση μαζί με την ικανότητα χειραγώγησης λαϊκών δυνάμεων.
^#σσ. το rebranding είναι η διαδικασία αλλαγής της εταιρικής ταυτότητας μιας επιχείρησης για να δημιουργήσει μια νέα, διαφοροποιημένη εικόνα με _πχ. αλλαγές στο λογότυπο, την επωνυμία, τα γραφιστικά, τη στρατηγική επικοινωνίας, και μπορεί να είναι από μια μικρή ανανέωση (partial rebrand) έως μια πλήρη αναμόρφωση (full rebrand). Ο σκοπός είναι ανανέωση εικόνας, προσέλκυση νέων πελατών ή _το συνηθέστερο η απόσταση από αρνητικές συνδέσεις#^.

Στις 3 Δεκέμβρη θα γίνει η παρουσίαση του "Ιθακίσιου" βιβλίου του Αλέξη ενώ κάθε μέρα κρατάει ζεστό το θέμα με κάποια σχετική ανάρτηση - τοποθέτηση. Έτσι με αφορμή ραδιοφωνική συνέντευξη παρομοίασε την Ιθάκη με τον σοσιαλισμό, αφού όπως είπε "όσο πηγαίνεις προς τα εκεί, τόσο απομακρύνεται - σαν τον ορίζοντα". Προς κανέναν σοσιαλισμό φυσικά ούτε πήγε ποτέ ούτε πηγαίνει ο συγκεκριμένος και συνολικά η σοσιαλδημοκρατία για να φτάσουν, ενώ είναι παραπάνω κι από γνωστή η κατάληξη του δρόμου του "δημοκρατικού καπιταλισμού" _θυμηθείτε και τον περίφημο (μακαρίτη) "τρίτο δρόμο".

Στο μεταξύ, εν αναμονή του κόμματος Τσίπρα η Ολγ. Γεροβασίλη επαναλάμβανε τη "σταθερή θέση του ΣΥΡΙΖΑ - ΠΣ για την ανάγκη προοδευτικής συνεργασίας απέναντι στην κυβέρνηση της ΝΔ", ενώ σε περιδίνηση βρίσκεται η Νέα Αριστερά, με το χάσμα στην ηγεσία μεταξύ εκείνων που επιθυμούν τη συμπόρευση με τον Αλ. Τσίπρα και όσων διαφωνούν να βαθαίνει στη συνεδρίαση της ΚΕ, όπου η πρόταση Χαρίτση για εσωκομματικό δημοψήφισμα σχετικά με τις συνεργασίες, ώστε η θέση του κόμματος να προκύψει απ' τα μέλη και όχι απ' το Συνέδριο, απορρίφθηκε.
Στο Συνέδριο που αναμένεται να πραγματοποιηθεί τον Γενάρη, θα αναμετρηθούν συνεπώς οι υποστηρικτές του μετώπου "προοδευτικών δυνάμεων" υπό τον νυν πρόεδρο Αλ. Χαρίτση - γύρω απ' τον οποίο συσπειρώνονται τα πλέον προβεβλημένα στελέχη του κόμματος, Αχτσιόγλου, Τζανακόπουλος, Ηλιόπουλος, Φωτίου κ.ά. - και οι πολέμιοι αυτής της πρότασης, υποστηρικτές της αυτόνομης πορείας και της "ανασύνθεσης της ριζοσπαστικής αριστεράς" υπό τον γραμματέα της ΚΕ, Γ. Σακελλαρίδη, γύρω απ' τον οποίο συσπειρώνονται στελέχη όπως ο Ευ. Τσακαλώτος, ο Π. Σκουρλέτης κ.ά.

          Το χρονικό ενός στημένου παιχνιδιού…

Λίγες μέρες μετά την εκλογή του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές του Ιανουαρίου του 2015 και τον σχηματισμό κυβέρνησης με το θολό, δήθεν “αντιμνημονιακό”, ακροδεξιό μόρφωμα των ΑΝΕΛ, του επί σειρά ετών βουλευτή και υπουργού της ΝΔ, Πάνου Καμμένου,  ξεκίνησε η διαπραγμάτευση με την τρόικα (Ευρωπαϊκή Επιτροπή, Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, Διεθνές Νομισματικό Ταμείο), η οποία βαφτίστηκε “θεσμοί”, καθώς η δανειακή σύμβαση του προηγούμενου μνημονίου έφτανε στο τέλος της. Παρά την επικοινωνιακή καταιγίδα, τα αποπροσανατολιστικά τηλεοπτικά σόου του υπουργού Οικονομικών τότε του ΣΥΡΙΖΑ, Γ. Βαρουφάκη, που ενισχύθηκαν από τα κανάλια με ρεπορτάζ για τις ενδυματολογικές του επιλογές και τη μηχανή που οδηγάει, όπως και οι απίθανες δηλώσεις του περί δημιουργικής ασάφειας και 70% καλού μνημονίου, δεν μπορούν να κρύψουν αυτό που συνεχώς τόνιζε το ΚΚΕ: Διαπραγμάτευση υπέρ του λαού, εντός των τειχών της ΕΕ και της δικτατορίας του κεφαλαίου, δεν μπορεί να υπάρξει! Έρχεται νέα αντιλαϊκή συμφωνία.

Τα πρωτοσέλιδα και η αρθρογραφία του “Ριζοσπάστη” και του “Οδηγητή” σε όλη τη διάρκεια εκείνης της περιόδου, από την εκλογή ΣΥΡΙΖΑ τον Γενάρη μέχρι την υπογραφή του 3^ου μνημονίου τον Αύγουστο, αποτελούν σοβαρό ιστορικό πολιτικό ντοκουμέντο για τη στάση όλων των κομμάτων τη συγκεκριμένη περίοδο.

Σε φόντο κόκκινο...

