Διεθνή Μέσα μάλιστα, όπως το Variety και το Hollywood Reporter, έχουν ήδη διαμορφώσει λίστες με τις προβλέψεις για τη φετινή οσκαρική κούρσα. Οι παραπάνω ταινίες και άλλες όπως το «Κονκλάβιο» που κυκλοφόρησε πρόσφατα στη χώρα μας, το ιστορικό δράμα «The Brutalist» που θα παρακολουθήσουμε στις αρχές του 2025 και το ερωτικό θρίλερ «Babygirl» που θα βγει στις ελληνικές αίθουσες στις 26 Δεκεμβρίου, πιθανόν να πρωταγωνιστήσουν σε σημαντικές κατηγορίες όπως τα Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας, Σκηνοθεσίας και Ερμηνειών.
Anora: Μοντέρνα Σταχτοπούτα στη Ν. Υόρκη
Άλλες ταινίες που
κυκλοφόρησαν μέσα στο 2024, με ανάμεικτες όμως κριτικές στα κινηματογραφικά
φεστιβάλ, όπως το επιβλητικό Megalopolis 🎥 ὤδινεν ὄρος καί 🐭 ἔτεκεν ?¿ του Φράνσις Φορντ Κόπολα, το πρώτο
αγγλόφωνο φιλμ του Πέδρο Αλμοδόβαρ «Το Διπλανό Δωμάτιο» και το θρίλερ του Κλιντ
Ιστγουντ, «Juror #2». Πρόκειται για παραγωγές που μέχρι στιγμής δεν βρίσκονται
ψηλά στις οσκαρικές προβλέψεις, αλλά τίποτα δεν είναι ακόμα σίγουρο. 
Βέβαια
άλλο Όσκαρ και άλλο καλύτερες ταινίες, η
λίστα των εκατοντάδων ταινιών που προβλήθηκαν μέσα στη φετινή σεζόν στενεύει και
μερικές αναγκαστικά μένουν εκτός εν πάση περιπτώσει … “Τα Παιδιά του χειμώνα”,
τα σίκουελ των “Τα μυαλά που κουβαλάς” και “Dune”, “το Αγόρι και ο ερωδιός”, “Black
Dog” ή το “Πάντα υπάρχει το αύριο”. “Anora”, “Κονκλάβιο”, Βέντερς, Χαμαγκούτσι _
“I saw the TV Glow” δεν προβλήθηκε ποτέ στις αίθουσες, το “Juror #2” του Κλιντ
Ίστγουντ μπορεί και να μείνει στο ράφι, ενώ άλλες ταινίες, όπως το “Brutalist”
και το “Νοσφεράτου” παίρνουν σειρά για την επόμενη σεζόν, μαζί με όσες
αναμένουμε με ανυπομονησία – θα αξίζει ο νέος Μπονγκ Τζουν Χο;
Και ενώ η Εμίλια Πέρεζ σαρώνει με 5 βραβεία ευρωπαϊκού κινηματογράφου, σπάει ρεκόρ στις Χρυσές Σφαίρες με 10 υποψηφιότητες και βάζει πλώρη για πολλά Όσκαρ με δεδομένη την επιρροή μη Αμερικανών ψηφοφόρων σε θεσμούς που μέχρι πρόσφατα σκέφτονταν και ψήφιζαν με πιο χολιγουντιανά κριτήρια, η δική μας καρδιά ανεμολάμνει.
Anora _Ανόρα__ βλ. Anora _Σον Μπέικερ ΝΑΙ ή ΟΧΙ βραβεία + Χρυσοί Φοίνικες; γίνεται μία ακόμη ευάλωτη και winning (;;) ηρωίδα στην πινακοθήκη του Σον Μπέικερ και η εκπληκτική Μάικι Μάντισον αιχμαλωτίζει με την ωμή ενέργεια και την ικανότητά της να αλλάζει ταχύτητες, εγκλωβισμένη στο σύμπλεγμα ταξικής και κοινωνικής κατωτερότητας, μια τρελή απόδραση από την κακοποιητική αυταπάτη, μέχρι το αξέχαστο φινάλε στο αυτοκίνητο, με τον αγαπημένο που δεν διανοήθηκε πως μπορεί να βρει.
