Τότε και σήμερα “ουδέν νεώτερον από τα μέτωπα”

(Η είδηση)
Βραβεία BAFTA: “Σάρωσε” το “Ουδέν νεώτερον από το Δυτικό Μέτωπο”

Η γερμανική ταινία του Έντβαρντ Μπέργκερ απέσπασε και το βραβείο καλύτερης ταινίας, στο Royal Festival Hall του Λονδίνου έχοντας ήδη θριαμβεύσει σε πολλές κατηγορίες, κέρδισε επίσης τα βραβεία καλύτερου διασκευασμένου σεναρίου, ξενόγλωσσης (μη αγγλόφωνης) ταινίας, φωτογραφίας, ήχου και πρωτότυπης μουσικής επένδυσης. «Σ’ ευχαριστώ που μου χάρισες την αυτοπεποίθηση να μετατρέψω τις αμφιβολίες σε πίστη για να κάνω αυτήν την ταινία», είπε ο 53χρονος σκηνοθέτης απευθυνόμενος στην κόρη του, παραλαμβάνοντας το βραβείο του. Ευχαρίστησε επίσης το συνεργείο του και τους συνυποψηφίους του. «Είναι μια τεράστια, τεράστια τιμή», πρόσθεσε. Η δραματική ταινία του παντοκράτορα (ενός εκ των…) Netflix, που βασίζεται στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Έριχ Μαρία Ρεμάρκ για τη φρίκη του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, όπως τον βιώνει ένας νεαρός Γερμανός στρατιώτης, είναι υποψήφια συνολικά για 14 βραβεία.

Ο πρώτος παγκόσμιος ιμπεριαλιστικός πόλεμος _άρχισε το 1914 ως αποτέλεσμα των ιμπεριαλιστικών αντιθέσεων που συσσωρεύονταν για δεκαετίες κι έφερε σε σύγκρουση - ολέθρια για τα συμφέροντα όλων των λαών που βρέθηκαν στη δίνη του - δύο στρατιωτικοπολιτικούς συνασπισμούς καπιταλιστικών χωρών, που μέχρι να ανάψει η φωτιά διαμορφώνονταν ασταμάτητα ως δήθεν συμμαχίες για τη διασφάλιση της ειρήνης. Στην πραγματικότητα, βέβαια, έγινε αυτό που ο Λένιν περιέγραφε με αξιοθαύμαστο τρόπο όταν σημείωνε πως «οι ειρηνικές συμμαχίες προετοιμάζουν τους πολέμους και με τη σειρά τους ξεπηδούν από τους πολέμους, καθορίζοντας η μια την άλλη, γεννώντας τη διαδοχή των μορφών της ειρηνικής και της μη ειρηνικής πάλης πάνω στο ίδιο ακριβώς έδαφος των ιμπεριαλιστικών σχέσεων και των αμοιβαίων σχέσεων της παγκόσμιας οικονομίας και της παγκόσμιας πολιτικής».

Δείτε Θανάση Παπαρήγα
Αίτια του Α` παγκόσμιου ιμπεριαλιστικού πολέμου

Εκτός από το “Ουδέν νεώτερον” του Felix Kammerer (2022), έχουμε αρκετά ακόμη, από το 1930 _Lew Ayres, Louis Wolheim …1979 _Richard Thomas, Ernest Borgnine, _Colin Buchanan, Adrian Hood, & Alistair McGowan, 1994–1997 TV Series Caroline Catz, Colin Buchanan _2012 Leonard Maltin και φυσικά το κορυφαίο κατά τη γνώμη μας…

Σταυροί στο μέτωπο (Paths of Glory -1957), όπου μετά την άρνηση να επιτεθούν οι απλοί φαντάροι στον “εχθρό”, ένας στρατηγός τους κατηγορεί για δειλία και ο διοικητής τους επιχειρεί να τους υπερασπιστεί.
Του Stanley Kubrick _σενάριο του ίδιου + Calder Willingham & Jim Thompson, με Kirk Douglas, Ralph Meeker, Adolphe Menjou κά

“Τόσοι σταυροί που στήθηκαν, τόσοι σταυροί που θα στηθούνε, / Εμάς μονάχα με σταυρούς μπορούν να μας μετρούνε. / Σταυροί, παντού σταυροί...”                 
              (Φώτης Αγγουλές)

Με το ξέσπασμα του ιμπεριαλιστικού πολέμου στην Ουκρανία, ΝΔ - ΣΥΡΙΖΑ - ΠΑΣΟΚ, τα αστικά επιτελεία, έβαλαν μπροστά την προπαγανδιστική μηχανή με στόχο να δικαιολογήσουν την εμπλοκή της χώρας σε αυτόν για τα συμφέροντα της αστικής τάξης. Στην προσπάθεια αυτή επιστρατεύτηκαν κάθε είδους μύθοι, που αποδείχτηκε ότι έχουν πολύ κοντά ποδάρια.