Τσιπρέικο
Τα μνημόνια ως σαπουνόπερα... για το ξέπλυμα της αντιλαϊκής πολιτικής

Την προσπάθεια να ξαναγράψει την ιστορία της διακυβέρνησής του, εξωραΐζοντας τον ρόλο που έπαιξε ο ΣΥΡΙΖΑ και ο ίδιος ως πρωθυπουργός, στο πλαίσιο του "rebranding" _επί το ελληνικότερον και θυμοσοφότερον "άλλαξε ο Μανολιός" , αλλά και δικαιολογώντας ξανά τα μνημόνια ως μονόδρομο, επιβεβαιώνει η προδημοσίευση του βιβλίου του Αλ. Τσίπρα που αφορά και τα όσα προηγήθηκαν του δημοψηφίσματος του Ιούλη 2015. Με μια "σπαραξικάρδια" αφήγηση, ξεπατικωτούρα από σενάριο σαπουνόπερας, διατείνεται πόσο πολύ βασανίστηκε να πάρει την απόφαση, πόσο πολύ εξοργίστηκε από τη στάση των θεσμών απέναντι "στο δράμα ενός λαού" και πώς πέρασε μέσα από ...ναρκοπέδιο προκειμένου - όπως ανερυθρίαστα ισχυρίζεται - "να δώσω αίσιο τέλος στην Οδύσσεια αυτής της Ελλάδας, να την οδηγήσω στην Ιθάκη της", η οποία ήταν ένα ακόμα μνημόνιο που φόρτωσε στον ελληνικό λαό αμέσως μετά! Μια παρόμοια "Ιθάκη" για το κεφάλαιο παρουσιάζει εξάλλου και σήμερα ως ...όραμα για τον ελληνικό λαό, στην προσπάθειά του να συμβάλει στην αναστήλωση του αστικού πολιτικού συστήματος για τα όσα είναι μπροστά.

Όσο για τα προ δεκαετίας, ο Τσίπρας δεν κρύβει λόγια, ισχυριζόμενος πως όταν η διαπραγματευτική του ομάδα τον ρώτησε ποιος θα είναι ο στόχος του δημοψηφίσματος (!) τους είπε ότι ο στόχος είναι "να αναγκαστούν υπό το βάρος της διεθνούς κοινής γνώμης να κάνουν πίσω και να επιστρέψουν στο τραπέζι με μια νέα πρόταση, βιώσιμη και λογική", ένα "άλλο" μνημόνιο δηλαδή. Τότε βέβαια ο "όλος ΣΥΡΙΖΑ" (και πάσης Ελλάδος) έλεγε πως το δημοψήφισμα αποτελούσε δήθεν βήμα "ρήξης" και "ριζοσπαστικοποίησης" του λαού... Εξάλλου, ο σεναριογράφος Τσίπρας είναι και σε κάτι μάστορας, κι αυτό δεν είναι άλλο από την επιχείρηση μέσα από τις λογοτεχνικές - ψυχογραφικές αφηγήσεις να κρύψει τον πραγματικό ένοχο για τον «φόνο»: Την αποστολή που ανέλαβε η κυβέρνησή του από το κεφάλαιο να φορτώσει τα βάρη της καπιταλιστικής κρίσης στις πλάτες του λαού, και ταυτόχρονα να μαζέψει τις μεγάλες κοινωνικές αντιδράσεις για τα βάρβαρα μέτρα. Την αποστολή δηλαδή που ζητάει να αναλάβει και πάλι, με δεδομένες τις δυσκολίες από τη φθορά του αστικού πολιτικού συστήματος και τα όσα είναι μπροστά.

Στον ίδιο "προθάλαμο", πάντως, για να αναλάβουν τον ρόλο συνωστίζονται πολλοί και κατατίθενται πολλά σενάρια. Εξ ου και ο καβγάς που ξέσπασε μετά τις δηλώσεις της Ρ. Θρασκιά του ΠΑΣΟΚ: "Θεωρώ και ελπίζω πως ό,τι υπάρχει στη χώρα και εκφράζει τον προοδευτικό κόσμο πρέπει να συσπειρωθεί με επικεφαλής το ΠΑΣΟΚ - Κίνημα Αλλαγής, ακόμα και με τον κ. Τσίπρα, γιατί είμαστε ανοιχτοί σε αυτόν τον διάλογο. Οποιοσδήποτε κάθεται κάτω από το κυβερνητικό πρόγραμμα του ΠΑΣΟΚ, που είναι κοστολογημένο σε όλα τα μεγάλα προβλήματα της χώρας, είναι ένας συνομιλητής μας, αλλά με επικεφαλής το ΠΑΣΟΚ του Νίκου Ανδρουλάκη". Τις δηλώσεις Θρασκιά έσπευσε να αξιοποιήσει ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, θυμίζοντας στο ΠΑΣΟΚ ότι ο τότε ΣΥΡΙΖΑ τού κουνούσε το δάχτυλο όταν ΝΔ - ΠΑΣΟΚ συγκυβερνούσαν και μαζί «κρατούσαν την Ελλάδα στην Ευρώπη" κ.ο.κ.

Ιθάκη: 762+ σελίδες και ούτε ένα mea culpa
Ώδινεν ὄρος καί ἔτεκεν μῦν

Τι θα μπορούσε να γράψει ο Αλέξης για την πρώτη φορά αριστερά που μας άλλαξε τα φώτα; Τίποτε για την ουσία _ουδεν κρυπτόν υπό τον ήλιο… αλλά μόνο άχρηστες λεπτομέρεις και παρασκηνίο, που οι τηλεοράσεις _πρωινάδικα αλλά και δελτία ειδήσεων αξιοποιούν κατά το δοκούν. Πάντως διάχυτο πως ο Αλέξης ελάχιστες ευθύνες για τις αποφάσεις, αααααχ αυτοί οι συνεργάτες (Γιάνης κλπ) που του έσκαβαν τον λάκκο ένα είδος μανίας καταδίωξης ανακατεύοντας χύμα ονόματα από τον Αντώνη Σαμαρά και τον Στέφανο Κασσελάκη μέχρι τον Κώστα Σημίτη και τον τρισκατάρατο Πολάκη.