Το ελιξίριο της νιότης: η Ντεμί Μουρ τα δίνει όλα σε ένα σατιρικό body horror για το γυαλισμένο σώμα μιας γυναίκας που έχει μάθει να κατηγορεί τον εαυτό της και το φύλο της για τα σημάδια του χρόνου. Υπάρχει μια σκηνή πυγμαχικού σοκ μπροστά στον καθρέφτη, με την εικόνα μιας αγνώριστης, μωλωπισμένης Ντεμί να αναρωτιέται αν αξίζει να προσπαθείς, ακόμα κι αν η εικόνα σου δεν θα βελτιωθεί ποτέ. Αυτή συνοψίζει πληρέστερα το ηθελημένα εμφατικό, κινηματογραφικά πολυαναφορικό, ανενδοίαστο ξεφάντωμα του Substance: η ουσία είναι πως η πρωταγωνίστρια του Αόρατου Εραστή τα δίνει όλα σε ένα σατιρικό body horror για το γυαλισμένο σώμα μιας γυναίκας που έχει μάθει να κατηγορεί τον εαυτό της και το φύλο της για τα σημάδια του χρόνου, προκαλώντας αισθήσεις, αντοχές και χολιγουντιανούς καθωσπρεπισμούς.
 |
| H Ντεμί Μουρ τα δίνει όλα σε ένα σατιρικό body horror |
Dahomey _Δαχομέη: Θεωρητικά ακούγεται ακατόρθωτο το να δοκιμάσεις μια transnationalist οπτικοακουστική ονειροφαντασία από την υποκειμενική οπτική ενός αρχαίου τεχνουργήματος, αλλά η Δαχομέη, που τιμήθηκε με τη Χρυσή Άρκτο στο Φεστιβάλ Βερολίνου, υποβάλλει και συναρπάζει ταυτόχρονα. Μέσα σε 67 λεπτά η Ματί Ντιόπ μεταφέρει τον διάλογο στο μικρό Μπενίν της δυτικής Αφρικής και αφού απαθανατίζει την αποκατάσταση των έκπτωτων βασιλέων στην πατρίδα τους, ανακουφισμένων που «παραδίδονται στο τροπικό χάδι, στον δρόμο της παιδικής ηλικίας», μας αφήνει να παρακολουθήσουμε μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα ανοιχτή κουβέντα ανάμεσα σε φοιτητές του πανεπιστημίου για τη σημασία του επαναπατρισμού αγαλμάτων για τη νεότερη γενιά.
Conclave _Το Κονκλάβιο, όπου ένας προνομιούχος κληρικός πασχίζει να παραμερίσει τις εγκόσμιες προκαταλήψεις του. Με τις τεχνικές δεξιότητες που επέδειξε στο βραβευμένο με Όσκαρ Ουδέν νεώτερο από το Δυτικό Μέτωπο ο Έντουαρντ Μπέργκερ, θα ήταν πολύ εύκολο να μετατρέψει τη διασκευή του μπεστ σέλερ του Ρόμπερτ Χάρις σε ένα παπικό «Survivor», ένα φλασάτο θρίλερ διαδρομιστών ρασοφόρων με πιπεράτες αποκαλύψεις, για να κερδίσει άκοπα το αχανές κοινό του Κώδικα Ντα Βίντσι και να ξεσκονίσει τον γηραιό ρυθμό της εκλογής ενός θρησκευτικού ηγέτη. Αντίθετα, ο Γερμανός σκηνοθέτης ακολουθεί και εμπλουτίζει το ωρολογιακό σενάριο και παρακολουθεί στενά τον συντονιστή καρδινάλιο Λόρενς (τρομερός ο Ρέιφ Φάινς), έναν προνομιούχο κληρικό που πασχίζει να παραμερίσει τις εγκόσμιες προκαταλήψεις του και να κλονίσει την παγίδα της βεβαιότητας, διατηρώντας μια δραματουργικά σωτήρια ενσυναίσθηση.
No other land_ Καμιά άλλη γη: Με κινηματογραφικό τέμπο και το απαραίτητο νεύρο, ένας Παλαιστίνιος δικηγόρος κι ένας Ισραηλινός δημοσιογράφος μαζί με δύο ακόμη ακτιβιστές πραγματεύονται την προαιώνια διαμάχη του τόπου τους, εστιάζοντας στο αδιέξοδο παράδειγμα του τραγικού παραλογισμού σε μια μικρή ορεινή γωνιά στη Δυτική Όχθη, αφήνοντάς μας να διαπιστώσουμε το αυτονόητο.