1. Είπαν:

«Η Ρωσία είναι ο επιτιθέμενος και η Ουκρανία ο αμυνόμενος, εμείς πρέπει να σταθούμε στο πλευρό εκείνου που αμύνεται».
Ποια είναι η αλήθεια;

Η απαράδεκτη εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία κάθε άλλο παρά «μονόπρακτο έργο» ήταν, αλλά αντίθετα το αποτέλεσμα μιας πορείας κλιμάκωσης των ανταγωνισμών για το μοίρασμα αγορών και σφαιρών επιρροής, ανάμεσα στις ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και την ΕΕ και τη στρατηγική της «ευρωατλαντικής διεύρυνσης», από τη μια πλευρά, και, από την άλλη, τη στρατηγική της καπιταλιστικής Ρωσικής Ομοσπονδίας για τα δικά της εκμεταλλευτικά σχέδια σε βάρος των λαών, για να ενισχύσει τον δικό της ιμπεριαλιστικό συνασπισμό στην περιοχή της πρώην ΕΣΣΔ. Θύματα αυτών των ανταγωνισμών, όπως και αυτών στο εσωτερικό της αστικής τάξης της Ουκρανίας, είναι ο ουκρανικός και ο ρωσικός λαός που για εφτά δεκαετίες ζούσαν ειρηνικά στη Σοβιετική Ενωση.

Δεν έχει εξάλλου παρά να ακούσει κανείς τις δηλώσεις Στόλτενμπεργκ τη βδομάδα που πέρασε στη Σύνοδο των υπουργών Αμυνας του ΝΑΤΟ: «Ο πόλεμος δεν ξεκίνησε τον περασμένο Φεβρουάριο. Ο πόλεμος ξεκίνησε το 2014» (όταν δηλαδή στο Κίεβο προέκυψε φιλοδυτική κυβέρνηση μετά από πραξικόπημα με ανοιχτή ευρωατλαντική ιμπεριαλιστική επέμβαση και στήριξη), είπε ο γγ του ΝΑΤΟ, προσθέτοντας ότι «από το 2014, οι σύμμαχοι στο ΝΑΤΟ παρείχαν υποστήριξη στην Ουκρανία, με εκπαίδευση, με εξοπλισμό». Θυμίζουμε ότι της εισβολής είχαν προηγηθεί οι βομβαρδισμοί και η πολεμική επιχείρηση του Κιέβου στην Ανατ. Ουκρανία.

Η «αλληλεγγύη στον αμυνόμενο», που αναμασούν όλα τα αστικά επιτελεία στη χώρα μας, είναι ψέμα, είναι πρόσχημα για τη βαθύτερη εμπλοκή της Ελλάδας σε αυτήν την ιμπεριαλιστική αντιπαράθεση, γίνεται για λογαριασμό του ενός στρατοπέδου ληστών, αυτού του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, με το οποίο πάει χέρι χέρι η ελληνική αστική τάξη. Τίποτα από αυτά δεν έχει σχέση με την προστασία του ουκρανικού λαού, ο οποίος γίνεται «σάκος του μποξ» των ιμπεριαλιστών.

Η αληθινή αλληλεγγύη και υπεράσπιση του λαού της Ουκρανίας είναι ο αγώνας σε κάθε χώρα ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, η πάλη ενάντια στην εμπλοκή της κάθε χώρας σε αυτόν. Είναι η καταδίκη της στρατιωτικής επέμβασης της Ρωσίας αλλά και η καταδίκη των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ, που πυροδοτούν αυτόν τον πόλεμο και σπρώχνουν την Ουκρανία στον όλεθρο. Είναι ο αγώνας για να μη διαλέξουν οι λαοί στρατόπεδο ιμπερια-ληστών, αλλά την όχθη των δικών τους συμφερόντων: Για να συντονιστεί η πάλη των λαών ώστε αυτοί να δώσουν τη διέξοδο από τον πόλεμο, βάζοντας στο στόχαστρο τον πραγματικό τους αντίπαλο, τις αστικές τάξεις τους, τις κυβερνήσεις τους και τις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες.

2. Είπαν:

«Εχθρός μας είναι ο αναθεωρητισμός. Αν κυριαρχήσει, θα τον βρούμε μπροστά μας στο Αιγαίο και στην Κύπρο από την Τουρκία. Πώς θα ζητήσουμε τότε στήριξη από τους συμμάχους μας αν εμείς δεν στηρίξουμε τώρα την Ουκρανία;»
Ποια είναι η αλήθεια;

Είναι πρόκληση για τον λαό μας το παραμύθι ότι η μεγαλύτερη εμπλοκή της χώρας στα ΝΑΤΟικά σχέδια τη θωρακίζει δήθεν απέναντι στην επιθετικότητα της... ΝΑΤΟικής συμμάχου Τουρκίας.