Γράφει "Δυστυχώς ο Σημίτης είχε μετατρέψει την ένταξη στο ευρώ σε μια νέα Μεγάλη Ιδέα. Και η πλειονότητα της ελληνικής κοινωνίας, καλώς ή κακώς είχε πειστεί πως επρόκειτο για μια μεγάλη εθνική επιτυχία. Μια έξοδος λοιπόν από το ενιαίο νόμισμα θα βιωνόταν ως μια μεγάλη εθνική αποτυχία με ανυπολόγιστες πολιτικές και οικονομικές συνέπειες για την σταθερότητα της δημοκρατίας στη χώρα σε μια εποχή μάλιστα που η εξτρεμιστική άκρα δεξιά με την Χρυσή Αυγή είχε δείξει απειλητικά τα δόντια της" …"Συχνά δυσκολεύομαι να μεταφέρω ακόμα και στους πιο κοντινούς μου ανθρώπους, το αληθινό μέγεθος του κυνισμού που χαρακτήριζε ορισμένους από τους πολιτικούς μου αντιπάλους και τους κύκλους της ολιγαρχίας που τους στήριζαν. Η δίψα τους για εξουσία σε συνδυασμό με την αλαζονική πεποίθηση ότι τους ανήκει η Ελλάδα, τους έκανε ικανούς για όλα. Δεν είχαν τον παραμικρό δισταγμό να υπονομεύσουν τη χώρα, αν αυτό εξυπηρετούσε τα συμφέροντά τους. Να ρίξουν την πατρίδα στο χάος αρκεί να ρίξουν την κυβέρνησή μου. Αποδείχθηκαν όχι απλώς μικρόψυχοι αλλά άνθρωποι χωρίς πατριωτικό μέτρο". 

Χέστηκε η φορβάς__

"Καλλιεργώντας, συνειδητά αυτό το κλίμα οξύτητας, σε βαθμό μανίας, ο Μητσοτάκης και οι σπόνσορες του κατάφεραν δύο πράγματα. Το πρώτο ήταν ότι η επανάληψη κάθε συκοφαντίας, με δεδομένη την απόλυτη κυριαρχία του στα ΜΜΕ, άφηνε σε ένα μέρος της κοινής γνώμης τους λεκέδες της. Το δεύτερο ήταν ότι μας παρέσυρε σε λάθη. Σε κατάσταση πολιορκίας και υπό το κράτος της οργής, υιοθετήσαμε μια τακτική ανάδειξης σκανδάλων, που αφορούσαν όχι μόνο τον Μητσοτάκη, αλλά και την επιχειρηματική δραστηριότητα της συζύγου του. Δεν χρειάζεται να πω ότι όλες μας οι καταγγελίες προέκυψαν από δημοσιογραφικές αποκαλύψεις, που στηρίζονταν σε συγκεκριμένα στοιχεία. Σε οποιαδήποτε άλλη ευρωπαϊκή χώρα δεν θα χρειάζονταν καταγγελίες. Θα αποτελούσαν από μόνες τους αντικείμενο διερεύνησης, ακόμα και λόγο αντικατάστασης του αρχηγού της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης από το ίδιο του το κόμμα. Στην Ελλάδα, ωστόσο, υπήρχε ένα είδος εθισμού σε μεγάλα τμήματα της κοινωνίας, που είχαν φτάσει να ταυτίζουν την πολιτική με τέτοιες συμπεριφορές. Ήξεραν οι πάντες, άλλωστε, ακόμα και οι πιο φανατικοί οπαδοί της Ν.Δ., την οικονομική κατάσταση και την επιχειρηματική δραστηριότητα του Μητσοτάκη και της συζύγου του. Κανένας δεν θα άλλαζε την άποψή του από αυτό. Ήταν σαν να είχαμε επιλέξει να παίξουμε στο δικό τους γήπεδο. Προφανώς, δεν έπρεπε να κλείνουμε τα μάτια μπροστά σε σκανδαλώδεις, ή τουλάχιστον ύποπτες, συμπεριφορές. Αλλά το δυνατό μας χαρτί δεν ήταν αυτό, ήταν η πολιτική. Το καθαρό μας πολιτικό πρόσωπο, οι ιδέες και το όραμά μας. Όλα αυτά έφτασαν να σκεπάζονται από τις φωνές, στις χαμηλού επιπέδου αντιπαραθέσεις στη Βουλή και στα τηλεοπτικά παράθυρα. Και αυτό μας έκανε τελικά ζημιά, γιατί οι αντίπαλοί μας είχαν πρωτοφανή επικοινωνιακή υπεροπλία. Αλλά και γιατί, με την κεκτημένη ταχύτητα της καταγγελίας, οδηγηθήκαμε σε λάθη που εξαφάνιζαν το δίκιο μας".

Αλέξης Τσίπρας στο ΒΗΜΑ: Συναίνεση με αλλαγή ηγεσίας σε ΝΔ – ΠαΣοΚ
Υπάρχουν και πρόσωπα ή δυνάμεις στα κόμματα αυτά που ασφυκτιούν. Αν χειραφετηθούν από τις ηγεσίες τους, θα μπορούσαν ενδεχομένως να συμβάλουν στο μεγάλο και δύσκολο έργο της κοινωνικής σωτηρίας
Αλέξης Τσίπρας στον Ant1: ισχυρίζομαι και το λέω με όλη τη δύναμη της φωνής μου ότι η χώρα πράγματι είναι μια χώρα που ανήκει στο δυτικό πλαίσιο, ανήκει στην Ε.Ε,. στο ΝΑΤΟ, αυτό δεν αμφισβητείται, όμως δεν μπορεί να είναι μια χώρα ασήμαντη της Δύσης που θα ακολουθεί άκριτα τις επιλογές των ισχυρών της δύσης

Το θράσος των οπορτουνιστών πάντα περισσεύει, έτσι την “έξοδο από τα μνημόνια”!! επί πρωθυπουργίας Τσιπρέικου, θυμίζει με ανακοίνωση του ο ΣΥΡΙΖΑ και _φυσικά (κοκορομαχώντας) εξαπολύει “επίθεση” στην κυβέρνηση. Στην ανακοίνωση της, η Κουμουνδούρου αναφέρει: “21 Αυγούστου του 2018, ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας ανακοίνωνε από την Ιθάκη το τέλος των μνημονίων και τον τερματισμό της πολύχρονης Οδύσσειας του ελληνικού λαού”.
“Η ΝΔ μιλούσε τότε για δήθεν ‘4^ο μνημόνιο’, μόνο και μόνο για να κερδίσει τις εκλογές το 2019. Επτά χρόνια μετά την ανάληψη της διακυβέρνησης από τη ΝΔ και τον Κυριάκο Μητσοτάκη, ζούμε σε μια χώρα όπου η διαφθορά και η διαπλοκή κυβερνούν τη χώρα, τα καρτέλ κερδοσκοπούν ασύστολα, ενώ τα σκάνδαλα και η συγκάλυψή τους αποτελούν καθημερινότητα. Οι πολίτες, που δεν μπορούν να τα βγάλουν πέρα, διαπιστώνουν καθημερινά πως η χώρα, όχι μόνο δεν πρόκοψε, αλλά αντίθετα κάνει διαρκώς βήματα προς τα πίσω”.
(…) “Ο Αύγουστος του 2018 υπενθυμίζει πως μια αποφασισμένη κυβέρνηση μπορεί, ακόμα και υπό το βάρος των δυσμενέστερων συσχετισμών, να ασκεί πολιτική υπέρ του λαού και υπέρ των ασθενέστερων”. Σω…ωωω…πα!!