The room next door: Το διπλανό δωμάτιο_ Tο σταθερά αντι-μελό Διπλανό Δωμάτιο προσφέρει δυο αξιοσημείωτους γυναικείους ρόλους σε δυο σπουδαίες ηθοποιούς, τις Τζουλιάν Μουρ και Τίλντα Σουίντον. Χωρίς να είναι ακριβώς το flip side της πολυκύμαντης ανδρικής φιλίας του Pain and Glory, το σταθερά αντι-μελό Διπλανό Δωμάτιο προσφέρει δυο αξιοσημείωτους γυναικείους ρόλους σε δυο σπουδαίες ηθοποιούς, στη θερμή και γεμάτη ενσυναίσθηση Τζουλιάν Μουρ ως Ίνγκριντ και στη δωρική όσο ποτέ, ατσάλινη και συνάμα τόσο ευάλωτη στον τρόπο που εξαϋλώνεται αθόρυβα μπροστά στα μάτια μας Τίλντα Σουίντον. Ταυτόχρονα, το μεγάλου μήκους αγγλόφωνο ντεμπούτο του Πέδρο Αλμοδόβαρ χειρίζεται με ωριμότητα και δραματική αξιοπρέπεια το δικαίωμα στην ευθανασία, απερίστροφα και έξυπνα, με τη σωματικά αδύναμη ηρωίδα να επιλέγει εκείνη να προλάβει το «κακό» προτού την αιφνιδιάσει εκείνο.
Little thing like these _ Μικρά πράγματα σαν κι αυτά: Αντίθετα με τις Κόρες της ντροπής, η ταινία του Τιμ Μιέλαντς ενδιαφέρεται για τη βία μέσα στο «πλυντήριο», όπως το έλεγαν – έτσι περίπου συλλέγει τα θραύσματα της ζωής του Μπιλ Φέρλονγκ. Όσο δόκιμες και ολόσωστες και αν είναι οι φωνητικές δυνατότητες του Κίλιαν Μέρφι, το βλέμμα του παραμένει τόσο ακαταμάχητο και μοναδικό, ολοστρόγγυλο και παιδιάστικα αγνό έτσι όπως καταβροχθίζει τις εικόνες που αντικρίζει, που γίνεται περισσότερο κατανοητή η λακωνική του παρουσία στη μεγαλύτερη διάρκεια του Small things like these. Άλλωστε, τα μικρά πράγματα συνθέτουν το μεγάλο κενό που νιώθει ο Μπιλ και αποδίδει γλαφυρά και με αξιοζήλευτη οικονομία ο βραβευμένος με Όσκαρ Ιρλανδός ηθοποιός.
Υπέροχες Μέρες από τον πάντα ποιητικό Βιμ Βέντερς στις μαρκίζες των κινηματογράφων
Evil does not exist _O Διάβολος δεν υπάρχει: Ο Ριγιοσούκε Χαμαγκούτσι ξεκινά με διαλόγους και ανταλλαγή επιχειρημάτων ανάμεσα σε corporate κυνηγούς και κατοίκους ενός φιλήσυχου χωριού που απειλείται με glamping αλλοτρίωση και στο δεύτερο μέρος αναδεικνύεται ο σκηνοθέτης μέσα του με ένα απροσδόκητο φινάλε, αινιγματικό και ανατρεπτικό, με το twist να συνορεύει με κάτι αδιόρατα θριλερικό, ανοιχτό όσο και ο διφορούμενος τίτλος. Αν και το «Ο Διάβολος δεν υπάρχει» ακούγεται ως απόλυτη ρήση, κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος αν ο βραβευμένος με Όσκαρ, και για τη συγκεκριμένη ταινία τιμημένος με το Grand Prix της κριτικής επιτροπής στο Φεστιβάλ Βενετίας του 2023 την εννοεί μεταφορικά ή κυριολεκτικά και, το κυριότερο, για ποιον την προορίζει.