Όσοι το διακινούν κάνουν πως δεν είδαν ότι είναι ακριβώς τα ΝΑΤΟικά σχέδια στην περιοχή και η προσπάθεια για τη διασφάλιση της ΝΑΤΟικής συνοχής, στο πλαίσιο του σφοδρού ανταγωνισμού με Ρωσία και Κίνα, αυτά που «βάζουν ιδέες» και δίνουν αέρα στα πανιά των απαράδεκτων διεκδικήσεων της Τουρκίας.

Αυτό επιβεβαιώθηκε «πανηγυρικά» τον έναν αυτόν χρόνο που πέρασε: Η «νέα κατάσταση που δημιουργεί ο πόλεμος», όχι μόνο δεν σήμανε «ασφάλεια» και «σταθερότητα» στις ελληνοτουρκικές σχέσεις, προς όφελος των δύο λαών, αλλά αντίθετα φόρτωσε και άλλη καύσιμη ύλη στους ανταγωνισμούς των δύο αστικών τάξεων.

Η αναβάθμιση της Ελλάδας στα αμερικανοΝΑΤΟικά σχέδια, με βάση τις κατάπτυστες Συμφωνίες ΣΥΡΙΖΑ - ΝΔ με τις ΗΠΑ, πήγε χέρι χέρι με την αναβάθμιση των διεκδικήσεων της τουρκικής ηγεσίας σε βάρος των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδας.

Αλλά και με την άλλη όψη τους, τα ιμπεριαλιστικά παζάρια και την προσπάθεια των επικίνδυνων «διευθετήσεων» για να «τρέξουν» σχέδια συνεκμετάλλευσης της Ενέργειας στην περιοχή και να θωρακίζεται από τους ανταγωνιστές η νοτιοανατολική πτέρυγα της ιμπεριαλιστικής συμμαχίας.

Κάνουν όλοι αυτοί πως δεν είδαν ΗΠΑ και ΝΑΤΟ - που με τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις τους από τα Βαλκάνια έως τη Μ. Ανατολή «διδάσκουν» αναθεωρητισμό και επαναχάραξη συνόρων εδώ και δεκαετίες - να χαρακτηρίζουν «διμερείς διαφορές» τις αμφισβητήσεις έως και της ελληνικής κυριαρχίας στα νησιά, να ζητάνε αυτές να επιλυθούν «σε συμμαχικό πνεύμα», να στήνουν μηχανισμούς διευθέτησης των «διαφορών».

Μάλιστα, η κυβέρνηση και τα αστικά επιτελεία επιστρατεύουν τελευταία και τον απαράδεκτο όρο του «ΝΑΤΟικού εδάφους» που ανοίγει πολύ επικίνδυνους δρόμους σε βάρος των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας, μια «κερκόπορτα» ώστε - όπως λένε ήδη για τις θαλάσσιες και εναέριες ζώνες - αύριο-μεθαύριο να απαιτηθεί και η συνδιαχείριση με το ΝΑΤΟ επιδιαιτητή και στο «ΝΑΤΟικό έδαφος».

Η αλήθεια, λοιπόν, είναι πως η μεγαλύτερη συμβολή απέναντι στον αναθεωρητισμό και την προκλητικότητα της τουρκικής αστικής τάξης, τα σχέδια για αλλαγές συνόρων, δεν είναι το βαθύτερο μπλέξιμο στα ΝΑΤΟικά σχέδια που τα τροφοδοτούν, αλλά να δυναμώσει, μαζί και με τον τουρκικό λαό, η πάλη για αποδέσμευση από την ιμπεριαλιστική συμμαχία του ΝΑΤΟ και όλες τις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες, με τους λαούς να έχουν την εξουσία.

3. Είπαν:

«Η εμπλοκή μας στον πόλεμο έχει θυσίες αλλά στο τέλος του δρόμου βρίσκονται η ασφάλεια και σταθερότητα, η ενεργειακή και γεωπολιτική αναβάθμιση της χώρας».
Ποια είναι η αλήθεια;

Ότι οι θυσίες του λαού είναι χωρίς τέλος για να στηρίξουν τη βαθύτερη εμπλοκή στους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς και πολέμους για τα συμφέροντα της αστικής τάξης και μόνο, για τα κέρδη των επιχειρηματικών ομίλων.