1906 
Γεννήθηκε ο παραγωγός των κινουμένων σχεδίων Looney Tunes,
Isadore “Friz” Freleng (Φριτζ Φρέλενγκ | Isadore Freleng
με πάνω από 400 μικρού και μεγάλου μήκους παραγωγές.
Χωρίς εκπαίδευση στο σχέδιο,
έκανε την πρώτη του δουλειά ως animator
το 1924 σε ηλικία 17 ετών.

Αυτοχλευασμός… 

 

Όταν οι μύθοι των «προοδευτικών» κυβερνήσεων
καταρρέουν με πάταγο...
«Η κυβερνητική εναλλαγή και η ανάληψη της διακυβέρνησης από τον ΣΥΡΙΖΑ δεν συνιστά πολιτική αλλαγή υπέρ του λαού (...) Η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ θα συνεχίσει τις αντιλαϊκές δεσμεύσεις της χώρας στην ΕΕ και τους δανειστές, και φυσικά αυτό θα είναι ανάσα στο αστικό πολιτικό σύστημα, που επιδιώκει την πιο βαθιά ενσωμάτωση του λαού μέσα από την ανασύνθεση του αστικού κομματικού συστήματος, σε μια κρίσιμη στιγμή για τον λαό και το κίνημά του».
Αυτά εκτιμούσε η ανακοίνωση του ΚΚΕ για το εκλογικό αποτέλεσμα, μία μόλις μέρα μετά τις εκλογές του Γενάρη του 2015, που ανέδειξαν τον ΣΥΡΙΖΑ στην αστική διακυβέρνηση. Από μια άποψη δεν χρειάζεται να επιχειρηματολογήσει κανείς για να φανεί ποιος δικαιώθηκε από τη ζωή και ποιος διαψεύστηκε. Τα ίδια τα γεγονότα μιλάνε από μόνα τους.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, που θα «έσκιζε τα μνημόνια» και θα τα καταργούσε με «έναν νόμο και ένα άρθρο», ήταν εκείνος που ψήφισε τελικά το τρίτο μνημόνιο των σκληρών αντιλαϊκών μέτρων. Ηταν εκείνος που έκανε την περίφημη «κωλοτούμπα» στην περιβόητη διαπραγμάτευση. Ηταν εκείνος που κατάφερε να «βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά» για το κεφάλαιο, κάνοντας τη δύσκολη δουλειά που δεν είχαν καταφέρει πριν το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ, λόγω της λαϊκής κατακραυγής.

Καλοκαίρι 2018:
Μέρες Συριζα …επανάσταση στην επανάσταση!

10 χρόνια  από το περίφημο δημοψήφισμα της 5^ης Ιουλίου του 2015 που τελικά έφερε το 3^ο μνημόνιο, το μνημόνιο Τσίπρα, που ψηφίστηκε με ευρεία συναίνεση και πλειοψηφία 222 βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ, της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και του Ποταμιού. Τα νταούλια βέβαια είχαν αρχίσει να βαράνε αρκετό καιρό

Αυτό που σήμερα ονομάζουμε σοσιαλδημοκρατία είναι ένα αστικό πολιτικό ρεύμα, το οποίο λόγω των ιστορικών του καταβολών και των μεταμορφώσεων που έχει υποστεί στο χρόνο έχει διατηρήσει για μεγάλο χρονικό διάστημα (αν και με εξασθενημένο τρόπο τα τελευταία χρόνια) τη δυνατότητα μεγαλύτερης ευελιξίας για την εξασφάλιση της συναίνεσης των εργατικών-λαϊκών μαζών. Αποτέλεσε για αρκετές δεκαετίες, μαζί με τα φιλελεύθερα-συντηρητικά κόμματα, τον έναν από τους δύο βασικούς πυλώνες της αστικής πολιτικής, που εναλλάσσονταν εκφράζοντας βέβαια και διαφορές (ιστορικές, πολιτικές, επιμέρους συμφερόντων) στο πλαίσιο της αστικής τάξης, η οποία ασφαλώς δεν είναι ενιαία.

Στις μέρες μας είναι σχεδόν αυταπόδεικτος ο αστικός χαρακτήρας της σύγχρονης σοσιαλδημοκρατίας, καθώς έχει περάσει ανεπίστρεπτα η εποχή που θεωρούνταν «ρεφορμιστικό εργατικό» κόμμα. Τα ισχυρά και παγιωμένα για δεκαετίες σοσιαλδημοκρατικά κόμματα, κυρίως στην ευρωπαϊκή ήπειρο, από το Γερμανικό Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα ως τους Άγγλους Εργατικούς και το ΠΑΣΟΚ μέχρι τη σκανδιναβική σοσιαλδημοκρατία, αποτέλεσαν για όλη τη μεταπολεμική περίοδο πυλώνες της καπιταλιστικής αναπαραγωγής, της επεξεργασίας και εφαρμογής όλων των αντιλαϊκών στρατηγικών αστικών επιλογών, της σφυρηλάτησης των ιμπεριαλιστικών συμμαχιών όπως το ΝΑΤΟ και η ΕΕ.