Γνωστός για τη δημιουργία ανεξάρτητων ταινιών μεγάλου μήκους _ “Τhe Florida Project”, “Red Rocket”, “Tangerine”, με θέμα τις ζωές ανθρώπων που ζουν στο περιθώριο –ειδικά μεταναστών και εργαζομένων του σεξ– ο Αμερικανός Σον Μπέικερ σκηνοθετεί το “Ανόρα”. Ενα φιλμ που κέρδισε τον Χρυσό Φοίνικα στο Φεστιβάλ των Καννών και συγκίνησε για την πρωτότυπη ιστορία του. Ουσιαστικά, είναι μια ρεαλιστική και γεμάτη εκπλήξεις εκδοχή της σύγχρονης Σταχτοπούτας. Η Ανόρα είναι μια νεαρή σεξεργάτρια από το Μπρούκλιν, η οποία έχει την ευκαιρία να αλλάξει τη ζωή της όταν θα γνωρίσει τον γιο ενός Ρώσου ολιγάρχη. Οι δυο τους θα αποφασίσουν πολύ αυθόρμητα να παντρευτούν. Η είδηση, ωστόσο, θα μαθευτεί στην οικογένεια του γαμπρού και το παραμύθι απειλείται όταν οι συγγενείς του φτάνουν από τη Ρωσία, στη Νέα Υόρκη για να… διαλύσουν τον γάμο. Τα θέματα που παρουσιάζονται στο «Ανόρα» είναι πολλά, εκείνο όπως που ξεχωρίζει είναι το χάσμα των διαφορετικών κοινωνικών τάξεων.
Tο ελιξίριο της νιότης (The Substance) – Κοραλί Φαρζά: Μια από τις πιο σκληρές ταινίες της φετινής κινηματογραφικής φουρνιάς, έρχεται από τη Γαλλίδα σκηνοθέτιδα Κοραλί Φαρζά. Το φιλμ σχολιάζει με «ωμό» τρόπο τα έμφυλα στερεότυπα και τη συστημική καταπίεση που βιώνουν συνεχώς τα γυναικεία σώματα. Και το πετυχαίνει έχοντας στον πρωταγωνιστικό ρόλο την Ντέμι Μουρ, σε μια από τις πιο σημαντικές ερμηνείες της καριέρας της. Εκπληκτική είναι και η ερμηνεία της Μάργκαρετ Κουάλεϊ σε αυτό το body horror που απέσπασε το βραβείο Σεναρίου την άνοιξη, στις Κάννες. Στα 50 της χρόνια, η πάλαι ποτέ σταρ του κινηματογράφου Ελίζαμπεθ Σπαρκλ απολύεται απότομα από την τηλεοπτική της εκπομπή αεροβικής, λόγω της ηλικίας της. Στον δρόμο επιστροφής για το σπίτι, η Ελίζαμπεθ τρακάρει και μεταφέρεται στο νοσοκομείο. Εκεί, μια νοσοκόμα της προτείνει στα κρυφά μια ουσία που κυκλοφορεί στη μαύρη αγορά και υπόσχεται μια «νεότερη και πιο όμορφη εκδοχή του εαυτού μας». Απελπισμένη από τη ζωή της, η ηρωίδα αποφασίζει να τη δοκιμάσει προκειμένου να αισθανθεί και πάλι καλά.
Emilia Perez – Ζακ Οντιάρ: Η έκπληξη της χρονιάς ήρθε από τον Ζακ ο οποίος με την ταινία «Emilia Perez», εγκαινιάζει ένα νέο είδος σινεμά. Αυτό που συνδυάζει το αστυνομικό είδος με το μιούζικαλ και το δράμα. Βρισκόμαστε στο Μεξικό με την ιστορία να ακολουθεί τη Ρίτα, μια ταλαντούχα δικηγόρο που αντί να υπηρετεί τη δικαιοσύνη, εργάζεται ως υπάλληλος σε μια μεγάλη δικηγορική εταιρεία με ειδικότητα στο ξέπλυμα μεγαλοεγκληματιών. Ξαφνικά, παρουσιάζεται μια απροσδόκητη ευκαιρία, μια προσφορά που δεν μπορεί να αρνηθεί. Συγκεκριμένα, την προσεγγίζει ο «Manitas» που είναι το μεγάλο αφεντικό ενός καρτέλ και θα της ζητήσει κάτι ριψοκίνδυνο: να τον βοηθήσει σε ένα σχέδιο συνταξιοδότησης και εξαφάνισής του από την παρανομία για πάντα. Το φιλμ, που αποτελεί και την επίσημη πρόταση της Γαλλίας για το Οσκαρ Διεθνούς Ταινίας, «μιλάει» αγγλικά και ισπανικά ενώ από το σενάριο δεν λείπουν τα τραγούδια και η μουσική. Ενα από τα μεγαλύτερα θέματα που θίγει η «Emilia Perez» είναι η κοινωνική αποδοχή και η τρανσεξουαλικότητα. Και τα μηνύματα αυτά, τα περνάει μέσα από δυνατές ερμηνείες και διασκεδαστικές σεκάνς.