Ο λαός καλείται έκτοτε να πληρώσει αυτό το «τίμημα», που περιλαμβάνει όχι μόνο τον μόνιμο κίνδυνο να αποτελέσει στόχο και θύμα των στρατιωτικών αντιποίνων από τους αντιπάλους του ΝΑΤΟ, αλλά και τις βαριές οικονομικές συνέπειες του πολέμου:

n  Τον λογαριασμό των πάνω από 4 δισ. ευρώ τον χρόνο που φουσκώνει συνεχώς για ΝΑΤΟικούς εξοπλισμούς, τους οποίους πλέον η κυβέρνηση συνδέει ανοιχτά με την υπεράσπιση του «ΝΑΤΟικού εδάφους», που καμιά σχέση δεν έχει με την άμυνα της χώρας. Κι ενώ πανάκριβο στρατιωτικό υλικό έχει σταλεί ως «πολεμική βοήθεια» στην Ουκρανία και έπεται συνέχεια.

n  Τις «πολεμικές ανατιμήσεις» στο φυσικό αέριο και το πετρέλαιο, που εκτόξευσαν τις τιμές τους σε ιστορικά υψηλά, συμπληρώνοντας τις τεράστιες αυξήσεις από την «απελευθέρωση» της αγοράς Ενέργειας και την «πράσινη» ανάπτυξη. Το τίμημα των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και του πολέμου είναι το ακριβότερο ρεύμα, η μεγαλύτερη ενεργειακή φτώχεια, οι τιμές - φωτιά σε μετακινήσεις και βασικά αγαθά που εξανεμίζουν το λαϊκό εισόδημα, με τον πληθωρισμό να «τρέχει» ακόμα και με διψήφια νούμερα.

n  Τον «δημοσιονομικό λογαριασμό» του πολέμου που φορτώνεται μέχρι δεκάρας στους λαούς για να πληρωθούν τα νέα τεράστια κρατικά χρέη και ελλείμματα.

n  Τις επιπτώσεις από τις κυρώσεις και τα «αντίμετρα» που επιβάλλουν εκατέρωθεν τα ιμπεριαλιστικά στρατόπεδα και καταλήγουν κι αυτές στην τσέπη του λαού. Χαρακτηριστικό το παράδειγμα των βιοπαλαιστών αγροτών που πέρα από τα ακριβότερα καύσιμα, αγροτικά εφόδια και πρώτες ύλες, με τα οποία ήταν αντιμέτωποι και πριν από τον πόλεμο, πλήρωσαν και τις νέες κυρώσεις και απαγορεύσεις εξαγωγών προς τη Ρωσία αξίας δεκάδων εκατομμυρίων.

Από την άλλη, βέβαια, υπήρχαν όντως και οι κερδισμένοι. Να τι έλεγε ένας από αυτούς, ο εφοπλιστής Ν. Βερνίκος: «Το εμπάργκο στη θαλάσσια μεταφορά του ρωσικού πετρελαίου θα έχει θετικό αποτέλεσμα: Εμείς οι πλοιοκτήτες θα γίνουμε πλουσιότεροι».
Συνολικά η ελληνική αστική τάξη βλέπει τον πόλεμο ως ευκαιρία, επιδιώκει να αναβαθμιστεί, από τη μετατροπή της χώρας σε ενεργειακό και διαμετακομιστικό κόμβο, με την κατασκευή νέων ενεργειακών υποδομών στην Ελλάδα και στα Βαλκάνια, τη χάραξη νέων δρόμων για τη διοχέτευση φυσικού αέριου στην Ευρώπη, τη μεγαλύτερη συμμετοχή του ελληνόκτητου εφοπλιστικού στόλου στην παγκόσμια μεταφορά του LNG.

Τι κέρδισε απ' όλα αυτά ο λαός; Απολύτως τίποτα! Το δείχνει η πείρα από τη μέχρι τώρα συμμετοχή στον αμερικανοΝΑΤΟικό ενεργειακό σχεδιασμό, όπως και από τον τελευταίο χρόνο: Αγωγοί φτιάχτηκαν, τερματικοί σταθμοί σχεδιάστηκαν, συμμαχίες έγιναν, δρόμοι χαράχτηκαν, όμως ο λαός πληρώνει πανάκριβα το ρεύμα, η ενεργειακή φτώχεια μεγαλώνει, χιλιάδες απολύσεις γίνονται στον ενεργειακό τομέα, χώρια οι κίνδυνοι.

4. Είπαν:

«Η κυβέρνηση της ΝΔ άλλαξε το δόγμα της εξωτερικής πολιτικής στέλνοντας στρατιωτική ενίσχυση στην Ουκρανία. Επρεπε να επιμείνει στην ειρηνική διευθέτηση και να στείλει μόνο ανθρωπιστική βοήθεια όπως έκαναν οι περισσότερες χώρες της ΕΕ».
Ποια είναι η αλήθεια;

Ο μύθος της «light εμπλοκής» στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο καταρρίφθηκε «πριν αλέκτορα φωνήσαι τρις».