Η πρόσφατη πείρα όμως δείχνει παράλληλα ότι η σοσιαλδημοκρατία μπορεί και να «αναβαπτίζεται» βγάζοντας στο προσκήνιο νέες, «άφθαρτες» δυνάμεις. Η περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ αναδεικνύει ότι το πέρασμα από τον οπορτουνισμό στη σοσιαλδημοκρατία δεν είναι κάτι που κατ’ ανάγκη χρειάζεται να διαρκέσει μια ολόκληρη ιστορική περίοδο (όπως, για παράδειγμα, στην περίπτωση της γερμανικής σοσιαλδημοκρατίας). Ο ΣΥΡΙΖΑ μετατράπηκε σχετικά γρήγορα από ένα μικρό κόμμα με οπορτουνιστικές θέσεις και φυσιογνωμία σε κόμμα αστικής διαχείρισης με σοσιαλδημοκρατικό χαρακτήρα και πρόγραμμα, αναλαμβάνοντας το καθήκον ενσωμάτωσης της λαϊκής οργής στις συνθήκες της βαθιάς καπιταλιστικής κρίσης και των αναγκαίων ανακατατάξεων στο πολιτικό προσωπικό. Είναι επίσης μια επιπλέον απόδειξη ότι ο οπορτουνισμός συνολικά κυοφορεί μέσα του το σπέρμα της αστικής προσαρμογής και του κυβερνητισμού.

 

Μιχαήλ Σούσλοφ ένας κομμουνιστής του καιρού του

Ο Μιχαήλ Αντρέγιεβιτς Σούσλοφ (Mikhail Andreevic Suslov _Михаил Андреевич Суслов _21 Νοεμβρίου 1902 _8 με το παλιό ημερολόγιο– 25-Ιαν-1982) υπήρξε Σοβιετικός πολιτικός που διετέλεσε επί μακρόν ιδεολογικός γραμματέας της ΚΕ του ΚΚΣΕ, ανεπισήμως ο "κύριος Ιδεολόγος" του Κόμματος, ενώ κατείχε και το αξίωμα του Δεύτερου Γραμματέα (από το 1965 μέχρι τον θάνατό του).

Γεννημένος στην αγροτική Ρωσία το 1902, έγινε μέλος του Πανενωσιακού Κομμουνιστικού Κόμματος (Μπ) το 1921 και σπούδασε οικονομικά τη 10ετία του 1920. Εγκατέλειψε τη δουλειά του ως δάσκαλος το 1931 για να ασχοληθεί με την πολιτική σαν επαγγελματικό στέλεχος _από τα πρώτα ονόματα στήριξης του Στάλιν στην εσωκομματική διαμάχη. Διορίστηκε Πρώτος Γραμματέας του Κράι Σταυρούπολης το 1939 και κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, ηγήθηκε του τοπικού κινήματος ως κομισάριος. Αμέσως μετά τον πόλεμο (1946), έγινε μέλος του Οργανωτικού Γραφείου (Οργμπούρο) της ΚΕ το 1950, εξελέγη στο Προεδρείο του Ανώτατου Σοβιέτ και από τις το 1952 και μετά, ήταν πλήρες μέλος του 19^ου Προεδρείου του ΚΚΣΕ. Στην αναδιάρθρωση της σοβιετικής ηγεσίας που ακολούθησε τον θάνατο του Στάλιν, ο Σουσλόφ έχασε μεγάλο μέρος της αναγνώρισης και της επιρροής του και μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 1950, είχε αναδειχθεί ηγέτης της κομματικής αντιπολίτευσης στον Νικίτα Χρουστσόφ. Το 1964 (μεταχρουστοφική περίοδος), υποστήριξε την εγκαθίδρυση συλλογικής ηγεσίας με εσωκομματική δημοκρατία (;;) και αντιτάχθηκε στην επαναφορά της μονοκρατορίας (Στάλιν-Χρουστσόφ) ενώ κατά την εποχή Μπρέζνιεφ, θεωρούνταν ο επικεφαλής ιδεολόγος και δεύτερος στην ιεραρχία του κόμματος. Ο θάνατός του το 1982 θεωρείται η έναρξη της μάχης για τη διαδοχή του Λεονίντ Μπρέζνιεφ στη θέση του γενικού γραμματέα.

16χρονος έγινε μέλος στην τοπική οργάνωση της Komsomol (Saratov) επίσης της Επιτροπής Ανακούφισης της Φτώχειας και μετά από τρία χρόνια, έγινε μέλος του Πανενωσιακού ΚΚ (Μπ) και ξεκίνησε σπουδές στο Ινστιτούτο Εθνικής Οικονομίας Πλεχάνοφ (1924-1928) και μετά, έγινε μεταπτυχιακός φοιτητής (ερευνητής) στα οικονομικά στο Ινστιτούτο Κόκκινων Καθηγητών, διδάσκοντας στο Κρατικό Πανεπιστήμιο της Μόσχας και στη Βιομηχανική Ακαδημία. Το 1931 εγκατέλειψε τη διδασκαλία υπέρ του κομματικού μηχανισμού και συνέβαλε στην εκκαθάριση τροτσκιστών, ζινοβιεβστών κλπ. Από το 1936-1937, σπούδασε στο Μεταπτυχιακό Πρόγραμμα του Οικονομικού Ινστιτούτου Κόκκινων Καθηγητών, με φήμη ενός σεμνού και σοβαρού μαθητή που μελέτησε προσεκτικά και εμπέδωσε τη διδασκαλία Μαρξ, Ένγκελς, Λένιν (και Στάλιν φυσικά) καταγράφοντας θέματα για οικονομικά και πολιτικά ζητήματα σε κουτιά κάρτες και ντουλάπια αρχείων στο μικροσκοπικό δωμάτιό του σε ένα κοινόχρηστο διαμέρισμα. Λένε πως _κάπως έτσι, ο Στάλιν χρειαζόταν την άποψη του Λένιν για ένα στενό οικονομικό ή πολιτικό ζήτημα έστειλε τον γραμματέα του Λεβ Μέχλις (συμμαθητής του Suslov στο Ινστιτούτο) αυτός τον πλησίασε και βρήκε αμέσως το απαραίτητο απόσπασμα κι έτσι ο Στάλιν πρότεινε να προαχθεί ως Γραμματέας του Κόμματος του Ροστόφ και μετά (1939) στην ευρύτερη περιοχή της Σταυρούπολης.