Κονκλάβιο – Εντουαρντ Μπέργκερ: Βασισμένη στο βιβλίο του Ρόμπερτ Χάρις, η ταινία αποκαλύπτει τα παρασκήνια ενός από τα πιο μυστικά και παλιά συμβούλια του κόσμου: τη συνεδρίαση για την εκλογή του νέου Πάπα. Μια ιστορία που έχουμε παρακολουθήσει κατά καιρούς κυρίως στη μικρή οθόνη, αλλά τώρα παρουσιάζεται εκτενώς. Ο Ρέιφ Φάινς υποδύεται τον καρδινάλιο Λόρενς, ο οποίος μετά τον θάνατο του Πάπα, αναλαμβάνει να επιβλέψει τη μυστική διαδικασία επιλογής του νέου Ποντίφικα. Σύντομα, όμως, θα βρεθεί στο επίκεντρο μιας συνωμοσίας ανακαλύπτοντας ένα μυστικό που θα κλονίσει τα θεμέλια της Εκκλησίας. Η ιστορία εξελίσσεται από δραματική, σε θρίλερ μυστηρίου με σαγηνευτική φωτογραφία, τολμηρές σκηνές, οσκαρική ερμηνεία από τον πρωταγωνιστή και ένα ανατρεπτικό φινάλε.
The Brutalist – Μπρέιντι Κόρμπετ: Εχει ήδη χαρακτηριστεί ως μια από τις πιο «φιλόδοξες, κορυφαίες ταινίες της χρονιάς» και το «νέο αμερικανικό αριστούργημα». Όταν ο ουγγρικής καταγωγής Εβραίος αρχιτέκτονας Λάσλο Τοθ και η σύζυγός του Ερσέμπετ εγκαταλείπουν το 1947 την Ευρώπη για να ξανακάνουν περιουσία και να γίνουν μάρτυρες της γέννησης της σύγχρονης Αμερικής, οι ζωές τους αλλάζουν για πάντα από έναν μυστηριώδη και εύπορο πελάτη. Τη φτώχεια διαδέχεται μια καλύτερη καθημερινότητα. Ο Μπρέιντι Κόρμπετ (Vox Lux, The Childhood of a Leader) επιστρέφει με ένα κινηματογραφικό έπος και μια ιστορία αγάπης που εκτείνεται σε τριάντα χρόνια. Μαζί του, έχει ένα καστ σημαντικών ηθοποιών όπως οι Αντριέν Μπρόντι, Φελίσιτι Τζόουνς, Γκάι Πιρς και Τζο Αλγουιν. Η ταινία συγκέντρωσε θετικές κριτικές στο 81ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Βενετίας.
Dune: Μέρος Δεύτερο – Ντενί Βιλνέβ: Ο τίτλος του μπλοκμπάστερ της χρονιάς δίδεται στο δεύτερο μέρος της ταινίας επιστημονικής φαντασίας «Dune» σε σκηνοθεσία Ντενί Βιλνέβ. 40+ χρόνια “Dune”: Παύλος Ατρείδης & Co μεγαλουργούν στον πλανήτη Αρράκη Τεχνικά άρτιο, με εφέ και φωτογραφία που «κόβουν την ανάσα», το φιλμ παρουσιάζει τη συνέχεια της ιστορίας του Πολ Ατρείδη. Έχοντας κερδίσει την εμπιστοσύνη των Φρέμεν, ο Πολ πρέπει να τους αποδείξει πως είναι ο Μουάντ’Ντιμπ, ο εκλεκτός που θα ελευθερώσει τον πλανήτη Αράκις από τους Χαρκόνεν. Αλλά κι εκείνοι ετοιμάζουν τη μεγάλη τους αντεπίθεση. Ακολουθώντας την ιστορία από το μυθιστόρημα Dune που ο Φρανκ Χέρμπερτ έγραψε στις αρχές της δεκαετίας του 1960, ο Βιλνέβ δίνει έναν μοναδικό χαρακτήρα στις ταινίες που λάτρεψαν εκατομμύρια θαυμαστές στον κόσμο. Το «Dune: Μέρος Δεύτερο» ίσως θριαμβεύσει στις τεχνικές οσκαρικές κατηγορίες.