Τις αστειότητες αυτές άλλωστε - παλιά γνωστά κόλπα της αμαρτωλής σοσιαλδημοκρατίας για να κρύψει την υπογραφή της στην πολιτική της εμπλοκής και να στρατεύσει σε αυτή λαϊκό κόσμο με «φιλειρηνικό μανδύα» - επί της ουσίας άφησε στην άκρη νωρίς νωρίς και ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ: Χειροκροτώντας τον Ζελένσκι και τους ναζί του Τάγματος Αζόφ στη Βουλή, ψηφίζοντας στη Βουλή για τη διεύρυνση του ΝΑΤΟ με Σουηδία και Φινλανδία, στηρίζοντας στην Ευρωβουλή μαζί με ΝΔ - ΠΑΣΟΚ το ψήφισμα - πολεμικό παραλήρημα που ζητάει «τη μαζική αποστολή όπλων στην Ουκρανία» απ' όλα τα κράτη - μέλη.

Αλλά και οι «επίσημες σφραγίδες» από ΝΑΤΟ - ΕΕ που ζητούσε για την αποστολή όπλων και πυρομαχικών στην Ουκρανία, έπεσαν πολύ γρήγορα, εκθέτοντας και αυτούς τους πολύ επικίνδυνους για τον λαό μύθους του ΣΥΡΙΖΑ, που παρουσιάζει έτσι ως «δικαιολογημένη» τη συμμετοχή στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο.

Αλλωστε, από την πρώτη στιγμή υιοθέτησε όλα τα προσχήματα για την εμπλοκή της χώρας στο νέο αυτό ιμπεριαλιστικό μακελειό «σβήνοντας» τις ευθύνες ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ, «ξεπλένοντας» ξεδιάντροπα τον ρόλο της ΕΕ, της οποίας ζητούσε... την ενεργότερη εμπλοκή. Και όντως, η ιμπεριαλιστική ένωση και πρώτα πρώτα οι σοσιαλδημοκρατικές κυβερνήσεις, όπως της Γερμανίας, της Ισπανίας, της Πορτογαλίας, πρωταγωνιστούν στο ιμπεριαλιστικό μακελειό.

Ούτε βέβαια και οι υποτιθέμενες «διπλωματικές λύσεις», οι συμφωνίες και οι εύθραυστοι συμβιβασμοί των ιμπεριαλιστών με το πιστόλι στον κρόταφο των λαών, τους οποίους ο ΣΥΡΙΖΑ παρουσιάζει ως δήθεν το αντίθετο του ιμπεριαλιστικού πολέμου, είναι τέτοιες: Αντίθετα, είναι η «άλλη όψη» του νομίσματος των ανταγωνισμών στις πλάτες των λαών. «Προέκτασή» τους είναι οι ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι και επεμβάσεις.

Τα «σάπια» του ΣΥΡΙΖΑ βρώμισαν λοιπόν γρήγορα: Το «δόγμα» της εμπλοκής στα ευρωατλαντικά σχέδια για να αναβαθμίσει η αστική τάξη τα συμφέροντά της, αυτό το «δόγμα» που στηρίζουν όλα τα αστικά κόμματα, όχι μόνο δεν έχει αλλάξει αλλά αντίθετα «λάμπει» σε όλο του το μεγαλείο και σε αυτόν τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο με ανυπολόγιστες συνέπειες για τον λαό μας.

Ο 1^ος  παγκόσμιος ιμπεριαλιστικός πόλεμος

Οι δύο αντιμαχόμενοι στρατιωτικοπολιτικοί συνασπισμοί ήταν η Τριπλή Συνεννόηση (Τριπλή Αντάντ) και η Τριπλή Συμμαχία. Η Τριπλή Συνεννόηση ήταν ο στρατιωτικοπολιτικός συνασπισμός της Αγγλίας, της Γαλλίας και της Ρωσίας. Στην ολοκληρωμένη αυτή μορφή του συγκροτήθηκε στα 1907 όταν η Ρωσία και η Αγγλία ήρθαν σε συμφωνία που, στην ουσία, συμπλήρωνε την αγγλογαλλική συμφωνία του 1904, η οποία έμεινε στην ιστορία με την ονομασία «Εγκάρδια Συνεννόηση» (Entente Cordiale) ή αγγλογαλλική Αντάντ. Η Τριπλή Συμμαχία ήταν η στρατιωτικοπολιτική συμμαχία Γερμανίας, Αυστροουγγαρίας και Ιταλίας, που η συγκρότησή της ξεκίνησε με τη γερμανοαυστριακή στρατιωτική συμμαχία του 1878 και ολοκληρώθηκε με την προσχώρηση σ' αυτήν το 1883 της Ιταλίας.