Δράση την εποχή
του Μεγάλου Πατριωτικού Πολέμου (1941-1945)

Στο Ανατολικό Μέτωπο στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, ο Σούσλοφ ήταν μέλος του Στρατιωτικού Συμβουλίου του Μετώπου του Βορείου Καυκάσου και ηγήθηκε του Αρχηγείου των Μεραρχιών των Παρτιζάνων στο Κράι της Σταυρούπολης μετά την κατάληψη της περιοχής από τους Γερμανούς, κινητοποιώντας τους εργάτες να πολεμήσουν ενάντια στους Γερμανούς εισβολείς σε στενή επαφή με τον Κόκκινο Στρατό. Σύμφωνα με τη σοβιετική ιστοριογραφία, τα χρόνια αυτά του Suslov ήταν εξαιρετικά επιτυχημένα, παρά το γεγονός ότι υπέφερε από προχωρημένη φυματίωση, από την οποία είχε προσβληθεί στα νιάτα του που επιδεινώθηκε περαιτέρω. Αργότερα εκκαθάρισε _όσο γινόταν την περιοχή της Βαλτικής στον απόηχο του Μεγάλου Πατριωτικού Πολέμου από τους συνεργάτες των ναζί (Waffen SS κλπ), όντας (1944-1946) πρόεδρος του Γραφείου της ΚΕ για τις Λιθουανικές Υποθέσεις.

Το 1946, ο Σούσλοφ έγινε μέλος του Orgburo και έγινε αμέσως Επικεφαλής του Τμήματος Εξωτερικής Πολιτικής της Κεντρικής Επιτροπής. Μέσα σε ένα χρόνο, ο διορίστηκε Επικεφαλής του Τμήματος της Κεντρικής Επιτροπής για την κινητοποίηση και την προπαγάνδα. Το 1947, ο μετατέθηκε στη Μόσχα και εξελέγη στη Γραμματεία της Κεντρικής Επιτροπής _θα διατηρούσε αυτή τη θέση για το υπόλοιπο της ζωής του. Έχοντας την πλήρη εμπιστοσύνη του Κόμματος το 1948 του ανατέθηκε να μιλήσει εκ μέρους της Κεντρικής Επιτροπής πριν από μια πανηγυρική συνεδρίαση για την εικοστή τέταρτη επέτειο του θανάτου του Βλαντιμίρ Λένιν, ενώ το 1949-1950, ήταν αρχισυντάκτης της Pravda. Το 1949, έγινε μέλος, μαζί με τους Γκεόργκι Μαλενκόφ, Λαβρέντι Μπέρια και Λάζαρ Καγκάνοβιτς, μιας επιτροπής που δημιουργήθηκε για να διερευνήσει κατηγορίες που επιβλήθηκαν κατά του γραμματέα της Μόσχας, Γκεόργκι Ποπόφ _παραβλέπουμε διάφορες αστικές θεωρίες συνωμοσίας ως αναπόδεικτες. Το 1950, ο Σούσλοφ εξελέγη στο Προεδρείο του Ανώτατου Σοβιέτ. Προήχθη στο Προεδρείο του ΚΚΣΕ (αργότερα Πολιτικό Γραφείο) το 1952 μετά το 19^ο Συνέδριο του Κόμματος, με μια προσωρινή ανατροπή όταν πέθανε ο Στάλιν αλλά συνέχισε να εργάζεται στο Ανώτατο Σοβιέτ, ακόμη και ως Πρόεδρος της Επιτροπής Εξωτερικών Υποθέσεων τα χρόνια αμέσως μετά το θάνατο του Στάλιν.

Εποχή Χρουστσόφ

Ο Σούσλοφ το 1955 εξελέγη στο Προεδρείο, ενώ στο 20ο Συνέδριο (1956), ο Χρουστσόφ εκφώνησε την περίφημη _πάλαι ποτέ μυστική ομιλία για τη προσωπολατρία( του Στάλιν). Στην ιδεολογική έκθεση του Σούσλοφ η κριτική του για τον Στάλιν ανέφερε: "Προκλήθηκε σημαντική ζημιά τόσο στην οργανωτική όσο και στην ιδεολογική κομματική εργασία _μειώθηκε ο ρόλο των μαζών και του Κόμματος, απαξιώνονατς τη συλλογική ηγεσία, υπονομεύοντας την εσωκομματική δημοκρατία και τη δραστηριότητα των μελών του κόμματος, οδηγώντας  σε έλλειψη ελέγχου, ανευθυνότητα, ακόμη και αυθαιρεσία στη δουλειά, αποτρέποντας την ανάπτυξη κριτικής και αυτοκριτικής και οδηγώντας σε μονόπλευρες και ενίοτε λανθασμένες αποφάσεις".

• Κατά τη διάρκεια της αντεπανάστασης στην Ουγγαρία (1956), μαζί με τον Αναστάς Μικογιάν, δρούσαν σε κοντινή απόσταση από τη Βουδαπέστη για να κατευθύνουν τις δραστηριότητες των σοβιετικών στρατευμάτων και να προσφέρουν βοήθεια στη νέα ουγγρική ηγεσία. Ο Σούσλοφ και ο Μικογιάν συμμετείχαν στη συνεδρίαση του ΠΓ του Ουγγρικού Σοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος που εξέλεξε τον Γιάνος Κάνταρ ως ΓΓ. Το Προεδρείο του Ανώτατου Σοβιέτ επέκρινε τις παραχωρήσεις (;;) Σούσλοφ και Μικογιάν στη νέα κυβέρνηση στη Λαϊκή Δημοκρατία της Ουγγαρίας και παρά τις αρχικές του επιφυλάξεις, ο Σούσλοφ τελικά υποστήριξε την απόφαση του Προεδρείου να επέμβει στρατιωτικά στην Ουγγαρία. Τον Ιούνιο του 1957, ο Σούσλοφ υποστήριξε τον Χρουστσόφ κατά ενάντια στην "αντικομματική ομάδα" με επικεφαλής τους Γκεόργκι Μαλενκόφ, Βιατσεσλάβ Μόλοτοφ, Λάζαρ Καγκάνοβιτς και Ντμίτρι Σεπίλοφ, ενώ κατηγόρησε τον Υπουργό Άμυνας Γκεόργκι Ζούκοφ, για "βοναπαρτισμό". Σε μια ομιλία του το 1958, ο Χρουστσόφ πρότεινε επίσημα τη διάλυση των Σταθμών Μηχανών και Τρακτέρ (MTS) _κρατικούς οργανισμούς που κατείχαν και συντηρούσαν τα αγροτικά μηχανήματα που χρησιμοποιούσαν οι κολχόζνικοι.  Ο Σούσλοφ, ο οποίος υποστήριζε την οικονομική πολιτική του Στάλιν, θεώρησε την πρόταση του Χρουστσόφ ως απαράδεκτη για ιδεολογικούς λόγους.
• Το 21^ο Συνέδριο του Κόμματος συγκλήθηκε Ιαν-1959 και ο Χρουστσόφ ήθελε να εξετάσει το προσχέδιο ενός νέου επταετούς σχεδίου _όπου για πρώτη φορά αναφερόταν πως η ΕΣΣΔ πέρασε το στάδιο του σοσιαλισμό και έμπαινε στο κομμουνιστικό!! Ο Σούσλοφ στάθηκε προσεκτικά ενάντια στην άποψη του Χρουστσόφ χαρακτηρίζοντάς την εσφαλμένη και αντέτεινε ότι η άποψή του δεν είχε εγκριθεί από το Κόμμα _επικαλέστηκε και Μαρξ _Λένιν: "Ο Μαρξ και ο Λένιν μας διδάσκουν ότι ο κομμουνισμός δεν εμφανίζεται ξαφνικά, αλλά έρχεται στην ύπαρξη, ωριμάζει, αναπτύσσεται, περνά στην ανάπτυξή του μέσα από συγκεκριμένα στάδια ή φάσεις… Η νέα περίοδος στην ανάπτυξη της σοβιετικής κοινωνίας θα σημαδευτεί από σταδιακή συνένωση δύο μορφών σοσιαλιστικής ιδιοκτησίας – του κράτους και του κολχόζ... Η διαδικασία αυτών των κοινωνικών αλλαγών θα είναι μακρά, και όπως είναι κατανοητό, δεν μπορεί να τελειώσει σε μια περίοδο επτά ετών".

Ο Σούσλοφ γινόταν σταδιακά πιο επικριτικός απέναντι στις πολιτικές του Χρουστσόφ, στην πολιτική του αδιαλλαξία και στην εκστρατεία του να εξαλείψει ό,τι είχε απομείνει από τη σταλινική παλιά φρουρά. Υπήρχαν επίσης βαθιές αποκλίσεις στην εξωτερική και εσωτερική πολιτική μεταξύ τους. Ο Σούσλοφ αντιτάχθηκε στην ιδέα της apriori βελτίωσης των σχέσεων ΕΣΣΔ-ΗΠΑ και ήταν κατά των προσπαθειών του για προσέγγιση με τη Γιουγκοσλαβία, ενώ εσωτερικά, αντιτάχθηκε στην πολιτική των οικονομικών μέτρων  "αποσταλινοποίησης" και στα σχέδια "αποκέντρωσης". Ο Σούσλοφ επισκέφτηκε την Αγγλία το 1959 ως βουλευτής του Ανώτατου Σοβιέτ, η επίσκεψη στέφθηκε με επιτυχία και ο Hugh Gaitskell (ηγέτης του Εργατικού Κόμματος τότε), ταξίδεψε στη Σοβιετική Ένωση βοηθώντας σε διμερείς εμπορικές σχέσεις

Οι επί μακρόν τεταμένες σινο-σοβιετικές σχέσεις ειδώθηκαν από τον Σούσλοφ σε μια από τις εκθέσεις του στην Κεντρική Επιτροπή: "Η ουσία του θέματος είναι ότι η ηγεσία του ΚΚ Κίνας ανέπτυξε πρόσφατα τάσεις να υπερβάλλει τον βαθμό ωριμότητας των σοσιαλιστικών σχέσεων ... Υπάρχουν στοιχεία έπαρσης και υπεροψίας. _αυτές οι ελλείψεις, εξηγούνται σε μεγάλο βαθμό από την ατμόσφαιρα της της προσωπολατρείας του συντρόφου Μάο Τσε Τούνγκ... ο οποίος, από κάθε άποψη, ο ίδιος έχει φτάσει να πιστεύει στο δικό του αλάθητο" και τον συνέκρινε με τον Στάλιν. Ο Σούσλοφ άσκησε έντονη κριτική στη μαοϊκή Κίνα, καθώς ηγήθηκε της Σινο-Σοβιετικής Διαμάχης και επέκρινε τον Μαοϊσμό με διάφορους τρόπους, ιδιαίτερα τη διάσπασή του από τη σοβιετική ηγεσία στο Σοσιαλιστικό Στρατόπεδο, την απόρριψη της θεωρίας της Ειρηνικής Συνύπαρξης και την υποστήριξη από πλευράς του Μάο των αντι-σοβιετικών αντίπαλων ομάδων παγκοσμίως. Συνέκρινε επίσης την Κίνα του Μάο με την Τιτοϊστική Γιουγκοσλαβία και τον τροτσκισμό και τον κατήγγειλε ως αστό εθνικιστή και αριστερό παρεκκλίνοντα. Στα χρόνια που ακολούθησαν ο Σούσλοφ μπήκε επικεφαλής στην Κεντρική Επιτροπή της μάχης ενάντια στην ηγεσία Χρουστσόφ, που ταλανίστηκε και με τους U-2 το 1960 και την Κρίση των πυραύλων της Κούβας. Η εκστρατεία για την αντικατάσταση του Χρουστσόφ ξεκίνησε το 1964, με τον Σούσλοφ "εκτός" (είχε αρρωστήσει σοβαρά κατά τη διάρκεια του ταξιδιού του στη Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας το προηγούμενο έτος) έτσι ηγήθηκαν Μπρέζνιεφ και Κοσίγκιν.