Οι συνασπισμοί αυτοί στην πορεία του πολέμου άλλαξαν αισθητά και ουσιαστικά. Η Ιταλία, για παράδειγμα, στην αρχή της αναμέτρησης δήλωσε ουδετερότητα γιατί έτσι νόμιζε πως εξυπηρετούσε τα ιμπεριαλιστικά της σχέδια. Στη συνέχεια, όμως, επιχείρησε να συμπαραταχτεί με κάποιον από τους δύο συνασπισμούς, που θα της έδινε τα ανταλλάγματα που ζητούσε, και τελικά το Μάη του 1915 πέρασε με το μέρος της Αντάντ, αφού ήρθε σε συμφωνία με την τελευταία. Το κενό στην Τριπλή Συμμαχία κάλυψε η Βουλγαρία, που επίσης στην αρχή του πολέμου δήλωσε αυστηρή ουδετερότητα, αλλά το φθινόπωρο του 1915 πέρασε στο πλευρό των κεντρικών δυνάμεων, της Αυστροουγγαρίας, δηλαδή, και της Γερμανίας. Το ίδιο έκανε και η Τουρκία, με αποτέλεσμα η Τριπλή Συμμαχία να γίνει τετραπλή (Γερμανο-αυστρο-βουλγαρο-τουρκική).

Η πολιτική των ιμπεριαλιστικών χωρών

Σε καθεμία από τις μεγάλες χώρες που ξεκίνησαν τον πόλεμο, αλλά και στις μικρότερες που πήραν μέρος σ' αυτόν, από την πρώτη στιγμή προβλήθηκαν εθνικιστικές - σοβινιστικές διεκδικήσεις αλλά και απατηλά συνθήματα που στόχο είχαν να παρασύρουν τις λαϊκές μάζες και να τις μετατρέψουν σε βορά των κανονιών, στο βωμό των συμφερόντων των κυρίαρχων τάξεων. Στη Γερμανία, οι μεγιστάνες του χρηματιστικού κεφαλαίου, οι Γιούνκερς και η στρατιωτική κάστα σχεδίαζαν και προπαγάνδιζαν τη δημιουργία της Μεγάλης Γερμανίας ή μιας, όπως έλεγαν, Μεσευρώπης, που θα συμπεριλάμβανε την Αυστροουγγαρία, τα Βαλκάνια, τις Βαλτικές Χώρες, το Βέλγιο, την Ολλανδία, ένα τμήμα της Γαλλίας κλπ. καθώς αποικίες στην Αφρική και τον Ειρηνικό και σφαίρες επιρροής στη Νότια Αμερική. Τις πολεμικές της επιχειρήσεις εναντίον της Ρωσίας η Γερμανία τις εμφάνιζε ως δήθεν αγώνα για τη συντριβή του μεσαιωνικού τσαρικού καθεστώτος. Στη Γαλλία η χρηματιστική ολιγαρχία διατυμπάνιζε ότι με τον πόλεμο ήθελε να πάρει πίσω από τη Γερμανία την Αλσατία και τη Λωραίνη, να κατακτήσει το λεκανοπέδιο του Ρουρ και φυσικά να επεκτείνει τη γαλλική αποικιοκρατική αυτοκρατορία, προπαντός σε βάρος των γερμανικών κτήσεων στην Αφρική. Στη Ρωσία οι τσιφλικάδες και η αστική τάξη δεν έκρυβαν τα σχέδιά τους να θέσουν υπό το στρατιωτικοπολιτικό τους έλεγχο τα Βαλκάνια, να κατακτήσουν την Κωνσταντινούπολη και τα Στενά, να μετατρέψουν σε σφαίρα επιρροής τους το Ιράν κλπ. Σχέδια για τον έλεγχο των Βαλκανίων είχε και η Αυστροουγγαρία, ενώ η Ιταλία στόχο είχε να πάρει την Τεργέστη, την Αλβανία, μέρος της Μικράς Ασίας και να θέσει υπό τον έλεγχό της τη λεκάνη της Μεσογείου. Τέλος, η Μ. Βρετανία επιθυμούσε να ενισχύσει ακόμη περισσότερο τη μονοκρατορία της στον κόσμο ως η μεγαλύτερη, η ισχυρότερη και η αδιαμφισβήτητη ηγέτιδα δύναμή του. Από την άλλη, όμως, πλευρά του Ατλαντικού οι Ηνωμένες Πολιτείες έτριβαν τα χέρια τους αφού αυτός ο πόλεμος έδινε τη δυνατότητα να εξασθενίσουν τους αντιπάλους τους, να θησαυρίσουν εμπορευόμενοι και με τις δύο αντιμαχόμενες πλευρές και να ενισχύσουν τη δική τους θέση διεθνώς. Γι' αυτό ακριβώς και μπήκαν στον πόλεμο πολύ αργά (6 Απρίλη 1917), όταν αυτός πλησίαζε προς το τέλος του κι όταν είχε διαφανεί η επικείμενη ήττα των κεντρικών δυνάμεων.