Απονομή του βραβείου Τάγματος του Λένιν
στον Σούσλοφ (δεξιά) τον Οκτώβριο του 1968,
με τον Μπρέζνιεφ (αριστερά)
και τον Κοσίγκιν (2ος από δεξιά)

           Εποχή Μπρέζνιεφ \ Συλλογική ηγεσία

Τον Οκτώβριο του 1964, ο Χρουστσόφ καθαιρέθηκε και αντικαταστάθηκε από μια συλλογική ηγεσία (Μπρέζνιεφ Γραμματέας, Κοσίγκιν επικεφαλής της κυβέρνησης και Αναστάς Μικογιάν _που αντικαταστάθηκε το 1965 από τον Νικολάι Ποντγκόρνι ως αρχηγός του κράτους) σε μια ανεπίσημη Τριανδρία (γνωστή ως Τρόικα), Ο Σούσλοφ ήταν ένθερμος κριτικός της "μονοανδρικής" κυριαρχίας, όπως αυτή που παρατηρήθηκε επί Ιωσήφ Στάλιν και Χρουστσόφ και ενώ καταδίκασε την μονοπρόσωπη διακυβέρνηση του Στάλιν, επέκρινε εξίσου την ατομικιστική διεκδίκηση της πολιτικής αποσταλινοποίησης του Χρουστσόφ. Έντονος υποστηρικτής του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού, εμπόδισε τον Μπρέζνιεφ να αναλάβει τη θέση του Κοσίγκιν ως επικεφαλής της κυβέρνησης το 1970. Σε όλη την εποχή του Μπρέζνιεφ, ο Σούσλοφ έγινε όλο και πιο "κριτικός" _αντίθετος σε κάθε είδους αντισοβιετική πολιτική που επιχείρησαν οι ηγέτες του Ανατολικού Μπλοκ, αλλά ψήφισε κατά της στρατιωτικής επέμβασης στη Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Τσεχοσλοβακίας το 1968, τη λεγόμεη "_Άνοιξη της Πράγας". Ήταν κατά την εποχή του Μπρέζνιεφ που ο Σούσλοφ έλαβε τον ανεπίσημο τίτλο «Κύριος Ιδεολόγος του Κομμουνιστικού Κόμματος". Ο Σούσλοφ αφιέρωσε πολύ χρόνο στη μνήμη των κληροδοτημάτων Μαρξ-Λένιν- Ένγκελς, ωστόσο, ακολούθησε την κομματική γραμμή και υποστήριξε την υποχώρηση από ορισμένες (πχ το τέλος, εγκεκριμένων από το Κόμμα εκδοχών φυσικών επιστημών βιολογίας, χημείας φυσικής κλπ.). Στις αρχές της 10ετίας του 1980, η πολιτική και οικονομική αναταραχή στη Λαϊκή Δημοκρατία της Πολωνίας είχε διαβρώσει σοβαρά την εξουσία του Πολωνικού Ενωτικού Εργατικού Κόμματος. Η θέση του Σούσλοφ σε αυτό το θέμα είχε ιδιαίτερη βαρύτητα καθώς προήδρευσε της Επιτροπής Πολιτικού Γραφείου (Αυγ-1980), για τον τρόπο αντιμετώπισης της πολωνικής κρίσης. Η Επιτροπή εξέτασε τη σοβιετική στρατιωτική επέμβαση αλλά ο Βόιτσεχ Γιαρουζέλσκι, Γραμματέας του Πολωνικού Ενωτικού Εργατικού Κόμματος, μπόρεσε να πείσει την Επιτροπή ότι μια σοβιετική στρατιωτική επέμβαση απλώς θα επιδείνωνε την κατάσταση. Ο Σούσλοφ συμφώνησε με το επιχείρημα του Γιαρουζέλσκι, δηλώνοντας ότι "αν εισαχθούν στρατεύματα, αυτό θα σημαίνει καταστροφή. Νομίζω ότι όλοι συμμεριζόμαστε την ομόφωνη άποψη εδώ ότι δεν μπορεί να γίνει συζήτηση ", αλλά κατάφερε να πείσει τον Γιαρουζέλσκι και την πολωνική ηγεσία να θεσπίσουν στρατιωτικό νόμο.

Θάνατος: Ο Σούσλοφ θάφτηκε στη Νεκρόπολη του Τείχους του Κρεμλίνου, σε έναν από τους δώδεκα μεμονωμένους τάφους που βρίσκονται μεταξύ του Μαυσωλείου του Λένιν και του τείχους του.

Αναγνώριση: τιμήθηκε με πολλά παράσημα και μετάλλια _ανάμεσά τους ήταν δύο βραβεία Ήρωα της Σοσιαλιστικής Εργασίας, πέντε Τάγματα του Λένιν, ένα Τάγμα της Οκτωβριανής Επανάστασης, ένα Τάγμα πρώτου βαθμού του Πατριωτικού Πολέμου και πολλά ακόμη. Η Ακαδημία Επιστημών της ΕΣΣΔ απένειμε στον Σούσλοφ το Χρυσό Μετάλλιο του Καρλ Μαρξ, ενώ τιμήθηκε με τα υψηλότερα κρατικά βραβεία της Λαϊκής Δημοκρατίας της Γερμανίας, Sukhbaatar της Λαϊκής Δημοκρατίας της Μογγολίας, της Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας της Τσεχοσλοβακίας Τάγμα του Klement Gottwald, Ήρωας της Σοσιαλιστικής Εργασίας +Τάγμα Γκεόργκι Δημητρόφ (Βουλγαρία) Καρλ Μαρξ (Ανατολική Γερμανία) Χρυσού Αστέρος (Βιετνάμ)

Ο Σούσλοφ παντρεύτηκε την Γιελιζαβέτα Αλεξάντροβνα (1903–1972), η οποία εργάστηκε ως Διευθύντρια του Ινστιτούτου Στοματολογίας της Μόσχας. Στη ζωή της, υπέφερε από ασθένειες, ειδικά από διαβήτη Απέκτησαν δύο παιδιά, το Revoly (1929), που πήρε το όνομά του από την Οκτωβριανή Επανάσταση και τη Maya (1939), που πήρε το όνομά της από την Πρωτομαγιά.

Δείτε Ριζοσπάστης "οι εξελίξεις στο ΚΚΕ τη δεκαετία του 1950 και οι πολιτικές επιπτώσεις τους στους πολιτικούς πρόσφυγες" Εκτενή αποσπάσματα από την παρέμβαση του Κώστα Σκολαρίκου, μέλους του Τμήματος Ιστορίας της ΚΕ του ΚΚΕ, στην ημερίδα για τη ζωή των πολιτικών προσφύγων στις Λαϊκές Δημοκρατίες