Η προδοσία της Β` Διεθνούς και
η επαναστατική πλατφόρμα των μπολσεβίκων

Όταν ξέσπασε ο πόλεμος οι προλεταριακές μάζες όλου του κόσμου έστρεψαν τα μάτια τους προς τη Δεύτερη Διεθνή, το επαναστατικό κόμμα δηλαδή της παγκόσμιας εργατικής τάξης, περιμένοντας δυναμικές αντιδράσεις εναντίον των ιμπεριαλιστών και της πολιτικής τους. Μάταια όμως. Οι ηγέτες της Διεθνούς, σαν έτοιμοι από καιρό, πρόδωσαν τον προλεταριακό διεθνισμό, απαρνήθηκαν τις επίσημες διακηρύξεις των διεθνών συνεδρίων της Στουτγκάρδης (1907) και της Βασιλείας (1912) και τάχθηκαν με το μέρος της εθνικής τους αστικής τάξης. Πρωταγωνιστής στην επαίσχυντη αυτή προδοσία υπήρξε το μεγαλύτερο κόμμα της Διεθνούς, η Γερμανική Σοσιαλδημοκρατία, που προσχώρησε ενεργά στην αχαλίνωτη σοβινιστική καμπάνια της γερμανικής αστικής τάξης και των γιούνκερς ψηφίζοντας ακόμη και τις πολεμικές πιστώσεις. Τους Γερμανούς σοσιαλδημοκράτες ακολούθησαν οι Γάλλοι παρά το γεγονός ότι η γαλλική αστική τάξη δολοφόνησε τον ηγέτη τους Ζαν Ζορές, ο οποίος αντιτάχθηκε στον πόλεμο από πασιφιστικές θέσεις. Εξίσου προδοτική ήταν η στάση της αυστριακής σοσιαλδημοκρατίας, της βελγικής, των Αγγλων εργατικών κ.ο.κ. Για την ακρίβεια, όλα σχεδόν τα κόμματα της Διεθνούς εγκατέλειψαν την εργατική τάξη και τάχθηκαν με το μέρος των καπιταλιστών της χώρας στην οποία δρούσαν. Εξαίρεση αποτέλεσαν κάποιες μικρές ομάδες επαναστατών, όπως αυτή της Γερμανίας, στην οποία ηγούνταν η Ρ. Λούξεμπουργκ και ο Κ. Λίμπκνεχτ, οι Σέρβοι σοσιαλδημοκράτες, οι «στενοί» σοσιαλιστές της Βουλγαρίας, άλλα διεθνιστικά στοιχεία σε διάφορα κόμματα και φυσικά οι μπολσεβίκοι.

Η προδοσία της Διεθνούς ήταν μια ήττα τεραστίων διαστάσεων για το παγκόσμιο προλεταριάτο, που μόνο με τις ανατροπές των σοσιαλιστικών καθεστώτων προς το τέλος του 20ού αιώνα μπορεί να συγκριθεί. Παρ' όλη όμως την ήττα οι επαναστατικές δυνάμεις μέσα στο εργατικό κίνημα δεν εξαφανίστηκαν, δεν υποτάχθηκαν στο μοιραίο, κατάφεραν να αντισταθούν και να ανασυνταχθούν. Πρωταγωνιστής σ' αυτή την προσπάθεια υπήρξε το κόμμα του Λένιν. Ο Λένιν, που στα συνέδρια της Διεθνούς είχε πρωταγωνιστήσει να ληφθούν επαναστατικές θέσεις ενόψει του πολέμου, προσδιόρισε με σαφήνεια και επιστημονική καθαρότητα τον ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα του. «Η αρπαγή των εδαφών και η υποδούλωση ξένων εθνών - έγραφε μόλις ξέσπασε ο πόλεμος -, η καταστροφή του ανταγωνιζόμενου έθνους, η καταλήστευση του πλούτου του, η απόσπαση της προσοχής των εργαζόμενων μαζών από τις εσωτερικές πολιτικές κρίσεις της Ρωσίας, της Γερμανίας, της Αγγλίας και των άλλων χωρών, η διαίρεση και η εθνικιστική εξαπάτηση των εργατών και η εξόντωση της πρωτοπορίας τους με σκοπό την εξασθένιση του επαναστατικού κινήματος του προλεταριάτου, αυτό είναι το μοναδικό πραγματικό περιεχόμενο, το νόημα και η σημασία του σημερινού πολέμου» (Άπαντα, τόμος 26, σελ. 15).

Οι μπολσεβίκοι καταδίκασαν το συμβιβασμό με την αστική τάξη και πρόβαλαν το διεθνιστικό σύνθημα της μετατροπής του ιμπεριαλιστικού πολέμου σε εμφύλιο. Ως προϋποθέσεις για την επιτυχία μιας τέτοιας πολιτικής καθόρισαν τη χωρίς όρους άρνηση των σοσιαλιστών να ψηφίσουν τις πολεμικές πιστώσεις, την υποχρεωτική παραίτηση αντιπροσώπων τους από τις αστικές κυβερνήσεις, την απόλυτη άρνηση για κάθε συμβιβασμό με την αστική τάξη, τη δημιουργία από μέρους τους παράνομων οργανώσεων, την υποστήριξη της συναδέλφωσης των στρατιωτών στο μέτωπο και την προετοιμασία και οργάνωση των επαναστατικών εξεγέρσεων της εργατικής τάξης. Η πολιτική αυτή, που ακολουθήθηκε με απόλυτη συνέπεια από το μπολσεβίκικο κόμμα, απέδωσε καρπούς, γεγονός που επιβεβαιώθηκε με την Οχτωβριανή Επανάσταση.

Ένας απολογισμός του πολέμου

Ο πρώτος ιμπεριαλιστικός παγκόσμιος πόλεμος τελείωσε στις 11 Νοέμβρη του 1918 με την υπογραφή της ανακωχής της Κομπιένης, που ήταν και η επισφράγιση της ήττας της Γερμανίας και των συμμάχων της. Στην έκτασή του ο πόλεμος αυτός είχε ξεπεράσει όλους τους γνωστούς μέχρι τότε πολέμους. Κράτησε πάνω από 4 χρόνια και στη δίνη του παρασύρθηκαν 34 κράτη με πληθυσμό πάνω από ένα δισεκατομμύριο πολίτες ή το 67% περίπου του πληθυσμού της Γης. Υπό τα όπλα βρέθηκαν 70 περίπου εκατομμύρια άνθρωποι, από τους οποίους 10 εκατομμύρια έχασαν τη ζωή τους και 20 εκατομμύρια τραυματίστηκαν. Τις μεγαλύτερες απώλειες τις είχε η Ρωσία με 2.300.000 νεκρούς στρατιώτες στα πεδία των μαχών. Ακολούθησε η Γερμανία με 2 εκατομμύρια νεκρούς, η Αυστροουγγαρία με 1.440.000 νεκρούς, η Γαλλία με 1.383.000 νεκρούς, η Αγγλία με 747.000, η Ιταλία με 700.000 περίπου και οι Ηνωμένες Πολιτείες με 53.000. Οι πολεμικές επιχειρήσεις έγιναν σε έδαφος που η έκτασή του ξεπερνούσε τα 4 εκατομμύρια τετραγωνικά χιλιόμετρα και οι καθαρά στρατιωτικές δαπάνες των εμπολέμων κρατών έφτασαν τα 208 δισεκατομμύρια δολάρια.

Ένα βασικό χαρακτηριστικό επακόλουθο του πρώτου παγκόσμιου ιμπεριαλιστικού πολέμου είναι ότι έφερε, τουλάχιστον στην Ευρώπη και στις αποικίες, επαναστατική κρίση, που με τη σειρά της γέννησε ένα τεράστιο κύμα αντιιμπεριαλιστικών - εθνικοαπελευθερωτικών και προλεταριακών επαναστάσεων (Βλέπε επαναστάσεις σε Ασία, Αφρική, Ρωσία, Γερμανία, Ουγγαρία, Βουλγαρία, Ασία κ.α.). Ασφαλώς αυτές οι επαναστάσεις δε στέφθηκαν όλες με επιτυχία. Πολλές, όπως η γερμανική ή η ουγγρική, συντρίφτηκαν από τον ταξικό εχθρό. Ομως το εργατικό κίνημα ξεπερνούσε την προδοσία της Δεύτερης Διεθνούς, έβρισκε το βηματισμό του και ξαναένωνε τη γραμμή που το συνέδεε με τις επαναστατικές του παραδόσεις. Κορύφωση αυτής της πορείας ήταν η ίδρυση της Κομμουνιστικής Διεθνούς το Μάρτη του 1919. Η παγκόσμια εργατική τάξη αποκτούσε έτσι διεθνή επαναστατική οργάνωση και ηγεσία.